2.2.10

Η γενιά που γεννήθηκε στα sixties...

Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω για τη γενιά μου. Την παρατηρούσα προχθές, στο πάρτυ. Αν είμαστε αυτοί που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ΄60 - κάποιοι είναι σήμερα στο κατώφλι των 50. Και κάποιοι ίσως μόλις σαραντάρισαν και ζουν αυτό το τρελλό σοκ του παλιμπαιδισμού, που σε πιάνει μόλις κλείσεις αυτήν την τόσο σημαδιακή και “βαριά” (για τα μέχρι τώρα δεδομένα) ηλικία...


Νομίζω οτι τα πράγματα είναι πιο “χρυσά” στη δεκαετία των 30 - τουλάχιστον για μένα ήταν. Είσαι ακόμα πολύ νέος, αλλά αρχίσεις και διαμορφώνεσαι ως αυτόνομος επαγγελματίας - κι αυτό έχει μεγάλη βαρύτητα στην αυτονομία της προσωπικότητας. Καλώς ή κακώς, η οικονομική εξάρτηση (εφόσον σπουδάζεις, πας φαντάρος κλπ) στη δεκαετία των 20 χαλάει την κατά τα άλλα ειδυλιακή εικόνα. Και τα πράγματα, με τη γενιά των 700 ευρώ, όλο και χειροτερεύουν, αντί να καλυτερεύουν. Για να μη μιήσω για την Ιταλία...

(Στις Ηνωμένες Πολιτείες είχα την ευκαιρία να δω πόσο φτηνό και εύκολο (με τη βοήθεια και λίγων garage sales) να φτιάξεις ένα σπιτικό στα γρήγορα. Οικοσκευή, στοιχειώδη έπιπλα και αυτοκίνητο - όλα ήταν προσιτά, με την προϋπόθεση φυσικά ενός καλού μισθού, που για ένα νέο επιστήμονα δεν ήταν δύσκολο να κινείται γύρω στα 3 χιλιάδες δολάρια, για αρχή. Not bad... Εδώ πάλι, όταν ήμουν φοιτητής στην Πάτρα, είχα αφεντικά στο μπαρ που δούλευα, τριαντάρηδες που έμεναν ακόμα με τη μαμά: Βόλευε το σιδέρωμα και το σπιτικό φαγητό...)

Στα 40 λοιπόν, τα πράγματα σοβαρεύουν: Πέρα από τον παράγοντα οικογένεια και παιδιά, γίνεται όλο και πιεστικότερο να εκφραστείς. Να “πετύχεις” θα το έλεγε κάποιος άλλος - εγώ όμως θα πω να εκφραστείς, να κάνεις αυτό το δημιουργικό που επιθυμείς, ακόμα κι αν αφορά μόνο τον τρόπο ζωής σου. Κι όχι μόνο σε επίπεδο δουλειάς - αλλά σε επίπεδο “επιτεύγματος ζωής”.

Κοιτούσα λοιπόν τους θαμώνες του πάρτυ: Το ροκ το είχαν στα χείλη, ειδικά τα γνωστά κομμάτια. Σα να το έλεγαν όμως με μια πίκρα - της χαμένης νιότης; Του επιτεύγματος που δεν ήρθε; Της αισθητικής παραίτησης;

Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’60, λέει ένας μύθος επηρεάστηκαν από το επαναστατικό της κλίμα, τη δολοφονία του Κένεντι το ’63, τη χρονιά των “πύρινων αλόγων” το ’66, τις φοιτητικές συγκρούσεις και τις εξεγέρσεις του ’68 στο Σικάγο, στο Παρίσι ή στην Πράγα. Πώς όμως είμαστε τόσο ήσυχοι; Σα να θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, με τάξη...

Ίσως γιατί μεγαλώσαμε στα eighties - τη δεκαετία της ψυχρής επιστροφής του στυλ, μαζί με αυτό που ονομάστηκε “γιαπισμός”. Με τη Sade να σκάει μύτη, σαν θηλυκό ηφαίστειο σιωπής, με τον Paul Weller να διαμαρτύρεται στυλίστικα για τις πολιτικές της Thatcher, με τον Bryan Ferry να αποθεώνει τον απόλυτο δανδή...

Μεγαλώσαμε με το Hotel California (ως κλύσμα σχεδόν) και τους (αληθινούς ή μη) ροκάδες, αλλά δεν είναι αυτοί που πραγματικά μας εκφράζουν. Η μουσική της δεκαετίας του ΄70, είτε rock, είτε disco, είτε ακόμα και punk μας έπασε οριακά, ενεγράφη στο DNA μας, αλλά δεν είμαστε εμείς. Όπως δεν είμαστε κι η γενιά των Stones ή του Πολυτεχνείου, που εκφράστηκαν (και τα μπουρδούκλωσαν) επαρκώς...

Καταγράφω μερικά θετικά του μεγαλώματος μας, παρά το οτι ζήσαμε τη χούντα: Μεγαλώσαμε με λίγο ή καθόλου (ασπρόμαυρη) τηλεόραση. Είχαμε καλύτερη αίσθηση της σημασίας της παιδείας. Η μουσική μας παιδεία απείχε παρασάγγας από τη σημερινή. Ακούσαμε πολύ καλό ραδιόφωνο, είτε στα κρατικά, είτε αργότερα με την έκρηξη της ελεύθερης ραδιοφωνίας και των μουσικών σταθμών. Διαβάσαμε πιο πολύ - και προλάβαμε τα ελληνικά νησιά, όπως θα έπρεπε να είναι...

Τον κόσμο όμως δεν τον έχουμε αλλάξει ακόμα. Αργούμε να ξεπεταχτούμε μπροστά, ίσως γιατί παραείμαστε “late bloomers”. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η γενιά που γεννήθηκε τα sixties βγήκε μπροστά με τον Ομπάμα.

Στην Ελλάδα, μόλις την τελευταία δεκαετία μας κυβερνούν οι νεώτεροι της γενιάς του Πολυτεχνείου - τώρα εμφανίστηκε ένας αριθμός σαραντάρηδων υπουργών, όπως ο Παπακωνσταντίνου, ο Ραγκούσης ή ο Γερουλάνος. Στα γράμματα, στη τέχνη και στη διαφήμιση, που είναι στα δυνατά σημεία της γενιάς, κάτι έχει γίνει - αλλά όχι πραγματικά ξεσηκωτικό, ας με φωτίσουν οι αρμοδιότεροι. Στα media, η γενιά μου έχει βγει μπροστά εδώ και καιρό, αλλά με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα - με απογοητεύει πώς ένας άνθρωπος 45 χρονών μπορεί να εκπέμπει τόσο μεγαλύτερη από την ηλικία του “αύρα”...

O απολογισμός δεν με ικανοποιεί. Μήπως αυτή η δύσκολη καμπή για την Ελλάδα είναι η ευκαιρία για να βγεί αυτή η επόμενη “ώριμη” γενιά μπροστά; Ή μήπως απλώς θα περάσουμε απαρατήρητοι, σα μια σιωπηλή χαμένη περίπτωση της ιστορίας;






Η φωτό από το Blow Up του Antonioni είναι από το www.lacasapark.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το αριστoυργηματικό κομμάτι του Γάλλου Dj Cam, που παραπέμπει στον τίτλο-τοτέμ για τη jazz των sixties, "Birth Of The Cool...

buzz it!

17 σχόλια:

Ευάγγελος είπε...

Καλημέρα σας! Ο όρος "γενιά" μας παραπλανά, κατά τη γνώμη μου, οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά κι οι περιστάσεις κι οι συνθήκες κάθε εποχής απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Στα πάρτι, λοιπόν, με αναφορά εκείνη τη χρονική περίοδο αρκούμαι απολαμβάνοντας τις μουσικές και τα τραγούδια των Μπιτλς, του Ντύλαν, της Μπαέζ, το φανταστικό "Summer wine" με τη Νάνσυ Σινάτρα, αλλά και τα δικά μας Τρελοκόριτσα και Κορίτσια των φίλων μου κι ενθουσιάζομαι αν τύχει ν' ακούσω από βινίλο τη Θεία Μάρω!... Στις μέρες μας η απαιτήσεις υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες μιας "γενιάς", θαρρώ, μάλλον χρειάζεται συλλογική και συντονισμένη προσπάθεια από όλους και προ παντός διάρκεια και επιμονή! Το "μετά" που τραγουδούσαν προφητικά στη γενιά των '90's ο Παπακωνσταντίνου με το Μαχαιρίτσα έχει γίνει "τώρα"... Τι έχουν να μας πουν άραγε τα παιδιά αυτής της "γενιάς";

Prokopis Doukas είπε...

@Ευάγγελος: Προφανώς και οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά - ωστόσο υπάρχουν πάντα κάποια γενικά χαρακτηριστικά κάθε εποχής, κάθε "γενιάς" ανθρώποων. Αυτά προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω για τη γενιά στην οποία ανήκω κι εγώ...

yb είπε...

Ως fire horse λοιπόν "δικαιούμαι δια να ομιλώ"...:-)
Είχα απο τα μαθητικά/φοιτητικά χρόνια την αίσθηση, που εδώ και πολλά χρόνια έγινε πεποίθηση, οτι δυστυχώς η γενιά μας τελικά είναι όπως περιεκτικότατα καταλήγεις: απαρατήρητη, σιωπηλή και χαμένη. Μια γενιά στο μεταίχμιο, μια γενιά "μετά", μια γενιά "πριν", δεν είμαστε γενιά κανενός "του". Δεν είχαμε ποτέ κάποια συνοχή ή πιο συγκεκριμένη ταυτότητα ή δεν βρήκαμε ποτέ τα ζύγια μας.

Πλην των θετικών που περιγράφεις (και για τα μουσικά πράγματα είσαι ο πλέον κατάλληλος βεβαίως) ζήσαμε και άλλα παράξενα, όπως την αρχή των υπολογιστών στην Ελλάδα του '80, την εποχή των φοιτητικών μας χρόνων και τουλάχιστον αυτό το νήμα το πιάσαμε απο την αρχή του...Ομως ίσως υπήρξαμε και η πρώτη γενιά, που σε σχέση με τις προηγούμενες, προστατεύτηκε περισσότερο απο τους γονείς της. Αυτό μας στοίχισε πολύ και ανεπανόρθωτα σε ανεξαρτησία, ωρίμανση και καθυστερήσεις. Κατά κάποιο σχηματικό τρόπο υπήρξαμε πάντα "πολύ νέοι για..." και αίφνης "πολύ μεγάλοι για...". Χάσαμε.

WCF είπε...

'Αλλο ένα διαμαντάκι-κείμενο, Προκόπη......πόσο αληθινά αυτά που λες.....

Ανώνυμος είπε...

είστε καλός αποκωδικοποιητής, οφείλω να ομολογήσω

Κ.Κ.Μ.

Prokopis Doukas είπε...

@ yb: Ωω, πολύ ωραία ανάλυση... Ίσως έχετε δίκιο... :-)

@ Irini Vergopoulou: Ευχαριστώ! Something is missing, όμως, ε;

Voulimiki είπε...

Δυστυχώς μάλλον θα περάσουμε απαρατήρητοι. Νομίζω πως σημαντικό ρόλο έπαιξαν αφενός η "βαριά σκιά" της προηγούμενης γενιάς του Πολυτεχνείου και αφετέρου η δύσκολη παιδική ηλικία των γονιών μας (πόλεμος-κατοχή-αντίσταση-εμφύλιος). Μας μεγάλωσαν διευκολύνοντάς μας κι έτσι δεν μάθαμε να αγωνιζόμαστε και κυκλοφορούμε αποπροσανατολισμένοι.

Prokopis Doukas είπε...

@Κ.Κ.Μ.: Υπάρχω και σε μη digital εκδοχή... :-)

@Voulimiki: Η "βαριά σκια" ήταν όντως βαριά - το έδειξε και το αποτέλεσμα...
Επιτρέψτε μου να είμαι λίγο πιο αισιόδοξος, κάτι πιστεύω οτι θα φανεί - και δεν θα περάσουμε απαρατήρητοι...

Idom είπε...

"Είμαστε η αδικημένη γενιά τού '60, δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα..."
Τζίμης Πανούσης
http://www.youtube.com/watch?v=Y_kDDBZpBX4

Θα αναλάμβανα να πάω εγώ την γενιά μας μπροστά αλλά βαριέμαιαιαιαιαι... και είμαι κουρασμένοοοοος....

Idom

WCF είπε...

Επειδή η ανάλυση του yb είναι άψογη, θα έλεγα ότι ο καλύτερος στίχος που γράφτηκε για αυτήν τη γενιά είναι το "μια εφηβεία επιεικής που γίνεται σαράντα" της Λίνας....και ναι, Προκόπη, λείπει η αίσθηση του ξεχωριστού στίγματος για τους 40/45άρηδες σήμερα, σαν να ειναι εγκλωβισμενοι μεταξυ παλιοτερων και νεοτερων ιστορικων στιγμων, αχρωμοι αοσμοι και αγευστοι, δυστυχως, και δεν αναμασω αυτα που εγραψες, αλλα ετσι το νιωθω, και για αυτο συγκινηθηκα απο το κειμενο....κατι σαν μπέμπηδες που γίναν κυριούληδες και κυριουλες πριν το καταλαβουν....ομως, απο τον καθενα ξεχωριστα και τον προσωπικο του αγωνα κρινεται πλεον τι αποτυπωμα θα αφησει σε αυτη τη ζωή.....

Prokopis Doukas είπε...

@ Idom: Καλά, άμα αναλάβετε τη διακυβέρνηση της χώρας, θα σας υποστηρίξουμε... :-)

@ Irini Vergopoulou: Ωραίος στίχος... Αυτό το "μπέμπηδες που γίναν κυριούληδες και κυριούλες" το έχω δει βεβαίως και σε άλλες γενιές, αλλά γενικώς συμφωνούμε... :-)

Ανώνυμος είπε...

Η καλύτερη είναι γενιά του '69!

Ανώνυμος είπε...

Το θέμα είναι τα είναι swinging τα 10's για το καλό της ανθρωπότητας...

scalidi είπε...

Έχω την αίσθηση ότι δεν αφορούν επί της ουσίας οι "γενιές" από μόνες τους, πραγματικές ή κατασκευασμένες, μόνο οι φωτεινές ή σκοτεινές τους εξαιρέσεις, μόνο αυτοί που ξεχωρίζουν από τις γενιές και τις ξεπερνάνε. Αυτοί που προχωρούν ένα βήμα παραπέρα και φτάνουν και στους παρακάτω, τους επερχόμενους... Και τι ειρωνεία, εκ των υστέρων μπορεί να θεωρηθούν εκφραστές μια γενιάς.

Ανώνυμος είπε...

Φίλτατε με κάνατε και χαμογέλασα πικρά.
Είμαστε η "ντεμί-σεζόν" γενιά εμείς.
Αυτή που σιγοτραγουδά το "είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή" γιατί δυνατά δεν της βγαίνει.
Εκεινή που στο παρα τρίχα θα κανε τη διαφορά αλλά που την έχει αφήσει ελπίδα για τα παιδιά της.
Εν κατακλείδι εγώ η υποφαινόμενη, που τρεκλίζω στα πρώτα βήματα των 40 χρόνων της χωρίς να το έχει καταλάβει καν,ελπίζει... μόνο...
Και η τελευταία σας ερωτηματική φράση, είναι ρητορική, έτσι δεν είναι...?


-Ground Control to Major Tom-

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Να είναι swinging - μακάρι... :-)

@scalidi: Ναι, ίσως έχετε δίκιο, αλλά πάντα υπάρχουν κάποια κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά κάθε γενιάς...

@Ground Control to Major Tom: Όχι, ρωτάω ειλικρινά - ελπίζοντας οτι η απάντηση που θα πάρω από τη ζωή, θα είναι αρνητική... Γι αυτό και το "rebirth of the cool"... :-)

"Ground Control to Major Tom" είπε...

Με κάνατε και έψαξα να θυμθώ ξανά το Blowup.
Ειρωνία πες το και τραγική αν θέλετε ακόμα, αλλά στο soundtrack listing της εν λόγω ταινείας υπάρχει και ένα κομμάτι απο τους "loving spoonful" με τίτλο "Did You Ever Have to Make up Your Mind?"...

Τοο many questions indeed


Kαλό σου βράδυ

ShareThis