3.3.09

Gran Finale...

Ποτέ δεν μου άρεσε ο χαρακτήρας του “Dirty Harry” - φασιστοειδής, σεξιστής, ρατσιστής, που πρώτα πυροβολούσε και μετά ρώταγε. Εκπροσωπούσε όλη τη μυθολογία της αμερικανικής ακροδεξιάς (όπλα, όπλα και πάλι όπλα), που ήταν “σκληρή” απέναντι στα “μιάσματα” – και χρησιμοποιούσε “Μagnum”, με τις μεγάλου διαμετρήματος σφαίρες, για να “καθαρίζει μια κι έξω”. Εντάξει, έχουν ειπωθεί μερικές ιστορικές ατάκες στις ταινίες του “Επιθεωρητή Κάλαχαν” (ελληνική απόδοση), όπως τα “Go ahead, make my day”, "You've got to ask yourself one question: 'Do I feel lucky?' Well, do ya, punk?" και φυσικά το απαύγασμα δημοκρατικότητας “Opinions are like assholes, everybody's got one”...


Φαίνεται όμως οτι ούτε και του Clint Eastwood του πολυαρέσει πια το “βρώμικο” παρελθόν του και “γερνάει εν σοφία”, όπως είπε κι ένας φίλος. Διότι, πώς αλλιώς να εξηγήσεις οτι λίγο πριν από τα 80, αυτός ο εξαιρετικός (εδώ και χρόνια) ηθοποιός και σκηνοθέτης γύρισε ένα αριστούργημα κατά της βίας και του ρατσισμού. Ιδιόμορφος ρεπουμπλικανός, υποστηρικτής του Nixon και του Reagan, αλλά και ένα μικρό διάστημα δήμαρχος της πόλης με τις πιο όμορφες παραλίες στην California, του Carmel, ο Eastwood έχει υπάρξει το είδωλο των απανταχού macho – αλλά φαίνεται οτι θέλησε να “ξεπλύνει” από πάνω του τη ντροπή, τις ενοχές ή τέλος πάντων την “εικόνα”, αποδομώντας πλήρως τον “Dirty Harry”.


Στην τελευταία του ταινία “Gran Torino”, o Eastwood παίζει τον απόλυτο αμερικανό “bigot” (μισαλλόδοξο, ρατσιστή) - που κατάγεται από την Πολωνία, πολέμησε στην Κορέα, εξακολουθεί και μένει στη γειτονιά του (που πλέον έχει “υποβαθμιστεί” από την έλευση πάσης φύσεως μεταναστών) και σιχαίνεται όλους τους ξένους. Στριμμένος, μοναχικός, σε απόλυτο χάσμα με τα παιδιά του, ζει μια ζωή μίζερη και προσκολλημένη στην “Αμερική που ήξερε” - που όμως αλλάζει.
Σιγά-σιγά, η μοναξιά του τον υποχρεώνει να προσεγγίσει τους “κιτρινιάρηδες” γείτονες του και ν' ανακαλύψει τις ανθρώπινες αξίες – εγκαταλείποντας τις εμμονές του. Φτάνει μάλιστα να θυσιαστεί για να αποδώσει δικαιοσύνη, χωρίς να καταφύγει στη μόνη γλώσσα που ξέρει - αυτή των όπλων.

Ο Eastwood φτιάχνει μια ταινία-ωδή στη “μη βία” και στον ανθρωπισμό, μην αφήνοντας απ' έξω και το μεγάλο θέμα της μοναξιάς και του θανάτου. Και μ' ένα πρωτόγνωρα τρυφερό τρόπο φτιάχνει μια ταινία πάνω στους “μύθους” του καθενός – εδώ με αφορμή ένα αυτοκίνητο, το Ford Gran Torino (από το οποίο και ο τίτλος της ταινίας).

Συνταξιούχος εργάτης και ο ίδιος στην (καταρρέουσα σήμερα) αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, φυλάει στο γκαράζ του ως κόρην οφθαλμού από το 1972, ένα από τα πάλαι ποτέ σύμβολα της (ασθμαίνουσας πια) “μεγάλης αδελφής”, που έχει πάρει το όνομα του από το ιταλικό "Detroit" - και σε κάποιες εκδόσεις του αποτελεί ένα άλλο "muscle car" της εταιρείας, λιγότερο καλόγουστο πάντως από το περίφημο Mustang (που παραλίγο να είχε αυτό το όνομα). Σε μια κίνηση “μεγαλοσύνης” όμως, η “λατρευτική του ευλάβεια” δεν τον εμποδίζει να το δανείσει στον καινούργιο προστατευόμενο του, που κάποτε είχε επιχειρήσει να του το κλέψει.

Αν τα παραπάνω σας δημιουργούν μια “βαριά” εικόνα, έχω να σας πω οτι (με εξαίρεση το άκρως συγκινητικό, δραματικό finale) είχα καιρό να γελάσω τόσο πολύ στο σινεμά. Δεν ξέρω αν ο Eastwood (που κρατιέται τόσο καλά – τον είδα και σε μια συνέντευξη να τα λέει τόσο γλυκά) θα έχει την ευκαιρία να κάνει κι άλλες τέτοιες ταινίες. Μακάρι ναι - αν όχι πάντως, αυτή θα μπορούσε να είναι το πιο Gran Finale μιας 55χρονης καριέρας...


"Επί του πιεστηρίου": "Είμαι το Gran Torino" λέει ο Eastwood - στα "Νέα" από την Έφη Φαλίδα.

Οι φωτό είναι από το http://movies.about.com και τη Wikipedia

Η μεγάλη μου έκπληξη ήταν οτι το (ομότιτλο) τραγούδι της ταινίας γράφτηκε και ερμηνεύεται από τον Βρετανό Jamie Cullum, που μόλις σας "σύστησα" στο προηγούμενο post - δεν με ενθουσίασε πάντως. Επειδή ο Eastwood έχει ασχοληθεί και με τη jazz (έχει σκηνοθετήσει και το "Bird", εμπνευσμένο από τη ζωή του Charlie Parker) σκέφτηκα ν' ακούσουμε τον πολύ μεγάλο John Coltrane, σ' ένα "standard" του Duke Ellington.


Υ.Γ. Πράγματα που έμαθα μετά από αυτή την ανάρτηση:

-- Ο Clint Eastwood έχει δηλώσει οτι δεν θα ξαναπαίξει σε ταινία - άρα αυτή ήταν όντως το Gran Finale του ως ηθοποιού
-- Ο Jamie Cullum ήλθε σε επαφή με τον Eastwood μέσω του γιού του τελευταίου, που είναι μουσικός.

buzz it!

41 σχόλια:

anepidoti είπε...

τρόμαξα με τον τίτλο, είναι τόσο αγαπημένος κι ας ήταν και "βρώμικος"! ;-)
υπέροχη ανάρτηση για μια υπέροχη ταινία!
μοναξιά, εγκλήματα ψυχής να πονάνε και ρατσισμός να κυλάνε χωρίς υστερίες και δογματισμούς!

καλό μήνα!

Roadartist είπε...

Μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα εφέτος.. Γροθιά στην συντηρητική αμερικανική κοινωνία (διακωμώδηση της θρησκοληψίας, των κακομαθημένων νέων της Αμερικής, των αξιών που χάνονται).. Κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.. Συγκινητική (που σε βάζει σε σκέψεις..ειδικά σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις), αλλά και με αρκετές στιγμές γέλιου.. Και όλα σε μια φθηνή παραγωγή..

Ο Eastwood εξαιρετικός..Ήδη γυρίζει και την επόμενη ταινία του (..) το The Human Factor, όπου αναφέρεται στην ζωή του Νέλσον Μαντέλα με τον Morgan Freeman στο ρόλο του Μαντέλα.. Ανυπομονώ να τη δω :))
Καλή εβδομάδα.

crispy είπε...

Καλημέρα. Το In a sentimental mood είναι το αγαπημένο jazz standard. Τι να πω , με λιώνει! Η ταινία Bird είχε κι ένα άλλο ατού : την ερμηνεία του Forest Whitaker.

QwfwqN είπε...

Συμφωνώ μαζί σας: και εγώ είχα καιρό να γελάσω τόσο (και να συγκινηθώ) σε ταινία. Κατά τα άλλα, προσωπικά κάνω μια λίγο διαφορετική ανάγνωση, τόσο στο παρελθόν του όσο και στο τι προτείνει (ενεργοποίηση της κοινωνίας με μια κουβέντα, αντί του ατόμου-τιμωρού) που, για να μην καταχρώμαι και όλο το χώρο, μπορείτε να δείτε εδώ
ΥΓ Ωραία (και πετυχημένη) η μουσική σας επιλογή.

Prokopis Doukas είπε...

Καλημέρα στους πρωινούς!

@anepidoti: Η πρώτη μου (ανέμπνευστη) ιδέα ήταν να βάλω τον τίτλο "Gran Torino", που "κόλλαγε" και με το προηγούμενο post για την Ιταλία. Αλλά μετά σκέφτηκα να βάλω αυτό, όχι για να σας τρομάξω, αλλά για να "παίξω" με την καριέρα του Eastwood και το εξαιρετικό φινάλε της ταινίας.. :-)

@Roadartist: Φέτος βλέπουμε ωραές ταινίες, νομίζω. Να δούμε, θα συνεχιστεί; Πάντως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες... Και ο "Duracell" συνεχίζει.. :-)

@crispy: Αν θυμάμαι καλά, η ταινία δείχνει τον Charlie Parker παίζει μαζί με τον Miles Davis και τον Coltrane

@QwfwqN: Δε νομίζω οτι διαφέρουν πολύ οι αναγνώσεις μας - η "μη βία" προϋποθέτει την ενεργοποίηση της κοινωνίας και του νόμου, για την αντιμετώπιση της αδικίας και του εγκλήματος. Πώς αλλιώς θα πολεμήσουμε την κουλτούρα της αυτοδικίας και των όπλων;

Απλώς η δική σας ανάλυση είναι πολύ πιο ενδελεχής και τεκμηριωμένη, από την ορμητική/απλόϊκή δική μου. Συνιστώ σε όλους να τη διαβάσουν...

yb είπε...

Είναι λίγες μέρες τώρα που "ανακάλυψα" το blog σας και χαίρομαι πολύ.

Δεν ξαφνιάστηκα, ήμουν κατα κάποιον τρόπο υποψιασμένη. Η μεγάλη έκπληξη είχε έρθει για μένα όταν οι ευθείες και τα επίπεδα του σοβαρού και αψεγάδιαστου εκφωνητή καμπυλώθηκαν και έγιναν κύκλοι, απαλές γραμμές και έλικες στον χώρο απο τη μουσική που έπαιζε στον Κόσμο. Επειτα προστέθηκαν οι ακμές και οι γωνίες με τα συχνά αιχμηρά άρθρα στην Athensvoice.
Τώρα στο blog είναι μεγάλη απόλαυση να διαβάζω τα κάπως πιο προσωπικά και ίσως λιγότερο φιλτραρισμένα αλλά πάντοτε ενδιαφέροντα posts με την εξαιρετική μουσική συνοδεία.

Κε Δούκα να είστε πάντα καλά και με τόση όρεξη :-)
Με τις ευχαριστίες μου

Prokopis Doukas είπε...

@yb: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Ξέρετε λοιπόν πολλές από τις "εκφράσεις" μου - χαίρομαι γι αυτό, γιατί η μία συμπληρώνει την άλλη. Τίποτε από μόνο του δεν είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό - ειδικά το "σφικτό" talking head της τηλεόρασης (χωρίς να το "αποποιούμαι", απλώς θα ήθελα να είναι πιο μοντέρνο). Ναι, ολύ λιγότερο φιλτραρισμένα εδώ. Θα δείξει, αν πρόκειται περί βλακείας... :-)

maximus είπε...

Εκτιμούσα πάντα τον Clint Eastwood ως ηθοποιό. Όταν όμως άκουσα κάποιες ομιλίες του υπέρ της κατοχής όπλων στο ντοκιμαντέρ του Moore, απογοητεύτηκα λίγο. Γενικά δεν πιστεύω ότι πρέπει να κρίνουμε έναν καλλιτέχνη από τι πρεσβεύει στην προσωπική του ζωή, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση μου φάνηκε δύσκολο να τα διαχωρίσω

Prokopis Doukas είπε...

@Μaximus: Προσωπικώς, πολλές φορές δυσκολεύομαι να διαχωρίσω - αν και η περίπτωση του κάθε καλλιτέχνη είναι ιδιαίτερη (να μη σας πω πώς ένοιωσα όταν έμαθα οτι ο αγαπημένος μου Eric Clapton ενισχύει το National Front στη Βρετανία).
Φαίνεται όμως οτι πια ούτε ο Eastwood διαχωρίζει... :-)

Υ.Γ. Στην ταινία του Moore ήταν ο Eastwood; - γιατί εγώ θυμάμαι τον Charlton Heston, που ήταν και πρόεδρος της ένωσης τους... :-(

maximus είπε...

:-0 Και σωστά θυμάστε! Ίσως τα ουζάκια του τριημέρου,ίσως αρχές Alzheimer... Τι να πω. Πάντως το σχόλιό μου για τα πιστεύω των καλλιτεχνών ισχύει.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω πως η πρώτη ατάκα δεν είναι του Ιστγουντ αλλά της Μέι Γουέστ (προς τον Καρυ Γκραντ)

gerasimos είπε...

Eμένα μου άρεσε και νεότερος, γιατί αν και εγκλωβισμένος σε ρόλους 'σκληρού' είχε μια ξεχωριστή εσωτερικότητα, που σε έκανε να τον προσέχεις...

Prokopis Doukas είπε...

@Maximus: Καλά θυμάμαι λοιπόν τον Χέστον (αυτή είναι η σωστή προφορά)...
Όπως βλέπετε και παρακάτω κι εγώ μάλλον έχω κάνει το λάθος μου... :-)


@spiretos72: Μπορεί να έχετε πολύ δίκιο - κι εμένα κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ευχαριστώ - πώς θα μάθουμε σίγουρα;

@gerasimos: Κι εμένα μου άρεσε, ειδικά στα σπαγγέτι-γουέστερν. Αλλά ήταν πράγματι "εγκλωβισμένος" - ή το "ζούσε" κιόλας;

john savvopoulos είπε...

Καλησπέρα Προκόπη,
Έχω ακούσει μόνο θετικά σχόλια για αυτή τη ταινία και αυτό είναι ενδιαφέρον. Πρόσφατα είδα και το Mystic River που μου άρεσε πολύ.

Την ατάκα που αναφέρεις : “Is this your gun or are you happy to see me?” την είχε πει πρώτη φορά η Mae West

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλο προνόμιο να μπορείς να εξιλεωθείς μέσα από την Τέχνη.
Θα πάω να το δω και μάλλον θα του δώσω άφεση για το "βρώμικο" παρελθόν του.

Ανώνυμος είπε...

Ως ένας μικρός και ταπεινός ηθοποιός, αυτό που ξέρω είναι πως ένα από τα μεγαλύτερα πράγματα που μπορείς να κάνεις δώρο στον εαυτό σου, είναι να καταφέρεις κάποια στιγμή της καριέρας σου να αυτοσαρκάζεσαι... Να αποδομείς μια εικόνα, που πολλές φορές ο ίδιος έχεις φτιάξει. Να τσαλακώσεις τελικά τον εαυτό σου, να μη το φοβηθείς. Και εκεί που νιώθεις το άβολο και το αβέβαιο εκεί θα βρεις και τις αλήθειες σου και το πραγματικό δυνατό σου σημείο σε κάθε ερμηνεία. Φαίνεται, πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος, όσο μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θέλει να σπάσει κάποια πράγματα που τον είχαν εγκλωβίσει. Σημαντικό και ας γίνεται στα 80... Πιο καλά από το ποτέ!
Φέτος, έχει καλές ταινίες, ναι...

SK είπε...

Πολύ καλή ταινία όντως, κρίμα (και έκπληξη) που δεν συμπεριελήφθη στις υποψηφιότητες για Oscar.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καλησπέρα!Κι εγώ τρόμαξα από τον τίτλο,"πάει κι αυτός..." - μονολόγησα!
Δεν έχω δει την ταινία.Αλλά ο κύριος,μου έχει κάνει εντύπωση,το πόσο διατηρείται μέσα στα χρόνια,με ένα επίπεδο στομάχι.Και,για να βγάλω από το σχόλιο,μια μικρή δόση Κατινιάς που με χαρακτήρισε,μια που ασχολήθηκα με τις "φέτες" του ηθοποιού,να πω ότι πάντα μου άρεσε το παίξιμό του και ότι έχει,πιστεύω,ένα από τα πιο εκφραστικά πρόσωπα,που "γράφουν" στο γυαλί.

Prokopis Doukas είπε...

@John Black: Thanks! Άρα τα έχω μπερδέψει - ζητώ συγνώμη...

@Pandora: Όχι να του κρατήσετε μούτρα - τέτοιος φαλλοκράτης που είναι.. :-)

@ Spastos Petalakis: Έχω στο μυαλό μου δύο πολιτικούς του υπερσυντηρητικού χώρου στην Ελλάδα, που το έκαναν αυτό... :-)

@ SK: Υποθέτω οτι μέτρησε το γεγονός οτι ούτε ως παραγωγή είναι τίποτα σπουδαίο (χαμηλό budget), ούτε η ηθοποία είναι μαγική. Είναι όμως απολαυστική - και με μηνύματα...

@όλα θα πάνε καλά: Αυτό το γυμνασμένο "μη πάχος" του είναι που τον κρατάει τόσο υγιή και νενανικό - μαζί με τη αέναη δημιουργικότητα, υποθέτω... Καμία κατινιά... :-)

Sue G. είπε...

Η ακριβής διατύπωση της φράσης είναι: "Is that a pistol in your pocket or are you just glad to see me?". Θα την βρείτε στην διεύθυνση http://en.wikipedia.org/wiki/Mae_West
με πλήρες βιογραφικό της ηθοποιού.

Ένα από τα καλά της Αθήνας είναι ότι βλέπεις την ταινίες α' προβολής στην ώρα τους...

Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

αντιπαθω τοσο τον Jamie Cullum, παρολο που δεν εχω ακουσει αρκετα τη μουσικη του. εχω την αισθηση οτι ειναι εντελως κατασκευασμενος (απο τη βιομηχανια) καλλιτεχνης.

mermyblue είπε...

Πρώτη φορά διαβάζω το μπλογκ, αλλά καθώς φαίνεται όχι τελευταία.
Πολύ καλό το κείμενο-έναυσμα για να δω την ταινία...Επίσης, πολύ αγαπημένο και το Painted smile...και αισθητικά όμορφο το blog.
Καλώς σε βρήκα :)

Prokopis Doukas είπε...

@Sue: Eυχαριστώ για την ακρίβεια, θα το διορθώσω αμέσως αφαιρώντας το από το κείμενο. Ναι, όντως αυτό είναι ένα από τα καλά της Αθήνας - σε αντίθεση ας πούμε με τη Χαλκίδα; :-)

@oksinemia: Λοιπόν θα διαφωνήσω λίγο. Έχει όντως μια ποπ ελαφρότητα και μια "εσάνς" κολλεγιόπαιδιου από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, συνδυασμένη όμως με μια βραχνάδα και μια δημιουργική ελευθερία, που μ' αρέσει. Το πρώτο του "Twenysomething", το βρήκα αριστούργημα - ακούγεται όλο πολύ ευχάριστα. Ένα δείγμα θα βρείτε στο ραδιοφωνάκι μου, αν πατήσετε posts και πάτε 4 τραγούδια παρακάτω - το "What A Differnence A Day Made" είναι εξαιρετικό cover, βρίσκω...

Prokopis Doukas είπε...

@mermyblue: Καλώς ήρθες! Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.. :-)

Ανώνυμος είπε...

Kalispera, milwntas gia soundtracks, den exw akomi dei to Gran Torino alla ayto tou Eastwood gia to Changeling itan panemorfo..

Prokopis Doukas είπε...

@Vicky: Δεν το ξέρω αυτό, ποιά ταινία είναι αυτή; Και η μουσική - φαντάζομαι δεν είναι του ιδίου; :-)

Sue G. είπε...

Η Χαλκίδα θα βόλευε για να πεταχτώ για λίγες ώρες και να καλύψω τα κενά. Η "Αυστρία" από την άλλη, είναι πιο "αποστασιοποιημένη" από το χρόνο... Το καλό όμως είναι ότι προλαβαίνω να ενημερωθώ (και από το blog σας που -ευτυχώς- δεν είναι δημοσιογραφικό)κι έτσι να βλέπω την ταινία "διαβασμένη".

Η διαφορά μεταξύ του βίου και του έργου ενός καλλιτέχνη είναι κάτι που πάντα προκαλεί συζητήσεις, έριδες ή και απορρίψεις. Μεταξύ ενηλίκων είναι "αναζωογωνητικό". Αυτό που με φοβίζει όμως, είναι τι μπορεί να σκεφτεί ή να κάνει ένας έφηβος όταν ανακαλύψει αυτήν την άλλη πλευρά του καλλιτέχνη που έχει ως ίνδαλμα.

Μην σας σκοτεινιάζω όμως
Καλό βράδυ

ZlatkoGR είπε...

Μια πραγματικά ωραία ταινία, ειδικά για κάποιους σαν εμένα που δεν πάνε ιδιαίτερα τον Eastwood ούτε σαν ηθοποιό, ούτε σαν σκηνοθέτη. Εδώ αισθάνομαι πως έπαιξε έναν χαρακτήρα κομμένο και ραμμένο να αρέσει σε μένα...

Vicky είπε...

De gnwrizw tin elliniki apodosi, einai tainia tou 2008 me Angelina Jolie kai John Malkovich. Nai, o idios egrapse ti mousiki.

Stelnw ena video apo to youtube me ti mousiki twn titlwn telous, me magepse..

http://www.youtube.com/watch?v=rTX9bMm8bX4

Prokopis Doukas είπε...

@Vicky: Α, είναι η "Ανταλλαγή", δεν το είδα.. Ευχαριστώ για την παραπομπή.. (τίποτε άλλο στο προφίλ σου;) :-)

@ZlatkoGR: Είδα οτι είσαι "οργανωμένος" με τα όσκαρ ;-) Ελπίζω να σου αρέσει η ταινία...

@Sue: H "Αυστρία"; Τώρα με μπερδέψατε τελείως - χωρίς να με σκοτεινιάζετε καθόλου... :-)

Sue G. είπε...

Δεν ήταν από πρόθεση - σπεύδω να επανορθώσω: τον Βόλο, εννοώ.

yb είπε...

καλημέρα, έχω την εντύπωση οτι ως "Αυστρία" υποεννοείται ο ...Βόλος; (πρέπει να είναι ποδοσφαιρικής προέλευσης "ορολογία", άγνωστης για μένα περαιτέρω "ετυμολογίας")

Sue G. είπε...

Ναι, ο Βόλος λέγεται αλλιώς και Αυστρία. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το πως προέκυψε αυτό (άλλοι λένε επειδή είμαστε ψυχροί, άλλοι λόγω τσιγγούνιας) αλλά η επικρατέστερη προκύπτει από την εποχή (νομίζω την Τουρκοκρατία) που εισέβαλλε ο αυστριακός στρατός στο Βόλο και επέβαλε φόρους. Τότε, οι Βολιώτες έμποροι και καταστηματάρχες αναγκάστηκαν να βάλουν αυστριακές σημαίες στα μαγαζιά τους για να γλιτώσουν την άδικη και βαριά φορολογία. Μάλλον θα χρησιμοποιείται και στην ποδοσφαιρική ορολογία αλλά είμαι άσχετη με το είδος συνεπώς δεν μπορώ να ξέρω.

Sue G. είπε...

Από την βιασύνη μου, έκανα ένα λάθος: δεν υπήρχε φυσικά αυστριακός στρατός στο Βόλο. Οι Τούρκοι επέβαλαν κάποια στιγμή δυσβάσταχτους φόρους και οι έμποροι ισχυρίστηκαν ότι τα καταστήματά τους ανήκαν στους Αυστριακούς (που ήταν σύμμαχοι με τους Γερμανούς - και κατ'επέκταση με τον τότε βασιλιά της Ελλάδας). Λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι περισσότερο ακριβής, αλλά δεν υπάρχουν αντίστοιχα γραπτά στοιχεία για επαλήθευση. :(

Vicky είπε...

[profile updated :-)]

xomeritis είπε...

Δες στο μέιλ σου - σχετικά με τον Jamie Cullum και την ιστορία του τραγουδιού.

xomeritis είπε...

Και μια παρατήρηση: Στο «Λεωφορείον ο Πόθος», ο γεμάτος «ορμόνες» πολωνός Stanley Kowalski είναι η ανερχόμενη δύναμη, μπροστά στους παρακμασμένους αστούς του αμερικανικού νότου. Στο «Gran Torino», o Walt Kowalski είναι αυτός που φεύγει πια, και η ανερχόμενη δύναμη, η γεμάτη «ορμόνες», είναι η κοινότητα των ασιατών Χμονγκ.

the muppet show girls είπε...

Είναι ήδη στη λίστα για τις επόμενες ταινίες. Προς το παρόν έχω μια αδυναμία ακόμα στο Slumdog Millionaire.
Το θέμα της ταινίας είναι πάντως πάντα επίκαιρο.Η μοναξιά πριν το θάνατο.Μόνο που αυτή τη φορά προσθέτει και τη μισαλλοδοξία για τη διαφορετική φυλή. Πρέπει να γρυλλίζει ο ίδιος πάντως σαν τους γέρους που αρνούνται να παραδεχτούν ότι το σύμπαν αλλάζει.
Θα το δω.Στα σίγουρα.

Καλησπέρες

υγ.Το άσμα ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Ανάπαυλα Παρασκευής.

Prokopis Doukas είπε...

@ the muppet show girls: Είναι αριστούργημα το "ξέπλυμα" της ψυχής του... :-)

@Thomas Xomeritis: Καλοοό... Μιλάω για τους Kowalski...

@Vicky: Much better now... It 's time to blog.... :-)

@Sue & yb: Thanks! Μου μάθατε σύγχρονη "πατριδογνωσία"... Η Λάρισα πώς λέγεται; Γερμανία; :-)

Freedom είπε...

Με τρόμαξες, βρε Προκόπη...
Ο Eastwood ήταν ο αγαπημένος μου cult χαρακτήρας ως Dirty Harry (νομίζω ότι αυτό είναι παραπάνω από εμφανές), αξεπέραστη καρικατούρα αμερικάνου μπατσόσκυλου που πρώτα πυροβολεί και μετά ρωτάει, με όντως μνημειώδεις ατάκες που τιμάμε δεόντως στο youtube. Αλλά και ποιός δεν τον θυμάται στο "Μια χούφτα δολλάρια" (ειρήσθω εν παρόδω, πολλοί μπερδεύουν το "a fistful of dollars", όπου υποδύεται τον Τζο με το "for a few dollars more", 1-2 χρόνια αργότερα νομίζω ότι βγήκε και εκεί υποδύεται τον Μόνκο) ή στο "Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος".
Είναι ο ίδιος Eastwood που "κέντησε" ερμηνευτικά και σκηνοθετικά στις "Γέφυρες του Μάντισον" και στο "Million dollar baby", και μας έδωσε αξιόλογες ταινίες όπως το "Σκοτεινό ποτάμι", τις "Σημαίες των προγόνων μας", τα "Γράμματα από την Ίβο Τζίμα". Δεν μιλάω για το "Gran Torino" γιατί δεν το έχω δει ακόμα.
Παιδιά, για μένα ο Eastwood είναι σαν κρασί βαθιάς παλαίωσης. Αν το ανοίξεις πριν ωριμάσει, είναι σκέτο ξύδι. Όταν όμως ωριμάσει, γίνεται νέκταρ... Κι ελπίζω αυτή η φάση που περνάει, να κρατήσει πολύ... Gran Artist.
Τα σέβη μου...

Prokopis Doukas είπε...

@Freedom: Dirty Freedom, θα σας λέω από δω και πέρα.. :-)

ShareThis