Το θράσος του κακομαθημένου

Σκηνή πρώτη. Δευτέρα απόγευμα, ραντεβού σε γιατρό. Καθηγητής πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γράφει η ταμπέλα. Αλεξιπτωτιστής, λέω από μέσα μου - εκεί διδάσκει, εδώ έχει ιατρείο. Μπαίνουμε μέσα, έχουμε ραντεβού στις 6, πλήθος κόσμου περιμένει. Ρωτάω τους παριστάμενους και ανακαλύπτω οτι περιμένουν ακόμα 2 ζευγάρια που έχουν ραντεβού - και τα δύο - στις 5! Οι υπόλοιποι προφανώς έχουν κι αυτοί, στις 6, όπως εμείς. Ζητάω το λόγο από τη γραμματεα: “Συγνώμη, κλείνετε διπλά ραντεβού;” Όχι, έρχεται αμέσως η άρνηση του κουτοπόνηρου. “Μα πώς, αφού εδώ περιμένουν δύο άνθρωποι που έχουν ραντεβού την ίδια ώρα. Γιατί κλείνετε ραντεβού και δεν λέτε όποιος έρθει θα περιμένει τη σειρά του;”. Αρχίζουν οι δικαιολογίες “Να ξέρετε, επειδή δεν θα κάνουμε ιατρείο τη Μεγάλη Πέμπτη, είχαμε και κάτι έκτακτα..”


Ανερυθρίαστα, έτσι. Χωρίς ούτε καν ένα προειδοποιητικό τηλεφώνημα, του στυλ “έχουμε κάποια έκτακτα, μήπως μπορείτε να έρθετε λίγο αργότερα”. “Όλοι οι γυναικολόγοι τα ίδια κάνουν”, μου εξηγεί αργότερα μια φίλη “και επικαλούνται τα απρόοπτα και τα έκτακτα”. Να τα καταλάβω τα απρόοπτα - αλλά το διπλοκλεισμένο ραντεβού δεν το δέχομαι με τίποτα. Γίνεται απλώς για να “συμπιέσει” την πελατεία ο γιατρός, να βγάλει περισσότερα και να είναι εξασφαλισμένος, αν κάποιος πελάτης ακυρώσει, οτι δεν θα χάσει ούτε λεπτό περιμένοντας αυτός. “Κάποτε είχα μπει σε ένα φίλο γιατρό και συζητούσαμε, ενώ έξω περίμενε κόσμος”, μου λέει μια άλλη φίλη. “Όταν αισθάνθηκα άσχημα και του το είπα, μου απάντησε οτι δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, για να περιμένουν και να φτιάχνεται η φήμη οτι είμαι περιζήτητος.”

"Να πείτε στο γιατρό οτι, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν επιθυμούμε να είναι γιατρός μας", ήταν η τελευταία μου κουβέντα πριν κλείσω την πόρτα. Την ασυνέπεια του γιατρού, τη θεωρώ απαύγασμα της κακής συμπεριφοράς. Να κατανοήσω μια μικρή αναμονή, είναι άλλωστε δύσκολο να “τακτοποιήσεις” τόσους ανθρώπους. Αλλά ακριβώς επειδή εξαρτάσαι από τον γιατρό, όταν διακυβεύεται η υγεία σου, οφείλει να είναι διπλά και τριπλά ηθικός και καλής συμπεριφοράς. Άλλωστε ο χρόνος όλων μας είναι πολύτιμος - και του πελάτη που πληρώνει πολυτιμότερος. Εμένα με ρωτάς, αν μπορώ να κάτσω δύο ώρες να περιμένω - και δεν θα πάω στη δουλειά μου; Και δεν θίγω καθόλου το θέμα των φακελακίων ή/και των αποδείξεων...

Σκηνή δεύτερη. Αμέσως μετά το γιατρό, σε μεγάλο πάρκινγκ κοντά στο Σύνταγμα, για να πάρουμε το αυτοκίνητο. Κάτι λέμε για το ΚΤΕΟ του αυτοκινήτου, ο ιδιοκτήτης επωφελείται για να πιάσει την κουβέντα και να αποσπάσει την προσοχή μας από την συναλλαγή. Πάει να φύγει, τον σταματάω: “Απόδειξη δεν θα δώσετε; Γιατί δεν την έχετε ήδη έτοιμη, την ώρα που εισπράττετε το (πανάκριβο) δεκάρικο; Το ξέρετε οτι είναι πια ποινικό αδίκημα;” Η απάντηση του κουτοπόνηρου: “Ο γιατρός δεν τη δίνει καθόλου”. “Αν δεν δίνει, δεν πάω”, του απαντώ...


(Παρένθεση: Αντιγράφω από παλαιότερο σχόλιο στο blog του Γεράσιμου, "οδηγίες" για όσους, συμπεριλαμβανομένων και γιατρών, δεν δίνουν απόδειξη.

“Λοιπόν δοκιμάστε το εξής: Με πολύ σοβαρό ύφος λέτε "τι σας χρωστάω;" - κάνοντας να βγάλετε τα λεφτά. Μόλις σας πει το ποσό, το κρατάτε στο χέρι (ακριβώς ει δυνατόν ή αλλιώς περιμένετε να βγάλει τα ρέστα). ΔΕΝ αφήνετε τα λεφτά από το χέρι σας. Του λέτε με σταθερή φωνή του αυτονόητου "Θα μου δώσετε και την απόδειξη, παρακαλώ;" 

Αν στραβομουτσουνιάσει, τραβάτε το χέρι πίσω. Η γλώσσα του σώματος λέει πολλά. Αυτό που υπονοείτε (ή αν χρειάζεται θα το πείτε κιόλας) είναι οτι όταν σας λένε μια τιμή είναι αυτονόητο οτι ειναι η τελική τιμή, με το ΦΠΑ και όλα. ΔΕΝ είστε σε συναλλαγή χονδρικής, όπου οι τιμές αναφέρονται χωρίς ΦΠΑ. Αν είστε σταθερός, θα αναγκαστεί έστω και βαρυγκομώντας να σας τη δώσει...

Αν βέβαια είστε τακτικός πελάτης και έχει εγκαθιδρυθεί αυτή η ένοχη σχέση, αναγνωρίζω οτι είναι δύσκολο. Εκεί συνιστώ να πείτε πολύ γλυκά και ευγενικά "Ξέρετε, θα πρέπει να μας δίνετε απόδειξη από εδώ και πέρα, χωρίς φυσικά άλλη τιμή, αλλιώς δυστυχώς θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε γιατρό. Δεν μας παίρνει με το αφορολόγητο μας". Θα δείτε οτι και πάλι θα αναγκαστούν να σας δώσουν....

Η φοροδιαφυγή στους γιατρούς είναι απύθμενη (πλην εντίμων, που δίνουν πάντα απόδειξη). Έχω δει γιατρό να "τσεπώνει" γύρω στα 30-40 75άρια κάθε απόγευμα, για βελονισμό. Χωρίς απόδειξη. Να μην έχετε καμία τύψη ή αμηχανία, λοιπόν.. :-)

Υ.Γ. Δεν είναι θέμα δημοσιογράφου. Το ίδιο κάνουν και συγγενείς μου - και οι γιατροί αναγκάζονται να υποκύψουν. Είναι θέμα να μην το δέχεσαι και να είσαι έτοιμος να τον εγκαταλείψεις, αν χρειαστεί. Ουδείς αναντικατάστατος, άλλωστε τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από τέτοιους...”)

Σκηνή τρίτη. Την άλλη μέρα το πρωί, επίσκεψη υδραυλικού/αποφράκτη. Κάνει δέκα λεπτά για κάτι πολύ απλό, δεν χρειάστηκαν ούτε καν εργαλεία ή μηχανήματα. Λέει το γνωστό “60 ευρώ + ΦΠΑ”, αλλά δικαιολογείται οτι δεν ξέρει ακριβώς το τελικό ποσό, γιατί άλλαξε το ποσοστό του ΦΠΑ. Του λέω “Θα μου πάρεις 60 ευρώ για δέκα λεπτά δουλειά;” Στην αρχή αστειεύεται “οτι πρέπει να συνεισφέρω κι εγώ στο πασχαλινό του αρνί”. Μου κάνει σκόντο 10 ευρώ, σοβαρεύει κάπως και λέει “Μα πώς, έχω έξοδα. Το πάρκινγκ, τα καύσιμα, τα πάγια έξοδα...”
Την ώρα μάλιστα που κόβει την απόδειξη (προφανώς πρωτόγνωρη διαδικασία), αναφωνεί, γράφοντας τα 10,5 ευρώ του ΦΠΑ: “Για κοίτα ρε φίλε, πόσα παίρνει το κράτος!”

“Ωραία του απαντώ, άντε να είναι 10 ευρώ τα έξοδα σου - που δεν είναι. Έβγαλες 40 ευρώ μέσα σε δέκα λεπτά - άντε μια ώρα, να συνυπολογίσουμε και την μετακίνηση. Μια γυναίκα που καθαρίζει σπίτια, για να βγάλει 40 ευρώ, δουλεύει σαν σκυλί επί 7 ώρες. Άντε, ας δεχτούμε οτι αυτή είναι ανειδίκευτη. Ένας επιστήμονας, που έχει και πτυχία, για να βγάλει τόσα ή ακόμα και τα διπλά, θα δουλέψει φουλ οκτάωρο ή και παραπάνω. Εσύ γιατί, δηλαδή;” Η απάντηση με τρελλαίνει: “Μα κι εγώ έχω πτυχία...”


Όλο αυτό τον καιρό, μετά τη συνειδητοποίηση της κρίσης, στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα και την ανακοίνωση των μέτρων, διεξάγεται μια ιδεολογική διαπάλη, στην ελληνική κοινωνία. Η πλευρά της αριστεράς (κυρίως) διαμαρτύρεται για τη συλλογική ενοχοποίηση ενός λαού, που επιχειρείται από την άλλη (κυρίως τη φιλελεύθερη και αυτή που ομνύει στις αγορές) πλευρά. Διαμαρτύρεται δικαίως, γιατί υπάρχει μια μεγάλη μάζα (άγνωστο πόση) εντίμων εργαζομένων, που δεν καταφεύγει σε φοροκλοπή, λάδωμα ή άλλη ανεντιμότητα - και αρνείται να “πληρώσει τα σπασμένα”. Αντιθέτως, επισείεται η οργανωμένη κλοπή του κρατικού χρήματος (μίζες, προμήθειες, εξοπλισμοί κλπ.), που συντελείται επί δεκαετίες, με αποκορύφωμα το “μεγάλο φαγοπότι”, που έγινε τα τελευταία χρόνια. Η αριστερά όμως θα κάνει μέγιστο λάθος, αν έστω και άθελα της, δώσει "πάτημα" στις οπισθοδρομικές δυνάμεις αυτής της χώρας.

Το σύνθημα “You pay your crisis" είχε ίσως απόλυτο νόημα στην περίπτωση της Lehman Brothers και της παρ’ ολίγον κατάρρευσης ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος, που εμφανώς είναι διεστραμμένο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι τα δημοσιονομικά μας βρέθηκαν στο “αμήν”, όχι μόνο λόγω της ανεύθυνης και εγκληματικής διαχείρισης από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, αλλά και λόγω χρόνιων παθογενειών, για τις οποίες ευθύνονται μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, είτε αυτά είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε μεσάζοντες και έμποροι, είτε δημόσιοι ή δημοτικοί υπάλληλοι. Έχουν τεράστιες ευθύνες οι εκπρόσωποι του συνδικαλισμού και όλα τα κόμματα - ακόμα και αυτά που δεν κυβέρνησαν, παρά ελάχιστα, όπως η παραδοσιακή αριστερά, που ευθύνεται για πολλές από τις παθογένειες μας. Το κράτος είμαστε όλοι εμείς - κι αν διαμορφώθηκε έτσι, έχουμε ο καθείς την ευθύνη του, είτε ψηφίζοντας, είτε μη ψηφίζοντας, είτε μη εξεγειρόμενοι εναντίον κάποιων φαινομένων (και κυρίως μη αναδεικνύοντας ένα άξιο πολιτικό προσωπικό). Δεν αρκεί η ηθική στάση του καθενός, πληρώνουμε όλοι τις συνέπεις της "ιδιωτείας" μας - νομίσαμε οτι "κάποιοι άλλοι" θα οδηγήσουν τη χώρα στη σωστή πορεία. Είναι ευρύτατα διαδεδομένες οι νοοτροπίες που οδηγούν στην αναξιοκρατία, στις πελατειακές σχέσεις, στην καταφυγή στην “πλάγια οδό”, στην ήσσονα προσπάθεια.

Μου ήρθε σαν κερασάκι στον προβληματισμό - και η μαρτυρία είναι έγκυρη, καθώς προέρχεται από τον “ευνοούμενο”: “Η γυναίκα μου προσελήφθη πρόσφατα σε κοσμηματοπωλείο, σε τουριστική περιοχή. Δεν είχε δουλέψει ποτέ σε τέτοια δουλειά. Τη θέση διεκδικούσε και ένας άντρας με προϋπηρεσία, που μίλαγε πέντε-έξι γλώσσες. Η εργοδότις της είπε οτι ο άλλος είχε σαφώς καλύτερα προσόντα, αλλά θα προτιμήσει αυτήν, γιατί έρχεται από κάποιον γνωστό...”

Στη χώρα, λοιπόν, που έχει απαξιώσει πλήρως το βιογραφικό (κι αυτά όλα συμβαίνουν στον ιδιωτικό τομέα και δεν μπορούν μονίμως να αποδίδονται στη διαφθορά του κράτους ή στην "έλλειψη ελέγχων"), είναι άδικο να μην αναγνωρίσουμε τη συλλογική ευθύνη της κοινωνίας. Σε ποιά άλλη δυτική χώρα υπάρχει θέμα με κάποιο ΔΙΚΑΤΣΑ, γιατί όλοι θέλουν την αναγνώριση του πτυχίου, με σκοπό την είσοδο ή την καλύτερη μεταχείριση στο δημόσιο; Ποιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα θέλει τόσο πολύ να καταναλώνει, χωρίς να παράγει αντίστοιχα; Και μη μου πείτε οτι και στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, δεν γίνονται “φετίχ απαραίτητης διαβίωσης” τα αυτοκίνητα και τα (πολλές φορές δύο) κινητά, με τους δυσβάστακτους λογαριασμούς...

Βεβαίως, ο “μέσος Έλληνας” δεν συγκρίνεται με το κατά σύστημα λαμόγιο, που ζει παρασιτικά από το κράτος ή την αγορά. Ωστόσο, αυτή κρίση μας αγγίζει όλους. Δεδομένης της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, από κάπου πρέπει να αντληθούν (γρήγορα) χρήματα. Κανείς δεν το θέλει, αλλά ώσπου να αποδώσουν τα μακροπρόθεσμα μέτρα εξυγίανσης, την πληρώνουμε όλοι μέσω μείωσης αμοιβών (στο δημόσιο προς το παρόν μόνο) ή “αφαίμαξης” του εισοδήματος, μέσω ΦΠΑ, καυσίμων και γενικώς αύξησης των τιμών. Τώρα, το εάν λαμβάνονται τα σωστά μέτρα (π.χ. με κίνδυνο να στεγνώσει η αγορά και να βυθιστούμε σε ύφεση) ή αν θα αποκατασταθεί η φορολογική δικαιοσύνη, σε αυτό έχω κι εγώ τις αμφιβολίες μου. Μόνο η πράξη θα δείξει.

Δεν θα συμφωνήσω λοιπόν με την κυρία Τσαλίκογλου, που πολιτικολογεί ψυχολογώντας. Είμαι αντίθετος προς τη δημιουργία οποιασδήποτε ενοχής, αλλά δεν μπορώ πια να ακούω και επιχειρήματα που αθωώνουν τη μέχρι τώρα διάχυτη κουτοπονηριά μας ή την προσπάθεια να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις μας. Δίνουμε δικαιολογίες σε αυτόν που θέλει να αισθανθεί καλύτερα, συνεχίζοντας να κάνει τις "ζαβολιές" του - επειδή "φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι" ή επειδή "η κενωνία είναι άδικη". Είμαι υπέρ της αισιόδοξης ματιάς, οτι μπορούμε να βγάλουμε - τώρα που στριμωχτήκαμε - τον καλύτερο εαυτό μας.

Αν δεν καταλάβουμε, οτι αυτή η κρίση είναι (μάλλον η τελευταία) ευκαιρία για να διορθώσουμε παθογένειες, να τις καταστήσουμε μειοψηφικά φαινόμενα και να αλλάξουμε πορεία, τότε μάλλον είμαστε πράγματι χαμένοι...


Υ.Γ. Οι πληροφορίες μου λένε οτι σε μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Σταδίου και της Πανεπιστημίου, ξενυχτάνε μέχρι τη 1 π.μ., καταστρέφοντας έγγραφα, με το φόβο των ελέγχων της εφορίας...






"Επί του πιεστηρίου": Ρεπορτάζ του Βήματος, για το πώς θα φορολογηθούν τα ακίνητα που ανήκουν σε off shore εταιρείες, που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για να αποφευχθούν οι φόροι του συγκεκριμένου ακινήτου, έτσι ώστε να αναγκαστούν οι ιδιοκτήτες τους να τις διαλύσουν...

Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη και του Ηλία Μακρή είναι δανεικές από το blog του John Black και το http://greek-cartoons.blogspot.com, ενώ το εξώφυλλο από το www.4.bp.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από έναν "ύμνο στην καπατσοσύνη", το "The Jackal", από το δεύτερο άλμπουμ του εξαιρετικού Βρετανού κιθαρίστα Ronny Jordan.