-- Πόσο ευχαριστημένο σας βρίσκει ο απολογισμός από την ως τώρα επαγγελματική σας πορεία;
Αρκετά – αν και πάντα θα ήθελα να είχα κάνει περισσότερα και καλύτερα. Δουλεύω συνολικά 21 χρόνια, αρχίζοντας από τον τότε Sky 100.4 και περνώντας από τον Antenna 97.1, τον Αθήνα 9.84, τον Jazz FM, το Κανάλι 5, τη ΝΕΤ 105.8, τον Kosmos 93.6 και φυσικά τη ΝΕΤ και την ΕΤ-1. Επίσης συνεργάστηκα με έντυπα όπως το “Έψιλον”, το “Μετρό” και την Athens Voice - και με σχολές δημοσιογραφίας.
Χρονιές-σταθμοί ήταν το 1988 (πρώτη εκπομπή στο ραδιόφωνο), το 1998 (πρώτη φορά κεντρικό δελτίο στη ΝΕΤ) και το 2004 (άρχισα να γράφω για πολιτική στην AV και πέρασα το χειρότερο επαγγελματικό μου καλοκαίρι στην ΕΡΤ). Με στενοχωρεί που δεν κάνω ραδιόφωνο εδώ και 5 χρόνια, γιατί είναι η μεγάλη μου αγάπη. Στην ΕΡΤ υπάρχει κανονισμός, που απαγορεύει την ταυτόχρονη απασχόληση σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, αν έχεις σχέση αορίστου χρόνου. Έτσι η ΕΡΤ είναι ο μοναδικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός (πιθανότατα στον κόσμο), που δεν εκμεταλλεύεται τα προβεβλημένα του στελέχη, σε όλα του τα μέσα. Και ταυτόχρονα, με την αποκλειστική σύμβαση που έχεις, σου απαγορεύει να δουλέψεις σε άλλο ραδιόφωνο!
--Αν ήταν στη δικαιοδοσία σας τι θα αλλάζατε από το δελτίο που παρουσιάζετε και τι θα κρατούσατε οπωσδήποτε;
Θα κρατούσα οπωσδήποτε το πολυθεματικό δελτίο (χωρίς πολλές “φιοριτούρες” και συζητήσεις), τα πολλά διεθνή, το εκτεταμένο πολιτικό ρεπορτάζ. Θα άλλαζα τα φιλοκυβερνητικά ρεπορτάζ, τα ρεπορτάζ που είναι αφιερωμένα σε ένα κόμμα ή σε έναν υπουργό, το άκαμπτο και γραφειοκρατικό “στήσιμο” του δελτίου, τη μουντή εικόνα και τα κακόγουστα και παραφορτωμένα γραφικά. Θα έκανα το δελτίο όρθιος, χωρίς γραβάτα, θα προσέθετα έρευνες, ελεύθερα θέματα (αλλά όχι όπως τα εννοούν πολλές φορές οι συνάδελφοι) και ακόμα περισσότερα διεθνή και θέματα που προάγουν τη σκέψη του Έλληνα τηλεθεατή. Θα προσέθετα περισσότερο φως και χρώμα – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
--Τι βαθμό θα δίνατε στον εαυτό σας για τη δουλειά σας στο δελτίο συγκρίνοντας τον με τα ιδιωτικά κανάλια;
Αν συγκρίνω το δελτίο που παρουσιάζω με κριτήρια εικόνας, σταθερότητας, πολιτικής ανεξαρτησίας και ελκυστικής παρουσίασης, θα μου έδινα κακό βαθμό. Αν το συγκρίνω με αυστηρά δημοσιογραφικά κριτήρια και με παγκόσμια στάνταρντ θα έδινα πολύ κακό βαθμό στα ιδιωτικά– για να μη μιλήσουμε για γενικότερη παιδεία ή στοιχειώδη γνώση ξένων γλωσσών. Στις καλές τους στιγμές, τα δελτία μας είναι πολύ πιο κοντά στο δελτίο του BBC, από τα καλύτερα δικά τους.
--Πιστεύετε πως οι άνθρωποι της Δημόσιας τηλεόρασης είναι αδικημένοι σε σύγκριση με εκείνους των ιδιωτικών καναλιών ή όπως υποστηρίζουν πολλοί περνούν πολύ καλύτερα αφού δεν ζουν με το άγχος της τηλεθέασης;
Όχι, η επιλογή του καθενός έχει το αντίτιμο της – και στην περίπτωση μας αυτό σημαίνει χαμηλές αμοιβές, αφού πρόκειται για τα λεφτά του φορολογούμενου πολίτη (αυτό βεβαίως δεν ισχύει για κάποιες σκανδαλώδεις εξαιρέσεις δημοσιογράφων και μη). Εμείς δεν ζούμε μεν με το άγχος της τηλεθέασης , ούτε ανταμειβόμαστε όμως αν το δελτίο πάει καλά – στην ΕΡΤ όλοι προσπαθούν η επιτυχία ενός παρουσιαστή να περάσει απαρατήρητη. Άλλο είναι το σημαντικό μας πλεονέκτημα: Κοιμόμαστε το βράδυ ήσυχοι οτι έχουμε ασχοληθεί (έστω και ανεπαρκώς) με πραγματικές ειδήσεις.
--Έχετε κάποιο πρότυπο από τα τηλεοπτικά πρόσωπα; (της ενημέρωσης πάντα βεβαίως)
Πρότυπα, όχι. Από πολύ πριν μπω στο επάγγελμα, με συγκινούσε ο τρόπος με τον οποίο παρουσίαζε δελτίο η Μαρία Χούκλη. Εκτιμώ το ήθος και την παιδεία (πάνε “πακέτο” με τη σεμνότητα), που εκπέμπει σε κάθε του σχόλιο ή εκπομπή ο Παύλος Τσίμας. Το ίδιο θα πω και για το Γιώργο Αυγερόπουλο – μαζί με τη ρομαντική επιμονή στη δουλειά ουσίας. Για την επιμονή του μου λείπει και ο Στέλιος Κούλογλου. Μου αρέσει πάντα το “εναλλακτικό”, άμεσο και ανεπιτήδευτο (κόντρα στη σοβαροφάνεια) στυλ του Σταύρου Θεοδωράκη.
--Τι άλλο θα σας ενδιέφερε να κάνετε στην τηλεόραση εκτός από την ενημέρωση;
Θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα και στην ψυχαγωγία. Δεν μπορείτε ίσως να με φανταστείτε να παρουσιάζω και να χορεύω σ' ένα σόου – ίσως γιατί σας “αποτρέπει” η εικόνα μου στο δελτίο και γιατί δεν ξέρετε οτι ήμουν από μικρός dj και φανατικός με το χορό. Δεν θα το έκανα όμως ποτέ στην Ελλάδα, με αυτή την περιρρέουσα σκυλοπόπ ατμόσφαιρα στην τηλεοπτική ψυχαγωγία – και την άμεση σύνδεση της πια με τη σαχλαμάρα, τη ρηχότητα και την κουτσομπολίστικη κιτρινίλα.
--Ποιο θα μπορούσε να είναι το δέλεαρ για να αποχωρήσετε από την Δημόσια τηλεόραση με προορισμό ένα ιδιωτικό κανάλι;
Ένας ιδιοκτήτης (ή περισσότεροι) κι ένα κανάλι που θα ενδιαφέρονταν να κάνουν ένα πολύ καλό και ελκυστικό δελτίο ή εκπομπή με τα χαρακτηριστικά που προανέφερα. Μια πολύ καλύτερη αμοιβή φυσικά – κι ένα δεκαπενταετές συμβόλαιο! Αστειεύομαι φυσικά...
--Πιστεύετε πως η πολυσυζητημένη κρίση που χτυπά βεβαίως και την τηλεόραση μπορεί να αφήσει και κάποια καλά πίσω της;
Ενδεχομένως, αν η κρίση φέρει κάποια πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Αν μας απαλλάξει από κανάλια και εκπομπές που ζουν “υπεράριθμα”, κίτρινα, φτηνιάρικα, παρασιτικά, λαϊκίστικα, κραυγαλέα, παραμορφωτικά – επιζήμια τελικά για την κοινωνία. Δεν το βλέπω όμως – η κρίση φέρνει φτώχεια και η φτώχεια θα εντείνει τα φαινόμενα αυτά, αντί να τα μειώσει.
--Η σεμνότητα και η αποχή σας από την εκτός δουλειάς γενικότερη προβολή- είναι μια επιλογή που σας βρίσκει ωφελημένο σε σχέση με αυτά που βλέπετε να συμβαίνουν στο χώρο;
Ευχαριστώ για το κοπλιμέντο. Δεν έπαιξα ποτέ τον σταρ – και δεν με αφορά. Με αφορά η αξιοπρέπεια μου και το κασέ μου. Υπό αυτή την έννοια είμαι κερδισμένος – σίγουρα για το πρώτο, ενδεχομένως όχι για το δεύτερο.
-- Οι ιδιαίτερα προβεβλημένοι της τηλεόρασης κερδίζουν η χάνουν μακροπρόθεσμα;
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να χάνουν, αν η αξία τους έχει βάσεις σε παιδεία, ήθος και ικανότητα. Αυτοί είναι όμως οι πολύ λίγοι. Για τους άλλους δεν ξέρω, βλέπω φελλούς να επιπλέουν επί δεκαετίες – προφανώς κάτι έχουν που συγκινεί το κοινό τους και τους εργοδότες τους. Χάνουν όμως στο γενικότερο πλαίσιο αναξιοπιστίας, όπως και πολλοί πολιτικοί μας: Έχουν λεφτά, δόξα, εξουσία, αλλά δεν τους υπολήπτεται κανείς – για να μη σας πω οτι τους βρίζουν όλοι πίσω από την πλάτη τους. Να κάτι που δεν μ' ενδιαφέρει – η “επιτυχία” χωρίς την εκτίμηση.
--Έχετε μετανιώσει για κάτι στην επαγγελματική σας διαδρομή;
Όχι ιδιαίτερα. Ίσως, αν ειχα βγεί στο γυαλί, μερικά χρόνια πιο νωρίς, που μου είχε γίνει πρόταση, να είχα τώρα μεγαλύτερες απολαβές. Αλλά δεν πειράζει, δεν ήμουν ακόμη επαρκώς ισορροπημένος και με “πηγμένο το μυαλό”.
--Αν ξαναρχίζατε τι θα αλλάζατε;
Μπορεί να μη σπούδαζα στο Πολυτεχνείο – όχι οτι έχω μετανιώσει το θετικό τρόπο σκέψης που μου έδωσε. Ίσως όμως να επιχειρούσα μια πιο “ανθρωπιστική” επιστήμη ή ακόμη και φιλοσοφία.
--Θυμάστε κάποια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή κατά τη διάρκεια του δελτίου, "στον αέρα" δηλαδή;
Πολλές. Η πιο δύσκολη ήταν όταν παρουσίαζα και έκανα αυτόματη μετάφραση στη ΝΕΤ, από το γαλλικά και τα αγγλικά, των ομιλιών των ηγετών στα 50 χρόνια του ΝΑΤΟ, προς το τέλος του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης άρχισε να μιλάει με μια “παραβολή” από τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Για πάνω από ένα λεπτό, είχα “παγώσει” - ώσπου να βγάλει νόημα αυτό που έλεγα...
Παραθέτω το ακριβές κείμενο των ερωτήσεων και απαντήσεων, όπως το έστειλα στην εφημερίδα στις 06.08.09 (ευτυχώς δεν υπάρχει κάτι "ξεπερασμένο") - πριν τις μικροδιορθώσεις που υπέστη για το τύπωμα.H φωτό είναι από το www.flickr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από την τους Βρετανούς/πολυθενικούς (;) Belleruche, που ήρθαν πρόσφατα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη για συναυλία.
%20%20.jpg)
