5.4.10

Ο "άγιος" αναπτήρας...

H πόλη μου φαίνεται βαριά, όταν είναι άδεια. Ίσως γιατί πάνε πολλά καλοκαίρια από τότε που δούλευα Αύγουστο, ίσως γιατί έχω χρόνια να κάτσω στην κοίτη της το Πάσχα - ίσως γιατί τη χαίρομαι πιο πολύ από άλλους, που τους παιδεύει;

Ίσως γιατί επιβάλλεται ο λόγος για τον οποίο είναι άδεια. Η άνοιξη είναι πολύ πιο ωραία εκεί που η φύση είναι πιο ισχυρή, το παπαδαριό είναι πολύ πιο καταθλιπτικό εκεί που αφήνεται ελεύθερο να καταλάβει όλο το χώρο. Είτε πρόκειται για μια ισλαμική χώρα, είτε πρόκειται για τον "μουτζαχεντίν" παπά της πλατείας Κουμουνδούρου, που ενισχύει με μεγάφωνα την τόσο κακόφωνα εκτελεσμένη ψαλμωδία (επιμένω οτι η άσκηση εξουσίας θα ήταν πολύ πιο ανθρώπινη, αν άκουγε καλύτερες μουσικές), για να προσελκύσει, λέει, κανένα μετανάστη (!)...


Δεν με πειράζει το πένθος. Όταν δούλευα στο ραδιόφωνο, με ενοχλούσε, τώρα πια όχι, το αγνοώ παντελώς. Ίσα-ισα, που ο επιτάφιος (και η μουσική του επένδυση) είναι ότι πιο αισθητικό έχει να επιδείξει, νομίζω, η κατά τα άλλα αφόρητα κιτς ορθοδοξία μας. Πρόσφατα ήμουν σε μια κηδεία και ακριβώς αυτή τη κουβέντα είχα. Σε ένα, από φυσικής πλευρά, πολύ ωραίο τοπίο, στη Καισαριανή, το θέαμα των ορθόδοξων τάφων, με τις καθόλου απέριττες μορφές και σχήματα, τα καντηλάκια, τα πλαστικά λουλουδάκια, και όλη την Άρτα και τα Γιάννενα, ήταν ανυπέρβλητα προσβλητικό στο μάτι. Οποιουδήποτε άλλου (γνωστού) δόγματος τα νεκροταφεία έχω δει, είτε είναι ιουδαϊκά, είτε είναι μουσουλμανικά, είτε είναι δυτικών χριστιανικών δογμάτων, είναι πιο αισθητικά. Κάπως αισθάνεσαι οτι σέβονται περισσότερο το νεκρό - εδώ από το εμπόριο του άθλιου καφενείου με τον μαζικό καφέ και το δήθεν κονιάκ που δεν πίνονται, μέχρι τις παραστάσεις που δίνονται από τους αλαλάζοντες συγγενείς (πού να δεις τι έγινε στον Κουν, μου είπε ένας φίλος ηθοποιός, μέσα στο τάφο μπήκαν, σκίζοντας τα ρούχα τους) και τον δημοσιουπαλληλικό κυνισμό των παπάδων, ο σεβασμός και το μέτρο απουσιάζουν. Δεν ξέρω, ίσως σε άλλες χώρες, του τρίτου κόσμου, τα πράγματα είναι χειρότερα...

Θέλω να ξεκαθαρίσω εξ αρχής οτι σέβομαι απολύτως την διάθεση του καθενός να λατρέψει το Θεό της αρεσκείας του - φτάνει να μη μου το πουλάει ως υποχρεωτικό, καταναγκαστικό έργο. Μάλιστα, σε θεολογικό επίπεδο, κάποιος που θα συζητούσε μαζί μου, θα διαπίστωνε ίσως οτι δεν είμαι καθόλου όσο άθεος θα νόμιζε - στέκομαι με δέος απέναντι στον άγνωστο μηχανισμό του σύμπαντος, που συνοψίζει οτιδήποτε αναφέρεται ως “θεϊκό” στο μυαλό μου. Πιθανώς θα ανακάλυπτε οτι είμαι άθρησκος, με την έννοια της άρνησης της μαζικοποιημένης θρησκευτικής “discipline” και την αποδοχή ενός προσωπικού φιλοσοφικού δρόμου, που μπορεί να έχει πολλούς δασκάλους, αλλά μόνο ένα προσωπικό μονοπάτι. Μονοπάτι, που εκτός από προσωπικό δεδομένο που φυλάσσεται μυστικό, μπορεί και να το μοιραστεί κανείς, αλλά όχι να το χρησιμοποιήσει για τη δημιουργία υπηκόων ή ακολούθων. Είμαι ανοιχτός μάλιστα στο να ακούσω οποιαδήποτε θεώρηση δεν εκφέρεται με το φανατισμό του “μοναδικού ορθού δρόμου” - κάτι που οποιοσδήποτε πλησιάζει λίγο τη σοφία, ακόμα κι υπηρετεί μια θρησκεία, παραδέχεται οτι αυτός ακυρώνεται από την πολλαπλότητα της προσωπικής αναζήτησης του καθενός.

Θεωρώ μάλιστα οτι η διδασκαλία του Ιησού θα πρέπει να ήταν (γιατί δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την σωστή απόδοση της από τους πολύ χαμηλότερου επιπέδου μαθητές του, όσο κι αν αγιοποιήθηκαν μετά) ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα - και πάντως σίγουρα πρωτοποριακή για την εποχή του. Αν υιοθετήσει κανείς το κριτήριο της αντοχής στο χρόνο, ο τύπος χαρακτήρισε τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια της ανθρωπότητας - ουδείς το έχει καταφέρει αυτό (ούτε καν οι Beatles), άρα το αστέρι του το είχε και μάλιστα ιδιαίτερα λαμπερό.

Δεν αμφισβητώ καθόλου την ιστορική ύπαρξη του Ιησού - τη θεϊκή του υπόσταση, με την έννοια που της δίνει (η κάθε) θρησκεία, μου είναι πολύ εύκολο να αμφισβητήσω. Η μόνη εξήγηση που ταιριάζει σε αυτό που πάντα σκεφτόμουν, είναι αυτή που δίνει ο Γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Gerald Messadier, στο εξαιρετικό του βιβλίο “Ο Άνθρωπος που Έγινε Θεός” - το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Ο Ιησούς, για τη δική μου αντίληψη, ήταν ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος και εξελιγμένος άνθρωπος, αυτό που οι ανατολικές θρησκείες ονομάζουν “realised”- πιο ολοκληρωμένος “μεταφυσικά”, με την έννοια οτι έχει μια μεγαλύτερη αντίληψη των άγνωστων μηχανισμών της φύσης. Μπορεί να είχε όλα όσα περιγράφει ο Μessadier (ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η “κρυφή” από την ιστορία θητεία του με τους Εσσαίους), ενοράσεις, υπερβατικές εμπειρίες και λοιπά - σε κάθε περίπτωση όμως ήταν ένας εξαιρετικά ξεχωριστός άνθρωπος - είτε εξαφανίστηκε μετά τη σταύρωση του, όπως λέει ο Messadier, είτε επρόκειτο περί διδύμων, όπως ισχυρίζεται μια νέα “θεωρία”...

Όχι δεν πιστεύω σε καμία ανάσταση - όλα είναι συμβολικά. Κι ας λέω από συνήθεια (και αμηχανία) την ευχή. Αυτή ακριβώς η ενσωμάτωση μιας πίστης (που δεν πιστεύουμε) μέσα στην καθημερινότητα, είναι που με ενοχλεί. Ο γάμος που γίνεται θρησκευτικός, ασυνείδητα. Η ευχή και η αναίτια επίσκεψη στην εκκλησία (άλλο η επίσκεψη από την πλευρά θαυμασμού ενός καλλιτεχνικού μνημείου). Η δήθεν αθώα άγνοια της έννοιας του δικαιώματος (και των διακρίσεων που μπορεί να επιφέρει η δημοσιοποίηση ενός προσωπικού φιλοσοφικού δεδομένου που εφάπτεται της καταγωγής και των φυλετικών χαρακτηριστικών), όταν ζητείται η αναγραφή του θρησκεύματος στην αστυνομική ταυτότητα. Οι ευχές και οι γιορτές μιας “επικρατούσας θρησκείας”. Δεν ξέρω αν είναι πλάκα η άρνηση του υπαλλήλου να λάβει το δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα, αλλά αν με ρωτάτε, αυτή είναι η έντιμη στάση: Να απαιτείς το διαχωρισμό - το δώρο απλώς συμπίπτει με αργίες και δίνεται τότε (όπως το επίδομα αδείας) ή είναι λόγω θρησκευτικής εορτής;

Δεν θα σταματήσω να ενοχλούμαι από μια θρησκεία που έχει γίνει νταβατζήδικα “καπέλο”, σε όσους δεν την ακολουθούν πραγματικά. Δεν θα σταματήσω να ενοχλούμαι από την μισθοδοσία χιλιάδων ιερέων (που κανείς μάλλον δεν ξέρει ακριβώς πόσοι είναι σε ένα ήδη προβληματικό και διογκωμένο δημόσιο), από το κράτος - και μάλιστα από την αυθαίρετη μονιμοποίηση τους, με την χειροτόνηση από έναν μητροπολίτη. Είμαι της άποψης οτι η εκκλησία (συμπεριλαμβανομένων και των μονών, πατριαρχείων, εξαρχείων κλπ. που έχουν και το μεγαλύτερο μερίδιο) ή θα παραδώσει όλη της την περιουσία στο κράτος και θα μισθοδοτείται από αυτό (εφόσον προβλεφθεί η υπηρεσία και για τους πιστούς των άλλων δογμάτων, αφού συμφωνήσουμε πλειοψηφικά όλοι οι πολίτες) ή θα πρέπει να είναι παντελώς αυτόνομη - και να μισθοδοτεί τους υπαλλήλους της, από την αξιοποίηση της περιουσίας της.

Δεν θα σταματήσω να ενοχλούμαι από την απίστευτη φοροδιαφυγή του παγκαριού, που δίνει ευκαιρία σε μητροπολίτες όπως ο πρώην Αττικής, να πλουτίζουν. Και καλά το παγκάρι, είναι αυτόβουλη προσφορά, ας πούμε σαν το pourboire. Αυτό που είναι απολύτως απαράδεκτο είναι η ταρίφα για τα “μυστήρια” και η πλήρης απουσία και άρνηση απόδειξης, χειρότερα και από τους νταβατζήδες νονούς της νύχτας, που στήνουν τα κυκλώματα των παρκαδόρων - και σου ζητάνε και συγκεκριμένο ποσό! Γι αυτό και - όσο και να συμπαθώ το χαμηλό προφίλ του Ιερώνυμου - δεν μπορώ να δεχτώ καμία φωνή που αντιτίθεται στη φορολόγηση στης εκκλησίας, ακόμα κι αν αυτή φαίνεται - σε κάποιες περιπτώσεις - “άδικη”, ενώ μάλλον δεν είναι καθόλου... Όσο δε για τις υποκριτικές φωνές “περί περιορισμού του φιλανθρωπικού έργου της εκκλησίας”, τις κατατάσσω στην απανταχού φυόμενη κουτοπονηριά μας - εδώ σε επίπεδο διδακτορικού...

Γι αυτό και δεν μπορώ να δεχτώ την παρουσία της εκκλησίας, σε κάθε κρατική εορτή ή τελετή (πολλές από τις οποίες πρέπει να εκλείψουν, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για αισθητικούς, καθώς συμπυκνώνουν το τρίπτυχο παπάδες/στρατός-αστυνομία/πολιτικοί που βαριούνται θανάσιμα) ή ακόμα χειρότερα στη λειτουργία της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας - με τα διάφορα εικονίσματα, τον θρησκευτικό όρκο και τους αγιασμούς. Πρόσφατα, πήρα το θάρρος, για πρώτη φορά και ζήτησα σε δικαστήριο να ορκιστώ στην τιμή και την υπόληψη. Σκεφτείτε: Εγώ άργησα τόσο πολύ, που έχω αυτές τις απόψεις - και ήμουν και μάρτυρας σε μια εκδίκαση μισθωμάτων. Ο φοβισμένος παράγοντας μιας ποινικής δίκης θα το κάνει πιστεύετε ελεύθερα ή θα λουφάξει στο ευαγγέλιο, μπροστά στο φόβο να εκνευρίσει έναν θεούσο/α, που ενδεχομένως θα κάθεται στην έδρα;

Δεν θα σταματήσω λοιπόν να σκέφτομαι, οτι είναι ρεζίλι για μια χώρα που παριστάνει την ευρωπαϊκή, να ναυλώνει αεροσκάφος για να φέρει το φως του “αγίου αναπτήρα”, από μια σπηλιά όπου έχουν “σφαχτεί” κυριολεκτικά στο ξύλο κάτι γραφικοί και φανατικοί παπάδες - με την υπερηφάνεια μάλιστα να ξεχειλίζει στους ελληνορθόδοξους, οτι έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία. Και που βγαίνουν αμέσως μετά, με το διονυσιασμό του τριτοκοσμικού φανατικού να επιδείξουν το “θαύμα” τους, χωρίς καμία ευλάβεια ή εσωτερικότητα - η γλώσσα του σώματος λέει πολλά.

Κι αυτό που θα περίμενα (θα απαιτούσα είναι η σωστή λέξη), από μια προοδευτική κυβέρνηση, είναι να κάνει τη ρήξη και να στείλει το λογαριασμό στην εκκλησία - να την διευκολύνει μάλιστα κιόλας, παρέχοντας μέσα, για να υπηρετήσει το δόγμα της. Αλλά χωρίς κόστος (σε εποχές λιτότητας), υφυπουργό Εξωτερικών και “τιμές αρχηγού κράτους”.

Κάποτε, όπως και η διάχυτη κουτοπονηριά, κι αυτό πρέπει να τελειώσει. Αλλά τι λέω, έχουμε τώρα την πολυτέλεια να τα βάζουμε με την κοινωνική υποκρισία και την καθυστέρηση του (αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να μετρηθεί) 40, 50, 60 ή 70%; Μόνο που με τούτα και με κείνα, ποτέ δεν θα την έχουμε - την “πολυτέλεια”...






Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι δανεική (ως συνήθως) από το blog του John Black και τα εξώφυλλα είναι από τα www.livanis.gr και www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Jesus To A Child" του Βρετανού, ελληνοκυπριακής καταγωγής, George Michael, στο ωριμότερο - κατά την άποψη μου - άλμπουμ της καριέρας του.

buzz it!

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το post αυτό το ψηφίζω δαγκωτό!

Prokopis Doukas είπε...

@ BlondeElena: Thanks! Δεν εκπλήσσομαι, μετά τις αντιδράσεις για την έκφραση του τίτλου... :-)

Nicholas είπε...

συμμερίζομαι απόλυτα τις σκέψεις εδώ. κόβουμε φράγκα από τους δημοσίους υπαλήλους και πληρώνουμς το κηφηναριό.

Ανώνυμος είπε...

Και ομως τούτη η αγουρη ανοιξη ταιριάζει τόσο με το θεικό πάθος (που η αφηγηση του ειναι τόσο ανθρώπινη) οσο και με το ανθρωπινο.Ισως να φταίει η καταθλιψή μου γι' αυτό ,αλλά η μεγάλη βδομάδα πάντα για μένα ειχε μεγάλη σημασία και στά μέρη πού την εζησα δεν ειχε τίποτα από κιτς.Η μεγάλη Βδομάδα και η Ανάσταση ειναι η ιεροτελεστία της ανοιξης

Ελένη Μπέη είπε...

Τη χάρηκα κι εγώ πολύ τούτη την ανάρτηση. Μόνο κάπως ενοχλητικό σημείο της βρίσκω τούτο:
"Ο φοβισμένος παράγοντας μιας ποινικής δίκης θα το κάνει πιστεύετε ελεύθερα ή θα λουφάξει στο ευαγγέλιο, μπροστά στο φόβο να εκνευρίσει μια στριμμένη κυράτσα, που ενδεχομένως θα κάθεται στην έδρα;"
επειδή κάλλιστα στην έδρα θα μπορούσε να βρίσκεται ένας ...στριμμένος κυράτσος.

Καλημέρα σας!

Prokopis Doukas είπε...

@Nicholas: Το οποίο θέλει την "αυτονομία" του και ταυτόχρονα τη μισθολογική του εξάρτηση.. :-)

@Ανώνυμος: Καμία αντίρρηση - το πώς βιώνει ο καθείς την εποχή είναι δικό του θέμα. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω οτι η άνοιξη δεν περιορίζεται στα χριστιανικά έθιμα...

@Νερένια: Οκ, συγνώμη, έχετε δίκιο. Θα το αλλάξω αμέσως, γιατί το νόημα της έκφρασης δεν έχει σχέση με το φύλο.

Ανώνυμος είπε...

@ Νερένια: Ακριβώς αυτό ετοιμαζόμουν να γράψω κι εγώ, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. :)) Όντως, θα μπορούσε να είναι στριμμένος κυράτσος. And indeed it is πολλές φορές, όπως λέτε κι εσείς αγαπητέ Προκόπιε.
Εξαιρετική ανάρτηση! Η πνευματικότητα ή το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το σύμπαν και τους νόμους του, είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Συνήθως δεν εξηγείται με επιχειρήματα ούτε πρέπει να υπόκειται σε έξωθεν κρίση.
Τα δόγματα, έτσι όπως τα βλέπω εγώ, δεν είναι παρά μια έκφραση της ανθρώπινης τάσης για έλεγχο πάνω στους άλλους. Και δυστυχώς, η κυριολεξία έχει σκοτώσει το νόημα, όπως πολύ καλά λέτε. Μια κατά τα λοιπά ωραιότατη διδασκαλία κατακρεουργήθηκε από τους τύπους και χρησιμοποιήθηκε ως αιτία για κάθε είδος πολέμου που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Συνεχίζει δε, μέσα από τη στρέβλωσή της, να προσβάλει την ανθρώπινη αντίληψη και ανεξαρτησία παπαγαλίζοντας τσιτάτα και κανόνες άλλων εποχών. Για να μην πούμε για τα σκάνδαλα πάσης φύσεως και μακρυγορήσουμε...
Καλή μέρα να 'χετε. :))
Maria Shanti

Prokopis Doukas είπε...

@Maria Shanti: Μα η χειραγώγηση των μαζών και η άσκηση εξουσίας χαρακτήρισε την ιστορία των περισσοτέρων θρησκειών, νομίζω - και γι αυτό συγκεντρώνουν και τόση αντιπάθεια...

athinovio είπε...

Μέχρι και τα ευαγγέλια με τη ζωή του Ιησού, η βίβλος είναι ένα εξαισιο ανάγνωσμα, γεμάτο (και επιστημονικούς)συμβολισμούς, αλληγορίες, απίθανες περιγραφές αλλά και ίντριγκες, πάθη και σεξ. Πουθενά δεν αναφέρονται οι 7 θανάσιμες αμαρτίες, ούτε η κόλαση, ούτε είπε πουθενά ο Ιησούς να μην κοιμόμαστε με τρείς γυναίκες, αντιθέτως οι πατριάρχες του καιρού εκείνου είχανε πεντέξι και αν εγούσταραν, για ρεζέρβα είχαν και καναδυό δούλες, συχνά μάλιστα επισκέπτονταν και τις ανήθικες γυναίκες. Όταν δε, ερώτησαν τον Ιησού για τις νηστείες, εκείνος είπε το περίφημο, "Δεν έχει σημασία τι βάζετε στο στόμα σας αλλά ότι βγάζετε από αυτό", εννοώντας ότι τα λόγια μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό.

Μετά έπιασε δουλειά το παπαδαριό και τα διαστρέβλωσε όλα, για να ασκεί εξουσία, και από τότε παχαίνουν.

άντως, χωρίς να διαβάσει κανείς τα κείμενα εκείνα, δεν μπορεί να έχει πραγματική άποψη, αφού η εικόνα που οι περισσότεροι έχουμε είναι η αρτηριοσκληρωτικές ιστορίες που μας διδάσκουν στο δημοτικό παραλείποντας το πραγματικό νόημα των κειμένων.

Να διευκρινίσω ότι δεν είμαι θεούσα, ούτε πατάω το πόδι μου στην εκκλησία, αλλά όταν διάβασα τη βίβλο έμεινα έκπληκτη από το πόσο απείχε από όσα μας διδάσκουν στα σχολεία και στα κατηχητικά.

Prokopis Doukas είπε...

@ athinovio: Τα κατηχητικα δεν ξέρω τι λένε - κι αν είχα παιδί θα δήλωνα οτι δεν επιθυμώ να κάνει θρησκευτικά, αφού δεν είναι μάθημα θρησκειολογίας και φιλοσοφίας, αλλά κατήχησης.

Ωστόσο, ο πλούτος στα γραπτά της Καινής Διαθήκης, μπορεί πράγματι να είναι εξαιρετικός. Όπως σωστά λέτε, η χειραγώγηση και η δίψα για εξουσία είναι που διαστρεβλώνουν την όποια ενδιαφέρουσα πλευρά...

Ελένη Μπέη είπε...

@ athinovio,

ένα εξαιρετικό βιβλίο που μπορείτε ακόμη να διαβάσετε (αν δεν το έχετε κάνει ήδη) είναι η "Αντιγνώση" της Λιλής Ζωγράφου. Θα βρείτε εκεί μεταξύ άλλων και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για τις διαστρεβλώσεις που έχουν υποστεί τα ιερά κείμενα.

Ανώνυμος είπε...

Επανέρχομαι για να προσυπογράψω την Athinovio ( α,ρε Αθηνά, όλα τα είχε το Καζάνι, χατήρι δε μας χαλούσες! Από Doors ως Nirvana μέχρι και Bregovic!).

Μη ρωτάς τι λένε τα κατηχητικά, αγαπητέ, πως να ήταν τρόπος και την ίδια την αναπαραγωγή του ανθρώπινου γένους να την αναγάγουν σε αμαρτία.
Βέβαια μην περιμένετε πρόοδο από έναν λαό που πιστεύει ακόμη στο παραμύθι του κρίνου- το οποίο συνιστά και μεγάλη προσβολή για όλες τις μητέρες του κόσμου..

Ανώνυμος είπε...

Όντως, υπάρχει μια τρομερή δίψα για εξουσία, έχετε δίκιο. Κι αυτό ήταν ένα από τα πολλά σημεία που πάντα μ'έκαναν ν'απορώ. Το πώς διάφορες ομάδες ανθρώπων, που κατ-οχυρώνονται και θεσμικά μέσα στο χρόνο, οι οποίες διατείνονται ότι προτεραιότητά τους είναι η πνευματική ανάπτυξη, είναι τελικά τόσο αγκιστρωμένες στα εγκόσμια. Με απόψεις τόσο εξόφθαλμα παρεμβατικές σε θέματα που απλώς δεν άπτονται του "αντικειμένου" τους, αλλά και συμπεριφορές ακραία αντίθετες με τις ίδιες τους τις (υποτιθέμενες) αρχές...
Maria Shanti

Prokopis Doukas είπε...

@BlondeElena: Και μόνο η έννοια της "κατήχησης" μου είναι αεχθής. Πιο απεχθής ακόμα, το πρόσωπο του φανατικού "ζωϊτη"... (παραθρησκευτικές οργανώσεις)

@Maria Shanti: Μα το πιο "σαμποταριστικό" των ίδιων των επιχειρημάτων των θρησκειών είναι η έλλεψη πνευματικότητας που τις διακρίνει. Σπάνια θα δείτε ιεράρχη (ίσως πιο συχνά απλό παπά) να έχει στο πρόσωπο του "χαραγμένο" τον μυστικισμό και την εσωτερικότητα...

athinovio είπε...

blondeElena
Ξέρεις πολλά, πρέπει να πεθάνεις!!!

Για ξέρεις το ραδιοφωνικό καζάνι, θα πρέπει να ήσουν μικρή τότε, άρα, κάπου πάει ο νούς μου...

Ανώνυμος είπε...

Τουλάχιστον μπράβο που λέτε την γνώμη σας, σε μια χώρα που λίγοι τολμούν να θίξουν τα κακώς κείμενα της ορθοδοξίας και δη οι ''γνωστοί'', με εξαίρεση τον κ. Νίκο Δήμου που το έχει πάρει κάτι σαν προσωπική εργολαβία! Εννοείται συμφωνώ μαζί σας με έμφαση στο τραγικό χρυσοπληρωμένο κονιάκ, ο θεός να το κάνει, των κυλικείων.

gasireu

Prokopis Doukas είπε...

@gasireu: Μα δεν γράφουν καν "μπράντυ" τα άθλια αυτά ποτα, γράφουν κάτι άλλο επάνω...

Ανώνυμος είπε...

@athinovio

Στη σωστή κατεύθυνση πάει ο νους σου. Δημοτική Ρδιοφωνία middle 90's όλα τα λεφτά! Έχεις ανοιχτά τα σχόλια μόνο όσους έχουν Google ID, γι'αυτό σου τα γράφω εδώ. Ελπίζω να μην κουράζουμε τον Προκόπη με τους γρίφους μας. :-)

athinovio είπε...

Φανέρωσα το ημέηλ στο προφίλ μου, για 24 ώρες μόνο.

Elina Samara είπε...

Τι ευχάριστη έκπληξη το κείμενο σας κε Προκόπη! Πριν από εσάς ο αγαπητός Νικόδημος μας χάρισε χαμόγελα και ανάλογους προβληματισμούς

Prokopis Doukas είπε...

@ Elina: Ευχαριστώ πολύ αγαπητή, αλλά σας παρακαλώ μη με λέτε "κε Προκόπη", μου κάνει Νίκος Σταυρίδης σε ελληνική ταινία... :-)

Elina Samara είπε...

χαχα.. συμπαθέστατος ο Σταυρίδης πάντως!

ελήφθη ;-)

Ανώνυμος είπε...

θα ειμαι απόλυτα ειλικρινής: δεν περίμενα πίσω από την αυστηρή κι ευθυτενή φιγούρα ενός newscaster να κρύβεται ενας τοσο γόνιμος προβληματισμος,με ορθα επιχειρηματα χωρις υπερβολες και παραφωνιες!εξαιρετική διατυπωση της ''δευτερης οψης'' του ζητηματος θρησκεια..σιγουρα βοηθαει ολους εμας τους νεοτερους,να αποκρυσταλλώσουμε απόψη για το ''επίμαχο'' αυτό ζήτημα...αν και καινουριος στο blog σας, δηλωνω εφεξης τακτικος θαμώνας...
φιλικα,
γιωργος 21

Prokopis Doukas είπε...

@Γιωργος 21: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια, καλοδεχούμενος... Ευθυτενής - φαίνεται και από την τηκεόραση; :-)

Υ.Γ. Πολλοί διαφωνούν με αυτές τις θέσεις, να έχετε υπ' όψιν σας - και τις θεωρούν ακραίες. Μη βλέπετε που δεν τις έχουν διαβάσει εδώ ή δεν θέλουν να εκφραστούν...

Poli είπε...

Κι εμένα η μεγάλη εβδομάδα είχε κατάνυξη πάντα στη ζωή μου. Όχι γιατί πιστεύω στην ανάσταση του κυρίου αλλά γιατί πάντα είχα να θρηνώ έναν άνθρωπό μου που έφυγε νωρίς. Τον παππού μου, τον πατέρα μου, φίλους μου. Έλπιζα πως αυτή η ανάσταση όντως θα γίνει και θα τους ξαναδώ κάποια στιγμή.
Μέχρι που μεγάλωσα.
Ακόμα και σήμερα όμως η μεγάλη εβδομάδα, όπως και οι κηδείες, θα μου θυμίζουν τις δικές μου απώλειες στη ζωή. Δεν ελπίζω πια όμως σε τίποτα. Ελπίζω μόνο στην αναγέννηση της ψυχής μου. Στην προσπάθειά μου να βρω την ελπίδα και τη δύναμη να συνεχίσω να ζω και παλεύω. Την αναγέννηση που συνηγορεί και η φύση, γιατί είναι στα καλύτερά της την περίοδο αυτή.
Τον θεό που ψάχνει κανείς ας ψάξει να τον βρει μέσα του. Ας βρεί ή ας καλλιεργήσει τον καλό του εαυτό. Αυτό θα τον σώσει!

Τα άρθρα σου είναι απολαυστικά πάντα!

Prokopis Doukas είπε...

@ Poli: Ευχαριστώ πολύ! Και τα λόγια σας πολύ ανθρώπινα και γλυκά - προς τον ουμανισμό, που κι εγώ πιστεύω...

ShareThis