26.3.09

Κουκουλώνοντας τα δικαιώματα...

Στην Ελλάδα, ο δημόσιος διάλογος είναι σχεδόν πάντα σε λάθος βάση. Το ίδιο και τα (ψεύτικα) διλήμματα, που τίθενται πολλές φορές “εκ του πονηρού”.


Στην Ελλάδα ένα κομμάτι της κοινωνίας θεωρεί οτι η αντίδραση στην “κατηφόρα” έρχεται με “αέναη κόντρα”. Μανιχαϊστικά, θεωρεί οτι η έκπτωση της πολιτικής, τα σκάνδαλα, η διαφθορά, η ατιμωρησία, το χαμηλό επίπεδο της παιδείας, της τηλεόρασης και της μουσικής (που οδήγησαν σε μεγάλο βαθμό το δημόσιο βίο σε αυτό το χάλι) θα αντιμετωπιστούν με “σαμποτάζ”, απεργία για την απεργία, μάχη “απέναντι στο σύστημα” (ακόμα κι αν είναι ατελέσφορη), προσκόλληση σε παλαιά πρότυπα και μεθόδους, φυσικό “αποκλεισμό” του καθηγητή η λεκτικό αποκλεισμό της αντίθετης άποψης, καταγγελία της Ευρώπης (που δεν είναι εξ ορισμού νεοφιλελεύθερη) και άλλα πολλά “κολλημένα”. Καθυστέρηση ενάντια στην καθυστέρηση. Ένα (μικρό;) κομμάτι αυτού του κομματιού, θεωρεί οτι μόνο με τη βία, το σπάσιμο, τους εμπρησμούς ή ακόμα και το πλιάτσικο δίνεται η πρέπουσα απάντηση. Ας μη μιλήσουμε καθόλου για την τρομοκρατία, που καπηλεύεται ασύστολα την υγιή αντίδραση και οργή (εξαιρουμένων των εμπρησμών και του πλιάτσικου) μεγάλους μέρους νεολαίας και μη, στα γεγονότα του Δεκεμβρίου.

Στην ουσία όμως, το κομμάτι αυτό της κοινωνίας, που υποτίθεται μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ή τα δικαιώματα του αδυνάτου), αμφισβητεί τη δημοκρατία, γιατί την βλέπει σε μια από τις “προβληματικές” της φάσεις – ξεχνώντας (με επικίνδυνο τρόπο) οτι η περίοδος της μεταπολίτευσης είναι η πιο η υγιής δημοκρατική περίοδος, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Και καταπατάει ή δεν αναγνωρίζει ατομικά δικαιώματα σε άλλους πολίτες, όπως το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, της ελεύθερης μετακίνησης, της ιδιοκτησίας, του “απρόσκοπτα επιχειρείν” και άλλα - ενισχύοντας την καταστολή που υποτίθεται οτι μάχεται. Σ' ένα υπέροχο “αυτοπαραμύθιασμα”, λογίζει τον εαυτό του ως προοδευτικό – μόνο που δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προόδου, όταν φλερτάρεις με ολοκληρωτισμούς ή με την απόρριψη της δημοκρατίας.


Στον αντίποδα (αλλά στην ίδια γραμμή πλεύσης ουσιαστικά), ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας κινείται μεταξύ συντηρητικού μικροαστισμού και “φιλελεύθερου παρταολισμού” - ας μου επιτραπεί η έκφραση. Για όλα φταίνε οι πολιτικοί (που εμείς ψηφίσαμε), το κράτος που εμποδίζει το επιχειρηματία (που εμείς φτιάξαμε) ή οι πολίτες που διαμαρτύρονται για το χάλι μας. (Ας μη μιλήσουμε κι εδώ πάλι για το άκρο που φλερτάρει με το φασισμό). “Στην αναρχία έχουμε καταλήξει, παιδάκι μου” είναι η επωδός. Ναι, να αυστηροποιηθούν οι διατάξεις για την κουκούλα – κι ας ισχυρίζεται η κυρία Μαραγκοπούλου (που εισηγήθηκε το ιδιώνυμο για το αδίκημα, οτι αυτό που θεσπίστηκε “περί αλλοίωσης χαρακτηριστικών” ισχύει ήδη). Ναι, να επανέλθει η “περιύβριση αρχής” - κι ας είναι μια απαρχαιωμένη διάταξη, που θα οδηγήσει σε σωρεία “στημένων μαρτυριών” από αστυνομικούς (με κρυμμένα διακριτικά!). Ναι, να βάλουμε το φόβο της βαρύτερης ποινής, για να ρίξουμε “λάδι στη φωτιά” και να προκαλέσουμε ακόμα μεγαλύτερο ρεζίλι της αστυνομίας. Ναι, να πάρουμε σπασμωδικά μέτρα μετά από κάθε “πατουχιά” – όπως η “ονομαστικοποίηση” των κινητών. “Μα τι θέλετε τέλος πάντων, να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια και να τους αφήσουμε να αλωνίζουν;”...


Κι ακόμα χειρότερα: Να τοποθετήσουμε παντού κάμερες – κι ας είναι παράνομη η χρήση τους πέραν της καταγραφής της κυκλοφορίας, σύμφωνα με την αρμόδια Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Να καταργήσουμε και το άσυλο – κι ας επαρκεί νομικά ο υφιστάμενος νόμος, που απλώς δεν εφαρμόζεται από κανέναν. Να οδηγηθούμε σε περαιτέρω καταπάτηση των δικαιωμάτων – και όχι σε μια δημοκρατική και επαγγελματικά οργανωμένη αστυνομία, που θα έχει αποτέλεσμα. Να μην καταλάβουμε ποτέ οτι ο σεβασμός των δικαιωμάτων είναι το μέτρο του πολιτισμού και της προόδου μιας κοινωνίας. Κι οτι τα δικαιώματα δεν μπαίνουν στη ζυγαριά, ανάλογα με ποιου είναι.
Δεν υπάρχουν “δικαιώματα των κουκουλοφόρων ή των νομοταγών”, υπάρχουν βασικά δικαιώματα για όποιον κρατείται, συλλαμβάνεται, κινείται – εν τέλει υπάρχει.

Η κουκούλα είναι απεχθής - όπως και η “τρομοκράτηση του πολίτη”. Αλλά μια οργανωμένη κοινωνία οφείλει να αναλύσει – και να αρχίσει να διορθώνει άμεσα – αυτά που την έφεραν ως εδώ. Και πέρα από την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου οφείλει – πριν σπεύσει να επικροτήσει τη “δημοσιονομική λιτότητα”, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις ή τα “χρυσά μπόνους” - να λάβει υπ' όψιν της τη διαπίστωση δύο Βρετανών καθηγητών, οτι στις χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες ΟΛΟΙ είναι πιο δυστυχείς...



Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 26.03.09

"Επί του πιεστηρίου": Σε θέση μάχης κατά των ρυθμίσεων για τις κουκούλες οι Δικηγορικοί Σύλλογοι - καταγγέλλουν επικοινωνιακές σκοπιμότητες.

Η φωτό είναι δική μου από την πλατεία Κουμουνδούρου - ο Κώστας είναι χρόνια άστεγος...
Το εξώφυλλο είναι από το http://www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από ένα από τα αγαπημένα μου (ταξιδιάρικα) κομμάτια του ιστορικού "Αvalon" των Roxy Music, το κορυφαίο ίσως άλμπουμ του συγκροτήματος και τελευταίο - λίγο πριν ο Bryan Ferry ακολουθήσει οριστικά solo καριέρα. Συμβολίζει για μένα την τέλεια ισορροπία μεταξύ ροκ και μαύρης μουσικής, στην οποία ακροβατούσε από ένα σημείο και πέρα της καλλιτεχνικής του πορείας...

buzz it!

11 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Χαίρομαι που ανάμεσα στις άναρθρες κραυγές του τελευταίου διαστήματος υπάρχει μια φωνή που αναλύει νηφάλια, χωρίς κορώνες, με ανοιχτό βλέμμα. Μια φωνή βαθειά και ουσιαστικά δημοκρατική. Λυπάμαι που χρειάζεται να το κάνεις. Γιατί όλα όσα γράφεις είναι ή μάλλον θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο. Η βάση για να πάμε λίγο παραπέρα.

yb είπε...

καλημέρα αγαπητέ Προκόπη,

Σήμερα ομολογώ οτι με μπερδέψατε. Ισως πρόκειται για το πρώτο σας κείμενο που δεν μου φαίνεται τόσο καθαρό όπως όσα προηγούμενα δικά σας έχω διαβάσει. Καταλαβαίνω οτι στο στόχαστρό σας είναι ο δημόσιος διάλογος που γίνεται για λάθος λόγους και η μετατόπιση της όλης συζήτησης μακριά απο τα αληθινά προβλήματα και προπαντός μακριά από τις αιτίες τους. Παρακολουθώ και συμφωνώ με όσα λέτε για τις δύο αντιδιαμετρικά αντίθετες (φαινομενικά ή όχι) γενικές αντιδράσεις που σημειώνονται απέναντι στη γενική "κατάντια" (και που θα όφειλαν να είναι αυτονόητα, αλλά δεν είναι δυστυχώς...), όμως μετά ειλικρινά σας "χάνω"...δεν καταλαβαίνω πού θέλετε να καταλήξετε, τι προτείνετε και πώς να γίνει. Μην αισθανεστε υποχρεωμένος να μου εξηγήσετε, ίσως κάνω λάθος και το βράδυ ξαναδιαβάζοντας το κείμενο μου φανεί κι αυτό crystal clear όπως όλα...

Prokopis Doukas είπε...

@τσαλαπετεινός: Ευχαριστώ... ;-)

@yb: Αν δεν είναι σαφές, εγώ φταίω κι όχι εσείς. Ίσως η αναγκαστική "συμπίεση" σε 660 λέξεις, που μου επιτρέπει η Athens Voice, να μην χωράει όλα όσα επιχείρησα να πω, μονομιάς. Ίσως σας βοηθήσει, τρία posts πιο πριν το "Φασκελο-κουκούλωστα". Είναι σχετικό, πιο αναλυτικό και είναι η έμπνευση για το σημερινό...

yb είπε...

Πω-πω τι θα έχανα για λίγες μέρες απουσίας! Χειμαρρώδες το "φασκελο-κουκούλωστα", εκπληκτικό κείμενο! Πολύ χάρηκα την ακρίβεια και την ορμή της ανάλυσής σας. Ευχαριστώ πολύ για την υπόδειξη :-) (Γιατί δεν ζητάτε μεγαλύτερο χώρο από την AV, έστω κατά περίπτωση;)

Ανώνυμος είπε...

Το σχόλιο αυτό ουσιαστικά είναι για το "για όλα φταίει η ανισότητα" στο οποίο παραπέμπετε, αλλά επειδή δεν μπορούσα να το βάλω εκεί για τεχνικούς λόγους, το βάζω εδώ αν και σχετίζεται μόνο με το τελευταίο κομμάτι της δική σας δημοσίευσης:
Διαβάζοντας λοιπόν κανείς το εν λόγω άρθρο αποκομίζει την εντύπωση πως η ισότητα στη φτώχεια θα ήταν εξίσου ευπρόσδεκτη με την ισότητα στον πλούτο, χωρίς διάκριση. Ελπίζω να υπονοούν οι συγγραφείς πως στόχος είναι η ισότητα στον πλούτο κι όχι το να καταλήξουμε όλοι στο ίδιο επίπεδο ένδειας για να μην έχουν τύψεις συνειδήσεως οι πλούσιοι...!
Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο τεκμηριώνεται πράγματι ότι τα κοινωνικά προβλήματα (π.χ. παιδική θνησιμότητα) θίγουν πράγματι τους πλούσιους και όχι αποκλειστικά τους δυσπραγούντες, όπως είναι και το αναμενόμενο, και κατά τούτο δεν αιτιολογείται πειστικά γιατί είναι προς όφελος των πλουσίων να εξαλειφθούν οι ανισότητες. Ίσως βέβαια στο βιβλίο όλα αυτά να εξηγούνται καλύτερα...

Sinnerman είπε...

βλέποντας, διαβάζοντας, ακούγοντας, συναντώ πολλές υγιές σκέψεις, σαν την παραπάνω. Αυτό που με προβληματίζει είναι οτι ο ορθός τρόπος σκέψης και ανάλογης πράξης θα έπρεπε να διακατέχει τους "άρχοντες". Από αυτούς όμως μόνο ορθή σκέψη δεν βλέπουμε. Τους άρχοντες όμως εμείς τους επιλέξαμε, επομένως η σκέψη μας δεν είναι υγιής, μα καθόλου!

ippoliti_ippoliti είπε...

Με εκφράζει σχεδόν απόλυτα το σχόλιο του "τσαλαπετεινού" το οποίο και προσυπογράφω. Θεωρώ και γώ ότι εκφράζεις εξαιρετικά την κατάσταση.
Απλά αναρωτιέμαι, ενώ συμφωνώ απολύτως μαζί σου για το "ότι η ιστορία της μεταπολίτευσης είναι η πιο υγιής δημοκρατική περίοδος", είμαι από αυτούς που νιώθουν ότι τα τελευταία χρόνια ολοένα και "εκπίπτει" η δημοκρατία" και όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο.
Αφαιρώντας της τον επιθετικό προσδιορισμό "αστική κοινοβουλευτική" δημοκρατία έχει το ίδιο νόημα, περιέχει και περιφρουρεί τα ίδια δικαιώματα και με την ίδια ένταση για τους πολίτες;
"Κρατεί" ο "δήμος", ο "λαός";
δεν τον χωράει η έννοια τον άστεγο της φωτογραφίας.
Δε γνωρίζει καν τα δικαιώματά του.
Ενδέχεται να μην γνωρίζει τι σημαίνει δικαίωμα.
Απίστευτη εποχή "σύγχισης" και "παραλόγου".
ΥΓ.Αναφορικά με την προηγούμενή σου ανάρτηση επικοινώνησα (επωνύμως βέβαια) με το Συνήγορο του Πολίτη. Με ενημέρωσαν ότι καταρχήν έχουν επανηλειμμένως κάνει διαβήματα για τις συνθήκες κράτησης και στο ελλληνικό Κοινοβούλιο. Οσον αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση της Κ.Γκουλιώνη μου απάντησαν ότι οποιοδήποτε ενημέρωση θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα τους.
Καλό βράδυ

Prokopis Doukas είπε...

@Φλώσσυ: Αν ο πλουτος διανέμεται λίγο καλύτερα, δεν υπάρχει "ισότητα στη φτώχεια" - κάτι παραπάνω θα πάρουν τα φτωχότερα στρώματα. Δεν είναι θέμα τύψεων συνείδησης - νομίζω η σκανδιναβική εμπειρία λέει πολλά: Όταν όλοι οι άνθρωποι σε μια κοινωνία διαβιούν σε ένα επίπεδο αξιοπρέπειας και πάνω, τότε όλοι είναι πιο ευτυχείς. Είναι τελικά λογικό...

@Ωρίων 'Δ: Τους επιλέγουμε, είτε ανεχόμενοι να "κοροιδευτούμε" από κάποιους, είτε (ακόμα χειρότερα) απέχοντας... Έτσι αφήνουμε κάποιους άλλους να εκλέγουν με την ψήφο τους τον Λαμόγιο και τον Λαϊκοδημαγωγόπουλο...

Prokopis Doukas είπε...

@ippoliti_ippoliti: Ναι, είμαστε σε μια "κοιλιά" της ιστορίας. Το δείχνουν οι επιλογές των λαών, που όχι μόνο έγιναν πολύ πιο συντηρητικές - αλλά έπεσαν τρομερά και σε ποιότητα. Σε βαθμό που λαοί με ιστορία εκλέγουν καραγκιόζηδες όπως ο Σαρκοζί και ο Μπερλουσκόνι - ή ακόμα χειρότερα καραγκιόζηδες, που με την "παρέα" τους κόντεψαν να διαλύσουν τον πλανήτη, για να φάνε οι εταιρείες τους στο Ιράκ.

Η έκπτωση της πολιτικής είναι προφανής. Ίσως είναι μέρος μιας διαδικασίας "να πιάσουμε τον πάτο, για να γεννηθεί το καινούργιο και ελπιδοφόρο". Για το οποίο είμαι βέβαιος - θα είναι ο μοναδικός -ισμός που απομένει, ο ανθρωπισμός.

Υ.Γ. Συγχαρητήρια για την ανάληψη δράσης με τον Συνήγορο. Ο Καμίνης είναι αξιόλογος, κάτι θα κάνουν...

Urfurslaag είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο, αλλά με αυτό που έχω ενθουσιαστεί είναι οι μουσικές επιλογές στο πόντκαστ σου.

Υπέροχες!! να σαι καλά. :-)

Prokopis Doukas είπε...

@Urfurslaag: Ευχαριστώ πάρα πολύ. Καλώς ήρθες!

ShareThis