20.5.10

Τα μαγαζιά της ζωής μας...

Ίσως φαίνεται απίστευτο στους σημερινούς εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, αλλά στην αρχή της μεταπολίτευσης, η Ελλάδα μπορεί να είχε ντισκοτέκ (Μούσες στην παραλία και στο Στάδιο, Studio 4 στο τότε νεότευκτο Agora και το λαϊκότερο Studio 74 - “αντιγράφοντας” τη Νέα Υόρκη - στο Σύνταγμα, ήταν από τα γνωστότερα), μπουζούκια και γενικώς “κλαμπ”, αλλά music bar δεν είχε. Το είδος ήταν απολύτως άγνωστο..

Όλα άρχισαν στη Θεσσαλονίκη, που ως πρωτοπόρα πόλη (δεν είχε “ανακαλύψει” ακόμα τον Ψωμιάδη και τον Παπαγεωργόπουλο) συνέλαβε (ή αντέγραψε πρώτη από το εξωτερικό) την ανάγκη να υπάρχει χώρος με μουσική λίγο πιο δυνατή από τη στάθμη ενός ραδιοφώνου - και όπου θα μπορούσες να κουνήσεις, έστω ελαφρά, το κορμί σου (ή και να χορέψεις), πίνοντας ένα ποτό, χωρίς να πρόκειται για ξενυχτάδικο, που χρειαζόταν μεγάλο αριθμό ατόμων και μικρές ώρες για να “ζεσταθεί”. Αλλά για τους pioneers του Βορρά, άλλοι - όπως ο Τσιτσόπουλος - είναι αρμοδιότεροι να γράψουν.

Στην Αθήνα, το πρώτο του είδους μαγαζί, ήταν το Bright Shoe, σε μια τριγωνική μικρή πλατεία δίπλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στην Ερατοσθένους, εκεί που κατεβαίνουν τα τρόλλεϋ από το Παγκράτι (απέναντι θα έκανε αργότερα μια μεγάλη “καριέρα”, από το 1983 ως το 2000, το Πάρτυ, της Ελένης Ζιώγα και του Βασίλη Νικολάου, του “Bryan”, επονομαζόμενου έτσι από τη λατρεία του για τον Ferry). Εκεί, λοιπόν, στη μικρή πλατεία μαζεύονταν κάθε βράδυ δεκάδες όρθιοι, έξω από το μαγαζί, καιρού επιτρέποντος - και για πρώτη φορά απολάμβαναν τη μουσική, έτσι απλά! Στην Πάτρα, η μόδα επεκτάθηκε γρήγορα και πολλά μικρά bar, όπως η Iguana και το Banana Moon, ξεφύτρωσαν γρήγορα, προς τέρψιν Πατρινών και φοιτητών, με μπόλικη βρετανική ηλεκτρονική ποπ και new wave, που σάρωναν εκείνη την εποχή.


Η επανάσταση για τα δικά μου ακούσματα όμως ήρθε το καλοκαίρι του ’83, στη Μύκονο. Ο Μπάμπης Ρουμελιώτης και ο γνωστός σε όλους τους κατοίκους και επισκέπτες του νησιού Fernando, ο φωτογράφος που τρύπωνε παντού, συνασπίστηκαν κι έφτιαξαν τον περίφημο Κούκο - στο Γουμενιό, λίγο πιο πάνω από τα Ματογιάννια, εκεί που είναι τώρα το Αppalooza. Στο σχήμα συμμετείχε και μια πανέμορφη αμερικανίδα - και η εισροή φρέσκου υλικού από τα αμερικανικά δισκάδικα ήταν εμφανής: Εκεί πρωτάκουσα το “White Lines (Don’t Don’t Do It)” - το τραγούδι που στην ουσία σηματοδότησε πρώτο (τουλάχιστον για μας τους εκτός Νέας Υόρκης) ένα νέο είδος, που ονομάστηκε hip-hop κι εμείς απλά τότε το λέγαμε “rap”...

Άλλη “αλυσίδα διασκέδασης” προερχόταν από τον Μπάμπη Πασάογλου, που είχε προηγουμένως (δυό σοκάκια πιο πέρα) ένα από τα πρώτα music bar της Μυκόνου, την Ibiza - μόνο για ένα χρόνο δυστυχώς. Ο ίδιος ήταν συνδημιουργός ενός εμβληματικού (ως προς τη θέση και τα πρωινά) μαγαζιού, της Βεγγέρας, που δέσποζε στα Ματογιάννια, ενώ η κληρονομιά του καλού γούστου υπάρχει ακόμα, λίγο πιο κάτω στα Τρία Πηγάδια, με τα φινετσάτα Άστρα, που άνοιξαν το 1987 και από το 1996 συνεχίζουν και με τη συμμετοχή του Όμηρου Ευαγγελινού.

Ο Κούκος έκανε αργότερα μια εντυπωσιακή είσοδο και στα αθηναϊκά πράγματα, μ’ ένα πολύ όμορφο χώρο στο Θησείο και παραλλήλως με τη μετατροπή της νησίδας μεταξύ κολυβητηρίου και Μετς σε νυχτερινό κέντρο. Ενδιαφέρουσα μουσική έπαιξε για ένα διάστημα και το Wildrose, σ’ ένα ημιυπόγειο στον περιφερειακό του Λυκαβηττού - πριν κατέβει σε μια όχι και τόσο ενδιαφέρουσα πιάτσα, Αμερικής και Πανεπιστημίου, και χάσει όλο του το άρωμα...


Γύρω στο 1984 (κι ενώ το καλοκαίρι ο Λουκιανός Κηλαδόνης είχε μαζέψει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στο πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα beach party του στη Βουλιαγμένη), είχε έρθει η ώρα για το Balthazar να κάνει αισθητή την παρουσία του, μετατρεπόμενο από εστιατόριο και σε music-bar, που ξαφνικά γέμισε κόσμο. Η υπέροχη έπαυλη, που όταν χτίστηκε την πρώτη δεκαετία του 1900 είχε κήπο εως το σημερινό Πύργο των Αθηνών (πώς νομίζετε λέγονταν η περιοχή Αμπελόκηποι;) και που είχε φιλοξενήσει πρόσφυγες το 1922 (τα χωρίσματα στον πάνω όροφο διατηρήθηκαν μέχρι πρόσφατα) είχε μαραζώσει, ώσπου την ανακάλυψε ο Νίκος Παλαιολόγος και η συγγραφέας Καίη Τσιτσέλη. Έλαμψε στα χέρια τους ως restaurant, από τη δεκαετία του ’70, αλλά είχε έρθει η ώρα της αλλαγής.

Στο πρώτο εκείνο υπέροχο team σε μπάρα και service, η Τόνια, τότε σύντροφος του Θοδωρή Μανίκα, η σκηνοθέτις Αθηνά Σακελαρίου, ο Αυστραλός Bryan και βέβαια οι αδελφοί Πιτσιλή, που αργότερα έφτιαξαν το Rock’ n Roll: Ένα μαγαζί που από το στεϊκάδικο Stage Coach μεταμορφώθηκε στο πιο “κυριλέ” music bar του Κολωνακίου και των Βορείων Προαστείων μαζί (το μόνο μαγαζί όπου άνετα κυκλοφορούσες με σακάκι ή κοστούμι!) και λειτούργησε με απίστευτη επιτυχία επί 15 χρόνια, πριν πουληθεί και χρηματοδοτήσει την αγορά του Balthazar πάλι (η ζωή κύκλους κάνει) από την Εθνική Τράπεζα και τους αρχικούς δημιουργούς του.

Πίσω όμως στη δεκαετία του ΄80, ένα άλλο φαινόμενο έκανε την εμφάνιση του σε μια καινούργια πιάτσα, μεταξύ Hilton και Caravel: Ένα μαγαζί χωρίς όνομα - που όλοι αποκαλούσαν No Name. Με “τοξικό” team στα decks, μεταξύ των οποίων η σύντροφος του Δημήτρη Πουλικάκου Θέκλα και ο μετέπειτα ραδιοφωνικός παραγωγός Κώστας Ζήκος, το No Name αποτέλεσε έναν “διάτοντα αστέρα”, που έλαμψε δυνατά (αφού “κλωνοποιήθηκε” και στην Πούντα της Πάρου), αλλά δυστυχώς λίγο.

Μια άλλη “ρίζα” που έδωσε πολλούς καρπούς ήταν το Follie στην Αλεξάνδρας, που ακόμα και σήμερα φιλοξενεί τις latin κοινότητες της Αθήνας. Τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 μας έμαθε τη latin jazz, με εξαιρετική ατμόσφαιρα - και οδήγησε στη δημιουργία αργότερα πολλών και διαφόρων μαγαζιών, όπως τα συνονόματα Follie στη Σίφνο και στη Λεωφόρο Κηφισίας, το Μπρίκι αρχικά στο Παγκράτι και (φυσικά ακόμα) στην Πλατεία Μαβίλη και το Tapas που εξακολουθεί και ξεχωρίζει στο Γκάζι.


Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 άρχιζε να ανθίζει κι ένα άλλο “μπουμπούκι” (υπήρχε από το 1979!), που έμελε να έχει πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια από την τοπική, για μια ολόκληρη δεκαετία και πλέον: Στη Σαντορίνη, στο κλίμα του πρώτου beach bar, του Yazz (που υπάρχει ακόμα στην Περίσσα με τον Μισέλ), φτιάχτηκε η Casablanca - θα το έλεγες και μικρό club, που όμως δεν είχε καμία σχέση με τα “εμβληματικά” μαζικά μαγαζιά του νησιού, όπως το Enigma και το Koo (με τα αντίστοιχα beach-bar τους, το Wet και το Chilli, που εξακολουθούν να “βασιλεύουν” στη φθορά της παραλίας). Η Casablanca έδινε στυλ στο νησί κι είχε ένα φανατικό κοινό που ακολουθούσε και στις ημερήσιες εξορμήσεις την “τρέλλα” του ιδιοκτήτη του, Άγη Σωτηρόπουλου. Η λάμψη της θάμπωσε αργότερα από χρέη και τα τοπικά συμφέροντα, ώσπου, μετά από πολλά χρόνια λουκέτου, ξανάνοιξε ανανεωμένη το 2004 από τον Χρήστο Μενδρινό κι έτοιμη να αντιμετωπίσει τον 21ο αιώνα, με πολλές μετακλήσεις διάσημων dj - και resident τον αειθαλή Τony, που είναι εκεί από το 1984!

Πολλοί από τους θαμώνες (αλλά και το προσωπικό) της Casablanca βρήκαν από το 1991 ένα στέκι στην Αθήνα που τους ταίριαζε. Ένα υπόγειο εστιατόριο στην Πρατίνου, στο Παγκράτι, μετατράπηκε από τον Τζέρυ Κακαβιάτο, τον Γιάννη Αυλωνίτη και τον Πέτρο Αλταμιριανό σ’ ένα από τα πιο groovy μαγαζιά της Αθήνας. Και το όνομα αυτού Groovin’ - είναι απορίας άξιο πώς άντεξαν οι ένοικοι της πολυκατοικίας από πάνω. Σε λάθος θέση, αλλά με πάθος, το Groovin' έπαιζε εξαιρετικές μουσικές και άντεξε μέχρι το 1997.

Στο Κολωνάκι, στη Σκουφά, είχε έρθει η ώρα για μια άλλη πιάτσα, που αργότερα ξέφυγε από κάθε έλεγχο, γεμίζοντας μαγαζιά χωρίς καμία αισθητική πρόταση. Πρωτοπόρο όμως ήταν το Σκουφάκι του Φώτη Γκιζίνου και του Σπύρου Παπασπύρου - τότε υπήρχε μόνο το ιστορικό Dolce, στη συνέχεια Φίλιον, μέχρι σήμερα το κατ΄εξοχήν καφενείο πολυτελείας της περιοχής. Το Σκουφάκι, σε μεξικάνικο στυλ, άνοιξε το 1996 και έπαιζε εξαιρετικές μουσικές (χαμηλά) και φιλοξενούσε τα πιο στριμωγμένα και παθιασμένα live κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων - καθώς και οι δύο ιδιοκτήτες είχαν (και επαγγελματική) σχέση με την καλή μουσική. Σημερινά μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, όπως το Pairidaeza, το Joker’s και το Key στελεχώθηκαν ή δημιουργήθηκαν από προσωπικό που πέρασε από το Σκουφάκι, ενώ ο Φώτης μόλις δημιούργησε το Playmobar στο Γκάζι.

Τέλος, μια “οικογενειακή δυναστεία” εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο τα τελευταία 13 χρόνια στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης, γιός του ιδιοκτήτη του παλιού Remezzo σε Αθήνα και Μύκονο, μουσικός ο ίδιος, δημιούργησε ένα μοναδικό πολυχώρο, το Guru: Κάτω ταϊλανδέζικο εστιατόριο και bar, με ένα “εξωτικό” μίγμα μουσικής, που τα περιείχε όλα - και πάνω πρώτα club και τα τελευταία χρόνια η σημαντικότερη live jazz σκηνή της Αθήνας. Δυστυχώς, η γκετοποίηση της Πλατείας Θεάτρου οδήγησε στο κλείσιμο το εξαιρετικό αυτό μαγαζί, που είχε και την σπάνια ιδιότητα να το τιμούν τα Βόρεια Προάστεια, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, να τα “εξαφανίζει” και να τα χωνεύει μέσα του. Ευτυχώς άφησε παρακατηθήκες - και μία από αυτές είναι το Baba Au Rhum, που δημιούργησε ο Θάνος Προυνάρους στον πεζόδρομο της Κλειτίου, κάτω από το Σύνταγμα.






Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice πριν από καιρό και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 19.05.10

Οι φωτό είναι ευγενείς προσφορές πρώην και νυν ιδιοκτητών των μαγαζιών και το εξώφυλλο από το http://images.digital-tunes.net

Το post συνοδεύεται από το "Groovin'" των Brother Groove.

buzz it!

18 σχόλια:

logia είπε...

ωραία μπαρότσαρκα...


και έμαθα και κάτι που δεν ήξερα

είχα πάντα την εντύπωση οτι το Πάρτυ το είχε ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου

tsaousa είπε...

Είμαι ένα κλικ μικρότερη και τα μαγαζιά από το 85 και μετά τα έχω όλα ακούσει, σε μερικά πρόλαβα και πήγα, δεν θυμάμαι ονόματα όμως.
Πρώτος μου ξάδελφος μου ήταν ο Νίκος Πολίτης μουσικός παραγωγός στην ΕΡΤ και κριτικός δίσκων στον ΗΧΟ για χρόνια. Εκείνος με έπαιρνε μαζί του σε αυτά τα μέρη, ;όπου θες.
Στο No name π.χ. αυτός με πήγε. Ήταν φίλος με τον Πουλικάκο και τη Θέκλα. Δεν θυμάμαι πότε.
Θα τον θυμάσαι τον Νίκο, θα τον ξέρεις. Θα τον ήξερες μάλλον, γιατί δεν ζει από το 2004.
Ο Νίκος που λες, με είχε σαν μικρή αδελφή (με έβαλες σε ωραίο τριπάκι αναμνήσεων τώρα) και με πρωτοπήγε πιτσσιρίκα στις Τρύπες, μου γνώρισε τον Σιδηρόπουλο, τον Άσιμο, κάτι άλλα φοβερά γκρουπάκια, τα περιοδικά της εποχής (κάνε ένα θέμα και γι αυτά, τα σπουδαία περιοδικά του '80)μου έμαθε μουσικές, βιβλία, τρόπο σκέψης, χιούμορ, και για ελευταίο σου άφησα ένα καλό: μου γνώρισε τον Nick Cave με τον οποίο είχε γίνει φίλος από όταν του ειχε πάρει συνέντευξη για τον ΗΧΟ.
Σπουδαίες εποχές, τις θυμάμαι με έρωτα σχεσόν.

Όμως, το Guru , το Guru έγινε το αγαπημένο μου από το 98 ως το 2006ή 7. Κάπου τότε σταμάτησα να πηγαίνω. Γιατί συνήθιζα να κατεβαίνω μόνη και να βρίσκω εκεί φίλους. Κάποια στιγμή άρχισα να φοβάμαι, όπως έχω ξαναπεί εδώ.
Δεν ήξερα για το νέο μαγαζί που λες. Θα το επισκεφτώ.

:)

Prokopis Doukas είπε...

@logia: Κι εγώ είχα αυτή την εντύπωση επί χρόνια, γιατί ήταν και μόνιμος θαμώνας. Νομίζω είναι χρόνια φίλος και κουμπάρος του Βασίλη του Bryan.

@ tsaousa: Δεν τον ήξερα, δυστυχώς. Τη Θέκλα και τον Ζήκο τους γνώρισα στο No Name και τους κάλεσα στην πρώτη εκπομπή, που είχα τότε, στο Sky! :-)

Για τα περιοδικά δεν ξέρω πολλά, παρακολουθούσα την επανάσταση που είχαν φέρει τότε το Face και το Id (είχα φίλους στα καλά γραφιστικά κολέγια του Λονδίνου), και τις πρώτες προσπάθειες αντιγραφής τους, εδώ...

Ναι, το Guru ήταν και για μένα το στέκι, αμέσως μετά τη δουλειά, συνήθως. Μου λείπει ακόμα...
Το Baba au Rum είναι άλλο στυλ, πάντως...

yb είπε...

Τι αναμνήσεις! μαγαζιά, άνθρωποι, παλιές συνήθειες...να΄σαι καλά! Την εποχή που πήγαινα εγώ τακτικότατα στο Balthasar (τέλη 80-αρχές 90;) έπαιζε μουσική ο Χάρης ο Καββαδίας του Ποπ & Ροκ και θυμάμαι την Τώνια που λες (Αντωνία θυμάμαι μας είχε ζητήσει να τη φωνάζουμε) πόσο στυλάτη μου φαινόταν με τα κομψά της φουστανάκια και τη γλύκα της. Και βέβαια στην Πλατεία Μαβίλη ο Λώρας μέχρι 87-88 (μετά έγινε λαικό προσκύνημα απο τις αναφορές στα περιοδικά) και το παλιό-παλιό Εν Δελφοίς (καμιά ομοιότητα μ'αυτό που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια) και η Βεντήρη; Memphis για μας, Sui Generis ακριβώς δίπλα για ΔΑΠιτες και λοιπούς φλώρους ...:-)

Unknown είπε...

Πριν λίγο καιρό είχα σχολιάσει ένα άρθρο σου με ένα απλό (!) γιατί είχα διαβάσει τις δικές μου σκέψεις γραμμένες από κάποιον άλλο άνθρωπο.
Σήμερα διάβασα για ένα κομμάτι της ζωής μου γραμμένο από κάποιον άλλο άνθρωπο. Τα πιο ζουμερά χρόνια της ζωής μου… Μέρη ξεχασμένα, μέχρι που διάβασα το πρώτο όνομα και ξαφνικά… Χείμαρος οι Αναμνήσεις.
Υazz, Kazablanca (αδικοχαμένος ο Αγης),Βεγγέρα, Follie σε Αλεξάνδρας και σε Σίφνο («κουνώντας τον πολυέλαιο» υπό τον Ιζνογκούντ, ή καπνίζοντας στη μικροσκοπική βεράντα), NoName -η κλωνοποίηση δεν ήταν στην Πούντα αλλά στο Μοναστήρι της Πάρου (Monastiri Club) και το αθηναϊκό-καλοκαιρινό αδερφάκι του ήταν το Αεροδρόμιο, Κούκος, Groovin, Σκουφάκι, Baltazar…
Σταματάω γιατί είμαι έτοιμος να γράψω σεντόνι. Νάσαι καλά!
Υγ.Πως θα δουλέψω τώρα εγώ?

Prokopis Doukas είπε...

@ yb: Πολλά μαγαζιά φυσικά λείπουν από αυτό το κομμάτι, ακριβώς γιατί δεν ήμουν ποτέ, για διάφορους λόγους, fan. Ο Λώρας, ας πούμε. Ή τα μαγαζιά της Βεντήρη, που ποτέ δεν μου "έκατσαν καλά" (αν και στο Memphis πήγα λίγο)... :-)

@John: Χεχε, χαίρομαι... :-)

Ο Άγης είναι υγιέστατος (για να μην παρεξηγηθεί ο χαρακτηρισμός). Thanks για το Νο Name, δεν ήξερα πολλά για την Πάρο, μου το είπαν. Το Αερδρόμιο επίσης είναι μια παράλειψη, με τον Δαβαράκη στην πόρτα, αλλά κι εκεί δεν ένοιωσα πραγματικά "σπίτι μου"...

Καλή δουλειά, με ωραίες αναμνήσεις! :-)

Christos CasablancaSoul Santorini είπε...

Αγαπημένε φίλε Προκόπη, οι αναμνήσεις ρέουν σαν ποτάμι. Μικρός ακόμη θυμάμαι την Casablanca στις φώτο σου, τυχαίνει να την αγαπώ περισσότερο τώρα. Το πιό alter bar στην Σαντορίνη που ξέρω ότι λατρεύεις. Μία διευκρίνιση. Ναι, ο Άγης χαίρει άκρας υγείας, ο νούς, ο πράττων και πάντα μέγας δημιουργός του Casa ήταν όμως ο εκ BASEMENT (underground μπαράκι) Θεσσαλονίκης ορμώμενος Νίκος Αλατζάς, ό ίδιος που άνοιξε και το Yazz στην Περίσσα!! Τα χρόνια από το 1979 μέχρι και το 1990 κάθισε στον θρόνο του ο Νίκος μέχρι που οικογένεια και μιά πιο χαλαρή ζωη έδωσε το χρίσμα στον Άγη να αναλάβει την δύσκολη αποστολή της συνέχειας, μέχρι το 1997, στο κλείσιμο της, σε ένα live των μετέπειτα δημιουργών του μουσικού γκρουπ Pallyria (μου το εκμυστηρεύθηκε ο Chico- ο ντράμερ τους), και τον εισαγγελέα να βάζει βουλοκέρι στο λουκέτο για την ηχορρύπανση στυλ Παπαθεμελή (τι χρόνια Θεέ μου)!!
Ο Νίκος "έφυγε" από κοντά μας άδικα πριν 11 χρόνια περίπου, ήρεμος οικογενειάρχης, αλλά έδωσε ζωή σε πέντε ανθρώπους με την δωρεά οργάνων που αποφάσισε οι οικογένεια του. Κάτι μου λέει βαθιά μέσα μου ότι είναι κάπου εκεί στην Casablanca, σε μιά γωνία, στον dj δίπλα, προστατεύοντας τα vibe που συνεχίζουν να περνούν μέσα από τα αυτιά και την ψυχή μας. Ευχαριστούμε για το υπέροχο post Προκόπη.

Unknown είπε...

Αναφορικά με το όνομα Αγης, ή δε θυμάμαι κάτι σωστά ή έχω μπερδέψει κάτι... Συγνώμη!

Prokopis Doukas είπε...

@Christos CasablancaSoul Santorini: Να λοιπόν και οι διευκρινίσεις για όλα, από τον γνώστη.. :-)

Δεν ήξερα πολλά για τον Αλατζά, γι αυτό και δεν έγραψα. Άλλωστε εγώ γνώρισα το μαγαζί επί Άγη. Εγώ ευχαριστώ!

@John: Ο Χρήστος, ακριβώς από πάνω είναι ο σημερινός ιδιοκτήτης - και τα ξέρει καλύτερα από όλους μας... :-)

Άντα Φλυς είπε...

Χρόνια συναντιόμαστε εκεί έξω (σε κάποια απ΄αυτά που αναφέρεις έχω δουλέψει, ξεκινώντας από Banana, στα περισσότερα έχω χορέψει), να που βρισκόμαστε κι εδώ!
Καλή Κυριακή, Προκόπη

Prokopis Doukas είπε...

@ Άντα Φλυς: Στο Banana Moon στην Πάτρα? Αυτό είναι ενττυπωσιακό... :-)

Άντα Φλυς είπε...

Εκεί ξεκίνησα καριέρα, δεν λέω ότι σε θυμάμαι :-)
Αλλά τα τελευταία 2 χρόνια, τα ΣΚ, σε βλέπω στο λαζάνια-καπνιστή μελιτζάνα

Prokopis Doukas είπε...

@Άντα Φλυς: Ε. τότε πρέπει να αποκαλυφθείς! :-)

Prokopis Doukas είπε...

Σχόλιο από την Αθηνά Σακελλαρίου: Προκόπη, σχετικά με το "team" του Balthazar έχεις 3 σημαντικές παραλείψεις: τον Δημήτρη Σαίτα-Baila, τον Νίκο Ζιώγαλα και την Μαριάνvα Πετρίδη... ;)

George είπε...

Πολύ ωραία βόλτα Προκόπη...αξέχαστες βραδιές στο Groovin, στον Κούκο, στο Folie, στο πρώτο (κούτσικο) Μπρίκι
στη Φρύνης, στο Guru...
Παίζω dj από αγάπη για τη Μαύρη Μουσική (σ΄εχω δει από τα decks του Pairi Daeza λίγο παλιότερα) και θα ήθελα να σε προσκαλέσω μια (οποιαδήποτε) Πέμπτη στο Philipp Champagne Bar (Τομπάζη 4, παράλληλη της Σαρρή)όπου τιμούμε δεόντος την τζαζ, την σόουλ, το φανκ (αλλά και τη Κουβανέζικη μουσική)και όλες τις επιμειξίες τους!

Ευχαριστώ,
djKenti
(Γιώργος Μητάς, horje703@gmail.com)

Μαρία Παλάσκα είπε...

Πραγματικά πολύ ωραία βόλτα.... έμαθα πολλάααααα

Σπέρη Καραμπατάκη είπε...

Έζησα δυο χρόνια στη Σαντορίνη, την εποχή του Casablanca του Άγη. Φοβερές μουσικές! Έλιωσα παπούτσια στη σκακιέρα, το πάτωμα εννοώ! Θυμάμαι και τον Νίκο τον Αλατζά που ήταν τότε γνωστός για τα μαγαζιά που έφτιαχνε. Ώρα του καλή!
Προκόπη, σ΄ευχαριστώ πολύ για τις αναμνήσεις και την συγκίνηση!

Unknown είπε...

Ένα από τα μαγαζιά που ξεχαστηκαν είναι το Sail Inn του Αντώνη του Δαμηγου στο Καμάρι δουλεψά ένα καλοκαίρι εκεί.
Απιθανες βραδιές και εκείνη την εποχή ήταν το κορυφαίο και πιο στυλατο ,Βeach Bar.
Λοιπό πολλά χρόνια από Ελλάδα αλλά έμαθα ότι στα τέλη του 90 έκλεισε τώρα είναι Hook Bar
Μόλις τώρα έμαθα από το blog ότι έφυγε ο Νίκος ο Αλατζάς Στεναχωρηθηκα ήταν ή ψυχή τον Φοιρων τότε very original not pretentious at all...
Ακόμα τον θυμάμαι να περπαταη ξυπολιτος στην πλατεία φέροντας την βράκα που του άρεσε καπνίζοντας το πούρο του πηγαίνοντας προς το Bonjour για ποτό.
Καλά να είσαι όπου και να είσαι Νίκο......

ShareThis