14.4.09

Η εντιμότητα που έφυγε νωρίς...

Έχω ένα φίλο που κάποτε ήταν ιατρικός επισκέπτης – σπούδασε βιολόγος και αυτή ήταν η μόνη του επαγγελματική διέξοδος για αρκετά χρόνια. Θυμάμαι ακόμα πόσο αηδιασμένος έφυγε από αυτό το “εξευτελιστικό και ανούσιο” (όπως το θεωρούσε) επάγγελμα. Η υποτιθέμενη “ενημέρωση” των γιατρών για τα καινούργια φάρμακα δεν ήταν τίποτε άλλο γι αυτόν, παρά μια “γλοιώδης” διαδικασία στυγνής εμπορικής προώθησης των προϊόντων της φαρμακευτικής εταιρείας που εκπροσωπούσε, με δωράκια, φορτικές επισκέψεις, πιέσεις κλπ. Ευτυχώς “αυτός έφυγε νωρίς” - και βρήκε άλλη επαγγελματική ενασχόληση, πολύ πιο δημιουργική...

(Επ' ευκαιρία, μην αφήνετε τις εταιρείες να βαφτίζουν “ενημέρωση” την προώθηση των προϊόντων τους. Όταν τράπεζες και άλλες εταιρείες σας τηλεφωνούν, παραβιάζοντας το άσυλο της οικίας σας, απαντήστε τους οτι αυτό που κάνουν δεν είναι “ενημέρωση”, αλλά “επιθετικό μάρκετινγκ” - και μάλιστα στην πιο “σκληρή” του μορφή. Το τηλέφωνο σας, ακόμα και αν το έχετε δώσει εσείς σε αυτούς, δεν το έχουν για να πουλάνε υπηρεσίες, αλλά για να σας ειδοποιούν μόνο για υποθέσεις σας. Πολλές τράπεζες κάνουν το κόλπο να σας ζητάνε να τις ενημερώσετε γραπτώς οτι δεν επιθυμείτε τέτοια ενόχληση – κάτι που φυσικά βαριέστε να κάνετε. Σε αντίβαρο – αν τα πράγματα έχουν φτάσει στο “αμήν” - μπορείτε να κάνετε αίτηση στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, όχι μόνο για να καταγγείλετε, αλλά και για να δηλώσετε “εξαίρεση” από κάθε είδους τέτοια ενόχληση συνολικά. Οι εταιρείες είναι υποχρεωμένες να λαμβάνουν υπ' όψιν τους αυτή τη λίστα.)


Δεν φιλοδοξώ εδώ να αναλύσω την υπόθεση “φακελάκι” στην υγεία – δεν είμαι άλλωστε από τους αρμοδιότερους. Έχω όμως τις προσωπικές μου εμπειρίες, όπως και σχεδόν κάθε Έλληνας, που δεν είναι πολύ νέος. Αυτό που επισημαίνω σε αυτό το πολύ καλό ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου στην Καθημερινή, είναι η παράμετρος “με συμπαρασύρει το ρεύμα”...

Ενώ λοιπόν φαίνεται οτι οι περισσότεροι γιατροί αρχίζουν την καριέρα τους με τη διάθεση να είναι απολύτως έντιμοι και “κατακεραυνώνουν” το φακελάκι, στην πορεία, βλέποντας το όργιο διαφθοράς (κυρίως στις προμήθειες), “υποκύπτουν” – γιατί οι ανάγκες μεγαλώνουν και οι αντιστάσεις κάμπτονται.

Στο δίκαιο (αλλά και στον ηθικό κώδικα των περισσοτέρων ανθρώπων) δεν ισχύει το “Κύριε Πρόεδρε, μα και αυτός πέρασε το κόκκινο, γιατί τιμωρείτε μόνο εμένα;” Ωστόσο, οι Έλληνες, ως μεσογειακοί (και με ροπή στην κουτοπονηριά), το επικαλούνται συχνά. “Μα δεν βλέπεις τι γίνεται;” είναι η συνήθης δικαιολογία.

Η προσωπική ευθύνη του καθενός παραμένει αμείωτη. Ωστόσο, η διόγκωση της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, σε αυτή τη χώρα, απαιτεί επιτακτικά μέτρα: Ένα (πρώτο) από αυτά είναι η διαφάνεια παντού. Γι αυτό και – δεδομένου του πλεονεκτήματος που προσφέρει πια η τεχνολογία – η πρόταση Παπανδρέου για δημοσίευση ΚΑΘΕ απόφασης, προμήθειας και διαγωνισμού στο ίντερνετ, είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Το άλλο μεγάλο κεφάλαιο στο θέμα “διαφθορά” και “φακελάκι” είναι βέβαια η συμπεριφορά του πολίτη, που επιμένει (είτε από ανασφάλεια, είτε από “συνήθεια” - αποδοχή δηλαδή ενός τριτοκοσμικού “εθίμου”) να πληρώνει το γιατρό. Να τον κυνηγάει μάλιστα κιόλας – με αποτέλεσμα ο γιατρός, που δεν δέχεται το φακελάκι, να καταντάει γραφικός.

Ο τομέας της υγείας είναι – κατά την προσωπική μου άποψη – η μεγάλη αποτυχία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα. Θα έλεγα πιο πολύ του δεύτερου. Γιατί αν το ΕΣΥ έχει διαλυθεί, αυτό οφείλεται σε συγκεκριμένες πολιτικές και πρακτικές απαξίωσης, που εντάθηκαν απελπιστικά την τελευταία πενταετία (και θα μπορούσαν να ανατραπούν). Πήγα πρόσφατα στο Αττικόν, που δεν είχα επισκεφθεί, τόσα χρόνια που "υπολειτουργούσε". Εντυπωσιακό σύγχρονο κτήριο - αλλά πάρκινγκ που δεν είχαν τελειώσει, ατέλειωτες ουρές για μια εξέταση, "τριτοκοσμικό" στυλάκι...


Ο ιδιωτικός τομέας από την άλλη, ενώ κατάφερε εξαρχής να έχει εξαιρετικές ξενοδοχειακές υπηρεσίες, δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από το “εμπόριο”. Αν δεις και μερικούς ιδιοκτήτες των περίφημων “ιατρικών μεγαθηρίων”, καταλαβαίνεις απόλυτα γιατί. Υπάρχουν μονάδες - “σούπερ μάρκετ”, στις οποίες μπαίνεις για έναν έλεγχο – και βγαίνεις με (αχρείαστες) εξετάσεις και λογαριασμούς πολλών χιλιάδων ευρώ. Υπάρχουν μαιευτήρια, που όσο και αν προσπαθείς να διατηρήσεις τη διατροφή του παιδιού σου, όπως εσύ τη θέλεις, αυτά θα σου επιβάλουν τις “εμπορικές τους επιλογές”.

Και βέβαια, όταν προκύπτουν οι επιπλοκές και τα “δύσκολα”, αμέσως σε στέλνουν στα κρατικά νοσοκομεία. Γιατί μόνο αυτά μπορούν να αντιμετωπίσουν επιστημονικά το πρόβλημα. Κι όμως έχουν καταδικαστεί στην εξαθλίωση...




Οι φωτό είναι από τα http://images.google.com και http://xpolis.blogspot.com

Το post αυτό συνοδεύεται από τον Αργεντινό Federico Aubele - το κομμάτι είναι αφιερωμένο στη συν-blogger Maria Jose, που είναι γιατρός και ακούει και καλές μουσικές...

buzz it!

21 σχόλια:

QwfwqN είπε...

Στα λοιπά συμφωνούμε. Και σε αυτό που θα πω τώρα, δηλαδή, απλώς το καταθέτω: τη λίστα της Αρχής Προσωπικών Δεδομένων την έχουν γραμμένη (μη γράψω που) και έχουν γίνει τόσο επιθετικοί κάποιοι ωρομίσθιοι που αναλαμβάνουν να σε καλέσουν που σου την πέφτουν κιόλας. Γι' αυτό θα έλεγα ότι πρέπει να υποχρεωθούν να καταργήσουν την απόκρυψη ώστε να φαίνεται ο ακριβής αριθμός του τηλεφώνουν από το οποίο παίρνουν...
Καλές γιορτές, καλά να περνάτε!

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΖΕΝΑΚΟΣ είπε...

Πριν από δώδεκα χρόνια περίπου, επιστρέφοντας από τη Ζάκυνθο, οδηγώντας κάπου στο ύψος της Ακράτας, χτύπησα πάνω σε ένα σίδερο με 160 χιλιόμετρα την ώρα. Το αυτοκίνητο σηκώθηκε στον αέρα και προσγειώθηκε στο πλάι, πάνω στις πόρτες, με την πλευρά του οδηγού στην άσφαλτο. Ήμουν τυχερός επειδή δεν χτύπησα σε κανένα ζωτικό όργανο. Ήμουν άτυχος επειδή το αριστερό μου χέρι πιάστηκε κάτω από την πόρτα του οδηγού και ακρωτηριάστηκε, χάνοντας κάπου 30% των ιστών, κάπου 8 εκατοστά και από τις δύο αρτηρίες, και 4 και 6 εκατοστά από δύο από τα τρία νεύρα.

Το ασθενοφόρο με μετέφερε στο Πανεπιστημιακό Πατρών. Τον διάλογο στο χειρουργείο μου τον μετέφερε ένας ειδικευόμενος, όταν άρχισα μετά από μέρες να επικοινωνώ.

Ο επικεφαλής της εφημερίας, αναπληρωτής καθηγητής, είχε το εξής να πει: «Καθάρισμα. Τραβήξτε φωτογραφίες και μετά καθάρισμα».

Εκτός από τον επικεφαλής και τον ειδικευόμενο, βρισκόταν εκεί ένας γιατρός ακόμη, Επιμελητής Β΄ στον βαθμό, νέος, λίγο πριν τα σαράντα, ο οποίος εξέφρασε με σεβασμό την άποψη ότι «παλεύεται».

«Αν θες να παίξεις, παίξε» του είπε ο επικεφαλής. «Εγώ πάω για ύπνο». Έφυγε.

Ο Επιμελητής Β΄ το πάλεψε, πράγματι. Δυο φορές του κατέρρευσε το μόσχευμα αλλά δεν τα παράτησε. Πέντε ώρες αργότερα, με την τρίτη, κατάφερε να αποκαταστήσει τις αρτηρίες. «Κόντευα να πέσω κάτω» μου έλεγε μέρες μετά ο ειδικευόμενος. «Του είπα να το αφήσει, δεν γίνεται. “Να κάτσεις εδώ που είσαι” μου απάντησε. “Αν χρειαστεί θα μας ταϊσουν με καλαμάκι”. Πραγματικά, αν δεν του είχε πιάσει με την τρίτη, θα είχα λιποθυμήσει στο χειρουργείο».

Μια εβδομάδα μετά περίπου, άρχισαν οι πιέσεις προς την οικογένειά μου. Δημοσιογράφοι κι εμείς, δημοσιογράφοι και οι φίλοι, βλέπετε, όλοι ήθελαν να βοηθήσουν με τον τρόπο που συνήθως βοηθούν οι δημοσιογράφοι: παίρνοντας τηλέφωνα. «Τι τον αφήνετε εκεί;» έλεγαν στους δικούς μου. «Δεν καταλαβαίνετε ότι κινδυνεύει η ζωή του;» Και πάλι: «Γιατί δεν τον φέρνετε στην Αθήνα, όπου τους ξέρουμε όλους;» Και τέλος: «Τηλεφώνησα στον Ευαγγελισμό. Θα του έχουν σουίτα. Μην τον αφήνετε στην Πάτρα, δεν ξέρετε κανέναν, εδώ είναι όλοι δικοί μας.»

Με τα πολλά, ενδώσαμε και ήρθαμε στον Ευαγγελισμό. Μέσα σε μία εβδομάδα, ήμουν ξαπλωμένος σε μια λίμνη από τις εκκρίσεις του χεριού μου, ήταν αδύνατον να σηκωθώ από το κρεβάτι, και όλο το δωμάτιο μύριζε, όπως, φαντάζομαι, τα νοσοκομεία στον Αμερικανικό Εμφύλιο. Κάθε φορά που ρωτούσα τι θα γίνει και γιατί μυρίζω έτσι, κάποιος μου απαντούσε ότι ο διευθυντής της Ορθοπεδικής και ο διευθυντής της Πλαστικής «το μελετούν».

Όταν πια ο πόνος και η ανησυχία ξεπέρασαν κατά πολύ τα όριά μου, τηλεφώνησα στον Επιμελητή Β΄ στην Πάτρα. Μου απάντησε ότι θα έρθει αμέσως. Και δύο ώρες αργότερα ήταν στην Αθήνα. Έκανε «ιατρικό συμβούλιο» με τους δύο διευθυντές. Τον σάρκασαν. Ήταν παιδί, τι ήξερε αυτός;

Ήρθε στη... σουίτα μου και μου είπε: «Δεν σου λέω να έρθεις σε μένα. Αλλά από εδώ πρέπει να φύγεις. Πήγαινε όπου θέλεις. Αλλά αν κάτσεις εδώ, σε μια βδομάδα θα το χάσεις.»

Καθώς έφευγε, η μητέρα μου, προσεκτική όπως είναι συνήθως οι μανάδες, θέλησε να τον πληρώσει. Δεν ήταν φακελάκι, κατά τη γνώμη της, ήταν η επίσκεψη, στο κάτω κάτω ο άνθρωπος είχε οδηγήσει από την Πάτρα. Δεν έμαθε ποτέ τι είχε μέσα ο φάκελος. Της είπε: «Όταν ξεμπλέξει ο γιος σας, πάρτε μου ένα καλό κρασί. Μου αρέσει το κρασί».

Γύρισα φυσικά στην Πάτρα. Κάθισα στο νοσοκομείο άλλους τρεις μήνες και μου πήρε άλλον ενάμιση χρόνο και καμιά δεκαριά χειρουργεία για να πω ότι τελείωσα.

Κάποια στιγμή, είπα να ζητήσω μια συμβουλή από τους σπουδαιότερους ειδικούς στον κόσμο. Ταξίδεψα ως τη Λούιβιλ του Κεντάκι, σε μια διάσημη κλινική, όπου είχε γίνει η πρώτη μεταμόσχευση χειρός από νεκρό δότη. Κοίταξαν τις φωτογραφίες από το επείγον χειρουργείο, τις ιατρικές εκθέσεις και το χέρι μου όπως ήταν εκείνη τη στιγμή. «What are you doing here?» μου είπαν. «This man is not a surgeon, he is an artist».

Σήμερα δεν μπορώ να παίξω πια κιθάρα. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ σχεδόν τίποτε άλλο που να μην μπορώ να κάνω με το αριστερό μου χέρι. Και αυτό επειδή ένας Επιμελητής Β΄ εξέφρασε με σεβασμό την άποψη ότι «παλεύεται». Το όνομά του είναι Δημήτρης Γιαννίκας. Εξακολουθεί να χειρουργεί.

Ζητώ συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου και μάλιστα από το πρώτο κιόλας σχόλιο στο ιστολόγιό σας. Αλλά μου δώσατε αφορμή να πω μια ιστορία και, τουλάχιστον για μένα, οι ιστορίες έχουν μια αξία από μόνες τους. Το δε «ηθικό» μήνυμα είναι λιγότερο, νομίζω, ότι υπάρχουν γιατροί που αντιστέκονται (αυτό είναι περίπου αυτονόητο) όσο το γεγονός ότι συνάντησα τουλάχιστον έναν άνθρωπο στη ζωή μου, ο οποίος να αξίζει την τόσο βαθιά ευγνωμοσύνη μου. Συμβαίνουν και αυτά καμιά φορά…

Ανώνυμος είπε...

Με το συμπάθειο αλλά γιατί έχω την αίσθηση ότι η όλη ανάρτηση έγινε για να "πλασαριστεί" η πρόταση Παπανδρέου;

επί λέξει είπε...

To τι είναι sine qua non, Προκόπη -αν μου επιτρέπεις- και τι όχι νομίζω ότι κάθε εχέφρων το γνωρίζει. Από προσωπική και πολύ δυσάρεστη εμπειρία καταθέτω πως, πράγματι, οι φορείς της εξαθλίωσης δεν είναι μόνο οι μεγαλογιατροί και τα "μεγαθήρια". Ο κίνδυνος ελλοχεύει κάθε φορά που εμείς οι ασθενείς έχοντας τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μας, αυτή της ανάγκης για γρήγορη και ασφαλή ανακούφιση προσφιλούς προσώπου ή ημών των ιδίων, βάζουμε για τα καλά και πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη, την οποία ειρήσθω εν παρόδω την έχουμε χιλιομπαλώσει. Καλά κάνεις και θίγεις το θέμα.

Καλή Ανάσταση

yb είπε...

Δεν είναι μόνο η εντιμότητα που έφυγε νωρίς φοβάμαι, πολλά θα... φεύγουν καθώς χαλαρώνει η "προσωπική συνέπεια" όπως την αισθάνεται ο καθένας μας. Οσο αυτή η σημαντική και όσο πάμε όλο και πιο σπανια "αρετή" αδυνατίζει τόσο πιο πολλές "ατιμίες" θα κάνουμε καθημερινά και προοδευτικά με ελαφριά τη συνείδησή μας.
Αλλά σε κάθε περίπτωση όμως, όπως λέτε "Η προσωπική ευθύνη του καθενός παραμένει αμείωτη"... αυτή η φρασούλα σας τσακίζει κόκαλα με την αλήθεια και την απλότητά της....να΄στε και να περνάτε καλά!

ΥΓ για τον αγαπημένο Aubele δεν έχω λόγια :-)

ippoliti_ippoliti είπε...

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον και ευχαρίστηση την παρούσα ανάρτηση.
Επιθυμώ να αιτιολογήσω αρχικά την ευχαρίστηση ΄λέγοντας ότι με εκφράζουν απολύτως οι τρείς τελευταίες παράγραφοι.
Οσον αφορά το ενδιαφέρον ομολογώ ότι μ'έβαλε σε σκέψεις ο τίτλος της ανάρτησης, το ρεπορτάζ που παραπέμπεις, και ο ρόλος του πολίτη στη διαφθορά και το φακελάκι.
Μέχρι σήμερα θεωρούσα ότι έλλειψη εντιμότητας είναι μόνο όταν ο γιατρός το απαιτεί. Δεν είχα ποτέ σκεφθεί ότι έλλειψη εντιμότητας είναι και η αποδοχή δώρου (χρηματικού ή άλλου) από τον πελάτη-ασθενή.
Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

OLOI TOUS EINAI PSEUTES KAI M......
AN THELISIS RI3E MIA MATIA SE AUTO TO BLOG A3IZI TO KOPO.
http://www.mariatweety.blogspot.com

Meropi είπε...

Ο άντρας μου είναι νοσοκομειακός γιατρός 30 χρόνια. Και 30 χρόνια ζούσε και ζει ΜΟΝΟ με το μισθό του. Δεν καταδέχτηκε ποτέ χρήματα. Σχεδόν όμως κάθε μέρα γυρνά στο σπίτι με μικροπράγματα. Κρασί, μέλι, ψάρια, λάδι κλπ. Μ' αυτά ο κόσμος δείχνει την ευγνωμοσύνη του για την αφοσίωση του. Όταν αρνείται τα χρήματα, του φέρνουν τέτοια. Μαζί μ' αυτόν φιλεύεται και όλη η κλινική.
Ποια ήταν η ανταμοιβή του? Τον έκαναν Διευθυντή, μετά από χίλια βάσανα και προσφυγή στα Δικαστήρια. Δεν είχε βλέπετε καμιά Φαρμακευτική Εταιρεία να τον υποστηρίξει, γιατί ποτέ δεν τους έκανε τα χατήρια. Όσο και αν δεν το πιστεύει κανείς, οι φαρμακευτικές εταιρείες παίζουν μεγάλο ρόλο στην επιλογή των γιατρών. Και όταν, μετά από μεγάλο αγώνα έγινε Διευθυντής, την πρώτη μέρα τον περίμεναν στο νέο του Γραφείο αντιπρόσωποι από όλες τις φαρμακευτικές εταιρείες, για να του προτείνουν ...συνεργασία. Τους έβγαλε έξω σχεδόν με αγένεια. Οι συνάδελφοι του του λένε ότι ο λόγος που ανθίσταται στον πειρασμό της "συνεργασίας" με τις φαρμακευτικές εταιρείες είναι ότι εργάζομαι κι εγώ και έχω ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Νομίζω ότι κάνουν λάθος. Υπήρξε εποχή, όταν είχα τα παιδιά μικρά, που το εισόδημα μου ήταν σχεδόν μηδαμινό. Αλλά ακόμη και τότε δεν είχε ενδώσει στους πειρασμούς.
Τα Δημόσια Νοσοκομεία έχουν φακελλάκηδες, αλλά και γιατρούς διαμάντια. Κρίμα που τα έχουν τόσο υποβαθμίσει. Μου λέει ο άντρας μου ότι το προσωπικό είναι ανεπαρκέστατο. Κάποτε, όταν πρωτοξεκίνησε το Ε.Σ.Υ., στις απεργίες είχαν προσωπικό ασφαλείας πολυπληθέστερο από αυτό που έχουν σήμερα ως κανονικό προσωπικό.
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ σου εύχομαι Προκόπη μου.

Prokopis Doukas είπε...

@QwfwqN: Αντιδράστε μαζικά! Όσο τα βρίσκουν, τα κάνουν. Κι εγώ βαριέμαι - αλλά πρέπει...

@ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ZΕΝΑΚΟΣ: Αγαπητέ, καλωσήρθατε! Κι ευχαριστώ πάρα πολύ - μου αρέσουν και τα μεγάλα σχόλια και το οτι μοιραστήκατε την (επώδυνη) προσωπική σας εμπειρία. Χωρίς να έχω παρόμοια στο στενό μου περιβάλλον, αλλά γνωρίζοντας γιατρούς, εξακολουθώ να πιστεύω στην ύπαρξη ιδιαίτερα αξιόλογων και έντιμων ανθρώπων, σε όλους τους κλάδους. Όσο κι αν φαινόμενα διαφθοράς εξαπλώνονται, εξακολουθώ να αρνούμαι την ισοπέδωση. Υπάρχει η υγιής (μεγάλη; μικρή;) μειονότητα - άσε που μπορεί να είναι σε κάποιες περιπτώσεις πλειονότητα. Η ισοπέδωση άλλωστε βολεύει στο να μην κάνουμε ποτέ τίποτα - και αφαιρώντας την προσωπική ευθύνη, αθωώνει...

@Ανώνυμος 9.59: Γιατί είστε καχύποπτος, υποθέτω. Ενδεχομένως και οπαδός των θεωριών συνομωσίας - κάτι που σας κατατάσσει σε αυτούς που δεν θέλουν να γίνει τίποτα, γιατί όλοι είναι "σάπιοι"...
Δεν έκρυψα ποτέ οτι εγκρίνω πολλά από το στυλ και τις προτάσεις Παπανδρέου. Αλλά να γράψω ειδικώς ένα post για τη διαφθορά στην υγεία, ώστε να πω μια φράση για την (πασίγνωστη άλλωστε) πρόταση Παπανδρέου, που αποτελεί και το αυτονόητο (κάτι που καθιστά τη μη άμεση εφαρμογή της σκάνδαλο από μόνο του) - ε, τότε με υποτιμάτε ιδιαιτέρως. Και δεν θα το δεχτώ, ειδικά από κάποιον ανώνυμο...

Prokopis Doukas είπε...

@aa: Μα το ρεπορτάζ της Καθημερινής, που αποτέλεσε την έμπνευση γι αυτό το post, δίνει ιδιαιτέρως βάρος και στην ευθύνη του πολίτη-πελάτη.. Καλό Πάσχα!

@yb: Αυτό που ήθελα να πω είναι οτι η ανάγκη για δράση σε πολιτικό επίπεδο δεν αποκλείει την ατομική ευθύνη - και το ανάποδο... Επίσης, με καλή μουσική!

@ippoliti_ippoliti: Η αλήθεια είναι οτι είναι διαφορετικό να αποδέχεσαι το "δωράκι" μετά από πίεση - και διαφορετικό να το απαιτείς εκβιαστικά... Μεγάλη διαφορά! Αλλά τα όρια, όταν αρχίσεις και αποδέχεσαι, γίνονται δυσδιάκριτα. Μήπως τότε αρχίζεις κι έχεις λιγότερο ενδιαφέρον, όταν δεν παίρνεις κάτι; Μήπως αυτός που δίνει κάτι, αποκτά "μέσο", μεγαλύτερη προσοχή (έστω και στα "ξενοδοεχειακά") κλπ;

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος 1.42: Το ξέρω εδώ και καιρό αυτό το blog, όπως και την ιστορία της Αμαλίας.
Διαφωνώ απολύτως μαζί σας. Ούτε όλοι είναι έτσι όπως τους χαρακτηρίζετε - δύο ιστορίες μάνι-μάνι σε αυτό το post, του Αυγουστίνου Ζενάκου και της Μερόπης, σας διαψεύδουν οικτρά. Πότε θα μάθουμε (ως πολίτες) οτι αυτού του είδους ο μηδενισμός απλώς αθωώνει τους ενόχους; Αφού "όλοι έτσι είναι", γιατί κανείς να είναι διαφορετικός; Γιατί να είσαι έντιμος; Για να ακούει από εσάς οτι είναι απατεώνας; Ε, τότε, ας γίνει κιόλας - να έχει τουλάχιστον το κέρδος...

@ Meropi: Μερόπη μου, σ' ευχαριστώ - σε πιστεύω απολύτως. Αυτό που λες είναι συγκλονιστικό:

"Κρίμα που τα έχουν τόσο υποβαθμίσει. Μου λέει ο άντρας μου ότι το προσωπικό είναι ανεπαρκέστατο. Κάποτε, όταν πρωτοξεκίνησε το Ε.Σ.Υ., στις απεργίες είχαν προσωπικό ασφαλείας πολυπληθέστερο από αυτό που έχουν σήμερα ως κανονικό προσωπικό."

Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν όλοι σε τι χάλι βρισκόμαστε... Καλό Πάσχα!

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Καλή Ανάσταση Προκόπη..Παρ'ότι πολύ εντός μέσα στα νοσοκομεία λόγω επαγγέλματος, δεν θα σχολιάσω το φακελάκι αλλά το αίσθημα της ματαίωσης που βασανίζει στην κυριολεξία όλους όσους επιθυμούν να κάνουν αξιοπρεπώς την δουλειά τους.Καλή Ανάσταση κι ας μην μπορούμε πια ούτε να ονειρευτούμε εύκολα σ' αυτή την κατά άλλα πανέμορφη χώρα.

athinovio είπε...

οι γιατροί παίρνουν φακελάκια γιατί τους τα δίνουμε. έχοντας υποστεί τρείς εγχειρήσεις και έχοντας γεννήσει δύο φορές, όλα σε κρατικά νοσοκομεία, δεν έδωσα φακελάκι παρά μόνο μία φορά, αφού είχε γίνει η επέμβαση λίγο πριν βγώ σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης, που μάλλον τελικά έδειξε να φέρνει το γιατρό σε δύσκολη θέση. Στο χαζηκώστα Ιωαννίνων ούτε οι νοσοκόμες δεν πήραν τίποτα ούτε οι γιατροί που με φρόντισαν. Ακούω κι άλλες παρόμοιες ιστορίες οπότε λέω ότι δεν είμαι η εξαίρεση αλλά ότι χαλάνε την πιάτσα όσοι έχουν την νοοτροπία του "εγώ πληρώνω και θα τα έχω όλα"

cynical είπε...

καλημέρα Προκόπη,

σχετικά με το φακελλακι και πώς θα καταπολεμηθει. Ειχε γραψει και παλιοτερα να ανοιγαμε μια ιστοσελιδα οπου ο καθενας θα καταχωρούσε τα ονοματα γιατρων που ΔΕΝ δεχτηκαν να το πάρουν. Ετσι θα επιβραβευονταν οι καλοι και οι κακοι δια της απουσιας τους απο τη λιστα θα στιγματιζονταν ή μονοι τους θα καταχωρουσαν το ονομα τους. Αλλα τοτε θα δεσμευονταν κιολας για να μην παιρνουν.

Μπορει και να δουλεψει.

Πολλες ευχες. καλη ανασταση

Prokopis Doukas είπε...

@Carpe diem: Αχά.. Και δεύτερη γιατρός στην παρέα; Ή μήπως κάποιο από τα άλλα επαγγέλματα στον ίδιο χώρο; Όπως και να έχει, δεν έχει σημασία. Την αίσθηση αυτή την ξέρω. Κάποια βράδια τελειώνω τη δουλειά κι αισθάνομαι οτι κατάφερα να γίνει αξιοπρεπώς και "ξεχωριστά". Κάποια άλλα όχι - γιατί αισθάνομαι οτι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ώστε το "τοπίο" που έχει διαμορφωθεί να μην εμποδίζει τα πράγματα...

@athinovio: Γενικά σωστό αυτό που λέτε. Υπάρχουν και άνθρωποι όμως που έχουν "εκβιαστεί" και "στριμωχτεί", ώστε να δώσουν φακελάκι...

@cynical: Έχεις ασχοληθεί πολύ με το θέμα, το ξέρω. Η πρόταση είναι σωστή - μακάρι να δουλέψει. Γιατί δεν το στήνει κάποιος φίλος, που έχει ευκολία με τη δημιουργία sites? Θα το στηρίξουμε όλοι.
Μια άλλη που έχω εγώ είναι οι αξιοπρεπείς αμοιβές στους γιατρούς - με "αντάλλαγμα" την πολύ αυστηρή τιμωρία, όταν παραβάινει τον κώδικα ηθικής. Γιατί - ας το πούμε κι αυτό - είναι αστείο να ακούς κάτι 1800άρια σε ανθρώπους που δουλεέυουν 20 χρόνια κι έχουν και πίσω τους κάτι σπουδές να, με το συμπάθειο... Αλλά εδώ, έχουμε φάει τα λεφτά, δεν έχουμε ούτε για γάζες...

maximus είπε...

Πριν από χρόνια τις ώρες που κινδύνευε η ζωή αγαπημένου προσώπου η οικογένειά μου έδωσε παραπάνω χρήματα σε γνωστό χειρουργό, ο οποίος τα πήρε και ήταν πολύ συγκινημένος απ' ότι μας είπε.

Χριστός Ανέστη

Prokopis Doukas είπε...

@MAXIMUS: Συγκινημένος? Εννοείτε οτι δεν του συνέβαινε συχνά ή δεν το ζητούσε - και γι αυτό θεώρησε την προσφορά συγκινητική;

Ανώνυμος είπε...

Προέρχομαι από μια ιατρική οικογένεια και ο πατέρας μου εξασκεί περίπου 40 χρόνια τώρα την ιατρική αν και τώρα, φυσικά λόγω ηλικίας πια, λιγότερο... Πέρασε πάρα πολλά, τον πολέμησαν όσο δεν φαντάζεστε, ακόμα και όταν με το σταυρό στο χέρι όπως τον κορόιδευαν, πήρε τη θέση Δ/ντη στο Αχέπα σε συγκεκριμένη κλινική... Δεν έχει πάει ποτέ πληρωμένο συνέδριο, ακόμα και τώρα που πηγαίνει όσο μπορεί. Έχει δει τόσο κόσμο ειδικά από τον τόπο που ξεκίνησε έτσι χωρίς λεφτά, έχει χειρουργήσει, έχει τρέξει ακόμα και στο Άγιο Όρος, να εκπαιδεύσει να μάθει στους μοναχούς ιατρούς εκεί, να τους δωρίσει μηχανήματα... Θυμάμαι μας έφερνε κάθε Πάσχα κάτι υπέροχες λαμπάδες από κερί, που μοσχοβολούσαν και αυτό ήταν το ταπεινό τους δώρο που έπαιρνε και αυτό για εμάς, για τα παιδιά που πολύ χαιρόμασταν! Όπως όλα τα επαγγέλματα, έτσι και εδώ, υπάρχουν και οι καλοί και οι κακοί και όλα τα φυντάνια... Απλά όσο, το χρήμα μπαίνει σε προτεραιότητα και ο γιατρός-άνθρωπος στην αφάνεια, τόσο χειρότερα τα πράγματα.

Χρόνια πολλά και με Υγεία πάνω απ 'όλα Προκόπη, γιατί πραγματικά είναι τόσο δύσκολο να είσαι άρρωστος καμιά φορά στην Ελλάδα και όχι μόνο...

Sue G. είπε...

Χριστός Ανέστη! κ.Δούκα και Χρόνια Καλά.

Εύχομαι να "γεμίσατε" με όμορφες εικόνες και στιγμές.

maximus είπε...

Εννοώ όπως καταλάβατε ότι μας δούλευε κι εμείς εθελοτυφλούσαμε για να έχει καλύτερη περιποίηση η ασθενής μας... Εκτός από τα φακελάκια που είχαμε δώσει στους διάφορους, πληρώσαμε τα νοσήλια, την αμοιβή του γιατρού αλλά και κάποια ποσά για όλα τα μέλη του team, τάχα μου. Ξέρετε απ’ αυτούς που περνούν μια φορά μόνο, λένε το επώνυμο τους και τσιμπούν το μαγουλάκι του ασθενή ρωτώντας, "πώς πάμε σήμερα";
Κάπως έτσι παγιώνεται η κατάσταση και, ναι, είμαστε όλοι υπεύθυνοι!

Prokopis Doukas είπε...

Χρόνια Πολλά σε όλους!

@Spastos Petalakis: Ναι, το θέμα είναι όμως οτι ο έντιμος γιατρός δεν μπορεί να παραμένει αβοήθητος, μια ζωή..

@Sue: Δεν θα ανταπαντήσω "αληθώς", γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου Χριστιανό. Εύχομαι να "γεμίσατε" κι εσείς...

@MAXIMUS: Κάπως έτσι το είχα καταλάβει κι εγώ...

ShareThis