Επέμεινε σε πολλούς μύθους, το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας: Πρώτον, οτι η ανάκαμψη θα έρθει από την “εμφύτευση” ενός μοντέλου Σαρκοζί (ο παραλληλισμός με τον Ομπάμα ήταν για γέλια), που θα αλώσει την ακροδεξιά, θα κυνηγάει τους μετανάστες και θα δηλώνει, με κάθε ευκαιρία, τη “σκληρή” εθνική ταυτότητα - σε μια “Ευρώπη των εθνών και όχι των λαών”. Στην ουσία, η προσπάθεια ήταν να ανορθωθεί το ηθικό των δεξιών ψηφοφόρων, που “δεν θα πρέπει να ντρέπονται για τις ιδέες τους” - χωρίς φυσικά να κληθεί ένας ολόκληρος χώρος να εξετάσει πώς θα εκσυγχρονίσει αυτές τις ιδέες, ώστε να μην υπάρχει και ζήτημα “ντροπής”...Δεύτερον, μια ολόκληρη (;) παράταξη βαυκαλίστηκε με την ιδέα της εσωκομματικής δημοκρατίας, που όμως περιορίστηκε στα μέλη του κόμματος (ούτε καν μια σωστή αντιγραφή αυτού που λοιδωρούσαν στο ΠΑΣΟΚ δεν κατάφεραν) και παρουσιάστηκε ανερυθρίαστα από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο ως “πρωτοφανής”, όχι μόνο για το κόμμα του, αλλά και για τη χώρα (!), “εγκαινιάζοντας τη νέα μεταπολίτευση”. Το δε συγκλονιστικό επιχείρημα του Αντώνη Σαμαρά, ώστε να μη γίνει debate, ήταν οτι δεν πρέπει οι δύο μονομάχοι να “ξεκατινιαστούν” προς όφελος του ΠΑΣΟΚ - λες και αυτό δεν γινόταν καθημερινά, με τις εκατέρωθεν βολές και αιχμές...
Τρίτον, η ψευδαίσθηση της αυτοκριτικής ήταν απόλυτη. Σε μια εσωκομματική συζήτηση εβδομάδων, το μόνο που ειπώθηκε επί της ουσίας ήταν οτι “κάποιοι πλήγωσαν την παράταξη” (για την κατάντια της χώρας ούτε λόγος) και οτι “απωλέσαμε την επαφή με τη βάση, απομονώθηκε ο αρχηγός” κλπ. Για το οτι οργανώθηκε, επί πέντε χρόνια, ένα “μεγάλο φαγοπότι” σε όλα τα επίπεδα στελεχών, παρέα με την ανικανότητα, που οδήγησε στη χρεωκοπία - ούτε νύξη. “Θα τα συζητήσουμε” ήταν η επωδός, όταν η κουβέντα απαιτούσε απαντήσεις...
Στην ουσία, η βάση της Νέας Δημοκρατίας αντέδρασε φοβικά και “αντισυστημικά”. Προτίμησε να ανασύρει (σαν κρυφό εραστή) έναν “ξεχασμένο” πολιτικό, που της είχε κάνει ζημιά στο παρελθόν, αλλά εξέφραζε πιο γνήσια την πολιτική οπισθοδρόμηση, παρά να ενδώσει στην οικογένεια και στο σύστημα, που είχε τα πόστα, τις διασυνδέσεις, την ικανότητα διεύρυνσης και την υποστήριξη από τους (υποτίθεται) “επιφανέστερους”. Κάτι που απέδειξε, ακόμη μια φορά, οτι η πολιτική δεν παίζεται καθόλου αποκλειστικά στο επίπεδο των ιδεών, αλλά στην άγνωστη σφαίρα των “δονήσεων”, που έχουν σχέση με το πώς προσλαμβάνει ο ψηφοφόρος την εντιμότητα, τη “συμπαθητική” ή όχι προσωπικότητα και τη γνήσια αντιπροσώπευση αυτού που πραγματικά είναι...
Ο συνδυασμός της επιφαινόμενης “σεμνότητας” του Αντώνη Σαμαρά (ενδεχομένως και της “ιδεολογικής σκληρότητας” που εκλαμβάνεται ως “συνέπεια”) σε συνδυασμό με την “κεντρώα εξευγενισμένη τιποτολογία” του Δημήτρη Αβραμόπουλου κέρδισαν την σύγχρονη και μετριοπαθή, αλλά με “ψεύτικο χαμόγελο”, δίψα για εξουσία και υπεροπτική βεβαιότητα Ντόρα Μπακογιάννη, που έχασε το τρένο της προσφυγής στην κοινωνία - ενώ θα έπρεπε εξ αρχής να επιδιώκει να την ψηφίσει όσο πιο διευρυμένο εκλογικό σώμα γινόταν. Η μεγάλη διαφορά από τον αντίπαλο της, αλλά και η βεβαιότητα οτι οι ψήφοι Ψωμιάδη θα κατευθύνονταν προς τον έτερο “μακεδονομάχο”, την οδήγησαν στην άμεση αναγνώριση της νίκης Σαμαρά, χωρίς κανένα περιθώριο.
Με ορατές, προς το παρόν, τρεις πιθανότητες για το νέο αρχηγό: Να απορροφήσει ένα σημαντικό κομμάτι του - εξαιρετικά συγγενούς πλέον - ΛΑΟΣ, επιφέροντας πλήγμα (ή και ενσωματώνοντας πλήρως) τον πολιτικό αρχηγό των χωρατών και της μισαλλοδοξίας. Να μην καταφέρει ποτέ να κερδίσει εκλογές, χωρίς το κρίσιμο 10% των ανένταχτων/μετριοπαθών που κινούνται στο λεγόμενο “κέντρο” και θα αρνηθούν να υποστηρίξουν μια ακόμη πιο λαϊκή και σκληρή δεξιά. Και να μετατοπίσει, εν τω μεταξύ, επί χρόνια, την πολιτική ατζέντα της χώρας, στα λεγόμενα “εθνικά θέματα”, σκληραίνοντας τα αδιέξοδα - και προκαλώντας ξανά τη μέγιστη ζημιά...
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 03.12.09Η φωτό είναι από το www.madata.gr, το σκίτσο του Ιωάννου δανεικό από το blog του elf at bay και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το hit του πρόσφατου δίσκου του Ιταλού Alessandro Magnanini με την "a la Shirley Bassey" φωνή της Jenny B.
%20%20.jpg)
11 σχόλια:
Βλέπω, κάποιες φορές, τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, ως βοηθητικό-οπτικό υλικό μιας εποχής '50-'67, όπου δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση, ούτε βέβαια εκπαιδευτική τηλεόραση. Έτσι, δικιμάζω μια αντιστοίχιση των τριών μέχρι χθες υποψηφίων της Νέας Δημοκρατίας με την ταινία: "Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός". Στην κυρία Μπακογιάννη θα ταίριαζε η ταινία "η κυρία Δήμαρχος". Τέλος, στον κύριο Ψωμιάδη που παρά την επίδειξη σεμνοτυφίας, για τη συμμετοχή του στην κομματική διαδικασία, είχε πολύ υψηλούς στόχους και επιχείρησε να δείξει πως ΄πέφτει ηρωϊκά' με την εισαγωγή του στο νοσοκομείο για πνευμονία, θα ταίριαζε μόνο το ξεπερασμένο λαϊκό σουξέ του Ν. Καρβέλα "ο κοντός με τη γραβάτα".
Συγγνώμη για τη φλυαρία' δεν θα το ξανακάνω! Ούτε και οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας, "Άλλωστε!"
Δεν το καταλαβαίνω αυτό το κόμμα, αλλά να σημειώσουμε ότι πριν από μένα δεν το καταλαβαίνουν τα ίδια τα μέλη του.
Καθένας με μισή ιδέα για το τι πρεσβεύει, βάζουν όλοι ρεφενέ τις ιδέες τους για να συστεγαστούν στο κόμμα.
Κράτησε τόσα χρόνια λόγω της εσωστρέφειας και του αφόρητου συντηριτισμού του. Επειδή οι εποχές άλλαξαν όμως, διαβλέπω σύντομα να σκορπάνε σε διαφορετικές μεριές, όπως στην ταινία "Η ζωή του Brian" ακολουθώντας κάποιοι αυτόν που κρατάει το δεξί σανδάλι του προφήτη, άλλοι εκείνον που κρατάει το αριστερό, και άλλοι εκείνον που κρατάει τον μανδύα του, ξεχνώντας τον ίδιο τον προφήτη.
Και ναι, ντρεπονται για τις ιδέες τους, αλλά δεν ξέρουν και πώς αλλιώς θα έπρεπε να σκέφτονται.
Εδώ αρμόζει να καταθέσω και μια ακόμη παράμετρο για τη μη εκλογή της Ντόρας: επειδή είναι γυναίκα.
Ένα απλό παράδειγμα για τις ντροπιαστικές ιδέες τους.
Ισως το πολιτικό παιχνιδι γινει πιο ενδιαφέρον ετσι.
@Γιωργος Χ: Εμένα ο Ψωμιάδης μου θυμίζει Ξανθόπουλο... :-)
@ tsaousa: Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα πάσχουν από αυτή την ασθένεια - γιατί στο ΠΑΣΟΚ δεν συνυπάρχουν ο προοδευτικός εκσυγχρονισμός και ο συντηρητικός (πατριωτικός) λαϊκισμός; Το πρόβλημα είναι εδώ - κατά την άποψη μου - οτι η "λαϊκή δεξιά" ρέπει ακόμα πιο δεξιά (ενώ το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ συνήθως πιο αριστερά από το εκσυγχρονιστικό). Κάτι που την καθιστά το κόμμα του αμόρφωτου σχεδόν-ακροδεξιού συντηρητικού τίποτα: πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και μπόλικη υποκρισία...
Το αν θα διασπαστούν - με τη Ντόρα να δημιουργεί φιλελεύθερο κόμμα, δεν το ξέρω. Επίσης, δεν ξέρω κατά πόσο της φταίει το "γυναίκα": Περισσότερο νομίζω απ' όλα της φταίει ο πατέρας της και το υπεροπτικό "σύστημα της οικογένειας"...
@ ΒΑΣΩ: Φοβάμαι οτι θα μας πάει κι άλλο πίσω πίσω αυτή η "ατζέντα των εθνικών θεμάτων". Ίδωμεν..
Νομίζω ότι η λέξη "ανερυθρίαστα" κάπου αλλού ταιριάζει αλλά δε θυμάμαι πού...
@Angeliki: Δεν θυμάστε; Σαν πού δηλαδή ταιριάζει, αν δεν ταιριάζει στον Αβραμόπουλο;
Απόλαυσα εχθές την "αυθόρμητη" πρώτη συνέντευξη του νέου προέδρου της ΝΔ στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Και σαν κακοήθης που είμαι έκανα περίεργους συνειρμούς με το πρόσφατο λιβελογράφημα εναντίον της Ντόρας στο Veto mag.
Το μόνο καλό από την εκλογή Σαμαρά ίσως είναι η βρώση του ΛΑΟΣ αν το τολμήσει. Θα δυσκολευτεί να το χωνέψει βέβαια αλλά η ελπίδα παθαίνει τελευταία.
Την καλημέρα μου φίλε Προκόπη.
@John Black: Εγώ πάλι δεν την πήρα καν χαμπάρι, λόγω δουλειάς εκείνη την ώρα.. :-)
Θα επιδιώξει - πιστεύω - να απορροφήσει μεγάλο κομμάτι του ΛΑΟΣ (αν όχι όλο), αλλά θα δείξει αν θα τα καταφέρει...
Συμφωνώ, μοιάζει με τον Ξανθόπουλο ο Ψωμιάδης. Το έχει αναφέρει και ο ίδιος, καθώς και την αγάπη του για τα τραγούδια του Καζαντζίδη, των Ποντίων και γενικά ότι απευθύνεται σε πολύ κόσμο και επομένως μπορεί να αποδώσει ως επιστροφή ψήφους ή πολιτική υποστήριξη.
Αυτά τα πρόσωπα στην εποχή του 1960-1970 που θυμάμαι σαν παιδί, θα είχαν γίνει καρικατούρες, άμα τη εμφανίσει τους και θα γελούσαν μαζί τους, αλλά, σήμερα, άλλοι καιροί-άλλα ήθη.
"παρά τις αναλύσεις που διέψευδαν τα επιχειρήματα του νέου αρχηγού και απεδείκνυαν οτι οι απώλειες στις τελευταίες εκλογές δεν προήλθαν από τους δεξιούς ψηφοφόρους, που “έκατσαν σπίτι τους”, αλλά από αυτούς που στράφηκαν σε άλλα κόμματα και κυρίως προς τα αριστερά..."
O σύνδεσμος είναι λάθος, μας στέλνει στον ανερυθρίαστο πάλι. Θα είχε ενδιαφέρον αυτή η ανάλυση. Η ανάλυση του Μαυρη εδώ
http://www.publicissue.gr/1161/
φαίνεται να δείχνει και προς την αποχή: Αν μειώθηκε η εκλογική επιρροή και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σημαντικά, είμαι περίεργος να δω ποιά στοιχεία δείχνουν ότι
α) οι ψηφοφόροι το 2007 της ΝΔ ψήφισαν αλλά μετακινήθηκαν προς το ΠΑΣΟΚ άρα β) μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ 2007 απείχαν.
(για να βγει συνολικά η μείωση της εκλογικής επιρροής)
Και αυτο δε λαμβάνει καν υπόψη τους νέους ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όσοι έκατσαν σπίτι τους έκατσαν διότι η ΝΔ δεν ήταν επαρκώς δεξιά -- άλλωστε έκατσαν και (λιγότεροι) ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.
vasvas
@vasvas: Συγνώμη, δεν ξέρω τι έφταιξε - δική μου αβλεψία ή άλλαξε η εφημερίδα τα id της. Τέλος πάντων το διόρθωσα.
Όπως θα δείτε, είναι το (σχεδόν προφανές) συμπέρασμα μιας καθηγήτριας πολιτικών επιστημών, που καταλήγει στο συμπέρασμα οτι οι εκλογές στη χώρα με 55% κεντροαριστερή ψήφο, οι εκλογές κερδίζονται στο κέντρο.
Η ανάλυση του Μαυρή που μου παραθέτετε είναι για τις ευρωεκλογές. Τελέιως διαφορετικό τοπίο - τριήμερο, 37 βαθμοί, απαξίωση των ευρωπαϊκών θεμάτων, "ανώφελες" εκλογές στη συνείδηση των περισσοτέρω Ελλήνων, δυστυχώς.
Η αποχή βεβαίως παραμένει και στις εθνικές, ως φαινόμενο - και πολλοί ψηφοφόροι δεν είναι πια κομματικοποιημένοι - είναι επιφυλακτικοί, αδιάφοροι ή απολιτικοί. Έτσι και το ΠΑΣΟΚ είχε αύξηση ποσοστού, αλλά όχι ανάλογη ψηφοφόρων. Οι εκλογές πάντως θα εξακολουθούν να κερδίζονται στο κέντρο, όπως φαίνεται. Γι αυτό και θεωρώ οτι η ΝΔ "αυτοπεριορίστηκε" με την επιλογή Σαμαρά.
Την τελευταία σας φράση δεν την καταλαβαίνω ακριβώς.
Δημοσίευση σχολίου