Οι Μαλδίβες που χάνονται...

Λίγο πιο αριστερά στο χάρτη, από την Ινδία. Και λίγο πιο νότια. Πας μέσω Ντουμπάι - και είναι η πιο κοντινή “τροπική πτήση” που μπορείς να κάνεις από την Αθήνα: 4+4 (5 στην επιστροφή, λόγω των βόρειων ανέμων!) ώρες. Οτιδήποτε άλλο (Σεϋχέλλες και Μαυρίκιος που είναι πολύ πιο νότια κοντά στην Αφρική, Ταϊλάνδη ή Καραϊβική) είναι πολύ πιο μακριά - όσο για τα Κανάρια νησιά της Ισπανίας, απέναντι από το Μαρόκο η πράκτορας μας είπε οτι “είναι για συνταξιούχους”...


Οι Μαλδίβες είναι ένα νησιωτικό κράτος, που αποτελείται από εκατοντάδες νησιά, πάνω σε ατόλες. Πολλά από αυτά είναι ακατοίκητα κι έχουν μετατραπεί σε “ξενοδοχείο/bungalows πάνω στη θάλασσα + εστιατόριο +μπαρ + spa κλπ.” Όσο πιο κοντά είναι στην πρωτεύουσα Male, όπου φτάνουν οι διεθνείς πτήσεις, τόσο πιο ακριβά είναι. Εμείς πήγαμε αρκετά μακριά, στο Velavaru, που απέχει 150 χλμ, ώστε να βρούμε κάτι καλό σε σχετικά προσιτή τιμή.






Ευτυχώς οι πτήσεις από την Ευρώπη φτάνουν πρωί, ενώ οι επιβάτες των πτήσεων από την Απω Ανατολή υποχρεώνονται σε διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα, καθως φθάνουν βράδυ. Εμείς μεταφερθήκαμε αμέσως στο σημείο όπου παρκάρουν τα υδροπλάνα, για μια πτήση περίπου 40’, ομολογουμένως εντυπωσιακή...

Πετώντας πάνω από αυτή την ιδιόμορφη χώρα, συνειδητοποιείς τι σημαίνει “οικολογικός πρόσφυγας” και ποιοί έχουν αντιληφθεί πλήρως τη σημασία της Συνόδου της Κοπεγχάγης, σε αντίθεση με πολλούς άλλους: Οι Μαλδίβες αγοράζουν εδώ και χρόνια εδάφη σε άλλες ασιατικές χώρες, για να μεταφέρουν τους κατοίκους, όταν τα νησιά θα έχουν βυθιστεί. Χρειάζεται μόλις ένα μέτρο ανόδου της στάθμης της θάλασσας...






Αυτό που αντικρύζεις, μόλις κατεβαίνεις στα νησιά, είναι η εικόνα ενός επίγειου παραδείσου. Η παραλία είναι σαν καρτ-ποστάλ, η θάλασσα τυρκουάζ και η άμμος άσπρη. Προσοχή όμως! Η εικόνα είναι πανέμορφη, αλλά η πράξη είναι διαφορετική: Η θάλασσα έχει αυτό το χρώμα γιατί είναι πολύ ρηχή - επίσης είναι πολύ ζεστή. Εξαιρετικά ενοχλητικό για όποιον έχει μάθει να κολυμπάει στα βαθιά, κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου. Επίσης, η άμμος στο βυθό τσιμπάει, λόγω της κοραλλιογενούς σύστασης της - κάτι που απαιτεί “λαστιχένια παπουτσάκια” ή άλλο εξοπλισμό...




Πολλοί πηγαίνουν στις Μαλδίβες για τις καταδύσεις. Αυτό γίνεται με προγραμματισμένες αποστολές, με σκάφος, έξω από την ατόλη, στις παρυφές του υφάλου - όμως πολλοί λένε οτι ο βυθός δεν είναι αυτός που ήταν, λόγω ρύπανσης και ανόδου της θερμοκρασίας του νερού. Η κατάδυση κατά ομάδες και η επιτήρηση είναι απαραίτητη, καθώς υπάρχουν και σκυλόψαρα - πολύ μικρά, αλλά ποτέ δεν αφήνουν (και σωστά) τους τουρίστες να διακυβεύσουν την τουριστική εικόνα της χώρας, συναντώντας κάτι μεγαλύτερο.

Οι Μαλδίβες ακολουθούν, όπως όλα τα “θρησκευόμενα” κράτη - και δη τα μουσουλμανικά, όπου η θέση της γυναίκας είναι υποδεέστερη και η φύση της αυτονοήτως “προκλητική” και “σατανική” - μια υποκριτική πολιτική. Ναι μεν στη πρωτεύουσα πρέπει (όλες) οι γυναίκες να κυκλοφορούν “σεμνά ενδεδυμένες”, αλλά στα τουριστικά νησιά επιτρέπεται το “ευρωπαϊκό μπικίνι”. Για γυμνισμό φυσικά ούτε λόγος, απαγορεύεται δια ροπάλου...






Το στυλ του τουρισμού λοιπόν είναι σχεδόν αποκλειστικά “ρομαντικό ησυχαστήριο” - και αυτό το “εγκλωβισμένο honeymoon” είναι που πωλείται - και μάλιστα πολύ ακριβά, για εποχές κρίσης. Το νησί “περπατιέται” γύρω-γύρω μέσα σε είκοσι λεπτά και δεν έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις πέρα από καταδύσεις, spa και φαγητό - το οποίο παρεπιμπτόντως είναι συνήθως all inclusive (αν δεν είναι, είναι όλα πανάκριβα). Με πρωινό και δύο γεύματα την ημέρα, κινδυνεύεις να γυρίσεις κατά πολύ παχύτερος απ’ ότι πήγες. Το κοινό είναι κυρίως ζευγάρια, αλλά και παρέες, από την Ευρώπη και την Ασία. Αν πάντως θέλει κανείς πραγματικά να “ξεραθεί” και να μην κάνει τίποτα, οι συνθήκες είναι ιδανικές...










Το internet είναι δορυφορικό και αργό, μόνο στη reception - θα έπρεπε να ήταν δωρεάν σε όλα τα δωμάτια, που κατά τα άλλα είναι πολύ καλά εξοπλισμένα και καλόγουστα, με προσωπική πρόσβαση στην παραλία. Αυτό που πρέπει να προσέξετε (όπως σε όλα τα τροπικά) είναι η απότομη μετάβαση σε συνθήκες πολύ καυτού ήλιου: Καθώς η καλή εποχή είναι από Νοέμβριο ως Μάιο, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το δέρμα που είναι “τυλιγμένο” μέσα στα ρούχα στις χώρες μας, να βγαίνει απότομα - και όχι σταδιακά, όπως θα γινόταν εδώ - στο “ντάλα” ήλιο. Τα εγκαύματα καραδοκούν...

Ένα ακόμα μειονέκτημα είναι όταν στο ίδιο νησί κατασκευάζονται και άλλα bungalows (πάνω στο νερό - ουδέποτε με συνάρπασε αυτό) και βλέπεις την άσχημη εικόνα. Αναρωτιέμαι πότε θα προλάβουν να κερδίσουν από αυτή την ανάπτυξη... Πάντως ο πρόεδρος τους δηλώνει οτι, σε μερικά χρόνια, όλη τους η ενεργειακή παραγωγή θα είναι “πράσινη”...






Οι εικόνες πάντως μιας υπέροχης φύσης θα σας αποζημιώσουν αισθητικά. Αν θέλετε να δείτε (once in a lifetime) ένα τροπικό παράδεισο που θα χαθεί, αξίζει να πάτε στις Μαλδίβες. Αν πηγαίνετε να απολαύσετε το μπάνιο, όπως το εννοούμε στο Αιγαίο, όχι. Και επ’ ουδενί αν βράζει το αίμα σας: Θα πεθάνετε από την πλήξη...


Υ.Γ. Όποιος παρατηρητικός φωτογράφος βρει πόσα ψάρια υπάρχουν στη φωτογραφία με το σαλάχι, κερδίζει το βραβείο οικολογίας... :-)



Οι φωτό είναι δικές μου και ο χάρτης από το www.maldivesnet.com.

Το "ταξίδι" αυτό συνοδεύεται από την τελευταία δουλειά της Καναδής Diana Krall.