Κι ύστερα ήταν αυτό το λεπτό πέπλο αισιοδοξίας, που πάσχιζε για πρώτη φορά να καλύψει την κατήφεια και την αίσθηση της ενοχής. Η απαλοιφή μιας απαράδεκτης διάκρισης από πλευράς ΗΠΑ, μέσα στην Ε.Ε., που μας υποχρέωνε να πάρουμε βίζα, ήταν ένα απρόσμενο συμβολικό δώρο, σε μια δύσκολη στιγμή. Και γι αυτό υπόλογοι αισθανόμασταν - ένας σοβαρός λόγος που είχε καθυστερήσει (εκτός από τα παιχνίδια της διπλωματίας) ήταν το απίστευτο προηγούμενο μπάχαλο, με την έκδοση των διαβατηρίων από τις νομαρχίες, χωρίς κανέναν έλεγχο ασφαλείας. Χωρίς καμιά αμφιβολία, το ταξίδι Παπανδρέου και οι επαφές κορυφής σε Βερολίνο, Παρίσι και Μόσχα απέδωσαν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα - ουδείς είχε τέτοιο “διεθνές κεφάλαιο” ή θα τα κατάφερνε καλύτερα, όπως παραδέχονται ιδιωτικώς και στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης, κάνοντας και τις συγκρίσεις. Κι αν από την (εξηγούμενη από πολλές γερμανικές ιδιαιτερότητες και ισορροπίες) ευνόητη ψυχρότητα, αλλά και σοβαρότητα, της Μέρκελ περάσαμε στην πολύ πιο θερμή υποδοχή σε Παρίσι και Ουάσινγκτον, αυτό έχει να κάνει και με το οτι η στρατηγική κατάφερε να βρει το στόχο της και το αίτημα να αναδειχθεί: Το πρόβλημα της Ελλάδας (εκτός από τις ολοδικές της στρεβλώσεις) είναι και το σύγχρονο πρόβλημα του παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου που έχουν καταφέρει να καθιερώσουν οι αγορές - και που σχεδόν κατέρρευσε πέρσυ. Το αν η επόμενη συνεδρίαση των G20 θα καταφέρει να θέσει το δάκτυλο υπό τον τύπο των ήλων και να ανασχέσει αυτή τη διαστροφή που λέγεται “credit default swaps” και το “short selling” τους, απομένει να το δούμε. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου το περιέγραψε γλαφυρά, νομίζω, ως “ασφαλίζω το σπίτι του γείτονα και μετά του βάζω φωτιά, για να κερδίσω από τα ασφάλιστρα”...
Διάβασα κάπου ένα σχόλιο, οτι “αποκαλύφθηκε η γύμνια της σοσιαλδημοκρατίας, που δεν έχει καμία λύση για το πρόβλημα των αγορών”. Πράγματι, δεν έχει, γιατί απέτυχε να επιβάλει μια άλλη πορεία στο παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο. Αλλά και σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας στην Ευρώπη, με την “ανυπαρξία” της δεν κατάφερε παρά να κυβερνιώμαστε από προσωπικότητες αμφιλεγόμενες, όπως ο Μπαρόζο, ο Σαρκοζί ή ο Μπερλουσκόνι - όλως τυχαίως, όλες δεξιές. Και παρατηρώντας την τελευταία κρίση του ευρώ, θα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα επιταχύνουμε και την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης - που αν υπήρχε τώρα, σε μια προοδευτική κατεύθυνση, θα είχε χειριστεί πολύ καλύτερα την κρίση του νομίσματος ή θα την είχε προλάβει, έχοντας συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός άλλου παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου. Το οτι όμως ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε έναν συντηρητικό μονόδρομο, καθιστά ακόμα πιο επιτακτικό να διαμορφωθεί (ή να "εφευρεθεί") ο τρίτος δρόμος, για μια πιο ισορροπημένη και ανθρώπινη υφήλιο.
Αν λοιπόν η Ελλάδα πρωταγωνιστήσει σε μια μεταστροφή αυτής της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας, που επικράτησε τα τελευταία 30 χρόνια, εξοβελίζοντας κάθε περιορισμό, με πρόσχημα την παγκόσμια ανάπτυξη (της τσέπης των υπερ-πλουσίων που μετά μας δανείζουν κιόλας, εννοείται), τότε θα πάρουμε ως χώρα και μια θέση στη σύγχρονη ιστορία. Πριν από αυτό, πρέπει να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας - σοβαρά όμως.
Και πριν σπεύσει κάποιος να διαφωνήσει, με τον όρο “τακτοποίηση”, δεν εννοώ τα σπασμωδικά μέτρα περικοπής μισθών και αύξησης ΦΠΑ και λοιπών φόρων, τα οποία προφανώς αναγκάζεται κανείς να πάρει, γιατί χρειάζεται άμεσα - εντός του έτους - αποτελέσματα μείωσης του τερατώδους ελλείμματος. Μιλάω για τα μέτρα που θα αλλάξουν δομές και τρόπους ανάπτυξης και θα βάλουν την Ελλάδα επιτέλους σε τροχιά εκσυγχρονισμού - αυτής της τόσο λοιδωρούμενης έννοιας, επειδή την ξεφτίλισαν μεταξύ άλλων και πολλοί παρά τω Σημίτη.
Κι αυτό, έχει πρώτα από όλα να κάνει με την απαραίτητη συνειδητοποίηση μιας μερίδας του ελληνικού λαού οτι δεν μπορείς να δουλεύεις λίγο, να λουφάρεις πολύ, να συνταξιοδοτείσαι νωρίς, να ζεις με δανεικά, να οδηγάς (μόνο εισαγόμενα) αυτοκίνητα και να έχεις εξοχικά, χωρίς να αλλάξεις πορεία: Πρέπει να ξεπατωθείς (έστω σε κάποιες περιόδους της ζωής σου), να συλλάβεις και να παράξεις κάτι εξαιρετικό (έστω σε επίπεδο υπηρεσιών), να μπορείς να εξάγεις σχεδόν όση αξία εισάγεις, να ξεδιπλώσεις ταλέντα (που βεβαιωμένα έχεις) και να ξεχωρίσεις.
(Είναι ενδιαφέροντα τα ευρήματα της έρευνας της Kappa Research για το “Βήμα”: Τα μέτρα χαρακτηρίζονται αναγακαία αλλά άδικα, το φταίξιμο αποδίδεται κυρίως στις κυβερνήσεις Καραμανλή, ούτε κουβέντα για έξοδο από το ευρώ, οι περισσότεροι δεν υιοθετούν τις κινητοποιήσεις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ - αλλά η πλειοψηφία “λατρεύει” τη στάση Σαρκοζί!)
Αυτό προϋποθέτει όμως κίνητρα, κυνήγι της διαφθοράς και των λαμογιών, εμπέδωση διάφανων κανόνων χωρίς “δόντια”, αξιοκρατία, εντατική λειτουργία της δικαιοσύνης, αίσθηση εμπνευσμένης ηγεσίας που καθοδηγεί. Απαιτεί συρρίκνωση των πελατειακών σχέσεων και συνταξιοδότηση μεγάλης μερίδας του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, αλλά και κομμάτων που εκφράζουν την καθυστέρηση. Απαιτεί μια αριστερά κι έναν συνδικαλισμό, όχι συμπλεγματικό, που θα αγωνίζεται για τα δικαιώματα του σκληρά εργαζόμενου, αλλά δεν θα αποτελεί τροχοπέδη κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, απαιτώντας μονότονα “την πρόσληψη όλων στο δημόσιο” (να θυμίσω οτι η κατάρρευση οφείλεται πρωτίστως στο μεγάλο φαγοπότι και τη διόγκωση του κράτους επί Καραμανλή) και “ελάχιστο μισθό 1500 ευρώ” - αλλά θα μπορεί να συναρτά τις διεκδικήσεις με την ανάπτυξη και θα αντιτίθεται στις σπατάλες και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Κυρίως απαιτεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πόσο επιτρέψαμε (με δική μας ευθύνη) να μας κλέψουν, τα τελευταία 30 χρόνια. Πόσο αποδεχθήκαμε ομόλογα και άλλες “περήφανες” πολιτικές, αρνούμενοι να ακούσουμε τις κραυγές για τη βύθιση του σκάφους. Πόσο ανεχθήκαμε τη διαφθορά και δεχθήκαμε το βόλεμα, παντός υπευθύνου. Πόσο κοιτάξαμε την πάρτη μας και απαρνηθήκαμε αρχές και ήθος. Πόσο δεν εξεγερθήκαμε με φαινόμενα λαϊκισμού και δημαγωγίας. Θα τα καταφέρουμε;
Υ.Γ. Να σημειώσω την πιο “ύπουλη” τακτική του τελευταίου διαστήματος, που περνάει απαρατήρητη. Η ακραία δεξιά πτέρυγα της Βουλής, εκμεταλλεύεται τη συγκυρία, για να απαλύνει το απεχθές πρόσωπο που εκδηλώνει κατά του μεταναστευτικού νομοσχεδίου. Υπερθεματίζει στα μέτρα της κυβέρνησης, “δια της προσκολλήσεως” και σε βαθμό δουλικό, έτσι ώστε να πετύχει μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια: Και να εμφανίσει “σοβαρότητα και υπευθυνότητα με γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος” ώστε να εντυπωσιάσει το “νοικοκυραίο”. Και να τσιμπήσει κανένα ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας που δεν συγκινείται από τη στροφή Σαμαρά σε πιο σκληρή αντιπολίτευση - και ταυτόχρονα να διεισδύσει στους ψηφοφόρους του προοδευτικού στρατοπέδου, δυσφημώντας την κυβέρνηση. Ξέρει πολύ καλά οτι όταν φαίνεται οτι αποτελούν “μπλοκ” όχι μόνο τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά όλα τα κόμματα πλην παραδοσιακής αριστεράς, τότε το “μπλοκ” φαίνεται να μπατάρει επικίνδυνα προς τα δεξιά...
"Eπί του πιεστηρίου": Διαβάστε τον Φώτη Γεωργελέ στο editorial της Athens Voice και τον Κωνσταντίνο Ζούλα στη "Βίζα του λαϊκισμού" στην Καθημερινή..
Οι φωτό είναι από το www.apn.com, http://article.wn.com, οι γελοιoγραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη στην Καθημερινή δανεικές από τον John Black και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα: "Perhaps, Perhaps, Perhaps" στην εξαιρετική ροκ διασκευή των Αμερικανών Cake.
%20%20.jpg)
19 σχόλια:
Αγαπητέ Προκόπη,
γενικά συμφωνώ με τα άρθρα σου, συμφωνώ και στο συγκεκριμένο όσο αφορά τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, τις δομές κλπ.
Διαφωνώ ως προς το ξεπάτωμα και τη συνειδητοποίηση της κατάστασης από τους Έλληνες ως "πρώτης απ' όλες" τις αναγκαιότητες. Αυτά τα λέει ο Μητσοτάκης που τρώει με 3 (sic) κουτάλες από την κατοχή... Αν κάτι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι όσο ψηφίζουμε κυβερνήσεις που χαρίζουν δις προστίμων και εξυπηρετούν αυτούς που εξυπηρετούν, όσο δεν αντιδρούμε ριζικά σε τέτοια φαινόμενα, τα ελλείμματα και τα χρέη θα παραμένουν υψηλά και η λύση θα βρίσκεται στο... ξεπάτωμα και τις περικοπές. Ως πολίτες δεν είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος, ενώ είμαστε όλοι πάντα μέρος της -και καλά- λύσης ("και καλά" γιατί μας κοροϊδεύουν μες στα μούτρα μας με τις υποβαθμίσεις πριν και μετά τη λήψη των μέτρων).
Όσο για την κυβέρνηση, πιστεύω ότι το καλό είναι εχθρός του καλύτερου... Το ότι είναι καλύτεροι από τους, επιεικώς, άχρηστους και επικίνδυνους δεν τους καθιστά απαραίτητα καλούς.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
notiv
Υ.Γ. Να μην παρεξηγηθώ, οι πολίτες θεωρώ ότι φέρουν μεγαλύτερη ευθύνη απ' τους πολιτικούς, όχι όμως όπως την εννοείς στο ποστ
Κύριε Δούκα, πολύ ωραίο κείμενο (ξανά :-)). Μία μόνο σκέψη: δεν ξέρω αν είναι η "ανυπαρξία", αλλά σίγουρα είναι και η πολυδιάσπαση της Αριστεράς, που επέτρεψε στους Δεξιούς που αναφέρετε να κυβερνούν την Ευρώπη. Επέτρεψε, λόγου χάρη, στον Σαρκοζύ να διεμβολίσει με δύο κινήσεις ακόμα και το ίδιο το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας. Και μία αγωνία: πότε θα βγει η Αριστερά απ' τις "αυτιστικές" αναζητήσεις της - ζητώ συγγνώμη, αλλά μπροστά στα παρόντα παγκόσμια προβλήματα τα διλήμματα ανάμεσα σε πτέρυγες, συνίστωσες, αριστερούς και "αριστερότερους" μου μοιάζουν μερικές φορές αν όχι ανούσια, τουλάχιστον "φιλολογικά" - και θα συνεισφέρει ουσιαστικά στην αναζήτηση των λύσεων γι' αυτό που πολύ ωραία περιγράφετε ως "μια πιο ισορροπημένη και ανθρώπινη υφήλιο"; Μπορεί να φαίνεται κάπως "θυμωμένο" το ύφος μου, αλλά με τρομάζει πολύ ακριβώς αυτό που παρατηρείτε στο υστερόγραφό σας: ότι μόνο το ΛΑΟΣ φαίνεται στην παρούσα φάση να ασκεί "υπεύθυνη" αντιπολίτευση στην οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης και αυτό μπορεί να παρασύρει πολύ κόσμο προς τα "εκεί" (μακριά από 'μας! ;-))) Ακόμα και αν συμφωνούμε με τις (περισσότερες από) τις πολιτικές της Κυβέρνησης, η Αντιπολίτευση είναι απαραίτητη και αυτή τη στιγμή τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής φαίνεται να την έχουν "αναθέσει" στον κ. Καρατζαφέρη, ενώ αυτά προσπαθούν να αυξήσουν την εκλογική τους "πελατεία" επενδύοντας¨, όπως και το ΛΑΟΣ, στον φόβο, ίσως όχι για τους μετανάστες, αλλά για τα οικονομικά μέτρα και τα "εθνικά θέματα".
«Θα τα καταφέρουμε;»
Χμ, δύσκολη ερώτηση, δύσκολη απάντηση, για να μην πω, κλέβοντας τον τίτλο της ταινίας, «επικίνδυνες ερωτήσεις, θανάσιμες απαντήσεις»…Φοβάμαι πως όχι. Και δεν εννοώ ότι θα καταρρεύσουμε ή ότι θα πτωχεύσουμε. Όχι, είμαι αισιόδοξη. Θα είναι δύσκολα, ίσως περισσότερο από όσο νομίζουμε, αλλά τελικά ο «ασθενής» θα ανακάμψει.
Αυτό που φοβάμαι, είναι ότι μετά την έξοδο από το «νοσοκομείο» θα συνεχίσουμε να κάνουμε την ίδια ζωή… Γιατί είναι ελάχιστοι εκείνοι που μετά από το απόλυτο crash, «το πήραν αλλιώς».
Είναι ελάχιστοι εκείνοι που όταν «επανήλθαν στη ζωή», πήραν αποφάσεις, έκαναν άλλες επιλογές και τις τήρησαν…
Είναι ελάχιστοι εκείνοι που εκτιμούν τη δεύτερη ευκαιρία. Όχι, δεν μας έχω εμπιστοσύνη. Γιατί το να ζεις άσχημα είναι εύκολο. Είναι το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Το να ζεις ωραία όμως… θέλει δράση, θέλει ιδέες, θέλει συγκρούσεις, θέλει παιδεία, θέλει κουλτούρα, θέλει να αναλάβεις ευθύνες.
Και όπως μου είχε πει κάποτε ένας σοφός άνθρωπος… «τα υπόλοιπα ζώα είναι ανώτερα όντα από τον άνθρωπο, γιατί δεν ελπίζουν. Στο DNA τους, στους νευρώνες τους, δεν υπάρχει η έννοια της ελπίδας. Το λιοντάρι όταν κινδυνεύει δεν ελπίζει, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Η τίγρης όταν φτάνει το τέλος, δεν ελπίζει, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Ενώ ο άνθρωπος…». Και δυστυχώς είναι ελάχιστοι εκείνοι που δεν πιστεύουν στην «αθανασία».
Καλημέρα!
@notiv: Το "ξεπάτωμα" δεν αναφέρεται προς τον εργάτη ΄τον χειρωνάκτη, γενικώς - αυτός το υφίστατι ούτως ή άλλως. Αναφέρεται στη μεσαία τάξη, τον επαγγελματία και τον επιχειρηματία - που έχει μάθει σε πολλές περιπτώσεις να μην προσπαθεί.
Υπό μια έννοια, ναι, δεν είμαστε όλοι μέρη του προβλήματος - όμως πρέπει το υγιές κομμάτι της κοινωνίας να προσπαθήσει περισσότερο, θεωρώ.. Έτσι ώστε να επιβληθεί...
@ Athena: Το μόνο που δεν θεωρώ οτι κάνει είναι υπέυθυνη αντιπολίτευση - εκμεταλλεύεται κουτοπόνηρα τη συγκυρία. Φτιάχνει (ενώ άλλα πιστεύει, πολύ πιο λαϊκίστικα), το δυσφημιστικό για το ΠΑΣΟΚ, "μπλοκ όλων πλην αριστεράς"...
@ecobubble: Α, μη μου χαλάτε την ελπίδα... :-)
Μα γι αυτό κάνουμε την κουβέντα (και εδώ), μπας και βγούμε αλλιώς από το νοσοκομείο..
Δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σας, αλλά αυτά για την "υπεύθυνη αντιπολίτευση" του ΛΑΟΣ τα ακούω από πολλές πλευρές τελευταία και αναρωτιέμαι πώς δεν συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για μικροπολιτική τακτική.
Καλησπέρα Προκόπη
Για μία ακόμη φορά, οι Έλληνες αλληλοσπαράζονται σε μικρο-συμφεροντολογικές διχόνοιες, όπως πάντα σε δύσκολες περιόδους.
Παλαιότερα, μεγάλοι επιχειρηματίες είχαν κάνει μεγάλες δωρεές στο έθνος, βγαλμένες από τις προσωπικές τους περιουσίες. Τώρα?
Τώρα η κυβέρνηση ντρέπεται διεκδικήσει τα χρεωστούμενα από τους επιχειρηματίες και τα κλεμμένα από τους μεγαλο-απατεώνες, οπότε αναγκαστικά την πληρώνει ο μικρομεσαίος.
Πως είναι δυνατόν να υπάρξει εθνική συσπείρωση όταν οι υπαίτιοι κάθονται στους θρόνους τους, όσο καλά κι αν τα λέει στο εξωτερικό ο ΓΑΠ?
@Athena: Παλιότερα είχα αναδημοσιεύσει ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ για την υποκρισία του "κρυπτοχουντικού" αυτού χώρου, εδώ, από τα Νέα.
@athinovio: "Ντρέπεται"; Δεν νομίζω οτι αυτή είναι η σωστή λέξη - "αδυνατεί" ίσως; :-)
Ολοκληρώθηκε με επιτυχία ένας κύκλος διεθνών επαφών, τώρα ο ΓΑΠ πρέπει να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις για να συντονίσει και να οργανώσει το συμμάζεμα του κρατικού μηχανισμού κι αυτή η προσπάθεια, εκτιμώ, ότι είναι περισσότερο δύσκολη κι επικίνδυνη κι αυτό ακόμα το ύψος του επιτοκίου του επόμενου δανεισμού. Οι μηχανισμοί και οι δομές που υπάρχουν, οι νοοτροπίες και αντιλήψεις που κυριαρχούν, η αδιαφορία κι ο ωχαδελφισμός που βασιλεύουν, είναι δυνάμεις αναστολής και τροχοπέδης των όποιοων αλλαγών. Η αίσθησή μου είναι ότι για την αντιμετώπιση αυτών των παθολογιών, επενδύονται πολλά από τον ΓΑΠ και το επιτελείο του στις νέες τεχνολογίες και τις εφαρμογές τους, οι τεχνολογίες όμως από μόνες τους δεν μπορούν να δώσουν λύσεις αν κι οι άνθρωποι δεν συνεργαστούν. Η απλούστευση π.χ. μιας διαδικασίας δεν είναι υπόθεση μόνο μιας εφαρμογής, αλλά προϋποθέτει τη σε βάθος διερεύνησή της, τον ανασχεδιασμό, αλλά και την ανθρώπινη θέληση ν' αλλάξει πραγματικά. Στον τομέα αυτόν, την έγκαιρης και καλά σχεδιασμένης αλλαγής των κατεστημένων, επικεντρώνεται ο προβληματισμός μου, εφόσον τελικά τον εκσυγχρονισμό, τη στασιμότητα ή την οπισθοδρόμιση τις διαχειρίζονται και τις προωθούν οι άνθρωποι και προπαντός αυτοί που λειτουργούν από μέσα κι όχι τόσο αυτοί που βρίσκονται από πάνω.
κε Δούκα, επιτρέψτε μου ένα ερώτημα, άσχετο από την ανάρτησή σας γιατί αυτό με καίει. Πείτε μου σας παρακαλώ, τι είναι αυτό που διαφοροποιεί εσάς έναντι συναδέλφων σας; γιατί στην κρατική τηλεόραση ως τηλεθεατής σας δεν μου δώσατε ποτέ το δικαίωμα να αναρωτηθώ με ποιόν είστε, δεν σκέφθηκα ποτέ και δεν αναρωτήθηκα εάν είστε με αυτό ή με άλλο κόμμα. Ως δημοσιογράφος έχετε και το σημαντικότερο για μένα, ΕΊΧΑΤΕ το θάρρος και την τόλμη στην έντυπη δημοσιογραφία, να λέτε ξεκάθαρα ποιός είστε και τι πρεσβεύετε. Και συμφωνώ σε κάποια θέματα μαζί σας διαφωνώ σε κάποια άλλα. Ξέρετε, διαπιστώνω στα λόγια σας συνέπεια λόγου και πράξης. Γιατί αυτό δεν το διαπιστώνω με μία σειρά συναδέλφων σας? φταίω εγώ" ή η δική τους στάση? η δική τους ασυνέπεια λόγου και πράξης? βαρέθηκα το στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις. Πρέπει να γίνουμε είσαι ότι αποδεικνύεις.
Με εκτίμηση
Αγαπητέ Προκόπη, ας μην χαιρόμαστε και τόσο για την κατάργηση της βίζας (τώρα που είναι όλο και πιο δύσκολο να προγραμματίσεις και να πληρώσεις ακόμη κι ένα ταξιδάκι στην Κρήτη...) - η οδγία προβλέπει ΄ότι άτομα που στο παρελθόν έχει απορριφθεί η αίτησή τους, θα έχουν (ακόμη και τώρα) ιδια'ιτερες δυσκολίες στην έγκριση ESGA (απαραίτητο έγγραφο για να ταξιδέψεις προς ΗΠΑ)... - Παντελής Θ.
@Ευάγγελος: Αγαπητέ, δεν μπορούσα(τε) να το γράψω(ετε) καλύτερα.. :-)
@ippoliti_ippoliti: Τώρα τι νας σας πω, με κολακεύετε. Ο καθένας είναι οτι προσωπικότητα έχει φτιάξει, με τις ισορροπίες και τις ανισορροπίες του, με τη συνέπεια ή την ασυνέπεια του. Δεν φταίτε σίγουρα εσείς.
Το επάγγελμα μου είναι σαν την πολιτική: Είναι ανοιχτό σε ολους, χωρίς κανένα απολύτως (δυστυχώς) κριτήριο - και επιπλέον τραβάει σαν μαγνήτης όποιον αήθη θέλει γρήγορα και άκοπα λεφτά, εξουσία και γκόμενες...
@Παντελής Θ.: Φαντάζομαι οτι η κατάργηση της βίζας πουθενά δεν εξασφαλίζει την απρόσκοπτη μετάβαση στις ΗΠΑ οποιουδήποτε, ειδικά αν θεωρείται και κατ' ελάχιστον απειλή, για τα αμερικανικά δεδομένα. Ωστόσο, η μαζική διαφοροποίηση ενός ολόκληρου λαού από τους υπόλοιπους του στενού πυρήνα της Ευρώπης, ήταν, όπως και να το κάνουμε, ταπεινωτική - ήθελες δεν ήθελες να ταξιδέψεις προς τα εκει...
Επιστρέφοντας απ' τη Σουηδία ύστερα από ένα σημαντικό διάστημα, και συγκρίνοντας την (ατυχώς τελικά) με την Ελλάδα, οι CAKE ήρθαν στο μυαλό μου κύριε Δούκα!
The Distance...
Ο νοών, νοείτω!
@Elina: Οι Cake λένε πολύ ωραία και το "I will survive".. :-)
Χαίρομαι που είσθε θαυμαστής των αξιόλογων covers των CAKE.
Biet har gadd men också honung, λέγαμε στον βορρά, δλδ. "η μέλισσα έχει το κεντρί, έχει και το μέλι". Στο νότο, μας έγινε συνείδησις.
Κάπως έτσι θα.. επιβιώσουμε(?) λοιπόν.
Θα μείνω στην 6η παράγραφο: σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Τ.τ.Ε., το πρώτο δίμηνο του έτους το ταμειακό έλλειμα της Κεντρικής Κυβέρνησης μειώθηκε κατά 1,8 δισ ευρώ σε σχέση με το αντίστοιχο δίμηνο του 2009 (1,6δισ/3,4δισ), επίσης τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού αυξήθηκαν κατά 6,5% και οι δαπάνες μειώθηκαν σε 8,5 δισ. Το δε πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού παρουσίασε μείωση και διαμορφώθηκε στα 736 εκατ.ευρώ έναντι 2,2 δισ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2009.
Διαβάζοντας λοιπόν τους παραπάνω αριθμούς, μπορούμε να συμπεράνουμε πως μετά από πολλά χρόνια αποδίδει καρπούς η δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης. Σίγουρα έχουν παρθεί μέτρα, τα οποία για τους περισσότερους από εμάς είναι από ζόρικα ως σκληρά, όμως εδώ που έχουμε φτάσει, έχουμε μπει για τα καλά στο χορό και θα χορέψουμε, δε γίνεται διαφορετικά. Μένει μόνο να γίνει σωστή διαχείρηση της αύξησης των δημόσιων εσόδων και να μη ζήσουμε ξανά εποχές δομημένων ομολόγων.
Όσο αφορά τη βίζα, σίγουρα έιναι πολύ θετική εξέλιξη καθώς η έκδοσή της ήταν μια μάλλον ταπεινωτική κατάσταση για κάθε έλληνα πολίτη, ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου και το κλίμα τρομολαγνείας που δημιούργησε ο συφερτός του Μπους Β'. Και δείχνει την ποιοτική διαφορά της πολιτικής Ομπάμα σχετικά με τις διμερείς σχέσεις μεταξύ δύο χωρών-συμμάχων (και μην κατηγορηθώ πως προπαγανδίζω τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό..)
ΕΛΕΝΑ (aka BlondeElena, αλλά μου κάνει νερά το blogspot με την open ID)
Καλά τα λέτε όλοι αλλά ο/η ecobubble καλύτερα απ' όλους και πολύ λυπάμαι γι' αυτό το συναίσθημα που μοιράζομαι μαζί του/της.
«Το να ζεις ωραία όμως… θέλει δράση, θέλει ιδέες, θέλει συγκρούσεις, θέλει παιδεία, θέλει κουλτούρα, θέλει να αναλάβεις ευθύνες». Πόσο δίκιο έχεις, και πόσο αδύνατο είναι να βρούμε το manual αυτού του τρόπου ζωής. Το θάψαμε, το κάψαμε, δεν ξέρω, δεν υπάρχει ...χάθηκε.
@ΕΛΕΝΑ: Νομίζω οτι η μεγαλύτερη πρόκληση είναι αυτές οι ρημαδο-δαπάνες, που τις εκτόξευσε η προηγούμενη κυβέρνηση...
Θυμίζω: Οι δαπάνες του δημοσίου αυξήθηκαν κατά 20 δις, μεταξύ 2006 και 2009!!!
@ τινα: Ως αθεράπευτα αισιόδοξος, θα σας πω οτι δεν πιστεύω ποτέ οτι το manual χάθηκε... :-)
Αν θέλουμε, μπορούμε. Φτάνει, πριν απ' όλα, να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχθούμε...
Χαπάκια για τον πονοκέφαλο αυτές οι νησίδες αισοδοξίας και φιλότιμου στην εργασιακή καθημερινότητα - λίγο-πολύ όλοι τις "εφευρίσκουμε' τον τελευταίο καιρό. Λειτουργούνσαν ηθικό αντίβαρο στις ενοχές.
Όσο για την αισιοδοξία κε Δούκα φοβάμαι πως είναι σαν τη Δανία του Νότου που ξέμεινε στο Βορρά...
Δημοσίευση σχολίου