H δημοσιογραφία και η συντεχνιακή λογική

Για τη διαπόμπευση τους από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, έκριναν σωστό να διαμαρτυρηθούν οι εκπρόσωποι 7 επαγγελματικών ομάδων (δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, γιατροί, φαρμακοποιοί, οδοντίατροι, μηχανικοί και Οικονομικό Επιμελητήριο), διοργανώνοντας συνέντευξη τύπου. Ενδεχομένως, αυτά που είπαν για την ανάγκη σοβαρών τομών στη λειτουργία του κράτους και των μέσων και τα οποία θα οδηγήσουν σε εξυγίανση, να ευσταθούν πλήρως. Δεν ξέρω αν πραγματικά η αγωνία τους είναι αυτή ή η απελευθέρωση (και η παρεπόμενη όξυνση του ανταγωνισμού) που επαπειλείται, για κάποια από από αυτά, όπως ισχυρίζεται ο Πάσχος Μανδραβέλης. Αυτό όμως που δεν διεφάνη είναι η αυτοκριτική, για τη συμβολή των κλάδων αυτών στον εκτροχιασμό της χώρας.

Για παράδειγμα, δεν ακούστηκε τίποτα από πλευράς γιατρών για τη διάχυτη παραοικονομία του φακελακίου και τη διαφθορά των “προσφορών” πάσης φύσεως από τις φαρμακευτικές και άλλες εταιρείες, που έχει καταστήσει την υγεία καρκινοπαθή οργανισμό - και ομολογείται ανερυθρίαστα, αλλά μόνον ανωνύμως. Δεν ακούστηκε τίποτα από την πλευρά των μηχανικών, για την ευθύνη τους και τη συμμετοχή τους στο πανελλήνιο οικιστικό έγκλημα (από αισθητικής, οικολογικής και φορολογικής πλευράς) και στο όργιο της διαφθοράς στις πολεδομίες, με τις γνωστές μαφίες που “κατασκευάζουν” βίλες των χιλίων τετραγωνικών, με άδειες ναοδομίας - και λογαριασμούς εκατομμυρίων για υπαλλήλους και διευθυντές. Ή για το αίσχος των “μεγαλοδικηγόρων” που πρωταγωνιστούν σε παραδικαστικά κυκλώματα, εγγυώμενοι την ατιμωρησία, με ταρίφες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.


Και για να μη θεωρηθεί οτι επιτίθεμαι σε επαγγέλματα, τις ιδιαιτερότητες των οποίων δεν γνωρίζω τόσο καλά, ας δούμε επιτέλους την ευθύνη των δημοσιογράφων σε αυτή την έκπτωση, στην οποία οδηγήσαμε το πιο δημοκρατικό πολίτευμα που είχε ποτέ το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος. Είναι βέβαιο οτι θα βρούμε προπατορικά αμαρτήματα και διαρκή εγκλήματα, που θα οδηγήσουν τους πολίτες “να μας πάρουν με τις πέτρες”, αμέσως μετά ή και ταυτόχρονα με τους πολιτικούς. Δεν έχουμε κάνει όμως τόσα χρόνια τίποτε γι αυτά, λειτουργώντας στενά συντεχνιακά - και θεωρώντας και εμείς οτι οι επαγγελματικές ενώσεις υπάρχουν μόνο για να διεκδικούν και όχι για λειτουργούν προληπτικά και εξυγιαντικά στα φαινόμενα σήψης, που παρουσιάζονται σε κάθε κλάδο.

Στα συνδικαλιστικά μας λοιπόν: Πώς να εξηγήσει κανείς την - κατ’ επανάληψιν - ψήφο σε πάσης φύσεως φαιδρά πρόσωπα; Πώς να δικαιολογήσει την - υπό τον γνώμονα φτηνών κομματικών και προσωπικών επιδιώξεων - λειτουργία πολλών παρατάξεων μας; Πώς να ομολογήσει ευθαρσώς στην κοινωνία το “μαύρο μας το χάλι”, με την ΕΣΗΕΑ να παραμένει ανενενεργή επί ένα χρόνο (!), χωρίς προεδρείο, γιατί οι παρατάξεις (ως ζηλώσασες την δόξαν της ΕΦΕΕ) δεν μπορούν να συμφωνήσουν;

Τα θανάσιμα αμαρτήματα στο επάγγελμα είναι πολλά και γνωστά - και δεν είναι μόνο τα επτά που περιγράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης: Το επάγγελμα τραβάει σαν μαγνήτης, όποιον ατάλαντο και άξεστο θέλει άκοπα να παραγοντίσει και να αποκτήσει εξουσία, χρήμα, προβολή - χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο. Χαρακτηρίζεται από ανεπαρκέστατη τεκμηρίωση και τήρηση δεοντολογίας, ελαφρότητα και "χαβαλέ", συμπόρευση με τις πιο συντηρητικές και κομφορμιστικές απόψεις της κοινωνίας, απίστευτη ελαστικότητα στα ασυμβίβαστα (να θυμίσω οτι μόλις πριν από λίγο καιρό, υπουργός αρμόδιος για τον Τύπο αμειβόταν οικογενειακά από τα τερατώδη συμβόλαια που εξασφάλιζε η εξουσία του στη σύζυγο του), συμμετοχή σε πάσης φύσεως εκβιασμούς και εκδοτικά παιχνίδια, που τον τελευταίο καιρό έχουν μολύνει και τη μπλογκόσφαιρα, με τον κάθε αποτυχημένο ή εντολοδόχο να δημιουργεί “παραδημοσιογραφικά”, αποκαλυπτικά δήθεν μπλογκ (πίσω από το θετικό πρόσημο των οποίων κρύβονται συμπλεγματικές, το λιγότερο, επιδιώξεις). Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε τόσο η πιάτσα βοά για “πληρωμένα παπαγαλάκια” - τώρα που μιλάμε, αναζητείται η λίστα με 40 (;) δημοσιογράφους που αμείβονταν από τη Siemens.

Οι επιπτώσεις στο επίπεδο της πολιτικής ζωής και του δημοσίου διαλόγου είναι προφανείς: Καμία κοινή γνώμη δεν μπορεί να σχηματίσει άποψη για τα πράγματα, όταν εθίζεται στα μέχρις “χρυσού βατόμουρου” θεατρικά σόου των τηλεπαραθύρων ή αντιμετωπίζει κατευθυνόμενα δημοσιεύματα και αναλύσεις ύποπτης απλοϊκότητας του τύπου “η αστυνομία πρέπει να τους κοιτάει ή να τους δέρνει;” Ούτε η κοινωνία μπορεί να αποφύγει την έκπληκτη και αδαή ματιά στην παγκόσμια πραγματικότητα, όταν έχει εθιστεί σε μια διαρκή ομφαλοσκόπηση στα ασήμαντα. Η απαξίωση της πολιτικής και η επικίνδυνη (ακροδεξιά στην ουσία - “όλοι ίδιοι είναι”) μπερλουσκονοποίηση είναι η χειρότερη συνταγή, για μια δημοκρατία που προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της, ιδιάιτερα σε περιόδους κρίσης.

Μια μικρή γνώση των πραγμάτων δείχνει οτι το πρόβλημα έχει τις ρίζες του (και) στο επίπεδο των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και στις “διαπλεκόμενες” επιδιώξεις τους - πολλά “περιθωριακά” (ή μη) και επαρχιακά έντυπα υπάρχουν, ως γνωστόν άλλωστε, απλώς και μόνο για να πλουτίζουν οι ιδιοκτήτες τους από τον εκβιασμό οικονομικών παραγόντων και πολιτικών (υπήρξε και εκδότης που μπήκε στη φυλακή γι αυτό, ενώ πολλοί άλλοι όχι). Διαπλεκόμενοι (από την αντίστροφη πλευρά) είναι και πολιτικοί, που (εκτός από την ένοχη ατολμία του εκβιαζόμενου "πελάτη" να επιβάλουν κανόνες και να αδειοδοτήσουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, δίνοντας έτσι ελεύθερο το γήπεδο στη διαπλοκή) επιδιώκουν διασυνδέσεις και παρεμβαίνουν, όποτε έχουν την εξουσία, υπέρ των εκλεκτών τους. Όλοι αυτοί επιλέγουν τα στελέχη “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, πετούν την αξιοκρατία από το παράθυρο και αναπαράγουν αμόρφωτους διευθυντές και προϊσταμένους, που γεμίζουν την οθόνη ή το πρωτοσέλιδο με “κιτρινιές” και αντιδρούν με το βλέμμα της αγελάδας που κοιτάει τα τρένα, όταν συντάκτης τους ανακοινώνει το θάνατο κάποιας μεγάλης μορφής του πολιτισμού που δεν γνωρίζουν, καθώς οι γνώσεις τους φτάνουν μέχρι τη Βουγιουκλάκη και τη Βανδή. “Και ποιός είναι ο Henry Mancini;” είχε αναφωνήσει κάποτε, ένας από τους μακροβιότερους διευθυντές ειδήσεων...

Κι όμως, υπάρχουν εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) δημοσιογράφοι μορφωμένοι, χαμηλού προφίλ και υψηλού ήθους που εργάζονται σε εφημερίδες, site (τα οποία ακόμα δεν αναγνωρίζει η Ένωση μας!) και ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ναι, σαφώς κανείς δεν ζητάει από ένα επαγγελματικό σωματείο να υποκαταστήσει τις κρατικές υπηρεσίες ή να γίνει "αστυνομία", αλλά τι πρωτοβουλίες πήρε τόσα χρόνια, για να τους προστατεύσει; Πότε έθεσε κριτήρια, ώστε αυτός που εργάζεται ως δημοσιογράφος να είναι πράγματι τέτοιος; Να έχει ένα μίνιμουμ γνώσεων, να μπορεί να χειρίζεται καλά την ελληνική γλώσσα και στοιχειωδώς κάποιες άλλες, ώστε να έχει αίσθηση του κόσμου - και όχι τον εσωστρεφή επαρχιωτισμό, που διακρίνει ένα μεγάλο μέρος των μέσων μας; Να έχει τουλάχιστον ένα πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης ή έστω κάποιου ΙΕΚ δημοσιογραφίας (αν και είναι ανεπαρκέστατο);

Πότε μελέτησε την πιθανότητα να μην εγγράφεται στο σωματείο ο δημοσιογράφος που ταλαιπωρείται επί χρόνια με μπλοκάκι, ώσπου να μπορεί να ενταχθεί στη νόμιμη ασφάλιση, αλλά να ακολουθείται (με εισήγηση νομοθετικής ρύθμισης από δω και πέρα) η αντίστροφη πορεία - πρώτα να εγγράφεται στο σωματείο με αυστηρά κριτήρια και εξετάσεις και μετά (και μόνον έτσι) να μπορεί να δουλέψει ως δημοσιογράφος; Πότε ανέλαβε δράση για να σταματήσει την ανέλιξη κομματικών εγκάθετων ή “ταλαντούχων φελλών”, που έχουν ως προσόν μόνο την εμφάνιση, τη μπουρδολογία ή την ικανότητα “δημοσίων σχέσεων” και επιθυμούν να ηγούνται δημοσιογραφικών τομέων, χωρίς να μπορούν να πάρουν ούτε μια συνέντευξη στα αγγλικά; Πότε έκανε κάτι για να μη νομιμοποιούνται με βραβεύσεις (!) ή και δημόσιες θέσεις - δήθεν για το αποκαλυπτικό τους ρεπορτάζ και τη μοναδική τους προσφορά - δημοσιογράφοι “προσβλητικοί” για την κοινή λογική και την αισθητική μας; Οι (σπάνιες) διαγραφές δεν τρομάζουν αυτούς που βγάζουν το παντεσπάνι τους, εις βάρος της ποιότητας της ενημέρωσης ενός ολόκληρου λαού...

Η απορία εύλογη: Θα σταματήσουν άραγε κάποια μέσα να είναι χαμηλού επιπέδου ή ταπεινών επιδιώξεων ή θα εξασφαλιστεί το "κρυστάλλινο ήθος", αν βελτιωθεί η ποιότητα στο δημοσιογραφικό κλάδο; Αναμφισβήτητα όχι, τα ταμπλόϊντ και τα συμφέροντα υπάρχουν παντού στον κόσμο. Σε ένα περιβάλλον όμως που θα έχει υψηλότερες επιδόσεις μόρφωσης, ποιοτικές προδιαγραφές και κριτήρια ελέγχου, η αυθαιρεσία, η προχειρότητα και η διαφθορά θα είναι δυσκολότερη.

“Προβεβλημένος δημοσιογράφος ίσον αξιόλογος”: Αυτό θα έπρεπε να είναι ο κανόνας, αλλά δυστυχώς αποτελεί την εξαίρεση. Κάτι επιτέλους πρέπει να κάνουμε για να αλλάξει αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους - και τις επιδιώξεις τους. Κι αν αυτό το δεύτερο είναι υπόθεση της ψήφου μας, ημών των δημοσιογράφων, που πρέπει να αναδείξουμε άμεσα και καταλυτικά ένα εντελώς διαφορετικό και καινούργιο δυναμικό αξιόλογων “ταγών” του κλάδου, το πρώτο είναι στα χέρια των πολιτών.

Γιατί εδώ έρχεται η ευθύνη όλων όσοι “καταναλώνουν” την ενημέρωση και τη ψυχαγωγία. Όπως ακριβώς ισχύει και στην πολιτική, αν δεν ενισχυθούν οι πραγματικά καλύτεροι (και δεν υποστηριχθεί αναφανδόν η ανάδειξη νέων αξιόλογων δημοσιογράφων), δεν πρόκειται ποτέ να καταδικαστούν οι πρακτικές, που απωθούν όλους μας. Και αυτό δεν θα επιτευχθεί ποτέ με την αποχή, αλλά με την ενσυνείδητη “ψήφο” στους άξιους.

Εκτός αν είμαστε η φυσιολογική αντανάκλαση μιας κοινωνίας, που αφήνει το υγιές κομμάτι της να ασφυκτιά, υπό το θράσος των “υβριστικών” περιπτώσεων. Αν βολευόμαστε με αυτό, δεν έχουμε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε. Ούτε εσείς, ούτε εμείς.







Η φωτό του έργου του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου είναι από την πρόσκληση για την έκθεση του στην Γκαλερί Citronne στον Πόρο (Εγκαίνια Σάββατο 5 Ιουνίου, 8 μμ - έκθεση από 5 Ιουνίου ως 1 Ιουλίου, 11 πμ ως 1 μμ & 7 ως 11 μμ καθημερινά) και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com.


To post συνοδεύεται από το "Dear Landlord" του Αμερικανού Bob Dylan, που έπαιξε χθες στη Μαλακάσα.

Χτυπώντας την πόρτα του "παραδείσου"

Το πρώτο πράγμα που με ενόχλησε στη διακυβέρνηση Σημίτη ήταν η (βιαστική μάλιστα) ανάθεση της διοίκησης του Αγίου Όρους στον Σταύρο Ψυχάρη. Η “αντιθεσμική” τοποθέτηση του “εν ενεργεία ισχυρού άντρα” ενός από τα μεγαλύτερα, αν όχι του μεγαλύτερου εκδοτικού συγκροτήματος της χώρας, σε μια πολιτική θέση, καταστρατηγούσε κάθε έννοια δημοκρατικού ασυμβίβαστου.

Οι επόμενες σοβαρές ανησυχίες μου δεν είχαν να κάνουν ούτε με τους αδέξιους χειρισμούς και τις γκάφες στα Ίμια και στην υπόθεση Οτσαλάν, αλλά ούτε ακόμα και με το σκάνδαλο και την προεκλογική εκμετάλλευση του χρηματιστηρίου, καθώς στηρίχθηκε στην τριτοκοσμική απληστία για “πυραμίδες”. Η επιλογή και η ανάδειξη αμφιλεγόμενων στενών συνεργατών (“ανθρώπων της πιάτσας”) ήταν που άρχισε να διακυβεύει τις ίδιες τις προθέσεις για ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Κάτι που εξέπληττε διαρκώς όσους ήταν θερμοί υποστηρικτές του προσωπικού του ήθους, αλλά και της πολιτικής του ατζέντας.

Ο κύριος Σημίτης φάνηκε ανίκανος να τιθασεύσει τη διόγκωση των φαινομένων διαφθοράς, κυρίως επί της δεύτερης θητείας του. Η πιάτσα βοούσε για ένα “πάρτυ” που στήθηκε από υψηλόβαθμα και μεσαία στελέχη - και ο ίδιος δεν μπόρεσε να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης του για αυτή την αποχαλίνωση, την οποία είχε χρέος να ελέγξει. Αυτό, σε συνδυασμό με την απόπειρα θέσπισης μέτρων που συνάντησαν σθεναρή αντίδραση, όπως το ασφαλιστικό, οδήγησαν και στην υστέρηση του ΠΑΣΟΚ κατά 15 μονάδες, λίγο πριν τις εκλογές - και την αναγκαστική παράδοση της εξουσίας και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.


Η κυνική ομολογία Μαντέλη στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτόβουλη “επιπολαιότητα” ενός νομικού μάλιστα, που αν μη τι άλλο, γνώριζε οτι αν υπάρχει η πολιτική βούληση, η παραγραφή με το νόμο περί ευθύνης υπουργών δεν εγγυάται την απρόσκοπτη συνέχιση της μέχρι τώρα ζωής, “υπό ασυλίαν”. Απόδειξη, οτι παρά την αρχική “έκπληξη” του Τύπου (και την αντίστοιχη έλλειψη σχετικών σχολίων περί άλλων αδικημάτων που βαραίνουν τον πρώην υπουργό), η ενεργοποίηση της διαδικασίας από τη δικαιοσύνη οδηγεί σε αυτονόητες (και για μη νομικούς) προβλέψεις: Πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικός να δηλώνει οτι χρηματίστηκε και να μην ερευνάται το πόθεν έσχες του, σε σχέση με τα 25 (!) ακίνητα που δήλωνε - κάποια μάλιστα πολύ μεγάλης έκτασης και αξίας; Μόνο αν είχε πρότερα - αφού υπήρχε και το ασυμβίβαστο - επαρκή εισοδήματα θα μπορούσε να δικαιολογήσει την απόκτηση τους. Και πώς είναι δυνατόν να έχει παραγραφεί το αδίκημα της “διαρκούς” (μέχρι το 2007 τουλάχιστον) ψευδούς δήλωσης περί απόκτησης αυτής της περιουσίας - πόσο μάλλον όταν έχει πιθανότατα προέλθει από πολιτικό “μαύρο” χρήμα, κάτι που παραπέμπει στο αδίκημα του “ξεπλύματος”;

Είναι προφανές λοιπόν οτι ο κύριος Μαντέλης δεν προσήλθε στην Επιτροπή για να “βγάλει απλώς τη γλώσσα” στους πρώην συναδέλφους του. Προσπάθησε βεβαίως να “πετάξει το μπαλάκι στην εξέδρα” (ή και να προειδοποιήσει συνενόχους), αφήνοντας αιχμές κατά της υποκρισίας (“δεν έχετε ακούσει ποτέ για προεκλογικές χορηγίες;”) και επισημαίνοντας οτι η κατάτμηση εξοντωτικά μεγάλων περιφερειών, όπως η Β’ Αθηνών τίθεται επιτακτικά, ακριβώς γιατί “δεν βγαίνει προεκλογικός αγώνας σε τέτοια περιφέρεια, χωρίς ενίσχυση”, ενώ "μια υπουργική αμοιβή μπορεί να είναι και 10 εκατομύρια". Το πιθανότερο είναι οτι ο κύριος Μαντέλης είναι εγκλωβισμένος (καθώς η όποια υποψία για πολιτική συμφωνία με το σημιτικό στρατόπεδο να θυσιαστεί, πρέπει να αποκλειστεί, ως άνευ νοήματος). Και ο "μοχλός" του εγκλωβισμού του δεν φαίνεται (με τα μέχρι στιγμής στοιχεία) να είναι άλλος από τον κουμπάρο του, που - καταθέτοντας αμέσως πριν στην Επιτροπή - επιβεβαίωσε την ύπαρξη του λογαριασμού στην Ελβετία και την σύνδεση του με τον Τάσο Μαντέλη. Ας μην ξεχνάμε οτι ο κουμπάρος δεν διαθέτει κανενός είδους ασυλία.

Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά προκαλούνται από ή ευνοούν τα σχέδια της κυβέρνησης. Η απάντηση θα μπορούσε να είναι καταφατική και για τα δύο σκέλη. Βγάζοντας “στη σέντρα” Τσουκάτο και Μαντέλη, ο Γιώργος Παπανδρέου καθαρίζει (κάποιους από) τους διεφθαρμένους του ΠΑΣΟΚ (που δε ανήκουν στο δικό του στρατόπεδο, αλλά στο σημιτικό), ώστε να μπορέσει να καθαρίσει με μεγαλύτερη άνεση τους απέναντι “Βατοπεδινούς”. Όλως τυχαίως, ο Αντώνης Σαμαράς, για πρώτη φορά, ονοματίζει Βουλγαράκη και Ρουσόπουλο, ως αυτούς που “πλήγωσαν την παράταξη”.


Ένα δευτερο ερώτημα είναι αν αυτές οι κινήσεις αρκούν, για να ικανοποιήσουν το, διάχυτο στην κοινωνία, αίτημα της κάθαρσης. Αν η τιμωρία “καμένων περιπτώσεων”, των οποίων την ενοχή έχει προεξοφλήσει η κοινή γνώμη, αρκεί για την εξυγίανση και τη διάσωση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος - ή η διαδικασία παρέμβασης του ΔΝΤ θα φέρει, όπως και στην Τουρκία, πλήρη ανατροπή του κομματικού σκηνικού. Κι αν με την επιλεκτική αυτή "θυσία", πολλοί από τους ανεπαρκέστατους (αν όχι “κακοήθεις”) πολιτικούς μας, απλώς βρουν άλλοθι για να συνεχίσουν την επιζήμια παρουσία τους στη δημόσια ζωή - βάζοντας ταυτόχρονα ταφόπλακα στην πρόοδο της Ελλάδας.

Ο κύριος Σημίτης πάντως, που βλέπει την κηλίδωση της υστεροφημίας του να σφραγίζεται με βουλοκέρι, δεν δικαιούται να δηλώνει έκπληκτος. Οφείλει να βγει ανοιχτά και να κάνει την αυτοκριτική του ή να απαντήσει με στοιχεία, αντιμετωπίζοντας την κριτική που του ασκείται - ακόμα και από το κόμμα Καρατζαφέρη. Όχι μόνο γιατί προφανώς ήξερε ή υποψιαζόταν - και ως εκ τούτου είχε απομακρύνει Τσουκάτο και Μαντέλη από τον στενό πυρήνα της εξουσίας. Αλλά και γιατί πράγματι το εγχείρημα της πρωθυπουργίας του ήταν το σοβαρότερο της μεταπολίτευσης, μακράν σοβαρότερο των προκατόχων του και κυρίως του διαδόχου του. Ο Κώστας Σημίτης δεν έριξε το καράβι στην ξέρα, όπως έκανε με πλήρη αδιαφορία ο Κώστας Καραμανλής. Επέτρεψε όμως να εμπεδωθούν φαινόμενα, που άρχισαν επί Ανδρέα Παπανδρέου (“ε, είπαμε να πάρει κι ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομύρια”) και έστρωσαν το χαλί για το πανδημικό φαγοπότι της νεοδημοκρατικής εξαετίας.






"Επί του πιεστηρίου": Ενδιαφέρουσα η διάσταση περί προειδοποιήσεων Καραμανλή προς Σαμαρά "να μην το παρακάνει", αποκηρύσσοντας τους στενούς του συνεργάτες και ζητώντας της κλήτευση Σημίτη στην Επιτροπή...

Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Knockin' On Heaven's Door" του Bob Dylan, με την υπέροχη φωνή της Αμερικανίδας Randy Crawford.

Μια έκθεση με φεγγάρι...

Η Κατερίνα Καλούδη είναι συμμαθήτρια και φίλη - και μια εκπληκτικά όμορφη καλλιτέχνις. Η προηγούμενη έκθεση φωτογραφίας της, με γυναικείες μορφές σε νησιώτικους βράχους ήταν για μένα αποκάλυψη. Τώρα εκθέτει, ανήμερα της πανσελήνου του Μαίου (απόψε το βράδυ στη 1π.μ.) τη νέα της δουλειά, εμπνευσμένη από τη θάλασσα.





Μυστικά της Θάλασσας

Γκαλερί Σκουφά
Σκουφά 4, 106 73 Κολωνάκι
τηλ. 210 3643025, Fax 210 3603541
info@skoufagallery.gr
www.skoufagallery.gr


Εγκαίνια:
Πέμπτη 27 Μαίου 2010 στις 7:30 μμ
στον Άνω Χώρο

Διάρκεια Έκθεσης:
27 Μαίου - 25 Ιουνίου 2010
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Σάββατο 10:00-15:30, Τρ-Πεμ-Παρ 17:30-21:00







H φωτό με τίτλο "Νηρηίδες" είναι έργο της Κατερίνας Καλούδη και η φωτό της Madeleine Peyroux είναι από το http://irom.files.wordpress.com

Το post συνοδεύεται από το "You're Gonna Make Me Lonesome When You Go" του Bob Dylan, τραγουδισμένο από την Αμερικανίδα Madeleine Peyroux, από το άλμπουμ της "Careless Love".

Άσχετοι...

Στο πλοίο δεν μπορείς να αποφύγεις τα μεσημεριανάδικα. Μιλάνε κάτι άνθρωποι που δεν τους ξέρω (είναι πάντα πολύ αποκαρδιωτικό να ακούς πρόσωπα με εντελώς απολιτίκ σκέψη, να προσπαθούν να σχολιάσουν πολιτικά και οικονομικά θέματα). Παίζουν αποσπάσματα από ένα καινούργιο talent show, για το οποίο έχω ακούσει, αλλά δεν έχω δει ποτέ. (Στην ίδια εκπομπή ακούω και την "είδηση" οτι από του χρόνου δεν θα συμμετέχουμε στη Eurovision.)

Είναι απίστευτο, αλλά πολλές φορές αναρωτιέμαι αν μπορεί να προοδεύσει οτιδήποτε που έχει σχέση με την πολιτική ή τη δημόσια ζωή γενικώς, όταν συμβαίνει αυτό: Όποιος τραγουδάει κάπως συμπαθητικά ή έχει καλή φωνή, τον αποπαίρνουν, του κάνουν οξύτατη κριτική για τη συμπεριφορά του και κάτι τέτοια. Όποιος είναι για τα μπάζα, του λένε και μπράβο. Εννοείται οτι τα τραγούδια είναι τις περισσότερες φορές απαράδεκτα, από σκυλοπόπ και κάτω. Κάτι κριτές που δεν ξέρω τι περγαμηνές περί μουσικής έχουν (μόνο τον έναν ξέρω - κι αυτός δεν τις έχει) λένε μονίμως τα ανάποδα.


Την ίδια εντύπωση αποκομίζω όποτε τυχαίνει να δω προκριματικά ή τελικά της Γιουροβίζιον. Ανταμείβεται συνήθως το χειρότερο. Και η σύγκριση υπάρχει, γιατί πού και πού σπανίως, υπάρχει και κανένα συμπαθητικό “ποπάκι”. Μια χρονιά θυμάμαι οι Λιθουανοί είχαν στείλει ένα γκρουπ με έξυπνες φατσούλες κι ένα φρέσκο κομμάτι. Πάτωσε. Φέτος πήρε το αυτί μου μια (όχι κακή) μικρή Γερμανίδα - να δείτε, θα πατώσει κι αυτή.

Τι στο καλό, όλοι αυτοί έχουν βαλθεί να επιβάλουν το απόλυτο “Μέτριο, Χυδαίο και Κακόγουστο”; Καμία παιδεία και καμία αίσθηση ενός ωκεανού μουσικής ποιότητας που υπάρχει παγκοσμίως, αλλά και στην εγχώρια αγορά; Μην παρεξηγηθώ, δεν αποζητάω “υψηλή κουλτούρα του Μεγάρου” (δικαιολογία που ακούω συχνά, όταν κάποιοι υπεραμύνονται της τριτοκοσμικής προχειρότητας). Η ποπ έχει κι αυτή θέση στη ζωή μας - και μάλιστα πολύ σημαντική. Αλλά να μην είναι προσβλητική...

Οι προτιμήσεις της μάζας δεν διακρίνονται πουθενά στον κόσμο για το υψηλό τους επίπεδο. Αλλά, έχω την εντύπωση οτι αυτό που σε άλλες χώρες έχει περιθωριοποιηθεί ως trash, εδώ στην Ελλάδα, παρέα με την κληρονομιά των μπουζουκόβιων και των θαυμαστών της χουντικής αισθητικής, ανάγεται σε κυρίαρχη έκφραση.

Ναι αυτή την τηλεόραση πρέπει να την κλείσουμε. Αλλά όπως και με την πολιτική, για να την “κλείσουμε” με επιτυχία, πρέπει να αναδείξουμε μια άλλη, πολύ καλύτερη...






H φωτό είναι από το www.brisbanetimes.com.au και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Dirty Little Secret", με τη φωνή της Καναδής Sarah McLahlan, όπως το επεξεργάστηκαν οι Αμερικανοί Thievery Corporation, που ξαναέρχονται για συναυλία στην Αθήνα, την ίδια μέρα μέρα με τον Bob Dylan - και με το ευρωπανηγυράκι...

Souvenir d’ Amorgos

Ένα νησί μαγικό, λένε. Σε τρίγωνο με τη Σαντορίνη και τη Νίσυρο - τα δυό ηφαίστεια. Ένα νησί ξεχασμένο στο χρόνο, γι αυτό και ακόμα αλώβητο. Ένα νησί μακρόστενο, σαν πλαγιασμένος ιππόκαμπος, που από τη μια του μεριά βλέπει στο “βαθύ γαλάζιο” - το μάτι δεν φτάνει ως την Αστυπάλαια και δεν βλέπει κανένα άλλο νησί.






Ένα νησί, που στο κάτω του άκρο είναι ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. Με ναυάγια κυριολεκτικά και μεταφορικά. Με χαράδρες και μονοπάτια σημαδεμένα παντού, για πεζοπορία και ορειβασία. Με τα κατσίκια να κάθονται ανενόχλητα στη μέση του δρόμου. Με δεκάδες γάτες παντού.





Ένα νησί με τη Χοζοβιότισσα να εντυπωσιάζει επισκέπτες από όλο τον κόσμο, με μόλις 5 μέτρα πλάτος, φυτεμένα στον απότομο γκρεμό, από τον 9ο μ.Χ αιώνα. Με μόλις δύο μοναχούς, εκ των οποίων ο ένας μιλάει με περισσή αγένεια στον τουρίστα που φόρεσε αναγκαστικά ένα παρεό, για να ευθυγραμμιστεί με τις ενδυματολογικές εντολές. Με το δικέφαλο αετό, τα πορτρέτα των οπλαρχηγών της επανάστασης, αρχιεπισκόπων και των πατριαρχών, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του Χριστόδουλου, που την προτιμούσε για διακοπές (κι έκανε και τον ηγούμενο επίσκοπο της περιοχής).








Ένα νησί γεμάτο κάθε χρόνο από Γάλλους τουρίστες, που έρχονται κατά χιλιάδες γοητευμένοι από το “Grand Bleu” - ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Με δαντελωτές παραλιούλες και θάλασσες “να τις πιείς στο ποτήρι”. Με μια υπέροχη χώρα, με χρώμα, παραδοσιακά μαγαζάκια και νόστιμα μπαράκια - με υπέροχες “ψημένες” ρακές. Με ένα μόνο δρόμο από το νότιο άκρο ως την Αιγιάλη - και μια παράκαμψη για τα Κατάπολα, το βασικό λιμάνι. Με τα Θολάρια και τη Λαγκάδα, τα χωριά με την ωραιότερη θέα.









Ένα νησί με υπέροχα χρώματα και αρώματα, ειδικά μετά τη βροχή. Με σύννεφα, θυμάρι και φασκόμηλο παντού. Ένα νησί λίγο παρατημένο, πολύ αυθεντικό - λίγο πριν την καταστροφή. Τα άβολα οκτάωρα δρομολόγια μέσα στη νύχτα και στις 7 το πρωί το έχουν σώσει, μέχρι τώρα. Για πόσο ακόμα; Η παραλία του Αγίου Παύλου έχει ήδη καταστραφεί από τους “developers”. Η Αιγιάλη έχει “παραχτιστεί” με rooms. Κανείς δεν μπορεί να βάλει φρένο στην κακόγουστη ανάπτυξη και να επιτρέψει μόνο την ελεγχόμενη και δημιουργική; Δεν ήθελα να σας δείξω καμία κακογουστιά ή τσαπατσουλιά, ούτε από αυτές που επιτρέπουν οι χωριανοί στον εαυτό τους, ειδικά λίγο πριν τη σεζόν, όταν κάνουν κάθε λογής εργασίες προετοιμασίας. Αλλά την κεραία δίπλα στη χώρα, ποιός εγκληματίας την επέτρεψε;






Μη χάσετε τα καλύτερα:

Διαμονή: Εμπροστιάδα, Χώρα.

Φαγητό: Ερατώ, Κατάπολα

Καφέ μπαρ/πρωινό: Γιασεμί, Καθ’ Οδόν - και τα δύο στη Χώρα





Οι φωτό είναι δικές μας και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το “Souvenirs de Chine” του Γάλλου Jean Michel Jarre, που έρχεται για δύο συναυλίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.

Τα μαγαζιά της ζωής μας...

Ίσως φαίνεται απίστευτο στους σημερινούς εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, αλλά στην αρχή της μεταπολίτευσης, η Ελλάδα μπορεί να είχε ντισκοτέκ (Μούσες στην παραλία και στο Στάδιο, Studio 4 στο τότε νεότευκτο Agora και το λαϊκότερο Studio 74 - “αντιγράφοντας” τη Νέα Υόρκη - στο Σύνταγμα, ήταν από τα γνωστότερα), μπουζούκια και γενικώς “κλαμπ”, αλλά music bar δεν είχε. Το είδος ήταν απολύτως άγνωστο..

Όλα άρχισαν στη Θεσσαλονίκη, που ως πρωτοπόρα πόλη (δεν είχε “ανακαλύψει” ακόμα τον Ψωμιάδη και τον Παπαγεωργόπουλο) συνέλαβε (ή αντέγραψε πρώτη από το εξωτερικό) την ανάγκη να υπάρχει χώρος με μουσική λίγο πιο δυνατή από τη στάθμη ενός ραδιοφώνου - και όπου θα μπορούσες να κουνήσεις, έστω ελαφρά, το κορμί σου (ή και να χορέψεις), πίνοντας ένα ποτό, χωρίς να πρόκειται για ξενυχτάδικο, που χρειαζόταν μεγάλο αριθμό ατόμων και μικρές ώρες για να “ζεσταθεί”. Αλλά για τους pioneers του Βορρά, άλλοι - όπως ο Τσιτσόπουλος - είναι αρμοδιότεροι να γράψουν.

Στην Αθήνα, το πρώτο του είδους μαγαζί, ήταν το Bright Shoe, σε μια τριγωνική μικρή πλατεία δίπλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στην Ερατοσθένους, εκεί που κατεβαίνουν τα τρόλλεϋ από το Παγκράτι (απέναντι θα έκανε αργότερα μια μεγάλη “καριέρα”, από το 1983 ως το 2000, το Πάρτυ, της Ελένης Ζιώγα και του Βασίλη Νικολάου, του “Bryan”, επονομαζόμενου έτσι από τη λατρεία του για τον Ferry). Εκεί, λοιπόν, στη μικρή πλατεία μαζεύονταν κάθε βράδυ δεκάδες όρθιοι, έξω από το μαγαζί, καιρού επιτρέποντος - και για πρώτη φορά απολάμβαναν τη μουσική, έτσι απλά! Στην Πάτρα, η μόδα επεκτάθηκε γρήγορα και πολλά μικρά bar, όπως η Iguana και το Banana Moon, ξεφύτρωσαν γρήγορα, προς τέρψιν Πατρινών και φοιτητών, με μπόλικη βρετανική ηλεκτρονική ποπ και new wave, που σάρωναν εκείνη την εποχή.


Η επανάσταση για τα δικά μου ακούσματα όμως ήρθε το καλοκαίρι του ’83, στη Μύκονο. Ο Μπάμπης Ρουμελιώτης και ο γνωστός σε όλους τους κατοίκους και επισκέπτες του νησιού Fernando, ο φωτογράφος που τρύπωνε παντού, συνασπίστηκαν κι έφτιαξαν τον περίφημο Κούκο - στο Γουμενιό, λίγο πιο πάνω από τα Ματογιάννια, εκεί που είναι τώρα το Αppalooza. Στο σχήμα συμμετείχε και μια πανέμορφη αμερικανίδα - και η εισροή φρέσκου υλικού από τα αμερικανικά δισκάδικα ήταν εμφανής: Εκεί πρωτάκουσα το “White Lines (Don’t Don’t Do It)” - το τραγούδι που στην ουσία σηματοδότησε πρώτο (τουλάχιστον για μας τους εκτός Νέας Υόρκης) ένα νέο είδος, που ονομάστηκε hip-hop κι εμείς απλά τότε το λέγαμε “rap”...

Άλλη “αλυσίδα διασκέδασης” προερχόταν από τον Μπάμπη Πασάογλου, που είχε προηγουμένως (δυό σοκάκια πιο πέρα) ένα από τα πρώτα music bar της Μυκόνου, την Ibiza - μόνο για ένα χρόνο δυστυχώς. Ο ίδιος ήταν συνδημιουργός ενός εμβληματικού (ως προς τη θέση και τα πρωινά) μαγαζιού, της Βεγγέρας, που δέσποζε στα Ματογιάννια, ενώ η κληρονομιά του καλού γούστου υπάρχει ακόμα, λίγο πιο κάτω στα Τρία Πηγάδια, με τα φινετσάτα Άστρα, που άνοιξαν το 1987 και από το 1996 συνεχίζουν και με τη συμμετοχή του Όμηρου Ευαγγελινού.

Ο Κούκος έκανε αργότερα μια εντυπωσιακή είσοδο και στα αθηναϊκά πράγματα, μ’ ένα πολύ όμορφο χώρο στο Θησείο και παραλλήλως με τη μετατροπή της νησίδας μεταξύ κολυβητηρίου και Μετς σε νυχτερινό κέντρο. Ενδιαφέρουσα μουσική έπαιξε για ένα διάστημα και το Wildrose, σ’ ένα ημιυπόγειο στον περιφερειακό του Λυκαβηττού - πριν κατέβει σε μια όχι και τόσο ενδιαφέρουσα πιάτσα, Αμερικής και Πανεπιστημίου, και χάσει όλο του το άρωμα...


Γύρω στο 1984 (κι ενώ το καλοκαίρι ο Λουκιανός Κηλαδόνης είχε μαζέψει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στο πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα beach party του στη Βουλιαγμένη), είχε έρθει η ώρα για το Balthazar να κάνει αισθητή την παρουσία του, μετατρεπόμενο από εστιατόριο και σε music-bar, που ξαφνικά γέμισε κόσμο. Η υπέροχη έπαυλη, που όταν χτίστηκε την πρώτη δεκαετία του 1900 είχε κήπο εως το σημερινό Πύργο των Αθηνών (πώς νομίζετε λέγονταν η περιοχή Αμπελόκηποι;) και που είχε φιλοξενήσει πρόσφυγες το 1922 (τα χωρίσματα στον πάνω όροφο διατηρήθηκαν μέχρι πρόσφατα) είχε μαραζώσει, ώσπου την ανακάλυψε ο Νίκος Παλαιολόγος και η συγγραφέας Καίη Τσιτσέλη. Έλαμψε στα χέρια τους ως restaurant, από τη δεκαετία του ’70, αλλά είχε έρθει η ώρα της αλλαγής.

Στο πρώτο εκείνο υπέροχο team σε μπάρα και service, η Τόνια, τότε σύντροφος του Θοδωρή Μανίκα, η σκηνοθέτις Αθηνά Σακελαρίου, ο Αυστραλός Bryan και βέβαια οι αδελφοί Πιτσιλή, που αργότερα έφτιαξαν το Rock’ n Roll: Ένα μαγαζί που από το στεϊκάδικο Stage Coach μεταμορφώθηκε στο πιο “κυριλέ” music bar του Κολωνακίου και των Βορείων Προαστείων μαζί (το μόνο μαγαζί όπου άνετα κυκλοφορούσες με σακάκι ή κοστούμι!) και λειτούργησε με απίστευτη επιτυχία επί 15 χρόνια, πριν πουληθεί και χρηματοδοτήσει την αγορά του Balthazar πάλι (η ζωή κύκλους κάνει) από την Εθνική Τράπεζα και τους αρχικούς δημιουργούς του.

Πίσω όμως στη δεκαετία του ΄80, ένα άλλο φαινόμενο έκανε την εμφάνιση του σε μια καινούργια πιάτσα, μεταξύ Hilton και Caravel: Ένα μαγαζί χωρίς όνομα - που όλοι αποκαλούσαν No Name. Με “τοξικό” team στα decks, μεταξύ των οποίων η σύντροφος του Δημήτρη Πουλικάκου Θέκλα και ο μετέπειτα ραδιοφωνικός παραγωγός Κώστας Ζήκος, το No Name αποτέλεσε έναν “διάτοντα αστέρα”, που έλαμψε δυνατά (αφού “κλωνοποιήθηκε” και στην Πούντα της Πάρου), αλλά δυστυχώς λίγο.

Μια άλλη “ρίζα” που έδωσε πολλούς καρπούς ήταν το Follie στην Αλεξάνδρας, που ακόμα και σήμερα φιλοξενεί τις latin κοινότητες της Αθήνας. Τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 μας έμαθε τη latin jazz, με εξαιρετική ατμόσφαιρα - και οδήγησε στη δημιουργία αργότερα πολλών και διαφόρων μαγαζιών, όπως τα συνονόματα Follie στη Σίφνο και στη Λεωφόρο Κηφισίας, το Μπρίκι αρχικά στο Παγκράτι και (φυσικά ακόμα) στην Πλατεία Μαβίλη και το Tapas που εξακολουθεί και ξεχωρίζει στο Γκάζι.


Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 άρχιζε να ανθίζει κι ένα άλλο “μπουμπούκι” (υπήρχε από το 1979!), που έμελε να έχει πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια από την τοπική, για μια ολόκληρη δεκαετία και πλέον: Στη Σαντορίνη, στο κλίμα του πρώτου beach bar, του Yazz (που υπάρχει ακόμα στην Περίσσα με τον Μισέλ), φτιάχτηκε η Casablanca - θα το έλεγες και μικρό club, που όμως δεν είχε καμία σχέση με τα “εμβληματικά” μαζικά μαγαζιά του νησιού, όπως το Enigma και το Koo (με τα αντίστοιχα beach-bar τους, το Wet και το Chilli, που εξακολουθούν να “βασιλεύουν” στη φθορά της παραλίας). Η Casablanca έδινε στυλ στο νησί κι είχε ένα φανατικό κοινό που ακολουθούσε και στις ημερήσιες εξορμήσεις την “τρέλλα” του ιδιοκτήτη του, Άγη Σωτηρόπουλου. Η λάμψη της θάμπωσε αργότερα από χρέη και τα τοπικά συμφέροντα, ώσπου, μετά από πολλά χρόνια λουκέτου, ξανάνοιξε ανανεωμένη το 2004 από τον Χρήστο Μενδρινό κι έτοιμη να αντιμετωπίσει τον 21ο αιώνα, με πολλές μετακλήσεις διάσημων dj - και resident τον αειθαλή Τony, που είναι εκεί από το 1984!

Πολλοί από τους θαμώνες (αλλά και το προσωπικό) της Casablanca βρήκαν από το 1991 ένα στέκι στην Αθήνα που τους ταίριαζε. Ένα υπόγειο εστιατόριο στην Πρατίνου, στο Παγκράτι, μετατράπηκε από τον Τζέρυ Κακαβιάτο, τον Γιάννη Αυλωνίτη και τον Πέτρο Αλταμιριανό σ’ ένα από τα πιο groovy μαγαζιά της Αθήνας. Και το όνομα αυτού Groovin’ - είναι απορίας άξιο πώς άντεξαν οι ένοικοι της πολυκατοικίας από πάνω. Σε λάθος θέση, αλλά με πάθος, το Groovin' έπαιζε εξαιρετικές μουσικές και άντεξε μέχρι το 1997.

Στο Κολωνάκι, στη Σκουφά, είχε έρθει η ώρα για μια άλλη πιάτσα, που αργότερα ξέφυγε από κάθε έλεγχο, γεμίζοντας μαγαζιά χωρίς καμία αισθητική πρόταση. Πρωτοπόρο όμως ήταν το Σκουφάκι του Φώτη Γκιζίνου και του Σπύρου Παπασπύρου - τότε υπήρχε μόνο το ιστορικό Dolce, στη συνέχεια Φίλιον, μέχρι σήμερα το κατ΄εξοχήν καφενείο πολυτελείας της περιοχής. Το Σκουφάκι, σε μεξικάνικο στυλ, άνοιξε το 1996 και έπαιζε εξαιρετικές μουσικές (χαμηλά) και φιλοξενούσε τα πιο στριμωγμένα και παθιασμένα live κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων - καθώς και οι δύο ιδιοκτήτες είχαν (και επαγγελματική) σχέση με την καλή μουσική. Σημερινά μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, όπως το Pairidaeza, το Joker’s και το Key στελεχώθηκαν ή δημιουργήθηκαν από προσωπικό που πέρασε από το Σκουφάκι, ενώ ο Φώτης μόλις δημιούργησε το Playmobar στο Γκάζι.

Τέλος, μια “οικογενειακή δυναστεία” εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο τα τελευταία 13 χρόνια στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης, γιός του ιδιοκτήτη του παλιού Remezzo σε Αθήνα και Μύκονο, μουσικός ο ίδιος, δημιούργησε ένα μοναδικό πολυχώρο, το Guru: Κάτω ταϊλανδέζικο εστιατόριο και bar, με ένα “εξωτικό” μίγμα μουσικής, που τα περιείχε όλα - και πάνω πρώτα club και τα τελευταία χρόνια η σημαντικότερη live jazz σκηνή της Αθήνας. Δυστυχώς, η γκετοποίηση της Πλατείας Θεάτρου οδήγησε στο κλείσιμο το εξαιρετικό αυτό μαγαζί, που είχε και την σπάνια ιδιότητα να το τιμούν τα Βόρεια Προάστεια, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, να τα “εξαφανίζει” και να τα χωνεύει μέσα του. Ευτυχώς άφησε παρακατηθήκες - και μία από αυτές είναι το Baba Au Rhum, που δημιούργησε ο Θάνος Προυνάρους στον πεζόδρομο της Κλειτίου, κάτω από το Σύνταγμα.






Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice πριν από καιρό και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 19.05.10

Οι φωτό είναι ευγενείς προσφορές πρώην και νυν ιδιοκτητών των μαγαζιών και το εξώφυλλο από το http://images.digital-tunes.net

Το post συνοδεύεται από το "Groovin'" των Brother Groove.

Κωδικός “απόσυρση”

Η Sue διδάσκει αγγλικά, εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα. Όταν ο φίλος της τη ρωτάει, γιατί κόβει όλο το ποσόν στις αποδείξεις, σε όλους τους μαθητές της, απαντάει “μονολεκτικά”, σύμφωνα με την παιδεία και την πολιτική της συνείδηση: “Το κράτος είμαι εγώ”.

Αντίθετα, η ψυχολόγος Μαρία, παρά το γεγονός οτι έζησε πολλά χρόνια στη Γερμανία, υποστηρίζει οτι “δεν βγαίνει” - και δηλώνει μόνο τα μισά της εισοδήματα. Οι δικαιολογίες πολλές: Οι πελάτες της δεν αντέχουν την αύξηση, η δουλειά που κάνει είναι πολύ σημαντική για τη συνοχή της κοινωνίας, οι κάρτες της είναι φορτωμένες γιατί τα έφτιαξε όλα μόνη της...


Αν για τη Μαρία η αντίληψη οτι οι περισσότεροι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουμε συμβάλει στην καταστροφική πορεία της χώρας είναι “ενοχική” και βολικά την απορρίπτει, το ζητούμενο είναι τι επίπτωση θα έχουν τα μέτρα λιτότητας στην εξάπλωση αυτής της νοοτροπίας. Αν δηλαδή η αναπόφευκτη ύφεση θα οδηγήσει όλο και περισσότερους να επικαλούνται το “αφού περνάει κι ο άλλος με κόκκινο, θα περάσω κι εγώ”...

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δείχνει προς το παρόν να αντιλαμβάνεται οτι η “συμφωνία της ανοχής” (σας αφήνω να κλέβετε πολλά, αν αφήνετε και μένα να κλέβω λίγο) δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να οδηγήσει τη χώρα στην ξέρα. Κι αν η παραοικονομία, που υπολογίζεται στο 30% του ΑΕΠ είναι τραγικά πολλαπλάσια των δυσβάστακτων εξοπλισμών (του 4%), το ζητούμενο είναι πώς θα διαμορφωθεί το κοκτέιλ ανάπτυξη/κρατικά έσοδα/ανεργία.

Για πολλές εκφάνσεις της νεοπλουτικής ζωής των Ελλήνων, η κρίση είναι ήδη ευεργετική. Δυστυχώς, τη νύφη την πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι. Οι χειρισμοί Παπανδρέου στην παγκόσμια επίθεση κατά του ευρώ (με όχημα αρχικά την Ελλάδα) επικρίνονται μεν, αλλά οι όποιοι άλλοι “διεκδικητές” καλύτερων λύσεων ωχριούν, βουτηγμένοι στον επαρχιωτισμό τους. Προς το παρόν, κύριος υπεύθυνος θεωρείται η ολιγωρία της Μέρκελ και οι όποιοι ερασιτεχνισμοί στο εσωτερικό πεδίο, μαζί με τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις (κυρίως στην επάνδρωση κρίσιμων θέσεων) περνούν σε δεύτερη μοίρα. Όχι για πολύ όμως.

Αν θέλουμε να δούμε κι άλλο φως στην άκρη του τούνελ, η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη, για μια παγκόσμια μεταμόρφωση του οικονομικού μοντέλου. Επίσης, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις οτι το χρέος μας δεν συμμαζεύεται με τίποτα (αν δεν φύγουμε από το ευρώ), έχουν αρχίσει και ακούγονται φωνές που υποστηρίζουν οτι η συνεχής διολίσθηση του ευρώ, συμφέρει μια χώρα που προσπαθεί να “υποτιμηθεί”.


Αν θέλουμε να ανησυχήσουμε κι άλλο όμως, δεν έχουμε παρά να δούμε μια ολοένα αυξανόμενη μηδενιστική τάση του εκλογικού σώματος, που αντί να προτείνει και να αναδείξει νέες λύσεις, αρκείται στην απόρριψη και στην αποχή. Ο Έλληνας εξακολουθεί και καταφεύγει στην “ιδωτεία”, αντί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και δυστυχώς, φλερτάρει και με λύσεις εξωθεσμικές ή αντιδημοκρατικές, σκάβοντας ακόμα περισσότερο το λάκο του μέλλοντος του.

Η τραγική και απαράδεκτη βία στη Μαρφίν της οδού Σταδίου ανέδειξε, με τον χειρότερο τρόπο, μερικές από τις παθογένειες μας: Επιχειρηματίες που θέλουν προκλητικά να “παραγοντίσουν” και αυτοπαγιδεύονται στο θράσος τους. Πολιτικοί που οδηγούνται σε “σκυλοκαυγά”, που μοιάζει άκρως συντεχνιακός, αντί να ξεκαθαρίσουν τα όρια και να κάνουν και αυτοί την αυτοκριτική τους. “Προοδευτικές” δυνάμεις που υπεραμύνονται όλων των άλλων, πλην της ανάγκης να καταδικαστεί αμετάκλητα η βία. Και ένα κοινωνικό σώμα, που συνειδητοποιεί σοκαρισμένο, πόσο “το ξέφραγο αμπέλι” παντού, έχει οδηγήσει στην κατρακύλα.

Αν οι τρείς νεκροί προσωρινά “πάγωσαν” τις κοινωνικές αντιδράσεις, ο Ιούνιος προμηνύεται δύσκολος. Αν πράγματι αρχίσει ουσιαστική διαδικασία απόδοσης ευθυνών, με την εξεταστική για την οικονομία και άλλες κινήσεις, ενδεχομένως θα αρχίζει να ικανοποιείται το (εγχώριο και πανευρωπαϊκό) αίτημα για κάθαρση.

Οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες πρέπει να αποδοθούν συγκεκριμένα και ονομαστικά - και όχι να διαχέονται “απολίτικα” και μπερλουσκονικά προς όλους, ώστε τελικά να μη φταίει κανείς. Ωστόσο, το πιο σημαντικό άλμα που πρέπει να γίνει είναι και το δυσκολότερο: Το πολιτικό και κομματικό προσωπικό, διαπλεκόμενο ευθέως με τις χειρότερες δυνάμεις της κοινωνίας, είναι γενικώς χαμηλοτάτου επιπέδου και σέρνει τη χώρα προς τα πίσω. Κι επειδή η αυτοκάθαρση μοιάζει λίγο ουτοπική, σημαντικότερη όλων είναι η ευθύνη της κοινωνίας, που οφείλει με επιμονή “ψείρας”, να ξεκαθαρίσει και να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό, στέλνοντας πολλούς σπίτι τους...






To κείμενο αυτό γράφτηκε πριν προκύψει ζήτημα Γκερέκου, για την Athens Voice της 19.05.10

H γελοιογραφία του Κώστα Μητρόπουλου για τα Νέα είναι από το www.tanea.gr, το γράφημα του Έθνους είναι από το http://piazzadelpopolo. blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "This Land Is Your Land" από τους Αμερικανούς Sharon Jones & The Dap Kings.

Ο σκανδαλώδης λαϊκισμός

Ποτέ μου δεν αποδέχτηκα την αναζήτηση πολιτικών στελεχών ανάμεσα στα “λαϊκά είδωλα”, ειδικά όταν αυτά αντανακλούν τα αρνητικά χαρακτηριστικά, από τα οποία υποτίθεται οτι προσπαθεί να απαλλαγεί η κοινωνία μας. Αντιλαμβάνομαι την ενίσχυση που επιφέρει η δημοφιλία στην άγρα ψήφων, αλλά με την προϋπόθεση κάποιας διανοητικής ικανότητας ή προσφοράς που ξεχωρίζει - όχι όταν αυτή εξαντλείται στο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, στη “γυναίκα της διπλανής πόρτας” ή στα “beautiful (αλλά κενά) people”. Αντιθέτως, θεωρώ οτι ο εκπρόσωπος του λαού, πρέπει μεν να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα όσων εκπροσωπεί, αλλά ταυτόχρονα να έχει ορισμένα μίνιμουμ παιδείας, καλλιέργειας και γνώσης, ώστε να “οδηγήσει” (κατά κάποιον τρόπο) την οργανωμένη κοινωνία προς μια βελτίωση των στόχων και των επιτευγμάτων της.

Υπό αυτή την έννοια, οι επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου με προβλημάτιζαν, πολλές φορές. Πώς δεν απορρίπτονταν αυτοστιγμεί κάποιες προτάσεις και υποψηφιότητες από τον χώρο της “λούμπεν” τηλεοπτικής πραγματικότητας ή της εμφανούς αθλητικής, καλλιτεχνικής, δημοσιογραφικής ή άλλης κενότητας; Υπήρχε μια “ελαστικότητα” προς τις επιθυμίες του εκλογικού σώματος; Μια ροπή προς στο λαϊκίζον; Μια άγνοια των πραγματικών χαρακτηριστικών; Μια ανοχή του “βαλκανικού”, στο οποίο ο ίδιος πάντως δεν ανήκει; Κακές συμβουλές; Ευτυχώς, στις τελευταίες εκλογές, πολλές τέτοιες επιλογές αποκλείστηκαν. Όχι όμως όλες.


Για την Άντζελα Γκερέκου λέγεται οτι ήταν πολύ δραστήρια στην περιφέρεια της - δεν γνωρίζω. Δεν κατάλαβα ποτέ τη σκοπιμότητα της υπουργοποίησης της. Τα κουτσομπολιά περί “προσωπικών σχέσεων” τα άκουγα πάντα βερεσέ και δεν με αφορούν - ούτε με ενόχλησαν ποτέ οι σέξυ φωτογραφίες. Όφειλα όμως να είμαι καχύποπτος προς την πολιτικό, που είναι σύζυγος του Τόλη Βοσκόπουλου. Όταν είσαι ο “πνευματικός πατέρας” του σκυλάδικου τραγουδιού σε αυτή τη χώρα - και ταυτόχρονα διαχέεις συνεχώς την εικόνα ενός “Ζορμπά” της νυχτερινής ζωής, που “έχει τρύπιες τσέπες και καλή καρδιά”, τότε οφείλω να είμαι ιδιαίτερα δύσπιστος τουλάχιστον για την αισθητική που κουβαλάει η σύντροφος σου, στο υπουργείο μάλιστα του Πολιτισμού.

Δυστυχώς, όπως φαίνεται, όφειλα να είμαι δύσπιστος και για την πολιτική ηθική. Διότι ουδείς έψεξε την Άντζελα Γκερέκου οτι τα χρέη αυτά δημιουργήθηκαν επί των ημερών της. Δεν μπορείς όμως να είσαι πολιτικός και υπουργός μιας κυβέρνησης που επαγγέλεται την κάθαρση και να αποδέχεσαι (κάνοντας κοινή φορολογική δήλωση με τον σύζυγο σου) την ύπαρξη φορολογικών χρεών ύψους 5,5 εκατομυρίων ευρώ! Οι ανακοινώσεις του ζεύγους δεν έπεισαν ούτε κατά το ελάχιστο.

Ευτυχώς ο πρωθυπουργός δεν επέλεξε την άμεση αυτοκαταστροφή. Αν δεν απομακρυνόταν η κυρία Γκερέκου, δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ούτε μια μέρα παραπάνω τις προτροπές του για θυσίες και “εγκατάλειψη της Ελλάδας της λαμογιάς και του παρασιτισμού”. Χώρια το φυτίλι της οργής που θα άναβε αμέσως - και που θα ανάψει αν δεν υπάρξει διαδικασία για την είσπραξη των χρεών αυτών, όπως και για κάθε άλλο πολίτη.

Όταν είσαι υπουργός και χαρακτηρίζεις μια δημοσιογραφική ερώτηση για την ταμπακιέρα ως "άτυχη", διότι "εδώ ήρθαμε για σημαντικότερα πράγματα”, μόλις λίγες ώρες πριν εξαναγκαστείς σε παραίτηση, τότε δεν έχεις αντιληφθεί τίποτα από τις επιταγές των καιρών. Αν και σχετικά νέα στο πολιτικό δυναμικό της χώρας, η κυρία Γκερέκου ανήκει σε αυτό το (μεγάλο) κομμάτι που πρέπει άμεσα και οριστικά να αποσυρθεί.








Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη δημοσιεύτηκε στις 23.10.09 στην Καθημερινή, ενώ η φωτό είναι από το www.theage.com.au

Το post συνοδεύεται από το "Payback" του μεγαλύτερου Αμερικανού καλλιτέχνη της soul/funk, του James Brown. Έτσι, για να συγκρίνουμε πόσο ποιοτικός μπορεί να είναι ο "λαϊκός" και "αγράμματος" καλλιτέχνης...

People need people (in memoriam)

“Άρωμα γυναίκας”. Βλέποντας μερικές σκηνές από το αμερικανικό remake, με τον Al Pacino να παίζει αριστουργηματικά την “μπρουτάλ” ανδρική αξιοπρέπεια, σκέφτηκα οτι για κάποιο λόγο ταιριάζει στον Αντώνη. Ως γλυκειά αξιοπρέπεια όμως.

Δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες για τα νιάτα του Αντώνη, δεν ήθελε να διηγείται. Φυλακές και εξορίες, αμετάκλητη προσήλωση στο κοινό ιδανικό, κριτικό πνεύμα και άρνηση του δογματισμού, αντισυμβατική προσωπική ζωή. Ενδεχομένως αυτός είναι ο πραγματικός επαναστάτης - και όχι αυτός που προσκολλάται στις ράγες της κομματικής υποταγής.

Ξέρω όμως περισσότερα για την ώριμη ηλικία του. Τον θυμάμαι στο γραφείο του στην Καθημερινή, στη “Γραμμή” του Κοσκωτά, στην Παλλήνη. Ήδη αναλάμβανε τα ηνία, νομίζω - τότε από την Ελένη Βλάχου, μετά από τους νέους ιδιοκτήτες, την οικογένεια Αλαφούζου, που αγόρασε και τον Σκάι, όπου εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα. (Από όλα τα μέσα της “υπερμοντέρνας” εκείνης φούσκας, μόνο αυτά τα δύο σώθηκαν. Το πιο παραδοσιακό και το πιο σύγχρονο - άλλο αν έχασε τη μοντερνιά του πολύ γρήγορα.)

Στη συνέχεια τον “ζούσα” όλο και περισσότερο. Κυρίως σε βραδυνές συνάξεις, λόγω στενών οικογενειακών δεσμών. Είχα πάει και στο σπίτι του στα Αμπελάκια, για τα οποία ήταν πολύ υπερήφανος. Ήταν ένας πολύ φινετσάτος Λαρισαίος - και φυσικά πολύ λιτός. Με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και μια (ασυνήθιστη ίσως για τη γενιά του) τρυφεράδα.

Μονοπωλούσε πολλές φορές την κουβέντα, του άρεσε να ξεδιπλώνει “κρυμμένες” γνώσεις και αιρετικές απόψεις. Δεν συμφωνούσα πολλές φορές μαζί του, αν και πάντα ήταν θησαυρός για σκέψη. Το ίδιο και με τα κείμενα του, που άλλες φορές ήταν απίστευτα άρτια - κι άλλες ημιτελή, σαν “κομμένα στη μέση”.

Ο Αντώνης δεν ήταν επ’ ουδενί “κλασσικός” δημοσιογράφος (όπως δεν ήταν και ο Πότης Παρασκευόπουλος, που κατά κάποιο τρόπο είχε έναν παρόμοιο ρόλο στην Ελευθεροτυπία, επί σειρά ετών). Ήταν “πολιτικό ον” και σκεπτόμενος άνθρωπος - και γι αυτό περισσότερο δημοσιογράφος από όλους. Δεν προερχόταν από το ρεπορτάζ, προερχόταν από την πολιτική και το κείμενο. Και γι αυτό ίσως είχε την επίδραση που είχε στους νεώτερους.

Πολλοί τον κατηγόρησαν για ύποπτα παιχνίδια, για “υπηρέτη των αφεντικών”, για “προδοσία” είτε από αριστερά είτε από δεξιά. Κατά κάποιο τρόπο, ίσως ήταν ο δούρειος ίππος της αριστεράς, στην (κάποτε) πιο κατεστημένη δεξιά εφημερίδα - και την πιο πολιτική. Κατάφερε να την κάνει, σε κάποιες εκφάνσεις της, την πιο προοδευτική. Τελευταίο του “τεχνικό” επίτευγμα, η Καθημερινή του Σαββάτου, με το νέο της κασέ, γεμάτο από κενά περιθώρια.

Την γοητεία του μείωνε η καταφυγή του στις καταχρήσεις. Πολλές φορές στα τραπέζια, μετά από μερικά ουίσκι και τουλάχιστον ένα πακέτο τσιγάρα, αποχωρούσε κουρασμένος. Τα τελευταία χρόνια απορούσαμε πώς άντεχε, πώς φαινόταν τόσο καλοδιατηρημένος, παρά την αυτοκαταστροφή του.

Δεν ήταν, εσωτερικά. Ο καρκίνος χτύπησε δυναμικά, μιά και καλή. Του τα είχε μαζεμένα. Αποσύρθηκε - και όπως κάθε μοναχικός και αξιοπρεπής άνθρωπος, δεν ήθελε να τον δει κανείς στην αδυναμία του. Η μητέρα μου άρχισε να στέλνει στον φίλο της πικάντικες σπανακόπιτες, γιατί είχε χάσει τη γεύση του από την αρρώστεια και τα φάρμακα. Τον είδε και κάποιες - πολύ λίγες - φορές. Μια-δυό φορές του μίλησα κι εγώ.

Θυμάμαι, πριν την ασθένεια, κάτι Χριστούγεννα με χιόνια, που τον είχα πάει με το αυτοκίνητο στο σπίτι του στην Πλάκα, μετά από ένα τραπέζι. Είχε έναν τεράστιο κήπο στην ταράτσα του, αλλά δε μου τον είχε δείξει ποτέ.

Η κορυφαία του πράξη συνέπειας ήταν νομίζω οτι μόνος του είχε κανονίσει να μεταφερθεί στο Λονδίνο και να αποτεφρωθεί. Χωρίς τελετή, χωρίς επικηδείους, χωρίς θρησκευτικές συμβάσεις, στις οποίες δεν πίστευε. Μόνος του. Ο Αντώνης ήθελε να “σπάσει” την ανάγκη του ανθρώπου για τον άλλο άνθρωπο. Κόντρα στον
Yalom, ίσως τα κατάφερε...






Η φωτό του Αντώνη Καρκαγιάννη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Keep Your Worries", του Αμερικανού πρωτοπόρου της μίξης jazz και hip-hop, του Guru, του οποίου τον θάνατο, μόλις στην ηλικία των 49(!) έμαθα με πολλή καθυστέρηση. Από το κομμάτι, με τη φωνή της Angie Stone είναι και ο τίτλος του post...

Η νοοτροπία της μη αξιοποίησης...

Ο Νίκος είναι φροντιστής πλατώ - μια χαρά “παλληκάρι”, με πολλή ενεργητικότητα, γρήγορος και καλοδιατηρημένος, μη σου πω και πολύ ελκυστικός στις γυναίκες, νομίζω. Χθες ήρθε στη δουλειά και μας ανακοίνωσε οτι φεύγει τον Ιούνιο. Γιατί ρε Νίκο; "Γιατί με διώχνει η υπηρεσία" - ο νέος νόμος προφανώς δε τον πιάνει. “Πήγα να ρωτήσω αν μπορώ να κάτσω κι άλλο στη δουλειά και μου είπαν, όχι απαγορεύεται”...


Ο Νίκος έχει συμπληρώσει 35 χρόνια δουλειάς, είναι 61 ετών. Σας φαίνεται ίσως αστείο (εσάς τους πολύ νεώτερους), αλλά είναι πραγματικά ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος, που δεν μπορείς να δεχθείς οτι θα πάρει “σύνταξη”. Άλλοι (ή άλλες) ίσως είναι “κουρέλια” στην ηλικία του, ίσως γιατί δεν έχουν προσέξει τον εαυτό τους ή γιατί υπέφεραν από προβλήματα υγείας. Πάσο. Ο Νίκος όμως, γιατί να γίνει ένας ακόμα “ξύνω τα γεννητικά μου όργανα στο καφενείο” Έλληνας, αντί να προσφέρει;

“Για να έρθει κάποιος νεώτερος στη θέση του και να δουλέψει”, πετάγεται η συνάδελφος. “Και γιατί η υπηρεσία θέλει να απαλλαγεί από τους υπαλλήλους που έχουν ανέβει στα ψηλότερα μισθολογικά κλιμάκια, λόγω προϋπηρεσίας”, συμπληρώνει ο ίδιος. Χώρια που οι περισσότεροι, ούτως ή άλλως, ονειρεύονται τη σύνταξη, με λαγνεία, μια ώρα αρχύτερα. Νάτη η λάθος νοοτροπία...

Και καλά, μια ΔΕΚΟ, αν σκέφτεται το “στενό” της συμφέρον, μπορεί να ζητάει νέο και πιο φτηνό εργατικό αίμα. Το δημόσιο όμως συνολικά (στο οποίο ανήκει); Δεν θέλει να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τον εργαζόμενο, που μπορεί και θέλει - αντί να πληρώνει συντάξεις σε δραστήριους ανθρώπους, που κάθονται;

Άλλο ένα παράδειγμα της νοοτροπίας της “διάχυσης της εργασίας”, μιας κακώς εννοούμενης “σοσιαλιστικής” αντίληψης, που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα: Στη δουλειά μου, σε όλο τον κόσμο, τα δημοσιογραφικά στελέχη αξιοποιούνται σε όσο δυνατόν περισσότερες “λειτουργίες”, σε διαφορετικά μέσα. Ήμουν πάντα από αυτούς που υποστήριζαν οτι ο δημοσιογράφος πρέπει να ξέρει το μέσο του - κι οτι δεν κάνουν όλοι για όλα. Αν όμως έχεις έναν καλό ρεπόρτερ για κάποια θέματα, τον αξιοποιείς και στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Αν μπορεί να γράψει ένα καλό κομμάτι ή αν κάνει μια μεγάλη έρευνα, τη δημοσιεύεις και στο έντυπο και στο site του ραδιοτηλεοπτικού/εκδοτικού οργανισμού. Αν κάποιος είναι δημοφιλής - και μπορεί να αντέξει τον φόρτο εργασίας, ανάλογα με τις υποχρεώσεις - εμφανίζεται και στο ένα μέσο και στο άλλο.

Όχι όμως στην δημόσια ραδιοτηλεόραση στην Ελλάδα. Διότι, στο παρελθόν υπήρξαν τόσες πιέσεις για ρουσφέτια (“δώσε και μια δουλίτσα στο ραδιόφωνο”), που αποφασίστηκε να απαγορευτεί στον κανονισμό λειτουργίας, η ταυτόχρονη αξιοποίηση στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση - εκτός αν είσαι συμβασιούχος. Η νέα αυτή αντίληψη μάλιστα συνοδεύτηκε από πολεμική προς τους “διπλοθεσίτες” - δεν πειράζει, σου λέει, να πάρει και κανένας άλλος καμιά δουλειά. Αντί δηλαδή να περιοριστεί η αναξιοκρατία και το ρουσφέτι, αντιμετωπίστηκε με την “αφυδάτωση” και το οριστικό “διαζύγιο”. Έτσι, αν μια διοίκηση σήμερα θέλει να αξιοποιήσει στο ραδιόφωνο την τηλεοπτικά προβεβλημένη δημοσιογράφο ή στην τηλεόραση τον εξαιρετικό μουσικό ραδιοφωνικό παραγωγό, απλώς δεν μπορεί! Χώρια που αυτό είναι η βέλτιστη αξιοποίηση ενός επαγγελματία από τον εργοδότη του, καθώς για τις δυό δουλειές δεν θα πάρει διπλάσιο μισθό, αλλά ένα επιμίσθιο - συνεπώς εξασφαλίζεται και η καλύτερη διαχείριση.

Η αντίληψη οτι το δημόσιο πρέπει να δώσει δουλειά σε όλους και να μοιράσει την πίτα, έστω και με μικρές αμοιβές, βρίσκεται εν πολλοίς στη διόγκωση του δημοσίου τομέα, αλλά και την σπάταλη εκμετάλλευση του από τα παράσιτα, που το οδήγησαν εκεί που βρισκόμαστε σήμερα. Επενδεδυμένη με μια “αριστερή” θεώρηση των πραγμάτων (αλλά πλήρως αξιοποιούμενη από τη δεξιά αντίληψη του "μεγάλου φαγοποτιού"), η νοοτροπία αυτή έχει οδηγήσει στον υπερπληθυσμό, με αποτέλεσμα όλες σχεδόν οι εκπομπές του ενημερωτικού ραδιοφώνου να παρουσιάζονται από ζεύγη, ώστε να χωρέσουν όλοι! Η διάβρωση της αναξιοκρατίας και της έλλειψης επαγγελματισμού έχει φτάσει μέχρι την αμίμημητη ατάκα κάποτε, από άθλιο συνδικαλιστή που έγινε διευθυντής, προς τηλεοπτική παρουσιάστρια: “Μα τι παραπονιέσαι, εσύ έχεις εκπομπή, τη Eurovision junior”!!! Μία φορά το χρόνο...

Μόνο που το δημόσιο δεν μπορεί να είναι ίδρυμα αντιμετώπισης της ανεργίας. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να βρουν δουλειά, σε καινούργια παραγωγική διαδικασία, που πρέπει να δημιουργηθεί - κι όχι με “κομποστοποίηση” των εργαζομένων. Και κυρίως, όχι με “πνίξιμο” των δημιουργικών δυνατοτήτων των στελεχών του...







H φωτό είναι από το www.winepressofwords.com και το εξώφυλλο από το www.recordsale.org

To post συνοδεύεται από το "Keep On Trying" των Βρετανών Curiosity killed The Cat, από το άλμπουμ "Get Ahead". Προσέξτε τους στίχους...

Απουσία Πολιτικής

Με αφορμή μια παρατήρηση στο buzz για το πόσο τα ελληνικά ΜΜΕ αναπαρήγαγαν την προπαγάνδα των κυβερνήσεων Καραμανλή περί "πολιτικής ηγεμονίας" Καραμανλή, την ομιλία του Πάσχου Μανδραβέλη για το "σύστημα Ρουσόπουλου" (που έκανε πάταγο) και μια καταγγελία που μεταδώσαμε, για τηλεφωνικούς λογαριασμούς 20 εκατομυρίων ευρώ (!) στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης την τριετία 2006-2009, αποφάσισα να ρίξω μια ματιά στο αρχείο μου, στα κομμάτια για την Athens Voice. Ήδη από το Ιανουάριο του 2005, γράφω (όπως και πολλοί άλλοι στην εφημερίδα, μεταξύ των οποίων και ο Πάσχος Μανδραβέλης) για τα πρώτα εμφανή σημάδια μιας "κυβερνητικής αντίληψης", που έδειχνε την πορεία που θα έπαιρνε η χώρα. Ουδείς βέβαια φανταζόταν οτι η συνέχεια θα αποδεικνυόταν τόσο καταστρεπτική:





Ο μήνας των εορτών (γιατί τόσο κρατάει η "ενισχυμένη" απραξία στην Ελλάδα) άρχισε καλά για τον Κώστα Καραμανλή. Η κίνηση του να προτείνει Κάρολο Παπούλια (και το κουτοπόνηρο "άδειασμα" του Νίκου Κωνσταντόπουλου) πέτυχε επικοινωνιακά και θεωρήθηκε "έξυπνη" κίνηση διεμβολισμού του παλαιοκομματικού πυρήνα του ΠΑΣΟΚ. Λαός, επιχειρηματίες και πολιτικοί υποδέχθηκαν με ανακούφιση την αποφυγή των εκλογών και χειροκρότησαν την επιλογή ενός πράγματι αξιοπρεπούς και μετρημένου δημοσίου ανδρός. Τώρα, το αν πρέπει να χαίρεται η κυβέρνηση που πέτυχε την "εξουδετέρωση" του Γιώργου Παπανδρέου με την υποψηφιότητα ενός "θείου" του (οικογενειακά κι όχι πολιτικά) ή αν πρέπει να χαίρεται ο προοδευτικός χώρος για την ανάδειξη του κυρίου εκφραστή της εξωτερικής πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτό είναι μιά άλλη υπόθεση...

Ανέλπιστη χείρα βοηθείας έδωσε και η συγκινητική συμπαράσταση των ελλήνων στα θύματα των τσουνάμι, που προκάλεσε κύμα εθνικής ανάτασης, ανέβασε τη γενική αυτοεκτίμηση (κατά τα πρότυπα του "εθνικιστικού" μας καλοκαιριού) και ανέδειξε την κρατική εγρήγορση για βοήθεια, που είχε προηγηθεί. (Παρεπιμπτόντως, όσο διασκεδαστικός και επωφελής ήταν ο διαγκωνισμός των οικονομικά ισχυρών για το ποιός θα προσφέρει περισσότερα, άλλο τόσο θλιβερή ήταν και η παρουσία ορισμένων πολυεθνικών που έδωσαν "αστεία" ποσά για το μέγεθος τους. Ας μην έδιναν τίποτα - αλλά τη διαφήμιση την ήθελαν...)


Ωστόσο, τα σύννεφα δεν άργησαν και πάλι να πυκνώσουν. Τα ανοιχτά μέτωπα είναι πολλά - και μάλιστα χωρίς αντίπαλο, καθώς η κυβέρνηση παίζει μόνη της στο γήπεδο. Οι αντιπολιτευτικές δυνατότητες της αριστεράς είναι περιορισμένες, στο μεν ΚΚΕ για εγγενείς λόγους, στον δε Συνασπισμό γιατί μεταλλάσεται σιγά-σιγά προς το ξεπερασμένο, με ηγέτη πιά ένα πρόσωπο συμπαθές και εκτιμώμενο, που δείχνει όμως να εγγυάται την οριστική έξοδο του κόμματος από τη βουλή.
Οσο και αν ο πρόεδρος του (αυτο)εκτίμησε οτι έκανε μιά "καλή παρουσία", το ΠΑΣΟΚ (και προσωπικά ο Γιώργος Παπανδρέου) δείχνει να συγκεντρώνει όλο και περισσότερο τη δυσπιστία, για το αν έχει πολιτική και αν μπορεί να αντιπολιτευθεί πειστικά. Τελευταία στάση για φέτος (ένα χρόνο μετά τις εκλογές) το συνέδριο. Αγνωστο αν θα αποτελέσει αφετηρία ή απόσυρση στο εργοτάξιο...

Το μόνο πεδίο, στο οποίο η αξιωματική αντιπολίτευση έδρασε μέχρι τώρα δυναμικά και οργανωμένα, ήταν η εξεταστική επιτροπή για τα εξοπλιστικά. Ανοίγοντας λογαριασμούς, η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει το θέμα ανοιχτό, αλλά η αρχική πρόβλεψη για "τρύπα στο νερό" επιβεβαιώθηκε - επιβεβαιώνοντας και τις παθογένειες της πολιτικής μας ζωής - που κατά μιά διαβολική σύμπτωση αναδύονται στην επιφάνεια μαζικά, όταν είναι στην κυβέρνηση η συντηρητική παράταξη.

Οταν κινείσαι με βάση την υποκρισία (γιατί δεν είσαι αυτό που λες πως είσαι), όταν κραδαίνεις τη "δαμόκλειο σπάθη" μιάς αμφισβητούμενης και ξεπερασμένης ηθικής (γιατί περισσότερο από όλα τα κομμάτια της κοινωνίας έχεις απουσία πολιτικής) και όταν θαυμάζεις κρυφά τον ηγέτη που προσέβαλε απροσχημάτιστα κάθε έννοια ηθικής της δημόσιας ζωής ("ε, να μην κάνουμε κι ένα δωράκι στον εαυτό μας...") τότε εισπράττεις μιά "ανεξήγητη" φθορά και απόρριψη, πριν καλά-καλά συμπληρώσεις χρόνο στην εξουσία... (Αλλωστε, αν θέλεις να βάλεις την πολιτική ζωή σε μιά νέα ηθική βάση, αρχίζεις από το νεποτισμό... Αλλά αυτό δεν συμφέρει...)

Και το χειρότερο, τα βέλη είναι εξ οικείων... Η κυβέρνηση θερίζει τώρα τις θύελλες που έσπειρε στα χωράφια όλης της χώρας, με τις αλόγιστες υποσχέσεις και την "τσαμπουκάδικη" πολιτική του παρελθόντος (εμπλουτίζεται το πολιτικό μας λεξιλόγιο, εμπλουτίζεται). Οι πληροφορίες μιλούν για άγρια εκβιαστικό τελεσίγραφο "χρωματιστού" αγροτοσυνδικαλιστή προς την κυβέρνηση, οτι αν δεν δώσει "όλα τα λεφτά" θα στείλει τέτοια επιστολή στις Βρυξέλλες, που θα συμπαρασύρει όλες τις επιδοτήσεις προς το αρνητικό. Και μαζί και την απήχηση της κυβέρνησης σε βαμβακοπαραγωγούς και άλλους...

Παρά το ευχολόγιο για "ήθος και ύφος" της παράταξης, οι ίδιοι και χειρότεροι "τσαμπουκάδες" δείχνουν ασυγκράτητοι σε κάθε τομέα της κυβερνητικής πολιτικής, καθώς οι συνδικαλίστές της ΔΑΚΕ ("έλληνες πολίτες, που δεν θέλουν να τους υποτιμούν" κατά τον κ. Πολύδωρα) αντάλλαξαν φράσεις "απείρου κάλλους" για γεννητικά όργανα με έναν ακόμα υφυπουργό, γνωστό για το μετριοπαθές παρελθόν του στις νεολαίες... Κάθε σύγκριση με το παρελθόν δεκτή, αλλά η παρουσία λίγο περισσότερης πολιτικής ιδεολογίας, σοβαρότητας και δουλειάς κρατούσε τα προσχήματα, τουλάχιστον στο ύφος...

Εν τω μεταξύ, τα σοβαρά (και επικίνδυνα) προβλήματα της χώρας "καλπάζουν"... Στην εξωτερική πολιτική (και στη διεθνή εικόνα της χώρας) οι εξελίξεις είναι μπροστά και οι πληροφορίες θέλουν την κυβέρνηση να ακολουθεί στο Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις την ίδια πολιτική της διπλωματίας των πρέσβεων (της δεκαετίας του '70) - χωρίς να μπορεί να ομολογηθεί και δημοσίως η παραδοσιακά δεξιά αντίληψη "οτι αφού δεν επιτυγχάνεται η ένωση με την Ελλάδα ή η επιστροφή στα πριν του '74, ας παμε και προς διχοτόμηση, βρε παιδί μου..." Ο Ερντογάν κατάφερε να μη δώσει τίποτα και διαπραγματεύτηκε με επιτυχία τα αυτονόητα. Το καλοκαίρι (όταν επιτέλους αναγκαστικά θα τα δώσει) θα είναι μιά ακόμα μεγάλη επιτυχία απομάκρυνσης από τη συμφωνία του Ελσίνκι...

Στο οικονομικό όμως, που είναι και το πιό αδίρητο, τα πράγματα είναι ακόμα πιό δυσάρεστα. Ενας προϋπολογισμός που καταρρίπτεται πριν καν ψηφιστεί - και θα πρέπει να αναθεωρηθεί συντομότατα - καθώς και το έλλειμμα που εκτιμάται πλέον μεγαλοφώνως οτι θα ξεπεράσει το 10%, συνθέτουν ένα εκρηκτικό σκηνικό, ως αποτέλεσμα και της περίφημης απογραφής... Η υστέρηση στα έσοδα είναι πρωτοφανής και οι μεγαλοστομίες και τα λάθη του παρελθόντος (με το ΣΔΟΕ να κυρήσσεται "διεφθαρμένο και ανενεργό" επί εξάμηνο) τώρα πληρώνονται... (Εδώ το πραγματικά αντικειμενικό ΑΣΕΠ αποκλήθηκε "διεφθαρμένο και κομματικό", το ΣΔΟΕ δεν θα ήταν;)

Αν στον ιδιωτικό τομέα η ύφεση της αγοράς είναι πηγή απελπισίας, στο ευρύτερο δημόσιο το εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα των συμβασιούχων δεν έχει "σκάσει" ακόμα... Οι πραγματικές προθέσεις όμως άρχισαν να διαφαίνονται με την εισαγωγή της "συνέντευξης", που ως καθαρά υποκειμενικό στοιχείο, θα ευνοήσει φυσικά τους "ημέτερους", που είναι ήδη πολύ δυσαρεστημένοι, όπως φαίνεται και από την κόντρα με τους συνδικαλιστές...

Η κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει τη "ρελάνς" με το νομοσχέδιο για το βασικό μέτοχο, με τις πρώτες παρενέργειες να είναι ορατές στο πεδίο των ΜΜΕ. Διαπλοκή όμως δεν είναι μόνο η απόκτηση μέσων για την προώθηση των εργολαβιών σου, αλλά και της πολιτικής σου παρουσίας και εξουσίας. Μένει λοιπόν να φανεί αν ο σχετικός νόμος θα βάλει σωστούς κανόνες και θα προστατεύσει ή απλώς θα ξαναμοιράσει την τράπουλα... Και αν θα τα βγάλει πέρα με τα "ασυμβίβαστα" του - με την επιχειρηματικότητα και τους ευρωπαϊκούς κανόνες....

Στο τέταρτο μόλις υπουργικό συμβούλιο από την ανάληψη της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός επανέλαβε τις ίδιες "ηθικές" εντολές προς τους υπουργούς του. Μένουν ακόμα τρία χρόνια για να "φανεί" και η κυβερνητική πολιτική...




Υ.Γ. 1: Το έλλειμμα βεβαίως "συμμαζεύτηκε" εκείνη τη χρονιά, αλλά στη συνέχεια, η "κρυφή" του πορεία γνωρίζουμε πού μας έφτασε. Όσο για την ικανότητα πρόβλεψης μου για την αρχηγία Αλαβάνου στο ΣΥΡΙΖΑ, ομολογώ οτι έπεσα έξω παταγωδώς: Όχι μόνο δεν βρέθηκε εκτός Βουλής, αλλά σημείωσε και το καλύτερο ποσοστό του, στις εκλογές τους 2007. Τα προβλήματα άρχισαν αργότερα...

Υ.Γ. 2: Η φωτογραφία έχει άλλο νόημα σήμερα. Πώς να φανταστούμε το μέλλον τότε...

Υ.Γ. 3: Τον Ιανουάριο του 2005, ο Καραμανλής είχε συγκαλέσει (από τον Μάρτιο του 2004) μόλις 4 υπουργικά συμβούλια...






H φωτό είναι από το www.prezatv.blogspot.com και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "One More Kiss Dear", όπως ακούγεται στην πρώτη έκδοση του soundtrack του "μελλοντολογικού αριστουργήματος" (κατά την ταπεινή μου άποψη) Blade Runner, με μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου.