H “αγία τριάδα” της ομορφιάς

Η κουβέντα στο κυριακάτικο τραπέζι πήρε μια “συνηθισμένη οδό”. Έφυγε από τα πολιτικά και - με αφορμή πρόσφατες ταινίες - πήγε στο αγαπημένο θέμα ανδρών (και γυναικών): Ποιοί είναι οι πιο όμορφοι σταρ...

Έχει σημασία; Γιατί μας αφορούν άνθρωποι που είναι τόσο μακριά από τη δική μας πραγματικότητα - άπιαστοι για μας τους κοινούς θνητούς; Γιατί θέλουμε να θαυμάζουμε είδωλα - όχι για πράξεις - αλλά γι αυτό που εκπέμπουν εξωτερικά; Δεν έχω απάντηση, πέρα από τη διαπιστωμένη ανάγκη του ανθρώπου να έχει πρότυπα - και ομορφιάς...


Χμμ.. Και η ομορφιά ίσως δεν είναι τόσο απλό “εξωτερικό” πράγμα, όπως συνηθίζουμε να το υποβαθμίζουμε. Τα κύτταρα του δέρματος αντανακλούν πολύ περισσότερα πράγματα, στην κίνηση, στο προσωπο, στην έκφραση - πράγματα που λένε για και προέρχονται από το εσωτερικό. Είναι ένα “θείο δώρο”, ένα χάρισμα που δίνεται σε λίγους - χωρίς να εγγυάται φυσικά τις αντίστοιχες ψυχικές αρετές. Ο συνδυασμός του κάθε ανθρώπου είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και μοναδικός...

Γιατί μας αρέσει αυτή και όχι η άλλη; Μήπως γιατί υπάρχουν κοινά στοιχεία, πρότυπα από την παιδική ηλικία, αντιστοιχίες με δικά μας ψυχολογικά χαρακτηριστικά; Εγώ ξέρω οτι η δική μου “αγία τριάδα” δεν είναι σταθερή - αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων.

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πριν η Angelina Jolie μπήκε - κατευθείαν στην κορυφή. Δεν είμαι πρωτότυπος, το ξέρω - η κόρη του Jon Voight, που κράτησε το middle name της για επίθετο (jolie=όμορφη στα γαλλικά), μετά από πολλά χρόνια ίσως, έχει το προνόμιο να “κόβουν φλέβες” γι αυτήν, όχι μόνο άντρες, αλλά και γυναίκες. Και χωρίς να έχουν ομοφυλόφιλα γούστα. Επίσης δεν ξέρω αν η επιτυχία της οφείλεται σ’ αυτό το “άτακτο”, το ατίθασο που χαρακτήρισε τα νιάτα της - και εξακολουθεί να το εκπέμπει εν μέρει. Πάντως σε αυτή την εικόνα της Lara Croft, μάλλον πολύ λίγοι μπορούν να αντισταθούν...


Αυτό που λέμε “προσωπικότητα” ίσως είναι το μεγαλύτερο ατού, της δεύτερης επιλογής μου. Το “άχαρο ασχημόπαπο”, με το περίεργο σώμα και το τεράστιο νούμερο παπούτσι, που όλοι το κορόιδευαν στην εφηβεία εξελίχθηκε (στα μάτια μου τουλάχιστον) σε μια γυναίκα με φινέτσα και πολύ “class”. H Uma Thurman με είχε εντυπωσιάσει στον ρόλο από τον οποίο τη μάθαμε, στο “Dangerous Liaisons”, όπου αποκάλυπτε για λίγο και το θεσπέσιο στήθος της, προς χάριν της γοητείας του John Malkovich. Για να μη μιλήσουμε αργότερα, για τη σπινθηροβόλα ερμηνεία της στο “Pulp Fiction” του Quentin Tarantino - ή το Gattaca και το Kill Bill...


Για την αυθαίρετη αυτή και τόσo προσωπική λίστα, έχουν παρελάσει κατά καιρούς διάφορες “υποψηφιότητες”: Μία που ξέρω οτι “παίζει” στην αγαπημένη τριάδα πολλών είναι η πολύ θηλυκή Monica Belucci - που στο "Malena” είχε δώσει ρέστα με την εμφάνιση της στο ρόλο μιας Ιταλίδας που προσφέρει την παρέα της στους κατακτητές Ναζί. Μια άλλη είναι η Catherine Zeta-Jones, που την έχω δει και πρόσωπο με πρόσωπο σε εστιατόριο της Σαντορίνης, όταν πλησίασε την τουαλέτα αναζητώντας τον Michael Douglas - “Honey, where are you?”. Μια εξαιρετικά όμορφη σαραντάρα...


Η Hale Berry επίσης με είχε γοητεύσει, όταν την πρωτείδαμε σε ένα φιλμ της σειράς James Bond. Όπως καταλαβαίνετε μιλάω για γυναίκες (χοντρικά) της γενιάς μου - με πιο μεγάλη τη Michelle Pfeifer, που από μικρός με γοήτευε. Δεν θα ανατρέξω πιο πίσω, στα “ιερά τέρατα” που κληρονομήσαμε από προηγούμενες γενιές, όπως η αειθαλής Sophia Loren, η επίσης εντυπωσιακή ακόμα και σήμερα Catherine Deneuve, η βασίλισσα της φινέτσας Αudrey Hepburn ή η εκπάγλου καλλονής ξανθιά Grace Kelly, της οποίας ακόμα θυμάμαι το πρώτο κάδρο που της έκανε ο Hitchcok, στο “Rear Window” με τον ανάπηρο James Stewart...

Αυτό το “κόψιμο της ανάσας” το ξαναέζησα μετά από πολλά - πολλά χρόνια, με τη νεώτερη της τριάδας, στο εισαγωγικό πλάνο που της έκανε ο Woody Allen, στο καλύτερο έργο του της δεκαετίας, το “Match Point”. Ίσως τότε ήταν η καλύτερη στιγμή της Scarlett Johansson - έκτοτε η εξέλιξη της μπορεί να μην ενθουσιάζει, αλλά η Αμερικανίδα, που έπαιζε από μικρή στον κινηματογράφο, έχει αυτό το παλιομοδίτικο “κάτι”, που κάνει τους άνδρες θαυμαστές της να είναι πάρα πολλοί...

Το κεφάλαιο “πρότυπα γυναικείας ομορφιάς” δεν μπορεί να κλείσει χωρίς μια αναφορά σε μια άλλη κατηγορία γυναικών, που ποζάρουν για το φακό, χωρίς όμως το πλεονέκτημα της αφιέρωσης σε μια τέχνη και της ερμηνείας με προσωπικότητα. Κατηγορούνται πολλές φορές ως “άψυχες” - κι όμως τα κορυφαία μοντέλα γίνονται τόσο διάσημα ακριβώς γιατι “ακτινοβολούν” κάτι ιδιαίτερο στο φακό, έχοντας παραλλήλως την ικανότητα να μεταμορφώνονται, κατά τις βουλές του φωτογράφου και του πελάτη. Κι εδώ βεβαίως θα μιλήσω για τη γενιά μου και για τα top model - σαραντάρες σήμερα - της δεκαετίας του ’90, όταν απογειώθηκε η λατρεία τους. Δεν θα ξεχάσω το εντυπωσιακό video-clip του “Freedom ’90” του George Michael, όπου είχαν παρελάσει η Linda Evangelista, η Tatiana Patitz, η γοητευτικά εύθραυστη Christy Turlington και η κακότροπη Naomi Campbell - με την καλύτερη όλων, κατά την άποψη μου, την άκρως γοητευτική Cindy Crawford.

Από αυτή την “παρέα”, δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς και την - αλά Brigitte Bardot - ομορφιά της Γερμανίδας Claudia Schiffer, που παραμένει αναλλοίωτη, ακόμα και σήμερα. Και αυτήν έτυχε να τη δω σε απόσταση λίγων μέτρων, πέρσι στο Μιλάνο, μαζί με την Campbell και την Eva Herzigova - προφανώς προσκεκλημένες για την εβδομάδα μόδας που γίνεται κάθε φθινόπωρο στο κέντρο της ιταλικής βιομηχανίας. Μια λιμουζίνα σταμάτησε εμπρός μας και - συνοδευμένες από μπράβους - βγήκαν αυτές οι τρεις εντυπωσιακές γυναίκες, που ήταν χάρμα οφθαλμών. Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω όμως μια “μισθοφορική βαρεμάρα” στα πρόσωπα τους - ίσως δεν είναι και τόσο εύκολο να πουλάς συνέχεια την εμφάνιση σου, παρά τα πλούτη που συγκεντρώνεις...

Μιλάω τόση ώρα για γυναίκες που μπορεί κανείς να ερωτευτεί, με μια μόνο ματιά. Ίσως γιατί έχουν αυτό το “μαγικό” που ανακατεύει τη χημεία του εγκεφάλου μας - και ενεργοποιεί αυτό το τόσο αρχέγονο και υπέροχο συναίσθημα. Αμφιβάλλετε για τη δύναμη του ενστίκτου; Αν και ομορφιά και σεξουαλικότητα δεν είναι το ίδιο πράγμα, ο ρόλος της βιοχημείας και η λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου (που παραμένουν ανεξερεύνητο μυστήριο) είναι σαφής, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα: Οι καμπύλες της γυναίκας επιδρούν στον ανδρικό εγκέφαλο με τον ίδιο τρόπο που επιδρά το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά - κι εδώ φαίνεται η μέθη είναι ακαριαία...






Οι φωτό των υπέροχων γυναικών είναι διαδοχικά από τα http://scrapetv.com, http://www.babble.com, http://backseatcuddler.com, http://imstars.aufeminin.com/, http://i77.photobucket.com και το εξώφυλλο του τελευταίου (μετά από 10 χρόνια!) της αειθαλούς Sade, πάντα όμορφης στα 51 της, από το http://gbedufiva.com.

Το post συνοδεύεται από ένα από τα λιγότερο προβεβλημένα track του "Soldier Of Love", το "In Another Time".