Κάτι κινείται...

Κάτι δείχνει να κινείται. Στο τελματωμένο πολιτικό μας σκηνικό, η (προαναγγελθείσα) διαγραφή Μπακογιάννη δείχνει να ανοίγει ένα νέο κύκλο, που μπορεί να οδηγήσει σ’ ένα εντελώς νέο τοπίο ή -το πιθανότερο - απλώς να εμποδίσει (λίγο ή πολύ) την έλευση Σαμαρά στην εξουσία, με τη δημιουργία ενός φιλελεύθερου κόμματος (ενδεχομένως του 5%;), που δεν υπάρχει σε επαρκή δύναμη στην Ελλάδα. Η διαγραφή, από την άλλη, των τριών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ δεν είναι απαραίτητα ένα διαζύγιο που δεν ανακαλείται, ωστόσο μπορεί να οδηγήσει και σε αποδυνάμωση του κυβερνώντος κόμματος κατά 3 έδρες, σε μια κρίσιμη για τη χώρα και τον πολιτικό κόσμο περίοδο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν έχει τη σημασία και δεν εκφράζει το αγεφύρωτο χάσμα, που χαρακτήρισε τη σχέση της Ντόρας με την μετακαραμανλική Ρηγίλλης.

Στο αίτημα των ημερών, την κάθαρση, κάτι δείχνει επίσης να προχωράει - με αργούς ρυθμούς πάντα. Η χθεσινή πρόταση της Βάσως Παπανδρέου, για “βαθύ” έλεγχο “πόθεν έσχες” σε όλους τους νυν βουλευτές και σε όσους είχαν υπουργικό θώκο, τα τελευταία 10 χρόνια, “ενισχύθηκε” από την πρόταση 48 βουλευτών για επέκταση του ελέγχου και σε όσους είχαν κομβική θέση στο δημόσιο και υποχρεώνονται σε δήλωση “πόθεν έσχες” (αυτό περιλαμβάνει λογικά και ΟΛΟΥΣ τους δημοσιογράφους, που κάνουμε δήλωση τόσα χρόνια - και πολύ χαίρομαι). Για να δούμε...

Δυστυχώς, βλέπω πολλούς από τους απαράδεκτους πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής μας, να τοποθετούν (φυσικά) τον εαυτό τους έξω από το κάδρο της εξυγίανσης, καθώς επίσης και το μιντιακό σύμπλεγμα να καταφεύγει στα ίδια χρεωκοπημένα πρόσωπα, για να πάρει τη γνώμη εκπροσώπων της πολιτικής - και ανησυχώ. Είναι το ίδιο πρόβλημα που είχε και ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ήθελε να αλλάξει την εικόνα του κόμματος του, αλλά έβλεπε να το εκπροσωπούν συνέχεια "βεβαρημένες περιπτώσεις". Το πρόβλημα δεν λύνεται εύκολα, γιατί μεταξύ άλλων, το "αδηφάγο" σύστημα ζητάει συνεχώς "φωτογενείς" αναγνωρίσιμες παρουσίες, που μπορούν "να τα ρίξουν καλά και έχουν τηλεθέαση" (είδατε η συμβολή του κοινού πόσο ρόλο παίζει;) - και όσο δεν υπάρχουν καινούργιες, αξιόλογες και σοβαρές φάτσες, δεν εκτοπίζονται εύκολα τα "ψώνια" και οι "διαπλεκόμενοι", ούτε βεβαίως οι αντίστοιχοι δημοσιογράφοι, όταν κάποιοι τους παρακολουθούν, μετά μανίας, αντί κάποιους άλλους. Σε άλλους πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής, βέβαια, η ντροπή έχει χαθεί πλήρως...


Ήταν μια πολύ δύσκολη εβδομάδα, έντονη και βαριά - ελπίζω η ανάπαυλα του Σαββατοκύριακου να χρησιμεύσει σε όλους, για να σκεφτούμε πιο νηφάλια και ψύχραιμα, να τακτοποιήσουμε τις σκέψεις μας, να ξαναβρούμε μερικές στιγμές για τον εαυτό μας (απαραίτητες για την ισορροπημένη κρίση), να πάρουμε μια ανάσα της ζωής, που αναπόφευκτα συνεχίζεται. Εγώ πάντως, στο πλαίσιο της αναζήτησης του “τι πρέπει να κάνουμε”, προσπαθώ να βάλω μπρος να γράψω κάτι που θέλω πολύ καιρό - αν και με φοβίζει το τόλμημα. Αυτό ίσως μπορέσει να είναι η δική μου συμβολή σε μια μεγαλύτερη “παραγωγικότητα” αυτής της κοινωνίας, μια και στο γράψιμο φαίνεται να έχω ταχθεί πια.

Μέσα στο δυσάρεστο κλίμα, για μένα ήταν καθημερινή η επαφή μου μαζί σας - και για πρώτη ίσως φορά, τόσο πυκνή. Από την προηγούμενη Κυριακή, η επισκεψιμότητα εκτοξεύτηκε από τις συνήθεις 200 με 300 στις 700 με 800 - και χθες ξεπέρασε τις 1600. Πρωτοφανές για το ταπεινό μου blog - μακάρι να μην ήταν με αυτή την αφορμή. Ήθελα να πω πράγματα - κι εσείς, όπως φαίνεται, λόγω των εξελίξεων θέλατε να ακούσετε απόψεις και να αντιπαραθέσετε τις δικές σας. Σας ευχαριστώ όλους για αυτή την προτίμηση, ακόμα κι αν διαφωνήσατε με κάθε μου λέξη. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ όσους αναπαρήγαγαν κείμενα μου, διαδίδοντας τα περισσότερο και γνωρίζοντας με σε καινούργιους αναγνώστες.

Θα κλείσω αυτό το πολύ προσωπικό σημείωμα, μένοντας στην προτροπή μιας (σίγουρα) αγενούς (μάλλον) κορασίδας, που στο προηγούμενο post μου συνέστησε να ξυπνήσω από τον μακάριο ύπνο μου (και να πάρω και λίγο μουρουνόλαδο). Φοβάμαι οτι η ελληνική κοινωνία (σε πρωτόγνωρο βαθμό στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής) είναι αυτή που πρέπει να ξυπνήσει από ένα μακάριο ύπνο, γεμάτο “κεκτημένα” χωρίς παραγωγικότητα, αλλά με ιδεοληψίες, υποκρισία και λάθος νοοτροπίες - και να ανέβει στο τρένο του 21ου αιώνα και των πολύ δύσκολων πρώτων του χρόνων. Είναι μάλλον η τελευταία της ευκαιρία, για πολύ καιρό...






To εξώφυλλο είναι από το http://funkyimg.com

Το post συνοδεύεται από το απεγνωσμένο (προσέξτε τους στίχους) "Moving On" του Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto, από το "Sweet Revenge".