Η έκτη δόση του δράματος...

Διαβάζω. Αυτούς που χύνουν τόνους (ηλεκτρονικό κυρίως) μελάνι, για να τσακωθούν αν η αιτία της κρίσης είναι (μόνο) το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ή (μόνο) οι μεταπολιτευτικές μας παθογένειες. Επιχαίρουν μάλιστα οι πρώτοι, γιατί τώρα που εξαπλώθηκε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και απειλεί την Ιταλία, την Ισπανία ή τη Γαλλία, ακυρώνεται - θεωρούν - η επιχειρηματολογία των δεύτερων: “Και οι Γάλλοι τεμπέληδες; Χα!” Λες και από όλες τις παθογένειες μας, το “τεμπέληδες” ήταν το πρόβλημα. Πολλοί Έλληνες δουλεύουν περισσότερες ώρες από τον μέσο όρο του αντίστοιχου Ευρωπαίου “ομολόγου” τους, είτε γιατί είναι θύματα εκμετάλλευσης στον ιδιωτικό τομέα ή γιατί το εργασιακό περιβάλλον είναι πιο ανοργάνωτο/αναποτελεσματικό/μη αποδοτικό - σίγουρα στο δημόσιο τομέα, αλλά και στον ιδιωτικό. Τόσο απλά - κι εμείς καθόμαστε και “οπαδοποιούμαστε” γύρω από αυτό.


Όπως οπαδοποιούμαστε και γύρω από το αυγό και την κότα. Προφανώς η κρίση που βιώνουμε εκπορεύεται από τις αδυναμίες και ανισότητες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 30 χρόνια (κι αυτό δε χρειάζεται να ξέρει κανείς οικονομικά για να το δει), γι αυτό και επηρεάζει πια όλη την Ευρώπη - και ανησυχεί τις ΗΠΑ. Θρυαλλίδα της κρίσης μπορεί να ήταν η Ελλάδα, όχι η ουσία και ο όγκος της. Αλλά το οτι βρεθήκαμε να “σκανδαλίζουμε” την κρίση της ευροζώνης, δεν πρέπει να μας προβληματίσει; Δεν ήμασταν η αχίλλειος πτέρνα - παρότι πολύ μικροί σε οικονομικό μέγεθος; Δεν φτάσαμε να γίνουμε το εύκολο “πρόβατο προς σφαγή”, γιατί ακριβώς ήμασταν (ιλλιγιωδώς τα τελευταία χρόνια πριν το 2009) υπερχρεωμένοι - και φορτωμένοι με διαρθρωτικές αδυναμίες, που δεν επέτρεπαν την όποια “άμεση δράση”, ώστε να επιστρέψουμε σε μια (σχετικά) ισοσκελισμένη και υγιή δημοσιονομική κατάσταση;

Ακούω. Αυτούς που προσπαθώντας να δώσουν τη δική τους εκδοχή, για τις ατέλειωτες δυσκολίες των τελευταίων δύο ετών (λες και μπορούσαμε να βγούμε από την κρίση, ως δια μαγείας - και χωρίς να υποφέρουμε επί χρόνια), θριαμβολογώντας στο πτώμα του μνημονίου. Κι αν προφανώς η συνταγή (των οριζόντιων και απροετοίμαστων περικοπών) ήταν αποτυχημένη και υφεσιακή, ουδείς μπόρεσε να αντιτάξει άλλη (μη αιθεροβάμονα) λύση εκτός από τον τριμερή δανεισμό, αφού κανείς άλλος δεν μας δάνειζε. “Λύσεις” που περιελάμβαναν αποχώρηση από το ευρώ ή πλήρη και απότομη χρεοκοπία, εξακολουθούν να εκστομίζονται ακόμη, ανερυθρίαστα. Κι αν όχι, ως “μοιραίο λάθος” πλασάρεται η απεχθής περικοπή των συντάξεων “γιατί αυτό είναι το χρήμα που πηγαίνει κατευθείαν στην κατανάλωση”. Αντί να εστιάζουμε οτι η πιο επιζήμια ολιγωρία ήταν αυτή που "επέτρεψε" σε μια κυβέρνηση να προωθήσει επί δύο χρόνια, παρά ελάχιστες ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και διορθώσεις των χρόνιων στρεβλώσεων μας. Και να λαμβάνουμε υπόψιν μας, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οτι παρά τη διαπιστωμένη αδράνεια και κουτοπονηριά, ουδεμία κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα, με όλα τα μικρά και μεγάλα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα να πολεμούν λυσσαλέα οποιοδήποτε “άνοιγμα”, οποιαδήποτε εξυγίανση, οποιαδήποτε πρόοδο...

Διαβάζω. Αυτούς που τα ρίχνουν όλα στη Γερμανία, που με τις μυωπικές/συμφεροντολογικές/”προτεσταντικές” της πολιτικές καταστρέφει την Ευρώπη. Μου είναι αντιπαθείς οι συντηρητικές ευρωπαϊκές ηγεσίες - είναι κοντόφθαλμες και χωρίς όραμα. Μαζί τοποθετώ και τις ηγεσίες “δορυφορικών” χωρών, που γίνονται “βασιλικότερες του βασιλέως”. Αλλά, από την άλλη, πόσο μπορεί να συνεχίσει αυτό “μοντελάκι”, οι χώρες να είναι μονίμως χρεωμένες σε ιδιώτες, που μετράνε τα λεφτά τους, μεταξύ της ασφάλειας μιας μεγάλης χώρας και του κέρδους ενός υψηλού επιτοκίου, όταν ο δανειζόμενος είναι “υψηλού ρίσκου”; Πόσο ακόμα μπορεί να συνεχίσει αυτή η έκθεση στον κίνδυνο των “ελλειμματικών που ξοδεύουν μονίμως περισσότερα από όσα μπορούν να εισπράξουν”; Δεν είναι μάθημα της ζωής, οτι όσο πιο χρεωμένος είσαι πιο ευάλωτος; Και όπως και οι μεμονωμένοι πολίτες έτσι και οι κοινωνίες δεν θα βρεθούν σε πιο απελπισμένη θέση από τις συνέπειες της κρίσης, όσο περισσότερο εκτεθειμένοι είναι σε χρέη, δάνεια και δόσεις;

Ακούω. Αυτούς που προτάσσουν υποκριτικά και αυτοκαταστροφικά το “εθνικό συμφέρον”, την ώρα που η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει σε μια ενιαία πορεία, μέσα από μια επίπονη διαδικασία μετασχηματισμού σε ομοσπονδία, σε “Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης”. Αυτούς που είναι ακόμα στην επαρχιώτικη μεγαλομανία τους, την ώρα που πρέπει να αποδεχτούμε όλοι οτι πρέπει να γίνουμε μια επαρχία ενός μεγάλου και ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους. Που με άλλες, εμπνευσμένες ηγεσίες, θα βάλει τα θεμέλια μιας πιο ανθρωποκεντρικής και κοινωνικά δίκαιης πορείας.


Η έκτη δόση εγκρίθηκε, μετά από πολλές δυσκολίες και αφού περάσαμε όλα τα στάδια ενός κουτοπόνηρου κλεφτοπόλεμου, “να μην εκχωρήσουμε την εθνική κυριαρχία”, φτάνοντας στην "εθνική ταπείνωση". Όπως δεν θα εκχωρήσουμε ούτε το “αγαθό του λαού” σε αλλότρια συμφέροντα. Ούτε βεβαίως το ΠΑΣΟΚ σε αυτούς, που ήρθαν να το “εκσυγχρονίσουν”. Παρά το γεγονός οτι η ανάκαμψη των εξαγωγών έδειξε οτι υπάρχει και μη αυτοκαταστροφικός δρόμος. Με συνεχή πισωγυρίσματα, έχω τη (φρούδα;) ελπίδα οτι τελικά, θα τον ακολουθούμε όλο και περισσότερο. Αφήνοντας τις φωνές της λαϊκισμού να έχουν όλο και λιγότερο απήχηση...





Update: Μετά τη δημοσίευση του post αυτού, δέχθηκα δύο tweets από την κυρία Ρένα Δούρου, που είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού - και σε άρθρο της οποίας κάνω παραπομπή, στη λέξη "εθνική ταπείνωση". Μπορείτε να διαβάσετε τις θέσεις της σε αυτό το άρθρο.

@ProkopisDoukas δε θεωρείται ότι τίθεται θέμα αναξιοπιστίας του κ. Σαμαρά;
@ProkopisDoukas ούτε κανένα πρόβλημα με την υπαγωγή στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο;

Στο πρώτο tweet απάντησα: "Φυσικά. Θεωρώ και την αρχική του στάση προβληματική και την "υποχώρηση" του επίσης. Αυτό συμβαίνει όταν έχεις αυτές τις θέσεις." Και εννοώ οτι όποιος "ποντάρει" στην πολιτική σκακιέρα με εθνικιστικές θέσεις και "υπερπατριωτικούς" πομφόλυγες, σε αυτή τη δεινή θέση περιέρχεται. Να τον κατηγορούν για "προδότη", οι φανατικοί που έχει εκθρέψει, να ψάχνει δικαιολογίες "πώς δεν θα υπογράψει", να καθυστερεί με άγνωστες συνέπειες την εκταμίευση της δόσης - και τελικά να υπογράφει πανηγυρικά, δήθεν μη υπογράφοντας...

Στο δεύτερο απαντώ: Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η "υπαγωγή στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο" - νόμιζα οτι είναι κάποια αποστροφή του κειμένου σας, αλλά δεν τη βρίσκω. Σε κάθε περίπτωση, βρίσκω τη θέση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ εξίσου ανεύθυνη. Διότι κάνει (κουτοπόνηρα) πως δεν καταλαβαίνει οτι η "επίμονη" αναξιοπιστία των ελληνικών κυβερνήσεων (και ακόμα περισσότερο σύσσωμης της "αντιμνημονιακής" αντιπολίτευσης) είναι που κάνει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να απαιτούν γραπτές δεσμεύσεις, που δεν ανακαλούνται όσο εύκολα οι προφορικές. Εδώ, από την παραπάνω παράγραφο, φαίνεται οτι ο αρχηγός της ΝΔ υπογράφει και παριστάνει πως *δεν* υπογράφει. Πώς λοιπόν έχουμε την απαίτηση να αρκεστούν στο "λόγο" των πολιτικών αρχηγών μας; Ή μήπως περνάνε στους "κουτόφραγκους" τα γραφικά περί "μπέσας" του έτερου κυβερνητικού εταίρου;

Ύστερα, λες και ανακαλύπτει την Αμερική, η αριστερά παριστάνει οτι δεν ξέρει οτι όταν είσαι χρεωμένος (κράτος ή πρόσωπο), είσαι στο έλεος των δανειστών σου, είτε είναι καλοπροαίρετοι είτε όχι - δεν έχει σημασία. Αν ζητάς λοιπόν μια "εθνικά υπερήφανη" στάση, ας φρόντιζες με την πολιτική σου και τα αιτήματα σου, να *μην* διογκώνεις το κράτος - και βρεθείς υπερχρεωμένος. Κάτι στο οποίο *δεν* συνέβαλε καθόλου και η αριστερά.

Γι αυτό λοιπόν, με λυπούν οι θέσεις του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και γενικώς του συντριπτικού κομματιού της αριστεράς), γιατί θα περίμενα να καταδικάσουν την αναξιοπιστία των κυβερνητικών κομμάτων - όχι απαιτώντας από τον κύριο Σαμαρά "να μην υπογράψει", αλλά το αντίθετο. Γιατί η θέση μας δεν μας επιτρέπει "μαγκιές" και εθνικισμούς. Και γιατί ήταν (όπως θα είναι και στο μέλλον) μείζον να πάρουμε τα λεφτά των δόσεων - εκεί που φέραμε τα πράγματα. Και διαισθάνομαι πολύ καθαρά, οτι με τις θέσεις που πρεσβεύει η αριστερά, εαν συμμετείχε σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, θα αναγκαζόταν να κάνει ακριβώς αυτά που κατηγορεί. Και μάλιστα, έχω μια υποψία, οτι θα συνέβαλε ακόμα περισσότερο στην αναξιοπιστία του πολιτικού κόσμου. Στην χειρότερη εκδοχή, θα τίναζε την οικονομία της χώρας στο αέρα, κάνοντας "εθνικά υπερήφανες" κινήσεις στάσης πληρωμών και "επιστροφής στη δραχμή" - και μετά θα παρατηρούσε άναυδη την καταστροφή που θα είχε επιφέρει...

(Πάσα πιθανή απάντηση δεκτή με χαρά, θα δημοσιευθεί εδώ)

Η απάντηση της κυρίας Δούρου:

Κύριε Δούκα μερικές παρατηρήσεις στην απάντησή σας.

Πρώτον, κάνετε κατά τόπους μια σύγχυση, τυχαία;, αναφερόμενος πότε στο ΣΥΡΙΖΑ και πότε γενικά κι αόριστα στην Αριστερά. Ωστόσο τέτοιες γενικεύσεις δεν βοηθούν στη συζήτηση και στο ξεκαθάρισμα των απόψεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός, όπου ανήκω, έχουν σαφείς θέσεις κατά του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και της δανειακής σύμβασης της 26ης Οκτωβρίου, η επικύρωση της οποίας χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου, και τώρα Παπαδήμου, ως μέσο εκβιασμού για την πληρωμή της περιβόητης έκτης δόσης του δανείου, με απειλές για δήθεν <> - κάτι το ανακριβές, επί δύο μήνες που μας απειλούσαν, δεν κατέρρευσε το σύμπαν...

Δεύτερον, κι αυτό είναι και η ουσία του κομματιού μου στην Αιχμή: η στάση του κυρίου Σαμαρά, εντέλει λίγη σημασία έχει. Εκείνο που έχει σημασία είναι το γεγονός της λειτουργίας της ευρωζώνης και κατ' επέκταση της Ε.Ε.. Το γεγονός δηλαδή ότι έχουμε φθάσει στο σημείο να απαιτούνται γραπτές δεσμεύσεις από τους πολιτικούς μίας χώρας, οι οποίοι μπορεί να έλθουν στην εξουσία, προκειμένου να δεσμεύσουν τις μελλοντικές πολιτικές τους. Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση των
δημοκρατικών αρχών. Προεξοφλείται η άνοδος στην εξουσία κάποιου κόμματος, το οποίο πρέπει πάση θυσία να εφαρμόσει την ίδια πολιτική με το προηγούμενο! Τότε τι λόγο έχουν να γίνονται εκλογές; Και δεν τίθεται θέμα αναξιοπιστίας των ελληνικών κυβερνήσεων έναντι των ευρωπαίων εταίρων. Είναι θέμα επιλογής του ελληνικού λαού, στη
βάση συγκεκριμένων ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ πολιτικών. Αν με το σύστημα των γραπτών δεσμεύσεων και των υπογραφών, τα κόμματα εξουσίας συμφωνήσουν ότι θα ακολουθήσουν την ίδια οικονομική, π.χ., πολιτική, τότε δεν παραβιάζεται η δυνατότητα των ψηφοφόρων να επιλέγουν μεταξύ διαφορετικών πολιτικών; Το σύστημα αυτό της εκβιαστικής συναίνεσης δηλ. δεν είναι καινούργιο: εφαρμόστηκε και στην Πορτογαλία ενώ στηνΙσπανία, ο επικεφαλής του Λαϊκού κόμματος, Ραχόι πρόθυμα θα συνεχίσει το έργο που ξεκίνησε ο σοσιαλιστής Θαπατέρο. Τι είναι αυτό, αν όχι
δημοκρατία μόνο κατ' όνομα; Ο καημένος ο κ. Σαμαράς δεν είναι παρά ένα γρανάζι σε αυτό τον αποικιοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι γενικά και αόριστα η... Αριστερά, δεν πιστεύει ότι μια χώρα, έστω και υπερχρεωμένη, πρέπει να είναι στο... έλεος των δανειστών της αλλά ότι μπορεί να καταφύγει σε συγκεκριμένες πολιτικές αντιστροφής της δυσμενούς κατάστασης. Όπως, π.χ. έχει προτείνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, διοργάνωση ευρωπαϊκής διάσκεψης για
δίκαιη λύση για το θέμα, διαγραφή μεγάλου μέρους των δημοσίων χρεών και τη μεταφορά άλλου μέρους τους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Άλλη πρόταση αφορά την παράκαμψη των αγορών στη χρηματοδότηση των
χωρών - μελών, με χαμηλότοκο δανεισμό σε όλες τις χώρες που έχουν γίνει στόχος των αγορών, είτε μέσω της ΕΚΤ, είτε μέσω ενός ειδικού ταμείου, που θα παίρνει δάνεια από την ΕΚΤ. Παράλληλα, μιας και σήμερα γίνεται πολύς λόγος για αλλαγή των συνθηκών, εμείς διεκδικούμε την αλλαγή τους σε μια ριζικά νέα βάση, σε ρήξη με το σημερινό νεοφιλελεύθερο, μονεταριστικό μοντέλο: στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της δημοκρατίας (και όχι με κυβερνήσεις σαν τη σημερινή του κ. Παπαδήμου με τη συμμετοχή της ακροδεξιάς), της ριζικής αλλαγής του ρόλου της ΕΚΤ έτσι ώστε να λειτουργεί ως δανειστής τελευταίας καταφυγής και να μπορεί να τυπώσει χρήμα, την ακύρωση των κριτηρίων σταθερότητας (σχετικά με το δημόσιο χρέος, το δημόσιο έλλειμμα και τον πληθωρισμό) για να μπορούν να γίνονται δημόσιες επενδύσεις με κοινωνικά κριτήρια, κ.α.

Όπως μπορείτε να αντιληφθείτε, προτείνουμε συγκεκριμένα μέτρα που όμως απαιτούν πολιτική βούληση. Ή, με άλλα λόγια, την επιστροφή της ηγεμονίας της πολιτικής έναντι των αγορών. Κάτι που δεν έχει να κάνει ούτε με... μαγκιές ούτε με εθνικισμούς. Απλά με αριστερή πολιτική. Με μια πολιτική που έχει επιλέξει να σταθεί στο πλευρό των κοινωνιών και των αναγκών των πολιτών και όχι των αγορών και των τραπεζών.


Όταν όμως στο συγκεκριμένο πλαίσιο, δεν υπάρχουν παρά δύο επιλογές (ή να πάρεις το δανεισμό του μνημονίου ή να μην τον πάρεις και να κυρήξεις στάση πληρωμών), το να ευθυγραμμίζεστε με τον κύριο Σαμαρά, είναι στα μάτια μου φάουλ. Είναι προφανές οτι οι δανειστές ενδιαφέρονται να επιβάλουν τους όρους τους (τη χώρα δανείζουν, δεν δανείζουν κάποιο κόμμα, ώστε να έρθει το επόμενο να αλλάξει τους όρους δανεισμού) - και ζητούν υπογραφές και γραπτές δεσμεύσεις, διότι αντιμετωπίζουν μια χώρα, που αφού υπερχρεώθηκε, τους ζητάει λεφτά και ταυτοχρόνως τους εμπαίζει, μη εφαρμόζοντας σχεδόν τίποτα από αυτά που συμφώνησε να κάνει. Το να προσπαθείς να αλλάξεις τη νεοφιλεύθερη (και με μίζερες και ανεπαρκείς ηγεσίες, συμφωνώ) Ευρώπη είναι θεμιτό και επιθυμητό - το να αρνείσαι τα πραπάνω, δεν είναι (στα δικά μου μάτια) ούτε υπεύθυνο, ούτε αριστερό. Είναι απλώς ανεύθυνη "τζάμπα" μαγκιά...

Υ.Γ. 1 Νομίζω οτι δεν πρέπει καν να το επικαλείστε αυτό: Το οτι δεν "κατέρρευσε το σύμπαν" οφείλεται στο οτι ΔΕΝ ακολουθήθηκε η δική σας πολιτική ή αυτή του κυρίου Σαμαρά...

Υ.Γ. 2 Για τους ακροδεξιούς στην κυβέρνηση συμφωνώ μαζί σας. Τι έκανε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ για να μη μπουν; Πόσο συνέβαλε στο να *μην* πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου και να *μην* μπει στην κυβέρνηση το ΛΑΟΣ;












Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Rock Soul" του Τζαμαϊκανού Winston McAnuff.

Η (αυτο)κινητή αμετροέπεια

Τον τελευταίο καιρό κάνω μια μικρή, προσωπική, έρευνα για να αναβαθμίσω την κινητή μου τηλεπικοινωνία, προσπαθώντας ταυτοχρόνως να εξοικονομήσω και χρήματα.


Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας (που εκδηλώνεται και με τη μορφή τηλεφωνημάτων στο κινητό από άλλη εταιρεία “για ενημέρωση”, πρακτική παράνομη και αθέμιτη, γιατί πρόκειται για επιθετικό μάρκετινγκ, που πρέπει να αρνούμαστε όλοι) είναι έκδηλος. Το ίδιο και η - εμφανής - προσπάθεια των εταιρειών να προσφέρουν “απεριόριστα” τηλεφωνήματα και μηνύματα, με σκοπό να εξασφαλίσουν τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό πάγιο το μήνα, από κάθε πελάτη. Ρύθμιση που είναι συμφέρουσα για τον καταναλωτή, αν έχει πραγματική ανάγκη να τηλεφωνεί εν κινήσει πολλές ώρες το μήνα, κάτι που ισχύει για συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες - και σε κάθε περίπτωση μόνο για πολύ σοβαρούς λόγους επαγγελματικούς, οικογενειακούς ή λόγους υγείας.

Αυτό που με εντυπωσιάζει, τώρα που συχνάζω πιο πολύ στα σχετικά καταστήματα (και από το κοινωνικό περιβάλλον βεβαίως), είναι οτι εξακολουθώ να ακούω γύρω μου για λογαριασμούς εκατοντάδων ευρώ, που προφανώς είναι αποτέλεσμα υπερβολής και ταυτόχρονα αμέλειας να εκσυγχρονίσεις το τηλεπικοινωνιακό πρόγραμμα σου, καθώς με 55 ευρώ πάγιο παίρνεις πλέον κάτι του τύπου “1500 λεπτά το μήνα δωρεάν”, που ισούται με κάτι λιγότερο από 13 ώρες ομιλίας!

Επίσης, εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι καθημερινά με το πόσα νέα παιδιά (με τι εισόδημα άραγε;) έχουν πανάκριβο i-phone ή άλλα smartphones, που μπορεί να στοιχίζουν πολλά κατοστάρικα. Οι εταιρείες βέβαια προσπαθούν να χρηματοδοτήσουν με κάθε τρόπο την αγορά αυτών των συσκευών, αλλά το κάνουν ικανοποιητικά μόνο με αντάλλαγμα προγράμματα με υψηλό πάγιο - κάτι που σημαίνει οτι σου παίρνουν πίσω τα λεφτά που σου “δανείζουν”, μήνα με το μήνα.

Νομίζω οτι δεν υπάρχει άλλος τομέας, στον οποίον εκδηλώθηκε τόσο πολύ ο μεταπολιτευτικός μας νεοπλουτισμός, όσο αυτός της υψηλής τεχνολογίας. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην εξάπλωση του (φορητού) υπολογιστή και του ίντερνετ, γιατί είναι αυτονόητα απαραίτητη (και καθυστερημένη) εξέλιξη για τη χώρα, το να μπει στη ζωή όλων το ίντερνετ.

Αλλά το να έχεις ακόμα και δύο κινητά, το να καταναλώνεις απίστευτες ώρες (βλαπτικές ούτως ή άλλως για τον εγκέφαλο και επικίνδυνες όταν οδηγείς), μιλώντας στο τηλέφωνο, άνευ λόγου και αιτίας - και κυρίως να ξοδεύεις σημαντικά ποσά σε λογαριασμούς, όταν δεν έχεις να χρηματοδοτήσεις άλλες ανάγκες, είναι δείγμα της αμετροέπειας που μας διέκρινε και μας διακρίνει, ως κοινωνία. Ειδικά όταν είναι εμφανείς η ελαφρότητα και ο μιμητισμός, με τον οποίον υιοθετούνται αυτές οι συνήθειες - λες και (με την εξαίρεση των πολύ νέων), γεννηθήκαμε με ένα κινητό στην κούνια ή λες και η ζωή μας δεν ήταν βιώσιμη πριν από 20 χρόνια, χωρίς την ευκολία (αλλά και την αγχώδη παρακολούθηση και εξάρτηση) της κινητής τηλεφωνίας. Δεν είναι "ελευθερία" ή "μαγκιά" το να είσαι μονίμως με το κινητό στο χέρι - το αντίθετο.

Μόνο με τη λαγνεία του ιδιωτικού αυτοκινήτου μπορεί να παραλληλιστεί η εξάρτηση μας από το κινητό. Κι εκεί βεβαίως υπάρχει ο περιορισμός της σπατάλης, λόγω ακρίβειας καυσίμων και τελών. Τουλάχιστον (μερικά από τα καλά της κρίσης), έχει περιοριστεί κάπως η μέχρι μανίας “βόλτα με το ΙΧ”, στο κέντρο της πόλης για ψώνια ή μέχρι το περίπτερο. Αλλά η αντικοινωνική συμπεριφορά μας συνεχίζεται και εκεί, καθώς πολλοί - παρότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το κόστος χρήσης του - εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν, έστω και ανασφάλιστο. Όταν όμως έρθουν αντιμέτωποι με το ατύχημα που προκάλεσαν, κάποιοι από αυτούς θα καταστραφούν οικονομικά. Και κάποιοι, ελπίζω πολύ λίγοι, θα εγκαταλείψουν και το θύμα τους στην άσφαλτο, γιατί το κόστος της ανάληψης της ευθύνης τους, θα είναι δυσβάστακτο.

Έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένα τα καταναλωτικά αγαθά, ανεξαρτήτως του εισοδήματος που έχουμε - και τώρα που η κρίση θερίζει τις αμοιβές των περισσοτέρων, οι παθογένειες βγαίνουν βίαια στην επιφάνεια. Στις εποχές των “παχέων αγελάδων”, ακόμα και εργαζόμενοι με χαμηλό μισθό (ή και προστατευόμενα μέλη με ανύπαρκτο εισόδημα) θεωρούσαν αυτονόητο οτι “δικαιούνται” δική τους αυτόνομη μετακίνηση - και μια ακριβή τηλεπικοινωνιακή παροχή. Κι ας σήμαινε η κατοχή ενός αυτοκινήτου πρόσθετα έξοδα όπως τέλη, ασφάλιση, συντήρηση, πάρκινγκ - εκτός αν ήσουν ανεύθυνος και τζαμπατζής, πάρκαρες όπου νάναι, δεν συντηρούσες το αυτοκίνητο και δεν το ασφάλιζες. Κι ας σήμαινε η κατοχή ενός ακριβού κινητού (διαρκώς ανανεούμενου για να μην είναι “ντεμοντέ”) με συμβόλαιο, πολλά κατοστάρικα ή χιλιάρικα το χρόνο...

Τώρα λοιπόν, θα έπρεπε, με την κρίση να κορυφώνεται αυτό το χειμώνα, να έχουμε ήδη “μαζευτεί”. Κάνω μια δουλειά, που υποτίθεται οτι έχει ανάγκη (περισσότερο από το μέσο όρο) τις κινητές και τις αυτοκίνητες διευκολύνσεις. Τις έχω περιορίσει στο ελάχιστο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το μετρό είναι μια χαρά και το κινητό μου χτυπάει όσο το δυνατόν πιο σπάνια - και τα δύο από πεποίθηση. Αν έχουμε αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω μας, ας το κάνουμε όλοι πράξη ζωής.











H περίφημη φωτό που έβγαλε με το κινητό της η αγαπημένη Scarlet Johansson και για την οποία έκανε πολύ ακομπλεξάριστες δηλώσεις είναι από το www.philly.barstoolsports.com και η φωτό της Nina Simone από το www.blogs.indiewire.com.

Το post συνοδεύεται από το "My Baby Just Cares For Me", του οποίου τους στίχους "εκσυγχρόνισε" η Malia, στη συναυλία της στο Gazarte, βάζοντας στη θέση της Liz Taylor, το όνομα της Scarlet Johansson.

Η έκλειψη της πολιτικής στον Παράδεισο...

Επειδή η φτώχεια (και η έκλειψη της πολιτικής) θέλει καλοπέραση, να κι ένα dj set στην Αθήνα, μετά από πολύ καιρό. Απογευματινό, χαλαρό, γιορταστικό - και αν το φέρει η διάθεση, χορευτικό.


Όσοι πιστοί προσέλθετε, Σάββατο απόγευμα, από τις 5 ως τις 10μμ, στην Πλατεία Καρύτση, Παρνασσού 3!









Η αφίσα είναι από τα παιδιά του Pairidaeza και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Mr Candy", της Βρετανίδας (με καταγωγή από το Malawi) Malia, που εμφανίζεται το Σάββατο το βράδυ, στην Αθήνα, στο Gazarte.

Welcome to my life

Πάει καιρός πια που δεν ξέρω αν μια γυναίκα με κοιτάει ερωτικά ή αναγνωρίζει κάτι άλλο επάνω μου, θέλει να μου πει κάτι: Είναι, δεν είναι - α, ναι τον ξέρω, κάτι μου θυμίζει, για να τον κοιτάξω καλύτερα. Μόνο σε κάτι ταξίδια στο εξωτερικό τα πράγματα είναι πεντακάθαρα.
 

Ή μάλλον ξέρω. Πάντα ο άνθρωπος ξέρει. Εδώ ξέρει το σκυλί τις προθέσεις σου, από πενήντα μέτρα μακριά, δεν τις ξέρει ο άνθρωπος; Ξέρει, αλλά δεν θέλει να τις επεξεργαστεί. Να παραδεχτεί ίσως, αυτό που το ένστικτο, τα σωθικά του, του λένε. Γι αυτό πρέπει να τα 'χουμε καλά με τα σωθικά μας.
 
Καθαρά ή όχι, τα μηνύματα είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Κι ας είναι ερωτικά κι ας μην είναι. Κι ας είναι φιλικά, χαμογελαστά, εκτίμησης - ακόμα και περιέργειας. Εγώ θέλω πάντα να εκπέμπω κι ας εισπράξω ότι μου αναλογεί. Να λέω αυτό που μου φαίνεται ευγενικό, όμορφο, αξιόλογο. Να το αναγνωρίζω, να το επιβραβεύω, που υπάρχει. Φωναχτά. Και για να μην παρεξηγηθώ, φεύγω αμέσως από το χώρο. Το «καμάκι» μου ήταν πάντα άγνωστη έννοια.
 
Το φλερτ από την άλλη, είναι ουσία ζωής. Είναι αυθύπαρκτο, είναι αυτοσκοπός. Όπως κι έρωτας. Και δεν είναι ανάγκη να οδηγεί στον έρωτα (το "in love", που λένε κι οι Αγγλοσάξωνες), που δεν μπορεί άλλωστε να εμφανίζεται καθημερινά.
 
Στην απουσία του έρωτα όμως, έχω να αντιτάξω τη (μόνιμη) παρουσία του μέσα μας. Γιατί ο έρωτας είναι μια κατάσταση - δεν είναι μόνο μια δυαδική σύναψη. Στην ουσία, είναι η πρόθεση μας για υψηλά επίπεδα ευφορίας με τη ζωή. Είτε έχει, είτε δεν έχει παραλήπτη, «αντικείμενο». Πόσο μάλλον, αν έχει.
 
Αυτή η αγάπη για τη ζωή, απ' όπου κι αν τροφοδοτείται, είναι που μας δίνει το επίπεδο της ύπαρξης. Μαζί με την εξωτερική (και κυρίως την εσωτερική) ομορφιά του «αντικειμένου», βεβαίως.
 
Πριν από πολλά χρόνια, τέτοια μέρα, άνοιξε ένα κεφάλαιο. Ακόμα το κοιτάζω με τη λαίμαργη ματιά του νεοφώτιστου, με την περιέργεια του πεπειραμένου «αμαθούς». Καλωσήλθες στη ζωή μου.










H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό "Bienvenue Dans Ma Vie" της Καναδέζας Nikki Yanofski.

H απουσία του έρωτα

Δώδεκα διηγήματα για τη σημερινή μορφή των σχέσεων. Δώδεκα αναγνωρισμένοι συγγραφείς, νεότεροι και παλαιότεροι, ακονίζουν τη γραφίδα τους για να περιγράψουν το τοπίο των σχέσεων στην εποχή μας. Συγκλίνουν μάλιστα σε μια ομόθυμη υπογράμμιση της ανάπαυλας, της προσωρινής ευχαρίστησης και όχι της διάρκειας του έρωτα.


Κοινός παρονομαστής είναι η μοναξιά, η διγλωσσία μερικές φορές, ο απομονωτισμός, το ανικανοποίητο, οι μεγάλες προσδοκίες, ο ναρκισσισμός, η υπολανθάνουσα οργή, η προδοσία, η απάτη, η ψευδαίσθηση του έρωτα, που πότε γίνεται ηλεκτρονικός και πότε παίρνει τη μορφή μπάλας, ο κατά φαντασίαν ερωτευμένος, η αδυναμία να επικοινωνήσει κάποιος με όρους καθημερινούς, γήινους, πραγματικούς, η εσαεί αναμονή του ιδανικού συντρόφου.

Οι συγγραφείς που συμμετέχουν στο βιβλίο είναι οι: Γιάννης Κακουλίδης, Μαρία Σούμπερτ, Γ. Νίκας, Δημήτρης Σωτάκης, Αργυρώ Μαντόγλου, Στρατής Χαβιαράς, Ελένη Γκίκα, Μανώλης Πιμπλής, Μαρία Μαρκούλη, Ηλίας Μαγκλίνης, Χρύσα Σπυροπούλου, Κώστας Θ. Καλφόπουλος.


Εφόσον δεν το "σαμποτάρουν" οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, θα σας δω εκεί για την παρουσίαση του βιβλίου, που θα γίνει ούτως ή άλλως: Πέμπτη 24/11/11 στις 6μμ, στο βιβλιοπωλείο της Εστίας, Σόλωνος 60, Αθήνα.









To κείμενο είναι από το www.agelioforos.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από τη live εκδοχή του "Sexual Healing" από τον Αμερικανό Ben Harper.

Το εξαιρετικό δημόσιο...

Το προηγούμενο διάστημα, λόγω του ατυχήματος στενού προσώπου (που είχε τελικά μικρή σοβαρότητα), ήρθα σε επαφή με τη πρώτη νευρολογική κλινική του Αιγινήτειου - ένα νοσοκομείο που δεν είχε τύχει ποτέ να γνωρίσω. Μέσα στα σχεδόν μικροσκοπικά, δαιδαλώδη παραδοσιακά κτήρια της Βασιλίσσης Σοφίας, ανακάλυψα μια νοσοκομειακή μονάδα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “μπουτίκ”: Λίγα δίκλινα δωμάτια, γύρω από ένα καλόγουστο αίθριο (προφανώς για να ελέγχονται πιο άμεσα τα βαριά περιστατικά), ανακαινισμένο, με ξύλο στα πατώματα και μοντέρνα διακόσμηση. Μόνο τα παλιά νοσοκομειακά κρεβάτια και στρώματα θύμιζαν τη γνωστή εικόνα του δημόσιου νοσοκομείου, προφανώς γιατί δεν πρόλαβαν να ανακαινιστούν, πριν την έλευση της κρίσης.


Πιο πολύ ακόμα, όμως, με εντυπωσίασε η ηρεμία, ο επαγγελματισμός και η αποτελεσματικότητα του προσωπικού: Από τους γιατρούς στα εξωτερικά ιατρεία, ως την Εύα και τη Γαρυφαλλιά, τις νοσηλεύτριες που μας υποδέχτηκαν και τις ευγενέστατες γιατρούς, τις κυρίες Βασιλοπούλου και Συνετού, που ανέλαβαν την περίπτωση, όλο το έμψυχο δυναμικό προσέφερε αυτό που πρέπει πάντα να δίνεται στον πολίτη: Φροντίδα, κατανόηση, προσοχή - χωρίς το παραμικρό φαινόμενο εκνευρισμού και κακής συμπεριφοράς, ακόμα και σε συνθήκες πίεσης. Κι αυτό όχι προς κάποιους, που τύγχαναν “ειδικής μεταχείρισης”, αλλά προς όλους.

Πού και πού έπαιρνε το μάτι μου, κάποιους εργαζομένους, μάλλον “περιφερειακούς” και βοηθητικούς, που κουβαλούσαν ψήγματα, από αυτό το συνδικαλιστικό/λουφαδόρικο/αγενές/μεταπολιτευτικό υφάκι του “γιατί-είμαι-εγώ-εδώ-τώρα-και-υπηρετώ-εσένα-ενώ-θα-έπρεπε-να-είμαι-τουλάχιστον-υπουργός-και-δεν-ξέρεις-εγώ-τι-αξίζω-και-πώς-τολμάς-κυρία-μου-να-ζητάς-κάτι-και-να-θέλεις-να-είμαι-ευγενής-και-ο-λαός-στην-εξουσία”. Ήταν όμως συντριπτική μειονότητα - και μάλιστα καταπιεσμένη. Όσο κι αν προσπάθησα να εντοπίσω φαινόμενα κακής συμπεριφοράς, δεν μπόρεσα, ευτυχώς. Κάτι που σημαίνει οτι είχε καταβληθεί προσπάθεια να εξαφανιστεί κάθε τέτοιο υπόλειμμα. Και με τη γραφειοκρατία να είναι όσο το δυνατόν περιορισμένη.

Πιστεύω στο δημόσιο, παρά το χαμηλό επίπεδο του δημόσιου βίου μας. Κι ακόμα περισσότερο στο εξαιρετικό δημόσιο. Γιατί μπορεί να είναι και τέτοιο - και τους ευχαριστώ όλους.








H φωτό είναι από το www.edopanepistimio.uoa.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Miracle Worker" του πολυεθνικού supergroup των Superheavy.

Η χειρότερη παρενέργεια της κρίσης

Η χειρότερη παρενέργεια της κρίσης, που έχω ακούσει, είναι η εξής: Όλο και περισσότεροι αφήνουν τα Ι.Χ. τους ανασφάλιστα (φαίνεται οτι έχουν διπλασιαστεί από 700 χιλιάδες σε ενάμιση εκατομμύριο), με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα περιστατικά εγκατάλειψης θυμάτων τροχαίου ατυχήματος, καθώς κάποιοι οδηγοί πανικοβάλλονται ή αδιαφορούν ακόμα περισσότερο, χωρίς την οικονομική κάλυψη της ασφάλειας. Αν λοιπόν η κρίση μας κάνει να χάνουμε την ανθρωπιά μας και αυξάνει την εγκληματική ανευθυνότητα, τότε καλό είναι να αφήνουμε το αυτοκίνητο μας (που δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης) παρκαρισμένο, όταν δεν μπορούμε να το συντηρήσουμε. Γιατί η οδήγηση δεν είναι παίξε-γέλασε και η ζωή των άλλων δεν είναι "αμελητέα ποσότητα". Παρά τη μείωση των τροχαίων, κάθε μέρα 6 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους (κατά μέσο όρο) στην Ελλάδα, δηλαδή περίπου δύο χιλιάδες άνθρωποι τον χρόνο.


Τις ανατριχιαστικές αυτές διαπιστώσεις, θα εκθέσουν μεταξύ άλλων, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης για τα Θύματα των Τροχαίων Ατυχημάτων, ο Πανελλαδικός Σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα (SOSTE), σε συνέντευξη τυπου, στις 6μμ του Σαββάτου 19.11.11, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ και σε ανοιχτή εκδήλωση στις 11πμ της Κυριακής 20.11.11 στην Πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα. Για τις εκδηλώσεις σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, μπορείτε να δείτε στο μπλογκ τους, εδώ.

H αφίσα και το banner είναι από το www.soste.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Pray for Help" της Γαλλίδας Imany.

Με θέα την πλατεία Κουμουνδούρου

Μένω στην πλατεία Κουμουνδούρου 13 χρόνια, από το 1998. Ήρθα εδώ, χάρη σε ένα πολύ ωραίο νεοκλασσικό, με το σπίτι πάνω από την οικογενειακή επιχείρηση. Η θέα της Ακρόπολης από το παράθυρο, με αποζημίωνε για όλα.


Λίγο αφού ήρθα, έγινε η κατάληψη της πλατείας από τους Κούρδους - και περίπου 700 πρόσφυγες ζούσαν σε σκηνές, με πλήρη απουσία στοιχειωδών συνθηκών υγιεινής. Παιδική πορνεία δεν υπήρχε πια, αλλά κάθε τόσο τοξικομανείς από την Ομόνοια έβρισκαν καταφύγιο στα ερειπωμένα σπίτια της περιοχής.

Τους πρώτους μήνες, κάποιος (πιθανότατα junky), προσπάθησε να παραβιάσει ένα παράθυρο, κόπηκε και γέμισε αίματα το χώρο. Έκτοτε, δεν είχα άλλη προσπάθεια παραβίασης. Όσο περνούσαν τα χρόνια, υπήρχε βελτίωση, με αποκορύφωμα τα έργα της Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων (με την ανάπλαση της πλατείας, και την απομάκρυνση αφετηριών), αλλά και την απτή αισθητική και λειτουργική βελτίωση της πόλης στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων (κατάσταση που θα έπρεπε να είναι μόνιμη, όχι βέβαια με “σκούπες”, αλλά με ουσιαστική πρόνοια). 

Από το 2004 και μετά, η περιοχή κατέρρευσε. Ο συνδυασμός της πλήρους απουσίας κράτους και Δήμου, με την υπερσυσσώρευση εξαθλιωμένων μεταναστών, ναρκομανών και αστέγων έφερε την πλήρη υποβάθμιση. Από το 2007 ως το 2009 ήταν εφιαλτικά - τώρα είναι κάπως καλύτερα. Η αλλαγή στη διοίκηση του Δήμου, το κυνήγι του παρεμπορίου και των συμμοριών και η προσπάθεια για καθαριότητα, έφεραν κάποια μικρά, αλλά αισθητά αποτελέσματα. Δουλειά σε βάθος όμως δεν έχει γίνει, γιατί το μεγάλο πρόβλημα είναι οτι το Ιστορικό Κέντρο εκχωρήθηκε στα κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας, παρεμπορίου, εκμετάλλευσης των μεταναστών. 

Βία προσωπικά δεν έχω υποστεί. Φίλοι, γνωστοί και γείτονες όμως έχουν πέσει θύματα επιθέσεων για την αλυσίδα στο λαιμό ή “ενέδρας” με το αυτοκίνητο τους, αν είχαν ανεβασμένες τις ασφάλειες. Παρκαρισμένο αυτοκίνητο χωρίς συναγερμό είναι βέβαιο οτι κάποια στιγμή θα παραβιαστεί. 

Η μυρωδιά και οι ήχοι δεν είναι πάντα ευχάριστοι, πολλές φορές η ευρύτερη περιοχή μυρίζει σαν τουαλέτα με καυσαέριο και η ηχορύπανση είναι έντονη, κυρίως από λεωφορεία, κίνηση και δραστηριότητες πάσης φύσεως, καθώς ο κόσμος έχει την εντύπωση οτι στο κέντρο μπορεί να κάνει θόρυβο, οποιαδήποτε ώρα, χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Η γειτονιά όμως είναι πολύ βολική, αν θέλεις να βγεις το βράδυ, σε όλο το κέντρο, από το Γκάζι ως το Σύνταγμα. 

Οι άνθρωποι εδώ έχουν την πίκρα της υποβάθμισης, αισθάνονται παρατημένοι. Η πλατεία όμως, που βλέπω από το μπαλκόνι μου, είναι από τις πιο όμορφες που έχουν απομείνει στην Αθήνα, με πολλά δέντρα - και όχι πολύ τσιμέντο. Με την κρίση, τα περισσότερα μαγαζιά φεύγουν, τώρα βλέπω οτι μένουν ξενοίκιαστα, ενώ παλιότερα οι Κινέζοι νοίκιαζαν ή αγόραζαν ότι έβρισκαν διαθέσιμο. Το κακό και με αυτούς είναι οτι  ζουν στην παρανομία και στην εκμετάλλευση (όπως αποτύπωσε πολύ γλαφυρά το “Biutiful”) - και δεν έχουν φτιάξει ούτε μια Chinatown, όπως είναι αυτή που έχω ζήσει στο San Francisco, με εστιατόρια και ατμόσφαιρα. 

Η αγαπημένη μου βόλτα είναι ο γύρος της Ακρόπολης. Μακράν το ωραιότερο κομμάτι της Αθήνας - και η Αποστόλου Παύλου ίσως από τους ωραιότερους δρόμους στην Ευρώπη. Τα τελευταία 20 χρόνια πηγαίνω στο Κουτί, στην Αδριανού, με την απαράμιλλη θέα της Αρχαίας Αγοράς. Επίσης, θα πάω για φαγητό και ποτό στο Transistor, στην Πρωτογένους και - πιο μακριά - στο Pairidaeza στην Πλατεία Καρύτση. Γείτονες και φίλοι είναι ο σκηνοθέτης Νίκος Περάκης, ο ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου και ο δημιουργός του Guru και των Burger Project, Κωνσταντίνος Ζουγανέλης.

Στον Δήμαρχο θα έλεγα οτι όσα έχουν γίνει δεν αρκούν. Αν δεν πείσει (με σχέδιο που θα εκπονήσει) την κυβέρνηση να φτιάξει έναν “Αθήνα 2015”, που θα προσπαθήσει με επιμονή, κεντρικό σχεδιασμό και στενή παρακολούθηση, την αναβάθμιση του Ιστορικού Κέντρου, τότε το στοίχημα δεν θα κερδηθεί. 









Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε απάντηση ερωτήσεων, για στήλη της Lifo.

H φωτό είναι δική μου και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "No Matter" του (με καταγωγή από τη Τζαμάικα) Jack Radics

Εμ, δεν σας άρεσε ο Παπανδρέου....

Η κρίση το έφερε έτσι, ώστε στην Ιταλία και στην Ελλάδα να παραιτηθούν με διαφορά λίγων 24ώρων οι πρωθυπουργοί Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι. Αν όμως η ισχυρή γειτόνισα μας του ευρωπαϊκού νότου απαλλάχθηκε από μια δεκαετία και πλέον του πιο φαύλου και γελοιοποιητικού παράγοντα της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας, με ευθείες αναφορές στη μαφία και στα αθέμιτα συμφέροντα, η ελληνική περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική.


Όσο κι αν πράγματι χρεώνεται με την αψυχολόγητη πρωτοβουλία, που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στην εσωτερική πίεση, αλλά δεν υπολόγισε την εξωτερική, ο Παπανδρέου δεν οφείλει την πτώση του στο δημοψήφισμα, που δεν έγινε. Αυτό που αποκρύπτουν επιμελώς όσοι προσπαθούν (με αμετροεπή πολλές φορές επιμονή, που δεν αρμόζει σε μεγάλα ΜΜΕ που κάποτε τηρούσαν τα προσχήματα) να μας πείσουν για το αντίθετο, είναι οτι τον Παπανδρέου τον “περίμεναν στη γωνία”. Και η φθορά του ήρθε ως αποτέλεσμα μιας διετίας λανθασμένων χειρισμών, απαράδεκτων αδυναμιών και καθυστερήσεων και λυσσαλέας αντίδρασης, από εσωκομματικές και μη δυνάμεις - πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές. Θα μπορούσε να είναι απολύτως θεμιτό στη δημοκρατία, αν ήταν “καθαρό” - και κυρίως αν στην αυτοκαταστροφή του απελθόντα πρωθυπουργού, δεν είχε αντιταχθεί ακόμη περισσότερη αυτοκαταστροφή.

Τίποτα δεν θα είχε γίνει μετά την ηχηρή άρνηση για δημοψήφισμα στις Κάννες (όσοι επικαλούνται τον πληγωμένο τους πατριωτισμό, ας τον είχαν επιδείξει την εποχή που βουλιάζαμε αμέριμνοι στο χρέος, χωρίς να διορθώνουμε - αντίθετα, επαυξάνοντας - τις παθογένειες του δημόσιου βίου μας), αν δεν είχε κλονιστεί επικίνδυνα η “δεδηλωμένη” στήριξη της κυβέρνησης, από τους βουλευτές της, ειδικά από αυτούς που υποκριτικά, δεν άντεχαν την πίεση και “ήθελαν το καλό του τόπου”. Το εσωκομματικό τοπίο στο ΠΑΣΟΚ έχει άλλωστε χαρακτηριστικά, που μοιάζουν με αυτά του “τουρκικού παραλογισμού”: Όπως στη γειτονική χώρα, οι θρησκευόμενοι έχουν αναδειχθεί σε φορέα εκσυγχρονισμού, με το δυτικότροπο στρατιωτικό κατεστημένο να αντιδρά “αντιευρωπαϊκά”, γιατί χάνει τα προνόμια του, έτσι και στο ΠΑΣΟΚ το μπλοκ των πάλαι ποτέ “εκσυγχρονιστών” συσπειρώθηκε γύρω από έναν λαϊκίστικα παραδοσιακό πολιτικό, ενώ ο Παπανδρέου στηρίχθηκε κυρίως στις συνδικαλιστικές και παλαιοκομματικές δυνάμεις του “βαθέως κόμματος”, παρότι επί της ουσίας πολύ πιο εκσυγχρονιστής.

Έτσι φτάσαμε, μια ολόκληρη χώρα, να κινείται εδώ και δέκα ημέρες στο μήκος κύματος της κουτοπόνηρης άρνησης του Αντώνη Σαμαρά να συγκυβερνήσει, με το εύρημα της “μη συμμετοχής κοινοβουλευτικών στελεχών”, την ώρα που τα πιο κατά τεκμήριο πρωτοκλασσάτα στελέχη, οι δύο αντιπρόεδροι του, συμμετέχουν σε αυτή - ο ένας μάλιστα παριστάνοντας οτι η παραίτηση του από βουλευτής, αλλάζει επί της ουσίας το ρόλο του κόμματος του στη συνεργασία αυτή. Επιπλέον, άλλος ένας εξευτελισμός καραδοκεί στη γωνία, καθώς ο αρχηγός της ΝΔ παίζει “κρυφτούλι” με τις υπογραφές που απαιτεί η Κομισιόν, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα ακραία στελέχη του, που χαρακτηρίζουν το ενδεχόμενο αυτό “προδοσία”.

Μπορεί η νέα κυβέρνηση, παρότι πολυμελής, να γεννά ελπίδες, γιατί έχει τις προσθήκες πολιτικών προσωπικοτήτων όπως οι κύριοι Παπαδήμος, Δήμας και Γιαννίτσης. Έχει όμως και τους περισσότερους αρνητικούς πρωταγωνιστές της προηγούμενης - συν το καραγκιοζιλίκι όσων έκαναν το παν για να γίνουν υπουργοί. Κι επειδή οι φανφαρόνοι δεν μας αρκούν, για πρώτη φορά, συμμετέχει και η ακροδεξιά - με κύρια ευθύνη αυτή της ΝΔ, που δεν θέλει να αφήσει το πεδίο ελέυθερο σε “αντιμνημονιακό” διεκδικητή της ίδιας κομματικής πελατείας, αλλά και εν μέρει και του ΠΑΣΟΚ, που για λόγους επίθεσης στη ΝΔ, εδώ και καιρό νομιμοποιεί ηθικά την επιμελώς καλυμμένη έκπτωση κάθε δημοκρατικής αξίας και αισθητικής, με κοπλιμέντα περί “υπεύθυνης στάσης του ΛΑΟΣ”. Για να μην αναφερθούμε στα ιδιωτικά τηλεοπτικά μέσα που ανάγουν τα στελέχη του σε, πέρα από κάθε πρόσχημα, τακτικούς συνομιλητές.

Να λοιπόν, που μαζί με την αποδόμηση Παπανδρέου, άρχισε αμέσως το “ξήλωμα” και οι “εκπτώσεις”: Η ναυτιλία θα ανορθωθεί υπό τον “Μπουμπούκο”, οι ιδιοκτήτες ταξί θα βρούν το δίκιο τους, όπως προαναγγέλλει ο Βορίδης, οι καινοτομίες Μπεγλίτη στο Άμυνας καταργήθηκαν πάραυτα από τον Αβραμόπουλο - συνοδευόμενες από ιαχές ικανοποίησης κάποιων μέσων, που ως συνεπείς γεροντοκόρες που καλύπτουν τις επιθυμίες και τα συμφέροντα τους πίσω από την ηθική, είχαν φρυάξει γιατί “πώς είναι δυνατόν, τς τς τς, κατήργησαν το Εμπορικής Ναυτιλίας, τς τς τς, πώς είναι δυνατόν να παραβιάζεται η ιεραρχία και να επικοινωνούν με e-mail (άκουσον, άκουσον) οι ένστολοι με το υπουργικό γραφείο”...

Δεν μας άρεσε λοιπόν ο Παπανδρέου, γιατί ήταν “απρόβλεπτος”, “ασυνάρτητος”, “ανερμάτιστος”. Όπως όταν δεν μας άρεσε πια ο (με όλα του τα κακά) Σημίτης, δεν προβλέψαμε επ’ ουδενί τι θα ακολουθήσει - δεν χρειάστηκαν ούτε έξι χρόνια Καραμανλή για να βουλιάξει η χώρα στο χρέος και στην ανυποληψία.

Ας αναλογιστούν λοιπόν οι κυρίες Αποστολάκη, Καϊλή, Παπανδρέου ή ο κύριος Λιντζέρης (και όσοι προηγήθηκαν αυτών), τι προσέφεραν στο κόμμα τους και στη χώρα με τη στάση τους. Και όσες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις επένδυσαν στο “μπάχαλο”, στο “αντιμνημονιακό” μέτωπο και στο “μέτωπο της δραχμής” (αν δεν τους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο το στενά οικονομικό ή πολιτικό τους συμφέρον), ας συνειδητοποιήσουν οτι από εδώ και πέρα, με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και τους συσχετισμούς του, κάθε κυβερνητικό σχήμα που θα προκύπτει, έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Με δεδομένη την υπονόμευση του, από τα υπάρχοντα μικρά και μεγάλα συμφέροντα της πολιτικής υποκρισίας. Την επόμενη φορά μάλιστα, με πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, είναι πολύ πιθανόν οι ψήφοι της ακροδεξιάς να μην “περισσεύουν”, αλλά να χαρακτηριστούν “εκβιαστικά απαραίτητοι”, για να κυβερνηθεί η χώρα.

Εκτός αν γίνει το θαύμα (και “εισβάλλουν” αίφνης στο δημόσιο βίο εκατοντάδες άφθαρτα και αξιόλογα στελέχη), είτε με εκλογική διαδικασία είτε χωρίς, κάθε κυβέρνηση που θα σχηματίζεται, θα είναι υποχρεωτικά κυβέρνηση συνεργασίας, με παρόμοια υλικά. Και πιθανότατα υποταγμένη στο παλαιοκομματικό συμφέρον, στους ίδιους αντιδημοκρατικούς συμβιβασμούς και στο χαμηλό επίπεδο του πολιτικού μας προσωπικού...










H φωτό είναι από το www.thetruthaboutcars.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Apparently Nothin'" των Βρετανών Young Disciples.

Απάτη "εκ μέρους της ΔΕΗ"

Προς: Γενική Γραμματεία Καταναλωτή
Κοιν: Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα

Την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου, μεσημεριανή ώρα, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από μια κοπέλα (ακουγόταν ευκρινώς από πίσω ο θόρυβος ενός μεγάλου τηλεφωνικού κέντρου), που μου δήλωσε οτι τηλεφωνεί “από τη ΔΕΗ” - και στην ερώτηση μου, προς επιβεβαίωση διευκρίνισε “από το Πράσινο Τμήμα της ΔΕΗ”. Στις επίμονες ερωτήσεις μου τι είναι αυτό και γιατί με καλεί, άρχισε να μου διηγείται πώς “συνεργάζονται με τη ΔΕΗ και σκοπός τους είναι να με προμηθεύσουν με μια συσκευή που μπαίνει στην πρώτη πρίζα, μετά τον ηλεκτρολογικό πίνακα και εξοικονομεί μέχρι 50% την ενέργεια που καταναλώνουμε, μέσω της αέργου ισχύος - που έτσι δε θα πηγαίνει χαμένη”.


Δεν θυμάμαι πολλά, από τις σπουδές μου, για την άεργο ισχύ, αλλά στην έντονη δυσπιστία μου οτι υπάρχει τέτοια τεχνολογία, που να μειώνει στο 50% την κατανάλωση (στην πορεία της κουβέντας το ποσοστό υπέστη “έκπτωση” κι έγινε 40%), γιατί τότε θα είχε εξαπλωθεί η χρήση του, η κοπέλα με παρέπεμψε στην προϊσταμένη της, η οποία δήλωσε ηλεκτρολόγος μηχανικός - και η οποία προσπάθησε να με πείσει για την αποτελεσματικότητα της συσκευής (μάλιστα επικαλέστηκε κοινοτική οδηγία, σύμφωνα με την οποία "όλα τα ρολόγια πρέπει να είναι πλέον ψηφιακά - και για όσα είναι παλαιάς τεχνολογίας, πρέπει να εξοικονομηθεί ενέργεια με την εν λόγω συσκευή").

Η μομφή μου ήταν άμεση, πρώτον για την ενόχληση σε τηλέφωνο οικίας για την άσκηση “επιθετικού marketing” και δεύτερον για παραπλάνηση, καθώς μου πήρε δέκα λεπτά να τους εκμαιεύσω οτι δεν τηλεφωνούσαν φυσικά εκ μέρους της ΔΕΗ, αλλά εκπροσωπούν ιδιωτική εταιρεία, με όνομα Energy ή κάπως έτσι. Όταν τη ρώτησα γιατί δεν μας προμηθεύει η ΔΕΗ απευθείας με τη συσκευή αυτή, μου απάντησε οτι “η ΔΕΗ είναι ΔΕΚΟ και δεν επιτρέπεται από το νόμο να κάνει τη δουλειά αυτή, ενώ αυτοί είναι οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι της συσκευής στην Ελλάδα - και την πωλούν για 85 ευρώ”.

Όταν μάλιστα της είπα οτι θα τους καταγγείλω για εξαπάτηση και έκλεισα το τηλέφωνο, μου επιτέθηκε - και μάλιστα είχε το θράσος να τηλεφωνεί επαναληπτικά στο σπίτι μου (την πρώτη φορά το σήκωσα και μου είπε “εγώ είμαι...”), παραβιάζοντας κάθε έννοια προστασίας της ιδιωτικότητας.

Σας παρακαλώ να επιληφθείτε, όχι μόνο για την παραβίαση της ιδιωτικότητας και την προσπάθεια εξαπάτησης, αλλά και για να μην πέσουν θύματα ανυποψίαστοι καταναλωτές, που μέσα στην οικονομική στενότητα της κρίσης, πιθανώς να πιστέψουν πιο εύκολα οτι μπορούν έτσι να εξοικονομήσουν χρήματα.








Η απάτη βεβαιώνεται και από τη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή, που έχει στραφεί εναντίον των συγκεκριμένων απατεώνων, που εμφανίζονται κάθε φορά με διαφορετικό όνομα εταιρείας (ενημερωτικά, το δελτίο τύπου με πρόστιμα σε εταιρείες, για παραπλάνηση, μετά από καταγγελίες καταναλωτών). Το γιατί δεν ευσταθεί τεχνικά ο ισχυρισμός περί εξοικονόμησης εδώ και εδώ.

H φωτό είναι από το www.i-live.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από to "Foolin'", με τη φωνή της "ανακάλυψης" της Amy Winehouse, Βρετανίδας Dionne Bromfield.



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ημερομηνία: Τετάρτη, 2 Νοεμβρίου 2011

Θέμα: Χρηματικά πρόστιμα για αθέμιτες εμπορικές πρακτικές από τη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή

Πρόστιμα συνολικού ύψους 545.000 ευρώ επιβλήθηκαν από τη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή, κατ’ εφαρμογή της νομοθεσίας για την «προστασία των καταναλωτών», σε επιχειρήσεις που ακολουθούσαν πρακτικές που παραπλανούσαν ή ενδέχεται να παραπλανούσαν τους καταναλωτές και να τους οδηγούσαν σε συναλλαγές που δεν επιθυμούσαν.
Ο Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γιάννης Κουτσούκος δήλωσε τα ακόλουθα:
«Η προστασία των καταναλωτών από αθέμιτες και αδιαφανείς πρακτικές αποτελεί στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνουμε πρωταρχική μας επιδίωξη. Η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή, με συστηματικές παρεμβάσεις και συνεχείς ελέγχους, διασφαλίζει το δικαίωμα των καταναλωτών να συγκρίνουν και να επιλέγουν, με στόχο την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση του εισοδήματός τους και την ενίσχυση του ανταγωνισμού με συνεχή οφέλη για τους καταναλωτές.»
Ειδικότερα, με τις σχετικές αποφάσεις που εξέδωσε ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή Δημήτρης Σπυράκος, μετά από εισηγήσεις της Διεύθυνσης Προστασίας, επιβλήθηκαν τα ακόλουθα πρόστιμα:
1) Σε βάρος της εταιρείας ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε. (Ο.Τ.Ε. Α.Ε.) επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 300.000 ευρώ για παραπλανητικές διαφημίσεις που αφορούσαν προγράμματα σταθερής τηλεφωνίας και σύνδεσης στο διαδίκτυο. Οι διαφημίσεις προκαλούσαν ειδικότερα ανακριβείς εντυπώσεις για το κόστος της μηνιαίας υπηρεσίας, καθώς οι προβαλλόμενες τιμές αφορούσαν περιορισμένη χρονική διάρκεια σε συμβάσεις που είχαν υποχρεωτικά μακρύτερη ελάχιστη χρονική διάρκεια. Οι κρίσιμες ωστόσο αυτές πληροφορίες για τις τελικά ισχύουσες τιμές δεν παρέχονταν κατά τρόπο που να μπορούσε εύκολα να γίνει αντιληπτό από τον καταναλωτή.
2) Σε βάρος της εταιρείας COSMOLINE ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ (COSMOLINE) επιβλήθηκε πρόστιμο 120.000 ευρώ για τη χρήση αθέμιτης εμπορικής πρακτικής και παραβίαση των διατάξεων για τις συμβάσεις που συνάπτονται από απόσταση. Η εταιρεία προσέγγιζε συνδρομητές άλλου παρόχου υπηρεσιών τηλεπικοινωνίας και ενεργοποιούσε τις υπηρεσίες της χωρίς να έχει αποσπάσει τη συναίνεση των καταναλωτών-κατόχων της τηλεφωνικής γραμμής ή δίχως να παρέχει σαφή πληροφόρηση για τους όρους παροχής της υπηρεσίας, την εταιρική ταυτότητα και το δικαίωμα υπαναχώρησης ή να καθιστά σαφές ότι πρόκειται για άλλο πάροχο.
3) Σε βάρος της εταιρείας «DIAMANT ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΑ ΟΙΚΙΑΚΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ Α.Ε.» επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 60.000 ευρώ επειδή χρησιμοποιούσε παραπλανητικούς ισχυρισμούς κατά την προώθηση συσκευών παραγωγής όζοντος, διαφημίζοντας ότι το οζονοποιημένο νερό που παράγεται μέσω των συσκευών που πωλούσε έχει αναγνωρισμένες θεραπευτικές ιδιότητες για ευρύτατο φάσμα ασθενειών. Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή επέβαλε σε δύο ακόμα εταιρείες εισαγωγής και εμπορίας ομοειδών συσκευών πρόστιμα ύψους 260.000 ευρώ για χρήση παραπλανητικών ισχυρισμών.
4) Σε βάρος της εταιρείας «DIXONS SOUTH – EAST EUROPE Α.Ε.Β.Ε.» (ΚΩΤΣΟΒΟΛΟΣ) επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 45.000 ευρώ για χρήση παραπλανητικών πρακτικών κατά την προωθητική ενέργεια ανακύκλωσης κινητών τηλεφώνων, κατά την οποία αποσιωπούνταν σημαντικές πληροφορίες ως προς τους όρους ισχύος της προσφοράς.
5) Σε βάρος της εταιρείας «ΛΙΝΤΛ ΕΛΛΑΣ & ΣΙΑ Ο.Ε.» (LIDL) επιβλήθηκε πρόστιμο 20.000 ευρώ, επειδή σε διαφημιστικό φυλλάδιο εμφάνιζε ποσοστιαίες εκπτώσεις σε οπωροκηπευτικά είδη, δίχως μάλιστα αναγραφή τιμών, δημιουργώντας ανακριβείς εντυπώσεις στους καταναλωτές ως προς την ωφέλεια που θα έχουν από την αγορά τους.

Σαν σήμερα, 39 χρόνια πριν...

Αρ. Πρωτοκόλλου 617785 18 Νοε. 1972 (Δ. Σχέσεις)


Εν Ξηροκάμπιον τη 12.11.72

Να με συνχορίται για το θάρος μου και την ανορθογραφία μου. Δεν ξέρω πώς να αποτανθό και πός να ζητήσο κάτι οπού επιθυμό. Ήμε μητέρα 7 εφτά παιδιών. Το μεγαλήτερο μου 29 χρονών και το μικρότερο μου 8. Ήμαστε φτωχή οικογένεια. Η περιουσία μας είνε ένα μισοτελειομένο σπίτη και ένα κτιματάκι με 35 ελαιόδενδρα. Αποφάσισα κατόπιν συνενοήσεως του συζύγου μου να πάρομε ένα παιδάκι από το Βιετνάμ, όπου μένουνε ορφανά από τους σκληρούς πολέμους και πεθένουνε από την ποίνα. Σας θερμοπαρακαλό φροντίσεται να μου απαντίσεται με ένα σας γράμα ή με την πρωινή σας ανακίνοση. Να μου γνωστοποιήσεται εάν είνε δυνατόν να εκπλιροθή ή επιθυμία μας. Ας πώ οτι έχω 8 παιδιά. Επείσις θέλω να είνε αγοράκι και μικρό 2-3 χρονών. Ας είνε και μικρότερο τα ψύχουλα να μάση από το τραπέζι θα ζήση ότι ανήκη στα φτωχά μου πεδιά θα ανοίκη και σε αυτο. Θα το ιδιοθετήσο. Θα το κάνο πεδί μου. Σας παρακαλώ φροντίσεται θα περιμένο με αγωνία την απάντισή σας. Θα νιόσο μεγάλη ανακούφιση να σωθή έστω και μιά ψυχούλα μέσα από της φλόγες του πολέμου.

Με εκτίμιση και σεβασμό

Η σίστασί μου

Σοφία Χρ. Κονίδη

Ξηροκάμπιον Σπάρτης
Ν. Λακωνίας


Υ.Γ. Ότι απέτιση πλιρομής έχετε, να μου το γράψεται αμέσως θα σας τα στίλο.










Το γράμμα αυτό βρέθηκε στο αρχείο μιας φίλης (άγνωστο προς ποιά υπηρεσία απευθύνεται και από ποιά πρωτοκολλήθηκε), ικανό να μας βάλει σε σκέψεις για το πώς ήταν ο κόσμος και η Ελλάδα πριν από μόλις 4 δεκαετίες - και για την ανθρωπιά που αποπνέει. Είναι αυθεντικό (δεν είναι του Μποστ), διατήρησα αναλλοίωτη την ορθογραφία, προσθέτοντας μόνο μερικά κεφαλαία γράμματα και αφαιρώντας κάποια σημεία στίξης.

Η φωτό του μεγάλου Sidney Bechet από το www.drlarryross.com

Το post συνοδεύεται από το "Si Tu Vois Ma Mere" ("Αν δεις τη μητέρα μου"), που ήρθε πρόσφατα και πάλι στην επικαιρότητα, από το soundtrack της τανίας του Woody Allen "Midnight In Paris", από τον Αμερικανό Sidney Bechet.

Με το ζόρι παντρειά...

Οι πρώτες τρεις ημέρες της διαδικασίας αναλώθηκαν αποκλειστικά σε τακτικισμούς. Ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθούσε από την Παρασκευή να προκαλέσει την παραίτηση Παπανδρέου, πριν έλθουν σε επίσημες συζητήσεις για συνεργασία, με σκοπό να τον ταπεινώσει - και να μπορεί να επαίρεται στη συνέχεια ότι «γκρέμισε τον  Παπανδρεϊσμό». Από την άλλη πλευρά, επικρατούσε σιγή ασυρμάτου, αλλά και εσωτερικός αναβρασμός.


Ωστόσο, ο πρόεδρος της ΝΔ δεν είχε επί της ουσίας, περιθώρια να πει «όχι» - όσο κι αν αυτό είναι ο εθνικοπατριωτικός εθισμός του. Οι πιέσεις ήταν αφόρητες από την Ευρώπη - και αν τα «βροντούσε» δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε σε συνέδριο πωλητών μεταχειρισμένων αυτοκινήτων στο Οχάιο. Δεν μπορούσε λοιπόν, παρά να πει το «ναι», όταν ο απερχόμενος πρωθυπουργός ανακοίνωσε το απόγευμα της Κυριακής, στο υπουργικό συμβούλιο, ότι θα ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να καλέσει και τους δύο τους, για συνομιλίες. Η προσπάθεια για a priori παραίτηση Παπανδρέου έπεσε στο κενό.
 
Μετά την ανακοίνωση της κατ' αρχήν συμφωνίας, την Κυριακή το βράδυ, άρχισε το «στρίβειν δια του αρραβώνος». Συνειδητοποιώντας ότι θα αναγκαζόταν να πληρώσει όλα όσα υποκριτικά υποστήριζε, τα τελευταία δύο χρόνια, ο Σαμαράς προσπαθούσε να βρει κάθε δυνατό τρόπο να μην χρεωθεί το κόστος μιας συγκυβέρνησης. Έτσι, αντιλαμβανόμενος ότι θα έμπαινε «στο κάδρο» και θα χρεωνόταν τις αναπόφευκτες πολιτικές που συνοδεύουν έναν εκβιαστικό δανεισμό, υιοθέτησε αρχικά τη γραμμή άμυνας «δεν θα συμμετάσχουν στην κυβέρνηση εκλεγμένα στελέχη της ΝΔ». Αυτό άφηνε παράθυρο μεν για ένα από τα ελάχιστα αξιόλογα στελέχη που διαθέτει, τον Σταύρο Δήμα, να μπει στη νέα κυβέρνηση, ακόμα και ως αντιπρόεδρος (ειδικά αν στην άλλη αντίστοιχη θέση ήταν ο Βενιζέλος), αλλά συντηρούσε ταυτοχρόνως και την ελπίδα ότι προτείνοντας 3-4 στελέχη του ευρύτερου δεξιού χώρου (όχι βουλευτές), θα κατάφερνε να φανεί ότι δεν πρόκειται για κυβέρνηση που μοιράζεται «μισό-μισό» την ευθύνη, αλλά για μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που «κάνοντας πέτρα την καρδιά», αναγκάζεται να στηρίξει.
 
Στο twitter εκείνες τις ημέρες κυκλοφόρησε το εξής απόφθεγμα: «Μας ζητούν γραπτές εγγυήσεις, γιατί έχουμε κοπεί στα προφορικά». Η απαίτηση της Κομισιόν, δια στόματος Όλι Ρεν, ότι 5 πρόσωπα (νέος πρωθυπουργός, αρχηγοί δύο μεγάλων κομμάτων, υπουργός Οικονομικών, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας) πρέπει να υπογράψουν τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει η χώρα, ήταν το επόμενο μεγάλο αγκάθι. Μέχρι και την ανακοίνωση του ονόματος του πρωθυπουργού, ο πρόεδρος της ΝΔ ισχυριζόταν ότι δεν θα υπογράψει, εκδίδοντας και κάπου στη μέση μια οργίλη εθνικοπατριωτική δήλωση, σύμφωνα με την οποία «ο λόγος του αρκεί». Όχι όμως για τους εξαιρετικά δύσπιστους πλέον Ευρωπαίους.
 
Η σκληρή πραγματικότητα προκάλεσε άνευ προηγουμένου διχασμό στην συντηρητική κοινοβουλευτική ομάδα: Γύρω στους 50, μετριοπαθείς κατά τεκμήριο, βουλευτές  (συμπεριλαμβανομένου και του συμβούλου Χρύσανθου Λαζαρίδη, αλλά όχι βεβαίως του Φαήλου Κρανιδιώτη) πίεζαν τον Σαμαρά να συνεργαστεί, ενώ ακραίοι της λαϊκής/εθνικιστικής δεξιάς είχαν εξεγερθεί, κατηγορώντας τον Αντώνη Σαμαρά για προδοσία...
 
Γύρω στην Τρίτη όμως - κι ενώ ο Λουκάς Παπαδήμος εθεωρείτο αναμφισβήτητο φαβορί - η πλάστιγγα της εμπλοκής άρχισε να γέρνει προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ακόμα βέβαιο αν πράγματι ο Σαμαράς αρνήθηκε διαδοχικά Παπαδήμο και Βενιζέλο για πρωθυπουργό, όπως εντέχνως διέρρευσε την Τετάρτη από το Μαξίμου. Το ζήτημα όμως ήταν κατά κύριο λόγο εσωκομματικό, καθώς όπως φαίνεται Παπαδήμος και Βενιζέλος ήταν “ασύμβατοι”, ο ένας για λόγους ευχέρειας επιλογής του δικού του οικονομικού επιτελείου και ο άλλος για λόγους εξουσίας. Ο «λαϊκιστής πολιτικός από τη Βόρειο Ελλάδα», όπως τον είχαν χαρακτηρίσει οι Financial Times, έψαχνε τον τρόπο να κυβερνήσει ανενόχλητος, αφού ο Παπανδρέου θα ήταν πλέον οχυρωμένος στην ιδιότητα του προέδρου του κόμματος.
 
Έτσι λοιπόν, άρχισαν να «ανασύρονται» λύσεις από τον κομματικό «πάγκο» (και με τη χώρα να διασύρεται επί τρείς ημέρες), Κακλαμάνης, Πετσάλνικος και διάφοροι άλλοι καθηγητές, δικαστικοί και τεχνοκράτες (μερικοί προσκείμενοι “απροσχημάτιστα” στον υπουργό Οικονομικών) «έπεσαν στο τραπέζι», ώστε να σχηματιστεί μια - επί της ουσίας - κυβέρνηση Βενιζέλου (που αναγκάστηκε κάποια στιγμή να βγάλει μια διόλου πειστική ανακοίνωση), με «διακοσμητικό» ή «επιτηρητή» πρωθυπουργό, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Υπολόγισαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τους βουλευτές και των δύο μεγάλων κομμάτων. Στο ΠΑΣΟΚ, απειλούσαν με μαζικές παραιτήσεις, ενώ δύο από τους τρεις «σωματοφύλακες» Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης (που έγιναν για κάποια στιγμή τέσσερις με την προσθήκη του «Ντ' Αρτανιάν» Μόσιαλου), αρθρογράφησαν υπέρ ενός πρωθυπουργού με ευρωπαϊκό κύρος και ανάστημα, στέλνοντας το μήνυμα της απελπισίας. Όλα αυτά βεβαίως μεταφράστηκαν ανάποδα από μεγάλα ΜΜΕ, που προσπάθησαν να αγνοήσουν οτι όσο κι αν η ευθύνη βαραίνει τον επικεφαλής, τα βέλη επί της ουσίας στρέφονταν στον Ιζνογκούντ, που ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη...
 
Ενδεχομένως η πλάστιγγα έγειρε ακόμα περισσότερο μετά το προβοκατόρικο σόου Καρατζαφέρη, που πήγε στο Προεδρικό Μέγαρο, για να φύγει θυμωμένος, ότι τον είχαν στην «απ' έξω» - και καίγοντας συγχρόνως την υποψηφιότητα Πετσάλνικου, καταγγέλλοντας την. Από το βράδυ της Τετάρτης πάντως, ο Παπαδήμος επανήλθε ως η «σοβαρή υποψηφιότητα», που ανακοινώθηκε την Πέμπτη το μεσημέρι.
 
Το ερώτημα από εδώ και πέρα είναι αν έχει κάποια ελπίδα, μια κυβέρνηση που θα υπονομευθεί αμέσως από όλα τα κόμματα, ενώ σύμφωνα με την ευρωπαϊκή και «οικονομική» λογική, δεν πρέπει να διενεργήσει εκλογές τον Φεβρουάριο - και ταυτοχρόνως πρέπει να διαχειριστεί όλη την κρίσιμη λειτουργία του κράτους. Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο Λουκάς Παπαδήμος δεν έβαλε όρους για αξιόλογα στελέχη και επαρκή χρόνο να κυβερνήσει ή οτι επιθυμεί πραγματικά το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση.

Φαίνεται όμως οτι ακόμη μια φορά πληρώνουμε την ένδεια των στελεχών και την απίστευτη εγγενή επικινδυνότητα της εθνικοπατριωτικής δεξιάς: Για να μη χρεώνεται μόνος του τις ευθύνες των “μνημονίων”, ο Σαμαράς απαιτεί τη συμμετοχή Καρατζαφέρη (ενώ αντίθετα μοιάζει να μην επιθυμεί να κάνει το χατήρι της Ντόρας Μπακογιάννη, λόγω εχθρότητας) - στήριξη που ουδείς σώφρων θα ζητούσε, ειδικά αν δεν υπάρχει η συμμετοχή τουλάχιστον των φιλελευθέρων της Δημοκρατικής Συμμαχίας και των ανανεωτών της Δημοκρατικής Αριστεράς (κι εκεί υπήρξε εσωτερικός διχασμός ως προς τη συμμετοχή), που θα επέτρεπε την κάλυψη ενός ευρύτερου πολιτικού φάσματος. Η κοινωνική έκρηξη, ας πούμε τον Φεβρουάριο, δεν μπορεί να έχει χειρότερη κατάληξη, αν έστω και «ξυστά», συμβάλλει η παρουσία αυτών των ανθρώπων.









Η φωτό είναι από το www.talesfromthekryptonian. blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Looking Back On Love", από το τελευταίο άλμπουμ του Αμερικανού Lenny Kravitz.

Το "Κλειδί" της διεξόδου...

Επειδή, ώσπου να βγάλουμε πρωθυπουργό (τι στο καλό, μέχρι τότε θα έχουμε βγάλει), πρέπει να ανοίγουμε τους ορίζοντες μας και σε άλλα πράγματα, την Παρασκευή θα το γιορτάσουμε στη Χαλκίδα, με μια ακόμα βραδιά στο Κλειδί, γεμάτη από μουσικές του κόσμου...



Εν αναμονή του σπαρταριστού ρεπορτάζ λοιπόν, αλλάξτε τη διάθεση σας - κι αν μπορείτε, ελάτε!









Η αφίσα είναι από τον Αντώνη, το περιοδικό Αν και το Κλειδί, ενώ το εξώφυλλο από το www.rockthisweb.com

Το post συνοδεύεται από το "Nouveaux Horizons" της Γαλλίδας Melissa Nkonda.

Το "Biutiful" της Αθήνας

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι με ρωτούν τον τελευταίο καιρό πώς είναι η κατάσταση στο ιστορικό τρίγωνο (Ερμού, Πειραιώς, Αθηνάς). Η απάντηση είναι το πρόβλημα έχει κάπως “μετατοπισθεί” χωροταξικά - και κατά την άποψη μου, ελαφρώς “κουκουλωθεί” κάτω από το χαλί.


Τα πράγματα λοιπόν στην Πλατεία Κουμουνδούρου, στην Πλατεία Θεάτρου, στου Ψυρρή είναι καλύτερα τον τελευταίο χρόνο, έχουν ωστόσο επιβαρυνθεί η Πειραιώς και οι περιοχές πέρα από αυτήν - κυρίως με το εμπόριο και τη χρήση ναρκωτικών, την παραβατικότητα και την χωρίς καμία φροντίδα γκετοποίηση των μεταναστών.

Στη ελαφρά βελτίωση, έχει συμβάλει η αλλαγή στη δημοτική αρχή και η πιο ευσυνείδητη τήρηση των υποχρεώσων της, όπως η καθαριότητα, ο φωτισμός, η δίωξη των κυκλωμάτων του παρεμπορίου, με ουσιαστική δουλειά εντοπισμού των πολυόροφων αποθηκών τους - και όχι μόνο το κυνηγητό των Αφρικανών με τα “σεντόνια” στην πλατη, στους δρόμους.

Επίσης, έχει λειτουργήσει, ως ένα βαθμό, η διαρκής παρουσία της αστυνομίας, κρατικής και δημοτικής, που περιπολεί και αποτρέπει τουλάχιστον - όσο την αποτρέπει - την αίσθηση “ξέφραγου αμπελιού”, όπου κανείς μπορεί να πέσει θύμα επίθεσης ανά πάσα στιγμή. Οι συμμορίες βορειαφρικανών από το Maghreb, δεν κάνουν πια αισθητή την παρουσία τους, με τις διαρκείς αρπαγές κοσμημάτων από λαιμούς - και άλλα μικροεγκλήματα.

Όμως είναι εμφανές οτι δουλειά υποδομής δεν έχει γίνει - και δεν αρκεί γι αυτό ένας διαγωνισμός ανάπλασης της Πλατείας Θεάτρου. Τα πεζοδρόμια εξακολουθούν και είναι “βαθιά” βρώμικα, πρόνοια και σχεδιασμός για τη γκετοποίηση δεν φαίνεται να υπάρχουν, ο πόλεμος κατά των κυκλωμάτων μοιάζει επιφανειακός - και τίποτα δεν φαινεται να υπάρχει ως δύναμη ανατροπής ενός κύματος υποβάθμισης, που άρχισε από μια διεφθαρμένη πολιτεία, συνεχίστηκε με την εξάπλωση των κυκλωμάτων με αφορμή την υπερσυσσώρευση μεταναστών - και ολοκληρώθηκε με την απόλυτη παραίτηση κατά τις θητείες Καραμανλή και Κακλαμάνη.

Οι εκκλήσεις των κατοίκων και των φορέων τους για τη δημιουργία ενός συντονιστικού, ευέλικτου και με συγκεκριμένη αποστολή και αρμοδιότητες οργάνου, τύπου “Αθήνα 2004”, που θα έκανε by-pass στη γραφειοκρατία των σχεδόν δέκα εμπλεκομένων υπουργείων, δεν εισακούστηκε. Αντί αυτού, ορίστηκε συντονιστής ο ένας από τους δύο Αντιπροέδρους της απερχόμενης κυβέρνησης, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος έδωσε κατευθύνσεις στα αρμόδια υπουργεία - χωρίς να δούμε κανένα αποτελέσμα από την όποια υλοποίηση τους.

Η οικονομική κρίση ήρθε και ολοκλήρωσε την εικόνα της εγκατάλειψης και της εξαθλίωσης. Κι έτσι, εκτός από τις απαράδεκτες (και ανενόχλητες) μαζικές επιθέσεις ακροδεξιών σε μετανάστες, με αφορμή τη φονική επίθεση κατά πολίτη για μια κάμερα, όσοι κινούνται στο κέντρο αντικρίζουν το καταθλιπτικό θέαμα των κλειστών καταστημάτων, των δεκάδων ενοικιαστηρίων, ανά εμπορικό δρόμο, που κάποτε έσφυζε από ζωή - και την αίσθηση της επιχειρηματικής “μεγάλης φυγής” από την καρδιά της πόλης. Αν δεν υπήρχαν η Ακρόπολη και τα άλλα αρχαία μνημεία - και ο τουρισμός θα έκανε το ίδιο.

Σημαντικό στοιχείο εδώ, που κάποιες παρωχημένες αριστερές αντιλήψεις στη χώρα μας θέλουν συμφεροντολογικά να αγνοούν, είναι οτι τεράστια συμβολή σε αυτή την “εμπορική εγκατάλειψη” έχουν οι συγκεντρώσεις και τα επεισόδια. Με περισσότερες από μία κινητοποιήσεις την ημέρα, ο απολογισμός είναι τρομακτικός, αν σκεφτεί κανείς οτι οι καταστηματάρχες αναφέρουν πτώση του (ήδη πεσμένου) τζίρου στο 1/10, όταν υπάρχει (όχι επεισόδια), αλλά αναγγελία κινητοποίησης.

Το σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει η κακόγουστη εικόνα των περισσότερων γκράφιτι, που θα ήταν ιδιαιτέρως συμπαθητικά αν κάλυπταν τις εγκατελελειμμένες βιομηχανικές επιφάνειες και τους γκρίζους τοίχους, αλλά συντείνουν σε μια καταθλιπτική εικόνα ενός “γκέτο μετα-πλανητικής καταστροφής”, όταν καλύπτουν οποιαδήποτε φρεσκοβαμμένη επιφάνεια νεοκλασικού ή αισθητικού, τέλος πάντων, κτηρίου.

Για να αντιληφθούμε πώς ακριβώς η ελληνική κοινωνία μεταχειρίζεται το πλούτο της και τα θετικά επιτεύγματα στο δημόσιο χώρο, είναι ενδιαφέρον να δούμε την περίπτωση του πεζοδρόμου της Αποστόλου Παύλου, που αποτελεί κόσμημα για τo ευρύτερο ιστορικό κέντρο και (περικλείοντας την Ακρόπολη), έναν από τους ωραιότερους πεζόδρομους στην Ευρώπη, ίσως και στον πλανήτη.

Η κατάκτηση λοιπόν αυτή της σύγχρονης πολεδόμησης, καταπατάται καθημερινά, από δεκάδες οχήματα, παρά το γεγονός, οτι από την ανάληψη της νέας ηγεσίας της δημοτικής αρχής δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην αστυνόμευση (θα βοηθούσε και μια καμπάνια, ίσως). Όμως: Υπάρχουν δεκάδες εξαιρέσεις από οχήματα κοινής ωφελείας, χρηματαποστολές, φορτηγά εφοδιασμού, σχολικά, κρατικά και δημοτικά οχήματα - άγνωστο αν είναι με άδεια ή “από τη σημαία”. Οι οδηγοί των δικύκλων (που έχουν ως γνωστόν, αυξημένη, στη χώρα μας, την αίσθηση οτι “όλα τους επιτρέπονται”), προσπαθούν με κάθε τρόπο να παραβιάσουν, παρά το γεγονός οτι υπάρχουν παράδρομοι. Υπάρχει λάθος σχεδιασμός, γιατί το πρώτο κομμάτι της Αποστόλου Παύλου, από το σταθμό του Ηλεκτρικού ως την Ηρακλειδών, είναι μικτής κυκλοφορίας - κι έτσι περνούν από το κάτω μπλόκο και μετά συνεχίζουν ανενόχλητοι. Οι δημοτικοί υπάλληλοι είναι συνήθως ιδιαίτερα “επιεκείς” ή βαριεστημένοι, κάνουν μόνο παρατήρηση - και μόνο παρουσία πεζών που διαμαρτύρονται, μοιάζουν να ενεργοποιούνται. Και βεβαίως, σε ημέρες γενικής απεργίας, όταν δεν υπάρχει δημοτική αστυνομία, ο πεζόδρομος γίνεται κανονικός δρόμος που κατακλύζεται παρανόμως από οχήματα.

Οι παρεμβάσεις λοιπόν, κατά τη ταπεινή μου άποψη πάντα, δεν μπορούν αν σχεδιάζονται - και μετά να αφήνονται στην τύχη των “άλλων αρχών”, που θα εφαρμόσουν αυτά που φανταστήκαμε. Και το παράδειγμα της Αποστόλου Παύλου, μια από τις λίγες νησίδες αισθητικής και περιβαλλοντικής ποιότητας ζωής για κατοίκους και επισκέπτες, πρέπει να μας προβληματίσει, για το πόσο “πολυπαραγοντικά” πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας, που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τα κέντρα άλλων ευρωπαϊκών πόλεων όπως η Βαρκελώνη. Το Biutiful της Αθήνας έχει κι αυτό ένα παρόμοιο σκηνικό εκμετάλλευσης Κινέζων μεταναστών, κυνηγητό του παρεμοπορίου, εξαθλίωσης σε υποβαθμισμένες γειτονιές. Αλλά έχει επιπλέον και τη στοιχειώδη αδυναμία να σχεδιάσουμε και κυρίως να τηρήσουμε στοιχειώδεις κανόνες συμβίωσης, ακόμα και εκεί, όπως στην Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων, όπου έχουμε πετύχει το καλύτερο.










Το κείμενο αυτό γράφτηκε ως εισήγηση για στρογγυλό τραπέζι στη σημερινή δεύτερη συνάντηση εργασίας "Τα ευρήματα του Espon στην υπηρεσία ενός νέου υποδείγματος περιφερειακής ανάπτυξης", Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ

Η φωτό είναι από το www.showroomworkstation .org.uk και το εξώφυλλο από το www.ubiquityrecords.tumblr.com

Το post συνοδεύεται από το "Esclavo Y Amo" των Echocentrics, με τη φωνή της Natalia Clavier από την Αργεντινή.

To μπαρ το "ναυάγιο"...

Η εβδομάδα ήταν αρκούντως αποκαλυπτική. Γιατί αν ο Παπανδρέου κατηγορείται για «κωλοτούμπα», η μεγαλύτερη ήταν αυτή που έγινε από τους αντιπάλους του, εκτός κόμματος, που κατηγορούσαν την κυβέρνηση του για «πολιτική απονομιμοποίηση» (γιατί συνταγματική σίγουρα δεν υπήρξε, όσο διατηρούσε τη δεδηλωμένη). Ακόμα περισσότερο από τους εξ αριστερών που ανησύχησαν ξαφνικά για τις περιπέτειες που θα είχε η χώρα με τις αγορές και το ευρώ (και αρνήθηκαν το δημοψήφισμα που ζητούσαν), απογυμνώθηκαν όσοι εκ δεξιών υποκρίνονταν «αντιμνημονιακά», ότι δήθεν μπορούσε να υπάρχει δανειακή σύμβαση, χωρίς σκληρά μέτρα - ότι δηλαδή υπάρχουν περιθώρια από την ευρωπαϊκή ηγεσία και την τρόικα, για ουσιαστικά διαφορετικό «μείγμα πολιτικής». Αποκορύφωμα αυτής της υποκρισίας, η απίστευτη δήλωση Σαμαρά (εν μέσω αποδοκιμασιών από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ) στη συζήτηση για ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, ότι αποδέχτηκε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, εξ αρχής - ενώ την είχε αποκαλέσει «ναυάγιο».
 

Παρά την εξαιρετικά ριψοκίνδυνη απόφαση Παπανδρέου να εξαγγείλει προσφυγή στην άμεση δημοκρατία του δημοψηφίσματος (και παρά το στραπάτσο που υπέστη στις Κάννες η εικόνα της χώρας και του ιδίου), η ιστορία τελικά θα κρίνει αν ήταν μια κίνηση που θα καταγραφεί στον χώρο του πολιτικού ήθους ή της πολιτικής αδεξιότητας - ή μήπως πιθανότατα και τα δύο; Όσο κι αν διαφωνεί κανείς πάντως (κι όσο κι αν ξεπέρασε τα όρια), δύσκολα μπορεί να ενοχοποιήσει τις προθέσεις του. Υπάρχουν αρκετές ερμηνείες για το πώς λειτούργησε το μυαλό ενός (ομολογουμένως) απρόβλεπτου ηγέτη, με επικρατέστερη αυτή που λέει ότι προσπαθώντας να αποφύγει τον εγκλωβισμό που προκαλούσε η διαρκής αμφισβήτηση από σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα και εσωκομματικά, από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που βαυκαλίζεται ότι τα δημοσιονομικά βάσανα της Ελλάδας άρχισαν με τη δική του κυβέρνηση και από όλους τους ακραίους (αριστεριστές, ακροδεξιούς και απολιτίκ καφενειο-μπάχαλους «δεν πληρώνω», που έπαιξαν ωραιότατα το παιχνιδάκι των αγορών και στη συνέχεια ανησυχούσαν για την αντίδραση τους) και απολιτίκ της κοινωνίας μας (ακόμα και οι χειρότεροι εκπρόσωποι της σκυλοπόπ τηλεόρασης τόλμησαν να ζητούν τα ρέστα για τα χάλια της χώρας, μιλώντας για «ψυχασθένεια»), βρήκε αυτή τη διέξοδο, μεταξύ της καταστροφικής για το νέο δανειακό πακέτο προκήρυξης άμεσων εκλογών και της μη τελεσφορούσας για καιρό απόπειρας για κυβέρνηση συνεργασίας με τη Ν.Δ. Το τραγικό λάθος του Παπανδρέου είναι οτι δεν άκουσε τις συμβουλές, οτι στην παρούσα φάση, μόνο ένα δημοψήφισμα που θα τον “εξουσιοδοτούσε” να στραφεί κατά του πολτικού συστήματος, με μείωση του αριθμού των βουλευτών, περιορισμό των προνομίων τους κλπ. θα μπορούσε να έχει μια καταφατική απάντηση: Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο κόσμος θα καταψήφιζε όποιον βρισκόταν στην εξουσία, με γνώμονα την τσέπη του και την αφαίμαξη της - και θα προκαλούσε σοκ στην ευρωζώνη.
 
Ωστόσο, έτσι μπήκε ένα φρένο (δια της ανάδειξης και του ξεγυμνώματος) στην πεισματική άρνηση Σαμαρά να συνεργαστεί, που αναγκάστηκε να θυσιάσει έστω λίγο από το «γινάτι» να παραιτηθεί a priori ο Παπανδρέου, ώστε να μπορεί να πει ότι τον ταπείνωσε (ή σε μια καλύτερη εκδοχή, με τη φρικτή ανασφάλεια και τη βαλκάνια καχυποψία να μην του επιτρέπει να κάνει και το ελάχιστο βήμα πίσω, μήπως και τον «ρίξουν»). Σε συνδυασμό με τις αφόρητες πιέσεις της Ευρώπης (και κυρίως της Γερμανίας), ιδιαιτέρως των ομοϊδεατών του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που απειλούσαν να μην τον αφήσουν να ξαναϋπάρξει δίπλα τους, ο Αντώνης Σαμαράς αναγκάστηκε να συζητήσει τελικά τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Από την απόλυτη άρνηση το μεσημέρι της Κυριακής, δεν μπόρεσε τελικά το απόγευμα να αρνηθεί την πρόσκληση να συναντηθεί με τον Παπανδρέου, παρουσία Παπούλια - και έτσι να εγκαταλείψει την επιμονή του να «παραιτήσει» πρώτα τον Γιώργο Παπανδρέου και μετά «βλέπουμε».

Ο Αντώνης Σαμαράς σύρεται έτσι σε μια συμφωνία που δε θέλει επ’ ουδενί, αλλά ξέρει οτι αν αρνηθεί, θα του χρεωθεί για πάντα στα μάτια του ελληνικού λαού - και της υφηλίου ολόκληρης. Ερώτημα παραμένει γιατί και ποιά μικρότερα κόμματα θα αποδεχθούν να επιμεριστούν το κόστος των επώδυνων μέτρων, που θα αναγκαστεί να (ξανα)πάρει οποιαδήποτε κυβέρνηση, υποχρεωτικά με την επόμενη (και οποιαδήποτε) δανειακή σύμβαση. Η τρόικα δεν θα εγκαταλείψει, αν δεν βεβαιωθεί οτι οι αγορές βεβαιώθηκαν οτι τα πράγματα δεν επιστρέφουν στην προτέρα κατάσταση στην Ελλάδα, οτι θα μας ξαναδανείσουν με λογικά επιτόκια και οτι δεν κινδυνεύει το ευρώ. Και αυτό θέλει χρόνια.

Αν οι διαπραγματεύσεις οδηγήσουν σε πρόσωπα πανευρωπαϊκής αποδοχής όπως ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Λουκάς Παπαδήμος ή ο Σταύρος Δήμας (γνωστός και ως ο πιο πετυχημένος Επίτροπος Περιβάλλοντος από καταβολής Κομισιόν), είτε στη θέση του πρωθυπουργού, είτε στη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης (παραλλήλως με τον Ευάγγελο Βενιζέλο), τότε ίσως έχουμε πιθανότητες να διεκπεραιωθεί επιτυχώς η εκταμίευση της 6ης δόσης, η εξασφάλιση της νέας δανειακής σύμβασης και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης της Ευρώπης προς την Ελλάδα. Αν όχι - και τα πρόσωπα είναι παρωχημένα και αναξιόπιστα - τα πράγματα θα οδηγηθούν σύντομα σε αδιέξοδο. Σε κάθε περίπτωση, η πορεία αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης αναμένεται ιδιαίτερα δύσκολη: Στην ουσία οι επόμενοι μήνες θα είναι γεμάτοι με προεκλογικές τρικλοποδιές, μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου, καθώς κουλτούρα συνεργασίας δεν υπάρχει (ούτε να μιμηθούμε την Πορτογαλία δεν καταφέραμε), όπως έδειξε και η δυστοκία της συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων (ας το θυμούνται αυτό όσοι ζητούν εκλογές που θα αναδείξουν πιθανώς και επτακομματική βουλή - ή ακόμα και απλή αναλογική). Μια σοβαρή πιθανότητα είναι οτι το πολιτικό σύστημα θα δείξει τέτοια ανωριμότητα, που μετά από έντονη κοινωνική αναταραχή θα σαρωθεί αυτούσιο - και μένει να δούμε αν θα αιμοδοτηθεί εκ νέου και υγιώς...
 
Αυτό που αρνούνται να αποδεχτούν όσοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τις πολιτικές μας εξελίξεις, όπως μέχρι πριν από μερικά χρόνια, είναι ότι πια, καλώς ή κακώς, είμαστε στο μικροσκόπιο της παγκόσμιας κοινότητας. Το αν αυτό το επέβαλε ένα επαχθές παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ή όχι, δεν έχει πια τόσο σημασία, όσο έχει το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό το οικονομικό μοντέλο που έχει επικρατήσει. Κι αν υποθέσουμε οτι πρέπει να “αγωνιστούμε” για να ανατραπεί κι οτι η Ελλάδα έχει τις ελάχιστες πιθανότητες να επηρεάσει και να μεταβάλει αυτό το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, μόνο με ηγέτες σαν και αυτούς που απορρίπτει διαρκώς ως “αταίριαστους” η ελληνική κοινωνία, θα μπορούσε ενδεχομένως να κάνει κάτι. Αν ο Σημίτης έκανε το τραγικό λάθος να έχει σωστές κατευθύνσεις εκσυγχρονισμού, αλλά με ανέγγιχτη τη διαφθορά στο άμεσο περιβάλλον του, ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να συνταιριάξει τον ανοιχτό και ακομπλεξάριστο τρόπο του να πολιτεύεται με μια κοινωνία που του αναγνώριζε ήθος και καλές προθέσεις, αλλά τον θεωρούσε ένα ρηξικέλευθο “ξένο σώμα” - και "ασυνάρτητο" στις αποφάσεις του, ακόμα κι αν η ίδια είναι η πρώτη που θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, έχοντας ενισχύσει τα άκρα του πολιτικού φάσματος, σε βαθμό επικίνδυνο.

Άλλωστε, όπως δείχνει και η δημοσκόπηση της Public Issue, θέλουμε τα καλά της Ευρώπης, θέλουμε σταθερά τη σιγουριά του ευρώ, αλλά όχι τις συνέπειες που συμπαρασύρει η υπερχρέωση μας - ενώ είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε με μια κυβέρνηση που θα προκύψει από εκλογές, την ώρα που διώξαμε κάποιον επειδή κλυδώνισε προσωρινά την εμπιστοσύνη των εταίρων μας. Η γενική εικόνα μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους: Ή είμαστε κατά βάση σώφρονες, αλλά (επιτρέπουμε να) φωνάζουμε δυσανάλογα πολύ ή είμαστε σιγουράντζες, που μας αρέσει να φωνάζουμε, αλλά να μη μας αφαιρέσει κανείς την ασφάλεια μας.

Επειδή η διαδικασία απώλειας της κυβερνητικής εξουσίας πυροδοτήθηκε με την απόφαση για το δημοψήφισμα, αλλά υλοποιήθηκε πρακτικά γιατί καραδοκούσαν η μία πίσω από την άλλη, κυρίες από τα πράσινα έδρανα του κοινοβουλίου που αποφάσισαν τη διαφοροποίηση τους με ανεξαρτητοποίηση ή απειλή καταψήφισης της κυβέρνησης (είτε γιατί ήταν προσδεδεμένες σε κάποιο άρμα είτε γιατί δεν είχαν τα κυβερνητικά οφίτσια που επιθυμούσαν), ας αναλογιστούν εκεί στο ΠΑΣΟΚ, αν έβγαλαν μόνοι τους τα ματάκια τους. Και οι ψηφοφόροι του κεντροαριστερού χώρου, τώρα που στην κυβέρνηση θα βρεθούν εκπρόσωποι μιας σκληροπυρηνικής δεξιάς ηγεσίας και πιθανότατα της πολιτικής ανηθικότητας, ας σκεφτούν πόσοι από αυτές τις κυρίες (και τους αντίστοιχους κυρίους, όπως εκείνος που έσπευσε άκομψα προ τριών ημερών να αποκαλέσει τον Πρόεδρο του “παρελθόν”) πρέπει να ξαναβρεθούν στη Βουλή...










Η φωτό από το "Ναυάγιο" στη Ζάκυνθο είναι από το www.zakynthosislandinfo.gr και το εξώφυλλο από το http://musicartpt.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από "Α Maquina" των Πορτογάλων Amor Electro