Αυτή η Ελλάδα πρέπει να φύγει (part 3)...

Αυτοί ειδικώς οι αστυνομικοί, που πήγαν να φορτώσουν μια τσάντα μολότωφ σ΄έναν φοιτητή που είχε κατέβει με τις πυτζάμες (!) από το διαμέρισμα του, πρέπει να φύγουν οπωσδήποτε - και χαίρομαι που διαβάζω οτι μάλλον έτσι θα γίνει. Διότι ο αστυνομικός που καταφεύγει σε αυτού του είδους την κουτοπονηριά - να κατασκευάζει ενόχους δηλαδή - είναι ίσως από τα χειρότερα δείγματα. Χειρότερο ίσως και από αυτόν που ασκεί βία σε κρατούμενο ή σε διαδηλωτή, που παρανομεί προς ίδιον όφελος, που προσπαθεί να απαλλάξει έναν ένοχο συνάδελφο του, κουκουλώνοντας τις ανομίες του. Θα πείτε “παλιά η πρακτική, την έχουν ασκήσει οι αστυνομίες όλου του κόσμου”.


Έχω την εντύπωση όμως, οτι αυτή η εκδοχή της αστυνομικής αυθαιρεσίας είναι λίγο πιο σύνθετη, στη σημερινή “βραχυκυκλωμένη” Ελληνική Αστυνομία. Είναι αποτέλεσμα μιας τεμπελιάς και μιας ανικανότητας (κουτοπόνηρης και δημοσιοϋπαλληλίστικης), που επειδή δεν μπορεί να εντοπίσει και να πείσει για την όποια αποτελεσματικότητα, έχει στήσει μια σύλληψη, με έτοιμα από πριν τα “αποδεικτικά στοιχεία”. Ή με επιπολαιότητα, παίρνει μια απόφαση της στιγμής, να φορτώσει ένα εύρημα "σε όποιον νάναι", που θα την ζήλευε και ο Inspecteur Clouseau. Που από σύμπλεγμα, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κανενός είδους ηθική επιβράβευση από την κοινωνία, αγκομαχά για μια “επιτυχία”. Που επειδή ενδεχομένως είναι (και συνειδητά ιδεολογικά) φασιστοειδής, περιορίζεται στο iq του ραδικιού, που επιτάσσει η κοσμοθεωρία αυτή. Που εκτός των άλλων, παρότι είναι νέοι άνθρωποι, είναι τόσο βλάχοι και αλαζόνες, που δεν έχουν καταλάβει οτι όλα, στη σημερινή κοινωνική και τεχνολογική φάση, μπορούν να καταγραφούν - τίποτα δεν είναι πια (μετά βεβαιότητας) μη δημόσιο, όσο κι αν προσπαθείς να το κρύψεις. Η πράξη τους είναι συνέχεια (σε ευθεία γραμμή) της αδιανόητης κουτοπονηριάς με τη ζαρντινιέρα, που σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της αστυνομίας, είχε “σηκωθεί και χτυπήσει” τον Κύπριο φοιτητή - μαζί με τη νοημοσύνη ενός ολόκληρου λαού...

Η συνειδητή κατασκευή ενόχου απέχει ένα βήμα, από την παραβίαση ή την άγνοια του νόμου (ανεπίτρεπτη για αστυνομικό), από την προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών, από το κουκούλωμα. Είναι συνειδητή παραβίαση με δόλο του ρόλου που επιφυλάσσει η οργανωμένη πολιτεία στον “θεματοφύλακα του νόμου”. Είναι η συνειδητή παραβίαση των αξιών που θέλουν το δίκαιο να προτιμά την αθώωση ενός ενόχου από την καταδίκη ενός αθώου. Είναι η πληγωμένη αντίδραση του επιζήμιου στενόμυαλου, που αντί να σκύψει κάποια στιγμή αυτοκριτικά στις αδυναμίες του, προσπαθεί να αντιτάξει τον τσαμπουκά και το "αντριλίκι" μιας ευνουχισμένης εξουσίας. Ούτε η κοπέλα σας δεν πρέπει να σας θέλει μετά από αυτό...




Αντίθετα, θα είμαι πιο επιεικής στην κριτική μου για τον αστυνομικό που ψέκασε τον Μανόλη Γλέζο. Και θα προβάλλω τις ενστάσεις μου σε μεγάλο μέρος της “κατακραυγής” που υπήρξε, αλλά στο εξαιρετικό και (με την καλή έννοια) “προβοκατόρικο” post του old boy, που με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

Ναι, η πράξη είναι καταδικαστέα - όχι όμως γιατί πρόκειται για τον Μανόλη Γλέζο (όπως και στο αντίστοιχο επεισόδιο στο Φλοράλ, δεν ήταν τέτοια επειδή επρόκειτο για τον Παπαχρήστο). Πρώτον, διότι τα χημικά έπρεπε ήδη να έχουν καταργηθεί, όπως είχε υποσχεθεί η ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Δεύτερον, διότι επρόκειτο περί ενός υπερήλικα, που δεν απειλούσε (όπως φαίνεται στα ενσταντανέ) πραγματικά την ακεραιότητα του αστυνομικού - άρα δεν ευσταθεί η νόμιμη άμυνα για αυτοπροστασία. Και πολύ σωστά, οι συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ. επισκέφθηκαν τον Γλέζο και ζήτησαν συγνώμη. Θα έπρεπε να το κάνουν για κάθε τέτοια περίπτωση πολίτη.

Το πιθανότερο είναι οτι επρόκειτο για ακόμη έναν ανεκπαίδευτο και φοβισμένο αστυνομικό, ακατάλληλο για τη δουλειά αυτή - μπορεί και με απαράδεκτες οδηγίες από τους επίσης ακατάλληλους ανωτέρους. Το πιθανότερο είναι οτι αντέδρασε σπασμωδικά - και οτι δεν αναγνώρισε τον Γλέζο.


Εδώ όμως υπεισέρχεται και η ευθύνη του ίδιου του Γλέζου. Διότι ακόμα και τις αγνότερες προθέσεις να έχει, ένας άνθρωπος με τόσο μακρά παρουσία στο δημόσιο βίο (άρα χωρίς το ελαφρυντικό του ακαταλόγιστου ή του θυμικού) γνωρίζει οτι δεν μπορεί να αποφύγει τις δύο παρακάτω εκδοχές:

Ή υπολογίζει οτι θα αποσπάσει με επιτυχία τον συλληφθέντα από τα χέρια των αστυνομικών, χρησιμοποιώντας (αν όχι την αναγνωρισιμότητα) την ηλικία του, καθώς ο απέναντι μπορεί να δυσκολευτεί να του ασκήσει βία.

Ή ο αστυνομικός θα του ασκήσει βία, άρα ο υπερήλικας (μόνο και μόνο από την ηλικία του, χωρίς να υπολογίσουμε την αναγνωρισιμότητα) θα κερδίσει το παιχνίδι των εντυπώσεων: Ούτως ή άλλως θα βγει κερδισμένος, “εκβιάζοντας” στην ουσία με τα άσπρα του μαλιά.

Τη σκέψη αυτή κάνουν ούτως ή άλλως, όσοι επιχειρούν να διασπάσουν αστυνομικούς κλοιούς, πόσο μάλλον με το πλεονέκτημα της εικόνας του αδυνάμου, όπως κάποτε οι συνταξιούχοι επί Σημίτη - κάτι που έκτοτε αναφέρεται ως μία από τις “κηλίδες” της διακυβέρνησης του.

Όσο λοιπόν αγνός και “ουδόλως ωφελιμιστής” να είναι ο Μανόλης Γλέζος (και δεν έχω κανένα λόγο να μη πιστέψω τις μαρτυρίες για την ποιότητα του), δεν μπορώ να μη σκεφτώ οτι αποδέχεται να θέτει την ιστορία του (για την οποία όλοι τον τιμούν) στην υπηρεσία συγκεκριμένων πολιτικών ιδεών και μεθόδων δράσης (με τις οποίες δεν συμφωνούν όλοι). Και να εξακολουθεί, αντί να παραμένει στα μετόπισθεν (για λόγους αυστηρά σεβασμού στην έννοια της πολιτικής ανανέωσης) και να είναι ένας “σοφός” της αριστεράς, την πορεία του οποίου θα σέβονταν ενδεχομένως όλοι, να ηγείται μιας συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, που κινείται (αν όχι στην καρδιά) στις παρυφές του φανατισμού και του εξτρεμισμού. Θα θυμίσω οτι (κατά την άποψη μου) και οι αντιλήψεις και μέθοδοι της αριστεράς στην Ελλάδα έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, αλλά και οτι “συναγωνιστές” του Μανόλη Γλέζου, από μια άλλη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΚΟΕ, ήταν αυτοί, που σύμφωνα με όλες τις καταγγελίες, ξυλοκόπησαν τον (συμπαθή ή όχι, δεν έχει σημασία, αλλά εκλεγμένο) πρόεδρο της ΓΣΕΕ - την ίδια μέρα μάλιστα, λες και το έκαναν επίτηδες, για να του χαλάσουν τις εντυπώσεις...

Υ.Γ. Προσπαθώντας να είμαι δίκαιος στην κριτική μου, θα αναφέρω οτι είναι προς τιμήν του Μανόλη Γλέζου η ηπιότητα του λόγου, στις δηλώσεις μετά το επεισόδιο.





"Επί του πιεστηρίου": Εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη, παλαιού στελέχους της αριστεράς και 10 χρόνια νεώτερου, που απευθύνεται στον Μανώλη Γλέζο, στην Καθημερινή.


Οι φωτό είναι από την Ελευθεροτυπία και το blog του old boy, ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Should I Stay Or Should I Go", μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Βρετανών Clash.