Deja Vu (part 1)

Πόσες φορές το έχω ξαναζήσει αυτό; Πόσες φορές έχω πάει σε live στη ζωή μου; Πόσα χρόνια έρχομαι στο Half Note; Γιατί δεν το αγάπησα ποτέ αυτό το μαγαζί - κι ας έχω δει τόσα πράγματα εδώ; Ίσως φταίει ο χώρος, με τις άτεχνες κολώνες παντού στο μάτι. Τα νέα παιδιά ακούνε funk; Πάντα με εξέπληττε αυτό. Υπάρχουν πάντα ενδιαφέρουσες μειοψηφίες...

Η κιθάρα του Tony Remy είναι όλα τα λεφτά. O (κατά τα άλλα jazz) Pee Wee Ellis επιστρέφει στις ρίζες και παίζει το κομμάτι που διάλεξα πριν από 21 χρόνια, ως σήμα για την πρώτη μου ραδιοφωνική εκπομπή. Την είχα ονομάσει “Έξαψη”, από το “Body Heat”, με τον William Hurt και τη σεξοβόμβα τότε Kathleen Turner. Ήταν του Lawrence Kasdan, που είχε φτιάξει και το "The Big Chill", το οποίο με είχε συγκλονίσει πιτσιρικά. Μετά από δυό μέρες, με παίρνει έξαλλος ένας παραγωγός του Καναλιού 1, που είχε τον ίδιο τίτλο - κι άρχισε να μου τη λέει “εσείς των ιδιωτικών σταθμών μας περιφρονείτε εμάς τους μικρούς” - δεν ήξερα άνθρωπε μου, δεν ήθελα να σε κλέψω, να τον αλλάξω. Κι έτσι έγινε “Έξαψη στο βινύλιο” - άκομψο, αλλά προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα, που πάντα κάπως ξέρει να περιορίζει το προσωπικό σου όνειρο...


“Μου περνάτε τα φασολάκια;” Μόνο οι μαύρη αμερικανική κουλτούρα μπορεί να φτιάχνει τέτοιους τίτλους. Σαν ένα καλό lay up στο μπάσκετ - το άλλο τους πεδίο εξαιρετικών επιδόσεων. Ενδεχομένως το τρίτο είναι το σεξ, όταν έχεις τον ρυθμό στο αίμα σου. Πόσες φορές έχω ξαναδεί αυτή τη φάτσα - ή μήπως μου φαίνεται; Πόσες δεκαετίες πριν ήταν, που είχα δει ένα τόσο εντυπωσιακό κορίτσι να έρχεται προς το μέρος μου; Γιατί ένα κορίτσι φιλάει καλύτερα από ένα άλλο - κι ας μη σου ταιριάζει; Με ποιό μηχανισμό γνωρίζουμε, αυτούς που γνωρίζουμε; Πότε ήταν που συναντήθηκαν, μέσω Φάνη εδώ μέσα, ο Φώτης και η Νάντια - love at first sight, τώρα έχουν παιδιά που πάνε στο Δημοτικό...

Λίγοι άνθρωποι έπαιζαν funk τότε στα ραδιόφωνα - τώρα ο James Brown παίζει εξαντλητικά και χωρίς φαντασία, στο τελευταίο κλαμπάκι του τελευταίου ξερονησιού. “Να απαγορευτεί δια νόμου, πια”, μου λέει μπαϊλντισμένη η Ελένη. Έχει δίκιο, το πολύ το ΚΚ το βαριέται κι ο παπάς - ότι γίνεται “κλύσμα”, χάνει και την όποια του αξία. Δεν θυμάσαι το “Sultans of Swing” των Dire Straits; Εξαιρετικό τραγούδι, από τότε δεν μπορώ να το ακούσω...

Εν κατακλείδι, όμως, γιατί δεν χορεύουμε; Ή μάλλον, γιατί έχουμε χορέψει τόσο λίγο στη ζωή μας; (το λέω εγώ που έχω λυσσάξει κατά καιρούς - αλλά πολύ πιο σπάνια απ’ ότι θα ήθελα) Πού να βρεις μαγαζί που να παίζει ωραία μουσική και να σου αρέσει ο χώρος του - έκλεισε και το Guru. Γιατί τα πάρτυ είναι τόσο σπάνια; Γιατί βαριόμαστε τελικά, να μαζευτούμε, να διοργανώσουμε κάτι;

Σ’ ένα τοίχο στου Ψυρρή γράφει “Barέθηκα”. Το βρήκα ενδεικτικό - όπως και αυτό που άκουσα προχθές, από τα χείλη μια σύγχρονης Ελληνίδας: “Είμαι ενεργή πολίτρια”...


Συνεχίζεται...





Η φωτό είναι από το http://nymag.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται (και είναι εμπνευσμένο) από το κλασικό hit των J.B.'s.