12.6.09

Οι τηλεθεάσεις, η αποχή και η (ακρο)δεξιά Ευρώπη

Χρόνια τώρα, κάποιοι φίλοι προσπαθούν να με πείσουν οτι η μόνη λύση διαμαρτυρίας προς την έκπτωση της πολιτικής είναι να μην ψηφίζουμε.

Τους εξηγώ οτι ο εκλογικός νόμος λειτουργεί όπως οι τηλεθεάσεις (γι αυτό άλλωστε ούτε η τηλεοπτική αποχή θα βελτιώσει ποτέ την τηλεόραση). Για παράδειγμα, ας πάρουμε τα δελτία των 8 (ή οποιαδήποτε άλλη ζώνη, με ομοειδείς εκπομπές): Ας υποθέσουμε οτι σιγά-σιγά το κοινό φυλορροεί, δεν παρακολουθεί. Από 4,5 εκατομμύρια που είναι, κατά προσέγγιση, εκείνη την ώρα, συρρικνώνεται π.χ. στα 3 εκατομμύρια. Δυστυχώς, ουδείς επικεφαλής αυτών των δελτίων θα ενδιαφερθεί αν μειώνεται ο απόλυτος αριθμός τηλεθεατών (το λεγόμενο “μικρό” νούμερο του δελτίου του). Αυτό που τον καθιστά “νικητή” ή “ηττημένο” της αναμέτρησης, είναι το ποσοστό τηλεθέασης (επί των ανοικτών τηλεοράσεων, το λεγόμενο “μεγάλο” νούμερο), δηλαδή το αν θα κάνει 30% και ο αντίπαλος του, δεύτερος στη σειρά, π.χ. 23%.

Όσο κι αν μειώνεται ο απόλυτος αριθμός των τηλεθεατών, το ποσοστό τηλεθέασης δεν αλλάζει, γιατί είναι “μερίδιο” επί τοις εκατό (το ίδιο ακριβώς ισχύει και στα εκλογικά). Βεβαίως, αν τελικά η αποχώρηση είναι μαζική, το τηλεοπτικό σύστημα θα κλονιστεί: Ενδεχομένως ο ιδιοκτήτης του καναλιού που το διατηρεί, όχι για επιχειρηματικούς λόγους, αλλά για την πολιτική επιρροή, να ανακαλύψει οτι δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς του. Επίσης, οι διαφημιστές πιθανόν να τοποθετούν πολύ λιγότερα χρήματα στο μέσον, βλέποντας οτι απευθύνεται σε πολύ μικρότερο κοινό. Κάποια κανάλια μπορεί να οδηγηθούν στο κλείσιμο – και εν τω μεταξύ όλα μαζί θα καταφεύγουν όλο και πιο πολύ στο “φτηνό”, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η τηλεόραση (βασικός “δίαυλος” δημοσίου διαλόγου) απευθύνεται πια στους αδύναμους, νοητικά και οικονομικά...

Αυτό όμως, είναι κάτι που θα πρέπει να απευχόμαστε. Όχι γιατί θα “λυπηθούμε” αυτόν που δεν μπορεί να προσαρμοστεί, αλλά γιατί η διαδρομή θα είναι μια πολύχρονη και βασανιστική πορεία ευτελισμού – στην ουσία μια διαρκής πτώση του επιπέδου, που επηρεάζει βαθύτατα την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου σε μια χώρα, εν τέλει το συλλογικό IQ και ΕQ . Τρανό παράδειγμα η (μπερλουσκονική) γειτονική μας Ιταλία – μια χώρα που από τη φινέτσα και την οξύτατη πολιτική συνείδηση κατέληξε να είναι μια χώρα “μπούτι και στήθος”, με την απίστευτη κατάργηση των ασυμβιβάστων της δημοκρατίας – κι έναν καραγκιόζη να έχει υπό τον έλεγχο του τη Βουλή, δημόσια και ιδιωτικά κανάλια και μια ποδοσφαιρική ομάδα (το φαινόμενο βέβαια έχει πολύπλοκες ρίζες - μερικές από αυτές, όπως η διαφθορά, μοιάζουν με τις δικές μας, αλλά δεν είναι του παρόντος). Αντίθετα, σε χώρες όπως η Γαλλία, ο εκσυγχρονισμός και η διατήρηση της δημόσιας τηλεόρασης σε υψηλά επίπεδα τηλεθέασης (αν και από την εκλογή του και πέρα έχει αρχίσει να “βάζει χέρι” ο Σαρκοζί) έχει “σύρει” τα ιδιωτικά κανάλια προς τη σωστή κατεύθυνση – και ο ανταγωνισμός έχει συνολικά υψηλό επίπεδο και οφέλη για τη γαλλική κοινωνία.


Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα, όταν μιλάμε συνολικά για τη δημοκρατία (όποιος δεν την επιθυμεί, είναι ελεύθερος να “κατέβει από το τρένο” παρακαλώ και να “ιδιωτεύσει”, αλλά χωρίς να την απειλεί, γιατί είναι ύβρις – και κυρίως χωρίς να έχει καμία απαίτηση από την οργανωμένη κοινωνία). Η βελτίωση της δεν θα έρθει ποτέ με την απουσία – ακόμα κι αν αυτή γίνει μαζική. Τα κόμματα για αρκετό καιρό θα παριστάνουν οτι δε τρέχει τίποτα, μελετώντας τα ποσοστά τους, που δεν θα αλλάζουν, γιατί είναι μερίδια. Αν βεβαίως ένας λαός αποφασίσει να απέχει στην συντριπτική του πλειοψηφία, τότε τίθεται θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης. Αλλά μια χώρα μπαίνει έτσι σε περιπέτειες, αποδομώντας όλες τις προσπάθειες που έκανε μέχρι τώρα στην ιστορία της, για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρακολουθώ εδώ και μέρες μια προσπάθεια (παθιασμένη ενδόμυχη ελπίδα θα το έλεγα) από πολλούς να “βαφτιστεί” η αποχή των ευρωεκλογών, μια συνολική “πολιτική κίνηση διαμαρτυρίας”. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω – και κανείς νομίζω δεν είναι – τι ποσοστό αυτής της αποχής πραγματικά ήταν συνειδητή και τι ήταν απλώς μια “αφασία”, συνδυασμένη με την προφανή έλξη που ασκεί η θάλασσα και η εκδρομή, το πρώτο τριήμερο του καλοκαιριού, με 37 βαθμούς. Θέλω να ελπίζω οτι το φαινόμενο (σε αυτές του τις διαστάσεις) είναι προσωρινό, με την έννοια οτι πολύ λιγότεροι δεν θα πάνε στις κάλπες των εθνικών εκλογών το χειμώνα. Φοβάμαι (και καταγράφηκαν πολλές μαρτυρίες) οτι πολλοί απλώς “βαρέθηκαν” να πάνε και δυο τετράγωνα πιο κάτω...

Βεβαίως και η άπωση αυτή λέει πολλά για την προβληματική απήχηση του πολιτικού συστήματος, ειδικά στους νέους. Λέει πολλά επίσης όμως και για τη συνολική πορεία της κοινωνίας μας (βλέπε και “σκυλοπόπ” τηλεόραση των τελευταίων 20 ετών και τι αισθητική και σκέψη διαμορφώνει), την παιδεία μας αλλά και για την προσωπική ευθύνη του καθενός. Διότι το παλικαράκι (νεότερο ή και μεγαλύτερο) που παρακολουθεί τις “μη ειδήσεις” για τη φούστα της τάδε α(η)δού ή το κοριτσάκι που αγοράζει σωρηδόν από το περίπτερο τα κουτσομπολο-περιοδικά, για να εμβαθύνει στο περιεχόμενο των “κίτρινων” εκπομπών, είναι ενήλικο. Κι όπως (πολύ σωστά) η κοινωνία το εμπιστεύεται για να αποφασίσει με την ψήφο του, έτσι έχει και την ευθύνη του γι αυτό που κάνει – και να μην το ακούσω να ζητάει τα ρέστα αργότερα για π.χ. το σύστημα υγείας. Γιατί θα θυμηθώ κάτι νεόπλουτους βιοτέχνες στη δεκαετία του '70, που διαμαρτύρονταν οτι η Ελλάδα δεν είχε καλούς δρόμους για τις “μερσεντέ” τους, αλλά εν τω μεταξύ αυτή την πολιτεία, από την οποία ζητούσαν τα ρέστα, την είχαν ταράξει στη φοροδιαφυγή...

Ο τρόπος να βελτιώσεις το “σύστημα” δεν είναι αυτός – είναι ο αντίθετος. Αλλά θέλει κόπο και προσωπική συμβολή - αυτό δηλαδή που αρνείται να κάνει ο “εύκολος” και “χορτασμένος” εαυτός μας. Αν μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων παρακολουθούσε φανατικά τις ποιοτικές (λίγες, αλλά υπάρχουν) εκπομπές της τηλεόρασης, οι ιδιοκτήτες θα έψαχναν αύριο για Τσίμες, Αυγερόπουλους και Θεοδωράκηδες. Αν η κατακραυγή προς αυτό τον εσμό που κατακλύζει τον δημόσιο (τηλεοπτικό) διάλογο ήταν διαρκής και συνεπής – αν κανείς δεν έβλεπε π.χ. τον Τραμπουκόπουλο που καλεί στην εκπομπή του τον κάθε λογής γελοίο “μεγαλοδικηγόρο” και τον νομιμοποιεί (και γυρνούσε στο άλλο κανάλι να δει π.χ. Μάγια Τσόκλη), τότε το “σύστημα” θα υφίστατο ένα σοκ. Αλλά θέλει και λίγο “πλύση εγκεφάλου” από όλους προς τους συγγενείς και φίλους...

Οι πολίτες δηλώνουν (δικαιολογώντας ίσως και τους εαυτούς τους που απείχαν;) οτι ο βασικός λόγος που δεν πήγαν να ψηφίσουν είναι η “ποιότητα του πολιτικού προσωπικού”. Αν μαζικά λοιπόν ψηφιζόταν η νέα αξιόλογη παρουσία στο κάθε κόμμα (λίγες, αλλά υπάρχουν), τότε οι αρχηγοί θα έψαχναν για τέτοιους (αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως σε κάποιες περιπτώσεις) – και κυρίως θα εκτοπίζονταν άλλοι. Πολιτικοί όπως ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος παλαιότερα ή ο Τσοχατζόπουλος κι ο Πρωτόπαπας πιο πρόσφατα (βεβαίως και η Γιαννάκου από την ανάποδη) καταψηφίστηκαν από το εκλογικό σώμα, για να αντικατασταθούν από άλλους. Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τον Λαϊκάτο ή τον Δημαγωγόπουλο, πρέπει κάποιοι άλλοι – με θετική ψήφο - να πάρουν τη θέση τους. Μόνο που ψηφίζουμε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του εαυτού μας...

Το δύσκολο πρόβλημα εδώ είναι να πειστούν αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι να εισέλθουν στην πολιτική – γιατί οι περισσότεροι αρνούνται να “μπουν στα σκ..” Πολλοί υποστηρίζουν οτι “ποτέ τα κόμματα δεν θα τους αφήσουν”. Οι μηχανισμοί και τα λαμόγια φυσικά δεν θέλουν ποτέ να “εκχωρήσουν” τα προνόμια τους. Εδώ λοιπόν είναι η ευθύνη της κοινωνίας και του ενεργού πολίτη. Άλλωστε, συμμετοχή στα κοινά δεν είναι μόνο η κεντρική πολιτική σκηνή – είναι η κάθε πρωτοβουλία, σύλλογος, κίνηση, δήμος κλπ.
Και αν κανένα κόμμα (απολύτως θεμιτά) δεν καλύπτει κάποιους, στη δημοκρατία ο δρόμος είναι ανοιχτός: Οι Οικολόγοι Πράσινοι, με ελάχιστη χρηματοδότηση και στοιχειώδη στελέχωση και οργάνωση, κατάφεραν να μπουν στην Ευρωβουλή – μεθαύριο πιθανώς και στην εθνική Βουλή – και από εδώ και πέρα θα έχουν καθεστώς (και όλη την οικονομική στήριξη) ενός κοινοβουλευτικού κόμματος. Δεν είναι λοιπόν αδύνατο να υπάρξει μια νέα κομματική πρωτοβουλία...

Η συστηματική αποχή, κατά την άποψη μου, είναι ελαφρότητα, αρνητική σκέψη, έλλειψη ευαισθησίας και τελικά “ιδιωτεία” (ψάξτε τη ρίζα της λέξης idiot στην έννοια που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες). Όχι μόνο αφήνει τις τύχες του καθενός στους υπολοίπους, αλλά δημιουργεί και συνοδεύει μια αντίληψη “κοινωνίας-πολτού”, που άγεται και φέρεται - “σύρεται” ουσιαστικά, άβουλη, στη “μη σκέψη”. Και ξεχνάει ένα βασικό ζητούμενο: Κάθε χώρα πρέπει να κυβερνηθεί με τον καλύτερο (δυνατό) τρόπο – και αυτό συμβαίνει μόνο δημοκρατικά.



Η ευθύνη βεβαίως των κομμάτων ως οργανισμών (αν όμως τα αφήνουμε να μαζεύουν τους “χειρότερους”, ψηφίζοντας τους ή μη ψηφίζοντας, τότε γιατί τους ζητάμε τα ρέστα;) είναι τεράστια. Και του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε επί σειρά ετών τη χώρα και επέτρεψε και εμβάθυνε τη διαφθορά. Και των αριστερών κομμάτων που ή δεν έχουν ουσιαστικές προοδευτικές προτάσεις (για το ΣΥΝ τα είπαμε στο προηγούμενο post) ή έχουν προτάσεις και ρητορεία που οδηγεί τη χώρα στην καθυστέρηση.

Πιο πολύ απ' όλα όμως, κρίσιμος παράγοντας στη διαμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα είναι ο τρόπος με τον οποίο κυβερνάται τα τελευταία χρόνια. Η αίσθηση οτι “δεν γίνεται τίποτε”, η διάχυτη κουτοπονηριά της “ζαρντινιέρας” και η ανικανότητα, η αίσθηση της ατιμωρησίας και της υποκρισίας που διαχέεται παντού κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά και εμπεδώνει τον κυνισμό και την αδιαφορία στον πολίτη. Ο Δεκέμβρης οφείλεται εν πολλοίς σε αυτά (και στα παραπάνω περί τηλεοπτικού εσμού και δημοσίου διαλόγου) – και δεν θα περάσουν πολλοί μήνες πριν μιας μορφής σύγκρουση επανεμφανιστεί, πιθανολογώ κατά το Σεπτέμβρη.

Θα αναγνωρίσω στον Καραμανλή οτι πάντοτε προσπάθησε να “εκτοπίσει” ή να περιορίσει/φιμώσει την ακροδεξιά που φωλιάζει μέσα στο κόμμα του (θυμίζω την παλαιότερη κορώνα Ανδρεουλάκου “να στοιβάξουμε τους Αλβανούς στη Μακρόνησο”). Το εφεύρημα του “μεσαίου χώρου” μπορεί να ήταν υποκριτικό, αλλά λειτούργησε ως ένα βαθμό. Έως ότου η ίδια η πράξη, των σκανδάλων και της ανικανότητας, το ξεπέρασε. Διότι και πριν τις εκλογές, ήξερε από τις δημοσκοπήσεις, οτι έχει διαρροές προς το ΛΑΟΣ - εξ ου και οι προεκλογικές αναφορές για κουκούλες, κάμερες και “νόμο και τάξη”. Τώρα η προεκλογική ρητορεία κινδυνεύει να γίνει πράξη – λόγω της προηγούμενης ολιγωρίας.

Ας πάρουμε το γνωστό θέμα της γκετοποίησης των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, για το οποίο οι κάτοικοι φωνάζουν εδώ και χρόνια. Δεν υπήρξε (ούτε ακόμα υπάρχει) κανενός είδους πραγματικό και οργανωμένο σχέδιο. Το Υπουργείο Υγείας, εδώ και τρία χρόνια αναγγέλλει τη μεταφορά των μονάδων του ΟΚΑΝΑ στα νοσοκομεία - και δεν έχει τίποτε απολύτως για τις υποδομές αυτές (το μόνο που έχει κάνει τα τελευταία 5 χρόνια είναι να αφήσει να ξεχαρβαλωθεί το ΕΣΥ - κι ένας νόμος για το κάπνισμα, που αναγγέλεται 2 χρόνια πριν εφαρμοστεί)... Αντί να καθαρίσουν κυριολεκτικά το παλιό Εφετείο (και να το προστατεύσουν από τις συμμορίες), το “καθάρισαν” από τους εποίκους του, που τώρα είναι σε χειρότερη (και πιο επικίνδυνη κατάσταση για όλους) στο δρόμο. Η πλατεία Θεάτρου είναι σχετικά “καθαρή” (τρόπος του λέγειν βρωμάει αφόρητα ακόμα), γιατί έκαναν “σκούπα” - με αποτέλεσμα όλη η δραστηριότητα να έχει μεταφερθεί στην Πειραιώς. Είναι αστείο, γιατί υπολογίζεται πρόχειρα, οτι μόνο στο κέντρο της Αθήνας κυκλοφορούν 90 χιλιάδες μετανάστες...

Δέσμιοι του ηλιθίου διλήμματος “ή τους κοιτάμε ή τους δέρνουμε”, δεν σκέφτηκαν ποτέ οτι χρειάζεται ολοκληρωμένο σχέδιο από υπηρεσίες πρόνοιας, με συνεργασία υπουργείων, νομαρχίας και δήμου. Οτι τα αστυνομικά μέτρα είναι πάντοτε “συνοδευτικά” και έχουν νόημα αν υλοποιούν ένα πρόγραμμα. Οτι δεν αρκεί η σπασμωδική εκκαθάριση, αλλά πρέπει κάτι να τους κάνεις αυτούς τους ανθρώπους – βασικά να τους φροντίσεις. Και φυσικά όχι να επιτρέπεις στην κοινοβουλευτική ακροδεξιά να επωφεληθεί και στην εξωκοινοβουλευτική να κινείται με άνεση ανάμεσα στα ΜΑΤ, σαν “συνοδευτικός” παρακρατικός μηχανισμός...

Μια παγίδα, στην οποία βλέπω να πέφτουν πολλοί τον τελευταίο καιρό, είναι οτι ο Καρατζαφέρης έχει το πλεονέκτημα της “ξεκάθαρης ατζέντας” και των “ξεκάθαρων θέσεων”. Κατά την άποψη μου, ισχύει το αντίθετο. “Ξεκάθαρες θέσεις” δεν σημαίνει τίποτε πρώτα από όλα, διότι τέτοιες μπορεί να έχει και ο χειρότερος ναζιστής – το θέμα είναι τι πρεσβεύει. Θεωρώ οτι αντιθέτως έχει μια πολύ “κρυφή” ατζέντα και εντελώς θολές και παραπλανητικές θέσεις. Εξαπολύει τις πιο δημαγωγικές και λαϊκίστικες κορόνες (“ν' ανοίξει τζαμί αν λειτουργήσει η Αγιά Σοφιά”) για πράγματα που δε γίνονται, που δεν έχουν λογικό ειρμό και που “χαϊδεύουν τ' αυτιά” των ανθρώπων που αγνοούν το ζήτημα – παριστάνοντας ταυτόχρονα και κουτοπόνηρα τον “καλό και μετριοπαθή”. Οι συνθήκες που έχει υπογράψει η Ελλάδα (Δουβλίνο ΙΙ), οι πραγματικές δυσκολίες (αδυναμία ανακοπής κύματος μετανάστευσης, δυσκολία φύλαξης συνόρων, δυσκολία επαναπροώθησης) κάνουν το πρόβλημα τέτοιο – που μόνο από ένα σοβαρό, μελετημένο και δημοκρατικό κράτος μπορεί να αντιμετωπιστεί. Πάντως όχι με φληναφήματα...

Το αστείο (και τραγικό μαζί) είναι οτι η δεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις είναι η πλέον ακατάλληλη να χειριστεί ακόμα και τα θέματα, στα οποία υποτίθεται “έχει την υπεροχή” - όπως τα ζητήματα ασφάλειας και νομιμότητας. Όπως οι “υπερπατριώτες” και επαγγελματίες εθνικιστές είναι αυτοί που προκαλούν τις μεγαλύτερες “εθνικές καταστροφές” (φυσικό, αφού o πιο γελοίος θα ακολουθήσει την πιο φανατική και στενόμυαλη λύση), έτσι και ο οπαδός του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” κινείται μεταξύ ανικανότητας (πώς να εμπιστευθείς ακόμα και τον τουρισμό σ' έναν υπουργό που αναφώνησε οτι “η Ελλάδα έχει υπεροχή ως τουριστικός προορισμός απέναντι στην Τουρκία γιατί είναι ορθόδοξη χώρα”;) και σπασμωδικών αυταρχικών λύσεων, που μονίμως δεν προλαμβάνουν αλλά επιδεινώνουν.


Έτσι φτάσαμε η Ελλάδα να αντιμετωπίσει σοκαρισμένη το πρόβλημα του ρατσισμού και σε εκλογικό επίπεδο. Ο κάτοικος της υποβαθμισμένης περιοχής, σπάνια ικανός να καταλάβει οτι το πρόβλημα του θα λυθεί μόνο με μια προοδευτική και αποτελεσματική πολιτική, καταφεύγει στην εύκολη “διάκριση”: Καταπιεσμένος κι εγώ, καταπιεσμένος κι ο μαύρος – “αλλά αυτός είναι κατώτερος και ήρθε ακάλεστος”. Το ίδιο δεν κάνει και ο (π.χ.) Αλβανός που έχει υποστεί τον ρατσισμό στο πετσί του; Κάποιους πρέπει να βρει για να ενοχοποιήσει/περιφρονήσει κι αυτός...

Μόνο που αυτό συνέβη σε όλη την Ευρώπη – κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Διότι στην Ελλάδα, το άθροισμα ΝΔ και ΛΑΟΣ πιθανότατα δεν θα μπορεί να ξαναφέρει μια δεξιά κυβέρνηση (αν όμως μπορεί, αυτό θέτει περισσότερο από ποτέ τους ψηφοφόρους προ των ευθυνών τους για το ποια πλευρά θα τους κυβερνήσει). Ο εκλογικός νόμος δίνει την ενίσχυση των 40 (ο παλιός) ή των 50 (ο νέος) βουλευτών στο πρώτο κόμμα, που δύσκολα θα είναι η ΝΔ – και αμφιβάλλω αν θα συνασπιστεί ποτέ (αυτοκτονικά) η ΝΔ με τον Καρατζαφέρη.

Η Ευρώπη όμως, ελέω και της τεράστιας αποχής, κινήθηκε επιβραβεύοντας τις δεξιές κυβερνήσεις (που με την εξαίρεση ίσως του συνασπισμού της Μέρκελ κινούνται με απίστευτα μέτριες επιδόσεις) και αναδεικνύοντας παντού λιγότερο ή περισσότερο φαρμακερές ακροδεξιές παραφυάδες. Ο πιο μέτριος πρόεδρος της Κομισιόν, από την ύπαρξη της, ο Μπαρόζο, παίζει χωρίς αντίπαλο - με την ένοχη στάση των λίγων σοσιαλιστικών κυβερνήσεων - και οι όποιες αντιρρήσεις στην υποψηφιότητα έχουν να κάνουν με τις επιδιώξεις του Σαρκοζί και της Μέρκελ.

Η συντήρηση, η ξενοφοβία και η γενικότερη ανασφάλεια – αντί να τιμωρήσει τις (ως επί το πλείστον) νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις για την κρίση – τις άφησε να παίζουν μόνες στο γήπεδο. Ίσως οι λαοί της (παλιάς) Ευρώπης έχουν τη δικαιολογία οτι έχουν μάθει να ζουν σ' ένα ευνομούμενο κράτος, που λειτουργεί “σωστά” από μόνο του – και απέχουν ασυνείδητα από τα κοινά. Ίσως οι κάτοικοι της (νέας) Ευρώπης έχουν ακόμα τις μνήμες του υπαρκτού σοσιαλισμού και ψηφίζουν θρησκόληπτα, αντιδραστικά και αντιευρωπαϊκά (ενώ παρακαλούσαν να μπουν στην Ένωση).

Και επιστρέφουμε στην αρχή: Αν οι λαοί πήγαιναν να ψηφίσουν προοδευτικά, για να δώσουν τέτοιες λύσεις στα προβλήματα τους – και δεν άφηναν να επιβληθεί η δεξιά ψήφος, "ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι". Αν δεν ψήφιζαν αντιευρωπαϊκά τόσα χρόνια, θυμωμένοι με τις κυβερνήσεις τους και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών - και επέβαλαν την πορεία προς μια άλλη, προοδευτική και πραγματικά ενωμένη Ευρώπη. Αν αναδείκνυαν ενεργά άλλα σχήματα (εφόσον δηλώνουν απογοητευμένοι από την εμπειρία της σοσιαλδημοκρατίας) που θα μπορούσαν να εκφράσουν την αγωνία τους. Αν δεν έπεφταν με ευκολία στη “λούμπα” της άρνησης, του αντιευρωπαϊσμού, της μη ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού. Αν ενεργούσαν σοβαρά, όπως έκανε επιτέλους η Αμερική (μετά από μια οκταετία Μπους βεβαίως), που πήγε να ψηφίσει – και να ψηφίσει θετικά - τότε ίσως υπήρχε μια ελπίδα για τη στροφή της Ευρώπης.

Αλλά ξέχασα: Η “υπακοή στο σύστημα”, ο Ομπάμα, η κοινωνική ευμάρεια, η πρόοδος και η ευελιξία των σκανδιναβικών χωρών – η ελπίδα τέλος πάντων για μια καλύτερη εκδοχή των πραγμάτων – όλα αυτά είναι “μία από τα ίδια”. Μια υποταγή, μια φενάκη στην επιστημονική φαντασία ενός “Matrix”, που δεν θα μας αφήσει ποτέ να χαρούμε τίποτα – εκτός από την εθνική και ρατσιστική μας περιχαράκωση, το δογματικό μας μαξιμαλισμό και το σύνθημα “ή με τις γραβάτες ή με τις κουκούλες”. Ακριβώς όπως το είπε και ο Μπους: Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας...



"Επί του πιεστηρίου" 1: Φεύγει (;) από την πολιτική ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος...

"Επί του πιεστηρίου" 2: Στο θεοκρατικό Ιράν, με μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές, μπορεί και να απαλλαγούν από τον Αχμαντινετζάντ...

"Επί του πιεστηρίου" 3: Και για όποιον έχει ακόμα αμφιβολίες για το πόσο ο ΛΑΟΣ είναι στην πραγματικότητα ένα χουντοφασιστικό κόμμα (όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει ο Καρατζαφέρης), ας ρίξει μια ματιά στο εξαιρετικό ρεπορτάζ της Αριστοτελίας Πελώνη στα "Νέα".


Οι φωτό από τη Σίφνο είναι δική μου - οι άλλες από το www.google.com και από www.ugo.com

To post συνοδεύεται από τις δύο από τις τρεις ντίβες (η Liz Wright συνόδευσε προηγούμενο post για τον Ομπάμα) που θα εμφανιστούν στο Λυκαβηττό, στις 6 Ιουλίου, σε συναυλία στη μνήμη (και με τα τραγούδια) της μεγάλης Nina Simone. Συμμετέχουν η Αμερικάνα Dianne Reeves, γνωστή και από τη συμμετοχή της στην ταινία "Goodnight And Good Luck" και η Αφρικάνα (γεννημένη στο Μπενίν) Angelique Kidjo. Ο μεγάλος Μεξικανός κιθαρίστας Carlos Santana έρχεται για μια συναυλία στην Αθήνα, στις 8 Ιουλίου.

buzz it!

18 σχόλια:

fanfarone είπε...

"Περί φωτίσεως" ο λόγος

yb είπε...

Ειναι πολύ ωραίο και εμψυχωτικό να διαβάζει κανείς ένα κείμενο σαν αυτό, που αναλύει τις συνιστώσες του προβλήματος, κρίνει χωρίς υπεκφυγές και παρόλα αυτά διαποτίζεται απο ολοζώντανη αισιοδοξία...
Πάντως τη μεγαλύτερη δυσκολία την εντοπίζω στο να αποφασίσουν άξιοι, κανονικοί άνθρωποι (που δεν προέρχονται απο τους κομματικούς μηχανισμούς ή δεν είναι γόνοι πολιτικών και δεν μιλάω μόνο για τις γνωστές τρεις οικογένειες) με την πολιτική. Γιατί μεταξύ των άλλων δεν πρόκειται περί ανάληψης ρίσκου αλλά περί απόφασης πληρωμής σίγουρου μεν, αστάθμητου δε ως προς το μέγεθος, κόστους.
Και μια λεπτή και ευχάριστη μυρωδιά δεν μπορεί να καλύψει ή να εξαλείψει τη γενική αποφορά σκ....ενώ το ακριβώς αντίστροφο συμβαίνει πάντα, αμέσως και σίγουρα...
xxx

υγ απορία: πώς έγινε και αργά το απόγευμα άκουγα μεν τα καινούρια τραγούδια αλλά δεν έβλετα το καινούριο post που όμως έχει μεσημεριανή ώρα ανάρτησης;

Κωνσταντίνος Μπούγας είπε...

Μπράβο! Πραγματικά πολύ καλό κείμενο. Συμφωνώ σε όλα όσα γράφετε. Για την τηλεόραση και την αποχή έχω κάνει παλαιότερα post.
Η τηλεόρασή μας συγκλίνει περισσότερο προς την πορεία της ιταλικής, παρά της γαλλικής. Είναι φρέσκιες ακόμα οι απολύσεις του κ.Βασιλόπουλου και του κ.Βαξεβάνη. Ο ένας εκ των δύο-ευτυχώς-βρήκε τηλεοπτική στέγη στη ΝΕΤ. Ελπίζω να βρει και ο δεύτερος.
Δεν γνωρίζω αν αυτή τη στιγμή οι απέχοντες πέτυχαν αυτό που είχαν σκοπό να πετύχουν, ή αν έστειλαν το μήνυμα. Αυτό που βλέπω είναι πως η Κυβέρνηση βρήκε ένα αρκετά ισχυρό άλλοθι για την αποτυχία της στις Ευρωεκλογές. Νομίζω πως θα ήταν ηχηρότερο το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν αν μικρότερα κόμματα(με των οποίων τις θέσεις συμφωνούσαν) έπαιρναν ένα συνολικό ποσοστό κοντά στο 30-40% και η αποχή ήταν 20%. Όσο για τη δικαιολογία πως δεν βρίσκουν κάποιον να τους εκφράζει για να ψηφίσουν, έχω να πω ότι αυτό δείχνει πως δεν έψαξαν-νοιάστηκαν αρκετά για να βρουν κάποιον. Αυτή η αδιαφορία τους αφαιρεί και το δικαίωμα των παραπόνων για τις αποφάσεις της ΕΕ στο μέλλον.
Ο κ.Καραμανλής όντως προσπάθησε -και τα κατάφερε απ'όσο θυμάμαι- να εκτοπίσει την ακροδεξιά από το κόμμα του. Ξεκίνησε ως ένας νέος Κεντρώος πολιτικός, και με αυτή την "ταυτότητα" εξελέγη Πρωθυπουργός. Δεν απέφυγε όμως διάφορες λαϊκιστικές κινήσεις, για παράδειγμα η υπογραφή για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, επειδή αυτό θα τον έκανε πιο συμπαθή στα μάτια των ψηφοφόρων του, και ίσως προσέλκυε και νέους. Επίσης, στην τωρινή προεκλογική περίοδο, στις συγκεντρώσεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, μου θύμισε κάποιους ΔΑΠίτες της σχολής μου να ωρύονται σε συνελεύσεις μέσα στα αμφιθέατρα εκτοξεύοντας κατηγορίες προς τους "αντιπάλους" τους, χωρίς να προτείνουν κάτι ουσιαστικό και νέο. Η περίσταση όμως απαιτούσε ακραία πόλωση, οπότε εξηγείται και αυτή η συμπεριφορά. Όταν εξελέγη αρχηγός της ΝΔ, είχε αντίπαλο τον κ.Σημίτη. Έναν άνθρωπο με μεγάλη απήχηση στον "μεσαίο χώρο", άρα ήταν λογικό και αυτός να δείξει ότι ανήκει εκεί. Τότε τουλάχιστον. Γιατί τώρα, μετά το 7,5% του ΛΑΟΣ, τρομοκρατήθηκε και χρησιμοποιεί την τακτική Σαρκοζί(δεν συνεργάζομαι με την άκροδεξια, απλά υιοθετώ την ατζέντα της για να την αποδυναμώσω και να κερδίσω τους ψηφοφόρους της.). Εγώ βλέπω μια καθαρά συγκυριακή πολιτική συμπεριφορά εκ μέρους του Πρωθυπουργού που ως μόνο στόχο έχει την εξουσία και τη διατήρησή της σε αυτή.
Σε όλα τα υπόλοιπα συμφωνούμε απολύτως.
Για το μόνο που θα παραπονεθώ είναι πως με τη φωτογραφία της πανέμορφης Σίφνου, μου θυμίσατε πόσο την αγαπώ εν μέσω εξεταστικής και τώρα θα ταξιδεύω νοητά εκεί. :)

Prokopis Doukas είπε...

@fanfarone: Με Σαραμάγκου εννοείτε;

@yb: Ευχαριστώ αγαπητή... Το post τελικά ανέβηκε το βράδυ, ενώ τα τραγούδια ήταν εκεί από το μεσημέρι...

@Κωνσταντίνος Μπούγας: Ευχαριστώ! Το πρόβλημα με την ακροδεξιά είναι οτι ακριβώς δεν μπορείς να την "εκτοπίσεις" - απλώς την κουκουλώνεις, μέσα σε μια καθυστερημένη λαϊκοδεξιά παράταξη. Και δεν ξέρει κανείς, αν είναι προτιμότερο να "φωλιάζει" εκεί ή να αυτονομηθεί.
Ο μόνο τρόπος αντιμετώπισης της κατ' εμέ, είναι να επιβάλλονται προοδευτικές πολιτικές, που ακυρώνουν τη ρητορική της...

Και για όσους αμφιβάλλουν για το πραγματικό πρόσωπο της ακροδεξιάς, ας δουν το "επί του πιεστηρίου"...

Κωνσταντίνος Μπούγας είπε...

Ακριβώς, όμως για να επιτευχθούν τέτοιες πολιτικές πρέπει να έρθει άλλο κόμμα στην κυβέρνηση, ή να αλλάξει τη φιλοσοφία της η ΝΔ. Πράγμα που είναι δύσκολο, καθώς άκουσα τον κ.Ψωμιάδη να λέει πως το κόμμα του πρέπει να γυρίσει στις αρχές "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια" για να μην απογοητεύει τους ψηφοφόρους του. Σοβαρά τώρα, η ΝΔ βλέπουμε πως αντί να ακολουθεί προοδευτικές πολιτικές για να εκλείψει η ακροδεξιά από τον πολιτικό διάλογο, υιοθετεί την αντζέντα της για να ξανακερδίσει χαμένους ψηφοφόρους.
Επίσης, τα ίδια στελέχη του ΛΑΟΣ έχουν μια σταθερή ρητορική από την Κυριακή της οποίας βασική ιδέα είναι το ότι ανήκουν στην Κεντροδεξια. Σε αυτό απαντάει το ρεπορτάζ από ΤΑ ΝΕΑ σήμερα(http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4521704).
Το πιο αστείο είναι πως στελέχη τηνς ΝΔ προσπαθούν να πείσουν ότι τα μέτρα για τους παράνομους μετανάστες δεν τα πήραν λόγω της ανόδου του ΛΑΟΣ, αλλά υπήρξαν καιρό τώρα διεργασίες και τώρα ανακοινώθηκαν. Αστεία πράγματα. Όσο η ΝΔ δεν ξεκαθαρίζει τη θέση της απέναντι στο ΛΑΟΣ η ακροδεξιά ρητορική θα κυριαρχεί.

Γιώργος είπε...

Εδώ και πολύ καιρό κι εγώ αναρωτιέμαι κ. Δούκα αν η αποχή από τις εκλογές είναι πολιτική στάση. Και μάλιστα όλο και περισσότερο δυσφορώ τα τελευταία χρόνια με τη δεξιά διακυβέρνηση, τη συνεχή κατρακύλα και την απουσία, από την άλλη, εναλλακτικής λύσης δόκιμης και αποδεκτής εκλογικά και δημοκρατικά εκφρασμένης.Φυσικά στο τέλος πάντα καταλήγω στην κάλπη, ψηφίζοντας, όμως, με μισή καρδιά.
Και για να γίνω πιο σαφής η αποχή συνδέεται με το βαθύτερο ερώτημα
του πώς και γιατί ψηφίζει ο καθένας μας;Με τι κριτήρια;Δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε ψηφοφόρος αντιλαμβάνεται την πολιτική και τελικά έτσι καθορίζει τη στάση του.
Πιστεύω λοιπόν ότι αυτό που καθορίζει την ψήφο στη μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών είναι οι πελατειακές σχέσεις που διαπερνούν όλες τις ομάδες της κοινωνίας. Τους ανέργους και τους δυνάμει ανέργους -αν δεν εκλεγεί το κόμμα που τους προώθησε σε θέση επί συμβάσει συνήθως.Τους υπαλλήλους και τα στελέχη της τάδε και της δείνα εταιρείας που η πορεία της εξαρτάται από τη σχέση των ιδιοκτητών της με την καθεστώσα εξουσία και τη δημόσια διοίκηση.Τους έλληνες γονείς που περιμένουν για τα βλαστάρια τους τον τάδε ή τον δείνα πολιτικό για να τα βολέψουν με όποιον τρόπο και οπου να 'ναι αρκεί να είναι μόνιμοι.
Υπό αυτό το πρίσμα πώς θα διαβάζαμε τα εκλογικά αποτελέσματα και πώς θα κρίναμε την -έστω από λίγους- ενσυνείδητη και από τα πράγματα απορρέουσα αποχή από ένα σύστημα εναλλασσόμενης ομηρείας που παραπαίει μοιράζοντας υποσχέσεις και αληθωρίζει κάθε φορά που επιτακτικά τίθεται ο επαναπροσδιορισμός του;Π.χ. δείτε πώς "διάβασαν" τα αποτελέσματα οι πολιτικοί αρχηγοί.(συμφωνώ εν πολλοίς με προηγούμενες αναρτήσεις σας).
Και αναρωτιέμαι.Πότε θα αποκτήσουμε το σθένος, την κουλτούρα, την παιδεία που θα διαμορφώνει πολίτες με ιδεολογικό προσανατολισμό που δεν θα κατευθύνεται από το συμφέρον και θα υποτάσσει το ατομικό στο συλλογικό;
Και λαμπεροί, φωτισμένοι άνθρωποι να ενισχύσουν τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς βρίσκετε ότι θα αλλάξει το τοπίο; Η περίπτωση Παπαγιαννάκη -που μπήκε και μάλιστα σπρώχτηκε σε μεγάλη ηλικία στην πολιτική εμπλουτίζοντάς την θαυμαστά- τι καταδείχνει;
Κ. Δούκα ήμουν πάντοτε αλληλέγγυος με τις μειοψηφίες(ΚΚΕεσωτ. Ρήγας Φεραίος, Συνασπισμός) χωρίς να ενταχθώ ποτέ. Είχα και έχω πολλές ενστάσεις. Αναμένω κάτι που να εμπνέει, να δίνει ελπίδα κι όραμα, να συσπειρώνει, να βοηθά όλους μας να γινόμαστε καλύτεροι.Κουράστηκα από τον καταγγελτικό λόγο, από τους οργίλους επιτιμιτές. Αναμένω έναν πράο ομολογητικό λόγο που θα αναδεικνύει τον ουμανιστικό κι ευρωπαϊκό προσανατολισμό που οι συνθήκες επιβάλλουν πια ως μονόδρομο.

Υ.Γ.Ως τότε μόνη η τέχνη είναι που νομίζω πως μπορεί να αντισταθμίσει τα κενά του συστήματος και να ενσταλάξει -όσο και όπου μπορεί- τα χαμένα ιδεώδη.Τουλάχιστον αυτή μπορεί και προτείνει, εκτίθεται και γίνεται καταλύτης.

yb είπε...

κι επειδή ευτυχώς υπάρχει και η τέχνη, ελπίζω αγαπητέ Προκόπη να πήγες στο synch απόψε :-)

fanfarone είπε...

Στο βιβλίο που ανέφερα παραπάνω, ο νομπελίστας συγγραφέας παρουσιάζει ως την πιο ώριμη πολιτική στάση των πολιτών σε μια διεφθαρμένη κοινωνία το λευκό. Προφανώς είναι ένα φανταστικό σενάριο αλλά πόσο ρεαλιστικά διαχειρίζεται ο συγγραφέας την εξέλιξη της πλοκής -βλ. μαγικός ρεαλισμός.

-------------
Από το οπισθόφυλλο:
Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, "φωτίζεται", και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το κράτος όμως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία λέξη.
Ένα απαισιόδοξο βιβλίο;
"Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος. Είναι ο κόσμος απαίσιος." Ισχυρίζεται ο συγγραφέας.

------------------

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο συγγραφέας είναι πορτογάλος, την πολιτική ιστορία και κατάσταση της Πορτογαλίας καθώς και το πόσο αυτή θυμίζει τη μεσογειακή μας χώρα καταλήγω ότι δεν έχει και τόσο άδικο.

Παρόλα αυτά σας διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση και κάθε φορά έχω την κρυφή ελπίδα να με διαποτίσει η αισιοδοξία που υπάρχει στα κείμενά σας.

Prokopis Doukas είπε...

@Κωνσταντίνος Μπούγας: Όλο αυτό που συμβαίνει είναι τραγελαφικό και επικίνδυνο, κατά την άποψη μου...

@Γιώργος: Ναι πιστεύω, οτι αν μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων μπει στην πολιτική, θα αλλάξουν κάποια πράγματα...

@yb: Όχι έλειπα, αλλά θα πάω οπωσδήποτε eject για Lauryn Hill... :-)

@fanfarone: Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον, σας ευχαριστώ πολύ! Θα το τιμήσω σύντομα...

Ανώνυμος είπε...

Κ. Δούκα, η Lauryn Hill από ότι ακουσα ακύρωσε για λόγους υγείας και δεν θα έρθει...

ippoliti_ippoliti είπε...

Επιθυμώ και γώ να καταθέσω την "οργή μου" για την "υπευθυνότητα"των συνειδητών πολιτών που δεν ψήφισαν γιατί δεν τους εκφράζει κανένας πολιτικός χώρος.
Παραπέμπω στο άρθρο του Π.Μανδραβέλη με τίτλο "οι ευθύνες των πολιτών" Καθημερινή 14_6_2009 και στο απόσπασμα από του Περικλέους Επιτάφιος Λόγος, που εμένα με συγκλόνισε(δημοσιευμένο στην ίδια εφημερίδα με τίτλο η αμάθεια φέρνει θράσος), "...εμείς είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και γις τις υποθέσεις της πόλης μας, και ενώ ασχολούμαστε με διαφορετικά επαγγέλματα κατέχουμε καλά τα πολιτικά ζητήματα. Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δεν μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που ή κρίνουμε ή διαμορφώνουμε σωστές γνώμες για τα πράγματα, γιατί δεν θεωρούμε τους λόγους εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε εμπόδιο να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά.Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι τολμούμε να υπολογίσουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε. Σχετικά μ'αυτό στους άλλους η αμάθεια φέρνει θράσος, ενώ η σκέψη τους κάνει να διστάζουν. Πιο γενναιόψυχοι όμως πρέπει να θεωρούνται όσοι γνωρίζουν με σαφήνεια τις συμφορές και τα ευχάριστα, και όμως η γνώση αυτή δεν τους κάνει να αποφεύγουν τους κινδύνους."
Υ.Γ Πολύ ενδιαφέρουσα βρήκα και την προηγούμενη ανάρτηση για το Σύριζα καθώς και τη συζήτηση που αναπτύχθηκε. Δυστυχώς συχνές μετακινήσεις δεν μου επέτρεψαν να σχολιάσω.Μ'ενδιέφερε φοβερά μιας και είμαι σχετικά σταθερή ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και περιστασιακό του ΠΑ.ΣΟ.Κ
Καλό σας βράδυ

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Ευχαριστώ πολύ, το επιβεβαίωσα κι εγώ... Κρίμα... :-(

@ippoliti_ippoliti: Δεν πειράζει, δεν αργήσατε... Σας ευχαριστώ πολύ για την αναφορά...

the muppet show girls είπε...

Μιλήσαμε τελευταία και γράφεις ακριβώς ό,τι σκέφτομαι και συζητώ; Λέξη προς λέξη προσυπογράφω.

Δεν ήξερα για τη συναυλία για τη μεγάλη κυρία Nina Simone..με ξέφυγε.
Όσο για την Kidjo τη θεωρώ μια βασίλισσα αφρικάνα.

υγ. Για τον Καρατζαφέρη έχουν ακόμα πολλοί αμφιβολίες δυστυχώς...ξέρει να κρύβει τον τυχοδιωκτισμό του στην ποδιά του Κ.Πλεύρη.

Καλό ξημέρωμα '-)

Prokopis Doukas είπε...

@ the muppet show girls: Δεν είναι ωραίο να ανακαλύπτεις οτι και κάποιος άλλος σκέφτεται όπως εσύ; :-)

Ευάγγελος είπε...

Πολύ καλό κείμενο! Ακριβείς και εύστοχες επισημάνσεις, που, αν και αγκαλιάζουν πολλά και ποικίλα θέματα κι εκφάνσεις της πολιτικοκοινωνικής ζωής, κρατούν γερά τη συνοχή και την αλληλουχία τους. Με χαρά μου, για μια ακόμη φορά διαβάζω ποστ σας που απηχεί και τις δικές μου απόψεις και αντιλήψεις και ευχαρίστως -με την άδειά σας- το προσυπογράφω!

maximus είπε...

Πολλές φορές σκέφτομαι αυτές τις ευθύνες που έχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Η νοοτροπία του ατομιστή που μαθαίνει από τα γεννοφάσκια του και την πονηριά για να ξεφεύγει ατιμωρητί είναι ασθένεια που δύσκολα θεραπεύεται. Μήπως η Βουλή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου; Με τις ίδιες αντιλήψεις δεν γαλουχήθηκαν και οι περισσότεροι σημερινοί πολιτικοί; Παρόμοια ανομήματα δεν διαπράττονται και στους μικρόκοσμούς μας; Ακούω συχνά ότι δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα, συμφωνώ, αλλά μόνο έναν φαύλο κύκλο βλέπω στον οποίο προστίθενται όλο και χειρότερα στοιχεία όσο περνά ο καιρός. Έχουμε μάθει να επιβραβεύουμε τους χειρότερους γιατί δεν μας ενδιαφέρουν οι ικανότητες τους και τα οράματα τους αλλά το πόσα απ’ τα συμφέροντα μας θα εξυπηρετηθούν στο μέλλον. Γιατί λοιπόν να μπουν σ’ αυτήν την διαδικασία οι ικανοί και οι αξιόλογοι…

Υ.Γ. Θυμήθηκα τα γαλαζοπράσινα νερά της Σίφνου, τους μύλους ψηλά και το πανέμορφο κάστρο. Κάτω από το κάστρο είχε ένα ταβερνάκι που το βράδυ τρως παρέα με τ’ άστρα. Νόστιμα η ρεβιθάδα και το μαστέλο. Τα γλυκά τα σιφνέικα … έχω ακόμα την συνταγή. Μόνο εκείνα τα σκαλιά με παίδεψαν λίγο Άνω Σεράλια Κάτω Σεράλια. (Ξέφυγα λίγο αλλά φυσάει σήμερα και σαν να μύρισε φασκόμηλο και θυμάρι).

Rover είπε...

Από τα καλλίτερα που έχω διαβάσει - αν όχι το καλλίτερο!
Αποτύπωσες τις σκέψεις μου αλλά με πολύ πιο όμορφο τρόπο.

Prokopis Doukas είπε...

@Ευάγγελος, Rover: Ευχαριστώ πολύ - χαίρομαι που αντέξατε το "σεντόνι"... :-)

@MAXIMUS: Έχουμε όλοι ευθύνη. Και οι αξιόλογοι ακόμα παραπάνω...

ShareThis