27.11.11

Η (αυτο)κινητή αμετροέπεια

Τον τελευταίο καιρό κάνω μια μικρή, προσωπική, έρευνα για να αναβαθμίσω την κινητή μου τηλεπικοινωνία, προσπαθώντας ταυτοχρόνως να εξοικονομήσω και χρήματα.


Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας (που εκδηλώνεται και με τη μορφή τηλεφωνημάτων στο κινητό από άλλη εταιρεία “για ενημέρωση”, πρακτική παράνομη και αθέμιτη, γιατί πρόκειται για επιθετικό μάρκετινγκ, που πρέπει να αρνούμαστε όλοι) είναι έκδηλος. Το ίδιο και η - εμφανής - προσπάθεια των εταιρειών να προσφέρουν “απεριόριστα” τηλεφωνήματα και μηνύματα, με σκοπό να εξασφαλίσουν τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό πάγιο το μήνα, από κάθε πελάτη. Ρύθμιση που είναι συμφέρουσα για τον καταναλωτή, αν έχει πραγματική ανάγκη να τηλεφωνεί εν κινήσει πολλές ώρες το μήνα, κάτι που ισχύει για συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες - και σε κάθε περίπτωση μόνο για πολύ σοβαρούς λόγους επαγγελματικούς, οικογενειακούς ή λόγους υγείας.

Αυτό που με εντυπωσιάζει, τώρα που συχνάζω πιο πολύ στα σχετικά καταστήματα (και από το κοινωνικό περιβάλλον βεβαίως), είναι οτι εξακολουθώ να ακούω γύρω μου για λογαριασμούς εκατοντάδων ευρώ, που προφανώς είναι αποτέλεσμα υπερβολής και ταυτόχρονα αμέλειας να εκσυγχρονίσεις το τηλεπικοινωνιακό πρόγραμμα σου, καθώς με 55 ευρώ πάγιο παίρνεις πλέον κάτι του τύπου “1500 λεπτά το μήνα δωρεάν”, που ισούται με κάτι λιγότερο από 13 ώρες ομιλίας!

Επίσης, εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι καθημερινά με το πόσα νέα παιδιά (με τι εισόδημα άραγε;) έχουν πανάκριβο i-phone ή άλλα smartphones, που μπορεί να στοιχίζουν πολλά κατοστάρικα. Οι εταιρείες βέβαια προσπαθούν να χρηματοδοτήσουν με κάθε τρόπο την αγορά αυτών των συσκευών, αλλά το κάνουν ικανοποιητικά μόνο με αντάλλαγμα προγράμματα με υψηλό πάγιο - κάτι που σημαίνει οτι σου παίρνουν πίσω τα λεφτά που σου “δανείζουν”, μήνα με το μήνα.

Νομίζω οτι δεν υπάρχει άλλος τομέας, στον οποίον εκδηλώθηκε τόσο πολύ ο μεταπολιτευτικός μας νεοπλουτισμός, όσο αυτός της υψηλής τεχνολογίας. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην εξάπλωση του (φορητού) υπολογιστή και του ίντερνετ, γιατί είναι αυτονόητα απαραίτητη (και καθυστερημένη) εξέλιξη για τη χώρα, το να μπει στη ζωή όλων το ίντερνετ.

Αλλά το να έχεις ακόμα και δύο κινητά, το να καταναλώνεις απίστευτες ώρες (βλαπτικές ούτως ή άλλως για τον εγκέφαλο και επικίνδυνες όταν οδηγείς), μιλώντας στο τηλέφωνο, άνευ λόγου και αιτίας - και κυρίως να ξοδεύεις σημαντικά ποσά σε λογαριασμούς, όταν δεν έχεις να χρηματοδοτήσεις άλλες ανάγκες, είναι δείγμα της αμετροέπειας που μας διέκρινε και μας διακρίνει, ως κοινωνία. Ειδικά όταν είναι εμφανείς η ελαφρότητα και ο μιμητισμός, με τον οποίον υιοθετούνται αυτές οι συνήθειες - λες και (με την εξαίρεση των πολύ νέων), γεννηθήκαμε με ένα κινητό στην κούνια ή λες και η ζωή μας δεν ήταν βιώσιμη πριν από 20 χρόνια, χωρίς την ευκολία (αλλά και την αγχώδη παρακολούθηση και εξάρτηση) της κινητής τηλεφωνίας. Δεν είναι "ελευθερία" ή "μαγκιά" το να είσαι μονίμως με το κινητό στο χέρι - το αντίθετο.

Μόνο με τη λαγνεία του ιδιωτικού αυτοκινήτου μπορεί να παραλληλιστεί η εξάρτηση μας από το κινητό. Κι εκεί βεβαίως υπάρχει ο περιορισμός της σπατάλης, λόγω ακρίβειας καυσίμων και τελών. Τουλάχιστον (μερικά από τα καλά της κρίσης), έχει περιοριστεί κάπως η μέχρι μανίας “βόλτα με το ΙΧ”, στο κέντρο της πόλης για ψώνια ή μέχρι το περίπτερο. Αλλά η αντικοινωνική συμπεριφορά μας συνεχίζεται και εκεί, καθώς πολλοί - παρότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το κόστος χρήσης του - εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν, έστω και ανασφάλιστο. Όταν όμως έρθουν αντιμέτωποι με το ατύχημα που προκάλεσαν, κάποιοι από αυτούς θα καταστραφούν οικονομικά. Και κάποιοι, ελπίζω πολύ λίγοι, θα εγκαταλείψουν και το θύμα τους στην άσφαλτο, γιατί το κόστος της ανάληψης της ευθύνης τους, θα είναι δυσβάστακτο.

Έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένα τα καταναλωτικά αγαθά, ανεξαρτήτως του εισοδήματος που έχουμε - και τώρα που η κρίση θερίζει τις αμοιβές των περισσοτέρων, οι παθογένειες βγαίνουν βίαια στην επιφάνεια. Στις εποχές των “παχέων αγελάδων”, ακόμα και εργαζόμενοι με χαμηλό μισθό (ή και προστατευόμενα μέλη με ανύπαρκτο εισόδημα) θεωρούσαν αυτονόητο οτι “δικαιούνται” δική τους αυτόνομη μετακίνηση - και μια ακριβή τηλεπικοινωνιακή παροχή. Κι ας σήμαινε η κατοχή ενός αυτοκινήτου πρόσθετα έξοδα όπως τέλη, ασφάλιση, συντήρηση, πάρκινγκ - εκτός αν ήσουν ανεύθυνος και τζαμπατζής, πάρκαρες όπου νάναι, δεν συντηρούσες το αυτοκίνητο και δεν το ασφάλιζες. Κι ας σήμαινε η κατοχή ενός ακριβού κινητού (διαρκώς ανανεούμενου για να μην είναι “ντεμοντέ”) με συμβόλαιο, πολλά κατοστάρικα ή χιλιάρικα το χρόνο...

Τώρα λοιπόν, θα έπρεπε, με την κρίση να κορυφώνεται αυτό το χειμώνα, να έχουμε ήδη “μαζευτεί”. Κάνω μια δουλειά, που υποτίθεται οτι έχει ανάγκη (περισσότερο από το μέσο όρο) τις κινητές και τις αυτοκίνητες διευκολύνσεις. Τις έχω περιορίσει στο ελάχιστο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το μετρό είναι μια χαρά και το κινητό μου χτυπάει όσο το δυνατόν πιο σπάνια - και τα δύο από πεποίθηση. Αν έχουμε αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω μας, ας το κάνουμε όλοι πράξη ζωής.











H περίφημη φωτό που έβγαλε με το κινητό της η αγαπημένη Scarlet Johansson και για την οποία έκανε πολύ ακομπλεξάριστες δηλώσεις είναι από το www.philly.barstoolsports.com και η φωτό της Nina Simone από το www.blogs.indiewire.com.

Το post συνοδεύεται από το "My Baby Just Cares For Me", του οποίου τους στίχους "εκσυγχρόνισε" η Malia, στη συναυλία της στο Gazarte, βάζοντας στη θέση της Liz Taylor, το όνομα της Scarlet Johansson.

buzz it!

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

___μια μικρή θεατρική παράσταση το άρθρο σου. Μπράβο για την μεταδοτικότητα Προκόπη.
George Alexiou

Ανώνυμος είπε...

κινητό, αυτοκίνητο, μεζονέτα. κάθε εποχή έχει (είχε) την αγία τριάδα των αιτημάτων της. το "φαίνεσθαι" υπεράνω όλων.

ΚΚΜ

Prokopis Doukas είπε...

@George Alexiou: Να το εκλάβω θετικά ή αρνητικά αυτό τώρα; :-)

@ΚΚΜ: Προτιμώ την "αγία τριάδα" των ωραίων γυναικών, που κρυβεται, ως link, κάτω από τη λέξη "αγαπημένη" (Scarlet Johannson)...

gerasimos είπε...

Δε νομίζω ότι πρόκειται μόνο για αμετροέπεια στην περίπτωση της νεοελληνικής κοινωνίας αλλά και για μια έλλειψη άλλης, εναλλακτικής κουλτούρας πλην της καταναλωτικής. Ο καταναλωτισμός 'χτύπησε' την Ελλάδα στα 80ς χωρίς να βρει αντιστάσεις, βρήκε μια χώρα χωρίς δική της προσωπικότητα, έτοιμη να αφεθεί στην μιμητική κατανάλωση ακουλουθώντας τα δυτικά πρότυπα (τα 'εύκολα' πρότυπα της κατανάλωσης μόνο, όχι της παραγωγικότητας, της αξιοκρατίας, της καινοτομίας) και την ισοπέδωσε. Έπαιξε χωρίς αντίπαλο και κέρδισε.

Ανώνυμος είπε...

Ούμα, δεν το συζητώ. με όσο υψηλό πάγιο κι αν ζητηθεί :-)

KKM

karagiozaki είπε...

Σημεία των καιρών, έρχονται και φεύγουν. Δεν θα έλεγα ότι με ανησυχεί ιδιαίτερα το φαινόμενο (αν εξαιρέσεις κάτι πιτσιρίκια με πανάκριβα κινητά για να στέλνουν sms την ώρα του μαθήματος). Ο άνθρωπος είναι ευπροσάρμοστο ζώο. Θα περάσει εύκολα από τα κινητά σε κάτι άλλο. Αρκεί να το πλασάρει ο Κωστόπουλος.

Prokopis Doukas είπε...

@gerasimos: Ok, ναι, η έλλειψη παιδείας άλλωστε ενθαρρύνει την ελλειψη μέτρου...

@KKM: Mind over body, ε; Είναι χαρακτήρας, η άτιμη.. ;-)

@karagiozaki: Θα περάσει σε κάτι άλλο - του ίδιου βάθους και πάθους; Τότε δεν κερδίζουμε τίποτα.

Δε νομίζω οτι οι Κωστόπουλοι αρκούν, τέτοια φαινόμενα, όπως η σαρωτική μόδα μιας τεχνολογίας, είναι παγκόσμια - και τους ξεπερνούν. Και πάντα θα είναι ελκυστικά, αλλά ας μπορούμε να αντισταθούμε στην υπερβολή και στην κατάχρηση τους. Το πρόβλημα δεν είναι όμως η ίδια η τεχνολογία, αλλά η καταναλωτική/νεοπλουτική σπατάλη, που τα συνοδεύει. Είναι δυνατόν να πληρώνει άνθρωπος, σε εποχή κρίσης, εκατοντάδες ευρώ στο λογαριασμό του κινητού ή για τη συσκευή; Μόνο αν είναι πολύ πλούσιος ή έχει αποκρύψει πολύ μαύρο χρήμα...

Κατερίνα Τζωρίδου είπε...

Μερικά χρόνια πριν, έτυχε να περάσει από το χέρια μου (προς υποτιτλισμό) μία ταινία με τίτλο
"The mighty product fetish". Είναι μια ιδιαίτερα εύστοχη σπουδή στο πώς μας καταφέρνουν να υποκύπτουμε στα τετίπια του καταναλωτισμού, γιατί και οι απανταχού πολυεθνικές κάπως πρέπει να ζήσουν, βρε αδερφέ. Για όποιον ενδιαφέρεται, το λινκ είναι το ακόλουθο: http://www.lavafilm.com/en/the-mighty-product-fetish/
Δεν ξέρω αν και σε τι βαθμό το φαινόμενο/μανία τού καταναλώνειν εξαπλώνεται ή συρρικνώνεται ερχόμενο αντιμέτωπο με το αντίπαλον δέος (και ζοφερή πραγματικότητα) που λέγεται κρίση, είναι όμως λυπηρό το πόσο αφήνουμε να μας καθορίζουν αντικείμενα που, πολλές φορές, δε χρειαζόμαστε καν ή τέλος πάντων δεν τα χρειαζόμαστε στην απολύτως πιο τελευταία και προηγμένη εκδοχή τους.
Μάλλον το γράμμα στον Άη Βασίλη φέτος (ή στον όποιον Άη Βασίλη πιστεύει ο καθένας) θα πρέπει να λέει: "Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, Φέτος θέλω να μου χαρίσεις την αίσθηση του μέτρου, ώστε να ξέρω τι και πόσα μού είναι αρκετά για να είμαι ικανοποιημένος".

Prokopis Doukas είπε...

@Κατερίνα Τζωρίδου: E, ας φέρει κι ένα i-phone μαζί.. ;-)

karagiozaki είπε...

Σίγουρα η μόδα μιας τεχνολογίας είναι παγκόσμια, το πώς όμως θα χειριστούμε αυτή τη μόδα είναι δικό μας θέμα. Και εκεί παίρνουν θέση οι κάθε λογής Κωστόπουλοι οι οποίοι τα τελευταία χρόνια "εκπαιδεύουν" το πόπολο. Τώρα το σε τι θα περάσει η "μανία" του κόσμου εξαρτάται από πολλές παραμέτρους, η οικονομική κρίση είναι μια από αυτές. Μένει να δούμε.

Κατερίνα Τζωρίδου είπε...

Με τόσες παραγγελιές που θα 'χει, κοψοχρονιά θα τα πάρει τα i-phone, μη σας πω ότι θα δουλεύει όλο το εργοστάσιο για την πάρτη του! :-))

gerasimos είπε...

Μια και είδα να αναφέρεται ο Κωστόπουλος, βλέπει κανείς πώς η τηλεόραση έχει καταντήσει οίκος ευγηρίας ξεπεσμένων 'πρωτοπόρων' του λάιφσταιλ: αφού η Imako δεν πάει καλά και τα περιοδικά του δεν βλέπουν ούτε με κυάλια τις δόξες του ΚΛΙΚ στα 80ς, ο Κωστόπουλος 'συνταξιοδοτείται' από την ιδιωτική τηλεόραση: είτε ως κριτής σε ένα τηλεσόου με παγοπέδιλα (άλλα σελέμπριτις εκεί) είτε σαν παρουσιαστής νυχτερινού 'τοκ σόου'. Tη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες αξιόλογα, μορφωμένα αλλά άνεργα νέα παιδιά, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα εκεί έξω. Θλιβερά πράγματα, Προκόπη.

lemon είπε...

Πες τα, πες τα Προκόπη...
Είμαι τόσα χρόνια σ'αυτή τη δουλειά (τράπεζα), έχω δει όλη το "άπλωμα" των καταναλωτικών προιόντων στον κόσμο, και το "μάζεμα" που ακολουθεί αυτό τον καιρό: οι άνθρωποι σαν μαριονέτες χορεύουν το χορό των τραπεζών, χωρίς δική τους βούληση (μα γιατί, γιατί;;).
Βλέπω και πως χειρίζονται τα πράγματα/χρήματά τους οι φίλοι γύρω μου: αυτός που έχει μυαλό στο κεφάλι του, δεν ανοίγεται οικονομικά, ενώ ξέρω πως έχει μεγάλο εισόδημα.
Οι περισσότεροι όμως, δυστυχώς, δεν ξέρω σε ποιά αισιοδοξία στηριζόμενοι, ξοδεύουν, αναβαθμίζουν πχ το κινητό τους, ακόμη και σήμερα.
(Εγώ εδώ και μερικά χρόνια χρησιμοποιώ την αναβάθμιση μου αφαιρώντας ένα μικρό ποσό (2-3 ευρώ) το μήνα από τον λογαριασμό μου, αντί να παίρνω όλο και καλύτερη συσκευή).

Προσπαθώ να συμμεριστώ τον τρόπο που μιλάς στον κόσμο: ας προσπαθήσουμε...κλπ. μα δεν τα καταφέρνω. Είμαι θυμωμένη με τους ανθρώπους γιατί -δεν μπορεί- έβλεπαν μπροστά τους την καταστροφή και δεν έκαναν πισω.

Prokopis Doukas είπε...

@ lemon: Πολύ καλά κάνετε, δεν χρειάζεται αναβάθμιση κάθε χρόνο, αν δεν έχει υποστεί βλάβες...

Μόνο στη Σκάρλετ αναγνωρίζω το δικαίωμα να παίζει με το κινητό της και να το αναβαθμίζει συνέχεια.. ;-)

(Υ.Γ. Δεν έχει νόημα να κουνάμε το δάχτυλο σε κανένα. Να πείσουμε, έχει..)

Ανώνυμος είπε...

"Μόνο στη Σκάρλετ αναγνωρίζω το δικαίωμα να παίζει με το κινητό της και να το αναβαθμίζει συνέχεια.. ;"

Μπλιαχ :-Ρ.

BlondeElena

Prokopis Doukas είπε...

@BlondeElena: Όποιου δεν του αρέσει το "θαυμαστικό μου για τη Σκάρλετ χιούμορ", μπορεί να μη το διαβάζει...

Ανώνυμος είπε...

Το "μπλιαχ" δεν πήγαινε στο χιουμορ, αλλά στη Γιόχανσον. Ήταν πάντα προσωπική μου απορία (και την είχα ξαναεκφράσει εδώ σε παλαιότερο ποστ για τις καμπύλες) το γιατί εκστασιάζεται ο ανδρικός πληθυσμός με την εν λόγω-όταν υπάρχουν πολύ πιο ωραίες και ερωτικότερες γυναίκες.

BlondeElena

Prokopis Doukas είπε...

@BlondeElena: Νομίζω οτι αυτή η σκηνή εξηγεί τα πάντα. Σε κάποιον που του αρέσουν οι γυναίκες, φυσικά.

Αν μπορεί κανείς να το πει με μια φράση, είναι το "απόλυτο μωρό" της εποχής...

ShareThis