30.9.09

Πέντε ακόμα για το κοινοβούλιο

“Δικομματισμός, ένα ξεκούρδιστο τανγκό”


Συνέντευξη στον Προκόπη Δούκα

Ο Γρηγόρης Ψαριανός, υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθηνών ζητάει ένα “μεγάλο άνοιγμα” της ανανεωτικής αριστεράς, να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και καλεί το ΠΑΣΟΚ να κάνει το πρώτο βήμα, αν θέλει πραγματικά να κάνει ουσιαστικές τομές συνεργασίας.


-- Στην παρέμβαση σας στην Ελευθεροτυπία, με τίτλο “Ένα τηλεφωνικό μήνυμα”, αναφέρετε χαρακτηριστικά οτι “χαρίζουμε στο ΠΑΣΟΚ εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους δικούς μας, αριστερούς”. Μήπως αυτό είναι το ιστορικό λάθος της ανανεωτικής αριστεράς, τα τελευταία χρόνια, οτι δηλαδή έγινε “αντισυστημική” αντί να είναι “αντιδεξιά”;

 -- Είναι ιστορικό λάθος της Αριστεράς συνολικά, τόσο το ότι αιμορραγεί προς την «κεντροαριστερά» , όσο και πως κόσμος της εγκλωβίζεται σε δογματικές και ιδεοληπτικές ομάδες και ομαδούλες, δήθεν αντισυστημικές ή δήθεν αντιδεξιές, ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν μια χαρά και το σύστημα και τη δεξιά. Το ζητούμενο είναι να συγκροτηθεί μια μεγάλη Αριστερά σύγχρονη, ελεύθερη και δημοκρατική, αντίπαλη των γνωστών διαχειριστών της εξουσίας, σύμμαχος και συναγωνιστής των εργαζομένων, των μικρομεσαίων, των αδυνάτων, των ανθρώπων της προόδου και του πολιτισμού, φορέας μεγάλων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών που πρέπει να γίνουν.


-- Στην ίδια παρέμβαση λέτε πώς “Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι στον κομματικό χάρτη στενότερος απ' τον ΣΥΝ και στο εκλογικό σώμα ασφυκτικά στενότερος”. Χάνει ή κερδίζει ψήφους ο ΣΥΝ με την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως έπρεπε να κατέβει αυτόνομα;

-- Θα έπρεπε εδώ και τώρα να συγκροτηθεί μια μεγάλη αριστερή συμμαχία που να είναι και επαναστατική και μοχλός αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και να έχει λόγο για τη διακυβέρνηση της χώρας, ακόμα και στις υπάρχουσες  συνθήκες καπιταλισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι είναι πιο στενός από  τον ΣΥΝ και προφανώς ένα στενό σχήμα χάνει σε σχέση με ένα πιο πλατύ και ανοιχτό. Μακάρι να μπορούσε να είναι μια σύγχρονη ΕΔΑ ή κάτι ανάλογο με την Ουνιτάντ  Ποπουλάρ του Αλιέντε, ένα μεγάλο αριστερό κίνημα. Κάποια στιγμή κάτι πήγε να γίνει, δυστυχώς όμως μια αλληλουχία κρυφών και φανερών λαθών και επιλογών μάς γύρισε στη μιζέρια του «μπαίνουμε, δεν μπαίνουμε». Και το αστείο είναι ότι ακόμα κάποιοι απαντάνε αν θα συνεργαστούμε ή όχι με το ΠΑΣΟΚ, ενώ, εδώ και ένα χρόνο, όλοι «δουλεύουμε» για το ΠΑΣΟΚ. Είναι κωμικοτραγικό.


-- Ο Αλέκος Αλαβάνος παραιτήθηκε από την υποψηφιότητα για βουλευτής, άρα και από την προεδρία της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να επανέλθει στην ηγεσία και πώς;

-- Πρέπει να επανέλθει στην ενεργό δράση όπως και όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι που είναι σε απόσυρση, σε αδράνεια ή απογοητευμένοι. Το θέμα της ηγεσίας δεν είναι το κυρίαρχο και το πρωτεύον. Και μιλώντας για τον Αλαβάνο, να πω ότι, με αυτόν πρόεδρο, η δεκατετραμελής Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ (με μέλη προερχόμενα από διαφορετικά ρεύματα και τάσεις) λειτουργούσε υποδειγματικά. Μακάρι έτσι να λειτουργούσαν και ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ.


-- Ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορείται από τους επικριτές σας ως αποτυχημένη επιλογή. Πρέπει να παραιτηθεί αν δεν μπείτε στη Βουλή - ή ακόμα και αν μπείτε με οριακό ποσοστό;

-- Δεν υπάρχουν αποτυχημένα πρόσωπα ούτε αποτυχημένες επιλογές ανθρώπων στην περίπτωση που μιλάμε. Υπάρχουν αποτυχημένες πολιτικές επιλογές, αναποτελεσματικές τακτικές, επικοινωνιακά λάθη και ασάφειες, για να μην πω αντιφάσεις, στη φυσιογνωμία της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Είναι γεγονός ότι ο Τσίπρας δε βοηθήθηκε όσο έπρεπε από τις τάσεις στο ΣΥΝ και καθόλου, για να μην πω πολεμήθηκε, από τις συνεταίρες συνιστώσες στο ΣΥΡΙΖΑ. Επαναλαμβάνω, δεν είναι θέμα ηγεσίας, είναι θέμα συνολικής λειτουργίας. Και κάτι ακόμα, τα ΜΜΕ μεγεθύνουν και προβάλλουν αυτές τις αναταράξεις, ενώ στην περίπτωση τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, όπου γίνεται της πουτάνας, κάνουν την πάπια. Ξέρετε γιατί. Γιατί «όλοι θα φάμε από τη μεγάλη τούρτα», όπως μου έχουν πει μερικοί από αυτούς.


Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, αν κληθείτε από το ΠΑΣΟΚ να συνεργαστείτε, ώστε να μη γίνουν δεύτερες εκλογές, τι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να κάνει, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Να προτείνει ένα πρόγραμμα για τις μεγάλες θεσμικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Παράδειγμα, ένα πάγιο δίκαιο εκλογικό σύστημα, ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και της εκκλησιαστικής περιουσίας, διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, εθνικό σύστημα υγείας, δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους, μεταφορά ιλιγγιωδών ποσών από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και τους εξοπλισμούς σε παραγωγικές δραστηριότητες και στην κοινή ωφέλεια. Είναι πολύ σοβαρά όλα αυτά. ΘΕΛΕΙ να τα κάνει το ΠΑΣΟΚ; Άμα θέλει, ας το πει και τότε συζητάμε. Αλλιώς, τι είδους συνεργασία να κάνουμε, του λύκου με το πρόβατο;  Κανείς τους, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας , για τσόντες και δεκανίκια ψάχνουν ή για καλπονοθευτικές ληστείες που τους βγάζουν αυτοδύναμους. Πάντως, αν θέλουν να συνεργαστούν, μια χαρά μπορούν οι δυο τους. «Παραλλαγές στο ίδιο θέμα» είναι ως τώρα, ένα ξεκούρδιστο ταγκό.


Μήπως πρέπει να μη σας ψηφίσουν, για να μην "αλλοτριωθείτε" και χάσουμε έναν καλό ραδιοφωνατζή;

--Μπούρδες. Κανείς δεν χάνεται και δεν αλλοτριώνεται, αν δεν το θέλει ο ίδιος. Άλλη ερώτηση…






“Η Ελλάδα έχει μόνο να κερδίσει από μια πράσινη στροφή”


Συνέντευξη στον Προκόπη Δούκα

Η εκδότρια του “Κέδρου” Κάτια Λεμπέση, υποψήφια βουλευτής Οικολόγων Πράσινων στη Β’ Αθήνας, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασιών (αλλά με μεγάλη καχυποψία προς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), υποστηρίζει οτι μόνο το κόμμα της έχει συνεκτική οικολογική πολιτική και ζητάει από την επόμενη κυβέρνηση ένα σοβαρό σχέδιο για την παιδεία, την έρευνα και την τέχνη. 





-- Αν μπείτε στη Βουλή και δεν υπάρξει αυτοδυναμία, πιστεύετε οτι το κόμμα σας πρέπει να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ; Με τη ΝΔ;


Κατ' αρχήν ο λόγος που εμείς θέλουμε να μπούμε στην Βουλή είναι για να φέρουμε άμεσα αλλαγές στην ποιότητα της ζωής των συμπολιτών μας. Επίσης πιστεύουμε ότι πρέπει οπωσδήποτε να περάσουμε μια κουλτούρα συνεργασιών μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο, βάζοντας φρένο στο είδος την νομής της εξουσίας που εφαρμόζουν τα δύο κόμματα εδώ και χρόνια. Οπότε, ναι πιστεύω ότι το κόμμα μας πρέπει σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, αν τεθεί θέμα συνεργασίας, να συνεργαστεί. Βλέπω σαν ένα πιθανό σενάριο να δίνουμε ψήφο ανοχής για σχηματισμό κυβέρνησης αν συμφωνήσουμε προγραμματικά στην επίτευξη συγκεκριμένων λύσεων για χρόνια προβλήματα της χώρας όπως το θέμα της διαφάνειας και της διαφθοράς, του Ασωπού, του Αχελώου και γενικά της διαχείρησης των υδάτινων πόρων, το δασολόγιο, τα σκουπίδια, τα αυθαίρετα, την απαγόρευση της εκτός σχεδίου δόμησης, την ουσιαστική προώθηση της εναλλακτικής ενέργειας, κτλ. Αλλά τόσο με το ΠΑΣΟΚ όσο και με την ΝΔ έχουμε τεράστια αγωνία όσον αφορά την φερεγγυότητα τους. Ειδικά η ΝΔ και ο κύριος Σουφλιάς απέβησαν ιδιαίτερα προβληματικοί στην περιβαλλοντική τους πολιτική. Το θέμα είναι να μας πείσουν ότι πραγματικά θα κάνουν πράξη μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια αυτά που θα συμφωνήθούν. Πιστεύω όμως οτι τίποτα από αυτά δεν θα χρειαστεί να γίνει γιατί προβλέπω αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με εξακομματική Βουλή.




-- Πολλοί δηλώνουν οικολόγοι - ή οτι έχουν προγράμματα με σοβαρό οικολογικό προσανατολισμό. Γιατί εσείς είστε “περισσότερο” οικολόγοι;

Γιατί είναι στο πολιτικό μας DNA. Εμείς είμαστε οι μόνοι που προτείνουμε μια ΣΥΝΕΚΤΙΚΗ πολιτική που συνδέει το περιβάλλον με την οικονομία και την κοινωνία. Όλα τα άλλα είναι μπαλώματα χωρίς όραμα και χωρίς να προβάλουν για την χώρα μας ένα βιώσιμο μέλλον.




-- Πιστεύετε οτι η Ελλάδα μπορεί να κάνει ουσιαστική οικολογική στροφή στο μοντέλο ανάπτυξης της; Μπορεί να γίνει η “Δανία του νότου”, όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;

Η Ελλάδα αυτή την στιγμή δεν έχει τίποτε να χάσει και έχει μόνον να κερδίσει από μια στροφή στην πράσινη οικονομία μακριά από τα αναπτυξιακά μοντέλα που μας έχουν οδηγήσει στο τέλμα που είμαστε σήμερα και που υποστηρίζουν το συγκεκριμένο πολιτικό και διοικητικό σύστημα της χώρας. Βαριά βιομηχανία δεν έχουμε ενώ έχουμε μια διαλυμμένη γεωργία, μια στρεβλή κτηνοτροφία και αλιεία, και λάθος κατευθύνσεις στον τουρισμό. Επίσης εισάγουμε ηλεκτισμό και πετρέλαιο αντί να παράγουμε ενέργεια από τους αστείρευτους, καθαρούς και υπέροχους πλούσιους πόρους που έχουμε, τον ήλιο, τον αέρα, και την γεωθερμία.  



-- Ποιά είναι η θέση των οικολόγων για το ζήτημα της μετανάστευσης και τα προβλήματα γκετοποίησης που αντιμετωπίζουν πολλές περιοχές της Αθήνας;

Η γκετοποίηση στο κέντρο της Αθήνας έχει να κάνει με την υποβάθμιση αυτών των περιοχών στις οποίες τα προβλήματα εντείνονται με την παρουσία εκεί μεταναστών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα στην χώρα μας. Χρειαζόμαστε να κάτσουμε κάτω μαζί με τα άλλα κόμματα και να χαράξουμε μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική, που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα οργανώνει σωστούς μηχανισμούς για τους αιτούντες άσυλο και θα αναγκάζει την Δυτική Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες της όσον αφορά το πρόβλημα της μετανάστευσης αναθεωρώντας το Δουβλίνο ΙΙ. 




-- Προερχόμενη από το χώρο των εκδόσεων και του βιβλίου, ποιές πιστεύετε οτι πρέπει να είναι οι βασικές προτεραιότητες της επόμενης κυβέρνησης στον πολιτισμό;

Δεν είναι θέμα βασικών προτεραιοτήτων.  Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Εδώ και χρόνια δεν έχουμε σοβαρή πολιτική όσον αφορά τον πολιτισμό: ούτε όραμα, ούτε πολιτική βούληση, ούτε ουσιαστικές νομοθετικές ρυθμίσεις. Η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να προτείνει ένα σοβαρό σχέδιο για την παιδεία, την έρευνα και την τέχνη που θα βασίζεται στις αρχές της δημιουργίας ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων που θα μπορούν να σέβονται την διαφορετικότητα, και να δρουν υπεύθυνα και δημιουργικά μέσα στο κοινωνικό και φυσικό τους περιβάλλον.






“Η διαφθορά ανθίζει πάνω στα ερείπια των αξιών”


Συνέντευξη στον Προκόπη Δούκα

Ο Σπύρος Βούγιας, υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ στην Α’ Θεσσαλονίκης, υποστηρίζει οτι το κόμμα του μπορεί να καταπολεμήσει τη διαφθορά και να δώσει έναν άλλον, οικολογικό προσανατολισμό στην ανάπτυξη της χώρας. Κρίνει και επικρίνει όσα έγιναν ή παραλείφθηκαν στην ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης και πιστεύει οτι αν το ΠΑΣΟΚ τολμήσει τομές, το όραμα για μια “άλλη” πόλη είναι εφικτό.




-- Πώς κρίνετε την κατάρτιση των  ψηφοδελτίων του ΠΑΣΟΚ και την απουσία  
τόσων στελεχών από αυτά - περισσότερα  ίσως και από της ΝΔ; Εσείς θα  
συμπεριλαμβάνατε τον κύριο Σημίτη ή  τον κύριο Πάχτα;


-- Δεν έκανα κριτική στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων ακόμη και όταν δεν συμπεριλαμβανόμουν σ’ αυτά, το 2004 για παράδειγμα. Γι’ αυτά κρίνονται από τους πολίτες ο πρόεδρος και τα στελέχη που συγκρότησαν τις σχετικές επιτροπές. Εγώ, ούτε μπορούσα ούτε θα ήθελα να ήμουν στην πολύ δύσκολη θέση τους.


-- Το κόμμα σας επαγγέλεται τον  τερματισμό της συναλλαγής και της  
διαφθοράς - πληγές και της ακαδημαϊκής  κοινότητας, της οποίας είστε μέλος ως  καθηγητής. Πώς θα μας πείσετε οτι  μπορείτε να δώσετε λύση στο πρόβλημα;


-- Η διαφθορά και η συναλλαγή δεν τερματίζονται μόνο με εξαγγελίες και δεσμεύσεις. Σε ένα βαθμό είναι σύμφυτες με την ατελή φύση του ανθρώπου, αλλά αναπτύσσονται φυσικά περισσότερο εκεί που δεν υπάρχει θεσμική προστασία, κράτος δικαίου, παιδεία και πολιτισμός. Στην ουσία ανθίζουν πάνω στα ερείπια των αξιών, στην απουσία του νοήματος και στην αποσύνθεση των κοινωνικών σχέσεων που διακρίνει την εποχή μας. Ωστόσο, σ’ αυτήν την προεκλογική εκστρατεία ο Γιώργος Παπανδρέου έδωσε ένα σαφές δείγμα γραφής, μιλώντας, με «καθαρό βλέμμα» και «καθαρά λόγια» για «καθαρά χέρια». Προειδοποίησε ακόμη «τα κοστούμια που θα μείνουν στη ντουλάπα», τους καρεκλοκένταυρους και τα τρωκτικά που προσεγγίζουν κάθε εξουσία, πως δεν θα βρουν αυτή τη φορά πρόσφορο έδαφος. Αποφάσισε να μην διαφημιστεί με γιγαντοαφίσες για να αποκλείσει την οικονομική εξάρτηση του κινήματος από επιχειρηματίες. Τελικά, αυτή είναι και η απάντηση στη ερώτησή σας: Η αυτονομία της πολιτικής από τα οικονομικά, κατασκευαστικά και εκδοτικά συμφέροντα.



-- Τι απαντάτε στους ψηφοφόρους που  δυσπιστούν σφόδρα οτι η Ελλάδα μπορεί  να γίνει έτσι εύκολα “Δανία του  νότου” - και μάλιστα εν μέσω  οικονομικής κρίσης;


Μα, η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί μόνο με βιώσιμη ανάπτυξη, επενδύσεις στην «πράσινη οικονομία» και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Παράλληλα είμαστε υποχρεωμένοι (αλλά και το επιθυμούμε) να μειώσουμε τουλάχιστον κατά 20% τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου μέχρι το 2020, να στραφούμε δηλαδή προς την παραγωγή ενέργειας από εναλλακτικές και ανανεώσιμες πηγές. Δεν υπάρχει χώρα που να διαθέτει τόσο φως από τον ήλιο, νερό και ανέμους όπως η Ελλάδα. Με σεβασμό, λοιπόν, στις τοπικές κοινωνίες, σοβαρότητα και οργανωμένο σχεδιασμό μπορεί η χώρα μας να παράγει άφθονη, φθηνή και καθαρή ενέργεια για να καλύψει ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό των αναγκών της, να απεξαρτηθεί από τις εισαγωγές πετρελαίου και να συμβάλλει στην παγκόσμια προσπάθεια κατά των κλιματικών αλλαγών.


-- Ως συγκοινωνιολόγος, κρίνετε τα όσα  έχουν εξαγγελθεί και πραγματοποιηθεί  
στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία πέντε  χρόνια. Ποιά θεωρείτε οτι πρέπει να  
συνεχιστούν και ποιά να αλλάξουν;


Πολλά έχουν εξαγγελθεί και ελάχιστα έχουν πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε, βέβαια, το μετρό με πολύ αργούς ρυθμούς και τριτοκοσμικά εργοτάξια. Σήμερα, έχει κατασκευαστεί το 10% του μήκους του στο 50% του προβλεπόμενου χρόνου κατασκευής του. Ονειρεύτηκα, μελέτησα και αγωνίζομαι εδώ και πολλά χρόνια για μια πόλη με σύγχρονο τραμ, θαλάσσια αστική συγκοινωνία, ελεύθερα ποδήλατα σε δίκτυο ποδηλατοδρόμων,καθαρά λεωφορεία με αποκλειστικές λωρίδες, αξιοπρέπεια στη μετακίνηση των πεζών και των ΑΜΕΑ. Με μεταφορά της ΔΕΘ εκτός κέντρου, επιλεγμένες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις και ανάπλαση σε κάθε γειτονιά. Με λαμπερό φεστιβάλ κινηματογράφου, Ευρωπαϊκά βραβεία θεάτρου, συναυλίες τζαζ και κλασσικής μουσικής στις αίθουσες και στο δρόμο. Ένα ελάχιστο δείγμα τέτοιων μικρών ανασχηματισμών της πόλης παρουσιάζουμε εδώ και λίγο καιρό και στην Athens Voice. Η υποψηφιότητά μου αποκτά για μένα ουσιαστικό νόημα μόνο μέσα από την προώθηση αυτών των σχεδίων για τη Θεσσαλονίκη, που το 2012 γιορτάζει 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της.


-- Οι συμπολίτες σας έχουν χορτάσει από  υποσχέσεις, τις τελευταίες δεκαετίες  
και διαμαρτύρονται για την παράλειψη  τους από την κεντρική αναπτυξιακή  
πολιτική. Τι είναι αυτό που μπορεί να  αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, εαν εκλεγεί στην  
κυβέρνηση;


-- Όταν το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν τόλμησε να προχωρήσει σε τομές και γενναίες μεταρρυθμίσεις, κέρδισε την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού. ΕΣΥ, ΑΣΕΠ, ΚΕΠ, Καποδίστριας, ήταν κάποιες απ’ αυτές, που όμως δεν συνεχίστηκαν τολμηρά, με αποτέλεσμα να υπάρξουν μεγάλες καθυστερήσεις στην περιφερειακή ανάπτυξη. Τώρα απαιτείται άμεσα να εφαρμοστεί το μεγάλο σχέδιο για την αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και πόρων προς τις αιρετές πλέον περιφέρειες, που συγκροτούνται με αναπτυξιακά κριτήρια και σχεδιάζουν τοπικά το μέλλον των διαφόρων περιοχών της χώρας. Η μεγάλη αυτή μεταρρύθμιση συνδυάζεται επίσης με ένα διαφορετικό εκλογικό σύστημα που αποκλείει τις πελατειακές σχέσεις και βοηθά την πολιτική να ξαναβρεί το χαμένο της νόημα.






“Διαφάνεια και αξιοκρατία στον πολιτισμό”


Συνέντευξη στον Προκόπη Δούκα

Η Μαρία Δαμανάκη, υποψήφια βουλευτής ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθήνας, υποστηρίζει οτι το κόμμα της θα κινηθεί με συνάινεση - κι οτι θέτοντας υψηλούς στόχους μπορεί να πετύχει καλύτερα. Απαντάει επίσης για το μεταναστευτικό και για τις προτεραιότητες στον πολιτισμό, αν το κόμμα της κυβερνήσει.



-- Μπορούν να γίνουν πραγματικές τομές, χωρίς ευρύτερη συναίνεση και κυβερνήσεις συνεργασίας; Και αν όχι με ποιους θα ήταν χρήσιμο να συνεργαστείτε;

-- Είναι κοινό μυστικό πως οι τομές απαιτούν συγκρούσεις με μεγαλύτερα ή μικρότερα συμφέροντα. Έχουν συνεπώς ανάγκη ευρείας κοινωνικής στήριξης και αποδοχής. Η συναίνεση της ευρύτερης δυνατής πλειοψηφίας των πολιτών είναι λοιπόν το μείζον. Η πολιτική συναίνεση έπεται, αλλά είναι επίσης σημαντική. Όταν επιτυγχάνεται, βοηθάει. Στο «δια ταύτα»: Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει με σαφήνεια διατυπώσει τη νέα πολιτική συνεργασιών του ΠΑΣΟΚ στη βάση αρχών και προγραμματικών δεσμεύσεων που απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Έχει μάλιστα δεσμευθεί ότι θα προωθήσουμε αυτή την πολιτική ανεξάρτητα από το εκλογικό ποσοστό αυτοδυναμίας που θα συγκεντρώσει το ΠΑΣΟΚ στις 4 Οκτωβρίου.


-- Τι απαντάτε στους ψηφοφόρους που δυσπιστούν σφόδρα ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει έτσι εύκολα «Δανία του νότου» και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης;

-- Απαντώ πως η Ελλάδα βεβαίως δεν μπορεί να γίνει εύκολα Δανία. Μπορεί όμως. Με όραμα, σχέδιο και σκληρή δουλειά. Και πάντως όταν βάζεις τον πήχυ ψηλά, πας κάπου καλύτερα. Όταν τον βάζεις χαμηλά δεν πας πουθενά.


-- Ποιο είναι το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για τον χειρισμό των μεταναστών και τα προβλήματα γκετοποίησης που δημιουργούνται σε πολλές περιοχές της Αθήνας;

-- Σήμερα, με πρόχειρες εκτιμήσεις των αρμοδίων – επίσημη καταγραφή δεν υπάρχει από το 2001 και έπειτα – το σύνολο των μεταναστών στην Ελλάδα ξεπερνά το ένα εκατομμύριο. Η νέα αυτή κατάσταση χρειάζεται συνδυασμό στοχευμένων πολιτικών. Το ΠΑΣΟΚ προτάσσει την ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και προβλέπει διαδικασίες νομιμοποίησης, διασφάλιση των δικαιωμάτων τους στην παιδεία, την υγεία και την κοινωνική ασφάλιση, συμμετοχή τους στα κοινά. Έχουμε επεξεργασθεί επίσης ένα επιχειρησιακό πρόγραμμα χρηματοδότησης, ανάταξης και ανάπτυξης για τους Δήμους που έχουν έντονο πρόβλημα γκετοποίησης. Στόχος είναι να συνδυασθεί η κοινωνική ένταξη των μεταναστών με τη διασφάλιση συνθηκών ασφάλειας για τους κατοίκους των περιοχών αυτών. Σε κάθε περίπτωση η εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας είναι αναγκαία. Δεν μπορεί να εκχωρηθεί στη ΝΔ και τον κ. Καρατζαφέρη.


-- Είστε πολιτική εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για τον πολιτισμό. Αν ο κύριος Παπανδρέου σας αναθέσει το Υπουργείο Πολιτισμού, ποιες θα είναι οι προτεραιότητές σας;

-- To θέμα, δεν είναι προσωπικό και ευτυχώς. Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει – και είμαι περήφανη γι’ αυτό - συγκεκριμένο πλαίσιο στρατηγικής και προτάσεων για τον Πολιτισμό που αποτελεί προγραμματική προεκλογική του δέσμευση. Δεσμεύει όλους όσους κληθούν να το κάνουν πράξη. Οι αναγνώστες της Athens Voice μπορούν εύκολα να το βρουν στη σελίδα του ΠΑΣΟΚ στο διαδίκτυο. Το πρόγραμμα αυτό βλέπει τον πολιτισμό όχι ως πεδίο παθητικής κατανάλωσης προϊόντων αλλά ως αναπτυξιακή παραγωγική δύναμη και συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας. Σέβεται και αναδεικνύει την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου αλλά δεν περιορίζεται στη συνήθη αρχαιολατρεία. Ενισχύει τη σύγχρονη δημιουργία και αναδεικνύει τον πολιτισμό της καθημερινότητας που αφορά στην ποιότητα ζωής όλων μας. Βασική μας προτεραιότητα είναι η καθιέρωση κανόνων σε όλες τις επιλογές του Υπουργείου Πολιτισμού, με διαφάνεια, δημοσιοποίηση όλων των στοιχείων και αξιοκρατία. Θέλουμε να θέσουμε οριστικά τέρμα στην ευνοιοκρατία και τη διοχέτευση πόρων στους φίλους του εκάστοτε Υπουργού ή στις αισθητικές του προτιμήσεις. Έχουμε δεσμευθεί επίσης για την κατάθεση νέου νομοσχεδίου με ρυθμιστικό πλαίσιο για τον κινηματογράφο.


-- Η κυβέρνηση είχε και ορισμένες επιτυχίες στον πολιτισμό, π.χ. στην ηγεσία του Φεστιβάλ Αθηνών ή στην ολοκλήρωση του Μουσείου της Ακρόπολης. Πως κρίνετε το έργο της σε αυτούς τους τομείς και τι πιστεύετε ότι πρέπει ν΄αλλάξει;

-- Το Φεστιβάλ Αθηνών πράγματι έχει να επιδείξει αξιόλογο έργο που πιστώνεται πρώτ΄απ΄όλα στους διακεκριμένους συντελεστές του. Θέλουμε να το στηρίξουμε ώστε να συνεχίσει και να αναπτύξει τη δημιουργική πορεία του. Όσο για το Μουσείο της Ακρόπολης, που ασφαλώς υπερβαίνει τη Ν.Δ., πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη, ώστε να κατακτήσει στην πράξη διαρκή θέση ανάμεσα στα μεγαλύτερα Μουσεία του κόσμου και να αποτελέσει τη ναυαρχίδα για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Και ασφαλώς αυτά δεν μπορούν να συμβούν με παρεμβάσεις όπως ή λογοκρισία του φίλμ του Κώστα Γαβρά από το βίντεο του Μουσείου, που είδαμε προσφάτως να επιχειρείται από τον κ. Σαμαρά.






“Κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης”

Συνέντευξη στον Προκόπη Δούκα


Ο Μίμης Ανδρουλάκης, υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθήνας, υποστηρίζει οτι ελοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι στην οικονομία, αν το ΠΑΣΟΚ δεν σχηματίσει κυβέρνηση ευρείας συνάινεσης, ανεξαρτήτως αυτοδυναμίας. Τάσσεται κατά των “ευχάριστων υποσχέσεων” και δηλώνει επιφυλακτικός για το αν οι “υγιείς δυνάμεις” θα καταφέρουν να επιβληθούν στο πολιτικό σκηνικό.



-- Με αφορμή το τελευταίο σας βιβλίο “Ε, Πρόεδρε”, ποια θα ήταν η πρώτη παραίνεση που θα απευθύνατε προς τον Γιώργο Παπανδρέου, αν αναλάβει την πρωθυπουργία;



-- Να σχηματίσει κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης με ευρεία πολιτική και κοινωνική βάση, συμμετοχή και συναίνεση. Αν κρατά δυνατά το τιμόνι ο Παπανδρέου ξέρει πού θα πάει όπως πιστεύουμε και έχει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί άφοβα να κάνει τολμηρά ανοίγματα στη σύνθεση της κυβέρνησης και να φέρει τα πάνω - κάτω στο πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης που έχει εξαντληθεί. Εκατό χρόνια μετά ζητείται ένα νέο 1909, μία τομή στο δημόσιο βίο της χώρας. Το Ε, Πρόεδρε! αποτελεί μία προειδοποίηση κινδύνου. Θέλει να βοηθήσει στον εντοπισμό και την απενεργοποίηση των ναρκών.


-- Αν το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίσει την αυτοδυναμία, θα πρέπει να επιδιώξει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ή επαναληπτικές εκλογές;

-- Αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία θα μπούμε σε περιπέτειες γιατί εμφανίζουν σοβαρή δυσκολία οι συνεργασίες των κομμάτων. Το πρόβλημα βρίσκεται βασικά στην απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοδυναμία δε σημαίνει όμως μονοκομματική διακυβέρνηση. Μπορεί να δοθούν χαρτοφυλάκια υπουργικά εκτός ΠΑΣΟΚ στη βάση περιορισμένης ή και μονοθεματικής συνεργασίας. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να αντιπροσωπεύει ένα ευρύτερο φάσμα του ελληνικού λαού και πέραν της αριστεράς και κεντροαριστεράς. Να συνομιλεί τουλάχιστον με το 70 – 75% του ελληνικού λαού.


-- Πιστεύετε ότι έχετε πείσει στο πεδίο της οικονομίας ή οι ψηφοφόροι ακολουθούν όποιον λέει “ευχάριστα λόγια”;



Δεν είμαι ικανοποιημένος από το επίπεδο της δημόσιας συζήτηση για την οικονομία. Χρειάζεται μεγαλύτερη αίσθηση του επείγοντος. Ένας συναγερμός για τη σωτηρία και ανόρθωση της χώρας με αλλαγή. Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας πρέπει να μας αφυπνίσει όλους και να επιχειρήσουμε τις τομές που δεν κάναμε στους καλούς καιρούς. Πρώτος κανόνας επιβίωσης στην οικονομία εν μέσω κρίσης είναι το «κολύμπα και κράτα το κεφάλι έξω από το νερό» μέχρι να βγεις στη στεριά, να βρεις έναν τραχύ και στενό διάδρομο ανάπτυξης. Έχουμε τη θηλιά του χρέους και ταυτόχρονα υποχωρεί η παραγωγική βάση της χώρας. Χρειάζονται εξαιρετικές πολιτικές ικανότητες για μια ευέλικτη στρατηγική διάσωσης που δημιουργεί ταυτόχρονα προοπτικές για ένα νέο βιώσιμο μοντέλο πράσινης ανάπτυξης. Προσωπικά δεν λέω «ευχάριστα λόγια» και νομίζω ότι βρίσκω ανταπόκριση αν και δεν κάνω παραδοσιακή εκλογική εκστρατεία με εκλογικά κέντρα, χρήμα, διαφημιστικές εταιρίες και πελατειακά δίκτυα.


-- 
Πώς θα πείσετε τους ψηφοφόρους ότι δεν θα ξαναδούν “βεβαρημένα” πρόσωπα σε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στο κράτος;

-- Έχει αρκετά φρέσκα, άξια και άφθαρτα στελέχη το ΠΑΣΟΚ για να μείνουν “τα κοστούμια στη ντουλάπα”;

Ας αξιολογήσει ο κόσμος με την ψήφο του τη φρεσκάδα, τη γνώση και το ήθος των πολιτικών προσώπων και ο Παπανδρέου καλείται να επιτύχει το κατάλληλο μείγμα υπουργών με ή δίχως προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία. Οι παλαιές αποδόσεις όπως γνωρίζετε δεν εγγυώνται τις μελλοντικές. Οι δυνάμεις της αδράνειας και του στάτους κβο υπερτερούν ακόμα στο πολιτικό σκηνικό.





Η επιλογή και ανάθεση έχει γίνει από την Athens Voice της 30.09.09, όπου και δημοσιεύονται οι συνεντεύξεις.

Με την υπενθύμιση να ανάψετε "κόκκινο" σε αυτούς που δεν θέλετε να δείτε στη Βουλή, τo post συνοδεύεται από τον ψυχεδελικό funk ήχο των
Parliament, ένα από τα δύο ονόματα της μουσικής κολλεκτίβας του George Clinton - είχε εμφανιστεί και πρόπερσι στο Θέατρο Βράχων.

buzz it!

28.9.09

Επιστολή προς υποψήφιους βουλευτές Α' Αθήνας

Κυρίες και κύριοι υποψήφιοι βουλευτές,

Όπως γνωρίζετε, το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και όλες οι γύρω περιοχές αντιμετωπίζουν τα τελευταία χρόνια σοβαρότατα προβλήματα, που έχουν σχέση με την υποβάθμιση της ζωής, την ερήμωση και την εγκατάλειψη συγκεκριμένων περιοχών, αλλά και την εξαθλίωση και τις συνθήκες πλήρους απουσίας της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.


Η κατάσταση, που “εκτροχιάστηκε” τα τελευταία δύο χρόνια δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα υπερσυγκέντρωσης μεταναστών ή τοξικομανών, όπως πολλοί θέλουν ρατσιστικά και απλοικά να υποστηρίξουν, ούτε λύνεται με σπασμωδικά μέτρα αστυνόμευσης, που απλώς μεταθέτουν το πρόβλημα στη δίπλα γειτονιά. Είναι αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης λειτουργίας κυκλωμάτων ναρκωτικών, πορνείας, παρεμπορίου και εκμετάλλευσης μεταναστών - που έχει άμεσες επιπτώσεις στην υγιεινή, την ασφάλεια και στην εύρυθμη λειτουργία της πόλης.

‘Εχει χαθεί κάθε έννοια φροντίδας για την πόλη. Η εγκατάλειψη και η κατάληψη των κοινόχρηστων χώρων και πεζοδρομίων, η ηχορύπανση από καταστήματα πάσης φύσεως, η έλλειψη καθαριότητας, η ασυδοσία και η απουσία στοιχειώδους ελέγχου αποτελούν πλέον κίνδυνο για την κοινωνική συμβίωση.

Η διαφθορά, η αδιαφορία και η παντελής έλλειψη οργανωμένου και μακροπρόθεσμου σχεδίου για τις χρήσεις, τη λειτουργία και την αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας έχει φέρει κατοίκους, επιχειρηματίες και επισκέπτες σε απόγνωση. Η δε εικόνα της γκετοποίησης στην τουριστική καρδιά της πρωτεύουσας και της χώρας είναι ντροπιαστική για όλους μας.

Επειδή ανεκπλήρωτες υποσχέσεις υπήρξαν πολλές, σας ζητούμε να μας εξηγήσετε γιατί δεν έχει γίνει τίποτε ουσιαστικό μέχρι τώρα, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα. Και να μας δηλώσετε τι σκοπεύετε να πράξετε, με την παρουσία σας στο κοινοβούλιο, για τα παραπάνω ζητήματα - ειδικότερα δε ποιό είναι το σχέδιο της παράταξης σας, εφόσον βρεθεί στην κυβέρνηση.


Παρακαλούμε να απαντήσετε στο istorikoghetto@gmail.com και οι απαντήσεις σας θα δημοσιευθούν στο www.istorikoghetto.wordpress.com.


Με τιμή,


ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

- Πολιτιστικός Εξωραϊστικός Σύλλογος “Παναθήναια”
- Ηλεκτρονικό Περιοδικό για την Προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς “Monumenta”
- Εξωραϊστικός Φυσιολατρικός Πολιτιστικός Σύλλογος “Μέγας Αλέξανδρος”
- Εξωραϊστικός Σύλλογος “O Λυκαβηττός”
- Σύλλογος Κατοίκων και Επαγγελματιών “Τα Εξάρχεια”
- Κίνηση Πολιτών Κολωνακίου
- Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων 3ου Διαμερίσματος Αθήνας
- Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Πλάκας

και ενεργοί πολίτες και επαγγελματίες του κέντρου της Αθήνας





H φωτό είναι από την Πλατεία Θεάτρου, πριν από λίγο καιρό.

Το post συνοδεύεται από ένα κλασικό instrumental των Αμερικανών Commodores.

buzz it!

25.9.09

Δύο συνεντεύξεις και ένα κείμενο


Ο Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγματολόγος, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, πρώην Γενικός Γραμματέας Τουρισμού, πρώην ευρωβουλευτής (2007-2009) και υποψήφιος στην Α' Αθήνας.


"Τα δύσκολα αυτονόητα"

Όσο προχωρεί η προεκλογική εκστρατεία τα πράγματα παγιώνονται. Η εκλογική και κοινωνική δυναμική του ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλη, αλλά το ίδιο και τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας. Το στοίχημα δεν είναι μόνο η νίκη –και η αυτοδυναμία- αλλά μια διαφορετική διακυβέρνηση. Σε όσους με ρωτούν τι θα κάνει ή τι θα έπρεπε να κάνει η νέα κυβέρνηση, απαντώ με μια λέξη: τα αυτονόητα. Αρχίζοντας από τη διάθεση για δουλειά και την ανανέωση –με πράξεις- ιδεών και προσώπων. Συνεχίζοντας με την αντιμετώπιση και όχι την αποφυγή των προβλημάτων. Και βάζοντας μια γερή δόση θάρρους και ρήξεων, αλλά κυρίως κοινού νου.
Μερικά παραδείγματα μακριά από την ξύλινη γλώσσα: έγκαιρη προετοιμασία της εφαρμογής των νόμων, ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν από την πρώτη μέρα (κλασικό παράδειγμα προς αποφυγή η «απαγόρευση» του καπνίσματος με τα τόσα παραθυράκια και τις άφαντες εγκυκλίους). Σαφείς κανόνες του παιχνιδιού, ώστε έτσι –και όχι με μεγάλες διακηρύξεις- να χτυπηθεί η αδιαφάνεια και άρα η διαφθορά (φορολογικό σύστημα, σχέση κράτους-πολίτη, απλοποίηση της επιχειρηματικότητας αλλά κι αυστηρότητα στην τήρηση των κανόνων σε όλα τα παραπάνω). Υπόδειγμα στάσης από το επίσημο Κράτος (η αξιοκρατία και ο σεβασμός μόνο έτσι δεν θα μείνουν κενές και έκπτωτες λέξεις). Ορθολογική κατανομή αλλά και πλήρης ανάληψη της ευθύνης (δεν μπορεί σ’ αυτόν τον τόπο κανείς να μην ευθύνεται ποτέ για τίποτα). Προτεραιότητα στις πραγματικές προτεραιότητες (οι νοσοκόμοι πριν από τους αγροφύλακες, τα δημόσια σχολεία πριν από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η αντιμετώπιση των πυρκαγιών πριν από την πρόληψη των πλημμυρών). Αντιμετώπιση της ασφάλειας των πολιτών ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως μιας ακόμα διάκρισης ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες. Ουσιαστικός σεβασμός της διαφορετικότητας αλλά και του γεγονότος ότι η χώρα μας το 2009 είναι άλλη χώρα από αυτή που ήταν τη δεκαετία του 1980 (ένα άμεσο μέτρο θα έπρεπε να είναι η ρύθμιση της υπηκοότητας των παιδιών της λεγόμενης –και σήμερα «αδέσποτης»- δεύτερης γενιάς μεταναστών).
Με βάση τέτοια απλά, αλλά τόσο δύσκολα πράγματα θα έπρεπε –και προσωπικά θα ήθελα- να κριθούμε όσοι είμαστε υποψήφιοι σήμερα και όσοι θα κυβερνήσουν αύριο.





“Καθεστώς αυστηρής προστασίας για τα δάση”


Ο Σπύρος Κουβέλης, υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ Α’ Αθηνών υποστηρίζει το πρόγραμμα “πράσινης ανάπτυξης” του κόμματος του, εξηγεί οτι προέχει η ανάπλαση και αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και υπόσχεται προστασία των περιαστικών δασών, με αυστηρά μέτρα.



- Ένας περιβαλλοντολόγος, για πρώτη φορά με σταυρό, στην καρδιά της Αθήνας, με ισχυρούς αντιπάλους. Σε ποιών τις ψήφους στοχεύετε; 

Στην ψήφο των απλών ανθρώπων, των πολιτών που ενδιαφέρονται και αγωνιούν για την πόλη του και το περιβάλλον της, που θέλει να αγωνιστούμε μαζί για τη διάσωση, την εξυγίανση και την αναγέννηση του ιστορικού κέντρου,
Στην ψήφο του Αθηναίου που αναζητά έναν νέο άνθρωπο που δεν προέρχεται από το πολιτικό σύστημα, με ιδέες και όρεξη για κάτι καινούριο για να ξαναφτιάξουμε μια πόλη ζωντανή, με ανθρώπους που θέλουν να μένουν εκεί, με πολιτισμό, με ανθρωπιά, μια πόλη που δίνει δουλειά στους νέους και ανθρώπινη αντιμετώπιση στο ζήτημα των μεταναστών.


-- Τι απαντάτε στους ψηφοφόρους που δυσπιστούν σφόδρα ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει έτσι εύκολα “Δανία του νότου” - και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης;

Η Ελλάδα είναι χώρα προικισμένη από τη φύση της με τον ήλιο, τον αέρα, τη θάλασσα, το ανθρώπινο δυναμικό της, το πολιτιστικό της κεφάλαιο, τη γεωγραφική της θέση. Η πολιτική της Πράσινης ανάπτυξης που πρεσβεύει το ΠΑΣΟΚ στοχεύει στην ανάδειξη των πραγματικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Παράδειγμα αποτελεί η γενικευμένη προώθηση των ΑΠΕ -για την οποία το ΠΑΣΟΚ έχει δεσμευτεί- με εξαίρεση μόνο τις περιοχές όπου απαγορεύεται να κτιστεί οτιδήποτε για να προστατευτεί το περιβάλλον. Η αξιοποίησή τους θα βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή, αλλά αναμένεται να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και σημαντικές επιχειρηματικές ευκαιρίες, καθώς η τεχνολογία προοδεύει και η εφαρμογή τους επεκτείνεται.


-- Θα πάρει το ΠΑΣΟΚ ριζικά μέτρα, π.χ. να κηρύξει εθνικούς δρυμούς τους ορεινούς όγκους γύρω από την Αθήνα, ώστε να μπει οριστικό φρένο στις πυρκαγιές και στις καταπατήσεις; 

Το αποτύπωμα της μέχρι σήμερα πολιτικής είναι η εκτεταμένη τσιμεντοποίηση, η εξαφάνιση των ελεύθερων χώρων, η εμπορευματοποίηση κάθε μορφής δασικών ή προστατευόμενων περιοχών.
Έχοντας αυτά κατά νου, πιστεύουμε ότι για την αποτελεσματικότερη προστασία των ορεινών όγκων γύρω από την Αθήνα είναι άμεση ανάγκη να επιβληθεί καθεστώς αυστηρής προστασίας, ώστε να διαφυλάσσεται ο χαρακτήρας τους ως περιαστικά δάση, και έχουμε δεσμευτεί γι αυτό. Το ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι πρέπει να καταργηθούν όσες ρυθμίσεις δημιουργούν παραθυράκια και επιτρέπουν δραστηριότητες ασύμβατες με την κατά προορισμό χρήση.


-- Υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την γκετοποίηση μεταναστών και ναρκομανών στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και στις γύρω περιοχές; 

Το ΠΑΣΟΚ στοχεύει στην αναγέννηση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Η πολιτεία με την ανοχή και την αδιαφορία της, ενισχύει συνειδητά την υποβάθμιση του “ιστορικού τριγώνου”, μετατρέποντας την προσπάθεια αναβάθμισης που είχε ξεκινήσει πριν το 2004 σε αγκύλωση και δυσκαμψία, σε περιχαράκωση και μετάλλαξη της περιοχής σε “αποθήκη ψυχών” και ανεξέλεγκτο γκέτο ανομίας και εξαθλίωσης.
Στόχος είναι να δημιουργήσουμε υπηρεσίες πρόνοιας, ώστε να αντιμετωπιστεί βάσει οργανωμένου σχεδίου, η έλλειψη περίθαλψης σε εκείνους που τη χρειάζονται και κατακλύζουν την περιοχή. Παράλληλα με πολιτικές ελέγχου για το ποιος μπαίνει και ποιός δικαιούται να βρίσκεται εδώ, ξεκινάμε σε συνεργασία με πολίτες και μη κυβερνητικές οργανώσεις δράσεις ένταξης των νόμιμων μεταναστών σε δομές κοινωνίας, παιδείας, απασχόλησης, ώστε να πάμε από το διωγμό σε έλεγχο και ενσωμάτωση.


-- Είστε πολιτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για το περιβάλλον και τη χωροταξία. Αν στις 5 Οκτωβρίου ο κύριος Παπανδρέου σας αναθέσει το Υπουργείο Περιβάλλοντος, αυτό πρέπει να είναι χωρισμένο από τα δημόσια έργα και με ποιες προτεραιότητες;

Χαίρομαι που προεξοφλείτε τη δέσμευση του ΠΑΣΟΚ για ανεξάρτητο και ισχυρό υπουργείο περιβάλλοντος, την οποία και θα τηρήσουμε. Το ποιος θα είναι στο τιμόνι έχει λιγότερη σημασία, και είναι φυσικά απόφαση του αυριανού πρωθυπουργού.

Ρόλος του θα πρέπει να είναι, η πολιτική για το περιβάλλον να διαπερνά τόσο τους παραγωγικούς / οικονομικούς και αναπτυξιακούς τομείς, όσο και τις κοινωνικές πολιτικές.

Απαιτείται μια δομή, ενταγμένη μέσα στο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, που να αντιμετωπίζει τρία βασικά ζητούμενα:

 Δημιουργία ενός σύγχρονου, ξεκάθαρου και εφαρμόσιμου θεσμικού / νομοθετικού πλαισίου για την προστασία του περιβάλλοντος και την ενσωμάτωσή του στο αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας.

 Λειτουργία ενός αποτελεσματικού ελεγκτικού μηχανισμού, ανεξάρτητου από πολιτικές σκοπιμότητες, πελατειακές σχέσεις και φαινόμενα διαφθοράς, που θα μπορεί να επιβάλλει την εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.

 Διάχυση και ενσωμάτωση των αρχών και των διαδικασιών που ενσωματώνουν την προστασία του περιβάλλοντος σε κάθε πλευρά της λειτουργίας του κράτους, της αναπτυξιακής διαδικασίας και του κυβερνητικού έργου.





“To ΠΑΣΟΚ να δώσει τέλος σε μια εποχή”


Ο Νίκος Μπίστης, υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ στη Β΄Αθηνών, υποστηρίζει οτι δεν θα υπάρξουν συνέπειες από την απουσία Σημίτη, οτι το εγχείρημα της κεντροαριστεράς είναι ζωντανό κι οτι το κόμμα του στην κυβέρνηση θα δώσει τέλος σε μια εποχή γαλάζιων παντογνωστών, μαθητευόμενων Ροβεσπιέρων και παχυλά αμειβόμενων golden boys.



-- Υπήρξατε οπαδός του λεγόμενου “εκσυγχρονισμού” και του Κώστα Σημίτη. Η μη παρουσία του στα ψηφοδέλτια ήταν λάθος που θα κοστίσει ή δεν θα έχει συνέπειες; Το ΠΑΣΟΚ διαγράφει το παρελθόν του;

Το παρελθόν κανενός δεν διαγράφεται. Πόσω, μάλλον, το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, που με όλα όσα μεταφέρει αποτελεί περιουσία της κεντροαριστεράς και του προοδευτικού κινήματος στη χώρα μας. Στη διαδρομή αυτή η προσφορά του Κώστα Σημίτη υπήρξε ανεκτίμητη. Και η τιμή που του οφείλουμε όλοι είναι αυτονόητη. Εκλογικές συνέπειες δεν θα υπάρξουν γιατί η απαίτηση για απαλλαγή από την κυβέρνηση της ΝΔ είναι πανίσχυρη.


> -- Με την απουσία τόσων “σημιτικών στελεχών”, το εγχείρημα της κεντροαριστεράς απομακρύνεται ή μήπως διευκολύνεται; Πιστεύετε ακόμα σε αυτό;

Το στοίχημα της κεντροαριστεράς δεν είναι το στοίχημα μόνο μιας τάσης ή κάποιων μεμονωμένων πολιτικών στελεχών. Είναι το στοίχημα του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, που γνωρίζει ότι οι απαιτήσεις των καιρών επιβάλλουν τη συσστράτευση των ευρύτερων δυνατών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Λυπούμαι για την απουσία στελεχών που διακρίθηκαν την εποχή της διακυβέρνησης Σημίτη, θεωρώ ωστόσο δεδομένη τη συμπαράσταση και συστράτευσή τους στη μάχη που δίνουμε στις 4 Οκτώβρη.


> -- Πώς θα πείσετε τους ψηφοφόρους οτι δεν θα ξαναδούν “βεβαρημένα” πρόσωπα σε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Έχει αρκετά φρέσκα, άξια και άφθαρτα στελέχη το ΠΑΣΟΚ για να μείνουν “τα κοστούμια στη ντουλάπα”;

Το κεντρικό διακύβευμα των εκλογών δεν είναι το αν θα μείνουν τα κοστούμια στη ντουλάπα – που σαφώς και θα μείνουν, αν σχετίζονται με αλαζονικές πρακτικές, όπως δεσμεύθηκε ο Γ. Παπανδρέου - αλλά πώς θα ξαναμπούν στη ντουλάπα οι σκελετοί του σκοταδισμού που έβγαλε έξω από αυτήν η Νέα Δημοκρατία. Όσα για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μην ανησυχείτε. Η αντιπαράθεση των πεπραγμένων των δικών μας κυβερνήσεων με την απερχόμενη, φαντάζομαι πως πείθει και τον πιο δύσπιστο για το ποιος έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα.


> -- Τι απαντάτε στους ψηφοφόρους που δυσπιστούν σφόδρα οτι η Ελλάδα μπορεί να γίνει έτσι εύκολα “Δανία του νότου” - και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης;

Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι απλό. Η ειδική οικονομική συγκυρία που διανύουμε είναι όντως η δυσκολότερη που αντιμετώπισε η χώρα. Γι αυτό, άλλωστε, και είναι περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ να διαχειρισθεί τις τύχες της το ΠΑΣΟΚ, δίνοντας τέλος στην εποχή των γαλάζιων παντογνωστών, των παχυλά αμειβόμενων golden boys και των μαθητευόμενων Ροβεσπιέρων, που ήρθαν υποτίθεται για να σώσουν τη χώρα και τελικά την ενέπλεξαν σε μια απίστευτη πολιτική περιπέτεια.
Και για να μην ξεχνιόμαστε: ας αναλογιστούν τώρα όλοι οι αγιογράφοι του νέο-καραμανλισμού, δεξιοί και αριστεροί, πόσο άδικοι υπήρξαν με το ΠΑΣΟΚ, όταν ισοπέδωναν το 2004 το έγο του, διακινώντας παράλληλα τον μύθο της ήπιας, υποτίθεται, νεοδημοκρατικής διαχείρισης.


> -- Με τις δυσκολίες που ορθώνει η οικονομική κρίση, πώς εγγυάστε οτι δεν θα ακούμε πάλι “παραλάβαμε καμένη γη”;

Ο Γ. Παπανδρέου δεν έταξε «λαγούς με πετραχήλια» και απέκλεισε το ενδεχόμενο επανάληψης της περιπέτειας με την απογραφή. «Καμένη γη» - κυριολεκτικά και μεταφορικά – όντως παραλαμβάνουμε. Αν προσπαθήσουμε όμως όλοι, πολιτικοί και πολίτες, μπορεί να ανθίσει και πάλι η ελπίδα μιας κοινωνίας πιο δίκαιης και δημοκρατικής.





Οι συνεντεύξεις παραγγέλθηκαν από και δημοσιεύθηκαν στην Athens Voice της Τετάρτης 23.09.09

Το κείμενο του Κώστα Μποτόπουλου είναι δική μου επιλογή - γιατί τον γνωρίζω από πολύ παλιά.

Το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από μια κλασική επιτυχία των Αμερικανών Earth, Wind & Fire

buzz it!

23.9.09

Οι εκλογές "Kill Bill"

Με το που φτάσαμε στην απαγόρευση των δημοσκοπήσεων, τα χαρακτηριστικά αυτής της εκλογικής διαδικασίας άρχισαν να διαμορφώνονται.

Πρώτα απ’ όλα, ουδέποτε είχε σημειωθεί τέτοια προεκλογική κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος. Ακόμα και το 2004, που το ΠΑΣΟΚ έχανε πριν από τα Χριστούγεννα δημοσκοπικά 15 μονάδες, η απώλεια περιορίστηκε σταδιακά στις 5, ενώ ο Κώστας Σημίτης αποχώρησε ως ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, στις μετρήσεις.

Για όσους γνώριζαν, η εξέλιξη δεν προκαλεί σοβαρή έκπληξη. Η “πολιτική ηγεμονία” και η ισχύς της καραμανλικής διακυβέρνησης ήταν ένας μύθος - εμφανής σε όσους διέβλεπαν την αναντιστοιχία λόγων και έργων.


Η “τέχνη” του να προσπαθείς να αντιστρέψεις την πραγματικότητα, με σχεδόν αυριανιστική συνέπεια, έφτασε να υποκαταστήσει την πολιτική - και να φέρει τη χώρα στο χειρότερο σημείο της από τη μεταπολίτευση. Μαζί της έφερε και τη “σφαγή”: Ακόμα και στο “παρά πέντε”, οι σκιαμαχίες Τσιτουρίδη και άλλων “κομένων”, οι αποφάσεις δικαστηρίων κατά Μιχαλολιάκου, καθώς και η σκανδαλώδης φυγή του “γκόλντεν μπόϊ” Χατζηεμμανουήλ προς το ΔΝΤ, που απετράπη υπό το βάρος της κατακραυγής, δείχνουν το μέγεθος της διάλυσης. Η Νέα Δημοκρατία, στηριγμένη τόσα χρόνια σε πήλινα πόδια, οφείλει αμέσως μετά τις εκλογές, να μπει σε περίοδο ανασυγκρότησης, που θα την οδηγήσει μακριά από την απαράδεκτη πλιατσικολογική λαϊκοδεξιά και θα την καταστήσει έναν σοβαρό (πραγματικό) κεντροδεξιό σχηματισμό, απαραίτητο για την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Ιδιαιτέρως δε οφείλει να αποτελέσει ένα σοβαρό ανάχωμα προς την ακροδεξιά, με τις δήθεν “ξεκάθαρες θέσεις”, που δεν αποτελούν παρά καλυμμένες απλοϊκές, ρατσιστικές, υπερσυντηρητικές αντιλήψεις, ιδιαίτερα επικίνδυνες για τη δημοκρατία και το επίπεδο της δημόσιας ζωής.

Στην αντίθετη κατεύθυνση, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του, των τελευταίων ετών. Κι εδώ όμως “σφαγή”, λόγω προτέρου “αντιπαθούς” κυβερνητικού παρελθόντος. Ο αρχηγός του αισθάνεται ισχυρός - τόσο που να καρατομεί με άνεση όποιον επιθυμεί - και το μήνυμα του δείχνει να περνάει στην κοινωνία, αφού πέτυχε να εκβιάσει τις πρόωρες εκλογές, εγκλωβίζοντας τη ΝΔ. H δημοσκόπηση της GPO έδειξε οτι μετά την εμφάνιση του στη ΔΕΘ ενισχύθηκε το πρωθυπουργικό του προφίλ (ειδικά για την οικονομία), ο λόγος του εισακούεται σε μεγάλο βαθμό από τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων (25% ΝΔ, 1/3 ΚΚΕ & ΛΑΟΣ και πάνω από το 50% του ΣΥΡΙΖΑ), ενώ μόνο το 19,7% των ψηφοφόρων του χρεώνει την απουσία Σημίτη. Παρασύρει μάλιστα - με την “καρατόμηση” Έβερτ - τη ΝΔ, που δεν μπορεί να υπολείπεται τόσο καταφανώς σε ανανέωση.

Ο άλλος πολιτικός φορέας που βρίσκεται σε κατάρρευση είναι ο Συνασπισμός. Η σύγκρουση των δύο ηγετών, οι παλινωδίες Αλαβάνου που έδωσε δαχτυλίδι, το μετάνοιωσε, παραιτήθηκε, υπονόμευσε και στο τέλος αποχώρησε - καθώς και οι παλινωδίες του επιτελείου Τσίπρα, ακόμα και την τελευταία στιγμή (όπως π.χ. με τον Στάθη Σταυρόπουλο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας) - οδηγούν στο γνωστό θρίλερ της εισόδου ή μη στη Βουλή, μετά από τη μεγαλύτερη δημοσκοπική, αλλά και εκλογική άνοδο της ανανεωτικής αριστεράς στην ιστορία της. Ο φόβος της διάσπασης οδήγησε στη συλλογική ηγεσία των 11, που προκαλεί τραγελαφικές καταστάσεις και αποδυναμώνει τον ΣΥΝ, ο οποίος και αυτός πρέπει να αποφασίσει την “απεξάρτηση από γκρουπούσκουλα” και την ριζική στροφή στην πολιτική περί συνεργασίας, που μέχρι τωρα οδηγούσε στην απώλεια χιλιάδων ψηφοφόρων στα δεξιά του.

Το εκλογικό σώμα δείχνει πιο σκληρό και πιο άτεγκτο από ποτέ: Δεν συγχωρεί με την παραμικρή υποψία και απαιτεί άμεσα και απτά δείγματα, ώστε να εμπιστευθεί επιφυλακτικά. Είναι έτοιμο δε να αποσύρει την εμπιστοσύνη του ανά πάσα στιγμή. Οι φωνές που ζητούν, εδώ και χρόνια, “τιμωρία του δικομματισμού” (για να επωφεληθεί ποιός σήμερα - τα κόμματα των άκρων ή ο “αυτοκαταστροφικός” ΣΥΡΙΖΑ;), απέτυχαν να πείσουν, καθώς οι ψηφοφόροι διαισθάνονται οτι - εφόσον δεν διαφαίνεται νέος αξιόπιστος πολιτικός σχηματισμός εξουσίας - αυτό θα οδηγήσει τη δημοκρατία σε περιπέτειες, με άνοδο της ακροδεξιάς ή/και έναν ελληνικής έμπνευσης μπερλουσκονισμό. Το 77% αυτών που απείχαν στις ευρωεκλογές δηλώνουν (ευτυχώς) οτι θα πάνε να ψηφίσουν. Το θέμα είναι να επωφεληθούν από τη μεγάλη ευκαιρία να καταψηφίσουν εγκατεστημένους κομματάρχες και αμφίβολης ποιότητας “δελφίνους”, γιους και κόρες τοπικών “μαφιόζων” και διεφθαρμένους του παρελθόντος. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, να ψηφίσουν νέα και άφθαρτα έντιμα πρόσωπα, που θα υπερκεράσουν όλους αυτούς - και θα τους αφήσουν έξω από το παιχνίδι...



To κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 23.09.09

Η φωτό είναι από το www.in.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Ο τίτλος του post φέρνει αμέσως στο μυαλό το soundtrack του "Kill Bill", αλλά προτίμησα, αντί του "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)", τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία της Nancy Sinatra.

buzz it!

21.9.09

Έλληνες 2 (στο δρόμο)

Οδηγώ ΙΧ: Αυτό σημαίνει οτι έχω δικαίωμα να μην γνωρίζω πώς λειτουργεί το μηχάνημα που χειρίζομαι (αφού έχω πολλές φορές "λαδώσει" για την άδεια οδήγησης) - ούτε να με ενδιαφέρει αν έχει καλή οδική συμπεριφορά, επαρκή ισχύ και καλή ποιότητα κατασκευής. Αρκεί να είναι αρκετά φτηνό και ευρύχωρο κουτί και να φέρνει όσο το δυνατόν προς “κούρσα” (εναλλακτικά με ενδιαφέρει η ενεργητική αφάλεια, αλλά το έχω χαμηλώσει τόσο πολύ, ώστε να μαζεύει τσίχλες από την άσφαλτο, να έχει άθλιο ηχητικό που παίζει άθλια “πριόνια” ή καψουροτράγουδα και να είναι αισθητικά όσο το δυνατόν πιο χάλια - για να περνάω δε με “τίγκα” την ένταση από όσο το δυνατόν πιο πολλές κατοικημένες περιοχές, σε ώρες κοινής ησυχίας). Έχω τη φονική άγνοια να "κολλάω" στον μπροστινό μου, ακόμα κια αν είναι ένα πολύ καλύτερο αυτοκίνητο (με προφανώς πολύ δυνατότερα φρένα), πάνω στο οποίο θα τρακάρω, αν συμβεί κάτι, γιατί τα δικά μου φρένα δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν. Φυσικά, δεν λαμβάνω υπ’ όψιν μου, πολλές φορές, την κατάσταση και την προβληματική χάραξη του δρόμου - κι έτσι πολλές φορές σκοτώνομαι μαζικά στο οδικό δίκτυο υπαίθρου και πόλεων, σε βαθμό που μια ολόκληρη μικρή πόλη ξεκληρίζεται κάθε χρόνο, ενώ καταλήγω (είτε φταίω είτε όχι) σε αναπηρικό καροτσάκι, επιβαρύνοντας σε κάθε περίπτωση και το σύστημα υγείας.

Επίσης σημαίνει οτι επιθυμώ να έχω αυτοκίνητο μέσα στην πόλη “για το περίπτερο”, χωρίς όμως να επιβαρύνομαι τίποτα, ούτε πάρκινγκ (ακόμα κι αν δεν είναι απράδεκτα ακριβό, όπως συνήθως), ούτε σέρβις, ούτε καν ασφάλεια - μου αρέσει να έχω ένα από τα 500 χιλιάδες(!) ανασφάλιστα ΙΧ της χώρας μου. Μου αρέσει επίσης να μη φοράω ζώνη ασφαλείας (διότι τι ξέρουν οι κουτόφραγκοι, εγώ ξέρω καλύτερα - άλλωστε αυτά, όπως λέγαμε παλιά, τα επιβάλλει ο καπιταλισμός, για να πουλάνε οι αυτοκινητοβιομηχανίες). Ειδικά αν είμαι μητέρα, μου αρέσει να κρατάω το παιδί μου στην αγκαλιά μου στο μπροστινό κάθισμα, ώστε άν τρακάρουμε να γίνει αερόσακος που θα με σώσει. Μου αρέσει να παραβιάζω με κάθε τρόπο τον ΚΟΚ, να βρίζω και να κορνάρω - και να πετάω ότι θέλω από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου, κατά προτίμηση γόπες που θα έρθουν στη μούρη του μοτοσυκλετιστή, που έρχεται από πίσω...


Οδηγώ δίκυκλο: Αυτό σημαίνει οτι έχω το πλήρες ελεύθερο να πηγαίνω ανάποδα, να ανεβαίνω σε πεζοδρόμια και να παραβιάζω φανάρια - και μετά να κοιτάω συγκαταβατικά τους τροχονόμους που με χαζεύουν από το πεζοδρόμιο, κάνοντας μου παρατήρηση-ερώτηση: μα με κόκκινο;

Σημαίνει βεβαίως, να μη φοράω κράνος, θεωρώντας οτι έτσι βλάπτω μόνο τον εαυτό μου - ενώ δεν σκέφτομαι πόσο ευάλωτος είμαι και πόσο έχω υποχρέωση και προς τον άλλο οδηγό, που δεν θέλει καθόλου να με τραυματίσει σοβαρά ή θανάσιμα.
Σημαίνει επίσης οτι νομίζω οτι έχω το δικαίωμα να προσπερνάω τα ΙΧ, κινούμενος ανάμεσα στις λωρίδες, θεωρώντας το απολύτως νόμιμο - ενώ απαγορεύεται ρητά από τον ΚΟΚ και κανονικά πρέπει να κινούμαι στη λωρίδα πίσω από τα ΙΧ (εντάξει όλοι είχαμε μηχανή παιδιά, αλλά τουλάχιστον να ξέρουμε οτι δεν έχουμε προτεραιότητα όταν προσπερνάμε, οτι ο άλλος δεν έχει υποχρέωση να μας κάνει χώρο και να είμαστε λιγάκι πιο σεμνοί). Το ίδιο και χειρότερο, όταν προσπερνάω την ουρά στα διόδια, θεωρώντας οτι έχω το δικαίωμα επειδή οδηγάω δίκυκλο - ενώ δεν θα τολμούσα ποτέ να κάνω το ίδιο στην ουρά π.χ. μιας τράπεζας...
Επίσης, σημαίνει οτι μπορώ να δείχνω μεγάλη κοινωνική αναισθησία, καταλαμβάνοντας με το δίκυκλο μου μια θέση που θα μπορούσε να φιλοξενήσει ολόκληρο ΙΧ - τι με νοιάζει ο άλλος, ας κόψει το λαιμό του...


Οδηγώ “γουρούνα”: Αυτό σημαίνει οτι μπορεί να είμαι και αλλοδαπός, που έχει νοικιάσει (χωρίς δίπλωμα όπως πάντα, με την ευθύνη του ιδιοκτήτη rent a car) το “φονικό” αυτό τετράτροχο μηχάνημα. Μου αρέσει, γιατί δεν “πέφτει” όπως τα μηχανάκια, ενώ είναι εξαιρετικά αδύναμο στη μηχανή και πιάνει το μισό οδόστρωμα, στους στενούς δρόμους των νησιών. Έτσι μπορώ να καθυστερώ απίστευτα την κίνηση και να δημιουργώ ουρές, ενώ επιτείνω το πρόβλημα του πάρκινγκ, στις τουριστικές περιοχές...


Οδηγώ ταξί: Εδώ εισέρχομαι σιγά-σιγά στο πεδίο της “καλτ” παράνοιας. Αν δεν ανήκω σε μια κατηγορία (ολοένα και αυξανόμενη ευτυχώς) νέων ανθρώπων που είναι σοβαροί, μετρημένοι, καθαροί και επαγγελματίες, μπορεί να φτάνω και μέχρι την ιστορικά τριτοκοσμική κατηγορία, του να έχω πάρει την άδεια επί χούντας, για να είμαι χαφιές. Ενδιάμεσα, μπορεί να είμαι απίστευτα βρώμικος (κι εγώ και το ταξί μου), αγενής και με αμορτισέρ που προκαλούν λουμπάγκο σε όποιον κάθεται στο πίσω κάθισμα. Φυσικά επιλέγω διπλή και τριπλή κούρσα, διότι “προσφέρω κοινωνική υπηρεσία” και υποκαθιστώ τη συγκοινωνία. Αν μου πουν να ακριβήνει το ταξί συμφωνώ, αλλά αν μου πουν παραλλήλως οτι πρέπει να είμαι υπόδειγμα καθαριότητας, ευγένειας και να περάσω σχολείο για να μάθω όλους τους δρόμους της Αττικής απ’ έξω (όπως στο Λονδίνο), θα ξεσηκώσω επανάσταση...

Θεωρώ οτι μπορώ να κινούμαι όπως θέλω στο δρόμο, να μπαινοβγαίνω στις λωρίδες χωρίς φλας - και να πλασάρομαι εξαιρετικά ύπουλα και αργά, επιβάλλοντας την πορεία μου και παραβιάζοντας κάθε έννοια κανόνων οδικής κυκλοφορίας. Το μόνο που με τρομάζει είναι τα θηριώδη τζιπ, που έτσι δικαιώνουν το λόγο ύπαρξης τους. Μπορεί και να ανήκω σε extreme κατηγορίες, όπως η “μαφία” ταξιτζήδων βορείων προαστείων, που διώχνουν τους άλλους συναδέλφους τους από την πιάτσα με τραμπουκισμό και επιλέγουν αυστηρά τις κούρσες - ή ακόμα καλύτερα να συχνάζω μόνο σε λιμάνια και αεροδρόμια, προσπαθώντας να “γδύσω” τουρίστες, χρεώνοντας τους το δεκαπλάσιο, πολλές φορές και με το γνωστό “πολυβόλο”. Φυσικά είμαι θρασύδειλος, και αν κάποιος Έλληνας υποδέχεται τους αλλοδαπούς που μεταφέρω, κάνω χιουμοράκι ή φεύγω τάχιστα με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Αν μου πουν (όπως και την παρακάτω κατηγορία) οτι επειδή είμαι απατεώνας ολκής και κάνω ζημιά στη χώρα μου πρέπει να μου πάρουν την άδεια, θα αρχίσω την κλαψούρα “μα είμαι επαγγελματίας άνθρωπος, το μεροκάματο, τα παιδιά μου κλπ”, πράγματα που φυσικά ουδόλως σκέφτηκα όταν έκανα την κατά συρροή λαμογιά μου...

Οδηγώ βαρύ όχημα (λεωφορείο, νταλίκα, φορτηγό): Εδώ η ιστορία είναι πονεμένη, όπως θα την τραγουδούσε και ο Καζαντζίδης. Γενικώς, βρίσκομαι πολλές φορές στη δεκατεία του ’60, με οχήματα απαράδεκτα κακοσυντηρημένα και επικίνδυνα, που εκτοξεύουν τούφες μαύρου δηλητηρίου, προς τα πνευμόνια των άλλων - βεβαίως πάντα φταίει το κακό πετρέλαιο (ακόμα κι αν απλώς "ζεσταίνω" τη μηχανή, για να δουλέψει το air condition). Οι φορτωτές με “υποχρεώνουν” σε παραβίαση δεκάδων κανόνων, που μπορούν να οδηγήσουν και σε μακελειό δεκάδων παιδιών, όπως στα Τέμπη. Συνήθως, οδηγώ με ταχύτητα πολλαπλάσια από αυτή που επιτρέπεται, ειδικά σε κατοικημένες περιοχές - γιατί με πιέζει ο εργοδότης. Έχω αυξημένη ευθύνη, λόγω του όγκου/αριθμού επιβατών, αλλά καμιά φορά νομίζω οτι οδηγώ και Φερράρι - απλώς είναι λίγο ψηλότερη...

Φυσικά, ξεπαρκάρω κι μπαίνω στην κίνηση όποτε νομίζω εγώ, χωρίς να δώσω σημασία στα μικρότερα οχήματα - και επιβάλλομαι με τον όγκο μου. Κορνάρω δε με τη “θηριώδη” κόρνα μου, όποτε ενοχλούμαι - φροντίζοντας να ενοχλήσω όλους τους περίοικους και περαστικούς. Παραβιάζω γενικώς τον ΚΟΚ, γιατί θεωρώ (και απαιτώ) να μου παραχωρούν προτεραιότητα - ενώ στην περίπτωση μόνο των ΜΜΜ, οι άλλοι οδηγοί δεν οφείλουν, αλλά παρακαλούνται να με διευκολύνουν. Σ’ αυτό μοιάζω και στην επόμενη και τελευταία κατηγορία...


Οδηγώ κρατικό/ κοινωφελές όχημα (ασθενοφόρο, περιπολικό, πυροσβεστικό, υπηρεσιακό, σκουπιδιάρικο): Όσο λιγότερο σημαντικό και επείγον είναι αυτό που κάνω, τόσο πιο θρασύς είμαι. Μου αρέσει να κόβω την κίνηση και να βάζω σειρήνα, ακόμα κι αν η “ανάγκη” είναι μαϊμού. Μου αρέσει να κάνω επικίνδυνους ελιγμούς και να θέτω σε κίνδυνο τους άλλους οδηγούς, για να μπω σε ένα κάθετο στενάκι ανάποδα - διότι προέχουν τα σκουπίδια. Μου αρέσει να παρκάρω και να παραβιάζω πεζόδρομους, διότι είμαι “υπηρεσιακός”. Μου αρέσει να ξεχνάω οτι όσο πιο σοβαρός είναι ένας πολιτικός, τόσο λιγότερο διαταράσσει την κυκλοφορία και περνάει απαρατήρητος...




Όπως και το πρώτο "Έλληνες...", το κείμενο αυτό προφανώς σατιρίζει και στηλιτεύει συγκεκριμένες συμπεριφορές και όχι ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων.

"Επί του πιεστηρίου": Μόνο ένας στους έξι οδηγούς σταθμεύει σε νόμιμη θέση! Ρεπορτάζ της Χαράς Τζαναβάρα στην "Ε", με αφορμή την Πανευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο.

Οι φωτό είναι από το feed του Κ.Α.Τ.Α.Ν.Τ.Ι.Α., το www.apn.gr, το http://www.trikaland.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τις "Κενές Σελίδες" (του ΚΟΚ στην περίπτωση μας) των Βρετανών Traffic, απο το αριστουργηματικό τους άλμπουμ "John Barleycorn Must Die". Περιέχει ένα από τα πιο "ταξιδιάρικα" keyboard solos της ιστορίας του ροκ, από τον Steve Winwood.

buzz it!

16.9.09

Το σπίτι ενός έρωτα...

Στην είσοδο βλέπεις κάτι εμπνευσμένο από τους Μάγια.



Αυτό το σπίτι είναι κάπου στην Κρήτη. Πνιγμένο στο πράσινο, μέσα σ' έναν υπέροχο κήπο. Πολιορκημένο από ξενοδοχεία πολυτελείας - αλλά ανθίσταται. Φτιαγμένο από έναν βραβευμένο Γάλλο αρχιτέκτονα, που ερωτεύτηκε την ιδιοκτήτρια του (μια "απόλυτη" κυρία) και το έχτισε γι αυτήν, πριν από πολλά χρόνια. Με ιδέες, σχήματα και χρώματα που δεν τα φαντάζεσαι. Με πατώματα από ελλατωματικά πλακάκια, που πετούσε το εργοστάσιο - τοποθετημένα παντού σε ψαροκόκαλο. Με ένα τζάκι που "βλέπει" πάνω από την πισίνα - άδεια πια. Με την απόλυτη θέα στη θάλασσα. Και στην ανατολή. The House Of The Rising Sun...




























Έφυγα μαγεμένος...





Οι φωτό τραβήχτηκαν το σούρουπο, τον Αύγουστο που μας πέρασε...

Το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την αξιοπρόσεκτη διασκευή του κλασικού κομματιού, από τις Καναδές The Be Good Tanyas.

buzz it!

13.9.09

Μην πουλάτε το ...σεξ σας!

Αρχίζουμε με μία αμοιβαία παραδοχή: Συμφωνούμε οτι η συμπεριφορά των ανδρών είναι κατά κανόνα πολύ πιό αισθητικά ανώριμη, για πολλούς και διάφορους βιολογικούς και κοινωνικούς λόγους, διαμορφωμένους επί χιλιάδες γενιές. Από τη γυναίκα όμως, ως πιο ολοκληρωμένο και πολύπλευρα ισορροπημένο φύλο, έχουμε περισσότερες απαιτήσεις, έτσι δεν είναι; Και μην ξεχνάτε, τα φύλα συνδιαμορφώνονται και ο πιό δυνατός καλείται να οδηγήσει...

---------------------------------------------------------------------------------

Εχει και το γυναικείο φύλο τα καταστρεπτικά κλισέ του - αυτά που κληρονόμησε από γενιές και γενιές γυναικών υπό καταπίεση... Είναι λοιπόν αναπόφευκτα, "γραμμένα στο γυναικείο DNA"; Πιστεύω πώς όχι. Γιατί στον 21ο αιώνα, μετά από εκατό περίπου χρόνια αγώνων της γυναίκας για χειραφέτηση και ισότητα, η σύγχρονη γυναίκα δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις από τη ζωή της, αν ακολουθεί τη νοοτροπία και το "νάζι" της γιαγιάς της...

Βλέπω, ακόμα και σήμερα, πολλές γυναίκες να λειτουργούν με τέτοια "μυαλά" στο θέμα της σεξουαλικής τους έκφρασης. Ναι, χιλιάδες κορίτσια έχουν ξεφύγει πιά από ταμπού. Ναι, οι γυναίκες "κυνηγάνε" πιά σαν άντρες - ίσως και περισσότερο, λόγω της αριθμητικής τους υπεροχής. Ναι, πολλές έχουν υιοθετήσει "ανδρικές συμπεριφορές" και είναι απελευθερωμένες, με υγιή ματιά στο σεξ, χωρίς συμπλέγματα - έτοιμες να κάνουν ένα "one night-stand”, όσο και οι άντρες (αυτό το τελευταίο θα το συζητήσουμε προσεχώς). Είναι εν τέλει, έτοιμες να απολαύσουν τη χαρά του ερωτισμού και της ζωής - “no strings attached”.

Πολλές ακόμα όμως, στη μεσογειακή-ανατολίτικη-ολίγον τριτοκοσμική μας κοινωνία, εξακολουθούν να συνδέουν το σεξ με επιδιώξεις της ψυχής, της οικογένειας ή του περίγυρου. Την ανάγκη για σύντροφο, την ανάγκη για "αποκατάσταση" (πλήρης υιοθέτηση της κοινωνικής υποταγής), την ανάγκη για συναισθηματική κάλυψη, την ανάγκη για παιδί. Και χρησιμοποιούν αναλόγως το "όπλο" - ειδικά όταν θεωρούν οτι ο άντρας θέλει μόνο τη σεξουαλική απόλαυση από αυτές. Δίνοντας το το ή (ακόμα χειρότερα) στερώντας το σε κρίσιμες στιγμές - και πολλές φορές επιτυγχάνοντας έτσι τον επιθυμητό συμβιβασμό της άλλης πλευράς.

Μα θα μου πείτε, αυτό σ' ενοχλεί; Εδώ, (όλο και περισσότερο;) χιλιάδες γυναίκες πουλάνε κυριολεκτικά την αναπόδραστη γοητεία και έλξη που ασκούν στο ανδρικό φύλο - κατά το γνωστό ρητό (και εσχάτως αηδές άσμα) "το .... σέρνει καράβι. Κι έτσι κερδίζουν εξουσία, κοινωνική αναγνώριση, χρήμα, βίλες, κότερα, υπηρέτες, αυτοκίνητα - ακόμα και φιλοδοξίες να κυβερνήσουν ή να "προεδρεύσουν" της χώρας.

Αυτές οι γυναίκες δεν με αφορούν - και θέλω να ελπίζω οτι με κανένα τρόπο δεν αφορούν κι εσάς. Οι γυναίκες που ξεπουλάνε έτσι τον εαυτό τους δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να γυρνούν το ρολόι του χρόνου πίσω. Σε μιά εποχή, όπου η γυναίκα ήταν "προστατευόμενο είδος", αναπόφευκτα εξαρτημένο από το οικονομικό άρμα του άνδρα - μιά εποχή όπου η ομορφιά ή η προίκα εξασφάλιζε τη "σωστή" κοινωνική συμφωνία με τον ιδανικό γαμπρό.
Και κυρίως, οδηγούν την ψυχή τους σε μια έκπτωση προσωπικής ηθικής - χειρότερη από αυτήν που υφίσταται ο άνθρωπος που προδίδει τις αρχές και τις ιδέες του, ίσα-ίσα για λίγα στρας ματαιοδοξίας.

Η παγίδα δεν είναι εκεί. Το επικίνδυνο είναι όταν τα "αιτήματα" της γυναικείας ψυχολογίας είναι αυτό που λέμε "νόμιμα". Ναί, είναι απολύτως αποδεκτό για μια γυναίκα να θέλει ουσία, συναίσθημα και συντροφικότητα. Ναι, είναι απολύτως κατανοητό να θέλει να κάνει οικογένεια και παιδιά, να φτιάξει μια "σχέση ζωής", ζεστή και ανθρώπινη. Ναι, είναι απολύτως φυσιολογικό να επιλέγει - και να μη θέλει “σώνει και καλά” μιά σεξουαλική επαφή ανούσια και ρηχή.

Ομως, το σεξ σήμερα δεν μπορεί να είναι "εργαλείο" για την επίτευξη στόχων. Δεν είναι μέσο, είναι αυτοσκοπός. Κι αν κάτι πρέπει να καταλάβουν οι σύγχρονες γυναίκες (και για περισσότερη αρμονία με τους άλλους, αλλά και για την προσωπική τους αυτοβελτίωση) είναι οτι υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τομείς "συνεύρεσης" με το άλλο (ή ενδεχομένως και το ίδιο) φύλο.

Άλλο συντροφικότητα και συνεννόηση, άλλο το να είσαι πραγματικά ερωτευμένη (εκεί είναι που θέλεις να κάνεις τα παιδιά) κι άλλο το να έχεις σεξουαλική έλξη - κι ενδεχομένως αυτό που λέμε "τσίμπημα". Το καλό σεξ δεν πάει υποχρεωτικά "πακέτο" με το συναίσθημα - και το τελευταίο δεν αποτελεί προϋπόθεση. Ρωτήστε τις φίλες σας που έχουν διαχωρίσει τα πράγματα και είναι "καθαρές" σ' αυτό που ζητούν.

Ούτε υπάρχουν μόνο δύο καταστάσεις - ταιριάζω ή δεν ταιριάζω, αγαπάω ή δεν αγαπάω, άσπρο ή μαύρο. Δεν είμαστε κομπιούτερς, που διέπονται από την άλγεβρα του Boole - μόνο 0 ή 1. Υπάρχει μια τεράστια γκάμα "σχετισμού", με όλο το φάσμα χιλιάδων γκρι αποχρώσεων. Δεν είναι ο κάθε άντρας που συναντάμε μπροστά μας "ο ιππότης με το άσπρο άλογο", που ήρθε να μας πάρει, με τους γκρίζους κροτάφους του και το θεληματικό πηγούνι (άμα τον βρείτε ...δεν είναι κακό). Μέχρι τότε όμως, μάθετε να διακρίνετε για τι είδους σχέση είναι ο καθένας - και σε τι ταιριάζετε, πριν του φορέσετε το "κοστουμάκι" του ζευγαριού.

Ο ερωτισμός και η σεξουαλική επαφή είναι ένα υπέροχο δώρο της φύσης, η ουσία σχεδόν της ίδιας μας της ζωής. Κι αν δεν ανήκουμε στους ελάχιστους πραγματικούς "γκουρού" ανά την υφήλιο, μάλλον είναι η μοναδική ευκαιρία μας για την πιό υψηλή "μεταφυσική" έκφραση. Δεν είναι κρίμα να μην το εξελίσσουμε ή να το ξοδεύουμε, με σύγχυση, για "ταπεινές" επιδιώξεις;

Διαβάζω σε πρόσφατη έρευνα, οτι οι ελληνίδες και οι έλληνες θεωρούν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, υπεύθυνο για την κακή ποιότητα της σεξουαλικής τους ζωής, τον "άλλο". Πόσο λάθος! Αυτό όμως, θα το συζητήσουμε τον ερχόμενο μήνα...



Το κείμενο αυτό επρόκειτο να εγκαινιάσει, πριν από χρόνια, στήλη σε γυναικείο περιοδικό - που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Το δημοσιεύω απλώς για να διατυπωθούν κάποιες σκέψεις...

Οι φωτό είναι από το http://www.pittwatch.com/ και το www.starpulse.com

To post συνοδεύεται από την εξαιρετική φωνή της Αμερικανίδας Melody Gardot. Προσέξτε τους στίχους...

buzz it!

10.9.09

Υπό τον εκβιασμό των "γερόντων"...

Ήμουνα πάντοτε υπέρ της “ζωντανής” τρίτης ηλικίας. Πιστεύω οτι ο άνθρωπος πρέπει να γερνάει, χωρίς να “γερνάει” - να παραμένει πάντοτε νεανικός στο μυαλό, στην ψυχή και όσο μπορεί και στο σώμα. Να παραμένει δημιουργικός, να έχει ενδιαφέροντα, να είναι δραστήριος - όσο μεγαλώνει και ο μέσος όρος ζωής μας. Θαυμάζω τους ανθρώπους που “ζουν” την ηλικία τους και την αποδέχονται - αλλά ταυτόχρονα δεν είναι μοιρολατρικά συμβιβασμένοι και μοιάζουν πολύ νεότεροι. Κι ακόμα περισσότερο αυτούς που φτάνουν 100 και είναι ακμαίοι. Και οι θείτσες του Κολωνακίου, που φλερτάρουν με τη γελοιότητα, όταν βαζουν τα ρουζ τους και τα στολίδια τους σε υπερβολικό βαθμό, μου φαίνονται συμπαθείς - γιατί επιμένουν.

Όλα αυτά όμως στη ζωή. Όχι στην πολιτική. Γιατί στην πολιτική, το να επιμένεις μετά από ένα σημείο, λέγεται “κόλλημα με την καρέκλα” - κι όχι νεανικότητα. Η αλήθεια είναι οτι η πολιτική είναι μια δραστηριότητα, την οποία μπορείς να συνεχίσεις, ακόμα κι όταν παίρνεις σύνταξη σε άλλες δουλειές. Επίσης, η εμπειρία είναι καλοδεχούμενη. Αλλά το να θέλεις να διαφεντεύεις τα πράγματα ή απλώς να απολαμβάνεις τα προνόμια, όταν έχεις συμπληρώσει πάνω από τρεις-τέσσερις δεκαετίες στην κεντρική πολιτική σκηνή, κάτι πάει στραβά. Διότι στην πολιτική διακυβεύεται το κοινό συμφέρον - κι αυτό θα έπρεπε να είναι το μόνο κριτήριο. Και το κοινό συμφέρον δεν υπηρετείται από τα “κολλήματα” και από τα μυαλά μιας άλλης εποχής - πόσο μάλλον από την τόσο κυνική αντίληψη, οτι η πολιτική δεν είναι τίποτε παραπάνω από τη φεουδαρχική νομή της εξουσίας.

Η μέρα ήταν γεμάτη από τέτοια παραδείγματα - μια “τάξη πολιτικών” αρνείται να αποσυρθεί. Στην πολιτική όμως, πρέπει να ξέρεις πότε να φύγεις - κι αρκετοί πολιτικοί μας το έχουν κάνει στην ώρα τους. Ο Αχιλλέας Καραμανλής πάλι, στα 80 του (!) αρνείται να εγκαταλείψει τη βουλευτική του έδρα κι έσπευσε να δηλώσει οτι έχει ανολοκλήρωτο έργο (!) στο νομό Σερρών - προκαταλαμβάνοντας τον ανηψιό του, που φτιάχνει τα ψηφοδέλτια. Δεν φτάνει που έχει ακόμα την έδρα, ακριβώς γιατί είναι αδελφός του ιδρυτή και θείος του προέδρου της ΝΔ, θέλει και να συνεχίσει.

Νεότερος κατά μία δεκαετία, αλλά με βεβαρυμένη υγεία εδώ και πολλά χρόνια, λόγω εγκεφαλικών, ο Μιλτιάδης Έβερτ επιμένει επίσης - και απαιτεί την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ως πρώην πρόεδρος της ΝΔ (για την “ιεραρχία” στο ίδιο ψηφοδέλτιο τσακώνονται και οι κύριοι Σουφλιάς - ως πρώην διεκδικητής της αρχηγίας και ουσιαστικός πρωθυπουργός του τελευταίου διαστήματος - και Σιούφας, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής, με “θεσμικό προβάδισμα”). Και όπως και όλοι οι “βαρόνοι”, διαπραγματεύεται τη θέση του: “Αφού δεν θα βάλεις τον γαμπρό μου Πέτρο Δούκα, θα ξαναβάλεις εμένα”. Προφανώς, παρά την ευρύτατα διαδεδομένη συναλλαγή του νεποτισμού, δεν κατάφερε να βάλει στα ψηφοδέλτια και την κόρη του Αλεξία Έβερτ, που λέγεται οτι είναι πολύ δημοφιλής στα γκάλοπ που έχουν γίνει.

Παρόμοιες περιπτώσεις παλαιότερα, αυτές του Γιάννη Βαρβιτσιώτη που αποχώρησε πιο αξιοπρεπώς (αλλά “σταδιακά”), προς χάριν του γιού του Μιλτιάδη ή του γνωστού καταδικασθέντος “συμβούλου του πρωθυπουργού” Γιάννη Κεφαλογιάννη, που “παρέδωσε” την έδρα στην κόρη του Όλγα - εν μέσω και καταγγελιών για νοθεία, μάλιστα. Αφού η έδρα “κληρονομείται” λοιπόν, μήπως κληρονομούνται και τα παραπτώματα;

Στο ΠΑΣΟΚ, ο εβδομηντάρης Άκης Τσοχατζόπουλος, δήλωσε οτι φεύγει πικραμένος. Αφού υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και βρίσκεται στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής 40 χρόνια - και ενώ δεν κατάφερε να εκλεγεί ούτε την προηγούμενη φορά, επέμενε. Προφανώς, για την απόρριψη του από το εκλογικό σώμα (και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ), τεράστιο ρόλο έχουν παίξει οι “σκιές” για σκάνδαλα - καθώς και ο υπερπολυτελής γάμος στο Παρίσι, που έκανε αλγεινή εντύπωση σε οπαδούς (και μη) του ΠΑΣΟΚ. Αυτούς δεν τους πίκρανε τότε ο κύριος Τσοχατζόπουλος; Ποιά “πολιτική εκτέλεση" λοιπόν, που λέει με εξαιρετική ανοχή η Καθημερινή; Στην πολιτική, δεν υπάρχει τεκμήριο αθωώτητας - το αντίθετο: Υπάρχει τεκμήριο ενοχής. Και πρέπει συνέχεια να αποδεικνύεις οτι είσαι “καθαρός”, σαν τη γυναίκα του Καίσαρα...



Στο ΣΥΡΙΖΑ, τα προβλήματα είναι διαφορετικής τάξης. Ο (όχι γέρων) Αλέκος Αλαβάνος, αφού αποφάσισε να οδεύσει προς την έξοδο (και όλοι τον χειροκροτήσαμε) κι έκανε τη λάθος επιλογή Τσίπρα, το μετάνιωσε και παρέμεινε “παραιτούμενος”, για να τον υπονομεύσει. Αποτέλεσμα να τον “κοντύνει” και να παραμείνει τελικά εκτός ψηφοδελτίων. Κι έτσι ο πρόεδρος του ΣΥΝ βρέθηκε υπό την “μέγγενη” 11 αρχηγών σχηματισμών (που άγνωστο τι αντιπροσωπεύει ποσοτικά ο καθένας), μεταξύ των οποίων ο Γιώργος Πάντζας, ο Ρούντι Ρινάλντι, ο Γιάννης Θεωνάς, ο Γιάννης Μπανιάς και ο Μανόλης Γλέζος. Οι δύο τελευταίοι διαβάζω, ετών 70 και 87 (!) αντίστοιχα, δεν συμφωνούν με την εκπροσώπηση στο debate από τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ζητούν συλλογική εκπροσώπηση (πώς δηλαδή - με τους ίδιους;). Υπ’ όψιν, οτι με όλο αυτόν τον τραγέλαφο, ο πρόεδρος του ΣΥΝ κινδύνευε να μην μπορεί να κάνει, από την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας, εδώ και μέρες, ούτε μια δήλωση στις τηλεοράσεις - καθώς, σύμφωνα με τις επιταγές του ΕΣΡ (εφόσον και οι 11 αρχηγοί συμφώνησαν με την συμβιβαστική πρόταση Τσίπρα οτι κατεβαίνουν με σταυρό), εαν ο Τσίπρας εμφανιζόταν μια φορά, δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί ξανά σε κανένα από τα κανάλια που θα τη μετέδιδαν....

Με όλα αυτά, το αίτημα της ανανέωσης (που υποτίθεται οτι οδήγησε και στην ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα, παρά το “πολιτικά άγουρο” της ηλικίας του) καθίσταται ανέκδοτο. Ακόμα και στην αριστερά...




"Επί του πιεστηρίου": Εξαιρετική γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή, δανεισμένη από τον John Black, έρχεται να συμπληρώσει τον προβληματισμό του post.

Οι φωτό είναι από το facebook και το www.enet.gr, ενώ το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τον Βρετανό Jamie Cullum και ένα τραγούδι από το πρώτο του άλμπουμ, "Τwentysomething"...

buzz it!

ShareThis