Η "άπιαστη" χαρά της ζωής

Το αφήγημα του αταίριαστου ζευγαριού δεν είναι πρωτότυπο εύρημα στη λογοτεχνία ή στη μικρή οθόνη. Ωστόσο, “Οι άπιαστοι” (όπως πιστεύω θα έπρεπε να είναι η πιο σωστή μετάφραση του “Les Intouchables”) έχουν ορισμένα συγκινητικά στοιχεία, που εξηγούν γιατί η ταινία έσπασε ταμεία - κι έγινε η δεύτερη πιο ευπώλητη στην ιστορία του γαλλικού σινεμά.


Χαρτογραφώντας, έστω απλοϊκά, την σύγχρονη γαλλική κοινωνία, η ταινία καταγράφει την πραγματική ιστορία* ενός πάμπλουτου Γάλλου μεγαλοαστού, πρώην διευθυντή οίκου σαμπάνιας, που είναι τετραπληγικός, μετά από ένα δυστύχημα με παραπέντε, αλλά και μόνος, μετά το θάνατο της γυναίκας του από ανίατη αρρώστεια. Τη βασανιστική ζωή του έρχεται να ταράξει, αλλά και να “γεμίσει”, ένας "άξεστος" μαυρούκος των παρισινών γκέτο, με ποινικό μητρώο, αλλά με δίψα για ζωή και την ικανότητα για άδολη προσφορά.

Τα δίπολα ανάπηρος/αρτιμελής (με τον κωμικό Omar Sy να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός με το κορμί και το χαμόγελο του), καλλιεργημένος/άξεστος, σκεπτόμενος αλλά ξενέρωτος/γεμάτος ζωή αλλά ανυποψίαστος πνευματικά, οδηγούν ως άξονες το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων.

Ωστόσο, εδώ η αντίθεση “μεγαλοαστικού” και “λαϊκού” δεν γίνεται με το άκομψο αποτέλεσμα του “Μon Pire Cauchemar”, καθώς τον επιφανειακό κυνισμό και των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων συνοδεύει μια άπλετη ευαισθησία, προσαρμοστικότητα και κυρίως αναγνώριση της προσφοράς εκατέρωθεν. Ο πλούσιος εργοδότης δηλώνει οτι χρειάζεται τον βοηθό του γιατί “δεν έχει ακριβώς κανένα έλεος, καμία ψεύτικη λύπηση”, αλλά στην ουσία γιατί αναγνωρίζει στην συμπληρωματική προσωπικότητα απέναντι του, τον άνθρωπο που θέλει να του προσφέρει την “άπιαστη” χαρά της ζωής, χωρίς υποχωρήσεις και υποκρισία. Και τελικά, τα πλαστά διλήμματα δεν υπάρχουν, η σύνθεση γίνεται: Μπορείς ταυτόχρονα να είσαι φινετσάτος χωρίς να είσαι άκαμπτος και ψηλομύτης, όπως μπορείς να ακούς τους κλασικούς μαζί με τους Earth, Wind & Fire.

Η κακομαθημένη υιοθετημένη κόρη του “Γάλλου Dustin Hoffman” (η ομοιότητα του "αέρα" είναι μερικές φορές είναι εντυπωσιακή), ο μικρός αδελφός του Sy που είναι βαποράκι στην παρισινή banlieue, η εκπληκτική φιγούρα της Σεναγαλέζας μητέρας, μαζί με διάφορους άλλους χαρακτήρες του λιγότερο ή περισσότερο υποκριτικού bourgeois περίγυρου, συνθέτουν ένα περιβάλλον αρκετά ενδεικτικό της σημερινής γαλλικής πραγματικότητας. Οι σκηνές όμως που κερδίζουν είναι αυτές, στις οποίες ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές ωθεί τον άλλον να ξεπεράσει τα όρια του - και να ανοίξει την ψυχή του στην αισιοδοξία της ζωής, με έναν τρόπο που θυμίζει πολλές φορές το “Bucket List”...

Κομβικός είναι ο ρόλος του soundtrack, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα "September", "The Ghetto" στη διασκευή του George Benson και "Feeling Good" της Nina Simone, στην original εκδοχή.

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που βλέπεται από όλους, ακόμα και από αυτούς που θέλουν μόνο να γελάσουν. Και ταυτοχρόνως είναι, με απλά υλικά, μια συγκινητική ωδή στη ζωή, που δικαίως κερδίζει την καθολική αποδοχή...



* Philippe Pozzo di Borgo, né le 14 février 1951, est un homme d'affaires français, devenu tétraplégique à 42 ans en 1993 suite à un accident de parapente.
Il est l'ancien dirigeant de la maison de champagne Pommery. La mort de sa femme le 3 mai 1996, 3 ans après son accident de parapente survenu au Col des saisies le 27 juin 1993, le plonge dans une dépression, dont l'aide à sortir son auxiliaire de vie Abdel Sellou.
Son histoire a inspiré le film Intouchables sorti en 2011, dans lequel François Cluzet tient son rôle. Il a fait l'objet de cette émission sur France 2 diffusée le 22 novembre 2011. Il a raconté son histoire dans "Le Second souffle" (Bayard éditions - 2001).












H φωτό είναι από το www.blogs. indiewire.com και το εξώφυλλο από το www. hyperfencer. blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το "Βoogie Wonderland", από τους Αμερικανούς Earth, Wind & Fire.

Οι παρελάσεις της μιζέριας

Οι παρελάσεις είχαν πάντα κάτι θλιβερό, στα μάτια μου. Ο συνδυασμός εθνικισμού, ορθοδοξίας και στρατιωτικής αισθητικής δεν μου ταίριαξε ποτέ στην εικόνα που θα έπρεπε να έχει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία, με όλες τις ελλείψεις και τα λάθη της.


H αναζήτηση μιας κοινής ταυτότητας, με βάση τη σημαία κι όχι τις αρχές και τις αξίες, είναι έξω από τα οράματα του προοδευτικού και κοσμοπολίτη σύγχρονου Ευρωπαίου - και μόνο στον γεμάτο νόστο ομογενή μπορεί να δικαιολογηθεί, ακόμα κι όταν ξεχειλίζει το κιτς. Κι αν η λογική της παρατεταγμένης πειθαρχίας έχει κάποιο νόημα μέσα στις ίδιες τις ένοπλες δυνάμεις (έστω για να “συνετίσει” και “εντάξει” τον όποιο μικρονοϊκό μπορεί να τις στελεχώνει, ηθελημένα ή όχι), στην επαφή με την κοινωνία, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, αν θέλουμε να μιλάμε για πολίτες κι όχι για “υπηκόους της Φρειδερίκης”.

Το να καμαρώνουν οι γονείς τα βλαστάρια τους (και οι άντρες τις έφηβες με τις μίνι φούστες, ανεξαρτήτως του αν είναι εμφανίσιμες ή όχι) μπορεί να έχει για κάποιους την πλάκα του, αλλά δεν εξυπηρετεί τίποτα απολύτως, παρά τη διαμόρφωση μιας κοινωνικής συνείδησης βασισμένης στην "εθνική ανωτερότητα" και στις “αρετές των αρχαίων ημών προγόνων”, παραβλέποντας οτι τις καταπατούμε ασύστολα, με περισσή άγνοια ή κουτοπονηριά. Εύκολα βεβαίως, η λάθος εδρασμένη αυτή “περηφάνεια” εκτρέπεται στο “δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ” - ο απαράδεκτος ρατσισμός που επιδείχθηκε στην περίπτωση του Οδυσσέα Τσενάι και πολλών άλλων, δεν είναι δα και τόσο μακρινός στη μνήμη μας...

Τα τελευταία δύο χρόνια, οι παρελάσεις είναι ακόμα πιο θλιβερές. Όχι μόνο γιατί εμφιλοχωρούν σε αυτές οι κάθε είδους μειοψηφικές διεκδικήσεις και στενόμυαλοι λαϊκισμοί, αλλά και γιατί εμπεδώνεται μια τακτική τραμπουκισμού, επί παντός επιστητού, με το "μπάχαλο" στην πρώτη γραμμή. Αν έχει δικαίωμα ο καθένας να προσδώσει στην εθνική επέτειο το δικό του “σύγχρονο νόημα” (κατά του μνημονίου ή των πολιτικών), γιατί δεν έχει καθείς το δικαίωμα να διαδηλώσει, παραλλήλως με την παρέλαση, το δικό του συνδικαλιστικό ή άλλο αίτημα, για παράδειγμα υπέρ ή κατά της απελευθέρωσης των ταξί;

Το θέαμα ενός (ανάπηρου ή μη) μαθητή που μουτζώνει τους επισήμους, ενστερνιζόμενος ή παρασυρόμενος από την εύκολη αποδοκιμασία των ημερών, είναι κάτι παραπάνω από αντιαισθητικό - αν αισθάνεται έτσι, ας μην παρελάσει, στο κάτω-κάτω. Η προσπάθεια δε να διαφυλαχθεί, πάση θυσία, η παρέλαση μπροστα στους επισήμους, ακόμα και με υπερβολικά μέτρα αστυνόμευσης, είναι απωθητική, όσο είναι υποκριτική και η αναγωγή της σε "εκτροπή".

Η αποδόμηση της διαδικασίας της παρέλασης, από τους ίδιους τους παραλήπτες της, ίσως είναι μια ευχάριστη εξέλιξη - μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταργηθεί η δαπανηρή αυτή συνήθεια της συντηρητικής χειραγώγησης. Και είναι απίστευτα λυπηρό (όσο και ενδεικτικό), το πώς φωνές της κοινοβουλευτικής και μη αριστεράς, σε πλήρη σύμπνοια με τις δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις του λαϊκισμού, επιμένουν ξαφνικά στο νόημα και στη διατήρηση της άκρως συντηρητικής τελετής, γιατί υπηρετεί τις ανάγκες της “επαναστατικότητας” και την “ελεύθερης έκφρασης του λαού”...

Για λόγους λοιπόν οικονομίας σε μια κρίσιμη καμπή, σεβασμού στους νεκρούς της ανεξαρτησίας ή του αντιφασιστικού αγώνα και απομάκρυνσης από τη στρατοκρατική αισθητική, όπως πολύ εύστοχα προτείνει ο Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ας τολμήσουμε. Και ας βρούμε μια άλλη, πολύ πιο αξιοπρεπή διαδικασία, να αποδώσουμε φόρο τιμής, στη μνήμη όσων συνέβαλαν στο να γίνουμε ή να παραμείνουμε ένα ελεύθερο κράτος - κι όχι μια αμυντική κατά του τραμπουκισμού πολιτεία...










Η φωτό είναι από το www.neolaia.gr και το εξώφυλλο από το www.musiquecafe.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το άκρως "στρατιωτικό""La Belle Nation", από την Αυστριακή Zeebee.

Η ακροδεξιά "απελευθέρωση"

Τους βλέπω κάθε βράδυ, να σχηματίζουν ουρές, διπλοπαρκάροντας στο Μοναστηράκι, στο Σύνταγμα και σε άλλα σημεία της πόλης. Η αλήθεια είναι οτι η κρίση έχει αναγκάσει τους περισσότερους ταξιτζήδες να είναι ευγενείς και εξυπηρετικοί μέχρις υπερβολής, σχεδόν παρακαλάνε εκεί που άλλοτε έφτυναν. Η προσπάθεια για διπλοκούρσα και το "σούρσιμο" στη δεξιά λωρίδα έχουν υποχωρήσει σημαντικά - μαζί και το θράσος, που κάποτε χαρακτήριζε πολλούς. Ωστόσο, στην κατάληψη του δημόσιου χώρου εξακολουθεί και φαίνεται η τριτοκοσμική τους επαγγελματική αγωγή. Τον θεωρούν δικό τους, δικαίωμα τους - κι ας δυσκολεύουν τρομερά την κίνηση των υπολοίπων.


Έχοντας αποδεχτεί ή διεκδικήσει, την αλματώδη αύξηση των κομίστρων τους επί Νέας Δημοκρατίας (χωρίς όμως να τεθούν αυστηρά κριτήρια που θα ξεκαθαρίσουν τον κλάδο και θα αφήσουν μόνον τους εκπαιδευμένους επαγγελματίες, όπως σε κάθε άλλη δυτική πρωτεύουσα), οι ταξιτζήδες έπεσαν, όπως και οι περισσότεροι, στην παγίδα της “αμέριμνης χώρας”. Όταν οι μισθοί μειώνονται δραματικά και η διαδρομή από το κέντρο της Αθήνας προς την Αγία Παρασκευή ή τον Πειραιά φτάνει τα 10 ευρώ, είναι φυσικό να μην υπάρχει δουλειά για όλους.

Με το επιχείρημα αυτό, οι ταξιτζήδες και οι "διαπρεπείς" συνδικαλιστές τους πολέμησαν λυσσαλέα την κάθε προσπάθεια για άνοιγμα τους επαγγέλματος - περισσότερο από όλους, όσοι είχαν περισσότερες της μιάς αδειών, χρυσοπληρωμένες κάποτε. Μόνο που το πραγματικό άνοιγμα δεν θα αύξανε τον αριθμό των οχημάτων, σε κάθε περιοχή, ούτε θα μείωνε το συνολικό τζίρο - αυτό το εξασφαλίζει η κρίση.

Στην ουσία, το άνοιγμα θα εξοβέλιζε την ισχύ των ιδιοκτητών αδειών (αφού όλοι θα μπορούσαν να αποκτήσουν εύκολα ταξί) - και κυρίως θα αντικαθιστούσε σταδιακά τους περισσότερους ενοχλητικούς, βρώμικους, αγενείς, αντιεπαγγελματίες ιδιοκτήτες και οδηγούς (και ειδικά τους απατεώνες), με άλλους ιδιοκτήτες ή υπαλλήλους εταιρειών, που θα τους έπαιρναν τη δουλειά. Με μεγαλύτερο επαγγελματισμό, καθαριότητα, ευγένεια, τήρηση των κανόνων. Κι όσοι είναι ήδη έτσι (που είναι αρκετοί πια στις νεότερες γενιές), δεν θα είχαν τίποτα να φοβηθούν από τον ανταγωνισμό.

Εκεί λοιπόν που η χώρα συζητά επί δύο και πλέον χρόνια το πόση ολιγωρία έχει επιδειχθεί από τις κυβερνήσεις μέχρι τώρα, όσον αφορά τις διαρθρωτικές αλλαγές, εκεί που η ελληνική κοινωνία αρχίζει και συνειδητοποιεί οτι παίζουμε διαρκώς κατενάτσιο, κοροιδεύοντας τους κουτόφραγκους (και τους εαυτούς μας), παριστάνοντας οτι “ανοίγουμε τα επαγγέλματα”, εκεί έρχεται το τελειωτικό χτύπημα. Ο αρμόδιος υπουργός, χαζογελώντας πονηρά σε τηλεοπτική εκπομπή, παραδέχεται οτι “οι ταξιτζήδες είχαν δίκιο που έκαναν τόσο σαματά”. Και εισάγει, με τη χαρακτηριστική άνεση ενός κορυφαίου εκπροσώπου του λαϊκισμού, ένα νομοσχέδιο στο υπουργικό συμβούλιο, που στην ουσία επιτρέπει τη συνέχιση της μαύρης αγοράς, με την πρόβλεψη οτι δήθεν το ζήτημα θα επανεξετάζεται κάθε δύο χρόνια: Όποιος επιθυμεί να αποκτήσει ταξί, θα εξακολουθεί να πρέπει να καταβάλει ένα σεβαστό ποσό δεκάδων χιλιάδων ευρώ, στον “τυχερό” που την κατέχει - αντί ένα μικρό ποσό στον πραγματικό ιδιοκτήτη, το κράτος, όπως θα έπρεπε.

Και το χειρότερο δεν είναι οτι αυτό το προτείνει ένας ακροδεξιός υπουργός, που έχει ήδη γίνει δεκτός στις αγκάλες του (υποτιθέμενου μετριοπαθούς) κεντροδεξιού μεγάλου κόμματος. Είναι οτι συναινεί, χάριν της “κυβερνητικής και κοινωνικής συναίνεσης”, συνολικά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός - πλην φυσικά του προηγούμενου υπουργού, που μόνος χωρίς καν τη συμπαράσταση του κόμματος του, αντιμάχεται το νομοσχέδιο.

Ανεξαρτήτως του τι ζήτησε ή ζητάει η τρόικα, η λεγόμενη απελευθέρωση των ταξί, αποτελεί ντροπή, για μια χώρα που εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των καιρών. Πρώτον, διότι πρόκειται περί ενός απαράμιλλου ευφημισμού, ενδεικτικού του πολιτικού συστήματος, που εξακολουθεί και επιβιώνει - καμία απελευθέρωση δεν υπάρχει, όταν το επάγγελμα δεν ανοίγει σε νέα “μέλη” ή όταν διατηρείται η λογική της παραοικονομίας. Δεύτερον, διότι είναι η τρίτη φορά που αποπειράται ελληνική κυβέρνηση να επιτύχει το ζητούμενο - και σκοντάφτει και πάλι στην υπηρέτηση της συντεχνιακής λογικής και του πελατειακού κράτους. Και τρίτον, διότι ακόμα και από επίσημα χείλη στις Βρυξέλλες, η απάντηση στο σχετικό ερώτημα ήταν “ξέρετε στην Ελλάδα έχουν εκλογές σύντομα”...

Το ακόμα χειρότερο είναι οτι στο μυαλό πολλών, αυτή ήταν η ενδεδειγμένη λύση, για ένα κλάδο που νοσεί: Να βρεθεί μια “συμβιβαστική” λύση, να μην επιβληθούν οι “ταλιμπάν” με τις εμμονές τους, όπως ο Ραγκούσης, να μη χάσουν οι άνθρωποι τις δουλίτσες τους, να τα βρούμε τέλος πάντων. Όπως τα βρίσκαμε τόσα χρόνια - και μια ωραία πρωία καταλάβαμε οτι είχαμε χρεοκοπήσει.



Update: "Ο πρόεδρος του Συλλόγου, σε μακροσκελή δήλωσή του, υπογραμμίζει ότι οι σχετικές «ενδοκυβερνητικές διχογνωμίες που ανέκυψαν δικαίωσαν δυστυχώς την από καιρό βεβαιότητά μας πως οι κατά καιρούς προωθούμενες 'μεταρρυθμίσεις' δεν αποτελούν στο σύνολό τους επιταγές των δανειστών μας και της Τρόικα, όπως εντέχνως επιχειρείται διαρκώς να παρουσιαστεί».

Την τελευταία διετία, επισημαίνει ο Αδαμόπουλος, διάφοροι επαγγελματικοί κλάδοι (μεταξύ αυτών και οι δικηγόροι) έχουν στοχοποιηθεί ως προνομιούχοι «κλειστού» δήθεν επαγγέλματος."

Θαυμάστε και τους δικηγόρους του ΔΣΑ, εδώ...














Η φωτό από τον "Ταξιτζή" του Martin Scorcese είναι από το www.themovingarts.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "I Put A Spell On You", στη διασκευή του Βρετανού Bryan Ferry - και με εξαιρετικό videoclip.

Ο διχασμός της πόλης

Ακόμα κι αν προσωρινά βελτιώνεται, από επιμέρους παρεμβάσεις του Δήμου ή της αστυνομίας, το πρόβλημα του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας, παραμένει στάσιμο. Και ως τέτοιο, τελικά επιδεινώνεται, καθώς στη μέχρι τώρα υποβάθμιση, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά, προστέθηκαν η οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις από την αλόγιστη χρήση του ζωτικού του χώρου, για κάθε είδους διαμαρτυρίες, συγκρούσεις και καταστροφές.


Αν λοιπόν το ζήτημα δεν περιέλθει στην αρμοδιότητα ενός ειδικού συντονιστικού οργάνου, τύπου “Αθήνα 2004”, που θα σχεδιάζει και εφαρμόζει πολιτικές σε κάθε πτυχή του πολυπαραγοντικού αυτού προβλήματος, τότε κινδυνεύουμε να κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Η εκμετάλλευση, τα παράνομα κυκλώματα, η διαχείριση του μεταναστευτικού, η πρόνοια για τους αναξιοπαθούντες, η ερήμωση από τη φυγή κατοίκων και επιχειρήσεων - όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται μόνο από έναν φορέα.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τη χρησιμότητα μιας ανάπλασης στο κέντρο της πόλης, καλά μελετημένης, μετά από διεθνή διαγωνισμό. Αλλά όπως με κάθε άλλη εμπειρία ανάπλασης, αν (και) αυτή δεν συνοδευτεί από συνολικό συντονισμό και επίμονα μέτρα που θα αντιμετωπίζουν τη ρίζα των προβλημάτων, το αποτέλεσμα θα είναι τελικά αρνητικό.

Η πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου ενέχει δύο κινδύνους, με κοινό παρονομαστή: Πρώτον, να προσφερθεί στο γκέτο μια εξαιρετική “επέκταση”, ειδικά τις νυχτερινές ώρες που η πόλη ερημώνει και δεν θα υπάρχει ούτε η συνήθης κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Ο φόβος υπήρχε (σε μεγαλύτερο βαθμό) και με την πρόταση για πεζοδρόμηση της οδού Αθηνάς, ιδέα που τέθηκε πρόχειρα στο τραπέζι - και θα κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, στο τέλειο “πεζοδρομημένο γήπεδο του γκέτο”, όπου ανενόχλητα τα κυκλώματα θα υποκαθιστούσαν τα συνήθη τραπεζοκαθίσματα.

Ο δεύτερος κίνδυνος είναι (αν δεν συνοδευτεί από γενναία και συντονισμένα μέτρα αναβάθμισης σε όλο το κέντρο) να διχάσει την πόλη, σε “πάνω” και “κάτω”. Η πρώτη, με την προσδοκώμενη ανάκαμψη της οικονομίας θα ανακτήσει τη λάμψη της, ενώ η δεύτερη, παρατημένη επί δεκαετίες πια, θα βυθιστεί στη εξαθλίωση της. Η διαχωριστική γραμμή ενός πεζόδρομου θα αποτελέσει έτσι την επίσημη πιστοποίηση ενός κοινωνικού διχασμού.

Μεταξύ άλλων, ο σκοπός της πεζοδρόμησης είναι να ενωθούν, για τους πεζούς, τα δύο σημαντικότερα μουσεία - αυτό της Ακρόπολης με το Αρχαιολογικό. Αν στο πρώτο τα προβλήματα περιορίζονται στην ελλιπή φύλαξη του πεζοδρόμου της Αποστόλου Παύλου από τα οχήματα-εισβολείς, στο δεύτερο η εξαθλίωση των ναρκωτικών, του παρεμπορίου και των συμμοριών έχει οδηγήσει μέχρι και στην πρόταση για σιδηρόφρακτη περίμετρο, ώστε να διαφυλαχθεί το μουσείο από τους βανδαλισμούς.

Αν δεν ακυρωθεί η ανάγκη για κάγκελα στο κέντρο της πόλης (και αυτό δεν επιτυγχάνεται με αστυνομικές "σκούπες"), η πεζοδρόμηση μοιάζει ανώφελη.









To γράφημα είναι από το www.realestatecorner.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "This City Never Sleeps" των Βρετανών Eurythmics.

Γιατί δυσκολεύονται να ψηφίσουν ΔΗΜΑΡ...

Για όσους ακομμάτιστους ψηφοφόρους αισθάνονται οτι ο ιδεολογικός χώρος που τους εκφράζει βρίσκεται μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φιλο-ευρωπαϊκής ανανεωτικής αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ ήταν μέχρι πρότινος το (μοναδικό;) καταφύγιο, ειδικά αν αποδέχονταν τις προσωπικότητες και τις εξαγγελίες των Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου. Τώρα μετά τα δύο τελευταία κυβερνητικά χρόνια της κρίσης, είτε γιατι καταλογίζουν απογοητευτικά αποτελέσματα και απαράδεκτες ολιγωρίες στην κυβέρνηση Παπανδρέου, είτε γιατί δεν τους αντιπροσωπεύει ένα βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, με πρωτοπαλλήκαρα του τύπου Αντωνίου, Γιαννακά, Σαλαγιάννη και Λιντζέρη, πολλοί αναζητούν μια άλλη διέξοδο.


Και να που η (διορατική;) διάσπαση του Συνασπισμού, που είχε διολισθήσει μεταξύ Περισσού και αριστερισμού, τους προσφέρει ξαφνικά μια άλλη δυνατότητα: Η μετριοπαθής συνιστώσα των “Ανανεωτικών” που αποσχίσθηκε, ανδρώνεται σε ένα κόμμα, που διεκδικεί διψήφια ποσοστά - και ευρεία εκπροσώπηση στη Βουλή. Ενδεχομένως, απολύτως προσωρινά, γιατί παπανδρεϊκοί και άλλοι διαμαρτυρόμενοι θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κοιτίδα του μεγάλου κόμματος.

Ωστόσο, παρά την εντυπωσιακή δημοσκοπική άνοδο, η Δημοκρατική Αριστερά δείχνει να χάνει τη μια πρόκληση μετά την άλλη. Για να είμαστε πιο ακριβείς, δείχνει να ποντάρει περισσότερο στους “αγανακτισμένους”, παρά στο “χτίσιμο” μιας σκεπτόμενης προοδευτικής πρότασης, που θα οδηγήσει την κεντροαριστερά και συνολικά το πολιτικό σκηνικό, σε μια νέα κατεύθυνση.

Το πρώτο κρίσιμο τεστ ήταν η ευκαιρία να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Εκεί, ο προοδευτικός ψηφοφόρος με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, θα περίμενε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση, του τύπου: “Κατανοώ την ανάγκη να γίνει το κούρεμα και να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, παρά τα επαχθή μέτρα. Και θα στηρίξω την κυβέρνηση, υπό την προϋπόθεση οτι δεν θα υπάρξει συμμετοχή ακροδεξιών στελεχών.” Μια τέτοια προσέγγιση, θα άφηνε πιθανώς τη Δημ. Αρ. εκτός σχήματος, καθώς ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα δεχόταν να μη μοιράζεται το “μνημονιακό βάρος” με το ΛΑΟΣ (πολιτική που, ταυτόχρονα με τον “διεμβολισμό” στελεχών, απέδωσε προς την κατεύθυνση συρρίκνωσης του ακροδεξιού γείτονα της πολυκατοικίας), αλλά θα είχε αποφύγει να συγκυβερνήσει, “με το κεφάλι ψηλά”, εκτιμώμενη από όσους απωθούνται από την ακροδεξιά και ταυτοχρόνως από το ετερόκλητο “αντιμνημονιακό μέτωπο”. Με ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια.

Το δεύτερο απογοητευτικό δείγμα έχει να κάνει με τις “ανοιχτές αγκάλες”, προς στελέχη και παράγοντες, που προέρχονται από ένα “όχι και τόσο επιθυμητό” ΠΑΣΟΚ. Συζητήσεις με βουλευτές αγνώστων λοιπών στοιχείων, συνεργασία με δημοσιογραφικά στελέχη συνδεδεμένα με τις χυδαιότερες επιδόσεις της τηλεοπτικής ειδησεογραφίας και η αίσθηση οτι η Δημ. Αρ. προσφέρεται ως καταφύγιο καιροσκοπικών επιδιώξεων, δεν δίνουν και την καλύτερη εντύπωση για μια διακριτή προσπάθεια αποφυγής των παθογενειών του παρελθόντος - όλα για χάρη της εμπορικής επιτυχίας.

Το τρίτο και βασικότερο, είναι η εμφανής προσπάθεια της Δημ. Αρ. να μην αποποιηθεί κανένα όφελος, από την αντιμνημονιακή ρητορεία. Αντί να καταρρίψει σχηματικούς διχασμούς και διλήμματα, το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς προτιμάει να πιάσει στασίδι από την πλευρά του ποταμού, που συγκεντρώνει τους περισσότερους λουόμενους. Εκτός αν δεν επικοινωνεί σωστά τις θέσεις της...

Για τους ψηφοφόρους αυτούς, η ενίσχυση της Δημ. Αρ. θα είχε ιδιαίτερο νόημα, στο τοπίο της παραδοσιακής αριστεράς - ειδικά αν αναδεικνυόταν σε σημαντικότερη δύναμη, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, προς μεγάλη απογοήτευση των πρώην συντρόφων της. Αλλά δεν θα αποτελούσε κανένα ιδιαίτερο όφελος, για την πορεία της χώρας, αν απλώς συντασσόταν με ένα 30% αντιμνημονιακού κοινοβουλίου, που θα επένδυε στη χειροτέρευση των συνθηκών, για χιλιάδες εργαζομένους και ανέργους. Και που απλώς θα αποτελούσε έναν παράγοντα αρνητισμού, στην επίπονη προσπάθεια της χώρας να ανακάμψει...










Tο γράφημα είναι από το www.kentrinews.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Tainted Love", στη διασκευή των Βρετανών Soft Cell.

Η ερήμωση του κέντρου και οι διαδηλώσεις

Αντιγράφω από εδώ:


Με ικανοποίηση ακούσαμε την έκφραση αποφασιστικότητας του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, για σχέδιο δράσης κατά της εγκληματικότητας και των κυκλωμάτων ναρκωτικών, εκμετάλλευσης μεταναστών, παρεμπορίου, πορνείας που λυμαίνονται το κέντρο της Αθήνας. Επισημαίνουμε ωστόσο και πάλι οτι το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό και δεν αντιμετωπίζεται μόνο με αστυνομικά μέτρα. Η μικρή διάρκεια της παρούσας κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την ολιγωρία που έχει επιδειχθεί εδώ και χρόνια, δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε για την ύπαρξη και τη διάρκεια των όποιων αποτελεσμάτων.


Από την άλλη, ακούσαμε με λύπη μας, τον σύμβουλο του κυρίου Σαμαρά, Ανδρέα Ψυχάρη να εισηγείται την απομάκρυνση και άλλων δημοσίων λειτουργιών, με κορυφαία αυτή της Βουλής, από το κέντρο της Αθήνας, ώστε να εκτονωθεί το πρόβλημα με τους βανδαλισμούς και τις καταστροφές, που προκαλούνται με αφορμή τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος. Πιστεύουμε οτι το ακριβώς αντίθετο πρέπει να συμβεί, δηλαδή να επιστρέψουν ή να προστεθούν και άλλες δημόσιες λειτουργίες στο δοκιμαζόμενο κέντρο και να δοθούν σοβαρά κίνητρα ώστε να εγκατασταθούν ξανά γραφεία, επιχειρήσεις και κάτοικοι. Το πρόβλημα είναι πια η ερήμωση του κέντρου, λόγω υποβάθμισης, οικονομικής κρίσης και διαδηλώσεων - και αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Η υπόθεση της ελεύθερης έκφρασης των πολιτών, μέσω συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, πρέπει να αντιμετωπιστεί με σεβασμό όλων των δικαιωμάτων, αλλά και σεβασμό του ίδιου του χώρου, στην καρδιά της πόλης. Με αυτοσυγκράτηση των συδικαλιστικών οργανώσεων και άλλων κοινωνικών ομάδων. Με ρυθμίσεις, που δεν θα επιτρέπουν την σχεδόν καθημερινή κατάχρηση του ιστορικού κέντρου, με σχέδιο και βούληση από μια επαγγελματική και συγχρόνως δημοκρατική αστυνομία - και με την κοινωνική συμφωνία οτι το κέντρο της πόλης και της τουριστικής Ελλάδας πρέπει, πάση θυσία, να διαφυλαχθεί. Αποτελεί χρέος όλων προς την ιστορία, τον πολιτισμό, αλλά και την ευημερία του κοινωνικού συνόλου, μέσω της πολυπόθητης οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης.

Κανέναν πληττόμενο οικονομικά πολίτη δεν ανακουφίζει η καταστροφή του κέντρου. Αντιθέτως, η προσπάθεια αναβάθμισης του, μόνο επωφελής μπορεί να είναι για όλους.


Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου









H φωτό είναι από το www.theatlantic.com και το εξώφυλλο από το www.musicstack.com

Το post συνοδεύεται από το "Washington Square" του 1963, των Αμερικανών Village Stompers.

Ο διαμελισμός της πίτας

Ο τρόπος με τον οποίον πήρε φωτιά το προεκλογικό σκηνικό, μόλις έκλεισε η συμφωνία για το PSI, είναι ενδεικτικός της ανωριμότητας του κομματικού μας συστήματος. Άλλωστε, το πόσο οι πολιτικοί μας σχηματισμοί δεν έχουν αντιληφθεί οτι οι πρακτικές τους έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, φαίνεται και από άλλες παραμέτρους, όπως η αδυναμία τους να ανανεώσουν τα ψηφοδέλτια τους ριζικά - και προς την κατεύθυνση της ποιότητας. Αλλά η ψυχολογία του καρτέλ πεθαίνει τελευταία...


Στο ΠΑΣΟΚ, τα ηγετικά στελέχη μοιάζουν να βαυκαλίζονται οτι τελικά οι εκλογικές επιδόσεις θα ανακάμψουν, κόντρα στις δημοσκοπήσεις - και μάλιστα πολύ, σε σχέση με το δημοσκοπικό 8%. Είναι πιθανό, αρκετοί από τους ψηφοφόρους που φλερτάρουν τιμωρητικά με την αριστερά, τελικά να μην απομακρυνθούν.

Γιατί όμως να επανέλθουν σε ένα κόμμα, που δεν έχει καν την εξυπνάδα να έχει δύο υποψηφίους για την αρχηγία του; Παραμένει μυστήριο αν ο Ευάγγελος Βενιζέλος φοβήθηκε την πιθανότητα μεγάλο μέρος του “εκλογικού σώματος”, να τον καταψήφιζε, ακολουθώντας μια πορεία “παπανδρεϊκού ρομαντισμού”, κόντρα στα στελέχη. Ή μήπως η τυπολατρεία του καταστατικού δεν μπορούσε να ξεπεραστεί, με την επίκληση μιας μεγαλόθυμης πολιτικής απόφασης ή έστω την - κατ’ εντολήν - υπογραφή κάποιων στελεχών, τουλάχιστον υπέρ Παπουτσή, ώστε να υπάρξει διπολική μάχη;

(Οι συγκρίσεις με την μοναχική κάθοδο Παπανδρέου το 2004 δεν ευσταθούν: Τότε επρόκειτο για μια νέα διαδικασία προσφυγής στη λαϊκή θέληση, την οποία οι πολίτες ενίσχυσαν ηχηρά, με παρουσία που άγγιζε το ένα εκατομμύριο. Και κυρίως, τότε, η “σταλινικού ποσοστού” δημοφιλία του ΓΑΠ δεν άφηνε περιθώρια σε κανέναν άλλο δελφίνο, ούτε καν να σκεφτεί να κατέβει, όπως και έγινε.)

Όπως και να έχει το πράγμα, ακόμα κι αν ελάχιστοι είχαν σε εκτίμηση τον πρώην υπουργό Προστασίας του Πολίτη, οι εντυπώσεις είναι αρνητικές για ένα “βαρέων βαρών” ηγετικό στέλεχος. Η αναμέτρηση θα έφερνε τουλάχιστον μερικές δεκάδες χιλιάδες παραπάνω ψηφοφόρων στις κάλπες - και θα μαζευόταν, με το δίευρο, και κανένας μισθός για τους απλήρωτους εργαζόμενους του καταχρεωμένου κόμματος. Τώρα, η αδιαφορία κινδυνεύει να είναι επιδεικτική, τραυματίζοντας έτσι εξ αρχής την ανάδειξη Βενιζέλου στην ηγεσία. Και όλα αυτά, θα έχουν ακόμα μεγαλύτερη αντανάκλαση στην εγκατάλειψη του ΠΑΣΟΚ, από πολλούς. Κάτι όχι εξ ορισμού κακό, αν υπήρχε μεταρρυθμιστική "αναπλήρωση" στον πολύτιμο χώρο της κεντροαριστεράς.

Η μάχη λοιπόν θα είναι λυσσαλέα, για ένα κομμάτι της κοινοβουλευτικής πίτας. Όχι μόνο στο χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά σε όλο το πολιτικό φάσμα. Η πόλωση, ο λαϊκισμός και το “αντιμνημονιακό μένος” έχουν εντείνει την πιθανότητα να το καταφέρουν και σχηματισμοί, που μέχρι πρότινος δεν είχαν καμία τύχη. Ταυτοχρόνως, και η Νέα Δημοκρατία ωθείται σε όλο και πιο ακραία ατζέντα. Αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε προφίλ και συνεργάτες που χαρακτηρίζοντας εθνικιστές και σκληροπυρηνικοί δεξιοί, τώρα με τον προσεταιρισμό “επιφανών” ακροδεξιών στελεχών, αποκτά τον χαρακτηρισμό και επισήμως.

Παρά το γεγονός όμως οτι απεμπολεί τον “μεσαίο χώρο”, ο Σαμαράς έχει σοβαρές πιθανότητες να πλησιάσει την αυτοδυναμία, λόγω των ιδιατεροτήτων του εκλογικού νόμου και του κατακερματισμένου πολιτικού σκηνικού. Αν στη Βουλή καταφέρουν να μπουν πολλοί από τους έξι μικρούς σχηματισμούς (Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Καμμένου, Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, κόμμα Κατσέλη-Καστανίδη, Οικολόγοι-Πράσινοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), τότε οι πιθανότητες εξανεμίζονται.

Αν όμως πολλοί από αυτούς τους σχηματισμούς μείνουν στο “πάρα πέντε”, με ένα μέσο όρο επιδόσεων το 2,5% ή το 2,9% (μαζί με το διόλου ευκαταφρόνητο 5% ή και παραπάνω που μπορεί να πάρουν μαζί όλα τα υπόλοιπα κόμματα, όπως η Δράση ή οι Κυνηγοί), τότε ο εκλογικός νόμος "προσφέρει" την εκπροσώπηση αυτών των “εκτός Βουλής ποσοστών”, ωφελώντας τα μέγιστα το πρώτο κόμμα. Αυτό μπορεί να μεταφραστεί και σε 20-30 βουλευτές. Προσθέστε το μπόνους των 50 βουλευτών που προβλέπει πλέον ο εκλογικός νόμος και υπολογίστε οτι το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να αντιστοιχεί από μόνο του, σε 80 βουλευτές - και έχετε την εικόνα.

Το ερώτημα είναι βέβαια αν η επιδίωξη για κυβέρνηση συνεργασίας θα υπάρχει ούτως ή άλλως - και με ποιόν επικεφαλής. Όλα αυτά θα εξαρτηθούν από τους συσχετισμούς και βεβαίως από τις οικονομικές επιδόσεις, την πίεση για νέα μέτρα και τους απρόβλεπτους παράγοντες στο διεθνές και εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Σε δύο μήνες, λογικά θα ξέρουμε...










Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.blogcritics.com

Το post συνοδεύεται από το "Contigo Jamas, των Αμερικανών Ocote Soul Sounds.

Kosmos 93,6: Η (ανοιξιάτικη) επιστροφή...

“6-8μ.μ, Μαρούσι-Ηλιούπολη δύο ώρες με τη συγκοινωνία, μετά από ένα ισοπεδωτικό 8ωρο και πριν από ένα εξαντλητικό 3ωρο (μαγείρεμα, παιδιά, συμμάζεμα του χάους), χωρίς την ελπίδα για αξιοπρεπή ενημέρωση από το κατηργημένο δελτίο των 11μ.μ., ήταν μία όαση. Τώρα χωρίς παρέα στο 550 και στο 237, να διασχίζεις μία άσχημη πόλη σε μία άσχημη εποχή. 
Σας ευχαριστώ γι αυτό το φιλικό σκούντημα στον ώμο, για το τσίμπημα του μυαλού, με ευγενικές κουβέντες και ταξιδιάρικη μουσική.”


Αυτό το συγκινητικό σχόλιο, μεταξύ πολλών άλλων (και σας ευχαριστώ όλους), όταν σταμάτησα τον περασμένο Ιούνιο να κάνω ραδιόφωνο, με ακολουθούσε, όλους αυτούς τους μήνες.

Αν μπορώ να προσφέρω αυτή τη μικρή “όαση”, έστω και σε έναν άνθρωπο, αξίζει τον κόπο να προσπαθήσω με κάθε τρόπο, να επιστρέψω στα ραδιοφωνικά κύματα. Κι αν ίσως δεν μπορέσω να ικανοποιήσω πολλούς από τους ακροατές του απογεύματος, γιατί δεν μου δίνεται η δυνατότητα, προς το παρόν τουλάχιστον, να βρεθώ σε αυτό το ραδιοφωνικό δίωρο, ελπίζω να μπορέσω να προσφέρω ένα ωραίο ξύπνημα, σε όσους ακούν ραδιόφωνο, 8-10 το πρωί (και είναι πολλοί).

Η βουτιά στο μεγάλο κοινό, όπου επικρατούν ραδιοφωνικές εκπομπές του “χαβαλέ” και του εξοργιστικά αντιραδιοφωνικού λαϊκισμού, είναι μια μεγάλη πρόκληση - κι ένα μεγάλο ρίσκο. Εφαρμόζοντας λοιπόν το δόγμα “περισσότερη δουλειά με λιγότερα λεφτά” (η αναγκαστική απάντηση όλων μας στην κρίση), θα αποπειραθώ να αλλάξω την καθημερινότητα μου, έτσι ώστε να σας λέω ενδιαφέροντα σχόλια και πληροφορίες, μαζί με καλή μουσική, κάθε πρωί. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος όμως για την πρόταση αυτή - και πιστεύω οτι μπορούμε να βλέπουμε μαζί τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, που είναι, άλλωστε, πάντοτε η λύση, ιδιαιτέρως σε δύσκολες εποχές. Η περίοδος είναι προεκλογική, η άνοιξη είναι εδώ - κι αν μπορείτε και θέλετε, ελάτε να αλλάξουμε έστω και στο ελάχιστο, το πρωινό ραδιοφωνικό τοπίο. Η συνταγή δεν θα αλλάξει πολύ (γιατί δεν πιστεύω οτι οι πρωινές εκπομπές πρέπει να είναι υποχρεωτικά μόνο up tempo), θα προσαρμοστεί όμως στα νέα δεδομένα της ώρας - και κυρίως του φωτός.

Σας περιμένω λοιπόν, στον Kosmos 93,6 (& 107), από τη Δευτέρα 12 Μαρτίου (και κάθε Δευτέρα ως Παρασκευή), 8 με 10 το πρωί - και διαδικτυακά!










Το logo είναι από το www.ert.gr και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Lovely Day" του Αμερικανού Bill Withers, ένα από τα πιο "πρωινά" και ραδιοφωνικά τραγούδια, όλων των εποχών.

Με φεγγάρι στη Ζέα...

Είναι μια δύσκολη μέρα, αλλά θα είναι μια ωραία βραδιά. Θα γιορτάσουμε την επιτυχή (;) κατάληξη του PSI (μήπως και την καλή εμφάνιση της ομάδας του Πειραιά;) και την Ημέρα της Γυναίκας, με soul μουσικές του κόσμου - και με πανσέληνο. Όσοι πιστοί προσέλθετε, με καλή διάθεση!

















H αφίσα είναι από το Okio και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "When It Rains" του Αμερικανού Brad Meldhau, που έδωσε με το τρίο του, μια εξαιρετική συναυλία-"ταξίδι", την Τρίτη που μας πέρασε, στο Παλλάς.

Μια Πέμπτη του Μαρτίου

Δεν τους έχω δει ακόμα στο Gazarte, αλλά είχα τη χαρά να τους υποδεχτώ σε μια εκπομπή της ΕΤ-1, που κλήθηκα να παρουσιάσω, τον περασμένο Ιούνιο. Εκεί, οι Burger Project, γνωστοί στους αναγνώστες αυτού του blog από πολύ παλιά, καλούσαν τους φίλους τους και συνεργάτες, ως "οικοδεσπότες" της εκπομπής "Μονά - Ζυγά".


Μεταξύ των φίλων μουσικών και συγκροτημάτων που είχαν καλέσει, ήταν και οι Takim, πολυμελές σύνολο ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, πραγματικά υψηλού επιπέδου. Ο συνδυασμός τους με τους Burger Project ήταν εκρηκτικός. Και με πολύ χαρά θα πάω να τους ξαναδώ, στη σκηνή του Gazarte, που είναι ο ωραιότερος συναυλιακός χώρος που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια, από πλευράς αισθητικής, αλλά και καθαρής ατμόσφαιρας, καθώς απαγορεύεται το κάπνισμα. Αφιερώστε τους μια Πέμπτη του Μαρτίου, αξίζει...










H αφίσα είναι από τους Burger Project και το εξώφυλλο από το www.newreleasesnow.com

To post συνοδεύεται από το σούπερ-χιτ "Take My Breath Away" των Ελλήνων Burger Project

Το ημερολόγιο της κρίσης

Νομίζω οτι είναι σχεδόν αδύνατο να έχει κανείς μια πλήρη εικόνα της παγκόσμιας κρίσης, που άρχισε με την κατάρρευση της Lehman και συνεχίστηκε με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, με θρυαλλίδα την ελληνική χρεοκοπία - εκτός ίσως αν είναι ή αν έχει “ζήσει από μέσα” τους πρωταγωνιστές της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής ζωής. Πόσο μάλλον, να περιλάβει όλες τις πτυχές μιας τριετούς καταστροφικής πορείας και ενός πολυπαραγοντικού προβλήματος, σε 300 σελίδες.

Ο Παύλος Τσίμας δεν επιχειρεί να το κάνει. Αρχίζοντας από μια τυχαία επίσκεψη του στη Νέα Υόρκη, το Σεπτέμβριο του 2008, όταν ξέσπαγε η καταιγίδα, καταγράφει στο “Ημερολόγιο της Κρίσης”, αυτά που έζησε, κάνοντας “Έρευνα”, για την τηλεοπτική του εκπομπή. Δεν επιχειρεί μια στεγνή οικονομική ανάλυση, πολλές φορές επαναλαμβάνεται (κάτι που βοηθάει την κατανόηση ενός δυσνόητου προβλήματος), αποπειράται να περιγράψει την ατμόσφαιρα - και ξεδιπλώνει το ταλέντο του στην έκφραση, χωρίς να προσπαθεί να “λογοτεχνίσει”.

Ακολουθώντας βήμα-βήμα την κρίση, επισκέπτεται την Ιρλανδία, την Ισλανδία, την Πορτογαλία. Καταγράφει τι έγινε στην Ουγγαρία, στην Ελλάδα - ακόμα και στην “εξωτική φούσκα” του Ντουμπάι. Και επιστρέφει πίσω στο χρόνο, για να μας θυμίσει τι έγινε στην Αργεντινή και στην Τουρκία του ΔΝΤ, στις αρχές της δεκαετίας. Μιλάει με κορυφαίους οικονομολόγους, όπως οι νομπελίστες Joseph Stiglitz και Paul Krugman, αλλά και με πρωταγωνιστές μιας άλλης εποχής, όπως ο πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Mario Soares. Και συνοψίζει, ψάχνοντας τον κοινό τόπο αυτής της κρίσης, που έχει πολλά κοινά με την κρίση του μεσοπολέμου (αλλά ελπίζουμε και πολλές διαφορές, αν μιλάμε για τον κίνδυνο του φασισμού και του Ολοκαυτώματος).

Βρίσκοντας το κοινό νήμα, ο Τσίμας συμπεραίνει: Η κρίση είναι συστημική, οι ανισότητες βορρά-νότου μέσα στην ευρωζώνη δημιουργούν ή/και εντείνουν το πρόβλημα, ο φτηνός δανεισμός προκάλεσε παντού τις ίδιες στρεβλώσεις, από τις ΗΠΑ ως την Ισλανδία. Ειδικά στις μικρές, “ανυπεράσπιστες” χώρες, η ευμάρεια ήταν απότομη και πλαστή (με τραπεζικό “αέρα κοπανιστό”), ο νεοπλουτισμός εισέβαλε σαν σίφουνας και έκανε τους ανθρώπους να φτιάχνουν μια τεράστια φούσκα με πολυτελή σπίτια και SUV - μέχρι και ελικόπτερα και ιδιωτικά αεροσκάφη.

Και σα να μην έφτανε αυτό, το ίδιο το προβληματικό και ληστρικό παγκόσμιο οικονομικό σύστημα επέβαλε σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, πλην ίσως της Τουρκίας, μια λάθος συνταγή, ένα λάθος φάρμακο, που βύθισε τις χώρες ακόμα περισσότερο στην ύφεση.

Όχι, ο συγγραφέας δεν υιοθετεί τις απλουστευτικές και ακραίες φωνές οτι η Ελλάδα είναι ίδια περίπτωση με την Αργεντινή, ούτε επιχειρεί να αποκρύψει τις ιδιαίτερες συνθήκες και παθογένειες, που οδήγησαν την Ελλάδα στο "στόμα του λύκου". Αντιθέτως, τις καταγράφει - ίσως πολύ νωρίς στην εξέλιξη της αφήγησης του.

Συγκρατώ δύο, κατά τη γνώμη μου τις σημαντικότερες: Τον μακάριο “ύπνο” του πολιτικο-μιντιακού μας συστήματος, όταν τον Σεπτέμβριο του 2008 ξέσπαγε η παγκόσμια κρίση, με την κατάρρευση τραπεζών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού - και λίγο αργότερα, μόλις 700 μίλια μακριά από την Αθήνα, η Βουδαπέστη έμπαινε στη δίνη της χρεοκοπίας. Ο Τσίμας δεν το γράφει, αλλά το πόσο “αμέριμνη” ήταν (και είναι) η χώρα μας, αντανακλάται ακόμα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων (στα οποία και οι δύο συμμετέχουμε, αλλά δυστυχώς δεν “ελέγχουμε”), που κινούνται (ακόμα και στις σοβαρότερες περιπτώσεις) στη λογική “80% εγχώριες και 20% διεθνείς ειδήσεις” - αντί να είναι ακριβώς το αντίστροφο. Αν θέλουμε να μιλάμε για ενημερωμένους πολίτες του κόσμου και όχι για παθητικούς καταναλωτές της εσωστρέφειας, όπως πολύ συχνά υποδεικνύουν και οι τηλεθεάσεις οτι προτιμούμε να είμαστε...

Η δεύτερη επισήμανση, για το πώς οδηγηθήκαμε στην άκρη του γκρεμού, με δεδομένη βεβαίως τη σαθρή μας λειτουργία ως οργανωμένη κοινωνία σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, είναι από τις πιο πυκνά καλογραμμένες του βιβλίου:

“Ήταν ο εύκολος δρόμος. Η ιδιωτική κατανάλωση στην Ελλάδα αντιπροσώπευε περίπου το 75% του ΑΕΠ. Η ελληνική οικονομία ήταν μια οικονομία εγχωρίου εμπορίου και υπηρεσιών. Πουλούσαμε ο ένας στον άλλον προϊόντα και υπηρεσίες που εισάγονταν με δανεικά. Η συντήρηση της καταναλωτικής δαπάνης ήταν, λοιπόν, ο πιο γρήγορος, άμεσης απόδοσης δρόμος για να διατηρηθούν οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης. Αλλά είχε ένα βαρύ, τριπλό τίμημα.

-- Την αύξηση του δανεισμού (60 δις προστέθηκαν στο χρεός τη διετία 2008-09, σχεδόν όσο ήταν ολόκληρο το χρέος από ιδρύσεως ελληνικού κράτους μέχρι το 1990).

-- Τη διεύρυνση του ελλείμματος (μέσα σε δύο χρόνια, το 2008 και το 2009, το ελληνικό κράτος ξόδεψε 35 δις ευρώ, περισσότερα χρήματα από όσο ήταν το σύνολο των εσόδων του. Και αυτό χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι των παλιών δανείων - μόνο οι πρωτογενείς δαπάνες!).

--Και φυσικά, την απότομη επιδείνωση του εξωτερικού ισοζυγίου. (Το 2008 το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών, η διαφορά δηλαδή εισαγωγών-εξαγωγών, έφθασε το μυθικό ποσό των 35 δις ευρώ, από 8 δις που ήταν το 2002!)

Αποτέλεσμα: Την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος πάσχιζε να αποφύγει την πτώση στην άβυσσο, η Ελλάδα έκανε τη θέση της όλο και πιο αδύναμη. Έγινε η χώρα με το μεγαλύτερο έλλειμμα και το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος στην ευρωζώνη. Και ταυτόχρονα, η χώρα με το χειρότερο ισοζύγιο πληρωμών σε όλον τον κόσμο, μακράν της δεύτερης. Ο μεγάλος ασθενής της διεθνούς οικονομίας.”

Για να μην ξεχνάμε οτι το στοιχειώδες και πρωταρχικό λάθος - σε προσωπικό, επιχειρηματικό ή κρατικό επίπεδο - είναι ο αλόγιστος δανεισμός...



Θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για την κρίση και "Το Ημερολόγιο της Κρίσης", με τον Παύλο Τσίμα και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς (και πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ) Κώστα Μποτόπουλο, την Πέμπτη 8/3/2012, στις 11 πμ (και σε επανάληψη στις 2πμ), στην εκπομπή "Η Άλλη Σελίδα", που μεταδίδεται από την ERT World, τη Nova και το web TV της ΕΡΤ.









To εξώφυλλο του βιβλίου είναι από το www.greekbooks.gr και του άλμπουμ από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Ο Engraxador" Της Πορτογαλίδας Luisa Sobral.