Time is a thief

Μέρες τώρα, θέλω να γράψω. Δεν προλαβαίνω. Ή μήπως δεν έχω κάτι σημαντικό να πω;


Στην πιο γιορταστική εβδομάδα του χρόνου, βυθίζομαι πίσω στη δισκοθήκη μου - και στο χρόνο. Τα διαμάντια βγαίνουν σιγά-σιγά έξω, αποκαλύπτονται μέσα στο (όχι πάντα αδιόρατο) φιλμ σκόνης, σαν τα σαλιγκάρια στη βροχή. Πού το είχα αυτό; Και αυτό το έχω; Τι λέει εδώ, 1991, 1993; Τότε που αναβίωνε παντού η τζαζ, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα στην πιο μεταμοντέρνα δεκαετία της ζωής μου - μάλλον την καλύτερη. Τότε που η Ελλάδα πάσχιζε να ξεφύγει από τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του τύπου “δεν ακούω, πάρτε το μηδέν”...

Γιατί φτάσαμε τόσο γρήγορα στο 2011; Για να μοιάζει η δισκοθήκη μου σαν κάβα με πολύτιμα (και μη) κρασιά; Για να καταλαβαίνω επιτέλους τι σημαίνει “συμπυκνωμένη πείρα”; Ή για να δείξει το τέλος της αθωότητας, σε μια εποχή ολόκληρη;

Δεν θέλω να γράψω για τις διεκδικήσεις και τις ενστάσεις (δίκαιες ή άδικες) κοινωνικών ομάδων - έτσι κι αλλιώς μοιάζουν σα να θέλει ο καθείς να διαφυλάξει το προσωπικό του συμφέρον, την ώρα που το σκάφος βουλιάζει. Ούτε θέλω να πιστέψω οτι δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από τις ελλείψεις μας και οτι δεν έχουμε μέλλον, αν και είναι πολύ πιθανόν αν δεν αποφασίσουμε να δουλέψουμε σκληρά, διορθωτικά και εξαγωγικά. Δεν θα με πάρει από κάτω οτι όλο στα ίδια γυρνάμε - κι οτι οι δυνάμεις της συντήρησης προσπαθούν να επαναλάβουν και στον έλεγχο της αστυνομίας, εκείνο το αμίμητο, που έγινε κουτοπόνηρα, πριν απελευθερωθεί το επάγγελμα των φορτηγατζήδων: Αλλαγή χωρίς αλλαγή...


Έχω μια αίσθηση του “ή τώρα ή ποτέ”. Ο χρόνος είναι κλέφτης - δεν το βλέπεις στη δισκοθήκη σου; Και γιατί αγχώνεσαι; Αφού η ζωή ξαναρχίζει στα 46, το λένε και οι μελέτες...

Καλή χρονιά σε όλους!









Το γραφικό είναι από το www.macuarium.com, το γράφημα από το www.tanea.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Young Hearts Be Free Tonight", στη διασκευή του Φλαμανδού Pieter Embrechts.