Από τον Μάνο στον Ματσαγγάνη...

Οι προτεραιότητες αυτών των εκλογών σιγά-σιγά ξεκαθαρίζουν. Η πρώτη, όπως φαίνεται να υιοθετούν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις (αλλά όχι και να εφαρμόζουν στην πράξη), είναι ο κατά το δυνατόν περιορισμός της φασιστικής παρουσίας - και ειδικά στο κοινοβούλιο.

Ευτυχώς, η δημοσκοπική εκτόξευση της Χρυσής Αυγής δεν οφείλεται στην ενσυνείδητη έξαφνη λατρεία του ναζισμού, στη χώρα μας - εντάσσεται όμως στη γενικότερη ενίσχυση των άκρων και κυρίως της ρατσιστικής ακροδεξιάς, όταν οι κοινωνίες συμπιέζονται από την κρίση. Μας το έδειξε και η επιτυχία της Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, που “κληρονομικώ δικαίω” συνεχίζει το μισαλλόδοξο και σωβινιστικό έργο του πατέρα της.

Εντάσσεται λοιπόν σε ένα γενικότερο κλίμα “απολιτικής” απαξίωσης της πολιτικής, που πάντα συνοδεύει τα φαινόμενα διαφθοράς, στη δημοκρατία. Και περιγράφει, με πιστότητα και κατ΄ αναλογίαν, τη συμπεριφορά του κακομαθημένου μικρού παιδιού, που του πήραν το παιχνίδι - και αποφασίζει να “τιμωρήσει” τους γύρω του. Μόνο που δεν θα τιμωρήσει παρά τον εαυτό του, καθώς δεν θα επιτύχει τίποτε άλλο παρά την όξυνση των προβλημάτων, της γκετοποίησης, της εγκληματικότητας, της βίας, της φτώχειας και της απομόνωσης.

Η καφενειακή, μικρονοϊκή και τριτοκοσμική αντίληψη της πολιτικής (το οτι είναι απελπισμένη δεν της αναιρεί αυτά τα χαρακτηριστικά) οδηγεί πολλούς από την αδιαφορία της αποχής, κατευθείαν στο φασισμό, δήθεν “για να ταρακουνήσουν το σύστημα”. Μόνο που δεν συνειδητοποιούν οτι η κατάληξη αυτής της πορείας, όπως έχει δείξει πολλές φορές η ιστορία, είναι κάπου μεταξύ του μαφιόζικου μπερλουσκονισμού και της πραγματικής δικτατορίας - όχι αυτής που φαντασιώνονται (δυστυχώς και άνθρωποι που θα νόμιζε κανείς οτι έχουν μια ισορροπία) οτι ζουν τώρα, “γιατί η χούντα (που έπεσε το 1974) δεν τέλειωσε το 1973”.

Ακροδεξιά όμως δεν είναι μόνο οι χρυσαυγίτες. Όλοι όσοι παίζουν επικίνδυνα με εθνικισμούς, ρατσισμούς (και το δικαίωμα του πολίτη στην ασφάλεια) και άλλους αποκλεισμούς (συνήθως της λογικής και της αισθητικής), είναι υπεύθυνοι για όσα θα έρθουν, μόνο και μόνο από την καταβαράθρωση του επιπέδου του (ήδη πολύ ταλαιπωρημένου) δημοσίου διαλόγου. Άλλα τρία κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιός θα πλειοδοτήσει στην κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, με την παραπάνω ατζέντα. Για παράδειγμα, τα δίδυμα Πάνος Καμμένος/Μάκης Βορίδης, Γιώργος Καρατζαφέρης/Φαήλος Κρανιδιώτης και Άδωνις Γεωργιάδης/Τέρενς Κουίκ είναι βέβαιον οτι θα προσφέρουν σπαρταριστούς διαλόγους υποβάθμισης. Δυστυχώς, με τη συμμετοχή και του μεγαλύτερου και κυβερνητικού κόμματος, της ΝΔ, που έχει διολισθήσει προς τη σκληρή, ακραία και λαϊκή δεξιά, αφήνοντας ακάλυπτο τον κεντροδεξιό χώρο, να εκφράζεται μόνο από μια μετριοπαθή, φιλελεύθερη εσωκομματική αντιπολίτευση.

Η τιμωρία κάθε τέτοιας έκφρασης από τον σκεπτόμενο πολίτη θα έχει αποτέλεσμα, μόνο αν όλοι προσπαθήσουμε να πείσουμε το στενό και ευρύτερο περιβάλλον μας, οτι η επιπόλαια πριμοδότηση, είτε άμεσα (με την ψήφο), είτε έμμεσα (με την αποχή και την ψήφο που δεν θα πάει θετικά σε προοδευτικούς κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους), κινδυνεύει να καταστήσει το ελληνικό πολιτικό τοπίο τόσο φωτεινό και φιλόξενο, όσο το έδαφος ενός αστεροειδούς.

Η δεύτερη προτεραιότητα είναι να τιμωρηθούν όσες άλλες δυνάμεις έστρωσαν το δρόμο για την άρνηση σε κάθε είδους κανόνα, τη “μπαχαλοποίηση” της πολιτικής, την καλλιέργεια του κλίματος των προπηλακισμών, την ανοχή στον τραμπουκισμό, την αυθαιρεσία της κάθε “αγανάκτησης” - βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Η επιπολαιότητα με την οποία εκτοξεύθηκαν (ακόμα και από τα χείλη πολιτικών αρχηγών) οι εκφράσεις για “προδότες”, “κρεμάλες”, “κατοχή”, “χούντα”, “κυβερνήσεις Τσολάκογλου” κλπ. είναι ενδεικτικές, όχι μόνο της αμετροέπειας που χαρακτηρίζει μια αγκυλωμένη ευρύτερη αριστερά (συμπεριλαμβανομένου και τεράστιου κομματιού του ΠΑΣΟΚ - άλλωστε, κατά την απολύτως ακριβή γαλλική πολιτική γεωγραφία, αριστερά είναι ότι υπάρχει αριστερά του κέντρου), αλλά και της αυτοκαταστροφικής και συμπλεγματικής απουσίας κάθε σκέψης και ανάλυσης, που θα διαχωρίζει απολύτως τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.

Και είναι πραγματικά απορίας άξιον, πόσο κοντόφθαλμη ήταν η πολιτική πρακτική, που έστρωσε το δρόμο στους ακροδεξιούς, όταν η παραδοσιακή (και άκρα) αριστερά έχει δείξει μια απολύτως συνεπή και επίμονη αντιφασιστική στάση. Και μόνο η συνύπαρξη με “αγανακτισμένους ελληναράδες” στην πλατεία Συντάγματος, θα έπρεπε να είχε αποτρέψει (και να πονηρέψει) όσους, με περισσή ελαφρότητα, υποστηρίζουν οτι οι συντάξεις είναι εξασφαλισμένες μόνον εκτός μνημονίου...

Οι εύλογες αντιρρήσεις για το μνημόνιο, σε συνδυασμό με τις μικροπολιτικές επιδιώξεις, επέτρεψαν την σύμπηξη ενός “μετώπου”, που μόνο ζημιά έκανε στην Ελλάδα. Και τελικά εξέτρεψαν τον διάλογο, σε ένα πλαστό δίλημμα “μνημονιακός-αντιμνημονιακός”, όταν το βασικό δίπολο στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι η διαστρωματωμένη αντιπαράθεση μεταξύ των ελάχιστων (πραγματικά) εκσυγχρονιστικών δυνάμεων και των οπαδών ενός νοσηρού τέλματος.

Τρίτη προτεραιότητα, είναι η τιμωρία κάθε είδους λαϊκισμού, πέρα από τους παραπάνω. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν, καθώς κανείς πρέπει να ψάξει προσεκτικά στους σχηματισμούς που απομένουν, ώστε να βρει τα πρόσωπα εκείνα που μπορούν να εκφράσουν το διαφορετικό, το συνεπές, το μεταρρυθμιστικό - αυτούς που ενδεχομένως να παρασύρουν τον χώρο τους, προς μια δημιουργικότερη κατεύθυνση. Δυστυχώς, το πολιτικό προσωπικό είναι πολύ φτωχό - και θα παραμείνει έτσι (ή θα χειροτερεύει), όσο δεν μπαίνουν μαζικά αξιόλογοι άνθρωποι. Δύσκολο, ειδικά αυτή την περίοδο απαξίωσης της πολιτικής.

Από τους μετριοπαθείς υποψηφίους στο φιλελεύθερο χώρο, ως τους “φιλελεύθερους” της ανανεωτικής αριστεράς, ο δρόμος είναι στενός - και περιλαμβάνει πολύ λίγους έμπρακτους οπαδούς των (θανατηφόρα απαραίτητων για τη χώρα) ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων. Τουλάχιστον, ας τους στηρίξουμε, κατά την ιδελογική του προτίμηση ο καθένας.

Το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "3 Cool Cats", στη διασκευή, του Αμερικανού Ry Cooder.

H νέα μετανάστευση των Ελλήνων

Μπορούμε να μιλήσουμε για ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα των Ελλήνων; Ποιοι λόγοι οδηγούν σήμερα τους Έλληνες στο εξωτερικό και ποιο είναι το σύγχρονο προφίλ των Ελλήνων μεταναστών;

Μια συζήτηση για το φαινόμενο της μετανάστευσης των Ελλήνων που έχει κλιμακωθεί έντονα τα τελευταία χρόνια.

Έγκριτοι πανεπιστημιακοί από την Ελλάδα συνομιλούν με το κοινό διερευνώντας το νέο ρεύμα μετανάστευσης των Ελλήνων, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, την Τετάρτη 25 Απριλίου 2012.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, διαδοχικά κύματα μετανάστευσης στέρησαν από την Ελλάδα εργατικό δυναμικό δημιουργώντας μία δεύτερη Ελλάδα, σχεδόν ίση πληθυσμιακά με την εντός των τειχών, σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Το φαινόμενο, που με την ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών είχε ανακοπεί, τείνει να πάρει και πάλι διαστάσεις. Τότε, ήταν κυρίως εργατικά στρώματα που έπαιρναν το δρόμο της μετανάστευσης, από μία Ελλάδα της φτώχειας. Σήμερα, φαίνεται να φεύγει πρώτο το επιστημονικό δυναμικό. Άνθρωποι νέοι, με πτυχία που δεν μπορούν να τους γλιτώσουν από την ανεργία, εγκαταλείπουν μια άλλη Ελλάδα, αυτή της κατανάλωσης και της πλησμονής, που όμως, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, δεν φτιάχτηκε πάνω σε γερά θεμέλια, που θα μπορούσαν να στηρίξουν περισσότερες από μία γενιές...

Η εκδήλωση εντάσσεται στο θεματικό κύκλο Εμείς και οι Άλλοι - Εμείς ως Άλλοι που έχει ως αντικείμενο τη μετανάστευση. Το ζήτημα απασχολεί όλη την Ευρώπη και οι ευρείες συζητήσεις που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο αυτό επικεντρώνονται τόσο στην ελληνική διάσταση του ζητήματος, όσο και στη διεθνή.

25 Απριλίου 2012, 19:00-21:00 Κεντρική Σκηνή



Ομιλητές

Βαγγέλης Κεχριώτης: Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Βοσπόρου
Λόης Λαμπριανίδης: Οικονομικός Γεωγράφος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Μάνος Ματσαγγάνης: Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου
Γιώργος Παγουλάτος: Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Συντονιστής

Προκόπης Δούκας: Δημοσιογράφος, ΝΕΤ



Είσοδος Ελεύθερη

Η διανομή των δελτίων εισόδου θα ξεκινήσει 1 ώρα πριν την εκδήλωση.
Για περισσότερες πληροφορίες: www.sgt.gr, press@sgt.gr

Η αφίσα είναι από το www.sgt.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "New Soul" της Γαλλίδας με εβραική/τυνησιακή καταγωγή Yael Naim.

Χαμένοι στη μετάφραση (της ψήφου)

Ποτέ δεν έχω συναντήσει τόσους σκεπτόμενους ανθρώπους, που κινούνται στον ευρύτερο χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς, να αναζητούν με αγωνία τι να ψηφίσουν. Η πρωτοφανής αμηχανία (και το ανικανοποίητο) του εκλογικού σώματος αποτυπώνεται βεβαίως και στις δημοσκοπήσεις, που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο “αβέβαιες” για την επιτυχία των προβλέψεων τους.

Η ανάγκη των μετριοπαθών ψηφοφόρων να ψηφίσουν τα δύο κόμματα που εγγυώνται από ιδεολογικής πλευράς (έστω και με τους λεονταρισμούς του Αντώνη Σαμαρά) την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, προσκρούει στην απέχθεια προς τις πρακτικές, τον λαϊκισμό και τη διαφθορά που αυτά αντιπροσωπεύουν, όπως αποτυπώνονται ανάγλυφα και στις “καλοδεμένες”, όπως φαίνεται, κατηγορίες εναντίον του Άκη Τσοχατζόπουλου. Και μάλιστα, αντίθετα από οτι βαυκαλίζονται οι σημερινοί ηγέτες τους, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του (πάλαι ποτέ) δικομματισμού είναι έτοιμοι να “τιμωρήσουν” το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, στερώντας τους την ψήφο, όχι μόνο λόγω των πεπραγμένων τους δια των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου, αλλά και για τη σημερινή τους πολιτεία.

Οι παλινωδίες Σαμαρά, που προσπαθεί να πείσει οτι η άρνηση του πρώτου μνημονίου και η ψήφιση του δεύτερου δεν αποτελεί μεγαλειώδη “κωλοτούμπα”, έχουν κάνει δώρο τους φανατικούς της σκληροπυρηνικής δεξιάς στον Καμμένο και στα άλλα όμορα κόμματα, ενώ έχουν απωθήσει και τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους της κεντροδεξιάς, που δεν γοητεύθηκαν ποτέ από το εθνικιστικό προφίλ του Φαήλου Κρανιδιώτη.

Από την άλλη, ο αήθης τρόπος με τον οποίον ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ “αποκαθήλωσαν” ή αποκήρυξαν τον Παπανδρέου, μετά την απόπειρα να γίνει δημοψήφισμα, έχει ενοχλήσει πολλούς παπανδρεϊκούς ψηφοφόρους (είτε μεταρρυθμιστές, είτε οπαδούς του “βαθέος παπανδρεϊσμού”, που ως κοινό χαρακτηριστικό είχαν οτι εκτίμησαν τον πρώην πρωθυπουργό ως σύγχρονο και έντιμο πολιτικό), σε βαθμό που μπορεί και να μην ξαναπεράσουν ποτέ έξω από την πόρτα του κόμματος. Όλοι αυτοί μπορεί να μην ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, όχι επειδή ο Παπανδρέου πολιτεύτηκε όπως πολιτεύτηκε, αλλά επειδή δεν είναι πια στην ηγεσία. Διαπίστωση που φαίνεται οτι συγκράτησε την Ιπποκράτους από το να εξοβελίσει “στο πυρ το εξώτερον” τους Παπακωνσταντίνου και Ραγκούση, με τις εντεινόμενες διαφοροποιήσεις.

Ακόμα χειρότερα, τα δύο κόμματα επιδεικνύουν την πιο ανερυθρίαστη συμπεριφορά, από πλευράς του στελεχιακού δυναμικού και του τρόπου με τον οποίον πολιτεύονται. Δεκάδες “προσωπικότητες” β’ διαλογής (κυρίως τηλεοπτικής) συνωθούνται για μια θέση στα ψηφοδέλτια, την ώρα που ελάχιστοι (σχετικά) αξιόλογοι άνθρωποι μπαίνουν στην πολιτική. Η αμετανόητα παλαιοκομματική πρακτική πολλών, με τις δεκάδες ρουσφετολογικές (ν)τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, προκάλεσε επιπλέον άπωση. Το ίδιο προκαλεί και η απόπειρα να ανέβουν οι τόνοι σε μια λαϊκίστικη και δικομματική αντιπαράθεση, που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου - τουλάχιστον για τους πολίτες, που συναισθάνονται την κρισιμότητα των στιγμών για τη χώρα.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα τεράστιο κενό στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, με ενίσχυση των άκρων - και ανυπολόγιστες συνέπειες στο πολιτικό σκηνικό. Ο προοδευτικός ψηφοφόρος, ενδεχομένως, μπαίνει στον πειρασμό να ψηφίσει τελικά ΠΑΣΟΚ, ως απάντηση στο μέτωπο ακροδεξιάς πλειοδοσίας που σχηματίζεται πλέον από 4 κόμματα: ”Ανεξάρτητοι Έλληνες” του Καμμένου, ΛΑΟΣ, Νέα Δημοκρατία με Βορίδη και Γεωργιάδη στις τάξεις της - και δυστυχώς και ναζιστική Χρυσή Αυγή, όλα με σοβαρές πιθανότητες να εκπροσωπηθούν στο κοινοβούλιο.

Η ανάγκη άλλωστε να σχηματιστεί μια βιώσιμη κυβέρνηση συνεργασίας, που θα μπορέσει να χειριστεί την κρίση, χωρίς μοιραίους κλυδωνισμούς, συνηγορεί σε αυτή τη λύση. Η αυτοδυναμία δεν είναι άπιαστος στόχος μόνο για τη ΝΔ, αλλά πιθανώς και οριακά δύσκολη και για τα δύο κόμματα μαζί. Ο κύριος Σαμαράς, που δεσμεύεται επιπόλαια και δημαγωγικά οτι δεν θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και θα επιμείνει σε επαναληπτικές εκλογές, ρισκάρει σοβαρά να εκτεθεί αργότερα, προκειμένου να συσπειρώσει τώρα τους οπαδούς του. Εκλογές πριν το τέλος Ιουνίου είναι δύσκολο να ξαναγίνουν, λόγω Πανελλαδικών - και είναι σχεδόν βέβαιο οτι οι δανειστές μας δεν θα επιτρέψουν μια παρατεταμένη ακυβερνησία, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην τύχη των χρημάτων τους και του ευρώ. Μια ισορροπημένη κυβέρνηση συνεργασίας, υπό τον κύριο Παπαδήμο (που δηλώνει οτι δεν επιθυμεί να επανέλθει) ή κάποιον αντίστοιχο του (όπως ενδεχομένως ο “υπερκομματικός” πρώην επίτροπος Σταύρος Δήμας), είναι σφόδρα πιθανή - και ενδεχομένως επιθυμητή από αυτούς τους ψηφοφόρους. Ωστόσο, για πολλούς η διάθεση για “τιμωρητική” ψήφο είναι δυνατότερη.

Από την άλλη, υπάρχουν και οι εναλλακτικές των μικρότερων, όμορων κομμάτων: Η Δημοκρατική Αριστερά θα είχε ξεφουσκώσει λιγότερο στα ποσοστά της, αν δεν είχε ακολουθήσει έναν “αντιμνημονιακό οπορτουνισμό” και μια πολιτική κακής ποιότητας συνεργασιών - παραμένει ωστόσο μια αξιοπρεπής λύση, εφόσον κανείς θέλει να επιβραβεύσει την πάλαι ποτέ “ανανεωτική πτέρυγα” του Συνασπισμού, με ποσοστά συγκρίσιμα με αυτά του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και του παραδοσιακά τρίτου ΚΚΕ (κάτι όχι υπερβολικό, αν είχε διατηρηθεί η δυναμική του πρώτου διαστήματος, με τις αθρόες διαρροές από το απογοητευμένο ΠΑΣΟΚ).

Η ψήφος στο κόμμα του κυρίου Κουβέλη εξασφαλίζει επιπλέον το οτι δεν θα ενισχυθεί εμμέσως η Νέα Δημοκρατία, καθώς το πρώτο κόμμα επωφελείται από όποια ψήφο σε μικρότερο κόμμα, δεν εκπροσωπηθεί τελικά στο Κοινοβούλιο (εκτός φυσικά από την αποχή, το λευκό και το άκυρο). Κάτι που δεν εγγυάται η ψήφος στους φιλελεύθερους σχηματισμούς, οι οποίοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σε κοινή κάθοδο, ώστε να πετύχουν την είσοδο στη Βουλή. Η αδυναμία αυτή ίσως αποδειχθεί “μοιραία”, τόσο για τον συνασπισμό Δράσης/ΦΙΣ με επικεφαλής τον κύριο Μάνο, όσο και για τη Δημοκρατική Συμμαχία της κυρίας Μπακογιάννη, που απελευθερωμένοι από δεσμεύσεις του παρελθόντος λένε πολλές αλήθειες και μαζί θα επιτύγχαναν ίσως ένα 4%, ικανό να δώσει κοινοβουλευτική διέξοδο στην ψήφο όσων ήθελαν να αποφύγουν τα δύο μεγάλα κόμματα, χωρίς όμως να ψηφίσουν “αντιμνημονιακά”.

Μια ακόμα “ουδέτερη” επιλογή είναι πάντα οι Οικολόγοι Πράσινοι, που διεκδικούν αυτή τη φορά με αξιώσεις την είσοδο τους στη Βουλή, με “αντιμνημονιακό” όμως μοτίβο και χωρίς να έχουν καταφέρει να αναδείξουν μερικά πρόσωπα ικανά να εμπνεύσουν την εμπιστοσύνη οτι δεν εκπροσωπούν μια απολύτως ερασιτεχνική προσπάθεια. Οι μικρότεροι σχηματισμοί, όπως η Κοινωνική Συμμαχία και το Άρμα Πολιτών, δεν δείχνουν να έχουν πιθανότητες για κάτι παραπάνω από συνεργασίες της τελευταίας στιγμής.

Αν κάτι είναι ευχάριστο σε αυτή την πασχαλινή προεκλογική περίοδο, είναι το γεγονός οτι οι Έλληνες εμφανίζονται κάπως πιο αισιόδοξοι για την τύχη της χώρας. Παραμένει αμφίβολο όμως αν έχουν αντιληφθεί, μαζί με τους εκπροσώπους που ετοιμάζονται να αναδείξουν, τι πρέπει να κάνουν(και πόση δουλειά πρέπει να ρίξουν) για να αποφύγουν στ’ αλήθεια την άτακτη χρεοκοπία. Η ελαφρότητα με την οποία ετοιμάζονται και πάλι να στείλουν απαράδεκτα (νεόκοπα και μη) στελέχη στο κοινοβούλιο, ούτε καν διαλέγοντας τους πιο άξιους, σοβαρούς και μεταρρυθμιστές από τα υπάρχοντα σχήματα, είναι άκρως ανησυχητική. Και απαισιόδοξη για το άμεσο μέλλον...

Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr, τα γραφήματα από τα www.thesalaminians.com και www.imerisia.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Alone In Kyoto" των Γάλλων Air, από το soundtrack του "Lost In Translation"

Από την αυτοκτονία στην κάλπη

Οι λόγοι που οδηγούν σε μια αυτοκτονία είναι εντελώς προσωπικοί - και ως τέτοιοι, στη σφαίρα του ιδιωτικού. Η επιβολή των αρνητικών συναισθημάτων και τελικά του θανάτου πάνω στη ζωή, δεν μπορεί ποτέ να είναι ευχάριστη ή επιθυμητή - και δύσκολα μπορεί να γίνει αντικείμενο δημόσιας συζήτησης. Επειδή όμως η πράξη του Δημήτρη Χριστούλα είχε ισχυρό αντίκτυπο στη δημόσια ζωή, οι πιθανές επιπτώσεις της έχουν σημασία.

Εξ όσων γνωρίζουμε, η περίπτωση του δεν είχε σχέση με κάποια ψυχική ασθένεια, πέρα ίσως από την ευρέως διαδεδομένη (και ενισχυόμενη από την κρίση) κατάθλιψη, ειδικά στην τρίτη ηλικία. Ως συνταξιούχος φαρμακοποιός, δεν είχε περιπέσει σε εξαθλίωση, ούτε είχε “πνιγεί στα χρέη”. Η απόφαση του να αφαιρέσει τη ζωή του, διαμαρτυρόμενος, ήταν απολύτως συνειδητή - και είναι απολύτως σεβαστή, ιδιαιτέρως μάλιστα επειδή δεν επέλεξε τη βία εναντίον άλλου, αλλά την αυτοθυσία, ώστε να στηρίξει τις προσωπικές του πεποιθήσεις.

Αν όμως η απόφαση του κερδίζει τον σεβασμό, αυτό δεν σημαίνει οτι κερδίζει και την εκτίμηση, πόσο μάλλον την αυτόματη έγκριση. Η αυτοθυσία από μόνη της δεν αρκεί, την ακολουθούν άλλωστε ιδιαιτέρως φανατικοί άνθρωποι, όπως οι καμικάζι διαφόρων ιδεολογιών, με τις οποίες σπάνια μπορεί κανείς να συμφωνήσει, χωρίς να βιάσει τη λογική και τη σφαιρική θεώρηση της πραγματικότητας.

Ήταν λοιπόν μια βαθύτατα πολιτική πράξη - και ως τέτοια πρέπει να κριθεί και να επικριθεί, από όσους δεν είναι σύμφωνοι μαζί της. Ο αυτόχειρας επέλεξε να αυτοκτονήσει με δραματικό τρόπο, στη μέση της πλατείας Συντάγματος και με το ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε, είναι προφανές οτι επιθυμούσε η πράξη του να σοκάρει, να “αφυπνίσει”, κατά την άποψη του - και ίσως και να αποτελέσει θρυαλλίδα περαιτέρω εξελίξεων.

Οι αναφορές του σε “κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου” και τα καλάσνικοφ, όπως και η προτροπή του “να πάρουν οι νέοι τα όπλα και να κρεμάσουν τους προδότες” αποτυπώνουν ανάγλυφα έναν ακραίο καφενειακό λόγο εύκολης καταγγελίας, που πάντοτε ενδημούσε, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, στη χώρα μας - αλλά με την οικονομική κρίση έχει ενταθεί σε μια μερίδα της κοινωνίας, που θεωρεί μάλιστα οτι αποτελεί και τη συντριπτική πλειοψηφία.

Η αντίληψη οτι όλα έβαιναν καλώς μέχρι το 2009, όσο το δανεικό χρήμα έρρεε και μοιραζόταν με διάφορους θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους, ενώ μετά “κάποιοι μας ξεπούλησαν”, αναδεικνύει την αδυναμία πολλών κοινωνικών στρωμάτων να αναλύσουν τις αιτίες της κρίσης και να κινηθούν διορθωτικά.

Η πράξη θα μπορούσε εύκολα να ξεχαστεί, αν δεν τροφοδοτούσε ακόμα περισσότερο τις επιφανειακές και επιπόλαιες αναλύσεις, που οδηγούν σε τέτοιου είδους κορώνες και στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, αναζητώντας πλέον και ευρεία κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Οι επικριτές του μνημονίου μπορεί να έχουν πολύ σοβαρά επιχειρήματα, ωστόσο κάτω από την ομπρέλα του “αντιμνημονιακού αγώνα” συνωθούνται όλοι όσοι εμφορούνται από απόψεις στα όρια της ανυποληψίας - και αυτό πρέπει να προβληματίσει.

Ο φανατισμός και το μίσος που εκφράζεται από πολλούς οπαδούς των διαφόρων κινημάτων, ευτυχώς δεν βρήκε τις επόμενες ημέρες, ιδιαίτερα μεγάλη ανταπόκριση σε διαδηλωτές και “αγανακτισμένους”. Η αυτοκτονία μάλλον “μούδιασε” την ελληνική κοινωνία - και ίσως έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα, από αυτά που επιδίωκε.

Ωστόσο, είναι σαφές οτι η “ηρωοποίηση” τέτοιων αντιλήψεων ενέχει κινδύνους, όχι μόνο γιατί μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για αλλεπάλληλες τέτοιες πράξεις, με σκοπό τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, αλλά γιατί μπορεί να πυροδοτήσει επεισόδια βίας, όχι αυτοθυσίας αυτή τη φορά, αλλά εναντίον όσων, αυθαίρετα, “είναι απέναντι”. Ήδη ένας ειδικός φρουρός δέχθηκε επίθεση, ένας σκηνοθέτης υπέστη ξυλοδαρμό “επειδή έμοιαζε με έναν προβεβλημένο δημοσιογράφο” (και μετά του ζητούσαν συγνώμη), μεθαύριο κάποιος μπορεί να πάρει ένα όπλο και να στραφεί εναντίον όποιων νομίζει οτι είναι “εχθροί του έθνους”. Και φυσικά, ο κάθε “νοικοκυραίος” ή νεοναζί μπορεί να θεωρήσει οτι έχει το ελεύθερο, μέσα στην αναμπουμπούλα, να “καθαρίσει” και μερικούς ενοχλητικούς μετανάστες.

Οι προπηλακισμοί και η βία δεν θα οδηγήσουν ποτέ σε κάτι καλύτερο, όσο κι αν κάποιοι βαυκαλίζονται οτι “μόνο μια εξέγερση θα καθαρίσει το τοπίο” - εκτός αν θέλουμε να υποβαθμίσουμε τη ζωή μας, σε βαθμό κακουργήματος, για τις επόμενες δεκαετίες. Οι σπασμωδικές αγριότητες δεν δείχνουν παρά ανωριμότητα, η αυτοδικία και ο νόμος του Lynch δεν μπορούν παρά να μας υποβιβάσουν ακόμα περισσότερο. Αντιθέτως, ο διαρκής αγώνας και κόπος για την εμβάθυνση των θεσμών, την απόδοση δικαιοσύνης, το ξερίζωμα νοσηρών και τριτοκοσμικών νοοτροπιών, είναι τα μόνα που μπορούν να οδηγήσουν μια (έστω ατελή και στρεβλή) δημοκρατία σε βελτίωση, στον σύγχρονο κόσμο.

Αν η ελληνική κοινωνία αισθάνεται (και δικαίως) οτι το επίπεδο της πολιτικής τάξης την “προδίδει”, είναι δική της απόλυτη ευθύνη να την αλλάξει - δεν θα το πράξει για λογαριασμό μας κανένας Αμερικανός ή Σουηδός. Και θα την αλλάξει μόνο με θετικές κινήσεις, εκτοπίζοντας τους “νοσηρούς” και αντικαθιστώντας τους με υψηλότερου επιπέδου πολιτικά σχήματα και εκπροσώπους, τους οποίους οφείλει να βρει και να αναδείξει. Αν δεν το κάνει, είναι άξια της τύχης της. Κι αν στις επερχόμενες εκλογές, που ανακοινώνονται σήμερα, ετοιμάζεται να επιβραβεύσει τους πιο λαϊκιστές (και να εξοστρακίσει τους όποιους μεταρρυθμιστές στα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα), όπως μπορεί να υποψιαστεί κανείς, τότε θα αποδείξει οτι δεν της φταίνε “οι πολιτικοί”. Αλλά η ίδια η αντανάκλαση της στον καθρέφτη...

H φωτό του κειμένου είναι από το wwww.epohi.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Altalena" του Ιταλού Lino Cannavacciuolo.

Αριστερό (και προοδευτικό) δεν είναι...

Αριστερό (και προοδευτικό) δεν είναι να θέλεις να διατηρηθεί η παρούσα κατάσταση στα media, με άναρχο τοπίο χωρίς αδειοδότηση για τα ηλεκτρονικά MME, με το σωσίβιο της κρατικής διαφήμισης για όσους έχουν “κονέ”, με άθλιες συνθήκες αξιοκρατίας και δεοντολογίας. Καλώς ή κακώς, πολλά από όσα συνθέτουν αυτή την παροιμιώδη “φούσκα” των εκατοντάδων εντύπων, ραδιοφώνων και καναλιών πρέπει να κλείσουν. Με την εφαρμογή κανόνων και για το καλό της κοινωνίας, του δημόσιου λόγου και της πολιτικής ζωής, αλλά και της δημοσιογραφίας και των ίδιων των δημοσιογράφων. Το να μάχεσαι για τις “θέσεις εργασίας”, προσπαθώντας να συντηρήσεις το νοσηρό τοπίο, είναι απλώς συντηρητικό.

Αριστερό (και προοδευτικό) δεν είναι να μην αντιλαμβάνεσαι την υποχώρηση των παραδοσιακών μέσων, σε σχέση με τα new media - πέρα από την ίδια τη διαπλεκόμενη κατάπτωση τους. Το να προσπαθείς να διατηρηθούν όλοι οι εργαζόμενοι, με τους ίδιους μισθούς, όταν ο τζίρος έχει πέσει κατακόρυφα, είναι απλά ανεδαφικό. Το να εξαγγέλεις ή να απειλείς διαρκώς με απεργίες, με κίνδυνο να κλείσουν και αυτά που έχουν μια σχετική οικονομική υγεία, είναι επικίνδυνο, γιατί απλώς ανοίγεις την πόρτα στα χειρότερα - αυτά που θα λειτουργούν εντελώς στο σκοτάδι και θα εκμεταλλεύονται ανέργους μη δημοσιογράφους, για ένα κομμάτι ψωμί.

Αριστερό (και προοδευτικό) δεν είναι να προσπαθείς να μοιράσεις την συρρικνωμένη πίτα, σε όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους. Ο “σοσιαλισμός” της αναξιοκρατίας και της μονοθεσίας, που υπαγορεύει να παίρνουν όλοι ένα “μισθουλάκι”, ανεξαρτήτως ικανοτήτων και προσφοράς, οδηγεί απλώς στη “σοβιετοποίηση”. Χωρίς κίνητρα και ανταμοιβή, καμία δουλειά δεν μπορεί να προοδεύσει, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης. Χίλιες φορές καλύτερα να υπάρχουν αξιοκρατικές διαδικασίες και παράλληλοι μηχανισμοί πρόνοιας για τους ανέργους, παρά ισοπέδωση και διάχυση της μετριότητας.

Αριστερό (και προοδευτικό) δεν είναι να αφήσεις την ευκαιρία της εξυγίανσης, με αφορμή την κρίση, να χαθεί. Είναι ώρα να τεθούν όρια και κανόνες στους ιδιοκτήτες μέσων, προδιαγραφές και αξιολόγηση στη δημοσιογραφική δουλειά, λογοδοσία και έλεγχος στην απατεωνία και στη μπουρδολογία. Είναι ώρα να τεθούν κριτήρια και προσόντα για την εγγραφή στις δημοσιογραφικές ενώσεις (που δεν πρέπει να είναι μόνο φορείς συνδικαλιστικών διεκδικήσεων) και για την κατάληψη διευθυντικών θέσεων. Είναι ώρα για απόλυτη διαφάνεια και αποκάλυψη των κάθε είδους “dangerous liaisons”.

Αριστερό (και προοδευτικό) δεν είναι να ψηφίζεις εκπροσώπους που δεν κάνουν τίποτα από τα παραπάνω, αλλά αναλώνονται σε γενικόλογες επιθέσεις κατά του μνημονίου, της τρόικας και των άλλων δεινών - από διάφορες ιδεολογικές τοποθετήσεις. Υπάρχει και το “unfollow”.

Αριστερό (και προοδευτικό) είναι, για να παραφράσω το Νίκο Πορτοκάλογλου, να κάνουμε όλοι τη δουλειά μας, όχι μόνο “καλά”, αλλά πολύ καλύτερα από πριν - κοπιάζοντας ακόμα περισσότερο.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για τo www.metarrythmisi. wordpress.com, χωρίς να σημαίνει οτι συμφωνώ με τις πολιτικές θέσεις του.

Η φωτό είναι από το www.koutipandoras.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Follow Me" της Αμερικανίδας Maia Vidal.

Η γλώσσα του σώματος

Η άνοιξη είναι πάντα μια σκληρή εποχή - σαν τη γέννηση. Το “εγώ” κάνει την εμφάνιση του δυναμικά - κάτι όχι απαραίτητα κακό, αν πρόκειται για την πρωτοβουλία και όχι για την απληστία.


Το ίδιο δυναμικά κάνει την εμφάνιση του και το σώμα. Είναι σα να ξυπνάει κάθε κύτταρο, σα να διεκδικεί τη θέση του στον ήλιο, είτε είναι καλοήθες, είτε όχι - και να αντανακλά την εσωτερική ομορφιά ή χυδαιότητα. Τα κορίτσια ανακαλύπτουν πάλι την κίνηση, το δέρμα εκτίθεται πάλι στον ήλιο, τα ντεκολτέ ελευθερώνονται. Δειλά, αβέβαια ή προκλητικά, η άνοιξη ανοίγει τα μάτια στη ζωή.

Με τον ίδιο τρόπο όμως, αποκαλύπτει και τις καλά κρυμμένες παθογένειες. Το ελαφρύ ντύσιμο αποκαλύπτει όσα ο χειμώνας έκρυβε, τα βαθιά και εσωτερικά. Βλέπει κανείς πολιτικά στελέχη να βγαίνουν από επίσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου - και αναρωτιέσαι πόσο σύμπλεγμα μπορεί να κρύβει ένα τόσο ωραιοπαθές περπάτημα.

Πίσω από τη δημόσια παρουσία κρύβεται πολλές η ψωνάρα. Αλλά και πίσω από την ιδιωτική ωραιοπάθεια, η αδυναμία να σταθμίσει κανείς τα μέτρα του - και να αποφύγει τη μεγαλύτερη ίσως “ασθένεια” του ανθρώπου, το υπέρμετρο παραμύθιασμα.

Όσο ωραία είναι η ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου, άλλο τόσο συγκλονιστική είναι η ανάγκη για προσωπική καλλιέργεια της συναισθηματικής ισορροπίας. Στο οτι οι άνθρωποι είμαστε αφόρητα τεμπέληδες στην αυτοβελτίωση, μπορούμε ίσως να βρούμε την απάντηση σε πολλά προσωπικά και συλλογικά δεινά.

Η ομορφιά της ζωής πάντως είναι αδιαμφισβήτητη. Όποιος μπορέσει να ζήσει την προσφορά της άνοιξης, μπορεί ενδεχομένως να δρέψει τους καρπούς του θερισμού.









H φωτό είναι από το www.games.sina.com.cn και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Feel Like Making Love" της Αμερικανίδας Marlena Shaw.

Με μουσικές που δυναμώνουν την ψυχή...

Με μουσικές που δυναμώνουν την ψυχή, την Πέμπτη το βράδυ, μετά τις 9μμ, θα τα ξαναπούμε στη Ζέα. Ή μάλλον θα τα ξανακούσουμε, χωρίς λόγια...













H αφίσα είναι από το Okio και το εξώφυλλο από το www.soulfunk80s.blogspot.com

To post συνοδεύεται από το "The Groove" του Αμερικανού Rodney Franklin.

Ημερίδα για τη σχολική βία

Για ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, που είναι εν πολλοίς άγνωστο στο ευρύ κοινό, διοργανώνεται ημερίδα, από το Ευγενίδειο Ίδρυμα και το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ομολογώ οτι περιμένω να ακούσω με ενδιαφέρον αυτά που θα πουν οι επιστήμονες, για το τόσο τραυματικό (και απαράδεκτο) φαινόμενο του bullying και της ενδοσχολικής βίας.



Στόχος της Ημερίδας είναι η ενημέρωση των υπευθύνων Αγωγής Υγείας, των Διευθυντών και Συμβούλων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, των Διευθυντών Γυμνασίων και Λυκείων, των Εκπαιδευτικών, των φοιτητών, των μαθητών, αλλά και των γονέων, για το φαινόμενο της βίας στα σχολεία.

Θα έχω την τιμή να συντονίσω τη συζήτηση, την Τετάρτη, στις 6μμ, στο Ευγενίδειο. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.












H πρόσκληση είναι από το Ευγενίδειο Ίδρυμα και το εξώφυλλο από το www.rateyourmusic.com

Το post συνοδεύεται από το "It 's Your Thing", στη διασκευή των Αμερικανών Dyke and the Blazers.

Ο ακροατής δικαιούται τα καλύτερα...

1. I did it My Way: O παραγωγός ραδιοφώνου (ή πιο σωστά ο ραδιοφωνικός dj, όπως αποκαλείται σε Ευρώπη και Αμερική - το “producer” έχει άλλη έννοια), πρέπει, όπως είπε κάποτε και ο Νίκος Μουρατίδης, “να ξέρει τι μουσική βάζει, τι έβαλε πριν, τι θα βάλει μετά - και γιατί”, ανάλογα βεβαίως με τη συνταγή του καθενός. Ελπίζω να μην αναγκαστώ να κάνω ποτέ ραδιόφωνο με playlist, για βιοποριστικούς λόγους. Η μουσική θέλω να είναι πάντοτε δική μου επιλογή, για να μπορώ να εκφραστώ, να “φτιαχτώ” - και να την χειριστώ επιδέξια. Στα 23 χρόνια που κάνω ραδιόφωνο, δεν είχα ποτέ μουσικό επιμελητή, ούτε σε δημοσιογραφικές εκπομπές, εκτός από τότε που ήμουν στον Antenna - και έπρεπε να υπάρχουν επιλογές από το ελληνικό ρεπερτόριο, το οποίο δεν κατέχω επαγγελματικά.


2. I got No Use for you: Είμαι πολύ αυστηρός με τους dj, είτε του ραδιοφώνου, είτε των χώρων διασκέδασης. Dj με 200 τραγουδάκια στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου (και άλλα τόσα downloads) ή μερικές χιλιάδες ατάκτως εριμμένα σε ένα computer, δεν γίνεται. To να παίζεις μουσική για τη διασκέδαση των άλλων, προϋποθέτει ενασχόληση χρόνων, εμβάθυνση σε δισκοθήκη που έχει χτιστεί βήμα-βήμα - και διαρκή περιέργεια για το καινούργιο κι αυτό που δεν ξέρεις. Πρόγραμμα με χιλιοειπωμένα κλισέ, προφανείς συνταγές και επιτυχίες χωρίς καμία άποψη και πρόταση, δεν αξίζει τον κόπο. Από την άλλη, εμμονικοί, “πουρίστες” και όσοι αδιαφορούν για τη διασκέδαση του κοινού τους, είναι επίσης απορριπτέοι. Ελπίζω να είμαι το ίδιο αυστηρός με τον εαυτό μου - αλλά αυτό είναι στην κρίση του κοινού.

3. You got the Best Of My Love: Ο ακροατής δικαιούται τα καλύτερα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην του προσφέρεις μόνο αυτά που αξίζουν τον κόπο (πάντα κατά την άποψη σου), αυτά που επιβίωσαν στο χρόνο και είναι ακόμα σύγχρονα και λαμπερά, αυτά που συνιστούν την καλύτερη επιλογή, τα οποία θα ήθελες να ακούσεις κι εσύ. Οι πειραματισμοί είναι απαραίτητοι, γιατί προσφέρουν την έκπληξη - πρώτα από όλα στον ίδιο τον dj, φτιάχνοντας του τη διάθεση και τη δημιουργικότητα. Ωστόσο, πρέπει να γίνονται με φειδώ - και όχι με β' διαλογής κομμάτια. Πολλές φορές λέω χαριτολογώντας, οτι μου επιτρέπω “δέκα αποτυχίες το εξάμηνο”, σε καθημερινή εκπομπή. Υπάρχουν εκατομύρια κομμάτια, τα οποία δεν συνιστούν απώλεια, αν δεν τα ακούσουμε ποτέ στη ζωή μας. Οφείλουμε, κατά το δυνατό, να “προστατεύσουμε” τον ακροατή, από αυτά.

4. One Love: Δεν αποδέχθηκα ποτέ τους διαχωρισμούς μεταξύ δημοσιογράφου και παραγωγού, για μένα τουλάχιστον. Δεν μπορούσα ποτέ να με εκφράζει είτε ο “ξύλινος λόγος” αυτού που έχει μόνο πολιτική, αλλά καμία αισθητική άποψη, ούτε η δυνατότητα να ψυχαγωγείς τον ακροατή, αλλά να μη μπορείς να σχολιάσεις την επικαιρότητα. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως οτι πρέπει όλοι να έχουμε “διττή” προσωπικότητα - την οποία άλλωστε πλήρωσα πολλές φορές, καθώς πολλά μέσα ακολουθούν τα στερότυπα και μπερδεύονται όταν το προφίλ είναι πιο σύνθετο. Πιστεύω οτι πρέπει να μαθαίνουμε καλά τους κανόνες που διέπουν κάθε μέσο και αν μπορούμε, πρέπει να απευθυνόμαστε και στη σκέψη και στο συναίσθημα του ακροατή - η παρέμβαση που με ενδιαφέρει είναι και του λόγου και αισθητική.

5. Give Peace A Chance: Δεν λαμβάνω ποτέ υπόψιν μου την προσπάθεια ακροατών να “μου επιβάλουν το δικό τους”, κυρίως στο θέμα των σχολίων - αν και μερικές φορές κάποιοι αγενείς ή υβριστικοί μου χαλάνε το κέφι. Είναι εντυπωσιακό το πώς αφελείς ή αντιδημοκρατικοί άνθρωποι παίρνουν τηλέφωνο, όχι για να διαμαρτυρηθούν λέγοντας το επιχείρημα τους, αλλά προσπαθώντας να “απαγορεύσουν” την άποψη ή την κριτική μου, ως “αθέμιτη” - στην ΕΡΤ μάλιστα “επειδή πληρώνουν”. Με τα τραγούδια, το φαινόμενο περιορίζεται στην (πολύ πιο συμπαθητική) εμμονή με κάποιες επιτυχίες - κάτι που έχει νόημα, μόνο με καινούργιες παραγωγές. Αν μπορώ και μου ταιριάζει στο πρόγραμμα, ικανοποιώ τις παραγγελίες.

6. Love Rears Its Ugly Head: Τα τραγούδια, σε μια δημοσιογραφική ή/και μουσική εκπομπή ΔΕΝ είναι “γέφυρες”. Πόσο μάλλον, ΔΕΝ είναι “χαλιά”, για να πατάμε επάνω τους ασύστολα, καταστρέφοντας τα - είναι έργα τέχνης και ως τέτοια πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Προσπαθώ να μη μιλήσω ποτέ (συνειδητά τουλάχιστον) πάνω σε στίχο, αλλά μόνο στο τέλος ενός κομματιού και λίγο στην εισαγωγή του επόμενου. Αν (σπάνια) πρέπει να μιλήσω πολύ, διαβάζοντας ίσως κάποιο κείμενο, επιλέγω το κενό ή ένα ορχηστρικό κομμάτι. Οι κραυγές του λαϊκισμού στην πρωινή ζώνη, οι σαχλαμαρίτσες των ντουέτων και οι ακκισμοί, η τσίχλα στο στόμα και στη σκέψη, ο ανολοκλήρωτος και χαοτικός λόγος, που “τραγουδάει” και δεν βάζει ποτέ τελεία - όλα αυτά ανήκουν σε ένα ραδιόφωνο που δεν με εκφράζει καθόλου - και νομίζω όποιον έχει ακούσει ραδιόφωνο στον δυτικό κόσμο.

7. The Rebirth Of The Cool: Δεν μου άρεσαν ποτέ οι περιορισμοί σε ένα μουσικό ύφος, γλώσσα ή είδος, όταν είναι διαθέσιμος ένας ωκεανός παγκόσμιας παραγωγής - εκτός φυσικά από ένα γενικό προφίλ, που οφείλει να έχει κάθε σταθμός. Ψάχνω πάντα τις διαφορετικές μουσικές, δεν στέκομαι στις επιτυχίες μόνο, δεν θεωρώ οτι το πρωί πρέπει - σώνει και καλά - να είμαι μονίμως σε “up tempo” διάθεση, για “να ξυπνήσει ο ακροατής”. Αν και βραδυνός τύπος, θεωρώ πάρα πολλά κομμάτια ιδανικά για το πρωινό ξύπνημα - και χαίρομαι που τώρα έχω την ευκαιρία να τα βάλω, με την ανατολή. Είμαι οπαδός του "Πολιτισμού του Adagio", του αείμνηστου Κώστα Γιαννουλόπουλου, που κάθε πρωί στο Τρίτο έριχνε “ένα πέπλο ηρεμίας πάνω από την πόλη”. Η πρόταση μου, στο μεγάλο κοινό του πρωινού, είναι διαφορετική - και ελπίζω να εκτιμηθεί ως τέτοια, ακόμα κι αν δεν έχει “εμπορική επιτυχία”.

8. Give It To Me Baby: Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν προετοιμασία, αλλά και εξαιρετική απόδοση, επί ένα δίωρο. Η δουλειά μας είναι "κυβερνητική", μπροστά σε ένα κόκπιτ, που (ακόμα κι αν δεν περιλαμβάνει την κονσόλα) περιλαμβάνει σίγουρα μικρόφωνο και υπολογιστή - και απαιτεί πλήρη συντονισμό, του τι θα πεις, πότε και πώς θα το πεις, πόσο θα “συγχρονιστείς” με το κομμάτι που παίζει από κάτω σου, πώς θα τα δέσεις όλα αυτά. Ταυτόχρονα με τροφοδοσία κομματιών, επικοινωνία μέσω τηλεφώνου, μηνυμάτων, κοινωνικών δικτύων - και διάβασμα εφημερίδων. Είναι ένα κοπιαστικό performance, αν είσαι σε καλή “φυσική κατάσταση” και όλα δέσουν σωστά. Χώρια η κρίσιμη συνεργασία με το “έτερον ήμισυ” της προσπάθειας, τον ηχολήπτη. Αυτό όμως είναι και η γοητεία του ζωντανού ραδιοφώνου...

9. Just The Way You Are: Θεωρώ αδιανόητο να μην αποδίδω ότι διαβάζω στις πηγές τους. Η λογοκλοπή, εξαιρετικά συνήθης στο ελληνικό ραδιόφωνο, είναι απαράδεκτη - κυρίως για τη δουλειά των συναδέλφων και των μέσων/blog/social media, στα οποία αναφερόμαστε. Αν καμιά φορά, εν τη ρύμη του λόγου, ξεχνάω να αναφερθώ, επιστρέφω. Αν δεν το πάρω χαμπάρι (γιατί μπορεί να συμβεί και αυτό, στην ένταση του περιορισμένου χρόνου), πάρτε με τηλέφωνο να μου το επισημάνετε.

10. Give Me The Sunshine: Μελαγχολικά τραγούδια υπάρχουν πολλά και εξαιρετικά. Όπως επίσης, η ειδησεογραφία, ειδικά στην εποχή της κρίσης, έχει πάρα πολλές δυσάρεστες αναφορές - και η “τροφή για σκέψη” δεν είναι πάντα ευκολοχώνευτη. Η “σούμα” όμως πρέπει να είναι, κατά την άποψη μου, φωτεινή και αισιόδοξη - κι αυτό βγαίνει κυρίως από το κέφι με το οποίο κάνεις τη δουλειά σου και τον σεβασμό προς τον δέκτη της. Ο ακροατής βρίσκεται εκεί για να του φτιάξεις το κέφι, να του προσφέρεις αισθητική απόλαυση, να τον οπλίσεις με εσωτερική ηρεμία, ανάταση και ελπίδα. Αν δεν το μπορείς (όσο και δύσκολα να είναι τα πράγματα), σε μια από τις πιο ηλιόλουστες χώρες του κόσμου, καλύτερα να πας σπίτι σου...












Ο δεκάλογος αυτός γράφτηκε για να δημοσιευτεί στο TV Box της περασμένης Παρασκευής.

H φωτό είναι από το www.teesdiary.wordpress.com και το λογότυπο από το www.ert.gr

To post συνοδεύεται από 10 κομμάτια, μέσα στο κείμενο. Ανακαλύψτε τα - και στη διάρκεια των επόμενων 10 ημερών, διάσπαρτα μέσα στην εκπομπή...