Για να συντηρεί τόσο προσωπικό, είναι προφανές οτι τα έσοδα του είναι ιδιαίτερα πλούσια – κάτι που θα βεβαιώσει και ο οποιοσδήποτε καταστηματάρχης, ειδικά των λεγομένων “υγειονομικού ενδιαφέροντος”, που πληρώνει ένα σεβαστό ποσό στα δημοτικά τέλη. Όπου υπάρχει πολύ χρήμα (και εξουσία που έχει σχέση με άδειες), υπάρχει και πολλή διαφθορά – εκτός αν αναπτύξει κανείς τους μηχανισμούς εναντίον της. Επίσης υπάρχει και πολλή γραφειοκρατία, που ευνοεί την ανάπτυξη της διαφθοράς. Ο Δήμος Αθηναίων δεν είναι και πολύ μεγάλος – τα όρια του είναι από τη Χαμοστέρνας ως την Κατεχάκη κι από την Εθνική Οδό ως (χοντρικά) το Κάραβελ. Δεν είναι ο μητροπολιτικός δήμος που ενδεχομένως θα έπρεπε να είναι - αυτό που όλοι εννοούμε όταν λέμε “Αθήνα”, από π.χ. τον Ταύρο ως την Κηφισιά.
Οι αντιφάσεις μέσα στον Δήμο Αθηναίων είναι έντονες: Υπάρχουν πολλές “λαϊκές” υποβαθμισμένες περιοχές, από την Πειραιώς και το “ιστορικό τρίγωνο” ως τα Σεπόλια και τον Άγιο Παντελεήμονα. Υπάρχουν βεβαίως και οι πλούσιες και ακριβές περιοχές, όπως το Κολωνάκι – που “αντιστέκονται”, παρά τις τελευταίες προσπάθειες των κουκουλοφόρων να επιβάλουν μια ιδιότυπη ισοπέδωση/εξομοίωση, σε όλη την επικράτεια του Δήμου...
Θα ήταν λογικό, μιας και οι πρώτες περιοχές είναι περισσότερες, η ψήφος των δημοτών να είναι παραδοσιακά πιο προς τα αριστερά. Αντιθέτως όμως, μετά τη δημαρχία Μπέη από τη δεκαετία του '80, οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας θριαμβεύουν: Μιλτιάδης Έβερτ, Αντώνης Τρίτσης (ναι, υποστηρίχθηκε από τη ΝΔ), Δημήτρης Αβραμόπουλος, Ντόρα Μπακογιάννη, Νικήτας Κακλαμάνης. Και μάλιστα οι τρεις τελευταίοι, με εντυπωσιακά ποσοστά! Σε αντίθεση με τη Β' Αθηνών, η λεγόμενη Α' Αθηνών είναι ένα από τα προπύργια της δεξιάς παράταξης.
Το φαινόμενο θα είχε εξήγηση – αν περιοριζόταν στα τελευταία χρόνια. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει οτι η ανεξέλεγκτη συσσώρευση μεταναστών ή η αύξηση της εγκληματικότητας έχει προκαλέσει μια συντηρητική στροφή στο εκλογικό σώμα, λόγω ανασφάλειας και ρατσισμού...
Στην πραγματικότητα, μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων του Δήμου Αθηναίων έχει “μεταναστεύσει” στα βόρεια προάστεια ή σε άλλες περιοχές, όταν το βιοτικό της επίπεδο ανέβηκε (ταυτοχρόνως πολλοί κάτοικοι, που ζουν τα προβλήματα από κοντά, είναι ετεροδημότες). Εξακολουθεί και ψηφίζει όμως στο κέντρο της Αθήνας – και φυσικά η κυρία Παπαχατζηνικολοπούλου (της γνωστής οικογενείας) δεν διανοείται να ψηφίσει κάτι άλλο εκτός από τον “ευειδή” και “comme il faut” κύριο Αβραμόπουλο (εκεί είχε βάλει το χεράκι του και ο Θεόδωρος Πάγκαλος με το “ο κύριος Τίποτα”, που έγινε μπούμερανγκ), τη “δυναμική” Ντόρα και τον “έξυπνο” και “χαρισματικό” Νικήτα Κακλαμάνη. “Σιγά μην ψηφίσω τώρα τον ΠΑΣόκο ή τον αριστερό, χρυσή μου”...
Η (πολιτική) μοίρα του Δήμου Αθηναίων θα ήταν να παραμείνει ως έχει, με τους ίδιους “επαγγελματίες” δημοτικούς συμβούλους από την εποχή του “μπουλντόζα” Έβερτ (και όχι μόνο της πλειοψηφούσας δεξιάς παράταξης), με εκατοντάδες βολεμένους αργόμισθους, με τα καγκελάκια και τα κακόγουστα έργα τέχνης στις κακόγουστες πλατείες, με συμπράξεις ανικανότητας δημοσίου-ιδιωτικού τομέα, με αντιδημάρχους χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα. Εκτός εάν...
Πριν από λίγες ημέρες, ο Νικήτας Κακλαμάνης επρόκειτο να κάνει έναν απολογισμό για τα δύο χρόνια της θητείας του (εξελέγη τον Οκτώβριο του 2006 και ανέλαβε την πρωτοχρονιά του 2007) - ωστόσο τη ματαίωσε. Λέγεται (εδώ και καιρό) οτι σύμβουλοι επικοινωνίας που χρησιμοποιεί του έχουν “συστήσει” να παραμείνει με χαμηλό προφίλ, καθώς ο περισσότερος κόσμος είναι έξαλλος μαζί του. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως “το χειρότερο δήμαρχο που πέρασε από την Αθήνα” - κάτι που αποτελεί άθλο, αν αναλογιστεί κανείς το Δημήτρη Αβραμόπουλο (που είχε, μεταξύ άλλων, καθιερώσει και αυτή την ακροδεξιά αισθητική στα σύμβολα και στις επιγραφές των πόλης).
Ο Νικήτας Κακλαμάνης εθεωρείτο ως ένας από τους πιο εύστροφους πολιτικούς της παράταξης του – αντισυμβατικός, ετοιμόλογος και “δημιουργικά sui generis”. Φρόντισε όμως πολύ γρήγορα να αντιστρέψει αυτή την εικόνα, όταν ανέλαβε το Δήμο, εμφανίζοντας ένα άλλο προφίλ, που εξαντλείται στην επικοινωνία και στον λαϊκισμό. Σύμφωνα με τον “Ιό της Ελευθεροτυπίας”, αν κανείς έχει παρακολουθήσει την πολιτική πορεία του Νικήτα Κακλαμάνη από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης, θα διακρίνει από τότε ακραίες και σκληρές δεξιές θέσεις.
Η ανεπάρκεια του Δημάρχου άρχισε να φαίνεται με το πρόβλημα του “ιστορικού κέντρου". Αν και ο Δήμος δεν έχει αρμοδιότητες σε πολλούς τομείς που άπτονται του προβλήματος (ασφάλεια, υγεία, χρήσεις γης), η αδυναμία του δημοτικού συμβουλίου να αρθρώσει μια επείγουσα “κραυγή” και ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανάπλαση της περιοχής – με κεντρικό επιτελικό όργανο και μεσο-μακροπρόθεσμα προγράμματα αναβάθμισης και πρόνοιας – έδειξε τη “γύμνια του βασιλιά”. Ο Νικήτας Κακλαμάνης αρχικά αρνήθηκε να αναγνωρίσει το πρόβλημα (υποβαθμίζοντας το και λέγοντας μεταξύ άλλων οτι το “κληρονόμησε”!), στη συνέχεια αναρωτήθηκε “τι επιτέλους θέλουν όσοι φωνάζουν, να τους μαζέψουμε με τις κλούβες” και στη συνέχεια στράφηκε εναντίον των “κερδοσκόπων” και των “κουλτουριάρηδων κατοίκων” που τον επικρίνουν...
Όλη αυτή η εικόνα του “αβίωτου κέντρου”, σε συνδυασμού με την όλο πιο βρωμερή εικόνα της Αθήνας έκανε πολλούς να αναρωτηθούν “μα τι κάνει επιτέλους αυτός ο Δήμαρχος”; Στη συνέχεια, φρόντισε να κάνει δύο “μνημειώδεις γκάφες”. Επέτρεψε να αντικατασταθούν οι εξαιρετικές νερατζιές – σήμα κατατεθέν του Κολωνακίου – με κάτι αμφιβόλου αισθητικής και σκοπιμότητας (πέρα από τα κέρδη του εισαγωγέα;) δέντρα από τη Νέα Ζηλανδία (!), που προκάλεσαν την έκρηξη ακόμα και σοβαρών (και συντηρητικών πολιτικά) παλαιών κατοίκων του Κολωνακίου. Και τα έβαλε με τον Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργο Λούκο, τη “μόνη σοβαρή επιτυχία της κυβέρνησης Καραμανλή”, ρίχνοντας του το φταίξιμο για το αψυχολόγητο κλείσιμο του θεάτρου του Λυκαβηττού, που ακύρωσε μερικές συναυλίες, εν μέσω θερινής σεζόν...
Η παράλληλη εστίαση του στο θέμα της “διπλής ανάπλασης”, δημιουργεί αρκετές υποψίες οτι πρόθεση της παρούσας δημοτικής αρχής είναι να στρέψει την αναπτυξιακή της προσοχή σε μια νέα περιοχή, όπου επενδύουν “ομοϊδεάτες” - και όχι “πληροφορημένοι από άλλες παρατάξεις, όπως π.χ. όσοι βρέθηκαν γύρω από την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων”. Ήταν δε ιδιαίτερα “φωναχτή” η επιμονή του Νικήτα Κακλαμάνη να συνταχθεί με όσους επιθυμούν το πλήρες σχέδιο για το Βοτανικό (και τη σωστή μεταφορά του γηπέδου του Παναθηναϊκού, με την παράλληλη “ξεκούραση” της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με πράσινο – εφ' όσον γίνει), αλλά και εναντίον όσων επικρίνουν το “Βωβο-κέντρο”, προκαλώντας έτσι την αντίδραση της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη. Πολύ λογικό, όταν ο Δήμαρχος μιας πόλης μιλάει για “δύο στήλες, όπου θα αναγραφούν από τη μια τα ονόματα όσων συνέβαλαν στη διπλή ανάπλαση και στην άλλη όσων αντιτάχθηκαν” - χαρακτηρίζοντας έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, “αθέμιτη” την προσφυγή πολιτών στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που άλλωστε τους δικαίωσε, ως προς την ταυτόχρονη ανέγερση εμπορικού κέντρου.
Ο Δήμαρχος προσπάθησε και με ακόμα μια κίνηση να αποκτήσει “λαϊκό έρεισμα” - εκτός από αυτό των οπαδών του Παναθηναϊκού. Βγήκε να υπερασπιστεί την πόλη “στα μάτια των νοικοκυραίων” (“μόνος μου κράτησα την πόλη όρθια” είπε αυτάρεσκα), στη διάρκεια των επεισοδίων του Δεκέμβρη. Στο ίδιο πνεύμα ήταν και οι δηλώσεις του για τις πρόσφατες καταστροφές στο Κολωνάκι.
Μια επιφανειακά ασήμαντη κίνηση όμως έμελλε να του ανατρέψει όλη την επικοινωνιακή προσπάθεια: Το κόψιμο των δέντρων στο παρκάκι της Κύπρου και Πατησίων, για να γίνει ένα “αχρείαστο” (αφού τα γειτονικά δεν γεμίζουν ποτέ, λόγω οικονομικής αδυναμίας των κατοίκων) γκαράζ, με “δήθεν” ψηλά δέντρα, από πάνω. Αυτό μαζί με τη γενικότερη έλλειψη "οικολογικού προφίλ", τις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ που ακολούθησαν (και έξω από το δημαρχείο) και τις καταγγελίες για ακροδεξιά/παρακρατικά στοιχεία που έσπευσαν να “δείρουν” τους κατοίκους, έδωσαν ένα σοβαρό πλήγμα στην εικόνα του.
Ο Νικήτας Κακλαμάνης έκανε και πάλι ένα ατόπημα - εξαιρετικά συγχυσμένος, όπως είναι τον τελευταίο καιρό. Χαρακτήρισε όσους αντιδρούν και θεωρούν έγκλημα (γι αυτή ειδικά τη “μπετονένια” πόλη, που έχει φτάσει στο “αμήν”) την αφαίρεση έστω και ενός τετραγωνικού μέτρου πρασίνου (και είναι πάρα πολλοί – πολλοί περισσότεροι απ' ότι θα πίστευε), ως “περιφερόμενους θιάσους” που αντιδρούν για το περιβάλλον, σε διαφορετική, κάθε φορά περιοχή της Αθήνας.
Ως εξαιρετικός “πρεσβευτής” αυτού που αποκαλείται στην Ελλάδα σήμερα, από τους περισσότερους που την υπηρετούν, "πολιτική", ο Νικήτας Κακλαμάνης ξέρει να “αντιστρέφει την πραγματικότητα” προς όφελος του (ακούστε έστω και λίγα λεπτά εδώ, για να καταλάβετε πώς μπλέκεται ο λαϊκισμός με ερμηνείες που φτάνουν από τους Σουνίτες και τους Σιίτες (!) ως τους κουκουλοφόρους, αφήνοντας έξω το πραγματικό πρόβλημα του απίστευτου παράνομου τζίρου στο κέντρο της Αθήνας) – ή προς υπεράσπιση των πράξεων του, αν θέλουμε να είμαστε πιο αποστασιοποιημένοι. Έχει δηλώσει πολλές φορές οτι έχει “τελειώσει” με την κεντρική πολιτική σκηνή και οτι επιθυμεί να επανεκλεγεί στον ανεκδιήγητο Δήμο Αθηναίων – ίσως για να ολοκληρώσει το έργο του. Θα τα καταφέρει;
Οι φωτό είναι δικές μου από την οδό Σοφοκλέους (κάποτε έδρα του Χρηματιστηρίου, που μεταφέρθηκε και αυτό στο Βοτανικό), τη γελοιογραφία της Καθημερινής δανείστηκα από τον John Black, το σήμα από τη Wikipedia. Τα σατιρικά σκίτσα για το Νικήτα Κακλαμάνη κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο - λυπάμαι, δεν ξέρω τον δημιουργό...
Τον πρώτο χρόνο τα σύννεφα δεν είχαν πυκνώσει ακόμα - "Un Ano De Amor" ερμηνεύει η Luz Casal, γνωστή και ως "μούσα του Αλμοδοβάρ", επειδή συμμετείχε με αυτό και το "Piensa En Mi", στο soundtrack της ταινίας "Ψηλά Τακούνια", που περιείχε κατά τα άλλα μουσική του Ryuichi Sakamoto.
H Casal έδωσε δύο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής, Σάββατο και Κυριακή, με ολιγομελή ορχήστρα με γοητευτικό (πλην εξαιρέσεων) σύγχρονο ακουστικό ήχο, που φλέρταρε πολύ με τα blues αλά J.J. Cale (!) και εντυπωσίασε με το στυλ μιας πενηντάρας - που στην αρχή έμοιαζε με "καθώς πρέπει" συντηρητική (και ολίγον κακόγουστη) υπάλληλο, αλλά στη συνέχεια σε κέρδιζε με το πάθος της, το "σκέρτσο" και το χιούμορ της..
%20%20.jpg)
