"Last Train To London"

Φτάσαμε και στο τέλος αυτής της - ανέλπιστης - προεκλογικής εκστρατείας. Ανέλπιστης, όχι γιατί δεν το περιμέναμε οτι θα προκηρυχθούν εκλογές κάποια στιγμή από το φθινόπωρο ως το Μάρτιο του 2010, αλλά γιατί ουδείς - παρά τις δημόσιες αναλύσεις και το “inside information” - πίστευε οτι η κατάρρευση ενός συστήματος εξουσίας μπορούσε να γίνει τόσο ...παταγωδώς. Κανείς μας δεν είχε ξαναδεί ποτέ μια κυβέρνηση να τελειώνει τη θητεία της με αυτό τον τρόπο - ανάλογο όμως, τελικά, με τον τρόπο με τον οποίο άσκησε την εξουσία. Μου είπαν οτι σήμερα ο Καραμανλής ήταν στο Πεδίον του Άρεως σα να αποχαιρετούσε, για τελευταία φορά ως αρχηγός, τον (όχι πολύ) κόσμο της συγκέντρωσης...


Στέκομαι πάντα κριτικά - εχθρικά θα έλεγα - απέναντι σε μια δεξιά διακυβέρνηση, όχι μόνο γιατί δεν υπερασπίζεται σχεδόν ποτέ τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου (που είναι για μένα η μόνη αποδεκτή αποστολή της πολιτικής), αλλά κυρίως γιατί είναι εξ ορισμού συντηρητική, φλερτάρει πολύ πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη παράταξη με την υποκρισία και τη χαμηλή ποιότητα και κυρίως γιατί φιλοξενεί στους κόλπους της την ακροδεξιά, την αισθητική και το λόγο της οποίας απεχθάνομαι (και θεωρώ τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία, σήμερα κυρίως στην “απολιτική”, μπερλουσκονική της μορφή).

Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, αν η δεξιά μπορεί να είναι τουλάχιστον σεβαστή σε μια σοβαρή (πολιτικά) χώρα όπως η Γερμανία - και μονίμως αποζητώ μια αντίστοιχη “εσωτερική κάθαρση”, βελτίωση και πορεία στην Ελλάδα, που θα μπορούσε να οδηγήσει μια μέρα στην (αξιοπρεπή τουλάχιστον) πολιτεία μιας Μέρκελ, ώστε η (απαραίτητη) εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία να γίνεται εποικοδομητικά για τη χώρα. Η απόσταση όμως από την κατρακύλα της ελληνικής (λαϊκής) δεξιάς ως το σημείο αυτό, φαντάζει προς το παρόν αγεφύρωτη. Χώρια που τα υπόλοιπα πρόσφατα παραδείγματα δεξιάς διακυβέρνησης στις μεγάλες χώρες που γνωρίζουμε καλύτερα, οπως αυτή του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι (για να μη μιλήσουμε για τον Μπους ή για τα φασίζοντα σχήματα στις πρώην ανατολικές χώρες), είναι τουλάχιστον τρομακτικά. Η δεξιά με φοβίζει - και για την αμερικανική, υπερσυντηρητική και “ταλιμπανική” εκδοχή της, τα λόγια του Gore Vidal που διάβασα προχθές, κάνουν τους φόβους μου όλο και πιο ισχυρούς...

Με το “σώμα” του ΠΑΣΟΚ - και μάλιστα αυτό της πρώτης “επαναστατικής” περιόδου, - δεν είχα ποτέ πολύ σχέση (ψήφιζα ανανεωτική αριστερά τότε). Μόνο με κάποια στελέχη - και αγνούς οπαδούς - είχα μια σχέση συμπάθειας, γιατί αναγνώριζα την επιθυμία για το πιο ανοιχτόμυαλο, το καλύτερο και το πιο δίκαιο.

Το 1996, μετά το χάλι του Ωνασείου και αυτού του γενικού “συρσίματος” της χώρας, ένοιωσε οτι η κοινωνία ”σήκωσε τα μανίκια” και αποφάσισε να σοβαρευτεί - εξ ου και επέβαλε τον Σημίτη, έναντι του Τσοχατζόπουλου, για τον οποίο στοιχημάτιζαν όλοι οι πολιτικοί συντάκτες που γνώριζα. “Τσακώθηκα” με όλους, με το επιχείρημα οτι το ένστικτο αυτοσυντήρησης των στελεχών του ΠΑΣΟΚ δεν θα επέτρεπε να εκλέξουν κάποιον, που θα τους συρρίκνωνε στο 20%. Τελικά είχα δίκιο, κόντρα σε όλες τις “επαγγελματικές” προβλέψεις: Ο Σημίτης πήρε την ηγεσία κι εγώ κέρδισα την πρώτη σοβαρή πολιτική μου πρόβλεψη. (Η δεύτερη ήταν επίσης επιτυχής, οτι ο Μητσοτάκης δεν θα γίνει ποτέ Πρόεδρος της Δημοκρατίας - στην τρίτη πάλι έπεσα έξω, γιατί δεν πίστευα οτι ο Καραμανλής θα κατάφερνε να γίνει πρωθυπουργός, με τόσο λίγο “εξοπλισμό”. Την τέταρτη, που είναι εν εξελίξει, θα σας την εκμυστηρευθώ μετά τις εκλογές).

Όσο όμως η σχέση μου με την κορυφή του ΠΑΣΟΚ γινόταν σχέση αποδοχής, τόσο η “σχέση” με πολλά στελέχη, που γνώριζα, γινόταν σχέση μη εκτίμησης. Συνήθως ελλιποβαρή, με βλαχομπαρόκ υποκρισία. Παρόλα αυτά, ήταν σε γενικές γραμμές, πολύ πιο ικανά (και με πολύ πιο προοδευτικό ιδεολογικό προσανατολισμό) από αυτά που είδαμε στις δύο περιόδους, που κυβέρνησε η ΝΔ - πλην εξαιρέσεων φυσικά. Αν και έγινε μεγάλη εκκαθάριση σε αυτές τις εκλογές, πολλά παραμένουν στα ψηφοδέλτια - ενώ και κάποιοι “νέοι” ακολουθούν την ίδια πορεία...

Αισθάνομαι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας ρηξικέλευθος πολιτικός - ακριβώς γιατί έχει προτείνει στην πορεία του διάφορα “σόκιν για τη μάζα”, από τη νομιμοποίηση της φούντας μέχρι την ελεύθερη ραδιοφωνία και πολλά ακόμα. Μου αρέσει τρελλά που ακούει jazz (θεωρώ πολύ σημαντική τη μουσική που ακούει ένας άνθρωπος για την γενικότερη συγκρότηση και αισθητική του) και που έχει αυτή τη σχέση με την σύγχρονη τεχνολογία και επικοινωνία - που γενικά είναι μπροστά από την εποχή και την ελληνική πραγματικότητα. Ναι, ο νεποτισμός μ' ενοχλεί, αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου η αδυναμία του στην ευφράδεια, ούτε οτι μεγάλωσε χωρίς να διδαχθεί καλά ελληνικά - αντιθέτως θεωρώ τον κοσμοπολιτισμό του, μεγάλο προσόν. Και στο κατω-κάτω (όπως και τον Σημίτη), δεν τον πήραμε για γκόμενο (ούτε η πολιτική μπορεί να εξαντλείται στα στενά όρια της ρητορείας) - για τις ιδέες που θα εφαρμόσει τον κρίνουμε. Και επιμένω οτι η σοσιαλδημοκρατία, όσο κι αν λοιδωρείται από μια Ευρώπη διχασμένη ανάμεσα σε στενόμυαλους δεξιούς και φοβικούς, καχύποπτους αριστερούς, είναι η μόνη ιδεολογική γραμμή που μπορεί να φέρει λύσεις (φαίνεται οτι και η Μέρκελ τις ακολουθεί), έως και “θαύματα” τύπου Σκανδιναβίας...

Θεωρώ οτι είμαστε λίγο "αστείοι", μεσογειακοί - καχύποπτοι, ξερόλες και απαξιωτικοί, που μας “ξινίζει” ένας τέτοιος πολιτικός, ενώ οι “κουτόφραγκοι” τον έχουν αναδείξει σε προνομιακό συνομιλητή και επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (εδώ θα μου πείτε μας ξινίζει ο Ομπάμα, ο μόνος Αμερικανός πρόεδρος μετά τον Κένεντι, που κατάφερε να εμπνεύσει). Δηλαδή από πού προκύπτει τόσα χρόνια οτι ο Καραμανλής ήταν “πιο ικανός” - επειδή κούναγε τα χέρια του με δήθεν πειστικότητα ή επειδή ήταν “επαρχιώτικα” φιλικός, έτοιμος για κανένα ουζάκι; Τα είδαμε τα αποτελέσματα....

Ομολογώ οτι με φοβίζει η προσπάθεια που χρειάζεται για να κάνει “restart” η Ελλάδα. Αμφιβάλλω αν όλα αυτά που εξαγγέλλονται μπορούν να γίνουν πράξη - και με ποιά στελέχη; Θεωρώ πολύ δύσκολη τη σύγκρουση με νταβατζήδες και διεφθαρμένες νοοτροπίες μικροσυμφερόντων, την τακτοποίηση του τοπίου των ΜΜΕ, τον πόλεμο κατά της διαφθοράς. Όπως είπε κι ένας φίλος από την Κρήτη “ο Έλληνας πια έχει φτάσει τον πάτο: όλοι είναι για να φάνε, να παρανομήσουν, να λαδώσουν, να αρπάξουν και να μη σεβαστούν τίποτα”. Δεν είναι όλοι βέβαια...

Αν πάντως ο Παπανδρέου καταφέρει να κάνει έστω και τα μισά πράξη - να δώ πολλά κοστούμια να μένουν στη ντουλάπα, να δω αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα και να δω μια άλλη πολιτική πνοή στα εξωτερικά/ευρωπαϊκά, στην οικονομία, στα δικαιώματα και σε μερικούς ακόμα κρίσιμους τομείς, τότε η Ελλάδα θα έχει κάνει σοβαρή ανάσχεση της κατρακύλας. Απαραίτητη όσο ποτέ στην πρόσφατη ιστορία της..

Για το Συνασπισμό είμαι αμφίθυμος περισσότερο από ποτέ. Αν κάποτε ήθελα οπωσδήποτε να είναι στη Βουλή, τώρα - μετά τα πρόσφατα καραγκιοζιλίκια - δεν ξέρω. Άλλες φορές λέω ναι κι άλλες όχι. Θα έπρεπε τώρα να είναι έτοιμος να “σύρει” το ΠΑΣΟΚ σε μια αριστερή προοδευτική συνεργασία - αλλά κινδύνευσε να μείνει εκτός. Η αλήθεια είναι οτι ο Τσίπρας εμφανίζεται πολύ λιγότερο αλαζονικός - και στο debate ήταν πράγματι καλός. Ωστόσο, η πολιτική ανωριμότητα ενός ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται στον αντίποδα του “Die Linke” του Λαφοντέν στη Γερμανία, σίγουρα δεν εμπνέει, αν δεν γίνει ριζική αναστροφή της πορείας και απεξάρτηση από αυτούς που θέλουν να τον κρατούν όσο το δυνατόν “στενότερο”, κοντά ή ίδιο με το ΚΚΕ ή τους αριστεριστές...

Οι οικολόγοι είναι επίσης μια δύναμη που θα μπορούσε να είναι υγιής και προοδευτική, αν αποσαφηνίσει τα χαρακτηριστικά του στο πολιτικό φάσμα, αποκτήσει άλλη δομή και ηγεσία - και αποκτήσει περισσότερη τριβή με την κοινωνία. Είναι μια διέξοδος που προτείνω διστακτικά σε προοδευτικούς ανθρώπους, που δεν θέλουν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ή Συνασπισμό - και έτσι ίσως ψηφίσουν θετικά, χωρίς να καταφύγουν στην απολύτως αντιπαραγωγική αποχή ή στο λευκό/άκυρο...

Για τους υπόλοιπους δεν θέλω να μιλήσω - ένα μόνο χαρακτηριστικό θα σας πω: Η Διεθνής Αμνηστία ζήτησε από τα κόμματα τις θέσεις τους για τα δικαιώματα - απάντησαν όλοι πλην ΝΔ και ΛΑΟΣ. Οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες ζήτησαν επίσης τις προεκλογικές θέσεις των κομμάτων για τα gay rights - ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ απαξίωσαν να απαντήσουν. H Κίνηση Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου ζήτησε από όλους τους υποψήφιους της Α’ Αθήνας τις θέσεις τους - απάντησαν μόνο υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων Πράσινων, καθώς και ο υπεύθυνος γι αυτά τα ζητήματα από τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρέπεμψε στις θέσεις του κόμματος. Το ΚΚΕ και το κρυπτοχουντικό ΛΑΟΣ δεν είχαν καν e-mail των βουλευτών, είχαν κάτι κεντρικά στα οποία απευθυνθήκαμε (και τηλεφωνικά), αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

Με όσους μιλάω στα μαγαζιά και στο δρόμο, διακρίνω για πρώτη φορά μια αγωνία, που δεν έχω ξανασυναντήσει: Υπάρχει περίπτωση να γίνει τίποτα; Μπορεί να αναστραφεί η κατάσταση; Έτσι όπως το έχουμε πάει το μαγαζί, πολύ φοβάμαι οτι αυτές οι εκλογές και η κυβέρνηση που θα προκύψει, είναι “Last Train to London”...







Οι φωτό είναι από τα http://hotlineoncall. nationaljournal.com, www.pasok.gr, www.naftemporiki.gr, και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται και είναι εμπνευσμένο από το κλασικό hit ενός συγκροτήματος που μιμήθηκε πολύ τους Beatles, τους Βρετανούς Εlectric Light Orchestra.