Φασκελο-κουκούλωστα...

Είναι προφανές οτι το μείγμα δεξιάς αναισθησίας και λαϊκο-δεξιάς (νεοκαραμανλικής) ανικανότητας είναι εκρηκτικό. Ας πάρουμε πρώτα τις εξαγγελίες των τελευταίων ημερών στα οικονομικά:


1. Στη χώρα με τη πιο σκανδαλώδη ακρίβεια στην ευρωζώνη και τους χαμηλότερους μισθούς, ανακοινώνονται μηδενικές αυξήσεις στους εργαζόμενους και συνταξιούχους (του δημοσίου, ανοίγοντας το δρόμο για τις αντίστοιχες συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, αν υπάρξουν). Έτσι όχι μόνο “στριμώχνονται” ακόμα περισσότερο οι οικονομικά αδύναμοι (με τη δικαιολογία οτι είναι “προνομιούχοι”), αλλά περιφρονούνται και οι συμβουλές διαπρεπών οικονομολόγων να μην ακολουθηθεί πολιτική που μειώνει την αγοραστική δύναμη και την κατανάλωση. Για να “χρυσώσει το χάπι”, η κυβέρνηση εξήγγειλε εφάπαξ ενίσχυση σε μισθωτούς μέχρι τα 1.100 ευρώ – ενδεχομένως ως “προεκλογικό όπλο”, αν και η προοπτική των εκλογών απομακρύνεται πλέον σχεδόν τελείως.

2. Καλούνται να καταβάλουν “έκτακτη εισφορά” από 1.000-5.000 ευρώ τα “υψηλά εισοδήματα”, από 60.000 το χρόνο και πάνω - που στην ουσία είναι τα “νόμιμα υψηλά εισοδήματα” των κορόιδων που δηλώνουν τις αμοιβές τους (είτε από εντιμότητα είτε γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς) και σηκώνουν τα μεγαλύτερα αναλογικά φορολογικά βάρη, μαζί με την προηγούμενη κατηγορία. Οι φοροφυγάδες παραμένουν φυσικά στο απυρόβλητο, ενώ η συμμετοχή εταιρειών και τραπεζών εξαντλείται στην προκαταβολή του φόρου κατά 80% και 100% του φόρου, από 65% και 80% που ήταν, σύμφωνα με τις διευκρινίσεις των υφυπουργών Οικονομίας στα τηλεοπτικά δελτία. Έτσι, η φορολογική ανισότητα ολοκληρώνεται, με τη δικαιολογία οτι “δεν πρέπει να επιβαρυνθούν οι επιχειρήσεις” (προφανώς, αλλά όλες οι επιχειρήσεις δεν είναι το ίδιο, όπως και όλα τα φυσικά πρόσωπα δεν είναι το ίδιο, από πλευράς εισοδημάτων).

3. Την ίδια ώρα, οι εφοριακοί καταγγέλλουν οτι έξω από τη “φορολογική τσιμπίδα” παραμένουν κέρδη εκατομμυρίων ευρώ από “ανθούσες” εταιρείες, ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν “χαριστεί” 9 δις ευρώ σε 50.000 επιχειρηματίες. Η κυβέρνηση παραλλήλως, δια της υφυπουργού Απασχόλησης (!) επικροτεί την παραβίαση των εργασιακών σχέσεων από την εταιρεία του πρώην προέδρου των βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος (που είχε απαχθεί πριν από λίγο καιρό), παρά το γεγονός οτι η εταιρεία είχε υψηλή κερδοφορία, το προηγούμενο διάστημα.

Η δικαιολογία είναι φυσικά “η παγκόσμια κρίση” - και το χρέος της χώρας, μαζί με τον επακόλουθο επαχθή δανεισμό. Μόνο που η κρίση στην ελληνική οικονομία υπάρχει εδώ και πέντε χρόνια – και η υστέρηση των εσόδων δεν οφείλεται στην κατάρρευση της Lehman. Ούτε οι χαμηλοί μισθοί και η ακρίβεια βεβαίως.
Το όργιο της σπατάλης με τις εκατοντάδες νέες υπηρεσίες και θέσεις στο δημόσιο, αλλά και ο “ευνουχισμός” των εισπρακτικών μηχανισμών – παρέα με τη μηδενική προσπάθεια για διαρθρωτικές επεμβάσεις στις παθογένειες της ελληνικής “ανάπτυξης” - οδηγούν στην κλασική επωδό: “Μα τι θέλετε να κάνουμε; Να μη σφίξουμε το ζωνάρι;”
Το δίλημμα είναι το γνωστό τριτοκοσμικό: Ή θα πέσουμε έξω ή θα πληρώσουν τα εύκολα θύματα. Το ίδιο ακριβώς με αυτό που θέτει η κυβέρνηση με την αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας.


“Να αποφασίσουμε επιτέλους τι αστυνομία θέλουμε” επανέλαβε ο (αντιπροσωπευτικός του ελλείμματος πολιτικής) νέος υπουργός Οικονομίας – μπαίνοντας και σε άλλα χωράφια, ως πρώην επιχειρηματίας. “Τη δημοκρατική και την επαγγελματικά αποτελεσματική” είναι η προφανής απάντηση, αλλά και εδώ – εδώ και χρόνια – με ευθύνη όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και “επιφανών δημοσιογράφων”, το δίλημμα είναι το ίδιο ηλίθιο: “Θέλετε να τα σπάνε ή να τους πιάνουμε (δέρνουμε);”

Έτσι, η κρίση αντιμετωπίστηκε με τη νομοθέτηση της “επιβαρυντικής ιδιότητας της κουκούλας” και της επαναφοράς του αδικήματος της περιύβρισης αρχής. Με τόσο αστείο (και επικίνδυνο) τρόπο...

1. Ακόμη μια φορά, “βιάζεται” το νομικό οπλοστάσιο της οργανωμένης κοινωνίας μας, με τη “θεσμοθέτηση κατά περίπτωση” - και κατά “τουρλουμπούκι” θα προσέθετα. Αφού “ονομαστικοποιήσαμε τα κινητά” για να αντιμετωπίσουμε το ρεζίλι του Παλαιοκώστα (υλοποίηση by Ευριπίδης Στυλιανίδης), σε λίγο θα ονομαστικοποιήσουμε και τις ανεμόσκαλες, όπως πρότεινε σκωπτικά ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή. (Παρεμπιπτόντως, η “ναυαρχίδα” του δεξιού παραταξιακού τύπου σέρνει καθημερινά τα εξ αμάξης στην κυβέρνηση, αλλά αυτοί μάλλον νομίζουν οτι βρέχει...)


2. Απεχθάνομαι κάθε βία - και ειδικά όταν αυτή “διαπράττεται” δήθεν στο όνομα μου, με καλυμμένο το πρόσωπο και με την κουτοπόνηρη επίκληση “απαλλοτριώσεων” και άλλων βολικών (αθωωτικών) θεωριών. Πιστεύω οτι όταν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα, δηλαδή πραγματική κοινωνική διαμαρτυρία και αγώνας, τότε ο αγωνιζόμενος πρέπει να έχει το πρόσωπο καθαρό και να αποδέχεται και τις συνέπειες των πράξεων του, με την ηθική του παλιού κομμουνιστή. Το ίδιο νομίζω πιστεύουν και όσοι πραγματικά έχουν ιδεολογική τοποθέτηση (αναρχική ή άλλη) κατά των σύγχρονων μορφών εξουσίας – και αντιτίθενται σθεναρά στην τυφλή βία και στο πλιάτσικο.
Ωστόσο, για πολλούς και διάφορους λόγους (η κουκούλα είναι ενδυματολογική συνήθεια που “κάτι” δηλώνει, η κάλυψη του προσώπου είναι προστασία από τα χημικά, το κράνος είναι επίσης μια “νόμιμη” προστασία – ναι, θα “συλλαμβάνεται" και αυτό!), ρίχνεται λάδι στη φωτιά και πιστεύω οτι δεν θα έχουμε δει πιο τραγελαφικές καταστάσεις από αυτές που θα συμβούν τα επόμενα δύο χρόνια, ώσπου να κοπάσει όλη αυτή η αναταραχή που άρχισε τον περασμένο Δεκέμβρη.
Θα γίνουν απίστευτα ευτράπελα, με εκατοντάδες διαδηλωτές να “περιυβρίζουν” ομαδικά τους αστυνομικούς και διάφορες απίστευτες σκηνές απείρου κάλλους στα δικαστήρια – που θα αθωώνουν τις βλακώδεις προσαγωγές “του κασκόλ”, όπως άλλωστε έδειξε και η διεθνής εμπειρία. Οι “κουκουλοφόροι” θα ξεφτιλίζουν από δω και πέρα διαρκώς τις δυνάμεις “δήθεν άμεσης επέμβασης”, παίζοντας κρυφτούλι μαζί τους. Και αν τύχει και κάποιοι “στριμωχτούν” κάποια στιγμή, θα γίνουμε μάρτυρες μιας απίστευτης βίας, από μια αστυνομία που δρα μεταξύ “put the cot down” συμπλέγματος και παρακρατικών πρακτικών, με τη λύσσα του ανεγκέφαλου σπασίκλα που τον κοροϊδεύουν συνέχεια, γιατί “δεν μπορεί να βγάλει γκόμενα”...

3. Θα μπορούσε κανείς να δεχθεί οτι η “ποινικοποίηση” της κουκούλας ενδεχομένως θα ικανοποιούσε το αίσθημα περί δικαίου, αν ισχύσει και για τον ΜΑΤατζή, που φοράει μάσκα και ΕΧΕΙ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ ΤΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΟΥ. Αυτός είναι πολύ πιο επικίνδυνος “κουκουλοφόρος" και παραβιάζει, με ιδιαίτερα προσβλητικό για τη δημοκρατία τρόπο, τα δικαιώματα του πολίτη – διότι εκπροσωπεί τον πολίτη. Φυσικά, η αναιτιολόγητη βία της αστυνομίας δεν θα εκλείψει με αυτά τα μέτρα, αντίθετα θα ενισχυθεί με τις “στημένες” μαρτυρίες, για δήθεν “περιύβριση”, κατά πώς βολεύει...


4. Το χειρότερο είναι οτι μεθοδεύονται και άλλες παραβιάσεις βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με το “πονηρό” άνοιγμα της συζήτησης για τις κάμερες. Παρά τις σαφείς προειδοποιήσεις της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, που συστηματικά παρέκαμπτε και υποβάθμιζε η κυβέρνηση με τη βοήθεια του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Σανιδά (και οδήγησαν στην παραίτηση της προηγούμενης ηγεσίας της), ολοένα και περισσότερο επιχειρείται η χρήση τους έξω από το νόμιμο σκοπό τους, που είναι η παρακολούθηση της κυκλοφορίας ΜΟΝΟ. Το επιχείρημα είναι κι εδώ τριτοκοσμικό “διότι έτσι έπιασαν τους τρομοκράτες στο Λονδίνο”.
Ταυτοχρόνως, επιχειρείται να ανοίξει και το ζήτημα της κατάργησης του ασύλου – ένα μεγάλο θέμα καταστρατήγησης και εκμετάλλευσης “προστατευτικής για τα δικαιώματα” διάταξης, που βεβαίως δεν χρειάζεται περαιτέρω “νομική ρύθμιση” - επαρκεί η ισχύουσα, φτάνει να εφαρμόζεται όπως θα έπρεπε σε περιπτώσεις αδικημάτων. Επιπροσθέτως, μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση θα προϋπέθετε μια δικαιοσύνη πραγματικά ανεξάρτητη και κυρίως μια αξιόπιστη αστυνομία – που όμως έχει πιαστεί στα πράσα τρεις φορές από τους ελεγκτές της παραπάνω Αρχής, γιατί παρανομούσε ασύστολα!

Ουδόλως βέβαια ενισχύεται έτσι η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας να εντοπίσει και να “εξουδετερώσει” με έξυπνους και δημοκρατικά αποδεκτούς τρόπους αυτούς που τρομοκρατούν τον πολίτη ή τον καταστηματάρχη, παρερμηνεύοντας ή καπηλευόμενοι την αντίδραση και την οργή του κόσμου για το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, την ανεπάρκεια των κυβερνώντων, την ατιμωρησία και τα σκάνδαλα, την κοινωνική και οικονομική κρίση.



Δεν συνέδεσα τυχαία τα δύο θέματα – την οικονομική κρίση και τη “νομοθετική” αντιμετώπιση της κοινωνικής βίας. Εντάσσονται και τα δύο στο κεφάλαιο “σπασμωδικές ενέργειες μιας παραπαίουσας κυβέρνησης”, που κινείται μονίμως στη λάθος “διελκυστίνδα”.

Οι δύο συνιστώσες αυτής της διελκυστίνδας όμως, είναι ιδιαίτερα “ζωντανές” στην ελληνική κοινωνία:

Από τη μια ένα κομμάτι, συντηρητικό ή “φιλελεύθερο” υπερασπίζεται τα δικαιώματα του επιχειρείν, της ελεύθερης αγοράς και της “prosperity” (sic) του Έλληνα. Διαμαρτύρεται εντόνως (και δικαίως) όταν εμποδίζεται από το κράτος – αλλά ξεχνάει οτι αν δεν συνεισφέρει και αυτός, η “μερσεντέ” δεν θα έχει καλό δρόμο για να “τσουλήσει επάνω”. Επιχειρηματολογεί αφελώς οτι μονίμως κάποιοι υπερασπίζονται “τα δικαιώματα των κουκουλοφόρων” ή οτι "δεν κινδυνεύουν τα δικαιώματα του νομοταγούς" - αρνούμενο να αντιληφθεί οτι τα δικαιώματα δεν αφορούν την υπεράσπιση κανενός παραβάτη του νόμου ειδικώς, αφορούν τους πάντες. Δεν καταλαβαίνει γιατί είναι επικίνδυνο να γίνουμε μια κοινωνία “big brother” με κάμερες να μας παρακολουθούν, ούτε γιατί και η “προαιρετική” αναγραφή μιας φιλοσοφικής πεποίθησης στην ταυτότητα παραβιάζει δικαιώματα – στην ουσία δεν ξέρει τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Υπερασπίζεται με πάθος ένα οικονομικό μοντέλο που καταρρέει, ακόμα και όταν πρόκειται για τα προκλητικά μπόνους των “επιδοτούμενων” golden boys - διότι "έτσι γίνεται στην αγορά". Αρνείται να καταλάβει οτι χωρίς “κοινωνική ειρήνη”, που προκύπτει από την ελαχιστοποίηση των οικονομικών και άλλων ανισοτήτων, όλοι είναι πιο δυστυχείς – ενώ “πριονίζονται” έτσι και οι ίδιες του οι επιδιώξεις.

Από την άλλη, ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας θέλει όλο και περισσότερο κράτος, που θα εξασφαλίζει τους πάντες, με όσο το δυνατόν πιο “παρασιτική” και ξεκούραστη προσπάθεια. Αρνείται να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών, να συνεργαστεί προς μια ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση – δέχεται ακόμα και να κυβερνάται από τους “λαϊκούς εκπροσώπους” της προηγούμενης κατηγορίας, φτάνει να υπάρχει “κοινωνική ένταση και διεκδίκηση”. Σε ακραίες εκδοχές, ζητά μια “ριζοσπαστική βία”, για να αποδοθεί κοινωνική δικαιοσύνη, ξεχνώντας οτι αυτή παραβιάζει κατάφωρα τα δικαιώματα των άλλων – ή ασκεί έναν ιδιότυπο “ιδεολογικό τραμπουκισμό”. Φυσικά έτσι ενισχύει την καταστολή και την περαιτέρω παραβίαση των δικαιωμάτων. Αρνείται τους θεσμούς, την αξιολόγηση, τον εκσυγχρονισμό και την ουσιαστική ανάπτυξη (κλασική ατάκα “γιατί αυτός να παίρνει περισσότερα από μένα” - ενδεχομένως γιατί έχει περισσότερα προσόντα;) Αρνείται επί της ουσίας την ελευθερία της άποψης και του λόγου, με τρόπο που θυμίζει το απέναντι άκρο...

Στην ουσία και οι δύο “συνιστώσες” είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικές - και καθόλου προοδευτικές φυσικά. Γιατί ξεχνούν οτι δημοκρατία δεν είναι ο θρίαμβος της πλειοψηφίας – αλλά ο απόλυτος σεβασμός της μειοψηφίας και των δικαιωμάτων. Οτι όσο νόμος δεν είναι το “δίκιο του εργάτη” ή του καταφρονεμένου, άλλο τόσο δεν είναι το “δίκιο του ισχυρού”. Κι ότι η “νομιμότητα” σε μια κοινωνία πρέπει να συμβαδίζει με ορισμένες κοινές “ηθικές επιταγές” και απαράβατα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα οποία με ευκολία παραβιάζουν (ή επικαλούνται επιλεκτικά) όταν πρόκειται για την προάσπιση των δικών τους θέσεων...





"Επί του πιεστηρίου": Απογοητευτική είναι η εικόνα από τα ερωτήματα και τα αποτελέσματα δύο δημοσκοπήσεων για το ζήτημα της κουκούλας...

Φωτό: www.atthecloseofeveryday.com/ shop.php, www.freefoto.com, www.onlineinvestingai.com - τη (συγκλονιστική) βραβευμένη φωτό του Γιάννη Κολεσίδη από τις διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου δανείστηκα από την Roadartist.

To post συνοδεύεται από το εύγλωττο (και αριστουργηματικό) "Sketches In The Dark" του πρωτοπόρου βρετανικού acid-jazz συγκροτήματος των Incognito. Επειδή όμως 21 Μαρτίου είναι η εαρινή ισημερία και η πρώτη μέρα της άνοιξης (κι όχι η 1η Μαρτίου), ακούμε και την κορυφαία φωνή της soul Aretha Franklin, σε μία από τις καλύτερες εκτελέσεις του "Walk On By" του Burt Bacharach.