Το Castro του ανοιχτού μυαλού...

Eίναι η πρωτεύουσα των μειονοτήτων: Η μεγαλύτερη gay στον κόσμο, η μεγαλύτερη κιτρίνων εκτός Ασίας, μια από τις μεγαλύτερες ισπανοφώνων στις ΗΠΑ – και η δεύτερη μεγαλύτερη Ελλήνων στην Αμερική, μετά την Astoria!


Δεν είναι καν η πρωτεύουσα της California (το άχαρο Sacramento έχει την τιμή) και το LA είναι κατά πολύ μεγαλύτερο. Είναι μια πόλη με βικτωριανά σπίτια και ωραίους λόφους, που δεν ξεπερνάει το ένα εκατομύριο κατοίκους. Από “κάτω” της όμως (δεν είναι τυχαίο), μέχρι το San Jose, εκτείνεται η περίφημη Silicon Valley, όπου ζουν και εργάζονται 5 εκατομύρια άνθρωποι – αρκετοί από αυτούς στην υψηλή τεχνολογία...


Είναι μια από τις πιο όμορφες – ίσως η ομορφότερη πόλη της Αμερικής. Και η πιο φιλελεύθερη – με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Αυτά σκεφτόμουν βγαίνοντας από το “Milk” του Gus Van Sant (με τη λίγο “σκοτεινή” σκηνοθεσία και – ας μου επιτραπεί – το κουραστικό μοντάζ), αρκετά για να κάνω μελαγχολικές συγκρίσεις με την πόλη μου. Ο Sean Penn αποδεικνύει ακόμη μια φορά πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι, δίνοντας ρεσιτάλ ως ο Harvey Milk, ο πρώτος gay ακτιβιστής που εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο San Francisco, τη δεκαετία του '70 - και δολοφονήθηκε από έναν (ακροδεξιό κρυπτο-gay;) συνάδελφο του. Όταν ο Sean Penn αντιπαρατίθεται στην ταινία με τον γερουσιαστή που ηγείται της καμπάνιας “να απολυθούν όλοι οι ομοφυλόφιλοι δάσκαλοι, γιατί καταστρέφουν τα παιδιά” ή προσπαθεί να απαλύνει την πολεμική που υφίστανται νέοι με ομοφυλοφιλικές τάσεις, εξηγώντας τους οτι “δεν είναι άρρωστοι και ανώμαλοι”, συνειδητοποιείς πόσο σκοταδισμός υπήρξε (και υπάρχει ακόμα) και στις πιο “προηγμένες” κοινωνίες μας...



Όταν έζησα εκεί, πολύ αργότερα, το 89-90, τα ζητήματα ήταν λυμένα: Η οδός Castro, όπου εκτυλίσσεται μεγάλο μέρος της ταινίας, ήταν και επισήμως πια η gay περιοχή. “This is a gay building”, είχε σπεύσει να με προειδοποιήσει ένας υποψήφιος ενοικιαστής διαμερίσματος, βλέποντας ένα νεαρό από την Ελλάδα “που ίσως δεν μπορούσε να φανταστεί το διαφορετικό από αυτόν”. Tελικά, έμεινα λίγο πιο πάνω, στα (γνωστά σας από εναν άλλο κινηματογραφιστή, τον David Lynch) Twin Peaks, με την υπέροχη θέα – που “αερίζει” το μυαλό...


Ακόμη μια φορά μου ήρθε στο μυαλό η αποπνικτική ατμόσφαιρα του “American Beauty”. Το ίδιο είχε συμβεί πριν από λίγο καιρό, με την απόπειρα του “Revolutionary Road” να καταγράψει τα πνιγηρά suburbs της μεταπολεμικής Αμερικής (οι σκηνές της μαζικής επιβίβασης και αποβίβασης των υπαλλήλων από το τρένο είναι εξαιρετικές). Όταν η Winslet (που φέτος είναι μάλλον η χρονιά της, καθώς φαίνεται οτι μεγαλουργεί και στο “Reader/Σφραγισμένα Χείλη”) καταλαβαίνει οτι το σχέδιο να μετοικήσουν στο Παρίσι “δεν υπάρχει πια”, νοιώθεις όλη την απόγνωση που μπορεί να προκαλέσει η “ομορφιά” και η τάξη της “οικογενειακής ευτυχίας” (και αφόρητης πλήξης) του αμερικανικού “προαστιακού ονείρου”...


Ακριβώς αυτές οι “οικογενειακές αξίες” (που ενώ από μόνες τους μπορεί να μην είναι απορριπτέες), αν δεν τις φυσάει το αεράκι της διαρκούς ανανέωσης, των ανοιχτών αντιλήψεων, των προοδευτικών αναζητήσεων και της “εσωτερικής τριβής” σε μια μεγάλη δεξαμενή πληθυσμού με διαφορετικές προελεύσεις και κουλτούρες (που μόνο στις μεγάλες πόλεις μπορείς να βρεις), τότε μετατρέπονται σε πρεσβευτές των πιο συντηρητικών, φοβικών και μισαλλόδοξων αντιλήψεων – με το ρατσισμό να κολυμπάει μέσα στην άγνοια. Και είναι τόσο κρίμα - γιατί έτσι τα περισσότερα από τα πιο όμορφα μέρη του πλανήτη μας καταδικάζονται στο να είναι "κοινωνικά αβίωτα"...

Κι αν όλα αυτά οδηγούν (σε επίπεδο παγκόσμιας ανάλυσης) στη γνωστή συζήτηση του 21ου αιώνα “λαϊκή κυριαρχία ή ανθρώπινα δικαιώματα” (όσο κι αν οι ΗΠΑ κακοποίησαν την έννοια των δεύτερων, τις τελευταίες δεκαετίες) – μερικές φορές αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν τόση βλακεία να είναι μαζεμένη από τη μια μεριά της ανθρώπινης (υπανάπτυκτης) σκέψης...




Οι φωτό είναι από τα www.movies.about.com, www.awardsdaily.com, www.nps.gov, www.paulwoodint.blogspot.com

Για το post αυτό διάλεξα ένα κομμάτι των (ιστορικών, αλλά ίσως λίγο γνωστών στην Ελλάδα) Peddlers, με το εξαιρετικό Hammond - γιατί μου δίνουν την αίσθηση της "διάυγειας" και του "καθαρού, ανοιχτού μυαλού"...

Public Image Ltd

«Αυτή τη φορά αντί να μας στείλει 10 διμοιρίες των ΜΑΤ, μας έστειλε έναν "ιδιωτικό στρατό" από Χρυσαυγίτες και παρακρατικούς που προπηλάκισαν κατοίκους», αναφέρει σε γραπτή ανακοίνωσή της η Επιτροπή Κατοίκων για τη Σωτηρία του πάρκου Κύπρου και Πατησίων...

Συλλογή υπογραφών στο κείμενο της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη

Για το post αυτό διάλεξα το "Τhis Is Not A Love Song", των Public Image Ltd του Johnny Rotten, ιδρυτικού μέλους των πρωτοπόρων του punk Sex Pistols - όπως το διασκεύασαν οι Nouvelle Vague. Προσέξτε τους στίχους...

To σύνδρομο “Ομπάμια”

Όλος ο πλανήτης υποδέχθηκε με ανάμικτα συναισθήματα την έλευση της “εποχής Ομπάμα”: Ανακούφιση για την αποχώρηση Μπους (πλην ελαχίστων σε χώρες όπως π.χ. η Γεωργία και η FYROM), δυσπιστία σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, προσμονή και ελπίδα για την πιθανότητα μιας πιο μετριοπαθούς αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και της εξόδου από την οικονομική κρίση, σε πολλές ακόμη.



Όλες; Όχι φυσικά... Ένα μικρό χωριό, παραμένει αδούλωτο και αμετάπειστο: η ελληνική αριστερά. Και χωρίς βεβαίως να το ομολογεί επισήμως, πολλά μέλη της έχουν βαλθεί να πείσουν όλους εμάς, οτι ο Ομπάμα είναι το ίδιο “κακό” με τον Μπους. Οτι “τίποτα δεν άλλαξε”. Οτι ο “Ομπάμια” είναι άλλο ένα “πιόνι του συστήματος”, που αναγκάστηκε να “εκσυγχρονιστεί”, για να επιβιώσει...

Είναι η αντίληψη που θέλει τον “εχθρό” να είναι όσο το δυνατόν χειρότερος, ώστε να μην μπορεί να μας “ξεγελάσει” - ακόμα και εις βάρος της ζωής όλων μας. Είναι η αντίληψη που τα θεωρεί όλα “κακά”, αν δεν είναι “ιδανικά”. Είναι η αντίληψη που “αθωώνει” τις ακρότητες του “Ταλιμπάν” Μπους, αφού τον εξομοιώνει με οποιονδήποτε άλλον πρόεδρο.

Είναι προφανές για οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο στον πλανήτη οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες (και τα χιλιάδες – αντικρουόμενα – συμφέροντα εντός της) δεν θα σταματήσουν να επωφελούνται από το γεγονός οτι είναι η μοναδική στρατιωτική (και οικονομική ακόμα) υπερδύναμη στον κόσμο. Και οτι επί Ομπάμα θα συνεχίσουν να γίνονται ιμπεριαλιστικές αγριότητες. Οτι το γεωστρατηγικό παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται με τους σκληρότερους όρους – άλλωστε για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των Αμερικανών (και όχι κάποιων άλλων) εκλέχτηκε ο Ομπάμα.



Το ερώτημα είναι αν μπορεί μια υπερδύναμη να διαφοροποιηθεί στην πολιτική της, ανάλογα με τις “αξίες” και το (καθόλου αμελητέο) ύφος της ηγεσίας της. Μπορεί να αγνοήσει κανείς (τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο) οτι στην κορυφή της εξουσίας στις ΗΠΑ βρίσκεται ένα εκπρόσωπος του 13% του πληθυσμού, που μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες έπρεπε να σηκωθεί από τη θέση του για να κάτσει ο λευκός, δεν είχε δικαίωμα ψήφου – και βρισκόταν υπό καταδίωξη από ρατσιστές τύπου Κου-Κλουξ-Κλαν, που έφταναν πολύ συχνά στο λιντσάρισμα και στις άγριες δολοφονίες;

Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι οι πρώτες ενέργειες του Ομπάμα – μόλις την πρώτη μέρα – ήταν να υπογράψει το κλείσιμο του Γκουαντάναμο και την κατάργηση του “εικονικού πνιγμού”, ως μέσου ανάκρισης και βασανιστηρίων; Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι η πρώτη διπλωματική διαφοροποίηση ήταν το “άνοιγμα” προς το Ιράν; Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι αμέσως “πάγωσαν” (και οδεύουν προς κατάργηση) τα τελευταία διατάγματα Μπους, που προέβλεπαν (άκουσον, άκουσον):

- Ελεύθερη μεταφορά όπλων σε εθνικά πάρκα.
- Απαγόρευση χρηματοδότησης κλινικών που βοηθούν τον οικογενειακό προγραμματισμό (κάνουν δηλαδή αμβλώσεις).
- Απαγόρευση χρηματοδότησης της έρευνας σε εμβρυικά βλαστοκύτταρα.
- Ελεύθερες γεωτρήσεις για πετρέλαιο σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
- Περισσότερες εξουσίες στην αστυνομία για παρακολούθηση χωρίς εντάλματα.

Μπορεί κανείς να αγνοήσει οτι γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να τεθεί στο περιθώριο ο σκοταδισμός τύπου Πέιλιν, από μια προοδευτική Αμερική που “σηκώνει κεφάλι”;

Το αν θα επικρατήσει αυτή η πλευρά απομένει να φανεί – θα εξαρτηθεί και από τα λάθη του Ομπάμα, που θα είναι πιθανότατα πολλά. Μόνο και μόνο το γεγονός οτι στη συναυλία που προηγήθηκε της ορκομωσίας, ο Bono μίλησε για “εκπλήρωση και του παλαιστινιακού ονείρου” (δηλαδή του “ονείρου των τρομοκρατών” στ' αυτιά του μέσου Αμερικανού) αποτελεί μια ένδειξη οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπαίνουν σε μια νέα πιο “τολμηρή” εποχή, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον κόσμο. Εκτός αν προτιμάμε την ακροδεξιά και τον ευαγγελιστή Μπους, που με τις πράξεις του και τα διάφορα “Patriot Acts” (την κατάργηση δηλαδή των αρχών του Δικαίου) “πριόνιζε” την ίδια την καρέκλα στην οποία κάθεται η Αμερική, προκαλώντας έτσι την καταστροφή της...

Οι άνθρωποι που τον έχουν δει από κοντά μιλούν για έναν “εξαιρετικά γοητευτικό” ηγέτη. Στην πολιτική, μας ενδιαφέρει να μιλάμε για ολοκληρωμένη, σφαιρική προσωπικότητα – που έχει και τις ανάλογες απόψεις. Αυτό που μας ενδιαφέρει επίσης είναι οτι μπόρεσε να κινητοποιήσει τόσους, αδιάφορους μέχρι τότε, πολίτες και να επαναφέρει την πολιτική στη χώρα της “πολιτικής αφασίας”. Και να κάνει έξαλλους τους διάφορους Τσακ Νόρις, της συνομοταξίας “Όπλα, Μωρά και Ιησούς”...


Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 29.01.09

Οι φωτό είναι από το Rolling Stone και το tuxramblings.wordpress.com


"Επί του πιεστηρίου": Ο Ομπάμα παίρνει συνεχώς αποφάσεις που ανατρέπουν την πολιτική Μπους: Στο σημαντικότερο ζήτημα του πλανήτη, στην κλιματική αλλαγή, προώθησε τη θέσπιση αυστηρότερων περιορισμών για τους ρύπους, δίνοντας ελπίδες οτι οι ΗΠΑ θα σταματήσουν να είναι το "κακό παιδί" που δεν υπογράφει ούτε το Πρωτόκολλο του Κιότο.
Απευθύνθηκε στον ισλαμικό κόσμο (πόσο σημασία έχει οτι έχει και ο ίδιος μουσουλμανικές καταβολές) και παραδέχτηκε οτι μέχρι τώρα οι ΗΠΑ "άρχιζαν διατάζοντας". Ακόμα πιο εντυπωσιακά, η προσέγγιση με τη Μόσχα οδηγεί στην αποκλιμάκωση της έντασης για την αντιπυραυλική ασπίδα στην Ευρώπη, με τη Ρωσία να δηλώνει έτοιμη να αποσύρει τα σχέδια της για βάση πυραύλων στο Καλίνινγκραντ.


Το κομμάτι αυτού του post είναι από το εξαιρετικό soundtrack του "Good Night and Good Luck", που πραγματευόταν την εποχή του μακαρθισμού, με μια από τις καλύτερες εν ζωή jazz φωνές: αυτή της Dianne Reeves

Rainin' In My Heart

“Τώρα όλοι μου ζητάνε στο Κολωνάκι να κάνω ότι έκανα και στην Κανάρη με τις νερατζιές” δήλωσε ο Δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης, μετά το σάλο που ξέσπασε για την κοπή των δέντρων στο παρκάκι στην Κυψέλη.

Μάλλον δεν έχει αντιληφθεί πόσοι κάτοικοι και επιχειρηματίες τον βρίζουν για τις νερατζιές – είναι αυτό που λέμε “σε φτύνουν, αλλά νομίζεις οτι βρέχει”...






"Επί του πιεστηρίου": Ρεπορτάζ της Χαράς Τζαναβάρα στην "Ε", αποκαλύπτει πώς παρεκάμφθη η απαγόρευση κοπής των δέντρων - και οτι η περιοχή δεν χρειαζόταν καν πάρκινγκ!

Η φωτό είναι από ανθισμένη βερυκοκιά στην Κορινθία.

Για το post αυτό διάλεξα ένα εξαιρετικό κομμάτι του μεγάλου Al Green...

Take My Breath Away

Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε street jazz band, από αυτές που βλέπεις κατά δεκάδες στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Δεν είναι όμως.
Οι Burger Project έχουν βαλθεί να ανακατεύουν συνέχεια το “πατάρι” των μουσικών αναμνήσεων μιας ολόκληρης γενιάς. Με αχαλίνωτο ρυθμό, ανασύρουν συνέχεια διαμάντια – από το κλασσικό rock ως το punk και από τη disco ως την country- και τα διασκευάζουν: Led Zeppelin, Doors, Iggy Pop, Queen, Clash, Thin Lizzy, Alice Cooper, Godfathers, White Stripes, Ramones, Prince, Fats Domino, Johnny Cash, Sonics, Undertones και πάει λέγοντας..



Προβλέψιμο, θα πείτε, ε; Με “στρατηγό” όμως έναν jazz κοντραμπασίστα που μεταμφίεζεται (ενίοτε) σε Αλέκο Αλαβάνο, κιθαρίστα και βασικό performer έναν τύπο που, όσο η φλέβα στο λαιμό του φουσκώνει, τόσο πιο ωραίες βγαίνουν οι “ψεύτικες” νότες, κιμπορντίστα έναν επίσης “τρελλό” performer που κινείται με άνεση από το hammond ως την Εγγύς Ανατολή και drummer έναν χαρούμενο “βράχο” της απλότητας, το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου αυτό που θα περιμένατε.


“Να σου παίξω φίνο μπαγλαμά...”

To πιο ευρηματικό σχήμα της φετινής σεζόν είναι απλούστατα οι “master της έκπληξης”: Εκεί που περιμένεις να ακούσεις ένα ριφ από Guns 'n Roses, ακούς ένα jazz solo στο όρθιο μπάσο. Εκεί που θα σου ταίριαζε swing του '30, ακούς ska ή calypso. Εκεί που αναζητάς καθαρόαιμο ροκ ή disco, εισπράτεις country ή βαλκανικό “βούπα-βούπα”. Εκεί που πας να μην τους πάρεις στα σοβαρά, ακούς μια εκπληκτική διασκευή του “Breakfast in America” των Supertramp! Ή – έτσι ακομπλεξάριστα - του “Born to Be Alive” του Patrick Ηernandez και πάνω απ' όλα το τρομερό hit τους “Take My Breath Away” (των Berlin από το γλυκερό “Top Gun”). Και σα να μη σου έφταναν όλα αυτά, ακούς καπάκι κι ένα εκπληκτικό “Μπαξέ Τσιφλίκι” του Τσιτσάνη, σε swing ή ένα “White Horse” των Laid Back που θυμίζει το “Αν σ' Αρνηθώ Αγάπη μου” του Πλέσσα.

Κάθε Δευτέρα βράδυ, στο BarGuruBar της Πλατείας Θεάτρου 10, γίνεται το αδιαχώρητο. Διότι οι Burger Project έχουν χιούμορ και μια απίστευτη ενέργεια, που είναι εθιστική. Τόσο εθιστική, που θα θέλετε ξανά και ξανά...


Οι Burger Project ετοιμάζουν cd που θα κυκλοφορήσει σύντομα - με αυτό το εξώφυλλο

Διάλεξα το original "Take My Breath Away" για αυτό το post - η διασκευή το ανταγωνίζεται με επιτυχία!

Αυτογκόλ...

Η συμπαράσταση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και η κατακραυγή για το άθλιο έγκλημα εναντίον της παίρνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Η κοινωνική αυτή αντίδραση είναι ένα ιδιαίτερα ευχάριστο φαινόμενο (συγχαρητήρια και στο κυριακάτικο “Έψιλον” που έκανε την υπόθεση εξώφυλλο).

Μια από τις επιχειρήσεις που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στην προσπάθεια αυτή ήταν και το Bios, γνωστός “πολυχώρος πολιτισμού” και εναλλακτικό στέκι στην Πειραιώς. Διοργάνωσε μάλιστα και ολόκληρη βραδιά με προβολές (δωρεάν), ώστε να αφήσουμε όλοι τον οβολό μας, για την άτυχη συνδικαλίστρια. (Κι εγώ ο ίδιος μέσα από αυτό το blog, παρέπεμπα σε φίλους bloggers, που είχαν αναρτήσει την πρόσκληση για την εκδήλωση, την προηγούμενη Πέμπτη).

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. Από έναν πρόχειρο επιτόπιο υπολογισμό που έκανα, βλέποντας το (διαφανές) κουτί, τα χρήματα που μαζεύτηκαν ήταν πολλά – και άρα σημαντικά για την ενίσχυση και τη θεραπεία της Κούνεβα.



Μια βδομάδα μετά, διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του Συνασπισμού, πορεία συμπαράστασης στην Κούνεβα, στην Πειραιώς (προφανώς λόγω του υπουργείου Εργασίας που βρίσκεται πιο πάνω).
Οι γνωστοί κουκουλοφόροι-μπαχαλάκηδες φρόντισαν και αυτή τη φορά να δημιουργήσουν μικρο-επεισόδια. Κάποιοι μάλιστα επιτέθηκαν στους ανθρώπους (και στις βιτρίνες) του Bios, κατηγορώντας το για “εναλλακτικό κεφάλαιο” και άλλα τέτοια - χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός στην πορεία... Τόση ευστροφία...

Τελευταία ενημέρωση: Και οι εισπράξεις της βραδιάς (μετά την αφαίρεση των ημερομισθίων) στο Bios πήγαν για την ενίσχυση της Κούνεβα...

H φωτό είναι από τις καταστροφές του Δεκεμβρίου, από το www.boston.com

Για το post αυτό διάλεξα - τι άλλο - "Somethin' Stupid"...

Μην πυροβολείτε τα καλώδια...

Λοιπόν, γιατί έχετε “φαγωθεί” να απαλλαγείτε από τα καλώδια; (θα σας μιλήσω ως πτυχιούχος ηλεκτρολόγος σήμερα) :-)



Ξέρω οτι σε κάποιο σημείο του σαλονιού/γραφείου/υπνοδωματίου γίνεται το “έλα να δεις” από καλώδια. Δεν είναι ωραίο, δυσκολεύει και την καθαριότητα. Επίσης είναι μπελάς να κουβαλάτε παντού φορτιστές και άλλες συσκευές, που θέλουν καλώδια. Αλλά:

-- Μην ακούτε την προπαγάνδα οτι πρέπει να “εκσυγχρονιστείτε” και να απαλλαγείτε από “σταθερά τηλέφωνα”, παραδοσιακά modem και καλώδια γενικώς. Κανένα ασύρματο σύστημα (εξ ορισμού) δεν έχει την αξιοπιστία και την ποιότητα του καλωδίου. Ειδικά στον ήχο, όσοι ξέρετε από hi-end συστήματα, θα ξέρετε οτι ένα καλώδιο από καλύτερα (πιο ευγενή) μέταλλα κάνει τεράστια διαφορά – γι αυτό είναι και πανάκριβο/μέτρο.


-- Δεν ξέρετε τις επιπτώσεις που έχουν στον οργανισμό σας τα πολλαπλά ασύρματα δίκτυα μέσα σ' ένα σπίτι. Καλύτερα να αποφεύγετε όποια ακτινοβολία είναι περιττή – ειδικά το (εντελώς άχρηστο, εκτός αν έχετε κήπο) ασύρματο.

-- Ειδικά στο χώρο του ύπνου σας, μην αφήνετε τίποτα ασύρματο – και προπαντός όχι το κινητό! Προσοχή: Και τα καλώδια δημιουργούν ηλεκτρομαγνητικό πεδίο γύρω τους, ανάλογα με την ισχύ του ρεύματος που μεταφέρουν - το πεδίο όμως εξαντλείται σε πολύ λίγα εκατοστά. Γι αυτό, στον ύπνο, ούτε καλώδια κοντά σας.

-- Διαβάστε, φωνάξτε ηλεκτρολόγο με ειδικά όργανα να μετρήσει – και αντικαταστήστε τα καλώδια σας και τα πολύπριζα με θωρακισμένα. Η δαπάνη δεν είναι μεγάλη. Αξίζει τον κόπο...

Οι φωτό είναι από το www.fotosearch.com και την Greenpeace


Το κομμάτι που διάλεξα γι αυτό το post είναι από τους Dzihan & Kamien (από τη Βοσνία και τη Γερμανία) - ένα ενδιαφέρον ντουέτο της σκηνής της Βιέννης, που φλερτάρει και με τις εθνικές μουσικές.

Ο ταλαντούχος κύριος Weller

Είμαι πιτσιρικάς, 21 χρονών – και ήδη από τα 11 μαζεύω δίσκους (αρχή έκανα με την πλήρη δισκογραφία των Beatles). Έχω “περάσει” από όλη την κουλτούρα των sixties και των seventies, είμαι dj σε όλα τα πάρτυ, ατέλειωτο rock, blues – αλλά και αρκετή soul και φυσικά disco, το beat της εποχής που τελειώνει...

(Έχω αρνηθεί να παίξω το (άγριο) παιχνιδάκι “καρεκλάδες vs ροκάδες” - ακούω που βρίζουν τους Rolling Stones, επειδή “έκαναν disco” με το “ Miss You” και γελάω. Πάντοτε υπήρχε ένα κομπλεξικό στην ελληνική “επαναστατικότητα”...)


Είναι 1984. Η δεύτερη (μετά τους Beatles και τους Stones) βρετανική εισβολή στις ΗΠΑ είναι σε πλήρη εξέλιξη – με “εργαλείο” το MTV, που φέρνει και στο τελευταίο χωριό της Arizona τους Kajagoogoo.... H μετα-πανκ απαρχή της electronica δεν με αφήνει αδιάφορο – εκτός από τους εφήμερους OMD και το “Enola Gay”, υπάρχουν εξαιρετικά γκρουπ: Depeche Mode, The Sound, Spandau Ballet, Duran Duran (ναι, ναι και όμως είχαν καλά κομμάτια οι παράφωνοι) και πολλά ακόμα.

Όμως η καρδιά μου δεν είναι εκεί. Ψάχνω το επόμενο βήμα (που είναι η jazz, αλλά δεν το ξέρω ακόμα) και διψάω για το καινούργιο στη (μουσική) ζωή μου. Το πρώτο σκίρτημα το έχει προκαλέσει με το "Your Love Is King" η Sade (που πουλάει στην Ιταλία περισσότερα κι από τον Michael Jackson) – αλλά αυτός που με “στέλνει” είναι ένας “αναβιωτής” των περίφημων mods, που έδιναν την ίδια σημασία στο στυλ και τη μόδα, όσο και στη μουσική. Ακομπλεξάριστος δημιουργός μιας "σοφιστικέ" pop που έχει jazz επιρροές, αγαπάει τη soul, ανακατεύει το rock με το funk, πειραματίζεται με το hip-hop και φλερτάρει με τον αισθησιασμό της bossa-nova.


Ο Paul Weller είχε μόλις διαλύσει τους (εξαίρετους) Jam και είχε φτιάξει το ντουέτο των Style Council, μαζί με τον κιμπορντίστα Mick Talbot - στην ουσία ήταν μια "μουσική κολλεκτίβα" με άποψη: Ήταν χορτοφάγοι, φορούσαν καπαρντίνες, ακριβά μοκασίνια και χρωματιστά μάλλινα πουλόβερ, δεν έπιναν αλκοόλ αλλά καπουτσίνο - και μιλούσαν για ανθρώπινα δικαιώματα. Με τις πρώτες νότες του Cafe Bleu έχω ανατριχιάσει, με τη (δανεική) φωνή της Tracey Thorn (των Everything But The Girl) στο “The Paris Match” (ακούστε το) έχω "λυγίσει" - και αποκτήσει το καινούργιο μου αγαπημένο γκρουπ...

Τους ακολουθώ για χρόνια: “You 're the Best Thing”, “Shout To The Top!”, “Long Hot Summer”, - αποκτώ τα πάντα τους. Δεν είναι όμως μόνο “στυλ και αρώματα", ο Weller είναι ένας άκρως συνειδητοποιημένος καλλιτέχνης, με “σκληρή” αντιθατσερική στάση – ταυτόχρονα με την αισθητική του αναζήτηση, ένας πραγματικά ολοκληρωμένος άνθρωπος!



Η συνέχεια είναι γνωστή: Οι Style Council διαλύονται, ο Weller κάνει μια “τρίτη” καριέρα, σόλο αυτή τη φορά, από το 1991 και μετά – και μας παραδίδει αριστουργήματα, όπως το “You Do Something To Me” (ακούστε το) και το "Wild Wood". Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του, ο εξαιρετικός κύριος Weller είναι ήδη περασμένα 50. Και το καλοκαίρι, ανήμερα της Γαλλικής Επανάστασης, στις 14 Ιουλίου, θα είναι στην Αθήνα... :-)


Οι φωτό είναι από τα indieclub.freeblog.hu, www.contactmusic.com, takethepills.blogspot.com

Χορός=χαρά=ζωή

Μου το έστειλαν όπως το διαβάζετε:



Την περασμένη Παρασκευή 16 Ιανουαρίου στις 9:10 μμ, στον σιδηροδρομικό σταθμό Liverpool Street, τον πιο όμορφο ίσως σταθμό του Λονδίνου, οργανώθηκε ένα ανεξάρτητο κοινωνικό happening με την αυθόρμητη, άμισθη και κεφάτη συμμετοχή 400 προβληματισμένων-ευαισθητοποιημένων χορευτών. Κανείς από τους παρευρισκόμενους, εκτός από τους χορευτές, ούτε καν οι υπάλληλοι του σταθμού, δεν είχε ιδέα τι γινόταν. Όλες οι πρόβες είχαν γίνει νύχτα, τις ώρες που ο σταθμός δεν λειτουργεί. Το κέφι και η δυναμική αυτής της συνεύρεσης, ξανάνιωσε και αποζημίωσε τους χορευτές, που ξεπέρασαν όλα τα ψυχοσωματικά δια μιας.

Το ανυποψίαστο κοινό, που νόμισε ότι θα ήταν κάποια διαφήμιση εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, αντέδρασε όπως ακριβώς θα περίμενε αυτή, δηλ. βγάζοντας τα κινητά τους για να τραβήξουν βιντεάκια και φωτογραφίες, ενώ κάποιοι άρχισαν να χορεύουν.

To νόημα της κοινωνικής αυτής παρέμβασης ήταν:

α) "Life's for sharing" που σημαίνει "η ζωή είναι για να την μοιράζεσαι"

β) "Μην χάνεστε στο θέαμα αλλά βιώστε, ζείστε, η ζωή είναι από μόνη της διαφήμιση"

γ) "Το κέρδος μολύνει την ευτυχία. Μοιραστείτε, μην αγοράζετε, μην ανταλλάσετε!"

& δ) "Καταργείστε τις αποστάσεις στην επικοινωνία, μιλήστε (χορέψτε) επιτέλους πρόσωπο με πρόσωπο!"


O μουσικός συνειρμός που μου ήρθε είναι το Mercy της Duffy, που πούλησε εκατομύρια άλμπουμ με την πρώτη της προσπάθεια, το "Rockferry" - και έρχεται στην Αθήνα στις 19 Ιουνίου.

Cadillac Baby

Κοιτάω το “Κτήνος”, το νέο κινητό φρούριο που έφτιαξε η Cadillac, κατά παραγγελία του Λευκού Οίκου, για τον Μπαράκ Ομπάμα και λέω “νάτο ανάγλυφο το πρόβλημα αυτής της χώρας”...

Η κακογουστιά και η επίδειξη ισχύος σε όλο της το μεγαλείο. Εντάξει, αν δεν υπάρχει ανάγκη για “απόλυτη” ασφάλεια στο όχημα ενός αμερικανού προέδρου (και δη μαύρου), για ποιόν θα υπάρξει; Θα μπορούσε όμως να ξεφεύγει από αυτή τη Don Corleone αισθητική...



(Αν υπάρχει κάτι που μ' εκνευρίζει – πέρα από τα προφανή – σε κοινωνικό επίπεδο, με τους τρομοκράτες, τους μαφιόζους και τους απαγωγείς του κοινού ποινικού δικαίου, είναι οτι ρίχνουν νερό στο μύλο των μπράβων και της “βιομηχανίας ασφαλείας”. Διότι ακόμα κι αν υπάρχουν αξιοπρεπείς εύποροι άνθρωποι που κυκλοφορούν απλά, χωρίς συνοδεία, οι πράξεις των παραπάνω τους οδηγούν στο να προσλάβουν “προστασία” - και τι να τους πεις, οτι δεν κινδυνεύουν; Έτσι, στη δική μας “μπανανία”, η άμεση παρενέργεια είναι οτι ο κάθε δήθεν μεγαλόσχημος νεόπλουτος κυκλοφορεί μ' έναν εσμό “φουσκωτών”, θωρακισμένες λιμουζίνες, αυτοκίνητα συνοδείας με “καρούμπαλα” κλπ. - και φυσικά παραβιάζει ανενόχλητος τους νόμους και προσβάλλει το αίσθημα περί ισότητας των πολιτών...
Ήδη, μετά την απαγωγή Παναγόπουλου, τα διερευνητικά τηλεφωνήματα για προστασία έχουν πολλαπλασιαστεί, σύμφωνα με υψηλόβαθμο στέλεχος της αστυνομίας. Στη δε αγορά άρχισαν να βγαίνουν “παγανιά” διάφοροι εισαγωγείς συστημάτων ασφαλείας και εντοπισμού με GPS. Τους επόμενους μήνες οι δουλειές θα πάνε πρίμα...)

Η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία είναι από τους πιο ευαίσθητους κρίκους σε αυτή την οικονομική κρίση – τίποτα παράξενο εδώ. Έχοντας “χάσει το τρένο” εδώ και δεκαετίες, παράγοντας αυτοκίνητα ενεργοβόρα, κακής ποιότητας, χωρίς έρευνα και τεχνολογία – και κυρίως κακόγουστα, έχασε τη μάχη της οικονομίας και της αξιοπιστίας από τα γιαπωνέζικα και τη μάχη του “status symbol” από τα γερμανικά. Εδώ και πολλά χρόνια, το να είσαι chic στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμαινε να έχεις BMW ή Mercedes.

Με το γνωστό στυλάκι “οι υπεραμειβόμενοι μάνατζερ κάνουν τα λάθη και οι εργαζόμενοι τα πληρώνουν με χιλιάδες απολύσεις”, η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία έπεσε στην ανυποληψία – έλα όμως που αν καταρρεύσει παρασύρει μαζί της σχεδόν το 10% της οικονομίας! Οι “τρείς αδελφές” Chrysler, Ford και General Motors (δείτε πώς η τελευταία πήρε τη Saab και τη μεταφόρφωσε από κατασκευαστή του απόλυτου ελιτίστικου και “τυπάδικου” αυτοκινήτου, όπως το παλιό cabrio, σε παραγωγό αδιάφορων και χονδροειδών “ασχημόπαπων”) τα έχουν δει σκούρα. Η πρώτη (που είχε συνεργαστεί για χρόνια με τη Daimler-Benz) συζητάει με τη Fiat για πώληση μεριδίου. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, με τη μείωση της κατανάλωσης να έχει επηρεάσει ακόμα και εταιρείες σαν τη BMW ή την Porsche, μόνο η Audi με την αέναη παραγωγή νέων επιτυχημένων μοντέλων δείχνει να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα.

Ακόμα και αυτοκίνητα “icons” της αμερικανικής παραγωγής, όπως το θρυλικό Ford Mustang (το οδηγούσε ο Steve McQueen στις καταδιώξεις στο San Francicso, στο περίφημο “Bulitt”) δεν έχουν καταφέρει να ξαναπάρουν τη θέση που τους αξίζει – γιατί απλά είναι κατασκευές που έχουν “μείνει πίσω”. Η κορυφαία έκδοση Shelby GT (πρόγονος της οποίας ήταν “αντικείμενο του πόθου” - μαζί με την ξανθιά Angelina Jolie - για τον Nicholas Cage στο “60 δευτερόλεπτα”) βγαίνει – τι ντροπή - τελευταία και καταϊδρωμένη στα τεστ! (Κάτι διαβάζω οτι η τελευταία Chevrolet Corvette τα έχει πάει καλά...)


1952 Cadillac Convertible

Η εποχή πάντως που τα αμερικανικά αυτοκίνητα ήταν συνώνυμα της (έστω και κακόγουστης πολλές φορές) πρωτοπορίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κάποτε δημιουργούσαν τουλάχιστον ένα μύθο, που πήγαινε "γάντι" με το rock 'n roll – και καθόριζε τα όνειρα πολλών υποψήφιων αγοραστών.


1959 Cadillac Eldorado Biarritz Convertible

Όλη αυτή κουβέντα μου έφερε στο μυαλό την Eartha Kitt, φοβερή “περσόνα” της μουσικής σκηνής, με κείνο το βαθύ γρύλλισμα στη φωνή – που έφυγε ανήμερα τα Χριστούγεννα, στα 81 της. “Αιώνια γατούλα”, ζητούσε μονίμως κοσμήματα, γιώτ και κυρίως ένα convertible (κατά προτίμηση Cadillac) από τους εραστές (και από τον Άγιο Βασίλη) – ακόμα και στο γαλλικό “C'est si bon” κατάφερε να “χώσει” ένα τέτοιο αίτημα! Ακούστε την...

Οι φωτό είναι από το BBC και το Google

"Επί του πιεστηρίου": Ο Μπαράκ Ομπάμα παίρνει τις πρώτες προοδευτικές αποφάσεις για κλείσιμο του Γκουαντάναμο, κατάργηση βασανιστηρίων, οπλοκατοχή, εξόρυξη πετρελαίου, βλαστοκύτταρα, αμβλώσεις...

Οι λεπτές αποχρώσεις του γκρι...

“Ο Όλμερτ μόλις είπε οτι ο τελευταίος Ισραηλινός στρατιώτης θα αποχωρήσει την ώρα που θα ορκίζεται ο Ομπάμα”...

Μιλάω με τον Πάνο Χαρίτο, έναν από τους καλύτερους ανταποκριτές – χρόνια στην περιοχή. Όσο κοιτάω πίσω αυτήν την απίστευτη σφαγή των 21 ημερών, αυτό το θρίαμβο της “μεταβατικής σκοπιμότητας”, αυτό το “κύκνειο ουρλιαχτό” της υπογραφής Μπους (+ ευαγγελιστές + “η παρέα που έφαγε με τα χρυσά κουτάλια στο Ιράκ”) δεν μπορώ, όπως πάντα, να πιστέψω οτι τα έγκληματα πολέμου είναι τόσο απροσχημάτιστα – ενισχυμένα μάλιστα με βόμβες λευκού φωσφόρου, τελευταίας τεχνολογίας...





Η στρατηγική της έντασης

Η ισραηλινή δημοκρατία ταλανίζεται από την ύπαρξη τεσσάρων (4) πια ακροδεξιών κομμάτων, επί πλέον του σκληρού δεξιού κόμματος του Λικούντ, του οποίου ηγείται ο Νετανιάχου. Οι πιο “κεντρώοι” υποψήφιοι για τις προσεχείς εκλογές, η υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι και ο υπουργός Άμυνας Έχουντ Μπάρακ “διαγκωνίζονται” για το πώς θα αποκτήσουν ένα πιο “φιλοπόλεμο” προφίλ στους ψηφοφόρους, ώστε να ανεβάσουν τα ποσοστά τους και να επιβιώσουν πολιτικά. Πώς να μιλήσεις για “δημοκρατία”, με τέτοιο πολιτικό προσανατολισμό - άσε που ο υπερεθνικιστής Νετανιάχου βγήκε τελικά κερδισμένος στις δημοσκοπήσεις...

Το Παλαιστινιακό είναι εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα – κάθε φορά που πάω να μιλήσω γι αυτό, σκέφτομαι διπλά. Δεν αισθάνομαι οτι το ίδιο συμβαίνει με το δημόσιο διάλογο στη χώρα μου – αισθάνομαι μια ευκολία στην υιοθέτηση του “αυτονόητου” και στην επιβολή του “άσπρου-μαύρου”...

Δεν μπορώ όμως να μη λάβω υπ' όψιν μου όλες τις παραμέτρους – επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να κατηγορηθώ οτι εξισώνω και ισοπεδώνω. Δεν μπορώ να αγνοήσω τις εκτιμήσεις οτι οι επιθέσεις του Ισραήλ αποτελούν “βούτυρο στο ψωμί” της Χαμάς, ώστε να επαναφέρει την απήχηση της σε υψηλά ποσοστά. “Η Χαμάς δεν πίστευε ποτέ οτι θα εισβάλει το Ισραήλ στη Γάζα”, μου λέει αντιθέτως ο Πάνος. “Απλώς με τη λογική της βίας που τη διέπει και με την άρνηση της να αποδεχθεί την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ, υποστηρίζει οτι η ένοπλη αντιπαράθεση είναι ο μόνος δρόμος”...


Yesterday 's Mistakes

Σε κάθε διένεξη στον κόσμο κάποιος από τους δύο ίσως έχει περισσότερο δίκιο. Αλλά πάντα ο ακραίος, ο φανατικός θρησκευόμενος ή ο εθνικιστής είναι στην ουσία το ίδιο το πρόβλημα, γιατί “τρέφεται” από αυτό, όπως και ο αντίπαλος του. Οι “υπερπατριώτες” βρίσκουν έδαφος, η τακτική “οφθαλμόν αντί οφθαλμού" θριαμβεύει...

Το “παιχνιδάκι” της αντιπαράθεσης (αντί της συναίνεσης) παίζεται καλά, γιατί συμφέρει.
Τα “δίκια του λαού, του έθνους, της θρησκείας” είναι πάντα μανιχαϊστικά – δεν σηκώνουν συζήτηση. Οι “μεγάλοι πολιτικοί που λένε τα περήφανα όχι” είναι αυτοί που θα μας σώσουν, θα κρατήσουν τις Θερμοπύλες – ακόμα κι αν φαίνεται οτι η εποχή τους έχει παρέλθει.



Από την αρχή δεν έτρεφα ψευδαισθήσεις οτι ο Ομπάμα θα αλλάξει τη λογική της υπερδύναμης – θα ήταν άλλωστε ποτέ δυνατόν αυτό; Μπορεί τα βήματα του να είναι εξαιρετικά προσεκτικά στην αρχή, μπορεί στο μυαλό του να είναι πάνω απ' όλα η αποφυγή της δολοφονίας του. Το “σύστημα” μπορεί πάντα να επιβιώνει, δεν είναι ποτέ όμως “το ίδιο” - το φτιάχνουν πάντα οι άνθρωποι και οι εποχές. "Το όραμα του Martin Luther King για ισότητα εκπληρώθηκε" λένε οι αφροαμερικανοί - κάποτε, όχι πολύ παλιά, τους κρεμούσαν από τα δέντρα, σαν "παράξενα φρούτα"...



Όσο επικίνδυνοι είναι οι φανατισμοί, άλλο τόσο είναι και η μόνιμη “λογική των ίσων αποστάσεων”: Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος, τι μπρόκολα, τι λάχανα – τι Μπους τι Ομπάμα (άρα, “αθωώνεται” ο Μπους). Τι κεντροδεξιά, τι κεντροαριστερά – αφού δεν είσαι “ιδανικός” είσαι απορριπτέος, μόνο μαξιμαλιστικά συζητάμε εμείς...

Στο Lincoln Memorial, ο Stevie Wonder παίζει μαζί με τον Usher και τη Shakira το “Higher Ground”. Το πιο προοδευτικό Χόλιγουντ είναι εκεί, ο Bono μίλησε για "Παλαιστινιακό όνειρο" μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, η Αμερική θυμήθηκε τον Woodie Guthrie – σε λίγο θα πηγαίναμε πίσω ως το καλοκαίρι του '68 και το Strawberry Statement. “Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός”. Αφού είναι έτσι, γιατί στο διάολο οι Ισραηλινοί φεύγουν ακριβώς τη μέρα που έρχεται το "καινούργιο";

Οι φωτό είναι από τη New York Post και το www.populistamerica.com


"Επί του πιεστηρίου": Ο Μπαράκ Ομπάμα μιλάει (μεταξύ άλλων) για την ενέργεια και την κλιματική αλλαγή, για το κράτος δικαίου και για την ισχύ που "δεν μας παρέχει τη δικαιοδοσία να κάνουμε ότι μας αρέσει"...

Wanna Talk?

Ευρωπαϊκές Διαβουλεύσεις Πολιτών 2009

Οι “Ευρωπαϊκές Διαβουλεύσεις Πολιτών 2009" (ECC09), είναι μια πρωτοβουλία που σε μεγάλο βαθμό θα στηριχθεί στην ηλεκτρονική διαβούλευση.

Πρόκειται για ένα Πανευρωπαϊκό πρόγραμμα στα πλαίσια του οποίου πολίτες από κάθε μία από τις 27 χώρες μέλη της Ε.Ε. θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν για το μέλλον της Ευρώπης στην Εθνική Διαβούλευση Πολιτών στην χώρα τους, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας. Οι συμμετέχοντες σε αυτόν τον μοναδικό και χωρίς πολιτικές δεσμεύσεις διάλογο θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν απόψεις, να διαμορφώσουν κοινά οράματα για το μέλλον της Ευρώπης και να καταλήξουν σε προτάσεις προς αυτούς που παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις.

Την ευθύνη για την διεξαγωγή του Προγράμματος στην Ελλάδα έχει το Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης Ανάλυσης και Έρευνας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αντίστοιχη διαδικασία θα γίνει σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την παρουσία πρωθυπουργών, επιτρόπων και άλλων ηγετών. Η διαδικασία στην Αθήνα θα γίνει ταυτόχρονα με άλλες επτά χώρες της Ένωσης με πανευρωπαϊκή προβολή. Η κατ’ αρχήν ημερομηνία διεξαγωγής είναι το διήμερο 14-15 Μαρτίου.

Η ECC09 θα δώσει σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες την ευκαιρία να συμμετάσχουν στην συζήτηση για το πώς μπορεί η ΕΕ να διαμορφώσει το οικονομικό και κοινωνικό μας μέλλον σε έναν παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, λαμβάνοντας μέρος σε μία συζήτηση σε απ' ευθείας σύνδεση στους εθνικούς δικτυακούς τόπους που ξεκίνησαν την λειτουργία τους στις 3 Δεκεμβρίου ταυτόχρονα σε κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. Αυτό αποτελεί το πρώτο στάδιο μιας διαδικασίας που θα κορυφωθεί με μια σύνοδο κορυφής των Ευρωπαίων πολιτών τον Μάϊο του 2009.

Για τον σκοπό αυτό, όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν μπορούν να επισκεφθούν την εθνική μας ιστοσελίδα.

Επιπροσθέτως, μπορούν να αποστείλουν μια σύντομη πρόταση για συζήτηση (π.χ. γενικές παρατηρήσεις σχετικά με το ερώτημα: Τι πρέπει να κάνει η ΕΕ για να διαμορφώσει το οικονομικό και κοινωνικό μας μέλλον σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον) ή/και να συνεισφέρουν με κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις για το οικονομικό και κοινωνικό μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για οποιαδήποτε διευκρίνιση ή περαιτέρω πληροφορία, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στον εκτελεστικό υπεύθυνο του προγράμματος κ. Βαλάντη Μαλέσιο τηλ. 210-8210509, diavoulefsi09@gmail.com)

Έκτακτο Δελτίο...

Η νέα Εγνατία οδός...

Η φωτό είναι από την ομάδα "πέρα βρε έχει"

"Ι 'd rather go hungry"...

Είχε συμβεί πριν από λίγο καιρό και στην Ελλάδα, με πολιτική συντάκτρια. Τουλάχιστον στο “συνάφι” - γυναίκες δημοσιογράφοι, γραμματείς, μακιγιέζ έφριξαν: “Μα καλά, προχθές γέννησε – και σήμερα είναι στα παράθυρα”;

Μια πιο σοβαρή τεκμηρίωση από συνάδελφο που εκτιμώ, περιελάμβανε την παράμετρο “της γυναίκας-καριερίστας που αντί να πάρει τον απαραίτητο χρόνο να εξοικειωθεί με το θαύμα της ζωής, έσπευσε να προτάξει την ανάγκη της να παραμείνει στο προσκήνιο”...



Ομολογώ οτι δεν συμμερίστηκα την κριτική - θαυμάζω τις γυναίκες που τα καταφέρνουν όλα ή όσους αρνούνται να πάρουν σύνταξη. Ωστόσο, λίγο καιρό μετά, το ίδιο έγινε και στη Γαλλία – κι εκεί τα πράγματα πήραν διαστάσεις δημόσιας κατακραυγής. Βέβαια, μια μουσουλμάνα υπουργός Δικαιοσύνης του Σαρκοζί (ο οποίος εξελέγη αφού “άλωσε” τις ψήφους του Λεπέν), αφρικανικής καταγωγής και μελαμψού δέρματος, που έκανε ανύπαντρη στα 43 της ένα παιδί και αρνείται να πει με ποιόν – ε, αυτό είναι ότι πιο “αμφιλεγόμενο” υπάρχει για τον συντηρητικό ψηφοφόρο.

Ο σάλος όμως προκλήθηκε περισσότερο από τις γυναικείες οργανώσεις – που θα έπρεπε τουλάχιστον να βρίσκονται στην “προοδευτική” πλευρά. Όπως και στη χώρα μας, φοβάμαι οτι οι αντιδράσεις υποκρύπτουν ένα “φοβικό συντηρητισμό των δικαιωμάτων”, που διακρίνει την παραδοσιακή αριστερή τοποθέτηση: Κάθε πετυχημένη γυναίκα που το κάνει αυτό, “χαλάει την πιάτσα” - κινδυνεύει να δείξει οτι ίσως η άδεια τοκετού “δεν είναι και τόσο απαραίτητη”.



Δεν έχω πρόθεση να υπερασπιστώ τη Rachida Dati - μια γυναίκα την προσωπικότητα της οποίας (πολιτική και μη) δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω, από πρώτο χέρι. Άσε που δεν μπορώ να “ταυτιστώ” με μια γυναίκα που ενδέχεται να έχει κάνει παιδί με τον Αθνάρ (με το χιτλερικό μουστάκι) ή με τον ίδιο τον (καραγκιόζη και φανφαρόνο) Σαρκοζί.

Μπροστά στην σπαρακτική Neneh Cherry, που θα “προτιμούσε να πεινάσει, για να σώσει το παιδί της”, η Dati μοιάζει με “μέγαιρα του αρριβισμού”. Ίσως πράγματι να μην είναι παρά μια “ψωνάρα”, ίσως ο φόβος της απώλειας της θέσης (ακόμα κι αν αυτή αφορά το “παντεσπάνι” σου και όχι το “ψωμί” σου) να αποτελεί σοβαρή δικαιολογία, για να γυρίσει κανείς αμέσως στη δουλειά του. Η πολιτική και τα ΜΜΕ μπορεί να είναι ανελέητα - για μια γυναίκα ακόμα πιο πολύ. Ωστόσο, η άδεια τοκετού - η ύπαρξη της οποίας είναι απαραίτητη - είναι (όπως και η σύνταξη) δικαίωμα κι όχι υποχρέωση...

"Επί του πιεστηρίου": Η Μαρία Σπυράκη μιλάει στα ΝΕΑ για την επιστροφή της στη δουλειά, 9 μέρες μετά τη γέννα...

Τρείς μικρές ιστορίες...

(που ενισχύουν το προηγούμενο post)

Πριν από πολλά χρόνια: Δύο συνιδιοκτήτες μεγάλου μέσου ενημέρωσης (που δεν ζουν πια) παρακολουθούν εκστασιασμένοι στην τηλεόραση τον εκλεκτό τους να παίρνει συνέντευξη από τον Τόλη Βοσκόπουλο - αναφωνώντας εν χορώ “έχουμε τον καλύτερο!” (δημοσιογράφο εννοούν). Το πρόβλημα είναι οτι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, ενώ φιλοξενεί ακόμα και πολιτικούς αρχηγούς στην εκπομπή του, αντιμετωπίζει τον λαϊκό τραγουδιστή σα να είναι κάτι μεταξύ της Μαρίας Κάλλας και του Ουμπέρτο Έκο: Οι κολακείες περισσεύουν και τα σάλια τρέχουν...
Σε ερώτηση αν πράγματι εγκρίνουν αυτό που βλέπουν, οι δύο (ισχυροί σε εξουσία και χρήμα) άνδρες στην αρχή καταφεύγουν στη δικαιολογία “μα αυτά αρέσουν στον κόσμο”. Στη συνέχεια αποκαλύπτεται οτι αυτή ακριβώς είναι και η δική τους αισθητική.

Τα πρόσφατα χρόνια: Στα όρια Φιλοθέης και Παλαιού Ψυχικού, σε πολυτελή πολυκατοικία διαμένει γνωστός μεγαλοδικηγόρος. Τα εισοδήματα του είναι υψηλότατα – συνάγεται όχι μόνο από το σπίτι του, αλλά και από τις 3 Porsche στο γκαράζ του, δύο γι αυτόν και μια για τη γυναίκα του... Το ζευγάρι των (ώριμων σε ηλικία) ανθρώπων έχει περιέργως το πλυντήριο στο μπαλκόνι (!), παρά τον άπλετο χώρο που διαθέτουν στο διαμέρισμα τους. Το χειρότερο όμως είναι οτι έχουν συνδέσει την αποχέτευση του με το λούκι των ομβρίων – και τα βρώμικα νερά χύνονται στο δρόμο, μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας, με την ανάλογη οσμή βεβαίως! Όσες διαμαρτυρίες κι αν έχουν κάνει οι γείτονες, η κατάσταση δεν αλλάζει – διότι ουδείς τολμάει να τα βάλει με τον “μεγαλοδικηγόρο”...

Πριν από ένα μήνα: Ομάδα που τα σπάει φτάνει μπροστά σε ένα από τα παλαιότερα μπαρ στης Σκουφά. Το μαγαζί ανήκει σε δύο νεαρούς συνεταίρους, των οποίων οι γονείς το αγόρασαν προς 600.000 ευρώ. Είναι κλειστό και τίγκα στη μαύρη κορδέλα. “Τι κάνουμε εδώ;” ρωτάει κάποιος. “Αφήστε το ήσυχο, αυτό είναι δικό μας μαγαζί” λέει κάποιος “επικεφαλής”.
“Καλά κάνουν και τα σπάνε” λέει ο Λάμπρος στο τηλέφωνο. “Αλλά καλύτερα, ας μην κατεβάσω τη μηχανή μου στο κέντρο”. Είναι καλύτερα όταν σπάνε “των άλλων”...

"Επί του πιεστηρίου": Ο Γρηγόρης Ψαριανός, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει στην "Ε" (μεταξύ άλλων) για "παράπλευρες απώλειες" της εξέγερσης...

“Θεσμούς αντί για εσμούς”...

Έπρεπε να αρχίσει η μεγάλη σύγκρουση, για να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία (αν το έχει συνειδητοποιήσει ολόκληρη) πόσο “ρετάρει” η μηχανή και πόσο το σασί είναι ξεχαρβαλωμένο. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη στις δεξιές ή απολιτίκ αφέλειες του “νοικοκυραίου” και τις αριστερές ιδεοληψίες του “μεσογειακού”. Μια κοινωνία που δεν μπορεί επί τέλους, εν έτει 2009, να αποφασίσει και να θέσει σε τροχιά μια σύγχρονη, αποτελεσματική και δημοκρατική παιδεία, δικαιοσύνη, αστυνομία, ανάπτυξη κλπ.



Έτσι, για μια ακόμη φορά στη χώρα μας, κάποιοι είναι έτοιμοι να επικροτήσουν (κρυφά ή φανερά), με περισσή ευκολία, τη βεντέτα που “πρέπει να συνεχιστεί με αίμα αστυνομικού, ως απάντηση στον εξοργιστικό φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου”. Να δώσουν την ευκαιρία στη βία, είτε από την πλευρά της τρομοκρατίας, είτε από την πλευρά της αστυνομικής αυθαιρεσίας, να “δώσει τη λύση”. Προς τα πίσω, εννοείται...


Άγνοια κινδύνου

Παρατηρώντας την αντίδραση μεγάλου μέρους του πολιτικού κόσμου, μετά τα γεγονότα του τελευταίου μήνα, κανείς δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει οτι ποτέ η απόσταση πολιτικής και πραγματικότητας δεν ήταν τόσο μεγάλη. Με πρώτη απ' όλους την κυβέρνηση, που αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη συμπιεσμένη αντίδραση μιας κοινωνικής εξέγερσης (με όλα τα επιμέρους αρνητικά χαρακτηριστικά της βίας), αλλά προσπάθησε να μας πείσει οτι υπήρχαν “θύλακοι αναρχικών” και στο Άνω Κριεκούκι.

Αφήνοντας επί 5 χρόνια μια χώρα στον “αυτόματο πιλότο” (που πολύ εύκολα βάζει απλώς “όπισθεν”), η ηγεσία αυτής της χώρας έδειξε να μην έχει πάρει χαμπάρι τον εκρηκτικό συνδυασμό της έλλειψης ελπίδας, της οικονομικής στενότητας, της αδιέξοδης παιδείας, της εκτεταμένης διαφθοράς, της γενικής ατιμωρησίας και των σκανδάλων - και κυρίως της γενικής γελοιότητας και υποκρισίας που διέπει τη δημόσια ζωή. Επιπλέον, έδειξε να μην αντιλαμβάνεται καθόλου τα νέα δεδομένα που έχει διαμορφώσει η τεχνολογία της επικοινωνίας, αφαιρώντας από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, αν όχι την πρωτοκαθεδρία, τουλάχιστον τη μοναδικότητα της ενημέρωσης και της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Η “οργανωμένη εξέγερση” δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της δυνατότητας αποκεντρωμένης “ενδοεπικοινωνίας”, που παρέχουν το ίντερνετ και τα SMS – ασχέτως αν μπόρεσαν να επωφεληθούν ή καθοδηγήσουν πιο “οργανωμένες” ομάδες αναρχικών, “μπαχαλάκηδων” ή “χούλιγκαν”.

Το πόσο “μακριά νυχτωμένη” εξακολουθεί να είναι η κυβέρνηση φαίνεται από την επιλογή Μαρκογιαννάκη (“ο Λινός είναι ηλίθιος” είχε πει για τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, χάνοντας έτσι τη θέση του σε προηγούμενη κυβέρνηση), ενός “σκληρού”, πρώην εισαγγελέα, με αποστολή να “τονώσει το ηθικό της αστυνομίας”. Η πρώτη αυθαιρεσία των ημερών του, που διαπνέεται από έλλειψη στοιχειώδους ευφυίας, καταγράφηκε (και μάλιστα μπροστά σε δεκάδες ερασιτεχνικές κάμερες!) στην οδό Ασκληπιού, με τον αποκλεισμό και τις συλλήψεις δικηγόρων, την περασμένη Παρασκευή - και αμέσως “ανέβηκε” στο διαδίκτυο.

Αν λοιπόν δεν πρόκειται για νέα “εποχή Πολύδωρα και ζαρντινιέρας”, η ηγεσία της αστυνομίας ας εστιάσει στη νομιμότητα και στην υπηρεσία της δημοκρατίας. Πρώτα από όλα, επιβάλλοντας με αυστηρά μέτρα στους αστυνομικούς να φορούν τα διακριτικά τους νούμερα. Γιατί ΜΑΤ με αντιασφυξιογόνες μάσκες και χωρίς διακριτικά, που αποκλείουν παράνομα και αναίτια δικηγόρους στη μέση του δρόμου, είναι απλώς “κουκουλοφόροι” - πολύ πιο επικίνδυνοι από τους άλλους, γιατί “εκπροσωπούν” την οργανωμένη κοινωνία. Κι ας προσπαθήσει, ως εξισορρόπηση, να εξιχνιάσει σοβαρές υποθέσεις που προκαλούν την κοινωνική οργή και το δημοκρατικό αίσθημα, όπως η επίθεση με βιτριόλι κατά της μετανάστριας συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα.


"Αυτή είναι η δημοκρατία σας"...

Η ένταση δείχνει οτι θα κρατήσει, λόγω οικονομικής κρίσης, για τα επόμενα ένα-δυο χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο – δεν είναι τυχαίο οτι οι ταραχές της Αθήνας “τρόμαξαν” τουλάχιστον όλη την Ευρώπη. Με τα ειδικά ελληνικά χαρακτηριστικά, οι παρενέργειες είναι πολλές:

Μια ανεξέλεγκτη βία κατά του ανώνυμου καταστηματάρχη (κάποιοι από τους οποίους προσπάθησαν κωμικοτραγικά, με συνθήματα πάνω στις βιτρίνες να “προσεταιριστούν” τους επίδοξους καταστροφείς τους) και της δημόσιας περιουσίας, που την πληρώνουμε τελικά όλοι. Μια πολεμική κατά της “δημοκρατίας” (ρίχνοντας νερό στο μύλο της “αντιεξουσιαστικής ατζέντας”), που συγχέει την έννοια του “απολολώτος κράτους”, το οποίο αυθαιρετεί κάτω από μια συγκεκριμένη διοίκηση, με το ίδιο το πολίτευμα (το μόνο που μπορεί να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα) – ζήτημα λυμένο από τη διεθνή εμπειρία, εδώ και δεκαετίες. Μια απέραντη ευκολία σε νέους ανθρώπους (ακόμα και μέλη πολιτικών νεολαιών) να μιλούν για “χούντα” - αγνοώντας προφανώς τι πραγματικά σημαίνει ολοκληρωτικό καθεστώς και πόσο διαφέρει από την – έστω “παρακμάζουσα”- δημοκρατία.

Μια "άτοπη" δημόσια συζήτηση, για το αν οι διάφοροι ειρηνικοί ακτιβισμοί είναι “επιτρεπτοί” - προφανώς και είναι οι μόνοι “υγιείς” σε σχέση με τη βία. Μια άρνηση να “ξεσπάσει” κανείς με το πρόσωπο “καθαρό” και (ασχέτως των τριτοκοσμικών “συλλήψεων στο σωρό” που κάνει μια ανίκανη αστυνομία) να αποδεχτεί τη σύλληψη, ως συνέπεια των πράξεων του – σ΄αυτό πολλά θα είχαν να διδαχτούν από την εντιμότητα των παλαιών κομμουνιστών, όσοι σήμερα θέλουν να είναι “λαθρεπιβάτες της αριστεράς”, όπως πολύ σοφά επέκρινε και ο Λεωνίδας Κύρκος. Μια άρνηση να αναγνωριστεί από την ίδια την κοινωνία, η επιμέρους ευθύνη του καθενός για τα φαινόμενα της παρακμής, από το “λάδωμα” και τις πελατειακές σχέσεις, ως τις προσωπικές παρανομίες, αξίες και επιλογές.

Αν λοιπόν θέλουμε αυτή η κρίση να έχει (και μπορεί να έχει) θετικές πλευρές, αλλά και διοχέτευση της οργής σε θετικά αποτελέσματα, ας αρχίσουμε από την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου και τους πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου. Και αν θέλουμε να έχουμε θεσμούς αντί για εσμούς, ας αρχίσουμε να απορρίπτουμε ενεργά όλον αυτό τον εσμό νεόπλουτων, πολιτικάντηδων, “μεγαλοδικηγόρων” και “μεγαλοδημοσιογράφων” (σπανιότατα με τη στοιχειώδη καλλιέργεια) που μας καταδυναστεύουν και καθορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, τη δημόσια συζήτηση. Μόνο που αυτό δεν γίνεται απέχοντας από τις εκλογές ή την τηλεόραση – γιατί τότε αφήνουμε τους “θαυμαστές” τους να τους φέρνουν “πρώτους”. Αντιθέτως, χρειάζεται ενεργή συμμετοχή και ενίσχυση των “άλλων” - αυτών που θεωρούμε, έστω και ελάχιστα “φωτεινά παραδείγματα”. Γιατί μόνο με την ψήφο σε αρκετούς καλύτερους θα μείνει ο κύριος Ανάξιος Δημαγωγόπουλος εκτός βουλής – έχει συμβεί σε κάποιες περιπτώσεις. Και μόνο με συντριπτική τηλεθέαση στις αξιοπρεπείς εκπομπές, μπορεί να μείνει ο κύριος Λαϊκιστόπουλος χωρίς talk show – και ο κύριος Καθαρματίδης χωρίς βήμα νομιμοποίησης, που αυξάνει τη δικηγορική του πελατεία...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 15.01.09
H φωτό είναι από το www.hint.gr


"Επί του πιεστηρίου": Αντώνης Καρκαγιάννης στην "Κ" για την αστυνομία - σε δύο μέρη Ι και ΙΙ

The House of Abandonment

Με άλλο σκεφτόμουν ν' αρχίσω αυτό εδώ το blog (που όχι, δεν θ' ασχολείται μόνο με την πολιτική), αλλά το είδα σήμερα στην Ελευθεροτυπία και είπα – ωπ, αυτό το σπίτι το ξέρω καλά. Το έχω φωτογραφίσει και το έχω θαυμάσει πολλές φορές.



Είναι στη Σύρο – και το οτι έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του δεν αποτελεί, δυστυχώς, έκπληξη. Άλλωστε, πολιτική για τα διατηρητέα δεν υπήρξε, τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια (για δοκιμάστε να πάρετε κάποια ενίσχυση για να επισκευάσετε ένα διατηρητέο, δεν υπάρχει τίποτα, σας ομιλώ εξ ιδίας πείρας – εκτός από την επιδότηση κατά 50% για την αποκατάσταση προσόψεων, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες). Αλλά είναι κρίμα - ειδικά το σπίτι ενός ποιητή - να "διασώζεται" από το δημόσιο και μετά να αφήνεται στην καταστροφή του. Όπως είναι βεβαίως "κρίμα" (με την πραγματική έννοια της λέξης, δηλαδή έγκλημα), να μην υπάρχει ούτε μια προσωπικότητα της προκοπής να τοποθετηθεί επικεφαλής του Υπουργείου Πολιτισμού - και αυτό να διαφεντεύεται από Ζαχόπουλους...



Το σπίτι αυτό είναι του 1857 (!) κι ένα από τα ωραιότερα στα Χρούσα (τα Χρούσα και το Επισκοπιό είναι τα δύο πιο μεταφυσικά και “φευγάτα” χωριά της Σύρου). Τα έχω περπατήσει πριν από πολλά χρόνια – και ξανά πρόσφατα.



Δεν ξέρω γιατί, το σπίτι άρχισε να μου θυμίζει διάφορα μουσικά με το house (όχι την ίδια τη μουσική που ονομάστηκε house, αυτό το απέθαντο χλάπα-χλούπα beat, που μας έχει τόσο καταδυναστεύσει σε πάρτυ και μαγαζιά, πάντα από χέρια ασχέτων) - αλλά το κλασικό House of the Rising Sun (που το βαριέμαι από τα νιάτα μου, αν και οι Καναδές Be Good Tanyas του έδωσαν άλλη πνοή πριν από μερικά χρόνια), το επίσης κλασικό Brick House (που όμως σημαίνει άλλο πράγμα) των Commodores (ως καλός “καρεκλάς” στα νιάτα μου αυτούς έπρεπε να θυμηθώ πρώτους) και βεβαίως τα group, όπως οι House of Freaks (που πέρασαν λίγο απαρατήρητοι από την Ελλάδα) και οι House of Pain, που με το περίφημο Jump Around μας έκαναν να χοροπηδάμε όλοι στο Groovin', στην Πρατίνου.

Σ' αυτούς θα μείνω, για να σας προτείνω και την αξιόλογη συνέχεια του τραγουδιστή τους, του Everlast.



Να πάτε στη Σύρο. Είναι ωραία όλο το χρόνο, με ζωή και ενδιαφέροντες κατοίκους και “εποίκους”. Να θαυμάσετε και το σπίτι, για να είμαστε βέβαιοι οτι στέκεται ακόμα...

Εκτός από μουσικές (που θα σας προτείνω συχνά) προσθέτω και τις προτάσεις μου στο νησί, για το περσινό Summer Guide της Athens Voice. Ελπίζω και φέτος να ισχύουν, ειδικά τα “new entries”. Enjoy!




Διαμονή (Ερμούπολη)

Η Σύρος έχει “αστικό” χαρακτήρα. Είναι ωραίο να μείνετε στην πρωτεύουσα των 20.000 κατοίκων, για να επωφεληθείτε από τη ζωή της πόλης. Οι αποστάσεις δεν είναι πολύ μεγάλες, αλλά θέλετε οπωσδήποτε όχημα για τις παραλίες.

Αρχοντικό Βούρλη (A' - 22810 81682), στα Βαπόρια, σε εξαιρετικό νεοκλασικό, με τεράστια δωμάτια, άφταστο πρωινό και την προσωπική εξυπηρέτηση του κ. Πρίντεζη.
Ξενώνας Απόλλωνος (Α' – 22810 81387, 6932/566562), Απόλλωνος 8, prive φιλοξενία από τον κ. Σταθόπουλο, με λίγα δωμάτια, που χωράνε ως και 5 άτομα.
Ερμής (Β' – 22810 083011), στο λιμάνι – η κλασική λύση για όσους επισκέπτονται το νησί για δουλειές. Ζητείστε τα μεγάλα δωμάτια.


Παραλίες

Τα νερά είναι υπέροχα, οι παραλίες λίγες και μικρές κατά κανόνα – δεν αντέχουν τον κόσμο του νησιού.
Αν έχετε παιδιά, Αγκαθωπές (Ποσειδωνία) και Γαλησάς. Αν όχι, Κόμητο και το πιο απομακρυσμένο Δελφίνι (θέλει αυτοκίνητο που αντέχει σε χωματόδρομο). Από το Κίνι μπορείτε να τολμήσετε καραβάκι για βορεινές παραλίες.


Φαγητό μετά το μπάνιο

Ταβέρνα Μελτέμι (Αγκαθωπές), με λαχανικά από το δικό τους μποστάνι.
Άσωτος Υιός (Φοίνικας), με λιχουδιές και θέα, μετά τις 7μμ.
Ηλιοβασίλεμα (Γαλησσάς), με θαλασσινές νοστιμιές, σε παραλιακή τοποθεσία.
Φιλομήλα (Αζόλιμνος), με ιδιαίτερες γεύσεις, δίπλα στην παραλία.
Πλακόστρωτο (Απάνω Μεριά), οικογενειακή κατάσταση, με θέα τη βόρεια πλευρά του νησιού.


Φαγητό στην Ερμούπολη

Οινοπνεύματα, με εξαιρετικά και φτηνά πιάτα.
Κουζίνα, λεπτές γεύσεις στα σοκάκια της πόλης.
Dolce Vita, το ιταλικό εστιατόριο του νησιού, στα σκαλιά του λιμανιού.


Νew entries (Ερμούπολη)

Fox, στην πλατεία Δημαρχείου, δίπλα στο σινεμά. Με ιταλικές και μεξικάνικες λιχουδιές, Παρασκευή και Σάββατο ξενυχτάει μέχρι τις 7 το πρωί!

Jar, με εξαιρετικά χειροποίητα γλυκά και καφέ, από δύο νέα παιδιά που ξέρουν από αισθητική.


Καφές και Ποτό (Ερμούπολη)

Μικρή Αργώ, μικρό αισθητικό καταφύγιο στην παραλία.
Boheme, τόπος συνάντησης στην παραλία, μέχρι αργά το βράδυ.
Πειραματικό, από τα ωραία μπαρ στην πλατεία του Δημαρχείου.
Χαλανδριανοί Ατμόσφαιρα και χαρακτήρας, από νωρίς, στην παραλία.
Αστέρια, στα Βαπόρια, με θέα το φεγγάρι. Προτιμήστε το από τα διπλανά, γιατί δεν θα σας ρωτήσουν “αν έχετε κάνει κράτηση”.


Οι φωτογραφίες είναι δικές μου.