Στο παζάρι με τη “μαντήλα”...

Στην Κωνσταντινούπολη (όπως και παντού στο Ισλάμ), ο μουζείνης προκαλεί συστηματικά ηχορύπανση 5 φορές την ημέρα (όπως άλλωστε και οι δικοί μας παπάδες, όταν βάζουν μεγάφωνα έξω από τις εκκλησίες). Και τα κοριτσάκια στους δρόμους αυτής της “ατέλειωτης μεγαλούπολης” των σχεδόν 12 εκατομμυρίων κατοίκων (άλλοι λένε 15!), κυκλοφορούν χαρούμενα και μοντέρνα – πολλά από αυτά όμως με μια αστεία αισθητική, που περιλαμβάνει all-star, “σφιχτοδεμένα” πανωφόρια (που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο “γυμνού”) και βεβαίως την παραδοσιακή μαντήλα. Κάτι που θα αποτελούσε ένα απλό φολκλόρ “θρησκευτικής καθυστέρησης”, αν δεν αφορούσε μόνο τις γυναίκες, παραβιάζοντας κάθε έννοια ισότητας των δύο φύλων – μια από τις βασικές αρχές δικαιωμάτων του ανθρώπου, κεφαλαιώδης και για τις ευρωπαϊκές αξίες.


Το πρόβλημα δεν αφορά βεβαίως μόνο στο τουρκικό έδαφος – εξαπλώνεται και σε όλα τα ευρωπαϊκά εδάφη, όπου υπάρχουν μουσουλμάνοι. Μέσα σε αυτό το σκηνικό λοιπόν, η Ευρώπη (και με τη δυσάρεστη εμπειρία της διεύρυνσης προς ανατολάς στο παθητικό της) καλείται να επιβεβαιώσει την πρόθεση της να εντάξει την Τουρκία “κάποτε” στους κόλπους της. Για την ακρίβεια, καλείται να βρει τρόπους να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, χωρίς να υποστεί τις συνέπειες μιας περαιτέρω διεύρυνσης, με επιπλέον προβλήματα την ισλαμική ταυτότητα της χώρας και τον τεράστιο πληθυσμό της, των 70 εκατομμυρίων και πλέον - που θα της δώσει το δικαίωμα για περισσότερες “ψήφους” ακόμα και από τη Γερμανία.


Και στην πιο ευρωπαϊκή της εκδοχή, η Τουρκία είναι μια χώρα φοβισμένη από το δικτατορικό της παρελθόν και το στρατοκρατικό της παρόν – το βλέπεις στον τρόπο με τον οποίο φέρεται η αστυνομία. Είναι μια χώρα φτωχή, με πολλές εκφάνσεις της ζωής να θυμίζουν Ελλάδα περασμένων δεκαετιών – κάτι που εξηγεί και την επιτυχία των ισλαμιστών του Ερντογάν, που έδρασαν σαν “στρατός σωτηρίας”. Είναι μια χώρα με τη συντριπτική πλειονότητα (ακόμα και των πολύ νέων) να μη μιλάει “γρυ” Αγγλικά, ούτε άλλη ξένη γλώσσα. Είναι μια χώρα που ακόμα αφήνει “ελεύθερο” τον αριθμό των επιβατών στα πλοία για τα Πριγκηπονήσια, αδιαφορώντας για το αν υπάρχουν αρκετά σωσίβια. Είναι μια χώρα “υψηλού εθνικισμού”, που παλεύει με το ακατέργαστο φαλλοκρατικό πολλών “παραδοσιακών” ανδρών – αλλά και με την καθαριότητα, την καλογουστιά, το ανοιχτό πνεύμα.


Πάνω απ' όλα όμως, η Τουρκία είναι μια χώρα που παλεύει με το ίδιο της το μέλλον. Εγκλωβισμένη σε μια μοναδική διελκυστίνδα μεταξύ του δυτικότροπου στρατιωτικού κατεστημένου (που όμως δεν θέλει την Ευρώπη γιατί θα του αφαιρέσει βεβαίως τις εξουσίες) και του ισλαμικού στοιχείου (που μοιάζει πιο “δημοκρατικό”, αλλά και αυτό θα “κλωτσήσει” με τις ευρωπαϊκές επιταγές), η Τουρκία δεν ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο της πρόσωπο: Θα μπορέσει να απαλλαγεί ποτέ από τη θρυλική “ανατολίτικη κουτοπονηριά”; Ακολουθώντας μέχρι τώρα τη μέθοδο μιας “εθνικής σοφιστείας”, που συνοψίζεται στο “χρησιμοποιούμε κάθε μικρή και ασήμαντη κατάκτηση, όπως
το κλείσιμο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και εγείρουμε μονίμως μια νέα αξίωση στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης” οδηγείται πολλές φορές σε διπλωματικές νίκες - αλλά μακροπρόθεσμα στην ίδια της την καθυστέρηση.

Η Τουρκία κινδυνεύει εδώ και χρόνια να την πάθει, όπως έγινε και με τις τεράστιες ισλαμικές επιγραφές, που είχαν φτιαχτεί μέσα στην Αγία Σοφία, τα 500 χρόνια που ήταν τζαμί: Όταν τη μετέτρεψαν σε μουσείο, επιχείρησαν να τις βγάλουν έξω – ανακαλύπτοντας οτι ήταν αδύνατο να χωρέσουν από τις (μικρότερες τους) θύρες εισόδου...


Παίζοντας “τη γάτα με το ποντίκι” με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Τουρκία φαίνεται οτι και πάλι θα γλυτώσει την αξιολόγηση (παρά τις επιφαινόμενες αντιρρήσεις Ελλάδας και Κύπρου) τον Δεκέμβρη, με το τέλος της σουηδικής προεδρίας – ένα ακόμα επεισόδιο στο αέναο παζάρι, που έχει στο επίκεντρο του και το Κυπριακό. Το Παρίσι και το Βερολίνο υπονοούν σε όλους τους τόνους οτι η ένταξη πρέπει να μετατραπεί σε ειδική σχέση – αν και ο Μπερνάρ Κουσνέρ πάλι δεν μίλησε καθαρά για τις προθέσεις Σαρκοζί.


Η Τουρκία, εκτός από μια τεράστια αγορά, είναι πάντα μια περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής – ιδιαίτερα μετά και την “επαναφορά της στο θρόνο” από την Ουάσινγκτον. Είναι όμως και μια “δεξαμενή” εκατομμυρίων ψυχών, που ψάχνουν εναγωνίως το καλύτερο. Το συμφέρον μας είναι να προαχθούν και να εκδημοκρατιστούν. Θα αντέξει η Ευρώπη να ταυτίσει τα συμφέροντα της μαζί της;




Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 29.04.09

Οι φωτό είναι δικές μου - και απεικονίζουν κατά σειρά τέσσερα μέρη που θεωρώ οτι πρέπει να επισκεφθείτε, αν πάτε στην Istanbul: Τον σταθμό των τρένων (κάποτε κατάληξη του Orient Express) Sirkeci, τη "Μονή της Χώρας" (x2), τη "μικρή" (κιουτσούκ) Αγιά Σοφιά και το (υπόγειο) υδραγωγείο του Ιουστινιανού (Yerebatan).

Το post συνοδεύεται από: Την Ευανθία Ρεμπούτσικα με το O.S.T. της "Πολίτικης Κουζίνας", το συγκρότημα του Τούρκου Ilhan Ersahin στη Νέα Υόρκη Wax Poetic (με τη φωνή της Norah Jones) και τη συνεργασία των Brooklyn Funk Essentials με το τουρκικό συγκρότημα των Laço Tayfa.

Στην πλευρά του μεταφυσικού

Στη Σαντορίνη πρωτοπήγα το 1984 – μολις 21 ετών, ανακάλυπτα με τζιπάκι “άγνωστα μέρη”, όπως η Έξω Γωνιά και η Βλυχάδα.


Σήμερα, η Σαντορίνη είναι στα πρόθυρα της καταστροφής – φοβάμαι οτι σε 10 χρόνια δεν θα υπάρχουν αμπέλια πουθενά, παρά μόνο μπετόν. Γιατί αναπτύχθηκε (όπως όλη η Ελλάδα, αλλά ακόμα περισσότερο γιατί είναι ένα μοναδικό τουριστικό μέρος) στρεβλά και αρπαχτικά. Η Μύκονος τότε ήταν (ακόμα) αισθητικά πιο διατηρημένη, γιατί η Χώρα ήταν υπό την αυστηρή εποπτεία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Στη Σαντορίνη, μόνο η Οία χαρακτηρίστηκε διατηρητέος οικισμός, χάρη και στις προσπάθειες κατοίκων και αρχιτεκτόνων. Ούτε αυτή όμως τη γλύτωσε – το βράδυ είναι αδύνατο να μετρήσεις τις πισίνες...


Ως τα μέσα της δεκαετίας του '90, το νησί είχε ένα μοναδικό στυλ τουρισμού και διασκέδασης – παρέα με τις “ορδές” των backpackers, είχε ένα ολόκληρο κύκλο νέων ανθρώπων, που με επίκεντρο την ιστορική Casablanca του Άγη (το πιο ενδιαφέρον μουσικά και στυλιστικά “mini-club” του νησιού) έψαχνε τις μοναχικές παραλίες, έκανε γυμνισμό, ντυνόταν πολύχρωμα και με γούστο, άκουγε ωραίες μουσικές και ξενύχταγε για να δει την ανατολή του ηλίου.


Όταν ξαναπήγα το 1997, αυτή η “γενιά” είχε χαθεί. Βρήκα μια άλλη, που άκουγε ελληνικά, φόραγε φλούο μαγιό και παπούτσια και δεν “επικοινωνούσε” αισθητικά. Ωστόσο, επέμεινα – μάλιστα έγινα και πιο φανατικός. Βρήκα τις “γωνιές” μου, ξέρω να αποφεύγω τα πλήθη και την κακογουστιά – για μένα είναι ο “παράδεισος” της ψυχής. Από τότε μέχρι σήμερα, μόνο μια χρονιά δεν έχω πάει στο αγαπημένο μου νησί – ο μέσος όρος είναι τρεις φορές το χρόνο.


Δεν έχω μείνει ποτέ στην Οία (παρότι μου αρέσει πολύ να πηγαίνω) – προτιμώ το Ημεροβίγλι (απ' όπου μπορείς να δεις δύση ηλίου και ανατολή φεγγαριού ταυτόχρονα), το Φηροστεφάνι ή τον Περίβολο. Ο τελευταίος δεν είναι μεν στην υπέροχη καλντέρα (που σε “ρουφάει” με τη μαγεία της), αλλά έχει μαγευτικά μωβ χρώματα κατά τη διάρκεια της δύσης – και υπέροχη ανατολή φεγγαριού επίσης. Ο ορίζοντας είναι “στρογγυλός” και η θέα περιλαμβάνει μόνο λίγο Ανάφη (και υπόνοια Κρήτης). Το να βουτάς στον Περίβολο (τα νερά είναι απαράμιλλο “κρύσταλλο” και η άμμος υπόδειγμα αισθητικής, γκρι μολυβί πασπαλισμένο με κρεμ ελαφρόπετρα) ή να παίζεις μουσική κοιτώντας τη θάλασσα είναι για μένα μοναδικά...


Το να ακούς μουσική πάλι, σ' ένα μπαλκόνι – κοιτάζοντας το ηφαίστειο είναι ανυπέρβλητο. Όσες (εκατοντάδες φορές) το έχω κάνει, ζητάω από τους επισκέπτες στα γειτονικά μπαλκόνια να μου πουν αν τους ενοχλεί, για να τη χαμηλώσω. Ποτέ κανείς δεν θέλησε (προς μεγάλη μου ικανοποίηση). Όλοι ήταν μαγεμένοι...


Το νησί έχει μια απίστευτη ενέργεια – λένε οτι μαζί με την Αμοργό και τη Νίσυρο (που είναι επίσης ηφαίστειο) είναι τα πιο “έντονα μεταφυσικά” σημεία στο Αιγαίο. Πολλοί επισκέπτες δεν την αντέχουν – και φεύγουν “με τη μία”. Ή τη λατρεύεις, αντέχοντας μαζί με την ομορφιά και τη σκληράδα της - ή σε διώχνει...


Σήμερα, μαζί με αυτές τις φωτογραφίες που τράβηξα πέρσι το Πάσχα (η επικεφαλίδα του blog είναι μια από αυτές επίσης), ήθελα να σας ταξιδέψω - στην "απόλυτη αισθητική", κατά την ταπεινή μου άποψη. Να σας δείξω οτι η Σαντορίνη είναι ίσως ακόμα περισσότερο στις ομορφιές της αυτή την εποχή, όταν έχει ακόμα λουλούδια ανθισμένα – και καμιά συννεφιά. Και να σας θυμίσω οτι αυτό το μοναδικό νησί έχει, από τις 5 Απριλίου 2007, μια πηγή ρύπανσης στο οικοσύστημα της, που θα της το διαλύσει. Οι κάτοικοι αγωνίζονται, αλλά η κυβέρνηση (χωρίς ένα Υπουργείο Περιβάλλοντος) κωφεύει - και η εταιρεία προσπαθεί με προσχήματα, εδώ και δύο χρόνια, να αποφύγει την υποχρέωση της να ανελκύσει το ναυάγιο, στην αρχή προσπαθώντας να μας πείσει οτι δεν ρυπαίνει – και μετά οτι δεν είναι τεχνικά εφικτό. Εκπροσωπώντας ότι χειρότερο στην επιχειρηματικότητα, θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά – με κάθε νόμιμο μέσο. Υπάρχει η πολιτική βούληση;





Οι φωτό είναι όλες δικές μου - είστε ελεύθεροι να τις χρησιμοποιήσετε, φτάνει να αναφέρετε την προέλευση τους.

Το post συνοδεύεται από τον κιθαρίστα που ταιριάζει περισσότερο στη δική μου αίσθηση του Αιγαίου, το Βρετανό Ronny Jordan, από το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο του άλμπουμ.




Προσθέτω και όσα είχα γράψει στο περσινό Summer Guide της Athens Voice για το νησί. Αν θέλετε και περισσότερες (όσο γνωρίζω και μπορώ) πληροφορίες/συμβουλές, το mail μου είναι στη διάθεση σας.


Το νησί είναι ακριβό και πολύβουο και η θέα στην περίφημη καλντέρα του ηφαιστείου πληρώνεται – αξίζει όμως να ζήσετε τη μαγεία της. Τα Φηρά έχουν την πιο έντονη ζωή και ξενύχτι μέχρι το πρωί. Απαραίτητο το όχημα για μετακίνηση.

Διαμονή

Άστρα (Ημεροβίγλι - 22860 23641), πολυτελή δωμάτια με την καλύτερη θέα του νησιού στην καλντέρα – και με την εκπληκτική κουζίνα του σεφ Δημήτρη Kοντόπουλου.
Porto Fira (Φηρά - 22860 22849), ανακαινισμένες σουίτες με θέα στην κάτω άκρη των Φηρών, με τη φροντίδα της Ντέμης και της Σοφίας, σε λογικές τιμές.
Τheoxenia (Φηρά - 22860 22740), boutique hotel στον κεντρικό δρόμο με τα κοσμηματοπωλεία, με θέα σε προσιτές τιμές.
Glaros guest house (Περίβολος - 22860 82286), ανακαινισμένα δωμάτια με την ατμόσφαιρα της παλιάς Σαντορίνης, πάνω στην παραλία, σε ιδιαίτερα οικονομικές τιμές από το Θάνο (που δυστυχώς μόλις έμαθα οτι εγκατέλειψε).

Παραλίες

Περίβολος/Περίσα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ενιαία παραλία του νησιού, με εκπληκτικά νερά και γκρι άμμο, πασπαλισμένη με ελαφρόπετρα. Αποφύγετε τα πολύκοσμα σημεία.
Βλυχάδα: Το καταφύγιο των εραστών της παλιάς Σαντορίνης. Ξεπεράστε τις ομπρέλες και κάντε γυμνισμό. Ο βυθός δεν είναι πολύ ομαλός στην πρόσβαση, αλλά σας αποζημιώνει το εξαιρετικό τοπίο.
Κολούμπο: Πλήρως ανοργάνωτη παραλία, για όσους αποφεύγουν τα “κοσμικά”. Πηγαίνετε νωρίς, γιατί το απόγευμα έχει σκιά. Εκτεθειμένη στο βοριά.

Φαγητό

Κουκούμαβλος (Φηρά) Πολυβραβευμένο εστιατόριο στην άκρη των Φηρών, εκεί που κάποτε ήταν η Αλεξάνδρεια. Εξαιρετικό μπαλκόνι και εσωτερικό, ίσως τα καλύτερα πιάτα του νησιού.
1800 (Οία) Παλιό αρχοντικό που μετατράπηκε σε εστιατόριο– και αυτό με πολλά βραβεία - με πελατεία ακόμα και από το Χόλιγουντ. Η ταράτσα έχει και θέα, μερικά πιάτα είναι απλώς θεϊκά.
Seaside (Αη Γιώργης) Στην άκρη του Περίβολου, ο πληθωρικός σεφ Τάσος δημιουργεί θαύματα πάνω στην παραλία. Καλύτερο τραπέζι μια μεταποιημένη βάρκα. Όλη την ημέρα και για μπάνιο.
Βανίλια (Φηροστεφάνι) Ο Δημήτρης σας υποδέχεται με εξαιρετική κουζίνα και εκπληκτική θέα στην καλντέρα, σε “ντεκοντρακτέ” ατμόσφαιρα και λογικές τιμές.
Ιl Cantuccio (Φηροστεφάνι) Αυθεντική ιταλική κουζίνα, από ζευγάρι Ιταλών, σε πολύ λογικές τιμές.
Aκταίον (Φηροστεφάνι) Παραδοσιακή ταβέρνα με εκπληκτική θέα – έχει ταϊσει γενιές και γενιές.
“Μεταξύ μας” (Έξω Γωνιά) Ευφάνταστη ταβέρνα με ατμόσφαιρα παρέας – ενίοτε και κάποια live.
Yazz (Περίσα) Βeach bar με ιστορία, από τα πρώτα του νησιού. Ο Μισέλ σερβίρει ποτά και οι γονείς του μαγειρεύουν σπιτικά, φθηνά και νόστιμα.


Καφές, ποτό και θέα

Enigma cafe (Φηρά) Με εξαιρετική θέα στο ηφαίστειο, πρωινά – και δωμάτια.
Καφέ Franco's (Πύργος) Από τους πρώτους στο νησί, ο κομψός Franco δεν είναι πια στην καλντέρα, αλλά στον Πύργο, όπου έφτιαξε μια έξοχη γωνιά, με εναλλακτική θέα.
Μελένιο (Οία) Απαραίτητη στάση για γλυκό, στον περίπατο σας στην Οία.

Νυχτερινή ζωή

Τropical (Φηρά) Από τα πρώτα του νησιού, κατακλύζεται από αγγλοσάξονες. Εμπορικό, αλλά αυθεντικό, με τη φροντίδα του Steve και της April. Θέα που κόβει την ανάσα, από το πρωί με χυμούς.
Casablanca (Φηρά) Ο Χρήστος έδωσε την δική του αισθητική εκδοχή, σ' ένα μαγαζί με βαριά ιστορία. Το πιο προχωρημένο του νησιού, με δεκάδες resident και guest dj's.
Κυρά Θήρα (Φηρά) Κλασικό μπαρ, με jazz αισθητική και ανανεωμένη διάθεση – το μόνο που λειτουργεί όλο το χρόνο.
Χασάπικο (Οία) Η λύση σας για ποτό, αν βρεθείτε βράδυ στην Οία – σ' ένα προσεγμένο music bar.

Επιστροφή "στον τρίτο κόσμο"...

Φέτος δεν συμμετείχα στην “επιστροφή των μυρίων” - ευτυχώς είχα την τύχη να γυρίσω με αεροπλάνο. (Για το πώς “φωνασκούν” οι συμπατριώτες μας σε κάθε ευκαιρία, αεροδρόμιο, πτήση και με τι “χιουμοράκι” υποβαθμίζεται η εικόνα μιας “φυλής” που κατά τα άλλα θα μπορούσε να αποτελείται από συμπαθείς και “μια χαρά” ανθρώπους, είναι μια μεγάλη κουβέντα. Τείνω να καταλήξω οτι αυτό που κυρίως μας λείπει είναι η συναίσθηση του “δημόσιου χώρου” - να σεβόμαστε την ησυχία του άλλου, να μην καθιστούμε “δημόσιο” το προσωπικό μας θέμα, να μη γινόμαστε εν τέλει “ρόμπα” από την ανάγκη επικοινωνίας ή/και εξωστρέφειας που μας διακρίνει.)


Διαβάζω όμως οτι αυτή τη φορά έγινε πραγματικά “της κολάσεως”, με ουρές χιλιομέτρων - ειδικά σε αυτή την άθλια εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών, για την οποία (όπως και σε άλλους τέτοιους δρόμους, χωρίς τις απαραίτητες λωρίδες και τη διαχωριστική νησίδα) ο εργολάβος εισπράττει παράνομα, όπως καταγγέλεται, τα διόδια - βάσει κοινοτικής οδηγίας. Εδώ έχουμε ένα πρώτο “τριτοκοσμικό” θέμα: Είναι ή δεν είναι νόμιμα τα διόδια; Κι αν δεν είναι (σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία, με ποιο δικαίωμα η κυβέρνηση (το ΥΠΕΧΩΔΕ δηλαδή) έκανε αυτές τις συμφωνίες με τους εργολάβους – οι οποίοι εισπράττουν εδώ και καιρό, χωρίς να έχουν καν αρχίσει ακόμα έργα;

Ποια είναι η διαφορά από τις άλλες χρονιές; Πρώτον, οτι τα ΙΧ συνεχώς αυξάνονται . Δεύτερον, οτι οι νέοι εργολάβοι των εθνικών οδών δεν “ανοίγουν” τα διόδια τις ώρες της αιχμής (όπως έκανε το κράτος παλαιότερα), για να μη χάσουν τα λεφτά. Διαβάζω οτι τελικά, μετά από πιέσεις – και για λίγη ώρα – άνοιξαν κάποια. Εδώ είναι το δεύτερο “τριτοκοσμικό” ζήτημα: Δικαιούται να σου ζητάει διόδια ο εργολάβος, αν δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει στοιχειωδώς ομαλές συνθήκες κυκλοφορίας στον δρόμο που “ελέγχει”; Μήπως δεν δικαιούται επίσης να εισπράττει διόδια, όταν εκτελεί έργα – και σε περιορίζει, ας πούμε, στη μία λωρίδα;

Ακούω τόσα χρόνια τους συγκοινωνιολόγους/περιβαλλοντολόγους που λένε οτι η χώρα μας έχει “λάθος προσανατολισμό”. Οτι προσπαθούμε να φτιάξουμε οδικούς άξονες – ενώ θα έπρεπε να επικεντρώνουμε στη μετακίνηση με το τρένο. Αισθάνομαι κι εγώ ένοχος, γιατί έχω ΙΧ - και επιβαρύνω κι εγώ την κυκλοφορία με τις εξόδους μου. Αντιλαμβάνομαι οτι είναι λάθος αυτό το μοντέλο “όσο περισσότερους δρόμους φτιάχνεις, τόσο περισσότερο διευκολύνεις τελικά – όχι τη μετακίνηση – αλλά την αγορά νέων αυτοκινήτων”.

Όμως, η συνεχής αύξηση των ΙΧ (πέρα από το ψώνιο του Έλληνα) δεν υπαγορεύεται από το συνεχές marketing της αγοράς αυτοκινήτου – και τον τραπεζικό δανεισμό; Όταν περάσει αυτή η κρίση, δεν θα επανέλθουμε στη μαζική (και εύκολη) απόκτηση ΙΧ; Αλλιώς, δεν θα κινδυνεύει πάλι μια ολόκληρη αγορά, με χιλιάδες εργαζόμενους, να υποστεί τις (κοινωνικές) συνέπειες μιας ύφεσης, που κανείς δεν τη θέλει; Κι αφού αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως, μια απόσυρση δεν θα ανανέωνε τελικά το στόλο, θα μείωνε τη ρύπανση και θα επιτύγχανε μεγαλύτερη οδική ασφάλεια – αλλά και θα βοηθούσε στην κρίση; Άρα;


Όσο κι αν ακούω οτι και η Αττική οδός “μποτιλιάρεται” κάποιες ώρες της ημέρας, δεν μπορώ παρά να σας ομολογήσω οτι κάθε φορά που πάω στη δουλειά μου, κάνω “άγαλμα” στο Σημίτη, το Λαλιώτη, τον Μπόμπολα (ή όποιον άλλον θέλετε). Αντί να οδηγώ/ρυπαίνω/καταπονώ το αυτοκίνητο μου επί μία ώρα μέσω του κέντρου, φτάνω σε 15 λεπτά – με τριψήφιες ταχύτητες. Φυσικά πληρώνω – και ακριβά. Αλλά αισθάνομαι οτι από το “κομβικό” αυτο έργο, εισπράττω μια ουσιαστική “ανταπόδοση”.

Με βάση την εμπειρία της Αττικής οδού, η ανακοίνωση του μεγαλεπήβολου προγράμματος οδικής ανάπτυξης (ειδικά για την Αττική) από τον Γιώργο Σουφλιά μοιάζει λογική – ασχέτως αν ακούγεται πολύ “μελλοντική” και ενδεχομένως καταστροφική για τα Μεσόγεια, που ένας Θεός ξέρει πώς θα αναπτυχθούν, έτσι χωρίς σχέδιο.

Μήπως όμως ο προβληματισμός του Αντώνη Καρκαγιάννη στην Καθημερινή είναι σωστός; Μήπως δεν πρέπει να κάνουμε άλλα έργα οδικής ανάπτυξης στην Αττική, αλλά να “σπρώξουμε” οικονομική δραστηριότητα και έργα προς την περιφέρεια, ώστε να επιτευχθεί μια ουσιαστική αποκέντρωση; Είναι εφικτό όμως αυτό ή θα παραμείνει η Αθήνα πρωτεύουσα μιας “υδροκέφαλης χώρας”;

Επιστρέφω στη “μεγάλη επιστροφή” - και στον τρίτο κόσμο της Κορίνθου-Πατρών. Πριν κάνουμε οτιδήποτε άλλο, είναι δυνατόν ο ένας από τους δύο βασικούς οδικούς άξονες εξόδου από την Αθήνα (και ταυτοχρόνως η κύρια πύλη εισόδου από την Ευρώπη, μέσω Ιταλίας) να είναι ακόμα στο “Θα”; Είναι δυνατόν να εισπράττονται διόδια τόσο καιρό (προκαταβολικά) και ακόμα να μην έχει αρχίσει τίποτα; Είναι δυνατόν να είναι ο δρόμος με τα περισσότερα θανατηφόρα τροχαία – και να μην είναι ακόμα “εθνική προτεραιότητα”;

Είμαι απολύτως διατεθειμένος να ακούσω τους ειδικούς για την αλλαγή στρατηγικής που ίσως πρέπει να αποφασίσει η χώρα – να σταματήσει να επενδύει στους οδικούς άξονες. Αλλά, εν έτει 2009, αν εξακολουθούμε και έχουμε τέτοια “εθνική οδό”, νομίζω οτι δεν μπορούμε να συζητήσουμε τίποτε άλλο, πριν την κάνουμε το γρηγορότερο δυνατόν αυτοκινητόδρομο...


Υ.Γ. Είναι προφανές οτι η εντοπιότητα υποδεικνύει τις προτεραιότητες - που συνδυάζονται με τις χαμηλές επιδόσεις του Γιώργου Σουφλιά. Ελάχιστα χιλιόμετρα στο Μαλιακό, μερικά ακόμα στην Εγνατία, εκτροπή του Αχελώου, ελάχιστη δουλειά στο μετρό της Αθήνας. Η γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου παραμένει “αναξιοποίητη”, γιατί ούτε για την Ιονία Οδό έχει αρχίσει τίποτα, εδώ και πέντε χρόνια...



Οι φωτό είναι από τα in.gr και http://www.digital-camera.gr


Οι συναυλίες που έχουμε δει (ή χάσαμε) στη ζωή μας, μας καθορίζουν. Η πρώτη σημαντική που έχασα ήταν η μεγάλη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας, στις 10 Οκτωβρίου 1988. Έκανα την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή της ζωής μου, στο ξεκίνημα του Sky 100.4 - και ήταν αδύνατο να λείψω, όσο κι αν “έσκαγα” από το κακό μου...
Έτσι, μαζί με τους Peter Gabriel, Sting, Bruce Springsteen, Tracy Chapman (χάθηκε αυτή) και Γιώργο Νταλάρα, έχασα την ευκαιρία να δω έναν από τους επιφανέστερους καλλιτέχνες του (πραγματικού και όχι μεταφορικού) τρίτου κόσμου, τον Σενεγαλέζο Youssou N'Dour. Τον είχαμε μάθει δύο χρόνια πριν, από τη συμμετοχή του στο αριστουργηματικό “In Your Eyes”, της μεγαλύτερης εμπορικής επιτυχίας του Gabriel, “So” - ήταν η εποχή που ο πρώην τραγουδιστής των Genesis άρχιζε την εξερεύνηση της (ανύπαρκτης ως όρου ακόμο) “world music”.
Έκτοτε δεν παρακολούθησα τον Ν'Dour φανατικά, αλλά δύο ακόμα συνεργασίες ήταν εξαιρετικές: Μία με τη Αμερικανο-σουηδή Neneh Cherry στο “7 seconds” και μια με τον Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto, με το “Diabaram” στο άλμπουμ “Beauty”. Το post αυτό “μεταδίδεται” την ώρα που δίνει συναυλία στην Αθήνα, για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

“Οι αλήθειες των άλλων”

Σπάνια θέλω να μιλήσω με τόσο ενθουσιασμό για ένα βιβλίο που διάβασα. Όχι μόνο γιατί ο Νίκος Θέμελης έχει εξελιχθεί σε έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς – έχω διαβάσει και τα έξι του βιβλία, με προτίμηση στην αρχική “τριλογία” και σε τούτο εδώ, το τελευταίο. Όχι μόνο γιατί “Οι αλήθειες των άλλων” έφυγαν μονορούφι, μέσα σε μιάμιση μέρα διακοπών. Αλλά κυρίως γιατί τα έργα του Θέμελη – με κυρίαρχο και πάλι αυτό - με ενθουσιάζουν για την ψύχραιμη ιδεολογική τους ματιά.

Η μεγάλη αξία του Θέμελη δεν είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, η λογοτεχνική - αν και έχει έναν εντυπωσιακά απλό, στρωτό και κατανοητό λόγο μαζί με το ταλέντο της συναρπαστικής αφήγησης ενός παλιού παραμυθά. Είναι η “πολιτική” διάσταση των έργων του – το πόσο καταφέρνει να διηγείται την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, χωρίς να καταφεύγει σε κανένα “φόβο και πάθος” και χωρίς να χάνει τίποτα από την “ελληνικότητα” του. Να αφηγείται πειστικά, χωρίς να δικαιολογεί καμία αγριότητα – αλλά καταγγέλλοντας κάθε μισαλλοδοξία. Είναι παροιμιώδης η ικανότητα του να βλέπει την ιστορία από όλες τις πλευρές, να μπαίνει – σαν ιδανικός διπλωμάτης με άποψη- “στα παπούτσια του άλλου”.

Είναι σαφές οτι οι μεγάλοι “εχθροί” του Θέμελη είναι ο εθνικισμός, ο φανατισμός, οι διακρίσεις, ο συντηρητισμός, η υποκρισία, η στενομυαλιά, η καθυστέρηση, η υπανάπτυξη, ο πόλεμος, η βία – και πάνω απ' όλα το “εθνικό παραμύθιασμα”. Στις “αλήθειες των άλλων”, αποδομεί με μαεστρία όλα τα σύμβολα της εθνικής μπουρδολογίας και απληστίας, που “φούσκωσαν” τη “Μεγάλη Ιδέα”, προκάλεσαν την πιο “ιμπεριαλιστική” ελληνική εκστρατεία στα βάθη της Τουρκίας και οδήγησαν στη Μικρασιατική καταστροφή και στην εγκατάλειψη των Ελλήνων που κατοικούσαν εκεί. Τα “σκάγια” του – εκτός φυσικά από τις συντηρητικές δυνάμεις της εποχής, ελληνικές και ξένες – παίρνουν και το Βενιζέλο (για τα λάθη του), τους Ελλαδίτες και τη συμπεριφορά τους προς τους πρόσφυγες. Όμως κανένας “εθνικοπατριώτης” δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει για “ανθελληνισμό”: Ο Θέμελης εκφράζει συνεχώς τον θαυμασμό για τον ελληνισμό, όταν προκόβει και συμπεριφέρεται έντιμα. Ούτε διακατέχεται από κανένα σύμπλεγμα - θαυμάζει τις γνήσιες αξίες της ανατολής, όσο και αυτές της Ευρώπης του Διαφωτισμού.

Στο συναρπαστικό αυτό μυθιστόρημα, ο ήρωας του “σοκάρει” το σύστημα, υιοθετώντας μια πολύ διαφορετική εκδοχή για τη στάση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, κατά την άλωση της Πόλης. Το ίδιο όμως “σοκάρεται” και ο ίδιος, όταν ο (επίσης ιστορικός) γιός του ακολουθεί την ίδια “επιμονή στην αλήθεια” σ' ένα άλλο “καυτό” ζήτημα, αυτό της διαμάχης για τη συνέχιση της ελληνικότητας από την αρχαιότητα ως σήμερα. Ο (τόσο επιζήμιος) ρόλος του “ελληνονορθόδοξου” κατεστημένου υπονοείται σε κάθε βήμα. Το ζήτημα των μειονοτήτων στη Θράκη (που ακόμα δεν έχει επιλυθεί πλήρως, παρά τα τεράστια βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία 15 χρόνια) θίγεται με τον πιο έξυπνο και “σύγχρονο” τρόπο – παρά το “προπολεμικόν” της αφήγησης. Ακόμα και το θέμα της ομοφυλοφιλίας (έκπληξη για τη μέχρι τώρα θεματολογία του συγγραφέα) θίγεται με εξαιρετικό τρόπο - με τη ματιά του ετεροφυλόφιλου, που σέβεται τις προτιμήσεις του άλλου.

Ο Θέμελης υποδεικνύει οτι ο πραγματικός πατριώτης δεν είναι αυτός που διαλαλεί υποκριτικά (ή μη) το “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, αλλά ο προοδευτικός άνθρωπος, που σέβεται τους άλλους και επιδιώκει την αλήθεια πέρα από μύθους – τη συνεννόηση πέρα από αντιθέσεις. Η “εκτέλεση” της γυναίκας του ήρωα από τους κομμουνιστές, γιατί είχε “χαφιεδίσει” στην Ασφάλεια έναν οικογενειακό φίλο, έρχεται σαν φυσική λύτρωση. Ούτε όμως και με αυτό ο συγγραφέας πανηγυρίζει – μην υποστηρίζοντας καμία βία. Ο ίδιος ο ήρωας έχει τη συμπεριφορά που περιμένεις από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο, που γεννήθηκε σε αυτή τη γωνιά της γης. Συνδιαλέγεται με άνεση με τον Αμερικανό ή τον Άγγλο – αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζει οτι είναι τυχερός που ζει μια πολιτισμένη, αστική ζωή και δεν αρκείται στις “ίσες αποστάσεις”, στο ζήτημα του εμφυλίου: Καταδικάζει τους νικητές, όχι μόνο γιατί είχαν στις τάξεις τους τους ταγματασφαλίτες και τους φασίστες, αλλά και γιατί “πάτησαν σαν σκουλήκια” τους ηττημένους, αφήνοντας έναν τόπο στην καθυστέρηση επί δεκαετίες.

Με αυτό το βιβλίο, ο Θέμελης εκφράζει αυτό που θα επιθυμούσαμε να υπάρχει ως “πεφωτισμένη (κεντρο)αριστερά”. Και που μόνο ως μονάδες το έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα...




Υ.Γ. Δεν ξέρω αν υπάρχουν “πολλές αλήθειες”. Υπάρχουν σίγουρα πολλές οπτικές, πολλές ερμηνείες και ειδικά στην πολιτική και στις πάσης φύσεως σχέσεις θα πρέπει να μπορούμε να τις “αγκαλιάσουμε όλες”, ώστε να βρούμε έναν “ελάχιστο παρονομαστή συνεννόησης” - όχι για να βολέψουμε κανενός τις επιδιώξεις, αλλά για να κάνουμε παραγωγικό διάλογο και να αμβλύνουμε τα πάθη.

Αμπελοφιλοσοφώντας, θα έλεγα οτι υπάρχουν πολλά “επίπεδα”, πολλές “διαστάσεις” της αλήθειας. Σε κάθε ένα από αυτά η αλήθεια είναι όμως “μια και αντικειμενική”. Είναι αυτό που “πραγματικά συνέβη” - που μπορεί κανείς μας να μην το ξέρει ακριβώς. Αυτό τουλάχιστον πρεσβεύει το τραγούδι του post, από τους Handsome Boys Modelling School: “You can't hide from the truth, because the truth is all there is”...

Τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες), οι άνθρωποι ξέρουμε την αλήθεια για τον εαυτό μας – αλλά αρνούμαστε να την παραδεχτούμε. Γενικά, μια από τις πιο συχνές (και επικίνδυνες) “ασθένειες” - τόσο σε προσωπικό, όσο και σε “εθνικό” επίπεδο – είναι οτι αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πόσο “αυτοπαραμυθιαζόμαστε” και το πόσο τελικά “ψωνάρες” είμαστε...

Η εντιμότητα που έφυγε νωρίς...

Έχω ένα φίλο που κάποτε ήταν ιατρικός επισκέπτης – σπούδασε βιολόγος και αυτή ήταν η μόνη του επαγγελματική διέξοδος για αρκετά χρόνια. Θυμάμαι ακόμα πόσο αηδιασμένος έφυγε από αυτό το “εξευτελιστικό και ανούσιο” (όπως το θεωρούσε) επάγγελμα. Η υποτιθέμενη “ενημέρωση” των γιατρών για τα καινούργια φάρμακα δεν ήταν τίποτε άλλο γι αυτόν, παρά μια “γλοιώδης” διαδικασία στυγνής εμπορικής προώθησης των προϊόντων της φαρμακευτικής εταιρείας που εκπροσωπούσε, με δωράκια, φορτικές επισκέψεις, πιέσεις κλπ. Ευτυχώς “αυτός έφυγε νωρίς” - και βρήκε άλλη επαγγελματική ενασχόληση, πολύ πιο δημιουργική...

(Επ' ευκαιρία, μην αφήνετε τις εταιρείες να βαφτίζουν “ενημέρωση” την προώθηση των προϊόντων τους. Όταν τράπεζες και άλλες εταιρείες σας τηλεφωνούν, παραβιάζοντας το άσυλο της οικίας σας, απαντήστε τους οτι αυτό που κάνουν δεν είναι “ενημέρωση”, αλλά “επιθετικό μάρκετινγκ” - και μάλιστα στην πιο “σκληρή” του μορφή. Το τηλέφωνο σας, ακόμα και αν το έχετε δώσει εσείς σε αυτούς, δεν το έχουν για να πουλάνε υπηρεσίες, αλλά για να σας ειδοποιούν μόνο για υποθέσεις σας. Πολλές τράπεζες κάνουν το κόλπο να σας ζητάνε να τις ενημερώσετε γραπτώς οτι δεν επιθυμείτε τέτοια ενόχληση – κάτι που φυσικά βαριέστε να κάνετε. Σε αντίβαρο – αν τα πράγματα έχουν φτάσει στο “αμήν” - μπορείτε να κάνετε αίτηση στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, όχι μόνο για να καταγγείλετε, αλλά και για να δηλώσετε “εξαίρεση” από κάθε είδους τέτοια ενόχληση συνολικά. Οι εταιρείες είναι υποχρεωμένες να λαμβάνουν υπ' όψιν τους αυτή τη λίστα.)


Δεν φιλοδοξώ εδώ να αναλύσω την υπόθεση “φακελάκι” στην υγεία – δεν είμαι άλλωστε από τους αρμοδιότερους. Έχω όμως τις προσωπικές μου εμπειρίες, όπως και σχεδόν κάθε Έλληνας, που δεν είναι πολύ νέος. Αυτό που επισημαίνω σε αυτό το πολύ καλό ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου στην Καθημερινή, είναι η παράμετρος “με συμπαρασύρει το ρεύμα”...

Ενώ λοιπόν φαίνεται οτι οι περισσότεροι γιατροί αρχίζουν την καριέρα τους με τη διάθεση να είναι απολύτως έντιμοι και “κατακεραυνώνουν” το φακελάκι, στην πορεία, βλέποντας το όργιο διαφθοράς (κυρίως στις προμήθειες), “υποκύπτουν” – γιατί οι ανάγκες μεγαλώνουν και οι αντιστάσεις κάμπτονται.

Στο δίκαιο (αλλά και στον ηθικό κώδικα των περισσοτέρων ανθρώπων) δεν ισχύει το “Κύριε Πρόεδρε, μα και αυτός πέρασε το κόκκινο, γιατί τιμωρείτε μόνο εμένα;” Ωστόσο, οι Έλληνες, ως μεσογειακοί (και με ροπή στην κουτοπονηριά), το επικαλούνται συχνά. “Μα δεν βλέπεις τι γίνεται;” είναι η συνήθης δικαιολογία.

Η προσωπική ευθύνη του καθενός παραμένει αμείωτη. Ωστόσο, η διόγκωση της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, σε αυτή τη χώρα, απαιτεί επιτακτικά μέτρα: Ένα (πρώτο) από αυτά είναι η διαφάνεια παντού. Γι αυτό και – δεδομένου του πλεονεκτήματος που προσφέρει πια η τεχνολογία – η πρόταση Παπανδρέου για δημοσίευση ΚΑΘΕ απόφασης, προμήθειας και διαγωνισμού στο ίντερνετ, είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Το άλλο μεγάλο κεφάλαιο στο θέμα “διαφθορά” και “φακελάκι” είναι βέβαια η συμπεριφορά του πολίτη, που επιμένει (είτε από ανασφάλεια, είτε από “συνήθεια” - αποδοχή δηλαδή ενός τριτοκοσμικού “εθίμου”) να πληρώνει το γιατρό. Να τον κυνηγάει μάλιστα κιόλας – με αποτέλεσμα ο γιατρός, που δεν δέχεται το φακελάκι, να καταντάει γραφικός.

Ο τομέας της υγείας είναι – κατά την προσωπική μου άποψη – η μεγάλη αποτυχία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα. Θα έλεγα πιο πολύ του δεύτερου. Γιατί αν το ΕΣΥ έχει διαλυθεί, αυτό οφείλεται σε συγκεκριμένες πολιτικές και πρακτικές απαξίωσης, που εντάθηκαν απελπιστικά την τελευταία πενταετία (και θα μπορούσαν να ανατραπούν). Πήγα πρόσφατα στο Αττικόν, που δεν είχα επισκεφθεί, τόσα χρόνια που "υπολειτουργούσε". Εντυπωσιακό σύγχρονο κτήριο - αλλά πάρκινγκ που δεν είχαν τελειώσει, ατέλειωτες ουρές για μια εξέταση, "τριτοκοσμικό" στυλάκι...


Ο ιδιωτικός τομέας από την άλλη, ενώ κατάφερε εξαρχής να έχει εξαιρετικές ξενοδοχειακές υπηρεσίες, δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από το “εμπόριο”. Αν δεις και μερικούς ιδιοκτήτες των περίφημων “ιατρικών μεγαθηρίων”, καταλαβαίνεις απόλυτα γιατί. Υπάρχουν μονάδες - “σούπερ μάρκετ”, στις οποίες μπαίνεις για έναν έλεγχο – και βγαίνεις με (αχρείαστες) εξετάσεις και λογαριασμούς πολλών χιλιάδων ευρώ. Υπάρχουν μαιευτήρια, που όσο και αν προσπαθείς να διατηρήσεις τη διατροφή του παιδιού σου, όπως εσύ τη θέλεις, αυτά θα σου επιβάλουν τις “εμπορικές τους επιλογές”.

Και βέβαια, όταν προκύπτουν οι επιπλοκές και τα “δύσκολα”, αμέσως σε στέλνουν στα κρατικά νοσοκομεία. Γιατί μόνο αυτά μπορούν να αντιμετωπίσουν επιστημονικά το πρόβλημα. Κι όμως έχουν καταδικαστεί στην εξαθλίωση...




Οι φωτό είναι από τα http://images.google.com και http://xpolis.blogspot.com

Το post αυτό συνοδεύεται από τον Αργεντινό Federico Aubele - το κομμάτι είναι αφιερωμένο στη συν-blogger Maria Jose, που είναι γιατρός και ακούει και καλές μουσικές...

Give me a ticket...

Η σκέψη με απασχολούσε πάντα – από την ώρα που προέκυψε αυτό το "κίνημα". Να δίνω το εισιτήριο του μετρό στον επόμενο επιβάτη ή όχι;

Οι συγκοινωνιολόγοι στο μυαλό μου (γιατί μου γίνονται αντιπαθείς μερικές φορές;) με κατακεραύνωναν: “Σαμποτάρεις την ανάπτυξη των ΜΜΜ, γίνεσαι εχθρός τους, δεν βοηθάς να εξαπλωθούν και να επιβληθούν – αντιθέτως λειτουργείς υπέρ του ΙΧ έτσι”...


(Η συζήτηση αυτή μοιάζει με την αποκαλούμενη “πειρατεία” στη μουσική (ή και στις ταινίες). Η αλήθεια είναι οτι ο ευκολίες της (τζάμπα) αναπαραγωγής και διάδοσης της μουσικής την τελευταία δεκαπενταετία έχουν “στραγγαλίσει” τις δισκογραφικές εταιρείες – που με τη σειρά τους δεν επενδύουν πια σχεδόν καθόλου σε αξιόλογα πράγματα, με αποτέλεσμα η μουσική παραγωγή να έχει “φτωχύνει” πολύ. Έχουν όμως τεράστιες ευθύνες και οι ίδιες – τη στραγγάλισαν και μόνες τους τη μουσική. Είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα αυτό...)

Υπερβολές, απαντούσα. Πόσοι πια θα γλυτώσουν το εισιτήριο έτσι; Πιο πολύ σκεπτόμουν οτι δεν μπορείς να “προπαγανδίζεις” την παρανομία, τη “λούφα”, το “τζαμπατζηλίκι”. Είναι σα να εγκρίνεις αυτούς που δεν αγοράζουν ποτέ εισιτήριο, που “μετακινούνται παρασιτικά”, εις βάρος των άλλων.

Από την άλλη, το εισιτήριο, ακόμα και 80 λεπτά που ήταν (πόσο μάλλον τώρα που είναι 1 ευρώ) δεν είναι και φτηνό. Όχι σε σύγκριση με άλλα μετρό στην Ευρώπη – που είναι και ακριβότερα, αλλά και δεν είναι τόσο περιποιημένα, μοντέρνα και καινούργια όσο το δικό μας. Αλλά σε σχέση με το βιοτικό επίπεδο, την αγοραστική δύναμη, τους απελπιστικά χαμηλούς μισθούς μας – σε συνδυασμό με την “αισχροκερδή” ακρίβεια.

Γι αυτό, εδώ και πολύ καιρό, έχω αποφασίσει να δίνω το εισιτήριο μου – σ' ένα νέο παιδί. Όχι σε έναν συνομήλικο μου ή μια ηλικιωμένη κυρία. Όχι γιατί κι αυτοί δεν το έχουν ίσως ανάγκη, αλλά γιατί αισθάνομαι οτι μπορεί άθελα μου να προσβάλω και κάποιον.

Στο πολύ νέο αγόρι ή κορίτσι όμως, που θέλει “να φάει την πόλη με το κουτάλι” και το 1 ευρώ είναι σχεδόν σίγουρα “βαρύ” για τα εισοδήματα του – θα το δώσω “φανατικά” (εγώ που έχω μια κάπως καλύτερη οικονομική δυνατότητα, θεωρώ οτι το οφείλω). Κι αν οι αρχές μου παραβιάζονται ή το “politically correct” μέσα μου κλονίζεται (καλά να πάθει μερικές φορές), δεν πειράζει. Ακόμα κι αν κάποιοι είναι αμήχανοι ή σχεδόν αγενείς (γιατι είναι τόσο δύσκολο το ευχαριστώ;), το "αντίτιμο" είναι τα χαμόγελα που έχω εισπράξει...

Εσείς;



H φωτό είναι από το http://www.amel.gr

Το post συνοδεύεται από το ιστορικό Καλιφορνέζικο συγκρότημα (ντουέτο στην ουσία) των Steely Dan. Το "Hey Nineteen" του 1981 είναι στην ουσία το "κύκνειο άσμα" της πρώτης τους περιόδου (επανασυνδέθηκαν το 1993).

Στην εποχή του Ομπάμα...

O Μάικλ Λαμάρ είναι ένας 44χρονος αφροαμερικανός, σωσίας του Μπαράκ Ομπάμα. Πρόσφατα απολύθηκε από την τράπεζα JP Morgan Chase – αλλά η ομοιότητα του με τον Αμερικανό Πρόεδρο τον έσωσε από την ανεργία. Πόζαρε για διαφημιστική καμπάνια της τουρκικής τράπεζας Garanti και άρχισε έτσι μια νέα καριέρα. Ο Τούρκος διαφημιστής εξηγεί σε ρεπορτάζ του CNN: “Δεν θα κάναμε ποτέ αυτή την εκστρατεία, με τον προηγούμενο πρόεδρο. Ο Ομπάμα συμβολίζει την ελπίδα, όχι μόνο για τις ΗΠΑ, αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη”.

Αν η μικρή αυτή ιστορία συνοψίζει τη γοητεία που ασκεί ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου, οι αλλεπάλληλες σύνοδοι αποδεικνύουν οτι αυτή λειτουργεί. Πρώτα απ΄όλα γιατί ο πλανήτης παρακολουθεί έναν “κανονικό” και “σύγχρονο” άνθρωπο, εμφανώς έξυπνο και ισορροπημένο, σε αντίθεση με τον προκάτοχο του. Το βλέπεις στο πώς μεταχειρίζεται τις “δουλικές” προσφωνήσεις, τύπου “είσαι ο Μέγας Αλέξανδρος” - με εξαιρετικά “ψιλό γαζί”, έτσι ώστε να μη γίνεται ούτε γελοίος, αλλά ούτε και αγενής. Το βλέπεις στην κίνηση και στη “γλώσσα του σώματος”, ειδικά όταν κάθεται με άλλους “ηγέτες”, που μοιάζουν απλώς “μπούληδες” δίπλα του. Το βλέπεις στις εξαιρετικά προσεγμένες διατυπώσεις για όλα τα παγκόσμια ζητήματα και πώς διαφοροποιείται από το αμερικανικό κατεστημένο, αποφεύγοντας τη ρήξη – αλλά εισάγοντας κάτι νέο.

Αυτός λοιπόν ο αποκαλούμενος “σοσιαλιστής” (!) στη χώρα του, αντιλαμβανόμενος την αλλαγή των συνθηκών που προκάλεσε η οκταετία Μπους και η οικονομική κρίση, πέταξε την “καουμπόϊκη προσέγγιση” (γιατί προφανώς ποτέ δεν την είχε), ήρθε στην πρώτη του “ηγετική και κρίσιμη” επίσκεψη στην Ευρώπη, για να χαράξει μια νέα εποχή στις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με τον υπόλοιπο κόσμο – και προφανώς τα κατάφερε. Η πειθώ και ο διάλογος, στη θέση του “πιεστικού τσαμπουκά” λειτούργησαν. Και μαζί τους, τελείωσε και μια εποχή βλακώδους και καταστροφικής ηγεμονίας – τόσο των φανατικών ευαγγελιστών/εγκληματιών στο Ιράκ, όσο και ενός καπιταλισμού των “ανεξέλεγκτων αγορών”.

Μπορεί στη Σύνοδο των G20 να μην σχηματοποιήθηκε μια νέα παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική, ωστόσο κερδήθηκε μια μάχη, αυτή της συνεννόησης – και κυρίως της αλλαγής ψυχολογίας. Η κρίση δεν έχει τελειώσει – το αντίθετο. Και η μεγάλη διελκυστίνδα μεταξύ ΗΠΑ, Βρετανίας και Ιαπωνία από τη μια και Γαλλίας-Γερμανίας από την άλλη, ήταν “περισσότερα κεφάλαια στις αγορές εναντίον περισσότερου ελέγχου και συγκράτησης, λόγω χρεών και ελλειμμάτων”. Ο Ομπάμα άκουσε τους οικονομολόγους όπως ο Κρούγκμαν, αλλά ακούει και τις φωνές που φιλοδοξούν να περιορίσουν την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία του συστήματος. Η συνέχεια θα δείξει ποιος έχει περισσότερο δίκιο. Σε κάθε περίπτωση οι χρηματαγορές πήραν ανάσα, οι ανατολικές χώρες της Ευρώπης το ίδιο (με την ενίσχυση του ΔΝΤ) – μπορεί να πάρουμε όλοι, με την αλλαγή του κλίματος και την κατανάλωση. Το ευρώ προβλέπεται να μείνει ψηλά έναντι του δολαρίου -και αυτό μπορεί να “στριμώξει” την Ευρώπη, που όμως βγήκε κερδισμένη, γιατί έχει περισσότερη φωνή. Ακόμα κι αν αυτή θυμίζει τον τρόπο ομιλίας του Λουί ντε Φινές, ίδια με τα “τσαλιμάκια” του Νικολά Καραγκιοζί, που απείλησε να αποχωρήσει αν δεν υπάρξουν απτά αποτελέσματα.


Όσο κι αν η φωτογραφία Ομπάμα – Μετβέντεφ (με την "αυτού σοβαρότητα" Μπερλουσκόνι στη μέση) είναι άκρως απωθητική, στην αμέσως επόμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο Αμερικανός Πρόεδρος επικύρωσε τα ανοίγματα του, με βάση τη νέα γεωστρατηγική του πολιτική: Γέφυρες προς Κίνα και Ρωσία, χείρα φιλίας προς το Ιράν (αλλά και υπενθύμιση της νομιμότητας “αλά Συμβούλιο Ασφαλείας”, με αφορμή την εκτόξευση πυραύλου από την Βόρεια Κορέα, ακριβώς πάνω στη συγκυρία) και μια νέα “κατευναστική” πολιτική, που περιλαμβάνει ακόμα και ευχές για έναν πλανήτη χωρίς πυρηνικά. Το οτι η Ουάσινγκτον θα “ακούει” τις άλλες μεγάλες χώρες έχει κάποιες παρενέργειες, καθώς η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από Μόσχα και Πεκίνο θα περνάει πια στο “ντούκου” - ίσως γιατί όταν έχεις στο ενεργητικό σου Γκουαντάναμο και Αμπού Γκράιμπ, μόνο αν είσαι Τζωρτζ Μπους μπορείς να μιλάς κι από πάνω. Παράπλευρη κερδισμένη και η Τουρκία, που βλέπει το ρόλο της ως το “δυτικό Ισλάμ” στην περιοχή, να την αναβαθμίζει και να την σπρώχνει (ενδεχομένως;) πιο κοντά στις ράγες της Ευρώπης.

Σε κάθε περίπτωση, τα στάνταρντ της ηγεσίας αρχίζουν και ανεβαίνουν – και ειδικά στην Ευρώπη (που κοντεύει να πιάσει πάτο) ίσως οι λαοί πρέπει να το αντιληφθούν.






Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 09.04.09

Οι φωτό είναι από τα www.CNN.com, http://www.abc.net.au και http://tovima.dolnet.gr

To post συνοδεύεται (σε ένδειξη αυτοκριτικής) με την υπέροχη φωνή της Αμερικάνας Lizz Wright, που είχε δώσει μια εξαιρετική συναυλία στο Gazarte, πριν από μερικούς μήνες - πριν υπάρξει αυτό το blog. Θυμάμαι, εκτός από την εσωτερικότητα της κι έναν εξαίρετο πιανίστα. Η φωτό της είναι μια προσφορά του Τσαλαπετεινού.

H αδυσώπητη ρύπανση...

Την Παρασκευή που μας πέρασε, είχα την τιμή να κληθώ να συντονίσω μια συζήτηση σε επιστημονική ημερίδα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Για την ακρίβεια, ήταν η παρουσίαση της πορείας των ερευνών τριών επιστημονικών εργαστηρίων, σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, που μας αφορά όλους: τη ρύπανση στη λεκάνη του Ασωπού.

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά σκάνδαλα στη χώρα μας – ένα έγκλημα που έχει αφεθεί να “εξελίσσεται”, επί δεκαετίες. Και η συζήτηση αποκάλυψε (και αφορούσε) σχεδόν όλες τις παθογένειες μιας οργανωμένης πολιτείας, που έχει αφεθεί στην τύχη της...


Όπως καταλαβαίνετε, το κοινό δεν ήταν αμιγώς επιστημονικό, λόγω της τεράστιας κοινωνικής επίπτωσης του ζητήματος – στην υγεία όλων μας ενδεχομένως (και όχι μόνο σε αυτή των κατοίκων), καθώς τα αγροτικά προϊόντα που καλλιεργούνται σε μολυσμένο περιβάλλον μπορεί να φτάσουν στο πιάτο όλων. Το κοινό συμπεριελάμβανε κατοίκους και εκπροσώπους συλλόγων, δημάρχους, δημοτικούς και νομαρχιακούς συμβούλους της περιοχής, επιστήμονες και φοιτητές των αντιστοίχων κλάδων της γεωλογίας, της χημείας και της ιατρικής, συμβούλους του Ε' τμήματος του ΣτΕ που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, δημοσιογράφους και σπουδαστές.

Η παρακολούθηση από εμάς τους μη επιστήμονες δεν ήταν πάντα εύκολη, καθώς οι παρουσιάσεις ήταν πυκνές και (αναπόφευκτα) φορτωμένες με στοιχεία και μετρήσεις. Ωστόσο, πιστεύω οτι έγινε μια καλή κουβέντα μετά, με όσο το δυνατόν λιγότερα τα φαινόμενα που ταλαιπωρούν συνήθως αυτές τις εκδηλώσεις (πολλοί παριστάμενοι είναι φλύαροι, θέλουν να πουν το “κοντό τους και το μακρύ” τους, επιτίθενται με τρόπο που δεν βοηθάει, τοποθετούνται αντί να ρωτούν, δεν μπορούν να διατυπώσουν έναν σαφή και καθαρό λόγο). Οι συγκρούσεις δεν έλειψαν και η κριτική (και αυτοκριτική) στράφηκε προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε γενικές γραμμές, σας μεταφέρω τα εξής:


** Και οι τέσσερις επιστήμονες συμφώνησαν οτι το πρόβλημα είναι απολύτως υπαρκτό και βεβαιωμένο. Χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση, με περισσότερους ελέγχους, διοικητικά μέτρα, άμεση ενίσχυση των μηχανισμών και κυρίως πολιτική βούληση – πρώτα για να σταματήσουν οι περίπου 400 βιομηχανίες της περιοχής να ρυπαίνουν και δεύτερον για να αποκατασταθεί (καθαριστεί) η μέχρι τώρα βλάβη (κάτι που μπορεί να μην είναι εφικτό ούτε τα επόμενα 30 χρόνια).

** Το χρώμιο (Cr) που είναι αβλαβές (ή και ωφέλιμο ως ιχνοστοιχείο στον οργανισμό) στην τρισθενή του μορφή, γίνεται τοξικό όταν είναι εξασθενές. Οι επιστήμονες μελέτησαν την πιθανότητα η παρουσία τόσων συγκεντρώσεων εξασθενούς χρωμίου να οφείλεται σε φυσικές διεργασίες (στα πετρώματα της περιοχής), συγκρίνοντας με αντίστοιχη περιοχή στην Εύβοια - αλλά την απέκλεισαν (Μαρία Οικονόμου, καθηγήτρια Γεωλογίας). Η λεκάνη του Ασωπού μάλιστα “υποφέρει” και από δεκάδες άλλους ρύπους από τα εργοστάσια, που είναι εξίσου επικίνδυνοι, καθώς και από μόλυνση μικρο-οργανισμών, που βρίσκουν ιδανικό περιβάλλον και αναπτύσσονται στα νερά που έχουν ρυπανθεί (Ε. Δασενάκης, αναπληρωτής καθηγητής Χημείας).

** Τα νερά του Ασωπού μπορεί να μετρηθούν “καθαρά” σε κάποια σημεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα, γιατί τα πετρώματα της κοίτης του, που είναι πολύ εύκολα διαπερατά, βοηθούν τη ρύπανση να περάσει πολύ γρήγορα στο υπέδαφος – και τελικά να μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα, που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Από εκεί, μέσω και των γεωτρήσεων, μολύνεται όλο το έδαφος εκ νέου, καθώς το νερό αυτό χρησιμοποιείται για πότισμα.

** Υπάρχει τεχνολογία (και εταιρείες που αναλαμβάνουν), για τον καθαρισμό του υδροφόρου ορίζοντα. Και μάλιστα, αυτό γίνεται με “έκχυση” μικρο-οργανισμών, οι οποίοι “καταναλώνουν” τα τοξικά απόβλητα, καθώς αυτό που είναι για τον ανθρώπινο οργανισμό “βαρύ και τοξικό μέταλλο”, για μικρόβια και μύκητες είναι ωφέλιμο “ιχνοστοιχείο”, από το οποίο ζουν!


** Η επιβάρυνση της υγείας των κατοίκων (με την κατακόρυφη αύξηση των καρκίνων) είναι σαφής, αλλά πολύ δύσκολη να εξηγηθεί και να τεκμηριωθεί επιστημονικά, με την έννοια οτι η υγεία είναι μια ιδιαίτερα πολύπλοκη υπόθεση, όπως και ο οργανισμός. Ωστόσο, η καθηγήτρια Ιατρικής Πολυξένη Νικολοπούλου ήταν “καταπέλτης”, λέγοντας οτι “δεν χρειάζεται να πεθάνουν όλοι οι κάτοικοι από καρκίνο, για να διαπιστώσουμε τη σχέση ρύπανσης και επιπτώσεων στην υγεία”. Οι επιβαρύνσεις έρχονται από πολλούς παράγοντες – και πρέπει (οι γνωστές τουλάχιστον) να αντιμετωπιστούν άμεσα. Συνέστησε δε ιδιαίτερη προσοχή για τις εγκύους στην περιοχή, καθώς το έμβρυο είναι η πιο ευάλωτη στη ρύπανση ανθρώπινη μορφή.

** Οι κάτοικοι πίνουν εδώ και καιρό νερό από την καθαρή παροχή της γειτονικής Μαυροσουβάλας. Ωστόσο, είναι άγνωστο το τι ζημιά έχει κάνει μέχρι τώρα το μολυσμένο νερό – το οποίο σημειωτέον μας “προσβάλλει” και από το δέρμα, δηλαδή δεν κάνει ούτε για πλύσιμο του σώματος! (Σημειώθηκε εδώ παραλλήλως οτι ούτε τα εμφιαλωμένα νερά έχουν πιστοποίηση για εξασθενές χρώμιο, καθώς οι υποχρεωτικοί εργαστηριακοί έλεγχοι αφορούν το χρώμιο συνολικά – και όχι τις διάφορες μορφές του).

** Δύσκολο ερώτημα παραμένει το κατά πόσο τα γεωργικά προϊόντα της περιοχής είναι ασφαλή. Φαίνεται οτι το εξασθενές χρώμιο (που μεταβάλλει μορφή όταν απορροφάται από το φυτό) συγκεντρώνεται σε πολύ μεγαλύτερη ποσότητα στις ρίζες (και ειδικά στη ρίζα της ρόκας!), ενώ είναι ελάχιστο στα πάνω μέρη του φυτού. Ωστόσο, υπάρχουν μέθοδοι, με βιολογικά “αντίμετρα” (με απλούστερο την κοπριά), να καλλιεργηθούν ασφαλή βρώσιμα γεωργικά προϊόντα.

** Τα βέλη βεβαίως στράφηκαν προς το ΥΠΕΧΩΔΕ και την εκπρόσωπο του, Τομεάρχη Νοτίου Ελλάδας, που αντικαθιστούσε τον Γενικό Γραμματέα. Ειδικότερα, το υπουργείο κατηγορήθηκε οτι επικαλείται οτι έχει επιβάλει πρόστιμα στις βιομηχανίες – αλλά οτι δεν έχει γίνει ουσιαστικά τίποτα και δεν έχουν εισπραχθεί. Επίσης, οτι δεν προβλέπει καμία διαδικασία χρηματοδότησης του καθαρισμού της περιοχής από τους ρυπαίνοντες (με το σκεπτικό “ο ρυπαίνων πληρώνει”). Γενικά το ΥΠΕΧΩΔΕ δεν απαντάει πειστικά στην κριτική για ολιγωρία, έλλειψη διαφάνειας (δεν παρέχει όλα τα στοιχεία, χωρίς να του ζητηθούν με “αίτηση”) και έλλειψη πολιτικής βούλησης για άμεση δράση που θα περιλαμβάνει: Έργα υποδομής με νέους “κλειστούς” αγωγούς για τα απόβλητα, στελέχωση τοπικών γραφείων περιβάλλοντος, καθορισμό χρήσεων και λειτουργιών με το Κτηματολόγιο, αυστηρή πολιτική πίεσης προς τους ρυπαίνοντες.

** Έγινε αναφορά και κριτική σε άλλους επιστήμονες (χωρίς ονόματα) που “συσκοτίζουν” (ενδιαφερόμενους και ΜΜΕ) παραθέτοντας “αθωωτικές” για τη ρύπανση μετρήσεις και απόψεις. Παρατήρησα οτι οι επιστήμονες πρέπει να λένε αυτό που πιστεύουν (και όχι αυτό που θέλουμε να ακούσουμε), αλλά πολύ ωραία παρενέβη η κυρία Νικολοπούλου και σημείωσε οτι δεν είναι όλοι οι επιστήμονες “καθαροί” (όπως και σε κανένα επάγγελμα) - ούτε και οι χρηματοδοτήσεις τους. Μετά από “προκλητική” ερώτηση, οι παριστάμενοι δήλωσαν οτι η μόνη χρηματική πηγή των ερευνών τους είναι το Πανεπιστήμιο Αθηνών.

** Οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης απηύθυναν “κραυγή απόγνωσης” προς όλους, να ληφθούν άμεσα μέτρα. Εκπρόσωπος του ΣτΕ απάντησε στην έκκληση του δημάρχου Οινοφύτων να κηρυχθεί όλος ο νομός σε “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” και να παρακαμφθούν οι διαδικασίες που εξασφαλίζουν τη διαφάνεια ως γραφειοκρατικές, αποκρούοντας τέτοιες πρακτικές. Πρότεινα τη “συμβιβαστική” διατύπωση “να μην γίνεται επίκληση της διαφάνειας ως πρόσχημα για καθυστερήσεις” - κάτι που αποδέχτηκαν και οι δύο “αντιμαχόμενες” πλευρές. Όπως φάνηκε και από ένα "slip of the tongue" του Συμβούλου, η επόμενη υπόθεση που χειρίζεται αφορά τον Αχελώο - ο Ασωπός δεν είναι ο μόνος ποταμός που έχει υποστεί τέτοια ρύπανση, δυστυχώς "αρνητικό πρότυπο" αποτελεί ο Αξιός στη Β. Ελλάδα, που έχει γίνει "σκουπιδοτενεκές" και από τους γείτονες, κράτη ακόμα λιγότερο ανεπτυγμένα από το δικό μας σε περιβαλλοντικά θέματα.

** Η ανάγνωση σχετικής απόφασης του Ε' Τμήματος του ΣτΕ για την περιοχή προκάλεσε δικαίως τα χειροκροτήματα, καθώς το Ανώτατο Δικαστήριο θεωρείται προστάτης των περιβαλλοντικών δικαιωμάτων του πολίτη (ενώ κατηγορείται δριμύτατα, κατά καιρούς, από την εκτελεστική εξουσία και ειδικά την παρούσα κυβέρνηση οτι “εμποδίζει την ανάπτυξη” και “υπερβαίνει τις αρμοδιότητες του, ασκώντας πολιτική” - προφάσεις εν αμαρτίαις, φυσικά).

** Ο διοργανωτής αντιπρύτανης και καθηγητής του Περιβαλλοντικού Δικαίου, Γιάννης Καράκωστας ήταν ιδιαίτερα καυστικός προς την κυβέρνηση και τον Γιώργο Σουφλιά, που η χώρα μας δεν έχει ΑΚΟΜΑ Υπουργείο Περιβάλλοντος, με “δικαίωμα αρνησικυρίας” σε περιβαλλοντικές παραβάσεις και επικίνδυνα έργα. Άσκησε όμως κριτική και προς τους δικαστές, καλώντας τους να αντιμετωπίζουν το ζήτημα του περιβάλλοντος (που το αποκαλεί ισάξιο μόνο της ανθρώπινης ζωής) ακόμα περισσότερο ως “πρώτη προτεραιότητα”, πάνω από οποιαδήποτε άλλο ανθρώπινο δικαίωμα ή δραστηριότητα.



Η συνέχεια θα δοθεί και σε άλλες ημερίδες, όπως υποσχέθηκε ο αντιπρύτανης. Θα ήθελα εδώ να σημειώσω οτι μου έκανε εντύπωση η “προκαταβολική” κριτική που διάβασα σε blog και “οργισμένα mails”, για την επιλογή “μονόπαντων” ομιλητών (υπέρ των βιομηχάνων υποτίθεται). Δεν γνωρίζω κανέναν από τους επιστήμονες – και συνάντησα μόνο ανθρώπους που με σαφήνεια (και επιστημονική εγκράτεια ταυτοχρόνως, γιατί τα επιστημονικά στοιχεία δεν είναι “τίτλοι” σε κιτρινιάρικη τηλεοπτική εκπομπή) προσπάθησαν να τεκμηριώσουν οτι το πρόβλημα είναι τεράστιο. Ως γνωστόν, ο καθένας λέει αβασάνιστα, ότι του κατέβει...

Παραλειπόμενο της συζήτησης: Ναι, η Erin Brockovich έχει υποσχεθεί να ταξιδέψει για να βοηθήσει στο πρόβλημα της ρύπανσης του Ασωπού, που έχει πολλές ομοιότητες με αυτό της ρύπανσης με εξασθενές χρώμιο, από την Pacific Gas & Electric στην Καλιφόρνια. Για όσους δεν γνωρίζουν, η υπόθεση εκείνη είχε γίνει ταινία με τη Julia Roberts, με μεγάλη επιτυχία - και έκανε παγκοσμίως διάσημη την Brokovich. Να δούμε αν θα αποκτήσουμε και μεις την αντίστοιχη δική μας...


Υ.Γ. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους επιστήμονες αναγνώστες, αν στην προσπάθεια μου να μεταφέρω "απλά και κατανοητά" (όσο μπορώ κι εγώ να καταλάβω) κάποιες έννοιες και όρους, δεν χρησιμοποίησα τις σωστές εκφράσεις. Κάθε διόρθωση δεκτή.




"Επί του πιεστηρίου": Μήνυμα για τον Ασωπό έστειλε η Erin Brockovich, που θα πάει και στο Ευρωκοινοβούλιο στις 15 Απριλίου.
Την παρουσία αυτή της Brockovich σχολιάζει ο Δημήτρης Μητρόπουλος στα "Νέα".

Οι φωτό είναι από τo http://perivallonsos.blogspot.com και τη Wikipedia

Το post συνοδεύεται από την Καναδή Diana Krall, στην καλύτερη διασκευή που έχω ακούσει από την υπέροχη φωνή της - ακούστε το μέχρι τέλους!

Από το "Ζ" στο "Μ"

Ξυπνητήρι ασφαλείας: “Χελένικ Τελεκομιουνικέισιονς Οργκαναϊζέισιον. Δις ιζ δε γουέικ απ εντ ριμάιντερ σέρβις”. Ακόμα – η ίδια φωνή από την εποχή της επανάστασης του 1821. Με την ίδια φρικτή προφορά στα αγγλικά. Είναι φτωχός ο οργκαναϊζέισιον, δεν έχει λεφτά να πληρώσει μια εκφώνηση της προκοπής – για εξαιρετικούς μισθούς και μπόνους του κυρίου Βουρλούμη έχει όμως...

Πηγαίνω για μια δουλειά στην Κόρινθο. Στο δρόμο, εκατοντάδες (!) φορτηγά και νταλίκες, δέκα η ώρα το πρωί, φεύγουν από την Αθήνα. Μα πού πάνε, τόσες πολλές; Η εμφάνιση τους για κλάματα, οι κινητήρες αρρύθμιστοι, βγάζουν τούφες μαύρο καπνό από ένα άκαυστο και κακής ποιότητας πετρέλαιο, έλεγχος και κανόνες ασφαλείας ανύπαρκτοι. Η εικόνα τριτοκοσμική – πώς να μη γίνουν δεκάδες Τέμπη έτσι;

Αντίστιξη. Μπαίνουμε στο ΚΕΠ, χωρίς ουρά, το περιβάλλον ευχάριστο και περιποιημένο, μια ευγενέστατη κυρία μας καθησυχάζει αμέσως: “Θα τα φτιάξουμε όλα”. “Και μόνο που το λέτε έτσι, ανατρέπετε την εικόνα, χαλάτε την πιάτσα” σκέφτομαι φωναχτά. Σε δέκα λεπτά έχουμε τελειώσει, θυμάμαι και πάλι οτι ο πρώτος υφυπουργός Εσωτερικών όταν ανέλαβε η ΝΔ, ονόματι Ανδρεουλάκος, ήθελε να κλείσει (!) αυτά τα ανυπέρβλητα ευφυούς σύλληψης bypass του κακού ελληνικού δημοσίου, που αρνιόταν να εξυπηρετήσει και να μιλήσει ευγενικά. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που είχε προτείνει “να κάνουμε τη Μακρόνησο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους λαθρομετανάστες Αλβανούς”...


Γυρνάω με τον Προαστιακό – τόσα χρόνια δεν έχω μπει στη γραμμή Κιάτο-Αθήνα. Κάποτε όλοι μιλούσαν με ενθουσιασμό, τώρα βλέπω βρώμικα καθίσματα κι εγκατάλειψη. “Τουαλέτα δεν έχει;” Στο μπροστινό βαγόνι μόνο, μου λέει ένας μηχανοδηγός. Στην επόμενη στάση κατεβαίνω, τρέχω στο μπροστινό βαγόνι, “μη με αφήσετε απ' έξω” φωνάζω. Πράγματι έχει – αλλά χωρίς νερό, βρώμικη, αηδία. Ρωτάω και μαθαίνω, γιατί έτσι; “Μας έχουν εγκαταλείψει”, μου απαντούν. Αρνούμαι να καταλάβω γιατί δεν υπάρχει εφοδιασμός νερού, σ' ένα τρένο που κάνει διαδρομές μέχρι και μιάμιση ώρα.

Τουρίστες με τις βαλίτσες τους, μετανάστες κοιμούνται εξαντλημένοι. Στα Λιόσια αλλάζουμε, η γραμμή για το αεροδρόμιο πολύ καλύτερη – καινούργια τρένα με μοβ καθίσματα. Στη Νερατζιώτισα, πάλι αλλαγή. Γιατί τρία διαφορετικά τρένα, για να φτάσεις Αθήνα; Δεν υπάρχουν αμαξοστοιχίες, είναι η απάντηση – κι έτσι δεν μπορεί να υλοποιηθεί η υπόσχεση “Κιάτο-Αθήνα σε 50'”.

Το βράδυ βλέπω στο δελτίο ειδήσεων του Mega τη Ντόρα Μπακογιάννη να υπερασπίζεται τις επιλογές μιας κυβέρνησης που δεν ξέρει πού της πάνε τα τέσσερα. “Μα βεβαίως κύριε Τσίμα πρέπει να χρησιμοποιηθούν κάμερες”, λέει η υποτιθέμενη μετριοπαθέστερη της παράταξης της. “Στους Ολυμπιακούς Αγώνες τις είχε αποδεχθεί η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων – η ασφάλεια δηλαδή των ξένων είναι πιο σημαντική από αυτήν του Έλληνα πολίτη;”

Με πιάνει αηδία από τον τόσο λαϊκισμό. Η εξαίρεση (υπό αυστηρές προϋποθέσεις) μιας ολιγοήμερης παγκόσμιας διοργάνωσης, με χιλιάδες αθλητές και επισκέπτες (που επηρεάζει όσο τίποτα τη διεθνή εικόνα της χώρας – ασχέτως αν συμφωνεί κανείς με το “φεστιβάλ μίζας και ντόπας” που είναι) μπαίνει στην ίδια ζυγαριά μ' ένα μόνιμο, χωρίς καμία προστασία των δικαιωμάτων (αφού η αστυνομία έχει πιαστεί τρεις φορές στα πράσα να παραβιάζει συνειδητά και ασύστολα τις εντολές της Αρχής) μέτρο, αμφίβολης ούτως ή άλλως αποτελεσματικότητας...

Έτερος υπουργός, επίσης από τους μετριοπαθέστερους πολιτικά, ξιφουλκεί στη Βουλή υπέρ της ψήφου των αποδήμων - “που δεν τη θέλουν τα άλλα κόμματα”. Να ψηφίζει δηλαδή ο (υπερσυντηρητικός βεβαίως, βεβαίως) θείος από την Αμερική, που νομίζει “οτι στην Ελλάδα δεν έχουμε ασανσέρ” (πραγματικό περιστατικό). Αλλά, ο μετανάστης, που ζει 15 και 20 χρόνια στην Ελλάδα κι έχει πλήρη άποψη για τα προβλήματα, να μην έχει τέτοιο δικαίωμα – αυτός είναι “αριστερής απόκλισης” (μη σου πω και άπλυτος οτι είναι). Και βεβαίως το παιδί του, που έχει γεννηθεί εδώ και είναι πιο Έλληνας από Έλληνα, να μην έχει ούτε υπηκοότητα, ούτε διαβατήριο, να μη μπορεί να ταξιδέψει πουθενά...

Την ίδια ώρα, με πρωτοβουλία της πρεσβείας τους, οι Γάλλοι γιορτάζουν πανηγυρικά τα 40 χρόνια από το “Ζ” του Κώστα Γαβρά – τιμούν τον σκηνοθέτη, το Μίκη Θεοδωράκη, την Ειρήνη Παππά. Αυτοί ξέρουν να προβάλλουν τα διαμάντια των δικών τους μεταναστών, ακόμα και στην εποχή του προέδρου που μιλάει σαν τον Λουί ντε Φινές. Εμείς εδώ, γιορτάζουμε το “Μ”...





"Επί του πιεστηρίου": Εμπλοκή στην εξαγορά του ΟΤΕ από τη Deutsche Telekom, πιθανώς από τους ίδιους τους Γερμανούς...

Οι φωτό είναι από τα http://nisyrios.blogspot.com, http://themovie.gr/4557

Επειδή η άνοιξη μπήκε τόσο δυναμικά που μας πήρε τα μυαλά, το post συνοδεύεται από το "It's A Beautiful Day" των Γερμανών Club des Belugas, που εμφανίζονται Πέμπτη και Παρασκευή στο Gazarte, με πιο funk/soul σχήμα - και με εισιτήριο από 30 ως 50 ευρώ, για τα μπροστινά τραπέζια!