Πώς να βουλιάξετε στον Καραμανλισμό...

“Ακούστε: Πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια,
ακριβώς σε λίγους μήνες,
μια πόλη ελεύθερη, η Αθήνα,
στηρίχθηκε στις δικές της δυνάμεις,
στηρίχθηκε στους δικούς της ανθρώπους,
Και μόνη της νίκησε μιαν Αυτοκρατορία
στη μάχη του Μαραθώνα!
Από τη νίκη εκείνη έγινε μια έκρηξη Πολιτισμού,
που σημάδεψε την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο Ολόκληρο.
Σημάδεψε την Παγκόσμια Ιστορία.
Γιατί η Ελλάδα, που την έχουμε στο Νου και στην Καρδιά μας,
μπορεί να είναι μικρή σε έκταση χώρου,
αλλά είναι ατέλειωτη σε έκταση χρόνου.
Αυτά, λοιπόν, είναι τα μεγάλα που μας εμπνέουν!”


Παρακολούθησα, για επαγγελματικούς λόγους, την πρώτη ομιλία Σαμαρά στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας (είναι βέβαιο οτι ο λογογράφος έχει αλλάξει). Ήταν εμφανής η προσπάθεια του να αναστρέψει τη δημοσκοπική καταβύθιση του κόμματος του (ακόμα χειρότερη και από αυτή του ΠΑΣΟΚ), για την οποία, κατά την άποψη μου, ευθύνεται ιδιαιτέρως και η ιδεολογική περιχαράκωση, στην οποία την έχει οδηγήσει η νέα ηγεσία. Ακόμα περισσότερο όμως, ευθύνεται η προηγούμενη κυβερνητική θητεία της ΝΔ, την οποία πλέον και ο Αντώνης Σαμαράς εναγκαλίζεται, έχοντας φτάσει στην ουσία σε αδιέξοδο.

Παρά την αναβαθμισμένη αισθητική του χώρου και της διοργάνωσης γενικότερα, η προσπάθεια ήταν διάτρητη:

- Ήταν αστείο το σημείο της ομιλίας, κατά το οποίο ο Αντώνης Σαμαράς απηύθηνε ρητορικά ερωτήματα, προσπαθώντας να πείσει οτι όλα τα βήματα προς ένα “ανοικτό και σύγχρονο κόμμα” ήταν πρωτοπορία της ΝΔ, ενώ είναι σαφές οτι (καλώς) ακολουθεί τις καινοτομίες και τις στυλιστικές επιλογές που εφάρμοσε ο Γιώργος Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ, μετά το 2007 (από το στήσιμο της νεολαίας στο τηλεοπτικό του κάδρο ως την ψήφο από τη βάση). Γενικά, είναι διάφανο οτι ο νέος πρόεδρος της ΝΔ ακολουθεί (σε μια ιδιότυπη συμμαχία) τις κινήσεις Παπανδρέου, ώστε να απαλλαγεί από τα “βαρίδια”, προσπάθεια που μοιάζει “να πέφτει σε τοίχο”, με αυτό το συνέδριο.

- Ακόμα περισσότερο, ήταν αποκαρδιωτική η εικόνα του πρώην πρωθυπουργού να κάθεται στην πρώτη σειρά, μαυρισμένος από τα “μπάνια της ανεμελιάς”, με το γνωστό στομφώδες ύφος - και με ένα αυθάδες και “ρέμπελο” σταυροπόδι. Αναρωτιόσουν αν θα περάσει η γνωστή comme-il-faut κυρία του εστιατορίου, που θα του πει “Φτού σου ρε, μόνο να τρως ξέρεις”. Τρισχειρότερα, που "αποθεώθηκε" (!) από τους συνέδρους, προφανώς για την τεράστια επιτυχία του να παραδώσει τη χώρα με τη χειρότερη οικονομική, κοινωνική και "υπαρξιακή" κρίση, από τη μεταπολίτευση...

- Την ίδια ώρα, στο βήμα, ο Αντώνης Σαμαράς μιλούσε για μια “νέα μεταπολίτευση”, προφανώς αρνούμενος να αντιληφθεί, οτι αυτό που είχε μπροστά του, εναγκαλιζόταν και αποδεχόταν ήταν ο ορισμός του ξεπερασμένου και καταστροφικού - και αυτό που πρέπει να σταλεί “στο πυρ το εξώτερον”, αν θέλει να έχει την ελάχιστη πιθανότητα να θεωρηθεί μέρος του καινούργιου, σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης της πολιτικής, που απαιτούν απόσυρση της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτικών που δρουν τις τελευταίες δεκαετίες. "Έκλεψαν το μέλλον της Ελλάδας! Εμείς θα της το ξαναδώσουμε πίσω" ήταν η τελευταία - ανερυθρίαστη - ατάκα...


Είναι σαφές οτι ο νέος πρόεδρος της ΝΔ δεν έχει αλλο στήριγμα από (ή δεν έχει την πολυτέλεια να απεμπολήσει) το λεγόμενο “καραμανλικό μπλοκ”, έχοντας απέναντι του την ακροδεξιά από τη μία - και από την άλλη το “μητσοτακικό μπλοκ”, η κορυφή του οποίου έχει αποχωρήσει, και περιμένει το σωστό χρονισμό, για να αποσπάσει όσα περισσότερα στελέχη (και ποσοστά) μπορεί.

Προσπαθώντας λοιπόν να αντιμετωπίσει τον μετριοπαθέστερο πολιτικά φιλελευθερισμό της Ντόρας, ενισχύει ακόμα περισσότερο τη μονολιθικότητα της “πούρας” και σκληρής δεξιάς (των συμβούλων Λαζαρίδη, Κρανιδιώτη κλπ), επιχειρώντας να ταυτίσει το “ηθικά καθαρό” με το "ιδεολογικά καθαρό”, χρησιμοποιώντας εθνικιστικές κορώνες περί Μαραθώνα και εκφράζοντας ζήλεια για τους ηγέτες, που δεν χάνουν την ευκαιρία να “μιλούν για το μεγαλείο της χώρας τους”. Απεμπολώντας φυσικά το στρατήγημα του “μεσαίου χώρου”, που απέδωσε τα μέγιστα με τον Καραμανλή, ώσπου να αποκαλυφθεί το μέγιστο πλιατσικολόγημα και η δανειακή χρεωκοπία.

Κάνει δε διπλό λάθος: Το κλασικό, που κάνουν όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι της ΝΔ - ακόμα περισσότερο που ισχυρίζεται “οτι έκανε την αυτοκριτική του”. Προσπαθεί να πείσει οτι τα “διαλείμματα διακυβέρνησης” της χώρας από την παράταξη του, την τελευταία 20ετία, ήταν “εξυγιαντικά της λαίλαπας του ΠΑΣΟΚ” - ενώ δεν υπάρχει άνθρωπος που να αμφιβάλλει πλέον οτι η τελευταία εξαετία ήταν η πιο καταστροφική της μεταπολίτευσης, με τα γνωστά αποτελέσματα, ενώ για τη περίοδο Μητσοτάκη, τον οποίον ανέτρεψε, ουδείς πείθεται οτι είναι υπερήφανος.

Και το “μεταλλαγμένο”: Επειδή αντιλαμβάνεται οτι με την ιδεολογική του ταυτότητα θα συρρικνώσει την εκλογική εμβέλεια της ΝΔ, προσπαθεί να πείσει με “γιαλαντζί” και αντιφατικές εκφράσεις για το ακριβώς ανάποδο, οτι δηλαδή “η ομπρέλλα του κοινωνικού φιλελευθερισμού” (;) απλώνεται από την άκρα δεξιά ως τις παρυφές της αριστεράς. Τώρα το πώς γίνεται αυτό, ενώ ταυτόχρονα προβάλλεται συνεχώς η συμπλεγματική επιμονή οτι “δεν είναι ντροπή να είσαι δεξιός” (και εθνικιστής κρυφίως), παραμένει μυστήριο. Αν κανείς έβλεπε και άκουγε τους χαιρετισμούς που προηγήθηκαν της ομιλίας του, από διάφορα “αδελφά” κόμματα, θα νόμιζε οτι βρίσκεται στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’50...

Με ένα στρατηγικό λάθος (την ιδεολογική συρρίκνωση), με περιορισμένης εμβέλειας στελεχικό δυναμικό (ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον με αυτή την ιδεολογική ταυτότητα) και με δύο λάθη τακτικής (καταψήφιση του μνημονίου, που μια ιδεολογικά συγγενής ευρωπαϊκή ηγεσία επέβαλε - αλλά και με την πρόωρη αποπομπή της Ντόρας Μπακογιάννη, χάριν της ιδεολογικής καθαρότητας και κυρίως της προαιώνιας αντιπαλότητας), ο Αντώνης Σαμαράς μοιάζει παγιδευμένος στις πομφόλυγες του παρελθόντος. Στις οποίες άλλωστε ήταν πάντοτε πρωταγωνιστής...

Κι όσο κι αν επιθυμεί να εμφανιστεί (με βοηθό την πράγματι εντυπωσιακή νεανικότητα ενός 59χρονου της σημερινής εποχής) ως μέρος του καινούργιου και του “εξυγιαντικού”, πολύ δύσκολα πείθει. Το μόνο θετικό που προκύπτει από το 8ο Συνέδριο της ΝΔ (μέσα στην ιδεολογική αντίφαση που λέγαμε), μοιάζει να είναι η πληροφορία οτι ο ένας εκ των δύο αντιπροέδρων του κόμματος, θα είναι ο πιο σοβαρός (και συνολικά εκτιμώμενος, ακόμα και από τις περισσότερες οικολογικές οργανώσεις) επίτροπος που ανέδειξε η χώρα μας (“εξορισμένος” στις Βρυξέλλες, μάλλον γιατί η σοβαρότητα του δεν χώραγε στην προηγούμενη κυβέρνηση), ο Σταύρος Δήμας. Ώσπου φυσικά να προσγειωθεί κανείς και πάλι, ακούγοντας οτι ο άλλος θα είναι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος...


Υ.Γ. Ο Γραμματέας της Ν.Δ. Λευτέρης Ζαγορίτης αντικαθίσταται την άλλη εβδομάδα, εν μέσω σκανδάλου , με φωτογραφίες του υιού του να επισκέπτεται το Πολεμικό Μουσείο, στο οποίο υπηρετεί, με τη συνοδεία της Τζούλιας Αλεξανδράτου, στις 5 το πρωί...


Update: Με την εκλογή Λυκουρέντζου, επισφραγίζεται η
Καραμανλική στροφή Σαμαρά".








Οι φωτό είναι από τα http://www.report24.gr και http://tickets.worldcafelive.com και η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr

To post συνοδεύεται από το "Over The Rainbow" από την Αμερικανίδα Melody Gardot, που έρχεται για συναυλία στο Κηποθέατρο Παπάγου, την Τρίτη.

Μια πρόταση για ν' ανασάνει η Αθήνα...

Με αφορμή την ημερίδα που διοργάνωσε η MedSOS, "Σχεδιάζοντας τις πόλεις του αύριο", έλαβα από τον κύριο Στασινόπουλο, την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, που μπορείτε να βρείτε ολοκληρωμένη ως "Πράσινη και μαύρη ρυμοτομία". Δεν είμαι ειδικός, αλλά νομίζω οι αξίζει τον κόπο...




του Θάνου Ν. Στασινόπουλου
Δρ. Αρχιτέκτονα Μηχανικού ΕΜΠ, AAGradDipl.
5.5.2009





Η πρόσφατη ανακοίνωση του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας αναζωπύρωσε το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για τον βιότοπο των Αθηναίων. Εφημερίδες και κανάλια προβάλλουν σχετικές συνεντεύξεις ειδικών και μη, με κοινό στοιχείο το προφανές: η πολεοδομική οργάνωση της Πρωτεύουσας είναι διάτρητη και χρειάζεται μπαλώματα. Κυρίαρχο συμπέρασμα είναι ότι πρέπει –επιτέλους- να ενισχυθεί το αστικό πράσινο με ποικίλους τρόπους: δημιουργία πρασίνων θυλάκων με κατεδάφιση κτιρίων ή και ολοκλήρων τετραγώνων, ενοποίηση και πρασίνισμα των ακαλύπτων χώρων, πράσινα δώματα.

Αυτή η πράσινη εκστρατεία έχει να αντιμετωπίσει δύο πανίσχυρους εχθρούς: αφενός την ιερότητα της ακίνητης ιδιοκτησίας, και αφετέρου τη λατρεία του αυτοκινήτου που χαρακτηρίζουν τη σημερινή ελληνική πόλη. Η πρώτη συνεπάγεται μεγάλο κόστος απαλλοτριώσεων και δικαστικούς μαραθώνιους, παράλληλα με τη διχογνωμία των επιμέρους ιδιοκτητών –κάτι που πιο παλιά βραχυκύκλωσε το Ενεργό Οικοδομικό Τετράγωνο του Τρίτση. Η δεύτερη συνδέεται όχι μόνο με τη κυκλοφοριακή συμφόρηση, αλλά περισσότερο με την ανάγκη στάθμευσης, η οποία είναι αναντίρρητη και οδηγεί σε επεμβάσεις σαν αυτή στην Πλατεία Κύπρου.

Περιμένοντας την εξεύρεση πόρων, τη θέσπιση κινήτρων, και τις νομικές διαδικασίες που συνεπάγονται οι προτάσεις που ακούμε, θα αργήσουμε να δούμε ‘πράσινη’ μέρα στην Αθήνα. Όμως κάθε μέρα κτίρια και αυτοκίνητα πληθαίνουν γύρω μας, η ασφυξία θεριεύει, το φαινόμενο της αστικής θερμονησίδας εντείνεται, ο Αθηναϊκός δομικός μύκητας κατατρώει τα Μεσόγεια. Αναμφίβολα χρειάζονται πρακτικές λύσεις που να είναι γρήγορα εφαρμόσιμες!

Ας δούμε εδώ μια πραγματική περίπτωση που ίσως μπορεί να δώσει τέτοιες λύσεις, είτε για άμεση εφαρμογή είτε για πιο μακρόπνοους σχεδιασμούς. Πρόκειται για τη λεγόμενη Νέα Περιοχή του Δήμου Παπάγου, κοντά στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου. Είναι μια περιοχή της Αθήνας που άρχισε να κτίζεται στη 10ετία του ’60, αφού προηγουμένως είχε ρυμοτομηθεί σε μια έκταση με βράχια και πουρνάρια στους πρόποδες του Υμηττού (Εικόνα 1).

Στην περιοχή αυτή έχει εφαρμοστεί ένα σύστημα εναλλαγής λωρίδων ασφάλτου και χώματος -δηλαδή παράλληλων οδών και γραμμικών πάρκων- χάρη στο οποίο η υψηλή βλάστηση (κυρίως πεύκα και νεραντζιές) διαχέεται ανάμεσα στους οικοδομικούς όγκους (Εικόνα 2). Οι οδοί έχουν εκατέρωθεν αδιέξοδες παρόδους, οι οποίες καταλήγουν σε γραμμικά αλσύλλια (‘πρασιές’) με πυκνά πεύκα και αυτοφυή βλάστηση πάνω σε γυμνό έδαφος χωρίς καμία τεχνητή διαμόρφωση (Εικόνα 3). Ουσιαστικά πρόκειται για ένα απλό Ιπποδάμειο σύστημα με cul-de-sac και διαχωρισμό αυτοκινήτων και πεζών. Το αποτέλεσμα αυτής της διάταξης είναι η ελαχιστοποίηση της απόστασης μεταξύ κτιρίων και ‘εξοχής’, καθώς και η δημιουργία ζωνών αποκλειστικά για πεζούς χωρίς να βλάπτεται η οδική κυκλοφορία.


Εικόνα 1: Η Νέα Περιοχή Παπάγου


Εικόνα 2: Δρόμοι (κίτρινο) και άλση (πράσινο) εναλλάξ.


Εικόνα 3: Πρασιές μεγάλου & μικρού πλάτους στη Νέα Περιοχή Παπάγου. Η γειτνίαση κατοικιών-πεύκων είναι άμεση. Το χώμα της πρασιάς καλύπτεται μόνο από εποχιακά αγριόχορτα με πλακόστρωτα μονοπάτια τοπικά.
Θα μπορούσε άραγε να εφαρμοστεί μια τέτοια ιδέα σε άλλες περιοχές με πυκνότητα δόμησης μεγαλύτερη από αυτή του Παπάγου; Πρακτικά είναι κάτι απλούστατο: σε μια γειτονιά, κάθε δεύτερη –ή έστω τρίτη- οδός απογυμνώνεται από την άσφαλτο και μετατρέπεται σε γραμμικό πάρκο χωρίς καμία τεχνητή διάστρωση. Αυτές οι ζώνες βλάστησης δημιουργούν ανάμεσα στα κτίρια συνεχείς πράσινους διαδρόμους πεζών που διακόπτονται από καίριους άξονες οχημάτων μόνο όπου είναι εντελώς απαραίτητο.

Στην Εικόνα 4 φαίνεται σχηματικά η εικόνα μιας τυχαίας πυκνοδομημένης περιοχής της Αθήνας πριν και μετά μια τέτοια παρέμβαση.
Η λύση διαφέρει από τις γνωστές πεζοδρομήσεις ή τις οδούς ήπιας κυκλοφορίας: Απαραίτητο στοιχείο της είναι η διατήρηση του εδάφους εντελώς ακάλυπτου (πλην πεζοδρομίων σε επαφή με τα κτίρια), ώστε να διευκολύνεται η ελεύθερη ανάπτυξη κάθε είδους βλάστησης, όπως στην εξοχή. Τα μπάζα από την αποξήλωση της ασφάλτου μπορούν ίσως να μεταφερθούν σε κοντινή ανοιχτή περιοχή για υπόβαση διακοσμητικών λοφίσκων (όπως έγινε στο Βερολίνο με τα ερείπια του 2ου παγκοσμίου πολέμου).

Τα πλεονεκτήματα είναι πολλαπλά:

• Δεν χρειάζονται καθόλου απαλλοτριώσεις αφού πρόκειται για δημόσιους χώρους.

• Αντίθετα με άλλες προτεινόμενες λύσεις, δεν χρειάζεται ομοφωνία συνιδιοκτητών, αποζημιώσεις, μεταφορά συντελεστή, προσφυγές κ.λπ.

• Οι απαιτούμενες εργασίες διαμόρφωσης έχουν ελάχιστο κόστος, όπως και η μετέπειτα συντήρηση.

• Περιορίζεται η στεγανοποίηση του εδάφους -άρα και τα προβλήματα πλημμύρας- με θετικό αντίκτυπο στον υδροφόρο ορίζοντα και την βλάστηση.

• Εξασθενεί το φαινόμενο της αστικής θερμονησίδας αφού μειώνεται η μαύρη θερμική μάζα που απορροφά σημαντική ηλιακή ενέργεια και προστίθεται η δροσοποιός βλάστηση -αυτό μάλιστα στο ύψος της ζωής της πόλης αντί για τα απόμακρα δώματα.

• Δεν υφίστανται ζητήματα σαν αυτά που συνοδεύουν τα πράσινα δώματα: στατική επιβάρυνση κτιρίων (και μάλιστα ψηλά), φροντίδα και ανεμοπροστασία της βλάστησης, επάρκεια χώματος για μεγάλα φυτά.

• Διευκολύνεται η εγκατάσταση και τροποποίηση υπογείων δικτύων κοινής ωφέλειας.

• Επανέρχεται δίπλα στα σπίτια η παλιά αλάνα, ο κοινωνικός χώρος παιδιών αλλά και μεγάλων.


Εικόνα 4: Πράσινοι διάδρομοι στη θέση ασφάλτου σε πυκνοδομημένη περιοχή του κέντρου της Αθήνας
(πριν, μετά, λεπτομέρεια)


Φυσικά τίθεται το ερώτημα της κίνησης και στάθμευσης του αδηφάγου αυτοκινήτου. Με τη τρέχουσα παντοδυναμία του ΙΧ, βασική παράμετρος κάθε ρεαλιστικής πρότασης είναι (α) η ελευθερία πρόσβασης οχημάτων κοντά σε κάθε κτίριο και (β) η διατήρηση της υφιστάμενης χωρητικότητας της πόλης σε θέσεις στάθμευσης. Στην περίπτωση του Παπάγου τα σχετικά δεδομένα δεν είναι δυσμενή (ακόμη), αλλά τι γίνεται σε πυκνοκατοικημένες περιοχές όπως π.χ. στη Κυψέλη ή στο Παγκράτι; Η Εικόνα 5 δείχνει διαγραμματικά μια λύση όπου βρόγχοι ‘ήπιας κυκλοφορίας’ διευκολύνουν τη κίνηση οχημάτων χωρίς ανάγκη αναστροφής, διατηρώντας επίσης τις θέσεις στάθμευσης σχεδόν ανέπαφες.


Εικόνα 5: Κυκλική κίνηση στις παρόδους αντί για cul-de-sac

Σίγουρα το παρόν σημείωμα δεν αποτελεί συγκεκριμένη πρόταση, καθώς υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για εξέταση ανάλογα με τα δεδομένα κάθε εφαρμογής. Πρόκειται απλά για παρουσίαση μιας ιδέας που ίσως βρουν ενδιαφέρουσα κάποιοι πιο αρμόδιοι. Προσωπικά απολαμβάνω τα καλά αυτής της ρυμοτομίας στου Παπάγου εδώ και χρόνια…







Οι φωτό και τα σχέδια είναι του συγγραφέα και το εξώφυλλο από το http://files.posterous.com

Το post συνοδεύεται από το "Santa Maria (Del Buen Ayre)" των Γαλλο-Αργεντινο-Ελβετών
Gotan Project, που εμφανίστηκαν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη στις 20 και 21 Ιουνίου.

Όνειρο θερινής νύχτας...

H παραλία στη Ζέα είναι όμορφη αυτό το Σαββατιάτικο καλοκαιρινό βράδυ. Φυσάει λίγο αεράκι, απαραίτητη ανάσα για το κορμί και για το νου, μετά την ενοχλητική ζέστη της εβδομάδας που πέρασε. Το φεγγάρι μισό, πάει σιγά-σιγά να δύσει πίσω από τα σπίτια...


Ο Γιώργος μιλάει με πάθος για την Τήνο, λέμε για την ΕΡΤ, για την κατάσταση γενικώς. Δυό μέρες ολόκληρες “μιλάω” στο internet, οι δικοί μου μου λένε “σταμάτα πια με το μαραφέτι”, στο buzz σφάζονται μεταξύ τους για - αδιάφορο ποιό - ζήτημα. Κόντρα να υπάρχει, ανάλγητοι (νεο)φιλελεύθεροι vs φανατικοί αριστεριστές, βρίζονται ανεξαρτήτως λογικής και συνεννόησης. Γιατί ασχολούμαι; Γιατί να μπαίνεις στην ψυχική φθορά της σύγκρουσης; Γιατί κάτι κερδίζει το ακόνισμα του μυαλού, λέει το μικρό διαβολάκι. Αξίζει τον κόπο;

Ετικέτες, ιδεολογικά χαρακώματα, πίστη αμετακίνητη. Συμπλέγματα, ζήλειες, χολή, καρφιά. Ένας άλλος που είχε προσπαθήσει ξανά να με μειώσει, λέγοντας με “κρατικοδίαιτο”, επειδή δεν του άρεσαν οι απόψεις μου, επανεμφανίζεται. Λέει κάτι συναισθηματικές βλακείες - δεν ήξερες, δεν ρώταγες;

Όλο το δίκτυο βουίζει για το Γιάννη Πετρίδη και το σταμάτημα της εκπομπής του. Οι κραυγές εύκολες, όπως έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια: Το “κόψιμο”, ο “υπουργός που τον έκοψε”, “ντροπή”. Ο Γιάννης Πετρίδης είχε “απειληθεί” και στη δεκαετία του ’80, γιατί έπαιζε “αμερικάνικα”. Οι πρασινοφρουροί της εποχής, με τη μέγιστη επαναστατική διάθεση, του είχαν κάνει την εκπομπή “μέρα παρά μέρα”. Αλλά και το 2010, έτσι αντιμετωπίζουμε τα πράγματα;

Εξηγώ αυτό που υποθέτω, εκ πείρας. Με ακούν με δυσπιστία, το νιώθω. Ο Γιάννης Πετρίδης πιθανότατα πέφτει θύμα της υποχρεωτικής συνταξιοδότησης στα 35 χρόνια (ή είναι συμβασιούχος και πρέπει να "μονιμοποιηθεί"), θέσεις που αποτελούν “τοτέμ” της τρέχουσας αριστερο-συνδικαλιστικής ρητορικής, από το λαϊκο-ΠΑΣΟΚ ως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Όπως και της νοοτροπίας της μη αξιοποίησης. Άμα έλεγες στους περισσότερους να αλλάξουμε το νόμο, να μπορεί να συνταξιοδοτείται πιο αργά ο άξιος και ο νεανικός (ή να μην υπάρχουν οι στρεβλώσεις της μονιμότητας στο δημόσιο), θα σου έλεγαν “όχι, ιεροσυλία!” Τώρα που φεύγει ο Πετρίδης, κανείς δεν βγαίνει να απολογηθεί γι αυτή την εμμονή στις αγκυλώσεις. Μούγκα.

Κάποιος που δεν τον ξέρω γράφει για τη νέα ύπουλη συνωμοσία που στόχο έχει να προπαγανδίσει μια Ελλάδα πιο “ευπρεπισμένη”, αλλά στερείται της απαραίτητης μελαγχολίας και δεν πείθει, γιατί επιτίθεται στα άκρα και όχι στη μετριοπαθή μάζα. Αν της επιτίθετο, θα ήταν ελιτιστές. Ούτε στο καρφί, ούτε στο πέταλο.

Στην πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα για τη διαγενεακή δικαιοσύνη, ένας φοιτητής, ο Σταύρος Πουπάκης, παρουσιάζει τα αποτελέσματα της προσωπικής του έρευνας, για το πώς αντιλαμβανόμαστε το ασφαλιστικό: Η χειρότερη γενιά είναι (μακράν) αυτή που κατέστρεψε την Ελλάδα. Η γενιά της μεταπολίτευσης, όσοι σήμερα είναι 50-59, αρνούνται φανατικά να θυσιάσουν οτιδήποτε για τους επόμενους. Είναι οι πιο “παρτάκηδες”, αυτοί που αρνούνται να συνεννοηθούν και να στερηθούν οτιδήποτε για το κοινό καλό - αντίθετα με τις νεώτερες και τις μεγαλύτερες γενιές, που είναι πολύ πιο διαλλακτικές...

Περπατάω στην πόλη, Κυριακή βράδυ. Από ψηλά, από το Λυκαβηττό, ακούγεται το βουητό των συναυλιών για την Ημέρα της Μουσικής. Από το Κολωνάκι ως την Κλαυθμώνος το έδαφος είναι (καθόλου "ευπρεπισμένα") γεμάτο σκουπίδια, προς δόξαν του χειρότερου δημάρχου, που επίμονα θέλει την ψήφο μας. Στα μπαρ οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι, ακούνε live, πίνουν μπύρες, είναι ντυμένοι χαλαρά και καλοκαιρινά.

Α, ρε Γιάννη, είναι ειρωνεία να μαθαίνεται οτι σταματάς, όταν γιορτάζει η μουσική, που τόσο λάτρεψες και υπηρέτησες σχολαστικά, σαν το Μεγάλο Λεξικό. Σεμνά και με πάθος, χωρίς “χαρισματικές” κορώνες και δημόσιες σχέσεις. Μακάρι όλοι να έβλεπαν το τρομερό “βυθισμένο σαλόνι” σου, με τη δισκοθήκη, γύρω-γύρω, για να δουν με τα μάτια τους τι σημαίνει αφοσίωση, ψώνιο και μεράκι. Και κυρίως μακάρι να σε άκουγαν λίγο πιο συχνά - θα είχαν και πιο ενδιαφέρουσες απόψεις. Και αυτοί που διαμαρτύρονται...




Update για τον Γιάννη Πετρίδη: Οι πληροφορίες μου λένε οτι η διοίκηση της ΕΡΤ θα τον δει, με στόχο να διευθετηθεί το ζήτημα. Είναι πράγματι συνταξιούχος, αλλά του ιδιωτικού τομέα. Αυτό είναι το ζήτημα - και όχι οτι "πρέπει να περάσει από ΑΣΕΠ", όπως γράφουν μερικοί.








H φωτό είναι από το http://farm3.static.flickr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Midnight Summer Dream" των Βρετανών Stranglers, που έπαιξαν με τον Billy Idol, την Παρασκευή, στην Αθήνα.

Σχεδιάζοντας τις πόλεις του αύριο

Το Δίκτυο Μεσόγειος SOS, συνεπές στην προσπάθειά του για βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη και ανάδειξη βιώσιμων μοντέλων αστικής ανάπτυξης, διοργανώνει διημερίδα με θέμα "Οικολογικές Γειτονιές: Σχεδιάζοντας τις πόλεις του αύριο" την Πέμπτη 17 και την Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, υπό την Αιγίδα της Πρεσβείας της Γαλλίας και του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών και την Υποστήριξη της ΤΕΔΚΝΑ.


Η εκδήλωση στοχεύει στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών, αλλά και στην περαιτέρω κινητοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης, ώστε να υπάρξει μια συντονισμένη προσπάθεια δημιουργίας οικολογικών γειτονιών και σταδιακής μεταμόρφωσης των αστικών μας ιστών σε βιώσιμα μοντέλα, στο πρότυπο και άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, υπό το πρίσμα της ανάγκης προσαρμογής -ιδιαίτερα των μεσογειακών πόλεων- στις κλιματικές αλλαγές.

Στην διημερίδα θα αναδειχθούν θεματικές, όπως η ιστορική εξέλιξη του αστικού τοπίου, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στην πόλη, η βιώσιμη διαχείριση απορριμμάτων και υδατικών πόρων, η βιοκλιματική αρχιτεκτονική, ενώ παράλληλα θα αναδειχθούν παραδείγματα Ευρωπαϊκών πόλεων, που κέρδισαν το στοίχημα της πράσινης ανάπτυξης, με ταυτόχρονη διερεύνηση των δυνατοτήτων μεταφοράς τους στην ευρωμεσογειακή πραγματικότητα.

Τις θεματικές της διημερίδας θα αναπτύξουν εκπρόσωποι της πολιτείας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της επιστημονικής/ακαδημαϊκής κοινότητας, περιβαλλοντικών ΜΚΟ και κινήσεων πολιτών.

Η πρώτη ημέρα της εκδήλωσης θα κλείσει με την προβολή του ντοκιμαντέρ «τα Παιδία δεν παίζει», μια παραγωγή της Anemon Production, σε σκηνοθεσία Αγγελής Ανδρικοπούλου και Αργύρη Τσεπελίκα.


To πλήρες πρόγραμμα, στο οποίο έχω την τιμή να συμμετέχω, ως συντονιστής μιας από τις συζητήσεις, την Παρασκευή το απόγευμα, εδώ.







H φωτό είναι από το http://farm2.static.flickr.com

Το post συνοδεύεται από το ιστορικό "Gimme Shelter", από τις φωνές της Αφρικανής (από το Μπενίν) Angelique Kidjo και της Βρετανίδας Joss Stone.

Μπορούμε να αλλάξουμε;

Είναι η Ελλάδα κάτι σαν τον απελπισμένο Τζακ Λέμον, στο αριστουργηματικό “Οικόπεδα με θέα”; Καλούμαστε να διαψεύσουμε οτι πουλάμε ένα ξεπερασμένο προϊόν, σε πελάτες που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να το αγοράσουν; Μπορούμε να αλλάξουμε προς την κατεύθυνση μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, αφήνοντας πίσω τις παθογένειες δεκαετιών;


Αν κανείς πιστέψει ένα από τα ευρήματα της δημοσκόπησης της Public Issue, για την Καθημερινή της Κυριακής, όχι! Σύμφωνα με το 31% των ερωτηθέντων, το σοβαρότερο σκάνδαλο των τελευταίων ετών, δεν είναι ούτε αυτό της Siemens με τη διαχρονική δωροδοκία που φούσκωσε ανελέητα το κόστος των προμηθειών, ούτε το Βατοπέδι με την εκποίηση δημόσιας περιουσίας εκατομυρίων ευρώ αντί του νερού μιας λίμνης, ούτε η υπόθεση των ομολόγων με την αρπαγή από τα ασφαλιστικά ταμεία, που τώρα “μας καίνε” όλους. Είναι το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, στο οποίο χιλιάδες Έλληνες, με εμφανή τα σημάδια της απληστίας, έσπευσαν να προσφέρουν ακόμα και τις οικονομίες ετών, για να βγάλουν γρήγορα και άκοπα κέρδη - ακόμα κι αν υπήρχαν συνεχείς προειδοποιήσεις από τους πιο σώφρονες, για την “πυραμίδα” που κάποτε θα καταρρεύσει. Μας ενδιαφέρει λοιπόν μόνο εκεί που “πόνεσε” απευθείας την προσωπική μας τσέπη, ενώ για το κοινό ταμείο, τα λεφτά όλων μας δηλαδή, η αδιαφορία είναι εμφανής. Πρόκειται για την ίδια αντίληψη που διέπει την καταστροφή, την αδρανοποίηση ή την απώλεια της δημόσιας περιουσίας, γενικώς. Το σπίτι μας φτάνει να είναι “παστρικό” - κι απ’ έξω ας γίνει ρημαδιό...

Από την άλλη, υπάρχουν δείγματα οτι οι Έλληνες, παρά τη ροπή τους προς τις θεωρίες συνωμοσίας και τις καφενειακές συζητήσεις, συναισθάνονται το βάρος των περιστάσεων. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το συντριπτικό 80% φαίνεται να απορρίπτει κάθε ιδέα αποχώρησης από το ευρώ, που σε συνδυασμό με αδυναμία δανειοδότησης, στάση πληρωμών και συνεχείς υποτιμήσεις θα καθιστούσε πραγματικά τη χώρα “Αργεντινή της Ευρώπης”. Ένα σημαντικό μέρος τουλάχιστον φαίνεται να αντιλαμβάνεται οτι αν δεν εκμεταλλευθούμε την ευκαιρία για τομές και ρήξεις (όπως έπρεπε π.χ. να είχαμε κάνει πριν από δέκα χρόνια με το Ασφαλιστικό), δεν θα έχουμε πολλά περιθώρια στο μέλλον. Κι οτι αν δεν αποδεχθούμε οτι “οι καιροί αλλάζουν”, όσον αφορά τουλάχιστον τη μετατροπή του δημοσίου και της πρόωρης συνταξιοδότησης σε μη ελκυστικά “καταφύγια”, δεν θα μπορέσουμε να αποβάλουμε τις αγκυλώσεις, που μας έφεραν ως εδώ.


Στην εύκολη εκδοχή, τα επώδυνα μέτρα οφείλονται στο διεφθαρμένο και ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό. Κι αν τα πρώτα ενθαρρυντικά μηνύματα από το χώρο της οικονομίας (και την υποδοχή που έχουν οι προσπάθειες μας στο διεθνή χώρο) δεν επαρκούν ακόμα για να εμπεδωθεί ένα κλίμα αισιοδοξίας, το κομβικό σημείο είναι η κάθαρση του δημόσιου βίου, αλλά και η (με επιμονή) ριζική μετάλλαξη του πολιτικού τοπίου, με την ενεργό και πλήρη συμμετοχή των ψηφοφόρων. Έτσι, η (υγιής) δημόσια κατακραυγή, που φρενάρει τη συνέχιση της πολιτικάντικης πρακτικής και των φιλοδοξιών διαφόρων επιχειρηματικών (και μη) “σωτήρων”, οφείλει να ακολουθηθεί από έμπρακτα σημάδια, όχι μόνο απόρριψης, αλλά και ανάδειξης υγιών πολιτικών συνιστωσών.

Σε όλο το πολιτικό φάσμα, οι κινήσεις “εγκατάλειψης του σκάφους” είναι εμφανείς. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο, η άρνηση βουλευτών (και υπουργών!) να μοιραστούν το κόστος των σκληρών μέτρων, οδηγεί σε “μαζική έξοδο” προς τα ψηφοδέλτια της τοπικής αυτοδιοίκησης - ειδικά τώρα, που με τον Καλλικράτη, η θέση του περιφερειάρχη συγκρίνεται με αυτή ενός “μικρού υπουργού”. Το ΠΑΣΟΚ εξετάζει πώς θα ανακόψει το κύμα αυτό, μην επιτρέποντας την επάνοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή, σε περίπτωση μη εκλογής.

Στη δεξιά παράταξη, το εγχείρημα του φιλελεύθερου “ντορικού” κόμματος θα έχει πολύ πιο εύκολη δουλειά στην προσέγγιση του μετριοπαθούς κεντρώου κοινού, αν καταφέρει να πείσει για τα ηθικά του ερείσματα - διαλύοντας τις φιλοδοξίες Σαμαρά για ποσοστά άνω του ΦΠΑ. Και στην αριστερά, η από καιρό αναμενόμενη αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας αφήνει έκθετο τον αριστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τη δυνατότητα πρόσβασης του σε ευρύτερα κοινά, πόσο μάλλον που το μέτωπο των διασπάσεων δεν έχει τελειώσει, με τον Αλέκο Αλαβάνο να ετοιμάζεται να βάλει την οριστική ταφόπλακα στο δημιούργημα του, αλλά και στο πολιτικό μέλλον του διαδόχου του.

Σε κάθε περίπτωση, το ανακάτεμα της τράπουλας θα έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αποτέλεσμα, όσο καταφέρει να “ξεσκαρτάρει” το σαθρό (κι όχι μόνο το “πεθαμένο”) και να αναδείξει το πραγματικά καινούργιο. Κι όχι αυτό που εξακολουθεί να παίζει μπιτς-βόλεϊ στο Σύνταγμα...



Υ.Γ. Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου: "Να μη βιαστούμε να ρίξουμε τίτλους τέλους".

Update: Σύμφωνα με νέα έρευνα της Public Issue, είμαστε δύσπιστοι με τους θεσμούς, ατομιστές, αλλά "ευχαριστημένοι με την προσωπική μας ζωή"...





Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της 16.06.10

Το γράφημα της Καθημερινής είναι δανεικό από το www.parapolitiki.com, το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Ι Can Change" του Αμερικανού John Legend, που έπαιξε, μεταξύ άλλων, στην πρεμιέρα του Μουντιάλ.

Ημερίδα για τη Διαγενεακή Δικαιοσύνη

Βρήκα τα θέματα εξαιρετικά ενδιαφέροντα - και θεωρώ οτι δεν έχουν επαρκώς συζητηθεί στη χώρα μας. Ελπίζω να είναι μια ενδιαφέρουσα, ιδίως για το κοινό, ημερίδα.




Ημερίδα "Διαγενεακή Δικαιοσύνη και δημόσια πολιτική στην εποχή της κρίσης"
Πέμπτη, 17 Ιουνίου, 2010, Αμφιθέατρο Νέου Μουσείου της Ακρόπολης


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

10:00 - 10:30 Προσέλευση - Εγγραφές

10:30 - 10:45 Έναρξη Ημερίδας - Χαιρετισμοί
Γιάννος Λιβανός, Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς
Ευθύμιος Μπάκας, Γενικός Γραμματέας Διά Βίου Μάθησης

Συντονιστής Ημερίδας: Προκόπης Δούκας, Δημοσιογράφος



1η Συνεδρία
Η έννοια της διαγενεακής δικαιοσύνης. Η διαγενεακή δικαιοσύνη ως κριτήριο διαμόρφωσης της δημόσιας πολιτικής.

10:45 - 11:05 Κεντρική Εισήγηση
Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης & Θρησκευμάτων

11:05 -11:20 Διαγενεακή Δικαιοσύνη & Δημόσιο Χρέος
Joerg Tremmel, Junior professor, Πανεπιστήμιο Tübingen (Γερμανία)

11:20 -11:35 Η διαγενεακή δικαιοσύνη ως πρόταγμα για μία εθνική πολιτική νεολαίας
Πασχάλης Αγανίδης, Πολιτικός Επιστήμονας, Επιστημονικός Συνεργάτης Γ.Γ. Νέας Γενιάς

11:35 - 11:55 Συζήτηση

11:55 - 12:10 Διάλειμμα - Coffee break



2η Συνεδρία
Όψεις διαγενεακών ανισοτήτων και η ανάγκη για μία νέα δίκαιη συμφωνία (New Deal) μεταξύ των γενεών.

12:10 -12:25 H περιβαλλοντική και οικονομική κρίση είναι ζήτημα διαγενεακής δικαιοσύνης
Κρίτων Αρσένης, Βουλευτής Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

12:25 -12:40 Διαγενεακή ισορροπία: Πώς ένα πρόβλημα γίνεται λύση;
Πλάτων Τήνιος, Επίκουρος Καθηγητής Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

12:40 -12:55 Διαγενεακή ισορροπία και ασφαλιστική αδιαλλαξία: Πώς διαβάζει η κοινή γνώμη το ασφαλιστικό;
Σταύρος Πουπάκης, Φοιτητής, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

12:55 -13:10 "Φάτε τους γονείς σας!". Πως το «πρεκαριάτο» θα ξεπεράσει την κρίση.
“H Γενιά των 700 ευρώ - G700”, Παναγιώτης Σταμπουλίδης, Ελεύθερος επαγγελματίας

13:10 -13:25 Διαγενεακή δικαιοσύνη και περιβάλλον: αντιστρέφοντας την κατασπατάληση φυσικών πόρων μέσα από την εκπαίδευση.
WWF Ελλάς, Ελένη Σβορώνου, Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης

13:25-13:40 Δημογραφική γήρανση και ο ρόλος των μεγαλύτερων σε ηλικία ατόμων προς μία κοινωνία διαγενεακής αλληλεγγύης
50 + Ελλάς, Μυρτώ-Μαρία Ράγγα, Ψυχολόγος - Γεροντολόγος

13:40 -14:10 Συζήτηση

14:10 -14:40 Διάλειμμα - Ελαφρύ γεύμα



3η Συνεδρία
Θεσμοποίηση Διαγενεακής Δικαιοσύνης και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της νέας γενιάς και των μελλοντικών γενεών

14:40 -14:55 Ισότητα, Δικαιώματα & Διαγενεακή Δικαιοσύνη
Νικόλας Βρούσαλης, Πανεπιστήμιο Louvain (Βέλγιο)

14:55 -15:10 Ο Συνήγορος των Μελλοντικών Γενεών στην Ουγγαρία
Éva Tóth Ambrusné, Νομικός Σύμβουλος, Ombudsman for Future Generations (Hungary)

15:10 -15:25 H αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης στην κοινωνική ασφάλιση
Γιώργος Κατρούγκαλος, Αν. Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

15:25 -15:40 Συζήτηση

15:40 -16:00 Σύνοψη – Κλείσιμο Ημερίδας
Γιάννος Λιβανός, Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς



Επιστημονική επιμέλεια - Συντονισμός
Πασχάλης Αγανίδης, Επιστημονικός Συνεργάτης Γενικού Γραμματέα Νέας Γενιάς
Επικοινωνία - Πληροφορίες: 210-2599500 - 572







Η φωτό είναι από το http://visionsfortomorrow.net και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Eyes Without A Face" του Βρετανού Billy Idol, που εμφανίζεται μαζί με τους Stranglers, το Σάββατο 18.06.10 στην Αθήνα.

Ο φόβος, το μίσος και ο κόπος

Στον 18ο γνωστό (και μη) που με ρώτησε “αν επιστρέφουμε στη δραχμή”, αντέδρασα γελώντας και φωνάζοντας. Μέσα σε τρεις μέρες υπήρξαν και κάποιοι που με διαβεβαίωσαν οτι γνωστός της αδελφής του μπατζανάκη τους, που δουλεύει στο Νομισματοκοπείο/Τράπεζα της Ελλάδος/Εθνική Τράπεζα τους είπε οτι κόβουμε μανιωδώς δραχμές. Αν κόβαμε δραχμές τόσο καιρό που σέρνεται αυτή η φημολογία, θα είχαμε γίνει ήδη πλούσιοι ως κράτος - που λέει ο λόγος...

Αισθάνομαι μια κοινωνία που παραπαίει, μεταξύ σύγχυσης, οργής και φόβου. Αφήνοντας όλα τα άνθη του κακού να ανθίσουν. Βλέπω και ακούω θεωρίες συνωμοσίας, κραυγές και απειλές. Επαναστάσεις και ξεκαθαρίσματα προαναγγέλονται, με ξεσηκωμούς υπηρετείται χαιρέκακα το συσωρευμένο σύμπλεγμα. Και κυρίως βλέπω μίσος. Και μάλιστα ένα κουτοπόνηρο μίσος: Αν στριμωχτεί ο εκφραστής του, θα σου πει “εντάξει, μια κουβέντα παραπάνω είπαμε, βρε αδερφέ”. Αν όμως γίνει τελικά η αγριότητα, θα σηκώσει τους ώμους και θα σου πει “Στα ΄λεγα εγώ, σε είχα προειοδοποιήσει”...


(Πριν από χρόνια, όταν συνεργαζόμουν με το Μετρό, είχα απολαύσει το πιο εντυπωσιακό του εξώφυλλο, στο δεύτερο τεύχος, αν θυμάμαι καλά. “Το Μίσος", η εξαιρετική ταινία του Ματιέ Κασοβίτς πραγματευόταν τη γκετοποίηση στα παρισινά προάστεια. Λίγο καιρό μετά είδα την ακρότητα να εκφράζεται με ένα άλλο εξώφυλλο: “Να δικαστούν οι υπεύθυνοι” - για το φιάσκο του Οτσαλάν εννοούσε. Για ποιόν δηλαδή; Τον “εχθρό του εχθρού μας”, ανεξαρτήτως του τι πρέσβευε, επειδή κάποιοι τον είχαν φέρει στην Ελλάδα, παίζοντας τους υπερπατριώτες και αλλοιώνοντας την εξωτερική πολιτική της χώρας;)

Κραυγές και ανησυχία και για την αποφυλάκιση Κορκονέα: Πότε θα καταλάβουμε οτι και ο Χίτλερ πρέπει να έχει όλα τα δικαιώματα του κατηγορουμένου στη δημοκρατία; Πότε θα δεχθούμε οτι το όριο του 18μηνου στην κράτηση είναι ένα δικαίωμα που θεσπίστηκε, για να υπάρχει όριο στην κρατική αυθαιρεσία και να μην προεκτείνεται η προφυλάκιση στο διηνεκές; Πότε θα μπει στην κουλτούρα μας οτι τα δικαιώματα πρέπει να ισχύουν για όλους - ακόμα και γι αυτούς που σιχαινόμαστε;

Κραυγές και συγκέντρωση υπογραφών για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας. Δεν καθόμαστε να συζητήσουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την απαράδεκτη κατάχρηση ενός (αρχικά σωστού) μέτρου, που σκοπό έχει να φρενάρει την καταδίωξη ενός πολιτικού για τις ιδέες που πρεσβεύει ή το έργο που επιχειρεί να κάνει, από αντιπάλους ή συμφέροντα. Δεν κοιτάμε να (συ)ζητήσουμε πιεστικά την κύρηξη της επόμενης βουλής ως αναθεωρητικής, ώστε να επιμηκύνουμε την τόσο σύντομη παραγραφή των αδκημάτων, στο νόμο περί ευθύνης υπουργών (κι εκεί το χρονικό όριο του νόμου έχει ένα νόημα, να μη “σέρνονται” πολιτικές διαμάχες επί χρόνια, αλλά να “καθαρίζονται” πολύ γρήγορα - όχι όμως τόσο γρήγορα)...

Με αφορμή την (νέτα-σκέτα εγκληματική) δολοφονία (με σφαίρες στο κεφάλι!) των ακτιβιστών από τους ισραηλινούς κομάντο, είδα να εξαπλώνεται ένας ανησυχητικός φανατισμός και μια αβασάνιστη αποδοχή της συγκρουσιακής λογικής. Ένας ακόμα πιο ανησυχητικός αντισημιτισμός, που ξεχνάει την ύπαρξη “αντιφρονούντων”, εντός και εκτός Ισραήλ, στην πολιτική των κυβερνήσεων του Τελ-Αβίβ. Ναι, πράγματι, οι σε απελπιστικό βαθμό, ακροδεξιές κυβερνήσεις του Ισραήλ (όλο το πολιτικό φάσμα είναι μετατοπισμένο προς τα δεξιά, με τον δήθεν “μετριοπαθή” δεξιό Νετανιάχου να μην είναι τίποτε άλλο παρά ένας σκληροπυρηνικός ακροδεξιός, τον Λίμπερμαν να είναι ένα φασιστοειδές από την Ανατολική Ευρώπη - και να υπάρχουν και άλλα 4 ή 5 υπερορθόδοξα/υπερσυντηρητικά κόμματα) αντικατοπτρίζουν την κοινωνία του Ισραήλ, αλλά η συλλογική ευθύνη αυτής της κοινωνίας που τους εκλέγει είναι συλλογική παράμετρος και κοινωνιολογικό χαρακτηριστικό, δεν μπορεί να χαρακτηρίζει ΚΑΘΕ Εβραίο. Αυτό λέγεται πολύ απλά ρατσισμός. Και να με συγχωρέσετε, δεν δέχομαι οτι για να καταδικάσω το Ισραήλ, πρέπει να έλθω στη διελκυστίνδα των ακραίων, ένθεν κι ένθεν, από τους οποίους δεν πιστεύω οτι θα έρθει ποτέ λύση.

Με αφορμή το ίδιο θέμα, αλλά και την κρίση στην Ελλάδα, είδα σχόλια μίσους και απειλές (κι από τα δύο άκρα) κατά της Athens Voice, που είναι (κατά την άποψη μου) η πρωτοπόρος στο πιο καλό νέο της δεκαετίας, στα ελληνικά ΜΜΕ, δηλαδή τα (καλά) free press - και σε κάθε περίπτωση ένα έντυπο ανοιχτόμυαλο, προοδευτικό και άκρως αντιρατσιστικό. Αλλού (και) πάλι είδα να λοιδωρείται, συλλήβδην και αθρόως, ως “καθεστωτικό” και “συστημικό” μέσο, γιατί απλώς δημοσίευσε απόψεις που μπορεί να μην ήταν καλά τεκμηριωμένες ή της αρεσκείας μας ή απλώς “φιλελεύθερες”. Και με αφορμή την αυτοκριτική του υποτιθέμενου “lifestyle” χώρου στην Ελλάδα, μπήκαν στο ίδιο τσουβάλι αυτοί που μετέφεραν στη χώρα μας, τη δεκαετία του ’80, το ανήσυχο τοπίο περιοδικών όπως το Face και το Id, με αυτούς που το μετέτρεψαν σε ένα αφόρητο κιτς “κουτσομπολιστάν” και “νεοπλουτιστάν”.

Η Ελλάδα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα τριτοκοσμικά της προβλήματα, με τριτοκοσμικό τρόπο. Με τα ίδια χαρακτηριστικά, που υποτίθεται οτι επιθυμεί να αποβάλει. Ισοπεδωτικά και γενικευτικά, χωρίς να κοπιάσει για να εξηγήσει, να ξεδιαλέξει, να μελετήσει, να προτείνει. Ένα μεγάλο (;) μέρος του ακροατηρίου θέλει να το κολακεύουν ή εντυπωσιάζεται εύκολα από τσιτάτα (αλά Μαλβίνα) και πλούσιο κουλτουριάρικο λόγο. Ο άκρως καταγγελτικός λόγος είχε επίσης πάντοτε πολύ σουξέ, έχουμε βάλει όλοι το δαχτυλάκι μας σε αυτό - οτιδήποτε άλλο είναι “ξενέρωτο”, κυρίως η ψυχραιμία. Η δε πολιτική μετριοπάθεια ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τις “παθογένειες του δικομματισμού”, ωσάν ο ταλιμπανισμός της καθαρότητας των άκρων (που τώρα πλήττεται από διασπάσεις, διαγραφές και αποχωρήσεις) να είχε προτάσεις που μπορούν να σταθούν σε μια Ευρώπη του 21ου αιώνα, που θέλει να προοδεύσει.

Και κυρίως η Ελλάδα κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της - και σε αυτό έχει μεγάλη ευθύνη η αριστερά. Η συζήτηση για την απαραίτητη ενδοσκόπηση, στην οποία μας καλεί η κρίση, διαστρέφεται μονίμως (καλοπροαίρετα ή όχι) σε μια συζήτηση οτι “δεν κλέψαμε εμείς” και οτι η “συλλογική ευθύνη είναι ενοχική”. Βεβαίως και δεν είμαστε όλοι ίδιοι, βεβαίως και εντελώς άλλη είναι η ευθύνη (και ποινική προφανώς) του Μαντέλη και πολλών άλλων (τους οποίους πρέπει μα σύστημα και υπομονή να καταγγείλουμε τεκμηριωμένα). Οι επιβάτες του Τιτανικού όμως είχαν εδώ (όπως και σε κάθε οργανωμένη κοινωνία) τη διαρκή ευθύνη της επιλογής των καπετάνιων - και της μη ανάδειξης άλλων. Ταυτοχρόνως, με την παραοικονομία στο 40%, είχαν την απόλυτη συνευθύνη για τη διαφθορά στο σκάφος. Στη δική μου λογική, ουδείς μιλάει για “ενοχές” ή για “εξιδανίκευση της φτώχειας”. Αλλά για αυτοκριτική βελτίωση και “διόρθωση πορείας” μιας χώρας που βάδιζε προς τον γκρεμό, βουτηγμένη μέσα στη διάχυτη ανομία, στις τριτοκοσμικές δομές, στην υπερκατανάλωση και το δανεισμό (ναι, και το “αυτοκινητάκι” θέλει να μπορείς να του πληρώνεις ασφάλειες, σέρβις, τέλη κλπ. - παρέα και με τα δύο κινητά), αδιαφορώντας ταυτόχρονα για την κοινή τύχη της. Αλί από τους έντιμους, που όμως πολλές φορές και αυτοί ιδιώτευσαν ή ακολούθησαν τη ρητορική του “ανέμελου φουσκώματος του κράτους” και της πάση θυσία πρόταξης των δικαιωμάτων έναντι των υποχρεώσεων. Και όχι, δεν είμαι καθόλου “φιλελεύθερος” στην ιδεολογία. Η Ελλάδα έφτασε να είναι ακραία...

Αν λοιπόν σταθούμε λίγο μέσα σε αυτή τη σύγχυση και την κατήφεια, ας δούμε τις δυνατότητες και τα χαρακτηριστικά μας. Κι ας ξεχάσουμε κάποιες “εύκολες” επιπολαιότητες και τους αγαπημένους “πλάγιους δρόμους”. Ας αποφασίσουμε να δουλέψουμε σκληρά για την κοινή μας μοίρα και ας πάρουμε κουράγιο από τις φωτεινές μας πλευρές και τη δημιουργικότητα μας.

Σε μια πόλη, στο κέντρο της οποίας δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις χωρίς να φοβάσαι την τσάντα σου ή να κλειδώνεις τις ασφάλειες του αυτοκινήτου σου, έρχεται να προστεθεί αυτό το διάχυτο μίσος. Όχι μόνο του μετανάστη, που ενδεχομένως οικτίρει τον αποκλεισμό του ή του μικροαστού “νοικοκυραίου” που προσωποποιεί τον εχθρό σε οτιδήποτε μελαμψό. Αλλά και του οποιουδήποτε βρίσκει ευκαιρία να εκφοβίσει τον διπλανό του - και στην ουσία να υπονομεύσει την ελευθερία του λόγου και της άποψης, που κατακτήθηκε με τόσο αίμα και τόσο κόπο.

Δεν θα δεχτώ να με καταβάλει - ούτε καν να με αγγίξει. Θα συνεχίσω να θέλω να σκέφτομαι, να συζητώ, να είμαι κατά βάση αισιόδοξος άνθρωπος, να διατηρήσω την πίστη μου στον εαυτό μου και στο καλό, να χαίρομαι ότι μπορώ να χαρώ, όπως το καλοκαίρι που αρχίζει - κι ας είναι διαφορετικό και οικονομικά στριμωγμένο φέτος. Κι αν έρθουν χειρότερες φάσεις αυτής της κρίσης, θα προσπαθήσω να τις αντιμετωπίσω. Οι κρίσεις είναι διδακτικές. Αν θέλει κανείς να τις αξιοποιήσει...



Update: Και για να είμαι απολύτως σαφής πώς εννοώ τη συλλογική ευθύνη, δανείζομαι το εξαιρετικά ακριβές σχόλιο του π2, από το αξιοθαύμαστα συμπυκνωμένο post του Rakasha:

"Όμως υπάρχει μια λεπτή γραμμή που θα είναι επικίνδυνο να διασχίσουμε: συλλογική ευθύνη δεν (πρέπει να θεωρηθεί ότι) σημαίνει καθολική ευθύνη. Εάν δεν εξειδικεύσουμε, μετρήσουμε, αξιολογήσουμε το κομμάτι της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας, δυσχεραίνουμε την αναγκαία μεταλλαγή. Μια καθολικότητα της ενοχής μπορεί να δράσει παραμυθητικά, να γίνει το πάρισο του απολίτικου "όλοι τα ίδια είναι", που ξέρουμε όλοι πόσο πολύ βολεύει -εαυτούς και άλλους."








Η αφίσα είναι από το www.imdb.com και η φωτό από το http://musicisart.ws

Το post συνοδεύεται από το "Believe In Me" του Αμερικανού Lenny Kravitz.

A trip to Naxos...

Η θέα στα γύρω νησιά είναι εκπληκτική. Η Πάρος είναι κυριολεκτικά “δίπλα”, η Αμοργός μοιάζει απίστευτα κοντά με καθαρή ατμόσφαιρα - και ανάμεσα οι “Μικρές Κυκλάδες”: Τα Κουφονήσια, η Ηρακλειά, η Σχοινούσα και λίγο πιο ανατολικά η Δονούσα. Συκλονιστική θέα και από τον πύργο της Αγιάς...




Κατεβαίνουμε στον Απόλλωνα, με πολλή ζέστη, αφού δούμε και τους περίφημους Κούρους (το μάρμαρο της Νάξου ήταν βέβαια υλικό τέχνης από τους αρχαίους χρόνους). Το λιμανάκι είναι εμφανώς τουριστικό, έτοιμο να υποδεχτεί τις ορδές των τουριστών με τα πούλμαν, αλλά άδειο, γιατί ακόμα η σεζόν δεν έχει αρχίσει. Καθόμαστε σε ένα από τα δύο καφέ: Ο ντεκαφεϊνέ “έχει τελειώσει”, το ίδιο και η σαντιγύ, αλλά το παγωτό Σικάγο τιμολογείται μια χαρά 7 ευρώ! Η τουαλέτα άθλια, ο ιδιοκτήτης Αθηναίος (αυτοί είναι οι χειρότεροι) δηλώνει με θράσος οτι “κράτησε τις τιμές σταθερές από πέρσυ” (!) ενώ έχει ρίξει και 7-8 χιλιάδες για ανακαίνιση, καθίσματα κλπ. - προφανώς στην τουαλέτα θεωρήθηκε περιττή η όποια παρέμβαση...





Παίρνω αφορμή από τα χειρότερα, για να καταδείξω οτι αν δεν τα εξοβελίσουμε, δεν θα μας διδάξει τίποτα η κρίση. Γιατί, αντίθετα, στο υπέροχο και μοναδικό “αναστηλωμένο” (κυρίως από αλλοδοπούς εποίκους) Χαλκί, που αξίζει απαραιτήτως να δείτε, είδα την πιο απαστράπτουσα δημόσια τουαλέτα που έχω δει στη ζωή μου - στο ιταλικό και αυθεντικό “Il Basilico”. Μαζί με πολλά άλλα καλόγουστα μαγαζιά ή εργαστήρια τέχνης, όπως το “Fish & Olive”, με τοπικά προϊόντα και ωραιότατα καφέ. Όπως και η εξαιρετική Απείρανθος, που έχει συντηρηθεί και αναδειχθεί, έτσι ώστε να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους επισκέπτες.






Η Νάξος έχει πολλές ομορφιές (αρχαίες, μεσαιωνικές και σύγχρονες), πέρα από τις εκπληκτικές παραλίες της και τα διάφανα νερά της. Είναι πλούσιο νησί, με νερά και αγροτική/κτηνοτροφική παραγωγή, που δίνει μεταξύ άλλων τις περίφημες πατάτες της και την εξαιρετική γραβιέρα της (είναι ένα από τα λίγα μικρά νησιά που έχει αγελάδες). Ευτυχώς είναι σεμνή και σχετικά φθηνή - αν και χρειάζεται να βρει το στυλ της, πέρα από το “κυκλαδίτικο οικογενειακό”, που τραβάει ευλόγως χιλιάδες βορειοευρωπαίους που την ερωτεύονται και εγκαθίστανται ή επανέρχονται τακτικά.







Το κακό είναι οτι και η Νάξος, όπως και η Αμοργός, ακολουθούν το “δρόμο που χαράξαμε” στη Μύκονο και στη Σαντορίνη: Χτίζονται ασύστολα - και μάλιστα τα γιαπιά μένουν παντού ατέλειωτα, οι σκελετοί χάσκουν ασκημαίνοντας το τοπίο, καθώς η κρίση αφήνει την “ανάπτυξη” στη μέση. Ας βάλει κάποιος τάξη σε αυτή την απίστευτη Πολεοδομία Σύρου, που τόσα και τόσα λεφτά έδωσε κάτω από το τραπέζι στο διευθυντή της - και άγνωστο σε πόσους ακόμα. Αρνήθηκα να φωτογραφήσω την ασκήμια...

H επιστροφή μας πήρε μόνο τρεις ώρες, με το "γρήγορο" - τα νησιά μας είναι τόσο κοντά και τόσο μακριά, ταυτόχρονα (για τη γειτονική Αμοργό κάναμε 8 ώρες, με το Blue Star, λόγω πολλών στάσεων). Εννοείται βέβαια οτι θα ξαναεπισκεφθώ την παραλία του Αγίου Προκόπη, αλλα φυσικά εκτός σεζόν και πάλι, γιατί αλλιώς τον Αύγουστο εκεί γίνεται “πόλεμος”...



Update: Φωτό της Νάξου από αεροπλάνο της γραμμής, courtesy of SK. Δεξιά διακρίνεται η Πάρος/Αντίπαρος και πίσω από τη Νάξο, οι Μικρές Κυκλάδες και αχνά η Ίος, η Σίκινος, η Φολέγανδρος και ίσως η Σίφνος και το σύμπλεγμα Μήλος/Κίμωλος/Πολύαιγος.







Οι φωτό από τη Νάξο είναι δικές μας και η φωτό του Curtis Mayfield από το http://userserve-ak.last.fm

Το post συνοδεύεται από το "Tripping Out" του μεγάλου Αμερικανού Curtis Mayfield.

Δύο κείμενα για τον Ομπάμα

Πόσοι τρόποι υπάρχουν να βλέπει κανείς τον κόσμο; Μπορεί κανείς να κάνει εκτιμήσεις, χωρίς το "όπλο" της ιδεολογίας; Ιδού δύο διαφορετικές οπτικές, για το νέο πυρηνικό δόγμα των ΗΠΑ, που εξήγγειλε ο Μπαράκ Ομπάμα.


Η πρώτη δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, με τίτλο "Το σκληρό πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα", από τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου:


Οσοι είχαν επενδύσει υπερβολικές ελπίδες στην επαγγελία για «Αλλαγή», με άλφα κεφαλαίο, πρέπει να απογοητεύθηκαν από τη νέα «στρατηγική εθνικής ασφαλείας» που ανακοίνωσε ο Μπαράκ Ομπάμα. Είναι αλήθεια ότι ο διάδοχος του Τζορτζ Μπους ενταφίασε τις ιδεοληπτικές εμμονές των νεοσυντηρητικών για πλανητική μονοκρατορία, αναγνωρίζοντας τα όρια της αμερικανικής ισχύος, η οποία, όπως δήλωσε, δοκιμάζεται από «μια καταστροφική οικονομική κρίση» και από δύο ατελέσφορους πολέμους, σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Από αρκετές απόψεις, όμως, το δόγμα Ομπάμα εμφανίζεται όχι ως ρήξη με τη στρατηγική Μπους, αλλά ως συνέχεια αυτής της στρατηγικής με άλλα, περισσότερο ρεαλιστικά μέσα.

Στο εκτενές ντοκουμέντο υπογραμμίζεται η αποφασιστικότητα του Λευκού Οίκου «να διατηρήσει τη στρατιωτική υπεροχή» της Αμερικής. Αν και δεν γίνεται ρητά λόγος για «προληπτικά πλήγματα», η ουσία της θεμελιακής αυτής «καινοτομίας» του επιτελείου Μπους επιβιώνει σε διατυπώσεις όπως: «Ενώ αναγνωρίζουμε ότι η χρήση βίας είναι κάποτε αναγκαία, θα εξαντλούμε, ει δυνατόν, τις άλλες επιλογές προτού καταφύγουμε σε πόλεμο». Ή όπως: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να διατηρήσουν το δικαίωμα να δρουν, εν ανάγκη, μονομερώς για να υπερασπιστούν το έθνος και τα συμφέροντά του».

Η σκλήρυνση της πολιτικής Ομπάμα δεν περιορίζεται στο πεδίο των διακηρύξεων, όπως διαμηνύουν οι παράλληλες κρίσεις σε Βόρειο Κορέα και Ιράν – δύο μέλη του κατά Μπους «Αξονα του Κακού». Στην πρώτη περίπτωση, Ουάσιγκτον και Σεούλ υποστηρίζουν ότι ήταν η Πιονγιάνγκ που ήρξατο χειρών αδίκων βυθίζοντας πολεμικό πλοίο της Νoτίου Κορέας – μια εκδοχή την οποία η τελευταία αρνείται, ενώ η Κίνα αρνείται να επιβεβαιώσει. Το βέβαιο είναι ότι, στο πολιτικό πεδίο, το ερμητικά κλειστό καθεστώς της Πιονγιάνγκ βρίσκεται στην άμυνα και οι αντίπαλοί του στην επίθεση. Οι ελλείψεις τροφίμων και η μαύρη αγορά, προβλήματα που θρέφονται από το διεθνές εμπάργκο, ανάγκασαν το καθεστώς να προχωρήσει σε δειλά ανοίγματα προς την οικονομία της αγοράς και το ξένο κεφάλαιο, ενώ δημοσιεύματα του δυτικού Τύπου εμφανίζουν τον αινιγματικό ηγέτη της χώρας Κιμ Γιονγκ Ιλ έτοιμο να αποδεχθεί την παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στον Νότο, ακόμη και στο ενδεχόμενο συμφωνημένης επανένωσης.

Αντιθέτως, ο πρόεδρος της Νοτίου Κορέας Λι Μιουγκ Μπακ δήλωσε ανοιχτά ότι έχει φτάσει η ώρα για αλλαγή καθεστώτος στον Βορρά, εκτίμηση την οποία δείχνουν να συμμερίζονται και αρθρογράφοι έγκυρων αμερικανικών εφημερίδων. Στο μεταξύ, η Ουάσιγκτον εκμεταλλεύεται την κρίση για να φέρει σε δύσκολη θέση την Κίνα, παραδοσιακή σύμμαχο της Βορείου Κορέας, από την κατάρρευση της οποίας έχει πάρα πολλά να χάσει ο αναδυόμενος γίγαντας. Η Wall Street Journal δεν έκρυβε, σε εκτενές ρεπορτάζ της περασμένης Τετάρτης, τα χαιρέκακα συναισθήματά της, σημειώνοντας ότι η κρίση επανέφερε την Ιαπωνία κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του αμερικανικού αετού και ώθησε τον πρωθυπουργό της, Γιούκιο Χατογιάμα, να παρατείνει τη λειτουργία της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στη νήσο Οκινάβα, σε πείσμα των προεκλογικών του δεσμεύσεων περί του αντιθέτου.

Eπιθετικότερη εμφανίζεται η αμερικανική πολιτική έναντι του Ιράν. Αντί να χαιρετίσει, έστω ως πρώτο μερικό βήμα, τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, που έγινε δυνατή χάρη στη μεσολάβηση Ερντογάν και Λούλα, η κυβέρνηση Ομπάμα έσπευσε να πνίξει το μωρό στην κούνια του, επιμένοντας στις κυρώσεις. Ακόμη και ένας προβεβλημένος αρθρογράφος των New York Times όπως ο Ρότζερ Κοέν παραδέχθηκε ότι «οι ΗΠΑ μετακινούν τα γκολπόστ», προσθέτοντας νέους όρους για να τορπιλίσουν τη συμφωνία.

Την ανησυχία για τις εξελίξεις στο ιρανικό ενίσχυσε η αποκάλυψη ότι ο στρατηγός Πετρέους διέταξε τη διεύρυνση των μυστικών επιχειρήσεων του αμερικανικού στρατού σε χώρες της Μέσης Ανατολής. Ειδικά για την περίπτωση του Ιράν, προβλέπονται η κατασκοπεία εν όψει πιθανών στρατιωτικών πληγμάτων και η ενίσχυση αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Κάτι τελευταίο, που αδικήθηκε από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, αφορά την πρόσφατη παραίτηση του Ντένις Μπλερ, ανώτατου διοικητή των 16 αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Οπως αποκάλυψαν οι New York Times, ένας από τους λόγους που έφεραν τον Μπλερ σε σύγκρουση με τους πολιτικούς του προϊσταμένους ήταν η πρόθεσή του να σταματήσει (φυσικά, σε βάση αμοιβαιότητας) την κατασκοπεία σε βάρος της... Γαλλίας! Το προφανές ηθικό δίδαγμα είναι ότι ο Μπους και ο Ράμσφελντ έφυγαν, αλλά η διαχωριστική γραμμή μεταξύ «νέας» και «παλαιάς» Ευρώπης μάλλον θα αργήσει να σβήσει στη συνείδηση των διαδόχων τους.




Και η δεύτερη από τον πρώην διευθυντή της Monde Jean-Marie Colombani, με τίτλο "Το νέο πυρηνικό δόγμα του Ομπάμα"
γραμμένη αποκλειστικά για το Βήμα της Κυριακής:


Oι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούν πλέον να προβούν σε αντίποινα χρησιμοποιώντας πυρηνικά, ακόμη και σε περίπτωση επίθεσης με βιολογικά ή χημικά όπλα, αν η επιτιθέμενη χώρα έχει υπογράψει τη συνθήκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Αυτή ήταν η σύνοψη του νέου αμερικανικού στρατηγικού δόγματος, όπως ανακοινώθηκε από τον Μπαράκ Ομπάμα. Πρόκειται για αλλαγή του κλασικού δόγματος της ισορροπίας του τρόμου, η οποία οδηγεί στη μείωση του αριθμού των πιθανών πυρηνικών στόχων και στον περιορισμό των συνθηκών υπό τις οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα. Πρέπει όμως να διευκρινιστεί ότι οι ΗΠΑ διατηρούν ταυτόχρονα το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά εναντίον του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, εφόσον αυτές οι δύο χώρες αθετήσουν τις υποχρεώσεις τους και αποκτήσουν πυρηνικό οπλοστάσιο.

Την επομένη της ανακοίνωσης αυτού του νέου δόγματος, ο αμερικανός πρόεδρος μετέβη στην Πράγα για να υπογράψει πανηγυρικά μαζί με τον ρώσο πρόεδρο Ντμίτρι Μεντβέντεφ τη νέα συνθήκη μείωσης των στρατηγικών όπλων «SΤΑRΤ», μέσω της οποί ας η Μόσχα και η Ουάσιγκτον θα περιορίσουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο σε 1.550 πυρηνικές κεφαλές. Η συνθήκη έπεται της στρατηγικής συμφωνίας του 1991. Η υπογραφή της προηγήθηκε κατά μερικές ημέρες της Συνόδου Κορυφής η οποία θα γίνει στην Ουάσιγκτον στις 12 και 13 Απριλίου και στην οποία θα παρευρεθούν περίπου 40 αρχηγοί κρατών για να συζητήσουν για την πυρηνική τρομοκρατία και τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων.

Βλέπουμε λοιπόν ότι έναν χρόνο ύστερα από εκείνη την ομιλία που εκφώνησε στην Πράγα, στην οποία δήλωνε ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά, ο κ. Ομπάμα σκιαγραφεί ένα νέο δόγμα για τον περιορισμό της χρήσης τους. Σε αυτό το στάδιο, είναι δύσκολο να προχωρήσουμε σε συγκεκριμένες εκτιμήσεις όσον αφορά την έκταση αυτής της στρατηγικής στροφής. Πράγματι, αν διαβάσουμε την εφημερίδα «Τhe Νew Υork Τimes», καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για ρήξη με το κλασικό δόγμα, το λεγόμενο δικαίωμα του «πρώτου χτυπήματος», εκείνο δηλαδή που συνίσταται στο να επιτίθεται κανείς πρώτος ασχέτως του επιπέδου οπλισμού του επιτιθέμενου.

Αντιθέτως αν συμβουλευθούμε τη «Wall Street Journal» θα διαβάσουμε ότι οι ΗΠΑ διατηρούν τη στρατηγική του «πρώτου χτυπήματος» και ότι ο κ. Ομπάμα προέβη σε ελάχιστες αλλαγές. Κατά πάσα πιθανότητα, η πραγματικότητα βρίσκεται μεταξύ των δύο θεωρήσεων, όπως ξεκαθάρισε ο ίδιος ο αμερικανός πρόεδρος όταν έκανε λόγο για τα πρώτα « σίγουρα βήματα στην κατεύθυνση για τη μείωση του ρόλου των πυρηνικών όπλων » στην αμερικανική αμυντική στρατηγική.

Υπάρχουν δύο πιθανές ερμηνείες. Η πρώτη λέει ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να θεωρούν ότι διατηρούν το δικαίωμα χρήσης πυρηνικών σε συνάρτηση με την ανάλυση που κάνουν ως προς τη βαρύτητα της επίθεσης που θα δέχονταν εκείνες ή κάποιος από τους συμμάχους τους. Η δεύτερη λέει ότι ο κ. Ομπάμα θεωρεί ότι οι ΗΠΑ δεν θα χρησιμοποιούσαν πρώτες πυρηνικά όπλα ενάντια σε μια χώρα η οποία έχει υπογράψει τη συνθήκη της μη διάδοσης. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ πιστεύουν πως διαθέτουν αρκετά συμβατικά μέσα για να αντιμετωπίσουν αυτόν τον τύπο επιτιθέμενου. Για να μάθουμε περισσότερα, θα πρέπει συνεπώς να περιμένουμε ώστε οι ειδήμονες να συντάξουν το πραγματικό περιεχόμενο του νέου δόγματος.

Oσο για την υπογραφή μιας νέας στρατηγικής συμφωνίας με τη Ρωσία, ουσιαστικά αποκτά συμβολική σημασία. Για τον Μπαράκ Ομπάμα, το ζήτημα είναι να πείσει τη διεθνή κοινότητα και ένα μέρος των ψηφοφόρων του ότι επιθυμεί πράγματι να βαδίσει προς την κατεύθυνση του πυρηνικού αφοπλισμού. Ο αμερικανός πρόεδρος επισήμαινε πάντοτε ότι αν οι ΗΠΑ θέλουν να γίνονται πιστευτές όταν κάνουν λόγο για μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, οφείλουν, σε συνεργασία με τη Ρωσία, να δώσουν το καλό παράδειγμα.

Για τους Ρώσους, το πυρηνικό τους οπλοστάσιο αποτελεί έναν τρόπο να διατηρήσουν τον ρόλο τους στη σκακιέρα των ισχυρών. Στις ημέρες μας η Ρωσία έχει αποδυναμωθεί από την κρίση. Δεν έχει πια τη στρατιωτική ισχύ της Σοβιετικής Ενωσης. Μέσω αυτού του στρατηγικού διάλογου, η Μόσχα βρίσκει έναν παράδοξο τρόπο να συντηρεί το διεθνές της κύρος.

O αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν μπόρεσε να κάνει λόγο για μια συνθήκη η οποία γυρίζει την πλάτη « στην ψυχροπολεμική νοοτροπία », τη στιγμή που στη Μόσχα συνεχίζουν να παριστάνουν ότι η κύρια απειλή εναντίον της Ρωσίας είναι το ΝΑΤΟ και όχι η τρομοκρατία και η διάδοση των πυρηνικών όπλων. Το επόμενο βήμα θα γίνει στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον, στην οποία θα συμμετάσχει και η Κίνα. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα της συνόδου είναι να δημιουργηθούν οι συνθήκες για συναίνεση σε μια πιο αυστηρή αντιμετώπιση του Ιράν.






To γραφικό είναι από το http://transienttravels.files. wordpress.com και η φωτό από το http://www.martinipink.com

Το post συνοδεύεται από το "Whatever" της Αμερικανίδας Jill Scott

Αναζητώντας τον μπούσουλα

Άραγε θα επιβεβαιωθούν αυτοί που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο; Οι καθ’ έξιν αισιόδοξοι (οι “πληρωμένοι υπερασπιστές του συστήματος, για κάποιους απέναντι) ή οι οργισμένοι υποστηρικτές του “γκρέμιστα όλα” (μηδενιστές και καθοδηγούμενοι από μίσος, για κάποιους άλλους);

Θα καταφέρει η χώρα να βγει από τη “στενωπό” ή θα καταρρεύσει, επιστρέφοντας σε παλαιότερες εποχές; Θα μπορέσει μέσα στα επόμενα τρία χρόνια να υπερπηδήσει σημαντικά εμπόδια; Ποιά μορφή πρέπει να έχει η εκδήλωση της κρίσης, η εκκαθάριση παλιών λογαριασμών, η κάθαρση; Η κατάθεση Μαντέλη στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής (μαζί με τις αποκαλύψεις για άλλες μίζες που βρίσκονται επί θύραις) φαίνεται οτι πυροδοτούν μια άνευ προηγουμένου αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και της δημόσιας ζωής. Προς την κατεύθυνση του διχασμού ή της γενικευμένης επίθεσης “όλοι εναντίον όλων”;


Οι πολίτες παρακολουθούν έναν κλοιό, που ολοένα και περισσότερο τις τελευταίες ημέρες σφίγγει γύρω από το ασφαλιστικό - με το φόβο να υπερβεί τις αντοχές μιας ολόκληρης κοινωνίας. Από την άλλη αποκαλύπτεται μια όλο και μεγαλύτερη διάχυση της διαφθοράς και της παραοικονομίας (που εκτιμάται πλέον και επισήμως στο 40% του ΑΕΠ, ήτοι πάνω από 90 δις ευρώ).


Παρακολουθούν επίσης μια κυβέρνηση, η οποία, στην πλειονότητα της “κάνει αντίσταση” - και μόνο στιβαρή δεν δείχνει. Πέρα από τον πρόεδρο της Βουλής, που επικρίνεται όλο και πιο συχνά οτι ξεφεύγει από τον θεσμικό του ρόλο, υπερασπιζόμενος κεκτημένα και τοπικές διεκδικήσεις, πολλές κρίσιμες νομοθετικές πρωτοβουλίες φαίνονται να συνεχίζουν την “αθάνατη ελληνική κουτοπονηριά”: Η απελευθέρωση των μεταφορών παριστάνει οτι είναι τέτοια, αλλά στην ουσία διαιωνίζει το προηγούμενο καθεστώς, με αποτέλεσμα να “επιστρέφεται ως απαράδεκτη” από την τρόικα. Η άρση του καμποτάζ, δεν είναι ακριβώς άρση, αλλά περιέχει την υποχρέωση για Έλληνες εργαζόμενους.


Παρακολουθούν επίσης μια αξιωματική αντιπολίτευση, που μπροστά στις κοσμογονικές εξελίξεις που επαπειλούνται για τη δεξιά παράταξη, με τον (ρεαλιστικό πλέον) φόβο να δημιουργηθεί και νέο κόμμα Ντόρας, καταφεύγει σε μια φοβική ιδεολογική συρρίκνωση, αγνοώντας την αποδοκιμασία του 60% σχεδόν των ψηφοφόρων της, που καταγράφει πρόσφατη δημοσκόπηση. Ταυτοχρόνως, οι ίδιοι οπαδοί δείχνουν να απαξιώνουν και το πιθανό εγχείρημα της κυρίας Μπακογιάννη, αλλά και να αδιαφορούν για το ενδεχόμενο διάσπασης του κόμματος.


Παρακολουθούν επίσης μια αριστερά, που επικρίνεται με σφοδρότητα για πομφόλυγες του τύπου “ο Παπανδρέου θα φύγει νύχτα”, αλλά και για προσωπικά επεισόδια “πολιτικής ορθότητας”, που έχουν σχέση με τη γέννηση του παιδιού του Αλέξη Τσίπρα - ενώ την ίδια ώρα ο Αλέκος Αλαβάνος δίνει εξηγήσεις για το κάλεσμα “για ένα νέο ΕΑΜ”. Το ΚΚΕ επικρίνεται με ακόμη περισσότερη σφοδρότητα, για τις “αντισυνταγματικές κορώνες” του, αλλά και για την “επαναστατική γυμναστική”, που βλάπτει σοβαρά τον τουρισμό της χώρας.


Παρακολουθούν επίσης, από πλευράς του τύπου, μια εξωστρεφή πλέον καταγγελία των φαινομένων πλουτισμού πρώην υπουργών, όπως το “κρέμασμα στα μανταλάκια” του τρόπου ζωής και του αδικαιολόγητου πλουτισμού του Άκη Τσοχατζόπουλου. Η κατακραυγή είναι πλέον διάχυτη - και αγγίζει και “θέσεις” που κάποτε ήταν στο απυρόβλητο, όπως αυτές των πρώην πρωθυπουργών.

Τέλος, παρακολουθούν επίσης κομβικές κοινωνικές ομάδες, που έχουν σημαντική συμμετοχή στο σαθρό επίπεδο της δημόσιας ζωής (όπως οι δημοσιογράφοι, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί και άλλοι) να σφυρίζουν αδιάφορα ή να αρνούνται οποιαδήποτε αυτοκριτική παρέμβαση, για τη διαφθορά, που ομολογείται μόνον ανωνύμως. Ειδικά εμείς οι δημοσιογράφοι διατηρούμε μια απαράδεκτη πρακτική μηδενικής προσπάθειας για εξυγίανση των προσβλητικών φαινομένων στον κλάδο μας, ενώ το Δ.Σ. του επαγγελματικού μας σωματείου (στην Αθήνα τουλάχιστον) αδυνατεί ακόμα και να συγκροτηθεί σε σώμα.

Η απόδοση ευθυνών πρέπει να είναι συστηματική, μεθοδευμένη και να μην οδηγεί στη χαώδη απαξίωση των πάντων - και ιδίως του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με επιμονή και με στόχο, πρέπει να εκμεταλλευθούμε την κρίση για να ανατρέψουμε ολιγωρίες και εγκληματικά λάθη δεκαετιών. Και κυρίως να αποφύγουμε να παίξουμε το ακροδεξιό παιχνιδάκι κάθε λογής “σωτήρων”, που οφελούνται από την ισοπέδωση και την αποπολιτικοποίηση των πάντων. “Τι έκανε ο Μαντέλης;” ρωτούσε τις προάλλες στο δρόμο ένα νέο παιδί. “Δεν κατάλαβα ακριβώς” ήρθε η απάντηση...

Πριν φτάσουμε στην τυφλή οργή (και στο λιντσάρισμα δικαίων και αδίκων), έπρεπε να προβλέψουμε - και να μην ολιγωρήσουμε. Τώρα, ενδεχομένως ότι και να κάνουμε, υπό το κράτος της, είναι λάθος. Εκτός ίσως από το να αυτοβελτιωθούμε με ταχύτατους ρυθμούς.






Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 02.06.10, πριν "σκάσει" η υπόθεση με τον "cabinet man" στην εξεταστική για τη Siemens...

Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimenrini.gr, του Δημήτρη Χαντζόπουλου από το www.tanea.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το (τόσο αναγκαίο) "My Better Half" του Αμερικανού Bobby McFerrin, που έπαιξε (για δεύτερη φορά) στην Αθήνα, τη Δευτέρα το βράδυ.