23.12.09

Soul Kitchen (To lumbago του Έλληνα)

Δεν χάρηκα που χτύπησαν έτσι βίαια τον Μπερλουσκόνι - αν και δεν τον λυπήθηκα επίσης. Είμαι απολύτως κατά της βίας, αλλά είμαι και της άποψης οτι “όποιος μπλέκει με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες”. Όταν είσαι ένας μαφιόζος καταστροφέας της δημοκρατίας, κινδυνεύεις να πληρωθείς με το ίδιο νόμισμα - με την ίδια λογική που μπορείς να βρεθείς νεκρός από σφαίρες αστυνομικών, αν πηγαίνεις και μπλέκεις (κρατώντας όπλο) σε πιστολίδι μαζί τους. Η βία είναι πάντως καταδικαστέα σε κάθε περίπτωση - και για έναν ακόμα λόγο: Κάνει ήρωα και συμπαθή αυτόν που την υφίσταται, στα μάτια του αφελούς κοινού - κι έτσι ο θύτης γίνεται θύμα.

Προτιμώ την αντίληψη που διαπνέει το “Soul Kitchen”, την εξαιρετική ταινία του τουρκικής καταγωγής Γερμανού Fatih Akin, με πρωταγωνιστή τον καλύτερο του φίλο, που είναι ελληνικής καταγωγής (είχε και στην πραγματική του ζωή ένα τέτοιο εστιατόριο) και λέγεται Αδάμ Μπουσδούκος: Ακόμα και αυτόν που σου έκανε κακό, δεν έχει νόημα να τον μισείς. Άσε τη ζωή να τακτοποιήσει μόνη της, χωρίς εκδίκηση...


Η πολυπολιτισμική κοινωνία του Αμβούργου είναι το σκηνικό γι αυτή την εξαιρετική, ανθρώπινη κωμωδία. Είχα καιρό να ενθουσιαστώ έτσι, από το Gran Torino του Clint Eastwood - αλλά ενώ εκεί υπήρχε, εκτός από τους μετανάστες, (ως αναγνωρίσιμο κοινό στοιχείο) μόνο το φετίχ για το αυτοκίνητο, εδώ υπήρχε και το επιπλέον στοιχείο της πολιτισμικής (αλλά και της μουσικής) ταύτισης. Το εκρηκτικό sountrack περιλαμβάνει από ήχους της Ανατολής και Φραγκοσυριανή (έξοχη η ρεμπέτικη πλευρά και το αστείρευτο κέφι των Locomondo, γνωστά σε όσους τους έχουν παρακολουθήσει ακόμα και σε έρημες παραλίες της Σαντορίνης) ως αυτό που υπονοεί ο τίτλος και η όλη αισθητική της ταινίας: soul αριστουργήματα. Το ίδιο εκρηκτικό είναι το χιούμορ, η θηλυκότητα των πρωταγωνιστριών (σερβιτόρας και φυσιοθεραπεύτριας), αλλά και ο αυτοσαρκασμός του σκηνοθέτη για την τουρκική αισθητική, όταν ο πρωταγωνιστής Zinos Kazantzakis καταφέυγει στην τελευταία του λύση, έναν παραδοσιακό βαρβάτο Τούρκο χειροπράκτη...

Το σκηνικό για τη σημερινή πολιτική επικαιρότητα ήταν το πολυπολιτισμικό ιστορικό κέντρο της Αθήνας, το οποίο επισκέφθηκαν ο Πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος, σε μια σπάνια σύμπνοια προοδευτικής σοβαρότητας, για να δουν ιδίοις όμμασι τη ντροπιαστική για όλους μας εικόνα των αστέγων, τοξικομανών και μεταναστών, που συνωθούνται για μια στάλα επιβίωσης - και ίσως και αξιοπρέπειας. Για τον Αρχιεπίσκοπο (που επίμονα προσπαθεί να σπάσει τη βεβαιότητα οτι ένας κορυφαίος εκπρόσωπος της εκκλησίας δεν μπορεί παρά να είναι φορέας συντηρητισμού, μισαλλοδοξίας, στενομυαλιάς, διαφθοράς και υποκρισίας) δεν ήταν η πρώτη φορά. Για Έλληνα πρωθυπουργό όμως ήταν - σε πλήρη αντίστιξη με την πολιτεία του προακτόχου του, που όπως επιβεβαιώνεται από ανώνυμη πηγή όντως έπαιζε πολύ playstation, απομονωμένος μεταξύ Ραφήνας και δυο-τριών ραντεβού της εβδομάδα στο Μαξίμου. Βεβαίως, το εν λόγω πρώην κυβερνητικό στέλεχος καταρρίπτει αμέσως, στο ίδιο ρεπορτάζ των Times, την αξιοπιστία του - καθώς χαρακτηρίζει την παρούσα κυβέρνηση “a bunch of amateurs”. Είναι δύσκολο να δεχθείς από μέλος της προηγούμενης κυβέρνησης να χαρακτηρίζει οποιονδήποτε άλλον “ερασιτέχνη” - στον ίδιο βαθμό που είναι αδύνατο να δεχθείς από οποιονδήποτε οικονομολόγο (συμπεριλαμβανομένου και κάποιου Αλογογκούφη), που θέλει να λέγεται σοβαρός, να ασκεί κριτική στην σημερινή οικονομική πολιτική, όταν πριν από ένα χρόνο υποστήριζε με πάθος οτι τα πράγματα έβαιναν καλώς στην οικονομία...


Στην ευφυέστερη ίσως επικοινωνιακή κίνηση της πρωθυπουργίας του μέχρι τώρα (αφοπλίζοντας την ακροδεξιά στενομυαλιά), ο Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε τον Αρχιεπίσκοπο και στο υπουργικό συμβούλιο , όπου αποφασίστηκε να προωθηθεί προς τη Βουλή το νομοσχέδιο για την παροχή (επιτέλους) ταυτότητας στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, παιδιά νόμιμων μεταναστών μόνιμα διαμενόντων, που γεννήθηκαν στην Ελλάδα - και μέχρι τώρα ήταν, σε μια παγκόσμια αποκλειστικότητα εθνικιστικής πρωτοτυπίας, εγκλωβισμένοι σε αυτή τη χώρα, χωρίς να είναι ούτε πολίτες της, αλλά ούτε και πολίτες της χώρας προέλευσης των γονιών του, καθώς δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν σε αυτή (ή σε οποιαδήποτε άλλη), αφού δεν είχαν χαρτιά. Απομένει να συγκεκριμενοποιηθεί και ποιές ακόμα κατηγορίες θα δικαιούνται την ελληνική ιθαγένεια - και υπό ποιές προϋποθέσεις.
Αυτό είναι το πρώτο νομοσχέδιο πάντως, μαζί με τον εκλογικό νόμο (ο οποίος επιτέλους θα περιορίσει τον βουλευτή-πολιτευτή που ξοδεύει εκατομμύρια “διαπλεκόμενα” ευρώ και εξαντλεί την πολιτική του δραστηριότητα σε “γάμους-βαφτίσεις-χαιρετούρες”), που γυρίζουν πραγματικά μια νέα σελίδα εκσυγχρονισμού για την Ελλάδα - εφόσον φυσικά συνεχιστεί μια σοβαρή και συνεπής προοδευτική πορεία.

Δουλειά της αντιπολίτευσης φυσικά είναι να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση. Είναι ωστόσο απογοητευτικό το πόσο - όλο και περισσότερο - διαπνέεται από έναν αγκυλωμένο λόγο, που οδηγεί στην οπισθοδρόμηση. Και φυσικά δεν μπορεί να περιμένει κανείς να αντιληφθεί τη γελοιότητα της η λαϊκή δημαγωγική εκπροσώπηση της συντήρησης - αλλά θα ευχόταν κανείς μια λιγότερο κομπλεξική (μα τόσο οπισθοδρομική πιά;) αριστερά. Για να μη μιλήσουμε για τις αντιδράσεις των (τόσο πρόσφατα) κυβερνώντων στην οικονομία - και το πώς “ακυρώνεται η πολιτική(!!!) της ΝΔ στη μετανάστευση και στην οικονομία”...

Η υποκρισία στο δημόσιο λόγο έγινε εμφανής και για έναν άλλο λόγο, τις τελευταίες ημέρες. Όλοι αναλύθηκαν σε εκδηλώσεις θαυμασμού και (ως συνήθως) υπερβολής για το θάνατο ενός εκδότη - τον οποίον off the record θα συγκατέλεγαν στους “περίφημους του Μπαϊρακτάρη”, που “μονοπωλούσε” την πολιτιστική παιδεία. Προσωπικώς δεν γνώριζα τον Χρήστο Λαμπράκη - σίγουρα όμως ήμουν ευτυχής που ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπους στην πολιτική ζωή της χώρας είχε αυτού του επιπέδου την καλλιέργεια. Ήταν κυριολεκτικά “η μύγα μεσα στο γάλα” - αν γνωρίζετε κάποιους άλλους από τους “ομολόγους” του στον εκδοτικό χώρο, που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τη μιντιακή μας χυδαιότητα. Κι όσο κι αν το επίπεδο της καλλιτεχνικής πρωτοτυπίας του Μεγάρου Μουσικής είχε αρχίσει να διολισθαίνει τα τελευταία χρόνια, η προσφορά του Λαμπράκη στην πολιτιστική αναβάθμιση της χώρας ήταν αδιαμφισβήτητη. Κρίμα πάντως, γιατί όπως έγραψε κι ένας συνάδελφος, ο ίδιος ο Λαμπράκης ήταν σε προσωπικό επίπεδο διακριτικός...


Όπως θα καταλάβατε ίσως, ο πρωταγωνιστής της “Κουζίνας της Ψυχής” έχει λουμπάγκο - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και τα δυό (ως παθών), μου τον έκαναν ιδιαίτερα συμπαθή, γιατί αντικατοπτρίζουν τα “χαρακτηριστικά της φυλής”: Συναισθηματική επιπολαιότητα, ρομαντική αφέλεια μέχρι βλακείας, καλόπιστες προθέσεις, διαρκής απορία για τη ζωή, εξάντληση δυνάμεων χωρίς αυτοσυγκράτηση, αυτοκαταστροφή χωρίς κανένα σχεδιασμό και αυτοσυντήρηση, αστείρευτο κουράγιο ακόμα κι όταν όλα έχουν χαθεί, ανεξάντλητη ευρηματικότητα που οδηγεί στην επιτυχία όταν δουλεύεις σοβαρά, ικανότητα να χρεωθείς μέχρι το λαιμό για να ξανακερδίσεις τα χαμένα...

Στην ταινία, η σωτηρία έρχεται στο τέλος γιατί τα κίνητρα είναι αγνά και καθαρά - και το χιούμορ αδιάλειπτο: Καλή συνταγή για τον καθένα από εμάς. Άγνωστο αν μπορεί μια χώρα να πορευτεί έτσι και να κερδίσει το σκληρό παιχνίδι της παγκόσμιας ζωής και ισορροπίας. Εκτός αν η νέα ταινία του σκηνοθέτη του “Στην Άκρη του Ουρανού” έχει να μας διδάξει, στη παρούσα συγκυρία, κάτι πολύ σημαντικό: Η εντιμότητα, η ειλικρίνεια και η σκληρή δουλειά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ευζωία, όχι μόνο ενός μετανάστη, αλλά και μιας “χώρας-παρία”...


Υ.Γ. Πάρτε μια αισθητική γεύση από το trailer της ταινίας





To soundtrack της ταινίας θα μπορούσε να δώσει πολλές λύσεις, από τη soul και τη rock ως τη world music. Με οδήγησε όμως να σας παρουσιάσω την έννοια της soul επιροής στη jazz.

Έτσι, τo post συνοδεύεται από τη συνεργασία δύο Αμερικανών, κορυφαίων εκπροσώπων της soul jazz, του σαξοφωνίστα Eddie Harris και του πιανίστα Les McCann.


Οι φωτό είναι από τα www.damanjit.files.wordpress.com, www.auteurs_production.s3.amazonaws.com, www.screendaily.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com.

buzz it!

19 σχόλια:

logia είπε...

Θα σταθώ μόνο στο ότι επιτέλους τα παιδιά των μεταναστών, παιδιά γεννημένα και μεγαλωμένα στην Ελλάδα, παιδιά που πάνε σε ελληνικά σχολειά, που μιλούν ελληνικά καλύτερα από τη μητρική τους γλώσσα, θα πάρουν ταυτότητες!!!!
Το αυτονόητο!!!!

καλημέρα

Yank_o είπε...

Μόλις πριν λίγες μέρες διάβασα στη Süddeutsche μια ολοσέλιδη συνέντευξη του Fatih Akın. Δεν είπε κάτι φοβερά πρωτότυπο αλλά ήταν απλός και ανθρώπινος και νομίζω ότι απέπνεε αυτά ακριβώς που γράφετε. Αν βρω χρόνο στις γιορτές θα ανεβάσω στο μπλογκ τα κύρια σημεία. Ελπίζω να καταφέρω να δω και την ταινία.

WCF είπε...

Το διαβασα ολο λεξη προς λεξη. 'Αλλο ένα απόλυτα επίκαιρο γραπτό σου Προκόπη.... μου κάνει εντύπωση πάντα πώς, ορμώμενος από ένα αρχικό σημείο ( εδώ, την ταινία ) υφαίνεις σχόλια γύρω γύρω απο αυτό, που αφορούν ποικίλες πλευρές της πολύ τρέχουσας πραγματικότητας...σαν δουλειά με βελονάκι είναι. Το μπλογκ σου είναι απο τα πολύ αγαπημένα μου και θα κάνω και τη σημερινή ανάρτηση ρι-ποστ στο προφιλ μου στο φεησμπουκ......καλες γιορτές να έχεις.

constantinos alexacos είπε...

Αναμένω τις δηλώσεις του ΛΆΟΣ με χαμόγελο! :))

notiv είπε...

Καλημέρα Προκόπη!

Ενδιαφέρον, όπως πάντα, το ποστ σου. Σχετικά με τον Λαμπράκη, έχεις νομίζω δίκιο ως προς την προσφορά του στα πολιτιστικά της χώρας. Για μένα όμως είναι σημαντικό να καταστεί σαφές ότι/αν ο συγκεκριμένος μεγαλοεκδότης φέρει (τεράστια) ευθύνη για την κατάντια των εφημερίδων και των καναλιών (του), για την όλο και αυξανόμενη διαπλοκή και για το γεγονός ότι τα μέσα έχουν γεμίσει επιβλαβείς για τη δημοκρατία μας (λέμε τώρα) "Πρετεντέρηδες". Επειδή ζω έξω, μπορώ να σε διαβεβαιώσω (το ξέρεις φυσικά) ότι τα μέσα δεν είναι παντού το ίδιο βδελυρά...

Και γω δε γνωρίζω πολλά για τον συγκεκριμένο άνθρωπο (σίγουρα λιγότερα από εσένα), αλλά αυτό το λιβάνισμα με εκνευρίζει ("πατριάρχης του τύπου", "πρύτανης της δημοσιογραφίας" κλπ). Έχουν περάσει πολύ σημαντικοί άνθρωποι απ' αυτόν τον τόπο που προσέφεραν πολλά και ζημίωσαν λίγο/καθόλου και τους οποίους τους ξέρει "μόνο η μάνα τους" (βλέπε κάποιους επιστήμονες/καλλιτέχνες κ.α.).

Σου εύχομαι καλές γιορτές και καλή χρονιά!

Prokopis Doukas είπε...

@ logia: Και δεν θα αισθάνονται παρίες, στη χώρα που μεγάλωσαν...

@Yank_o: Νομίζω οτι στο ίδιο στυλ είναι και ο κολλητός του φίλος, που πρωταγωνιστεί στη ταινία...

@ Irini Vergopoulou: Ευχαριστώ πολύ, αγαπητή. Το blog (σε αντίθεση με την "επαγγελματική" γραφή), με απελευθερώνει να ρισκάρω την "ανάμιξη" θεμάτων, έτσι όπως τα προσλαμβάνει παράλληλα το μυαλό μου. Ρίσκο ίσως για την "ακεραιότητα" ενός κειμένου - αλλά είναι και γοητευτικό να μην είναι ένα κείμενο αμιγές... :-)

@c.alexacos: Δείτε το link στο "αγκυλωμένο λόγο". Άρχισαν από χθες: "Αλλοίωσαν τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας. Αλλοίωσαν το φρόνημα του λαού. Τώρα αλλοιώνουν και το εκλογικό σώμα.
Αν πιστεύουν πως τους ψήφισε γι' αυτό ο ελληνικός λαός, τους προκαλούμε να θέσουν την πρόταση τους σε δημοψήφισμα. Ο ΛΑΟΣ θα απευθυνθεί στον λαό για να σταματήσει το ξεπούλημα της ψήφου του."

Εν τω μεταξύ, η αναγνώριση της ιθαγένειας των μεταναστών β' γενιάς ήταν προεκλογική δέσμευση του ΠΑΣΟΚ. Άρα , προφανώς ο λαός τους ψήφισε και γι αυτό...

@notiv: Σίγουρα ήταν σημαντικός άνθρωπος στο χώρο του - με τα θετικά και τα αρνητικά, που ήταν έντονα. Θα μπορούσε, κυρίως, να του καταλογίσει κάποιος, οτι με τα πάθη του, επέβαλε ανθρώπους χαμηλής υποστάθμης...

cynical είπε...

Καλημερα Προκόπη,

πολύ χορταστικό το κείμενό σου!

Πολυ σπουδαια επίσης η αποφαση για τα παιδια των μεταναστών.

Τον Φατιχ Ακιν τον πρωτοειδα με τους "Ήχους της Πόλης", ενα ντοκυμαντερ για τους καθε ειδους μουσικους και μουσικες που ακουγονται στη σημερινη Κων/πολη. Εξαιρετικο!.

Καλες γιορτές, προπάντων με υγεία!

scalidi είπε...

Συγκλονιστική ήταν μια προηγούμενη ταινία του Φατίχ Ακίν το "Μαζί ποτέ"...

Prokopis Doukas είπε...

@cynical: Εγώ πάλι δεν είχα δει τίποτα δικό του - τώρα θα σπεύσω, ότι βρω σε dvd..

@scalidi: Φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση. Πάντως το Soul Kitchen, το συνιστώ ανεπιφύλακτα... :-)

yb είπε...

Εχει προβλεφθεί χώρος στάθμευσης στο Μέγαρο Μουσικής; Ρωτάω γιατί πραγματικά δεν ξέρω τελικά. Για χρόνια που "έτρωγαν" το διπλανό πάρκο (που καθόλου τυχαία νομίζω έχει αφεθεί στην εγκατάλειψη) όλο "λεγόταν" οτι θα γίνει υπόγειο parking, όμως νέες αίθουσες φτιάχτηκαν και κάθε που έχει εντός πολιτιστικό γεγονός υψηλού... life style, ο πολιτισμός εκτός στη Βασ. Σοφίας και στους παράπλευρους δρόμους εξαφανίζεται για πάααρα πολλές ώρες...

Το soul kitchen δεν τo είδα ακόμη, αλλά είχα δει πριν χρόνια μια ταινία (τυχαία μάλιστα, άλλη πήγαινα να δω, άλλη έπαιζε...) που αφορούσε τον ρατσισμό και τους μετανάστες και τη βρήκα πολύ δυνατή. Ισως θα σε ενδιέφερε, λεγόταν Crash.

Και βέβαια δεν έχω λόγια για την προτελευταία παράγραφό σου για τα "χαρακτηριστικά της φυλής"...:-)

Θανασης Ξ. είπε...

Πραγματικά εξαιρετική ανάρτηση Προκόπη. Μπράβο..

Υπάρχουν γύρω-γύρω κάποιες κριτικές για την παρουσία του Αρχιεπισκόπου στο Υπουργικό συμβούλιο. Δεν τις συμμερίζομαι προσωπικά. Μάλλον μένουν στο επίπεδο της αλλεργίας. Εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου..
Για την ταινία έχω διαβάσει, δεν την είδα ακόμη. Πρέπει απ' τα λεγόμενά σου να είναι καλή..
Καλές γιορτές εύχομαι..

Prokopis Doukas είπε...

@ yb: Ναι, εδώ και χρόνια. Είναι υπόγειο - και δεν έιναι ιδιαίτερα ακριβό...

Το Crash ήταν εξαιρετικό! Καλές γιορτές! :-)

@Θανασης Ξ.: Ευχαριστώ πολύ. Μερικά (επικοινωνιακά) πράγματα είναι εξαιρετικά σημαντικά, όταν έχουν ουσιαστική συμβολική σημασία..

navarino-s είπε...

Eξαιρετική ταινία! Την είδα και προσυπογράφω το κείμενο! Πολύ σημαντικό ένας Τούρκος να γυρίζει μία ελληνική ταινία! "Αττίλας ο κοκκαλοσπάστης" ήταν το όνομα του χειροπρακτικού.
Καλές γιορτές!

WCF είπε...

η πρωτη ταινια του Φατιχ Ακιμ, το Gegen die Wand είχε χαλάσει κόσμο και είχε κερδίσει,δίκαια, τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες...πολύ δυνατό, γροθιά στο στομάχι, για τη ζωή των Τούρκων δεύτερης γενιάς στη Γερμανία.

Prokopis Doukas είπε...

@navarino-s: Χεχε, καταπληκτική σκηνή ήταν αυτή..

@Irini Vergopoulou: Ο άνθρωπος το κατέχει αυτό που κάνει, φαίνεται...

logia είπε...

Ηθελα να είμαι εδώ για να ευχηθώ για τις μέρες που έρχονται, που όλοι χρειαζόμαστε ξεκούραση και ηρεμία να περάσεις καλά με υγεία και αγάπη, με χαμόγελα, μα κουβαλώ μαζί και προβλήματα και έτσι είμαι πάλι εδώ να καταγγείλω την αυθαιρεσία:

ΤΕΤΆΡΤΗ, 23 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2009

ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΩΝ: ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ

Απίστευτο κι όμως αληθινό!

Στις 14.οο σήμερα, 23/12/2009, την ώρα που το σχολείο έκλεινε, οι διευθυντές των γυμνασίων που ανήκουν στο Α' ΠΥΣΔΕ Αθηνών δέχτηκαν τηλεφώνημα να πάνε επειγόντως να παραλάβουν το νέο τους σχολείο.
Σημειωτέον ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν αναρτηθεί ούτε οι πίνακες, οι οποίοι αναρτήθηκαν εκ των υστέρων!!!!

Και ερωτώ:

Είναι νόμιμη η διαδικασία;

Στο κλείσιμο του σχολείου για τις διακοπές, 14.00 το μεσημέρι με ένα τηλεφώνημα, χωρίς προηγούμενη ανάρτηση αποτελεσμάτων, καλούνται οι διευθυντές με την εντολή να γίνει οπωσδήποτε σήμερα, να παραδώσουν και να παραλάβουν σχολεία;
Χωρίς έγγραφα;
Χωρίς ούτε την παραχώρηση εκείνου του απαραίτητου χρονικού διαστήματος για την προετοιμασία της παράδοσης και της παραλαβής;

Είμαστε σοβαροί;

Γνωρίζουν στο Υπουργείο Παιδείας ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο Α' ΠΥΣΔΕ Αθηνών;

σχετική ανάρτηση σήμερα στο Nelly's κι αυτά κι εκείνα

Τετάρτη, 23 Δεκέμβριος, 2009

logia είπε...

...έμαθα δε πως στο υπουργείο δεν ήξεραν τίποτα και ούτε δόθηκε ανάλογη εντολή....!!!!!

Theodota είπε...

Λοιπόν, με ξεκούνησες και πήγα να τη δω. Είχα πολύ καιρό να φχαριστηθώ τόσο πολύ μια ταινία. Να'σαι καλά Προκόπη!

Prokopis Doukas είπε...

@ Theodota: Χαίρομαι! :-)

ShareThis