Το 1974, ήρθε η πολυπόθητη δημοκρατία, με την καθοριστική συμβολή του ιδίου που έκανε κάποτε τις εκλογές βίας και νοθείας. Το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε - και μαζί με αυτό και η ελευθερία του λόγου. Για να αποχουντοποιηθεί όμως η Ελλάδα, χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, σε μερικούς τομείς πάνω κι από δεκατία.
Το 1981, ήμουν φρέσκος φοιτητής στην Πάτρα, όταν ο κόσμος πανηγύριζε στους δρόμους για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Το 1987, άρχισε - με πρωτοβουλία των δημάρχων της αντιπολίτευσης - η περιπέτεια της ελεύθερης ραδιοφωνίας, που οδήγησε στα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στην (ακόμα χωρίς άδειες) λειτουργία τους. Κομβική έλλειψη για τη λειτουργία των θεσμών και της δημοκρατίας, γιατί αυτή η τηλεόραση διαμόρφωσε αισθητική και συνειδήσεις.
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης ήταν μέχρι τώρα στα χέρια των γονιών μας - και μιας ενδιάμεσης γενιάς, που ονομάστηκε στην αρχή περήφανα (και κατόπιν με σκιές) “γενιά του πολυτεχνείου”. Όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’50 (για την ακρίβεια μεταξύ ’50 και ’55) ήταν φοιτητές, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Αν τώρα αισθάνονται την αποτυχία τους, είναι γιατί άφησαν την ιστορία να κυλήσει (όπως πάντα κάνει) με ταχύτατους ρυθμούς, χωρίς να συνειδητοποιήσουν οτι η δημοκρατία, όπως και η ζωή, χτίζεται με κόπο. Ειδικά όταν έχεις μείνει πάρα πολύ πίσω - και η ιστορία της δημοκρατίας σου είναι τόσο αδύναμη και αποσπασματική.
Όμως, οι σημερινοί εξηντάρηδες δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι, γιατί μια γενιά δεν είναι ποτέ μόνη της στο παιχνίδι. Από τους σημερινούς σαραντάρηδες και σαρανταπεντάρηδες (αυτοί που γεννηθήκαμε στα πολλά υποσχόμενα και επαναστατικά sixties), πολύ λίγοι έχουν κινητοποιηθεί, διακριθεί, παλέψει με σοβαρότητα στο δημόσιο βίο. Κι αν δεν είναι λίγοι, δεν είναι αρκετοί. Για να μη μιλήσω, για την επόμενη γενιά, τους τριαντάρηδες, που σύντομα θα κληθούν κι αυτοί να παραλάβουν τα ηνία.
Ας αφήσουμε λοιπόν τη (δίκαιη ή άδικη) κριτική προς τους μεγαλύτερους - κι ας κοιτάξουμε τις δικές μας ευθύνες. Εμείς, που μεγαλώσαμε, στην ουσία, μετά την καταπίεση και την ανελευθερία της χούντας, εμείς που απολαύσαμε την μεταπολιτευτική ανάπτυξη (με το υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης από καταβολής νεοελληνικού κράτους) και δεν στερηθήκαμε ούτε τις ελεύθερες σχέσεις με το άλλο φύλο (επιτέλους!), αλλά ούτε και τα υλικά αγαθά του αυτοκίνητου και του (δεύτερου) κινητού, ας σηκώσουμε επιτέλους τα μανίκια. Κι ας έλθουμε στο προσκήνιο, ο καθένας εκεί που μπορεί, στο χώρο του, στη γειτονιά του, στο κοινωνικό του περιβάλλον.
Ας αφήσουμε τις κουβέντες του καφενείου, την ιδιωτεία, τους εύκολους αφορισμούς - κι ας σταματήσουμε, επιτέλους, να παρατηρούμε τη ζωή...
H φωτό είναι από το http://spetses.wordpress.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.comTo post συνοδεύεται από το "Imagine", του Βρετανού που άλλαξε την πορεία της σύγχρονης μουσικής, του John Lennon, που δολοφονήθηκε σαν σήμερα, το 1980 (ακούστε το ολοήμερο αφιέρωμα του kosmos 93,6).
%20%20.jpg)
6 σχόλια:
Το βάρος της ευθύνης, εκτιμώ, ότι δεν πέφτει στους ώμους μιας γενιάς μόνο. Ευθύνη όμως έχουν στην παρούσα συγκυρία "αι γενεαί πάσαι", να δώσουν το παρόν στην προσπάθεια που έχει αναληφθεί, ιδιαίτερα δε όσοι θεωρούν ότι μ'ένα "όχι σε όλα" ή "αντίσταση κατά πάντων" έχουν ξεκαθαρίσει τη θέση κι έχει απεκδυθεί των ευθυνών τους.
Συμφωνώ, συμφωνώ κι εγώ "για εμας"...εξάλλου "είμαστε η αδικημένη γενιά του εξήντα, δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ελπίδα..."
Μια ενστασούλα για τις ελεύθερες σχέσεις με το άλλο φύλο μόνο, ελεύθερες μεν, με βαριά τη σκια του AIDS, που έπεσε στην κεφάλα μας εκει γύρω στο 1985, δε... (πάντα θυμάμαι τον Klaus Nomi ως το πρώτο διάσημο θύμα)
Έχεις δίκιο -ειδικά στις 2 τελευταίες παραγράφους-. Εμείς σηκώνουμε τα μανίκια αλλά η 'δημοκρατία' είναι τόσο σαθρή που ειλικρινά θεωρώ ότι έχει αποτύχει.
Ξέρεις τι με πικραίνει, Προκόπη; Ότι εγώ και η γενιά μου, οι τριαντάρηδες, πρέπει να δουλέψουμε σαν τα σκυλιά, να στερηθούμε τα πάντα, να κλειστούμε στο καβούκι μας και ίσως να μεταναστεύσουμε για να δοθούν συντάξεις στους εξηντάρηδες και να ζήσουν τα παιδιά των σαραντάρηδων, οι οποίοι στο κάτω-κάτω, μαζί τα φάγανε. Γιατί μπορεί οι πολιτικοί να φάγανε τα πιο πολλά, αλλά και κάτι επιδόματα του κ.... που παίρνανε όλοι με αντίστοιχα γελοία και ενίοτε ψεύτικα δικαιολογητικά, δεν μένουν απέξω. Και δυστυχώς, η γενιά μου, όσοι τουλάχιστον ακολουθούμε το δρόμο της δουλειάς, δεν έχουμε χρόνο για καφενείο, ούτε για παρατήρηση της ζωής. Αλλά με πνίγει το άδικο. Γιατί δηλαδή ξαφνικά βάλαμε στο κεφάλι μας τον δραγάτη του ΔΝΤ; Και πού διάολο ήταν όταν κάτι πασόκια τύπου Κουτσόγιωργα κάνανε τα αίσχη;
Εντάξει, σβήσε το σχόλιο αν το θεωρείς κακοπροαίρετο ή απλά κριτική, αλλά είναι το τι νιώθει ένα τριαντάρης που είναι μέσα στη ζωή. Απλά.
@ Ευάγγελος: Συμφωνώ απολύτως...
@yb: Ας σκεφτούμε και τους μικρότερους, που έμαθαν μόνο με Aids και προφυλακτικό. Βέβαια, εμάς θα πείτε μας έπεσε λίγο βαριά η μετάβαση κάπου στη μέση των twenties, εκεί που είχαμε μάθει χωρίς..
@ the elf at bay: Η δημοκρατία, αγαπητέ, είναι σαν το νερό για τον οργανισμό. Δεν συζητιέται, κατά την άποψη μου. Τι πάει να πει είναι σαθρή; Υπάρχει άλλη λύση; Ας σηκώσουμε τα μανίκια να την βελτιώσουμε...
@Tacitus: Όχι, δεν το νοιώθω καθόλου κακοπροαίερτο, αντιθέτως είναι πολύ γόνιμο για συζήτηση. :-)
Όλες οι γενιές έχουν ευθύνες. Η δική σας δεν ήταν που έτρεχε στα συλλαλητήρια του Χριστόδουλου, που φώναζε "η Μακεδονία είναι ελληνική", που πήγαινε στα "ελληνάδικα", έκανε το σταυρό της, επέστρεψε στο "πατρίς-θρησκέια οικογένεια- αστυνομία"; Δεν πήγαν αυτά την Ελλάδα πίσω; Δεν την κατέστησαν ακόμα πιο καθυστερημένη χώρα;
Μα θα μου πείτε, "εγώ είμαι αριστερός". Η γενιά σας όμως ήταν (και είναι ίσως ακόμα, δεν ξέρω), αφόρητα συντηρητική. Ποιός διανοείται να κάνει γυμνισμό σήμερα;
Το θέμα όμως δεν είναι να βρούμε "ποιός φταίει περισσότερο". Το θέμα είναι να κάνουμε κάτι (βεβαίως ΔΕΝ τα έφαγαν μόνο οι πολιτικοί). Σηκώστε λοιπόν κι εσείς τα μανίκια, για να ξαναμπεί η Ελλάδα στην ανάπτυξη. Οργανωθείτε, συμμετέχετε αντί να απέχετε, διώξτε τους "Κουτσόγιωργες" και αναδείξτε το νέο είδος πολιτικών. Απαιτήστε. Αλλά κυρίως, (όλοι μας) πρέπει να δουλέψουμε. Και να βάλουμε κανόνες - που θα τηρήσουμε. Κι όποιος δεν τους τηρεί, στο πυρ το εξώτερον. Γιατί αυτό μας έφαγε, η χαλαρότητα, η κουτοπονηριά, η ελαστικότητα και η κατάχρηση (δικαιωμάτων και μη)...
Α, τι λες, δεν είναι πια η ζωή τηλε-όραση;
Θυμάμαι την προγιαγιά μου που απαντούσε στην Αλιφέρη από το ασπρόμαυρο κουτί, όταν ήμουν νήπιο. Σήμερα μόνο ακούμε το παραμιλητό της Ιστορίας που λες και εγγράφεται ερήμην μας σ' αυτό το έγχρωμο συμπούρμπουλο.
Η ατομική ευθύνη και συνείδηση, Προκόπη, αυτή η βαθιά συναίσθηση και συνειδητοποίηση από την οποία απομακρυνθήκαμε όλο και πιο πολύ. Ωστόσο, είμαι αισιόδοξη.
Δημοσίευση σχολίου