Bête Noire

Ήθελα να είμαι ο Bryan Ferry, πολύ πριν χιλιάδες παιδάκια εθιστούν στην ιδέα οτι ο δρόμος προς την εύκολη ζωή είναι στρωμένος μέσα από reality και οδηγεί στα επαγγέλματα του τραγουδιστή ή του δημοσιογράφου. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνω το πρώτο (δεν είχα φωνή, ούτε ταλέντο μουσικού - κι ας ασχολήθηκα τόσα χρόνια) και τελικά, "μέσω Τρικάλων", έγινα το δεύτερο.

Αυτό το τραγούδι, το “Kiss And Tell” (κάτι μου έκανε το εφέ της γραφομηχανής στην αρχή;), που το έγραψε πιθανότατα για τον χωρισμό του με τη Jerry Hall, βγήκε λίγο πριν την έναρξη της επαγγελματικής μου πορείας - το θυμάμαι σ’ ένα διαφημιστικό του Τop FM, του πρώτης (αποτυχημένης) απόπειρας για ραδιόφωνο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Τότε με είχε συνεπάρει.

Τώρα που το ξανακούω, 23 χρόνια μετά, συμπίπτει με ένα σημείο καμπής, με μια ήττα - όχι τόσο προσωπική, όσο συλλογική. Ποτέ δεν αισθάνθηκα την Ελλάδα να βρίσκεται σε τόσο δυσμενή θέση, γιατί ποτέ δεν ήταν. Μόνο που όλα αυτά τα χρόνια, η συμπεριφορά “της” οδήγησε σε αυτό που ζούμε τώρα.

Σαν τιμωρία λοιπόν στον κακό μαθητή που ντρέπεται για “τα χαίρια του”, έχω την αίσθηση οτι η πλειονότητα των (μη χοντρόπετσων) Ελλήνων αποδέχεται την ανάγκη να πληρώσει, γιατί ξέρει κατά βάθος οτι φταίει - κι ας τον κυνηγάνε ωφελιμιστικά οι όποιες “αγορές”. Κι ίσως καταλαβαίνει οτι ο Γερμανός δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει κι άλλα ευρώ, επειδή πολλά προηγούμενα χάθηκαν σε οτιδήποτε άλλο εκτός από δημιουργικές και αναπτυξιακές επενδύσεις.

Δεν ξέρω αν έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνουν πρακτικά αυτές οι θυσίες - ειδικά αν επιμείνουμε σε όλες τις στρεβλώσεις που μας κρατάνε πίσω, πολίτες μιας χώρας που παράγει ελάχιστα σε σχέση με αυτά που καταναλώνει, που θέλει να οδηγεί Porsche, να παρακολουθεί σκυλοπόπ τηλεόραση και κίτρινα περιοδικά, να φοροδιαφεύγει, να αδιαφορεί για οτιδήποτε δημόσιο και να λύνει τα θέματα της με “κονέ” (αυτές είναι οι αμαρτίες μας και όχι ο χαμηλότερος της Ευρώπης 14ος μισθός). Ίσως σε 6 ή 9 μήνες, θα αισθάνεται ως το απόλυτο θύμα ή ο πρωταγωνιστής μιας τραγωδίας, που άρχισε τρείς δεκαετίες πίσω, αλλά κορυφώθηκε αναίσχυντα στα τελευταία 5 χρόνια της απόλυτης αβελτηρίας Καραμανλή και των συν αυτώ. Δεν έχω δει ποτέ πάντως, να διευρύνεται η ψαλίδα σε δημοσκοπήσεις όσο απομακρύνονται οι εκλογές - και μια κυβέρνηση να εισπράττει την εμπιστοσύνη του 48% των Ελλήνων.

Είναι περίεργο τι ακριβώς μου αρέσει στον Bryan Ferry. Το tremolo στη φωνή του πάντως, όχι (η “θυματοποίηση” που λέγαμε). Ούτε το λίγο γλυκερό που του βγαίνει, όταν τον βλέπεις να τραγουδάει. Αντίθετα, μου αρέσει τόσο πολύ το στυλ του απόλυτου δανδή, του αέναου θαυμαστή των γυναικών - και όλη η ηχητική του τελειομανής αναζήτηση, στις δεκαετίες του ‘80 και του ’90 (τα πιο ροκ του χρόνια ήταν - πριν - συναρπαστικά, αλλά αταίριαστα με μένα και - μετά - βαρετά και ανεπιτυχή). Όταν τον είδα πενηντάρη, στη σκηνή του Λυκαβηττού, το 1994, πώς κινούσε το σώμα του επί 15 λεπτά, στην εκπληκτική εκτέλεση του κομματιού που έδωσε τον τίτλο του σε αυτό το blog, είπα οτι μάλλον δύσκολα θα αποκτήσω άλλο πρότυπο άντρα. Κι αν κάποιος είναι έτσι στα 62 του - ε, χαλάλι του, έτσι θέλω να είμαι κι εγώ όταν φτάσω εκεί.

Είναι δύσκολο να είσαι το “μαύρο πρόβατο” - κι ας μην σπεύσουν να γοητευθούν οι αυτοκαταστροφικοί “δανδήδες” της ροκ κουλτούρας των Βαλκανίων. Θα περάσουμε δύσκολα. Το ζήτημα είναι να αποφύγουμε την “κλαψούρα” - και να βρούμε το κουράγιο να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Με στυλ και αισιοδοξία - και χωρίς λαμογιές και κουτοπονηριές.

Λίγο πριν τη δική μου προσωπική κρίση ηλικίας, θα κρατήσω το γλυκόπικρο στυλ του μεγάλου ερωτικού - και θα σας το προτείνω και σας. Με την ιδέα οτι το μαύρο είναι στυλ - και όχι απουσία φωτός...





Οι φωτό είναι από το www.last.fm/music και το εξώφυλλο από τη wikipedia

Πέρσυ τέτοια μέρα, η Sade είχε την τιμητική της. Φέτος είναι η σειρά του αγαπημένου Βρετανού Bryan Ferry...