6 Δεκεμβρίου 2046

Το είχαν πει και οι αστρολόγοι: Από το 2008 ως το 2012 είναι η κορύφωση της κρίσης - κι η Ελλάδα θα τη νοιώσει στο πετσί της.


Κι έτσι η Αθήνα θα περάσει άλλη μια μέρα ως σιδερόφρακτη και αστυνομοκρατούμενη πόλη, με τον τρόμο της βίας - κι όχι με την ανοιχτή, ειρηνική ατμόσφαιρα που αρμόζει στην περίσταση. Για να τιμήσει τη μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού, πάνω στο οποίο ένας, επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο και τη δημοκρατία, ένστολος εξάντλησε εγκληματικά όλη την παράνοια και τον τραμπουκισμό του. Κυρίως όμως για να θρηνήσει την απίστευτη ελαφρότητα, χαλαρότητα και ανοχή με την οποία αντιμετώπισε και χειρίστηκε το “δώρο” της δημοκρατίας, της μόνης πραγματικής που απήλαυσε για τόσο μακρό χρονικό διάστημα, από καταβολής νεοελληνικού κράτους.

Στην πράξη ενός εγκληματία αστυφύλακα συμπυκνώθηκε όλη η παθογένεια και η ολιγωρία μιας χώρας σε παρακμή, που έβλεπε τα τρένα της εξέλιξης και του εκσυγχρονισμού να περνούν, που ανεχόταν να επιβάλεται η κακογουστιά και η λαμογιά πάνω στην ενάργεια και τη δημιουργικότητα, που υπέμενε καρτερικά ή αναδείκνυε πανηγυρικά πολιτικούς και δημοσιογραφικούς εσμούς, που αποδέχτηκε να μην ισχύουν κανόνες στο δημόσιο (ούτε πουθενά αλλού) και το κράτος να είναι λάφυρο για όλους, που καφενειακά σήκωνε τους ώμους όταν η εντιμότητα και οι αξίες ήταν αντικείμενα περιφρόνησης, με το απίστευτο θυμοσοφικό “μα, έτσι δεν γίνεται η επιτυχία;”, που μεσογειακά ανέδειξε την ιδιωτεία και την κουτοπονηριά σε εθνική αρετή, που πίστεψε οτι μπορεί χωρίς σκληρή δουλειά και βελτίωση να γίνει εφάμιλλη των καλύτερων ευρωπαϊκών, που "εθνοπερήφανα” συντηρητικοποιήθηκε οπισθοχωρώντας σε μια σκυλοπόπ ελαφρότητα ή μια δυσκοίλια “δήθεν προοδευτική” περιχαράκωση, ενισχύοντας άκρα και συμπλέγματα, κοντράροντας οτιδήποτε είναι απλό, σαφές, λογικό, αυτονόητο, θετικό και αισιόδοξο...

Σα να μας δάνεισαν όλη τη μπουρδολογία που τους περίσσευε, μαζί με τα δισεκατομύρια που έχτισαν παραδείσους του νεοπλουτικού κιτς, μηδέποτε δηλωθέντες ούτε στην εφορία, αλλά ούτε και υποβληθέντες στην απλή βάσανο μιας (κάποτε επικρατούσας) λαϊκής αισθητικής, που ακόμα θαυμάζεται σε διατηρητέους οικισμούς. Και βέβαια, άντε να μιλήσεις σε αυτή τη χωρίς παιδεία φρενίτιδα των δανεικών, για περιβαλλοντική συνείδηση και ανάγκη προστασίας του δημόσιου χώρου - πόσο μάλλον του πλανήτη.

Το 2046 λοιπόν, ελπίζω οτι η κρίση θα έχει περάσει. Θα έχουμε βρει το δρόμο μας και θα κοιτάμε να μεταφέρουμε αμέσως τις έξυπνες λύσεις που έχουν βρει άλλοι λαοί (όπου τις έχουν βρει), χωρίς να αντιδρούμε με ορθόδοξη ελληναράδικη αγωνιστικότητα. Θα έχουμε σταματήσει να λοιδωρούμε αυτονόητα θετικές έννοιες όπως “εκσυγχρονισμός” και “πρόοδος” - και θα επιδιώκουμε στην πράξη μια Ευρώπη ισχυρή, ενωμένη και προοδευτική, ψηφίζοντας και στηρίζοντας τις ηγεσίες που θα την πραγματώσουν. Θα έχουμε αντιληφθεί οτι πάσης φύσεως συμφέροντα και βολέματα επιθυμούν τη γραφειοκρατία, την ανομία και τη διαφθορά, γιατί αυτή αποδίδει. Θα έχουμε ξεφύγει από την κουτοπονηριά και την ατιμωρησία της ζαρντινιέρας. Θα έχουμε αρνηθεί κοντόφθαλμες πολιτικές και λαϊκίστικες κορώνες, τσουρουφλισμένοι από την κρίση που ξέσπασε την πρώτη δεκαετία του αιώνα.

Θα έχουμε σταματήσει να ανεχόμαστε την καπηλεία του φόνου ενός εφήβου, από δημάρχους “που στάθηκαν όρθιοι τον Δεκέμβρη του 2008”, ως τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις που μιλούν για λογαριασμό του (τι ειρωνία και αυτοακύρωση, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ένα παιδί των βορείων προαστείων και της Σχολής Μωραίτη, ανήκε στον δήθεν “ταξικό εχθρό”) και τις πάσης φύσεως τρομοκρατικές οργανώσεις, που διαλέγουν να ενεργοποιηθούν στην επέτειο ή αφήνουν προκηρύξεις στον τάφο του. Και κυρίως θα έχουμε σταματήσει να αντιδρούμε στην ενδοσκόπηση, στην αυτοκριτική και σε οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει να βελτιώσουμε γρήγορα την πορεία αυτής της κοινωνίας - αντί να διαμαρτυρόμαστε για απόπειρες συλλογικής ενοχοποίησης. Και θα έχουμε αποφασίσει οτι η κρίση είναι όλη δική μας, με την έννοια οτι κάθε κρίση (ακόμα κι αν έχει εξωγενείς παραμέτρους) δείχνει πόσο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την τύχη μας, πόσο είμαστε ή όχι προετοιμασμένοι για να την αντιμετωπίσουμε - και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να τρέξουμε μπροστά ή πίσω για την αποφύγουμε.

Είμαι σίγουρος οτι θα έχουμε καταφέρει η 6η Δεκεμβρίου του 2046 να είναι μια αισιόδοξη και γιορτινή μέρα - όχι δεν είμαι επ' ουδενί πιστός, αλλά να, μου αρέσει να γιορτάζω του Αγίου Νικολάου, ήταν το όνομα του πατέρα μου. Θα είμαι βέβαια 83 χρονών, αλλά δε βαριέσαι. Έχουμε καιρό, στην άλλη ζωή. Άλλωστε το είπαν και οι αστρολόγοι, θα έχουμε κρίση. Αν θα συνειδητοποιήσουμε γιατί, δεν είπαν...


Update: Διαβάζω οτι "οι μαθητές αγωνιούν να μην ξεχαστεί ο θάνατος του Αλέξη". Και πολύ σωστά. Πρέπει να μην ξεχαστεί και να τιμάται η μνήμη του ειρηνικά και με συγκίνηση, όπως του αρμόζει. Όχι να αποτελεί αφορμή για οποιουδήποτε είδους βία ή τις όποιες αυθαίρετες επιδιώξεις. Αυτό είναι το πραγματικά προοδευτικό.








Η φωτό του AP είναι από το www.fourtounis.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το βασικό θέμα της ταινίας "2046", από τον Ιάπωνα συνθέτη Shigeru Umebayashi, που ήρθε στην Αθήνα για τρεις συναυλίες με έργα του.