Η γενιά που γεννήθηκε στα sixties...

Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω για τη γενιά μου. Την παρατηρούσα προχθές, στο πάρτυ. Αν είμαστε αυτοί που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ΄60 - κάποιοι είναι σήμερα στο κατώφλι των 50. Και κάποιοι ίσως μόλις σαραντάρισαν και ζουν αυτό το τρελλό σοκ του παλιμπαιδισμού, που σε πιάνει μόλις κλείσεις αυτήν την τόσο σημαδιακή και “βαριά” (για τα μέχρι τώρα δεδομένα) ηλικία...


Νομίζω οτι τα πράγματα είναι πιο “χρυσά” στη δεκαετία των 30 - τουλάχιστον για μένα ήταν. Είσαι ακόμα πολύ νέος, αλλά αρχίσεις και διαμορφώνεσαι ως αυτόνομος επαγγελματίας - κι αυτό έχει μεγάλη βαρύτητα στην αυτονομία της προσωπικότητας. Καλώς ή κακώς, η οικονομική εξάρτηση (εφόσον σπουδάζεις, πας φαντάρος κλπ) στη δεκαετία των 20 χαλάει την κατά τα άλλα ειδυλιακή εικόνα. Και τα πράγματα, με τη γενιά των 700 ευρώ, όλο και χειροτερεύουν, αντί να καλυτερεύουν. Για να μη μιήσω για την Ιταλία...

(Στις Ηνωμένες Πολιτείες είχα την ευκαιρία να δω πόσο φτηνό και εύκολο (με τη βοήθεια και λίγων garage sales) να φτιάξεις ένα σπιτικό στα γρήγορα. Οικοσκευή, στοιχειώδη έπιπλα και αυτοκίνητο - όλα ήταν προσιτά, με την προϋπόθεση φυσικά ενός καλού μισθού, που για ένα νέο επιστήμονα δεν ήταν δύσκολο να κινείται γύρω στα 3 χιλιάδες δολάρια, για αρχή. Not bad... Εδώ πάλι, όταν ήμουν φοιτητής στην Πάτρα, είχα αφεντικά στο μπαρ που δούλευα, τριαντάρηδες που έμεναν ακόμα με τη μαμά: Βόλευε το σιδέρωμα και το σπιτικό φαγητό...)

Στα 40 λοιπόν, τα πράγματα σοβαρεύουν: Πέρα από τον παράγοντα οικογένεια και παιδιά, γίνεται όλο και πιεστικότερο να εκφραστείς. Να “πετύχεις” θα το έλεγε κάποιος άλλος - εγώ όμως θα πω να εκφραστείς, να κάνεις αυτό το δημιουργικό που επιθυμείς, ακόμα κι αν αφορά μόνο τον τρόπο ζωής σου. Κι όχι μόνο σε επίπεδο δουλειάς - αλλά σε επίπεδο “επιτεύγματος ζωής”.

Κοιτούσα λοιπόν τους θαμώνες του πάρτυ: Το ροκ το είχαν στα χείλη, ειδικά τα γνωστά κομμάτια. Σα να το έλεγαν όμως με μια πίκρα - της χαμένης νιότης; Του επιτεύγματος που δεν ήρθε; Της αισθητικής παραίτησης;

Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’60, λέει ένας μύθος επηρεάστηκαν από το επαναστατικό της κλίμα, τη δολοφονία του Κένεντι το ’63, τη χρονιά των “πύρινων αλόγων” το ’66, τις φοιτητικές συγκρούσεις και τις εξεγέρσεις του ’68 στο Σικάγο, στο Παρίσι ή στην Πράγα. Πώς όμως είμαστε τόσο ήσυχοι; Σα να θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, με τάξη...

Ίσως γιατί μεγαλώσαμε στα eighties - τη δεκαετία της ψυχρής επιστροφής του στυλ, μαζί με αυτό που ονομάστηκε “γιαπισμός”. Με τη Sade να σκάει μύτη, σαν θηλυκό ηφαίστειο σιωπής, με τον Paul Weller να διαμαρτύρεται στυλίστικα για τις πολιτικές της Thatcher, με τον Bryan Ferry να αποθεώνει τον απόλυτο δανδή...

Μεγαλώσαμε με το Hotel California (ως κλύσμα σχεδόν) και τους (αληθινούς ή μη) ροκάδες, αλλά δεν είναι αυτοί που πραγματικά μας εκφράζουν. Η μουσική της δεκαετίας του ΄70, είτε rock, είτε disco, είτε ακόμα και punk μας έπασε οριακά, ενεγράφη στο DNA μας, αλλά δεν είμαστε εμείς. Όπως δεν είμαστε κι η γενιά των Stones ή του Πολυτεχνείου, που εκφράστηκαν (και τα μπουρδούκλωσαν) επαρκώς...

Καταγράφω μερικά θετικά του μεγαλώματος μας, παρά το οτι ζήσαμε τη χούντα: Μεγαλώσαμε με λίγο ή καθόλου (ασπρόμαυρη) τηλεόραση. Είχαμε καλύτερη αίσθηση της σημασίας της παιδείας. Η μουσική μας παιδεία απείχε παρασάγγας από τη σημερινή. Ακούσαμε πολύ καλό ραδιόφωνο, είτε στα κρατικά, είτε αργότερα με την έκρηξη της ελεύθερης ραδιοφωνίας και των μουσικών σταθμών. Διαβάσαμε πιο πολύ - και προλάβαμε τα ελληνικά νησιά, όπως θα έπρεπε να είναι...

Τον κόσμο όμως δεν τον έχουμε αλλάξει ακόμα. Αργούμε να ξεπεταχτούμε μπροστά, ίσως γιατί παραείμαστε “late bloomers”. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η γενιά που γεννήθηκε τα sixties βγήκε μπροστά με τον Ομπάμα.

Στην Ελλάδα, μόλις την τελευταία δεκαετία μας κυβερνούν οι νεώτεροι της γενιάς του Πολυτεχνείου - τώρα εμφανίστηκε ένας αριθμός σαραντάρηδων υπουργών, όπως ο Παπακωνσταντίνου, ο Ραγκούσης ή ο Γερουλάνος. Στα γράμματα, στη τέχνη και στη διαφήμιση, που είναι στα δυνατά σημεία της γενιάς, κάτι έχει γίνει - αλλά όχι πραγματικά ξεσηκωτικό, ας με φωτίσουν οι αρμοδιότεροι. Στα media, η γενιά μου έχει βγει μπροστά εδώ και καιρό, αλλά με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα - με απογοητεύει πώς ένας άνθρωπος 45 χρονών μπορεί να εκπέμπει τόσο μεγαλύτερη από την ηλικία του “αύρα”...

O απολογισμός δεν με ικανοποιεί. Μήπως αυτή η δύσκολη καμπή για την Ελλάδα είναι η ευκαιρία για να βγεί αυτή η επόμενη “ώριμη” γενιά μπροστά; Ή μήπως απλώς θα περάσουμε απαρατήρητοι, σα μια σιωπηλή χαμένη περίπτωση της ιστορίας;






Η φωτό από το Blow Up του Antonioni είναι από το www.lacasapark.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το αριστoυργηματικό κομμάτι του Γάλλου Dj Cam, που παραπέμπει στον τίτλο-τοτέμ για τη jazz των sixties, "Birth Of The Cool...