26.2.11

"Με περισσότερη και καλύτερη δουλειά..."

«Στις 23 Φεβρουαρίου πλήθος συνδικάτων καλούν τα μέλη τους να απεργήσουν για να απαλλαγούμε από το μνημόνιο και να γυρίσουμε την παλιά καλή προ ΔΝΤ εποχή. Η ΠΟΣΔΕΠ μας ζητά επίσης να κινητοποιηθούμε για την υπεράσπιση του (ήδη ελαττωμένου λόγω περικοπών) μισθού μας αλλά και για δίκαια ασφαλώς αιτήματα όπως ο διορισμός των εκλεγμένων μελών ΔΕΠ και την μη εφαρμογή του κανόνα 5:1 στα Πανεπιστήμια. Δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτή την κινητοποίηση παρότι μας έχουν θίξει οικονομικά τα μέτρα, παρότι οι μισθοί μας είναι από τους μικρότερους στην Ευρώπη και παρότι τα αιτήματα της ΠΟΣΔΕΠ δεν μπορούν να θεωρηθούν συντεχνιακά.


Η απόφασή μας αυτή βασίζεται στην άποψή μας ότι την ώρα της κρίσης δεν μπορούμε να λέμε «η κρίση δεν αφορά εμένα, ας πληρώσουν οι άλλοι» ούτε μπορούμε να κρατάμε όμηρο την κοινωνία απαιτώντας να πληρώσουν τον μισθό μας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που δεν μπορούν να πιέσουν κανέναν και που βρίσκονται στην χειρότερη θέση από όλους. Η απόφασή μας βασίζεται επίσης στην πεποίθηση ότι από την κρίση θα βγούμε με περισσότερη και καλύτερη δουλειά, και όχι με συνεχείς και αδιέξοδες κινητοποιήσεις, με περισσότερη αλληλεγγύη και όχι με συντεχνιακούς εκβιασμούς για υπεράσπιση προνομίων.

Μετά από μακρά περίοδο σπουδών και μετά από δεκαετίες προσφοράς στην Παιδεία και την Έρευνα βλέπουμε ότι οι μισθοί μας είναι λιγότερο από το μισό του «πλαφόν» που ορίστηκε για τις ΔΕΚΟ και για το οποίο οι εκεί εργαζόμενοι απεργούν. Για λόγους αξιοπρέπειας δεν μπορούμε να απεργήσουμε την ίδια μέρα με αυτούς και με κοινά αιτήματα. Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, η μη συμμετοχή μας στην απεργία δεν θα δεχθούμε να έχει θετικό για μας οικονομικό αντίκρισμα.

Οι υπογράφοντες θα καταθέσουν το αντίτιμο της εργασίας τους για τις 23/2 υπέρ των συναδέλφων με σχέση εργασίας ΠΔ 407 που προσφέρουν διδακτικό έργο χωρίς να αμείβονται, αφού το υπουργείο άλλαξε τους κανόνες στη διάρκεια του έτους. Φτιάξαμε μια κοινωνία όπου αντικαταστήσαμε το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» με το «πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα». Σαν άνθρωποι και σαν δάσκαλοι δεν μπορούμε να το δεχτούμε».



Οι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν την ανακοίνωση:

Δέσποινα Αλεξανδράκη (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Χρήστος Δελιδάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Πέτρος Δήτσας (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Ορέστης Καλογήρου (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) Γιάννης Καρακάσης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Δήμητρα Κατή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Κλέα Κατσουγιάννη (Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Μαρουδιώ Κεντούρη (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Βάσω Κιντή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Μιχάλης Κολουντζάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Σταύρος Κομηνέας (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Γίτσα Κοντογιαννοπούλου-Πολυδωρίδη (Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Νίκος Κυλάφης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Μανώλης Λαδουκάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Μάνος Ματσαγγάνης (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) Γιάννης Μουζάς (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Μιχάλης Παπαδημητράκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης) Μπαμπης Σαββάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Μίνα Τσαγκρή (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Χρήστος Χαλδούπης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)









To σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το http://twistedjazz.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το "L' Estate E Qua" του Ιταλού Alessandro Magnanini

buzz it!

23.2.11

Μια χώρα που δεν θέλει...

Σήμερα ακούω τα πιο ανησυχητικά και ανεύθυνα πράγματα: Θεωρίες συνωμοσίας οτι οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο δεν μπορεί να μην είναι κατευθυνόμενες από τη CIA, οτι στην πορεία θα έχουμε νεκρούς, οτι έχουν έλθει skinheads εισαγωγής για να κάνουν προβοκάτσιες, αλλά και ταυτόχρονα στελέχη της αριστεράς να παρομοιάζουν την αυριανή απεργία με την αιματηρή εξέγερση στην πλατεία Ταχρίρ ή ακόμα και ευθέως να ζητούν να γίνει το ίδιο κι εδώ. Κλασσικά ελληνική πολιτική ζωή δηλαδή - κατά τα άλλα μας φταίει ο δικομματισμός για τα χάλια μας...


Δεν μας φτάνει η οικονομική μας μιζέρια από τα υπάρχοντα χρέη, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια χώρα που αρνείται να βελτιωθεί, σχεδόν σε κάθε επίπεδο. Από τα πιο μικρά να αρχίσει κανείς, τον πιάνει απελπισία: Πας στο μετρό να αλλάξεις τα παλιά εισιτήρια (με τα πανάκριβα καινούργια), αλλά ανακαλύπτεις οτι υπάρχουν μόνο 5 σημεία αλλαγής - κι εκεί έχει ουρές. Πας στο φαρμακείο να βρεις κάτι νυχτιάτικα, αλλά οι συνδικαλιστές δεν έχουν φροντίσει το στοιχειώδες, να ανανεώνουν τις καρτέλες με τα εφημερεύοντα - μόνο να διεξάγουν απεργιακούς αγώνες ξέρουν.

Πας να εκμεταλλευθείς την κρίση, τουλάχιστον για να σταματήσεις παθογένειες δεκαετιών - κι έχεις απέναντι σου τους κυβερνητικούς βουλευτές που αντιδρούν με κάθε τρόπο στο να σταματήσει επέκταση του τσιμέντου και η καταστροφή νησιών και ιδιαίτερου κάλλους περιοχών, γιατί “θα δώσουμε τη χαριστική βολή στην οικοδομή” (αφού βαφτίσαμε Natura όποιο ρυάκι μας βόλευε, γιατί υπήρχαν και προγράμματα). Πας να βοηθήσεις και να εξετάσεις τους μετανάστες που απεργούν σε κακές συνθήκες υγιεινής και κοντεύεις να φας ξύλο, από κάποιους φανατικούς, που τους “περιφρουρούν”. Πας να αλλάξεις τα πράγματα στην Αθήνα, αλλά “δι ασήμαντον αφορμήν” έχεις τρεις αντιδημάρχους να παραιτούνται - και τον Κακλαμάνη να ασκεί αντιπολίτευση, τρομάρα μας.

Πας να συζητήσεις για το πώς πρέπει να αλλάξουν οι (νεοδημοκρατικές) συμβάσεις για την κατασκευή των αυτοκινητοδρόμων και βρίσκεσαι ανάμεσα σε ένα “κίνημα γενικής ανυπακοής” (που επωφελείται, αλλά αρνείται να πληρώσει το τίμημα και δεν αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις αυτού του μαξιμαλισμού - μέχρι και στην Αττική Οδό, μου άνοιξε δρόμο το ΠΑΜΕ, τις προάλλες) και τους εκβιασμούς των εργολάβων οτι θα καθυστερήσουν ή/και θα αναστείλουν τα έργα, με όλους μας να πληρώνουμε τον λογαριασμό. Πας να συζητήσεις για την Κερατέα - και βρίσκεσαι ανάμεσα σε κατοίκους που χρησιμοποιούν μολότωφ (χάνοντας αυτομάτως το όποιο δίκιο τους) και των συμφερόντων (πάλι) ενός εργολάβου.

Πας να βρεις αντίβαρο στα λάθη της κυβερνητικής πολιτικής και συναντάς όλα τα χρεωκοπημένα ανθυποστελέχη μιας φαύλης διακυβέρνησης, που τώρα έχουν μεταπηδήσει στην αντιπολίτευση - και παριστάνουν τις “πασιονάριες”. Πας να βρεις την “επανάσταση των σιωπηλών” - και αντί αυτού βλέπεις όλους τους καραγκιόζηδες επί σκηνής.

Πας να διακρίνεις (έστω) μια κοινωνία που είναι έτοιμη να διδαχθεί από τα λάθη της - ανεξάρτητα από τις κυβερνητικές αστοχίες και καθυστερήσεις και ακούς συνέχεια τη λογική του συμψηφισμού. Πας να βρεις τις συντεχνίες (με προεξάρχουσα την πολιτικο/μιντιακή τάξη) με διάθεση να συμβάλουν στην κοινή σωτηρία - και βρίσκεις στην καλύτερη περίπτωση ένα μούδιασμα. Πας να αναζητήσεις έναν συνδικαλισμό που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των περιστάσεων και δεν συμβάλλει στην παράλυση της χώρας - και βρίσκεις κούφια λόγια και μια διαρκή καταταλαιπώρηση των πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού.

Εγώ βλέπω μια χώρα που δεν θέλει να μάθει. Που δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει άρδην αυτούς που λυμαίνονται τη δημόσια ζωή αντικαθιστώντας τους με ενός άλλου ήθους ανθρώπους - γιατί “αυτοί είμαστε”. Που έχει (κακο)μάθει μόνο να αντιδρά - και να μην κάνει τίποτα για να βελτιώσει την πορεία της και τις τεράστιες αδυναμίες της. Μια χώρα γεμάτη υποκριτές πατριώτες, που δεν ενοχλούνται καθόλου από την καταπάτηση του 40% της δημόσιας περιουσίας.


Εύχομαι τουλάχιστον να καταφέρει να διοχετεύσει την οργή της σε κάτι δημιουργικό. Και να μπορέσει να διακρίνει οτι η ομορφιά ενός άοπλου αγώνα κατά ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος δεν έχει καμία σχέση με την ασκήμια της βίας στη δημοκρατία. Η φαυλότητα πολεμιέται μόνο με ειρηνικό τρόπο - και με πολλή (στοχευμένη) δουλειά...


Update: Κι ένα πολύ αισιόδοξο μικρό μήνυμα αλλαγής νοοτροπίας "Να επιστρέψουμε κάτι στην κοινωνία".










Oι φωτό από την εξέγερση του Καίρου είναι από το www.boston.com και το εξώφυλλο από το www.howshedoesthings.com

Το post συνοδεύεται από το εύγλωττο "This Is What You Are" του Ιταλού Mario Biondi.

buzz it!

19.2.11

Ελευθερία ή θάνατος...

Το φώναξε ένας “συνήθης ύποπτος” φαν της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, αφού η πρεμιέρα της στο Παλλάς είχε τελειώσει, προκαλώντας το χαμόγελο στα χείλη των περισσότερων. Το κοινό, κοσμικές προσκλήσεις, δημοσιογράφοι και σκληροπυρηνικοί θαυμαστές (που την αγαπούν με τρέλλα) έφυγαν ευχαριστημένοι.


Με την Ελευθερία αισθάνομαι οτι μεγαλώσαμε μαζί. Έχω ακόμα τη νεφελώδη ανάμνηση. Ήμουν μαθητής ή μόλις είχα τελειώσει το σχολείο, εκεί γύρω στο ’80. Είχαμε πάει, παρέα, σε συναυλία στο Θέατρο Βράχων, όπου ο Διονύσης Σαββόπουλος παρουσιάζοντας κάποια στιγμή την Οπισθοδρομική Κομπανία (που τον συνόδευε;), λέει δείχνοντας ένα συνεσταλμένο κορίτσι: “Και τώρα θα τραγουδήσει η δακτυλογράφος Ελευθερία”...

Για ένα διάστημα “στέλεχος” της εταιρείας Lyra, ο Νιόνιος είχε αναλάβει να παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό νέους καλλιτέχνες, όπως ο Βαγγέλης Γερμανός και η Οπισθοδρομική Κομπανία. Τα δυτικά μου ακούσματα με έκαναν να προτιμώ πολύ πιο πολύ τον πρώτο, ειδικά με εκείνα τα παιχνίδια που έκανε στον πρώτο του δίσκο, με τον “Απόκληρο”, από τη μια πλευρά σε ρεμπέτικη έκδοση και από την άλλη σε blues (οι ομοιότητες των δύο ιδιωμάτων είναι πολύ μεγάλες, για όσους τα έχουν μελετήσει).

Στην πορεία όμως, άρχισα να προσέχω την εξέλιξη της Ελευθερίας, που αφού έκανε δύο δίσκους με τον Σπανουδάκη, ξεπετάχτηκε στις αρχές του ’90 (αχ αυτή η δεκαετία), με ένα δίσκο, το “Μένω Εκτός”, από τον οποίον ακόμα τραγουδάει 5-6 πολύ μεγάλες επιτυχίες. Την έχω δει στη Σφενδόνα να παρουσιάζει τα συγκλονιστικά της αρμένικα, των Night Ark και του Dinkjian, που την έβαλαν στον χάρτη της world music, κάνοντας την το πρώτο ελληνικό όνομα στο παγκόσμιο αυτό κοινό (είναι από τους λίγους που έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές της Putumayo). Την έχω δει στο Λυκαβηττό, με αυτή τη σπάνια σκηνική στόφα που διαθέτει, να ξεσηκώνει (με ένα νεύμα της ιδιότυπης φωνής της) χιλιάδες πιτσιρικάδες, “με το ίδιο μακό”. Την έχω δει με τη Δήμητρα Γαλάνη, να στέκει ως ροκ ντίβα στη σκηνή - και να τραγουδάει σχεδόν τα πάντα...

Επίσης, την έχω δει να προσέχει πολύ τις συνεντεύξεις τις και την έκθεση στα μέσα. Επαγγελματίας, αλλά ταυτόχρονα και με μια σεμνότητα, που διακρίνει καλλιτέχνες της γενιάς της - και ομοίους της. Στο Παλάς, παρά την “ψυχρότητα” του χώρου, το κρυολόγημα της που την έκανε να “μπασάρει” (για το οποίο απολογήθηκε στο τέλος) και το αναπόφευκτο τρακ μιας παράστασης που “μονταριζόταν” για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό, κατάφερε να βρεί αυτή την οικειότητα, με την οποία όλοι αισθανόμαστε καλύτερα. Κι αυτό την αντάμειψε.

Με εξαιρετικούς μουσικούς, σε έγχορδα, κρουστά και πνευστά, η Ελευθερία αποπειράθηκε διαφορετικές “αναγνώσεις” των επιτυχιών της, μαζί με μερικά πρόσφατα, που δεν ήταν τόσο γνωστά, τουλάχιστον σε μένα. Η funky/latin διασκευή του “Για των ματιών σου το χρώμα” ήταν εξαιρετική και αξίζουν συγχαρητήρια στον drummer που έδωσε ρεσιτάλ με τα “τρίκαλα” του (αν εννοείτε την αργκό του οργάνου) - μοναδική ένσταση το σόλο των πλήκτρων και ο ήχος του, αλλά και μια “χαώδης πολυφωνία”, σε κάποια σημεία, που ίσως ήθελε μια πιο συγκρατημένη ενορχήστρωση. Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η διακριτική παρουσία του μπουζουκιού και τα πολύ ωραία ηχοχρώματα απο το λαούτο, το ούτι και τις κιθάρες. Το “Stand By Me” (με συνακόλουθο ρεσιτάλ από σαξόφωνο και τρομπόνι), το “Yes I Do” της Μόνικας, το “Μη Φοβάσαι” του Ρασούλη (απίστευτα “εύκολο” και ταιριαστό για την Ελευθερία) και το “Τα Καράβια μου Καίω” του Νίκου Πορτοκάλογλου έγιναν δεκτά με θέρμη - ειδικά το τελευταίο, του οποίου οι επίκαιροι στίχοι τραγουδήθηκαν με νόημα. Ενδιαφέροντα πειράματα, ασυνήθιστα για τους περισσότερους στην ελληνική σκηνή, που δείχνουν και τις ανησυχίες των συντελεστών. Το ίδιο και η όλη αισθητική της παραγωγής.

Πάντοτε θαύμαζα την ικανότητα της Ελευθερίας να συνταιριάζει ένα ρεπερτόριο που θα μπορούσε να συγκινήσει βαθιά τη γιαγιά στο χωρίο, αλλά να μην απωθεί καθόλου κι εμένα τον “βουτηγμένο στον ωκεανό της παγκόσμιας μουσικής”, που δεν πολυπροτιμά τα τρημιτόνια της ανατολής - και την συνεπαγόμενη κλάψα. Κι αν έχω ευχαριστηθεί πάρα πολλές συναυλίες για την αρτιότητα της τεχνικής μεγάλων μουσικών, τούτη εδώ, παρά τις (εντός ελληνικής πραγματικότητας) ατέλειες, μου προκάλεσε τη συγκίνηση να παρακολουθώ σε “σινεμασκόπ”, την ολοκληρωμένη και σούπερ επιτυχημένη πορεία μιας “συνομίληκης-εφήβου”, που πασχίζει συνεχώς να βρίσκει νέους δρόμους.

“Στου δρόμου τα μισά” λοιπόν, μπορώ να πω οτι η κλάψα δεν υπάρχει στην περηφάνεια της ανατολίτικης φωνής της Ελευθερίας. Το “Παράπονο”, είτε του Dinkjan από τη Νικολακοπούλου, είτε του Παπαδημητρίου από τους στίχους του Ελύτη ηχεί σαν βάλσαμο - κι όχι σαν θλίψη (με το δεύτερο έκλεισε η συναυλία, “γιατί είναι ένα πολύ αισιόδοξο τραγούδι”, όπως είπε η ίδια). Το “Μακό” είναι πάντα η ροκ αυτοκαταστροφική πλευρά μας και ο ήχος του Teofilo Chantre, πιο χαρούμενος και οικείος από ποτέ.

Και παρά το οτι είδα και ανθρώπους σαχλούς (αναπόφευκτο σε κάθε πρεμιέρα), ανθρώπους που με έχουν "βασανίσει" επαγγελματικά ή ανθρώπους που η ανάμνηση τους φέρνει μελαγχολία, είδα και πολλούς ανθρώπους στέρεους. Που ξέρω οτι την ακολουθούν και τη στηρίζουν, όπως τους στηρίζει κι αυτή. Γιατί η Ελευθερία, μαζί με τον Πορτοκάλογλου, τη Γαλάνη (και μερικούς ακόμα) στέκονται κοινωνικά στη δραστήρια και σεμνή πλευρά του ποταμού, επιδιώκοντας να προσφέρουν, να βγάλουν καινούργια ταλέντα, να αφήσουν κάτι αξιόλογο πίσω τους - όχι μόνο για την τσέπη τους και την οικογένεια τους, αλλά για το κοινωνικό σύνολο. Κόντρα στην Ελλάδα της τριτοκοσμικής σκυλοπόπ, της κουτσομπολίστικης φυλάδας και της κίτρινης τηλεόρασης.

Ίσως λοιπόν γιατί όλοι λίγο-πολύ “γι αλλού, γι αλλού ξεκινήσαμε”, ίσως γιατί η Ελευθερία αγγίζει τις δικές μου προσωπικές χορδές, ίσως γιατί είμαι σε μια δύσκολη προσωπική φάση, η συναυλία ήταν για μένα λυτρωτική, όπως και η ανάμνηση μιας ζωής. Πιο ευάλωτη από ποτέ, η Ελευθερία με έκανε και πάλι να κλάψω...










Η φωτό είναι από το www.enet.gr και το εξώφυλλο από το www.arvanitaki.gr

Το post συνοδεύεται από το "Παράπονο", σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, από το άλμπουμ "Τραγούδια για τους μήνες".

buzz it!

12.2.11

Με αφορμή το twitter και την Κερατέα

Από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στο buzz, αντιγράφω ένα σχόλιο μου:



Συμφωνώ με τον MichaelCorvin. Θα συμφωνήσω και με σας, βυτίο, ως προς το οτι το Twitter (όπως και όλο το ίντερνετ, κυρίως λόγω έλλειψης κέντρου αποφάσεων και ανωνυμίας) είναι απλώς μια "αγορά", όπου ο καθένας λέει την παπάρα του - δε μπορεί να του καταλογίζεις ευθύνες, δεν είναι "ενημερωτικός οργανισμός". Ουδόλως επίσης θα υπερασπιστώ το Μέγκα - και μη μου πείτε τα αυτονόητα περί της πολιτείας του δελτίου του.


Αλλά ο Ζαχαριάδης θίγει, κατά τη γνώμη μου, το εξής: Οτι όπως και τα ΜΜΕ κινούνται (συσκοτίζοντας και διαστρεβλώνοντας), ανάλογα με τα συμφέροντα ή (μην το υποτιμάτε αυτό) τον ψυχισμό των προσώπων του, το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και στα "προπύργια" της ελεύθερης έκφρασης των Πολιτών. Το βλέπουμε καθημερινά (και στο buzz): Ο καθείς θέλει να προσαρμόσει τα γεγονότα, ώστε να ταιριάζουν στους φανατισμούς του ή τέλος πάντων στις απόψεις του.

Γι αυτό και ήμουν πάντα υπέρμαχος της αυτορρύθμισης (που δυστυχώς δεν έγινε ποτέ στην ελληνική δημοσιογραφία, γι αυτό και έχει αυτά τα χάλια): Η υπερβολή, ο φανατισμός, οι απλουστεύσεις, η παπαρολογία, η μπουρδολογία, οι εμπάθειες και οι ψυχωτικές εμμονές πρέπει να "διώκονται", δηλαδή να αυτοπεριορίζονται με την κατακραυγή των συμμετεχόντων σε κάθε φόρουμ ή διαδικτυακό χώρο. Δύσκολο βέβαια για ένα τόσο ανοιχτό πεδίο, όπως το Τwitter..

Η συζήτηση με προκαλεί να θέσω κι έναν άλλο προβληματισμό, γιατί πρόκειται και περί της δουλειάς μου. Πέρα από τον απαράδεκτο συσκοτισμό και την απόκρυψη ειδήσεων (να θυμίσω οτι ο πρωταθλητής φέτος ήταν η Ελευθεροτυπία - και όχι κανάλι - που αποσιώπησε για "ιδεολογικούς" λόγους την ανακάλυψη της γιάφκας στην Κυψέλη, πράγμα που αυτομάτως κάνει τις αιτιάσεις του Στάθη απαράδεκτες, ακόμα κι αν έχει δίκιο), έχουμε αναρωτηθεί πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζει ένα μέσο τα λεγόμενα "μιντιατικά" γεγονότα; Δηλαδή αυτά, τα οποία οι πρωταγωνιστές τους δημιουργούν, ακριβώς για να τα τραβήξει η κάμερα; Και κατά πόσο το κριτήριο της εικόνας και του εντυπωσιασμού (που ακολουθεί εξ ορσμού η τηλεόραση), έχουν διαμορφώσει έναν συγκεκριμένο τρόπο "κοινωνικού αγώνα", με θέαμα, που περιλαμβάνει συνθήματα όσο διαρκεί η ζωντανή σύνδεση, φωτιές και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ για να παίξουν τα πλάνα το βράδυ και άλλες μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης της "θυματοποίησης";

Και ποιός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος των ΜΜΕ σε αυτό τον εθισμό της κοινωνίας, στη δουλεία της εικόνας και της "αρένας"; Αν ήταν σίγουρο οτι δε θα μεταδοθούν ποτέ τα πλάνα, θα κατέφευγαν οι πολίτες σε τέτοια (ακραία) μορφή αντίδρασης; Και μήπως οξύνουν διαρκώς τα πράγματα (πέρα από την ανάγκη για εκτόνωση και "επαναστατικότητα"), γιατί έτσι μόνο θα πετύχουν τη δημοσιογραφική κάλυψη; Και γιατί ένα μέσο πρέπει να "πέφτει στην παγίδα" να μεταδίδει οτιδήποτε εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, ακόμα κι αν είναι 300 άνθρωποι, που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας; Πώς θα έπρεπε να το ιεραρχεί; Κι από την άλλη, τι έχουν δικαίωμα να "αποκλείσουν" ως πληροφορία; Μήπως το σημαντικό/δίκαιο/universal του αιτήματος θα έπρεπε να παίζει ρόλο; Και ποιός (και με ποιές αξίες) θα το καθορίσει; Είναι εύκολο να λέει κανείς "οτιδήποτε συμβαίνει πρέπει να παίζει" - δεν (πρέπει να) γίνεται όμως, από τη φύση της δημοσιογραφίας - θα επέτρεπε να μας απασχολεί οποιοδήποτε "νταβατζηλίκι" ολίγων που αποφασίζουν να επιβάλουν τα αιτήματα τους, όσο και άδικα να είναι, επί των υπολοίπων. Σκεφτείτε το πριν απαντήσετε...










Οι φωτό είναι από τα www.enet.gr και http://bigsong.net

Το post συνοδεύεται από το "Guerra" των Αμερικανών Bambu & Quetzal.

buzz it!

7.2.11

Η ασφυξία του φόβου

Ο φόβος είναι εσωτερικός, είναι δομικός. Χτυπάει μέσα στα σωθικά, εκεί που οι αγγλοσάξωνες λένε “guts”. O φόβος είναι η έλλειψη της αυτοπεποίθησης, της αίσθησης οτι “θα τα καταφέρεις”.


Θα τον καταφέρω τον κερατά. Η αλήθεια θα λάμψει. Η αξία θα επιβληθεί. Δεν μπορεί, η κοινή λογική θα επικρατήσει. Κάποιος από πάνω θα βρεθεί να στείλει στο “πυρ το εξώτερον” τις εμμονές των κομπλεξικών. Η κοινή λογική θα θριαμβεύσει.

Κι αν αυτό που σου λέει η “λογική” σου, δεν είναι παρά ένα υποκειμενικό “wishful thinking”; Γιατί πάντα είναι πιο δύσκολο να κρίνεις και να εκτιμήσεις σωστά, για τον εαυτό σου; Εκεί χτυπάει ο φόβος. Και η ανασφάλεια γίνεται το μικρό, πράσινο ανθρωπάκι που σε καταδιώκει.

Ποιός φοβάται πιο πολύ, αυτός ή εγώ; Θα φύγει νύχτα, δεν θα φύγει; Ή μήπως είναι ακόμα πολύ νωρίς; Κι αν εν τω μεταξύ, εμένα με χαντακώσει; Κι αν μου καταστρέψει τη ζωή, την καριέρα, την ψυχική μου ηρεμία; Κι αν από πίσω του βρίσκονται άλλοι, κρυφοί θρασύδειλοι εχθροί, που απαξιούν να βγουν στο φως της ημέρας;

Κι αν έχω κάνει αλλεπάλληλα λάθη, αν έχω ποντάρει σε “λάθος άλογα”, έχω φερθεί χαζά και απρόσεκτα, έχω καταστρέψει πολύτιμες συμμαχίες; Κι αν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου; Κι αν αυτό που επιδιώκω έχει τελειώσει προ πολλού - κι εγώ δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Κι αν αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα; Μήπως παραμυθιάζομαι, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που δεν μπορούν να εξηγήσουν την αποτυχία τους - και παριστάνουν στον εαυτό τους τα θύματα;

Κι αν η κρίση με πάρει από κάτω - και δεν μπορώ να ορθοποδήσω; Κι αν έχω πάρει “τη ζωή μου λάθος”; Κι αν στα σταυροδρόμια έκανα τις λάθος επιλογές; Κι αν κλώτσησα ένα σωρό ευκαιρίες; Κι αν νομίζω οτι με το σταυρό στο χέρι, ανυποχώρητος και “αλαζόνας”, θα καταφέρω κάτι; Κι αν ακόμα κι ο πιο άξιος να είμαι, περάσω απλώς στο πάνθεον των “εκτιμώμενων, αλλά εκτοπισμένων”;

Κι αν τα λεφτά δεν φτάνουν για τίποτε; Κι αν βυθίζομαι, με μαθηματική ακρίβεια, στη μιζέρια; Κι αν φτάσω να αναπολώ συνέχεια τα προηγούμενα χρόνια - “κάθε πέρσυ και καλύτερα”; Κι αν πρέπει να τα ξεπουλήσω όλα, να συμβιβαστώ με μια ζωή φοβισμένη, μικρή, ανέμπνευστη, χωρίς περιπέτεια - σαν ασφυκτικό καμαράκι;

Κι αν χάσω την ελπίδα; Κι αν τίποτε δεν βελτιώνεται πια - κι όλα μόνο χειροτερεύουν; Κι αν όλα όσα πρεσβεύω είναι εκτός εποχής, ξεπερασμένα; Κι αν δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά μπαίνουμε σε μια σκοτεινή εποχή; Μήπως είμαστε σαν κι αυτούς που έζησαν την Belle Epoque - και μετά τους έπνιξε ο πόλεμος στη δυστυχία;

Όχι. Η καλύτερη θεραπεία για την “κατάθλιψη” είναι να περπατάς πολύ, να γυμνάζεσαι και να φροντίζεις το σώμα σου. Δεν θα μας πάρει από κάτω. Η Ευρώπη θα κάνει αυτό που πρέπει, έστω και την τελευταία στιγμή: Θα ενωθεί. Ή τέλος πάντων, θα βαδίσει προς την οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Κι εμείς θα τα καταφέρουμε - έχουμε περάσει πολύ χειρότερα. Φτάνει να σταματήσουμε να αντιδρούμε σπασμωδικά και να αρχίσουμε γρήγορα τις “επισκευές” στο σαραβαλάκι μας...

Ο φόβος δεν είναι ο δούρειος ίππος της εξουσίας. Ο φόβος είναι ο εσωτερικός εχθρός - και το όπλο του κάθε είδους αυτουργού της αυθαιρεσίας. Δεν θα μας πάρει την αισιοδοξία. Ούτε την ανάσα. Η ζωή θα νικήσει...



Το post αυτό γράφτηκε για την "Ημέρα ενάντια στο φόβο". Δείτε περισσότερα (μαζί με ένα εκπληκτικό video) εδώ.










H φωτό είναι από τις πεταμένες μάσκες του Chernobyl και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται (προσέξτε τους στίχους) από το "Fear And Love", από το δεύτερο και καλύτερο άλμπουμ των Βρετανών Morcheeba.

buzz it!

2.2.11

Ο "πεζόδρομος" της Αποστόλου Παύλου

Διαβάζω οτι ο νέος επικεφαλής της δημοτικής αστυνομίας έχει βάλει στο στόχαστρο την αντικοινωνική στάθμευση. Κι οτι “πήραν φωτιά τα μπλοκάκια της δημοτικής αστυνομίας”. Δεν θα διαφωνούσα ποτέ με το αυτονόητο, οτι η πόλη αυτή έχει απόλυτη ανάγκη - επιτέλους - να τηρούνται οι κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Και από κανέναν γιωταχή, που κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης και δεν έχει υπολογίσει το κόστος της στάθμευσης του (και αντιθέτως θεωρεί οτι η χρήση του αυτοκινήτου είναι μόνο το κόστος της βενζίνης και του σέρβις), δεν δέχομαι δικαιολογίες.


Κάθε πρωί όμως, κάνω το γύρο της Ακρόπολης, περπατώντας. Και μέσα σε μισή ώρα, βλέπω τουλάχιστον 30 οχήματα να παραβιάζουν τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, έναν από τους ωραιότερους που υπάρχουν για τον τουρίστα - και νησίδα ανάσας και ποιότητας ζωής για τον πεζό και για την πόλη. Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές: Τουριστικά λεωφορεία που παρκάρουν, ταξί που περιμένουν, αυτοκίνητα δημοτικών υπαλλήλων με το γιλέκο που γράφει “Δήμος Αθηναίων” κρεμασμένο απ’ έξω (μη τυχόν και μπερδευτεί ο συνάδελφος και μας γράψει), ιδιωτικά ασθενοφόρα που βρίσκουν βολική τη διαδρομή, αυτοκίνητα του Διπλωματικού Σώματος, εποχούμενοι αστυνομικοί (δημοτικοί ή κρατικοί) που δήθεν κάνουν περιπολία, σχολικά (!), οχήματα καθαριότητας του Δήμου, απλά δίκυκλα και ΙΧ πάσης φύσεως, φορτηγά “που πάνε να ξεφορτώσουν, γιατί έχουν το δικαίωμα” - κατά δήλωση τους, βεβαίως...

Όλοι αυτοί ρυπαίνουν με τις εξατμίσεις τους, κάνουν θόρυβο, ροκανίζουν την ποιότητα που προσφέρει, σε κατοίκους ή επισκέπτες, το περιβάλλον που έχει διασωθεί από την ανεξέλεγκτη δόμηση. Πριν τις δημοτικές εκλογές, δεν είχα απαιτήσεις. Τώρα όμως, ας ξεκαθαρίσει στους δημότες ο κύριος Αβραντίνης, ποιός δικαιούται και ποιός όχι να κάνει χρήση αυτού του πεζοδρόμου. Κι ας αποφασίσει να τον αστυνομεύσει, σε 24ωρη βάση, μπας και μάθουν οι οδηγοί οτι δεν είναι “για τα δόντια τους”. Αν τον διαφυλάξει, ίσως καταφέρουμε να παραμείνει ένα από τα λίγα αισθητικά επιτεύγματα στη διαμόρφωση αυτής της πόλης...











Το σχέδιο του πεζόδρομου (όπως ιδανικά θα ήταν) είναι από το www.astynet.gr και η φωτό από το http://eurovisionmania.net

Το post συνοδεύεται από το "You Can't Stop Me" της Γερμανίδας Lena Meyer-Landrut, της μόνης αξιοπρεπούς νικήτριας της Eurovision, τα τελευταία χρόνια. Το τραγούδι συνοδεύει τη νέα διαφημιστική καμπάνια της Opel...

buzz it!

ShareThis