Μουδιασμένοι...

Επειδή τίποτα δεν έρχεται τυχαία, θυμάμαι τρεις στιγμές στην πρόσφατη ιστορία:


** Συζήτηση (το 1999;) με γνωστό και “φίλη”, που έχει παραιτηθεί από τη δουλειά της και παίζει στο χρηματιστήριο, ως αποκλειστική απασχόληση. Προσπαθώ να τους εξηγήσω οτι δεν μπορεί αυτό να αντικαταστήσει το επάγγελμα, ούτε από την πλευρά της δημιουργίας, ούτε από την πλευρά της οικονομικής ασφάλειας. Οτι δεν πρέπει να είναι επιδίωξη μας τα “άκοπα λεφτά”, όπως είπε κι ο μεγάλος Γκάντι. Οτι ότι ανεβαίνει κατεβαίνει κι οτι κι αυτή η πυραμίδα θα ξεφουσκώσει.


Ανένδοτοι. “Μα τι λες, αυτός είναι ο μοντέρνος τρόπος να βγάζει κανείς λεφτά. Υπάρχει άνθρωπος που δεν βλέπει τον Σαμοίλη, κάθε πρωί;”. Ο κόσμος γύριζε γύρω από αυτό - μόνο. Στην παραλία, νεόπλουτοι καραγκιόζηδες κυκλοφορούσαν με πούρα και ούρλιαζαν στο κινητό “αγόρασε την πιο φούσκα” - για τα πιο γρήγορα και άπληστα κέρδη. Συνάδελφοι έπαιζαν τα δίδακτρα του παιδιού τους. Άλλοι πουλούσαν οικόπεδα ή έπαιρναν δανεικά για να τζογάρουν. Οι προειδοποιήσεις των πιο ψύχραιμων έπεφταν στο κενό. Δεν έπαιξα ποτέ και δεν λυπήθηκα κανέναν που δεν άκουγε...


** Μόνιμη επωδός στις συζητήσεις για τις “σόου-μπίζνες”, στις οποίες δουλεύω: “Μα δεν βλέπεις ποιοί βγάζουν τα λεφτά; Δεν βλέπεις οτι αυτοί έκαναν τη μπάζα τους για μια ζωή;” Όσο σούργελα και να είναι, όσο ξεφτιλισμένο και να είναι αυτό που παρουσιάζουν. Άσε που κανείς, από αυτούς που εθίζονται στα φώτα της δημοσιότητας και στις νεοπλουτικές αμοιβές, δεν μπορεί να τις αποχωριστεί - όσα κι αν έχει μαζέψει. Τώρα που η φούσκα έχει αρχίσει να σκάει και οι παλιές, καλές εποχές των παχέων αγελάδων έχουν περάσει, μαθαίνω οτι οι πιο “σώφρονες” δέχονται μόνοι τους τις μειώσεις των υπέρογκων αμοιβών...

“Δεν με ενδιαφέρει”, απαντούσα. “Δεν είναι αυτό το μέτρο για μένα”. Στο κάτω-κάτω, αν είναι αξία μόνο το κασέ σου, χωρίς να έχει σημασία πώς τα βγάζεις αυτά τα λεφτά, ας γίνουμε και έμποροι όπλων. Δεν θα πάρω...


** Λίγο πριν ανέβει στην εξουσία η ΝΔ, στις αρχές του 2004. Συζητώ με φίλο, που λέει “να φύγουν επιτέλους αυτοί, οι Πασόκοι”. Συναινώ, για την οικονομία της συζήτησης. Άλλωστε μια υγιής δημοκρατία (που δεν είμαστε) πρέπει να έχει συχνή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, για να αποφεύγονται τα φαινόμενα κατάχρησης και οι στρεβλώσεις από τα “μαγαζάκια” - μόνο στο Δήμο Αθηναίων δεν έχουμε απαλλαγεί από 24 (!) χρόνια παραμονής στην εξουσία της ίδιας παράταξης και κάποιων δημοτικών σουμβούλων...

“Οκ, αλλά έχεις ιδέα ποιοί θα έρθουν;” (είχα δει τον Καραμανλή και τον Αλαγοσκούφη από κοντά). Η κουβέντα αποδείχθηκε προφητική. Η συνέχεια έδειξε "Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος". Το μεγαλύτερο φαγοπότι και πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας έλαβε χώρα μέσα στα τελευταία πεντέμιση χρόνια της πλήρους ανικανότητας και ακυβερνησίας - μόνο ο Στυλιανίδης επιμένει υποστηρίζει πλέον οτι η ΝΔ “έσωσε τη χώρα από μια σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση”, το επανέλαβε πρόσφατα σε εκπομπή της ΝΕΤ...


Αν το ΠΑΣΟΚ και η ιδιωτική τηλεόραση συνέβαλαν στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, η ΝΔ διέλυσε πλήρως το κράτος. Και τώρα τρέχουμε. Ας ευχηθούμε οτι αυτή η κρίση θα έχει και φωτεινή πλευρά - αν απαλλαγούμε από φαινόμενα παρασιτισμού και νεοπλουτισμού. Μόνο τότε όμως...





Η φωτό είναι από το http://quezi.com και η φωτό της Beth Gibbons
από το http://modculture. typepad.com

Το post συνοδεύεται από το "Νumb" των εξαιρετικών Βρετανών Portishead, από το ανεπανάληπτο πρώτο τους άλμπουμ.