Η χρονιά της Κορέας

Ίσως μερικές από τις πιο απογοητευτικές εικόνες του 2011, ανάμεσα στις εκατοντάδες των ανασκοπήσεων, είναι αυτές που ήλθαν την τελευταία εβδομάδα, από τη Βόρεα Κορέα: Η μαζική, σχεδόν θεατρική, παράσταση της σοκαριστικής ηλιθιότητας ενός (ολόκληρου;) λαού να ολοφύρεται για το θάνατο ενός μαφιόζου ηγέτη του “κομμουνιστικού νεποτισμού”, μόνο προβληματισμό μπορεί να φέρει για την αξία της αυτοδιάθεσης των λαών στον 21ο αιώνα, αν δεν εκπληρώνονται βασικές προϋποθέσεις δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κι αν η ελευθερία και ο εκσυγχρονισμός στην ταλαιπωρημένη Άπω Ανατολή αργεί να ξημερώσει (και ενδεχομένως αποτελεί γρίφο για τον δικό μας τρόπο σκέψης), το οτι είμαστε η τελευταία χώρα του δυτικού κόσμου, που ακόμα διαθέτει ένα σταλινικό κόμμα (με ποσοστό που αναμένεται να ξεπεράσει το 10%), το οποίο συλληπήθηκε τον κορεατικό λαό, για την απώλεια του δικτάτορα του, σίγουρα πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε περισσότερο.


Η δική μας πολιτική ανωριμότητα βεβαίως δεν έχει τέτοιες υπερβολές. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στον πολιτικό χάρτη: Το ένα τέταρτο του ελληνικού λαού ετοιμάζεται να ξαναψηφίσει το κόμμα, που στην προηγούμενη του θητεία, μόλις δύο χρόνια πριν, άφησε την Ελλάδα υπερχρεωμένη σε βαθμό κακουργήματος. Ουδόλως δε πτοείται από την ενισχυμένη επιρροή λαϊκής δεξιάς, εθνικιστικών και ακραίων προτύπων και εξαιρετικού αμαλγάματος τηλεοπτικών και μη προσωπικοτήτων - ανεπανάληπτης οξυδέρκειας, πολιτικού βάθους και λάμψης. Σα να μην υπήρξε ποτέ το αίτημα για ένα πολιτικό σύστημα ενός άλλου (όχι άθλιου) επιπέδου.

Ένα άλλο “τέταρτο” (πάντοτε σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) ετοιμάζεται να τιμωρήσει το ΠΑΣΟΚ "για τα δεινά που του επέφερε", όχι απορρίπτοντας παλαιοκομματικές και συνδικαλιστικές πρακτικές του βαθέως κράτους, ούτε τα περισσότερα στελέχη και υπουργούς, που αδυνατούν να αρθρώσουν έναν στοιχειώδη εκσυγχρονιστικό λόγο (χρειάστηκαν δύο και πλέον χρόνια κρίσης, για να καταργηθεί το δωρεάν ρεύμα στους εργαζόμενους της ΔΕΗ, που στοίχιζε 40 εκατομύρια το χρόνο!) - και παίζουν την κολοκυθιά, τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στις εσωκομματικές διαδικασίες. Αλλά, αντίθετα, ετοιμάζεται να επιβραβεύσει όσους έπαιζαν και παίζουν κατενάτσιο στις πλάτες της χώρας και της νοημοσύνης μας - κι επειδή αδυνατεί να αναδείξει ένα νέο δυναμικό προσώπων και ιδεών που θα καταλάβει το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς, ετοιμάζεται να στραφεί προς τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς.

Έτσι λοιπόν, επαναλαμβάνονται οι δημοσκοπικές μεγάλες προσδοκίες, με τον επικεφαλής της αριστερής αμετροέπειας Αλέξη Τσίπρα να επιθυμεί να ενώσει τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς υπό την σκέπη του, ώστε να αναδειχθούν νικητές των εκλογών και να εξασφαλίσουν το μπόνους των 50 βουλευτών, στερώντας το από τον Αντώνη Σαμαρά. Κάτι σχεδόν αδύνατο να το δεχτεί το ΚΚΕ - και μάλλον απίθανο να αποδεχτούν οι προσφάτως αποσχισθέντες από τον Συνασπισμό, που συγκρότησαν τη Δημοκρατική Αριστερά. Οι τελευταίοι, που είναι ίσως οι μοναδικοί που διασώζονται κάπως από την αυστηρότατη κριτική προς όλο το πολιτικό σύστημα (αν και η στάση τους με τη μη ανοχή της κυβέρνησης Παπαδήμου έδειξε σπέρματα δημοσκοπικού ωφελιμισμού - θα μπορούσαν ενδεχομένως να εκβιάσουν τη συμμετοχή τους, βάζοντας βέτο για τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ, αναγκάζοντας έτσι και τη ΝΔ να εκτεθεί αν επέμενε στην ακροδεξιά προσθήκη για λόγους επιμερισμού του “μνημονιακού” κόστους), ίσως συγκεντρώσουν και περισσότερες ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπαινίσσονται άλλες δημοσκοπήσεις - κάτι που θα αποτελέσει το ισχυρότερο χαστούκι για την πολιτική της Κουμουνδούρου.

Όλοι όμως ξεχνούν το πάθημα του (δημοσκοπικού) 18%, που είχε αναδείξει την ελαφρότητα Τσίπρα (ιδού μια ενδιαφέρουσα καταγγελία) - και αρνούνται να αναγνωρίσουν οτι η περιστασιακή αυτή προτίμηση είναι λόγω της “απόγνωσης” μιας μερίδας ψηφοφόρων, που είτε στεγάζονταν στο ΠΑΣΟΚ γιατί ο χώρος (και όχι το κόμμα) ήταν η μοναδική ιδεολογικά αξιοπρεπής τοποθέτηση, είτε γιατί συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά του παλαιοκομματισμού, που αρνείται να αποδεχτεί την απώλεια των ωφελημάτων, τα οποία εξέθρεψαν την ανέμελη μεταπολιτευτική φούσκα. Ο κόσμος όμως αυτός, ανάλογα βεβαίως και με το ποιός θα βρεθεί προεκλογικά στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν πρόκειται παρά να δώσει “δανεική” την ψήφο του - με αποτέλεσμα πιθανότατα ένα κυβερνητικό σχήμα, που δεν θα διαφέρει και πολύ από το υπάρχον, ως προς τη σύνθεση των κομμάτων που θα τη στηρίζουν. Ενδεικτικές είναι πάντως οι συνεργασίες που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, με στελέχη όπως η Σοφία Σακοράφα και ο Αλέξης Μητρόπουλος.

Έγραφα πριν από περίπου ενάμιση μήνα: “Και όσες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις επένδυσαν στο “μπάχαλο”, στο “αντιμνημονιακό” μέτωπο και στο “μέτωπο της δραχμής” (αν δεν τους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο το στενά οικονομικό ή πολιτικό τους συμφέρον), ας συνειδητοποιήσουν οτι από εδώ και πέρα, με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και τους συσχετισμούς του, κάθε κυβερνητικό σχήμα που θα προκύπτει, έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Με δεδομένη την υπονόμευση του, από τα υπάρχοντα μικρά και μεγάλα συμφέροντα της πολιτικής υποκρισίας. Την επόμενη φορά μάλιστα, με πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, είναι πολύ πιθανόν οι ψήφοι της ακροδεξιάς να μην “περισσεύουν”, αλλά να χαρακτηριστούν “εκβιαστικά απαραίτητοι”, για να κυβερνηθεί η χώρα.”

Εάν η υπόθεση των εκλογών αναπόφευκτα καθυστερήσει, λόγω δυσκολίας αντιμετώπισης της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου και της ανταλλαγής των ομολόγων, το μικροπολιτικό παιχνιδάκι θα ενταθεί. Πρώτος στην κουτοπονηριά φυσικά ο ΛΑΟΣ, που απειλεί με αποχώρηση από την κυβέρνηση (κάτι που ενδεχομένως θα πυροδοτήσει σενάρια αποχώρησης και της ΝΔ, με αποτέλεσμα μια κυβέρνηση Παπαδήμου με στήριξη αποκλειστικά ΠΑΣΟΚ και άγνωστη ημερομηνία λήξης). Ωστόσο, δύσκολα θα αφήσουν τα υπουργικά οφίτσια, αυτοί που έκαναν το παν να “ξεπλυθούν” στην εξουσία - και κατ’ επέκταση στη δήθεν μετριοπάθεια.

Η στάση Σαμαρά, που εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι “δεν συγκυβερνώ” (άρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα που να ανταποκριθεί στους φρενήρεις ρυθμούς εκσυγχρονισμού που έχει ανάγκη η χώρα), αποτελεί γρίφο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχει με ποιούς θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, εάν όπως όλα δείχνουν έρθει πρώτο κόμμα, στις επερχόμενες εκλογές. Η υπονόμευση της κυβέρνησης πάντως δεν εξαντλείται εδώ, με αρκετούς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ να ασχολούνται με τις εσωκομματικές διαδικασίες και ισορροπίες - και ουδόλως φυσικά με την προσπάθεια να βγει η χώρα από την κρίση, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Ευτυχώς, ο σκληρός ανταγωνισμός θα μας απαλλάξει από πολλούς (όχι πάντα αυτούς που πρέπει βέβαια), καθώς με τέτοια ποσοστά, θα εκλεγούν πολύ λίγοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα χειρότερη είναι η προοπτική για πολλά στελέχη, αν επέλθει διάσπαση του κόμματος τους. Εξελίξεις θα πυροδοτήσει πιθανώς και η όποια προσπάθεια Παπαδήμου για ανασχηματισμό, σε μια κυβέρνηση που ουσιαστικά δεν ελέγχει, ούτε πρόκειται να ελέγξει.


Καταλύτης στην ανάγκη ριζικής και ουσιαστικά ποιοτικής ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, μπορεί να αποτελέσουν και οι πιθανές αποκαλύψεις Εφραίμ, τον οποίον σχεδόν όλες οι εγχώριες και μη δυνάμεις της συντήρησης έσπευσαν να υπερασπιστούν, δίνοντας δείγμα γραφής για το πόσο σθεναρά ανθίστανται τα κάθε είδους συμφέροντα στον πόλεμο κατά των παθογενειών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, μετατρέποντας την τις τελευταίες δεκαετίες σε πρωταγωνιστή της “θεσμικής κουτοπονηριάς” (η αλήθεια είναι οτι χώρες όπως η Ρωσία, με ηγέτες σαν τον Πούτιν, μας ξεπερνούν).

Μέσα σε όλα αυτά, ο κόσμος εξακολουθεί να κάνει ουρές στην εφορία την τελευταία στιγμή (ακόμα και για τα τέλη κυκλοφορίας, τα σήματα των οποίων διατίθενται σε όλες τις τράπεζες), τα ΜΜΕ αναλώνονται στα τρομολαγνικά ρεπορτάζ οτι αυξήθηκαν δυσβάσταχτα τα τεκμήρια κατά δεκάδες ποσοστιαίες μονάδες (με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης ΙΧ 2000cc να πρέπει να δηλώνει τουλάχιστον 8800 ευρώ το χρόνο!), αντί να εστιάζουν στην πραγματικά δύσκολα αντιμετωπίσιμη καταιγίδα τελών και φόρων, που έρχεται μέσα στο 2012 - και η κοινωνία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με μιθριδατισμό τις καταγγελίες για παρεμβάσεις ενός πολιτικού κόσμου, που αρνείται να αντιληφθεί, παρά μόνο στα λόγια, την πρόκληση των καιρών και την κρισιμότητα της κατάστασης.

Οι εκλογές, με την υπάρχουσα υποκρισία πολιτικών ηγεσιών και την πιθανή ανάδειξη της ίδιας ποιότητας εκπροσώπων, δεν θα δώσουν διέξοδο παρά στην ανακύκλωση των προβλημάτων. Η ανάδειξη νέων σχημάτων και προσώπων, η πίεση για εγκατάλειψη των φθαρμένων και λαϊκίστικων πολιτικών και η υπέρβαση σε όλα τα επίπεδα είναι ευθύνη, κατά κύριο λόγο, της κοινωνίας. Και οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν κάτι τέτοιο - εκτός αν η ανατροπή τους μας εκπλήξει τελικά ευχάριστα. Καλό κουράγιο σε όλους μας, για το 2012!










Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό Riptide των Αμερικανών Beirut.

Οι αγορές της ασυδοσίας

Κανονικά (και απλοϊκά), οι χρηματαγορές θα έπρεπε να είναι το άθροισμα των ανθρώπων και οργανισμών, που έχουν ρευστό πλούτο να δανείσουν. Ή για την ακρίβεια, αυτών που έχουν ένα κεφάλαιο, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο - και επιθυμούν να το “επενδύσουν”. Να αποκτήσουν δηλαδή τα δυνατόν μεγαλύτερα έσοδα, αντί να αφήνουν τα λεφτά τους “να κάθονται”. Το κοινωνικό σύνολο επωφελείται, υπό κανονικές συνθήκες, γιατί έτσι, με το κίνητρο του κέρδους, το χρήμα κινείται και χρηματοδούνται παραγωγικές δραστηριότητες.


Η λειτουργία του συστήματος, που δεν ονομάστηκε τυχαία “καπιταλισμός”, εμπεριέχει μια βασική ανισότητα: Όποιος έχει μεγαλύτερο κεφάλαιο, λογικά θα βγάλει και περισσότερα λεφτά από το δανεισμό ή την επένδυση. Τα λεφτά έρχονται στα λεφτά, κατά τη λαϊκή ρήση - καμία σοφία μέχρι εδώ.

Ούτε αξιοκρατία όμως εμπεριέχει: Είναι πιθανό, αυτός που έχει ή βγάζει τα περισσότερα, να μην είναι απαραίτητα ο πιο μορφωμένος, η πιο αξιόλογη προσωπικότητα, ο πιο ικανός, εμπνευσμένος και δημιουργικός, για το κοινό καλό ή αντίστοιχα ο πιο οργανωμένος, καινοτόμος ή σημαντικός για την ανάπτυξη του ανθρώπου, αν μιλάμε για εταιρείες και άλλες οικονομικές οντότητες. Εκτός αν αξία λογίζεται η “καπατσοσύνη” με τα χρήματα ή το εμπόριο.

Όμως, δεν γεννηθήκαμε όλοι ίσοι, αυτό είναι δεδομένο: Κάποιος γεννήθηκε στη Μπιάφρα και κάποιος άλλος είναι γιός του Ροκφέλερ, με όλους τους υπόλοιπους ενδιάμεσα. Οι πρώτοι είναι φυσικά πάντα πολύ περισσότεροι. Και όλοι μαζί, πλην των “Ροκφέλερ”, ίσως και το 99%. Επίσης, δεν έχουμε βρει κανένα άλλο σύστημα, πλην του καπιταλιστικού, που να προωθεί την ανάπτυξη του μεταβιομηχανικού τεχνολογικού πολιτισμού με τέτοια ταχύτητα και ταυτόχρονα να είναι συμβατό με την αδήριτη ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία λόγου και έκφρασης. Και η ελεύθερη αγορά είχε πάντα την “εξυπνάδα” να είναι η μόνη που συνοδεύει τις ανάπτυξη της, με πολιτικές ελευθερίες και δημοκρατία. Και στην καλή της εκδοχή, να μειώνει τις ανισότητες, με ένα στιβαρό κοινωνικό κράτος.

Η διαστροφή του συστήματος αρχίζει εκεί που το ελεύθερο γίνεται ασύδοτο. Η νέα πορεία αρχίζει κάπου εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του ’70, πριν ακόμα ξεπεραστεί η μαζική παραφροσύνη της πυρηνικής ισορροπίας τρόμου του ψυχρού πολέμου και επωλουθούν πλήρως οι πληγές των μαζικών σφαγών του 20ου αιώνα από την μεταπολεμική ανοικοδόμηση. Χωρίς όμως να έχει βρεθεί, στο κλείσιμο της δεύτερης χιλιετίας, ένα πιο “πνευματικό” μοντέλο, για το πού οδεύει ο τεχνολογικός και καταναλωτικός μας πολιτισμός.

Εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες λοιπόν, οι αγορές γίνονται σιγά-σιγά από αναπτυξιακός μοχλός, απλός τζόγος - και όχημα υπερσυσσώρευσης πλούτου στα χέρια των πολύ λίγων. Η λειτουργία των τραπεζών και ο δανεισμός των κρατών από αυτές, η παρασιτική λειτουργία χιλιάδων χρηματιστών και η καταστροφική πολυπλοκότητα των τιτλοποιημένων δανείων και των ασφαλίστρων κινδύνου, δημιουργούν ένα νέο ληστρικό κόσμο, που θέλει να απομυζήσει πλούτο και να επιβάλει τους κανόνες του σε κοινωνίες και λαούς, κόντρα στη δημοκρατία και στην αίσθηση του δικαίου. Έναν κόσμο - “φούσκα”, που δεν αντιστοιχεί σε πραγματικά μεγέθη και μπορεί να σκάσει ανά πάσα στιγμή. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω...

Οι αγορές, όπως είναι σήμερα, αντανακλούν την πιο άπληστη πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Και όπως ο κομμουνισμός κατέρρευσε μπροστά στο καλτσόν και στο Μάρλμπορο, γιατί αδυνατούσε, μεταξύ άλλων, να “ενσωματώσει” τις αδυναμίες της ανθρώπινης ψυχής, σαν την τεμπελιά, την ιδιοτέλεια ή την ανάγκη για τον καταναλωτισμό και τη μόδα - έτσι και αυτές κινδυνεύουν να “ρίξουν έξω” το μοναδικό σύστημα που λειτούργησε μέχρι τώρα για την ευημερία του ανθρώπου, στη σύγχρονη εποχή.

Αν δει κανείς τον εκτροχιασμό τους ως θρυαλλίδα των εξελίξεων, μπορεί ίσως να είναι και αισιόδοξος: Φτάνοντας στο χείλος του γκρεμού, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θα αναγκαστεί να λάβει υπόψιν του τον τελευταίο -ισμό, που αντέχει στην ιστορία. Τον ανθρωπισμό, που ίσως οδηγήσει σε ένα νέο προσανατολισμό την ανάπτυξη του είδους μας, μη μπορώντας να περιφρονήσει αυτή τη φορά τις ανθρώπινες αξίες.









H φωτό είναι από το www.fishy2me.blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το αφιέρωμα της Παραπολιτικής, με γενικό τίτλο "Τι είναι οι αγορές;".

To post συνοδεύεται από την εξαιρετική διασκευή του "Our Day Will Come" από το μεταθανάτιο άλμπουμ της Βρετανίδας Amy Winehouse.

Μια βραδιά (ακόμα) στη Ζέα...

Εντάξει, κάναμε λάθος τη χρονιά στην αφίσα, δεν είναι του χρόνου, αλλά δεν θα μας κόψει βεβαίως αυτό το κέφι. Στην παραλία, λοιπόν, της Ζέας, ακόμη μια φορά, για ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ. Την αρχή την έκανε η Γιώτα Κοτσέτα, πριν από 15 ημέρες - και οι εμφανίσεις συνεχίζονται...




Κόντρα στη μιζέρια, στο Okio, για Πειραιώτες και μη, αυτή την Πέμπτη 22.12.11, από τις 9μμ.








H αφίσα είναι από τα παιδιά του Okio και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το χαρούμενο και σαρκαστικό "Always Look On The Bright Side Of Life", σε μια ..κάπως χριστουγεννιάτικη live εκτέλεση, από τους Βρετανούς Monty Python.

Ανοιχτές επιστολές για το κέντρο της Αθήνας

Προς τον Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο

Προς τον Δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη



Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,


Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου διαπιστώνει με λύπη της οτι οι εξαγγελθείσες από την προηγούμενη κυβέρνηση ενέργειες για τη βελτίωση της κατάστασης στο κέντρο της Αθήνας, είτε δεν έχουν υλοποιηθεί, είτε αποδίδουν ελάχιστα, σε σχέση με όσα θα έπρεπε να έχουν συντελεστεί, εδώ και ένα χρόνο.


Το ίδιο ισχύει και για τις προσπάθειες του Δήμου, παρά το γεγονός οτι, όπως είχαμε επισημάνει και την περασμένη άνοιξη, υπάρχει μια βελτίωση στον τομέα κυρίως της καθαριότητας, της ασφάλειας και της δίωξης του παρεμπορίου. Ωστόσο, παρατηρούμε δυσλειτουργίες στη λήψη αποφάσεων τόσο από τα διαμερισματικά όργανα, όσο και από το ίδιο το δημοτικό συμβούλιο.

Η καρδιά της Αθήνας - και κατ’ επέκταση της χώρας - εξακολουθεί να βρίσκεται σε κίνδυνο. Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης με την επί χρόνια εγκατάλειψη του Ιστορικού Κέντρου καλούν σε άμεση κινητοποίηση για την εφαρμογή συντονισμένου σχεδίου αποκατάστασης και αναβάθμισης.

Ο ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός εξαθλιωμένων ανθρώπων που συσσωρεύεται και η απουσία προνοιακών δομών, τα ελάχιστα αποτελέσματα από την εξαγγελθείσα νέα πολιτική ασύλου, η καταπολέμηση των οργανωμένων κυκλωμάτων πορνείας, ναρκωτικών, παρεμπορίου και εκμετάλλευσης μεταναστών, ο καθορισμός χρήσεων γης και οι απαιτούμενες αναπλάσεις στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδιασμού, τα κίνητρα επιστροφής κατοίκων και επιχειρηματιών είναι τα επί μέρους “αγκάθια” ενός πολυπαραγοντικού προβλήματος, που δεν αντιμετωπίζεται, παρά τις ανυπολόγιστες επιπτώσεις που έχει στην οικονομική και κοινωνική ζωή της πρωτεύουσας. Το Ιστορικό Κέντρο δεν μπορεί να “πάρει ανάσα”, ούτε καν την εορταστική περίοδο, αν παραμένει βουλιαγμένο στην εγκατάλειψη και στην απαξίωση.

Η ανάγκη να τεθεί σε προτεραιότητα το ζήτημα του Ιστορικού Κέντρου είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική. Γι αυτό σας ζητούμε συνάντηση, με σκοπό την ενημέρωση, αλλά κι έτσι ώστε τα προβλήματα και η αντιμετώπιση τους να τεθούν επί τάπητος, πριν είναι πολύ αργά για την Αθήνα.

Με τιμή,

Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου











Η φωτό από τη συνάντηση των κυρίων Παπαδήμου και Καμίνη, την περασμένη Παρασκευή, είναι από το www.pathfinder.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Τι είπε ο Γιώργος Καμίνης στην τελευταία του συνέντευξη, για το κέντρο της Αθήνας.

To post συνοδεύεται από το "Que Sera" του Γάλλου Wax Tailor.

Bios και πολιτεία...

Πολλοί ρωτάτε κατά καιρούς πότε θα είναι το επόμενο dj set στην Αθήνα. Πολλούς από σας θα ήθελα να σας δω και να σας κάνω να χορέψετε. Πολλοί από μας έχουμε ανάγκη από την εκτονωτική λειτουργία της μουσικής και του χορού. Γι αυτό ελάτε να κάνουμε ένα πάρτυ, σ' ένα καινούργιo...



...και πολύ ωραίο χώρο, στον πρώτο όροφο του Bios, Πειραιώς 84, Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011, μετά τις 10μμ!








H αφίσα είναι από το Bios και η φωτό από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Mama Don't Know" από την Αμερικανίδα Candice Monique και τους Optics.

Η διαρκής παρουσία του έρωτα

Στην παρουσίαση της “Απουσίας του Έρωτα”, τόλμησα να αναφερθώ στη συζήτηση με έναν υπεραντλατικό φίλο, που ασχολείται με τις ανατολικές φιλοσοφίες.


“΄Ενα από τα λάθη που κάνει ο πολιτισμός μας, ο δυτικός πολιτισμός, είναι οτι εξιδανικεύει και μυθοποιεί τον έρωτα, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως έντονη τάση του ανθρώπινου είδους προς τη μυθοποίηση, το “αυτοπαραμύθιασμα”. Έτσι, δεν έχουμε μελετήσει επαρκώς και δεν κάνουμε διάκριση, όπως οι ανατολίτες, στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους σχετιζόμαστε ερωτικά ή αλλιώς “ως ζευγάρια”.

Άλλο λοιπόν η συνεννόηση και η συντροφικότητα, η δυνατότητα δηλαδή του ζευγαριού να αλληλοκατανοείται, να συμπορεύεται και τελικά να είναι “συνέταιρος” και “φίλος”. Άλλο το “romance” και το φλερτ, το να είσαι δηλαδή ερωτευμένος και να χτυπάει η καρδιά σου μόλις βλέπεις τον άλλο να στρίβει από τη γωνία - “to be in love”, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες, κάτι που σπάνια κρατάει πολύ καιρό. Και άλλο (και τελείως διαφορετικό) το να έχεις καλή και βαθιά σεξουαλική επαφή, να μπορείς να κάνεις την υπέρβαση του “να γίνεσαι ένα με τον άλλον”, να βιώνεις την πιο μεταφυσική εκδήλωση που διαθέτει ο μέσος άνθρωπος, μαζί με την τέχνη βεβαίως. Άμα πετύχεις δύο στα τρία, είσαι πολύ τυχερός.”

Εδώ πολλές από τις παριστάμενες κυρίες είχαν αντιρρήσεις. Και αν και η γυναικεία ψυχολογία είναι για μένα γενικώς θαυμαστή, καθώς θεωρώ τη γυναίκα (στατιστικά και σχηματικά μιλώντας) πιο ανεπτυγμένη από πλευράς ψυχικής ολοκλήρωσης και συναισθηματικής νοημοσύνης, ομολογώ οτι πάντα δυσκολευόμουν να ταυτιστώ με αυτή τη συγκεκριμένη “ένσταση”: Πώς μπορούμε (ή τολμάμε) να διαχωρίζουμε το “ερωτευμένος” από την καλή σεξουαλική επαφή, είναι η μόνιμη απορία (κάτι που οι άντρες κάνουν με περισσότερη ευκολία). Και η απάντηση μάλλον έρχεται, αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές στη ζωή του έκανε καλό σεξ χωρίς να είναι ερωτευμένος ή και πόσες - παρότι ερωτευμένος - δεν είχε και το καλύτερο σεξουαλικό ταίριασμα...

Η αλήθεια είναι η η σύγχρονη ζωή δεν είναι εύκολη στο ερωτικό πεδίο. Ένα ολόκληρο “μοντέλο σχετισμού”, που βασιζόταν πάνω στις συμβάσεις και τις παραδοχές της απροσχημάτιστα φαλοκρατικής κοινωνίας, έχει καταρρεύσει - καινούργιο ακόμα δεν έχουμε βρει, και θα το ψάχνουμε μάλλον για πολύ καιρό. Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες (και στον μη αναπτυγμένο κόσμο ακόμα), ο γάμος υπαγορευόταν αποκλειστικά από κοινωνικές και οικονομικές επιθυμίες και επιταγές, η σεξουαλική ζωή πριν από αυτόν ήταν ανύπαρκτη για τους περισσότερους, η γυναίκα αντάλασσε την προστασία της με αιώνια πίστη και υποταγή.

Με τη σεξουαλική απελευθέρωση, από τη δεκαετία του ’60 και μετά, η γυναίκα χειραφετήθηκε, οι σεξουαλικές σχέσεις απενοχοποιήθηκαν - και τα πράγματα έγιναν (ραγδαία) πιο περίπλοκα, ειδικά για τη γυναίκα, που καλείται να υπηρετήσει πολλαπλούς ρόλους. Η κοινωνία παρέμεινε φαλλοκρατική, η γυναίκα καλείται να είναι αυτόνομη στη ζωή (όπως πρέπει), αλλά και να παραμένει αντικείμενο του πόθου - μόνο η διαφορά ανάμεσα στην κοκεταρία ενός άντρα και μιας γυναίκας στο σεξουαλικό παιχνίδι δείχνει πόσο ακόμα τα πράγματα είναι (και ίσως θα παραμείνουν) “άνισα”. Σήμερα πάντως, ολοένα και περισσότερο διαπιστώνουμε πόσο ταυτόχρονα η ανθρώπινη φύση έχει ανάγκη και από ελευθερία και από την ασφάλεια της δέσμευσης - και από την τόνωση του καινούργιου φλερτ και από την τρυφεράδα της “αγκαλίτσας”.

Αν λοιπόν το “παραμύθι με τον πρίγκηπα (ή την πριγκήπισσα)” είχε κάποτε ένα συγκεκριμένο σενάριο ζωής, σήμερα που οι σχέσεις είναι (ευτυχώς) πιο ελεύθερες, η αίσθηση του ανικανοποίητου μπορεί να διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Κι όπως καταγράφει η “Απουσία του Έρωτα”, η μοναξιά, η αδυναμία επικοινωνίας, οι μεγάλες προσδοκίες, η εσαεί αναμονή του ιδανικού συντρόφου έρχονται να “τυραννήσουν” τους περισσότερους - ή τέλος πάντων αυτούς που δεν έχουν την τύχη να βρουν ένα ταίριασμα πολύ αρμονικό και να ευτηχήσουν μαζί του, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.

Πολλές φορές, ο σύγχρονος άνθρωπος (με μια τάση αυτό να είναι πιο συχνό στις γυναίκες), δεν μπορεί ακόμα να δει την ερωτική επαφή ως αυτοσκοπό, να την απολαύσει στο μέτρο του δυνατού (ταιριάσματος) κάθε σχέσης και να μην προσδοκά “τον καβαλάρη με το άσπρο άλογο”, ώστε να απολαύσει το ερωτικό πάθος (άλλωστε, να μην ξεχνάμε και την αρχική έννοια της λέξης, που σημαίνει “πάθημα”). Και κυρίως, είναι δύσκολο και απογοητευτικό, να φοράμε κάθε τόσο (λες και μπορούμε να ερωτευτούμε δεκάδες φορές στη ζωή μας), το “κοστουμάκι” των δικών μας προσδοκιών και προδιαγραφών στον άλλο, παραμυθιάζοντας στην ουσία τον εαυτό μας και απαιτώντας αυτό που εμείς “προδιαγράψαμε”, αντί να εκτιμάμε κάθε μοναδική σχέση ξεχωριστά.

Αν λοιπόν, με τη βοήθεια της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα, νοερά καταφεύγουμε μονίμως στο εξιδανικευμένο, η “απουσία του έρωτα” από τη σύγχρονη ζωή καλεί σε μια διαφορετική ίσως και πιο ισορροπημένη αντιμετώπιση - αυτή της αποστασιοποίησης (που ίσως δεν αρέσει σε πολλούς ως έννοια). Ή καλύτερα, αυτή της “διαρκούς παρουσίας του έρωτα” στη ζωή μας.

Γιατί ο έρωτας δεν είναι μόνο μια δυαδική υπόθεση, είναι υπό μια έννοια μια κατάσταση προσωπική, μια κατάσταση υψηλής ενέργειας και αγάπης για τη ζωή. Αν φυσικά έχει και “αντικείμενο του πόθου”, ακόμα καλύτερα. Ακόμα όμως και το πιο ανεπαίσθητο φλερτ ή το μικρότερο κοπλιμέντο, που δεν έχει σκοπό, παρά μόνο να τονώσει την αυτοπεποίθηση κάποιου που μας αρέσει ή να αποτελέσει μια προσφορά καλού συναισθήματος προς τον άλλον, είναι σημαντικό. Κι ακόμα πιο σημαντικό είναι να μπορούμε να εκτιμήσουμε και να προάγουμε τον ερωτισμό μας, να βιώσουμε κάθε προσφερόμενη σχέση ως αυτόνομη και ταυτόχρονα έντιμη πρόταση επιλογής πλευρών ταιριάσματος, χωρίς να ζούμε με τη μαξιμαλιστική προσδοκία ενός ρομαντικού και ισόβιου “coup de foudre” - που ίσως δεν έρθει ποτέ, ακόμα περισσότερο αν δεν είμαστε εμείς στην υψηλή ετοιμότητα να το βιώσουμε.

Κι αυτή η “υψηλή ετοιμότητα” υπάρχει μόνο αν είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή. Επιζητώντας πάντα την αυτοβελτίωση και αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους με τρυφερότητα και διάθεση προσφοράς, που άλλωστε είναι η λέξη-κλειδί για την ερωτική επαφή. Τότε η ζωή μπορεί να μας κάνει τη χάρη, να μας το ανταποδώσει...









Η φωτό είναι από το www.board. ogame.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική διασκευή ενός από τα πιο ερωτικά τραγούδια των Cure, του Lovesong, από τη Βρετανίδα Adele. Προσέξτε την παραγωγή, με τα keyoboards σε ήχο οργάνου, την unplugged κιθάρα, τα βιολιά και τα drums να παίζονται στο rim, που φτιάχνουν την "τέλεια" ακουστική ποπ...

Ο “ρατσισμός” της πολυπολιτισμικότητας

"Νοιώθετε ηθικά ανώτεροι από τους Ταλιμπάν"; Αυτή είναι η πρώτη ατάκα, που απευθύνεται προς τους θεατές, οι οποίοι καλούνται να απαντήσουν με το χέρι ψηλά.

Ομολογώ οτι δεν έχω δει ποτέ τέτοια “παράσταση χορού” - μια τόσο πολιτική παράσταση, μια τέχνη τόσο μπλεγμένη με την έννοια του debate, του δημόσιου διαλόγου για ένα καυτό θέμα της εποχής μας. Αλλά και το συγκρότημα των Βρετανών DV8, με επικεφαλής τον Αυστραλό χορογράφο Lloyd Newson, δεν δηλώνει ένα συνηθισμένο συγκρότημα χορού, αλλά αυτοπροσδιορίζεται ως “physical theatre”.


Κάθε λέξη του κειμένου του "Can We Talk About This?" προέρχεται από συνεντεύξεις που πήραν οι ίδιοι ή βρήκαν καταγραμμένες. Καταιγιστικά εκφωνείται από τους χορευτές, που κάθε φορά υποδύονται ένα από τα πρόσωπα μια μακρόχρονης διαμάχης: Κατά πόσον η πολιτική της πολυπολισμικότητας που εφαρμόζουν οι ευρωπαϊκές χώρες (και κυρίως η Βρετανία), οδηγεί σε έναν αντίστροφο “ρατσισμό”, μια αντίστροφη καταπίεση, την καταστρατήγηση των αρχών της ελευθερίας του λόγου και της ισότητας. Το κατά πόσο η Ευρώπη οδηγείται σιγά-σιγά στο να υποκύπτει και να εκφοβίζεται, να αυτολογοκρίνεται, να φοβάται να μιλήσει για το Ισλάμ. Να αποφεύγει την κριτική, γιατί φοβάται μια κακώς ενοούμενη “πολιτική ορθότητα”, γιατί θέλει να αποφύγει τους μπελάδες με τους εξτρεμιστές της θρησκείας, τους φανατικούς που εκμεταλλεύονται ακριβώς τις ευρωπαϊκές αρχές και απαιτούν να εφαρμόζονται μόνο στην περίπτωση της δικής τους “ελευθερίας του λόγου”, αλλά όχι όταν αισθάνονται οτι προσβάλλονται τα δικά τους “ιερά και όσια”. Και που αρνούνται να κάνουν τη διάκριση μεταξύ ελευθερίας του λόγου και “προτροπής προς εγκλήματα μίσους”.

Με κομβικά σημεία την καταδίωξη του Salman Rushdie για τους “σατανικούς στίχους”, τη δολοφονία του Ολλανδού σκηνοθέτη Theo Van Gogh και το σάλο με τα σκίτσα του Μωάμεθ σε δανέζικη εφημερίδα, η παράσταση ξεδιπλώνει πολλές πτυχές του προβλήματος, καταγράφοντας τις δεκάδες δολοφονίες (από μισαλλοδοξία και προσπάθεια τρομοκράτησης) και κάνοντας αναφορά σε επεισόδια της βρετανικής κοινωνικής ζωής, που η παγκόσμια κοινή γνώμη δεν γνωρίζει - για παράδειγμα τις περιπτώσεις εκπαιδευτικών που κατηγορήθηκαν για “ρατσισμό” (πολλές φορές ανάμεσα στα πυρά ισλαμιστών και πραγματικών ακροδεξιών ρατσιστών), όταν επέμεναν οτι στα σχολεία τους δεν έπρεπε οι (κατά κύριο λόγο) μουσουλμανικές κοινότητες να επωφελούνται των αντιρατσιστικών πολιτικών ενσωμάτωσης, ακριβώς για να αποτρέπουν την ενσωμάτωση και να διαιωνίζουν τα δικά τους καταπιεστικά ήθη. Αντί ο νόμος να προστατεύει την ισότητα όλων, η κατάχρηση του ευνοεί την καταπίεση των πιο "απροστάτευτων", συνήθως γυναικών και gay ανδρών.


Η παράσταση παρουσιάζει όλες τις θέσεις, αλλά σαφώς παίρνει θέση. Και με κύριο άξονα την καταπίεση των μουσουλμάνων (και μη) γυναικών, που υποχρεώνονται σε βάρβαρα έθιμα, από την κλειτοριδεκτομή, την σεξουαλική καταπίεση ως τους υποχρεωτικούς γάμους, αναρωτιέται “τι είναι τελικά βάρβαρο”. Και δίνει ταυτοχρόνως την απάντηση, οτι οτιδήποτε (όπως ο ισλαμικός νόμος, η σαρία) δεν σέβεται τις αρχές της ισότητας και της ελευθερίας του λόγου και της αυτοδιάθεσης, όπως συμβαίνει ακόμα και με τη μαντήλα (παρά την άρνηση ακόμα και των αριστερών αντιλήψεων ανθρώπων να καταδικάσουν την καταπίεση, όπως καταγράφει στο σημείωμα της παράστασης ο Newson, δηλώνοντας έκπληκτος) είναι τελικά αυτό που πρέπει να πολεμήσουμε.

Όχι γιατί η Ευρώπη πρέπει να επιβάλει τους δικούς της νόμους και κανόνες στον κόσμο. Αλλά αντίθετα, γιατί τα εκατομμύρια που οδηγούνται από τους φανατικούς μουσουλμάνους επιδιώκουν αυτοί να επιβάλουν τη δική τους “αλήθεια”, όχι μόνο στις χώρες όπου αποτελούν πλειονότητα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο - ποδοπατώντας οτιδήποτε πέτυχε ο διαφωτισμός και ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, στο επίπεδο της βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων...




Η παράσταση είναι γροθιά στο στομάχι, έχει πυκνό κείμενο και οι μαρτυρίες ακολουθουν η μία την άλλη, σα μαστίγιο. Επειδή υπάρχουν υπέρτιτλοι στα ελληνικά, προτιμήστε τις θέσεις του εξώστη, για να μην πιαστεί ο αυχένας σας. Και προλάβετε, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, μέχρι την Κυριακή.










Οι φωτό της παράστασης είναι από τα www.theaustralian.com. au και www.dancepress.gr, ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Trouble Woman" του Βρετανού Dr. Rubberfunk.

Περιμένοντας τον κόσμο να αλλάξει...

Κλείνουν τρία χρόνια ουσιαστικής κρίσης - όχι μόνο οικονομικής, αν υπολογίσει κανείς την έναρξη της στη δολοφονία Γρηγορόπουλου.


Ο κόσμος αλλάζει. Ραγδαία, θεαματικά, ο 21ος αιώνας γυρίζει ακόμα μια φορά σελίδα. Ολόκληρη η ευρωζώνη, ακόμα και η Γερμανία, απειλείται από τους οίκους αξιολόγησης. Άρα οι συμφωνίες και οι αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ Μέρκελ και Σαρκοζί δεν πείθουν τις αγορές - η κυρία πήγε στη συνάντηση με τις απειλές των εταίρων της, που εκφράζουν ως Χριστιανοκοινωνιστές το χειρότερο ή ως Φιλελεύθεροι το πιο “ταλιμπάν” κομμάτι του γερμανικού εκλογικού σώματος, οτι θα αποχωρήσουν αν δεχτεί το ευρωομόλογο. Τώρα λοιπόν, ή θα πάρετε σοβαρά μέτρα στην κατεύθυνση της ενοποίησης της Ευρώπης ή δεν θα πάρετε. Ή θα εγκαταλείψετε το εθνικό συμφέρον για χάρη του υπερεθνικού κολοσσού ή θα υποστείτε τις συνέπειες. Η αρπακτική και ληστρική φύση του ανθρώπου πολλές φορές ωθεί τα πράγματα προς την αναπόφευκτη λύση. Ή προς την καταστροφή, κανείς δεν ξέρει...

Ο κόσμος αλλάζει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ίσως γίνονται για πρώτη φορά ο ουσιαστικά καλύτερος φίλος της Ελλάδας. Αν ο Ομπάμα, ο σημαντικότερος ηγέτης που ανέδειξε ο δυτικός κόσμος τα τελευταία χρόνια, καταφέρει να επιβληθεί και πάλι, μιας δυνατής αλλά διασπασμένης και χωρίς ηγετική φιγούρα, αμερικανικής δεξιάς. Προς το παρόν, απέναντι στις στενόμυαλες και συντηρητικές ευρωπαϊκές ηγεσίες (ω του θαύματος, Μπερλουσκόνι δεν υπάρχει πια ως γαρνιτούρα), μόνο αυτός και ο “παλιός είναι αλλιώς” (σοσιαλδημοκράτης, για να μην ξεχνιόμαστε) Χέλμουτ Σμιτ στηρίζουν έμπρακτα τη διέξοδο για την Ελλάδα και την ευρωζώνη. Ακόμα και τα νέα από τη Ρωσία έχουν μια θετική αύρα, ο ολοκληρωτικός Πούτιν, εκφραστής του μαφιόζικου νεοπλουτικού καπιταλισμού, έχασε δεκαπέντε μονάδες - αν και επωφελούνται οι αρτηριοσκληρωτικοί νοσταλγοί του κομμουνιστικού παρελθόντος.

Αλλά πάλι, ο κόσμος δεν αλλάζει. Στην Ελλάδα, μετά την εξασφάλιση της έκτης δόσης, επανήλθαμε στις γνωστές εσωστρεφείς αψιμαχίες, λες και έχουμε πειθώρια χρόνου, να μην κάνουμε “μια μεταρρύθμιση την ημέρα”. Η Νέα Δημοκρατία κάνει ακόμα μια κωλοτούμπα για τις εκλογές, στριμωγμένη από τα πράγματα, ενώ βουλευτές της διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οτι δεν είναι στην κυβέρνηση (για το πρόβλημα της FYROM, που μας κληρονόμησε ο νυν αρχηγός και χειρίστηκε ο προηγούμενος - και για το οποίο η γειτονική χώρα δικαιώθηκε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης - μιλιά). Στο ΠΑΣΟΚ τρώγονται για την επόμενη μέρα, με τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη να παριστάνει οτι δεν είχε καμία συμμετοχή στα δύο χρόνια διακυβέρνησης του “αποτυχημένου Παπανδρέου” - άλλωστε το είχε πει παλιότερα “είναι τιμή μας που έχουμε τον κύριο Φωτόπουλο στην παράταξη μας”. Η Εύα Καϊλή διαμαρτύρεται για την περιφρόνηση που έλαβε το πολιτικό της διαμέτρημα, αφού της επιτρέψαμε να το έχει, όπως και το δημοσιογραφικό. Η ακροδεξιά - αφού κι αυτής της το επιτρέψαμε - βάζει “τον άντρα της με τους πραματευτάδες”, θέλοντας να συναντηθεί με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί να τιμήσουμε τη μνήμη του Γρηγορόπουλου, με διαδηλώσεις “κατά του μνημονίου”...

Αυτός ο Νοέμβρης ήταν ο πιο άνυδρος των τελευταίων 70 ετών, στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας. Οι άνθρωποι της πόλης τείνουμε να το ξεχνάμε, πόσο η φύση υποφέρει χωρίς νερό, όταν και η ίδια η πόλη χρειάζεται το “ξέπλυμα” από τους ρύπους της, τη ζωή για το πράσινο της. Αλλά και στην παραγωγή ιδεών ήταν ο πιο άνυδρος - που πήγαν όλοι αυτοί οι “αγανακτισμένοι”, αυτοί που διψούν για αλλαγή του πολιτικού συστήματος; Θα εκραγούν, ως συνήθως, στους δρόμους με αφορμή κάποιο γεγονός, παράγοντας μηδενικά βήματα προς τα εμπρός. Πού είναι οι νέες προτάσεις, οι ζυμώσεις, τα νέα πρόσωπα; Πού είναι η έμπρακτη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη ζωή, πέρα από τις περικοπές μισθών (που κάνουν, αποτελεσματικά όπως φαίνεται, απεχθές το δημόσιο στους νέους) και τον (σχετικό) περιορισμό της αδράνειας του νεοπλουτισμού μας;

Ο κόσμος αλλάζει, όσο εμείς δεν αλλάζουμε τον δικό μας. Ναι, υπάρχουν και καλά νέα, από μέσα. Αλλα για να μην είναι εξαίρεση, πρέπει αδιάκοπα και άκοπα, να αλλάζουμε τον δικό μας κόσμο από μέσα. Τότε, ίσως, μπορεί να προλάβει τον υπόλοιπο...









H φωτό είναι από το http://aliimmam.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται (και έχει έμπνευση) από το "Waiting For The World To Change" του Αμερικανού John Mayer.

Η έκτη δόση του δράματος...

Διαβάζω. Αυτούς που χύνουν τόνους (ηλεκτρονικό κυρίως) μελάνι, για να τσακωθούν αν η αιτία της κρίσης είναι (μόνο) το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ή (μόνο) οι μεταπολιτευτικές μας παθογένειες. Επιχαίρουν μάλιστα οι πρώτοι, γιατί τώρα που εξαπλώθηκε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και απειλεί την Ιταλία, την Ισπανία ή τη Γαλλία, ακυρώνεται - θεωρούν - η επιχειρηματολογία των δεύτερων: “Και οι Γάλλοι τεμπέληδες; Χα!” Λες και από όλες τις παθογένειες μας, το “τεμπέληδες” ήταν το πρόβλημα. Πολλοί Έλληνες δουλεύουν περισσότερες ώρες από τον μέσο όρο του αντίστοιχου Ευρωπαίου “ομολόγου” τους, είτε γιατί είναι θύματα εκμετάλλευσης στον ιδιωτικό τομέα ή γιατί το εργασιακό περιβάλλον είναι πιο ανοργάνωτο/αναποτελεσματικό/μη αποδοτικό - σίγουρα στο δημόσιο τομέα, αλλά και στον ιδιωτικό. Τόσο απλά - κι εμείς καθόμαστε και “οπαδοποιούμαστε” γύρω από αυτό.


Όπως οπαδοποιούμαστε και γύρω από το αυγό και την κότα. Προφανώς η κρίση που βιώνουμε εκπορεύεται από τις αδυναμίες και ανισότητες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 30 χρόνια (κι αυτό δε χρειάζεται να ξέρει κανείς οικονομικά για να το δει), γι αυτό και επηρεάζει πια όλη την Ευρώπη - και ανησυχεί τις ΗΠΑ. Θρυαλλίδα της κρίσης μπορεί να ήταν η Ελλάδα, όχι η ουσία και ο όγκος της. Αλλά το οτι βρεθήκαμε να “σκανδαλίζουμε” την κρίση της ευροζώνης, δεν πρέπει να μας προβληματίσει; Δεν ήμασταν η αχίλλειος πτέρνα - παρότι πολύ μικροί σε οικονομικό μέγεθος; Δεν φτάσαμε να γίνουμε το εύκολο “πρόβατο προς σφαγή”, γιατί ακριβώς ήμασταν (ιλλιγιωδώς τα τελευταία χρόνια πριν το 2009) υπερχρεωμένοι - και φορτωμένοι με διαρθρωτικές αδυναμίες, που δεν επέτρεπαν την όποια “άμεση δράση”, ώστε να επιστρέψουμε σε μια (σχετικά) ισοσκελισμένη και υγιή δημοσιονομική κατάσταση;

Ακούω. Αυτούς που προσπαθώντας να δώσουν τη δική τους εκδοχή, για τις ατέλειωτες δυσκολίες των τελευταίων δύο ετών (λες και μπορούσαμε να βγούμε από την κρίση, ως δια μαγείας - και χωρίς να υποφέρουμε επί χρόνια), θριαμβολογώντας στο πτώμα του μνημονίου. Κι αν προφανώς η συνταγή (των οριζόντιων και απροετοίμαστων περικοπών) ήταν αποτυχημένη και υφεσιακή, ουδείς μπόρεσε να αντιτάξει άλλη (μη αιθεροβάμονα) λύση εκτός από τον τριμερή δανεισμό, αφού κανείς άλλος δεν μας δάνειζε. “Λύσεις” που περιελάμβαναν αποχώρηση από το ευρώ ή πλήρη και απότομη χρεοκοπία, εξακολουθούν να εκστομίζονται ακόμη, ανερυθρίαστα. Κι αν όχι, ως “μοιραίο λάθος” πλασάρεται η απεχθής περικοπή των συντάξεων “γιατί αυτό είναι το χρήμα που πηγαίνει κατευθείαν στην κατανάλωση”. Αντί να εστιάζουμε οτι η πιο επιζήμια ολιγωρία ήταν αυτή που "επέτρεψε" σε μια κυβέρνηση να προωθήσει επί δύο χρόνια, παρά ελάχιστες ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και διορθώσεις των χρόνιων στρεβλώσεων μας. Και να λαμβάνουμε υπόψιν μας, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οτι παρά τη διαπιστωμένη αδράνεια και κουτοπονηριά, ουδεμία κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα, με όλα τα μικρά και μεγάλα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα να πολεμούν λυσσαλέα οποιοδήποτε “άνοιγμα”, οποιαδήποτε εξυγίανση, οποιαδήποτε πρόοδο...

Διαβάζω. Αυτούς που τα ρίχνουν όλα στη Γερμανία, που με τις μυωπικές/συμφεροντολογικές/”προτεσταντικές” της πολιτικές καταστρέφει την Ευρώπη. Μου είναι αντιπαθείς οι συντηρητικές ευρωπαϊκές ηγεσίες - είναι κοντόφθαλμες και χωρίς όραμα. Μαζί τοποθετώ και τις ηγεσίες “δορυφορικών” χωρών, που γίνονται “βασιλικότερες του βασιλέως”. Αλλά, από την άλλη, πόσο μπορεί να συνεχίσει αυτό “μοντελάκι”, οι χώρες να είναι μονίμως χρεωμένες σε ιδιώτες, που μετράνε τα λεφτά τους, μεταξύ της ασφάλειας μιας μεγάλης χώρας και του κέρδους ενός υψηλού επιτοκίου, όταν ο δανειζόμενος είναι “υψηλού ρίσκου”; Πόσο ακόμα μπορεί να συνεχίσει αυτή η έκθεση στον κίνδυνο των “ελλειμματικών που ξοδεύουν μονίμως περισσότερα από όσα μπορούν να εισπράξουν”; Δεν είναι μάθημα της ζωής, οτι όσο πιο χρεωμένος είσαι πιο ευάλωτος; Και όπως και οι μεμονωμένοι πολίτες έτσι και οι κοινωνίες δεν θα βρεθούν σε πιο απελπισμένη θέση από τις συνέπειες της κρίσης, όσο περισσότερο εκτεθειμένοι είναι σε χρέη, δάνεια και δόσεις;

Ακούω. Αυτούς που προτάσσουν υποκριτικά και αυτοκαταστροφικά το “εθνικό συμφέρον”, την ώρα που η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει σε μια ενιαία πορεία, μέσα από μια επίπονη διαδικασία μετασχηματισμού σε ομοσπονδία, σε “Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης”. Αυτούς που είναι ακόμα στην επαρχιώτικη μεγαλομανία τους, την ώρα που πρέπει να αποδεχτούμε όλοι οτι πρέπει να γίνουμε μια επαρχία ενός μεγάλου και ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους. Που με άλλες, εμπνευσμένες ηγεσίες, θα βάλει τα θεμέλια μιας πιο ανθρωποκεντρικής και κοινωνικά δίκαιης πορείας.


Η έκτη δόση εγκρίθηκε, μετά από πολλές δυσκολίες και αφού περάσαμε όλα τα στάδια ενός κουτοπόνηρου κλεφτοπόλεμου, “να μην εκχωρήσουμε την εθνική κυριαρχία”, φτάνοντας στην "εθνική ταπείνωση". Όπως δεν θα εκχωρήσουμε ούτε το “αγαθό του λαού” σε αλλότρια συμφέροντα. Ούτε βεβαίως το ΠΑΣΟΚ σε αυτούς, που ήρθαν να το “εκσυγχρονίσουν”. Παρά το γεγονός οτι η ανάκαμψη των εξαγωγών έδειξε οτι υπάρχει και μη αυτοκαταστροφικός δρόμος. Με συνεχή πισωγυρίσματα, έχω τη (φρούδα;) ελπίδα οτι τελικά, θα τον ακολουθούμε όλο και περισσότερο. Αφήνοντας τις φωνές της λαϊκισμού να έχουν όλο και λιγότερο απήχηση...





Update: Μετά τη δημοσίευση του post αυτού, δέχθηκα δύο tweets από την κυρία Ρένα Δούρου, που είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού - και σε άρθρο της οποίας κάνω παραπομπή, στη λέξη "εθνική ταπείνωση". Μπορείτε να διαβάσετε τις θέσεις της σε αυτό το άρθρο.

@ProkopisDoukas δε θεωρείται ότι τίθεται θέμα αναξιοπιστίας του κ. Σαμαρά;
@ProkopisDoukas ούτε κανένα πρόβλημα με την υπαγωγή στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο;

Στο πρώτο tweet απάντησα: "Φυσικά. Θεωρώ και την αρχική του στάση προβληματική και την "υποχώρηση" του επίσης. Αυτό συμβαίνει όταν έχεις αυτές τις θέσεις." Και εννοώ οτι όποιος "ποντάρει" στην πολιτική σκακιέρα με εθνικιστικές θέσεις και "υπερπατριωτικούς" πομφόλυγες, σε αυτή τη δεινή θέση περιέρχεται. Να τον κατηγορούν για "προδότη", οι φανατικοί που έχει εκθρέψει, να ψάχνει δικαιολογίες "πώς δεν θα υπογράψει", να καθυστερεί με άγνωστες συνέπειες την εκταμίευση της δόσης - και τελικά να υπογράφει πανηγυρικά, δήθεν μη υπογράφοντας...

Στο δεύτερο απαντώ: Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η "υπαγωγή στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο" - νόμιζα οτι είναι κάποια αποστροφή του κειμένου σας, αλλά δεν τη βρίσκω. Σε κάθε περίπτωση, βρίσκω τη θέση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ εξίσου ανεύθυνη. Διότι κάνει (κουτοπόνηρα) πως δεν καταλαβαίνει οτι η "επίμονη" αναξιοπιστία των ελληνικών κυβερνήσεων (και ακόμα περισσότερο σύσσωμης της "αντιμνημονιακής" αντιπολίτευσης) είναι που κάνει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να απαιτούν γραπτές δεσμεύσεις, που δεν ανακαλούνται όσο εύκολα οι προφορικές. Εδώ, από την παραπάνω παράγραφο, φαίνεται οτι ο αρχηγός της ΝΔ υπογράφει και παριστάνει πως *δεν* υπογράφει. Πώς λοιπόν έχουμε την απαίτηση να αρκεστούν στο "λόγο" των πολιτικών αρχηγών μας; Ή μήπως περνάνε στους "κουτόφραγκους" τα γραφικά περί "μπέσας" του έτερου κυβερνητικού εταίρου;

Ύστερα, λες και ανακαλύπτει την Αμερική, η αριστερά παριστάνει οτι δεν ξέρει οτι όταν είσαι χρεωμένος (κράτος ή πρόσωπο), είσαι στο έλεος των δανειστών σου, είτε είναι καλοπροαίρετοι είτε όχι - δεν έχει σημασία. Αν ζητάς λοιπόν μια "εθνικά υπερήφανη" στάση, ας φρόντιζες με την πολιτική σου και τα αιτήματα σου, να *μην* διογκώνεις το κράτος - και βρεθείς υπερχρεωμένος. Κάτι στο οποίο *δεν* συνέβαλε καθόλου και η αριστερά.

Γι αυτό λοιπόν, με λυπούν οι θέσεις του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και γενικώς του συντριπτικού κομματιού της αριστεράς), γιατί θα περίμενα να καταδικάσουν την αναξιοπιστία των κυβερνητικών κομμάτων - όχι απαιτώντας από τον κύριο Σαμαρά "να μην υπογράψει", αλλά το αντίθετο. Γιατί η θέση μας δεν μας επιτρέπει "μαγκιές" και εθνικισμούς. Και γιατί ήταν (όπως θα είναι και στο μέλλον) μείζον να πάρουμε τα λεφτά των δόσεων - εκεί που φέραμε τα πράγματα. Και διαισθάνομαι πολύ καθαρά, οτι με τις θέσεις που πρεσβεύει η αριστερά, εαν συμμετείχε σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, θα αναγκαζόταν να κάνει ακριβώς αυτά που κατηγορεί. Και μάλιστα, έχω μια υποψία, οτι θα συνέβαλε ακόμα περισσότερο στην αναξιοπιστία του πολιτικού κόσμου. Στην χειρότερη εκδοχή, θα τίναζε την οικονομία της χώρας στο αέρα, κάνοντας "εθνικά υπερήφανες" κινήσεις στάσης πληρωμών και "επιστροφής στη δραχμή" - και μετά θα παρατηρούσε άναυδη την καταστροφή που θα είχε επιφέρει...

(Πάσα πιθανή απάντηση δεκτή με χαρά, θα δημοσιευθεί εδώ)

Η απάντηση της κυρίας Δούρου:

Κύριε Δούκα μερικές παρατηρήσεις στην απάντησή σας.

Πρώτον, κάνετε κατά τόπους μια σύγχυση, τυχαία;, αναφερόμενος πότε στο ΣΥΡΙΖΑ και πότε γενικά κι αόριστα στην Αριστερά. Ωστόσο τέτοιες γενικεύσεις δεν βοηθούν στη συζήτηση και στο ξεκαθάρισμα των απόψεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός, όπου ανήκω, έχουν σαφείς θέσεις κατά του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και της δανειακής σύμβασης της 26ης Οκτωβρίου, η επικύρωση της οποίας χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου, και τώρα Παπαδήμου, ως μέσο εκβιασμού για την πληρωμή της περιβόητης έκτης δόσης του δανείου, με απειλές για δήθεν <> - κάτι το ανακριβές, επί δύο μήνες που μας απειλούσαν, δεν κατέρρευσε το σύμπαν...

Δεύτερον, κι αυτό είναι και η ουσία του κομματιού μου στην Αιχμή: η στάση του κυρίου Σαμαρά, εντέλει λίγη σημασία έχει. Εκείνο που έχει σημασία είναι το γεγονός της λειτουργίας της ευρωζώνης και κατ' επέκταση της Ε.Ε.. Το γεγονός δηλαδή ότι έχουμε φθάσει στο σημείο να απαιτούνται γραπτές δεσμεύσεις από τους πολιτικούς μίας χώρας, οι οποίοι μπορεί να έλθουν στην εξουσία, προκειμένου να δεσμεύσουν τις μελλοντικές πολιτικές τους. Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση των
δημοκρατικών αρχών. Προεξοφλείται η άνοδος στην εξουσία κάποιου κόμματος, το οποίο πρέπει πάση θυσία να εφαρμόσει την ίδια πολιτική με το προηγούμενο! Τότε τι λόγο έχουν να γίνονται εκλογές; Και δεν τίθεται θέμα αναξιοπιστίας των ελληνικών κυβερνήσεων έναντι των ευρωπαίων εταίρων. Είναι θέμα επιλογής του ελληνικού λαού, στη
βάση συγκεκριμένων ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ πολιτικών. Αν με το σύστημα των γραπτών δεσμεύσεων και των υπογραφών, τα κόμματα εξουσίας συμφωνήσουν ότι θα ακολουθήσουν την ίδια οικονομική, π.χ., πολιτική, τότε δεν παραβιάζεται η δυνατότητα των ψηφοφόρων να επιλέγουν μεταξύ διαφορετικών πολιτικών; Το σύστημα αυτό της εκβιαστικής συναίνεσης δηλ. δεν είναι καινούργιο: εφαρμόστηκε και στην Πορτογαλία ενώ στηνΙσπανία, ο επικεφαλής του Λαϊκού κόμματος, Ραχόι πρόθυμα θα συνεχίσει το έργο που ξεκίνησε ο σοσιαλιστής Θαπατέρο. Τι είναι αυτό, αν όχι
δημοκρατία μόνο κατ' όνομα; Ο καημένος ο κ. Σαμαράς δεν είναι παρά ένα γρανάζι σε αυτό τον αποικιοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι γενικά και αόριστα η... Αριστερά, δεν πιστεύει ότι μια χώρα, έστω και υπερχρεωμένη, πρέπει να είναι στο... έλεος των δανειστών της αλλά ότι μπορεί να καταφύγει σε συγκεκριμένες πολιτικές αντιστροφής της δυσμενούς κατάστασης. Όπως, π.χ. έχει προτείνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, διοργάνωση ευρωπαϊκής διάσκεψης για
δίκαιη λύση για το θέμα, διαγραφή μεγάλου μέρους των δημοσίων χρεών και τη μεταφορά άλλου μέρους τους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Άλλη πρόταση αφορά την παράκαμψη των αγορών στη χρηματοδότηση των
χωρών - μελών, με χαμηλότοκο δανεισμό σε όλες τις χώρες που έχουν γίνει στόχος των αγορών, είτε μέσω της ΕΚΤ, είτε μέσω ενός ειδικού ταμείου, που θα παίρνει δάνεια από την ΕΚΤ. Παράλληλα, μιας και σήμερα γίνεται πολύς λόγος για αλλαγή των συνθηκών, εμείς διεκδικούμε την αλλαγή τους σε μια ριζικά νέα βάση, σε ρήξη με το σημερινό νεοφιλελεύθερο, μονεταριστικό μοντέλο: στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της δημοκρατίας (και όχι με κυβερνήσεις σαν τη σημερινή του κ. Παπαδήμου με τη συμμετοχή της ακροδεξιάς), της ριζικής αλλαγής του ρόλου της ΕΚΤ έτσι ώστε να λειτουργεί ως δανειστής τελευταίας καταφυγής και να μπορεί να τυπώσει χρήμα, την ακύρωση των κριτηρίων σταθερότητας (σχετικά με το δημόσιο χρέος, το δημόσιο έλλειμμα και τον πληθωρισμό) για να μπορούν να γίνονται δημόσιες επενδύσεις με κοινωνικά κριτήρια, κ.α.

Όπως μπορείτε να αντιληφθείτε, προτείνουμε συγκεκριμένα μέτρα που όμως απαιτούν πολιτική βούληση. Ή, με άλλα λόγια, την επιστροφή της ηγεμονίας της πολιτικής έναντι των αγορών. Κάτι που δεν έχει να κάνει ούτε με... μαγκιές ούτε με εθνικισμούς. Απλά με αριστερή πολιτική. Με μια πολιτική που έχει επιλέξει να σταθεί στο πλευρό των κοινωνιών και των αναγκών των πολιτών και όχι των αγορών και των τραπεζών.


Όταν όμως στο συγκεκριμένο πλαίσιο, δεν υπάρχουν παρά δύο επιλογές (ή να πάρεις το δανεισμό του μνημονίου ή να μην τον πάρεις και να κυρήξεις στάση πληρωμών), το να ευθυγραμμίζεστε με τον κύριο Σαμαρά, είναι στα μάτια μου φάουλ. Είναι προφανές οτι οι δανειστές ενδιαφέρονται να επιβάλουν τους όρους τους (τη χώρα δανείζουν, δεν δανείζουν κάποιο κόμμα, ώστε να έρθει το επόμενο να αλλάξει τους όρους δανεισμού) - και ζητούν υπογραφές και γραπτές δεσμεύσεις, διότι αντιμετωπίζουν μια χώρα, που αφού υπερχρεώθηκε, τους ζητάει λεφτά και ταυτοχρόνως τους εμπαίζει, μη εφαρμόζοντας σχεδόν τίποτα από αυτά που συμφώνησε να κάνει. Το να προσπαθείς να αλλάξεις τη νεοφιλεύθερη (και με μίζερες και ανεπαρκείς ηγεσίες, συμφωνώ) Ευρώπη είναι θεμιτό και επιθυμητό - το να αρνείσαι τα πραπάνω, δεν είναι (στα δικά μου μάτια) ούτε υπεύθυνο, ούτε αριστερό. Είναι απλώς ανεύθυνη "τζάμπα" μαγκιά...

Υ.Γ. 1 Νομίζω οτι δεν πρέπει καν να το επικαλείστε αυτό: Το οτι δεν "κατέρρευσε το σύμπαν" οφείλεται στο οτι ΔΕΝ ακολουθήθηκε η δική σας πολιτική ή αυτή του κυρίου Σαμαρά...

Υ.Γ. 2 Για τους ακροδεξιούς στην κυβέρνηση συμφωνώ μαζί σας. Τι έκανε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ για να μη μπουν; Πόσο συνέβαλε στο να *μην* πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου και να *μην* μπει στην κυβέρνηση το ΛΑΟΣ;












Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Rock Soul" του Τζαμαϊκανού Winston McAnuff.

Η (αυτο)κινητή αμετροέπεια

Τον τελευταίο καιρό κάνω μια μικρή, προσωπική, έρευνα για να αναβαθμίσω την κινητή μου τηλεπικοινωνία, προσπαθώντας ταυτοχρόνως να εξοικονομήσω και χρήματα.


Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας (που εκδηλώνεται και με τη μορφή τηλεφωνημάτων στο κινητό από άλλη εταιρεία “για ενημέρωση”, πρακτική παράνομη και αθέμιτη, γιατί πρόκειται για επιθετικό μάρκετινγκ, που πρέπει να αρνούμαστε όλοι) είναι έκδηλος. Το ίδιο και η - εμφανής - προσπάθεια των εταιρειών να προσφέρουν “απεριόριστα” τηλεφωνήματα και μηνύματα, με σκοπό να εξασφαλίσουν τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό πάγιο το μήνα, από κάθε πελάτη. Ρύθμιση που είναι συμφέρουσα για τον καταναλωτή, αν έχει πραγματική ανάγκη να τηλεφωνεί εν κινήσει πολλές ώρες το μήνα, κάτι που ισχύει για συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες - και σε κάθε περίπτωση μόνο για πολύ σοβαρούς λόγους επαγγελματικούς, οικογενειακούς ή λόγους υγείας.

Αυτό που με εντυπωσιάζει, τώρα που συχνάζω πιο πολύ στα σχετικά καταστήματα (και από το κοινωνικό περιβάλλον βεβαίως), είναι οτι εξακολουθώ να ακούω γύρω μου για λογαριασμούς εκατοντάδων ευρώ, που προφανώς είναι αποτέλεσμα υπερβολής και ταυτόχρονα αμέλειας να εκσυγχρονίσεις το τηλεπικοινωνιακό πρόγραμμα σου, καθώς με 55 ευρώ πάγιο παίρνεις πλέον κάτι του τύπου “1500 λεπτά το μήνα δωρεάν”, που ισούται με κάτι λιγότερο από 13 ώρες ομιλίας!

Επίσης, εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι καθημερινά με το πόσα νέα παιδιά (με τι εισόδημα άραγε;) έχουν πανάκριβο i-phone ή άλλα smartphones, που μπορεί να στοιχίζουν πολλά κατοστάρικα. Οι εταιρείες βέβαια προσπαθούν να χρηματοδοτήσουν με κάθε τρόπο την αγορά αυτών των συσκευών, αλλά το κάνουν ικανοποιητικά μόνο με αντάλλαγμα προγράμματα με υψηλό πάγιο - κάτι που σημαίνει οτι σου παίρνουν πίσω τα λεφτά που σου “δανείζουν”, μήνα με το μήνα.

Νομίζω οτι δεν υπάρχει άλλος τομέας, στον οποίον εκδηλώθηκε τόσο πολύ ο μεταπολιτευτικός μας νεοπλουτισμός, όσο αυτός της υψηλής τεχνολογίας. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην εξάπλωση του (φορητού) υπολογιστή και του ίντερνετ, γιατί είναι αυτονόητα απαραίτητη (και καθυστερημένη) εξέλιξη για τη χώρα, το να μπει στη ζωή όλων το ίντερνετ.

Αλλά το να έχεις ακόμα και δύο κινητά, το να καταναλώνεις απίστευτες ώρες (βλαπτικές ούτως ή άλλως για τον εγκέφαλο και επικίνδυνες όταν οδηγείς), μιλώντας στο τηλέφωνο, άνευ λόγου και αιτίας - και κυρίως να ξοδεύεις σημαντικά ποσά σε λογαριασμούς, όταν δεν έχεις να χρηματοδοτήσεις άλλες ανάγκες, είναι δείγμα της αμετροέπειας που μας διέκρινε και μας διακρίνει, ως κοινωνία. Ειδικά όταν είναι εμφανείς η ελαφρότητα και ο μιμητισμός, με τον οποίον υιοθετούνται αυτές οι συνήθειες - λες και (με την εξαίρεση των πολύ νέων), γεννηθήκαμε με ένα κινητό στην κούνια ή λες και η ζωή μας δεν ήταν βιώσιμη πριν από 20 χρόνια, χωρίς την ευκολία (αλλά και την αγχώδη παρακολούθηση και εξάρτηση) της κινητής τηλεφωνίας. Δεν είναι "ελευθερία" ή "μαγκιά" το να είσαι μονίμως με το κινητό στο χέρι - το αντίθετο.

Μόνο με τη λαγνεία του ιδιωτικού αυτοκινήτου μπορεί να παραλληλιστεί η εξάρτηση μας από το κινητό. Κι εκεί βεβαίως υπάρχει ο περιορισμός της σπατάλης, λόγω ακρίβειας καυσίμων και τελών. Τουλάχιστον (μερικά από τα καλά της κρίσης), έχει περιοριστεί κάπως η μέχρι μανίας “βόλτα με το ΙΧ”, στο κέντρο της πόλης για ψώνια ή μέχρι το περίπτερο. Αλλά η αντικοινωνική συμπεριφορά μας συνεχίζεται και εκεί, καθώς πολλοί - παρότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το κόστος χρήσης του - εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν, έστω και ανασφάλιστο. Όταν όμως έρθουν αντιμέτωποι με το ατύχημα που προκάλεσαν, κάποιοι από αυτούς θα καταστραφούν οικονομικά. Και κάποιοι, ελπίζω πολύ λίγοι, θα εγκαταλείψουν και το θύμα τους στην άσφαλτο, γιατί το κόστος της ανάληψης της ευθύνης τους, θα είναι δυσβάστακτο.

Έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένα τα καταναλωτικά αγαθά, ανεξαρτήτως του εισοδήματος που έχουμε - και τώρα που η κρίση θερίζει τις αμοιβές των περισσοτέρων, οι παθογένειες βγαίνουν βίαια στην επιφάνεια. Στις εποχές των “παχέων αγελάδων”, ακόμα και εργαζόμενοι με χαμηλό μισθό (ή και προστατευόμενα μέλη με ανύπαρκτο εισόδημα) θεωρούσαν αυτονόητο οτι “δικαιούνται” δική τους αυτόνομη μετακίνηση - και μια ακριβή τηλεπικοινωνιακή παροχή. Κι ας σήμαινε η κατοχή ενός αυτοκινήτου πρόσθετα έξοδα όπως τέλη, ασφάλιση, συντήρηση, πάρκινγκ - εκτός αν ήσουν ανεύθυνος και τζαμπατζής, πάρκαρες όπου νάναι, δεν συντηρούσες το αυτοκίνητο και δεν το ασφάλιζες. Κι ας σήμαινε η κατοχή ενός ακριβού κινητού (διαρκώς ανανεούμενου για να μην είναι “ντεμοντέ”) με συμβόλαιο, πολλά κατοστάρικα ή χιλιάρικα το χρόνο...

Τώρα λοιπόν, θα έπρεπε, με την κρίση να κορυφώνεται αυτό το χειμώνα, να έχουμε ήδη “μαζευτεί”. Κάνω μια δουλειά, που υποτίθεται οτι έχει ανάγκη (περισσότερο από το μέσο όρο) τις κινητές και τις αυτοκίνητες διευκολύνσεις. Τις έχω περιορίσει στο ελάχιστο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το μετρό είναι μια χαρά και το κινητό μου χτυπάει όσο το δυνατόν πιο σπάνια - και τα δύο από πεποίθηση. Αν έχουμε αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω μας, ας το κάνουμε όλοι πράξη ζωής.











H περίφημη φωτό που έβγαλε με το κινητό της η αγαπημένη Scarlet Johansson και για την οποία έκανε πολύ ακομπλεξάριστες δηλώσεις είναι από το www.philly.barstoolsports.com και η φωτό της Nina Simone από το www.blogs.indiewire.com.

Το post συνοδεύεται από το "My Baby Just Cares For Me", του οποίου τους στίχους "εκσυγχρόνισε" η Malia, στη συναυλία της στο Gazarte, βάζοντας στη θέση της Liz Taylor, το όνομα της Scarlet Johansson.

Η έκλειψη της πολιτικής στον Παράδεισο...

Επειδή η φτώχεια (και η έκλειψη της πολιτικής) θέλει καλοπέραση, να κι ένα dj set στην Αθήνα, μετά από πολύ καιρό. Απογευματινό, χαλαρό, γιορταστικό - και αν το φέρει η διάθεση, χορευτικό.


Όσοι πιστοί προσέλθετε, Σάββατο απόγευμα, από τις 5 ως τις 10μμ, στην Πλατεία Καρύτση, Παρνασσού 3!









Η αφίσα είναι από τα παιδιά του Pairidaeza και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Mr Candy", της Βρετανίδας (με καταγωγή από το Malawi) Malia, που εμφανίζεται το Σάββατο το βράδυ, στην Αθήνα, στο Gazarte.

Welcome to my life

Πάει καιρός πια που δεν ξέρω αν μια γυναίκα με κοιτάει ερωτικά ή αναγνωρίζει κάτι άλλο επάνω μου, θέλει να μου πει κάτι: Είναι, δεν είναι - α, ναι τον ξέρω, κάτι μου θυμίζει, για να τον κοιτάξω καλύτερα. Μόνο σε κάτι ταξίδια στο εξωτερικό τα πράγματα είναι πεντακάθαρα.
 

Ή μάλλον ξέρω. Πάντα ο άνθρωπος ξέρει. Εδώ ξέρει το σκυλί τις προθέσεις σου, από πενήντα μέτρα μακριά, δεν τις ξέρει ο άνθρωπος; Ξέρει, αλλά δεν θέλει να τις επεξεργαστεί. Να παραδεχτεί ίσως, αυτό που το ένστικτο, τα σωθικά του, του λένε. Γι αυτό πρέπει να τα 'χουμε καλά με τα σωθικά μας.
 
Καθαρά ή όχι, τα μηνύματα είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Κι ας είναι ερωτικά κι ας μην είναι. Κι ας είναι φιλικά, χαμογελαστά, εκτίμησης - ακόμα και περιέργειας. Εγώ θέλω πάντα να εκπέμπω κι ας εισπράξω ότι μου αναλογεί. Να λέω αυτό που μου φαίνεται ευγενικό, όμορφο, αξιόλογο. Να το αναγνωρίζω, να το επιβραβεύω, που υπάρχει. Φωναχτά. Και για να μην παρεξηγηθώ, φεύγω αμέσως από το χώρο. Το «καμάκι» μου ήταν πάντα άγνωστη έννοια.
 
Το φλερτ από την άλλη, είναι ουσία ζωής. Είναι αυθύπαρκτο, είναι αυτοσκοπός. Όπως κι έρωτας. Και δεν είναι ανάγκη να οδηγεί στον έρωτα (το "in love", που λένε κι οι Αγγλοσάξωνες), που δεν μπορεί άλλωστε να εμφανίζεται καθημερινά.
 
Στην απουσία του έρωτα όμως, έχω να αντιτάξω τη (μόνιμη) παρουσία του μέσα μας. Γιατί ο έρωτας είναι μια κατάσταση - δεν είναι μόνο μια δυαδική σύναψη. Στην ουσία, είναι η πρόθεση μας για υψηλά επίπεδα ευφορίας με τη ζωή. Είτε έχει, είτε δεν έχει παραλήπτη, «αντικείμενο». Πόσο μάλλον, αν έχει.
 
Αυτή η αγάπη για τη ζωή, απ' όπου κι αν τροφοδοτείται, είναι που μας δίνει το επίπεδο της ύπαρξης. Μαζί με την εξωτερική (και κυρίως την εσωτερική) ομορφιά του «αντικειμένου», βεβαίως.
 
Πριν από πολλά χρόνια, τέτοια μέρα, άνοιξε ένα κεφάλαιο. Ακόμα το κοιτάζω με τη λαίμαργη ματιά του νεοφώτιστου, με την περιέργεια του πεπειραμένου «αμαθούς». Καλωσήλθες στη ζωή μου.










H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό "Bienvenue Dans Ma Vie" της Καναδέζας Nikki Yanofski.

H απουσία του έρωτα

Δώδεκα διηγήματα για τη σημερινή μορφή των σχέσεων. Δώδεκα αναγνωρισμένοι συγγραφείς, νεότεροι και παλαιότεροι, ακονίζουν τη γραφίδα τους για να περιγράψουν το τοπίο των σχέσεων στην εποχή μας. Συγκλίνουν μάλιστα σε μια ομόθυμη υπογράμμιση της ανάπαυλας, της προσωρινής ευχαρίστησης και όχι της διάρκειας του έρωτα.


Κοινός παρονομαστής είναι η μοναξιά, η διγλωσσία μερικές φορές, ο απομονωτισμός, το ανικανοποίητο, οι μεγάλες προσδοκίες, ο ναρκισσισμός, η υπολανθάνουσα οργή, η προδοσία, η απάτη, η ψευδαίσθηση του έρωτα, που πότε γίνεται ηλεκτρονικός και πότε παίρνει τη μορφή μπάλας, ο κατά φαντασίαν ερωτευμένος, η αδυναμία να επικοινωνήσει κάποιος με όρους καθημερινούς, γήινους, πραγματικούς, η εσαεί αναμονή του ιδανικού συντρόφου.

Οι συγγραφείς που συμμετέχουν στο βιβλίο είναι οι: Γιάννης Κακουλίδης, Μαρία Σούμπερτ, Γ. Νίκας, Δημήτρης Σωτάκης, Αργυρώ Μαντόγλου, Στρατής Χαβιαράς, Ελένη Γκίκα, Μανώλης Πιμπλής, Μαρία Μαρκούλη, Ηλίας Μαγκλίνης, Χρύσα Σπυροπούλου, Κώστας Θ. Καλφόπουλος.


Εφόσον δεν το "σαμποτάρουν" οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, θα σας δω εκεί για την παρουσίαση του βιβλίου, που θα γίνει ούτως ή άλλως: Πέμπτη 24/11/11 στις 6μμ, στο βιβλιοπωλείο της Εστίας, Σόλωνος 60, Αθήνα.









To κείμενο είναι από το www.agelioforos.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από τη live εκδοχή του "Sexual Healing" από τον Αμερικανό Ben Harper.

Το εξαιρετικό δημόσιο...

Το προηγούμενο διάστημα, λόγω του ατυχήματος στενού προσώπου (που είχε τελικά μικρή σοβαρότητα), ήρθα σε επαφή με τη πρώτη νευρολογική κλινική του Αιγινήτειου - ένα νοσοκομείο που δεν είχε τύχει ποτέ να γνωρίσω. Μέσα στα σχεδόν μικροσκοπικά, δαιδαλώδη παραδοσιακά κτήρια της Βασιλίσσης Σοφίας, ανακάλυψα μια νοσοκομειακή μονάδα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “μπουτίκ”: Λίγα δίκλινα δωμάτια, γύρω από ένα καλόγουστο αίθριο (προφανώς για να ελέγχονται πιο άμεσα τα βαριά περιστατικά), ανακαινισμένο, με ξύλο στα πατώματα και μοντέρνα διακόσμηση. Μόνο τα παλιά νοσοκομειακά κρεβάτια και στρώματα θύμιζαν τη γνωστή εικόνα του δημόσιου νοσοκομείου, προφανώς γιατί δεν πρόλαβαν να ανακαινιστούν, πριν την έλευση της κρίσης.


Πιο πολύ ακόμα, όμως, με εντυπωσίασε η ηρεμία, ο επαγγελματισμός και η αποτελεσματικότητα του προσωπικού: Από τους γιατρούς στα εξωτερικά ιατρεία, ως την Εύα και τη Γαρυφαλλιά, τις νοσηλεύτριες που μας υποδέχτηκαν και τις ευγενέστατες γιατρούς, τις κυρίες Βασιλοπούλου και Συνετού, που ανέλαβαν την περίπτωση, όλο το έμψυχο δυναμικό προσέφερε αυτό που πρέπει πάντα να δίνεται στον πολίτη: Φροντίδα, κατανόηση, προσοχή - χωρίς το παραμικρό φαινόμενο εκνευρισμού και κακής συμπεριφοράς, ακόμα και σε συνθήκες πίεσης. Κι αυτό όχι προς κάποιους, που τύγχαναν “ειδικής μεταχείρισης”, αλλά προς όλους.

Πού και πού έπαιρνε το μάτι μου, κάποιους εργαζομένους, μάλλον “περιφερειακούς” και βοηθητικούς, που κουβαλούσαν ψήγματα, από αυτό το συνδικαλιστικό/λουφαδόρικο/αγενές/μεταπολιτευτικό υφάκι του “γιατί-είμαι-εγώ-εδώ-τώρα-και-υπηρετώ-εσένα-ενώ-θα-έπρεπε-να-είμαι-τουλάχιστον-υπουργός-και-δεν-ξέρεις-εγώ-τι-αξίζω-και-πώς-τολμάς-κυρία-μου-να-ζητάς-κάτι-και-να-θέλεις-να-είμαι-ευγενής-και-ο-λαός-στην-εξουσία”. Ήταν όμως συντριπτική μειονότητα - και μάλιστα καταπιεσμένη. Όσο κι αν προσπάθησα να εντοπίσω φαινόμενα κακής συμπεριφοράς, δεν μπόρεσα, ευτυχώς. Κάτι που σημαίνει οτι είχε καταβληθεί προσπάθεια να εξαφανιστεί κάθε τέτοιο υπόλειμμα. Και με τη γραφειοκρατία να είναι όσο το δυνατόν περιορισμένη.

Πιστεύω στο δημόσιο, παρά το χαμηλό επίπεδο του δημόσιου βίου μας. Κι ακόμα περισσότερο στο εξαιρετικό δημόσιο. Γιατί μπορεί να είναι και τέτοιο - και τους ευχαριστώ όλους.








H φωτό είναι από το www.edopanepistimio.uoa.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Miracle Worker" του πολυεθνικού supergroup των Superheavy.

Η χειρότερη παρενέργεια της κρίσης

Η χειρότερη παρενέργεια της κρίσης, που έχω ακούσει, είναι η εξής: Όλο και περισσότεροι αφήνουν τα Ι.Χ. τους ανασφάλιστα (φαίνεται οτι έχουν διπλασιαστεί από 700 χιλιάδες σε ενάμιση εκατομμύριο), με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα περιστατικά εγκατάλειψης θυμάτων τροχαίου ατυχήματος, καθώς κάποιοι οδηγοί πανικοβάλλονται ή αδιαφορούν ακόμα περισσότερο, χωρίς την οικονομική κάλυψη της ασφάλειας. Αν λοιπόν η κρίση μας κάνει να χάνουμε την ανθρωπιά μας και αυξάνει την εγκληματική ανευθυνότητα, τότε καλό είναι να αφήνουμε το αυτοκίνητο μας (που δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης) παρκαρισμένο, όταν δεν μπορούμε να το συντηρήσουμε. Γιατί η οδήγηση δεν είναι παίξε-γέλασε και η ζωή των άλλων δεν είναι "αμελητέα ποσότητα". Παρά τη μείωση των τροχαίων, κάθε μέρα 6 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους (κατά μέσο όρο) στην Ελλάδα, δηλαδή περίπου δύο χιλιάδες άνθρωποι τον χρόνο.


Τις ανατριχιαστικές αυτές διαπιστώσεις, θα εκθέσουν μεταξύ άλλων, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης για τα Θύματα των Τροχαίων Ατυχημάτων, ο Πανελλαδικός Σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα (SOSTE), σε συνέντευξη τυπου, στις 6μμ του Σαββάτου 19.11.11, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ και σε ανοιχτή εκδήλωση στις 11πμ της Κυριακής 20.11.11 στην Πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα. Για τις εκδηλώσεις σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, μπορείτε να δείτε στο μπλογκ τους, εδώ.

H αφίσα και το banner είναι από το www.soste.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Pray for Help" της Γαλλίδας Imany.

Με θέα την πλατεία Κουμουνδούρου

Μένω στην πλατεία Κουμουνδούρου 13 χρόνια, από το 1998. Ήρθα εδώ, χάρη σε ένα πολύ ωραίο νεοκλασσικό, με το σπίτι πάνω από την οικογενειακή επιχείρηση. Η θέα της Ακρόπολης από το παράθυρο, με αποζημίωνε για όλα.


Λίγο αφού ήρθα, έγινε η κατάληψη της πλατείας από τους Κούρδους - και περίπου 700 πρόσφυγες ζούσαν σε σκηνές, με πλήρη απουσία στοιχειωδών συνθηκών υγιεινής. Παιδική πορνεία δεν υπήρχε πια, αλλά κάθε τόσο τοξικομανείς από την Ομόνοια έβρισκαν καταφύγιο στα ερειπωμένα σπίτια της περιοχής.

Τους πρώτους μήνες, κάποιος (πιθανότατα junky), προσπάθησε να παραβιάσει ένα παράθυρο, κόπηκε και γέμισε αίματα το χώρο. Έκτοτε, δεν είχα άλλη προσπάθεια παραβίασης. Όσο περνούσαν τα χρόνια, υπήρχε βελτίωση, με αποκορύφωμα τα έργα της Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων (με την ανάπλαση της πλατείας, και την απομάκρυνση αφετηριών), αλλά και την απτή αισθητική και λειτουργική βελτίωση της πόλης στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων (κατάσταση που θα έπρεπε να είναι μόνιμη, όχι βέβαια με “σκούπες”, αλλά με ουσιαστική πρόνοια). 

Από το 2004 και μετά, η περιοχή κατέρρευσε. Ο συνδυασμός της πλήρους απουσίας κράτους και Δήμου, με την υπερσυσσώρευση εξαθλιωμένων μεταναστών, ναρκομανών και αστέγων έφερε την πλήρη υποβάθμιση. Από το 2007 ως το 2009 ήταν εφιαλτικά - τώρα είναι κάπως καλύτερα. Η αλλαγή στη διοίκηση του Δήμου, το κυνήγι του παρεμπορίου και των συμμοριών και η προσπάθεια για καθαριότητα, έφεραν κάποια μικρά, αλλά αισθητά αποτελέσματα. Δουλειά σε βάθος όμως δεν έχει γίνει, γιατί το μεγάλο πρόβλημα είναι οτι το Ιστορικό Κέντρο εκχωρήθηκε στα κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας, παρεμπορίου, εκμετάλλευσης των μεταναστών. 

Βία προσωπικά δεν έχω υποστεί. Φίλοι, γνωστοί και γείτονες όμως έχουν πέσει θύματα επιθέσεων για την αλυσίδα στο λαιμό ή “ενέδρας” με το αυτοκίνητο τους, αν είχαν ανεβασμένες τις ασφάλειες. Παρκαρισμένο αυτοκίνητο χωρίς συναγερμό είναι βέβαιο οτι κάποια στιγμή θα παραβιαστεί. 

Η μυρωδιά και οι ήχοι δεν είναι πάντα ευχάριστοι, πολλές φορές η ευρύτερη περιοχή μυρίζει σαν τουαλέτα με καυσαέριο και η ηχορύπανση είναι έντονη, κυρίως από λεωφορεία, κίνηση και δραστηριότητες πάσης φύσεως, καθώς ο κόσμος έχει την εντύπωση οτι στο κέντρο μπορεί να κάνει θόρυβο, οποιαδήποτε ώρα, χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Η γειτονιά όμως είναι πολύ βολική, αν θέλεις να βγεις το βράδυ, σε όλο το κέντρο, από το Γκάζι ως το Σύνταγμα. 

Οι άνθρωποι εδώ έχουν την πίκρα της υποβάθμισης, αισθάνονται παρατημένοι. Η πλατεία όμως, που βλέπω από το μπαλκόνι μου, είναι από τις πιο όμορφες που έχουν απομείνει στην Αθήνα, με πολλά δέντρα - και όχι πολύ τσιμέντο. Με την κρίση, τα περισσότερα μαγαζιά φεύγουν, τώρα βλέπω οτι μένουν ξενοίκιαστα, ενώ παλιότερα οι Κινέζοι νοίκιαζαν ή αγόραζαν ότι έβρισκαν διαθέσιμο. Το κακό και με αυτούς είναι οτι  ζουν στην παρανομία και στην εκμετάλλευση (όπως αποτύπωσε πολύ γλαφυρά το “Biutiful”) - και δεν έχουν φτιάξει ούτε μια Chinatown, όπως είναι αυτή που έχω ζήσει στο San Francisco, με εστιατόρια και ατμόσφαιρα. 

Η αγαπημένη μου βόλτα είναι ο γύρος της Ακρόπολης. Μακράν το ωραιότερο κομμάτι της Αθήνας - και η Αποστόλου Παύλου ίσως από τους ωραιότερους δρόμους στην Ευρώπη. Τα τελευταία 20 χρόνια πηγαίνω στο Κουτί, στην Αδριανού, με την απαράμιλλη θέα της Αρχαίας Αγοράς. Επίσης, θα πάω για φαγητό και ποτό στο Transistor, στην Πρωτογένους και - πιο μακριά - στο Pairidaeza στην Πλατεία Καρύτση. Γείτονες και φίλοι είναι ο σκηνοθέτης Νίκος Περάκης, ο ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου και ο δημιουργός του Guru και των Burger Project, Κωνσταντίνος Ζουγανέλης.

Στον Δήμαρχο θα έλεγα οτι όσα έχουν γίνει δεν αρκούν. Αν δεν πείσει (με σχέδιο που θα εκπονήσει) την κυβέρνηση να φτιάξει έναν “Αθήνα 2015”, που θα προσπαθήσει με επιμονή, κεντρικό σχεδιασμό και στενή παρακολούθηση, την αναβάθμιση του Ιστορικού Κέντρου, τότε το στοίχημα δεν θα κερδηθεί. 









Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε απάντηση ερωτήσεων, για στήλη της Lifo.

H φωτό είναι δική μου και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "No Matter" του (με καταγωγή από τη Τζαμάικα) Jack Radics