Speaking of Happiness

Κάθε βράδυ που γυρνάω από τη δουλειά, τον συναντώ στο φανάρι της Πεσμαζόγλου με τη Σταδίου.


Βγαίνει αργά μάλλον, με αυτό το ικετευτικό, άκακο βλέμμα και πλησιάζει τα αυτοκίνητα. Κάποιοι προχωράνε ενοχλημένοι, οι ταξιτζήδες καμιά φορά του μιλάνε, αλλά σπάνια δίνουν. Δεν ξέρω πώς τον λένε – ούτε πώς βρέθηκε εκεί. Ξέρω μόνο οτι είναι τόσο αδύνατος – κι οτι μου είναι συμπαθής...

Σχεδόν πάντα παρακολουθώ τις κινήσεις του – γιατί σχεδόν πάντα υπάρχουν μπροστινά ΙΧ. Βγάζω και του δίνω ότι ψιλά έχω στο τασάκι, τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα.

Κάθε φορά το πρόσωπο του φωτίζεται από μια “υπέρμετρη” ευτυχία – ειδικά αν τα νομίσματα είναι πολλά. “Ευχαριστώ, ευχαριστώ”, μου λέει... “Είσαι καλά;” τον ρωτάω πάντα. Συνήθως απαντάει διάφορα “ναι, δόξα σοι ο Θεός, κατάφερα και γιατρεύτηκα από τη μέση μου, τώρα που άνοιξε ο καιρός είναι καλύτερα...” Μια μέρα τον ρώτησα πού κοιμάται. Μου είπε πάνω από το Θέατρο Τέχνης, εκεί κάπου στην ταράτσα του Πόλις. Τον χαιρετάω πάντα βιαστικά, γιατί το φανάρι έχει ανάψει.

Απόψε, που γυρνούσα από το Κολωνάκι, στην έρημη Αθήνα, ήταν πάλι εκεί. Δεν του έδωσε κανείς, ώσπου έφτασε σε μένα. Τού έδωσα ότι ψιλά είχα, αλλά αυτή τη φορά το πρόσωπο του δεν φωτίστηκε. “Είσαι καλά;” “Ναι”, μου απάντησε, “προσπαθώ για το καλύτερο, αλλά μ' έχει φάει η μοναξιά”...

Έφυγα πάλι βιαστικά, γιατί άναψε το φανάρι – και με τύψεις. Ετοιμαζόμουν να γράψω για τα μέτρα του Σουφλιά και τα ΙΧ – μέρες το σκέφτομαι. Μου φάνηκε όμως αδύνατο, ακούγοντας και το λυπημένο τραγούδι-αμανέ ενός μετανάστη, εδώ στην πλατεία Κουμουνδούρου. Η ευτυχία του καθενός μας πρέπει να ζήσει παράλληλα με τη δική τους δυστυχία...


Ξέρω οτι είναι κατακαλόκαιρο – κι οι περισσότεροι είσαστε ή θα πάτε διακοπές. Το καλοκαίρι είναι η πιο "ευτυχισμένη" εποχή, το σώμα αναπνέει ελέυθερα, όλα είναι πιο αισιόδοξα και ελαφρά - και δεν θα ήθελα ποτέ να σας χαλάσω αυτή τη διάθεση. Όμως, αν κατεβαίνετε κανένα βράδυ από την Πεσμαζόγλου, κάντε τον κόπο να του πείτε μια κουβέντα. Εγώ την επόμενη φορά θα σταματήσω...





Οι φωτό είναι από το http://www.digital-photo.com.au και το http://s3.amazonaws.com. Τη δεύτερη τη "δανείστηκα" από το πολύ αισθητικό site ενός διαδικτυακού φίλου: http://froma2b.tumblr.com - τσεκάρετε το!

Το post συνοδεύεται από τη συγκλονιστική φωνή της Αμερικανίδας Gloria Lynne. Ένας εύκολος τρόπος να βρείτε αυτό το κομμάτι, είναι το απίστευτα καλό soundtrack ενός θρίλερ που συνάρπασε ακόμα κι εμένα - που δεν είμαι fan του είδους. Στο "Seven", που αφηγείται το σατανικό παιχνίδι ενός serial killer, με καμβά τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, πρωταγωνιστούν οι (αστυνομικοί) Morgan Freeman, Brad Pitt και (ο δολοφόνος) Kevin Spacey...

Η τελευταία "τακτοποίηση"

Αρχές Ιουλίου, στο Άνω Ερημονήσι. Τα νερά σ' αυτή τη μεριά του Αγαίου μαγευτικά – ξεπερνούν κάθε νοητό ανταγωνισμό από οποιοδήποτε τροπικό νησί. Μόνο που οι παραλίες είναι το πολύ 3-4 – πήχτρα στη ρακέτα. Η τεχνολογία δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να αντιμετωπίσει την απίστευτη ικανότητα του Έλληνα να αδιαφορεί επιδεικτικά για την ησυχία του διπλανού του. Όπως και την άνευ προηγουμένου ρύπανση (ηχητική και “πετρελαϊκή”) που προκαλεί σε απόσταση χιλιομέτρων ένα τζετ-σκι.

“Πόσους τουρίστες κοιμίζετε στο νησί;” - η έρευνα θα αποκαλύψει 2500 κρεβάτια. Σε ένα χώρο που με το ζόρι χωράει χίλιους. Παντού μπάζα, γιαπιά σε αναμονή, υλικά οικοδομών σε κοινή θέα. Και πάλι καλά – η οικονομία (και η οικοδομή) είναι σε κρίση. Αλλιώς θα είχαν χτίσει ήδη και στις κορυφογραμμές, όπως εδώ και χρόνια στη Μύκονο ή στην Άνδρο, όπου ο εισαγγελέας άρχισε να ψάχνει τις παρανομίες. Η πολεοδομία είναι πρωταθλητής στη διαφθορά – περισσότερο ίσως κι από την εφορία. Ο παράδεισος πάει περίπατο (με τις τιμές πάντοτε υψηλές βέβαια) – όπως και ο ελληνικός τουρισμός, όπως θα έπρεπε να είναι. Μένει μόνο η απίστευτη ρήση του υπουργού Τουρισμού, οτι “η Ελλάδα υπερέχει ως προορισμός της Τουρκίας, γιατί είναι ορθόδοξη χώρα”. Χωρίς να αποκολληθεί ακόμα, από μόνο του, κανένα μάρμαρο του Παρθενώνα...

Την ώρα που το Sea Diamond εξακολουθεί να βρίσκεται στο βυθό της Σαντορίνης (και η κυβέρνηση εξακολουθεί να “πιέζει” την πλοιοκτήτρια εταιρεία να το ανασύρει), το Αιγαίο παραμένει μια θάλασσα, όπου χρειάζεται μισό 24ωρο και ένας βασικός μισθός, για να ταξιδέψει μια τετραμελής οικογένεια με ΙΧ, στα περισσότερα νησιά – συνήθως με απαράδεκτα πλοία. Η βελτίωση των υπηρεσιών και η μείωση (?!) των τιμών, με τις κάθε είδους απελευθερώσεις, δεν ήλθαν ποτέ (πρόκειται για το παράδοξο του ελληνικού “στρεβλού” ανταγωνισμού – δεν λειτουργεί ποτέ υπέρ του καταναλωτή, αλλά πάντα υπέρ του κερδοσκόπου). Όπως δεν ήλθαν και γενικότερα στον τουρισμό – παρά τη μείωση των αφίξεων, λόγω κρίσης, που θα έπρεπε να προκαλέσει τουλάχιστον σοβαρό κύμα προσφορών...


Μέσα σε αυτό το κλίμα (και με τη “βαριά βιομηχανία” να αγκομαχάει), η κυβέρνηση με τα άδεια ταμεία προσπαθεί να πάρει λεφτά από όλους – δηλαδή από αυτούς που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κρυφτούν. Ο έντιμος φορολογούμενος αντιμετωπίζει πιθανότατα αυτό το καλοκαίρι - εκτός από τον φόρο εισοδήματος με βάση τη δήλωση του - την επέλαση της έκτακτης εισφοράς (από 1000 ευρώ και πάνω), το ΕΤΑΚ για τα ακίνητα του, την έκτακτη εισφορά για οποιοδήποτε ΙΧ πάνω από 1800 κυβικά – και βεβαίως (με την απειλή τριπλάσιου προστίμου) την παγκοσμίως πρωτότυπη (και συνταγματικά αμφίβολη) “τακτοποίηση” του ημιυπαίθριου...

Επίσης η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους πάντες οτι εργάζεται - μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Και όχι μόνο “στο δρόμο που χάραξε το ΛΑΟΣ”, με αποσπασματικές εξαγγελίες ή “ισοπεδώσεις” καταυλισμών και ατελέσφορες επιχειρήσεις “σκούπες”, που μετατοπίζουν το πρόβλημα των χιλιάδων απεγνωσμένων μεταναστών και ναρκομανών στα γκέτο της Αθήνας, π.χ. από την Πλατεία Θεάτρου στην Πλατεία Κουμουνδούρου - αλλά και με ένα γενικότερο “μπιζιμποντισμό”, με σκοπό να καταδειχθεί οτι οι εκλογές θα χαθούν στο πεδίο της πολιτικής και όχι των σκανδαλωδών σχέσεων που αποκάλυψαν οι υποκλοπές της ΕΥΠ. Και μέσα σε όλα αυτά, η ΝΔ δια στόματος κυρίας Παπακώστα, αρνείται σθεναρά στη Βουλή το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων στο σύμφωνο συμβίωσης...

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο επιχειρείται η “εξυγίανση” των σιδηροδρόμων – που όπως και σε κάθε “μεταρρύθμιση” της κυβέρνησης αυτής, όμως, δείχνει πρόχειρη και στη λάθος κατεύθυνση, καθώς δεν ευνοεί την ανάπτυξη των (οικολογικών και σύγχρονων) μέσων σταθερής τροχιάς. Επίσης επιχειρείται η “εξυγίανση” του τόσο κρίσιμου (και τόσο παρατημένου) τομέα της έρευνας, με τις συγχωνεύσεις των ερευνητικών κέντρων όπως το ΕΚΚΕ, το ΕΙΕ και ο Δημόκριτος – κάτι που έχει προκαλέσει τον ξεσηκωμό όλων των επιστημόνων, ανεξαρτήτως ειδικότητας και κέντρου.

Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η επερχόμενη απώλεια της εξουσίας προκαλεί κύματα ρουσφετολογικών “τακτοποιήσεων” - ενώ υπάρχει και η τραγελαφική νότα: Κάποιος φωστήρας προσπάθησε να φορολογήσει και το κεφάλαιο στα τυχερά παιχνίδια, με αποτέλεσμα το απίστευτο για τα χρονικά κλείσιμο των πρακτορείων, σε ένδειξη διαμαρτυρίας...

Όσο όμως και να προσπαθεί, η κυβέρνηση δεν μπορεί να “τακτοποιήσει” το μονοπώλιο λαθών και παραλείψεων μιας πενταετίας. Η κοινωνική αναταραχή καραδοκεί και πάλι από Σεπτέμβρη.... 



Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 22.07.09

Η φωτό από την παραλία είναι δική μου και του Cronkite από το http://newsroom-magazine.com

Το post συνοδεύεται από το "Why Don't You Do Right", αυτή τη φορά από τη φωνή της Della Reese, που υπήρξε και τηλεπαρουσιάστρια! Στη μνήμη του "πιο αξιόπιστου Αμερικανού", του Walter Cronkite που πέθανε έχοντας μετανοιώσει για το οτι η γενιά του δεν κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει στους νεότερους παρουσιαστές τις αξίες της. Για να θυμόμαστε οτι υπήρξε και η εποχή που τηλεοπτικές ειδήσεις σήμαινε αξιοπιστία...

Η αυτού επικινδυνότης ο Σίλβιο...

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν είναι φασίστας – δεν είναι τίποτα. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, είναι ο απόλυτος “αμοράλ” της νέας εποχής, ο άνθρωπος που κάνει τα πάντα για να ανέβει, να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, να προσποριστεί οφέλη – κι ας φέρει την απόλυτη καταστροφή στη χώρα του, στους θεσμούς, σε βάθος. Είναι όμως και ο μεγαλύτερος (μετά τον Μπους) frontman της οργανωμένης κατάληψης της εξουσίας από την ακραία συντηρητική πλευρά της κοινωνίας, όπου διαπλέκονται αυταρχισμός, υπόκοσμος και οργανωμένο έγκλημα - αλλά και η θρησκεία.

Το βιβλίο του Δημήτρη Δεληολάνη, ανταποκριτή επί χρόνια της ΕΡΤ και του Έθνους στη Ρώμη, περιγράφει με συναρπαστικό τρόπο (κουράγιο να έχετε να παρακολουθήσετε το δαιδαλώδες θρίλερ των διασυνδέσεων), την άνοδο και την παραμονή στην εξουσία του Ιταλού "Σουλτάνου" - η προσφώνηση "Καβαλιέρε" (=ιππότης), να μου επιτρέψετε, είναι ο μεγαλύτερος ευφημισμός στην Ιστορία. Πολλές φορές με περιγραφές (πραγματικών φυσικά, τα θυμάμαι από τη μετάδοση των σχετικών ειδήσεων) γεγονότων, που βρίσκονται έξω κι από τη σφαίρα του κωμικοτραγικού – πολύ απλά δεν τα πιστεύεις, είναι πέρα από κάθε φαντασία...

Τα καραγκιοζιλίκια του στην εξωτερική πολιτική, η γελοιότης των επιχειρημάτων (“οι ξένοι ανταποκριτές στην Ιταλία είναι κατά βάση κομμουνιστές ή δημοσιογράφοι δεύτερης διαλογής – μου το είπαν οι διευθυντές των εφημερίδων τους”), η ένδεια και η ρηχότητα των στελεχών, η “γλοιώδης” αισθητική και οι προσωπικές “περιπέτειες”, η αντιμετώπιση της πολιτικής με την ελαφρότητα της σεξοκωμωδίας και της κυβέρνησης ωσάν να είναι ιδιωτική επιχείρηση, η παντελής άγνοια των θεσμών και της λειτουργίας του κράτους - όλα αυτά δείχνουν την έκπτωση ενός λαού που φημιζόταν όχι μόνο για την αισθητική του και την παγκόσμια πρωτοπορία στο σχεδιασμό, αλλά και για την κουλτούρα του και την πολιτική του σκέψη, με την αριστερά να έχει υπάρξει πριν από 30 χρόνια, από τις πιο ισχυρές στο δυτικό κόσμο, έτοιμη και να συγκυβερνήσει.

“Γρήγορα ο νέος πρωθυπουργός αναγκάστηκε να ομολογήσει δημόσια οτι δεν είχε ιδέα για το συνταγματικό σύστημα της χώρας. “Νόμιζα οτι θα έχω την εξουσία να κυβερνώ. Διαπιστώνω όμως οτι πρέπει σε κάθε μου βήμα να δίνω εξηγήσεις στο Κοινοβούλιο, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού. Είμαι πολύ απογοητευμένος.” Η πολιτική κουλτούρα του Μπερλουσκόνι, όπως παραδέχτηκε ο καθηγητής Τζουλιάνο Ουρμπάνι, υφυπουργός της κυβέρνησης του, στηριζόταν σχεδόν εξολοκλήρου στις αμερικανικές ταινίες και στα τηλεοπτικά σίριαλ. Ο νέος πρωθυπουργός ήταν, εν ολίγοις, πεπεισμένος οτι η Ιταλία ήταν μια προεδρική δημοκρατία, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και πράγματι, οι Ιταλοί είδαν σχεδόν αμέσως το νέο πρωθυπουργό να βάζει το χέρι στην καρδιά όταν έπαιζε ο εθνικός ύμνος, σαν να χαιρετούσε την αστερόεσσα και όχι την τρικολόρε.”

Όταν, πριν από πολλά χρόνια, στην πρώτη επίσκεψη μου στη Ρώμη, ρώτησα τον αγαπητό Δημήτρη, πώς εξηγεί το φαινόμενο του μπερλουσκονισμού μου απάντησε: “Προκόπη, δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο αυτή η χώρα έχει μετατρέψει το δημόσιο διάλογο σε κάτι αφελές και ρηχό. Ακούς στα talk show πολιτικά επιχειρήματα του τύπου “αφού αυτό κάνουν στην Αμερική, το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς εδώ”. Φυσικά, τεράστιο ρόλο σε αυτή την κατρακύλα έχει παίξει η εμπορική τηλεόραση, που περιήλθε όλη στα χέρια του Μπερλουσκόνι – ο συγγραφέας εξηγεί πώς ο τότε εργολάβος εκμεταλλεύτηκε τις “τοπικές” ιδιαιτερότητες της Ιταλίας. Όταν κατέλαβε την εξουσία, το μονοπώλιο έγινε απόλυτο, καθώς έχει στον έλεγχο του και τα δημόσια κανάλια - παρά τις απειλές που εκτοξεύει κατά καιρούς “οτι η RAI είναι υποχείριο των κομμουνιστών”, όταν βεβαίως συναντά την παραμικρή κριτική.

Σε μια μοναδική λοιπόν για τα δεδομένα της σύγχρονης δημοκρατίας παραβίαση της έννοιας του ασυμβίβαστου, ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να διαμορφώσει μια κοινωνική πραγματικότητα, που τον συντηρεί στην εξουσία. Ο συγγραφέας καταδεικνύει οτι ο πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι, όχι μόνο απέκτησε το μονοπωλιακό έλεγχο της τηλεοπτικής πληροφόρησης (διαμορφώνοντας και τη γενική αισθητική, καθώς οι εφημερίδες διαβάζονται από λίγους), αλλά ενίσχυσε τα μάλα και τον επιχειρηματία Μπερλουσκόνι, που πλούτισε περισσότερο (παρά τις αιτιασεις του οτι "φτώχυνε" από την πολιτική) - η διαφθορά δηλαδή στο απόγειο της. Και βεβαίως είναι υπεύθυνοι οι Ιταλοί που τον ψηφίζουν, όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο, γιατί αρνούνται τις ευθύνες τους και έχουν διολισθήσει σε μια μικροαστική, συντηρητική, ξενοφοβική στενομυαλιά (σας θυμίζει τίποτα;). Κωφεύουν δε στην κατακραυγή που έρχεται από κάθε γωνιά του πλανήτη, ακόμα περισσότερο από τους Αμερικανούς, που κινητοποιήθηκαν τελικά – έστω και μετά από μια οκταετία Μπους. Όπως λέει και ο συγγραφέας:

"Οι εκλογές του 2008 επιβεβαίωσαν ένα σημαντικό στοιχείο... Η Ιταλία είναι κάθετα διαιρεμένη, με τον Μπερλουσκόνι και την Κεντροδεξιά να κυριαρχούν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στους μικρούς επιχειρηματίες του Βορρά, τους επαγγελματίες και τους καταστηματάρχες. Σε αυτό, σύμφωνα με τον καθηγητή Τζιανκάρλο Μποζέτι, προστίθεται και η αταβιστική αναζήτηση ασφάλειας εκ μέρους των κατώτερων στρωμάτων της ιταλικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι ότι οι αντίπαλοι του Μπερλουσκόνι άργησαν πολύ να καταλάβουν τις βαθιές αλλαγές στην ιταλική κοινωνία. Ο ίδιος όμως ο Μπερλουσκόνι απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι γνωρίζει πολύ καλά τους συμπατριώτες του. Γιατί, αν μη τι άλλο, ο “Καβαλιέρε” κατάφερε με την τηλεοπτική κουλτούρα του να τους διαμορφώσει “κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν”.

"Εξάλλου, και μια προεκλογική δημοσκόπηση της Corriere della Sera έδειχνε οτι οι Ιταλοί ήξεραν καλά με ποιόν είχαν να κάνουν. Το 62% των ερωτηθέντων είχε εκφράσει πλήρη αδιαφορία για το "ασυμβίβαστο" του Μπερλουσκόνι, ενώ ένα εκπληκτικό 24% εξέφρασε τη βεβαιότητα οτι τα προσωπικά συμφέροντα του υποψήφου πρωθυπουργού θα τον βοηθούσαν να κυβερνήσει καλύτερα."

Όπως και μεγάλη ευθύνη έχουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, που έφθασαν στην αυτοκαταστροφή – με την άνευ προηγουμένου διαφθορά και την “χειρουργική επέμβαση” των δικαστών που ακολούθησε, με επικεφαλής τον Ντι Πιέτρο και την επιχείρηση “Καθαρά Χέρια”. Αρχηγός μικρού κόμματος εδώ και χρόνια, ο Ντι Πιέτρο επισείει, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, τον κίνδυνο η Ιταλία να “διολισθήσει” σε μια καλυμμένη, νέου τύπου, φασιστική δικτατορία.


Όμως η μεγάλη αξία του βιβλίου του Δημήτρη Δεληολάνη είναι οτι παραθέτει και την άλλη, πιο "σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού": Δεν είναι μόνο η “διολίσθηση στην ελαφρότητα” μιας ολόκληρης κοινωνίας, που έφερε τον Μπερλουσκόνι τρεις φορές στην εξουσία. Αλλά και μια υπόγεια, λυσσαλέα, μαφιόζικη επίθεση κατάληψης της εξουσίας με αλλεπάλληλες “τρανταχτές” παρανομίες. Ένα συνεχές σλάλομ με τη Δικαιοσύνη, με σύνηθες όπλο την καθυστέρηση και την παραγραφή – που παρουσιάζεται μονίμως σαν “αθώωση”. Και κυρίως, σκοτεινές διασυνδέσεις και άπλετη οικονομική υποστήριξη του Μπερλουσκόνι, τόσο από τη Μαφία, όσο και από την ακροδεξιά. Όπως ο ίδιος χρησιμοποιεί συνέχεια αχυρανθρώπους για τις διάφορες “υπόπτου προελεύσεως” εταιρείες που ελέγχει, έτσι και ο πακτωλός του βρώμικου (μαφιόζικου και φασιστικού) χρήματος, που χρησιμοποιήθηκε για να αποκτήσει ισχύ ο Μπερλουσκόνι, καθιστά και τον ίδιο (ίσως) τον μεγαλύτερο αχυράνθρωπο της χώρας του...

Το βιβλίο του Δημήτρη βάζει σε σκέψεις: Κινδυνεύουν κι άλλες δημοκρατίες από τέτοια φαινόμενα; Η απάντηση μπορεί να είναι θετική, αν δει κανείς τη συντηρητική (και με πλήρη έλλειψη σοβαρότητας) στροφή σε άλλες, παραδοσιακά πολιτικοποιημένες χώρες με ισχυρή κουλτούρα, όπως η Γαλλία. Κινδυνεύουμε κι εμείς; Ίσως ναι, παρότι δεν έχουμε τόση μαφιόζικη παράδοση. Ειδικά, αν ο μηδενισμός και ο κυνισμός περί την πολιτική επιτρέψει στους απολιτικούς=ακροδεξιούς τελικά να επιβληθούν. Κι αν επιμένουμε, αντί να βελτιώνουμε τα πράγματα με θετική στάση, να απαξιώνουμε τη δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση, κινδυνεύουμε όλοι (και ειδικά στην Ευρώπη), όταν μια μεγάλη χώρα όπως η Ιταλία, έχει καταντήσει έτσι. Κι εδώ έρχονται κι άλλα ερωτήματα: Πώς μπορούν να κινητοποιηθούν οι λαοί προς την αντίθετη κατεύθυνση; Μόνο με μια χαρισματική προσωπικότητα, που μπορεί να φέρει τον κόσμο στις κάλπες, με διαφορετική και πιο φωτεινή προοπτική; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η αδιαφορία και η έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης – ακόμα και στην εποχή του διαδικτύου; Και πόσο ακόμα θα αφήνουμε τη δημοκρατία να εκφυλίζεται έτσι;



"Επί του πιεστηρίου": Ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή για το βιβλίο.

Περισσότερη κριτική παρουσίαση του βιβλίου, από τον Αναστάση Βιστωνίτη, στο Βήμα.

Η φωτό από τη χθεσινή επίσκεψη Καραμανλή στη Ρώμη (προσέξτε στόμφο!) είναι από το http://news.pathfinder.gr - ενώ το εξώφυλλο του βιβλίου είναι από το www.kastaniotis.com και της εξαιρετικής συλλογής της Hed Kandi (από τις πρώτες και ίσως η καλύτερη) είναι από το www.amazon.com.

Το post συνοδεύεται από το ταιριαστό "Beyond My Imagination" των Jazz Vandals, που (σε αντίθεση με τον Μπερλουσκόνι) χάθηκαν πολύ γρήγορα από το προσκήνιο...

Όταν έκλαψα στον Paul...

Ήταν το φεστιβάλ της γενιάς “μετά το Πολυτεχνείο”. Η πλειονότητα 35-45, περισσότεροι άντρες παρά γυναίκες - όλη η γενιά που μεγάλωσε ακούγοντας Jam το 1977 και Style Council το 1984. Αλλά στο Θέατρο Βράχων, χθες το βράδυ, ήταν και νεώτεροι, 20ρηδες και 30ρηδες που έμαθαν τον “modfather” στην προσωπική του καριέρα, από τα nineties και μετά.

Μια πολλά υποσχόμενη συναυλία, με τον Weller να μας ανακοινώνει μέσω διοργανωτή οτι “είναι τιμή του οτι θα παίξει στην Αθήνα (επευφημίες), οτι δεν ξέρει κατά πόσον γνωρίζουμε τα τραγούδια του – κι οτι θα παίξει έξι καινούργια από το νέο του άλμπουμ “22 Dreams” και μετά όλο παλιά”. Η τετραμελής μπάντα (keyboards, κιθάρα, μπάσο, drums) που τον συνόδευε μπήκε πολύ δυναμικά – καταιγιστικά θα έλεγα, ξεσηκώνοντας το κοινό.

Με το πρώτο bass line να θυμίζει απελπιστικά Clash και “London Calling”, ήταν αναπόφευκτο το flashback, 20 χρόνια πριν – όταν είχαν παρελάσει από το Παναθηναϊκό Στάδιο μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα εκείνης της εποχής, στην ακμή τους. Ο Paul το “ανέβαζε” συνέχεια, ώσπου έκατσε στο πιάνο και είπε το αριστούργημα της καριέρας του, το “You Do Something To Me” - ένα τραγούδι που αγγίζει το κοινό κάθε είδους.

Από εκείνη τη στιγμή της κορύφωσης, που με πήραν τα δάκρυα, άρχισα πια να βεβαιώνομαι γι αυτό που είχα υποψιαστεί από την αρχή, βλέποντας το καθαρό ροκ σχήμα: Ο Weller δεν επρόκειτο να μας δείξει την πιο μελωδική ή ευαίσθητη πλευρά του – ούτε τις πιο soul πτυχές του. Ούτε μια backing vocalist (ούτε ένα πνευστό βεβαίως), τίποτα από το εξαιρετικό “Studio 150” με τις funk διασκευές - και δυστυχώς μόνο ένα κομμάτι από τους Style Council! Εκτός αν κάνω λάθος, πήρα χαμπάρι μόνο το ξεσηκωτικό (και αντιθατσερικό) “Shout To Τhe Top” - και αυτό “διεκπεραιωτικά” παιγμένο.

Εκείνο δε που “σκότωσε” τελείως, ήταν άλλο ένα από τα κορυφαία του κομμάτια, το “Wild Wood”, σε μια νωχελική διασκευή – που όμως αδικήθηκε από το μανιώδες ρούφηγμα ενός τσιγάρου (έκανε 3-4 στη σκηνή), το οποίο βέβαια δεν επέτρεψε στη φωνή του να τα καταφέρει. Που πας αγαπητέ πενηντάρη...

Ας είναι, όμως. Ο κόσμος αποθέωσε το φινάλε με τα 2 bis, γεμάτο (όπως και όλη η συναυλία) με τραγούδια των Jam και της solo πορείας. Χαλάλι σου που είσαι ακόμα εκεί στη σκηνή, ζωντανός, πάντα νεανικός – και που ροκάρεις, θυμίζοντας αυτά που ζήσαμε με τις μουσικές σου, 20 χρόνια πριν...





Η φωτό είναι από το www.clashmusic.com

Το post συνοδεύεται από το "Wild Wood", έτσι όπως δεν το είπε χθες στη συναυλία...

Αποχαιρετισμός στην Pina Bausch...

Είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω αρκετές (όχι πάρα πολλές) παραστάσεις χορού στη ζωή μου και να δω κάποιους μεγάλους καλλιτέχνες - αν όχι στην ακμή τους, τουλάχιστον όσο είχαν ακόμα κάτι λίγο να πουν.

Είχα επίσης την ευτυχία να γνωρίσω γενικώς μερικούς σημαντικούς καλλιτέχνες – παγκοσμίως σημαντικούς. Όπως ο Ιάνης Ξενάκης πριν από 20 και πλέον χρόνια, όταν έψαχνα πώς θα συνδύαζα τη μεγάλη μου αγάπη, τη μουσική, με τις σπουδές μου στα ηλεκτρονικά. Ή πριν από δύο χρόνια περίπου, όταν άξαφνα είδα μπροστά μου την ανυπέρβλητη Maya Plisetskaya, που βρέθηκε στο Μέγαρο Μουσικής συνοδεύοντας τον άντρα της Rodion Shchedrin (δείτε τους μαζί πώς είναι σήμερα για να καταλάβετε τι εννοώ), συνθέτη και πρόεδρο της κριτικής επτροπής των διεθνών Βραβείων Μητρόπουλου, τα οποία είχα την τιμή να παρουσιάζω. Η χάρη αυτής της γυναίκας, στα 85 (!) της μου έμοιασε σαν “θεϊκό άγγιγμα” - όταν έφευγε, χαιρέτησε και απομακρύνθηκε με μια τόσο αέρινη κίνηση, που δεν μπορούσα να το πιστέψω...


Όμως, ποτέ δεν είχα νοιώσει τόση συγκίνηση, όσο αυτή που μου χάρισε η πρόωρα χαμένη Pina Bausch, πέρσι το καλοκαίρι, τέτοιες μέρες, στην Επίδαυρο. Δεν την είδα ποτέ να χορεύει, αλλά παρακολούθησα ένα από τα παλαιότερα αριστουργήματα της, τον “Ορφέα και Ευρυδίκη”, που (ξανα)παρουσίασε με το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού.


Στη ζωή της την είπαν “αμφιλεγόμενη”, εισέπραξε αρνητικές κριτικές και απόρριψη στην αρχή της καριέρας της, την αποκάλεσαν ακόμη και “πορνογράφο του πόνου”. Ίσως αυτά είναι το τίμημα για κάθε ρηξικέλευθο καλλιτέχνη, όταν ενοχλεί τη μέχρι τότε “κατεστημένη σκέψη” στο χώρο του. Άνθρωποι που την γνώρισαν λένε οτι ήταν μια βαθιά θλιμμένη γυναίκα, μια ύπαρξη που βασανιζόταν και υπέφερε - κι οτι αυτό το έβλεπες στο πρόσωπο της και στην τέχνη της. Εισέπραξε βεβαίως και διθυραμβικές κριτικές, χαρακτηρίστηκε ως μια από τις σημαντικότερες χορογράφους του 20ου αιώνα - και μετά θάνατον ο διεθνής τύπος εκφράστηκε με τα πιο κολακευτικά λόγια.

Εγώ ξέρω οτι ως καθόλου ειδικός, ρούφηξα σαν σφουγγάρι αυτό που εξέφραζε αυτή η σπάνια χορογράφος: Δεν ήταν ούτε η ορχήστρα, ούτε η μουσική του Gluck, ούτε τα ευφάνταστα ντεκόρ, ούτε η τέχνη του κάθε σολίστα χορευτή. Ήταν αυτή η μαγεία που ανέδυε – υπό τη διδασκαλία της και σ' ένα μυστηριακό χώρο – το corps de ballet, αυτές οι γυναικείες μορφές που σπάραζαν όπως οι ψυχές στον Άδη, αυτή η απίστευτη αισθητική του “θλιμμένου κορμιού”, όπως την είχαν βαφτίσει...

Η μεγάλη Γερμανίδα χορεύτρια και χορογράφος πέθανε στα 68 της, στις 30 Ιουνίου, στο Wupertal, όπου είχε για χρόνια τη βάση της. Μόλις πέντε μέρες πριν της είχαν διαγνώσει καρκίνο, ενώ ήταν ακόμα ακμαία και εμφανιζόταν διακριτικά και στη σκηνή. Αποφάσισε να “φύγει” και “κατέβασε τους διακόπτες”, αυτοκτόνησε, έγιναν όλα ραγδαία και δεν πρόλαβε καν να το συνειδητοποιήσει – δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ...

Οι άνθρωποι όμως αυτοί – με την τόση (εσωτερική) λάμψη – αξίζουν, έστω και για ένα λεπτό, τη σκέψη μας. Γιατί πήραν ένα “θεϊκό” χάρισμα και το μετέτρεψαν με πολύ κόπο και ίσως στέρηση και πόνο, σε προσφορά τέχνης και ψυχής, σε μας τους υπόλοιπους. Ας υποκλιθούμε λοιπόν και μεις στην Pina Bausch, όπως υποκλίθηκε κι αυτή – τελευταία φορά στο ελληνικό κοινό – πέρσι στην Επίδαυρο...




"Επί του πιεστηρίου": Ανακάλυψα το (πικρό) σχόλιο του Γιώργου Σαρηγιάννη στα "Νέα" για το πόσο γνωρίζει η ελληνική τηλεόραση τι είναι η Pina Bausch - και το (παραλλήλως) κολακευτικό για μένα. Τον ευχαριστώ πολύ.

"Επί του πιεστηρίου" 2: Το κομμάτι του Ηλία Κανέλλη στον "Ταχυδρόμο" μου θύμισε οτι έχει εμφανιστεί στο "E La Nave Va" ("Και το πλοίο φεύγει") του Fellini - μια ταινία εμπνευσμένη από τη Maria Callas, που πρέπει να ξαναδώ. Στο ίδιο link, πατώντας το όνομα της Pina Bausch θα βρείτε το σύνολο ταινιών στις οποίες εμφανίστηκε.

Οι φωτό είναι από τα www.pina-bausch.de, www.danzaballet.com, www.silive.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com.

Ένας ακόμα “πεφωτισμένος” καλλιτέχνης, που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, φιλοξενώντας τον στο studio του Kosmos 93.6, πριν από πέντε χρόνια, είναι ο μινιμαλιστής Αμερικανός συνθέτης Philip Glass – που συνοδεύει αυτό το post με ένα από τα κομμάτια του εξαιρετικού soundtrack για την ταινία “Οι Ώρες”, με τρεις εξαιρετικές πρωταγωνίστριες.

Το συναυλιακό μας χάος...

ΠΡΟΣ: Τ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ - Ι. ΠΑΛΤΟΓΛΟΥ Ο.Ε.
Σικελίας 6  Γλυφάδα
detox@tellas.gr

29.06.09


Κύριοι,

Είμαι ένας από τους (πολλούς υποθέτω) πελάτες σας, που αγόρασαν εισιτήριο για τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ Ejekt, για να παρακολουθήσουν τη Lauryn Hill.

Μετά την ανακοίνωση της ακύρωσης της εμφάνισης της, επικοινώνησα με το τηλέφωνο που αναγράφεται στα εισιτήρια - τρεις ημέρες πριν από τη συναυλία. Ένας κύριος μου απάντησε οτι θα εκδοθεί "σήμερα-αύριο" ανακοίνωση για το πού θα εξαργυρωθούν τα εισιτήρια όταν ρώτησα "πού", μου απάντησε "στα διάφορα  μουσικά  sites".

Έκτοτε, δεν υπάρχει καμία ανακοίνωση στο  internet για το θέμα αυτό. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι οτι δεν απαντάει κανένα από τα δύο τηλέφωνα της εταιρείας σας (210-9625105, 210-9625882), που έχω στη διάθεση μου.

Έχουν περάσει δεκαπέντε ημέρες, από την πρώτη και μοναδική επαφή που είχα τηλεφωνικά μαζί σας. Η μη επαγγελματική σας στάση με βάζει σε υποψίες και για την επόμενη διοργάνωση σας, τη συναυλία του Paul Weller,  για την οποία επίσης έχω αγοράσει εισιτήρια.

Παρακαλώ να μου γνωρίσετε άμεσα πού και πότε θα γίνει η εξαργύρωση των εισιτηρίων του Ejekt.



Προκόπης Δούκας




Όσο ειδοποίησαν εσάς, άλλο τόσο ειδοποίησαν και μένα.

Από την εποχή του αείμνηστου Σαχπασίδη, που είχε ιδρύσει μια από τις πρώτες επαγγελματικές εταιρείες συναυλιών στην Ελλάδα, τη Half Note productions (καμία σχέση νομίζω με το ομώνυμο jazz club), η ιστορία είναι πάντα η ίδια: Υπάρχουν μερικοί επαγγελματίες – και υπάρχει και ο “σωρός”.

Διάφοροι τυχάρπαστοι – “εξεγερμένα νιάτα” ή μη – φτιάχνουν μια εταιρειούλα της αρπαχτής, χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς τίποτα. Στήνουν μια-δυό συναυλίες το χρόνο, ταλαιπωρούν τον κόσμο, εξαφανίζονται όταν έχουν χρέη, παραμένουν “μπαταχτσήδες” όλο το χρόνο – και του χρόνου πάλι τα ίδια.

Το χειρότερο όμως είναι οτι διοργανώνουν συναυλίες χωρίς καμία προδιαγραφή ασφαλείας – εκεί ακριβώς που χρειάζεται περισσότερο: Στη μαζική συγκέντρωση μερικών χιλιάδων ανθρώπων, σε χώρους συχνά ακατάλληλους, εκεί όπου ένα μικρό “τσαφ” μπορεί να φέρει την καταστροφή και να κινδυνεύσουν ζωές. Έχω ακούσει άθλιους, εντελώς μη επαγγελματίες “μπράβους”, να σου απαντούν “Σιγά τώρα, πώς κάνεις έτσι”, όταν άνθρωποι είναι έτοιμοι να ποδοπατηθούν σε υπόγεια της Βουλιαγμένης. Έχω δει εντελώς ακατάλληλη φύλαξη, ξύλο και καυγάδες όταν οι τζαμπατζήδες κάνουν “ντου”. Έχω δει πολλές φορές να μην εγγυάται την ασφάλεια μου κανείς – και απορώ πώς ο συναυλιακός χώρος δεν έχει θρηνήσει θύματα μέχρι τώρα, όπως έχει συμβεί στον ποδοσφαιρικό. Και όλα αυτά βεβαίως, με πανάκριβα εισιτήρια, γιατί η Ελλάδα είναι "έξω από το δρόμο" των ευρωπαϊκών τουρνέ...

Με τους συγκεκριμένους έπρεπε να το είχα καταλάβει: Όταν δεν ξέρεις να γράψεις πάνω στο εισιτήριο σωστά το όνομα της καλλιτέχνιδας που πρόκειται να φιλοξενήσεις – και γράφεις Laurin αντί Lauryn – τότε σίγουρα δεν κάνεις για τη δουλειά...


Υ.Γ. 1: Ετοιμαζόμουν - σε αντίστιξη – να δώσω το παράδειγμα άλλης εταιρείας: Χτυπάει το κινητό, ευγενέστατος νεαρός με ενημερώνει οτι η συναυλία της Joss Stone άλλαξε χώρο, δεν θα γίνει στον Λυκαβηττό, θα γίνει στο Παλλάς και να πάω να αλλάξω τα εισιτήρια μου. Μόνο που ξέχασε να μου πει οτι η συναυλία αναβάλλεται για τις 2 Οκτωβρίου – και μέχρι τελευταία στιγμή ετοιμαζόμουν αμέριμνος να την απολαύσω στις 29 Ιουνίου!


Υ.Γ. 2 Πραγματική αντίστιξη: Η συναυλία tribute στη Nina Simone. Εξαιρετική διοργάνωση (με μόνο μελανό σημείο τα πολύ ακριβά εισιτήρια), υπέροχη βραδιά με πανσέληνο και 4 εξαιρετικές ντίβες στη σκηνή, με τη μπάντα της αξέχαστης Nina Simone.

H κόρη της Celeste ήταν η πιο “τσαπερδόνα”, με το λιγότερο “βάθος” όμως. Η Liz Wright μου επαναβεβαίωσε την εντύπωση από τη συναυλία στο Gazarte οτι είναι μια πολύ μεγάλη καλλιτέχνις – ήταν η πιο “εσωτερική” και αισθαντική. Η Αφρικανή Angelique Kidjo, με την “ξύλινη” φωνή-καμπάνα και το σκληρό πρόσωπο ήταν η πιο πειστική όταν τραγουδούσε για τη σκλαβιά και τη μαύρη γυναίκα. Και τέλος η κορυφαία “Big Mama” Dianne Reaves ήταν η πιο εντυπωσιακή σε παρουσία, ταμπεραμέντο και φωνή. Μαγική βραδιά – ειδικά στο φινάλε, με τις τέσσερις για ένα μοναδικό τραγούδι, στη σκηνή.

Στιγμές της βραδιάς, το “I Put A Spell On You”, τα κορίτσια και τα αγόρια που χόρευαν μπροστά στη σκηνή – κι ένα παλικάρι σε αναπηρικό καροτσάκι, που μέσα στον ενθουσιασμό του και τη χαρά του που παρίστατο σε αυτό μαγικό ακρόαμα, σηκώθηκε να χορέψει για λίγο, στηριζόμενος στους φίλους του...


Υ.Γ. 3 Για “εικόνα" από άλλες συναυλίες - και ειδικά από τον Carlos Santana, για τον οποίο έχουν εκτενές φωτογραφικό αφιέρωμα ο Τσαλαπετεινός και η Roadartist, περιμένω τη δική σας συνεισφορά...





Η φωτό από το φεστιβάλ του Woodstock (1969) είναι από το http://www.landyvision.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το ωραιότερο (ίσως) κομμάτι ενός ρηξικέλευθου δίσκου από έναν θρυλικό καλλιτέχνη του blues και της rock, τον Eric Clapton. O μεγάλος Βρετανός κιθαρίστας, που είχε παίξει και στην Ελλάδα με ελληνικά συγκροτήματα - άγνωστος ακόμα - λίγο πριν τη χούντα, έκανε μια θαυμαστή καριέρα. Οι φανατικοί θαυμαστές του φώναζαν στις συναυλίες "Give God a solo"!
Παρά την απίστευτη τραγωδία με το θάνατο του 5χρονου γιού του, στάθηκε όρθιος και εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί ένα από τα σύμβολα της rock μουσικής. Το "Unplugged" ίσως είναι το πιο γνωστό από μια σειρά άλμπουμ, που ηχογραφήθηκαν στα studio του MTV, χωρίς ηλεκτρικά όργανα και ενισχυτές.


Το ΚΑΣ ενέκρινε τελικά τη συναυλία της Άννας Βίσση (!) που επιθυμεί να αποτινάξει το σκυλάδικο προφίλ της στο Ηρώδειο, με ρεπερτόριο Θεοδωράκη (!!!), Χατζιδάκη (!!!) - και Καρβέλα... Και της το επέτρεψαν. Ευτυχώς που ενέκριναν και τη συναυλία του Eric Clapton, στις 2 Οκτωβρίου...

H εκτροπή από τις Αρχές

Μια από τις μεγαλύτερες ζημιές που έγιναν σε αυτή τη χώρα, τα τελευταία χρόνια, είναι η αντίληψη οτι “όλες οι κυβερνήσεις είναι το ίδιο”. Πρόκειται για το τέλειο άλλοθι, για να γίνονται τα πράγματα ολοένα και χειρότερα.

Ένας από τους σημαντικότερους τομείς, που υποφέρει από τη διάχυτη αυτή νοοτροπία είναι το ζήτημα των δικαιωμάτων και της “νομικής οπισθοχώρησης” της χώρας. Οι προθέσεις της παρούσας κυβέρνησης άρχισαν να γίνονται εμφανείς, εδώ και πέντε χρόνια, όταν με αριστοτεχνική κουτοπονηριά άρχιζαν να “πριονίζονται” οι δικαιοδοσίες των Ανεξάρτητων Αρχών: Το ΑΣΕΠ ήταν ενοχλητικό και εφευρέθηκε η γαλάζια συνέντευξη, η ΑΔΑΕ δεν ενημερώθηκε καν για τις υποκλοπές (παρά μόνον εκ των υστέρων – κι ας ήταν η μόνη που έβγαλε κάποιο αποτέλεσμα), ο Συνήγορος του Πολίτη “μπλοκαρίστηκε” στην απόπειρα ελέγχου των συνθηκών κράτησης στις φυλακές από τον απελθόντα Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (αλλά αντιμετώπισε και την “ευφυία” του Ευριπίδη Στυλιανίδη στο ζήτημα της παρακολούθησης του μαθήματος των Θρησκευτικών), η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων δέχθηκε “σαμποτάζ” με τις κάμερες - κι ενώ η αστυνομία πιάστηκε τρεις φορές να παραβιάζει τις απαγορεύσεις της, ο κύριος Σανιδάς παρενέβη και πάλι, επιτρέποντας της να αυθαιρετήσει, κόντρα στην τοποθέτηση της Αρχής, με αποτέλεσμα τις μαζικές παραιτήσεις.


Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την έξαρση της εγκληματικότητας (τρομοκρατικής ή μη) που συνόδευσε την πλήρη “εξάρθρωση” των κρατικών υπηρεσιών, διαμορφώθηκε μια κατάσταση “πεδίο δόξης λαμπρόν” για κάθε είδους αυταρχική (εως και ακροδεξιά) παρέκκλιση του νομικού μας πολιτισμού. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, με την άνοδο του ΛΑΟΣ ενέτειναν τον εκτροχιασμό αυτόν. Ο συνδυασμός της ανικανότητας με την απλοϊκή (ως και αφελή) επιχειρηματολογία, που διακρίνει την υπερσυντηρητική σκέψη, μας οδηγεί πλέον σε μια πορεία που (τηρουμένων των αναλογιών) θυμίζει την εκτροπή της περιόδου Μπους για τον αμερικανικό νομικό πολιτισμό και τις ακροδεξιάς απόχρωσης νομοθετικές ρυθμίσεις, στις οποίες καταφεύγει η Σαρκοζία και η Μπερλουσκονία, με πλήρη ποινικοποίηση της μετανάστευσης (αλλά και της φιλοξενίας τους) και περιπόλους πολιτών με περιβραχιόνια, που θυμίζουν την εποχή του φασισμού.

Χαϊδεύοντας τα χαμηλά ένστικτα του αμαθούς και φοβικού πολίτη, η κυβέρνηση αυστηροποιεί τους νόμους, βαυκαλιζόμενη οτι έτσι θα υποκαταστήσει την πλήρη ανεπάρκεια των μηχανισμών ελέγχου του κράτους, που έχει διαλύσει. Έτσι φτάσαμε στην ποινικοποίηση της κουκούλας (ενώ ουδείς διανοείται να επιβαρύνει νομικά τη ληστεία, επειδή οι κακοποιοί κρύβουν το πρόσωπο τους), με τον Καρατζαφέρη να τρίβει τα χέρια του και να ζητάει “ιδιώνυμο αδίκημα”.

Αντί να εξετάσουμε αν έχει πράγματι κάποιο νόημα να υπάρχουν κάμερες σε κάποιες περιπτώσεις (με πλήρη διασφάλιση των οδηγιών της Αρχής – πράγμα σχεδόν αδύνατο στην “αυθαίρετη” Πολιτεία μας), κοιτάμε πώς θα μιμηθούμε τους Βρετανούς, που έπιασαν με τη βοήθεια τους έναν ύποπτο τρομοκρατικών επιθέσεων. Αντί να εξετάσουμε αν μπορούμε, χωρίς επιπτώσεις στην υγεία κρατουμένων και φρουρών (όπως διατείνονται οι δεσμοφύλακες) , να μπλοκάρουμε τα κινητά στις φυλακές, με ειδική συσκευή φραγής, δεν κάνουμε τίποτα – και μετά “ονομαστικοποιούμε” όλα τα κινητά, χωρίς φυσικά να αντιμετωπίζουμε αυτά που θα έλθουν (χωρίς όνομα) από άλλες χώρες.



Χωρίς να λαμβάνεται υπ' όψιν το διεθνές τεχνολογικό τοπίο, αντί να ψάξουμε τρόπους να προστατευθεί όποιος πραγματικά συκοφαντείται στο διαδίκτυο, ο κύριος Σανιδάς γνωμάτευσε υπέρ της αποκάλυψης των ταυτοτήτων όλων των χρηστών, παρά την άρνηση κάθε Αμερικανού “οικοδεσπότη” blog και τη δεδομένη ανωνυμία των κοινόχρηστων υπολογιστών. Με το επιχείρημα οτι η δικαστική εξουσία είναι πάνω από τις Αρχές κατά το Σύνταγμα, καλλιέργησε όσο μπορούσε την αυθαιρεσία της θέσης του (που δεν είναι καν δικαστήριο) – για να εισπράξει μια συνολική αμφισβήτηση-κόλαφο από τον Πρόεδρο της Αρχής, πρώην Πρόεδρο του ΣτΕ, Χρήστο Γεραρή...

Λέγεται οτι η νέα ηγεσία της Δικαιοσύνης είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου και αποδοχής. Επειδή ένα από τα βασικότερα προβλήματα της χώρας (που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και για την παραλυσία) είναι η διαφθορά (άμοιρη της οποίας δεν είναι ούτε η Δικαιοσύνη), θα ήταν ιδιαίτερα θετικό να ασχοληθεί με τα ζητήματα αυτά – ξεχνώντας τον πολιτικό προσανατολισμό της κυβέρνησης. Να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία των συνταγματικά κατοχυρωμένων Ανεξάρτητων Αρχών, που δημιουργήθηκαν ακριβώς για να προστατεύουν τον πολίτη από την αυθαιρεσία των άλλων εξουσιών. Και να θυμηθεί περασμένα μεγαλεία του κλάδου, όταν υπήρχαν ένας Μποτόπουλος, ένας Ματθίας, ένας Κρουσταλλάκης, ένας Γουργουράκης και πολλοί άλλοι...






Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 08.07.09

Οι φωτό από τον αγαπημένο μου φακό κάμερας (με την καλή έννοια) είναι από το www.amazon.com και από τις οθόνες των laptop από το www.apple.com

To post συνοδεύεται από τον εξαιρετικό επίλογο στο άλμπουμ "Ten Summoner 's Tales" του εξαιρετικού κυρίου Sting. Προσέξτε τους στίχους...

Οι συκοφαντίες του Δημάρχου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ/ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ


Τετάρτη 8 Ιουλίου, 3.00μμ
στο ξενοδοχείο Dorian Inn, Πειραιώς 13-15



ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Ο Δήμαρχος Αθηναίων ισχυρίστηκε, σύμφωνα με τα πρακτικά της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, την Τρίτη 30/6, στις 3.00 μμ, οτι οι περισσότεροι σύλλογοι και φορείς που πραγματοποιούσαν εκείνη την ώρα, έξω από το Δημαρχείο, εκδήλωση σιωπηρής διαμαρτυρίας με σύνθημα “Ψάχνουμε Δήμαρχο” δεν γνώριζαν για την κινητοποίηση και οτι δεν είχε ληφθεί η συγκατάθεση τους – και μάλιστα “οτι έχει υπογεγραμμένες αποδείξεις στα χέρια του”!

Κατόπιν αυτής της απόπειρας συκοφάντησης των πολιτών που ζητούσαν τη συμπαράσταση του Δήμου, αλλά και της συνειδητής και κατάφωρης παραπλάνησης του Δημοτικού Συμβουλίου, η ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ σας προσκαλεί σε συνέντευξη τύπου, για να σας ενημερώσει για τις πρωτοβουλίες της και να απαντήσει με την αυτοπρόσωπη παρουσία των προέδρων των συλλόγων και φορέων που διοργάνωσαν την εκδήλωση, στα ψέμματα του Νικήτα Κακλαμάνη.




Σύλλογος Κεραμεικού-Γκάζι-Ρουφ “Μέγας Αλέξανδρος”
Εξωραϊστικός Σύλλογος “Ο Λυκαβηττός”
Σύλλογος κατοίκων και επαγγελματιών «Τα Εξάρχεια»
Πολιτιστικός Σύλλογος “Παναθήναια”
Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία για την προστασία της φυσικής και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς  Ελλάδας και Κύπρου  "MOnuMENTA"  (www. monumenta.org)
Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Πλάκας
και Ξενοδοχεία του ιστορικού κέντρου



Επίσης προσυπογράφουν, καθώς συμμετείχαν στην εκδήλωση:
Επιτροπή Κατοίκων του Άλσους Παγκρατίου
Eνωση Συλλόγων Γονέων Γ' Διαμερίσματος Αθήνας
Επιτροπή Αγώνα για την προστασία του Πεδίου του Άρεως
Επιτροπή Εξαρχειωτών και Φίλων για το Λόφο του Στρέφη








Για του λόγου το αληθές, απόσπασμα από πρακτικά της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, Τρίτη 30/6:

"ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Απλά πρoς εvημέρωσή σας, διότι εvδεχoμέvως vα τo έχετε υπόψη σας, κυκλoφόρησε έvα e-mail για μία διαμαρτυρία σήμερα, δεv ξέρω αv θα γίvει και τι ώρα θα γίvει, πoυ ovoμάζεται Κίvηση, λέει, Πoλιτώv για τη διάσωση τoυ ιστoρικoύ κέvτρoυ. Τώρα δεv ασχoλείται αυτή η κίvηση πια με τoυς λαθρoμεταvάστες, εvτός ή εκτός εισαγωγικώv, ασχoλείται με τov ΟΚΑΝΑ και υπoτίθεται, λέω υπoτίθεται, θα σας πω γιατί είvαι η λέξη υπoτίθεται, ότι αυτό τo κείμεvo τo υπoγράφoυv συγκεκριμεvα σωματεία. Εγώ, λoιπόv, από τηv Παρασκευή έπαιρvα τηλέφωvo έvα - έvα τα σωματεία για vα δω πόσα πράγματι τo υπoγράφoυv. Εχω εδώ τις έγγραφες απαvτήσεις τoυς. Τo 90% αυτώv πoυ δηλώvει αυτό τo e-mail, ότι συμμετέχoυv και θα κυκλώσoυv τo Δημαρχείo και διαμαρτύρovται για τov ΟΚΑΝΑ κλπ, όχι μόvo δεv τo υπoγράφoυv, όχι μόvo δεv έχoυv ιδέα, αλλά είvαι και κατηγoρηματικά αvτίθετoι με τo περιεχόμεvo τoυ κειμέvoυ.
Ετσι για vα έχoυμε μία εvημέρωση, βεβαίως, πρoς τη δική σας πλήρη εvημέρωση, πρoϊσταται αυτής της κίvησης κάπoιoς κύριoς πoυ έχει έvα μπαρ στη Μύκovo και έvα στηv πλατεία Θεάτρoυ, δε με εvδιαφέρει vα πω καv τo όvoμα τoυ, κάπoιoς αρχιτέκτovας και ακoύω και έvας Διαμερισματικός Σύμβoυλoς εκ της αvτιπoλιτεύσεως και δεv ξέρω, αv έχoυv και κάπoιov πoλιτικό πάτρovα, δεv τo γvωρίζω. Απλά πόσo πρoσεκτικoί πρέπει vα είμαστε, γιατί μoυ έκαvε εvτύπωση. Αυτoί συvεχώς βγάζoυv αvακoιvώσεις. Αφήσαvε τώρα, όπως σας είπα, τoυς μεταvάστες και πήγαvε στoυς εξαρτημέvoυς από τα vαρκωτικά. Εvτάξει.
Αυτό για vα γραφτεί στα πρακτικά για vα ξέρoυμε, όταv παίρvoυμε στα χέρια μας τέτoια κείμεvα, ότι πρέπει και vα τα ελέγχoυμε. "




Για όσους δεν γνωρίζουν για την κατάσταση του Ιστορικού Κέντρου και την Κίνηση Πολιτών για τη Διάσωση του, μπορούν να ενημερωθούν από τα παρακάτω posts: "Το ιστορικό γκέτο", Ο "ανεκδιήγητος" Δήμος Αθηναίων, "Σκληρό γκέτο το ιστορικό τρίγωνο", Το γκέτο του ρατσισμού, "Ψάχνουμε Δήμαρχο", Ψάξαμε, αλλά δεν τον βρήκαμε...

Το post συνοδεύεται από την ευφυέστατη soul/pop των Βρετανών (Σκωτσέζων) Love and Money. Κάνει και ρίμα με το όνομα του Δημάρχου...

Ψάξαμε, αλλά δεν τον βρήκαμε...

Η Κίνηση Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου ήταν αποφασισμένη και οργανωμένη (αλλά πάντα ειρηνική). Ζητούσε από τον Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο να μπει μπροστά στις κινητοποιήσεις των κατοίκων και να πρωτοστατήσει στην εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου ρυθμιστικού σχεδίου για το ιστορικό κέντρο της πόλης.




Η ιδέα δεν άρεσε καθόλου στους ανθρώπους του Δημάρχου. Τα μπαλόνια έμοιαζαν απειλητικά...




Παρά τη ζέστη και την ακατάλληλη ώρα (ας όψεται το Δημοτικό Συμβούλιο που αρχίζει στις 2.30 και μπορεί να τέλειωνε νωρίς), όλα τα στοιχεία της φύσης συνηγόρησαν...




Το κοινό ήταν ετερόκλητο, ως προς το στυλ: Εμείς είμαστε και με τις γραβάτες και με τους μετανάστες...




Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να κάνουμε τη μεγάλη "απόβαση" στο απέναντι πεζοδρόμιο.




Διασχίσαμε, ως άλλοι Beatles, τη δική μας "Abbey Road"...




Κυκλώσαμε το Δημαρχείο με κορδέλες, σε μια συμβολική διαμαρτυρία για όσα συμβαίνουν στο ιστορικό κέντρο - και όσα δεν κάνει (συνολικά) η Πολιτεία.




Οι εργάτες μας κοίταζαν περίεργα. Ο Νικήτας Κακλαμάνης δήλωσε στο Δημοτικό Συμβούλιο οτι "αυτά οργανώνονται από έναν συγκεκριμένο επιχειρηματία της Πλατείας Θεάτρου και οτι οι σύλλογοι που υπογράφουν δεν έχουν ιδέα για την κινητοποίηση"...




Η Κίνηση Πολιτών θεωρεί οτι τέτοιες δηλώσεις δεν αντέχουν καν σε σοβαρή απάντηση. Δεν είναι τρομερό το πόσο αρκεί (μερικές φορές) απλώς "να είσαι εκεί";




Στο τέλος, αφήσαμε όσα μπαλόνια είχαν ήλιον, να φύγουν στον ουρανό...





Επειδή ο Δήμος ισχυρίζεται οτι το πρόβλημα δεν είναι της αρμοδιότητας του - μήπως ούτε και το πρόβλημα της καθαριότητας είναι δικό του; Αυτές οι φωτογραφίες είναι σημερινές από την οδό Ευριπίδου...



Οι υπέροχες φωτό είναι του Τσαλαπετεινού, εκτός από τρεις που είναι δικές μου.

Το post συνοδεύεται από το εξαιρετικό βρετανικό συγκρότημα των Curiosity Killed The Cat, που μεγαλούργησαν ξαφνικά στη δεκαετία του '80 - και εξαφανίστηκαν το ίδιο γρήγορα. Δείτε τους, για να καταλάβετε τη συνολική τους γοητεία εδώ.