Επιτέλους, αισιοδοξία...

Γράφω με την ευφορία της απονομής του Νομπέλ Ειρήνης στον Μπαράκ Ομπάμα: Η ευχάριστη είδηση που έκλεισε μια - ομολογουμένως όλο ευχάριστες εκπλήξεις - εργάσιμη εβδομάδα. Παρά τις (ενδεχομένως δικαιολογημένες) αντιδράσεις και επιφυλάξεις οτι η βράβευση είναι πρόωρη, το θεωρώ ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Πρώτον γιατί το σκεπτικό της επιτροπής επισημαίνει πόσο σημαντική είναι η στροφή της αμερικανικής διπλωματίας ως προς τον αφοπλισμό από τα πυρηνικά (βλέπε και κατάργηση της ψυχροπολεμικής “ομπρέλας” Μπους) και γενικότερα τη διαβούλευση και συνεννόηση - κάτι που περιφρονούσε απροσχημάτιστα η άθλια διακυβέρνηση Μπους. Δεύτερον, γιατί ενισχύει τον Αμερικανό πρόεδρο στο εσωτερικό του μέτωπο, κόντρα στους υπερσυντηρητικούς που έχουν “βγάλει τα μαχαίρια”, όχι μόνο με αφορμή την επιχειρούμενη αναμόρφωση του συστήματος υγείας, αλλά και με αφορμή τον “ατιμωτικό” αποκλεισμό του Σικάγου από τη διαδικασία ανάδειξης της πόλης που θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς του 2016 - παρά την αυτοπρόσωπη παρουσία Ομπάμα.

Δεν θα κουραστώ να το λέω: Η ζωή (και η πολιτική) δεν είναι μια μαξιμαλιστική κατάσταση, όπου αφού δεν καταφέρνουμε οι ΗΠΑ να γίνουν ένα πολιτισμένο και αξιοσέβαστο διεθνές “αρνάκι”, δεν πρέπει να υποστηρίξουμε την πιο προοδευτική, φιλειρηνική, ανοιχτόμυαλη “πλευρά του συστήματος”. Και αυτό ισχύει για κάθε χώρα, για κάθε κλειστό σύστημα (εξουσίας ή μη) - για κάθε ομάδα ανθρώπων. Αλλιώς μας αξίζει ο Μπους - και γενικώς το χειρότερο.

Εξίσου ευχάριστη ήταν και η χθεσινή είδηση, περί άρσης της ασυλίας Μπερλουσκόνι. Η αυτού γελοιότης ξέσπασε κατά των δικαστών και του Προέδρου της Δημοκρατίας (όλοι όσοι του αντιτάσσονται ή ασκούν κριτική είναι “κομμουνιστές” - κάπου το έχω ξανασυναντήσει αυτό από την ανάποδη) και απείλησε οτι θα μας δείξει “από τι είναι φτιαγμένος”, ενώ σήμερα παραπονέθηκε οτι "είναι ο πιο κατατρεγμένος πολιτικός της ιστορίας". Ελπίζω να καταδικαστεί σύντομα και η Ιταλία να απαλλαγεί, μετά από εκλογές, από αυτόν τον frontman της μαφίας και της ακροδεξιάς.


Στα δικά μας τώρα. Η (ευχάριστη) έκπληξη και η αισιοδοξία (έστω - και πολύ σωστά - συγκρατημένη) είναι διάχυτη, νομίζω. Η αρχή έγινε με την εκπλήρωση των προεκλογικών υποσχέσεων, περί “μαζέματος” του υπουργικού σχήματος. Και συνεχίστηκε με τις τομές, την ανάσχεση της κατρακύλας και τις απρόβλεπτες κινήσεις Παπανδρέου - αν και δεν είναι όλες θετικές.

Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ το αριστοτεχνικό “άδειασμα” των περισσότερων “παλαιοκομματικών” που έμειναν έξω - κι ας είχαν ένα σωρό σταυρούς.

Ναι, μου αρέσει που στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου “έκανε μάθημα” ο Συνήγορος του Πολίτη - σε πλήρη αντιδιαστολή με την περιφρόνηση και το σαμποτάζ προς τις Ανεξάρτητες Αρχές, της προηγούμενης κυβέρνησης.

Ναι, μου αρέσει που υπάρχουν πολλές γυναίκες και υπουργοί άγνωστοι, αντισυμβατικοί - που δε υπακούουν στο “πρωτόκολλο”. Καιρός ήταν να πάμε λίγο κόντρα στην αισθητική της “μερσεντέ” και του “κομπρέσορα”.

Ναι, μου αρέσει που καταργήθηκαν “υπουργεία”, όπως το Μακεδονίας-Θράκης - που δεν ήταν παρά ένα βαλκανικού τύπου “εθνικοπατριωτικό κέλυφος”. Οι εθνικιστικές μπούρδες που εκτοξεύτηκαν αρμόζουν πλήρως στο τριτοκοσμικό μυαλό αυτών που μπορούν να πιστέψουν οτι “το απαίτησε ο Νίμιτς”.

Ναι, μου αρέσει η πρόταση προς την επικεφαλής των Οικολόγων Πράσινων στην Αυστρία, να αναλάβει το υφυπουργείο Περιβάλλοντος. Το οτι δεν το δέχτηκαν είναι δική τους αδυναμία - ή δεν ήταν έτοιμοι ή είναι μίζεροι. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και για τις εντυπώσεις να το έκανε ο Παπανδρέου, έπρεπε να είναι έτοιμοι να αποφύγουν την παγίδα. Αλλά μάλλον τους ενόχλησε που πρότεινε συγκεκριμένα στη Βασιλάκου - και γι αυτό και οι εσωτερικές αντιδράσεις είναι οξείς ή καλυμένα κριτικές, όπως λέγεται για τον Καφετζόπουλο.

Ναι, μου αρέσει που θα προκηρυχθούν οι πολιτικές θέσεις στο δημόσιο. Δεν μου αρέσει που έσπευσαν να το ανακοινώσουν, αλλά ακόμα και τώρα που γράφω το www.primeminister.gr δεν λειτουργεί...

Δεν μου αρέσει επίσης το ρίσκο με πρόσωπα που φλερτάρουν με την ελαφρότητα ή με την απρόβλεπτη, εκρηκτική συμπεριφορά.

Δεν μου αρέσει η επίκληση των πατεράδων, εν έτει 2009, είτε από φανατικούς ΠΑΣΟΚους (“Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς”) είτε από υπουργούς.

Δεν μου αρέσει που η κυβέρνηση (ενώ πολύ σωστά εγκαταλείπει την ανεκδιήγητη “τακτοποίηση” των ημιυπαίθριων) δεν πράττει το ίδιο για την απαράδεκτη “έκτακτη εισφορά” και παραπέμπει στα δικαστήρια, τα οποία “θα σεβαστεί”. Αν είσαι τολμηρός, δεν χρειάζεται να αποφανθεί το δικαστήριο, απόσυρε την μόνος σου. Δει δη χρημάτων, όμως...

Μου αρέσει που θα καταργηθούν οι εκατοντάδες επιτροπές που επιβάρυναν το κράτος με "ημέτερους αργόμισθους", που θα επανεξεταστούν τα πανάκριβα διόδια στις υπό κατασκευήν εθνικές (στην Πατρών-Κορίνθου θα πληρώνουμε τώρα μόνο για μια λωρίδα!) και οι άδειες των κολεγίων - που υπέγραψε άρον-άρον ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές.

Δεν μου αρέσει η καταθλιπτική κατάσταση στην οποία άφησε την οικονομία και τα ταμεία η ΝΔ - μου αρέσει όμως που αποκαλύπτεται το “πλιατσικολόγημα”, πριν αποχωρήσει από την εξουσία. Κάτι ανάλογο με τον Σπηλιωτόπουλο υπέγραψε και για τα κάθε λογής πολυιατρεία και διαγνωστικά κέντρα ο Αβραμόπουλος (που μπορούν πλέον να μην έχουν γιατρούς να κατέχουν υποχρεωτικά το 51% των μετοχών) - ενώ φαίνεται οτι στα υπουργεία δεν άφησαν τίποτα, για να βρουν οι επόμενοι...

Μου αρέσει που εγκατέλειψαν την πολιτική στελέχη της ΝΔ, τουλάχιστον υπερτιμημένα (όπως κάτι πρώην "τσάροι της οικονομίας" που τα έκαναν μαντάρα) - για να μην πω "επικίνδυνες μετριότητες" παλαιάς κοπής, που αποχώρησαν με ανεκδιήγητες δηλώσεις περί "υπερβολικής οικολογικής μόδας"... Δεν μου αρέσει που επανεξελέγησαν "με τα μπούνια", σχεδόν όλοι οι εκπρόσωποι της λεγόμενης "λαϊκής δεξιάς", που θα μπορούσαν ανέτως να ανήκουν στο ΛΑΟΣ - η γνωστή ακροδεξιά που "φωλιάζει" στη ΝΔ.

Μου αρέσει, τέλος η απόφαση-κόλαφος για Εφραίμ & Σία, καθώς και το οτι “αρχίζουν και κελαηδάνε” για το Βατοπέδι, ένας-ένας οι δυσαρεστημένοι. Πρώτος ο Πέτρος Δούκας, που ομολόγησε εμμέσως πλην σαφώς, οτι “οι εντολές έρχονταν από το Μαξίμου”. Έτσι, για να "αποκαθίσταται" η προσβεβλημένη νοημοσύνη μας...


Ήταν συνολικά μια “παραγωγική” εβδομάδα, που έφερε και πάλι λίγη αισιοδοξία στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει αύριο το πρωί - σε μερικά πράγματα ίσως ποτέ. Ας δώσουμε όμως μια ευκαιρία, να απορρίψουμε τον κυνισμό και να πειστούμε οτι κάποια πράγματα είναι εφικτά...





"Επί του πιεστηρίου": Ενώ μου αρέσει εξαιρετικά η δήλωση Χρυσοχοίδη "όποιος αστυνομικός ακουμπήσει πολίτη θα φεύγει με συνοπτικές διαδικασίες" και θεωρώ οτι δεν μπορεί να υπάρχει καμία περιοχή "αστυνομικού άβατου", δεν μου αρέσουν καθόλου οι καταγγελίες που ακούω και διαβάζω για τους χθεσινούς ελέγχους στα Εξάρχεια.

Οι φωτό είναι από τα http://www.newsday.com, http://www.timesonline.co.uk, http://www.xblog.gr και http://ia.media-imdb.com

To post συνοδεύεται από την εκπληκτική ιστορική jazz φωνή της Αμερικανίδας Sarah Vaughan.