“Κύριοι γκράφιτυ”...

Γιατί βρε πουλάκι μου το κάνεις αυτό; Γιατί δεν ασκείς τη φαντασία σου και την τέχνη σου πάνω σε μια άσκημη, γκρίζα επιφάνεια; Έχει τόσες πολλές αυτή η πόλη...


Γιατί βάζεις την υπογραφή σου πάνω στον τοίχο του διατηρητέου, που με τόσο κόπο (και τόσο χρήμα ενδεχομένως) αναστήλωσε ο ιδιοκτήτης του; Γιατί ασκημαίνεις αυτό που σώθηκε από τη μπουλντόζα (πόσα νεοκλασικά είχαν ήδη κατεδαφιστεί στο κέντρο της Αθήνας, ως το 1981 που η Μελίνα “ξαμόλησε” τα συνεργεία του Υπουργείου Πολιτισμού) και αποτελεί την “όαση” στο μάτι του ταλαιπωρημένου Αθηναίου – που βλέπει τόσες άσκημες πολυκατοικίες γύρω του;


Και μην ακούσω αυτό που είπε ένας “χουλιγκανάκος” λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οτι “τι διαμαρτύρεστε, τα λεφτά να τα βάψετε σας τα έδωσε ο δήμος”...
Διότι τότε, ο ειδικός φορέας έδινε το 50% για το βάψιμο των προσόψεων (και ο δήμος ακόμα χαμηλότερο ποσοστό). Και εν πάση περιπτώσει, ο ιδιοκτήτης του διατηρητέου κάθε μερικά χρόνια δίνει (και ξαναδίνει) ένα σκασμό λεφτά, για να συντηρήσει την εικόνα που ομορφαίνει την πόλη για όλους μας.

Δεν είναι θέμα "καθωσπρεπισμού" - είναι θέμα αισθητικής. Η έλλειψη της οποίας, σ' αυτή την πόλη, πλήττει περισσότερο τους αδύναμους κοινωνικά και οικονομικά.

Γι αυτό, περιμένω να απολαύσω το στένσιλ σου ή το έργο σου, όταν θα μου ομορφήνεις κι εσύ την καθημερινότητα μου, βάφοντας μια “γκρίζα”, άχαρη επιφάνεια. Και θα αναφωνήσω κι εγώ, όπως ο ιδιοκτήτης θερινού σινεμά στο Θησείο, που (απηυδισμένος προφανώς από την αλλεπάλληλη “επίθεση” στον τοίχο του), τοιχοκόλλησε σημείωμα (με αυτή την ορθογραφία): “Κύριοι γκράφιτυ, να σας πάρω εγώ τα σπρέι, για να ζωγραφίσετε κάπου αλλού”...



Οι φωτό είναι δικές μου και από το www.starpulse.com

Το post συνοδεύεται από την υπέροχη jazz φωνή της Αμερικανίδας Dee Dee Bridgewater, που εμφανίζεται απόψε στη Θεσσαλονίκη. Πολύ ενδιαφέρουσα η συνέντευξη της στην "Ελευθεροτυπία", με τίτλο "Στην κρίση οι ακροδεξιοί χαίρονται"..

Οι βαρβαρότητες των παπαγάλων

Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν τόσο απογοητευτικά. Όχι εξ αιτίας της σύνθεσης των ψηφοδελτίων – ίσα ίσα που οι επιλογές των κομματικών ηγεσιών θα χαρακτηρίζονταν σχετικά καλές.

Στη ΝΔ, η επιλογή της Μαριέττας Γιαννάκου είναι σαφώς πετυχημένη, καθώς και διείσδυση σε αντίπαλους χώρους έχει και από τα ελάχιστα συγκροτημένα στελέχη της παράταξης της είναι και τη συμπάθεια (συνδυασμένη με ενοχές) για την πρόσφατη περιπέτεια της συγκεντρώνει - βεβαίως με διάφανη την κουτοπονηριά της αξιοποίησης της και με κινδύνους να ελλοχεύουν, καθώς οι θέσεις και πράξεις της (βλέπε Ρεπούση) είναι (απολύτως τιμητικά) “κόκκινο πανί” για ακροδεξιούς και εθνικιστές, αλλά θεωρούνται και αντιδραστικές (βλέπε παιδεία, ναρκωτικά κ.α.) από μεγάλη μερίδα πολιτών και νέων, στα αριστερά της.


Το υπόλοιπο ψηφοδέλτιο όμως, παρά την παρουσία αρκετών “μετριοπαθών”, έχει το στίγμα του κομματικού παραγοντισμού των “βαρόνων” - θα φέρει τη διαφορά κάτω του 3%, που χρειάζεται απεγνωσμένα ο Καραμανλής για να επιβιώσει; Μια ανάλογη έλλειψη “λάμψης” (τύπου “επιφανούς συνταγματολόγου”) θα μπορούσε κανείς να διακρίνει και στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, όπου όμως δεν υπάρχουν “ισορροπίες” - πέρα από τις συνήθεις “υποκριτικές”, που περιλαμβάνουν αθλητές, άτομα με αναπηρία και γεωγραφικές εκπροσωπήσεις.

Στο ΠΑΣΟΚ όλοι είναι “του αρχηγού” - πλην της “βενιζελικής” Συλβάνας Ράπτη, που με την αποχώρηση της από το εθνικό κοινοβούλιο επιτρέπει την επάνοδο του επιλαχόντα (και στενού συνεργάτη του προέδρου) Θανάση Τσούρα και ταυτοχρόνως δίνει με “ανώδυνο” τρόπο το μήνυμα “οτι δεν υπάρχουν αποκλεισμοί”. Παρόμοιοι υπολογισμοί έχουν γίνει και με άλλες επιλογές.

Η βασική όμως “σημαία” του πράσινου ευρωψηφοδελτίου είναι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, κατά γενική ομολογία ο καλύτερος εκπρόσωπος τύπου που είχε το ΠΑΣΟΚ από την εποχή του Δημήτρη Ρέππα. Επίσης με διείσδυση στον “απέναντι” χώρο και κυρίως με το προσόν (που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο) του πειστικού, μη ξύλινου πολιτικού λόγου, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τις αντίστοιχες επιλογές των άλλων κομμάτων (ειδικά όταν αλλού φαίνεται να λείπουν δόντια (!) ή όταν ο λόγος είναι αφόρητα κομματικο-φανατικός).

Το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ είναι οτι ο Γιώργος Παπανδρέου “υπερεκμεταλλεύεται” τους συνεργάτες που επιτυχημένα ανέδειξε ο ίδιος (αρχίζοντας με τον Γιάννη Ραγκούση, που έγινε από εκπρόσωπος γραμματέας) – σαν να μην έχει άλλους...


Στα κόμματα της αριστεράς, οι επιλογές είναι από “κλασσικές” (ο “λαμπερότερος” Παφίλης και μετά οι “συνήθεις ύποπτοι” στο ΚΚΕ) έως μάλλον “αυτοκαταστροφικές” στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο σοβαρός Νίκος Χουντής “μυρίζει Περισσό” για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, η επιλογή της δεύτερης θέσης από την “ΚΟΕ” ακυρώνει την όποια παραδοσιακή πρόσβαση της ανανεωτικής αριστεράς προς το κέντρο και ο “εκτοπισμός” του (πιο παραγωγικού ευρωβουλευτή) Δημήτρη Παπαδημούλη στην “αμφίβολη” τρίτη θέση, μπορεί να επιβεβαιώσει τον χαρακτηρισμό που έσπευσαν να του αποδώσουν κάποιοι κακεντρεχείς σύντροφοι του της πλειοψηφίας, ως “πρώην ευρωβουλευτή”.

Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το “ξεφούσκωμα” στην πέμπτη θέση, μια και δεν δείχνει πια ικανός να υπερβεί το ποσοστό του ΚΚΕ (θα ήταν ηχηρότατο “καμπανάκι” για την ηγεσία του Περισσού), αλλά ούτε ίσως και των Οικολόγων, που απειλούν να “εκτοξευθούν” από το 0,62% του 2004 στην τρίτη θέση, χωρίς βέβαια να διευκρινίζουν τη θέση τους στο πολιτικό φάσμα – κάτι που τους καθιστά ύποπτους για δεξιότερες θέσεις από αυτές που “φαίνονται”. Ο ΛΑΟΣ προσπάθησε να εμφανίσει ένα “κεντροδεξιό” προφίλ, με την επιλογή της Νίκης Τζαβέλλα (μια επιλογή που στην ουσία ομολογεί τις άρρηκτες σχέσεις με την ακροδεξιά, μέσα στη δεξιά παράταξη), αλλά ήρθε η “εξέγερση” των μουσουλμάνων, για να επανεμφανιστεί η πλήρως ακροδεξιά ρητορική, με το ανεκδιήγητο “ήρθαν απρόσκλητοι σε μια χριστιανική χώρα”...

Δραματικά για όλους μας όμως είναι τα “πολωτικά” χαρακτηριστικά αυτών των ευρωεκλογών: Η “στρεψόδικη” συζήτηση περί “σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας” από ανιστόρητους (συν την “αυτοπαγίδευση” της Αλέκας Παπαρήγα), η επιδίωξη (αλά “κίτρινη τηλεόραση”) της όποιας δημοσιότητας (έστω και αρνητικής) με τα παπαγαλάκια (που ναι μεν συζητήθηκαν, αλλά “αυτοαναιρέθηκαν”) ως και τη θυμηδία που προκαλεί η πληροφορία οτι ο Πολιτικός Σχεδιασμός της ΝΔ επιδίωξε την υπερψήφιση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στους “Μεγάλους Έλληνες”, πάνω από τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη – αλλά και τον Ελευθέριο Βενιζέλο!

Δυο μέρες πριν από το debate, καμία συζήτηση για το τι διακυβεύεται στην Ευρωβουλή. Μόνο ένα (ανήκουστο) βέτο Καρατζαφέρη στο ποιος δημοσιογράφος θα τον “ανακρίνει”, οι συνήθεις κραυγές στις πλατείες - και βεβαίως εγκαίνια ιατρείων και “λουτροκαμπινέδων”...




Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 27.05.09

Οι φωτό είναι από το http://www.newstime.gr και τη wikipedia

Το post συνοδεύεται από τη φωνή της Μεξικάνας Lila Downs, που μαζί με τον Βραζιλιάνο Caetano Veloso, τραγουδάει το "Burn It Blue", από το soundtrack της ταινίας "Frida", που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή της σουρεαλίστριας ζωγράφου Frida Kahlo, με την εξαιρετική Salma Hayek. Η Lila Downs εμφανίστηκε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Με αφορμή ένα Κοράνι...

Είναι βέβαιο (κατά την άποψη μου) οτι αυτά που συνέβησαν στην Αθήνα, με αφορμή την καταγγελία οτι αστυνομικός έσκισε και ποδοπάτησε Κοράνι, όχι μόνο θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί – αλλά δείχνουν και την απόλυτη έλλειψη προετοιμασίας, σοβαρής δουλειάς, εκπαίδευσης και οργάνωσης που χαρακτηρίζει όλη την Πολιτεία μας – ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Πρώτον, η αντίδραση του αστυνομικού δείχνει εγκληματική βλακεία/προχειρότητα και ταυτόχρονα απουσία εκπαίδευσης, αυτοσυγκράτησης, γνώσης του σύγχρονου κόσμου και δημοκρατικής παιδείας στην αστυνομία. Ακόμα κι αν δεν επρόκειτο παρά για μερικά “σκισμένα” χαρτάκια (που “ύποπτα” παρέπεμπαν σε δόση ναρκωτικών και κάποιοι έστω κουτοπόνηρα το είχαν εκμεταλλευτεί για να το εμφανίσουν ως “ιερό βιβλίο”) – σε καμία περίπτωση δεν “σκίζεις”, δεν “πετάς” και δεν “πατάς” οτιδήποτε ανήκει σε αυτόν που ελέγχεις. O αστυνομικός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε ιδιώτης, εκπροσωπεί το κράτος - και όλους μας.

(Γι αυτό σε οποιαδήποτε επαγγελματική και δημοκρατική αστυνομία του κόσμου, υπάρχουν διαδικασίες προσέγγισης του υπόπτου/πολίτη, που τηρούνται αυστηρά. Κανονικά χαιρετάς, μιλάς πάντα στον πληθυντικό και – ανεξάρτητα από την αυστηρότητα – μιλάς ευγενικά και χωρίς να προσβάλλεις. Αναφέρεις πάντα στον ελεγχόμενο τα δικαιώματα του και φυσικά δεν καταφεύγεις ποτέ σε “περιττή” βία, “αντριλίκια” και πολιτικούς/φυλετικούς/θρησκευτικούς χαρακτηρισμούς και ακρότητες. Λειτουργείς σαν “στρατιώτης”, με πειθαρχία – και ταυτόχρονα έχοντας στο μυαλό σου οτι υπάρχεις για να υπηρετείς τον πολίτη με ευαισθησία.
Αλλά πού να τα "ξέρουν" αυτά οι δικοί μας... Στην καλύτερη περίπτωση, η συντριπτική πλειοψηφία λειτουργεί “χαβαλετζίδικα” και άτυπα. Καμία πειθαρχία και εκπαίδευση, κάθονται και μιλούν φωνακλάδικα μεταξύ τους δημοσίως – και μόνο αν φοβηθούν τον έλεγχο σοβαρεύουν. Μια μερίδα τους δε έχει “ωραιότατες” ακροδεξιές απόψεις και ασκεί απλώς “νταηλίκι”, όπως φάνηκε και με τον πιο τραγικό τρόπο στη “ζαρντινιέρα” ή στην περίπτωση Κορκονέα – και επιβεβαιώνεται και σε κάθε διαδήλωση, όπου διμοιρίες ΜΑΤ “υποθάλπουν” τον ακροδεξιό τραμπουκισμό).


Δεύτερον, τώρα φαίνεται πόσο θα πληρώσουμε την έλλειψη πολιτικής για τη μετανάστευση – και το πόσο εγκληματική είναι η αδιαφορία μας για την γκετοποίηση των μεταναστών στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας (κυρίως) – και σε άλλες περιοχές. Ήδη η αβελτηρία μας κάνει το γύρο του κόσμου, μέσω των διεθνών δικτύων...

Το περιστατικό θα μπορούσε να είχε λήξει, με την παραπομπή του αστυνομικού και τη δημόσια συγνώμη του Χρήστου Μαρκογιαννάκη – ο “σκληρός” αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης όμως προτίμησε να κάνει εντελώς μονομερείς δηλώσεις για “άτομα αποφασισμένα να διαπράξουν φθορές σε περιουσίες πολιτών και να προκαλέσουν συμπλοκές και τραυματισμούς, διαταράσσοντας σοβαρά την κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλης”, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά. Η αντίληψη που επικρατεί (και δεν ομολογείται) είναι οτι “με την πίεση της αριστεράς είμαστε πολύ ανεκτικοί”! Αποτέλεσμα; Η (γνωστή) απαράδεκτη χρήση χημικών από τα ΜΑΤ, μετά από (πιθανότατα) μια ακόμα προβακάτσια με μια πέτρα...


Μέσα σ' όλα, ήρθε και η απαράδεκτη προεκλογική δήλωση του Καρατζαφέρη, οτι “ήρθαν απρόσκλητοι σε μια χριστιανική χώρα” - το απαύγασμα της ακροδεξιάς και ρατσιστικής αντιμετώπισης του προβλήματος, προφανώς με στόχο την ψήφο των υπερσυντηρητικών και ξενόφοβων Ελλήνων...

Η απάντηση είναι οτι η χώρα μας δεν είναι “χριστιανική” - είναι απλά ευρωπαϊκή και (εκ του συντάγματος της) ανεξίθρησκη. Και οφείλει να έχει ως “ευαγγέλιο” της τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να διασφαλίζει στον ελεγχόμενο/κατηγορούμενο/συλληφθέντα τα δικαιώματα του, με κάθε σεβασμό. Να ελέγχει και να τιμωρεί όποιον τα καταπατά. Να κάνει το παν για να μπορεί ο οποιοσδήποτε (είτε ιθαγενής, είτε μετανάστης) να ασκεί ελεύθερα τα θρησκευτικά του δικαιώματα – φυσικά εδώ φαίνεται πόσο “φάουλ” είμαστε, με ευθύνη της κυβέρνησης, καθώς από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πέρα αθετήσαμε την υποχρέωση/υπόσχεση μας να συνεχίσουμε να παρέχουμε τόπο λατρείας (ένα τζαμί δηλαδή), στους χιλιάδες μουσουλμάνους που ζουν στην πρωτεύουσα μας...

Όλα αυτά όμως εκτρέφουν το “αυγό του φιδιού”. Κι όταν σπεύδει ένα επίσημο κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου να καπηλευθεί τις ξενοφοβικές ψήφους – τότε πώς θα ελεγχθούν οι διάφορες φασιστικές ομάδες, που βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν (παρ' ολίγον) φονικές προβοκάτσιες, με επιθέσεις κατά μεταναστών; Και πάλι η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη...


Είμαι της άποψης οτι τα σύμβολα του άλλου (κάθε είδους) τα σέβεσαι. Γι αυτό και δεν μου αρέσει το κάψιμο καμίας σημαίας και η “βεβήλωση” κανενός είδους θρησκευτικού συμβόλου.

Είμαι από αυτούς που θεωρούν επίσης την “φανατική προσήλωση” σε μια – οποιαδήποτε - θρησκεία στοιχείο υπανάπτυξης. Θεωρώ οτι οι διδασκαλίες των περισσοτέρων μεγάλων θρησκειών έχουν πολλά αποστάγματα σοφίας μέσα τους και αποτελούσαν ρηξικέλευθες προτάσεις στην εποχή τους, που προήγαγαν το ανθρώπινο γένος (για παράδειγμα, η “μη βία” στη διδασκαλία του χριστιανισμού είναι ένα εντυπωσιακό προοδευτικό στοιχείο). Όσο κι αν τις σέβομαι λοιπόν ως “ηθικές αρχές”, θεωρώ παραλλήλως τις θρησκείες “όπια του λαού” - μηχανισμούς ελέγχου των μαζών και ανεξέλεγκτες και αντιδημοκρατικές εξουσίες, που έχουν επιφέρει πολλά δεινά στην πορεία της ανθρωπότητας.

Όσο όμως κι αν δεν τις εγκρίνω, θεωρώ υποχρέωση μου να μάχομαι για να μπορεί καθείς να τις ασκεί ελεύθερα. Μόνο αυτοβούλως μπορεί, κατά την άποψη μου, να απεγκλωβιστεί κανείς από αυτές - και πάντως όχι με τον περιορισμό και τη βία.

Βρίσκω τρομερό που, πολλές φορές, οι μετανάστες δεν αντιδρούν στον εξευτελισμό τους, στα βασανιστήρια, στην κακομεταχείριση, στην εκμετάλλευση, στο “στοίβαγμα” τους σαν ζώα – αλλά με αυτά που θεωρούν “ιερά” εξεγείρονται. Τα ίδια αισθήματα έχω και με τον εθνικισμό κάθε είδους. Ίσως γιατί δεν θεωρώ “ιερά” τη θρησκεία και την πατρίδα, αλλά τον άνθρωπο και τα δικαιώματα του.


Τα πρόσωπα του φανατισμού που βλέπω, με φοβίζουν. Και βάζω μια “κόκκινη γραμμή”, με όλη τη διάθεση συνεννόησης μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών, που θεωρώ οτι πρέπει να υπάρχει:

Ζούμε σε μια εποχή – σε μια χώρα και μια ήπειρο – που αγωνιζόμαστε να ξεφύγουμε από την “δεσποτεία” του χριστιανισμού. Δεν θα την αντικαταστήσουμε με οποιαδήποτε άλλη – και δεν μπορώ να σεβαστώ κανέναν φανατικό. Αντιδρώ, όχι γιατι φοβάμαι τα "αντίποινα" ενός "ιερού πολέμου" - αλλά γιατί είναι απαράδεκτο αυτό που έγινε. Όπως και με τη μαντήλα, θεωρώ οτι δεν μπορούμε να δεχθούμε οποιαδήποτε απόκλιση ή “αλλοίωση” από τις ευρωπαϊκές αρχές μας – προς χάριν των “καλών σχέσεων” ή με την απειλή του όποιου φονταμενταλισμού.

Αν κάτι αντιβαίνει την αρχή της ισότητας, θεωρώ οτι δεν πρέπει να το δεχθούμε – όσο κι αν το επιθυμεί μια άλλη κουλτούρα. Αν κάποιος επιθυμεί να “εφαρμόσει” στην Ευρώπη έθιμα όπως η βία στις γυναίκες ή η κλειτοριδεκτομή, τότε επίσης δεν μπορούμε να το δεχθούμε. Όπως είναι απαράδεκτο να ενοχοποιείται συλλογικά όλος ο αραβικός ή μουσουλμανικός κόσμος για τις ενέργειες κάποιων φανατικών τρομοκρατών, έτσι και δεν μπορεί να ενοχοποιείται συνολικά η Δανία, η Ευρώπη ή ο Δυτικός κόσμος επειδή κάποιος έκανε (ακόμα και χωρίς καμιά διάθεση προσβολής) σατιρικά σκίτσα, που απεικονίζουν τον Μωάμεθ. Κι αν η δική μας αρχή της ελεύθερης έκφρασης δεν βρίσκει σύμφωνους κάποιους, τότε δεν θα πρέπει εμείς να προσαρμόσουμε τις αρχές μας σε αυτές, από τις οποίες έχουμε ιστορικά ξεφύγει.

Επαναλαμβάνω οτι τα θέματα των εθνών, θρησκειών και πολιτισμών πρέπει να λύνονται με διπλωματία και αμοιβαία κατανόηση. Επειδή όμως τις περισσότερες φορές (με εξαίρετο “εργαλείο” τον φανατισμό) δεν κρύβουν πίσω τους παρά (υποκριτικά) συμφέροντα, είμαι της άποψης οτι πρέπει να προχωρήσουμε τάχιστα, στον 21ο αιώνα, προς τον ανθρωπισμό, πέρα από αυτά που μας χωρίζουν.

Στο γνωστό δίλημμα “εθνική κυριαρχία εναντίον ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, θεωρώ οτι πρέπει να απαντάμε όλο και περισσότερο 0-1 (όχι φυσικά με τον τρόπο με τον οποίον επιχείρησε υποκριτικά να απαντήσει η Ουάσινγκτον του Τζορτζ Μπους – η “δημοκρατία” δεν έρχεται ποτέ με τα φτερά ενός βομβαρδιστικού Β-52, όπως είχε κάποτε πολύ εύστοχα πει σε συνέντευξη του στο BBC, o γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου).

Οι αξίες του ανθρώπου, τα δικαιώματα του και η αναπόσπαστη προστασία όλου του οικοσυστήματος μας, του πλανήτη δηλαδή, είναι κατά τη άποψη μου πάνω απ' όλα. Και όχι βεβαίως “πάνω απ' όλα η πατρίδα”, όπως τόσο αντι-ευρωπαϊκά διαλάλησε τις προάλλες ο Κώστας Καραμανλής...





"Επί του πιεστηρίου": Συμπαθείς, ψύχραιμες και μετριοπαθείς οι δηλώσεις των επικεφαλής των μουσουλμάνων μεταναστών στη χώρα - με εξαίρεση ίσως εκείνο το "η πίστη μας είναι πάνω από τη ζωή μας", το οποίο οφείλεται μάλλον στο οτι η αξιοπρέπεια ταυτίζεται (δυστυχώς) με την πίστη.

Στον αντίποδα όμως - και λυπάμαι που το λέω - οι ανεκδιήγητες δηλώσεις του Υπουργού Τουρισμού (που εκπροσωπεί έτσι με τον χειρότερο τρόπο και την Εύβοια, κοινό τόπο καταγωγής μας). Ο κύριος Μαρκόπουλος είναι προφανώς τόσο φανατικά θρησκευόμενος και συντηρητικός που νομίζει οτι η συμβολή της Ελλάδας στην ιστορία είναι η ορθοδοξία - και όχι π.χ. η φιλοσοφία ή οι επιστήμες. Πιθανότατα θα συνιστούσε σε έναν τουρίστα να επισκεφθεί κανένα χριστιανικό ναό - και όχι την Ακρόπολη. Και βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται...


Οι φωτό είναι του Ιάκωβου Χατζησταύρου, δανεικές από το εξαιρετικό post της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ.

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική φωνή της Αμερικάνας Lauryn Hill, πρώην τραγουδίστριας των Fugees (από το "refugees"). Και μόνη της και με το συγκρότημα της έχουν διακριθεί για τη βοήθεια τους σε πρόσφυγες. Έρχεται στην Αθήνα, στο Eject Festival, στις 18 &19 Ιουνίου. Είναι μια από τις ελάχιστες ουσιαστικές φωνές του σύγχρονου R&B, μην τη χάσετε!

Το γκέτο του ρατσισμού

Ήταν αναμενόμενο. Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο. Όταν η μόνη έγνοια είναι να “αποκρούουμε” τα δημοσιεύματα και τις διαμαρτυρίες. Όταν το πρόβλημα “δεν υπάρχει” ή “κληρονομήθηκε” (άρα “δεν φταίμε εμείς”). Όταν “δεν έχουμε αρμοδιότητα”. Όταν η πολιτική εξαντλείται στις δημόσιες σχέσεις ή στις δημοσκοπικές αντιδράσεις. Όταν οι έννοιες “σχεδιασμός”, “οργάνωση”, “μακροπρόθεσμα μέτρα” είναι άγνωστες λέξεις. Όταν οι υγειονομικές υπηρεσίες σηκώνουν τα χέρια ψηλά – αφού κάμποσοι ελεγκτές αρρωστήσουν από μολυσματικές ασθένειες. Όταν οι αρχές στελεχώνονται από πρόσωπα, που μόνο εμπιστοσύνη δεν σου εμπνέουν (για να το πούμε κομψά). Όταν η αστυνομία κοιτάει, αδρανεί, αγνοεί ή εμποδίζεται να κάνει τα στοιχειώδη. Όταν η διαφθορά είναι εμφανής και η ανοχή “ύποπτη”. Όταν η πολιτική για τη μετανάστευση είναι φοβισμένη ή ανεπαρκής. Όταν “σκουπίζεις τα προβλήματα κάτω από το χαλί” κι όταν αυτό το χαλί είναι το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τότε το επόμενο βήμα είναι η εξαθλίωση, οι ενέδρες, ο ρατσισμός – και η κοινωνική έκρηξη. Με πρώτα θύματα, τα “θύματα της απραξίας”, τους μετανάστες – το ιδανικό ντεκόρ για το χορό των εκατομμυρίων που έχει στηθεί σε μερικά τετράγωνα και διαλύει ολόκληρη την πόλη...




Πλατεία Θεάτρου, απόγευμα. Η αρχιτέκτων Κατερίνα Πιτούλη, που έχει και το σπίτι της και το γραφείο της εκεί, βγάζει τα δύο σκυλιά της βόλτα. Μόνο που δεν τα κρατάει με το λουρί, τα κρατάει αγκαλιά. Αποφεύγει να πατήσουν στο δρόμο – φοβάται τις μολυσματικές ασθένειες και τα πηγαίνει σε γειτονικές περιοχές με το αυτοκίνητο. Η περιοχή μυρίζει αφόρητα, καθώς δεκάδες άστεγοι και τοξικομανείς “κάνουν την ανάγκη” τους στο δρόμο. Για τον ίδιο λόγο, οι συνεργάτες και η ίδια πλέον αλλάζουν παπούτσια, μόλις μπουν στο γραφείο.


“Μια βρώμικη και παραμελημένη πόλη”

Ήρθε στην περιοχή το 2004, θεωρώντας οτι η “ζωή ξανά στο κέντρο” γινόταν πραγματικότητα. Είχε υπολογίσει όμως χωρίς τον “ξενοδόχο” - “ζούμε σε μια βρώμικη και παραμελημένη πόλη”, λέει. Οι εκθέσεις των ελεγκτών δημόσια υγείας είναι καταπέλτης – η περιοχή είναι μια ωρολογιακή βόμβα για τη δημόσια υγεία. “Δεν ξέρουμε σε ποιο βαθμό έχει μολυνθεί και το παμπάλαιο δίκτυο της αποχέτευσης στην περιοχή. Μέσα σ΄όλα, χειροτερεύει και η ανήλικη πορνεία, καθώς και η περιστασιακή πορνεία των τοξικομανών – αν δεν τους δούμε πάνω στην πράξη, βρίσκουμε δεκάδες προφυλακτικά στο δρόμο. Στην πλατεία κοιμούνται 40 με 50 άτομα κάθε βράδυ – εδώ όπου στεγάζεται το κεντρικό ΙΚΑ – και η δημοτική αστυνομία μας απάντησε επισήμως οτι αυτό δεν θεωρείται κατάληψη πεζοδρομίου. Αυτοί οι τελευταίοι ήρθαν, όταν η αστυνομία έκανε μια επιχείρηση εκκαθάρισης στο Αρχαιολογικό Μουσείο, λόγω της επίσκεψης Μπαρόζο. Γενικώς, η απάντηση της δημοτικής αρχής στις επικρίσεις μας, είναι οτι εκπορεύονται από τους πολιτικούς της αντιπάλους!”


Τα πεζοδρόμια γύρω από το ΙΚΑ είναι σιδερόφρακτα, για να μην “στρατοπεδεύουν” εκεί οι άστεγοι και οι τοξικομανείς. Μόνο που οι τακτικές αυτές είναι απολύτως αδιέξοδες, όταν δεν υπάρχει σχεδιασμός για πρόνοια και περίθαλψη. Οι “σκούπες” της αστυνομίας, όπως και κάθε σπασμωδικό μέτρο, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μεταθέτει το πρόβλημα, μερικά τετράγωνα πιο πέρα. Άνθρωποι που σέρνονται πάνω στα πεζοδρόμια...

“Είναι ένα στημένο παιχνίδι”, λέει ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης, πρώην ιδιοκτήτης του μπαρ και συναυλιακού χώρου Guru, ο οποίος έκλεισε το μαγαζί του, όχι λόγω ενδογενών παραγόντων – αλλά μην αντέχοντας άλλο την εξαθλίωση, την αποστροφή της πελατείας του και τις καθημερινές επιθέσεις κατά προσωπικού και πελατών (με πιστόλι ή με σύριγγες), καθώς και τα σπασίματα αυτοκινήτων, τις κλοπές και τις διαρρήξεις. “Μετά το θόρυβο που κάναμε, έγινε επί 2 ημέρες μια σκούπα της αστυνομίας. Την τρίτη μέρα, όλα ξαναγύρισαν στη θέση τους. Από τις 10 το πρωί ως τις 9 το βράδυ, η πιάτσα της πρέζας είναι στη Σοφοκλέους. Μετά τις 9μμ πάει στην Ομόνοια. Υπάρχει πάντα ειδοποίηση “εκ των έσω” - έτσι κάποια βράδια τα κορίτσια από τη Νιγηρία εξαφανίζονται “ως δια μαγείας” - το ίδιο και τα βαποράκια. Τα οποία μπορεί να βγάζουν και 500 ευρώ την ημέρα – και μετά (ω της ειρωνίας) πάνε και τρώνε στο συσσίτιο των αστέγων. Το νέο κόλπο που έχει βρει τώρα η αστυνομία είναι να αποκλείει την περιοχή, τρία-τέσσερα τετράγωνα και να σε ελέγχει για να μπεις. Έχουμε γίνει ένα γκέτο, όχι ελεγχόμενης πρόσβασης, αλλά ελεγχόμενης διακίνησης. Προκαλούμε πια το ενδιαφέρον του Al Jazeera και του BBC, που έχουν φέρει συνεργεία στην περιοχή...”


Όπως και σε κάθε γκέτο, που “σέβεται τον εαυτό του”, κάποια “παράσιτα” (καθόλου απαραιτήτως αλλοδαπά), έχουν φροντίσει να κάνουν επιθέσεις μέρα-μεσημέρι στα διερχόμενα αυτοκίνητα – και μάλιστα σε κεντρικούς δρόμους– εκμεταλλευόμενα ή προκαλώντας “μποτιλιάρισμα”. Η Θ.Κ. (τα στοιχεία της στη διάθεση της εφημερίδας) καταγγέλλει την ενέδρα που υπέστη και τη στάση της αστυνομίας:

“Κατεβαίνω με το αμάξι την Σοφοκλέους, μαζί με μια φίλη ως συνοδηγό.. 

Ένας τύπος πλησιάζει από τα αριστερά μου, την ίδια στιγμή που ένας φιλαράκος του πλησιάζει την συνοδηγό μου. Ο δεύτερος κάνει να ανοίξει την πόρτα, η συνοδηγός κατεβάζει ευτυχώς έγκαιρα την ασφάλεια, την ίδια στιγμή που ο "δικός μου" επιχειρεί αρχικά να ανοίξει την πόρτα πάραυτα και μετέπειτα να μπει από το ανοιχτό παράθυρο μέσα στην καμπίνα. Μέχρι να κλείσει το ηλεκτρικό παράθυρο, που κάνει αιώνες τελικά, ο τύπος σπρώχνοντας το πρόσωπό μου προς τα δεξιά για να κερδίσει χρόνο, μπήκε μέχρι τη μέση στην καμπίνα και πρόλαβε να αρπάξει το κινητό που βρισκόταν στο ταμπλό και να γίνει καπάκι καπνός. Έβαλα αλάρμ, τράβηξα επί τόπου χειρόφρενο και άρχισα να βρίζω τους από πίσω - που αναβόσβηναν φώτα για να φύγω ή κόρναραν - και ξαφνικά τι να δω: Στα πενήντα μέτρα υπήρχε κλούβα με ΜΑΤ, που έβλεπαν το όλο συμβάν, εδώ και ώρα. Και δεν κουνιόντουσαν καν.

 Στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως προσπαθούσα να τους πω - επί 3 ώρες - ότι επιθυμώ να κάνω μήνυση και θέλω κάποιος να πάρει αποτυπώματα από το αμάξι.

 Δεν θα πω για την απειλή εναντίον μου με αυτόφωρο, όταν τους ζήτησα να κάνουν τη δουλειά τους. Ούτε ότι με έβγαλαν σηκωτή από το κτίριο δυο συνοριακοί. Ούτε ότι - πριν με βγάλουν έξω - μου είπαν το θεϊκό, ότι δεν υπάρχει έγκλημα και άρα δεν τίθεται θέμα αποτυπωμάτων.
..”


“Επιδείνωση με γεωμετρική πρόοδο”

“Ο δήμαρχος ζει σε εικονική πραγματικότητα”, λέει ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Περάκης, κάτοικος του πολύ γειτονικού Ψυρρή. “Αυτά που παρουσίασε στον απολογισμό του των δύο χρόνων, στο Μέγαρο Μουσικής, ήταν σαν τις ταινίες που κάναμε για τα ολυμπιακά έργα – μόνο που αυτά έγιναν πραγματικότητα. Όταν αδειάζει η Πλατεία Θεάτρου, από τις “επιχειρήσεις-σκούπα”, οι εξαθλιωμένοι “σπρώχνονται” προς την οδό Σαπφούς ή τη Ζήνωνος. Αν τους δεις, είναι σαν να έχει εκκενωθεί νοσοκομείο - το βράδυ επιστρέφουν. Το πρόβλημα τον τελευταίο χρόνο έχει επιδεινωθεί σε βαθμό που κλείνουν καταστήματα και γκαλερί, φεύγει ο κόσμος – ότι μπορούσε να κρατήσει την περιοχή ζωντανή χάνεται...”

Στην πρόσφατη συνένωση 12 και πλέον συλλόγων και φορέων της περιοχής σε μια “Κίνηση για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου”, οι αντιδήμαρχοι που εκπροσωπούσαν το Δήμο προσπάθησαν να υπερασπιστούν το έργο του Δημάρχου – και τις εξαγγελίες του για “κοινωνικό έργο” και “ανάπλαση”, μεταξύ άλλων και με την πεζοδρόμηση της οδού Αθηνάς. Οι συγκεντρωμένοι όμως αντέδρασαν με οργή, απογοητευμένοι από την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας, τις ενέργειες του Δήμου με το πράσινο και τους χαρακτηρισμούς που έχει εκτοξεύσει ο Νικήτας Κακλαμάνης (“κουλτουριάρηδες”, “κερδοσκόποι”, “παρακρατικοί”), κατά όσων επικρίνουν τα σχέδια και την πολιτική του.


Ο αρχιτέκτων Αδάμ Κωστίκας, που έχει το γραφείο του στην Πλατεία Θεάτρου, δεν φανταζόταν ποτέ οτι στα 70 του χρόνια θα γινόταν “ακτιβιστής” - και δεν μετράει τα λόγια του: “Τον τελευταίο χρόνο το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί με γεωμετρική πρόοδο, παρά τις διαμαρτυρίες. Υπεύθυνη είναι συνολικά η δημόσια διοίκηση, με πρώτη πράξη την εγκληματική και άκριτη χωροθέτηση του ΟΚΑΝΑ, μέσα στο κέντρο της συσσώρευσης των μεταναστών και της εμπορικής κίνησης, που έδωσαν την απόλυτη κάλυψη. Μέσα σε τρεις εβδομάδες άλλαξε η φυσιογνωμία της περιοχής. Δεν έχουν κανένα σχέδιο. Ο δήμαρχος είναι αναξιόπιστος, αμετροεπής και προκλητικός: Έχει υποσχεθεί εδώ και πάνω από δύο χρόνια τη μεταφορά του στα νοσοκομεία, εξήγγειλε οτι έχουν βρεθεί τα κονδύλια, έχουν ετοιμαστεί οι χώροι – αλλά απλώς μας κοροϊδεύει κατά συρροήν. Η Αθήνα είναι η 3η πιο βρώμικη πόλη στην Ευρώπη - και αυτός υποστηρίζει οτι είναι η πιο καθαρή. Η μεταφορά της Νομαρχίας στην πλατεία Θεάτρου θα έφερνε πολλά θετικά αποτελέσματα – αλλά δυστυχώς ο κύριος Παυλόπουλος δεν υπογράφει, εδώ και 3 μήνες. Αν επρόκειτο βέβαια για μια ανταλλαγή με τον Εφραίμ, η υπόθεση θα είχε τελειώσει ταχύτατα”...


Το αυγό του φιδιού...

Η πρόσφατη “πολιορκία” του παλαιού Εφετείου στη Σωκράτους, όπου διαμένουν εκατοντάδες μετανάστες (κυρίως από την Αλγερία) – κάτω από άθλιες συνθήκες – έδειξε τους “επόμενους” κινδύνους. Ομάδα “αγανακτισμένων Ελλήνων”, με την αγαστή συνεργασία ακροδεξιών μπροστά στα απαθή βλέμματα των ΜΑΤ, επιτέθηκε και τραυμάτισε μετανάστες και Έλληνες συμπαραστάτες τους – αφού τρομοκράτησε τους πάντες.

Η Αφροδίτη Αλ Σαλέχ, μέλος της ΜΚΟ “Διαβατήριο”, που ασχολείται χρόνια με τα προβλήματα των μεταναστών εξηγεί: “Το γκέτο το δημιουργούμε μόνοι μας οι Έλληνες. Εδώ δεν κινδυνεύεις να σου ελέγξουν τα χαρτιά, όπως π.χ. στο Παγκράτι. Η ίδια η αστυνομία τους στέλνει από τα σύνορα, στο κέντρο της Αθήνας, για να βρουν άκρη. Κατά την άποψη μου, οι αιτίες του προβλήματος είναι τρεις: Πρώτον η διοικητική ανεπάρκεια, παρά το γεγονός οτι η Ελλάδα θα μπορούσε να “τραβήξει” πολλά κονδύλια, γι αυτή την ιστορία. Τους στέλνουμε στην Πέτρου Ράλλη (όπου ήδη έχουν σκοτωθεί μυστηριωδώς 3 μετανάστες - “γλίστρησαν” επισήμως, κατά την αστυνομία). Εκεί μάχονται για ένα “μαγικό χαρτάκι”, για να κάνουν αίτηση για άσυλο. Το δίνουμε σε ελάχιστους σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες – παραμένει μυστήριο γιατί. Αν αυτοί οι άνθρωποι (οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι όντως πρόσφυγες) είχαν άσυλο, θα μπορούσαν ελεύθερα να πάνε σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, που επιθυμούν.


Δεύτερον, δεν έχουμε κανενός είδους ισχυρές ευρωπαϊκές σχέσεις και διασυνδέσεις, ώστε να κάνουμε κάτι γι αυτή την περίφημη “Συνθήκη του Δουβλίνου” - να μην “επιστρέφονται” από άλλες ευρωπαϊκές χώρες πίσω σε εμάς οι πρόσφυγες, ακόμα κι όταν δεν έχουν καν περάσει από την Ελλάδα. Αποτέλεσμα είναι ο εγκλωβισμός τους στη χώρα μας, χωρίς άσυλο ή νομιμοποίηση.

Τρίτον, το πολιτικό-οικονομικό. Μας αρέσει το φτηνό εργατικό δυναμικό – “επιδοτούμε” έτσι δεκάδες φοροδιαφεύγουσες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Και βεβαίως χρησιμοποιούμε τους μετανάστες, ως εξαιρετικό “προπέτασμα”, για όλη την παραβατικότητα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.”

Κάτω από την οδό Αθηνάς “βγαίνουν” καθημερινά χιλιάδες ευρώ – ικανά να “λαδώσουν” όποιον χρειάζεται. Υπολογίστε: 15-16 χιλιάδες δόσεις πρέζας, ανήλικα κορίτσια από την Αφρική, παρεμπόριο, “υπνωτήρια” για τους μετανάστες – με μερικά ευρώ την ώρα ανά κεφάλι, σε άθλιες συνθήκες, στοιβαγμένοι πενήντα άνθρωποι σ' ένα δωμάτιο. Ελέγχεται και ενοχλείται ποτέ κανείς από όλους αυτούς; Ακόμα και το επιτελικό όργανο που – σύμφωνα με την πρόταση των κατοίκων – θα λειτουργούσε ρυθμιστικά για το κέντρο της Αθήνας, “έμπλεξε” στη συζήτηση με τα “σπασίματα” στη Σκουφά, καθώς το εξήγγειλε βεβιασμένα ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης.


“Η μετανάστευση είναι φαινόμενο της εποχής και θα παραμείνει – αυτοί δε που έρχονται είναι οι περισσότεροι κυνηγημένοι από το φονταμενταλισμό” λέει η Αφροδίτη Αλ Σαλέχ. “Το θέμα είναι πώς το αντιμετωπίζουμε – γιατί μετά θα είναι πολύ αργά”...

Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης, που βρισκόταν δύο μέρες μέσα στο παλιό Εφετείο, για γυρίσματα της εκπομπής του αποδίδει ευθύνες στην ανικανότητα και στην άγνοια, που διακρίνει μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας: “Πολλά στελέχη ζουν σε μια Disneyland. Δεν ξέρουν ούτε τι σημαίνει οδός Γερανίου στις 9μμ, ούτε Σωκράτους στις 6πμ. Κι αυτό αφορά ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος - όχι μόνο του κυβερνητικού. Όταν τους πας σε αυτές τις περιοχές (σε προστατευμένες συνθήκες φυσικά) είναι σαν να κάνουν ζάπινγκ σε κάποια κανάλια που δεν θέλουν να δουν. Γι αυτό ή δεν ακούς τίποτα από το στόμα τους ή ακούς βλακείες – όπως η πρόταση να γίνει επίσημα κέντρο υποδοχής μεταναστών, το κέντρο της Αθήνας. Όταν βάζεις τους μετανάστες στο γκέτο, είναι σαν να τους περνάς από ΙΕΚ παρανομίας, εγκληματικότητας και ναρκωτικών. Κανένας αριστερός πολιτικός σε ευρωπαϊκή πόλη δεν θα πρότεινε μέσα σ' ένα γκέτο, να φυτέψεις ένα επίσημο γκέτο...”



Τι λένε (και τι προτείνουν) οι κατοικοι εδώ.


Τι λέει ο ΟΚΑΝΑ, δια στόματος του Προέδρου του Γιώργου Φωτεινόπουλου:

"Ο ΟΚΑΝΑ στο πλαίσιο εφαρμογής της Εθνικής Πολιτικής για τα Ναρκωτικά και σύμφωνα με το Νέο Εθνικό Σχέδιο Δράσης θέτει ως βασικό στόχο και προωθεί την πλήρη ένταξη όλων των Μονάδων Θεραπείας στον περιβάλλοντα χώρο επιλεγμένων δημόσιων Νοσοκομείων ολόκληρης της χώρας.
Βάσει αυτού του σχεδίου ανάπτυξης, ήδη, όλες οι νέες Μονάδες Θεραπείας που ιδρύθηκαν κατά το έτος 2008 λειτουργούν εντός του περιβάλλοντα χώρου των Νοσοκομείων, όπως στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου, ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης, Γ.Ν. Βόλου, Γ.Ν. Κατερίνης «Πέτρα Ολύμπου», Γ.Ν.Πρέβεζας και στο Γ.Ν. Κέρκυρας.
Στον ίδιο σχεδιασμό εμπίπτουν και οι ήδη λειτουργούσες Μονάδες της Αττικής για τις οποίες έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες μετακίνησής τους σε επιλεγμένα Νοσοκομεία της Αττικής, με βασική προτεραιότητα την μετεγκατάσταση της Μονάδας της οδού Σοφοκλέους, στοχεύοντας έτσι τόσο στην προστασία και την ασφάλεια των θεραπευομένων όσο και την ηρεμία και την προστασία της οικονομικής ζωής των πολιτών της ευρύτερης περιοχής."


Τι λέει ο Δήμος Αθηναίων, μέσω του Αντιδημάρχου Καταστημάτων & Ασφάλειας Πόλης Ανδρέα Παπαδάκη, που είναι επικεφαλής της Δημοτικής Αστυνομίας:

“Θα προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε την Πλατεία Θεάτρου. Εδώ και μια εβδομάδα είναι καθαρή και θα παραμείνει καθαρή, σε συνεργασία με την Ελληνική Αστυνομία. Από το πρωί στις 9 ως το βράδυ στις 9 είναι καθαρή. Τη νύχτα είναι θέμα της αστυνομίας, γιατί η δύναμη μας είναι τέτοια που δεν επαρκεί.
Μέχρι τώρα, δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Εδώ και 15 ημέρες άλλαξε εκ βάθρων η οργάνωση της Δημοτικής Αστυνομίας, μετά την εφαρμογή του σχετικού νόμου που πέρασε το Φεβρουάριο από τη Βουλή. Οργανώθηκε ιεραρχία – που δεν υπήρχε. Πριν είχαμε περιορισμένες αρμοδιότητες, που τώρα ενισχύθηκαν. Δημιουργήθηκε Τμήμα Αγοράς, είμαστε υπεύθυνοι για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος και πολλά άλλα. Ο Δήμαρχος προσπαθεί και πιέζει συνέχεια υπουργεία και αστυνομία, για να καθαρίσει το κέντρο. Ο ΟΚΑΝΑ δεν ήρθε επί υπουργού Υγείας Νικήτα Κακλαμάνη, αλλά είχε αποφασιστεί από τον προκάτοχο του.”




To ρεπορτάζ αυτό έγινε για την Athens Voice της Τετάρτης 20.05.09

Οι φωτό είναι δικές μου και του Νίκου Περάκη.

Το post συνοδεύεται από το original "The Ghetto" του Αμερικανού τραγουδιστή της soul Donny Hathaway, που επηρέασε πολύ και τον διάσημο Αμερικανό κιθαρίστα της jazz και της soul, George Benson. Η διασκευή του τελευταίου στο κομμάτι αυτό είναι επίσης εξαιρετική.

"Σκληρό γκέτο το ιστορικό τρίγωνο"

Συνέντευξη στον Δημήτρη Χρυσικόπουλο και στη Free Sunday


1. Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να μου περιγράψετε την κατάσταση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, όπως τη βιώνετε εσείς;

Το “ιστορικό τρίγωνο” (Πειραιώς, Αθηνάς, Ερμού) είναι πλέον ένα σκληρό γκέτο, από το οποίο είτε φοβάσαι, είτε θλίβεσαι, είτε αηδιάζεις να περάσεις – συχνά και τα τρία. Έχει “εκχωρηθεί” στα κυκλώματα εμπορίας ναρκωτικών, παρεμπορίου, ανήλικης πορνείας, εκμετάλλευσης μεταναστών με άθλια “ξενοδοχεία ύπνου”. Υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας, υγιεινής και εξαθλίωσης – είναι πλέον μια αποθήκη ψυχών. Στη Σοφοκλέους γίνονται “ενέδρες” στα διερχόμενα αυτοκίνητα, όταν υπάρχει μποτιλιάρισμα. Με κέντρο την Πλατεία Θεάτρου (όπου βρίσκονται ο ΟΚΑΝΑ και τα μαγαζιά πολλών μεταναστών), η κατάσταση “ξεχειλίζει” και στις γύρω γειτονιές – επηρεάζοντας την ποιότητα ζωής σε όλο το Δήμο Αθηναίων. Τα πρώτα θύματα είναι οι ίδιοι οι μετανάστες (πολλοί από τους οποίους έγιναν βαποράκια και πρεζόνια), που μαζί με το πλήθος που συρρέει στην κεντρική αγορά, αποτελούν το ιδανικό “ντεκόρ” για τη δράση των κυκλωμάτων που βγάζουν εκατομμύρια ευρώ το μήνα, μπροστά στα μάτια της δημοτικής αρχής και της αστυνομίας.


2. Από πότε και για ποιο λόγο θεωρείτε ότι η κατάσταση στο κέντρο πήρε μια τόσο αρνητική τροπή;

Από το 2004 και μετά, η κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς. Από την επομένη των Ολυμπιακών Αγώνων φάνηκε η εγκατάλειψη του κέντρου, που έγινε απλά “ξέφραγο αμπέλι”. Με την απολύτως λανθασμένη κίνηση της μεταφοράς του ΟΚΑΝΑ στη Μενάνδρου, δόθηκε η ευκαιρία στα κυκλώματα να δράσουν – αποθρασυνόμενα, όσο περνούσε ο χρόνος κι έμεναν ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα.

3. Συμμετέχετε σε μια κίνηση πολιτών για τη διάσωση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της;

Η κίνηση αυτή είναι “συνένωση” πολλών συλλόγων κατοίκων, επαγγελματιών, εμπόρων, ξενοδόχων (και των γύρω περιοχών) που αγωνιούν και διαμαρτύρονται γι αυτή την απίστευτη υποβάθμιση – προσβλητική για κάθε δημοκρατικό άνθρωπο, που αναγνωρίζει και σέβεται τον αστικό πολιτισμό και την ιστορία αυτής της πόλης. Προϋπόθεση για να συμμετάσχει κανείς είναι να αποδεχθεί ένα ψήφισμα στο οποίο καταγγέλλουμε, κάνουμε προτάσεις – και κυρίως αποποιούμαστε κάθε είδους ρατσισμό, καθώς το μόνο που δεν θέλουμε είναι να διωχθούν οι μετανάστες. Αντιθέτως απαιτούμε μια άλλη πολιτική – μακροπρόθεσμη και με άξονα την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την πρόνοια.

4. Τι έχει κάνει έως τώρα η κίνηση αυτή και ποια ήταν η ανταπόκριση των αρμοδίων φορέων της Πολιτείας;

Ως τώρα, οι επιμέρους συνιστώσες της κίνησης έχουν κάνει ημερίδες, συγκεντρώσεις και δεκάδες παραστάσεις και επιστολές διαμαρτυρίας – με ελάχιστα αποτελέσματα. Οι αρχές της χώρας έχουν μάθει να κάνουν μόνο διαπιστώσεις, να “συμπάσχουν” και να συμφωνούν. Μόνο που η πολιτεία δεν είναι “ακτιβιστική οργάνωση”. Υπάρχει γιατί οφείλει να δίνει λύσεις. Και οι λύσεις δίνονται μόνο αν υπάρχει οργανωμένη δουλειά και σχέδιο.

5. Κατά την άποψή σας, ποια είναι τα μείζονα προβλήματα που χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης στο Κέντρο;

Να εκπονηθεί ειδικό ρυθμιστικό σχέδιο, στα πρότυπα εκείνου που είχε γίνει για την Πλάκα, με ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας. Να καθοριστούν και να τηρηθούν χρήσεις. Να καταπολεμηθούν τα κυκλώματα από ειδικό επιτελικό κέντρο, που θα συνεργαστεί με τις υπηρεσίες ασφαλείας, ελληνικές και ξένες. Να υπάρξει άμεσο και μακροπρόθεσμο σχέδιο περίθαλψης και πρόνοιας τοξικομανών και μεταναστών. Να δοθούν κίνητρα για την αναβάθμιση της περιοχής – ώστε να έρθουν περισσότεροι κάτοικοι. Να “επικρατήσει” η καθαριότητα (και όχι η “καθαρότητα” των φυλών). Να μεταφερθεί ο ΟΚΑΝΑ στα νοσοκομεία, όπως έχει εξαγγελθεί εδώ και τρία χρόνια (με τη σύμφωνη γνώμη ειδικών και κατοίκων) και στη Διπλάρειο Σχολή, στην Πλατεία Θεάτρου, να μεταφερθεί η Νομαρχία Αθηνών, όπως επίσης έχει εξαγγελθεί – ώστε να τονωθεί η “υγιής δραστηριότητα” στην περιοχή.

6. Γιατί νομίζετε ότι έως τώρα δεν έχει γίνει κάποια κίνηση για την επί της ουσίας επίλυσή τους;

Ο λόγος είναι οτι ουδείς ενδιαφέρεται να δράσει για μια περιοχή με τόσους λίγους κατοίκους (άρα και ψήφους) – ακόμα κι αν είναι η καρδιά της πόλης και η τουριστική της βιτρίνα, δίπλα στην Ακρόπολη. Παρατηρούμε την πλήρη “ανυπαρξία” της πολιτικής, καθώς οι αρχές “σηκώνουν τα χέρια ψηλά” - η έννοια “σχέδιο” και “πολιτική βούληση για επίλυση του προβλήματος” είναι άγνωστες, φαίνεται. Κάποιοι λένε οτι η υπόθεση είναι “στημένη”, για να πέσουν οι αξίες των ακινήτων. Αυτό που μοιάζει βέβαιο είναι οτι η διαφθορά παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς ο τζίρος της παρανομίας είναι τεράστιος – και μπορεί να χρηματοδοτήσει πολλά “λαδώματα”.

7. Τι προτίθεστε να κάνετε από εδώ και πέρα, ιδίως αν συνεχιστεί η αδιαφορία ή τα «μπαλώματα» από την Πολιτεία;

Η κίνηση προτίθεται να κινηθεί και νομικά – αλλά και με οποιοδήποτε άλλον θεμιτό και νόμιμο τρόπο, ώστε να υπάρξουν αποτελέσματα. Ήδη έχουν υποβληθεί προτάσεις και θα υποβληθούν κι άλλες. Στο ιδρυτικό ψήφισμα αναφέρεται ρητά οτι, ως ενεργοί πολίτες, προσφέρουμε την εθελοντική μας συμμετοχή σε όποια σοβαρή προσπάθεια διάσωσης του ιστορικού κέντρου παρουσιαστεί.

8. Τι νομίζετε ότι χρειάζεται για να διασωθεί το κέντρο της Αθήνας; Μπορούν να εφαρμοστούν εδώ υποδείγματα από άλλες πόλεις του εξωτερικού;

Η εμπειρία άλλων πόλεων, που έλυσαν παρόμοια προβλήματα, είναι σίγουρα πολύτιμη. Μιλάμε όμως για ευνομούμενες πολιτείες, όπου η πολιτική δεν είναι συνώνυμη με δημόσιες σχέσεις και έγνοια μόνο για τη δημοσκοπική εικόνα. Το πρώτο και βασικό που δεν επιτυγχάνεται είναι να υπάρξει σοβαρός και υπεύθυνος σχεδιασμός – και υλοποίηση των βασικών και αυτονόητων. Δεν μπορεί ο ταξιτζής να μας δείχνει αυτούς που κάνουν ενέδρες – και η αστυνομία να μην τους ξέρει. Ούτε επιτρέπεται να διαπράττονται αδικήματα μπροστά στα μάτια αδιάφορων αστυνομικών - αυτό είναι η πλήρης τριτοκοσμική εικόνα.

9. Πόσο σας έχει επηρεάσει η εικόνα που καθημερινά αντικρύζετε στην περιοχή όπου ζείτε;

Αν με ρωτούσατε ποιο είναι το βασικό σοκ που μου έχει δημιουργήσει αυτή η εμπειρία, θα σας απαντούσα οτι δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω οτι η οργανωμένη πολιτεία μπορεί με τόση άνεση να κινείται μεταξύ άρνησης του προβλήματος και αποδοχής της ανικανότητας να πράξει κάτι.
Δεν πίστευα ποτέ οτι θα μπορούσαν (σχεδόν όλοι) να αποποιούνται τις ευθύνες τους (“δεν είναι αρμοδιότητα μου”), να ισχυρίζονται οτι κληρονόμησαν το πρόβλημα (ενώ πριν δεν υπήρχε), να επιτίθενται στους κατοίκους που διαμαρτύρονται, χαρακτηρίζοντας τους “κουλτουριάρηδες”. Δεν πίστευα οτι πολιτικά κόμματα (ειδικά όταν έχουν και την έδρα τους στην περιοχή) θα μπορούσαν να κλείνουν τα μάτια, λέγοντας γενικολογίες του τύπου “να ενταχθούν οι μετανάστες στον κοινωνικό ιστό”.
Θα σας έλεγα λοιπόν, οτι με την τιμητική εξαίρεση πολύ ολίγων βουλευτών, η ανταπόκριση των εκπροσώπων μας αλλά και των φορέων της πολιτείας είναι απογοητευτική. Όλοι έχουν μάθει να “κοιτάνε” και να διαπιστώνουν. Τώρα που κάνουμε “θόρυβο”, σε απάντηση θα κάνουν μια “σκούπα”. Είμαστε μια χώρα που κινείται στο γνωστό κουτοπόνηρο δίλημμα: “Να τους κοιτάμε ή να τους δέρνουμε;”. Το να κάνουμε με πολύ κόπο μια σωστή οργανωμένη δουλειά με αποτέλεσμα, μάλλον δεν περνάει από το μυαλό κανενός...



Η φωτό είναι δική μου από την Πλατεία Θεάτρου.

Το post συνοδεύεται από την αμερικανίδα τραγουδίστρια (και μορφή της acid-jazz σκηνής) N'dea Davenport.

Στη χώρα του παραμυθιού

Αν κάτι έχει διαφοροποιηθεί στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια, δεν είναι η ύπαρξη της διαφθοράς ή η αλαζονεία της εξουσίας. Είναι η αίσθηση οτι ζεις στη “χώρα του απόλυτου παραμυθιού”.

Η αντιστροφή της πραγματικότητας, ο διαρκής “αυριανισμός” του μαύρου που γίνεται άσπρο, τα “ελαστικά” όρια της κάθε λογικής επιχειρηματολογίας είναι στην ημερήσια διάταξη. Σύμφωνα με τη “διολίσθηση” αυτή το σκάνδαλο της Siemens είναι το πιο σημαντικό, γιατί είναι “διαχρονικό και διακομματικό”. Φυσικά και είναι σημαντικό, γιατί αφορά μίζες και μαύρο πολιτικό χρήμα. Το Βατοπέδι όμως, που έχει την παγκόσμια πρωτιά να έχουν ανταλλαγεί νερά μιας λίμνης (!) με απτή (και ακίνητη) περιουσία του ελληνικού λαού, μάλλον δεν είναι τόσο άξιο λόγου...


Στη δίνη της προεκλογικής σύγκρουσης, ο Κώστας Καραμανλής προσπαθεί να υπερασπιστεί την (θεσμικής εκτροπής) επιλογή του να κλείσει τη δεύτερη περίοδο αυτής της Βουλής (και μαζί με αυτήν να παραγράψει τα σκάνδαλα που σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες θα παραπέμπονταν στο Κοινοβούλιο) - και επικαλείται “προηγούμενες περιπτώσεις”. Χωρίς “ζωντανά και σπαρταριστά” σκάνδαλα φυσικά. Και αντεπιτίθεται στον αντίπαλο του Γιώργο Παπανδρέου, κατηγορώντας τον για “όξυνση”, “σκανδαλολογία” και “δυσφήμιση της χώρας στο εξωτερικό”.

Η πρώτη, πιο απλοϊκή ανάλυση από εκλογολόγους είναι οτι την όξυνση τη χρειάζεται η ΝΔ, που έχει χαμηλή συσπείρωση, λόγω απογοήτευσης των οπαδών – και όχι το ΠΑΣΟΚ.
Οι πληροφορίες από το πολιτικό ρεπορτάζ λένε επίσης οτι η όξυνση αποδίδει – και στη Ρηγίλλης είναι ευχαριστημένοι.

Ο όρος “σκανδαλολογία” υπονοεί οτι τα σκάνδαλα δεν είναι “υπαρκτά” ή “σημαντικά”, αλλά ανασύρονται τεχνηέντως από τον αντίπαλο, για να κερδίσει ψήφους. Μάλιστα, για πρώτη φορά χρησιμοποιείται ο ιατρικός/ψυχολογικός όρος “βουλιμία”, για να περιγράψει την επιθυμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει κυβέρνηση (λες και υπάρχει άλλη προοπτική για μια αξιωματική αντιπολίτευση). Ασχέτως, αν πολλές πληροφορίες, πάλι από το πολιτικό ρεπορτάζ, συγκλίνουν οτι το ΠΑΣΟΚ δεν πολυθέλει εκλογές τώρα – αλλά ίσως σε ένα χρόνο, ώστε να έχει υποχωρήσει η οικονομική κρίση.

Ο “διασυρμός της χώρας στο εξωτερικό” βεβαίως δεν είναι τα ίδια τα σκάνδαλα, οι οικονομικές επιδόσεις και η δυσπιστία για τη δανειοδότηση, οι πυρκαγιές, τα δημοσιεύματα για τα Δεκεμβριανά, η ατιμωρησία, η διαρκής προετοιμασία για εκλογές αν τα γκάλοπ τις επιτρέψουν, οι καταδίκες από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και οι “νουθεσίες” από την Κομισιόν. Είναι μια ομιλία σε βρετανικό πανεπιστήμιο. Και “πατριώτες” είναι αυτοί που κρύβουν τη βρώμα κάτω από το χαλί...

Το χειρότερο όμως είναι η “πικρή” (;) διαπίστωση ενός άλλου στελέχους της κυβερνώσας παράταξης – με αφορμή την τραγελαφική υπόθεση Παυλίδη: “Μας κάνει ζημιά, διότι η παράταξη μας ήταν ταυτισμένη με την ηθική”. Ανεξαρτήτως του αν αυτός που το είπε το πιστεύει, το δυστύχημα είναι οτι υπήρξαν (και ίσως ακόμα υπάρχουν) πολίτες αυτής της χώρας, που το πιστεύουν...

Μέσα σε αυτό το “θέατρο του παραλόγου”, με το “κούνημα του δαχτύλου” να αποδίδει το ύφος του πραγματικού πολιτικού εκβιασμού, η παραίτηση ενός άλλου πρώην υπουργού (με άγνωστο πόσο “λερωμένη τη φωλιά του”, αλλά με την ελάχιστη υπόνοια) δίνει την αντίστιξη. Που ουδόλως φυσικά μας παρηγορεί για την αλλαγή κινήτρων των περισσότερων πολιτικών ή την αναβάθμιση του δημοσίου βίου.

Αν η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας περιορίζεται στον καυγά της διαφοράς (αν θα είναι πάνω ή κάτω από το 3%), την ώρα που τα ποσοστά τους είναι με το ζόρι της τάξης του 30%, αν η εσωστρέφεια μας περιορίζει τον πολιτικό διάλογο σε επίπεδο επαρχιακού καφενείου, που δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται στον πλανήτη κι αν ο ελληνικός λαός συνεχίζει να ψηφίζει για το Ευρωκοινοβούλιο διασπείροντας την ψήφο του σε “ψηφοδέλτια διαμαρτυρίας και ανυπακοής” - τότε διεκδικούμε τον τίτλο της πιο “υποκριτικά αντιευρωπαϊκής, μεσογειακά αντιδραστικής, συμφεροντολογικά μικροαστικής και φανατικά αυτοκαταστροφικής χώρας” σ' αυτή την ήπειρο.

Ο Έλληνας ψηφοφόρος παραμένει εγκλωβισμένος στο “συμφεράκι” του και στις αδυναμίες του – κοροϊδεύοντας τον εαυτό του και αρνούμενος να αναγνωρίσει το (όποιο) σύγχρονο, θετικό και αξιόλογο. Παρατηρώντας μια αυτοκαταστροφική και δημαγωγική αριστερά, ξεχνάει πόσο πιο γελοία μπορεί να είναι μια σοβαροφανής και απροσχημάτιστη δεξιά. Και εξακολουθεί να υποθηκεύει το μέλλον του, αφήνοντας την τύχη του στα χέρια αυτών που αν τους επέλεγαν οι Βαλκάνιοι γείτονες του, θα τους περιφρονούσε αλαζονικά...




Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 13.05.09

"Επί του πιεστηρίου": Ο Πάσχος Μανδραβέλης γράφει στην Καθημερινή για την αποχή στις ευρωεκλογές.

Η φωτό είναι από το in.gr

To post συνοδεύεται από το αμερικανο-βρετανικό συγκρότημα της acid-jazz Young Disciples.

"Δώστε μας πίσω την πόλη μας"

Επανέρχομαι για τρίτη φορά, όσο υπάρχει αυτό το blog. Και θα επανέρχομαι, όσο υπάρχει το πρόβλημα. Που αυτή τη φορά είναι οξύτερο από ποτέ.

Αφορμή είναι το κλείσιμο του Guru, που έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία (κι όμως μάταια γράφαμε διάφοροι δημοσιογράφοι προαναγγέλοντας την "καταστροφή"). Όχι γιατί δεν πήγαινε καλά, αλλά γιατί όπως είπε κι ο ιδιοκτήτης του Κωνσταντίνος Ζουγανέλης, “δεν μπορείς να διασκεδάζεις όταν στο δρόμο σέρνονται άνθρωποι”. Και φυσικά όταν φοβάσαι για τη σωματική σου ακεραιότητα...

Τα πράγματα έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο: Το τελευταίο επεισόδιο περιελάμβανε ένα πιστόλι στον κρόταφο πελάτισσας, την ώρα που έφευγε από το μαγαζί. Και μια επίθεση με σύριγγα σε υπάλληλο του μαγαζιού.

Στην Πλατεία Θεάτρου πλέον έχουν εγκατασταθεί όλη νύχτα άστεγοι και πρεζόνια. Να περάσεις από το γκέτο δεν μπορείς – φοβάσαι, θλίβεσαι και βρωμάει φρικτά από ανθρώπινα ούρα. Στη Σοφοκλέους, κάποια παράσιτα (που δεν είναι τοξικομανείς) κάνουν πλέον μέρα-μεσημέρι “ενέδρες”, εκμεταλλευόμενοι την κίνηση και το συνωστισμό. Τις προάλλες, ένας φορτηγατζής από πίσω μου μου αναβόσβησε τα φώτα προειδοποιητικά: “Κλείσε τα τζάμια, εδώ σου την πέφτουν και παίρνουν πράγματα”. Εμένα, που κατεβαίνω έντεκα χρόνια τώρα τη Σοφοκλέους, μεσημέρι και νύχτα, για να πάω σπίτι μου. Τι να πω, τον ευχαρίστησα. Στη Σοφοκλέους, που φιλοξενούσε το χρηματιστήριο, δυο τετράγωνα πιο πάνω...

Μέσα σ' όλα, διάβασα και διάφορα συμπλεγματικά του στυλ “πώς κάνετε έτσι για ένα μπαρ”, “σιγά το μαγαζί του λαϊφστάιλ”, “που είχε πόρτα”, “που μάζευε τα βόρεια προάστεια” και άλλα φαιδρά.

Σέβομαι την άποψη του καθενός, που μπορεί να μην του άρεσε το μαγαζί – δικαίωμα του. Θα πω όμως τη δική μου: Το Guru δεν ήταν απλά ένα “μαγαζί”, κατά την άποψη μου. Ήταν ένας εξαιρετικά πετυχημένος, διασκεδαστικός, με άποψη και στυλ “πολυχώρος”. Πρώτον, ήταν ένα ταϊλανδέζικο εστιατόριο (ακριβό ίσως, αλλά ουδείς μπορεί να ενοχοποιήσει στα μάτια μου ένα ακριβό μαγαζί, όταν είναι όντως πάρα πολύ καλό), που με τα χρόνια έγινε εξαιρετικό – ίσως το καλύτερο της ανατολίτικης κουζίνας στην Αθήνα. Αυτό σημαίνει συνεχή προσπάθεια για βελτίωση.

Δεύτερον, ήταν ένα εξαιρετικό bar, το μόνο στο οποίο η μουσική μπορούσε (όχι πάντα) να είναι στα γούστα μου. Όταν με ρωτούσαν “πού χορεύεις σ' αυτή την πόλη”, απαντούσα “στο Guru” - γιατί δυστυχώς αδυνατώ να χορέψω στα περισσότερα κλαμπ, με τη (να μη χαρακτηρίσω) μουσική που παίζουν...

Τρίτον, ήταν ένα μαγαζί με καθαρά ποτά – και πάρα πολύ καλούς μπάρμεν. Είχε τη δυνατότητα να μαζεύει ενδιαφέροντες ανθρώπους, να “χωνεύει” μέσα του κάθε νεοπλουτισμό και επίδειξη των Βορείων Προαστείων (με ένα “μαγικό” τρόπο τα εξαφάνιζε) και παρά τις περί του αντιθέτου κακίες δεν είχε “πόρτα” – παρά μόνο σε κάτι φάσεις που επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Και τέταρτον και κύριον, ήταν ένα εξαιρετικός χώρος jazz συναυλιών, με μετακλήσεις που “σάρωναν” όλα τα φρέσκα ονόματα από τις σκηνές των μεγάλων ευρωπαϊκών και αμερικανικών πόλεων – και έφταναν ως το θρυλικό όνομα του Lee Konitz. To Guru είχε εδώ και χρόνια ξεπεράσει οποιαδήποτε άλλη jazz σκηνή της Αθήνας – και μόνο στο Μέγαρο ή στο Παλλάς μπορούσες να ακούσεις μεγαλύτερα ονόματα, το κασέ των οποίων ξεπερνούσε τις δυνατότητες του. Γι αυτό να μην ακούω σαρκαστικά σχόλια περί του πόσο “χώρος πολιτισμού” ήταν – ήταν και παραήταν και μακάρι να είχαμε κι άλλους τέτοιους. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στη λίστα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών που φιλοξένησε.


Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν μας άρεσε ή όχι το Guru. Μεθαύριο θα είναι το γειτονικό Soul, στην Ευριπίδου, που θα κλείσει (το προανήγγειλαν κιόλας οι ιδιοκτήτες του). Το θέμα είναι οτι μια ανίκανη και “ένοχη” πολιτεία (αρχίζοντας από το Δήμο και φτάνοντας στην κυβέρνηση, δηλαδή στα αρμόδια υπουργεία) κάθεται και κοιτάει με απάθεια (αν όχι “γκετοποιεί” επίτηδες μέσα σε τέσσερις δρόμους) τεσσάρων ειδών παράνομα κυκλώματα – που βγάζουν χιλιάδες ευρώ την ημέρα. (Ο Δήμος ειδικά είναι τόσο αστείος, μας καλεί τώρα με πινακίδες να υιοθετήσουμε ένα "αδέσποτο" - άραγε εννοεί σκύλο ή άνθρωπο; Η αστυνομία κοιτάει να συμβαίνουν όλα μπροστά της και δηλώνει αδύναμη να πράξει κάτι.) Και βεβαίως στερεί σιγά-σιγά από τον δημότη και τον επισκέπτη αυτής της πόλης ότι καλό υπάρχει στην περιοχή – και φυσικά το αυτονόητο δικαίωμα του να κυκλοφορεί και να καταναλώνει ελεύθερα τον πολιτισμό της αρεσκείας του.

Τα σωματεία και οι φορείς της περιοχής κρίνουν οτι πια “δεν πάει άλλο”. Και καλούν τους πάντες σε ευαισθητοποίηση – και κυρίως οργανωμένες πράξεις. Θα ακούσει κανείς;






“Δώστε μας πίσω την πόλη μας”

Σας προσκαλούμε να συμμετάσχετε στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας/συνέντευξη τύπου για την κατάσταση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, την Τετάρτη 13 Μαίου 2009, 6μμ, στο ξενοδοχείο Dorian Inn, Πειραιώς 17.



ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ



Το πρόβλημα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας δεν είναι πρόβλημα μεταναστών – είναι πρόβλημα ανεξέλεγκτης λειτουργίας παράνομων κυκλωμάτων, με την “ύποπτη” ανοχή της πολιτείας.

Οι κάτοικοι, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και στις γειτονικές περιοχές συνενώνουμε τις δυνάμεις των συλλόγων και φορέων που μας εκπροσωπούν σε μια κίνηση για την επείγουσα διάσωση και ανάπλαση του λεγομένου “ιστορικού τριγώνου” (όπως περικλείεται από τις οδούς Αθηνάς, Πειραιώς και Ερμου), που έχει μετατραπεί σε γκέτο ανομίας, διαφθοράς και ασύλληπτων κερδών για παράνομα κυκλώματα διαφόρων ειδών. Σκοπός της Κίνησης να διαμαρτυρηθούμε, να παρέμβουμε με προτάσεις και να στραφούμε με κάθε νόμιμο τρόπο εναντίον αυτών που φέρουν την ευθύνη για το κατάντημα αυτό.


1. Πολιτιστικός Σύλλογος “Παναθήναια”
2. Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων του 3ου διαμερίσματος της Αθήνας
3. Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών « Ε.Σ.Α.»
4. Ηλεκτρονικό περιοδικό για την προστασία της φυσικής και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς "Monumenta" (www. monumenta.org)
5. Σύλλογος Κεραμεικού-Γκάζι-Ρουφ “Μέγας Αλέξανδρος”
6. Σύλλογος Καταστηματαρχών Υγειονομικού Ενδιαφέροντος “Η Παλιά Πόλη”
7. Ένωση Ξενοδόχων Αττικής
8. Εξωραϊστικός Σύλλογος “Ο ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ ”
9. Σύλλογος κατοίκων και επαγγελματιών «Τα Εξάρχεια»
10. Σύνδεσμος Ιχθυεμπόρων-Ιχθυοπωλών Κεντρικής Αγοράς Αθήνας
11. Σύλλογος Καταστηματαρχών Μοναστηρακίου «Ο Ήφαιστος»
12. "Θησέας" Εξωραϊστικός-Πολιτιστικός-Οικολογικός, Ομονοίας και γύρω περιοχών





Οι σύλλογοι και ενεργοί πολίτες που συμμετέχουμε σε αυτή την κίνηση αποποιούμαστε κάθε είδους ρατσισμό προς αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, αλλοδαπούς και μη και αποδεχόμαστε αυτονοήτως το παρακάτω ψήφισμα, που έγινε ομοφώνως αποδεκτό κατά την ίδρυση μας:




ΨΗΦΙΣΜΑ

-- Καταγγέλλουμε τη συνειδητή υποβάθμιση του “ιστορικού τριγώνου”, που οφείλεται στις πράξεις και στις παραλείψεις της πολιτείας, με την ανοχή και την αδιαφορία της οποίας, η περιοχή μετατράπηκε από πρότυπο προσπάθειας αναβάθμισης την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, σε “αποθήκη ψυχών” και ανεξέλεγκτο γκέτο ανομίας και εξαθλίωσης, το 2009.

-- Απαιτούμε την άμεση ενεργοποίηση όλων των φορέων της πολιτείας (Δήμος, Νομαρχία, συναρμόδια Υπουργεία) και τη μεταξύ τους συνεργασία, χωρίς τις συνήθεις δικαιολογίες “οτι αυτά είναι αρμοδιότητες άλλων”.

-- Απαιτούμε την άμεση ανακοίνωση χρονοδιαγράμματος, για την εκπόνηση ενός οργανωμένου ρυθμιστικού σχεδίου (στα πρότυπα του αντιστοίχου για την Πλάκα, στις αρχές της δεκαετίας του '90), που θα αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα προβλήματα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, με άμεσους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους.

-- Απαιτούμε τη συγκρότηση ειδικού επιτελείου (task force), στελεχωμένου από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας, που θα αναλάβει να αντιμετωπίσει και να καταδιώξει συστηματικά τα κυκλώματα οργανωμένου εγκλήματος, που λυμαίνονται το “ιστορικό τρίγωνο” (ναρκωτικά, πορνεία, εκμετάλλευση λαθρομεταναστών με παράνομα “υπνωτήρια”, παρεμπόριο).

-- Απαιτούμε τη διαρκή και συστηματική (βάσει σχεδίου) αστυνόμευση της περιοχής – και όχι αποσπασματικά αστυνομικά μέτρα, με τη στάθμευση μιας κλούβας, που απλώς μεταφέρει το πρόβλημα “λίγο παρακάτω”. Δεν είναι δυνατόν ο αρμόδιος αντιδήμαρχος για τη Δημοτική Αστυνομία, να δηλώνει “οτι οι υπάλληλοι της φοβούνται να μπουν στο γκέτο”, λίγες δεκάδες μέτρα από το Δημαρχείο και το Αρχηγείο της.

-- Απαιτούμε την άμεση ενεργοποίηση των υπηρεσιών πρόνοιας του κράτους και του Δήμου Αθηναίων (με τους χιλιάδες υπαλλήλους), ώστε να αντιμετωπιστεί βάσει οργανωμένου σχεδίου, η έλλειψη περίθαλψης στους αρρώστους (ναρκομανείς και άλλους) και αναξιοπαθούντες, που κατακλύζουν την περιοχή.

-- Απαιτούμε την άμεση μεταφορά της μονάδας του ΟΚΑΝΑ, καθώς η περιοχή (με τη συγκέντρωση τόσων δραστηριοτήτων αλλά και μεταναστών) αποτελεί προνομιακό χώρο, για τη δράση των εμπόρων ναρκωτικών.

-- Καταγγέλλουμε το σοβαρό πρόβλημα υγιεινής που έχει δημιουργηθεί. Η περιοχή έχει μετατραπεί σε δημόσιο ουρητήριο και αφοδευτήριο. Απαιτούμε την εκπόνηση σχεδίου καθαριότητας, όλες τις ώρες της ημέρας (και όχι μόνο τη νύχτα), καθώς και την ουσιαστική μελέτη για την απομάκρυνση των εστιών μόλυνσης. Ζητούμε ουσιαστική ανακύκλωση - και όχι το απορριμματοφόρο να ρίχνει στον ίδιο κάδο σκουπίδια και ανακυκλώσιμα υλικά, που με τόσο κόπο έχουν διαχωρίσει οι δημότες.

-- Απαιτούμε τον διαρκή έλεγχο των χρήσεων γης, αδειών και συνθηκών ασφαλείας και υγιεινής (άδειες καταστημάτων, ηχορύπανση, χωροταξική διευθέτηση, παράνομο παρκάρισμα και φορτοεκφόρτωση), λόγω και του συνωστισμού που παρατηρείται, σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας και της εβδομάδας.

-- Απαιτούμε μέτρα για την επαναφορά της κοινωνικής ζωής στην περιοχή και τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού, με τη δημιουργία σχολείων, παιδικής χαράς, ΚΑΠΗ και άλλων κοινωνικών παροχών.

-- Δηλώνουμε διατεθειμένοι να συμμετάσχουμε ενεργά και εθελοντικά ως πολίτες, στην οποιαδήποτε συστηματική προσπάθεια αναβάθμισης της περιοχής.


"Επί του πιεστηρίου": Ρεπορτάζ της "Ελευθεροτυπίας" για το ιστορικό κέντρο.


Οι φωτό είναι δικές μου και του σκηνοθέτη Νίκου Περάκη, κατοίκου της περιοχής.

Το post συνοδεύεται από τον εξαίρετο κύριο Guru, που συνένωσε μαγικά jazz και hip-hop, με τη σειρά των Jazzmatazz - εδώ ένα κομμάτι από το Jazzmatazz, Vol. 3: Streetsoul, με την υπέροχη φωνή της Αμερικανίδας Angie Stone. Επίσης, από ένα κομμάτι που βρισκόταν στη δεύτερη συλλογή του BarGuruBar, των Megablast. Ο τίτλος εύγλωττος...

Το πορνό της προσφοράς

Α, εδώ θα τα χαλάσουμε, κυρία Ντόρκιν. Ή μάλλον θα συμφωνήσουμε κατά το ήμισυ. Πράγματι, η αισθητική της σιλικόνης δεν μου λέει τίποτε. (Τρία πράγματα δεν καταλαβαίνω με το σύγχρονο πορνό, κυρίως το αμερικάνικο: Πρώτον, πώς κάνουν σεξ χιλιάδες μέλη αυτής της τεράστιας βιομηχανίας, έτσι “αβέρτα-κουβέρτα”, χωρίς προφυλακτικό. Και να ελέγχονται τακτικά, δεν έχουν ακούσει για το περίφημο “παράθυρο”; Δεύτερον, γιατί εμφανίζονται με αυτά τα αποτυχημένα, πολλές φορές, αποτελέσματα επέμβασης στο στήθος, όπου φαίνεται το σακούλι με τη σιλικόνη. Και τρίτον γιατί φοράνε αυτούς τους απίστευτα κακόγουστους “κοθόρνους” - θα μου πεις, αυτό είναι το μόνο κακόγουστο πράγμα που έχεις δει;)

Θα συμφωνήσω λοιπόν οτι το πορνό έχει επιβάλει μια αισθητική, πολλές φορές, απωθητική. Αλλά αυτή δεν είναι η μέση αισθητική; Επειδή την γουστάρει το κοινό δεν υπάρχει;

Αλλού όμως είναι η αντίρρηση της κυρίας Ντόρκιν (και της συγγραφέως του άρθρου) – κι εκεί σκοπεύω να επιμείνω. Η Ναόμι Γουλφ κατακεραυνώνει (και δικαίως) το "φαλλοκρατικό" του πορνό, αλλά στην ουσία εκφράζει ένα παράπονο των γυναικών της γενιάς της: Οτι τότε “αρκούσε” η γυναίκα να “υπάρχει” γυμνή μπροστά σου. Όπως "αρκούσε" και η ιεραποστολική στάση. Ενώ τώρα πια όχι.

Θυμάμαι πολλές συνομήλικες μου, πριν από 20 χρόνια, όταν ήταν φρέσκα κοριτσάκια, που δεν ήθελαν ούτε ν' ακούσουν για κοκεταρία. Ήταν κι η εποχή τότε, πιο ροκ, μεταπολίτευση – το τζιν αρκούσε και περίσσευε. Επίσης πολλές είχαν έναν αλαζονικό “πουριτανισμό” - “α, εγώ δεν τα κάνω αυτά, άμα του αρέσω όπως είμαι”. Έχω συναντήσει αρκετά κορίτσια, στις δεκαετίες του '70 και του '80 (ακόμα στην Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι το '85 ήμασταν στη φάση “επαναστατικό τραγούδι”), που έπεφταν στο κρεβάτι, κρέμαγαν τα χέρια και περίμεναν την “επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος”...

Μόλις όμως έγιναν τριαντάρες κι ήρθε η επόμενη γενιά στην πιάτσα, με τα κοριτσάκια να είναι πιο λυγερόκορμα (οι γενιές βελτιώνονται), με τα τακουνάκια τους και τις καλτσούλες τους – και γενικώς με μια άλλη κοκεταρία – τότε έπεσε πανικός. Ο ανταγωνισμός επέβαλε αμέσως άλλη πολιτική: Και να σου τα κραγιόν και οι φουστίτσες...

Με όλα αυτά, δεν θέλω οτι υπάρχει μόνο ένα στυλ γυναίκας (ή ντυσίματος) που “δικαιούται” να υπάρχει ή να κερδίζει τους άντρες. Αντιθέτως, η ομορφιά είναι στην ποικιλία (κι όσο κι αν με βασανίσετε, δεν θα μπορέσετε να μου αποσπάσετε “έναν τύπο γυναίκας” που να μου αρέσει ή να εγκρίνω).

Κατανοώ την άποψη περί “μπουκώματος” από τις σεξουαλικές εικόνες, που μας κατακλύζουν. Κι αποδέχομαι οτι μπορεί να αφαιρούν κάτι από τη “μαγεία της προσμονής και της στέρησης”. Επειδή όμως η “από πάνω” γενιά μου είναι η λεγομένη “του Πολυτεχνείου”, θα μου επιτρέψετε να πω οτι δεν ζηλεύω καθόλου τη στέρηση και τα “σάλια που έτρεχαν”, όπως τα παρατηρούσα στους μεγαλύτερους.

Δεν μπορώ να δω το σεξ με τα μάτια ενός σημερινού εικοσάρη ή τριαντάρη – αυτό είναι σίγουρο. Άλλωστε, έχουμε μια τεράστια διαφορά, εμείς μεγαλώσαμε χωρίς προφυλακτικό για αρκετά χρόνια, καθώς η απειλή του AIDS δεν υπήρχε καν (αυτό δεν σημαίνει οτι μπορεί να μένει κανείς προσκολλημένος σ' εκείνη την αντιμετώπιση και να παριστάνει οτι δεν υπάρχει η ανάγκη του προφυλακτικού, εγκληματώντας).

Αισθάνομαι όμως οτι μια χαρά το βλέπουν οι μετέπειτα γενιές. Ούτε η αισθητική του ξυρίσματος με ενοχλεί (κι ας τη θεωρώ αδιανόητη για τον εαυτό μου), ούτε η εξοικείωση και η προσπάθεια να “μιμηθούν” αυτά που βλέπουν ενδεχομένως στο πορνό. Και καθόλου βεβαίως δεν μου φταίει το ίντερνετ (το ρόλο του πριν τον είχε το βίντεο έναντι του σινεμά - και μετά το DVD έναντι του βίντεο).

Ίσως η κυρία Γουλφ χάνει το νόημα, γιατί βλέπει τα πράγματα με το μάτι μιας γυναίκας της εποχής της – ίσως και με τη μόνη πλευρά του φεμινισμού, με την οποία δεν θα συμφωνήσω, γιατί κατά τα άλλα είμαι αναφανδόν υπέρ. Αν κάτι συγκινεί (ουσιαστικά και υποσυνείδητα) τους άντρες στο πορνό, δεν είναι οι “πλούσιες μαυρισμένες καμπύλες”, αλλά η εικόνα της γυναίκας που είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα στο κρεβάτι, για να ευχαριστήσει τον παρτενέρ της. Και το ερωτικό ντύσιμο (το ημίγυμνο είναι πάντα πιο ερωτικό από το γυμνό) δεν έχει άλλο σκοπό από το να δηλώνει αυτή ακριβώς την επιθυμία.

Αν λοιπόν το πορνό έχει συνεισφέρει σε αυτή την “κουλτούρα της προσφοράς”, καλώς έχει κάνει. Γιατί αν υπάρχει ένα “μυστικό” στο καλό σεξ (ή ακόμα καλύτερα στον πραγματικό τρόπο να κάνεις έρωτα), αυτό είναι να σε ενδιαφέρει πάνω απ' όλα η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση του συντρόφου σου. Κάτι που ισχύει απολύτως και για τους άντρες (και την κοκεταρία τους), για να μην ξεχνιόμαστε...



Οι φωτό είναι από το www.brazzers.com

To post συνοδεύεται από το θρυλικό τραγούδι-βογγητό των βέλγων Chakachas.

Ειδήσεις bien cuites*

του Γιώργου Πολυμενέα, φωτογραφίες: Γιάννης Γωνιωτάκης
(στο SMS της εφημερίδας Sportday)

Ο Προκόπης Δούκας, αν δεν ήταν δημοσιογράφος, ντι τζέι, μπλόγκερ, μουσικός παραγωγός, θα μπορούσε να ήταν ένας πρώτης τάξεως σεφ, μια και ξέρει να φτιάχνει το πιο γευστικό δελτίο ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης. Μαγειρεύει με αγνά υλικά και κάθε βράδυ στις 11 σερβίρει την πιο καλοψημένη ειδησεογραφία της ημέρας, στεγνή και απαλλαγμένη από τα περιττά λίπη.



Το δελτίο των 11 της ΕΤ1 είναι το πιο ψύχραιμο και νηφάλιο δελτίο ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης. Αυτό ήταν επιλογή δική σας και της συντακτικής ομάδας ή απόφαση της διοίκησης της ΕΡΤ;

Κατ’ αρχήν, αυτό είναι γενικά το στυλ της ΕΡΤ, το οποίο ευτυχώς έχει παραμείνει σταθερό όσες διοικήσεις και αν έχουν αλλάξει. Από το 1998 που εργάζομαι εκεί ήταν πάγια αντίληψη τα δελτία πρέπει να είναι πολυθεματικά. Το δελτίο 11 έχει προκύψει έτσι όπως το περιγράφεις για πολλούς λόγους. Πρώτον, είναι το δεύτερο κεντρικό δελτίο της ημέρας, είναι η μεταποίηση του δελτίου των 9. Έπειτα, είναι «στεγνό», δηλαδή περιλαμβάνει τη βασική ειδησεογραφία της ημέρας και όσο το δυνατόν περισσότερες διεθνείς ειδήσεις. Η δομή αυτή είναι προϊόν απόφασης της ομάδας, αλλά εναρμονίζεται και με το γενικότερο πλαίσιο εντός του οποίου κινούμαστε.

Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες ενός δελτίου που ξεκινά στις 11 το βράδυ;

Το δελτίο αυτό απευθύνεται σε ένα πάρα πολύ απαιτητικούς τηλεθεατές. Είναι το πιο μορφωμένο κοινό, συνήθως επαγγελματίες ή άνθρωποι με πολλές υποχρεώσεις που εκείνη την ώρα καταλαγιάζουν και δεν έχουν προλάβει να δουν ειδήσεις πιο πριν και θέλουν απλά να μάθουν 5-10 ειδήσεις για το τι συμβαίνει στον κόσμο και μετά να πάνε για ύπνο γιατί και η επόμενη μέρα είναι δύσκολη. Εφόσον μπαίνεις στην κρεβατοκάμαρα του άλλου στις 11 το βράδυ πρέπει να είσαι πολύ ντελικάτος και ήρεμος. Να τον ενημερώνεις και όχι να τον τσιτώνεις. Πολλοί μού λένε «είσαι το υπνωτικό μας». Δεν με πειράζει καθόλου, γιατί η πρόθεση μου δεν είναι να γουρλώσω τα μάτια και να τρομάξω τον κόσμο. Πρόθεση μου είναι να μάθει τι συνέβη την ημέρα που πέρασε. Οφείλουμε όλοι να είμαστε ενημερωμένοι πολίτες, αυτή είναι και η δική μου επιδίωξη.

Δεν υπάρχει, όμως, ένα θέμα στη ΕΡΤ με τον τρόπο που καλύπτεται η εγχώρια πολιτική ειδησεογραφία;

Το πρόβλημά μας στη δημόσια τηλεόραση είναι ότι είμαστε επίσημοι, δηλαδή το δελτίο είναι η επίσημη φωνή της Αθήνας, σαν να μιλάει το επίσημο Κράτος. Αυτό, ναι, είναι ένα θέμα. Ταυτόχρονα, όμως, μας δημιουργεί την υποχρέωση να είμαστε συγκρατημένοι στα πάντα. Δεν ξεφεύγουμε, δεν κιτρινίζουμε, δεν ρέπουμε προς την τρομολαγνεία.

Θα είχατε θέση σε ένα τυπικό ελληνικό δελτίο ειδήσεων: μονοθεματικό και με «παράθυρα»;

Αν είχα την ευτυχία και τη χαρά να έχω σχολιαστές τον Παύλο Τσίμα, τη Μαρία Χούκλη, το Σταύρο Θεοδωράκη ή τον Αλέξη Παπαχέλα, τότε, ναι, θα ήθελα «παράθυρα» και θα ήθελα να γίνεται και συζήτηση. Το δελτίο, όμως, να παρέμενε δελτίο, να μην ήταν μονοθεματικό. Ως ένα βαθμό ο σχολιασμός και η άποψη είναι πολύ χρήσιμα, αλλά εξαρτάται από την ισορροπία, το κίνητρο και την ποιότητα του ανθρώπου που το κάνει.

Τελικά γιατί στη δημοσιογραφική πιάτσα η νηφαλιότητα δεν «πουλάει» σε μία αμιγώς δημοσιογραφική διαδικασία, όπως η παρουσίαση της καθημερινής ειδησεογραφίας;

Είναι σύνθετο ζήτημα. Επαναλαμβάνω ότι το σχόλιο και η συζήτηση είναι χρήσιμα, αρκεί να υπάρχει μέτρο. Δυστυχώς, ο τηλεθεατής έχει εθιστεί στον καυγά, στην αλληλοεπικάλυψη και, με έναν εντελώς μαζοχιστικό τρόπο, αφού σιχτιρίζει πολλές φορές, κάθεται και το βλέπει. Στην Ελλάδα έχουμε μπερδέψει την ανταλλαγή επιχειρημάτων με τη σύγκρουση. Καλή είναι και η σύγκρουση, αρκεί να μην γίνεται εντυπωσιοθηρία. Κοίτα, όλα αυτά πρέπει να τα δούμε σε συνάρτηση με το ερώτημα «σε ποιον απευθύνεται η τηλεόραση». Η τηλεόραση, λοιπόν, απευθύνεται σήμερα σε όλο και μεγαλύτερο ηλικιακά πληθυσμό που δεν έχει δυνατότητα να βγει, να διασκεδάσει και να ενημερωθεί με άλλους τρόπους. Αυτό είναι ένας λάθος της τηλεόρασης διότι περιορίζεται και πηγαίνει στράφι. Είναι ένα μέσο που για να «βγάλει» μία καλή δουλεία θέλει πολύ κόπο, χρόνο και χρήμα. Όταν, όμως, τη βγάζει είναι αριστουργηματική. Τηλεόραση τσάτρα-πάτρα, καλύτερα να μην υπάρχει.

Συνεπώς σήμερα καλύτερα να μην υπάρχει…

Το θέμα είναι ότι οι νέοι άνθρωποι, ειδικά οι πιο μορφωμένοι, την έχουν απορρίψει. Έχουν δίκιο, αλλά κάνουν και αυτοί με τη σειρά τους λάθος. Είναι σαν να απέχεις από την πολιτική λόγω αηδίας. Με τον τρόπο αυτό αφήνεις και επιβάλλεται στη δημόσια συζήτηση ένα στυλ και ένα είδος προσώπων που υποβαθμίζουν τη δημόσια και την πολιτική μας ζωή. Για παράδειγμα, ο μισός Δεκέμβρης, για μένα, είναι η προκλητική ατιμωρησία της κουτοπονηριάς σε περιστατικά, όπως η ζαρντινιέρα, τα «πράσινα παπούτσια». Ο άλλος μισός Δεκέμβρης είναι αυτός ο εσμός μεγαλοδημοσιογράφων, μεγαλοδικηγοόρων, μεγαλοτίποτα που κατακλύζει και καταδυναστεύει τη δημόσια ζωή μας μέσω μιας τηλεόρασης την οποία έχουν εγκαταλείψει οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι, όπως και την πολιτική την έχουν εγκαταλείψει οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι. Λάθος και πάλι λάθος. Γιατί έτσι η τύχη μας βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που, για να το πω κομψά, δεν μας ικανοποιούν. Φάτη τώρα με τον Λαϊκόπουλο και τον Δημαγωγόπουλο! Ο διαχωρισμός για μένα είναι εμφανέστατος μεταξύ του σοβαρού γελοίου πολιτικού, μεταξύ του σοβαρού και γελοίου δημοσιογράφου.

Ωστόσο, η τηλεόραση δε φαίνεται να συμβάλει στην αναβάθμιση του δημόσιου διαλόγου. Αντίθετα, δε θίγει την ουσία των πραγμάτων και θέτει ψευδοδιλήμματα…

Είναι η ποιότητα του Έλληνα δημοσιογράφου ή η ποιότητα αυτού του εσμού που διαμορφώνει μία λάθος ατζέντα. Όταν γίνεται στα σοβαρά συζήτηση στην τηλεόραση «τι να κάνει η Αστυνομία; Να τους κοιτάει ή να τους δέρνει;», θα έπρεπε να ρίχνονται γιαούρτια. Τότε, ναι, υποβαθμίζεται ο δημόσιος διάλογος. Αλλά δεν φταίει η τηλεόραση, φταίνε αυτοί που θέτουν τέτοια φαιδρά διλήμματα, τα οποία εμφανίζονται συχνά, γιατί είναι χαμηλό το επίπεδο της δημόσιας ζωής και σε αυτό έχει συμβάλλει και η τηλεόραση. Εδώ υπάρχουν ΜΜΕ για να πλουτίζουν οι εκδότες, όχι για να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, το οποίο από μόνο του είναι μεγάλο ζήτημα με σημαντικότατες προεκτάσεις. Εδώ εκδότης βρίσκεται στη φυλακή καταδικασμένος για εκβιασμό και πόσοι άλλοι σαν αυτόν βρίσκονται έξω. Βλέπεις, λοιπόν, ότι η σχέση είναι αμφίδρομη, καθώς οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες που έχουν διαμορφωθεί από αυτή την τηλεόραση στη συνέχεια αναλαμβάνουν τη διαμόρφωσή της.

Τα μπλογκ μπορούν να ανανεώσουν το τοπίο;

Μπορούν, αλλά ακόμα δεν έχουν τόσο μεγάλη επιρροή, διότι στην Ελλάδα είμαστε και ιντερνετικά αναλφάβητοι. Πολλοί μπλόγκερ διαθέτουν ιδιαίτερη παιδεία και με «φανατισμό» επιδιώκουν την εγκυρότητα και την αξιοπιστία πολύ περισσότερο από τους αξιόπιστους δημοσιογράφους. Θέλουν να είναι ενημερωμένοι και να έχουν τις πηγές τους, σε βαθμό γεροντοκόρης καμιά φορά. Βέβαια, η μπλογκόσφαιρα είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Βρίσκεις τα πάντα. Για παράδειγμα, ενώ είναι επιθυμητή η ανωνυμία, πολλοί την εκμεταλλεύονται ασύδοτα, όπως διάφοροι παραδημοσιογράφοι οι οποίοι ανοίγουν ένα μπλογκ για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους ή για να βγάλουν τα συμπλέγματά τους, κρύβονται πίσω από θετικό πρόσημο που έχει η έννοια του «μπλόγκερ» και προβάλλονται αυτόκλητα ως η νέα θετική δύναμη της κοινωνίας. Ο μπλόγκερ είναι μπλόγκερ, δεν είναι ούτε δημοσιογράφος ούτε αρθρογράφος.

Είναι καθόλου αντιφατικό το γεγονός ότι γίνεται πολύ «πιο δημοσιογραφική» δουλειά σε μη ειδησεογραφικά μπλόγκ;

Κοίτα, η δημοσιογραφία στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου. Χωρίς παιδεία, χωρίς καμία προδιαγραφή, ατεκμηρίωτα, αδιασταύρωτα, δίχως μετριοπάθεια και ψυχραιμία. Σύμφυτη αυτού του χαμηλού επιπέδου είναι και η υπέρμετρη επιθετικότητα που παρατηρείται στο δημόσιο διάλογο. Όλοι θέλουν να «την πουν», όχι να συζητήσουν. Ωραία, ε και; Το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαλύουν το διάλογο. Αντίθετα οι μπλόγκερ, όχι όλοι αλλά αρκετοί, έχουν μία μανία, όπως είπα και πριν, με την εγκυρότητα και την αξιοπιστία.

Εσείς πώς αποφασίσατε να εμπλακείτε έστω και τώρα;

Για να καλύψω ανάγκες προσωπικής έκφρασης. Μπήκα σε αυτή τη διαδικασία τελευταίος και καταϊδρωμένος, αλλά είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Πιο πριν είχα επαφή με την μπλογκόσφαιρα ως αναγνώστης και μάλιστα ήταν η δουλειά ορισμένων μπλόγκερ, τους οποίους εκτιμούσα απεριόριστα, όπως, για παράδειγμα, τον old-boy, εκείνη που με παρακίνησε να ανοίξω το δικό μου μπλογκ.

Όταν οι δημοσκοπήσεις αποτελούν τη μαζική φαντασίωση, μήπως η πολιτική έχει πάει περίπατο;

Όχι, η πολιτική δεν έχει πάει περίπατο. Είναι εξαιρετικά χρήσιμες οι δημοσκοπήσεις. Αν, τώρα, η εκτελεστική εξουσία παίρνει αποφάσεις με βάση τις δημοσκοπήσεις, αυτό είναι πρόβλημα της πολιτικής ζωής, δεν φταίνε οι δημοσκοπήσεις. Δυστυχώς, σήμερα η πολιτική έχει εξελιχθεί σε μία επιχείρηση δημοσίων σχέσεων και έχει χαθεί ο πρωταρχικός σκοπός της, δηλαδή η επίλυση των προβλημάτων. Παράδειγμα: εγώ ζω στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, το οποίο έχει μετατραπεί σε γκέτο και όλοι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δεν εφαρμόζεται μία πολιτική που να μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.

Δεν εφαρμόζεται ή δεν θέλουν να εφαρμοστεί;

Προφανώς δε θέλουν. Το πρόβλημα του κέντρου δεν έχει να κάνει μόνο με τους χρήστες ναρκωτικών ή τους λαθρομετανάστες. Αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο μεγάλο σκάνδαλο της εκχώρησης του ιστορικού κέντρου σε κυκλώματα που θησαυρίζουν. Ο τζίρος καθημερινά είναι τεράστιος από τα ναρκωτικά, το παρεμπόριο, την πορνεία και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Προφανώς αυτοί που πλουτίζουν «λαδώνουν». Αλλά καμία αντίσταση στη διαφθορά; Και έχεις ένα δήμαρχο που λέει «τι θέλετε, να τους βάλω σε κλούβες». Αυτός είναι ο δημόσιος διάλογος. Αυτή είναι η ελληνική κουτοπονηριά, προκειμένου να μην λάβεις τις δύσκολες αποφάσεις.

Δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, ντι-τζέι και εσχάτως μπλόγκερ. Αιώνιος έφηβος που διαρκώς ψάχνεται ή μία συνειδητή ροπή προς την παρέμβαση, στοιχείο που χαρακτηρίζει τις παραπάνω δραστηριότητες;

Ναι, μπορεί να είμαι ένας αιώνιος έφηβος. Πάντως, η παρέμβαση και με το λόγο και με την αισθητική με συγκινεί. Προσπαθώ να τα συνδυάζω, όταν είναι δυνατόν. Στο δελτίο δεν γίνεται, αλλά στο μπλόγκ και στο ραδιόφωνο (όταν έκανα) γίνεται.

* bien cuites (γαλ.): καλοψημένες



Ελπίζω να μου συγχωρέστε το αυτοαναφορικό - αλλά μερικές φορές λες καλύτερα κάποια πράγματα σε μια συνέντευξη. Άλλα πράγματα πάλι δεν μπορείς να τα πεις καθόλου. Ελπίζω να καταλαβαίνετε ποιά. Ευχαριστώ τον Γιώργο Πολυμενέα, για την πρωτοβουλία, μια πολύ καλή κουβέντα - και κυρίως την όσο πιο δυνατόν μεστή και πιστή απόδοση της (τα σχόλια με bold είναι φυσικά δικά του). Επίσης το περιοδικό και τον διευθυντή του Κώστα Βαϊμάκη, που με τίμησε με το εξώφυλλο του - χωρίς να μου το έχουν καν πει.

Αυτάρεσκα, θα συνοδεύσω αυτό το post με ένα από τα αγαπημένα μου (καλοκαιρινά) συγκροτήματα, τους σουηδούς Koop, από το τελευταίο τους άλμπουμ (το προηγούμενο "Waltz for Koop" ήταν μια αποκάλυψη).

Σκανδαλίζοντας το άγνωστο

Συμβαίνει μια στο τόσο – και το θεωρώ “θεϊκή” στιγμή. Ξαφνικά, ένα (ελαφρώς ξεχασμένο) τραγούδι στο ραδιόφωνο – παρότι τόσο γνωστό και οικείο (και ίσως ακριβώς γι αυτό) – έρχεται να ταρακουνήσει τα πάντα μέσα σου.

Να σου “μιλήσει” για τα 20 χρόνια που πέρασαν από τότε που το πρωτοάκουσες, να σου θυμίσει απίστευτα αδιόρατα συναισθήματα, να σε πιάσει “απροετοίμαστο” μ' ένα στίχο που δεν είχες ίσως ποτέ προσέξει.

Είμαι ο “άνθρωπος που κάποτε ήμουν”; Ποιά είναι αυτά που αλλάζουν κι όμως μένουν ίδια; Πόσο διαφορετικός είμαι το 2009 από το 1989; Ο κόσμος σίγουρα έχει αλλάξει δραματικά – το βλέπεις στις διεθνείς ισορροπίες, στην πολιτική, στα καινούργια προβλήματα, στη μόδα, στα τραγούδια.

Εγώ όμως – ο ίδιος; Μήπως θέλω να σταματήσω το χρόνο; Μήπως κάνω τα ίδια πράγματα, απλώς για την ψευδαίσθηση οτι παραμένω το ίδιο νέος; Μήπως αρνούμαι την εποχή; Μήπως γι αυτό μου αρέσουν τα παλιά αυτοκίνητα; Μήπως είμαι κολλημένος με τα nineties; Μήπως θέλω να αγνοήσω τη φθορά του χρόνου στο σώμα μου στην εμφάνιση μου, σ' αυτό που αποπνέω; Μήπως κυνηγώ την ουτοπία του “Forever Young” (για να θυμηθώ ένα ακόμα παλιότερο τραγούδι);

Ή μήπως ακριβώς έτσι πρέπει να κάνουμε οι άνθρωποι; Να αρνούμαστε - όχι την ηλικία μας, αλλά το “βάρος”, που κάνει το κεφάλι να σκύβει κάτω από τα χρόνια; Να αρνούμαστε οτι υπάρχει “σημείο καμπής”, πέρα από το οποίο τα πράγματα – εξ ορισμού - “δυσχεραίνουν”;

Μεγαλώνοντας, βλέπεις τα οφέλη μιας πορείας – είτε αυτή εκφράζεται με ηθικές είτε (με τις πολύ λιγότερο σημαντικές) υλικές ανταμοιβές. Κυρίως, το νιώθεις στην αυτοπεποίθηση οτι τα κομμάτια του παζλ (με πολύ κόπο) αρχίζουν και σχηματίζουν μια σχετικά κατανοητή εικόνα για τη ζωή και τον κόσμο.

Η μεγαλύτερη “μπανανόφλουδα” όμως είναι να σταματήσεις να ανακαλύπτεις το καινούργιο. Να μην αναπροσαρμόζεις πορεία. Να αποδέχεσαι ως “τετελεσμένο” το κοινωνικά, ηλικιακά ή “συντηρητικά” επιβαλλόμενο. Να μην έχεις πάντα την πόρτα ανοιχτή, για να τα τινάξεις όλα στον αέρα – ακόμα κι αν αυτό το κάνεις κάθε 10, 20 χρόνια ή ποτέ.

Δεν πίνω παρά ελάχιστα – κι εδώ κι ένα χρόνο σχεδόν, δεν καπνίζω πια. Άρα δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον ήρωα του τραγουδιού μας – που μάλλον από ερωτική απογοήτευση το έχει πάθει. Όμως μπορώ να δηλώσω με περηφάνια οτι δεν είμαι πια ο “άνθρωπος που ήμουν”. Κι από την άλλη οτι είμαι απελπιστικά ίδιος...

Καλή άνοιξη!




Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν οτι δίνω σημασία στο “πίσω δεξιά ταμπούρλο, που κάνει την παραγωγή πιο ενδιαφέρουσα”. Αυτό το κομμάτι των Fine Young Cannibals (που ποτέ δεν ήταν από τα ιδιαίτερα αγαπημένα μου), από το πιο πετυχημένο τους άλμπουμ, έχει ένα εξαιρετικό "υπνωτικό" beat - "υβρίδιο" Motown και house - που βρίσκω συναρπαστικό, ακόμα και μετά από 20 χρόνια.
Δύο άλλα κομμάτια ήταν τα μεγάλα του "σουξέ", το "Good Thing" και το "She Drives Me Crazy".

Ευχαριστώ τον Γρηγόρη Σαμουρκάσογλου, κάθε απόγευμα 6-8 στον Εν Λευκώ 87.7, που μου το "θύμισε".