12.12.10

Ένα πεινασμένο στόμα

O Γιάννης Γεωργιάδης είναι ένας φιλόδοξος φοιτητής της Νομικής. Έχει τα νιάτα του, την ομορφιά του, μια επικίνδυνη εξυπνάδα, αλλά και τίποτ’ άλλο. Ορφανός από μικρός, σπούδασε δουλεύοντας ως εκπαιδευτής σκύλων.

Ο Χρίστος Κρεμόπουλος, αντίθετα, ένας από τους γνωστότερους καθηγητές του, έχει κύρος, τραπεζικούς λογαριασμούς και βέβαια υψηλές διασυνδέσεις. Συναντιούνται ένα βράδυ τυχαία στον Λυκαβηττό, βγάζοντας βόλτα τα σκυλιά τους, και η... μάχη αρχίζει. Τι θέλει το πεινασμένο στόμα του νεαρού φοιτητή με τόσο πάθος από τον καθηγητή του; Τα λεφτά του; Τη γυναίκα του; Το γιο του; Τη δουλειά του; Τη ζωή του; Ό,τι κι αν θέλει, το σίγουρο είναι πως έχει αποφασίσει να το πάρει. Θα εισβάλει σαν άγγελος εξολοθρευτής στον κόσμο του ανυποψίαστου καθηγητή και θα τον αλώσει ως γητευτής με τη μέθοδο που εκπαίδευε τα σκυλιά. Το όπλο του, άλλωστε, είναι μια κυνική γνώση γραμμένη στο πετσί του: Δημοκρατία δεν υπάρχει, ούτε στην κοινωνία των σκύλων ούτε στην κοινωνία των ανθρώπων. Μόνο αφεντικά και δούλοι.

Μια ιστορία ζήλιας, πόθου και πάθους, για έναν άνθρωπο που έφτασε μέχρι τα άκρα – και τα ξεπέρασε.





Αν δεν έχεις επαφή με τον κόσμο των σκύλων, οι τίτλοι των κεφαλαίων μπορεί και να σε απωθήσουν. Το μυθιστόρημα όμως της Λένας Διβάνη δεν εξαντλείται επ’ ουδενί στη μελέτη των σχέσεων και των μεθόδων επικυριαρχίας, που αφορούν στην εκπαίδευση των κατοικίδιων. Παίρνει αφορμή από αυτές - και χτίζει ένα εντελώς καθημερινό πλέγμα ψυχολογικών παρατηρήσεων πάνω στη σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία.

Με σπαρταριστές περιγραφές και κυρίως απαστράπτουσες ατάκες, η Διβάνη προκαλεί από την πρώτη σελίδα, αυτό που επιθυμούν (ίσως) όλοι οι συγγραφείς: Να σε κάνει να ρουφάς με βουλιμία (και πολλές φορές γέλιο) την πλοκή, αυξάνοντας την αγωνία και την περιέργεια για το “πού πάει” αυτό το οικείο δράμα της διπλανής πόρτας. Το ψυχογράφημα των χαρακτήρων, οι παρατηρήσεις για τη γλώσσα του σώματος, τα κοινωνιολογικά σχόλια, οι φαρμακερές “μπηχτές” (που άλλες φορές εκφωνούνται και άλλες όχι) είναι όλα στοιχεία ενός μεταμοντέρνου “ταχτσικού” τοπίου. Το Κολωνάκι και ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα της ευμάρειας, οι παθογένειες και η διαπλοκή στα πανεπιστήμια, η δίψα για κοινωνική ανέλιξη και οι ανυπόφοροι εγωισμοί των ηρώων συνθέτουν ένα τοπίο δυσοίωνο, αλλά και τόσο κοντινό και γνώριμο, που εξηγεί πάρα πολλά για την πορεία της μεταπολιτευτικής μας κοινωνίας, αλλά και για την ανθρώπινη φύση. Με τη διαφορά οτι, όπως κάθε τραγωδία που σέβεται τον εαυτό της, υπεισέρχεται και στον κόσμο των άκρων - αντιμετωπίζοντας όμως τη μετανάστευση, τα ναρκωτικά και το έγκλημα, χωρίς ίχνος ρατσισμού.

Με το εύρημα της ταυτόχρονης αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, από τους δύο ήρωες, το μυθιστόρημα οδηγεί στην κάθαρση, αφήνοντας τα σχόλια - και την έκπληξη, παρά τους σαφείς υπαινιγμούς - στον αναγνώστη. Το θράσος, η απάτη, η βουλιμία δεν μπορούν ποτέ να επιβραβευτούν, όσο κι αν πατάνε στις αδυναμίες και τα λάθη των άλλων. Η Διβάνη όμως δεν προσεγγίζει το ζήτημα από ηθικολογικής πλευράς, ούτε εξαντλείται στις κοινοτοπίες της ψυχολογικής μας εμπειρίας, περί συμπλεγμάτων. Όσο κι αν “προπαγανδίζει” την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη, στη ουσία πραγματεύεται ένα από τα δυσκολότερα κεφάλαια του πολιτισμού μας: Ούτε η ευφυία, ούτε τα πρωτόγονα ένστικτα αρκούν, όταν το IQ δεν καλλιεργείται αρμονικά με το ΕQ. Αν ο καθηγητής Κρεμόπουλος είναι ασπόνδυλος (“δεν έχει σώμα”), ο πεινασμένος φοιτητής του δεν έχει έρμα, ούτε στο σώμα, ούτε στο μυαλό. Και υπαινικτικά, αλλά καθαρά “γιαλομικά”, η συγγραφέας θυμίζει οτι μόνο η ισορροπία και οι σχέσεις, οι πραγματικές σχέσεις, μπορούν να αντιμετωπίσουν “το κρύο εκεί έξω”...


Μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ.










Η φωτό είναι από το www.kastaniotis.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Baby It' s Cold Outside" με τη φωνή της Norah Jones και του Willie Nelson, από το τελευταίο της άλμπουμ, με ντουέτα μιας δεκαετίας.

buzz it!

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα τις πρώτες σελίδες. Μοιάζει αρκετά ενδιαφέρον.

the elf at bay είπε...

Κι έλεγα να το πάρω να μην το πάρω!

Prokopis Doukas είπε...

@teleytaios: Είναι, είναι!

@the elf at bay: Να το πάρετε!

ολα θα πανε καλα... είπε...

καλησπέρα,Προκόπη.Κατά τη γνώμη μου,ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.Χαίρομαι που το προτείνεις!
Καλό βράδυ!

Prokopis Doukas είπε...

@ολα θα πανε καλα...: :-)

Sue G. είπε...

Δεν το έχω διαβάσει αλλά απ' την ανάρτηση συμπεραίνω πως θα είναι ένα καλό ημι-κάμπους μυθιστόρημα - η οπτική από την μεριά του EQ το κάνει ακόμη πιο ελκυστικό. Συν το ότι η ίδια η συγγραφέας (που ως άνθρωπος είναι ένας καθαρά αντι-συμπλεγματικός τύπος) γράφει με πολύ αμεσότητα και η γραφή της είναι ιδιαίτερα διυσδειτική. Είναι ήδη στην λίστα με τα "προσεχώς".

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Sue G. είπε...

Ούπς! Διεισδυτική ήθελα να γράψω...

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι το υπερεκτιμάτε. Η κεντρική ιδέα είναι καλή και το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα. 'Ομως δεν "σκαλώνει" στο νου. Θα σας πρότεινα να διαβάσετε το "Απόψε δεν έχουμε φίλους", νομίζω ότι είναι σε άλλο επίπεδο , σε συγγενές τοπίο κατά ένα μεγάλο μέρος ( το ελληνικό πανεπιστήμιο).

Sue G. είπε...

Όσον με αφορά, Ανώνυμε, δεν νομίζω ότι το υπερεκτιμώ γιατί αφενός γράφω "ημι-κάμπους νόβελ" αφετέρου δεν υποστήριξα κάτι σε υπερθετικό βαθμό. Άλλωστε δεν θεωρώ πως ανήκει στην οικογένεια των κάμπους νόβελς (μυθιστορήματα περί της ακαδημαϊκής ζωής) διότι, όπως γράφω και πιο πάνω, δεν το έχω διαβάσει και συνεπώς δεν μπορώ να το κατατάξω σε οποιαδήποτε κατηγορία. Διαβάζοντας όμως την σύνοψη του οπισθόφυλλου όπου
"O Γιάννης Γεωργιάδης είναι ένας φιλόδοξος φοιτητής της Νομικής", "Ο Χρίστος Κρεμόπουλος, αντίθετα, ένας από τους γνωστότερους καθηγητές του" και "... (ο Γιάννης) Θα εισβάλει σαν άγγελος εξολοθρευτής στον κόσμο του ανυποψίαστου καθηγητή" προέκυψε η αυθόρμητη σκέψη που άφησα στα σχόλια. Λυπάμαι εάν άφησα, επίσης, χώρο για παρανοήσεις.

Έχετε δίκιο για το "Απόψε δεν έχουμε φίλους" το οποίο είναι ένα αρκετά "τολμηρό" βιβλίο (συνδυάζει -μέσω της λογοτεχνίας- την πανεπιστημιακή ζωή, την Ιστορία και την πολιτική) αν και όπως γράφετε κι εσείς, δεν είναι ένα αμιγές κάμπους νόβελ. Αντίθετα, οι "Σπάνιες Αλήθειες" της Σωτηρίας Σταυρακοπούλου είναι.

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Μπορεί. Πάντως είχε το προσόν του συναρπαστικού διαβάσματος - κι αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα. Μόλις έμαθα μάλιστα οτι βασίζεται σε πραγματική ιστορία - κι αυτό μου αρέσει ακόμα περισσότερο.

WCF είπε...

"Το Κολωνάκι και ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα της ευμάρειας, οι παθογένειες και η διαπλοκή στα πανεπιστήμια, η δίψα για κοινωνική ανέλιξη και οι ανυπόφοροι εγωισμοί των ηρώων συνθέτουν ένα τοπίο δυσοίωνο, αλλά και τόσο κοντινό και γνώριμο, που εξηγεί πάρα πολλά για την πορεία της μεταπολιτευτικής μας κοινωνίας, αλλά και για την ανθρώπινη φύση. "

..Τα βλέπαμε...τα βλέπαμε χρόνια, στις εποχές "δόξας", το '90 και το '00.....και όσοι σκεφτόμασταν διαφορετικά είμασταν οι γραφικοί, για να μην πώ μακάκες......τώρα, έχει αλλάξει άραγε κάτι;

Prokopis Doukas είπε...

@ Irini Vergopoulou: Λίγο...

ShareThis