Το κατενάτσιο της καταστροφής...

Σκηνή 1η: Ο Μ. είναι απόφοιτος γυμνασίου, καταμετρητής στη ΔΕΗ. Έχει μη ελεγχόμενο ωράριο, αλλά είναι γενικά συνεπής στη δουλειά του. Επί της ουσίας, δεν δουλεύει πάνω από 3-4 ώρες την ημέρα. Ομολογεί στη φίλη του τη Ν. που είναι αρχισυντάκτρια, με πανεπιστημιακή εκπαίδευση και σχεδόν 30 χρόνια στη δουλειά, οτι ντρέπεται που αυτός αμείβεται με 2500 καθαρά - και αυτή με το ζόρι 1700. Ξαφνικά συνειδητοποιεί οτι αυτό που θεωρούσε κατάκτηση και “μαγκιά”, απότοκο ενός απαράδεκτου και βλαπτικού συνδικαλισμού, ίσως είναι μια από τις αιτίες που φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε.

Σκηνή 2η: Στο μετρό, την ημέρα της Πρωτομαγιάς, μετά τη συγκέντρωση που έμοιαζε σαν ψιχαλισμένο πεζοδρόμιο. Ίσως γιατί είναι πρόσφατες οι αποκαλύψεις με τη ΓΕΝΟΠ, ίσως γιατί ο κόσμος γυρνάει συνολικά την πλάτη σε αυτόν τον συνδικαλισμό. Η παρέα των τριών οικτίρει τους εργαζόμενους που δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις, “ζώα, είναι ζώα”, μια χαρακτηριστική αποστροφή. Σχολιάζουν την επικαιρότητα και με πολλά τς, τς, τς καταλήγουν: “Σκέψου να μην είχαμε και κομμουνιστικό κόμμα - φαντάσου τι γίνεται στις άλλες χώρες”...

Σκηνή 3η: Στο πλοίο από την Ιταλία. Εύσωμος φορτηγατζής από το βορρά βρίζει την κυβέρνηση, κάποια στιγμή πετάει κάτω το κουτί με τα τσιγάρα του “Χρυσή αυγή θα ψηφίσω, η μόνη λύση”. Λίγο μετά ηρεμεί - και αρχίζει και παραθέτει πώς κατά λάθος πήρε τέσσερα πλαστά τιμολόγια, μιλάει για το όργιο των παρανομιών που βρίσκεται στο αμπάρι του πλοίου, για το πώς δεν επιθυμεί “να κάνει συνέταιρο την εφορία”...



Όλες οι αποχρώσεις της σύγχυσης, βρίσκουν τη θέση τους σε μια νέα εικόνα της ζωής μας. Από τον ακροατή, που αφού άκουσε το σχόλιο μου για τις δημοσιογραφικές εκλογές (όπου απογοητευτικά λίγα άλλαξαν, δυστυχώς), με προέτρεψε να μην ψηφίσω “το ψηφοδέλτιο που έχει όλους τους δημοσιογράφους της φιλοκυβερνητικής Καθημερινής” (μόνο μια υπάρχει, όπως μπορείτε να δείτε), εως την συνδικαλίστρια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που βλέπει με τρόμο να γκρεμίζεται η “ιερότητα” του συνδικαλισμού, όπως τον είχε μάθει, στη μετά Φωτόπουλο εποχή.

Οι “Αγανακτίστας” (η αρχική χρήση της κατάληξης δεν πιστώνεται στους Ατενίστας, αλλά στους Ονεδδίστας του old-boy), βάζουν και αυτοί το χεράκι τους: Είναι μια πρόοδος; Ναι. Θα οδηγήσει κάπου; Ενδεχομένως όχι. Πρέπει να κρίνουμε από τόσο νωρίς; Όχι.

Αν “η πλατεία ήταν γεμάτη, με αυτό το νόημα που έχει κάτι”, είναι γιατί αισθητικά έχει κατακτηθεί μια νίκη, απέναντι στον
χρεωκοπημένο τρόπο πολιτικο-συνδικαλιστικής έκφρασης, που αναπτύχθηκε τα τελευταία 35 χρόνια. Απέναντι στην ξύλινη γλώσσα, αισθητική του πανό, του βαριεστημένου συνθήματος και του απωθητικού “κάτω τα ξερά σας, ο ιμπεριαλισμός κλπ. κλπ.”

Όχι όμως μόνο αισθητικά, αλλά και πολιτικά. Το ακηδεμόνευτο, το αυθόρμητο, το απλό και σύγχρονο και ανθρώπινο (που άρχισε με τις συγκεντρώσεις με τα μαύρα, για τις φωτιές της Πάρνηθας), η χρήση των μέσω κοινωνικής δικτύωσης είναι ενθαρρυντικά. Η επαναφορά της πραγματικά ειρηνικής διαδήλωσης, ως μέσου διαμαρτυρίας όταν πραγματικά αξίζει (κι όχι δυόμιση φορές την ημέρα κατά μέσο όρο, έστω και από 50 άτομα), που δεν επιτρέπει την κουκούλα, την τυφλή σύγκρουση και το άθλιο κρυφτό με τα ΜΑΤ, η έμπρακτη καταδίκη της βίας, η απουσία φανατισμού, τα χρώματα, οι εφευρετικές κατσαρόλες, οι μουσικοί είναι πολύ θετικό βήμα - ειδικά για μια χώρα που εξέθρεψε και μετά ανεχόταν επί δεκατίες την τριτοκοσμική “στράτευση” μιας άλλης εποχής.

Οι αφέλειες* για άμεση δημοκρατία (αλήθεια, πόσοι θα μιλήσουν στη συνέλευση όταν “γίνουμε ακόμα περισσότεροι”, όταν τώρα θέλει ώρες;), τα εμπρηστικοχαβαλεδιάρικα συνθήματα της τρομοκράτησης “έρχονται κρεμάλες”, “να καεί το μπουρδέλο η Βουλή” και ότι στοχοποιεί “τους 300”, οι μούτζες οι ελληνικές σημαίες, η καταδίκη του μνημονίου γενικώς και αορίστως (χωρίς απάντηση για το ποιός θα μας δανείζει, μόλις τελειώσουν τα λεφτά σε κανένα μήνα), η καφενειακή αντιμετώπιση των λύσεων, η δυσκολία ομογενοποίησης στόχων και η “αφύπνιση” από ένα σύνθημα που δεν υπήρξε ποτέ , η απόπειρα "προσεταιρισμού" των κινητοποιήσεων από Πελεγρίνη/Θεοδωράκη και άλλους καθηγητές είναι όλα αρνητικά σημάδια. Αλλά ελπίζει κανείς, όχι καθοριστικά.


Αν λοιπόν, η μαζική προσέλευση στις πλατείες έχει να προσφέρει κάτι, αυτό είναι κυρίως στη μαζική αφύπνιση, στο οτι πρέπει το κάθε γρανάζι μιας οργανωμένης πολιτείας να ξανακάνει όσο το δυνατόν καλύτερα τη δουλειά του. Όχι με καταδίκη και καταβαράθρωση των θεσμών - ακόμα και των πιο χρεωκοπημένων. Αλλά με πλήρη αναβάπτιση τους.

Κάτι που ως συνολική εικόνα, αυτή η χώρα, αρνείται να κάνει - από την κορυφή ως τα νύχια. Από τον παλαιοκομματικό υπουργό ή βουλευτή που κωλυσιεργεί και αρνείται, ως τον συνδικαλιστή και τον εκπρόσωπο συντεχνίας που εκλιπαρεί να μη χαθεί η ΔΕΚΟ του ή τα προνόμια του - και από τον προϊστάμενο στη δημόσια διοίκηση, ως τον μικροεπιτήδειο/τηδευματία, που θέλει να παρακάμψει την ουρά με το Χιουντάι ή τη Μερσεντέ του.

Μια ολόκληρη χώρα παίζει κατενάτσιο (σαν τη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, μου είπαν κάτι φίλοι - μόνο που εκεί ήταν αταίριαστο στην ψυχολογία τους, αντίθετα με μας). Αρνείται να δει οτι πέρα από την κρίση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και την ευρωπαϊκή μυωπική κατρακύλα, η Ελλάδα οφείλει να σκύψει στις αδυναμίες που την κατέστησαν σχεδόν μια διεφθαρμένη μπανανία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ιδιότυπη χώρα της Αφρικής που κατοικείται από μια ιδιότυπη κοινωνία ικανών παραιτημένων. Και να πείσει οτι θα αλλάξει ρότα...

Η αλήθεια είναι οτι είναι είναι νωρίς, μέσα σε ένα χρόνο, να δει κανείς τις αγκυλώσεις δεκαετιών να εξαφανίζονται. Ίσως, πολύ σοφά, η ζωή προβλέπει ένα σοκ, για να μπορέσουν να επέλθουν οι αλλαγές. Αλλά πόσο ακόμα πιο βαθειά πρέπει να μπει το μαχαίρι στο λαιμό, για να κινητοποιηθούμε; Όχι στις πλατείες (μόνο), αλλά στην καθημερινότητα στην πράξη, στη δουλειά, στο δήμο, στη δημόσια διοίκηση, παντού.

Πολλοί πιστεύουν οτι αυτά που πρέπει να γίνουν, θα γίνουν γιατί υπάρχει η τρόικα - κι ο εξαναγκασμός. Άλλοι πάλι, οτι αν δεν το θελήσουμε πραγματικά, δεν θα γίνουν ποτέ. Θα επιβληθεί (σύντομα) η επανάσταση των σιωπηλών; Γιατί τα λεφτά τελειώνουν...

*Διορθώνω, με την έκφραση μου αυτή εννοώ τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις οποίες δεν είμαι αντίθετος, αλλά δεν μπορούν να οδηγήσουν στη διακυβέρνηση μιας χώρας - στο ορατό μέλλον τουλάχιστον. Αντιθέτως, είμαι αναφανδόν υπέρ των τακτικών δημοψηφισμάτων, για μείζονα και ελάσσονα ζητήματα, όπως το έχω δει να γίνεται εδώ και δεκαετίες στις Ηνωμένες Πολιτείες - και θεωρώ οτι είναι απολύτως επιθυμητή έκφραση "άμεσης δημοκρατίας"...









H φωτό είναι από το www.flickr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The Bottle" του Αμερικανού Gil Scott-Heron, που είχε γράψει το περίφημο The Revolution Will Not Be Televised και πέθανε το Σάββατο.

Η συνταγή

Το πρώτο κομμάτι της ώρας, πρέπει οπωσδήποτε να είναι (κατά τα γούστα μου) instrumental. Κινηματογραφικό, μινιμαλιστικό ή ένα μικρό jazz αριστούργημα (χωρίς “δυσκολοχώνευτες” bop παρεκτροπές), είναι ότι πρέπει. Κάτι που να συγκινεί και να ξαφνιάζει, να μην είναι συνηθισμένο άκουσμα - ας είναι και πολύ γνωστό, αλλά ξεχασμένο. Ειδικά “το κομμάτι των 7μμ” πρέπει να είναι διαμαντάκι. Αν είναι και από βινύλιο, ακόμα καλύτερα - ο ήχος του είναι απαράμιλλος.


Το δεύτερο και το τρίτο κομμάτι έχουν μεγάλη σημασία. Καλύτερα από cd, τα mp3 να τα χρησιμοποιείς μόνον όταν είναι απαραίτητο - ο “σκληρός” τους ήχος εντοπίζεται από ένα καλό σύστημα αυτοκινήτου κι από τα εξασκημένα αυτιά που θέλεις να κερδίσεις. Με στίχο, οπωσδήποτε. Και ει δυνατόν με ονειρικό ύφος, είτε από τη βραζιλιάνικη, είτε από την αγγλοσαξωνική δισκογραφία. Ήρεμο - όχι στα βαθιά νερά της world music (ακόμα). Να αφήνουν τον ακροατή να μπαίνει στη γαλήνη μιας απογευματινής εκπομπής, είτε βραδιάζει άμεσα (όπως το χειμώνα), είτε ακόμα είναι ο ήλιος ψηλά, όπως το καλοκαίρι.

Ανάλογα με τον καιρό, επιζητείς και τη συνέχεια: Λίγο big band ή swing ήχος για το κρύο και τη βροχή, λίγο πιο “αέρινα” κομμάτια το καλοκαίρι. Η ατμόσφαιρα της latin ή οι μουσικές από τα τροπικά δεν θερμαίνουν πάντα την ατμόσφαιρα, αν ο ουρανός είναι βαρύς.

Οι μελαγχολικές μελωδίες δεν προκαλούν πάντα θλίψη και εσωστρέφεια - οξύνουν την ευαισθησία, αρκεί να μην το παρακάνεις. Μόνο που δε μπορείς να γυρνάς πολύ συχνά πίσω σε αυτές, γιατί η πρόοδος της εκπομπής πρέπει να είναι αισιόδοξη, χαρούμενη, φωτεινή. Έτσι τα σκαμπανεβάσματα πρέπει να έχουν μια μέση ροή προς το εντονότερο.

Οι κουβέντες και τα σχόλια πρέπει να έρθουν σταδιακά. Βολέψου στην ατμόσφαιρα της εκπομπής - κι άσε και τον ακροατή να κάνει το ίδιο. Το πρώτο σχόλιο μπορεί να είναι από την επικαιρότητα, αλλά κοντά στο δελτίο των 6.30, που έρχεται. Αφού θα τον βάλεις που θα τον βάλεις τον ακροατή στη σκληρότητα της ειδησεογραφίας, ας τον προετοιμάσεις με τον δικό σου τρόπο, λίγο πριν.

Στις 7 παρά 25, το πρώτο κομμάτι είναι παλιό, γνωστό - pop ή rock. Αντίστιξη στο ύφος του σταθμού. Αυτό που θάθελαν όλοι να θυμηθούν, αλλά είχαν ξεχάσει. Ο Clapton, οι Stones και τα rock γκρουπάκια έχουν μεγάλη επιτυχία. Το αμέσως μετά πρέπει να είναι στο world ύφος του σταθμού, εκτός αν κάτι “κολλάει’ πολύ ωραία με την έναρξη του ημιώρου.

Τα μεγάλα σχόλια πρέπει να γίνονται στο τέλος ορχηστρικών κομματιών. Ποτέ δεν πατάμε τον στίχο στην έναρξη του κομματιού, εκτός αν δεν μετρήσουμε σωστά την εισαγωγή, οπότε δέρνουμε τη γλώσσα μας. Αν είμαστε φλύαροι, καλύτερα στο κενό. Παγίδες είναι τα κομμάτια που αρχίζουν με vocals, αν δεν το θυμηθείς, την πάτησες.

Στο τέλος του ημιώρου, πριν τη διακοπή, πρέπει να ανεβάζεις το tempo. Ίσως και να παίζεις τα πιο “νόστιμα”, για να τσιγκλάς το ενδιαφέρον του ακροατή να μείνει. Δώσε μικρά, σύντομα "δωράκια", από όλες τις εποχές και όλα τα στυλ, στους ακροατές σου. Μη φοβάσαι τα "δύσκολα" είδη, όπως το funk - ταιριασμένο ωραία, αρέσει σε όλους.

Την ποιότητα και το εύηχο δεν πρέπει να την διακυβεύεις ποτέ. Μην κουράζεις και μη διώχνεις. Επιτρέπονται δέκα αποτυχίες το εξάμηνο. Τίποτα δεν πρέπει να περνάει την κρισσάρα, αν δεν έχει δοκιμαστεί - και δεν είναι της απολύτου αρεσκείας σου. Έχεις να διαλέξεις από χιλιάδες ωραίες γυναίκες (για να συνοδεύσεις γύρω στις 25 κάθε βράδυ), ποιός ο λόγος να κάνεις εκπτώσεις στην ευχαρίστηση των ακροατών σου; Οι πειραματισμοί είναι μόνο για τις πολύ κεφάτες μέρες - και για τον πολύ έμπειρο παραγωγό, που πιάνει το καλό, “prima vista”.

Το κομμάτι που παίζεις πρέπει να σου αρέσει - ακόμα κι αν εκείνη την ώρα εφαρμόζεις αναλογίες με τις διάφορες γλώσσες και κουλτούρες. Γι αυτό σε διαλέγει ο ακροατής - για να σου αρέσει και να το δείχνεις. Αλλά πρέπει συνέχεια να σκέφτεσαι, σα να είσαι “εκείνος”. “Εκείνος”, που δεν ενδιαφέρεται ούτε για τις γνώσεις σου, ούτε για τη φιγούρα σου - θέλει καθαρή, ανόθευτη, μουσική απόλαυση. Αισθητική σε κάθε βήμα.

Ακόμα καλύτερα, αν μαζί του δοκιμάζεις την έκπληξη, από ένα κομμάτι που είχες ξεχάσει πόσο συγκινητικό είναι ή δεν είχες ανακαλύψει ακόμα στη δισκοθήκη σου. Δεν είχες αντιληφθεί πόσο ταίριαζε σε μια δεδομένη καμπή της μουσικής σου ροής. Ή πόσο ταιριάζει με ένα σχόλιο που θέλεις να κάνεις - ο ακροατής μπορεί να νομίσει οτι το είχες σχεδιάσει, αλλά το ένστικτο σου τα ταίριαξε. Μη φοβηθείς τη συγκίνηση - δείξτην! Κάνε τα χιλιάδες αυτιά κοινωνούς της ηδονής και της έκπληξης σου. Τραγούδησε το δέσιμο της φωνής σου με τη μουσική - χωρίς να “τραγουδάς”. Μίλα πάντα ολοκληρωμένα και με τελεία.

Η μαγεία είναι οτι παρεμβαίνεις και με το Λόγο και με την τέχνη. Η γοητεία της “κυβερνητικής” είναι οτι πρέπει να συντονίσεις επικοινωνία από τηλεφώνου και υπολογιστή, συνεννόηση και καταγραφή playlist, ιδέες για σχόλια και κομμάτια. Πάντα να σκέφτεσαι πώς ακούει ο άλλος, βλέποντας τον ουρανό, από το παράθυρο του ή το αυτοκίνητο του.

Η ευχαρίστηση είναι λίγο παραπάνω από αυτή του dj, που βλέπει τον κόσμο να χορεύει μπροστά του. Δημιουργείς μια ατμόσφαιρα, παράγεις μια live σκηνοθεσία, επιζητάς να κινητοποιήσεις το “έτερον ήμισυ”, τον ηχολήπτη - από την επιδεξιότητα και το κέφι του οποίου εξαρτάται η αισθητική σου τελειότητα.

Το φινάλε πρέπει να είναι θριαμβευτικό, κάτι σαν μια διαρκής ανηφόρα προς το φωτεινό και το λαμπερό. Αν η ολοκλήρωση δεν σε βρίσκει λαχανιασμένο και ευτυχή, τότε έχεις αποτύχει στο να δώσεις τον εαυτό σου. Γιατί αυτό κάνεις εδώ, προσφέρεις μια ακουστική νησίδα ευωχίας, ένα καταφύγιο καλής διάθεσης, ένα καθαρτήριο σκέψεων και συναισθημάτων. Αν διεκπεραιώνεις, είσαι μια ενέργεια που πέρασε και δεν άγγιξε - ή είναι άλλη μια κακή μέρα, χωρίς κέφι.

Αν κάποιοι πάνε να σου κόψουν αυτό το κέφι, δεν μπορείς παρά να εγκαταλείψεις. Και να αφήσεις αυτή την τόσο προσωπική επικοινωνία “γι αργότερα” στη ζωή, όταν θα ξανασυναντήσεις ανθρώπους που εκτιμούν το αυτονόητο...









H φωτό είναι από το www.willamette.edu και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "La Recetta" του Αμερικανού τραγουσιστή των Delinquent Habits, Kemo The Blaxican

To "θλιμμένο σώμα"

Ίσως δεν όσο συγκλονιστικό είναι μια ζωντανή παράσταση μπροστά στα μάτια σου, ο Wim Wenders όμως, κατάφερε, με περισσή λατρεία (και με τη βοήθεια της τεχνολογίας 3D), να αποδώσει τη συγκίνηση και τη θλίψη στην τέχνη της μεγάλης Γερμανίδας χορογράφου.


Ο κόσμος της Pina Bausch είναι αυτός του υπαρξιακού πόνου, της αναζήτησης, της μοναξιάς - του “θλιμμένου σώματος” όπως πολύ σωστά ειπώθηκε γι αυτήν - αλλά και της σιγουριάς και της σταθερότητας, που πηγάζει από τη δύναμη. Πρώτα από όλα, από την αφιέρωση και την αδιάκοπη δουλειά. Δουλειά, που αποτυπώνεται στην εξαιρετική αυτή ταινία-ντοκυμαντέρ, που γυρίστηκε πριν και μετά τον θάνατο της, με τους δεκάδες χορευτές της να μιλούν για τη σχέση τους μαζί της, για τον ιδιίτερο τρόπο με τον οποίο τους έκανε να δουλεύουν και να δημιουργούν, που τους “έγδυνε” με το βλέμμα και τους έβγαζε τα πιο βαθειά κρυμμένα συναισθήματα.


Ακόμα κι αν δεν έχει κανείς ιδιαίτερη σχέση με τον χορό, αξίζει να δει αυτή την άκρως γοητευτική δουλειά, τα κομμάτια από τις παραστάσεις της Pina, τα “φουτουριστικά κάδρα” που στήνει ο Wenders στο Wuppertal, έδρα του Χοροθεάτρου της (εντυπωσιακό το εναέριο τραμ), αλλά τις (voice over) εξομολογήσεις των συνεργατών της.


Κι αν προς τη μέση της ταινίας, εθισμένος κανείς στη συνήθη πορεία μιας μυθοπλαστικής ταινίας, κουράζεται περιμένοντας μια “εξέλιξη”, μόλις συνειδητοποιεί οτι σε λίγο “η παράσταση τελειώνει”, αναζητάει αμέσως περισσότερη ακόμα δόση αυτής της κομψής αισθητικής, που χαρακτήριζε όλη την παρουσία αυτού του πρόωρα χαμένου “ιερού τέρατος”...

Θα μου μείνουν η βουτιά στην αγκαλιά, η κίνηση που εξέφραζε την “αλεγκρία της ζωής” - και βεβαίως η καταπληκτική παρέλαση των χορευτών. Η απόλυτη αισιοδοξία, μέσα από την ομορφιά της εμπνευσμένης και ομαδικής δουλειάς.


“Χορέψτε, χορέψτε, αλλιώς είμαστε χαμένοι” - αυτή ήταν το μότο της, η απελπισμένη της έκκληση. Η τέχνη είναι αυτό που πρέπει να γεμίζει τη ζωή μας, ώσπου οι ιδέες μας να γίνουν πράξη. Γιατί αυτό είναι που οδηγεί στον “επόμενο” πολιτισμό.



Μια γεύση, από το trailer της ταινίας, που προβάλλεται μέχρι το τέλος του μήνα.

Σύντομες κριτικές από την Telegraphκαι την Guardian










Οι φωτό είναι από τα www.thelittleshadow. wordpress.com, www.screendaily.com, www.artificial-eye.com, www.telegraph.co.uk

Το post συνοδεύεται από το "O Leaozinho" του Βραζιλιάνου Caetano Veloso, που ακούγεται στην ταινία.

Άξιοι της τύχης μας

Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, εδώ και πολύ καιρό. Το δημοσιογραφικό επάγγελμα, που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη κριτηρίων και παιδείας (κατά μεγάλο ποσοστό αυτών που το ασκούν), κατέληξε να επιδεικνύει το χειρότερο του πρόσωπο, στη συνδικαλιστική του εκπροσώπηση: Ηγεσίες στα όρια του γραφικού, αδυναμία στοιχειώδους συνεννόησης ώστε να εκλεγεί προεδρείο, στενόμυαλη συντεχνιακή λογική, κομματικές εξαρτήσεις και παιχνίδια στα όρια του κακοήθους, πλήρης απομάκρυνση από μια (έστω) ευπρόσωπη παρουσία που θα κοιτάει την κοινωνία στα μάτια - και δεν θα “κουκουλώνει” την ουσία των προβλημάτων.


Για όλα αυτά βεβαίως είναι απολύτως υπεύθυνοι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Αυτοί που ψηφίζουν και αυτοί που δεν ψηφίζουν (εξαιρούνται αυτοί, όπως οι εργαζόμενοι στα ενημερωτικά sites και portals, στους οποίους δεν επιτρέπεται να συμμετάσχουν καν στην ΕΣΗΕΑ, κάτι που δεν επιτρεπόταν επί χρόνια και στους εργαζόμενους στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα). Η μεγαλύτερη δημοσιογραφική ένωση της χώρας πάσχει από “αυτισμό”, γιατί εμείς οι ίδιοι, οι άνθρωποι που διαμορφώνουμε με την ψήφο μας το αποτέλεσμα των εκλογών, έχουμε ψηφίσει ντροπιαστικά - δυστυχώς πολλές φορές. Και φυσικά αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις των καιρών και το “σκάσιμο της φούσκας”, στην υπερτροφική αγορά των ΜΜΕ μας.

Το βουβό κύμα αποδοκιμασίας είχε κάνει την εμφάνιση του και στις προηγούμενες εκλογές, δύο χρόνια πριν - και είχε εκφραστεί εν μέρει με την αγωνιώδη προσπάθεια για εύρεση εναλλακτικών λύσεων, έξω από τους συνδικαλιστικούς σχηματισμούς, που επιβιώνουν με την κομματική ιδιοτέλεια και την υπακοή σε λογικές εξυπηρετήσεων.

Φέτος, για πρώτα φορά, αυτή η τάση δείχνει να διευρύνεται σημαντικά. Και καθώς εμφανίζονται πλέον οκτώ διαφορετικά ψηφοδέλτια, ο κατακερματισμός των “κομματικών μπλοκ” δείχνει να υπόσχεται μια δυνατότητα φρέσκιας εκπροσώπησης, ενδεχομένως εναλλακτικής και ουσιαστικής. Άλλωστε, κάποιοι από τους “χρεωκοπημένους” εγκατέλειψαν, είτε υπό το βάρος της κατακραυγής είτε υπό τον φόβο της νέας σκληρής εργασιακής πραγματικότητας, που δεν χωράει πια ξεπερασμένες συνδικαλιστικές πρακτικές.

Κάποιοι άλλοι όμως, όχι. Για να μην είμαστε λοιπόν άξιοι της τύχης μας, ας αναζητήσει καθείς, ανάλογα με την ιδεολογική του ματιά, τους εκπροσώπους που μπορούν να αλλάξουν επιτέλους το τοπίο. Κι ας αφήσουμε, στις εκλογές μας την Τετάρτη και την Πέμπτη, απ’ έξω αυτούς που (όπως και στη γενικότερη πολιτική μας εκπροσώπηση) αντανακλούσαν απλώς, τόσα χρόνια, τα χάλια μιας μερίδας ψηφοφόρων, που όριζε την εικόνα μας. Δεν θα μας λείψουν καθόλου...










H φωτό είναι από το www.enet.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Lonely Planet" των Βρετανών The The.

Ώρα μηδέν για το Ιστορικό Κέντρο...

Όχι, δεν πιστεύω οτι άφησα, λίγες μέρες, αυτή την πόλη, για ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό - και οτι την άκουγα από μακριά να σπαράζει, ψάχνοντας να βρει απαντήσεις στα προαναγγελθέντα εγκλήματα.


Όχι, δεν πιστεύω οτι ήταν βέβαιο οτι (αφήνοντας το καζάνι να βράζει) κάποια μέρα θα ξημέρωνε, με νεκρό έναν υποψήφιο πατέρα, που έκανε το λάθος να κρατάει ξημερώματα την κάμερα του στο χέρι (παρόλα αυτά, η βαρβαρότητα του εν ψυχρώ φόνου, αντί μιας ληστρικής επίθεσης, σοκάρει). Όχι, δεν πιστεύω οτι με εκπλήσσει (εμένα και όσους φωνάζαμε οτι ο χειρότερος ρατσισμός είναι αυτό που συμβαίνει στο Ιστορικό Κέντρο εδώ και χρόνια), να βρεθούν καμιά εικοσαριά (και πόσοι ακόμη που δεν ξέρουμε) μετανάστες μαχαιρωμένοι από φασιστοειδή - και καλά σε αντίποινα. Σα να λέμε οτι στη Γερμανία αποφάσισαν κάποιοι να μαχαιρώσουν όποιον μετανάστη βρουν μπροστά τους, επειδή κάποιον σκότωσε ο Έλληνας Πάσσαρης - τόσο μικρονοϊκά...

Όχι, δεν πιστεύω οτι είχαμε φτάσει στον πάτο, με τις ψήφους που πήρε η ακροδεξιά στις δημοτικές εκλογές, “για να ταρακουνηθεί το πολιτικό σύστημα” - λες και υπάρχει καμία περίπτωση να βρεθούν λύσεις, στην υιοθέτηση φασιστικών απόψεων και πράξεων. Όχι, δεν πιστεύω την έρευνα, με τους μισούς ερωτώμενους να επικροτούν τα πογκρόμ ρατσιστικής αντεκδίκησης και αυτοδικίας κατά μεταναστών. Αν το μισό ενός λαού σκέφτεται έτσι, τότε μάλλον το όλον του δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί βασίμως για τίποτα...

Όχι, δεν πιστεύω οτι μέσα σε όλα αυτά, προστέθηκαν τα φαινόμενα απαράδεκτης αστυνομικής βίας, με έναν διαδηλωτή να γλιτώνει στο παρά πέντε τον θάνατο - και μια αστυνομία ανίκανη, που γίνεται μόνιμα στόχος και αδυνατεί (ή δεν θέλει, κάνοντας “λευκή απεργία”, τρομάρα μας) στοιχειωδώς να επιτελέσει το έργο της - που ξαναθυμίζω, σε μια δημοκρατία δεν είναι “ούτε να δέρνει, ούτε να κοιτάει άπραγη”. Και βεβαίως, η άρνηση από μεγάλες κοινωνικές ομάδες και το υπάρχον πολιτικό σύστημα, να αναγνωρίσουν το πρόβλημα και να κινηθούν προς την κατεύθυνση της λύσης.

Όχι, δεν πιστεύω οτι η πίεση των γεγονότων, που έριξε βαριά τη σκιά της στη λειτουργία της πόλης (και στην πορεία της χώρας), ανάγκασε την κυβέρνηση να ανακοινώσει επιτελους τα μέτρα ανάσχεσης της υποβάθμισης του κέντρου της Αθήνας. Μοιάζουν μελετημένα και προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως και αυτά του Δήμου Αθηναίων, με τις δυνατότητες που έχει.

Όχι, δεν πιστεύω στη δυνατότητα (μη γραφειοκρατικής) εφαρμογής τους - και αμφιβάλλω πολύ αν η λύση λέγεται συντονισμός από τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Αν δεν υπάρξει συγκεκριμένο ενιαίο και ειδικό κέντρο αποφάσεων, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και εξουσίες, που θα λειτουργήσει όπως ο “Αθήνα 2004” - και θα υποχρεώνει όλους, από τον υπουργό ως τον αστυνομικό, να πράττουν καθημερινά και να αντιμετωπίζουν ευέλικτα το πρόβλημα, φοβάμαι οτι δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. Όχι δεν πιστεύω οτι θα υπάρξει αποτέλεσμα, αν ο πρώτιστος στόχος δεν είναι η διαφθορά, την οποία τροφοδοτούν τα εκατομμύρια που βγάζουν τα κυκλώματα πάσης φύσεως, στο κέντρο της Αθήνας.

Για να μη σας κουράζω, παραθέτω ένα απόσπασμα της εισήγησης μου στην Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου:


Η συσσώρευση των μεταναστών, άνεργων και χωρίς χαρτιά στο κέντρο της πόλης, αποτελεί το ιδανικό ντεκόρ για τη δράση συγκεκριμένων κυκλωμάτων, που βγάζουν εκατομύρια μέσα στο χώρο αυτό. Οι μετανάστες είναι το “έτοιμο” ανθρώπινο δυναμικό προς εκμετάλλευση, από κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας, παρεμπορίου και “υπνωτηρίων”. Το ίδιο ισχύει και για πάσης φύσεως συμμορίες, που επιδίδονται σε μικροκλοπές ή και πιο σοβαρά εγκλήματα.

Η λύση, σε έναν τέτοιο υπερκορεσμένο χώρο, δεν έρχεται μόνο από αστυνομικά μέτρα - και βεβαίως δεν ευνοείται από την μετατροπή πολλών μικροεγκλημάτων σε πταίσματα, κάτι που αποθρασύνει τα κυκλώματα.

Η λύση μπορεί να έρθει μόνο με ολοκληρωμένο σχέδιο πρόνοιας και κοινωνικής φροντίδας για το Ιστορικό Κέντρο, που θα υλοποιηθεί από οργανωτικό επιτελικό όργανο της πολιτείας, του τύπου “Αθήνα 2004”, το οποίο και θα παρακολουθεί και θα εφαρμόζει, σε συνεργασία με Περιφέρεια και Δήμο, τις παρακάτω κατευθύνσεις:

- Αποσυμφόρηση του Ιστορικού Κέντρου, με παράλληλη δημιουργία αποκεντρωμένων κέντρων πρόνοιας και περίθαλψης μεταναστών, αστέγων, τοξικομανών και ψυχικώς πασχόντων, που συγκεντρώνονται στην περιοχή.

- Ανελέητο χτύπημα των κυκλωμάτων παρανομίας στη ρίζα τους - και όχι μόνο με προσαγωγές “βαπορακίων” και μικροκακοποιών. Παραλλήλως, οργανωμένη και επίμονη δουλειά σε επίπεδο περιπολιών κρατικής και δημοτικής αστυνομίας, ώστε να εμπεδώνεται το αίσθημα ασφάλειας και να αποτρέπεται η εικόνα “ξέφραγο αμπέλι”.

- Συνεχές κυνήγι της διαφθοράς, καθώς τα κυκλώματα έχουν άφθονους πόρους, ώστε να δωροδοκούν για να συνεχίζουν ανενόχλητα τις δραστηριότητες τους.

- Συνεχής φροντίδα της λειτουργίας της πόλης, σε συνεργασία με το δήμο, ώστε η πόλη να διατηρείται καθαρή, φωτισμένη και λειτουργική.

- Μακροπρόθεσμος και βραχυπρόθεσμος σχεδιασμός για την ανάπλαση και τις χρήσεις γης, ώστε να επιστρέψουν κάτοικοι, ελέυθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματικές δραστηριότητες.


Όχι, δεν πιστεύω οτι έχουμε φτάσει στην “ώρα μηδέν”, για το κέντρο της Αθήνας - αν δεν το έχουμε αντιληφθεί, απλώς είναι ήδη πολύ αργά...








Το γράφημα είναι από το www.athens-municipal-police. blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.lyricspond.com

To post συνοδεύεται από το "Nantes" των Αμερικανών Beirut.

Ο άνθρωπος που πήγαινε γυρεύοντας...

Τα σημάδια ήταν όλα εκεί για τον Ντομινίκ Στρος-Καν: Ήταν γνωστός “καρδιοκατακτητής” στον υπερθετικό φαλλοκρατικό βαθμό, είχε παρελθόν καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση, έμοιαζε να μην μπορεί να αντισταθεί στις σειρήνες ενός τρυφηλού βίου, αταίριαστου με τη σοσιαλιστική του ταυτότητα, που περιλάμβανε την χρήση μιας Porsche Panamera (που ανήκε σε φιλικό του ζευγάρι, τελικά) και τη διαμονή σε υπερπολυτελείς σουίτες των τριών χιλιάδων δολλαρίων τη βραδιά...


Το σοκ όμως της εικόνας παραμένει μεγάλο - και το απλανές βλέμμα της απώλειας των πάντων, απολύτως ενδεικτικό. Καλωσήρθατε σε έναν τελείως διαφορετικό νομικό και πολιτικό πολιτισμό: αυτόν της ανεξάρτητης δικαιοσύνης που δεν χαρίζεται ούτε επιτρέπει άλλοθι σε κανέναν (“όσο ψηλα κι αν βρίσκεται”), αυτόν που δεν συγχωρεί την παραμικρή σεξιστική παρεκτροπή, αυτόν που λαμβάνει απολύτως σοβαρά τις καταγγελίες για απόπειρα βιασμού, τις αντιμετωπίζει ως κακούργημα και τις τιμωρεί αυστηρότατα.

Μήπως όμως αυτός ο “κυριολεκτικός” αμερικανικός πολιτισμός περνάει στην επικράτεια της αφέλειας και της διαπόμπευσης (αντιπαρατιθέμενος με την ευρωπαϊκή πολυπλοκότητα, που έχει βέβαια τα θετικά της, αλλά και τα μεμψίμοιρα και τα πικρόχολα αρνητικά της); Είναι δυνατόν να αποσυνδέεται τελείως ο πολιτικός ρόλος ενός κατηγορούμενου, από τη μεταχείριση του; Γιατί αν το τεκμήριο της αθωότητας είναι μια φορά δύσκολο να διατηρηθεί όταν ένας ανώνυμος πολίτης καταγράφεται από την κάμερα με χειροπέδες, το ενσταντανέ που έκανε το γύρο του κόσμου χίλιες φορές καταστρέφει για πάντα την πολιτική καριέρα ενός κορυφαίου οικονομικού παράγοντα κι ενός διεκδικητή της γαλλικής προεδρίας, σπέρνοντας αμφιβολίες που δεν ανατρέπονται.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν οτι η ιστορία γράφεται από τις μεγαλοσύνες και τις μικρότητες των ανθρώπων. Και είμαι έτοιμος να δεχθώ την ιστορία όπως είναι, στο face value της. Ωστόσο δυσκολεύομαι κι εγώ να εξηγήσω γιατί ακόμα κι ένας σεξομανής άνθρωπος της εξουσίας κλειδώνει την καμαριέρα στο δωμάτιο του, έχει τόσο ασυγκράτητες ορμές (που ισοδυναμούν με πολλά βιάγκρα στην ηλικία του) κι ενώ είναι επικεφαλής του ΔΝΤ, επιδιώκει (στις Ηνωμένες Πολιτείες κιόλας) να επιβάλει να του κάνει στοματικό έρωτα ένα “εχθρικό” στόμα, μιας κοπέλας που κάνει τα πάντα για να αντισταθεί...

Αν δηλαδή κάποιος ήθελε να την στήσει στον Στρος-Καν, αυτό ακριβώς δεν θα έκανε; Δεν θα τον παγίδευε (με) μια καμαριέρα, που αρχικά θα τον προκαλούσε ενδεχομένως - και στη συνέχεια θα αντιστεκόταν; Ξέρω, ακούγεται σαν τη γνωστή άθλια ιδεολογική προσέγγιση “ο βιαστής αθωώνεται, το θύμα έφταιγε”. Δεν μπορώ όμως να μην λάβω υπόψιν μου το πόσο ευάλωτος (και επιθυμητός) στόχος είναι ένας άνθρωπος με τόση (οικονομική) εξουσία - και τέτοιες αδυναμίες.

Ένα θέμα που εγείρεται παραλλήλως είναι το κατά πόσον είναι σωστή η θεσμοθέτηση ασυλίας, για πολιτικά πρόσωπα σε τόσο υψηλή θέση. Η πολεμική κατά της ασυλίας (που είναι αλήθεια οτι γίνεται συχνά αντικείμενο κατάχρησης), δεν αντιμετωπίζει την περίπτωση της πλεκτάνης. Αν ο Στρος-Καν παγιδεύτηκε, είναι δυσανάλογη η αβλεψία να μην προστατεύεται από το νόμο της χώρας που φιλοξενεί, όπως ακόμα και το σχετικά χαμηλόβαθμο διπλωματικό προσωπικό.

Θεωρία συνομωσίας ή όχι, η πρώτη προφανής επίπτωση είναι αμιγώς γαλλική: Ο Νικολά Σαρκοζί (o οποίος λέγεται οτι τον είχε προειδοποιήσει οτι στις ΗΠΑ πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικός με τις παρορμήσεις του) δεν έχει πια ικανό αντίπαλο, που θα τον “σάρωνε” στις προεδρικές εκλογές, το 2012, όπως προέβλεπαν όλες οι δημοσκοπήσεις. Οι Γάλλοι θα μείνουν με τον χειρότερο και η γαλλική αριστερά στο σύνολο της δέχεται ένα καταφανές πλήγμα, όσο κι αν τα γαλλικά πολιτικά ήθη είναι πολύ πιο ελαστικά από τα αμερικανικά, σε τέτοια ζητήματα.

Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με την παγκόσμια οικονομία, τις ισοτιμίες του ευρώ (που κλονίστηκαν προσωρινά), την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και τις αντιλήψεις του Στρος-Καν, ο οποίος είχε επιχειρήσει να αμβλύνει (επιτυχώς ή όχι) τις αλγεινές εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει με τις παρεμβάσεις του το ΔΝΤ τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και να εισαγάγει ένα λιγότερο “νεοφιλελεύθερο” προφίλ στη στόχευση του παγκόσμιου αυτού οργανισμού. Η Ευρώπη ίσως να μην έχει την ευκαιρία να επανατοποθετήσει έναν δικό της άνθρωπο επικεφαλής του Ταμείου, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή για την οικονομία της.

Και βεβαίως, αφού η αιχμή της ευρωπαϊκής κρίσης είναι το ελληνικό χρέος, οι επιπτώσεις από μια αλλαγή πολιτικής μπορεί να είναι απρόβλεπτες και για τη χώρα μας. Ο Στρος-Καν επιθυμούσε, με τη ματιά του στραμμένη στην διεκδίκηση της γαλλικής προεδρίας, την επιτυχή “διάσωση” της Ελλάδας. Ούτως ή άλλως, βρισκόμαστε σε μια στιγμή, που πρέπει να αντιληφθούμε πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον πολιτισμό της αποτελεσματικότητας - με θεσμούς και μηχανισμούς διεφθαρμένους και ανίκανους, μη κάνοντας παρά τα ελάχιστα για να τους αλλάξουμε.

Το ανέκδοτο με τη θεσσαλική προφορά κυκλοφόρησε αμέσως: “Αυτή πήγε να στρώσ’ και αυτός πήγε να της το καν’...” Σε κάθε περίπτωση, ο Ντομινίκ Στρος-Καν θα μείνει στην ιστορία ως “ο άνθρωπος που πήγαινε γυρεύοντας”. Θύμα πλεκτάνης ή όχι, αμέλησε το βασικό στοιχείο αυτού που θέλει να διεκδικεί τόση εξουσία, στο δημόσιο βίο: Αν έχεις τέτοιες αδυναμίες και είσαι τόσο ευάλωτος, η ζωή δεν συγχωρεί. Η σεξουαλικότητα δεν μπορεί παρά να είναι μια τρυφερή, μεταφυσική εκδήλωση. Αν η εξουσία λειτουργεί ως αφροδισιακό, η απροκάλυπτη παρόρμηση δεν είναι παρά μια έκφραση βίας και ματαιοδοξίας. Και μαζί με την αλαζονεία, γίνεται μπούμερανγκ...


Υ.Γ. Περισσότερος (και πιο φρέσκος) προβληματισμός, εδώ.









Οι φωτό είναι από τα www.pienotitulo.blogspot.com και http://max.rcs.it

Το post συνοδεύεται από το "Ni oui, ni non", της Γαλλίδας Zaz, που εμφανίστηκε τη Δευτέρα το βράδυ στην Αθήνα.