Blue moon

Με μάλλον στυφή γεύση φεύγει το 2009. Η χρονιά που άρχισε στον απόηχο της εξέγερσης του Δεκέμβρη, “πνίγηκε” μέσα στην οικονομική κρίση και τελειώνει με την σφοδρή αντίδραση της πιο καθυστερημένης πολιτικά και αισθητικά μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι σε μια ακόμα προεκλογική υπόσχεση του ΠΑΣΟΚ - και στο φόβο που προκαλεί η πιθανότητα να κλέψει την "πελατεία", η ΝΔ του Σαμαρά.

Είναι 10 χρόνια σχεδόν από την ανεκδιήγητη (αντισυνταγματική) “μάχη για τις ταυτότητες”, που είχε ξεσηκώσει ο Χριστόδουλος (και είχε υπογράψει και ο Καραμανλής, για να μην ξεχνιόμαστε) και σχεδόν 20 από τα “συλλαλητήρια των μακεδονομάχων” - κι έχει κανείς την αίσθηση οτι δεν έχουμε διανύσει και μεγάλη απόσταση: Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει δυσκολία να αποδεχθεί ή δείχνει οτι δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του ανθρωπίνου δικαιώματος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μπορεί να καταλάβει οτι ένα παιδί που γεννιέται σε αυτή τη χώρα έχει δικαίωμα να έχει μια υπηκοότητα (=ιθαγένεια στην πράξη) ή μια πατρίδα. Κι όπως ακριβώς και με τις ταυτότητες και την αποφυγή διακρίσεων (και με τη συλλογή υπογραφών που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα), οτι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα ή υποκείμενα στη θέληση της πλειοψηφίας, όπως εκ του πονηρού υποδεικνύεται με την ακροδεξιά πρόταση για δημοψήφισμα (για να ειπωθεί όσο πιο “λιανά” γίνεται, δεν μπορούμε να μαζευτούμε και να ψηφίσουμε οτι θα στερούμε ανθρώπινα δικαιώματα από συνανθρώπους μας - γιατί εκτός των άλλων έχουμε υπογράψει και διεθνείς συμβάσεις, για την προστασία τους). Είναι κι αυτό ένα σημάδι της επικίνδυνης δημαγωγίας και του λαϊκισμού, να “προσφεύγει” δήθεν στην άμεση δημοκρατία, η πιο αντιδημοκρατική πτέρυγα του πολιτικού συστήματος...

(Όσο για τις λεπτομέρειες του νομοσχεδίου, δεν είναι της παρούσης. Οι πληροφορίες μου λένε οτι είναι σε μεγάλο βαθμό προιόν αποδοχής των προτάσεων της πιο αξιόπιστης ΜΚΟ για το θέμα των μεταναστών, της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Περισσότερες φωνές αντίδρασης εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.)


Όποιος κινείται στην αγορά, ξέρει οτι αυτοί οι τελευταίοι μήνες του 2009 είναι όλο και χειρότεροι - η πτώση του τζίρου κινείται στην τάξη του 30 με 40%. Οι πάντες είναι “σφιγμένοι”, ρευστότητα δεν υπάρχει, ο κόσμος δυσκολεύεται να καταναλώσει. Υπό άλλες συνθήκες, θα έλεγε κανείς οτι αυτό το σοκ χρειαζόταν σε μια υπερκαταναλωτική Δύση (και κυρίως σε μια νεοπλουτική και ακριβή Ελλάδα) - αλλά το σύστημα της οικονομίας δεν έχει τη δυνατότητα να επαναπροσδιορισθεί αυτόματα, με βάση τα καινούργια δεδομένα, ιδιαίτερα όταν απέχει πολύ από το να είναι ένα “καλολαδωμένο γρανάζι”. Μεγάλα θύματα οι πρώην εργαζόμενοι, αυτοί που έμειναν άνεργοι, γιατί τους πήρε μπάλα η συρρίκνωση της αγοράς - ας μην ξεχνάμε οτι η ανεργία οδηγεί σε πολύ πιο μακροπρόθεσμες βλάβες στην υγεία από οποιοδήποτε άλλο ψυχικό πλήγμα, καθώς η αυτοεκτίμηση πλήττεται βάναυσα και δεν επανέρχεται, ίσως, ποτέ...

Το 2010 αναμένεται ακόμη πιο άγριο - κι εκεί θα φανούν και οι αντοχές μιας κοινωνίας, που υπέμεινε μέχρι τώρα την κατρακύλα της χώρας και αναζήτησε την πολιτική αλλαγή, απαιτώντας “άμεση διόρθωση της πορείας”. Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να χρεωθεί στα “ευχάριστα” του 2009 (που απέτρεψαν και την επανάληψη μιας έκρηξης λαϊκής οργής τον Δεκέμβρη), από την άλλη πλευρά όμως, τίποτε ακόμη δεν έχει αλλάξει - τίποτε δεν έχει φτάσει “προς τα κάτω”, ώστε να δει ο πολίτης την ουσιαστική διαφορά.

Υπό αυτή την έννοια, η δεκαετία που (δήθεν - το πραγματικό τέλος της δεκαετίας είναι 31 Δεκεμβρίου 2010) τελειώνει, θα μπορούσε να ιδωθεί ως “μισογεμάτο ποτήρι”: Μετά από την 11η Σεπτεμβρίου και μια οκταετία Μπους, η αλλαγή επήλθε και επιτέλους η Αμερική εμφανίζει ένα πιο ανθρώπινο και προοδευτικό πρόσωπο προς την υφήλιο. Ωστόσο, ο νομπελίστας Ομπάμα έχει ακόμα τεράστιες προσδοκίες να εκπληρώσει - μια από αυτές είναι και η σοβαρή δέσμευση για περιβαλλοντικό φρένο στη ρύπανση ενός πλανήτη, που παριστάνει οτι δεν θα καταστραφεί σύντομα και οτι οι Κοπεγχάγες είναι περιττές...

Το 2009 κλείνει με μια πανσέληνο, το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου - και μάλιστα με έκλειψη σελήνης. Επιπλέον, είναι η δεύτερη πανσέληνος μέσα στον ίδιο μήνα και αυτό, κατά την επικρατούσα πλέον ερμηνεία, είναι ο ορισμός του “blue moon”. Το αν το θλιμμένο φεγγάρι θα μας φέρει μια λιγότερο θλιμμένη χρονιά, μένει να φανεί. Καλή χρονιά σε όλους!



Υ.Γ. Το 2009 κλείνει και με έναν απολογισμό αυτού του blog (που κοντεύει το χρόνο), με τα 20 καλύτερα(;) post - προσπάθησα να επιλέξω αυτά που προκάλεσαν τα περισσότερα κολακευτικά ή μη σχόλια και προτιμήθηκαν (με συνδέσεις) από άλλους. Θα τα βρείτε, δεξιά σας, στο roll bar.






Oι φωτό είναι από το www.astronomy-pictures.net και το www.wicn.org

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική εκτέλεση του κλασικού Blue Moon, από την Αμερικανίδα Carmen McRae.

Avatar στον “πολιτισμό των μετόχων”...

Είναι αυτή η ταινία που αλλάζει το (χολυγουντιανό) σινεμά; Η απάντηση μου είναι ναι - για τον απλούστατο λόγο οτι η εικαστική πανδαισία που πρσφέρει στον θεατή επαναπροσδιορίζει απολύτως την έννοια του production design. Οι “καλιτέχνες” του Χόλιγουντ δεν έχουν πια μόνο τη δυνατότητα να καθηλώνουν (και τρισδιάστατα) τον θεατή με εικόνες απίστευτης ομορφιάς, αλλά και να δημιουργούν χωρίς “φυσικά υλικά” (ούτε καν μακιγιάζ) έναν κόσμο υπέρτατης αρμονίας - σχεδόν ζηλευτό, παρά το οτι είναι εξωτικά άγριος. Ο πλανήτης Πανδώρα, στον οποίον εκτυλίσσεται η νέα ταινία του James Cameron (τη σχεδίαζε πάνω από δέκα χρόνια, ώσπου να εξελιχθεί η τεχνολογία με την οποία θα την πραγματοποιούσε) είναι μια εξωπραγματική ζούγκλα, με τεράστια δέντρα, βράχους που αιωρούνται, τέσσερα φεγγάρια - και μια “μαγική” οικολογική ισορροπία μεταξύ χλωρίδας και πανίδας (όπως άλλωστε, στην ουσία, κάθε ολοκληρωμένο οικοσύστημα).


Για κακή τύχη αυτής της παρθένας φύσης, το υπέδαφος περιλαμβάνει κι ενα σπάνιο πέτρωμα, που οι γήινοι (έχοντας ήδη καταστρέψει τον δικό τους πλανήτη) αποτιμούν προς 20 χιλιάδες δολλάρια το κιλό. Όπως είναι απολύτως “φυσικό” για τον πολιτισμό μας, η εταιρεία τάδε - ας πούμε κάτι σαν την διαβόητη Halliburton - έχει αρχίσει και εκμεταλλεύεται (όπως επιτάσσει "το κέρδος των μετόχων") τον πλούτο της Πανδώρας, μεταφέροντας εκεί, μεταξύ άλλων, και εκατοντάδες μισθοφόρους στρατιώτες και τον εξοπλισμό τους, με την εντυπωσιακή (αλλά όχι εξωπραγματική) τεχνολογία του 2154. Παραλλήλως όμως, με στόχο τη “διπλωματική επίλυση” των τριβών από την αποικιοκρατική εκμετάλλευση (λέγε με κατασκοπεία), έχει θέσει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα “Avatar”, με τη βοήθεια του οποίου οι επιστήμονες μπαίνουν μέσα σ’ ένα “δανεικό” ή “εικονικό” σώμα των ιθαγενών, ώστε να τους πλησιάσουν και κατανοήσουν καλύτερα. Ο ήρωας μας είναι ένας από αυτούς τους εθελοντές...


Πάντοτε με συγκινούσε η μελλοντολογία και οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας (μια από τις αγαπημένες μου είναι το "Blade Runner" του Ridley Scott) - αλλά σπάνια με ικανοποιούσε διανοητικά και αισθητικά το αποτέλεσμα. Τα χολυγουντιανά έπη τύπου Star Wars ή οι τριλογίες φαντασίας τύπου “Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών” δεν μου έλεγαν ποτέ τίποτα - ούτε οι ταινίες καταστροφής, με τα εντυπωσιακά εφέ, όπως ο Τιτανικός (του ιδίου) ή το 2012.

Τούτο εδώ όμως είναι ένα κινηματογραφικό ποίημα - αν ξεπεράσεις τα (αναπόφευκτα όπως φαίνεται για Χόλιγουντ) σεναριακά κλισέ, που εγγυώνται τις εισπράξεις, μια άτοπη αναφορά στους “πεζοναύτες που εδώ δεν πολεμούν για την ελευθερία” ή τις δεξιές σαχλές κριτικές, που κατηγορούν τον σκηνοθέτη για ανύπαρκτη έλλειψη πολιτικής ορθότητας. Και είναι κι ένα σύγχρονο πολιτικό, αντιρατσιστικό και οικολογικό statement, που το ζείς έντονα και τρισδιάστατα και αναμένεται να έχει ιδιαίτερα μεγάλη και σημαντική απήχηση στα αφελή και απολιτίκ κοινά πολλών δυτικών χωρών - καθώς κάνει “ανάγλυφα μισητή” τη σύγχρονη μηχανή του πολέμου, που διαθέτουν οι Αμερικανοί και οι άλλες ισχυρές χώρες. Τα “σιδερένια έντομα”, τα εντυπωσιακά ελικόπτερα (σύμβολο της σύγχρονης στρατιωτικής ισχύος), αντί να προκαλούν ενθουσιασμό στα πλήθη των θεατών, είναι τώρα απεχθή - όργανα μιας απίστευτης σκληρότητας, που καταστρέφουν την ομορφιά και παραπέμπουν στη συγκλονιστική σκηνή με υπόκρουση τις “Βαλκυρίες”, στο “Αποκάλυψη Τώρα”...


Ένα βήμα πιο πέρα από το “Χορεύοντας με τους Λύκους” (καθώς ο ήρωας μας ενώνεται και βιολογικά με τους ιθαγενείς Navi), με αναφορές στις αποικιοκρατικές θηριωδίες στην Αμερική και στην Αφρική, με εικόνες που παραπέμπουν στο Βιετνάμ (εμπρησμός της ζούγκλας) και στις σύγχρονες επιχειρήσεις στο Ιράκ και αλλού, η ταινία του Cameron ανατρέπει τις ισορροπίες στην κινηματογραφική γραφή της περιπέτειας. Ο θεατής σιχαίνεται που είναι άνθρωπος - και αποξενώνεται από το ίδιο του το είδος, όπως και ο πρωταγωνιστής. Μοχλός διαμόρφωσης μιας - πολύ σημαντικής στην εποχή της κλιματικής αλλαγής - οικολογικής συνείδησης, το “Avatar” καταγγέλει τον ιμπεριαλισμό “από μέσα”, βάζοντας τον ανθρωπισμό στη σωστή του διάσταση: Όχι αυτή που λέει οτι η “πρόοδος με βάση την ικανοποίηση των μετόχων” είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα - αλλά αντίθετα, αυτή που λέει οτι ο σεβασμός στη φύση και σε όλες της τις δημιουργίες είναι η μόνη ιδεολογική πυξίδα για την ισορροπημένη ανάπτυξη (και επιβίωση) του ανθρώπου...


Έχουν περάσει δέκα χρόνια, από την τελευταία φορά που μια ταινία επιστημονικής φαντασίας (το “Matrix”) συνόψιζε σε μια παρλάτα, την πραγματική φύση του ανθρώπινου είδους: “Αντίθετα με τα υπόλοιπα θηλαστικά, εσείς αναπαράγεστε συνεχώς, ώσπου καταστρέφετε όλους τους φυσικούς πόρους στο περιβάλλον σας - και η μόνη λύση είναι να μεταφερθείτε κάπου αλλού. Μόνο ένας οργανισμός συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο: Ένας ιός... Το ανθρώπινο είδος είστε μια ασθένεια, ένας καρκίνος του πλανήτη - είστε μια επιδημία.” Μόνο που εκεί, τα λόγια εξέφερε ο “εκπρόσωπος” των μηχανών, των αυτουργών της ολοκληρωτικής καταπίεσης. Στην πρώτη απτή απόδειξη της τεχνολογικής ανωτερότητας του 21ου αιώνα, η πικρή σοφία για τον συνεχιζόμενο εκτροχιασμό του πολιτισμού μας εκπέμπεται από τους αδύνατους ιθαγενείς μιας πολύ δυνατής πραγματικότητας - της ίδιας της φύσης...



To εντυπωσιακό trailer, με την πρωτοποριακή τεχνολογία της ταινίας.





"Επί του πιεστηρίου": Μια άλλη άποψη (όχι πολύ διαφορετική) στο seagazing.

Οι φωτό είναι από τα www.avatartrailer.com, www.filmofilia.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από ένα εξαίσιο μουσικό κομμάτι, που μου έκανε αμέσως το συνειρμό: To ομώνυμο τραγούδι, από ατο τελευταίο άλμπουμ των Βρετανών Roxy Music, το Avalon. Μπορείτε να το απολαύσετε και σε video εδώ.

"Aum Shanti"

Την ώρα που ανεβαίνουν οι στροφές και κοκκινίζει το πρόσωπο, σκέφτομαι αυτές τις δύο λέξεις, που πρόσφατα έμαθα τι σημαίνουν: “Ειρήνη, αληθινέ εαυτέ” - αν το λέω σωστά.


Ο διάλογος, δημόσιος ή ιδωτικός - η ικανότητα επικοινωνίας τελικά - είναι δύσκολος. Ο καθείς επιβάλλει την αλήθεια του, το εγώ - ακόμα και τη γελοιότητα του, που δεν αναγνωρίζει. Η γλώσα, ο Λόγος (με Λ κεφαλαίο) είναι εργαλείο πολύτιμο, που υποτάσσεται όμως στη “γλώσσα του σώματος”, την εσωτερική ανάγκη για έκφραση των συναισθημάτων και των συμπλεγμάτων.

Πάντα θαύμαζα, ενδομύχως, την αυτοκυριαρχία που έδειχναν να δίνουν οι ανατολίτικες τεχνικές. Είναι η γιόγκα μια μορφή θρησκείας; Όταν σου ζητούν να επαναλάβεις μια δόνηση, ένα “μάντρα”, δεν απευθύνεσαι σε ένα “Θεό”, έστω κι αν είναι ο “αληθινός εαυτός” ή το σύμπαν; Όχι, είναι μια τεχνική αυτοσυγκέντρωσης και “πνευματικής ανόρθωσης” σου απαντούν - και γιορτάζουν απολύτως χριστιανικά, τα Χριστούγεννα...

Πόσα δεν ξέρει όμως - και δεν μπορεί να εξηγήσει - το “δυτικό μυαλό” μας. Και πόσο λάθος, πόσο μακριά από τον ανθρωπισμό, είναι το μοντέλο των σχέσεων μας, ο καταναλωτικός τρόπος ζωής μας - πόσο αέναη η αναζήτηση μιας ζωής, ενός τρόπου, μιας “τελικής” μορφής...

Η ζωή δεν είναι πρόβα - φαίνεται να έχουμε μόνο μία. Κι αν την έχουμε περάσει αναζητώντας το καταληκτικό της πρόσωπο, είναι γιατί θα μείνουμε για πάντα ανικανοποίητοι και ανήσυχοι στην υπαρξιακή μας αναζήτηση.

Αυτές οι μέρες στο τέλος του χρόνου, που θεωρούνται η ευκαιρία για ανασκόπηση (κακώς, η άνοιξη θα ήταν μια πιο ενδιαφέρουσα “πρωτοχρονιά”), φέρουν το βάρος της αποτίμησης - και της “υποχρεωτικής” χαράς. Έχουν τη γλύκα τους - ίσως γιατί εδώ έχουμε τοποθετήσει τις ελπίδες μας για το καλύτερο: Περισσότερες επιτυχίες, περισσότερα λεφτά, λύση των προβλημάτων, μερικά βήματα πιο κοντά στην ευτυχία. Μεγάλο βάρος - συχνά η επιστροφή στην καθημερινότητα φέρνει ανακούφιση, αλλά και μια αίσθηση “κενού”...

“Αφιέρωσε έστω και μισή ώρα καθημερινά στον εαυτό σου - κάνε ότι θέλεις, διάβασε, προσευχήσου, μείνε σιωπηλός, συγκεντρώσου”, μου είχε πει κάποτε ένας γιατρός της ayurveda. Ίσως γιατί ήθελε να μου πει οτι η μόνη επαρκής αιτιολόγηση αυτού του μυστηριώδους ταξιδιού, που λέγεται ζωή, έχει ένα όνομα: Αυτοβελτίωση...




H φωτό είναι από το www.healthspablog.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την τέταρτη εκτέλεση του θέματος που έκανε παγκόσμια διάσημο τον Ιάπωνα συνθέτη Ryuichi Sakamoto, ο οποίος πρωταγωνιστούσε και στην ταινία "Merry Christmas Mr. Lawrence". Εκτός από το original soundtrack, έχει παρουσιάσει το ίδιο θέμα στα άλμπουμ του "1996", "Pure Moods III" και τώρα στο "Playing The Piano". Καλά Χριστούγεννα!

Soul Kitchen (To lumbago του Έλληνα)

Δεν χάρηκα που χτύπησαν έτσι βίαια τον Μπερλουσκόνι - αν και δεν τον λυπήθηκα επίσης. Είμαι απολύτως κατά της βίας, αλλά είμαι και της άποψης οτι “όποιος μπλέκει με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες”. Όταν είσαι ένας μαφιόζος καταστροφέας της δημοκρατίας, κινδυνεύεις να πληρωθείς με το ίδιο νόμισμα - με την ίδια λογική που μπορείς να βρεθείς νεκρός από σφαίρες αστυνομικών, αν πηγαίνεις και μπλέκεις (κρατώντας όπλο) σε πιστολίδι μαζί τους. Η βία είναι πάντως καταδικαστέα σε κάθε περίπτωση - και για έναν ακόμα λόγο: Κάνει ήρωα και συμπαθή αυτόν που την υφίσταται, στα μάτια του αφελούς κοινού - κι έτσι ο θύτης γίνεται θύμα.

Προτιμώ την αντίληψη που διαπνέει το “Soul Kitchen”, την εξαιρετική ταινία του τουρκικής καταγωγής Γερμανού Fatih Akin, με πρωταγωνιστή τον καλύτερο του φίλο, που είναι ελληνικής καταγωγής (είχε και στην πραγματική του ζωή ένα τέτοιο εστιατόριο) και λέγεται Αδάμ Μπουσδούκος: Ακόμα και αυτόν που σου έκανε κακό, δεν έχει νόημα να τον μισείς. Άσε τη ζωή να τακτοποιήσει μόνη της, χωρίς εκδίκηση...


Η πολυπολιτισμική κοινωνία του Αμβούργου είναι το σκηνικό γι αυτή την εξαιρετική, ανθρώπινη κωμωδία. Είχα καιρό να ενθουσιαστώ έτσι, από το Gran Torino του Clint Eastwood - αλλά ενώ εκεί υπήρχε, εκτός από τους μετανάστες, (ως αναγνωρίσιμο κοινό στοιχείο) μόνο το φετίχ για το αυτοκίνητο, εδώ υπήρχε και το επιπλέον στοιχείο της πολιτισμικής (αλλά και της μουσικής) ταύτισης. Το εκρηκτικό sountrack περιλαμβάνει από ήχους της Ανατολής και Φραγκοσυριανή (έξοχη η ρεμπέτικη πλευρά και το αστείρευτο κέφι των Locomondo, γνωστά σε όσους τους έχουν παρακολουθήσει ακόμα και σε έρημες παραλίες της Σαντορίνης) ως αυτό που υπονοεί ο τίτλος και η όλη αισθητική της ταινίας: soul αριστουργήματα. Το ίδιο εκρηκτικό είναι το χιούμορ, η θηλυκότητα των πρωταγωνιστριών (σερβιτόρας και φυσιοθεραπεύτριας), αλλά και ο αυτοσαρκασμός του σκηνοθέτη για την τουρκική αισθητική, όταν ο πρωταγωνιστής Zinos Kazantzakis καταφέυγει στην τελευταία του λύση, έναν παραδοσιακό βαρβάτο Τούρκο χειροπράκτη...

Το σκηνικό για τη σημερινή πολιτική επικαιρότητα ήταν το πολυπολιτισμικό ιστορικό κέντρο της Αθήνας, το οποίο επισκέφθηκαν ο Πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος, σε μια σπάνια σύμπνοια προοδευτικής σοβαρότητας, για να δουν ιδίοις όμμασι τη ντροπιαστική για όλους μας εικόνα των αστέγων, τοξικομανών και μεταναστών, που συνωθούνται για μια στάλα επιβίωσης - και ίσως και αξιοπρέπειας. Για τον Αρχιεπίσκοπο (που επίμονα προσπαθεί να σπάσει τη βεβαιότητα οτι ένας κορυφαίος εκπρόσωπος της εκκλησίας δεν μπορεί παρά να είναι φορέας συντηρητισμού, μισαλλοδοξίας, στενομυαλιάς, διαφθοράς και υποκρισίας) δεν ήταν η πρώτη φορά. Για Έλληνα πρωθυπουργό όμως ήταν - σε πλήρη αντίστιξη με την πολιτεία του προακτόχου του, που όπως επιβεβαιώνεται από ανώνυμη πηγή όντως έπαιζε πολύ playstation, απομονωμένος μεταξύ Ραφήνας και δυο-τριών ραντεβού της εβδομάδα στο Μαξίμου. Βεβαίως, το εν λόγω πρώην κυβερνητικό στέλεχος καταρρίπτει αμέσως, στο ίδιο ρεπορτάζ των Times, την αξιοπιστία του - καθώς χαρακτηρίζει την παρούσα κυβέρνηση “a bunch of amateurs”. Είναι δύσκολο να δεχθείς από μέλος της προηγούμενης κυβέρνησης να χαρακτηρίζει οποιονδήποτε άλλον “ερασιτέχνη” - στον ίδιο βαθμό που είναι αδύνατο να δεχθείς από οποιονδήποτε οικονομολόγο (συμπεριλαμβανομένου και κάποιου Αλογογκούφη), που θέλει να λέγεται σοβαρός, να ασκεί κριτική στην σημερινή οικονομική πολιτική, όταν πριν από ένα χρόνο υποστήριζε με πάθος οτι τα πράγματα έβαιναν καλώς στην οικονομία...


Στην ευφυέστερη ίσως επικοινωνιακή κίνηση της πρωθυπουργίας του μέχρι τώρα (αφοπλίζοντας την ακροδεξιά στενομυαλιά), ο Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε τον Αρχιεπίσκοπο και στο υπουργικό συμβούλιο , όπου αποφασίστηκε να προωθηθεί προς τη Βουλή το νομοσχέδιο για την παροχή (επιτέλους) ταυτότητας στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, παιδιά νόμιμων μεταναστών μόνιμα διαμενόντων, που γεννήθηκαν στην Ελλάδα - και μέχρι τώρα ήταν, σε μια παγκόσμια αποκλειστικότητα εθνικιστικής πρωτοτυπίας, εγκλωβισμένοι σε αυτή τη χώρα, χωρίς να είναι ούτε πολίτες της, αλλά ούτε και πολίτες της χώρας προέλευσης των γονιών του, καθώς δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν σε αυτή (ή σε οποιαδήποτε άλλη), αφού δεν είχαν χαρτιά. Απομένει να συγκεκριμενοποιηθεί και ποιές ακόμα κατηγορίες θα δικαιούνται την ελληνική ιθαγένεια - και υπό ποιές προϋποθέσεις.
Αυτό είναι το πρώτο νομοσχέδιο πάντως, μαζί με τον εκλογικό νόμο (ο οποίος επιτέλους θα περιορίσει τον βουλευτή-πολιτευτή που ξοδεύει εκατομμύρια “διαπλεκόμενα” ευρώ και εξαντλεί την πολιτική του δραστηριότητα σε “γάμους-βαφτίσεις-χαιρετούρες”), που γυρίζουν πραγματικά μια νέα σελίδα εκσυγχρονισμού για την Ελλάδα - εφόσον φυσικά συνεχιστεί μια σοβαρή και συνεπής προοδευτική πορεία.

Δουλειά της αντιπολίτευσης φυσικά είναι να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση. Είναι ωστόσο απογοητευτικό το πόσο - όλο και περισσότερο - διαπνέεται από έναν αγκυλωμένο λόγο, που οδηγεί στην οπισθοδρόμηση. Και φυσικά δεν μπορεί να περιμένει κανείς να αντιληφθεί τη γελοιότητα της η λαϊκή δημαγωγική εκπροσώπηση της συντήρησης - αλλά θα ευχόταν κανείς μια λιγότερο κομπλεξική (μα τόσο οπισθοδρομική πιά;) αριστερά. Για να μη μιλήσουμε για τις αντιδράσεις των (τόσο πρόσφατα) κυβερνώντων στην οικονομία - και το πώς “ακυρώνεται η πολιτική(!!!) της ΝΔ στη μετανάστευση και στην οικονομία”...

Η υποκρισία στο δημόσιο λόγο έγινε εμφανής και για έναν άλλο λόγο, τις τελευταίες ημέρες. Όλοι αναλύθηκαν σε εκδηλώσεις θαυμασμού και (ως συνήθως) υπερβολής για το θάνατο ενός εκδότη - τον οποίον off the record θα συγκατέλεγαν στους “περίφημους του Μπαϊρακτάρη”, που “μονοπωλούσε” την πολιτιστική παιδεία. Προσωπικώς δεν γνώριζα τον Χρήστο Λαμπράκη - σίγουρα όμως ήμουν ευτυχής που ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπους στην πολιτική ζωή της χώρας είχε αυτού του επιπέδου την καλλιέργεια. Ήταν κυριολεκτικά “η μύγα μεσα στο γάλα” - αν γνωρίζετε κάποιους άλλους από τους “ομολόγους” του στον εκδοτικό χώρο, που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τη μιντιακή μας χυδαιότητα. Κι όσο κι αν το επίπεδο της καλλιτεχνικής πρωτοτυπίας του Μεγάρου Μουσικής είχε αρχίσει να διολισθαίνει τα τελευταία χρόνια, η προσφορά του Λαμπράκη στην πολιτιστική αναβάθμιση της χώρας ήταν αδιαμφισβήτητη. Κρίμα πάντως, γιατί όπως έγραψε κι ένας συνάδελφος, ο ίδιος ο Λαμπράκης ήταν σε προσωπικό επίπεδο διακριτικός...


Όπως θα καταλάβατε ίσως, ο πρωταγωνιστής της “Κουζίνας της Ψυχής” έχει λουμπάγκο - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και τα δυό (ως παθών), μου τον έκαναν ιδιαίτερα συμπαθή, γιατί αντικατοπτρίζουν τα “χαρακτηριστικά της φυλής”: Συναισθηματική επιπολαιότητα, ρομαντική αφέλεια μέχρι βλακείας, καλόπιστες προθέσεις, διαρκής απορία για τη ζωή, εξάντληση δυνάμεων χωρίς αυτοσυγκράτηση, αυτοκαταστροφή χωρίς κανένα σχεδιασμό και αυτοσυντήρηση, αστείρευτο κουράγιο ακόμα κι όταν όλα έχουν χαθεί, ανεξάντλητη ευρηματικότητα που οδηγεί στην επιτυχία όταν δουλεύεις σοβαρά, ικανότητα να χρεωθείς μέχρι το λαιμό για να ξανακερδίσεις τα χαμένα...

Στην ταινία, η σωτηρία έρχεται στο τέλος γιατί τα κίνητρα είναι αγνά και καθαρά - και το χιούμορ αδιάλειπτο: Καλή συνταγή για τον καθένα από εμάς. Άγνωστο αν μπορεί μια χώρα να πορευτεί έτσι και να κερδίσει το σκληρό παιχνίδι της παγκόσμιας ζωής και ισορροπίας. Εκτός αν η νέα ταινία του σκηνοθέτη του “Στην Άκρη του Ουρανού” έχει να μας διδάξει, στη παρούσα συγκυρία, κάτι πολύ σημαντικό: Η εντιμότητα, η ειλικρίνεια και η σκληρή δουλειά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ευζωία, όχι μόνο ενός μετανάστη, αλλά και μιας “χώρας-παρία”...


Υ.Γ. Πάρτε μια αισθητική γεύση από το trailer της ταινίας





To soundtrack της ταινίας θα μπορούσε να δώσει πολλές λύσεις, από τη soul και τη rock ως τη world music. Με οδήγησε όμως να σας παρουσιάσω την έννοια της soul επιροής στη jazz.

Έτσι, τo post συνοδεύεται από τη συνεργασία δύο Αμερικανών, κορυφαίων εκπροσώπων της soul jazz, του σαξοφωνίστα Eddie Harris και του πιανίστα Les McCann.


Οι φωτό είναι από τα www.damanjit.files.wordpress.com, www.auteurs_production.s3.amazonaws.com, www.screendaily.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com.

To σχολείο που δεν θέλουν...

Το αντιγράφω, ως έχει, από το blog της logia.


Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής
Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου

Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ

Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών
Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς
Προς όλους τους Γονείς
Προς όλους τους Μαθητές
Προς κάθε ενδιαφερόμενο

Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.

Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.
Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά.
Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.
Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.
Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.
Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.
Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.
Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο.
Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους.
Το φροντίζουν. Το προσέχουν.

Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα.
Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.

Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;
Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;
Ποιός ο ρόλος του σχολείου;
Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;
Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του;

Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!
Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;

Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;
Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;

Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;

Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."
Και το άρθρο 8:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."

Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!

Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;

Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;
Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;

Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!
Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!
Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών!
Τις επιθυμίες των παιδιών!
Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας.
Πάρτε τα στα σοβαρά!

Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.

Με εκτίμηση

Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας





H φωτό είναι από το www.filsonhistorical.org και τo εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από μια από τις αριστουργηματικές διασκευές ενός "φιλανθρωπικού" άλμπουμ, του Red, Hot & Rio. To "Desafinado" (=φάλτσο) ερμηνεύουν η Βραζιλιάνα, γερμανικής καταγωγής Αstrud Gilberto και ο Βρετανός, ελληνοκυπριακής καταγωγής George Michael.

Χριστουγεννιάτικος "Παράδεισος"

Ρεζίλι παγκοσμίως θα γίνω, το ξέρω, με αυτή τη φωτογραφία. Αλλά έτσι το εμπνεύστηκαν τα παιδιά που έχουν το Pairidaeza στην πλατεία Καρύτση, δίπλα ακριβώς από τον Παρνασσό (έχει και πολύ ωραίο φαγητό, που φτιάχνει ο Στέφανος), έτσι έγινε: Με "αμφίεση δελτίου" στα decks. Αλλά μόνο στη φωτογραφία - εγώ θα σας περιμένω μετά τα ψώνια σας, με "φυσιολογική" εμφάνιση και πολύ ωραίες (ελπίζω) μουσικές, μεχρι τις 10 το βράδυ...



Υ.Γ. Pairidaeza σημαίνει "Παράδεισος" στα περσικά. Και στον Παράδεισο χορεύουν...




To εξώφυλλο είναι από το http://analepsis.files.wordpress.com

To post συνοδεύεται από την χαρακτηριστική φωνή της Αμερικανίδας Eartha Kitt, στην μεγαλύτερη της επιτυχία.

Ημέρα του Μετανάστη

Για πρώτη φορά φέτος διοργανώνεται με πρωτοβουλία του Υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ένταξης Υπηκόων Τρίτων Χωρών μια εκδήλωση αφιερωμένη στους μετανάστες. Πρόκειται για την Ημέρα του Μετανάστη στις 18 Δεκεμβρίου 2009 που θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Κουμουνδούρου.


Πρόγραμμα

12.00 - έναρξη περιπτέρων και World Music

13.00 - χαιρετισμός από την Θεοδώρα Τζάκρη, Υφυπουργό Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

14.30-17.30 - παύση μουσικής-ώρες κοινής ησυχίας

17.30-18.30 - Βollywood music

18.50 - συναυλία με το μαρoκινό σχήμα «Abdelghani»

19.30 - συναυλία με το μουσικό σχήμα από την Αλβανία «Adriatica»

20.20 - συναυλία του μουσικοχορευτικού σχήματος από τη Γεωργία «Ο Καύκασος»

21.30 - μουσικοχορευτική παράσταση του ινδικού σχήματος «Punjab Indian Group»

22.30 - μουσικοχορευτική παράσταση από το νοτιοαφικανικό σχήμα «Mandela’s Girls»

23.10 - τέλος καλλιτεχνικού προγράμματος

23.30 - τέλος εκδήλωσης





H φωτό είναι από το www.joburg-archive.co.za

Το post συνοδεύεται από την Αφρικανή (από τη Ζιμπάμπουε) Dorothy Masuka.

Η αδρανοποίηση του νοήματος

“Η στοχοποίηση των δικηγόρων ως κλάδου, στο ζήτημα της φοροδιαφυγής είναι αντι-αναπτυξιακή” δήλωσε ένας εκπρόσωπος τους στο φιλόξενο τηλεοπτικό μικρόφωνο. Μάλιστα... Να δεχθώ οτι είναι άδικη, γιατί θα οδηγήσει σε ένα “κυνήγι μαγισών”, εκεί που δεν υπάρχουν εισοδήματα. Οτι είναι παραπλανητική ή προκλητική, γιατί η πλειονότητα των δικηγόρων δεν είναι “μεγαλοδικηγόροι”. Αλλά “αντι-αναπτυξιακή”; Τι είναι αυτό - απειλή οτι η παραγωγή της χώρας δεν θα πάει μπροστά, αν “καταδιωχθούν φορολογικά” οι δικηγόροι;


Σε αυτή τη χώρα, κάθε προσπάθεια να συγκλίνεις σε μια ρεαλιστική διαπίστωση, κάθε προσπάθεια να ανιχνεύσεις τι πραγματικά ισχύει, προσκρούει στη διατύπωση αντικρουόμενων (ιδεολογικών ή μη) συμφερόντων. Τι πιο φυσικό στη δημοκρατία, θα σκεφθείτε. Βουτηγμένοι όμως στη σούπα της αναξιοπιστίας, της στρέβλωσης και της “λερωμένης φωλιάς”, κάποτε πρέπει να αποκτήσουμε έναν δημόσιο διάλογο που θα αποφασίσει να απαλλαγεί από τον λαϊκισμό και που δεν θα βαφτίζει το συμφέρον και την προσωπική θεώρηση, “πρέπει”:

“Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι από τους πιο ρηξικέλευθους πολιτικούς, που είχε ποτέ η Ελλάδα - αν έχουμε μια ελπίδα να κάνει κάποιος τομές, την έχουμε τώρα. Δεν πειράζει που αργεί η κυβέρνηση να τοποθετήσει γραμματείς και υπεύθυνους στον κρατικό μηχανισμό, προέχει η διαδικασία της αξιοκρατίας. Ποιά αξιοκρατία, πάλι Πασόκοι δεν μπήκανε; Ποιά αξιοκρατία, γιατί μπαίνουν αυτοί με τα βιογραφικά - εμείς δεν παλέψαμε για το κόμμα; Πώς τόλμησε ο Παπακωνσταντίνου και διάλεξε τον Κουτούπη; Δεν κατάλαβε με ποιόν έχει να κάνει; Πώς τα μάζεψε έτσι για το πάγωμα των μισθών πάνω από δύο χιλιάρικα - δεν είχε σχέδιο;

Οι κερδοσκόποι πιέζουν την κυβέρνηση. Μόνη της έβγαλε τα ματάκια της, με τόσες συνεντεύξεις οτι χρεωκοπούμε. Το φουσκώνουν, για να μας το σερβίρουν καλύτερα μετά, οτι το τιθάσευσαν. Οι αγορές δεν επιδέχονται αμφισβήτηση και δεν καθοδηγούνται. Οι οίκοι αξιολόγησης είναι νταβατζήδες, που εκβιάζουν και περιμένουν να μας κατασπαράξουν. Οι Γερμανοί χτυπούν εμάς, με το φόβο να μην γίνουν τα ίδια, με τη Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία. Και η Βρετανία έχει 12% έλλειμμα. Η ΝΔ είναι πολύ σοβαρό κόμμα - δεν ευθύνεται καθόλου για τη δημοσιονομική κρίση. Είμαστε οι επαρχιώτες της Ευρώπης - το λέει το ΛΑΟΣ. Να πληρώσουν την κρίση οι μεγαλοβιομήχανοι και οι τραπεζίτες - και να μονιμοποιηθούν όλοι όσοι είναι συμβασιούχοι. Αενάως.

Πάλι θα την πληρώσουν όσοι δηλώνουν ότι έχουν. Δεν μπορείς να πιάσεις τη φοροδιαφυγή, έτσι όπως είναι η παγκοσμιοποίηση - τα βάζουν όλα σε οφ-σορ. Η μηχανογράφηση δεν έχει ολοκληρωθεί. Άμα ήθελαν, θα τους έπιαναν - αλλά όταν δήθεν δεν δουλεύει το σύστημα, βολεύεται η διαφθορά. Θα βάλει ράμπο του Χρυσοχοίδη, να τους πιάσει.

Η τακτική των προληπτικών συλλήψεων είναι παράνομη και αντισυνταγματική. Όταν καταστέλλει, λέμε όχι στην καταστολή - όταν κάνει πρόληψη, δεν μας αρέσει. Μας αντέγραψαν και οι Δανοί στην Κοπεγχάγη. Οι φασίστες δεν θέλουν να φορούν διακριτικά. Θα τους χτυπήσουν, αν τους ξέρουν. Τα κατάφερε να μη γίνει μπουρλότο η Αθήνα. Στην Ελλάδα, μόλις κάποιος συλληφθεί, αυτομάτως γίνεται καλό παιδί και ακίνδυνος. Με ποιό δικαίωμα ξαπλώνουν στο δρόμο τους συλληφθέντες; Τι ήταν τελικά ο Δεκέμβρης; Μαζικά η αριστερή διανόηση φαντασιώνεται την επανάσταση που δεν θα έρθει ποτέ. Τι σχέση έχει η αφύπνιση των πολιτών με τα πιτσιρίκια που τα σπάνε τυφλά; Περισσότερες κάμερες.

Ο Έλληνας επαναστατεί, αλλά δεν θέλει επανάσταση - να αισθανθεί οτι η χώρα του πλησιάζει λίγο τη λειτουργία των πιο προηγμένων χωρών θέλει. Φτάνει να μην υποχρεωθεί και αυτός να δουλεύει ή να πληρώνει φόρους, όπως πρέπει. Δουλεύουμε περισσότερο από όλους τους άλλους Ευρωπαίους. Με μεγάλα, τεράστια διαλείμματα. Οι υγιείς δυνάμεις θέλουν θεσμούς, όχι εσμούς. Μόνο αυτός που πληρώνει τους φόρους του, μπορεί να απαιτεί από το κράτος. Σιγά, μην πληρώσω εγώ αυτό το κράτος που με κλέβει. Μη σώσουν, οι πολιτικοί είναι οι πιο διεφθαρμένοι. Ποιόν ψήφισες στην εκλογική σου περιφέρεια;

Και τι είπαμε οτι συζητούν εκεί πέρα, στην Κοπεγχάγη; Στις δημοσκοπήσεις είμαστε οι πιο οικολόγοι - δεν το συζητώ. Πού πέταγες τα σκουπίδια σου, τις ημέρες της απεργίας; Και τι είπες - να μονιμοποιήσουμε τους συμβασιούχους; Αενάως, γιατί οι μόνιμοι είναι σε άλλες υπηρεσίες. Η μονιμότητα θα καταργηθεί - το ίδιο και το άσυλο. Είναι σχέδιο των Αμερικανών - μαζί με τη λαθρομετανάστευση. Σίγουρα.”

Διαλέξτε τις φράσεις που σας ταιριάζουν καλύτερα... Καλές γιορτές!





To κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 16.12.09

H φωτό είναι από το http://zckimg.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την τελευταία δουλειά του Αυστριακού dj Parov Stelar.

Οι Μαλδίβες που χάνονται...

Λίγο πιο αριστερά στο χάρτη, από την Ινδία. Και λίγο πιο νότια. Πας μέσω Ντουμπάι - και είναι η πιο κοντινή “τροπική πτήση” που μπορείς να κάνεις από την Αθήνα: 4+4 (5 στην επιστροφή, λόγω των βόρειων ανέμων!) ώρες. Οτιδήποτε άλλο (Σεϋχέλλες και Μαυρίκιος που είναι πολύ πιο νότια κοντά στην Αφρική, Ταϊλάνδη ή Καραϊβική) είναι πολύ πιο μακριά - όσο για τα Κανάρια νησιά της Ισπανίας, απέναντι από το Μαρόκο η πράκτορας μας είπε οτι “είναι για συνταξιούχους”...


Οι Μαλδίβες είναι ένα νησιωτικό κράτος, που αποτελείται από εκατοντάδες νησιά, πάνω σε ατόλες. Πολλά από αυτά είναι ακατοίκητα κι έχουν μετατραπεί σε “ξενοδοχείο/bungalows πάνω στη θάλασσα + εστιατόριο +μπαρ + spa κλπ.” Όσο πιο κοντά είναι στην πρωτεύουσα Male, όπου φτάνουν οι διεθνείς πτήσεις, τόσο πιο ακριβά είναι. Εμείς πήγαμε αρκετά μακριά, στο Velavaru, που απέχει 150 χλμ, ώστε να βρούμε κάτι καλό σε σχετικά προσιτή τιμή.






Ευτυχώς οι πτήσεις από την Ευρώπη φτάνουν πρωί, ενώ οι επιβάτες των πτήσεων από την Απω Ανατολή υποχρεώνονται σε διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα, καθως φθάνουν βράδυ. Εμείς μεταφερθήκαμε αμέσως στο σημείο όπου παρκάρουν τα υδροπλάνα, για μια πτήση περίπου 40’, ομολογουμένως εντυπωσιακή...

Πετώντας πάνω από αυτή την ιδιόμορφη χώρα, συνειδητοποιείς τι σημαίνει “οικολογικός πρόσφυγας” και ποιοί έχουν αντιληφθεί πλήρως τη σημασία της Συνόδου της Κοπεγχάγης, σε αντίθεση με πολλούς άλλους: Οι Μαλδίβες αγοράζουν εδώ και χρόνια εδάφη σε άλλες ασιατικές χώρες, για να μεταφέρουν τους κατοίκους, όταν τα νησιά θα έχουν βυθιστεί. Χρειάζεται μόλις ένα μέτρο ανόδου της στάθμης της θάλασσας...






Αυτό που αντικρύζεις, μόλις κατεβαίνεις στα νησιά, είναι η εικόνα ενός επίγειου παραδείσου. Η παραλία είναι σαν καρτ-ποστάλ, η θάλασσα τυρκουάζ και η άμμος άσπρη. Προσοχή όμως! Η εικόνα είναι πανέμορφη, αλλά η πράξη είναι διαφορετική: Η θάλασσα έχει αυτό το χρώμα γιατί είναι πολύ ρηχή - επίσης είναι πολύ ζεστή. Εξαιρετικά ενοχλητικό για όποιον έχει μάθει να κολυμπάει στα βαθιά, κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου. Επίσης, η άμμος στο βυθό τσιμπάει, λόγω της κοραλλιογενούς σύστασης της - κάτι που απαιτεί “λαστιχένια παπουτσάκια” ή άλλο εξοπλισμό...




Πολλοί πηγαίνουν στις Μαλδίβες για τις καταδύσεις. Αυτό γίνεται με προγραμματισμένες αποστολές, με σκάφος, έξω από την ατόλη, στις παρυφές του υφάλου - όμως πολλοί λένε οτι ο βυθός δεν είναι αυτός που ήταν, λόγω ρύπανσης και ανόδου της θερμοκρασίας του νερού. Η κατάδυση κατά ομάδες και η επιτήρηση είναι απαραίτητη, καθώς υπάρχουν και σκυλόψαρα - πολύ μικρά, αλλά ποτέ δεν αφήνουν (και σωστά) τους τουρίστες να διακυβεύσουν την τουριστική εικόνα της χώρας, συναντώντας κάτι μεγαλύτερο.

Οι Μαλδίβες ακολουθούν, όπως όλα τα “θρησκευόμενα” κράτη - και δη τα μουσουλμανικά, όπου η θέση της γυναίκας είναι υποδεέστερη και η φύση της αυτονοήτως “προκλητική” και “σατανική” - μια υποκριτική πολιτική. Ναι μεν στη πρωτεύουσα πρέπει (όλες) οι γυναίκες να κυκλοφορούν “σεμνά ενδεδυμένες”, αλλά στα τουριστικά νησιά επιτρέπεται το “ευρωπαϊκό μπικίνι”. Για γυμνισμό φυσικά ούτε λόγος, απαγορεύεται δια ροπάλου...






Το στυλ του τουρισμού λοιπόν είναι σχεδόν αποκλειστικά “ρομαντικό ησυχαστήριο” - και αυτό το “εγκλωβισμένο honeymoon” είναι που πωλείται - και μάλιστα πολύ ακριβά, για εποχές κρίσης. Το νησί “περπατιέται” γύρω-γύρω μέσα σε είκοσι λεπτά και δεν έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις πέρα από καταδύσεις, spa και φαγητό - το οποίο παρεπιμπτόντως είναι συνήθως all inclusive (αν δεν είναι, είναι όλα πανάκριβα). Με πρωινό και δύο γεύματα την ημέρα, κινδυνεύεις να γυρίσεις κατά πολύ παχύτερος απ’ ότι πήγες. Το κοινό είναι κυρίως ζευγάρια, αλλά και παρέες, από την Ευρώπη και την Ασία. Αν πάντως θέλει κανείς πραγματικά να “ξεραθεί” και να μην κάνει τίποτα, οι συνθήκες είναι ιδανικές...










Το internet είναι δορυφορικό και αργό, μόνο στη reception - θα έπρεπε να ήταν δωρεάν σε όλα τα δωμάτια, που κατά τα άλλα είναι πολύ καλά εξοπλισμένα και καλόγουστα, με προσωπική πρόσβαση στην παραλία. Αυτό που πρέπει να προσέξετε (όπως σε όλα τα τροπικά) είναι η απότομη μετάβαση σε συνθήκες πολύ καυτού ήλιου: Καθώς η καλή εποχή είναι από Νοέμβριο ως Μάιο, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το δέρμα που είναι “τυλιγμένο” μέσα στα ρούχα στις χώρες μας, να βγαίνει απότομα - και όχι σταδιακά, όπως θα γινόταν εδώ - στο “ντάλα” ήλιο. Τα εγκαύματα καραδοκούν...

Ένα ακόμα μειονέκτημα είναι όταν στο ίδιο νησί κατασκευάζονται και άλλα bungalows (πάνω στο νερό - ουδέποτε με συνάρπασε αυτό) και βλέπεις την άσχημη εικόνα. Αναρωτιέμαι πότε θα προλάβουν να κερδίσουν από αυτή την ανάπτυξη... Πάντως ο πρόεδρος τους δηλώνει οτι, σε μερικά χρόνια, όλη τους η ενεργειακή παραγωγή θα είναι “πράσινη”...






Οι εικόνες πάντως μιας υπέροχης φύσης θα σας αποζημιώσουν αισθητικά. Αν θέλετε να δείτε (once in a lifetime) ένα τροπικό παράδεισο που θα χαθεί, αξίζει να πάτε στις Μαλδίβες. Αν πηγαίνετε να απολαύσετε το μπάνιο, όπως το εννοούμε στο Αιγαίο, όχι. Και επ’ ουδενί αν βράζει το αίμα σας: Θα πεθάνετε από την πλήξη...


Υ.Γ. Όποιος παρατηρητικός φωτογράφος βρει πόσα ψάρια υπάρχουν στη φωτογραφία με το σαλάχι, κερδίζει το βραβείο οικολογίας... :-)



Οι φωτό είναι δικές μου και ο χάρτης από το www.maldivesnet.com.

Το "ταξίδι" αυτό συνοδεύεται από την τελευταία δουλειά της Καναδής Diana Krall.

Ραντεβού (από το Ζαγόρι) στις Πρέσπες...

Η τετραήμερη απόδραση είχε σχεδιαστεί “αντισυμβατικά” - θα πηγαίναμε στις Πρέσπες, αλλά από την Ήπειρο και την κουραστική διαδρομή, μέσω Ρίου-Αντιρρίου και Ιωαννίνων. Η πρώτη διανυκτέρευση είχε προγραμματιστεί για τα Άνω Πεδινά, στα Ζαγοροχώρια - ένα από τα πιο ωραία και ζωντανά χωριά (ίσως από τα λιγότερο γνωστά), αλλά με εξαιρετική αισθητική, θέα κι ένα 50% των κατοίκων να είναι νέοι και δραστήριοι “έποικοι”, που διοργανώνουν εκδηλώσεις και κάνουν την περιοχή “καθόλου απομονωμένη”. Ο φίλος μας ο Γιάννης μας περίμενε στον εξαιρετικό ξενώνα που διευθύνει, την “Πρίμουλα”.






Μετά από ωραιότατο δείπνο στο απρόσμενα μοντέρνο εστιατόριο/μπαρ του χωριού, το "Ντιζάκι", αλλά και ένα πολύ δυναμωτικό πρωινό, ξεκινήσαμε για το δρόμο της Κόνιτσας - μέσα από ανθισμένα λειβάδια. Η άνοιξη έκανε επίδειξη δύναμης - αλλά και το χειμώνα τα τοπία είναι πανέμορφα, με χιόνι ή χωρίς. Από την Κόνιτσα, όπου συναντήσαμε μεγάλο αριθμό συνοριακών φυλάκων, προχωρήσαμε προς την Καστοριά - όχι όμως από την κεντρική οδό, που περνάει από το Άργος Ορεστικό, αλλά από τον ορεινό δρόμο που οδηγεί στο Νεστόριο - γνωστό για τα περίφημα πάρτι στο ποτάμι του Αλιάκμονα.






Από κει, μετά από μια μικρή στάση, κατεβήκαμε προς τη λίμνη της Καστοριάς, που ήταν ένα αριστούργημα ομορφιάς, μέρα ή νύχτα - όπως και όλη η παλιά πόλη με τα ωραία σπίτια. Ήπιαμε καφέ ψηλά στο λόφο - όπου όμως, στο “τουριστικό”, απέφυγαν την απόδειξη. Αντίθετα, φάγαμε πολύ ωραία στο “Στέκι”, μια από τις παλιότερες ταβέρνες της πόλης.










Την άλλη μέρα κινήσαμε για Πρέσπες. Η πρώτη επαφή από τον δρόμο ήταν με τη μικρή Πρέσπα, αλλά προχωρήσαμε κατευθείαν στη μεγάλη, που ήταν δυστυχώς, αρκετά τουριστική, καθώς ήταν και Κυριακή. Μπήκαμε κατευθείαν σε βαρκάκι (όχι ταχύπλοο), για να κάνουμε μια μικρή βόλτα, παρατηρώντας την πλούσια πανίδα - κυρίως πουλιά - και τις σπηλιές στις όχθες. Τα χιόνια απέναντι ήταν αλβανικό έδαφος - και λίγο πιο κεί ήταν της FYROM. O βαρκάρης μας είπε οτι η στάθμη των υδάτων ολοένα και κατεβαίνει - οι λίμνες όλο και αδειάζουν και "κανείς δεν κάνει τίποτα". Θα πρέπει να είναι εντυπωσιακό το θέαμα όταν τα νερά παγώνουν τον χειμώνα, όπως μας τα περιέγραφε...












Πίσω στην Καστοριά, για το συμπαθητικό ξενοδοχείο μας πάνω στη λίμνη - και την άλλη μέρα αναχώρηση προς ανατολικά: Στο δρόμο προς την Έδεσσα, στρίψαμε αριστερά για να δούμε το ορεινό Νυμφαίο, που θα πρέπει να είναι πολύ πιο όμορφο με τα χιόνια. Από κει κατευθείαν για Έδεσσα, πριν κάνουμε και μια βόλτα στα λουτρά της Αριδαίας.








Η Έδεσσα είναι πραγματικά εντυπωσιακή με τους καταρράκτες της - και την εξαιρετική διαμόρφωση - για τους επισκέπτες - που έχουν κάνει ο Δήμος και ιδιώτες. Εκτός από το ενυδρείο, υπάρχουν πολύ ωραία συντηρημένοι νερόμυλοι και βυρσοδεψείο, που έχει γίνει εστιατόριο και μπαρ - πολύ ωραία βόλτα για μεγάλους και παιδιά.












Στην επιστροφή, δεν θα μπορούσαμε να μη σταματήσουμε στη Νάουσα, όπου φάγαμε πολύ ωραία στο “μπαλκόνι” της, για να μας βρεί το βράδυ στην Κοζάνη. Συμβουλή: Αποφύγετε το “μόνο πεντάστερο ξενοδοχείο της Δυτικής Μακεδονίας”, το Ερμιόνιο στην Κοζάνη. Με ένα μοντέρνο ντους και flat screen τηλεόραση (και μ’ ένα άθλιο πρωινό), δεν γίνεται ξενοδοχείο πέντε αστέρων - γίνεται απλώς ένα ξενοδοχείο που χρεώνει το βράδυ πανάκριβα, σε σχέση με αυτά που προσφέρει. Ήταν το μόνο μελανό σημείο στην υπέροχη αυτή εκδρομή...





Οι φωτό είναι δικές μου, οι χάρτες από τα www.greeklandscapes.com και www.greece-map.net και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Τo post συνοδεύεται από τη φωνή της Βρετανίδας Alice Russel, που εμφανίζεται απόψε και αύριο στην Αθήνα. Επίσης, το Σάββατο εμφανίζεται στην Αθήνα και αυτός ο baby-face Αργεντινός, με τον γλυκό ήχο, ο Federico Aubele, που είχε εμφανιστεί και στο Λυκαβηττό, μαζί με τους Κουβανούς Orishas.