Στο αμήν... (pt. 2)

Τώρα λοιπόν πρέπει να ζήσουμε με λιγότερα - πολύ λιγότερα για όσους είναι στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Να ζήσουμε χωρίς κοινωνικούς πόρους για τους αδυνάτους, γιατί τα τρώγαμε με άνεση, την εποχή των παχέων αγελάδων - χωρίς να σιγουρέψουμε αυτά που έπρεπε. Να μεταναστεύσουμε. Να εγκαταλείψουμε νεοπλουτισμούς και καταναλωτισμό. Να αλλάξουμε δουλειές. Να αποδεχτούμε οτι δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε περιουσίες ή να πουλήσουμε - εκτός αν “σκοτώσουμε” την τιμή. Να δουλέψουμε πολύ σκληρά για να αλλάξουμε δομές και νοοτροπίες. Να εγκαταστήσουμε νέους κανόνες και νέα ήθη.

Θα τα καταφέρουμε; Υπάρχει λαός που δεν τα κατάφερε να ορθοποδήσει, εφόσον το ήθελε; Υποσχέθηκε κανείς τον 20ο αιώνα στους ευρωπαϊκούς λαούς οτι θα ζήσουν χωρίς πολέμους, κρίσεις και ακραίους φανατισμούς - που οδήγησαν σε φρικαλέα εγκλήματα; Μας υποσχέθηκε κανείς οτι θα μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο; Και είναι δυνατόν να συγκρίνουμε τη σημερινή κρίση, με αυτά που αυτά που πέρασαν οι προηγούμενες γενιές;


Το δεύτερο συμπέρασμα λοιπόν, στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε, πλειοψηφικά, ως κοινωνία (αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά), είναι το τι μας έφερε ως εδώ: Είναι τα αντεθνικά σχέδια των άλλων (εντός και εκτός Ελλάδος, οι πρώτοι επονομαζόμενοι και “κόμμα της δραχμής”), τα συμφέροντα των δανειστών και των ισχυρών της γης (τα οποία πάντοτε υπάρχουν) και ο “ανάλγητος νεοφιλευθερισμός” ή μήπως είναι κατά κύριο λόγο, με δεδομένο το πάντοτε εχθρικό εξωτερικό περιβάλλον, η ίδια μας η ελαφρότητα να βρεθούμε με ένα τραγικό έλλειμμα, ιδίως την τριετία 2007-2009 και ένα δυσβάσταχτο χρέος;

Κι αντί να ανταλάσσουμε διαξιφισμούς για το έλλειμμα δημοκρατίας και για την “παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας” (και στην Ε.Ε την παραχωρήσαμε μπαίνοντας - και στους δανειστές μας ακόμα περισσότερο, όπως κάθε χρεωμένος), μήπως επιτέλους πρέπει να κλείσουμε για πάντα τα αυτιά μας στις φωνές που θεωρούν “πατριωτικό” οτιδήποτε άλλο (στη σύγχρονη εποχή) από την ισχυρή οικονομία και τη σύγχρονη οργάνωση της οργανωμένης κοινωνίας μας; Μήπως ετοιμαζόμαστε πάλι να παραδώσουμε το δημόσιο βίο, ολοκληρωτικά, σε αυτούς που κυμαίνονται μεταξύ Καρατζαφέρη/Άνθιμου και Λιάνας Κανέλλη, με ενδιάμεσο σταθμό τους επίγονους του Τσοβόλα, τους συνεχιστές του Αυριανισμού και τους οπαδούς του “Δεν πληρώνω” - όλοι λαύροι κατά του "δοσιλογισμού";

Στο σίριαλ της ελαφρότητας μας, τα επεισόδια πολλά: Κροκοδείλια δάκρυα για τις παρελάσεις (το αντιφασιστικό μπερδεύεται γλυκά με το στρατοκρατικό - δεν πειράζει, ας καταργήσουμε τη γελοιότητα τους, μαζί με την πανταχού παρουσία των παπάδων), κουτοπόνηρη αποφυγή της ευθύνης (όποτε συμφέρει πρόκειται για 30 άτομα, όποτε συμφέρει είναι χιλιάδες), καυγάδες για το απίστευτο μόνιμο θέατρο των διαδηλώσεων (τα ΜΑΤ, τα Κνατ και οι “γνωστοί-άγνωστοι” - πότε θα καταλάβουμε οτι η συμμετοχή σε τέτοιους είδους διαμαρτυρία είναι χρεωκοπημένη και συντήρηση του παλαιού;), ανοχή στο πλιάτσικο μετά τις διαδηλώσεις (τι ιδεολογική ή ηθική κάλυψη - όπως άλλωστε και στο Λονδίνο το καλοκαίρι - μπορεί να έχει ένας “συμφεροντολογικός αγώνας”, λόγω αποκλεισμού από τα καπιταλιστικά αγαθά;), κόλπα για την αποφυγή της πληρωμής του τέλους/φόρου (“πώς να σας κόψουν το ρεύμα και να το ξανασυνδέσετε”), μεγαλειώδεις κωλοτούμπες μεγάλων καναλιών που παριστάνουν τώρα τους αντιπολιτευόμενους και εκφράζουν την οργή του λαού (“σας τα έλεγα εγώ οτι αυτός ο ΓΑΠ είναι άχρηστος, γιατί δεν μου έκανε τα χατήρια”), πασιονάριες του βαθέως λαϊκισμού που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος της ψήφισης των δύσκολων νομοσχεδίων διότι “εκφράζουν τον λαό” (“έχουν λάβει το μήνυμα” αλλά τελικά υποκύπτουν), πολιτικό σύστημα που αρνείται να καταλάβει τα σημεία των καιρών (“πόσοι τηλεαστέρες θα συμμετάσχουν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ”), η αποκάλυψη οτι μια επαρχιακή πόλη είναι "πρωταθλήτρια των Καγιέν" (και κάπου διάβασα οτι τα περισσότερα κλικ στη διαδικτυακή παρουσίαση της νέας SLK ήταν - σε απόλυτο αριθμό, όχι αναλογικά - από την Ελλάδα), η αισθητική προσβολή κατά της δημοκρατίας από τους ανεκδιήγητους "κύριους Πούλους", συζητήσεις για την ηγεμονία της αριστεράς (“πιο μακριά από τη σκιά της” - δάνεισε πολλά στον διακοματικό τραμπουκισμό, αλλά μέχρι εκεί), αύξηση του αριστερίστικου μπαχαλοειδούς τρόπου έκφρασης (“απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ, άφησε πίσω του νεκρούς” είπε με στόμφο μετριοπαθές στέλεχος του χώρου, ξεχνώντας οτι δεν είναι το ΔΝΤ αυτό που μας στριμώχνει, στην περίπτωση της Ελλάδας), έξαρση των καφενειακών αποφθεγμάτων (“αυτοί είναι ικανοί να κάνουν πραξικόπημα” άκουσα στο δρόμο τις προάλλες), ξεσηκωμό, κουτοπόνηρες κινητοποιήσεις και αποφυγή ευθυνών δικαστών και δικηγόρων για την αργή απονομή δικαιοσύνης, απώλεια μνήμης για τις αέναες κραυγές περί λιτότητας επί δεκαετίας (τώρα που ήρθε η πραγματική), ξέχειλη οργή - τώρα που πειράχτηκε η τσέπη, ενώ πριν μια χαρά ήταν - κατά πολιτικών (“σαρξ εκ της σαρκός” - μόνο που η τυφλή οργή είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που μας έφερε ως εδώ, στην ουσία η συντήρηση του υπάρχοντος συστήματος ή η περαιτέρω συντηρητικοποίηση του), άγνοια της λειτουργίας των θεσμών και πρόταξη μιας αυτοκαταστροφικής αποφυγής και μιας συζήτησης περί δημοκρατίας, επιτήρησης και εθνικής κυριαρχίας, που προσπαθεί το παν εκτός από το να γίνει αυτό που χρειάζεται η χώρα για να μπει σε τροχιά ανάκαμψης...

(Πρώτον, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει υποχρέωση, κατά το Σύνταγμα, να μην παρεμβαίνει στην κυβερνητική πολιτική και να στηρίζει όποια κυβέρνηση έχει τη δεδηλωμένη. Δεύτερον, μια κυβέρνηση χάνει τη νομιμοποίηση της στον κοινοβουλευτισμό, όχι όταν δεν πάει καλά στις δημοσκοπήσεις ή όταν κατεβαίνει ένα εκατομύριο διαδηλωτών στους δρόμους, αλλά όταν δεν την στηρίξει η πλειοψηφία των βουλευτών - τυπικά - σε πρόταση μομφής/εμπιστοσύνης ή τέλος πάντων, ουσιαστικά, σε κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες με σημαντικό περιεχόμενο.)

Το πιο "παραπλανητικό" επιχείρημα που ακούγεται μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια να μην αντιμετωπίσουμε συντεταγμένα την κρίση, είναι οτι “η κυβέρνηση βρίσκεται δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση”. Η κυβέρνηση μάλλον βρίσκεται σε αρμονία - για την ακρίβεια, μεγάλο μέρος της βρίσκεται σε πλήρη αρμονία, με αυτό που επιθυμεί να (μην) κάνει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Η δυσαρμονία με την τρόικα και τις επιθυμίες των δανειστών είναι. Και κάθε φορά που η άτολμη και συμφεροντολόγα συντηρητική Ευρώπη θα αποφεύγει να δίνει γενναίες λύσεις που παραμερίζουν το εθνικό συμφέρον και οδηγούν προς την εξάλειψη των εθνών και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τόσο θα φαντάζει (σχετική) επιτυχία η λύση που πριν από ένα χρόνο δικαίως απεκαλείτο καταστροφική...

Γι αυτό και οι πρόωρες εκλογές αποτελούν ένα θεμιτό μεν, ατελέσφορο δε αίτημα - όπως άλλωστε και οι διαμαρτυρίες/απεργίες, καθώς η έννοια του πολιτικού κόστους, δεν υπάρχει πια όπως το ξέραμε και το αυτί της τρόικας "δεν ιδρώνει". Πράγματι, με τα επόμενα σκληρά νομοσχέδια που θα έρθουν στη Βουλή, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να συνταχθεί με αυτό που “λέει η ψυχή της” και μερίδα της κοινωνίας - και η κυβέρνηση να πέσει.

Οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση όμως, με τα υπάρχοντα πολιτικά κοινοβουλευτικά σχήματα (και με πρώτο κόμμα το ίδιο που μας “ναυάγησε” μόλις πριν από δύο χρόνια, αρχηγό τον αρχιτέκτονα της μεγάλης εθνικιστικής επιτυχίας με τίτλο “Μακεδονία” και συμβούλους τους σκληροπυρηνικούς Λαζαρίδη και Φαήλο Κρανιδιώτη) είναι βέβαιο οτι θα είναι εξ ίσου (ή και πολύ χειρότερα) ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση. Μάλιστα, ο “δήθεν εθνικός τσαμπουκάς” της, (όπως γίνεται πάντα με όσους φλερτάρουν με τον εθνικισμό και την ακροδεξιά), θα φέρει πολλαπλές σφαλιάρες, καθυστερήσεις - και συνεπώς ολοένα και πιο επώδυνα μέτρα.

Είναι πιθανό βέβαια, η πολιτική αναταραχή τους επόμενους μήνες, να φέρει πλήρες “σάρωμα” του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού - πράγμα ίσως επιθυμητό, δεδομένης της χαμηλότατης ποιότητας του (κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν διαπιστώνουμε αναντιστοιχίες λόγων και έργων και τερατώδεις κυβερνητικές αστοχίες - πόσοι άξιοι άνθρωποι έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της οργανωμένης κοινωνίας, τα τελευταία χρόνια και πόσοι από αυτούς ψηφίστηκαν και στηρίχθηκαν;) Είναι όμως έτοιμη η ελληνική κοινωνία να αναδείξει μια τελείως διαφορετική ποιότητα εκπροσώπων, που ταυτοχρόνως θα είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις τύχες της χώρας και να μην προκαλέσουν χειρότερες καθυστερήσεις, πιο επώδυνα μέτρα ή και κατάρρευση ισοδύναμη με την επιστροφή στη δραχμή; Μακάρι...


Πράγματι και για χρόνια, θα συγκρούονται δύο Ελλάδες - όχι όμως αυτές που θέλει να φαντάζεται ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά αυτή που επιθυμεί να τεθούν νέες βάσεις για την Ελλάδα και αυτή που επιθυμεί να επιστρέψει η Ελλάδα στα μέχρι τώρα. Πράγματι, για καμιά δεκαετία η διαβίωση μας θα είναι δύσκολη (αλλά όχι βέβαια με τις τραγικές επικλήσεις και συγκρίσεις με την Κατοχή). Πράγματι, θα εξαρτηθούν πολλά από το πόσο θα δεχτούμε να μετασχηματιστούμε ως κοινωνία - και από το πώς θα χειριστούμε τις εξελίξεις.

Αλλά πολύ λίγα θα αλλάξουν από πλευράς των κατευθύνσεων που θα δεχόμαστε, αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως ισότιμοι εταίροι τα προσεχή χρόνια - κι αν θέλουμε να δικαιολογήσουμε τη μέχρι τώρα κατανάλωση των ευρωπαϊκών πόρων. Την επόμενη δεκαετία, με αλλεπάλληλα μπρος-πίσω, θα πρέπει να δίνουμε συνεχώς μάχες “στο αμήν”, για να κερδίζουμε τα αυτονόητα ("σας περιμένει ακόμα πολύ πόνος") και να αντιμετωπίζουμε τους κακούς μας δαίμονες και εαυτούς - με την ελπίδα οτι θα καταφέρουμε να θέσουμε τη λειτουργία μας σε νέες βάσεις. Η πίεση (με την επιρροή "συμπαθέστατων" φιλελευθέρων όπως ο Βεστερβέλε και ο διάδοχος του, παρόλη την μείωση της στο γερμανικό εκλογικό σώμα να μοιάζει αμείωτη) να γίνουμε ένα πραγματικά ευρωπαϊκό κράτος θα έπρεπε, πρώτα από όλους, να εκπορεύεται από εμάς τους ίδιους. Αν θέλουμε να βολευτούμε με αυτό που ήμασταν μέχρι τώρα, είμαστε άξιοι της (μοναχικής μας) τύχης. Αισιόδοξα σκεπτόμενος, ποτέ δεν θα πιστέψω οτι ένας λαός με τέτοιες ικανότητες δεν μπορεί να βελτιώσει βασικές παραμέτρους της ζωής του - αρκεί να αποκηρύξει τον Κουτοπονηρίξ μέσα του...










Οι φωτό είναι από το www.georgakopoulos.org (από τις πρόσφατες συγκρούσεις στο Σύνταγμα) και το www.boston.com (από το bigpicture για τις διαδηλώσεις "Occupy Wall Street") - και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Everything Is Everything", της Αμερικανίδας Lauryn Hill.

Το μουσικό σύμπαν του Almodovar

Aυτό που προέκυψε από το “στρογγυλό τραπέζι”, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, τη Δευτέρα που μας πέρασε (ως πληροφόρηση και ως κοινή διαπίστωση), είναι οτι ο Pedro Almodovar έχει εξαιρετικά στενή σχέση με τη μουσική - είτε ως μέλος συγκροτήματος, είτε ως dj, είτε ως “μουσικός επιμελητής” των ίδιων του των ταινιών. Είναι ένας πολυσχιδής καλλιτέχνης - κι αυτό φαίνεται και μέσω της σκηνοθετικής του καρριέρας. Ενδιαφέρεται προσωπικά για το μουσικό του στίγμα, το οποίο επιμελείται ο ίδιος - και μέσω αυτού υπογραμμίζει τη “μελοδραματική” του αισθητική, καταφεύγοντας όμως σχεδόν πάντα σε ποιοτικές επιλογές.


Στις πρώτες του ταινίες, φλερτάρει πιο έντονα με το kitsch και την gay αισθητική, αποφεύγοντας όμως να επιλέξει δυτικότροπα gay στερεότυπα (όπως π.χ. η Maria Callas, οι Queen ή η disco αισθητική τύπου Jimmy Sommerville). Ως μέλος της “Movida Madrilena”, του καλλιτεχνικού κινήματος που άνθισε στη Μαδρίτη, με την ισπανική μεταπολίτευση, συμμετέχει στην καλλιτεχνική σκηνή, με το συγκρότημα “Almodovar y Macnamara” - και καταγράφει την “τρέλλα” του κινήματος αυτού, στις δύο πρώτες του ταινίες. Στη δεύτερη μάλιστα (“Ο Λαβύρινθος του Πάθους”) και στην έκτη (“Ο Νόμος του Πόθου”), συμμετέχει με το (ολίγον kitsch, ολίγον punk, ολίγον σατιρικό) συγκρότημα αυτό στο soundtrack της ταινίας.

Με το πέρασμα των χρόνων και την επαγγελματική του καθιέρωση, οι επιλογές του στρέφονται ολοένα και περισσότερο προς την τεράστια δεξαμενή της λατινόφωνης παράδοσης. Σε πολλές από τις πρώτες του ταινίες χρησιμοποιεί ως συνθέτη πρωτότυπης ορχηστρικής μουσικής τον Bernardo Bonezzi, ενώ τρία χρόνια μετά την πρώτη μεγάλη του εμπορική επιτυχία, “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης” (1988), κάνει ένα μεγάλο βήμα.

Στα “Ψηλά Τακούνια” (1991) συνεργάζεται με τον εξαιρετικό Ιάπωνα συνθέτη Ryuichi Sakamoto - με ένα θέμα που μένει αξέχαστο. Και όχι μόνο αυτό, διασκευάζει ο ίδιος στα ισπανικά τους στίχους και παράγει, μαζί με την αγαπημένη του τότε Luz Casal, το “Un Ano de Amor” - μαζί με μια νέα εκτέλεση του μεξικάνικου classic “Piensa en Mi”. To σύνολο αποτελεί την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, μουσική του πρόταση, ως soundtrack ταινίας.

Έκτοτε, αρχίζει τη συνεργασία του με τον Alberto Iglesias, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ενώ εξακολουθεί, ως “πρεσβευτής” της λατίνικης κουλτούρας, να μας παρουσιάζει κομμάτια από μεγάλους καλλιτέχνες της Ισπανίας, του Μεξικού, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Κούβας, της Κόστα Ρίκα, της Χιλής ή και της Ιταλίας (όπως η Mina). Πολλά από τα ονόματα είναι ευρέως γνωστά και στον υπόλοιπο κόσμο, όπως ο Caetano Veloso ή ο Xavier Cugat, άλλα όμως είναι λιγότερο, γιατί κάνει “βουτιά” στο παρελθόν, με καλλιτέχνες που γεννήθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα - που τον βοηθούν να αποδώσει τη ρομαντική και μελαγχολική ατμόσφαιρα που επιθυμεί.

Μεταχειρίζεται με τρυφερότητα (και “ανασύρει” ή αποτίει φόρο τιμής σε) “ξεχασμένους” καλλιτέχνες, όπως η Sara Montiel και ειδικά σε gay καλλιτέχνες όπως ο Κουβανός Bola de Nieve ή η Μεξικανή Chavella Vargas, την οποία βοηθά να επανεκκινήσει την καριέρα της σε μεγάλη ηλικία, με συμμετοχή και σε ταινίες του. Δίνει την ευκαιρία επίσης και στο νέο αίμα του ισπανόφωνου τραγουδιού, όπως η Estrella Morente ή η Buika (στο “Δέρμα που Κατοικώ”), αλλά χρησιμοποιεί και κομμάτια-εκπλήξεις από ποπ καλλιτέχνες όπως οι Saint-Etienne και η Cat Power ή καλλιτέχνες της world music, όπως ο Σενεγαλέζος Ismael Lo.

Σε κάθε περίπτωση, o Ισπανός σκηνοθέτης έχει τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο να φτιάχνει soundtrack - και μέσω αυτού να ολοκληρώνει το “αλμοδοβαρικό του σύμπαν”...









H φωτό είναι από το www.listal.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Werewolf" της Αμερικανίδας Cat Power, από το soundtrack της ταινίας "Ραγισμένες Αγκαλιές".

Στο αμήν... (pt. 1)

Τέσσερις μήνες τώρα, προσπαθώ να δω τη γενική εικόνα. Αυτή που απαντάει στο ερώτημα “θα τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση”;

Το πρώτο προφανές συμπέρασμα, εδώ και πολύ καιρό, είναι οτι η Ελλάδα είναι στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος - και στο μικροσκόπιο εχθρών και φίλων. Κι αν τα διεθνή ΜΜΕ κινούνται από ανταποκρίσεις που θεωρούν οτι σε κάθε σπίτι υπάρχει και μια αντιασφυξιογόνος μάσκα ("Καλησπέρα κυρία Μπουρδοπούλου μου, πώς είστε, τι ωραία αυτή η μάσκα που αγοράσατε, από πού;") ως και αρκετά ευθύβολα ρεπορτάζ, εμείς, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, οφείλουμε να εγκαταλείψουμε την εσωστρεφή αντίληψη μας οτι είμαστε το “κέντρο του κόσμου” - και να αποδεχτούμε οτι αυτό συμβαίνει δυστυχώς μόνο για αρνητικούς λόγους. Να προσπαθήσουμε δηλαδή να (μας) δούμε λίγο με τα μάτια των άλλων και να αντιληφθούμε οτι οι νοοτροπίες μας και οι πολιτικές μας ανωριμότητες μας χωρίζουν από τον προηγμένο δυτικό κόσμο, στον οποίο θέλουμε να ανήκουμε - και του οποίου τα χρήματα ευχαρίστως καταναλώνουμε επί δεκαετίες.

Η εξήγηση για τη δυσμενή θέση στην οποία βρεθήκαμε, δεν περιλαμβάνει μόνο τη διεθνή συγκυρία της πίεσης που ασκεί ένα αποτυχημένο (αλλά το μόνο που έχει επιβληθεί) παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο και το σύνολο των κουτοπόνηρων παθογενειών μας. Η θρυαλλίδα της παγκοσμιοποιημένης κρίσης ταυτόχρονα εμπεριέχει και την υπόσχεση της σωτηρίας - όχι χωρίς το ρίσκο φυσικά να εγκαταλειφθούμε από όλους στην τύχη μας, αν η προσπάθεια στραβώσει. Το φυσικό και το λογικό είναι να υπερβεί τελικά η Ευρώπη τις μέτριες και χωρίς πνοή συντηρητικές ηγεσίες της, να παραμερίσει τα εθνικά βραχυπρόθεσμα συμφέροντα και να βαδίσει με ταχύ ρυθμό προς την ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού οράματος - που δεν μπορεί να είναι άλλο από την τελική κατάργηση των κρατών και την ομοσπονδιοποίηση. Οι σφοδρές επικρίσεις που δέχονται οι σύγχρονες ευρωπαϊκές ηγεσίες από την διοίκηση Ομπάμα (τα πρόσημα έχουν αντιστραφεί) και προσωπικότητες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως πρώην Γάλλοι ηγέτες και όλοι σχεδόν οι ζώντες πρώην καγκελάριοι της Γερμανίας, δείχνει πόσο σε αρμονία με την εποχή της όξυνσης άκρων και προβλημάτων βρίσκεται το Παρίσι, το Βερολίνο και (ούτως ή άλλως) και το Λονδίνο.

Ωστόσο, είναι μέχρις επικινδυνότητας αφελής όποιος πιστεύει οτι και η πιο εμπνευσμένη ευρωπαϊκή ηγεσία (ή τρόϊκα) θα επέτρεπε μια “εύκολη” μετατροπή του προβλήματος σε ένα “ανώδυνο πακέτο σωτηρίας”. Η στενή επαφή άλλωστε βεβαίωσε τους πάντες οτι έχουν να κάνουν με μια οργανωμένη κοινωνία, που είναι ικανή να υπόσχεται και να μην (μπορεί να) εφαρμόζει τίποτα. Διαπιστώνουν ένα μόρφωμα γεμάτο πελατειακές αγκυλώσεις, που εκτείνονται από την αδυναμία ή την άρνηση μιας διοικητικής μηχανής να κάνει οτιδήποτε πέρα από τα τυπικά, για να λύσει προβλήματα ως τις (πάνω από) 100 χιλιάδες ανύπαρκτες συντάξεις (στο δικαίωμα, γιατί στο ταμείο ήταν απολύτως υπαρκτές). Εγκλωβισμένη στο ευρώ, η χώρα μας θα έκανε την τράπουλα να καταρρεύσει αποχωρώντας ή θα έφερνε το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα, παραμένοντας (και μετά το πέρας της κρίσης) με τις ίδιες δομές, μέσα στην ευρωζώνη.

Με πρώτη την κυβέρνηση να δίνει (στο μεγαλύτερο μέρος της) το παράδειγμα, του πώς “κοροιδεύεις τον κουτόφραγκο, παίζοντας κατενάτσιο” - γιατί πολύ απλά, έτσι έχει μάθει. Με την αντιπολίτευση να κυμαίνεται από την πλήρη άρνηση της κουλτούρας της συνεργασίας ως τη φαιδρότητα της πλήρους ανευθύνοτητας που ζητάει “κούρεμα του χρέους” - κι όταν αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις δεν το θέλει. Με το σύνολο του πολιτικού κόσμου να μην αντιλαμβάνεται τη συγκυρία και τη σοβαρότητα της κατάστασης - και να “την πέφτει” στους (έστω προνομιούχους) βουλευτές, που αποποιούνται το βουλευτικό τους αυτοκίνητο, αντί να τους χειροκροτήσει, αφού αυτοί δίνουν το παράδειγμα, αλλά δεν απαιτούν και από τον “μη έχοντα” να τους ακολουθήσει. Όταν η άμυνα ενός, κατά τα άλλα ανεπαρκέστατου, πολιτικού σώματος συνοψίζεται στην επίκριση των “κηπουρών”, επειδή δεν έχουν τα γαλόνια του σταυρού (κι όταν ακόμα κι ο πρόεδρος της Βουλής κάνει λόγο για “λαϊκούς” βουλευτές), δείχνει τη συμπλεγματική απουσία αξιοκρατίας, που κάνει τους “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” εκπροσώπους μας να προσπαθούν να στηριχθούν όχι στα προσόντα, τις ικανότητες και τα επιχειρήματα τους σε μια τόσο δύσκολη και απαιτητική συγκυρία, αλλά στην απήχηση του πελατειακού λαϊκισμού τους.

Σε αγαστή συνεργασία λοιπόν με το τεράστιο μπλοκ της πολιτικής και της κοινωνίας, που θέλει να αλλάξει μόνο υπό προϋποθέσεις (συνήθως το ξεβόλεμα του άλλου) και διατηρώντας εθνικούς μύθους και παθογένειες, παλιές και νέες δυνάμεις της κυβέρνησης (που φέρει πάντα τη μεγαλύτερη ευθύνη) φτάνουν εδώ και καιρό τα πράγματα, στο αμήν. Μην οργανώνοντας, μην προβλέποντας, μην πράττοντας - μη αποδεχόμενοι στην ουσία έναν ρόλο, που ξεφεύγει από τη μέχρι τώρα συνήθη άσκηση της ρουσφετολογικής και τηλεοπτικής πολιτικής. Τον Ιούνιο, εκτός από την έξαρση της αγανάκτησης στις πλατείες (πριν αυτή εξατμιστεί στην προσπάθεια για κάπως ανέμελες διακοπές), παρακολουθήσαμε το έργο “αποκαθήλωση της προηγούμενης οικονομικής πολιτικής”. Για να αναζητούμε (κατά Προυστ) μετά από ένα εγκληματικά αναξιοποίητο καλοκαιρινό τρίμηνο, τον “Χαμένο Χρόνο” - κατά τον οποίο έπρεπε να έχουμε ήδη ανοίξει (κι όχι να παριστάνουμε οτι έχουμε ανοίξει) κλειστά επαγγέλματα, να έχουμε κυνηγήσει φοροδιαφυγή, να έχουμε προετοιμάσει ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Που απέδειξε οτι αυτοί που μιλούσαν για “λαικιστή πολιτικό από τη Βόρεια Ελλάδα”, που ήθελε να δώσει “πολιτική λύση”, να επιτύχει “προσωπική διαφορά” στο μισθολόγιο και να διαπραγματευτεί εγγυήσεις, ήταν κακοήθεις. Δεν κάναμε αυτά που συμφωνήσαμε; Να τώρα τα πιο επώδυνα μέτρα - με το στέλεχος του δημοσίου ή τον ελεγκτή εναερίου κυκλοφορίας να παίρνει σύμφωνα με το ενιαίο μισθολόγιο αστεία λεφτά, ενώ ο επιπέδου δημοτικού υπάλληλος εισηγμένης ΔΕΚΟ, να απολαμβάνει καθαρά εως και δυόμιση χιλιάδες. Όσο για τα μπρο-πίσω με τον ΦΠΑ και τις αποδείξεις, ας μείνουν ασχολίαστα...

Το ίδιο ηχηρά ήταν τα ραπίσματα προς τον “αποσυνάγωγο” υπερσυντηρητικό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα εξαναγκαστεί σε συγκυβέρνηση κάποιας μορφής (η κουλτούρα της “φτωχής” Πορτογαλίας μας ορίζει) ή αν κερδίσει τις εκλογές και σχηματίσει ο ίδιος κυβέρνηση, θα αναγκαστεί να εφαρμόσει τα ίδια και χειρότερα - καθώς κάθε καθυστέρηση ή “τσάμπα μαγκιά” πληρώνεται ακριβά. Κι αν, υπό το βάρος της αφόρητης πίεσης να “φτωχύνουμε”, κάνοντας έστω και άτσαλα τη φούσκα να σπάσει, η ελληνική κοινωνία αποδέχεται τη συνύπαρξη των κυρίων Φωτόπουλου και Τσίπρα, στον “κοινό αγώνα κατά του τέλους”, είναι αμφίβολο αν η αυτοσυντήρηση της θα της επιτρέψει να κρατήσει την ίδια - κατά πλειονότητα - στάση. Σε μια χώρα που απόστρατοι αξιωματικοί αντιδρούν που επιτρέπεται στους κατώτερους να επικοινωνήσουν με e-mail (!) με τον υπουργό ή μεγάλη μερίδα πανεπιστημιακών συναγωνίζεται σε βερμπαλισμούς και λαικισμό τους κάθε είδους “Σπίθες”, κάποια στιγμή θα λειτουργήσει η ίδια απόρριψη χρεοκοπημένων αντιλήψεων, όπως αυτή που λειτούργησε με το πανεπιστημιακό άσυλο, κατά 80%...

Όχι οτι η ηρεμία πριν τη θύελλα δεν είναι ανησυχητική - κι οτι η πίεση που μαζεύεται δεν μπορεί να ανασηκώσει το καπάκι της χύτρας. Έχουμε πολλά επεισόδια πίεσης να δούμε ακόμα. Η διαδικασία, όπως εύλογα παραδέχτηκε κι η Άνγκελα Μέρκελ παραλληλίζοντας με την Ανατολική Γερμανία, θα πάρει χρόνια - “δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη”. Όσο όμως οι αγορές πιέζουν για γρήγορα αποτελέσματα, όσο ο χειρισμός της αναταραχής γίνεται με την απαράδεκτη βία στην Πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο ή πρόσφατα τον Οκτώβριο - κι όσο η διοίκηση εμφανίζεται ανέτοιμη και κατώτερη των περιστάσεων, τόσο η προσαρμογή θα γίνεται βίαια, με κόστος κοινωνικό ανυπολόγιστο.

Πολύς λόγος γίνεται για το “μείγμα” των οικονομικών μέτρων που είναι αποτυχημένη, προκαλεί ύφεση, δεν οδηγεί πουθενά κλπ. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν μια άλλη συνταγή θα δούλευε (πιθανότατα) καλύτερα. Αυτό που μοιάζει καθαρό σε όποιον προσπαθεί να παρατηρήσει αποστασιοποιημένα τα πράγματα, είναι οτι ο εγκλωβισμός σε μια πολιτική λιτότητας θα συνεχίζεται ώστε να καταστεί βέβαιο, οτι “δεν θα πάρουμε τα λεφτά και θα τρέξουμε”. Oτι η πίεση θα αυξάνεται, όλο και περισσότερο. Οτι πρώτοι οι σημερινοί 55ρηδες, οι “τελευταίοι” της γενιάς του Πολυτεχνείου, θα πληρώσουν με εφεδρεία, την ελαφρότητα και το βόλεμα των ίδιων και των λίγο μεγαλύτερων τους. Οτι οι νεώτεροι θα συνειδητοποιήσουν οτι μέχρι τώρα είχαν γεννηθεί σε μια χώρα με “λάθος παραγωγικό μοντέλο”, που προέβλεπε “οι μισοί στο δημόσιο, οι άλλοι μισοί με μαγαζάκια μεταπώλησης, αφεντικά του εαυτού μας, με υψηλό ποσοστό κέρδους και φοροδιαφεύγοντας” - χωρίς να υπολογίσουμε τους υπεράριθμους γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, ηθοποιούς κλπ. Με όλο και πιο ανεπαρκή παραγωγή, όλο και μεγαλύτερες εισαγωγές με δανεικά, όλο περισσότερη διαφθορά/λαμογιά/αισχροκέρδεια, όλο λιγότερο αποτελεσματική διοίκηση, όλο και λιγότερο ενδιαφέρον για το δημόσιο χώρο, όλο και περισσότερα αυτοκίνητα και διπλά κινητά, όλα και και μεγαλύτερη αδιαφορία και ιδιωτεία...


συνεχίζεται...










Η φωτό είναι από το www.boston.com (από το bigpicture για τις διαδηλώσεις "Occupy Wall Street") και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Ready Or Not" των Αϊτινών/Αμερικανών Fugees

Τρεις ταινίες στο "παρά πέντε"...

Μια πολύ ωραία πόλη, μια πολύ ωραία καταγραφή εικόνων, μια πολύ ωραία ιδέα, μια ταινία που δεν μπορεί να την προχωρήσει

ικανοποιητικά. Γιατί πράγματι έχει πλάκα να βλέπεις τον Woody Allen (δηλαδή έναν ακόμα μέτριο ηθοποιό μέτριων κωμωδιών να τον παριστάνει, όπως πολύ συχνά συμβαίνει) να ανακαλύπτει “Μεσάνυχτα στο Παρίσι” έκπληκτος τα είδωλα του από τη χρυσή εποχή των twenties, αλλά μια ταινία δεν προχωράει μόνο με το εύρημα της “αναβίωσης” του F. Scott Fitzgerald και του Cole Porter. Πάντα γοητευτική η Marion Cotillard, ως ερωμένη του Pablo Picasso και του Ernest Hemingway - ατάκα της ταινίας (προς τον Picasso): “E, δεν είσαι και Miro!” Το “Match Point” και το “Vicky, Christina, Barcelona” παραμένουν μακράν τα καλύτερα και πιο σύγχρονα της τελευταίας περιόδου του...



Μια ακόμα ταινία, με τον βασικό του καμβά (όπως και πέρσυ το “Τι απέγινε η Έλλη;” του ιδίου σκηνοθέτη) να καταδεικνύει το πόσο καταπιεστική και υποκριτική είναι μια θρησκόληπτη ισλαμική κοινωνία, η κοινωνία της μαντήλας. Ως εκ τούτου, μια χρήσιμη για την αφύπνιση στο εξωτερικό του Ιράν και την πίεση που μπορεί να φέρει για την πτώση του ολοκληρωτικού αυτού καθεστώτος, της δήθεν “επανάστασης”. “Ένας χωρισμός” αγχωτικός, ψυχοβγάλτης - από τη μια τόσο σύγχρονος, αλλά και τόσο πολύ πνιγμένος στην εικαστική αισθητική της τριτοκοσμικής κοινωνίας. Σπάνια μια ιστορία (μοιάζει να) δίνει τόσο πολύ δίκιο (και άδικο ταυτοχρόνως) σε όλες τις πλευρές. Χρήσιμη (αλλά όχι ευχάριστη) και για έναν ακόμα (πολιτικό) λόγο αυτή η ταινία: Καταδεικνύει πόσο εύκολη είναι η απόπειρα εκμετάλλευσης του δυνατότερου από τον αδύναμο, με όχημα έναν (δήθεν προοδευτικό) λαϊκισμό, που υποστηρίζει οτι μόνον ο αδύναμος μπορεί να καταστεί θύμα...


Πιο εξωφρενικός από ποτέ, ο Pedro Almodovar διασκευάζει βιβλίο σε ένα ακόμα σενάριο γύρω από τις εμμονές του: Ναι όλοι είμαστε κατά βάθος γυναίκες, ναι όλοι μπορούμε να γίνουμε γυναίκες, ναι η ομοφυλοφιλία μοιάζει ο κανόνας των προτιμήσεων μας. Όμως πια φιλμάρει με απαράμιλλο στυλ, απίστευτα κάδρα και impeccable φωτογραφία, στυλιζαρισμένες πόζες και αισθητική, εντελώς μακριά από το αγαπημένο του κitch. Ο Antonio Banderas, ως αδίστακτος και πονεμένος πλαστικός χειρουργός, οδηγεί το πολύ καλό καστ, σε ένα “Δέρμα που κατοικώ” με εκπλήξεις και ανατροπές. To μελόδραμα και το τραγελαφικό, που γίνεται συμπαθητικό (και τρυφερό προς όλα τα ανθρώπινα πλάσματα) μόνο στα χέρια του Almodovar, φτάνει εδώ στα όρια της “επιστημονικής θυμηδίας”. Για να γελάσετε, να θαυμάσετε, να σοκαριστείτε, αλλά ίσως όχι για να συγκινηθείτε...


(Από πλευράς μου, η υποδοχή της νέας ταινίας του Almodovar θα ολοκληρωθεί με μια ραδιοφωνική εκπομπή με μουσικές από τα soundtrack του, στην οποία είμαι προσκεκλημένος, την Πέμπτη, στις 13.00, στον Pepper 96,6.)










Οι φωτό είναι από τα www.thevoguevibes.com, www.aiff.gr, www.filmlinc.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Cole Porter, "I've Got Yοu Under My Skin", στην ιδιαίτερη εκτέλεση της Αμερικανίδας Julie London

Η "σοβιετοποίηση" της ΕΡΤ

Μπορώ να αντιληφθώ οποιαδήποτε συζήτηση, που αφορά σε μειώσεις αμοιβών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα - αν και αδυνατώ να συμφωνήσω με τον “οριζόντιο” τρόπο, με τον οποίο αυτό επιχειρείται. Το οτι αντιλαμβάνομαι τις συνθήκες της κρίσης (και την υποκρυπτόμενη πρόθεση να γίνει απωθητικό το όνειρο για μια “σίγουρη” δουλειά στο δημόσιο), δεν σημαίνει επίσης οτι συμφωνώ με την απουσία κάθε διάκρισης προσόντων και ικανοτήτων, με την κατάργηση κάθε αξιοκρατίας, με τον ισοπεδωτικό τρόπο αμοιβής - που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του, οτι για την ίδια δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, οι αμοιβές μπορεί να είναι δεκαπλάσιες ή και εικοσαπλάσιες, ακόμα και μετά τις μειώσεις της κρίσης. Πόσο μάλλον, όταν ο (με απολυτήριο δημοτικού και άνευ άλλων προσόντων) καταμετρητής της ΔΕΗ μπορεί να αμείβεται έως και με 2.500 ευρώ καθαρά το μήνα - και ο παρουσιαστής με γλώσσες και πτυχία, στην (εξ ορισμού επιχείρηση θεάματος) τηλεόραση, να παίρνει ακριβώς τα μισά, μετά από δυό δεκαετίες δουλειάς.


Αυτό που δεν μπορώ να αντιληφθώ επ’ ουδενί όμως, είναι οτι η πρόθεση να ενταχθούν οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ και του ΑΠΕ στο ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου, συνοδεύεται από την υπαγωγή τους στο ΙΚΑ, αντί του ταμείου των δημοσιογράφων και του τύπου. Όχι γιατί τo τελευταίο είναι ένα “προνομιούχο” ταμείο (αν κανείς συζητούσε για το συνολικό εξορθολογισμό του ασφαλιστικού, θα μπορούσε να συζητήσει τις απαραίτητες “θυσίες”), αλλά γιατί είναι τελείως ανεξήγητο (και τσαπατσούλικα ύποπτο ή ύποπτα τσαπατσούλικο) να καρπωθούν κάποιοι άλλοι ασφαλισμένοι τις εισφορές, που επί δεκαετίες καταβάλλουν εκατοντάδες δημοσιογράφοι των δημόσιων ΜΜΕ.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με ευθύνη πολιτικών ηγεσιών, διοικήσεων, συνδικαλιστών και δημοσιογράφων, η δημόσια ραδιοτηλεόραση κινείται στη λάθος κατεύθυνση. Από τη μια, η απαράδεκτη πολιτική της προηγούμενης διοίκησης να μοιραστούν απίστευτες συμβάσεις χιλιάδων ευρώ, με αποτέλεσμα να σκανδαλιστεί η κοινή γνώμη και να χρειαστούν δύο χρόνια περικοπών, για να επανέλθει ταμειακά η επιχείρηση - κι από την άλλη μια πάγια αντίληψη, που διαπερνά τη λειτουργία της ΕΡΤ, ώστε να περιορίζονται υποτίθεται οι “ατασθαλίες” και τα ρουσφέτια, αλλά στην ουσία να περιορίζεται η αξιοκρατία και η χρηστή διαχείριση: Έτσι, η ΕΡΤ είναι μάλλον ο μοναδικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός στον αναπτυγμένο κόσμο, που δεν μπορεί να αξιοποιήσει ταυτοχρόνως στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και στα πολυμέσα τα στελέχη του. Κι αυτό γιατί έχουν αναπτυχθεί “αμυντικοί” μηχανισμοί που αποτρέπουν την αξιοποίηση, την ανάδειξη και την εξοικονόμηση, με βάση την πολύ απλή συνδικαλιστική λογική “όλοι να έχουμε από λίγο δουλίτσα, όλοι να είμαστε ισοπεδωτικά ίσοι, όλοι να παίρνουμε από (έστω και) λίγα και οι αμοιβές να μη διαφέρουν και πολύ, κανείς να μην ξεχωρίζει, κανείς να μην προβάλλεται πολύ, κανείς να μην ξεφεύγει”. Κι όλα αυτά, σε μια δουλειά που κατ΄εξοχήν βασίζεται στην ταύτιση του κοινού με τα πρόσωπα.

Αν λοιπόν η μέχρι τώρα αντίληψη, με τη βοήθεια μιας λαϊκίστικης ρητορικής “δήθεν κατά της διπλοθεσίας” (και μιας λανθασμένης νοοτροπίας οτι μοχλός κατά της ανεργίας είναι το κράτος κι όχι η ανάπτυξη), οδηγούσε σε φαινόμενα κρατικίστικης μιζέριας, τώρα, με την υποβάθμιση των αμοιβών στα επίπεδα του βασικού μισθού, η ΕΡΤ οδηγείται στην πλήρη “σοβιετοποίηση”. Πώς θα γίνει περαιτέρω οικονομικό συμμάζεμα, όταν θα χρειάζονται δύο και τρεις δημοσιογράφοι, στη θέση του ενός, αφού δεν θα υπάρχει καν η δυνατότητα ενός στοιχειώδους επιμισθίου σ’ έναν ικανό ρεπόρτερ; Ποιός δεν θα αποφύγει τη θέση ευθύνης (και άγχους), όταν θα αμείβεται με όσα παίρνει και ο νέος ρεπόρτερ, που δεν ξέρει καλά-καλά ακόμα να γράφει; Και τι ποιότητα στελεχών θα συγκεντρώνει μακροπρόθεσμα ο ευρύτερος δημόσιος τομέας;

Ήδη, ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ ήταν “εγκλωβισμένος” σε όλα τα ασυμβίβαστα, του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, στον οποίον υπάγεται - παρά το γεγονός οτι ο δημοσιογράφος πουθενά στον αναπτυγμένο κόσμο δεν είναι “κρατικός υπάλληλος”. Ήταν εγκλωβισμένος, περιμένοντας να τον αξιοποιήσει η εκάστοτε νέα διοίκηση, ανάλογα με το αν ήταν αρεστός - χωρίς αξιολόγηση και αντικειμενικά κριτήρια. Ήταν εγκλωβισμένος, γιατί αν δεν αξιοποιείτο, δεν μπορούσε να δουλέψει πουθενά αλλού (έστω σε “χιαστί” μέσο*), δεν μπορούσε να φέρει “φρέσκο αέρα” από την πιάτσα, δεν μπορούσε να ισχυροποιήσει την ανεξαρτησία του. Ήταν μαθηματικά καταδικασμένος να εξαρτηθεί, να ιδρυματοποιηθεί, να νεκρωθεί.

Τώρα, με την ουσιαστική κατάργηση της δημοσιογραφικής ιδιότητας και την “υπαλληλοποίηση”, δίνεται η χαριστική βολή. Καλώς ήλθατε στη Λαϊκή Δημοκρατία της ΕΡΤ...




(*Παλιότερα, ήταν δυνατόν ένας εργαζόμενος στην τηλεόραση της ΕΡΤ να εργαστεί σε ραδιόφωνο της ΕΡΤ ή στην αγορά και το αντίστροφο. Εδώ και χρόνια, το μόνο που επιτρέπεται είναι να εργάζεσαι σε εφημερίδα, μετά από άδεια, επειδή η ΕΡΤ δεν διαθέτει φύλλο - και οι εφημερίδες δεν θεωρούνται ανταγωνιστικό μέσο.)


Οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ δίνουν συνέντευξη τύπου, αύριο Δευτέρα 17/10, στις 10πμ, σε αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20.










H φωτό από την ταινία "Η ζωή των άλλων" είναι από το www.screenrant.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Back in the USSR", από το περίφημο "λευκό άλμπουμ" των Βρετανών Beatles.

Το "αλμοδοβαρικό σύμπαν"...

Την Τρίτη που μας έρχεται, διοργανώνεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, avant-premiere της νέας ταινίας του Pedro Almodovar “Le piel que habito” ("To δέρμα που κατοικώ”) - εκδήλωση στην οποία δεν έχω αρμοδιότητα να σας καλέσω.


Ωστόσο, την προηγούμενη, τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου, στις 18.30, στον ίδιο χώρο, διοργανώνεται ένα “στρογγυλό τραπέζι”, με συμμετοχή (ερωτήσεις) του κοινού, για τις διάφορες πλευρές του “αλμοδοβαρικού σύμπαντος” - την κινηματογραφική, τη μουσική, την “ψυχιατρική”, τη σεναριακή, την πλευρά των χαρακτήρων και των ηθοποιών.

Δεν είμαι ειδικός στον Ισπανό σκηνοθέτη, νομίζω όμως οτι μπορώ να πω δυό λόγια για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη μουσική, τον τρόπο με τον οποίο αυτή γίνεται όχημα της “κουλτούρας” του και στηρίζει το κινηματογραφικό του κατασκεύασμα.

Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι, ελπίζω οτι θα γίνει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.




* (Από πλευράς μου, η υποδοχή της νέας ταινίας του Almodovar θα ολοκληρωθεί με μια ραδιοφωνική εκπομπή με μουσικές από τα soundtrack του, στην οποία είμαι προσκεκλημένος, την Πέμπτη, στις 13.00, στον Pepper 96,6.)









H αφίσα είναι από τους διοργανωτές της avant-premiere και το εξώφυλλο από το www.thesoundtrack toyourlife.co.uk

To post συνοδεύεται από το βασικό θέμα της ταινίας "High Heels" (Tacones Lojanos), του Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto.

"Χθες γνώρισα τον Γκαγκάριν..."

Το προχθεσινό έργο με οδήγησε σε μια βουτιά στο παρελθόν, μια και άρχιζε με αναφορά στην πρώτη "βόλτα" ανθρώπου στο διάστημα, του Yuri Gagarin με το Βοστόκ. Μια κάρτα του πατέρα μου προς την αδελφή του, με ημερομηνία (που δεν φαίνεται καλά) το 1961 - φουλ πάντως μέσα στην κορύφωση του ψυχρού πολέμου - που ανακάλυψα πρόσφατα, γράφει:




"Αγαπημένη μου Λιλή,

Είμαι από προχθες στην Πράγα, με έναν πολύ καλό καιρό - και θα μείνω ακόμη μερικές μέρες. Χθες γνώρισα εδώ τον Γκαγκάριν σε μια δεξίωση. Φιλιά στο Γιώργο και στο Κώστα - και χαιρετισμούς στους γνωστούς.

Σε φιλώ πολύ

Νίκος"








To εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Like a Star" της Βρετανίδας Corinne Bailey Rae.

The Far Side of the Moon

“H βασική μου θεωρία είναι οτι ο ανταγωνισμός Αμερικανών και Σοβιετικών στο διάστημα δεν ήταν από τη δίψα για γνώση ή από περιέργεια, ήταν καθαρός ναρκισσισμός...” (ελεύθερη απόδοση)


Η αθέατη πλευρά του φεγγαριού, οι εικόνες και οι ήχοι από την προσελήνωση που στοιχειώνουν την παιδική μας ηλικία (ίσως πολύ περισσότερο από άλλα πολύ σημαντικά γεγονότα της δεκαετίας του ’60, όπως ο Μάης του ’68, ο πόλεμος του Βιετνάμ και οι αιματηρές ταραχές στα αμερικανικά πανεπιστήμια, το Woodstock ή η δολοφονία του JFK - που αφορούσαν τους μεγαλύτερους), ο ψυχροπολεμικός ανταγωνισμός των δύο υπερδυνάμεων, το πρόγραμμα SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence), οι υπαρξιακές αναζητήσεις ενός συνεσταλμένου καθηγητή φιλοσοφίας, η ανθρώπινη μοναξιά και οι ανθρώπινες σχέσεις, η συμφιλίωση των λαών και των αδελφών - όλα αυτά μπερδεύονται γλυκά, στην εντυπωσιακά ευρηματική παράσταση του “The Far Side of the Moon”, του Καναδού Robert Lepage.

Με έναν μόνο ηθοποιό επί σκηνής, με πολλαπλούς ρόλους (κι ένα σκηνικό που μεταλάσσεται και φωτίζεται ευφυώς - μόνο και μόνο η χρήση της οθόνης/πόρτας πλυντηρίου/φινιστρινιού διαστημοπλοίου αξίζει τον κόπο), o Lepage επιβεβαιώνει (εδώ και δέκα χρόνια) τη ικανότητα του να συγκινεί ελλειπτικά, γράφοντας και σκηνοθετώντας με άφθονο (μελαγχολικό) χιούμορ και μπόλικη καναδέζικη προφορά στα γαλλικά. Μέχρι την Κυριακή, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών - αν μπορείτε, μη το χάσετε!









Η φωτό από την παράσταση είναι από το www.teakdoor.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

H μουσική της παράστασης είναι της Laurie Anderson, που όμως υπολείπεται των τριών "guest" κομματιών από τον John Coltrane, τον L.V. Beethoven ("Moonlight Sonata") και τους Led Zeppelin ("Dazed and Confused"). Οι τελευταίοι, για τις δικές μου μνήμες, "κλέβουν την παράσταση", γιατί επενδύουν μια σκηνή στο παιδικό δωμάτιο του πρωταγωνιστή - και γιατί ήθελα εδώ και πολύ καιρό να το βάλω στο blog. Το πρώτο LP του βρετανικού συγκροτήματος (1969) ήταν από τα πρώτα που απέκτησα, σε πολύ μικρή ηλικία, δώρο Γάλλων φίλων.

Αδυναμία διαλόγου

Την Πέμπτη που πέρασε, είχα προσκληθεί από το Δήμο Αθηναίων, να συντονίσω μια ημερίδα/ανοιχτή συζήτηση, για την προτεινόμενη ανάπλαση της Ακαδημάς Πλάτωνος. Παρά το γεγονός οτι ζω σε γειτονική περιοχή, ήξερα λίγα πράγματα για τα προβλήματα της γειτονιάς αυτής. Ο ρόλος μου όμως δεν ήταν να ξέρω την ουσία των προβλημάτων, αλλά να διασφαλίσω τη διεξαγωγή μιας όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστικής συζήτησης, με 9 ομιλητές (συν τις ερωτήσεις του κοινού) - και όσο το δυνατόν πιο πλουραλιστικής και χρήσιμης, με όλες τις φωνές να ακούγονται και κυρίως να κάνουν ουσιαστικές ερωτήσεις και παρεμβάσεις.


Είχα επίσης ενημερωθεί οτι επρόκειτο να υπάρξουν αντιδράσεις στην πρόταση του Δήμου, καθώς μερίδα κατοίκων δεν συμφωνεί με την πρόταση. Όπως κατάλαβα, η κριτική εστιάζεται κυρίως στο οτι πρόκειται για μια μελέτη που έχει εκπονηθεί από την αρμόδια Διεύθυνση του Δήμου, από το 2009, επί Νικήτα Κακλαμάνη - και οποιαδήποτε άλλη “εκ του μηδενός” λύση, θα είχε κόστος χρόνου και χρήματος. Έκτοτε η μελέτη έχει υποστεί μερικές (ανεπαρκείς ίσως;) αλλαγές και υφίσταται κριτική από αρχιτέκτονες και πολεδόμους, αλλά το επίμαχο είναι οτι δεν περιλαμβάνει τις απαιτήσεις των κατοίκων για ακόμα περισσότερο πράσινο, κάτι για το οποίο δεν θα είχε αντίρρηση πιθανόν κανείς, αν μια τέτοια προοπτική δεν σήμαινε μυθώδεις αποζημιώσεις, για απαλλοτρίωση ιδιοκτησιών. Όπως δήλωσε ο Δήμαρχος Γιώργος Καμίνης, είναι ήδη απαιτητά (από τους ιδιοκτήτες δεσμευμένων ακόμα και από το 1968(!) εκτάσεων) 120 εκατομύρια ευρώ. Και αυτά είναι μόνο όσα εχουν ήδη τελεσιδικήσει στα δικαστήρια, ενώ το “πράσινο ταμείο” που θεσμοθετήθηκε επί Μπιρμπίλη, ακόμα δεν έχει λειτουργήσει - και είναι ιδιαίτερα αμφίβολο αν τα πρόστιμα των ημιυπαίθριων θα μπορέσουν να αιμοδοτήσουν ικανοποιητικά, έναν Δήμο, που (ούτως ή άλλως, να μην το ξεχνάμε) είναι καταχρεωμένος από την προηγούμενη διοίκηση και μισθοδοτεί καμιά δεκαριά χιλιάδες εργαζομένους στις υπηρεσίες του και στους συνδεδεμένους οργανισμούς (2.500 υπαλλήλους έχει μόνο Οργανισμός Νεολαίας και Άθλησης, σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση που είχα)...

Η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα του 4ου διαμερίσματος (και όχι σε κάποια αίθουσα στο κέντρο της Αθήνας), ακριβώς για να είναι εύκολα προσβάσιμη στους κατοίκους - και ο χώρος γέμισε από νωρίς. Πρώτη “προβληματική” εκδήλωση: Μια κυρία έρχεται και μου δηλώνει οτι “οι κάτοικοι δεν θα μιλήσουν από το βήμα, θα μιλήσουν από κάτω”. Επιχειρηματολογώ οτι αυτό δεν έχει λογική, θα καταλάβαινα το αίτημα και τη διαμαρτυρία αν επρόκειτο για το ανάποδο, αν οι εκπρόσωποι των κατοίκων δηλαδή δεν είχαν βήμα - και απαιτούσαν να αποκτήσουν. Αρχίζω να αναγνωρίζω τα σημάδια μιας προσπάθειας να “απονομιμοποιηθεί” η εκδήλωση - και ει δυνατόν να “ποδοσφαιροποιηθεί”.

Με την έναρξη, εξηγώ δημοσίως οτι η εκδήλωση θα προχωρήσει αυστηρά με βάση το πρόγραμμα του διοργανωτή (δηλαδή του Δήμου) - κι οτι εγώ είμαι εκεί για να εξασφαλίσω την τήρηση των κανόνων διαλόγου και ιδίως του χρόνου ομιλίας του καθενός, γιατί η κατάχρηση του θα είναι εις βάρος άλλων (και όλων). Πρώτο μου λάθος: Όλα αυτά λέγονται πέντε λεπτά μετά τις έξι, είμαστε συνεπείς (αντιθέτως με την ελληνική συνήθεια) - και κάποιοι φυσικά που έρχονται καθυστερημένοι, ούτε καν τα έχουν ακούσει.

Μόλις ανεβαίνει ο Δήμαρχος στο βήμα, αρχίζει απ’ έξω μια ντουντούκα. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, καθώς είμαι μέσα από νωρίς, αλλά υποψιάζομαι οτι είναι κάποια διαμαρτυρία που έχει σχέση με τα σχολεία της περιοχής - και “εκμεταλλεύεται” την παρουσία του Δημάρχου, για να εκδηλωθεί. Προσέξτε όμως, δεν πρόκειται για μια (απολύτως θεμιτή) σιωπηλή διαμαρτυρία, αλλά μια διαμαρτυρία που έχει ως σκοπό να παρενοχλήσει ηχητικά την “μέσα” εκδήλωση, έτσι ώστε να μην ακουστεί τελικά κανείς. Οι οικοδεσπότες αναγκάζονται να κλείσουν τα παράθυρα για να ακούμε, η αίθουσα δεν έχει κλιματισμό, η ζέστη γίνεται αφόρητη - βλέπω μπροστά μου ένα κοινό, που ανεμίζει στην πλειοψηφία του “βεντάλιες”.

Κάτι σχολιάζω για τη ζέστη και τις συνθήκες, ζητώντας να κάνει το κοινό ησυχία και να κλείσει τα κινητά του, πετάγεται ένας παριστάμενος κύριος, με νόημα: “Μερικές φορές είναι χρήσιμο να ακούμε και τους από κάτω - αυτό είναι δημοκρατία (ή κάπως έτσι)”. “Όχι”, του απαντώ “αυτή είναι η μεταπολιτευτική μας φούσκα και η αδυναμία μας να κάνουμε διάλογο”. Διότι αυτοί που είναι έξω στο δρόμο, ξέρουν οτι αν θέλουν να παρευρεθούν στην αίθουσα και να πάρουν το λόγο, για το θέμα της συζήτησης, δεν θα τους εμποδίσει κανείς - το αντίθετο. Επιλέγουν όμως συνειδητά να παρεμποδίσουν μια εκδήλωση (που αφορά τα μέγιστα τους κατοίκους, ακόμα και τους πιο διαμαρτυρόμενους), ώστε να την “καταστήσουν αποτυχία” - αν δεν τη φέρουν στα μέτρα τους.

Οι ομιλίες προχωρούν στην ώρα τους, όταν κάποια στιγμή μου φέρνουν με καθυστέρηση το χαιρετισμό της Υπουργού Παιδείας, με την παράκληση να τον διαβάσω εγώ. Αυτή τη φορα, πετάγεται μια άλλη κυρία, που με άκρως επιθετικό ύφος, μου ζητάει τον λογαριασμό “γιατί θα διαβάσω εγώ τον χαιρετισμό - και γιατί δεν παρευρίσκεται ο εκπρόσωπος της”. Εκπλήσσομαι, γιατί δεν καταλαβαίνω ποιά είναι η διαφορά ποιός θα διαβάσει έναν τρίλεπτο χαιρετισμό (αφού έτσι κι αλλιώς δεν προβλεπόταν να παρίσταται η ίδια, όπως με σαφήνεια γράφεται στο πρόγραμμα), ζητώ να μην διακόπτουν, γίνεται ένας έντονος διάλογος, εξηγώ και πάλι τους όρους της διοργάνωσης (που άλλωστε δεν τους έχω θέσει εγώ), προσκαλώ όποιον δεν τους εγκρίνει να μην παρακολουθήσει, να καταγγείλει την εκδήλωση και να διοργανώσει μια άλλη, με όποιον ομιλητή ή συντονιστή θέλει - και δηλώνω οτι δεν θα δεχθώ συνεχείς παρεμβάσεις, που θα κάνουν την αίθουσα “κερκίδα”. Έχω πλέον πειστεί οτι υπάρχει συνειδητή πρόθεση να δυναμιτιστεί η εκδήλωση, που δεν “αρέσει” σε κάποιους.

Το σκηνικό συνεχίζεται λίγο αργότερα, με πολύ συγκεκριμένους και μετρημένους στα δάχτυλα κατοίκους να διακόπτουν, μη περιμένοντας καν να τελειώσουν οι ομιλητές - και θέλοντας ανυπόμονα να παρέμβουν. Κάποιος με κατηγορεί οτι “είμαι εριστικός” (επειδή ζητάω να μη διακόπτουν), κάποια άλλη μου κάνει παρατήρηση οτι “να σταματήσω να φέρομαι απαξιωτικά στους κατοίκους και να τους προσβάλλω” (επειδή δυσανασχεστώ που διακόπτουν και δεν περιμένουν τη σειρά τους), κάποιος φωνάζει από τη γαλαρία “να μας πείτε για την ΕΡΤ και τα παιδιά που τα φιμώσατε την Κυριακή”. Μήπως αυτά φίμωσαν ένα δελτίο, σκέφτομαι, αλλά δεν απαντάω...

Προτελευταίος ομιλητής η εκπρόσωπος της Επιτροπής κατοίκων, μιλάει 15 λεπτά (ενώ οι άλλοι είχαν όριο 8’-10’) - την αφήνω επίτηδες για να μη θεωρηθεί από κανέναν οτι επιχειρείται να περιοριστεί η φωνή τους. Μόλις τελειώσουν οι ομιλητές, ζητάω να μάθω αν υπάρχουν κάποιοι “θεσμικοί” (π.χ. δημοτικοί σύμβουλοι) που θέλουν να κάνουν παρέμβαση, πράγματι υπαρχουν δύο, μεταξύ αυτών και εκπρόσωπος του Συλλόγου Γονέων, που διαβάζει κι ένα ψήφισμα.

Φτάνει η ώρα να δοθεί το μικρόφωνο στους δημότες, το δίνω ο ίδιος από χέρι σε χέρι. Ζητώ να είναι σύντομοι, κάποιοι μου απαντούν “έχουμε όλο το βράδυ, δεν θα φύγουμε από εδώ” - πράγμα βέβαια που δεν ισχύει, καθώς μια “ξεχειλωμένη” συζήτηση χάνει το νόημα της. Το μεγάλο πρόβλημα σε τέτοιες ανοιχτές συγκεντρώσεις είναι πώς θα αποφύγει κανείς τα λογίδρια και τις ατέρμονες τοποθετήσεις κάποιων, που μονοπωλούν (συνειδητά ή ασυνείδητα) τον χρόνο των υπολοίπων. Ευτυχώς, με κανα-δυό εξαιρέσεις, που εκφωνούν θεωρίες συγκίνησης περί του Πλάτωνα και του πόσο σημασία έχει να γίνει η γειτονιά αυτή παγκόσμιο κέντρο αναφοράς, η συζήτηση καταφέρνει να αποκτήσει ουσιαστικές πτυχές. Η επικεφαλής της μελέτης σφυροκοπείται από ερωτήσεις κατοίκων, απαντάει εποπτικά πάνω στο σχέδιο που προβάλλεται σε προτζέκτορα, δίνονται απαντήσεις - ασχέτως αν είναι ικανοποιητικές ή όχι. Μιλάει εκπρόσωπος των ιδιοκτητών των απαλλοτριωμένων οικοπέδων, παρατίθενται αρκετές από τις παραμέτρους του προβλήματος. Όλη αυτή την ώρα βέβαια, κάποιοι (οι ίδιοι) είναι ασυγκράτητοι, με δυσκολία τους καταφέρνω να μιλήσουν στο μικρόφωνο - και όχι να φωνάζουν όλοι μαζί, σαν σε κερκίδα.

Στο τέλος, ο Δήμαρχος ζητάει αφού μιλήσουν όλοι, να συγκεντρώσει τις ερωτήσεις που απευθύνονται σε αυτόν - και να απαντήσει συνολικά. Ανεβαίνει στο βήμα, τον διακόπτουν, κάνει διάλογο, ακούει κι άλλους - κάποιος που μπήκε τελευταία ώρα αρχίζει να του φωνάζει διάφορα του τύπου “να κάνεις κάτι, γι αυτό σε ψηφίσαμε”. Ο Γιώργος Καμίνης απαντάει και σ΄αυτόν, κάνει έκκληση στους κατοίκους να προχωρήσουν με την προτεινόμενη μελέτη, να μη μείνουν στην ακινησία, να κάνουν δημιουργικές προτάσεις για το εφικτό, αυτό που μπορεί τώρα ο Δήμος με τα πενιχρά οικονομικά του, εν μέσω κρίσης - να αφήσουν τα μαξιμαλιστικά όνειρα, για απαλλοτριώσεις που είναι αδύνατο να επιτευχθούν.

Κι εκεί συμβαίνει η τελευταία πράξη της “αρχαίας τραγωδίας”. Οι δυό-τρεις από τους “μαχητικούς” που έχουν απομείνει (γιατί οι άλλοι είχαν τόσο ενδιαφέρον για την ουσία της συζήτησης, που έκατσαν να διακόπτουν μόνο σε ένα μέρος της εκδήλωσης), αρχίζουν να φωνάζουν “μη μας κόβεις το όνειρο, μη μας χαλάς το όνειρο”, φεύγουν από την αίθουσα με σπαραξικάρδιες φωνές - μένουν όσοι πραγματικά ήθελαν να ακούσουν. Η ώρα είναι εννιά, ο Δήμαρχος υπόσχεται οτι θα ξαναέλθει να ακούσει τους κατοίκους, η βραδιά τελειώνει.

Κατοικώ εδώ και 13 χρόνια σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας. Μπορώ να καταλάβω απολύτως την ψυχολογία του δημότη που αισθάνεται αβοήθητος απέναντι στην υποβάθμιση ή που προσπαθεί να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στα προβλήματα του. Είμαι ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου, έχω συντονίσει ή συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις συζήτησης - όπως και σε πολλές (πάντα ειρηνικά και με σεβασμό προς τους άλλους) “ακτιβιστικές”. Συνέβαλα κι εγώ με τις μικρές μου δυνάμεις στη σφοδρή κριτική που ασκήθηκε κατά του Νικήτα Κακλαμάνη, ώστε να απωλέσει τον δημαρχιακό θώκο.

Ο Καμίνης όμως, σε αντίθεση με τον Κακλαμάνη, δεν περιφρονεί ούτε λοιδωρεί τις επιτροπές και τις κινήσεις πολιτών, αντιθέτως πάει και τους ακούει - κι ας είναι “εχθρικό” το περιβάλλον. Οι διαφωνίες είναι απολύτως θεμιτές, οι αντιρρήσεις των κατοίκων μπορεί να έχουν βάση, οι προτάσεις του Δήμου μπορεί να πάσχουν.

Μπορεί στη συγκεκριμένη βραδιά, να μην έκανα εγώ σωστά τη δουλειά μου ή να μην ήμουν “συμπαθητικός” (μόνο που δε είναι αυτό το ζητούμενο) - κι αν είναι έτσι ζητώ συγνώμη από τους καλοπροαίρετους που ήλθαν να ακούσουν και απαιτούν (και δικαίως) την καλύτερη δυνατή εξασφάλιση της διεξαγωγής ενός δημοκρατικού διαλόγου.

Αλλά αυτή η “ενσυνείδητη” αδυναμία διαλόγου, αυτή η προσπάθεια ενός αριστερισμού να δυναμιτίσει οτιδήποτε προέρχεται από τους θεσμούς, ακόμα κι αν είναι μια προσπάθεια δημόσιας συζήτησης, ώστε να δοθεί φωνή και σε αυτούς που δεν έχουν βήμα - είναι ίσως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια χώρα, που προσπαθεί (αν τα καταφέρει) να ορθοποδήσει από την κρίση. Γιατί εξαπλώνεται, εν μέσω “τυφλής οργής” και “αγανάκτησης”, ο αρνητισμός για οτιδήποτε μπορεί να βελτιώσει πρακτικά τις ζωές μας, αντί να τις χειροτερέψει.

Ακόμα κι δεχθεί κανείς οτι η επιθετικότητα δημοσίως φέρνει κάποιο αποτέλεσμα, εν είδει σκληρής κριτικής - η άκριτη και μόνιμη καταφυγή σε αυτήν δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διώχνει και αυτούς τους συμμάχους, που θα μπορούσε κανείς να κερδίσει.

Αν δεν μπορούμε να συζητήσουμε, βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην αδυναμία να βελτιώσουμε δομές και συνθήκες. Κι αν αποδεχόμαστε να επιβάλουν κάποιοι λίγοι την “αδυναμία διαλόγου” (γιατί δήθεν "φιμώνονται" ή περιορίζεται το “δημοκρατικό δικαίωμα” τους), τότε γινόμαστε όλο και λιγότερο δημοκρατικοί...








H αφίσα είναι από την εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων και το εξώφυλλο από το www.musicstack.com

To post συνοδεύεται από το "Foule Sentimentale", του Γάλλου Alain Souchon.