Σώνει, πάτερ*...

Αυτό ίσως θα έλεγε κανείς (συνδυαστικά), αν επρόκειτο να ακούσει έναν ογδοντάρη κι έναν ογδονταεξάρη, με καθόλου ευκαταφρόνητο εισιτήριο. Είναι ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα; Ή τους βλέπουμε καταχρηστικά, γιατί ήταν κάποτε "ιερά τέρατα";

Ένας μικρός δισταγμός στο φύσημα του Sonny Rollins, ένα μικρό τρέκλισμα στο podium για τον George Pretre - και σκέφτεσαι οτι η υπεραξία του ονόματος καλύπτει τα πάντα. Οτι παρασύρεσαι από την αίγλη. Ο Νεοϋορκέζος σαξοφωνίστας που έπαιξε με όλα τα μεγάλα ονόματα της μεταπολεμικής bebop άνθησης και ο αγαπημένος μαέστρος της Μαρίας Κάλλας δεν αξίζουν να τους δεις, μόνο και μόνο για την ιστορία τους;

(Αλήθεια, γιατί οι μεγάλοι καλλιτέχνες της των δεκαετιών του ’40, του ’50 και του ’60 παραμένουν αξεπέραστοι; Σε ποιά μαρμίτα είχε πέσει αυτή η γενιά του ’30; Ή μήπως για όλα φταίει ο πόλεμος - και η δίψα για ζωή και δημιουργία που προκάλεσε;)

Και για κάτι παραπάνω όμως. Γιατί η επιμονή αυτών των λαμπερών ανθρώπων να εμφανίζονται στη σκηνή, ακόμα κι όταν θα μπορούσαν ίσως να έχουν αποσυρθεί εν τιμή, είναι αυτό που δικαιολογεί όχι μόνον όλους τους late bloomers, αλλά και όσους πιστεύουν στη ζωή, στη “μη παραίτηση”, στη δύναμη της διαρκούς ελπίδας και αισιοδοξίας για το αύριο.

Η τέχνη, υπό προϋποθέσεις φυσικής κατάστασης, έχει αυτό το προνόμιο - όπως κι η πολιτική. Μπορεί να σε πάει μέχρι τα 80, αν ξεχωρίζεις πραγματικά. Κι άλλα επαγγέλματα μπορούν να σε κάνουν να περιφρονήσεις τη σύνταξη. Αλλά η τέχνη μπορεί να κάνει ένα θέατρο να σείεται από τα χειροκροτήματα.

Αν ο Pretre επέλεξε να μας περιποιηθεί με τον αγαπημένο του Poulenc στο εξαιρετικά ευαίσθητο “Les Animaux Modeles”, ο Rollins μας “φιλοδώρησε”, στη δίωρη και πλέον συναυλία του στο Παλάς, με δύο αγαπημένα jazz standards, το “In A Sentimental Mood” και το “My One And Only Love”. Κι αν ο Γάλλος μαέστρος μετά το κύριο πιάτο του καλοπαιγμένου Brahms θεώρησε πρέπον να μπιζάρει με μια (ομολογουμένως πολύ καλά εκτελεσμένη από τους Αυστριακούς) αργή εκδοχή του “Γαλάζιου Δούναβη”, ο Αμερικανός φίλος δεν μας δυσκόλεψε (επίσης) καθόλου: Έπαιξε σχεδόν αποκλειστικά με τους ήχους της Καραϊβικής, με χαρακτηριστικά κομμάτια του ήχου του των τελευταίων ετών, (όπως το "Nice Lady"), με τη βοήθεια και ενός εξαιρετικού ρυθμικού διδύμου, στα ντραμς και στις κόνγκας (μορφή ο λατίνος Sammy Figueroa).

Η υπερβολή (και η άκομψη εμφάνιση) των αδελφών Labeque είναι από τα μείον. Όπως και το φινάλε μιας παράστασης σοβαρής μουσικής, με τους θεατές να χτυπάνε ρυθμικά παλαμάκια, στο “χαρούμενο σκοπό”. Αντιθέτως, το blues (σχεδόν boogie) μπιζάρισμα του Rollins ήταν ταιριαστά χορταστικό.

Δεν άντλησα ούτε τη συγκίνηση ενός ρεσιτάλ της 111 από τον Pogorelic, ούτε αυτή που μας έδωσε ο (συνομήλικος και φίλος του Rollins) Ornette Coleman, πέρσυ το καλοκαίρι, στον ίδιο χώρο. Ίσως ήταν η στιγμή, η εποχή, το έργο ή χιλιάδες άλλες παράμετροι. Ωστόσο, για μια ακόμα φορά, στάθηκα σιωπηλός απέναντι στο απίστευτο χάρισμα να προσφέρεις στο υψηλότερο δυνατόν επίπεδο, αυτό το μεταφυσικό δώρο που λέγεται τέχνη. Και μέσω αυτής, την επιμονή και το θαύμα της ανθρώπινης ψυχής...

Υ.Γ. Προχθές συζητούσαμε με τη Γιώτα Κοτσέτα, παρακολουθώντας την εξαιρετική Dianne Reeves, πόσο υπέροχα νοιώθουμε στον Kosmos 93.6, που είμαστε ένα πολύ μικρό “γρανάζι” στην προβολή αυτών των ανθρώπων - που δουλειά μας είναι να τους “παρουσιάζουμε”. Η δικαίωση είναι όταν πέντε γυναικείες φωνές μου τηλεφώνησαν την Παρασκευή, για να μάθουν “τι είναι αυτό το κομμάτι”, του Sonny Rollins. Ιδού λοιπόν...


* (Pretre=ιερέας, παπάς)









Οι φωτό είναι από το www.torrentsland.com και το http://operachic.typepad.com, ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Poor Butterfly" του Sonny Rollins, από έναν από τους πιο ιστορικούς δίσκους της jazz, με ένα από τα πιο ιστορικά εξώφυλλα της Blue Note.

No parking, please!

Αντιγράφω:

Επόμενη δράση των atenistas αυτό το Σάββατο 27 Νοεμβρίου στις 9 το βράδυ στην Αγία Ειρήνη (Aιόλου) και στην πολύπαθη πλατεία της που μετατρέπεται καθημερινά σε πάρκινγκ.
Φέρνουμε το δικό μας ποτό, τις δικές μας μουσικές, γεμίζουμε την πλατεία με ανθρώπους και όχι με αυτοκίνητα. Όπως πρέπει δηλαδή.



Kαι σημαντική παράμετρος της βραδιάς: θα φυτέψουμε δέντρα σε δύο άδεια (για γνωστούς λόγους) παρτέρια.







H αφίσα είναι των atenistas και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Βefore Long" του Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto και το ιστορικό άλμπουμ "Neo Geo".

Ποιος φοβήθηκε το δελτίο των 23.00;

της Πόπης Διαμαντάκου, από "Τα Νέα"



"Σε ποιόν, αλήθεια, σχεδιασµό προγράµµατος υπακούει η οριστική διακοπή του δελτίου των 23.00 της ΕΤ1; Ενός δελτίου ειδήσεων που είχε δηµιουργήσει µακρά συνήθεια, αυτό δηλαδή που αποτελεί τον βασικό στόχο κάθε τηλεοπτικής επιχείρησης, και είχε στην παρουσίαση ένα πρόσωπο, τον Προκόπη ∆ούκα, στενά συνδεδεµένο µε το προφίλ εγκυρότητας που µε τόση προσπάθεια είχε δηµιουργήσει η κρατική τηλεόραση σε ορισµένες τουλάχιστον ενηµερωτικές της νησίδες.

Αυτές οι αποσπασµατικές ενέργειες, αγνώστου προελεύσεως και στόχου, είναι που έχουν κοστίσει ακριβά στην ΕΡΤ, όχι µόνο σε εµπιστοσύνη από το τηλεοπτικό κοινό, αλλά και σε εσωτερική ισορροπία. Εκτός αυτών πρόκειται για απόφαση σπατάλης, αφού πετιέται σε ώρες κρίσιµες µια επένδυση χρόνων, γιατί αυτό ακριβώς είναι κάθε εκποµπή που έχει καταφέρει να δηµιουργήσει κοινό. Τι είδους αποφάσεις είναι αυτές, αλήθεια, που δεσµεύουν και τα άρτι διορισθέντα µέλη της διοίκησης, όπως ο διευθύνων σύµβουλος Λάµπης Ταγµατάρχης; Ή δεν θα ‘χει λόγο για το πρόγραµµα; Και ποιος θα ’χει;"





Εγώ το αποχαιρέτησα το δελτίο των 11. Ωστόσο, ευχαριστώ θερμά την Πόπη Διαμαντάκου, για τα καλά της λόγια.

Παλαιότερη τηλεκριτική της ίδιας, με τίτλο "Εκλάμψεις ερασιτεχνισμού".









H φωτό είναι από το www.flickriver.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το εξαιρετικό "Autumn Leaves" του Βρετανού Eric Clapton, από τον καινούργιο του δίσκο, που μου επιφύλαξε στο εξαιρετικό του αφιέρωμα ο Τσαλαπετεινός. Thanks!

Back to the future

Ο Καμίνης κέρδισε για δύο λόγους:

α) Επειδή ο Κακλαμάνης προσέβαλε επί χρόνια την καθημερινότητα των Αθηναίων. Στο τέλος, η προσβολή ξεπέρασε κάθε όριο: Υποτίμησε (εκτός από την οργή τους και την αισθητική τους) και τη νοημοσύνη τους: “Πίσω από τις έρευνες που δείχνουν την Αθήνα βρώμικη κρύβεται ο Σόρος”...
(Οι νεφελίμ;)

β) Επειδή (τηρουμένων των αναλογιών και παρά την αποχή) λειτούργησε ένα “yes we can”. Αντίθετα από την περίπτωση Ομπάμα, εδώ δεν πείσθηκαν περισσότεροι να πάνε στις κάλπες, ούτε το ίντερνετ πήρε φωτιά από το επιτελείο του υποψηφίου. Οι απλοί μεμονωμένοι πολίτες και οι ομάδες που έφτιαξαν στο facebook και στο twitter, οι απηυδισμένοι από την απραξία και το κομματικό καπέλωμα νέοι άνθρωποι, οι προοδευτικοί πολίτες που δεν άκουσαν τα κελεύσματα “περί λευκού, άκυρου και αντιμνημονιακής ψήφου”, οι σοβαροί συντηρητικοί πολίτες που δεν ανέχθηκαν άλλο τη δημαγωγία και τον τριτοκλασάτο λαϊκισμό Κακλαμάνη ήταν τελικά περισσότεροι. Σε αυτό, η μη φανατική εμπλοκή του ΠΑΣΟΚ στην υποστήριξη Καμίνη και ο γνήσιος ερασιτεχνισμός του, αποδείχθηκαν έξυπνη αδεξιότητα.


Αν εξαιρέσουμε την ακροδεξιά, μεγάλη χαμένη και απορημένη η παραδοσιακή αριστερά, πλην φυσικά Δημοκρατικής Αριστεράς, που πανηγυρίζει σιωπηλά για την επικράτηση των επιλογών της. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν μπόρεσαν να διαλέξουν στρατόπεδο - και τελικά ηττήθηκαν. Ακόμα πιο απορημένοι στέκουν απέναντι στα νέα φαινόμενα, όπως οι Atenistas. Μη μπορώντας να τα κατανοήσουν, τα συκοφαντούν μέσα τους.

Αλλά και συνολικά το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να κατανοήσει. Όλο “παίρνει το μήνυμα”, αλλά δεν το αφομοιώνει. Το μήνυμα είναι απλό: Ανανεώστε τα κόμματα εκ βάθρων. Εξαφανιστείτε μαζί με τα τριτοκοσμικά σας χαρακτηριστικά, εσείς που δεν ανήκετε στο καινούργιο, εσείς που δεν μπορείτε να μιλάτε παρά μόνο μια ξύλινη γλώσσα, εσείς που (ως συνοδοιπόροι του Κακλαμάνη) μας οδηγήσατε αμέριμνοι στην κρίση και στο μνημόνιο.

Πώς να το πάρουν το μήνυμα, αφού σημαίνει οτι το 85% πρέπει να αποχωρήσει άμεσα; Αλλά ακόμα και οι καινούργιοι και άφθαρτοι, όπως ο Καμίνης, θα κληθούν να παραιτηθούν άμεσα, αν δεν ικανοποιήσουν προσδοκίες - που είναι απελπισμένα υψηλές.

Τόσα χρόνια, το πάγιο αίτημα πολλών είναι να σταματήσει η ισχυρή μονοκομματική διακυβέρνηση. Να εμπεδωθεί η κουλτούρα της συνεννόησης, να γίνουν συμμαχίες και συνεργασίες. Να αποδειχθούν ρυθμιστές.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, λοιπόν. Ο νέος όροφος Μπακογιάννη στη δεξιά πολυκατοικία καταστρέφει, πιθανότατα οριστικά, τις προσδοκίες Σαμαρά για μονοκατοικία. Τίποτα κακό σε αυτό (αν βεβαίως δεν περιθάλψει βουλευτές του ΛΑΟΣ και Βατοπεδινούς). Η Δημοκρατική Αριστερά, αν συνεχίσει έτσι, θα μπορέσει ενδεχομένως να αποτελέσει έναν πόλο της κεντροαριστεράς - και να αντικαταστήσει τον αυτοκαταστροφικό ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.

Όμως, τίποτα (ακόμα και το ΚΚΕ) δεν θα μπορέσει να επιβιώσει τελικά, αν ανακυκλώνει ατελέσφορα τα παλιά υλικά. Η εποχή τους έχει ξεπεράσει - και δεν το καταλαβαίνουν. Και η κρίση είναι ανελέητη (και) ως προς αυτό: Yes, she can...








Η αφίσα είναι από το www.treehugger.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Chill Out (Things Gonna Change)" του μεγάλου κιθαρίστα των blues John Lee Hooker.

Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010


Οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται από το Σάββατο 20 Νοεμβρίου έως και την Κυριακή 28 Νοεμβρίου και είναι οι παρακάτω (χρονολογική σειρά):

1. Έκθεση Φωτογραφίας «ΟΤΑΝ ΟΙ ΖΩΕΣ ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ», του Paul Wenham- Clarke
Σάββατο 20 έως Κυριακή 28 Νοεμβρίου, Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138.
2. Ημερίδα με θέμα: "ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ".
Σάββατο 20 Νοεμβρίου, από 11πμ έως 8μμ, αμφιθέατρο Μουσείου Μπενάκη.
3. Συναυλία Μνήμης με τους Swinging Strings
Σάββατο 20 Νοεμβρίου 8.30 έως 10μμ, αμφιθέατρο Μουσείου Μπενάκη.
4. Συγκέντρωση ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ
Κυριακή 21 Νοεμβρίου, 2010, πλατεία Συντάγματος 11πμ – μπροστά στο Μετρό


Οι τρεις πρώτες εκδηλώσεις διοργανώνονται από την μη κερδοσκοπική εταιρεία «You Are What U Do- Κώστας Κουβίδης». Σε όλες οι είσοδος είναι ελεύθερη.

Η συγκέντρωση της Κυριακής στο Σύνταγμα διοργανώνεται από την πρωτοβουλία "ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ", που συσπειρώνει οικογένειες θυμάτων τροχαίων και ενεργούς πολίτες που δραστηριοποιούνται για το θέμα της οδικής ασφάλειας.



1.300.000 θάνατοι από τροχαία το 2009!

Σύμφωνα με τον Π.Ο.Υγείας αυτός είναι ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους μέσα σε ένα χρόνο ενώ υπερδιπλάσιος είναι ο αριθμός των βαριά τραυματιών. Κανένας πόλεμος, καμιά φυσική καταστροφή, καμιά επιδημία δεν είχε ποτέ αυτά τα αποτελέσματα. Και το χειρότερο είναι η πρόβλεψη πως αυτός ο αριθμός θανάτων από τροχαίες συγκρούσεις θα αυξηθεί τα επόμενα χρόνια ιδιαίτερα στις φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες. Τη δεκαετία 2001- 2010 η Ευρωπαϊκή Ένωση έθεσε ως στόχο την μείωση των θανάτων από τροχαία κατά 50%. Χωρίς κανένα δεσμευτικό μέτρο για τις χώρες μέλη ήταν φανερό ότι δεν επρόκειτο για στόχο αλλά για ευχή. Η μείωση ήταν 36% (αν πιστέψουμε τα στοιχεία που οι ίδιες οι χώρες καταθέτουν). Και η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες με την μικρότερη μείωση. Σημαντικότερο όμως είναι ότι Ελλάδα και Ρουμανία είναι οι δυο χώρες με το υψηλότερο αριθμό θανάτων από τροχαία ανά εκατομμύριο κατοίκων (130) όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 69.

Αν και οι παράγοντες που οδηγούν σ αυτή την γενοκτονία είναι πάρα πολλοί, τα τροχαία δεν είναι ούτε μοιραία ούτε αναπόφευκτα. Μια διαφορετική αντίληψη για την κινητικότητα, που περιλαμβάνει μια διαμετρικά αντίθετη ιεράρχηση της χρήσης των δρόμων απ' αυτή που ισχύει σήμερα (που μπορεί να συνοψιστεί σαν δικτατορία του ΙΧ) όπου εφαρμόστηκε είχε σαν αποτέλεσμα την θεαματική μείωση των τροχαίων. Οι δρόμοι φτιάχτηκαν για να ενώσουν ανθρώπους και πολιτισμούς από το επίπεδο της γειτονιάς μέχρι το επίπεδο της χώρας η της ηπείρου και όχι για να αποτελούν πίστες ταχύτητας για κομπλεξικούς, και τόπους ομαδικών εκτελέσεων. Ανήκουν στους ανθρώπους και όχι στις μηχανές. Πρέπει να ενισχύουν την ασφάλεια κατά την μετακίνηση και όχι να αποτελούν μέσα για την αποκόμιση κερδών.

Δεν θα συμφιλιωθούμε ποτέ μ αυτές τις απουσίες.
Δεν θα συμφιλιωθούμε ποτέ μ αυτό το διαρκές έγκλημα. Ας σταματήσουμε για λίγο για να θυμηθούμε αυτούς που έφυγαν. Καμιά αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχει μνήμη.


YOU ARE WHAT U DO – Κώστας Κουβίδης, μη κερδοσκοπική εταιρεία, εγγεγραμμένη στο μητρώο πολιτιστικών φορέων του ΥΠΠΟΤ (ΑΜ:1146), μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θυμάτων Τροχαίων (FEVR)

-Ευχαριστούμε το Μουσείο Μπενάκη για την ευγενική υποστήριξη των εκδηλώσεων, τον Paul Wenham- Clarke για την παραχώρηση των δικαιωμάτων της έκθεσης και την παρουσία του στην Αθήνα, τους Swinging Strings, τους ομιλητές και τους εθελοντές που εργάστηκαν για να πραγματοποιηθούν αυτές οι εκδηλώσεις που δεν επιχορηγούνται από κανένα φορέα. Ευχαριστούμε επίσης όλους ,δημοσιογράφους και μη, όσους φρόντισαν να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι για αυτές τις δράσεις.

Δείτε το βίντεο για την ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ- ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΘΗΝΑ

http://www.youtube.com/watch?v=u1JawcwrBqQ

Το βίντεο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας (FEVR) για την Ημέρα Μνήμης

http://www.youtube.com/watch?v=rX4VhwS0H8Q

Το ίδιο βίντεο στα ελληνικά που το έφτιαξε η ΕΥΘΥΤΑ για τις εκδηλώσεις στη Ρόδο

http://vimeo.com/16850976

Επισκεφτείτε τον αφιερωμένο στην HMERA MNHMHΣ δικτυακό τόπο www.wdor.org όπου υπάρχει ενημέρωση για τις εκδηλώσεις σε διάφορες χώρες του κόσμου, δηλώσεις εκπροσώπου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, του προέδρου της FEVR κα.

Επισκεφτείτε στο facebook σελίδα: Όταν οι Ζωές Συντρίβονται









H φωτό είναι από το http://trumpetroller.com

Το post συνοδεύεται από το "Blue Moon", σε ζωντανή ηχογράφηση με τη φωνή της μεγάλης Billie Holiday.

Η δημοσιογραφία και η κρίση

Πριν έρθω σε αυτή τη συνάντηση, διάβασα μια ανακοίνωση της Συσπείρωσης Δημοσιογράφων, της συνδικαλιστικής κίνησης που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα αριστερά σχήματα. Λέει λοιπόν:

“Τα δελτία ειδήσεων μετατρέπονται σε δελτία απόψεων, όπου ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι σε απευθείας σύνδεση με τον Υπουργό (κυριολεκτικά, εσχάτως) κουνούν με αυστηρότητα το δάχτυλο απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους των 1.000 ευρώ. Ενώ οι κινητοποιήσεις των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων βρίσκουν μια θέση στον τηλεοπτικό ήλιο μόνο στο βαθμό που εμπεριέχουν εκείνα τα θεαματικά στοιχεία της έντασης – απαραίτητα για την πλαισίωση μιας διατεταγμένης υπηρεσίας που δεν έγκειται σε τίποτα παραπάνω από την άνευ όρων και ορίων συκοφάντηση.”


Πράγματι. Υπάρχει αυτό το κομμάτι της δημοσιογραφίας - και μπορεί κανείς να θεωρήσει κυρίαρχη αυτή την παθογένεια (όπως και πολλές άλλες) στα ελληνικά ΜΜΕ. Και πράγματι, η κρίση θέτει εξαιρετικά έντονα ηθικά διλήμματα στον δημοσιογράφο. Γιατί ο δημοσιογράφος - σχεδόν εξ ορισμού - οφείλει να είναι απέναντι στην εξουσία, να την ελέγχει και να την επικρίνει, με πολύ μεγαλύτερη ευκολία από το να συμφωνεί μαζί της.

Τι γίνεται όμως όταν ο δημοσιογράφος, που θέλει να λέγεται ουσιαστικά προοδευτικός, κινδυνεύει να γίνει μέρος ενός μετώπου της εύκολης καταγγελίας, της άκριτης αντίδρασης, της μεσογειακής προχειρότητας και μεμψιμοιρίας; Τι γίνεται, όταν σε κάθε βήμα καραδοκεί ο κίνδυνος να γίνεις μέρος ενός ετερόκλητου “μετώπου κατά του μνημονίου” - λες και το μνημόνιο δεν είναι σύμπτωμα, αλλά γενεσιουργός αιτία;

Η παγκόσμια κρίση, πέρα από τα ειδικά οικονομικά της χαρακτηριστικά (που καθιστούν είναι η αλήθεια πολύ δύσκολη την αποτύπωση της πραγματικότητας από έναν μη ειδικευμένο δημοσιογράφο), έφερε στην επιφάνεια ένα σύμπλεγμα μύθων και νεοπλασιών που ταλαιπωρούν το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα. Μια ολόκληρη κοινωνία, που ενώ ήξερε πολύ καλά κατά βάθος τι συνέβαινε και το πόσο ευθύνη είχε γι αυτό, επέτρεπε - ιδιωτεύοντας - να καταδυναστεύει τη δημόσια ζωή ένας εσμός απαράδεκτα ανεπαρκών, γραφικών ή και διεφθαρμένων πολλές φορές δημοσίων προσώπων, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και πολλών, ιδίως προβεβλημένων, δημοσιογράφων. Και μάλιστα, με τρόπο τέτοιο, που καθίστατο παράτολμο εγχείρημα το να επιχειρήσει να μπει ο άξιος στην πολιτική ή τη δημοσιογραφία. Και ταυτόχρονα, μια μεγάλη πλειοψηφία βολευόταν με τις πελατειακές σχέσεις, την παραοικονομία (που εκτιμάται υπενθυμίζω στο 40% του ΑΕΠ, δέκα φορές επάνω από τις “επάρατες” πολεμικές δαπάνες) και την πλαστή ευμάρεια του προσωπικού δανεισμού, που επέτρεπε τη νεοπλουτική επιδίωξη, ανεξαρτήτως πραγματικών δυνατοτήτων. Κανείς όμως δεν ήθελε να σηκώσει τα μανίκια, για να διορθωθούν τα πράγματα - “α, αυτό ήταν δουλειά των ελεγκτικών μηχανισμών, έξω από εμάς”. Κι όλα αυτά σε μια χώρα, που έχανε ολοένα και περισσότερο τον παραγωγικό της δυναμισμό και βολευόταν με την κρατικοδίαιτη μισθοδοσία και ανάπτυξη.

Αν λοιπόν η κρίση (όπως κάθε κρίση) είναι πάνω από όλα μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και διόρθωση πορείας, θα πρέπει να δούμε πώς αυτή η πολύτιμη (και για πρώτη φορά στην ιστορία της, τόσο “καθαρή” για 36 συνεχόμενα χρόνια) δημοκρατία, κλώτσησε την ευκαιρία να ενδυναμώσει τα χαρακτηριστικά της και να κάνει τους θεσμούς της “μπετόν αρμέ”. Πώς επέτρεψε - αντιθέτως - στα πάντα να αποχαλινωθούν, να χαλαρώσουν, να ευτελιστούν. Και πώς φτάσαμε (στο απαράδεκτο, κατά την ταπεινή μου άποψη) σημείο να αμφισβητείται το ίδιο το πολίτευμα, ως αδιέξοδο - ύβρις γι αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους ή την αρτιμέλεια τους, για να εγκατασταθεί η δημοκρατία. Αντί να σκύψουμε πάνω σε αυτή την “κουτσή” ή “ανάπηρη” δημοκρατία μας και να δούμε πώς θα τη θεραπεύσουμε, ώστε να περπατήσει ξανά - και γρήγορα μάλιστα - “πετάμε το μπαλάκι στην εξέδρα”. Κι όμως, οι πολίτες κάθε χώρας είναι οι αρχικοί και οι τελικοί υπεύθυνοι για την πορεία της - κι αν δεν πάρουν αυτοί οι ίδιοι την ευθύνη στα χέρια τους, κανένα “συμφέρον”, εσωτερικό ή εξωτερικό, δεν θα έρθει να τους τη δώσει.

Ο ρόλος του δημοσιογράφου, κατά την άποψη μου, δεν είναι μόνον αυτός της καταγραφής της πραγματικότητας (μέσω της πολυφωνίας βέβαια), αλλά είναι και παιδευτικός - όπως άλλωστε και του πολιτικού, του “ταγού”. Οφείλει να σταθεί ιδιαιτέρως κριτικά απέναντι στις πράξεις και στις παραλείψεις της εξουσίας, απαιτώντας πάνω απ' όλα διαφάνεια. Και από την άλλη, σε μια στιγμή κρίσης, οφείλει να σταθεί με ψυχραιμία πάνω από τις φωνές της δημαγωγίας και του λαϊκισμού, από τις οποίες βρίθουν τηλεοπτικά πάνελ, “δήθεν σατιρικές” εκπομπές και σοβαροφανή (και μη) δελτία ειδήσεων. Περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας, να αρνηθεί να χαϊδέψει αυτιά, “να πάρει το μέρος του κοσμάκη”, να καταδικάσει αβασάνιστα. Ο δημοσιογράφος οφείλει να αρνηθεί τις κομματικές ακρότητες, την ένταξη στα παραταξιακά στρατόπεδα και τις κραυγές ενός χρεωκοπημένου συνδικαλισμού.

Και να αναζητήσει, μέσα σε όλα τα παραπάνω, τις αιτίες για τις οποίες φτάσαμε στην κρίση και στο μνημόνιο. Να τις αναδείξει, είτε προέρχονται από τα δεξιά, τα αριστερά ή το κέντρο - γιατί σχεδόν παντού είναι οι ρίζες τους. Να ενισχύσει τη διαδικασία της αυτοκριτικής, που θα οδηγήσει στην αποκόλληση από τριτοκοσμικές νοοτροπίες και συνθηκολογήσεις. Να ξαναφέρει τη συζήτηση για τη σημασία των αξιών, έναντι του μεσογειακού κυνισμού και της παραίτησης. Να καταδικάσει την πολιτική της απουσίας και της απόρριψης, την ιδιωτεία, την αποχή που οδηγεί στην ενίσχυση των άκρων και προλειαίνει το έδαφος για διάφορους σωτήρες και οπαδούς του μπερλουσκονισμού - ή τον πραγματικό φασισμό (κι όχι αυτόν που με μεγάλη ευκολία καταγγέλεται, με κάθε αφορμή). Και τέλος, με τη βοήθεια των νέων μέσων και των social media, να συνδράμει στην ανάδειξη των υγιών δυνάμεων, των ανεξάρτητων φωνών της κοινωνίας και των κινήσεων πολιτών, που μπορούν (όπως απέδειξε και η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) να καταρρίψουν εμπεδωμένες αντιλήψεις περί της λειτουργίας της πολιτικής - και να ξαναφέρουν το χαμόγελο της ελπίδας, για μια πιο ουσιαστική και ακηδεμόνευτη, μη χρωκοπημένη τελικά, δημοκρατική λειτουργία.








Η εισήγηση αυτή διαβάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο της συζήτησης για την οικονομική κρίση και τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ

Η φωτό είναι από το www.earlytelevision.org και το εξώφυλλο από το http://img.maniadb.com

Το post συνοδεύεται από το "Fly To The Moon" (για την πανσέληνο), από τη μεγάλη Sarah Vaughan, την οποία τίμησε εξαιρετικά η Dianne Reeves, στη συναυλία της στο Gazarte.

Ο Τύπος και τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ απέναντι στην οικονομική κρίση

Συζήτηση με θέμα "Ο Τύπος και τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ απέναντι στην οικονομική κρίση"

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010 στις 19:00

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, (Αίθουσα ∆ημήτρης Μητρόπουλος) στο πλαίσιο του προγράμματος Megaron Plus
Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας (η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 17:30)


19.00 Έναρξη ημερίδας:
Τηλέμαχος Χυτήρης, Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού

Χαιρετισμοί: Ρόδη Κράτσα, Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Σταύρος Λαμπρινίδης, Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου


19.30 1η Συνεδρία:

Συντονιστής: Λεωνίδας Αντωνακόπουλος, Επικεφαλής του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ελλάδα

Άννυ Ποδηματά, Ευρωβουλευτής (Ελλάδα)
Dirk De Wilde, δημοσιογράφος "De Tjid" (Βέλγιο)
Ernesto Ekaizer, δημοσιογράφος «El Público», «Antena 3», «CNN plus» (Ισπανία)
Jean Quatremer, δημοσιογράφος «Libération», « Arte » (Γαλλία)
Τάσος Τέλλογλου, δημοσιογράφος « ΣΚΑΪ » (Ελλάδα)

20.30 2η Συνεδρία:

Συντονιστής: Φίλιος Στάγκος, δημοσιογράφος

Μαριέττα Γιαννάκου, Ευρωβουλευτής, Πρώην Υπουργός Παιδείας (Ελλάδα)
Πάνος Καρβούνης, Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα
Vittorio Da Rold, δημοσιογράφος «Il Sole 24 ore» (Ιταλία)
József Péter Martin, δημοσιογράφος «Figyelı», «Világgazdaság» (Ουγγαρία)
Christiane Schloetzer, δημοσιογράφος «Sueddeutsche Zeitung» (Γερμανία)
Προκόπης ∆ούκας, δημοσιογράφος «ΕΡΤ» (Ελλάδα)

21.30-22.00 Ερωτήσεις - Συζήτηση
Ταυτόχρονη διερμηνεία προς τα Ελληνικά, Αγγλικά και Γαλλικά




Υ.Γ. Για την επέτειο του Πολυτεχνείου δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, από αυτά που έλεγα και πέρσυ.








Η φωτό είναι από το www.kosmos936.gr

Το post συνοδεύεται από το "TV Is The Thing This Year", από το OST "Goodnight And Good Luck" και μια από τις σημαντικότερες φωνές της σύγχρονης jazz, αυτή της Dianne Reeves, που εμφανίζεται για δυό βραδιές στην Αθήνα, Πέμπτη και Παρασκευή στο Gazarte.

Η ψυχολογία της κόντρας

Ο διάλογος είναι τέχνη. Είναι και η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Όχι μόνο - και των σχέσεων. Ο διάλογος προϋποθέτει και μια κοινή πλατφόρμα: Τρόπου συνεννόησης, κοινών αξιών, κόκκινων γραμμών.



Είναι φυσιολογικό που σε κάθε κοινωνία, σε ολόκληρο τον πλανήτη, καλύπτεται όλο το φάσμα των απόψεων; Είναι οι απόψεις που ασφυκτιούν και πρέπει να εκφραστούν; Ή είναι η ανάγκη του καθενός - παράλληλη με την ανάγκη της οπαδοποίησης - να βρει τη δική του μικρή niche κοσμοθεωρίας, διαφορετική από του διπλανού του; Μήπως η ίδια η ανάγκη της διαφοροποίησης φτιάχνει μαγαζάκια προσωπικής έκφρασης, που πλασάρονται ως ρεύματα ιδεών;

Και τι συμβαίνει όταν η ανάγκη είναι καθαρά ψυχολογική; Γιατί κάποιοι είναι μονίμως με τους Ινδιάνους, είτε είναι δίκαιο είτε είναι άδικο; Φταίει το γονίδιο του αριστερού; Ή μήπως υπάρχει το γονίδιο της κόντρας; Και πόσο το προσωπικό συμφέρον διαμορφώνει τις θέσεις του καθενός; Και πότε οι μεταρρυθμίσεις είναι "μεταρρυθμίσεις";

Η κρίση σε βάζει πολλές φορές στον πειρασμό να αναθεωρήσεις. Είναι κακό; Όχι φυσικά, η αναθεώρηση είναι η πεμπτουσία της εξέλιξης της σκέψης, ειδικά στην πολιτική. Μήπως όμως ο πειρασμός είναι το δικό σου συμφέρον, η δική σου μείωση του μισθού, η δική σου προσωπική απογοήτευση, ο δικός σου προσωπικός κυνισμός, η δική σου προσωπική κατάθλιψη, ο δικός σου προσωπικός γολγοθάς;

Και ποιόν κοντράρεις; Έχει σημασία. Είσαι με όποιον κατεβαίνει στους δρόμους, είτε είναι κατά του Σαρκοζί, είτε είναι κατά της απελεύθερωσης των επαγγελμάτων;

Αν κάτι έχει σημασία στη συμμετοχή, στην προσπάθεια, στο θετικό είναι οτι σε βγάζει από τη μόνιμη μεσογειακή αμφισβήτηση. Την εύκολη απόρριψη, την αβασάνιστη κριτική, τον κυνισμό της ανωριμότητας. Έστω και για λίγο. Γιατί αλλιώς, πρέπει απλώς να δεχτούμε οτι είμαστε - ο κάθε άνθρωπος - ένας ακλόνητος καμβάς φτιαγμένος από τις ίδιες κλωστές, αλλά διαφορετικό σχέδιο. Που δεν μπορούμε ποτέ να αυτοβελτιωθούμε. Απλώς να αμπελοφιλοσοφούμε...








H φωτό από τις απεργίες κατά Σαρκοζί είναι από το www.boston.com και το εξώφυλλο από το http://ohlalaradio.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το "Ma jolie petite fleur" του Γάλλου Henri Salvador.

Baby Keep Smiling (δις)

Από πλευράς κομμάτων, η Δημοκρατική Αριστερά είναι ο μεγαλύτερος νικητής των εντυπώσεων αυτών των εκλογών. Με δύναμη ελάχιστη πανελλαδικά (πιθανότατα κάτω από το κατώφλι του 3%) κατάφερε οι δύο αντισυμβατικές της προτάσεις για Καμίνη και Μπουτάρη, να αποτελέσουν την (ιστορική) μεγάλη έκπληξη - και να σηματοδοτήσουν μια “αλλαγή πολιτισμού” στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, εκδιώκοντας από την πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου, τη μαυρίλα που κληρονομούσαν Κακλαμάνης και Παπαγεωργόπουλος. Της πιστώνεται επίσης και η επικράτηση Δημαρά στην Πάτρα.


Επιπλέον θριάμβευσε επί των πρώην συντρόφων της στο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας μια πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα παρέμβασης στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, αλλά και έναντι των άλλων αριστερών κομμάτων, που δεν είχαν ούτε το θάρος να υπερβούν τις αγκυλώσεις τους για Καμίνη και Μπουτάρη, αλλά ούτε και τη δύναμη να “αναγκάσουν” τους οπαδούς τους να ψηφίσουν “κατά του μνημονίου”, λευκό ή άκυρο.

Όμως, η μεγάλη επιτυχία των Καμίνη και Μπουτάρη είναι πρωτίστως επιτυχία της κοινωνίας των πολιτών και δευτερευόντως των κομματικών σχηματισμών που τους υποστήριξαν. Όχι οτι το "θαύμα" θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την υποστήριξη των δεύτερων. Αυτό που διαφαίνεται όμως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη είναι οτι λειτούργησε η μαζική συστράτευση πολιτών, κινήσεων και προσωπικοτήτων ώστε να φύγει ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Και ταυτοχρόνως, μια αντίδραση των σοβαρών κεντροδεξιών αστών, που αρνήθηκαν να πάνε να ψηφίσουν τη λαϊκοδεξιά φασίζουσα “ψινακιάδα” (ενδιαφέρουσα και προς έλεγχο η πληροφορία οτι στα όρια της πρώην Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, ο Ψωμιάδης υπολείπετο της πλειοψηφίας).

Τα αποτελέσματα γίνονται έτσι ακόμα πιο αισιόδοξα. Όχι μόνο γιατί δεν χρειάστηκε μια Φώφη ή ένας Χρυσοχοίδης για να κερδίσει το Δήμο Αθηναίων, αλλά γιατί η συμμαχία του χαμηλού επιπέδου αποκρούστηκε “πολιτισμικά”. Σε αντίθετη περίπτωση, το τοπίο θα ήταν ζοφερό: Η εμπεδωμένη σε μεγάλη μερίδα των νέων ανθρώπων αντίληψη, οτι με την αποχή μπορείς να επιφέρεις κλονισμό στο σύστημα τέτοιον, που να αλλάξεις τα πράγματα προς το καλύτερο, προκαλεί θλίψη.


(Τις τελευταίες δύο μέρες δύο νέα παιδιά προσπαθούσαν να με πείσουν οτι η “απολίτικη” επιλογή θα οδηγήσει σε “άμεση δημοκρατία” ή σε ενεργοποίηση μιας τάχα πρόβλεψης του συντάγματος, οτι εκλογή με κάτω από ένα ποσοστό είναι άκυρη. Επειδή τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει, προσπάθησα να τους πείσω για το ανεύθυνο της πιθανότητας να προκληθεί κρίση της (έστω κουτσής ή ανάπηρης) δημοκρατίας μας, τέτοια που δεν μπορούμε να διανοηθούμε τις συνέπειες. Και επέμενα οτι μόνο με την ενεργό βελτίωση του πολιτικού δυναμικού και την ενεργοποίηση του εκλογικού σώματος, αλά “yes we can”, μπορεί κάτι να βελτιωθεί - ποτέ με την αποχή.)

Τα αποτελέσματα στις άλλες δύο μεγάλες πόλεις (Πάτρα και Πειραιά) έδειξαν επίσης οτι το απρόβλεπτο μιας αντάρτικης υποψηφιότητας ή μιας βεβαιότητας περί τη νίκη, μπορεί να φέρει την ήττα στον κομματικό υποψήφιο. Ειδικά ο Μίχας, που ήταν ο μόνος βέβαιος από τις δημοσκοπήσεις, οτι θα πάρει εύκολα τον Πειραιά για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να αισθάνθηκε οδυνηρή την εκδίκηση Φασούλα, αλλά και τις βαθιά συντηρητικές συμμαχίες που λειτούργησαν υπέρ Μιχαλολιάκου.

Φυσικά, το αποτέλεσμα ουδόλως πρέπει να ευχαριστεί τον Αντώνη Σαμαρά. Πόνταρε σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και 6 περιφέρειες - και βρέθηκε να χάνει και την Πελοπόννησο, περιφέρεια καταγωγής όλης της ηγεσίας της ΝΔ (Σαμαράς, Δήμας, Αβραμόπουλος, Λυκουρέντζος!), με τον υποψήφιο να είναι “προσωπικό στοίχημα” του αρχηγού της ΝΔ, όπως και ο Κικίλιας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου από την άλλη, μπορεί να είναι συγκρατημένα αισιόδοξος, γιατί “ρεφάρησε” το αποτέλεσμα του α’ γύρου, κερδίζοντας 8 περιφέρειες (μεταξύ αυτών και την Αττική) και τους δύο σημαντικότερους δήμους (έστω και έμμεσα) - επιβεβαιώνοντας όμως έτσι το προσωπικό του στοίχημα της νεωτερικότητας. Ουδείς μπορεί, εντός ή εκτός Ελλάδας, δεδομένου του μνημονίου και των μέτρων, να αποτιμήσει οτι η κυβέρνηση του δέχθηκε ανεπανόρθωτο πλήγμα ή οτι στερείται νομιμοποίησης - ενόψει και των σοβαρών διαπραγματεύσεων, που αρχίζουν από αύριο.






To smile είναι από το www.simplychi.wordpress.com και το εξώφυλλο από το http://3.bp.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το "Baby Κeep Smiling" του Κουβανού Compay Segundo με τον Lou Bega.

O απολογισμός ενός reunion

Πάντα είναι ευχάριστο - για μένα τουλάχιστον - να βλέπεις τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσες μαζί. Ακόμα κι αν έχουν συμπληρωθεί 30 συναπτά έτη (!) από την αποφοίτηση...


Είναι όμως και “επικίνδυνο”, είναι λιγάκι στην κόψη του ξυραφιού. Όχι μόνο γιατί “παίζουν” όλα τα εγωιστικά ένστικτα και οι ανασφάλειες (“α, κοίτα πώς έχει γίνει αυτός, κι εγώ έτσι είμαι, όχι είμαι καλύτερα, δεν έχω παραιτηθεί”), αλλά και γιατί - θέλεις δεν θέλεις - κάνεις έναν απολογισμό του πού είσαι έχεις φτάσει και πού πας. Ένα σχολείο ίδιο και απαράλλαχτο (κάποιων τα παιδιά ήδη το τελειώνουν), άλλοι ζουν σε μακρινά κι εξωτικά μέρη, έχουν ολοκληρώσει ίσως κύκλους που εσύ δεν έχεις καν αρχίσει (για καλό;) - κάποιοι δεν υπάρχουν πια, για διάφορους λόγους. Τα reunion είναι μια ζωή στο fast forward που περνάει μπροστά στα μάτια σου.

Έχω ένα προνόμιο, σε σχέση με τους συμμαθητές μου: Όλοι θυμούνται το όνομα μου και (όσοι ζουν εδώ) ξέρουν τι κάνω επαγγελματικά - είναι η έκθεση της δουλειάς μου που το εξασφαλίζει αυτό. Και πρέπει να πω οτι χθες, δέχθηκα από τους περισσότερους ένα κύμα πολύ θερμής εκτίμησης και αγάπης γι αυτά που κάνω, είτε στην τηλεόραση, είτε στο ραδιόφωνο (χωρίς να λείψει και η κριτική) - και τους ευχαριστώ.

Επίσης πρέπει να πω οτι, σε αντίθεση με το reunion της εικοσαετίας, βρήκα τη συντριπτική πλειοψηφία σε εξαιρετικά καλοδιατηρημένη και νεανική κατάσταση, με πολύ κέφι και διάθεση για χορό. Παρά τον συνήθη dj, του δώσαμε και κατάλαβε στον ιδρώτα - μέχρι που κατέβηκαν και οι απόφοιτοι του 2000, που είχαν από πάνω παρόμοιο πάρτυ, αλλά “το δικό μας ήταν πιο ζωντανό”. Πρωταθλητές του χορευτικού στυλ ο ανεπανάληπτος Τσίκας (που ήρθε από τη Βρετανία) και ο Κωνιός. Για τις κυρίες δεν θα πω, γιατί θα στενοχωρήσω ίσως κάποιες, αλλά οι διοργανώτριες Μαντώ και Γιολάντα ήταν, όπως πάντα, οι ψυχές του πάρτυ, νομίζω.

Σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής σου ή της επικαιρότητας, το reunion σταματάει το χρόνο. Από πού να ξεκινήσεις και τι να πεις; Για τα επαγγελματικά του καθενός (αναπόφευκτα), τα οικογενειακά, τα πολιτικά; Το “συναισθηματικό μάθημα” που παίρνεις είναι οτι αυτός ο μικρός κύκλος των συμμαθητών, που κρατάς ως προσωπικές σχέσεις, πρέπει να διευρυνθεί. Ακριβώς γιατί το συναισθηματικό στοιχείο, όταν μπορεί να αποφύγει την άμβλυνση (ή ακόμα χειρότερα την πλήρη αλλοίωση) της αντικειμενικής όρασης, είναι αυτό που τελικά προάγει τη ζωή και τις συνθήκες της. Κι όπως συμπέραινε (εξ αρχής και τελικά) ο Γιάλομ στον “Σοπενάουερ”, οι σχέσεις είναι τελικά ο τρόπος για να απαντήσεις σε κάθε υπαρξιακή ανησυχία...








H φωτό του 16άρη (;) Προκόπη με τον κύριο Ροβολή στην τάξη είναι αγνώστου φωτογράφου, αλλά την ανέσυρε και μου την έστειλε ο Μανώλης Παπαμανώλης - ενώτο εξώφυλλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Memories" του Αυστριακού Waldeck.

Να καθαρίσουμε την Κόπρο του Αυγεία*

Η βροχή είναι λυτρωτική, εκτονώνει επιτέλους αυτό το “μπούκωμα” του καιρού τόσες μέρες, με τους νοτιάδες. Η πόλη έχει πάντα την ευκαιρία να καθαρίσει λίγο - ειδικά στο κέντρο, που θυμίζει δημόσιο ουρητήριο. Θα το καταφέρει και μεταφορικά;


Όποιος μεταφράζει αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις εκλογές, με όρους (παλαιοκομματικής) πολιτικής ανάλυσης, κάνει κατά τη γνώμη μου λάθος. Δεν πρόκειται απλώς για μια μάχη μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών δυνάμεων, μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή μια μάχη μεταξύ “δυνάμεων του μνημονίου και του αντι-μνημονίου” (τι πολιτικά αφελής όρος).

Στην πραγματικότητα το παλιό και το φαύλο σπαρταράει - και με λύσσα αντιδρά στην πιθανότητα περιθωριοποίησης του. Είναι δυνατόν; Θα χάσουμε τη δυνατότητα να ελέγχουμε, να κάνουμε “δουλίτσες”, να κάνουμε ρουσφέτια; Είναι δυνατόν να μπει έλεγχος στα άδυτα ενός πολυδαίδαλου δήμου (με 11 χιλιάδες εργαζομένους και τεράστια έσοδα), μετά από μια χαμένη τετραετία και 24 χρόνια της ίδιας παράταξης στην εξουσία;

Στους βετεράνους δημοτικούς συμβούλους της αδιαφάνειας που επανεξελέγησαν, περιλαμβάνονται και άνθρωποι που είναι εκεί από την εποχή Έβερτ! Σε αυτούς προσθέστε - ως πρώτο σε ψήφους - τον Ψινάκη κι έχετε μια πρώτη εικόνα. Το πρόσωπο όμως του Νικήτα Κακλαμάνη τη βραδιά του α’ γύρου, τα έλεγε όλα. Αυτός “που άνοιγε σαμπάνιες” όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Καμίνη, τώρα εμφανίζεται “ζεματισμένος” από μια λαϊκή ετυμηγορία, που του δίνει μεν το προβάδισμα, αλλά τουλάχιστον κατά 10 μονάδες πιο κάτω απ’ ότι περίμενε - και σιγουρα όχι “τον περίπατο από τον α’ γύρο”, που κάποιοι δικοί του ήλπιζαν.

Τον παρακολούθησα όλη την εβδομάδα, στις περισσότερες τηλεοπτικές του εμφανίσεις, να δίνει ρεσιτάλ υποκρισίας, λαϊκισμού και παλαιοκομματικής στρέβλωσης. Η θεατρική παράσταση όμως ήταν κακή, το χαμόγελο βεβιασμένο, τα αστεία πιο κρύα κι από του Ψωμιάδη. Η προσπάθεια να σπιλώσει τον αντίπαλο του, να “γλείψει” τους δημοσιογράφους και να παραπλανήσει το κοινό, διάφανη. Αν είχε απέναντι του έναν έμπειρο τηλεοπτικά και εξίσου σοβαρό με τον Καμίνη πολιτικό, δεν θα ήξερε πού να κρυφτεί...

Ο απερχόμενος δήμαρχος δεν έχει στην ουσία να πει τίποτα για την αποτυχία του. Δεν περίμενε καν οτι θα έπρεπε να απολογηθεί. Κλασικός εκπρόσωπος της σχολής “πολιτική ίσον δημόσιες σχέσεις, υπόγειες συμμαχίες και τηλεοπτικές εμφανίσεις”, νόμιζε οτι θα είχε τη δεδομένη υπεροχή. Δεν είχε υπολογίσει καν το κόστος των ψεμμάτων και της αλαζονείας του - γνωστή άλλωστε, εδώ και χρόνια, από τις σχέσεις του με τους κατοίκους και τις Κινήσεις Πολιτών. Άσε το ήθος και η αναλγησία. Καταφεύγει δε στην αστεία επίκληση “της ψήφου κόντρα στο μνημόνιο”, αυτός που κατά κύριο λόγο (ως μέλος της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και ως διαχειριστής ενός χρεωμένου δήμου), ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας...

Όταν η πολιτική είναι αδίστακτη, στις περιπτώσεις που στριμώχνεται, δεν διστάζει να συμμαχήσει με το διάβολο (αντίθετα με τον Καμίνη, που τράβηξε χθες το πρωί στη ΝΕΤ σαφή διαχωριστική γραμμή, λέγοντας “δεν συνομιλώ με τη βία”). Πόσο μάλλον, όταν ήδη βρίσκεσαι στην ακροδεξιά όχθη. Ο Κακλαμάνης προσβλέπει με άνεση στις ψήφους του Μιχαλολιάκου - και θα συνεργαστεί αγαστά μαζί τους στο δημοτικό συμβούλιο (αυτός που βεβαίως δεν έκανε τίποτα για τα προβλήματα του Ιστορικού Κέντρου και του Άγιου Παντελεήμονα). Όσοι όμως νομίζουν οτι η Αθήνα μπορεί να προχωρήσει μπροστά με την απολιτίκ/ακροδεξιά αντίληψη “κάτω οι πολιτικοί - ψηφίζουμε άκρα για να σας σοκάρουμε”, πλανάται πλάνην οικτράν. Ποτέ τα προβλήματα δεν λύθηκαν με φασιστικές κραυγές - μόνο με προοδευτικές λύσεις. Το φωνάζουμε χρόνια - η απουσία πολιτικής, που χαρακτήρισε όλα τα τελευταία χρόνια κυβέρνηση και δήμο, οδηγεί στην επικίνδυνη εκόλλαψη του “αυγού του φιδιού”.

Ο πόλεμος λάσπης (από όλο το φάσμα της πολιτικής του υποκόσμου) και η ακροδεξιά ατζέντα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι νικητές. Ούτε καν η αντίληψη που δικαιολογεί οτι “όταν ζεις μέσα στους λαθρομετανάστες, να παίρνεις τέτοιες ακραίες θέσεις”. Έτσι ζω κι εγώ - πιο κέντρο δεν γίνεται - μέσα στα προβλήματα και την υποβάθμιση. Μπορείς να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα όλων (άλλωστε “δικαιώματα για τους μισούς” δεν υπάρχει), χωρίς να υιοθετείς ή να πλησιάζεις καν τη ρητορική της μαύρης αντίδρασης.

Σε αυτές τις εκλογές άρα πολλοί απέφυγαν να ψηφίσουν, άγνωστο ποιάς ακριβώς πολιτικής προέλευσης. Η Αθήνα έχει απίστευτα πολλούς ετεροδημότες, συνήθως συντηρητικού προσανατολισμού, που ζουν στα προάστεια. Δεν ήρθαν γιατί αδιαφόρησαν, γιατί έδωσε γραμμή η ΝΔ κατά Κακλαμάνη (επειδή θα πάει με τη Ντόρα), γιατί ενοχλήθηκαν από τον Ψινάκη, γιατί δεν εμπιστεύονται συνολικά πια το πολιτικό σύστημα; Ή μήπως ακριβώς καταδικάζουν το πρόσωπο και τη θητεία, ανεξαρτήτως ψευτοδιλημμάτων της κεντρικής πολιτικής σκηνής; Δύσκολα θα μάθουμε επακριβώς. Σε κάθε περίπτωση, η αποχή είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο.

Εντυπωσιακά πολλοί ψήφισαν Αμυρά - και είναι απολύτως κατανοητό. Ήταν εξαιρετικά πειστικός, με “καθαρό πρόσωπο” και φρέσκιες ιδέες. Και είναι ίσως κατανοητό που δεν παίρνει θέση στο β’ γύρο. Αν και θα περίμενα να σταθεί απέναντι στον απερχόμενο δήμαρχο, αυτόν να μη δεχθεί να τον συναντήσει κι ας μη στηρίξει κανέναν (μια παρόμοια στάση θα περίμενα και από την αριστερά - να πει οτι ειδικώς για τις περιπτώσεις Μπουτάρη και Καμίνη υπερβαίνουμε το κομματικό συμφέρον, δηλώνουμε στήριξη και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να το προσμετρήσει ως κομματικό όφελος). Όπως είναι βέβαια και εξαιρετικά απωθητική η προσπάθεια Κακλαμάνη να προσεταιριστεί ψήφους, που ακριβώς γυρνούν την πλάτη σε αυτό που αντιπροσωπεύει. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας ψηφοφόρος του Αμυρά, ειδικά με τον Κακλαμάνη; Και τι σχέση μπορεί να έχει τελικά με αυτόν οποιοσδήποτε προοδευτικός ψηφοφόρος;

Προσπερνάω τα ρεπορτάζ περί μετώπου ΝΔ-αριστεράς. Δεν πιστεύω οτι μπορεί να μην αδράξουμε τελικά την ευκαιρία. Σε αυτή τη χώρα, ένα διαρκώς διογκούμενο κύμα πολιτών επιζητεί την πλήρη αλλαγή σελίδας, στο πολιτικό σύστημα. Και αυτό κωφεύει, γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει την εξουσία και τα προνόμια. Τώρα λοιπόν, που υπάρχει η ευκαιρία στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, με σοβαρούς ανθρώπους που προέρχονται από την κοινωνία και όχι τον κομματικό σωλήνα, που τους στηρίζουν Ευρωπαίοι δήμαρχοι, κινήσεις πολιτών, πολιτικά στελέχη διαφόρων αποχρώσεων και προσωπικότητες, εμείς τους “κοιτάμε στα δόντια”. Κι είμαστε έτοιμοι, άλλη μια φορά, εντελώς αυτοκαταστροφικά, να βουλιάξουμε, αντί να πούμε οριστικά αντίο σε αυτούς που βεβαιωμένα καταχράστηκαν την εντολή μας. Είναι δυνατόν;


*Κόπρος του Αυγεία



Υ.Γ. Ο αρχικός τίτλος που είχα εμπνευστεί ήταν "Να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους", από το μυθιστόρημα του σουρεαλιστή Boris Vian. Με πρόλαβε όμως ο Χασοδίκης...









Όλα τα post για μια άθλια θητεία, εδώ.

Η αφίσα είναι από την Παραπολιτική.

Το post συνοδεύεται από το εύγλωττο "Comment Te Dire Adieu" των Σοηδών (;) String Swing.

Αποχαιρετώντας ένα δελτίο...

Απόψε κάνω το τελευταίο μου δελτίο στην ΕΤ-1. Η διοίκηση της ΕΡΤ αποφάσισε, εδώ και λίγους μήνες, παρά τις αντιδράσεις, να καταργήσει το δελτίο των 23.00 - για πολλά χρόνια το “άλλο κεντρικό δελτίο” - και να το "αντικαταστήσει" με μικρά τρίλεπτα δελτία σε όλο το πρόγραμμα του καναλιού.


Είμαι λοιπόν συγκινημένος, γιατί αφήνω πίσω μου ένα μεγάλο κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής. Από τα 13 χρόνια που υπάρχει, τα 8 το έχω παρουσιάσει κατά κύριο λόγο (τις καθημερινές) εγώ. Το έχω αγαπήσει, το έχω φροντίσει, με έχει καταπιέσει - όλα όσα κάνουν δηλαδή μια σχέση ζωντανή και αληθινή. Η μελαγχολική διάθεση είναι ανάμικτη και με μια ανακούφιση: Είναι καιρός να σταματήσω να ξενυχτάω κάθε βράδυ, να κοιμάμαι τόσο αργά (πώς να κοιμηθείς πριν τις 3 όταν γυρνάς σπίτι σου στη μία, σε πλήρη εγρήγορση;), να δουλεύω τόσο αργά. Όσο και αν κανείς νομίζει οτι είναι βολικό να έχεις “τη μέρα ελεύθερη”, δεν είναι. Αντιθέτως, όποιος έχει δουλέψει βράδυ, ξέρει οτι αντιτίθεται στους φυσικούς ρυθμούς του οργανισμού. Τελικά δουλεύεις (με διάφορες υποχρεώσεις) και όλη τη μέρα - και έχεις και “τη δουλειά μπροστά”...

Το δελτίο των 11 είχε πάντα “φανατικούς ακόλουθους”. Και μάλιστα ένα κοινό, σύμφωνα με τις έρευνες, ιδιαίτερα απαιτητικό, υψηλής μόρφωσης, που αποζητά γρήγορη, μεστή και επί της ουσίας παρουσίαση της επικαιρότητας, με πολλές διεθνείς ειδήσεις - και χωρίς παράθυρα, “φιοριτούρες” και κουραστικές συζητήσεις. Βόλευε εξαιρετικά ένα πλήθος επαγγελματιών και οικογενειαρχών με φορτωμένο πρόγραμμα, που ήθελαν, μετά από μια κουραστική ημέρα να ενημερωθούν συνοπτικά για τα γεγονότα - και μετά να κοιμηθούν. Πολλοί μου έλεγαν, χαριτολογώντας, “σε βλέπουμε και μετά πάμε για ύπνο - είσαι το υπνωτικό μας”.

Βεβαίως, όπως και όλα τα δελτία της ΕΡΤ, έπασχε και αυτό από τις διάφορες αγκυλώσεις και αδυναμίες, που χαρακτηρίζουν παγίως (ή αυξημένες κατά καιρούς) τα προϊόντα της δημόσιας τηλεόρασης. Με τον “πατριωτισμό” πολλών συναδέλφων αρχισυντακτών, συντακτών και παραγωγών όμως (ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω εδώ στον “ηρωικό” Κώστα Χαλβατζάκη που επί χρόνια το διαμόρφωνε ευσυνείδητα ως επικεφαλής, κόντρα στις ελλείψεις και τις δυσκολίες), νομίζω οτι είχαμε καταφέρει να είναι ένα αξιοπρεπές ενημερωτικό προϊόν - που πολλές φορές δεν είχε να ζηλέψει τίποτα στην τεχνοτροπία, στο ύφος και στην ουσία από τα δελτία μεγάλων ευρωπαϊκών δικτύων.

Άλλες φορές βέβαια δεν είμαστε καθόλου περήφανοι για το αποτέλεσμα. Ένα δελτίο δεν είναι αυτόνομη ή προσωπική “εκπομπή”, το περιεχόμενο καθορίζεται από τον συλλογικό προγραμματισμό και τις αδυναμίες του σταθμού. Για παράδειγμα, ένα έτοιμο ρεπορτάζ σε βίντεο, δύσκολα μπορείς να το αλλάξεις - ειδικά όταν δεν υπάρχει προσωπικό. Πόσο μάλλον που η ΕΡΤ ποτέ δεν φρόντισε να το τονώσει, στελεχώνοντας τη βραδυνή βάρδια επαρκώς - και είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον ρεπόρτερ που είναι στο πόδι από το πρωί, να κάτσει εθελοντικά μετά τις 10 το βράδυ, για να σε βοηθήσει. Το οτι δεν ήταν βέβαια στο επίκεντρο της προσοχής, το βοήθησε πολλές φορές να αποκτήσει τη δική του προσωπικότητα, να "αναπνεύσει" και να αποκτήσει μια ξεχωριστή σχέση με το κοινό της ΕΡΤ.

Ήμουν από αυτούς που πάντα πίστευα οτι αυτό το παραπονεμένο και “παραπεταμένο” κεντρικό δελτίο (στην ουσία ένα δελτίο των 21.00 χωρίς “περιττά λίπη” και με περισσότερα διεθνή), άξιζε όλης της βοήθειας και της προσοχής. Πάντοτε “τσακωνόμουν” για το περιεχόμενο, την ιεράρχηση, την πολιτική του ισορροπία - άλλες φορές με αποτέλεσμα, άλλες χωρίς. Αυτή άλλωστε είναι η φυσική διεργασία, η “ζύμωση”, σε ένα τόσο ζωντανό κομμάτι της τηλεοπτικής καθημερινότητας. Και η παραμικρή λεπτομέρεια, από ένα τίτλο στο κάτω μέρος της οθόνης ως ένα σχόλιο και “σήκωμα του φρυδιού”, έχει σημασία. Κι όλα αυτά είναι μια διαρκής ένταση επί μερικές ώρες - και φυσικά τα λάθη και οι παραλείψεις είναι εύκολο να συμβούν, όλα είναι στον αέρα.

Έχω φωνάξει πολύ σε συναδέλφους - ποτέ κακοπροαίρετα κι ελπίζω να με συγχωρήσουν και να κατανοούν οτι ποτέ δεν ήθελα παρά τη βελτίωση της συλλογικής μας δουλειάς ("Παρθένος είσαι;", με ρώτησε κάποτε μια παραγωγός). Είμαι τυχερός σε αυτή τη ζωή που έκανα πάντα μια δουλειά που λάτρευα - κι ήθελα πάντα να είμαστε περήφανοι για αυτό που φτιάχνουμε συλλογικά, κόντρα στον εφησυχασμό και τις κακές συνήθειες της ρουτίνας και της αδιαφορίας, που πιο εύκολα απαντώνται στο δημόσιο τομέα.

Δεν έχω παράπονο όμως, ούτε από την εκτίμηση των συναδέλφων, ούτε από την αποδοχή του κοινού, ούτε από το παραχθέν (επί τόσα χρόνια) αποτέλεσμα. Ακριβώς τα χαρακτηριστικά της δημόσιας τηλεόρασης μου επέτρεψαν να κάνω κάτι για το οποίο δεν ντρέπομαι - να παρουσιάζω ειδήσεις σημαντικές για όλον τον πλανήτη (κι όχι επαρχιώτικη “εσωστρέφεια”), να μη μιλάω για ασημαντότητες και να μην υπερβάλω παρά στην προβολή (τουλάχιστον) εκλεγμένων από τον ελληνικό λαό - και ιδιαίτερα πολυφωνικά, ειδικά σε σχέση με τα ιδιωτικά κανάλια.

Και παρά τον πολύ δύσκολο ανταγωνισμό από τα ψυχαγωγικά προγράμματα των άλλων καναλιών, νομίζω οτι και η ανταπόκριση του κοινού ήταν πάντα στην πλευρά της επιβράβευσης - πολλές φορές και πάνω από το κεντρικό δελτίο της ΝΕΤ, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, μετά και την "κρίση των αμοιβών". Ήταν πάντοτε ένα από τα κορυφαία προγράμματα της ΕΤ-1 σε τηλεθέαση - και κατά μέσο όρο πάνω από 200 χιλιάδες τηλεθεατές το τιμούσαν κάθε βράδυ. Πιστεύω οτι θα λείψει σε πολλούς...

Αν δεν στάθηκα στο ύψος του, ζητώ συγνώμη. Η δουλειά μου είναι δημόσια και στην κρίση όλων. Κι ευχαριστώ όλους όσοι εξέφρασαν κατά καιρούς ένα κοπλιμέντο ή είπαν ένα μπράβο. Απόψε παίρνω μαζί μου, ελπίζοντας χωρίς να φανώ μελό, αυτή τη “βραδυνή” σχέση...



Υ.Γ. Δεν θέλω να σας απασχολώ με τα επαγγελματικά μου, αλλά επειδή διάβασα κάπου ένα κακόβουλο σχόλιο περί "διπλών αμοιβών", ενημερώνω οτι στον Kosmos 93,6 προσφέρω τις υπηρεσίες μου αφιλοκερδώς, επειδή αγαπάω πολύ το ραδιόφωνο και θέλω να έχω και ραδιοφωνική παρουσία. Δεν παίρνω τη δουλειά κανενός (υπάρχει έλλειψη παραγωγών μετά την απομάκρυνση των συμβασιούχων) και δεν θα μπορούσα άλλωστε να έχω ένα "δεύτερο μισθό", γιατί πολύ απλά απαγορεύεται από τον κανονισμό της ΕΡΤ.


For the record: To τελευταίο μου δελτίο των 11.









H φωτό είναι από την - επί χρόνια - συμπαρουσιάστρια μου στα αθλητικά, Βιβή Δρακά και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Goodbye Yellow Brick Road" του Βρετανού Elton John.

Καμίνη για 1100 λόγους

του Σπύρου Καβουνίδη*


Υπάρχουν εκατό λόγοι για να ψηφίσει κάποιος Καμίνη. Βεβαίως είναι ένας αξιοπρεπής, πολιτισμένος κύριος. Βεβαίως περιβάλλεται από μία δημιουργική ομάδα συνεργατών. Βεβαίως έχει καλό πρόγραμμα για την πόλη. Βεβαίως έχει δείξει και την ικανότητά του και την ευαισθησία του ως Συνήγορος του Πολίτη. Βεβαίως δεν είναι “φθαρμένος” πολιτικός.

Μα δεν είναι το κύριο. Το κύριο είναι ότι υπάρχουν χίλιοι λόγοι να καταψηφιστεί ο Ν. Κακλαμάνης. Χίλιοι λόγοι που ένας που δεν πήγε να ψηφίσει την περασμένη Κυριακή αποδοκιμάζοντας το “πολιτικό σύστημα” ή αρνούμενος τα διλήμματα πρέπει να πάει τώρα. Ένας/μία που ψήφισε Προτάλιου ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έδωσε το στίγμα του, πρέπει να πάει στις 14/11 να ψηφίσει. Κάποιοι του ΚΚΕ που δεν έχουν προσχωρήσει ολοκληρωτικά στην εικονική πραγματικότητα της μελλοντικής σοβιετικής Αθήνας και νοιάζονται για την πόλη. Κάποιοι που ψήφισαν Αμυρά γυρίζοντας την πλάτη τους στους υποστηριζόμενους από κόμματα. Κάποιοι απογοητευμένοι του ΠΑΣΟΚ που εξέφρασαν τη δυσφορία τους. Κάποιοι δεξιοί που δήλωσαν τον πολιτικό προσανατολισμό τους την πρώτη Κυριακή. Τώρα όλοι/όλες έχομε χίλιους λόγους να καταψηφίσομε τον Ν. Κακλαμάνη.


1. Γιατί ο απερχόμενος δήμαρχος απέτυχε.
2. Γιατί η Αθήνα είναι σε χειρότερη κατάσταση απ’ όταν την παρέλαβε.
3. Γιατί η Αθήνα είναι ακόμη πιο βρώμικη.
4. Γιατί θέλουμε περισσότερο, όχι λιγότερο, πράσινο.
5. Γιατί έκοψε τις νεραντζιές στην Κανάρη για να αυξηθούν τα τραπεζάκια του καφέ-μπαρ που πίνει τον καφέ του.
6. Γιατί η κα Έφη πέρσι και ο κος Κώστας προχθές έσπασαν το πόδι τους στις λακκούβες των πεζοδρομίων.
7. Γιατί δεν έκανε τίποτα για την διασταύρωση του θανάτου Σεπολίων, Κωνσταντινουπόλεως και ΗΣΑΠ και δεν έκανε τίποτα για να γίνει πεζογέφυρα εκεί που σκοτώνονται άνθρωποι στην ισόπεδο διάβαση πεζών με το τρένο.
8. Γιατί το κτίριο της Columbia ερημώνει και όλη η περιοχή Προμπονά βοά από την έλλειψη πρωτοβουλίας του.
9. Γιατί η διπλή ανάπλαση δεν προχώρησε.
10. Γιατί τα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα αυξήθηκαν.
11. Γιατί χάθηκαν τα πεζοδρόμια και όσα μένουν είναι θεοβρώμικα.
12. Γιατί απέτυχε στην αποκομιδή των σκουπιδιών.
13. Γιατί καταχρέωσε το Δήμο της Αθήνας.
14. Για όλους τους λόγους που από “πολιτική ορθότητα” δεν αναφέρονται.
15. Γιατί δεν θέλουμε τον κ. Ψινάκη αντιδήμαρχο... πολιτισμού.
16. Γιατί τα καλόπαιδα της δημοτικής αστυνομίας του λιάζονται όταν μπρος στα μάτια τους διαπράττονται παρανομίες.
17. Γιατί η δημοτική αστυνομία του μοιράζει (ορθώς) κλήσεις στα παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα σε θέσεις κατοίκων μα αδιαφορεί για τα αυτοκίνητα στους πεζόδρομους.
18. Γιατί οι διάδρομοι για τους τυφλούς έχουν μπλοκαριστεί και αδιαφορεί.
19. Γιατί δεν φτιάχνει ποδηλατόδρομους.
20. Για να τελειώνει αυτό το κωμικοτραγικό κρυφτούλι με τους παράνομους πωλητές.
21. Γιατί δυσκολεύεσαι να περπατήσεις στα πεζοδρόμια του Παγκρατίου.
22. Γιατί η πλατεία Μοναστηρακίου συχνά βρωμάει.
23. Γιατί στα Πατήσια και στον Αγ. Παντελεήμονα φοβάσαι να περπατήσεις και λάμπει δια της απουσίας του.
24. Γιατί προσπάθησε να φαλκιδεύσει το Διάταγμα που έσωσε την Πλάκα, πράγμα που δεν προχώρησε μόνον χάρις στην εγρήγορση των κατοίκων.
25. Γιατί ήταν απόλυτα πειστικός στο ότι πρέπει να φύγει, για όσους είδαν τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση.
26. Γιατί έχει την στήριξη του ΛΑΟΣ και πιθανότατα θα έχει και τη στήριξη των χρυσαυγιτών.
...
...
...
...
...
998. Γιατί χάσαμε την Αθήνα μας και σφυρίζει αδιάφορα.
999. Για λόγους αισθητικής της Αθήνας και της εκπροσώπησής της.
1000. Για να μην χαθεί η ελπίδα για την πόλη μας.


* Ο Σπύρος Καβουνίδης γεννήθηκε, κατοικεί και εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός στο κέντρο της Αθήνας









Όλα τα post για μια άθλια θητεία, εδώ.

Οι εκλογές της απόρριψης

Είναι αδιαμφισβήτητο οτι αυτός ο πρώτος γύρος των εκλογών ήταν “οι εκλογές της απόρριψης”.

Για το ΠΑΣΟΚ ήταν μια καθαρή ήττα, που θα μπορούσε όμως να ήταν χειρότερη, δεδομένου του μνημονίου, των σκληρών μέτρων και της πολεμικής που αναπτύχθηκε στο δημόσιο διάλογο. Ενδεχομένως η υψηλή αποχή εκφράζει ένα ενδιάμεσο στάδιο απόρριψης, λίγο ακόμα παραπάνω χρόνο - μια προειδοποίηση οτι την επόμενη φορά θα ψηφιστεί με φανατισμό ο αντίπαλος, “για τιμωρία”.


Κάπως λοιπόν, “έσωσε την παρτίδα” το ΠΑΣΟΚ. Οι ψηφοφόροι του “συμμαζεύτηκαν”, ο Δημαράς (όπως κι ο άλλος “αντάρτης”, ο Καλούδης στο Ιόνιο) δεν πέρασε στο β’ γύρο, ο Σγουρός προηγείται, αν και με πολύ χαμηλό ποσοστό. Η συντριβή αποφεύχθηκε, όπως και για τη Νέα Δημοκρατία, που δεν έζησε την απόρριψη Κικίλια από τον α’ γύρο. Το ίδιο και οι πρόωρες εκλογές.

Όμως, οι Νεοδημοκράτες δεν δικαιούνται να πανηγυρίζουν. Με - πανελλαδικά - ελάχιστες παραπάνω ψήφους από τις εσωκομματικές τους εκλογές (+ δεύτεροι στην Πελοπόννησο και εκτός β' γύρου στην Κρήτη από τη Ντόρα) , δεν μπορούν να θριαμβολογούν, γιατί το μήνυμα αγγίζει και αυτούς, όσες περιφέρειες κι αν πάρουν. Καμμία καθαρή νίκη από τον α’ γύρο δεν επετεύχθη, ούτε καν του μέχρι πρότινος “άνετου” Ψωμιάδη - πόσο μάλλον του Γκιουλέκα και του Κακλαμάνη.

Ειδικά ο τελευταίος μάλλον “ζεματίστηκε” από το χαμηλό ποσοστό, που κυμαίνεται, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στο 35%. Θεωρητικά, οι Αθηναίοι μπορούν να ανατρέψουν το προβάδισμα του, αν πάρουν απόφαση να τον διώξουν, μειώνοντας και την αποχή από το θηριώδες 58%.

Ιδιαίτερα ανησυχητικό μήνυμα: Εκλογικό κέντρο στην Αθήνα έβγαλε 20% τον υποψήφιο της Χρυσής Αυγής - και σε όλη την Αθήνα ξεπερνάει το 5% (προσοχή, όχι του ΛΑΟΣ, αυτός στηρίζει Κακλαμάνη). Εξοργιστικά υψηλό ποσοστό και "σκληρό μάθημα" - απόρροια μιας ακροδεξιάς πολιτικής, που είναι πάντοτε η πιο ικανή στο να οξύνει τα προβλήματα, αντί (δήθεν) να τα λύνει.

Πόσοστό-έκπληξη πετυχαίνει ο ανεξάρτητος “ποδηλάτης” Γιώργος Αμυράς (7-8%), που αναμένεται να στηρίξει Καμίνη από αύριο. Καίριο ερώτημα που παραμένει, η στάση των ψηφοφόρων της υπόλοιπης αριστεράς: Θα στηρίξουν Καμίνη για να εκδιωχθεί ο Κακλαμάνης ή θα προτιμήσουν να στηρίξουν “αντιμνημονιακά” τον δεύτερο, με την ψήφο τους ή την αποχή;


Στην περιφέρεια Αττικής ο προερχόμενος εκ του “λαϊκού ΠΑΣΟΚ” και “συνασπισμικός” Μητρόπουλος δεν δείχνει να πηγαίνει άσχημα με 6% (δεδομένης και της πολυδιάσπασης στο χώρο - και με το 2% του Αλαβάνου). Ωστόσο, οι εκτιμήσεις Τσίπρα για διψήφια ποσοστά αποδείχθηκαν, όπως είναι φυσικό, ουτοπικές. Το 4% του Ψαριανού κρίνεται ιδιαίτερα αξιοπρεπής πρώτη εμφάνιση της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Αυτό που θριάμβευσε στην Αττική (και γενικώς) ήταν το ΚΚΕ, με 5 μονάδες περισσότερες από το 10,5% των βουλευτικών εκλογών (εδώ φάνηκε και η σημασία των προσώπων - ο Παφίλης είναι οτι πιο "ελκυστικό" έχει το ΚΚΕ, ενώ δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τις επιλογές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας). Με πανελλαδικό ποσοστό να διαμορφώνεται γύρω στη μια μονάδα επάνω σε σχέση με το 2009, μπορεί να υπερηφανεύεται οτι είναι ο μοναδικός καθαρός νικητής των εκλογών αυτών - με προνομιακές φυσικά γι αυτό τις συνθήκες της κρίσης και του μνημονίου.

Το εκλογικό σώμα έχει πάντως την ευκαιρία να ανατρέψει την ανωριμότητα που επικρατεί στο δημόσιο βίο, τον τελευταίο καιρό: Μπορεί, με μειωμένη την αποχή, να αποκαθηλώσει τους εκπροσώπους ενός χρεωκοπημένου πολιτικαντισμού, από τον (σχεδόν βέβαιο) θώκο τους. Κι αν είναι πρακτικά μη ρεαλιστικό να απαλλαγούμε από τον Ψωμιάδη, θα μπορούσε τουλάχιστον να επιβάλει ένα νέο “ύφος και ήθος”, με τη νίκη Μπουτάρη και Καμίνη, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα...


Y.Γ. Επειδή τα ποσοστά είναι σε εξέλιξη, παραθέτω τους πίνακες των προηγούμενων αναμετρήσεων, ώστε να μπορεί κανείς να κάνει όσες συγκρίσεις είναι δυνατές με τα αποτελέσματα των εκλογών του 2010.




Update: Δυό μέρες μετά, οι βασικές διαπιστώσεις δεν αλλάζουν. Απέχθεια προκαλεί η προσπάθεια να ερμηνευθεί η αποχή κατά τα συμφέροντα του καθενός, π.χ. "γύρισαν την πλάτη στον εκβιασμό του πρωθυπουργού". Η αποχή είναι πολύπλοκο φαινόμενο. Είναι απόρριψη συνολικά του πολιτικού συστήματος, στο οποίο μερίδα των ψηφοφόρων "ρίχνει μια μούντζα", γιατί δεν πιστεύει οτι έχει σημασία να ψηφίσει κάποιον αντί του άλλου. Αλλιώς θα ψήφιζε μαζικά τα μικρά κόμματα - κάτι που συνέβη σε μικρό βαθμό, με την ενίσχυση δυστυχώς των άκρων...









Tα γραφήματα είναι από το www.tanea.gr και η φωτό από το http://kapetank.files. wordpress.com

Το post συνοδεύεται από το "Yes I Do", της Ελληνίδας Μonika.

Η συναυλία των Cinematic Orchestra (και το αντιεπαγγελματικό Fuzz)

Η πρώτη εντύπωση από το μαγαζί (το οποίο δεν είχα επισκεφθεί), θετική: Ένα σύγχρονα χτισμένο “Ρόδον”.

Όλες οι επόμενες, αρνητικές: Πρώτον κάπνιζαν όλοι. Εντάξει, ήμουν 28 χρόνια καπνιστής και καταλαβαίνω οτι μπορεί να είναι “ξενέρωτη” μια συναυλία χωρίς το τσιγάρο. Αλλά και αυτή η απροκάλυπτη παραβίαση του νόμου, κάπως μου κάνει. Ακόμα έχω στο φάρυγγα μου το βήχα του παθητικού καπνιστή..

Δεύτερον, πάω να ζητήσω ένα ποτό στο μπαρ. 8 ευρώ - σε πλαστικό ποτηράκι, για "λόγους ασφαλείας". Λεμονάκι; Δεν έχουμε, τελείωσε. Αλλά τα 8 ευρώ, 8 ευρώ (3 λίρες θα πληρώναμε στο Λονδίνο, λέει ο Γιώργος). Πάω στο απέναντι μπαρ. Να σας πάρω ένα λεμονάκι, γιατί το απέναντι δεν έχει; Πάει να μου το βάλει με τα δάχτυλα του. Να το πάρω μόνος μου; Το πήρα.

Άντε, να δεχτώ οτι το εισιτήριο των 35 (προπώληση) ή 40 (ταμείο) ευρώ είναι δικαιολογημένο (που δεν είναι) από τη μετάκληση, η Ελλάδα είναι εκτός δρομολογίων και λοιπά, και λοιπά. Αλλά το ποτό; Στοιχίζει πιο ακριβά να φτάσει το Campari στο Λονδίνο από την Ιταλία - απ’ οτι να έρθει στην Αθήνα; Και το οτι ήδη έχω πληρώσει μια αλμυρή "είσοδο" και θα το πιώ σε πλαστικό, δεν μετράει;


Οι συναυλίες μας είναι καθρέφτης της βαλκανικής μας καθυστέρησης. Άμα είσαι ροκ δε, λες και γίνεται και πιο εύκολο να είσαι μπλαζέ και απαράδεκτος απέναντι στον πελάτη...

Κατά τα άλλα, οι Cinematic έπαιξαν πολύ καλά, με πολύ ενδιαφέροντες ήχους - σε κάποιες στιγμές “έφευγαν” σαν παραμύθι. Οι εικόνες που φτιάχνουν δικαιολογούν το όνομα τους - αν και τους λείπει κάτι για να απογειωθούν και να περάσουν στα εξαιρετικά σημαντικά συγκροτήματα της ζωής μας. Χαλάλι τους η ορθοστασία.

Τελικά, φέτος όλες οι συναυλίες είναι λίγο ανάποδες. Είδα καθιστός στο Παλάς και στο Μέγαρο δύο συναυλίες για όρθιους: Maceo Parker και Danny Brillant. Και στο Fuzz, μια συναυλία για καθιστούς...








H φωτό και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Channel 1 Suite", που έκανε διάσημους τους Βρετανούς Cinematic Orchestra, από το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο "Motion".

Συγκέντρωση των Atenistas για το Ιστορικό Κέντρο

Atenistas, είμαστε όλοι Atenistas.


Παραμονή των εκλογών μαζευόμαστε έτσι, απλά κι αυθόρμητα, στην Πλατεία Κοτζιά. Γεμίζουμε την Πλατεία με κεριά, με φως που θα φέρουμε εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες της Αθήνας, γιατί θέλουμε να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε για τη σκοτεινιά που έχει σκεπάσει τις ιστορικές γειτονιές.

Και όλα αυτά με μια φωτεινή διάθεση, με χαμόγελα, με μουσικούς που ελπίζουμε να φέρουν τα όργανά τους και να παίξουν, με δικά μας ποτά, αναψυκτικά και ποτήρια. Και σημείωση: πραγματικά χωρίς καμμία διάθεση να πολιτικοποιήσουμε τίποτα.
Το μήνυμά μας απευθύνεται σε όποιον εκλεγεί Δήμαρχος για την επόμενη τετραετία: Μην αφήνεις το ιστορικό κέντρο της πόλης να μαραζώσει και να πεθάνει.


Τι κάνουμε:
Φέρνουμε στην τσάντα μας όσα περισσότερα κεράκια ρεσώ (τα γνωστά του ικέα, jumbo, τα βρίσκετε σε όλα τα σουπερμάρκετ), σπίρτα/αναπτήρα καθώς και αναψυκτικά, ποτά και ποτηράκια. Μια γιορτή χωρίς αρχή μέση και τέλος, μια συνάντηση Αθηναίων που αγαπούν την πόλη.
Aς δείξουμε ότι είμαστε πολλοί, το Σάββατο το βράδυ είναι η στιγμή!



Update: Αν θέλετε να δείτε τι έγινε, εδώ. Από εκεί είναι και η φωτό.






Η αφίσα είναι των Atenistas και το εξώφυλλο από το www.plong.com

Το post συνοδεύεται από το "For What It's Worth", στη διασκευή των Βραζιλιάνων Sergio Mendes & Brazil '66.

Εσείς γιατί προκαλέσατε το μνημόνιο;

Παρακολούθησα, χθες και προχθές, τις προεκλογικές μονομαχίες στο κεντρικό δελτίο ειδήδεων του Μέγκα. Ψωμιάδης εναντίον Μπόλαρη, Γκιουλέκας εναντίον Μπουτάρη, Κακλαμάνης εναντίον Καμίνη. Όλη η βεντάλια της συντήρησης απέναντι στο (καλύτερο ή χειρότερο) νέο.


Παρακολούθησα να παρελαύνει όλη η παθογένεια της ελληνικής δημόσιας ζωής: Παρά την εύστοχη προειδοποίηση του αντιπάλου του (“δεν είστε σε μεσημεριανάδικο”), ο Ψωμιάδης ούρλιαζε και έβριζε, κάνοντας σόου του τύπου “έλεος, μην εξευτελίζετε άλλο την πολιτική”. Αυτός, που είναι συνώνυμο του πολιτικού καραγκιόζη.

Ο Γκιουλέκας, πιο “σεπτός” και με βαριά φωνή, έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας, αποφεύγοντας διαρκώς την “καυτή πατάτα” του “μουτζαχεντίν Άνθιμου”. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν θα μπορέσω - είμαι ανεξάρτητος από τη Νέα Δημοκρατία, δεν έχω σχέση με το παρελθόν, δεν απαντώ τίποτα για “το τρίγωνο της συντήρησης”.

Ο Κακλαμάνης ξεπέρασε κάθε ρεκόρ δημαγωγίας και λαϊκισμού. Ήταν απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο έριχνε το φταίξιμο στους άλλους (ακόμα και για την απόπειρα νοθείας των εκλογικών καταλόγων), πηδώντας από το ένα άσχετο ζήτημα στο άλλο (με τη βοήθεια και εξαιρετικά αφελών/αντιδραστικών “δημοσιογραφικών” ερωτήσεων). Νόμιζα οτι είχε φτάσει στο ζενίθ του θράσους γεμίζοντας το Ιστορικό Κέντρο με τις αφίσες του, αλλά είχα λάθος: Η κακιασμένη αλαζονεία με την οποία απαντούσε οτι η Αθήνα είναι πεντακάθαρη και ασφαλής προκαλούσε θυμηδία στους δημοσιογράφους - και θλίψη στους θεατές.

Κοινός παρονομαστής στη φαρέτρα όλων (και πολλών άλλων), το επιχείρημα: “Εσείς γιατί ψηφίσατε το μνημόνιο”; “Εσείς συμφωνείτε με το μνημόνιο”; Ο Βελόπουλος, σε μια έξαρση πολιτικής - για να γίνω αρεστός - κουτοπονηριάς, απάντησε: “Εγώ δεν το ψήφισα, μειοψήφισα μέσα στο κόμμα μου”.

Θα ήθελα να ήμουν από μια πλευρά - και να απευθύνω το ερώτημα, σε όποιον σηκώνει αυτή τη “σημαία”, αριστερό, "ανεξάρτητο", Πασοκτζή ή δεξιό: “Εσείς, γιατί (είτε με τις κυβερνητικές πρακτικές σας είτε με την τριτοκοσμική καθυστέρηση, στην οποία υποχρεώσατε την πολιτική ζωή της χώρας) προκαλέσατε τη θεσμική και οικονομική κατρακύλα - και εν τέλει το μνημόνιο”;








Η φωτό είναι από το poplockit.blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Seven Nation Army", στη διασκευή του Γάλλου Βen l' Oncle Soul.

13 ερωτήματα για τον Νικήτα Κακλαμάνη

1. Είναι αλήθεια ή όχι ότι ισχυρίστηκε ότι για την έλλειψη καθαριότητας στην πόλη φταίνε οι μετανάστες, οι αφισοκολλητές και οι διαδηλωτές; Οι υπηρεσίες του δήμου δεν όφειλαν τόσα χρόνια να έχουν προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες και να μην αφήνουν τα πεζοδρόμια βρώμικα και γλοιώδη; Από ποιον αξιολογήθηκε ως μια από τις καθαρότερες πόλεις της Ευρώπης, όπως δήλωσε;

2. Είναι αλήθεια ή όχι ότι κατέστρεψε το πάρκο στην Κύπρου κόβοντας χαράματα σαράντα αιωνόβια δένδρα;

3. Είναι αλήθεια ή όχι ότι ξερίζωσε τις ιστορικές νεραντζιές στο Κολωνάκι για να φυτέψει βραχυχείτωνες Νέας Ζηλανδίας; (πόσο κόστισαν;)

4. Είναι αλήθεια ή όχι ότι το άλσος Παγκρατίου μπαίνει σε νέες περιπέτειες με την εμμονή του για κατασκευή ενός νέου θεάτρου;


5. Είναι αλήθεια ή όχι ότι δεν έχει κάνει τίποτα για να αντιμετωπίσει (έστω σε προνοιακό επίπεδο) το σοβαρότατο πρόβλημα γκετοποίησης στο Ιστορικό Κέντρο και σε άλλες περιοχές της Αθήνας, με τα κυκλώματα να εκμεταλλεύονται τη συσσώρευση ναρκομανών, αστέγων και μεταναστών;

6. Είναι αλήθεια ή όχι ότι επιτρέπει την ανεξέλεγκτη αδειοδότηση καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, τα παράνομα στέγαστρα και τραπεζοκαθίσματα; Την ηχορύπανση; Το παραεμπόριο; Τις σπασμένες πλάκες πεζοδρομίων;

7. Είναι αλήθεια ή όχι ότι η αποκομιδή όλων των κάδων γίνεται σε ένα απορριμματοφόρο; Είναι αλήθεια ή όχι οτι οι υπηρεσίες του Δήμου απαντούν κουτοπόνηρα στους πολίτες που διαμαρτύρονται οτι ο διαχωρισμός των ανακυκλώσιμων υλικών γίνεται "μετά";

8. Είναι αλήθεια ή όχι ότι το 85% των εσόδων του δήμου διατίθεται για την κάλυψη λειτουργικών εξόδων; Είναι αλήθεια οτι:
-- Οι συνεχείς προσλήψεις (για λόγους ψηφοθηρικούς) διόγκωσαν το πλήθος των εργαζομένων, με αποτέλεσμα ο δήμος να οδηγείται προς την χρεωκοπία;
-- Ο 9,84 επιδοτήθηκε πέρσι με 16 εκ. € και έχει 300 εργαζόμενους, ενώ “καλύπτεται” και προβάλλεται σκανδαλωδώς η “εικονική πραγματικότητα” της θητείας του;
-- Ο δήμος καταβάλλει 450.000 € ετησίως στη Moody’s, το γνωστό οίκο αξιολόγησης για να βγάζει θετικά πορίσματα;
-- Ο δήμος κατέβαλλε 950.000 € για τη δημιουργία ιστοσελίδας στο διαδίκτυο, ενώ είναι γνωστό οτι μια εξαιρετική ιστοσελίδα κοστίζει το πολύ 40 χιλιάδες ευρώ. Τα υπόλοιπα τι έγιναν;

9. Είναι αλήθεια ή όχι ότι αγορά κτιρίου στην οδό Μητροπόλεως στοίχισε 7 εκατομύρια € (διπλάσια από την πραγματική);

10. Είναι αλήθεια ή όχι ότι για αγορά απορριμματοφόρων και κάδων δαπανήθηκε ποσό 50 εκ. ευρώ (μήπως στοιχίζουν όσο και τα άρματα μάχης Leopard;)

11. Είναι αλήθεια ή όχι ότι οι δημοτικές επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε Α.Ε. κλειστές σε κάθε έλεγχο, στελεχωμένες με διευθύνοντες συμβούλους διπλό και τριπλοθεσίτες; Μήπως οι εταιρείες αυτές αποφασίζουν χωρίς όρια και έγκριση τεράστια ποσά με απευθείας αναθέσεις σε ημετέρους;

12. Είναι αλήθεια ή όχι ότι ζήτησε και άλλο δάνειο 20 εκ. ευρώ (επιδιώκοντας ένα μεγαλύτερο των 50 εκ.); Μήπως για πολυτελή φυλλάδια και προεκλογικές φιέστες;

13. Είναι αλήθεια ή όχι οτι στην έκθεση των ορκωτών λογιστών για την "Τεχνόπολη" διαπιστώθηκαν "σημεία και τέρατα"; Μήπως πρέπει να δώσει στη δημοσιότητα το πόρισμα για να αντιληφθούν οι Αθηναίοι που πάνε τα δημοτικά τέλη;



Έλλειμμα 52 εκατομυρίων και λογιστικές αλχημείες, καταγγέλλει ο αντίπαλος του Γιώργος Καμίνης.

Update: Εξαιρετικά τεκμηριωμένο και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ στη Lifo, με τίτλο "Η χαμένη τετραετία".









Όλα τα post για μια άθλια θητεία, εδώ.

Τα ερωτήματα συντάχθηκαν από φίλο που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του. Πολλά από αυτά που αναφέρονται είναι απολύτως ακριβή, άλλα δεν είμαι σε θέση να τα διασταυρώσω. Θα είχε όμως ενδιαφέρον η όποια απάντηση από το επιτελείο του Νικήτα Κακλαμάνη...

Το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή είναι από το www.kathimerini.gr