"Πεθαίνοντας για την αλήθεια"

Είχα δει το trailer της ταινίας, αλλά ομολογώ οτι τόσο υψηλές προσδοκίες δεν είχα. Με εξαιρετική παραγωγή και εντυπωσιακό μοντάζ, ο Νίκος Μεγγρέλης φτιάχνει μια πραγματική ταινία ντοκυμαντέρ (και όχι μια τηλεοπτική εκπομπή), για τη δυσκολότερη και πολλές φορές θανατηφόρα πλευρά της δημοσιογραφίας, αυτή που πολλοί από εμάς θα αποφεύγαμε: Την κάλυψη των πολεμικών συγκρούσεων, στις οποίες σκοτώνονται κάθε χρόνο πάνω από 100 δημοσιογράφοι...


Όμως ο Νίκος δεν αρκείται σε μια συνήθη ελεγεία της αυτοθυσίας (ή της τρέλας) των πολεμικών ανταποκριτών και των κάμεραμεν. Καταγράφει τις εγκληματικές ευθύνες των αμερικανικών δυνάμεων στον πόλεμο του Ιράκ, την προσπάθεια για απόλυτη χειραγώγηση του Τύπου στις Ηνωμένες Πολιτείες επί της οκταετίας Μπους (βλέπε και "ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι"), αλλά και την αγριότητα των διαφόρων τρομοκρατικών ομάδων που με απαγωγές, βομβιστικές επιθέσεις και εκτελέσεις προσέθεσαν τα δικά τους θύματα, στον πόλεμο της προπαγάνδας.

Με τις μαρτυρίες των ίδιων των πρωταγωνιστών, με πλούσιο υλικό που γυρίστηκε επί 3 χρόνια σε 10 χώρες, αλλά και με εξαιρετικό υλικό αρχείου, το “Πεθαίνοντας για την αλήθεια” προσφέρει την πλήρη κινηματογραφική συγκίνηση - όχι βέβαια του καλογυρισμένου fiction, αλλά της σκληρής και άγριας όψης της πραγματικότητας. Όχι μόνο για δημοσιογράφους, αλλά σίγουρα γι αυτούς. Συγκινητικό...


Στις αίθουσε από τις 7 Απρίλη! Περισσότερα εδώ...










Η αφίσα είναι από το www.infoblog.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Tears In Heaven", στην εξαιρετική εκτέλεση του Αμερικανού Joshua Redman.

Η fusion και η ψυχή...

Ο Billy Cobham είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος drummer του χώρου του. Παραμένει εκρηκτικός και με με άψογη τεχνική, παρά τα 61 του χρόνια. Το χτύπημα του στο snare έχει μια απαράμιλλη χροιά - μαζί με μια παραπλανητική “καθυστέρηση” μερικών millisecond, που κάνει (όπως κάθε τι μη κανονικό) τον ήχο του πιο “νόστιμο” στο αυτί....


Τον είχα ξαναδεί βέβαια, αν θυμάμαι καλά η πρώτη φορά ήταν στο Σπόρτινγκ, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν το ελληνικό κοινό "αποκτούσε" και πάλι συναυλίες rock, blues και jazz καλλιτεχνών, μετά από μια (σχεδόν) δεκαπενταετία αφόρητης λειψυδρίας. Τότε έπαιζε με πολύ μεγαλύτερη μπαταρία, πάντοτε βέβαια με διπλή μπότα και πάρα πολλά τύμπανα. Και το show του γινόταν πάντα δεκτό με ενθουσιασμό, από τους φανατικούς (και στερημένους) θαυμαστές της jazz και της rock.

Γιατί λοιπόν δεν ενθουσιάστηκα στο Μέγαρο Μουσικής; Ίσως γιατί ο Cobham έχει ειδικευθεί σε αυτό το είδος, που τότε ονομάζαμε jazz-rock (χωρίς να είμαστε λάθος), αλλά παγκοσμίως ονομάστηκε fusion (αρκετά χρόνια αργότερα, μια "ψηλομύτικη" κουζίνα με το ιδιο όνομα, είχε παρόμοιες αδυναμίες). Με (πολύ ενδιαφέρουσες στην αρχή) εγκεφαλικές αναζητήσεις, συνήθως από σχήματα session μουσικών - και με μια (προχωρημένη ίσως για τη δεκαετία του ’70) αισθητική, αλλά ξεπερασμένη σήμερα.

Χωρίς το συναίσθημα των blues, η πρώιμη τεχνολογία των synthesizers* και οι ήχοι που αυτοί παρήγαγαν (έστω κι αν ακούγονται από σύγχρονα keyboards), το βιολί, τα steel drums και η κλασική ροκ κιθάρα, μαζί με τις συνθετικές τεχνοτροπίες του είδους (όπως το tutti διαφόρων οργάνων), μπορούν να συχνά να σε κάνουν να νομίσεις οτι ακούς ένα μεσαιωνικό/διαστημικό χαβαλέ. Κάτι σαν τους (καταπληκτικούς κατά τα άλλα, αλλά ξεπερασμένους) Genesis, σε διακοπές στην Καραϊβική. Ειδικά αν η ηχοληψία δεν είναι προσεγμένη. Κουραστικό, παρά τις εξαιρετικές στιγμές του...

Λίγη ώρα μετά, μπήκα στο Gazarte. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ένας τρελλός drummer, να χτυπιέται με τελείως rock τεχνοτροπία - με αφοπλιστικό χαμόγελο και το μαλλί του να πηγαίνει πέρα-δώθε, σαν τον “Animal” στο Muppet Show. Λευκός, όπως ο κιθαρίστας και ο σαξοφωνίστας. Ο Trombone Shorty (από 7 χρονών στο κουρμπέτι) και ο μπασίστας συμπλήρωναν την εικόνα του καλύτερου “μαθητικού γκρουπ”, που έχω δει ποτέ. Όλοι πιτσιρικάδες - και πλην του αρχηγού, αρκετά κάτω από 25...

Δεν έχω δει καλύτερο “fusion” στη ζωή μου. Ο κιθαρίστας, με look Jim Morrison, περνούσε άνετα από τα funk ηχοχρώματα σε jazz και rock τεχνοτροπίες. Ο Trombone Shorty, ως άλλος μικρός Satchmo και James Brown μαζί, τραγούδησε από standards (“Saint James Infirmary”, “When The Saints Go Marching In”, “Take The “A” Train”) έως κομμάτια που δεν θύμιζαν καθόλου Νέα Ορλεάνη. Το συγκρότημα θα μπορούσε να ακούει (ή να παίξει) οτιδήποτε από grunge, ως Living Colour και Lenny Kravitz. Όλα τα είδη ήταν εκεί. Στο τέλος, αντάλλαξαν όργανα - και ο Trombone Shorty έπαιξε drums, ο drummer κιθάρα, ο κιθαρίστας σαξόφωνο, ο μπασίστας τρομπέτα και ο σαξοφωνίστας μπάσο...

Σίγουρα όχι με την τεχνική αρτιότητα ενός Cobham, στα breaks. Αλλά με τον ενθουσιασμό και τη φρεσκάδα ενός καινούργιου πράγματος, που πατάει μεν στην παράδοση, αλλά βρίσκεται στον 21ο αιώνα. Και κυρίως, με ψυχή! Γι αυτό και το κοινό ήταν, επί σχεδόν δύο ώρες, ενθουσιασμένο...



*(H τεχνολογία των συνθετητών είχε μια πολύ καλύτερη εξέλιξη, αργότερα στη δεκαετία του ’70, όταν εξελίχθηκε και πατενταρίστηκε, από το CCRMA στο Stanford, η τεχνική της FM synthesis, που έδωσε τον ήχο της σειράς DX της Yamaha - που έδωσε, μεταξύ άλλων, εξαιρετικά καλαίσθητες “πλάτες” στη soul μουσική)











H παλιά διαφήμιση είναι courtesy of pelpal productions και το εξώφυλλο από το www. amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Hurricane Season" του Αμερικανού Trombone Shorty.

The Truth*

Μιλάω με φίλο γιατρό. Έντιμο. Για μια περίπτωση, φιλική. “Πολλοί καρδιολόγοι στα κρατικά νοσοκομεία κάνουν αυτή τη “μηχανή”: Παραπέμπουν τους ασθενείς για εγχείρηση σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, λέγοντας σου πως εδώ δεν έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν (καρδιοχειρουργό). Γιατί; Γιατί αν ο ασθενής μείνει στο νοσοκομείο δεν θα πάρουν μίζα. Μπορείς βέβαια να πας στο ιδιωτικό, καθώς τα περισσότερα ταμεία έχουν “πακέτα”, με τα οποία αντιμετωπίζεις το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων. Κι έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι. Αν όμως, έχεις μια επιπλοκή ή χρειαστείς παράπανω μέρες νοσηλεία; Τότε, αναγκάζεσαι να πληρώσεις πάρα πολλά λεφτά...”

Η συζήτηση επεκτείνεται στο πρόβλημα ενός άλλου φίλου. “Γιατί δεν δίνουν το πλήρες ιστορικό; Γιατί όλοι φυλάνε τα νώτα τους. Δεν υποχρεώνονται άλλωστε, ο μόνος που μπορεί να απαιτήσει πλήρη φάκελλο από νοσοκομείο είναι ο εισαγγελέας. Κι αν δηλώσουν οτι χάθηκε, δεν υφίστανται καμία ποινή. Δεν βαριέσαι, οι περισσότεροι είναι βουτηγμένοι στην ευθυνοφοβία, στο δημοσιοϋπαλληλίκι και κυρίως στη διαφθορά...”


[Roisin Murphy]
Go ...
Go to the mountain if you must
Go to the burning bush
Happy would ease your troubled mind
How do the fade just stay behind?

I know you better than you think I do
Don't worry babe.. this is why i fell in love with you
The man in the looking glass
Is looking back at you at last

You can't hide from the truth
Because the truth is all there is
You can't hide from the truth
Because the truth is all there is
You can't hide from the truth
Because the truth is all there is
You can't hide

If happy times are too few and far between
It's a pity dear, we can't erase the things we've seen
So disappear, vanish if you wish
Just go before you're swallowed up by bitterness

And the truth is you can't hide from the truth
And the truth hurts because the truth is all there is
I realized some time ago that I would have to let you go

May not be true to see that you would return one day
But in your present state you may as well not be here at all
You wear a thin disguise, it's from yourself you hide
Just take a look at us, we are heading for a fall

[J-Live]
Now presiding in this quarter: hip-hop
Justice, my rap forté
Judge, jury, bailing for prosecuting D.A.
Et ceteras, paraphas
My modus operende
It's carpe diem whether the fact or word is your way
Comprende?
The people versus, you ain't no Sensi
Teaching that style of word-play
We got the words they
Regardless of what your friends say
They're all disable
Striken from the record and deemed indimissable
And this long arm of the law grabs a mighter
Shoot dope lines first and ask questions later
The death sentence of this live litagator
Close the case tighter than the jaws of a 'gator
Stenographer, that study law again, the jargon
Let your counselors 'a barking, in hopes of a plea bargain
But when you read back verbatim
What they're saying to pursuade them
They realize exactly how i've played them
I come with the truth, whole truth and nothing but
'Cause the truth hurts just as much as fuckin' with lies will
I brew skill with free fills from now until
Plagerizing MC's get their flows distilled

[Roisin Murphy]
Baby I don't die without you by my side
As long as you return into these arms that burn
Baby I won't die just take a look inside
Into these eyes that burn, come to these arms that yearn

I won't die, if you leave me high
I won't die if you're not by my side

And the truth hurts because the truth is all there is
And the truth hurts because the truth is all there is
You can't hide from the truth, cause the truth is all there is
You can't hide from the truth, cause the truth is all there is
You can't hide from the truth, cause the truth is all there is
You can't hide from the truth, cause the truth is all there is
You can't hide from the truth, cause the truth is all there is
You can't hide from the truth, cause the truth is all there is
You can't hide from the truth, cause the truth is all there is
You can't hide from the truth
Because the truth is all there is
You can't hide from the truth..





*H δική του αλήθεια

Διαβάστε ακόμα:

Πρόστιμα 4 εκατομμύρια ευρώ σε γιατρούς για φοροδιαφυγή

Με καταθέσεις εκατοµµυρίων έξι γιατροί δηµόσιων νοσοκοµείων












Οι στίχοι είναι από το www.lyricsmania.com, η φωτό είναι από το www.blog. calgarypubliclibrary.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The Truth" των Αμερικανών Handsome Boy Modelling School
.

Η αφέλεια της οργής

Με τους προπηλακισμούς πολιτικών να αυξάνονται καθημερινά και με αφορμή ένα κείμενο για τον "φασισμό του όχλου", αντιγράφω ένα σχόλιο μου στο buzz:


Σήμερα διάβασα ένα απόσπασμα από το κείμενο αυτό, στην εκπομπή. Με πήρε ένας ακροατής και μου είπε "μα ο Πάγκαλος προκαλεί".

Θα πω απλουστευτικά, οτι όταν αναζητούμε σε αυτήν την κοινωνική συμπεριφορά σχέση "αιτίου-αιτιατού", κινδυνεύουμε από τα εξής πράγματα:



1ον: Να χαθεί τελείως το τεκμήριο της αθωότητας, όπως επιχειρηματολογείται εδώ. Να δικάζονται δηλαδή και να καταδικάζονται άνθρωποι, με συνοπτικές, "επαναστατικές" διαδικασίες.

2ον: Να προπηλακίζονται ακόμα και οι πιο "υγιείς" μονάδες του πολιτικού κόσμου (έτσι, επειδή το προκάλεσε κάποια τυχαία συγκυρία), δηλαδή να μη γίνεται καμία διάκριση ανάμεσα στις συμπεριφορές του καθενός. Άμεσο πιθανότερο αποτέλεσμα, αφού δαρούν κανα-δυό από τους (ίσως) λιγότερο υπεύθυνους για τα χάλια μας, οι πραγματικά κακοήθεις να τη "γλυτώσουν". Επίσης, να αποθαρρύνονται οι όποιο άξιοι άνθρωποι ενδεχομένως θα βοηθούσαν να αλλάξει και να ανανεωθεί λίγο το σαθρό πολιτικό προσωπικό μας.

3ον: Να εξαπλώνεται μια αντίληψη οτι με το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" εξασφαλίζεται κάποια πρόοδος (ενώ τίποτε άλλο παρά εκτόνωση δεν κερδίζεται) και μια κουλτούρα "ζούγκλας", που ευνοεί φυσικά όλα τα μικρότερα και μεγαλύτερα λαμόγια της χώρας και της υφηλίου.

4ον: Σε συνέχεια, η μαζική απαξίωση του πολιτικού κόσμου, θα φέρει την (τόσο επιθυμητή από ακροδεξιούς και "σωτήρες") αποπολιτικοποίηση και μπερλουσκονοποίηση.


Δεν είμαι αντίθετος στην κατακραυγή (αν και δεν θεωρώ καθόλου δημοκρατικό και προοδευτικό, να μην επιτρέπεις στον άλλο να μιλήσει) - και εννοείται οτι με ενοχλεί βαθύτατα η ατιμωρησία. Την αυστηρά λεκτική κατακραυγή όμως - που αντιστοιχεί και σε όποια λεκτική "πρόκληση". Από κεί και πέρα, πρέπει να τηρείται αυστηρότατο όριο. Όπου χρειάζονται ΜΑΤ ή έστω ένας αστυνομικός για προστασία, έχει ήδη συντελεστεί κάτι απαράδεκτο. Και ΔΕΝ συμψηφίζεται ή επιφέρει κάτι θετικό, κόντρα στα όποια απαράδεκτα έχει κάνει ο οποιοσδήποτε Πάγκαλος.

Αυτόν που θα σε προσβάλει, ΔΕΝ τον δέρνεις. Τουλάχιστον στη δική μου κουλτούρα. Αν θέλεις να τον δείρεις, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχθείς επίθεση, να κατηγορηθείς - και ενδεχομένως να πας και μέσα. Επίσης, να δεχθείς την περιφρόνηση οποιουδήποτε σκεπτόμενου ανθρώπου. Δίκαιον (και δίκιο) του όχλου, δεν υπάρχει.

Κατά την άποψη μου, όποια ομάδα ανθρώπων (ή πολιτικός σχηματισμός) ενθαρρύνει έστω και κατ' ελάχιστον ή ανέχεται αυτού του είδους τις ενέργειες, είναι υπόλογος. Και η (όποια) αριστερά δεν μπορεί να δανείζεται ή να ανέχεται αυτές τις "μεθόδους" - αν (λέω αν) το κάνει, γίνεται ένα άκρο, που απλώς αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος του απέναντι.




Update: Δύο ακόμα αποσπάσματα από την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα στο buzz. Το πρώτο δικό μου, το δεύτερο του NeTpen:

1. "Αυτό δε που ανέχεστε ως ιδέα, δηλαδή η δια της σωματικής "τρομοκρατίας" απομάκρυνση του παρασίτου (λες και το παράσιτο δεν είναι αντικατοπτρισμός του ξενιστή και λες και αν ο τελευταίος δεν αλλάξει, το παράσιτο δεν θα αναπαράγεται αενάως), είναι το εντελώς απλοϊκό (για να μην πω αφελές) και ατελέσφορο (θέλει απίστευτα πολύ πιο πολλή δουλειά, για να υπάρξουν αποτελέσματα - και μόνο με την πραγματική δικαιοσύνη να λειτουργεί). Κυρίως όμως είναι επικίνδυνο."


2. "Ούτε με αυτοκάθαρση θα αλλάξει το σύστημα, ούτε θα έρθει κάποιος υπερήρωας, ούτε θα τους πιάσει ομαδικά το φιλότιμο ή οι τύψεις. Θα εξαναγκαστούν να αλλάξουν (ή ακόμα καλύτερα θα αντικατασταθούν από υγιέστερες μονάδες), όταν οι πολίτες θα γίνουν πιο ενεργοί, λυσιτελώς απαιτητικοί/παραγωγικά διαμαρτυρόμενοι, ενημερωμένοι, συνειδητοποιημένοι, ανθεκτικοί στα συνθήματα και στις πολώσεις και κυρίως ψύχραιμοι και λογικοί. Μια τέτοια κρίσιμη μάζα μπορεί να κινήσεις τις εξελίξεις. Τίποτα άλλο, φοβάμαι.

Διαφωνώ εντελώς με την άρνηση επιλογών. Μια ματιά στους εκλεγέντες και στους υποψήφιους κάθε φορά επιτρέπει το συμπέρασμα ότι, έστω και σε αυτήν την περιορισμένη δεξαμενή, την τόσο δύσκολα προσπελάσιμη, οι εκλογείς διαλέγουν ωραιότατους ντενεκέδες ή σεσημασμένα κομματόσκυλα, έναντι περισσότερο αξιόλογων υποψηφίων."











Οι φωτό είναι από τα www.politismospolitis.org και http://hotginger.org

Το post συνοδεύεται από το "Speak Low" (Bent Remix), με τη φωνή της αξεπέραστης Billie Holiday.

To Jazz (FM) with love...

Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς ήρθα σε επαφή, πρώτη φορά, με τον Κώστα Γιαννουλόπουλο. Μάλλον ήταν ο φίλος μου και συνεργάτης μου στον Antenna, Τζέρυ Κακαβιάτος, που μου πρότεινε να κάνω κι εγώ εκπομπή στον Jazz FM - που θα γιόρταζε προχθές τα 20 χρόνια δημιουργίας του. Ήταν νομίζω το 1995-96, η τελευταία σεζόν, στην οποία έμελε να εκπέμπει ο εξαιρετικός αυτός σταθμός. Είχα τότε, ήδη, μια καριέρα 5-6 ετών στο ενημερωτικό ραδιόφωνο (Sky 100.4, Antenna 97.1), αλλά πάντα προσπαθούσα να κάνω και μουσικές εκπομπές. Εκείνη την περίοδο, έκανα μια δημοσιογραφική εκπομπή στον Antenna, 4-5 το απόγευμα, που λεγόταν “Ψυχραιμία”, με σήμα το “Chill Out (Things Are Gonna Change)” του John Lee Hooker...


Είχα λοιπόν το ψώνιο να πηγαίνω κάθε πρωί στις 10, στο Βύρωνα, να παίζω δύο ώρες jazz - της οποίας δεν ήμουν και βαθύς γνώστης. Ο Γιαννουλόπουλος όμως ήθελε (σε αντίθεση με τη “σκληροπυρηνική” βραδυνή ζωνη) να κάνει ένα φρέσκο, πιο ελκυστικό και με ευρεία ακούσματα πρωινό πρόγραμμα - όπως άλλωστε πρέπει να είναι όλα τα πρωινά προγράμματα στους μουσικούς σταθμούς. Έτσι έβαλε τον εξαιρετικό φίλο Σάκη Τσιτομενέα (μετέπειτα στον Kosmos 93.6, Εν Λευκώ 87.7 κλπ.) στις 8 το πρωί, εμένα στις 10 και τον (απίστευτο συλλέκτη των 20 χιλιάδων δίσκων) Τζέρυ Κακαβιάτο στις 12. Άλλοι γνωστοί και φίλοι ήταν ο Γιάννης Κώνστας (dj του Groovin’) - και από τους ιδρυτικούς ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος, ο αεικίνητος Ιλάν Σολομών, ο Ζακ Σαμουήλ, ο Σπύρος Κατσιγιάννης, πολλούς από τους οποίους συνάντησα και αργότερα στον Kosmos ή στην ΕΡΤ γενικώς. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο Κώστας Γεωργίου, που είχε τρομερή δισκοθήκη, αλλά και έναν επικολυρικό τρόπο να προλογίζει κάθε κομμάτι, διαβάζοντας (!) αυτό που είχε γράψει με το χαρακτηριστικό του στυλ. Αργότερα έγινε διευθυντής του Εν Λευκώ, πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, ανεξήγητα νέος.

Τα λεφτά; Αστεία, ένα χαρτζηλίκι 50 χιλιάδων δραχμών, ίσα-ίσα για μερικούς δίσκους το μήνα. Δεν μας ένοιαζε όμως. Είχα τόση διάθεση να συμμετάσχω σε αυτό, το γεμάτο υβρίδια της jazz, πρωινό “φεστιβάλ” ήχων, που είχα ξεπεράσει και την αντιπάθεια μου στο πρωινό ξύπνημα και στην κίνηση, μέχρι να φτάσω, ασθμαίνοντας, στο υπόγειο του Βύρωνα.

Θυμάμαι πολύ καλά την αγωνία μου για την υποδοχή των επιλογών μου από το “αφεντικό” (ήταν αυστηρός και “ζοχάδας’” ο Γιαννουλόπουλος, μας προκαλούσαν δε και δέος οι γνώσεις του) και ιδίως στο πρώτο κομμάτι, το “Here To Stay”, από τον φρέσκο δίσκο του Pat Metheny “We Live Here”. Αμ, δε... Η προφητεία δεν εκπληρώθηκε. Ο μεν Γιαννουλόπουλος γούσταρε πολύ, το κατάλαβα από το χαμόγελο του και την χορευτική του κίνηση, μόλις μπήκε το groove - αλλά οι βουλές των (13 νομίζω) μετόχων του Ηχώ FM ήταν άλλες. Υπέκυψαν στην προσφορά του Πέτρου Κωστόπουλου, που τότε είχε φύγει από το Κλικ και έφτιαχνε την “αυτοκρατορία Nitro” - και πούλησαν τη συχνότητα των 102.4. Λίγους μήνες μετά, η ωραία εποχή του Jazz FM τέλειωσε...

Κάμποσο καιρό αργότερα, ο διευθυντής μου στο περιοδικό “Μετρό”, Γιώργος Θαλασσινός μου παρήγγειλε (ή ενέκρινε μετά από πρόταση μου, δεν θυμάμαι), μια συνέντευξη του Κώστα Γιαννουλόπουλου. Στην τελευταία εκείνη ραδιοφωνική του περίοδο έκανε κάτι καταπληκτικές εκπομπές στο Τρίτο, στις 11 το πρωί, αν δεν κάνω λάθος - και “ηρεμούσε” την πόλη. Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ στο Κεφαλάρι - και εκεί έμαθα λίγα περισσότερα γι αυτόν. Παρέδωσα τη συνέντευξη - και μέσα σε λίγες μέρες, μάθαμε οτι η καρδιά του τον πρόδωσε.

Η συνέντευξη, που έμελε να είναι η τελευταία του, τυπώθηκε σε μαύρο πλαίσιο, in memoriam. Δεν πήγα στην κηδεία, αλλά έμαθα οτι οι φίλοι και συνεργάτες τον αποχαιρέτησαν με τους ήχους σαξοφώνου, όπως ταίριαζε στον μεγαλύτερο ίσως λάτρη της jazz, που πέρασε από τον ελληνικό τύπο και ραδιόφωνο.

...............................................................................

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, παρακολουθώντας τη συναυλία "To Billie Holiday with Love", της Dee Dee Bridgewater, στο Μέγαρο Μουσικής - και διαβάζοντας το ωραίο σημείωμα που είχε φτιάξει για το πρόγραμμα, ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος. Αναμφίβολα, μια από τις σημαντικότερες φωνές της σύγχρονης jazz, στα 61 της, η Bridgewater είχε κυριολεκτικά άψογο ήχο στη σκηνή, όπως και οι τέσσερις μουσικοί της. Μάλιστα, δεν μου έλειψε από το lineup του τελευταίου της cd, ο James Carter στο σαξόφωνο, καθώς τον είχα δει τρεις ημέρες πριν στο Half Note, στο δικό του ύφος και ρεπερτόριο - και ήταν πραγματικά εξαιρετικός (αν και ολίγον αλαζόνας με το ταλέντο του και την avant garde ικανότητα του, σε μια “πολιτική” επιθετική jazz του σήμερα και των 35 χρόνων του).

Όμως, η συναυλία με κούρασε και τελικά με απογοήτευσε, παρά τις κλασσικές συνθέσεις-διαμάντια. Όπως και η ίδια η Bridgewater, με το μείγμα άχαρης θεατρικότητας/οικειότητας της 60άρας Αμερικάνας και των υπολειμμάτων “κατινίστικης” μανιέρας και ναζιού της μαύρης παράδοσης, που έσπαγαν τη ροή της παράστασης (για να μη μιλήσω για το άσχετο πολλών θαμώνων του Μεγάρου - "πολλοί ντράμερ, να ξέρεις, είναι κουνημένοι", πέταξε την κοτσάνα της η κυρία από πίσω μου). H ελαφρώς ακαδημαϊκή προσέγγιση, με το scatting και τις fusion τεχνοτροπίες, που αναπόφευκτα κουβαλάει μια jazz βοκαλίστα που μεγάλωσε στο συγκεκριμένο μουσικό περιβάλλον και στη δεκαετία του ΄70, δεν με άφησαν επίσης να απολαύσω το αφιέρωμα στη μεγάλη Billie Holiday.

Ίσως έφταιγε και το οτι η ξέχειλη εξωστρέφεια της Bridgewater ταιριάζει πολύ πιο πολύ σε ένα ρεπερτόριο σαν της Ella Fitzgerald, παρά στο εσωστρεφές “νιαούρισμα” της Holiday. Δεν μου κάνει εντύπωση η ιστορία που άκουσα, οτι στα νιάτα της, η Bridgewater δεν εκτιμούσε καθόλου τη Holiday, έως ότου εντρύφησε περισσότερο στην αυτοβιογραφία της και την τέχνη της, για να φτάσει σήμερα να αφιερώσει δίσκο και παράσταση σε εκείνην, αφού την ενσάρκωσε και σε θεατρική παράσταση.

Φεύγοντας, αναρωτήθηκα αν παρόμοια ήταν τα “ελατώμματα” ενός σταθμού, που - πέρα από τις επιχειρηματικές εξελίξεις - τελικά δεν “αγοράστηκε” από το ελληνικό κοινό. Ίσως γιατί και η ίδια η jazz σκηνή και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται στο κοινό, διεθνώς αλλά και στη χώρα μας, δεν έχει καταφέρει να απαλλαγεί από τα στοιχεία εκείνα, που δεν αφήνουν μια υπέροχη μουσική να είναι ελκυστική για τους περισσότερους...











H φωτό είναι από το www.featurepics.com και το εξώφυλλο από το www.wikipedia.org

To post συνοδεύεται από το "Let 's Do It (Let 's Fall In Love)" από τον βραβευμένο δίσκο της Dee Dee Bridgewater, αφιερωμένο στην Ella Fitzgerald.

Οι Ρυθμιστές και η δύναμη Coriolis*

Το εύρημα της ταινίας "Οι Ρυθμιστές", που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Philip K. Dick δεν είναι ούτε οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών (ένας άχαρος πολιτικός - ασφαλιστής στο βιβλίο - και μια ακόμη πιο άχαρη χορεύτρια), ούτε η σεναριακή (απο)κλιμάκωση με τη δύναμη της αγάπης να θριαμβεύει, ούτε το κάστινγκ (άλλη μια ταινία, μετά το “Μαύρο Κύκνο”, που προσπαθεί να πείσει οτι ένα τόσο αγύμναστο και “λάθος” σώμα μπορεί να υποδυθεί πειστικά τη χορεύτρια).


Η ίδια η σύλληψη του έργου είναι που μετράει, παρά τα “θεολογικά” κενά και τις φιλοσοφικές αδυναμίες: Αγγίζει το κυρίαρχο (και φυσικά αναπάντητο) ερώτημα στην υπαρξιακή αναζήτηση του ανθρώπου. Αυτά που ζούμε, είναι όλα αποτέλεσμα ενός μηχανισμού ή μιας εντελώς random διαδικασίας; Υπάρχει κανενός είδους πεπρωμένο, έστω και αναθεωρούμενο ή ρυθμιζόμενο; Αυτοί που συναντάμε στη ζωή είναι εντελώς αποτέλεσμα της τύχης (την οποία ουδόλως αρνείται ο συγγραφέας), δηλαδή συνιστώσα μυριάδων φυσικών φαινομένων και ελεύθερης βούλησης ζωντανών πλασμάτων ή μήπως υπάρχει κάποιου είδους “κάρμα”; Πέρα από την προφανή συνάρτηση των επιλογών μας, γιατί γνωριστήκαμε με αυτόν ή τον άλλον;

Οι αγωνίες και η απογοήτευση του συγγραφέα για την πορεία της ανθρωπότητας, στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα (πόλεμοι, κραχ, ολοκληρωτισμός, φυλετικό και πυρηνικό ολοκαύτωμα), έχουν τις αναλογίες τους και στην αρχή του 21ου αιώνα. Η δική μας κρίση είναι σαφώς διαφορετική (και πιο ήπια), η παγκοσμιοποίηση όμως και η απειλή της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη θέτει τα προβλήματα σε άλλη βάση. Ήδη, το ντόμινο των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο και η λυσσαλέα αντίδραση του αιμοσταγούς Καντάφι επαναφέρει στο προσκήνιο το κυρίαρχο πολιτικό ερώτημα του αιώνα που μόλις άρχισε: “Εθνική κυριαρχία ή ανθρώπινα δικαίωματα”; Να αφήσουμε τους λαούς “να τα βρούνε μόνοι τους”, όπως ακούως μετ’ επιτάσεως από αυτούς που αντιτίθενται γενικώς στις στρατιωτικές επεμβάσεις, με κόστος τη σφαγή χιλιάδων ανθρώπων; Ή μήπως η στρατιωτική παρέμβαση της οργανωμένης διεθνούς κοινότητας, θα φέρει χειρότερα δεινά και επιπλοκές; Εγώ πάντως αν ήμουν πολίτης μιας χώρας που αποζητάει την ελευθερία από έναν στυγνό δικτάτορα, θα αναζητούσα οτιδήποτε μπορεί να ανακόψει τη βία του (υπογράψτε για να πιεστεί ο ΟΗΕ να επιβάλει στον Καντάφι ζώνη απαγόρευσης πτήσεων εδώ)...

Σε πολιτικό επίπεδο, οι δικοί μας “Ρυθμιστές” είναι οι (καθόλου καλοπροαίρετες και “αγγελικές”) αγορές, οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ, θα πουν πολλοί. Αναπόφευκτες οι αναλογίες - είναι αυτοί που προσπαθούν “να μας επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο”. Άρα, όπως καταδεικνύει και η ταινία, η αντίσταση με βάση τις αρχές του καθενός, είναι επιβεβλημένη - και τελικά θα θριαμβεύσει. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν η Μέρκελ βαδίζει με βάση τις δικές της προεκλογικές προτεραιότητες, τα συμφέροντα (μικρά ή μεγάλα) προσπαθούν να πάρουν το δικό τους μερίδιο από την πίτα στην παγκόσμια οικονομική ζούγκλα, ο δυτικός κόσμος αρνείται να αλλάξει το παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο και να βάλει φραγή σε στημένα παιχνίδια και κερδοσκοπικές υποβαθμίσεις.

Είναι προφανές οτι το καπιταλιστικό μοντέλο δημοκρατίας χωλαίνει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων εκατομυρίων ανθρώπων. Αλλά από την άλλη, το χειρότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδομούμε τη δημοκρατία, αντί να την ενισχύουμε. Κανένα μοντέλο και κανένα πολίτευμα χωρίς ελευθερία λόγου, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς τα κίνητρα της ελεύθερης (και όχι ασύδοτης) αγοράς, της επιβράβευσης της προσπάθειας και του προσωπικού κέρδους, δεν μπορεί να σταθεί - και να μας οδηγήσει πιο μπροστά. H Ευρώπη πρέπει να είναι ο καταλύτης προς αυτή την κατεύθυνση.

Στην Ελλάδα, όσες αναλύσεις και να κάνουμε στην παγκόσμια οικονομική συγκυρία και στην κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε, αν δεν θέσουμε σωστά το δικό μας πρόβλημα, δεν θα καταλήξουμε σε σωστό συμπέρασμα. Αν δεν απαλλαγούμε από εύκολους αφορισμούς και “αντιμνημονιακούς” μύθους, αν δεν εντοπίσουμε την κρίση μας όχι στην παγκόσμια οικονομική κρίση που επηρεάζει π.χ. και την Ιρλανδία, αλλά στη δική μας παραγωγική αδυναμία (μετά μεταπολιτευτική διολίσθηση δεκαετιών), αν δεν κινηθούμε ριζικά προς την αυτογνωσία και την αυτοβελτίωση - τότε θα κάνουμε μόνο μπαλώματα. Κι έχουμε τον κίνδυνο, να περάσει η “έξω” κρίση - κι εμείς να μείνουμε βαλτωμένοι για πάντα.


Κινούμαστε σταθερά σε τροχια ανωριμότητας: Συζητώντας “ποιού το μέρος πρέπει να πάρουμε”, ανάμεσα στον αχαρακτήριστο αστυνομικό που επέδραμε εναντίον διαδηλωτών με το δίκυκλο του και την καφρίλα του “Σκοτώστε τον, σκοτώστε τον”, που υλοποιήθηκε με μια μολότοφ, που λίγο έλειψε να τον κάψει ολοκληρωτικά στο πρόσωπο. Ενώ, αντι να καλλιεργούμε το μίσος, θα έπρεπε να απαιτούμε την “ολοκληρωτική” δράση της πολιτείας: Πλήρη περίθαλψη του αστυνομικού και στη συνέχεια παραδειγματική απόταξη, με εξάντληση της προβλεπόμενης αυστηρότητας - και αν προβλέπονται, εξοντωτικά διοικητικά μέτρα ή πρόστιμα, ακριβώς για να κοπεί ο βήχας όσων εκθέτουν με αυτό τον τρόπο την οργανωμένη κοινωνία. Και ταυτόχρονα, καταδίκη και εντοπισμό/συλληψη του αυτουργού της χουλιγκανικής απόπειρας. Ποιά είναι η προσπάθεια που γίνεται για ολοένα πιο δημοκρατική και εκπαιδευμένη αστυνομία, αντί για μια ολοένα και πιο αδέξια και φασίζουσα;

Ανάμεσα σε μια εθνικιστική, λαϊκή και ακραία δεξιά και μια όλο και πιο παρωχημένη και επιζήμια αριστερά, κινούμαστε στη διελκυστίνδα του “αν θα πρέπει να στενοχωριόμαστε για τους δύο αστυνομικούς της ΔΙΑΣ”, λες και έχει νόημα να παίρνουμε θέσεις οπαδών, υπέρ ή κατά της σημαίας και των υπερασπιστών της - και όχι να εξετάζουμε κατά περίπτωση την κάθε υπόθεση. Ποιά κοινωνική σκοπιμότητα εξυπηρετεί η αντιδιαστολή της νομιμότητας (και των εκφραστών της) και της “ανυπακοής”, σε οποιοδήποτε πεδίο - ωσάν να είμαστε μια κοινωνία “αδικημένων ινδιάνων”;

Φοβούμαστε την κοινωνική αναταραχή, αλλά δεν μπορούμε να δώσουμε λύση στη θρυαλλίδα που λέγεται “απεργία πείνας μεταναστών”. Αντί να προσπαθούμε να αποτρέψουμε την ακραία θέση ενός (σεβαστού) αγώνα αυτοθυσίας μέχρι τελικής πτώσεως, αναλωνόμαστε σε ενδοκυβερνητικούς καυγάδες. Και αντί από τη μια να αντιλαμβανόμαστε οτι καμία απεργία δεν μπορεί να ρίχνει το φταίξιμο σε αυτόν που δεν ικανοποιεί τα αιτήματα της και να κατανοήσουμε οτι καμία γενικευμένη λύση αυτόματης νομιμοποίησης δεν μπορεί να γίνεται δεκτή, από την άλλη αρνούμαστε να ακολουθήσουμε τις εκτονωτικές προτάσεις φορέων, όπως η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που αν μη τι άλλο διακρίνονται για την ευαισθησία τους και για τη γνώση του προβλήματος. Η ελληνική πολιτεία είναι συστηματικά απράδεκτη στο θέμα της χορήγησης ασύλου - και αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα και συνολικά, όχι να γίνει ρύθμιση για κάποιους μετανάστες που πιέζουν με τη ζωή τους. Αυτό το τόσο παγωμένο βράδυ, κανείς δεν θα έπρεπε να αφήνεται να κοιμάται σε σκηνές - πόσο μάλλον αν είναι απεργός πείνας. Εντελώς ανθρωπιστικά - ακόμα και με το ζόρι.

Δεν έχουμε λύσει βασικά προβλήματα διαλόγου στο κοινωνικό πεδίο - και αντίθετα, η κρίση ενισχύει τις ακραίες αντιλήψεις, τις εξάρσεις του λαϊκισμού και το μίσος. Ο πολιτικός κόσμος απομονώνεται όλο και πιο πολύ, προσπαθώντας να προστατέψει τη δημοκρατία στα φανερά και τα κεκτημένα του στα κρυφά. Το παλιό αντιστέκεται λυσσαλέα και πολλοί σιωπούν, ίσως γιατι οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες - και καλύτερα να μη φαίνεσαι και να μη μιλάς. Για πρώτη φορά, την τελευταία εβδομάδα, φάνηκε να κάμπτονται και οι πιο αισιόδοξοι. Θα τα καταφέρουμε;

Κοιτάω το νερό που κυλάει στη μπανιέρα. Η υπόθεση είναι στα χέρια της κοινωνίας. Και σε μεγάλο βαθμό, σε αυτούς που επροσωπούν μια μετριοπαθή, προοδευτική ιδεολογία - πέρα από τα άκρα. Είναι όμως και στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας. Κι αν κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτή την κυβέρνηση οτι δεν εργάζεται εκατονταπλάσια από την προηγούμενη (από τις 7 Μαρτίου του 2004 μέχρι το 2009 έγιναν ελάχιστα υπουργικά συμβούλια), από την άλλη κανείς δεν μπορεί να μην εντοπίσει λάθος επιλογές και ασυγχώρητη αδράνεια, δεδομένων των περιστάσεων.

Όχι γιατί αυτή η δουλειά δεν θα αρκούσε την εποχή της φούσκας. Αλλά γιατί, σήμερα, οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν παρά φρενήρεις ρυθμούς και άψογα αντανακλαστικά - να γίνουν επιτέλους οι υπερβάσεις, χωρίς κανέναν παλαιοκομματικό συντελεστή. Η Ελλάδα ανακάλυψε, μετά από 30 χρόνια, οτι η ζωή προχωράει, οτι η γη συνεχίζει και γυρίζει, ακόμα κι όταν η ίδια κοιμάται. Και οτι η δίνη που σχηματίζεται στη μπανιέρα μπορεί να μας ρουφήξει όλους, αν δεν βρούμε γρήγορα τη δική μας αυτορρύθμιση, την τάπα...



*The Coriolis Effect.


Update: Δυστυχώς, ήταν θέμα χρόνου να συμβεί και εδώ, αυτό που "προέβλεπε" το σενάριο του "Biutiful".








Η φωτό είναι από το www.esquire.com, το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το http://m.billboard.com

Το post συνοδεύεται από το "Assise Au Dessus De L' Europe" της Γαλλίδας Jil Caplan.