“Ψάχνουμε Δήμαρχο”

Το πρόβλημα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας δεν είναι πρόβλημα μεταναστών – είναι πρόβλημα ανεξέλεγκτης λειτουργίας παράνομων κυκλωμάτων, με την “ύποπτη” ανοχή της πολιτείας.




Οι κάτοικοι, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και στις γειτονικές περιοχές ψάχνουμε Δήμαρχο (και Δημοτικό Συμβούλιο) που θα έχει πολιτική προστασίας των μεταναστών, θα “μπει μπροστά” στις κινητοποιήσεις μας και θα θέσει προ των ευθυνών τους τα αρμόδια υπουργεία ΠΕΧΩΔΕ, Εσωτερικών,Υγείας και Δημόσιας Τάξης – εκπονώντας και υποβάλλοντας ολοκληρωμένο ρυθμιστικό σχέδιο για την ανάπλαση και διάσωση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Ψάχνουμε Δήμαρχο (και Δημοτικό Συμβούλιο) που θα φροντίσει την καθαριότητα του κέντρου αυτής της πόλης – μια και αυτό είναι αποκλειστικά δική του αρμοδιότητα. Ψάχνουμε Δήμαρχο (και Δημοτικό Συμβούλιο) που θα επαναφέρει τουλάχιστον την πόλη στην κατάσταση, στην οποία την παρέλαβε.

Γι αυτό, την Τρίτη 30 Ιουνίου, στις 3μμ, κυκλώνουμε με χρωματιστές κορδέλες και μπαλόνια το Δημαρχείο στην Πλατεία Κοτζιά, σε μια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας.





ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ


Σύλλογος Κεραμεικού-Γκάζι-Ρουφ “Μέγας Αλέξανδρος”
Εξωραϊστικός Σύλλογος “Ο Λυκαβηττός”
Σύλλογος κατοίκων και επαγγελματιών «Τα Εξάρχεια»
Πολιτιστικός Σύλλογος “Παναθήναια”
Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία για την προστασία της φυσικής και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς  Ελλάδας και Κύπρου  " MOnuMENTA"  (www. monumenta.org)
Σύλλογος Καταστηματαρχών Μοναστηρακίου «Ο Ήφαιστος»
Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Πλάκας
και Ξενοδοχεία του ιστορικού κέντρου







Οι σύλλογοι και ενεργοί πολίτες που συμμετέχουμε σε αυτή την κίνηση αποποιούμαστε κάθε είδους ρατσισμό προς αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, αλλοδαπούς και μη και αποδεχόμαστε αυτονοήτως το παρακάτω ψήφισμα, που έγινε ομοφώνως αποδεκτό κατά την ίδρυση μας:




ΨΗΦΙΣΜΑ

-- Καταγγέλλουμε τη συνειδητή υποβάθμιση του “ιστορικού τριγώνου”, που οφείλεται στις πράξεις και στις παραλείψεις της πολιτείας, με την ανοχή και την αδιαφορία της οποίας, η περιοχή μετατράπηκε από πρότυπο προσπάθειας αναβάθμισης την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, σε “αποθήκη ψυχών” και ανεξέλεγκτο γκέτο ανομίας και εξαθλίωσης, το 2009.

-- Απαιτούμε την άμεση ενεργοποίηση όλων των φορέων της πολιτείας (Δήμος, Νομαρχία, συναρμόδια Υπουργεία) και τη μεταξύ τους συνεργασία, χωρίς τις συνήθεις δικαιολογίες “οτι αυτά είναι αρμοδιότητες άλλων”.

-- Απαιτούμε την άμεση ανακοίνωση χρονοδιαγράμματος, για την εκπόνηση ενός οργανωμένου ρυθμιστικού σχεδίου (στα πρότυπα του αντιστοίχου για την Πλάκα, στις αρχές της δεκαετίας του '90), που θα αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα προβλήματα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, με άμεσους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους.

-- Απαιτούμε τη συγκρότηση ειδικού επιτελείου (task force), στελεχωμένου από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας, που θα αναλάβει να αντιμετωπίσει και να καταδιώξει συστηματικά τα κυκλώματα οργανωμένου εγκλήματος, που λυμαίνονται το “ιστορικό τρίγωνο” (ναρκωτικά, πορνεία, εκμετάλλευση λαθρομεταναστών με παράνομα “υπνωτήρια”, παρεμπόριο).

-- Απαιτούμε τη διαρκή και συστηματική (βάσει σχεδίου) αστυνόμευση της περιοχής – και όχι αποσπασματικά αστυνομικά μέτρα, με τη στάθμευση μιας κλούβας, που απλώς μεταφέρει το πρόβλημα “λίγο παρακάτω”. Δεν είναι δυνατόν ο αρμόδιος αντιδήμαρχος για τη Δημοτική Αστυνομία, να δηλώνει “οτι οι υπάλληλοι της φοβούνται να μπουν στο γκέτο”, λίγες δεκάδες μέτρα από το Δημαρχείο και το Αρχηγείο της.

-- Απαιτούμε την άμεση ενεργοποίηση των υπηρεσιών πρόνοιας του κράτους και του Δήμου Αθηναίων (με τους χιλιάδες υπαλλήλους), ώστε να αντιμετωπιστεί βάσει οργανωμένου σχεδίου, η έλλειψη περίθαλψης στους αρρώστους (ναρκομανείς και άλλους) και αναξιοπαθούντες, που κατακλύζουν την περιοχή.

-- Απαιτούμε την άμεση μεταφορά της μονάδας του ΟΚΑΝΑ, καθώς η περιοχή (με τη συγκέντρωση τόσων δραστηριοτήτων αλλά και μεταναστών) αποτελεί προνομιακό χώρο, για τη δράση των εμπόρων ναρκωτικών.

-- Καταγγέλλουμε το σοβαρό πρόβλημα υγιεινής που έχει δημιουργηθεί. Η περιοχή έχει μετατραπεί σε δημόσιο ουρητήριο και αφοδευτήριο. Απαιτούμε την εκπόνηση σχεδίου καθαριότητας, όλες τις ώρες της ημέρας (και όχι μόνο τη νύχτα), καθώς και την ουσιαστική μελέτη για την απομάκρυνση των εστιών μόλυνσης. Ζητούμε ουσιαστική ανακύκλωση - και όχι το απορριμματοφόρο να ρίχνει στον ίδιο κάδο σκουπίδια και ανακυκλώσιμα υλικά, που με τόσο κόπο έχουν διαχωρίσει οι δημότες.

-- Απαιτούμε τον διαρκή έλεγχο των χρήσεων γης, αδειών και συνθηκών ασφαλείας και υγιεινής (άδειες καταστημάτων, ηχορύπανση, χωροταξική διευθέτηση, παράνομο παρκάρισμα και φορτοεκφόρτωση), λόγω και του συνωστισμού που παρατηρείται, σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας και της εβδομάδας.

-- Απαιτούμε μέτρα για την επαναφορά της κοινωνικής ζωής στην περιοχή και τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού, με τη δημιουργία σχολείων, παιδικής χαράς, ΚΑΠΗ και άλλων κοινωνικών παροχών.

-- Δηλώνουμε διατεθειμένοι να συμμετάσχουμε ενεργά και εθελοντικά ως πολίτες, στην οποιαδήποτε συστηματική προσπάθεια αναβάθμισης της περιοχής.


"Επί του πιεστηρίου": Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη "βρώμικη πόλη"...

H γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη από την "Καθημερινή" είναι δάνειο από τον John Black.

Το post συνοδεύεται από ένα τελευταίο χαιρετισμό στο μεγάλο, προβληματικό παιδί που έφυγε. Μ' ένα τραγούδι από την εποχή που ακόμα ήταν μαύρος κι έπαιζε πραγματικά μαύρη μουσική - χωρίς ακόμα να έχει "υποκύψει" τελείως στα λαχανιάσματα, τις πλαστικές, τη λεύκανση του δέρματος, τα χορευτικά "κόντρα στη βαρύτητα" και όλη την "αρρώστεια", που χαρακτήριζε τον ψυχισμό του.. R.I.P.

Πολύ σκληρά για να πεθάνουν...

Ανοίγω τα “Νέα” της Πέμπτης, μέσα στην κρίση. Και εκτός από την ειδησεογραφία της ημέρας (που λόγω επαγγέλματος την γνωρίζω ως επί το πλείστον από την προηγουμένη) διαβάζω και μερικά πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Το κείμενο του Μιχάλη Μητσού για το Ιράν (τα ανεβάζει και στο blog του www.diastaseis.blogspot.com), μια ανάλυση γιατί ο Σαρκοζί επέλεξε ένα ακόμα αμφιλεγόμενο πρόσωπο που φέρει το βαρύ “αριστερό” όνομα Μιτεράν, ένα πολύ πρωτότυπο ρεπορτάζ για τον ρατσισμό των ψηλών...

Παρακολουθώ όλη την εβδομάδα τη θεματολογία των blogs: Το Μουσείο της Ακρόπολης, η κρίση στα “παλιά ΜΜΕ” που πεθαίνουν, η προκύρηξη της “Σέχτας”, το Ιράν, η Φάρα Φώσετ, ο Μάικλ Τζάκσον – όλα πολύ ενδιαφέροντα και ορισμένα απολαυστικά (ποια εφημερίδα μπορεί να απαντήσει σκωπτικά, παράγραφο-παράγραφο, στην προκήρυξη μιας τρομοκρατικής οργάνωσης;) Δεν βλέπω όμως δύο πολύ βασικά ζητήματα, που περνούν “απαρατήρητα”: Πρώτον, τη φοροκαταιγίδα άμεσων φόρων (έρχεται και δεύτερο πακέτο) εναντίον των “εύκολων θυμάτων” (βενζίνη, κινητά, σκάφη αδιακρίτως, ΙΧ πάνω από 1929 κυβικά – έλεος, είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου τα 2000 κυβικά θεωρούνται “πολυτελείας”) και δεύτερον τα απαράδεκτα μέτρα περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων (κάμερες, κουκούλες) που πέρασε ή φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση, με τον Καρατζαφέρη να ζητάει ακόμη πιο αυστηρά μέτρα (“να καταστεί ιδιώνυμο αδίκημα η κουκούλα”)...

Θέλω να πω με όλα αυτά (και με αφορμή το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου) οτι ακούω εδώ και πολύ καιρό “κραυγές” και αφορισμούς για τα “παλιά ΜΜΕ που πεθαίνουν”, “που θα αντικατασταθούν από τα blogs”, “που δεν έχουν την αξιοπιστία των blogs”, “που εν τέλει στερούνται ήθους – και πρέπει να εκλείψουν”...

Πράγματι οι εφημερίδες είναι παγκοσμίως σε κρίση – την πρώτη “σφαλιάρα” τους την έχουν δώσει εδώ και πολλά χρόνια το ραδιόφωνο και κυρίως η τηλεόραση, με την ταχύτητα και την αμεσότητα τους. Πράγματι το χαρτί είναι αντι-οικολογικό (τόσα δάση κόβονται καθημερινά) και πρέπει να τελειώσει κάποτε – κι ας μας αρέσει να το μυρίζουμε. Πράγματι η εφημερίδα με το “βαρύ κόστος” (το πρωτογενές ρεπορτάζ στοιχίζει) βρίσκεται στα “δυό στενά”. Πράγματι το μέλλον είναι στα νέα ηλεκτρονικά μέσα – ο ρόλος του Twitter στην εξέγερση του Ιράν (που προκάλεσε την έκπληξη ακόμα και των δημιουργών του) προαναγγέλλει πολλά...

Μπορεί οι μεγάλες εφημερίδες να βρίσκονται σε μερικά χρόνια μόνο στο διαδίκτυο – αλλά η έννοια του “δημοσιογραφικού οργανισμού” δε νομίζω οτι θα σταματήσει να υπάρχει. Για τον απλούστατο λόγο οτι εκπληρώνει μια σοβαρή και υπαρκτή ανάγκη. Αυτήν της επαγγελματικής ενημέρωσης, ακόμα και για ζητήματα που δεν είναι τόσο “ελκυστικά” - αλλά πρέπει να μαθευτούν. Γιατί είναι απαραίτητο συστατικό της δημοκρατικής λειτουργίας. Γιατί επί της ουσίας δεν είναι ανταγωνιστική των νέων μέσων – είναι συμπληρωματική. Γιατί το blogging είναι από τη φύση του προσωπικό και “αυθαίρετο” – με την έννοια οτι δεν υπόκειται σε κανόνες. Και αυτό είναι και καλό και κακό – το μεγάλο του”όπλο” και η μεγάλη του αδυναμία...

Βεβαίως τα παραδοσιακά ΜΜΕ αποτελούν “πεδίο δόξης λαμπρόν” για κάθε είδους διαστροφή του ουσιαστικού τους ρόλου, ως “τέταρτης εξουσίας” και προνομιακό πεδίο για την “εξωθεσμική” επιβολή κάθε είδους συμφερόντων. Βεβαίως η λειτουργία τους χρειάζεται τον ανελέητο έλεγχο μιας άλλης “εξουσίας” - και αυτό τον ρόλο μπορούν να τον παίξουν τα νέα μέσα. Βεβαίως όσο “συρρικνώνονται” και όσο υπάρχει δυνατότητα ελέγχου από τη “δημοσιογραφία των πολιτών”, τόσο πιο πολύ θα κατρακυλάει η αξιοπιστία τους και θα αποκαλύπτονται οι “κουτσουκέλες” τους – σαν τη γκάφα με τα “παγωμένα χαμόγελα” στη συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν, που δεν έγινε ποτέ...

Όλη αυτή η “πολεμική” είναι πολύ σωστή - και τα ΜΜΕ πρέπει να δέχονται την κριτική του πολίτη. Κι εγώ έχω γράψει για την Athens Voice (τη Δευτέρα για την Πέμπτη) για το “αποψινό debate”. Αν για οποιοδήποτε λόγο είχε ακυρωθεί ενδιαμέσως, θα ήμουν “φάουλ” - όμως δεν θα μπορούσα να το γράψω αλλιώς.

Εδώ όμως έρχεται η σημασία και ο ρόλος των προσώπων και των κινήτρων τους – από τον αμφιλεγόμενο ιδιοκτήτη ως τον αφερέγγυο συντάκτη (δεν μιλάω καν για τις εγνωσμένες φυλλάδες εγνωσμένων “μπράβων”, με τις κυκλοφορίες των μερικών εκατοντάδων φύλλων και την τερατώδη κρατική διαφήμιση). Ο αναγνώστης καλείται εδώ να “διαβάζει κάτω από τις λέξεις”. Και να ξεχωρίζει συγκροτήματα και υπογραφές. Η αξιοπιστία κατακτάται με τα χρόνια – και αυτό είναι δουλειά του πολίτη. Όπως στην ουσία καλούμαστε να είμαστε “γιατροί του εαυτού μας” και να συνθέτουμε κριτικά τις διαφορετικές συμβουλές των επιστημόνων, έτσι και στη δημοκρατία πρέπει να είμαστε “κριτές της ενημέρωσης” μας. Άλλωστε, το ίδιο ισχύει και για οτιδήποτε ανακαλύπτουμε στο διαδίκτυο...


Ακούω για τον “Ε.Τ.” οτι κατέρρευσε από μια σειρά λανθασμένων κινήτρων και ενεργειών. Δεν γνωρίζω περισσότερα, γιατί δεν δούλεψα ποτέ εκεί – άλλοι συνάδελφοι, απολυμένοι δυστυχώς, ίσως μπορούν να πουν πολλά περισσότερα. Εκ πρώτης όψεως όμως, έγινε ένα “πολυτελές” μαγαζί (πράγμα πολύ καλό – ειδικά για το ραδιόφωνο), αλλά υπερτιμολογήθηκαν και “φαγώθηκαν” απίστευτα λεφτά, από συμβούλους και παρατρεχάμενους (αναρωτιέται κανείς γιατί είσαι δυναμικός και επιτυχημένος επιχειρηματίας, όταν δεν μπορείς να πετύχεις, σ' έναν άγνωστο χώρο, το πιο βασικό: τους σωστούς συνεργάτες και συμβούλους)...

Ως αναγνώστης και ακροατής (ούτε καν ως δημοσιογράφος) είδα τα εξής χονδροειδή: Μια πρώτη απόπειρα ο City να γίνει “ένα ραδιόφωνο τύπου Athens Voice” (?!), όπως αναγγελλόταν στην πιάτσα, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα πρόσωπο που να έχει σχέση με το συγκεκριμένο χώρο και στυλ.
Μια σούπερ-μοντέρνα εφημερίδα, σχεδιασμένη από τους Ισπανούς της El Pais, βραβευμένη διεθνώς – η οποία απευθυνόταν σ' ένα παραδοσιακό κοινό λαϊκής δεξιάς, που δεν συγκινήθηκε προφανώς καθόλου από τέτοιους “νεωτερισμούς”, ούτε είχε την αισθητική να εκτιμήσει μια τέτοια προσπάθεια. Κι αν ο “Ε.Τ.”, με το εξαιρετικό layout, τα πρωτότυπα πρωτοσέλιδα θέματα και τα έξοχα διεθνή (του Κώστα Αργυρού) κατάφερνε να προσελκύσει κάποιους νέους αναγνώστες, εκτός του “στενού πυρήνα” των δεξιών αναγνωστών του, τους “υποδεχόταν” στο κεντρικό σαλόνι με άρθρα γνώμης, που δεν μπορούσαν ούτε να συναγωνιστούν τα αντίστοιχα της “Καθημερινής”, ούτε να κερδίσουν την εκτίμηση του απαιτητικού αναγνώστη, η σκέψη του οποίου δεν ανέχεται τα φερέφωνα και τις ελαφρώς “απολιτίκ” προσεγγίσεις...

Πολύ σωστά επισημαίνει ο Παντελής Μπουκάλας, απαντώντας σε όσους επικαλούνται το "προνόμιο" του ιδιοκτήτη στην ελεύθερη αγορά να κλείνει "ανεξέλεγκτα" την επιχείρηση του, οτι η πολιτεία πρέπει να ελέγχει στην απόκτηση, αν πληρούνται κάποιες βασικές προϋποθέσεις και ανυπάρχουν προοπτικές, πριν προσληφθούν κι άλλοι εργαζόμενοι...


Δεν είναι η μόνη εφημερίδα που βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Δύο ακόμα παραδοσιακά μεγάλοι τίτλοι λέγεται οτι κινδυνεύουν: Η μία διότι (μεταξύ άλλων προβλημάτων) δεν έχει ανανεώσει το προσωπικό της εδώ και δεκαετίες, γιατί δεν έχει απολύσει ποτέ. Καλό για τους εργαζόμενους, μέτρο “αμφίβολης επιχειρηματικής υγείας” όμως. Η άλλη έχει εκπέσει σε τόσο χαμηλό επίπεδο διευθυντή και ένδειας στελεχών, που κάνει το ένα αυτοκαταστροφικό λάθος μετά το άλλο...

Συμπέρασμα: Κατά την άποψη μου, πέρα από τα παγκόσμια, “θεσμικά” προβλήματα του Τύπου, σημασία έχουν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μια χώρας και μιας αγοράς. Έχουμε μια υπερπληθώρα μέσων – γιατί συνήθως εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα: Δεκάδες κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά. Τα ηλεκτρονικά μέσα δεν έχουν άδειες, εδώ και δύο δεκαετίες, από τότε που άρχισε η ελεύθερη ραδιοτηλεόραση ουσιαστικά. Χιλιάδες δημοσιογράφοι, με αυτό το “μπουμ”, βγήκαν στην πιάτσα – είχα κάποτε οκτώ(8!) τμήματα σε σχολή δημοσιογραφίας, γεμάτα παιδιά που ήθελαν να γίνουν τηλεπαρουσιαστές – αποτέλεσμα η τεράστια ανεργία. Και βεβαίως, πάνω απ' όλα, έχουν σημασία οι άνθρωποι και τα λάθη τους – με σοβαρότερα την έλλειψη επαγγελματισμού, παιδείας και ήθους. Και αυτά είναι δυστυχώς συχνότερα στα υψηλά στελέχη, που επιλέγονται από ελλιπείς ιδιοκτήτες και άσχετους “αχυρανθρώπους”. Αν αντέχετε, διαβάστε πιο κάτω ένα κομμάτι που είχα γράψει το 2005, με αφορμή το (παρ' ολίγον) κλείσιμο του Flash 96.1, για την Athens Voice, πριν αυτή αποκτήσει site.


Κάποτε βρέθηκα με δύο ιδιοκτήτες μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού, στο σπίτι του ενός. Παρακολουθούσαν με μεγάλο θαυμασμό τον “εκλεκτό” τους παρουσιαστή talk-show να παίρνει συνέντευξη από τον Τόλη Βοσκόπουλο – στην ίδια καρέκλα που την επόμενη εβδομάδα θα καθόταν ενδεχομένως ένας αρχηγός κόμματος.

Ας δεχτούμε οτι το πρόβλημα δεν ήταν αυτή καθεαυτή η συνέντευξη, αφού πρόκειται για έναν πολύ δημοφιλή λαϊκό καλλιτέχνη. Ήταν ο τρόπος – ο παρουσιαστής τον αντιμετώπιζε σα να ήταν “θεός της διανόησης”, κάτι μεταξύ Αινστάϊν και Ουμπέρτο Έκο, του έτρεχαν τα σάλια από τον θαυμασμό. Όταν τους ρώτησα αν εγκρίνουν αυτό που βλέπουν, άρχισαν οι υπεκφυγές: “Μα αφού αυτά αρέσουν στον κόσμο” (δεν υπάρχει πιο άθλια δικαιολογία για τις τηλεοπτικές μας αθλιότητες). Όταν τους πίεσα πιο πολύ, παραδέχτηκαν οτι τους άρεσε. Γιατί απλούστατα, εκεί ήταν και η δική τους παιδεία και αισθητική.



Οι φωτό: Το “εξώφυλλο-παραγγελία” είναι από το www.imagechef.com, τα λογότυπα με τα λουκέτα από το xeri.wordpress.com και η φωτο της Joss Stone από το www.athensvoice.gr

To post συνοδεύεται από την συγκλονιστική φωνή της Joss Stone (εδώ είναι μόλις 16 ετών!), από το πρώτο της άλμπουμ (“Chokin' Kind”) και με την εξαιρετική B-side διασκευή του κλασικού “It 's A Man' s Man' s World”. Μόλις μαθαίνω οτι η πανέμορφη Αμερικανίδα ακύρωσε (μα φυλλοξήρα έχει πέσει;) θα εμφανιστεί τελικά στις 2 Σεπτεμβρίου στο Παλλάς!!!






FM και ...καθόλου Stereo

Πώς βρέθηκε σε κρίση το ενημερωτικό ραδιόφωνο

10 Οκτωβρίου 2005



Ενας ακόμη σταθμός κινδυνεύει να κλείσει και κρατιέται "ζωντανός" από την επιμονή και το "σαματά" που κάνουν - δικαίως -  οι εργαζόμενοι για να σώσουν τις δουλειές τους, ένας άλλος απειλεί με απολύσεις και εφαρμόζει "εθελούσιες" εξόδους για να επιβιώσει.

Διαπλοκές και πολιτικά παιχνίδια, αναρχία και προκλητική κωλυσιεργία στις αδειοδοτήσεις από την πλευρά των κυβερνήσεων, υποκρισία από την πλευρά των πελατών-πολιτικών, έλλειψη πλαισίου υγιούς ανταγωνισμού και αδυναμία ελέγχων εδώ και 17 χρόνια, ιδιοκτητες ψησταριών που πωλούν άδειες σε εξωφρενικές τιμές, μαφίες στο βουνό των κεραιών και αλλού, πληθωρισμός και υπερσυγκέντρωση με "αχυρανθρώπους" (σε σημείο που ιδιοκτήτης ελέγχει τουλάχιστον 4 διαφορετικούς ραδιοσταθμούς), μικρή αγορά με διαφημιστική πίτα που δεν αρκεί να τους "θρέψει" όλους - αυτή είναι η ιστορία της ελεύθερης ραδιοφωνίας. Και στην περιφέρεια; Το χάος...

Ωστόσο, υπάρχει και μιά άλλη παράμετρος στην οποία αποφεύγουμε να δώσουμε σημασία - ίσως γιατί πονάει πιο πολύ: Το κοινό γυρίζει ολοένα και περισσότερο την πλάτη στο ενημερωτικό ραδιόφωνο, τα τελευταία χρόνια - κι όχι γιατί μειώθηκε το ενδιαφέρον για πληροφόρηση.
Απλώς, είναι πιά φανερό πόσο αδιέξοδο είναι το πρόχειρο ειδησεογραφικό μοντέλο - αντιγραφή του πολυσυλλεκτικού 9, 84 - που υιοθετήθηκε, χωρίς διαμαρτυρίες.

Το "ελληνικής έμπνευσης" πρόγραμμα, με τα ντουέτα της ανυπέρβλητης φλυαρίας και "σαχλαμαρίτσας", με τα ανυπόφορα σοβαροφανή κλισέ, με τις εκπομπές που φτάχνονται πάνω στην εύκολη συνταγή "τηλεφωνική συνέντευξη - τραγουδάκι - και μετά πάλι τα ίδια" και με τη στελέχωση από αυτόκλητους "σταρ" που ποτέ δεν έκαναν τον κόπο να ψάξουν και να εμβαθύνουν στις απαιτήσεις της φόρμας (που έχει κάθε μέσο), δείχνει πιά πόσο χρεωκοπημένο είναι.  "Δεν βλέπω καμιά διαφορά από την εφημερίδα" ξεστόμισε κάποτε παρουσιάστρια μεσημεριανού μαγκαζίνο...

Απορρίπτοντας το μονοπωλιακό κρατικό μοντέλο (που ήταν δουλεμένο, αλλά μύριζε "μούχλα" τότε), το "ελεύθερο" ενημερωτικό ραδιόφωνο επανδρώθηκε από ανθρώπους που είχαν μόνο τη γνώση του εντύπου ή την απόλυτη ελαφράδα του "κουτσοί-στραβοί στον Αη-Παντελεήμονα". 
Το "γιατί όχι κι εγώ" οδήγησε σε εξοβελισμό του λιτού λόγου, της σκληρής δουλειάς, της προετοιμασίας και της σωστής παραγωγής στο στούντιο.

Δυσβάστακτοι προϋπολογισμοί του ενός δισεκατομυρίου δραχμών το χρόνο, ανεξέλεγκτη διόγκωση με διακόσιους εργαζόμενους εκεί που θα αρκούσαν πενήντα, ρουσφέτια με απόστρατους ναυάρχους (!) "διοικητές", άσχετοι διευθυντές και αλαζόνες ιδιοκτήτες, λαϊκισμός και σποτάκια με αήθεις επιθέσεις, αμφίβολη αισθητική και δεοντολογία που "πετιόταν απ 'το παράθυρο" κατά περίσταση, παντελής άγνοια του πώς "στήνεται" το ραδιοφωνικό προϊόν. Χωρίς ούτε καν το "όχημα" μιάς εύηχης ραδιοφωνικής φωνής, χωρίς καν τη γνώση του πώς εκμεταλλεύεσαι την προνομιακή σχέση του μέσου με μιά τέχνη, τη μουσική - αποκορύφωμα το κλισέ "να πάρουμε μιά μουσική ανάσα"...  Και τι "σκυλάδικη" ανάσα...

Πολλές από αυτές τις παθογένειες αγγίζουν και το μουσικό ραδιόφωνο. Που όμως σέβεται περισσότερο κάποιους βασικούς κανόνες της προσφοράς στον ακροατή - και δεν αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό της ΤV.  Αλλωστε εκεί υιοθετείται όλο και περισσότερο το οικονομικό και "πολυεθνικά" ρηχό μοντέλο του playlist,γι αυτό και σπανίως πιά ακούμε ανθρώπους με προσωπικότητα - αυτή θα είναι και η επόμενη κρίση του μέσου...

Το ραδιόφωνο έχει το προνόμιο - απ' όλα τα μέσα, ακόμα κι από το internet - της ταχύτερης και μεστής είδησης, χωρίς τη "δουλεία" και το κόστος της εικόνας. 
Εχει επίσης και μιά ανυπέρβλητη μαγεία. Δεν τη σεβαστήκαμε - πλην εξαιρέσεων - και τώρα ήλθε η ώρα της πληρωμής. Κρίμα, γιατί ο Flash ήταν ίσως ο καλύτερος στο είδος του, με κορυφαίες δημοσιογραφικές στιγμές - και δεν του άξιζε τέτοια τύχη...

Το Ιράν που αντιστέκεται...

Μια χώρα που δεν γνώρισε ποτέ τη δημοκρατία – περνώντας από την αποικιοκρατία στη δικτατορία του Σάχη και κατόπιν στο “βαθύ” θεοκρατικό καθεστώς (με μια επανάσταση πριν από ακριβώς 30 χρόνια). Το Ιράν ζει ίσως την πιο κρίσιμη καμπή στην ιστορία του...


** Δύο εβδομάδες σχεδόν μετά τις εκλογές, το μακελειό καλά κρατεί – άγνωστος παραμένει ο αριθμός των νεκρών, σε τουλάχιστον δύο “αιματοβαμμένες δόσεις”. Παρά το ενδεχόμενο να ευσταθούν οι καταγγελίες για μια ακόμα υποκίνηση από τη δύση “έγχρωμης λαϊκής επανάστασης”, στα πρότυπα της “πορτοκαλί” στην Ουκρανία, ουδείς προοδευτικός άνθρωπος θα μπορούσε να υπερασπιστεί αυτή την πολύπλοκη μισογυνική “χούντα” – όπου οι εκλογές λίγο-πολύ γίνονται “για τα μάτια”, με τις εξουσίες του εκάστοτε προέδρου να υπόκεινται στην έγκριση παρακράτους, “φρουρών”, “σοφών” και βεβαίως αυτή του απόλυτου θρησκευτικού άρχοντα Χαμενεί. Πέρα από την ίδια τη βία, μόνο και μόνο το γεγονός της παρακρατικής αντίδρασης στους δρόμους, της απαγόρευσης των δημοσιογραφικών ανταποκρίσεων και της προσπάθειας “φίμωσης” των κάθε είδους διαδικτυακών και μη διαμαρτυριών αποδεικνύει το ανελεύθερο, καταπιεστικό και οπισθοδρομικό του καθεστώτος.

Ο απόλυτος σκοταδισμός στο βλέμμα του Αχμαντινετζάντ (“στο Ιράν δεν έχουμε gay”) και των θρησκόληπτων υποστηρικτών του, που συγκεντρώνονται μπροστά από τις δυτικές πρεσβείες – μαζί με το “υπερφυσικό” 60% μετά από μια θητεία και την πλήρη στήριξη από τον Χαμενεί– συντείνουν στην εκδοχή της οργανωμένης νοθείας στις εκλογές. Αν μάλιστα είναι γνήσιο και το έγγραφο που κατατέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, οτι δηλαδή ο “εκλεκτός” των μουλάδων ήρθε στην πραγματικότητα τρίτος, με μόλις 12%, τότε η νοθεία είναι χοντροκομμένα “τερατώδης”.
Σε κάθε περίπτωση, η “πράσινη” επανάσταση (το Ιράν έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται κατά τα 2/3 από νέους κάτω των 30 ετών) φαίνεται να έχει ξεφύγει ακόμα κι από τον έλεγχο του βασικού “εκφραστή” της Μουσαβί – που είναι άλλωστε και ο ίδιος πρώην “σκληροπυρηνικό παιδί” του καθεστώτος, έχοντας διατελέσει πρωθυπουργός του Χομεϊνί. Και είναι το λιγότερο αφέλεια (και ύβρις προς τα δικαιώματα των Ιρανών) να υπερασπίζεται κανείς, με γνώμονα τις γεωπολιτικές ισορροπίες, την “επανάσταση των αγιατολάχ” που έγινε δικτατορία, γιατί είναι απλώς “αντιαμερικανική”. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν κρίνονται με βάση το αν “αποτελούν το αντίπαλο δέος” στις ΗΠΑ...


** Αν στο τέλος του 20ου αιώνα, η δορυφορική τεχνολογία κατάργησε την απομόνωση, στην οποία είχαν επιβάλλει τον πληθυσμό οι κάθε είδους δικτατορίες, στον 21ο είναι τα new media, που παίζουν αυτό το ρόλο. Οι συνεντεύξεις, οι εκκλήσεις και κυρίως οι εικόνες που έρχονται, μέσω ίντερνετ, από την Τεχεράνη, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της βίας – και το “ανίκητο” όπλο στη μάχη της πληροφόρησης. Η “δημοσιογραφία των πολιτών” στο απόγειο της – και μάλιστα επώνυμα, άφοβα, θαρραλέα. Οι Ιρανοί εδώ και χρόνια, μαθαίναμε οτι προσπαθούν να είναι μοντέρνοι και οτι επιζητούν την ελευθερία του δυτικού τρόπου ζωής, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την απαλλαγή από την υποκρισία του άκαμπτου θρησκευτικού νόμου. Τώρα μας δείχνουν το πρόσωπο τους, που επαναβεβαιώνει οτι η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να ανεχτεί ή να προσαρμοστεί σε κανένα άλλο σύστημα που δεν περιλαμβάνει δημοκρατία, ελευθερία λόγου και έκφρασης – όλα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

** Η περίπτωση του Ιράν (όπως και αυτή της Κίνας, της Β. Κορέας, του ασταθούς Πακιστάν και άλλων χωρών) επαναφέρει το ερώτημα: Γιατί δικαιούται μια τέτοια χώρα να έχει πυρηνικά – ειδικά όταν εκτοξεύει ευθέως απειλές κατά της ύπαρξης μιας (έστω πολεμοχαρούς και “ακροδεξιάς”) δημοκρατίας όπως το Ισραήλ – τρέφοντας βέβαια τα εκεί “γεράκια”; Κι αν δεχθούμε οτι είναι νόμιμη η απαίτηση του (με τη λογική οτι ούτε στην ισχυρότερη δημοκρατία η εξουσία πηγάζει ουσιαστικά από τις εκλογές, αλλά ανήκει κι εκεί σ' ένα “κατεστημένο” - συνεπώς η λύση βρίσκεται ούτως ή άλλως μόνο στην κατάργηση των όπλων αυτών), έρχεται το δεύτερο, πολύ πιο σημαντικό και αδίρρητο ερώτημα του αιώνα μας: Γιατί είναι πιο σημαντική η αυτοδιάθεση των λαών και η “εδαφική ακεραιότητα” από την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα (όχι βεβαίως όπως τα εννοούσε υποκριτικά ο Μπους); Ο Ομπάμα πάντως χειρίζεται έξυπνα το δίλημμα αυτό, κρατώντας αποστάσεις, ώστε να μη χαρακτηριστεί “σπόνσορας” της εξέγερσης...

Και βεβαίως το χάος στο Ιράν, θυμίζει και σ' εμάς εδώ τους αγώνες για τη δημοκρατία. Αυτήν που λοιδορεί με πάσαν ευκολία ακόμα και το κάθε “σούργελο”, που αυτοαποκαλείται “επαναστάτης”...



"Επί του πιεστηρίου": Βαθιά διχασμένο το καθεστώς στο Ιράν.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 24.06.09

Οι συγκλονιστικές φωτό είναι από το http://www.boston.com.

Το post συνοδεύεται από τη σπαρακτική φωνή της Βρετανίδας Carmel.

Summertime!

Η μεγαλύτερη μέρα - έρχεται. Το θερινό ηλιοστάσιο - η γιορτή του φωτός. Η (τριήμερη) γιορτή της μουσικής. Καλοκαίρι...




H φωτό είναι δική μου.

Το post συνοδεύεται από το περίφημο "Summertime", από την όπερα "Porgy and Bess" του George Gershwin. Από τις δεκάδες εκτελέσεις ενός από τα πιο πολυτραγουδισμένα κομμάτια του 20ου αιώνα, διάλεξα μια από τις καλύτερες των τελευταίων ετών, αυτή του Aaron Neville, των περίφημων Neville Brothers.

Μια "put the cot down" αστυνομία...

Κύριε Υπουργέ,

Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, ταξιδεύοντας με το ΙΧ μου και εξερχόμενος από τούνελ, είδα ξαφνικά να πετάγονται μπροστά μου, στη μεσαία λωρίδα από τις τρεις του αυτοκινητοδρόμου, δύο αστυνομικοί με φακούς (!), οι οποίοι μου έκαναν έντονα νοήματα να κάνω δεξιά.

Όχι μόνο τους απέφυγα “παρά τρίχα”, αλλά και λίγο έλειψε να τρακάρω με άλλο ΙΧ, που εκείνη τη στιγμή αποχωρούσε από το μπλόκο. Βγήκα τρέμοντας από την ταραχή και την αγανάκτηση, για την απίστευτη ανευθυνότητα και διαμαρτυρήθηκα εντονότατα, αλλά πάντοτε ευγενικά και μιλώντας στον πληθυντικό.


Σε ερώτηση μου, πώς διανοούνται και κάνουν αυτή την τόσο επικίνδυνη διαδικασία, εισέπραξα την πρώτη αχαρακτήριστη απάντηση: “Εάν δεν τρέχατε κύριε, δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος”. Το επιχείρημα προφανώς δεν ευσταθεί, αφού είναι δεδομένο οτι αυτό το “σάλτο μορτάλε” το κάνουν, για όποιον “συλλαμβάνουν” να τρέχει περισσότερο από 90 χλμ/ώρα, που είναι το όριο ταχύτητας στο συγκεκριμένο σημείο – και όχι φυσικά για “όποιον δεν τρέχει”.

Στη συνέχεια, ο προϊστάμενος του κλιμακίου, με κάλεσε να κάνω όπισθεν στον αυτοκινητόδρομο. Όταν του επεσήμανα οτι ΚΑΙ αυτό αντίκειται στους κανόνες της οδικής ασφάλειας, παντού στον κόσμο, μου απάντησε οτι “υπ' ευθύνη του και με τα αλάρμ δεν είναι επικίνδυνο”.

Όταν ρώτησα γιατί δεν ακολουθούν τη διαδικασία που ακολουθείται σε όλες τις προηγμένες χώρες, δηλαδή του περιπολικού που ακολουθεί το ΙΧ προς έλεγχο και του ζητάει με τους φανούς και το μεγάφωνο να κάνει δεξιά, μου απάντησαν το αμίμητο: “Διότι η υπηρεσία δεν μας επιτρέπει να κάνουμε καταδίωξη, για να μη “χτυπήσουμε”. Και άλλωστε με αυτά τα περιπολικά που έχουμε, δεν θα μπορούσαμε”!

“Δηλαδή, αν σας αφαιρέσω τώρα το περίστροφο και το σκάσω, δεν θα με καταδιώξετε;” ρώτησα. “Βεβαίως, διότι αυτό είναι διαφορετικό”, ήταν η απάντηση...

Υπό αυτές τις συνθήκες, αρνήθηκα να αναγνωρίσω την παράβαση που μου βεβαιώθηκε – αντιθέτως, πιστεύω οτι ως πολίτης, εγώ θα έπρεπε να “βεβαιώσω παράβαση” στους υπαλλήλους σας, που με τέτοια ελαφρότητα και ερασιτεχνισμό έθεσαν τη ζωή τη δική μου και του συνεπιβάτη μου, αλλά και τις δικές τους, σε κίνδυνο. Αυτό για το οποίο κατηγορούμαι εγώ δεν είναι θανατηφόρο, αντιθέτως αυτό που έκαναν αυτοί ΕΙΝΑΙ – και το χειρότερο: Παρότι είναι εντεταλμένοι για την τήρηση της οδικής ασφάλειας, δεν είχαν καμία συναίσθηση.

Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο έμεινε παράλυτος συνάδελφος συγγενή μου στην Κρήτη – όταν τον παρέσυρε οδηγός σε μπλόκο. Είμαι βέβαιος οτι θα υπάρχουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις, λόγω ανεύθυνων οδηγών, αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ οτι πλέον οι αστυνομικοί της Τροχαίας “πετάγονται” με τέτοιον τρόπο, σ' ένα σύγχρονο αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας.

Σε κάποιο σημείο της συζήτησης, ο προϊστάμενος μου είπε οτι “στις χώρες, στις οποίες αναφέρομαι, ο πολίτης σέβεται τον αστυνομικό”. Του απαντώ και δημοσίως, οτι ο σεβασμός κερδίζεται με τις πράξεις και τον επαγγελματισμό – κάτι που έλειπε παντελώς από την πρακτική των αστυνομικών, στο συγκεκριμένο συμβάν.

Όλα τα παραπάνω, κύριε Υπουργέ, συνιστούν μια Τροχαία τριτοκοσμική, που δεν ξέρει “πού πατά και πού πηγαίνει” - η οποία δεν ακολουθεί διαδικασίες που εγγυώνται την οδική ασφάλεια και θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των πολιτών και των ίδιων των αστυνομικών.

Οδηγώ τριάντα ολόκληρα χρόνια και δεν έχω εμπλακεί ποτέ στο παραμικρό ατύχημα. Δεν φανταζόμουν ποτέ οτι παραλίγο να μου συμβεί, λόγω της αβελτηρίας της Τροχαίας.

Σας παρακαλώ να επιληφθείτε του θέματος – και εύχομαι η επιστολή αυτή να αποτελέσει αφορμή για την κατάργηση αυτής της τόσο επικίνδυνης και ανεγκέφαλης πρακτικής, από μέρους των υπηρεσιών της Τροχαίας.




Είχε τρεις ημέρες για να εκφράσει τις αντιρρήσεις του. Προσπάθησε να βρει τον διοικητή – αλλά η Τροχαία του έδινε λάθος αριθμούς για την αρμόδια Διεύθυνση. Μετά βρήκε το τηλέφωνο, αλλά απάντησε ένας αστυνομικός που του είπε οτι ο διοικητής λείπει και οτι το fax δεν είναι “σίγουρο”. “Πώς να το στείλω δηλαδή;” “Με συστημένη επιστολή” ήταν η απάντηση. Μετά θυμόταν οτι είχε τολμήσει να ζητήσει και το mail - και τον έπιασαν τα γέλια...

Τελικά βρήκε τον διοικητή, που έδειξε κατανόηση. Όμως το πρόβλημα παραμένει. Κάντε τώρα την αναγωγή στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία – και σε τι κατάσταση βρίσκεται. Ο φρουρός σε πεζόδρομο, κάθε μέρα με το ίδιο αμάξι, που δεν έπαιρνε μπροστά. Τον ήξεραν όλοι και τον χαιρετούσαν. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο “sitting duck” κατάσταση...


Οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης για την “εξαθλίωση” της αντιτρομοκρατικής δίνουν και παίρνουν – δεν είμαι σε θέση να τις διασταυρώσω, αλλά η κοινή λογική λέει οτι ευσταθούν σε μεγάλο βαθμό. Είναι όμως δυνατόν να μην φαντάζεται η ίδια η υπηρεσία οτι μπορεί να είναι κύριος στόχος, μετά τις τόσο “σκληρές” απειλές εναντίον αστυνομικών; Τις απαράδεκτες ελλείψεις και παραλείψεις ξεμπροστιάζουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές αστυνομικοί και πρώην αξιωματικός της υπηρεσίας.

Απαίδευτοι αστυνομικοί, “επαρχιώτες” αξιωματικοί, έλλειψη προσωπικού, απουσία πειθαρχίας, σύγχρονου εξοπλισμού και επαγγελματισμού. Αστυνομία χωρίς διαδικασίες, χωρίς κίνητρα, χωρίς βούληση για αποτέλεσμα, παγιδευμένη στις παθογένειες του ελληνικού δημοσίου και της κοινωνίας μας – αστυνομία που είναι βουτηγμένη στη μιζέρια, τη βία στους αδυνάτους, τη διαφθορά, την ακροδεξιά...

Πριν από 10 χρόνια, έδειξε οτι μπορεί να πάρει μια πορεία πιο επαγγελματική και ταυτόχρονα δημοκρατική. Εδώ και αρκετά χρόνια, έχει απλώς “πάρει τη ζωή της λάθος”...



Υ.Γ. Αν δείτε ποτέ να σας “πετάγεται” ένας τροχαίος σε αυτοκινητόδρομο, γράψτε ένα γράμμα και διαμαρτυρηθείτε. Ίσως αν γράφαμε 100 άνθρωποι την ημέρα, για κάθε στραβή πρακτική των κρατικών υπηρεσιών, κάτι μπορεί να άλλαζε...



Η φωτό της ιταλικής "αντιδιαστολής" είναι από το www.bloka.com, η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη "δάνειο" και πάλι από τον αγαπητό John Black και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τον έξοχο Βρετανό Barry Adamson - κάποτε μπασίστα του εξαιρετικού μετα-πανκ γκρουπ των Magazine. To Oedipus Schmoedipus είναι άλμπουμ του 1996.

3 updates & 2 surprises

Μάλλον πέρασε απαρατήρητο, βυθισμένοι όπως ήμασταν στην εθνεγερτική προσπάθεια του ΛΑΟΣ: Ο Ερντογάν έσπασε ένα ταμπού στην Τουρκία, διερωτώμενος "αν οι διώξεις άλλων εθνοτήτων στο παρελθόν βοήθησαν τη χώρα του". Ξεσήκωσε έντονες διαμαρτυρίες από την (κεμαλική) αντιπολίτευση του Μπαϊκάλ...


Στο Ιράν, οι υποστηρικτές του Αχμαντινετζάντ (το βλέμμα σαν τους δικούς μας παραθρησκευτικούς "Ζωίτες", ένα πράγμα), συγκεντρώνονται έξω από τις δυτικές πρεσβείες, διαμαρτυρόμενοι οτι οι Βρετανοί βρίσκονται πίσω από το χάος που έχει ξεσπάσει στη χώρα (άντε γειά)... Μαζί με τους παρακρατικούς κάνουν το παν για να μην αφήσουν καμία αμφιβολία οτι έγινε νοθεία. Το καθεστώς υποσχέθηκε επανακαταμέτρηση και απολυταρχικά απαγορεύει στους ξενους δημοσιογράφους να μεταδώσουν την εξέγερση.


Στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέκος Αλαβάνος δηλώνει πως "όλα πρέπει να επανεξεταστούν" και παίρνει αποστάσεις από τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΝ. Κάποιος φαίνεται να πήρε τελικά (έστω) ένα μέρος του μηνύματος.


Ο κόσμος (αγωνίζεται να) αλλάζει. Κάποια πράγματα όμως μένουν απελπιστικά ίδια:


Η υπόθεση Κούνεβα μάλλον οδεύει προς το αρχείο (προκαλώντας μεταξύ άλλων και την οξύτατη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ). Τη δική μας θα την προκαλέσει;


Οι πυρκαγιές άρχισαν μαζί με την "πιο έτοιμη και με τα λιγότερα κενά από ποτέ" πυροσβεστική. Ένα από τα κορυφαία εξώφυλλα όλων των εποχών στην Ελευθεροτυπία, θυμίζει τη "μαεστρία" Φυντανίδη: "Το κράτος με τους τενεκέδες"...

Μήπως πρέπει να αλλάξουν και αυτά;



"Eπί του πιεστηρίου": Η παραίτηση Αλαβάνου ταράζει τα νερά και δείχνει το δρόμο στον Αλέξη Τσίπρα...

Το εξώφυλλο είναι από το www. amazon.com - η φωτό από το Ιράν (όπου υποστηρικτής του "χαμένου" Μοσαβί βοηθάει τραυματισμένο αστυνομικό!), μαζί με άλλες δεκάδες εκπληκτικές από το www.boston.com, εδώ.

Το post συνοδεύεται από τους εξαιρετικούς (Αμερικανούς) Thievery Corporation, με το διεθνή ήχο - εδώ στο γαλλόφωνο "Le Monde (Change)", δηλαδή "Ο Κόσμος (Αλλάζει)"...

Οι τηλεθεάσεις, η αποχή και η (ακρο)δεξιά Ευρώπη

Χρόνια τώρα, κάποιοι φίλοι προσπαθούν να με πείσουν οτι η μόνη λύση διαμαρτυρίας προς την έκπτωση της πολιτικής είναι να μην ψηφίζουμε.

Τους εξηγώ οτι ο εκλογικός νόμος λειτουργεί όπως οι τηλεθεάσεις (γι αυτό άλλωστε ούτε η τηλεοπτική αποχή θα βελτιώσει ποτέ την τηλεόραση). Για παράδειγμα, ας πάρουμε τα δελτία των 8 (ή οποιαδήποτε άλλη ζώνη, με ομοειδείς εκπομπές): Ας υποθέσουμε οτι σιγά-σιγά το κοινό φυλορροεί, δεν παρακολουθεί. Από 4,5 εκατομμύρια που είναι, κατά προσέγγιση, εκείνη την ώρα, συρρικνώνεται π.χ. στα 3 εκατομμύρια. Δυστυχώς, ουδείς επικεφαλής αυτών των δελτίων θα ενδιαφερθεί αν μειώνεται ο απόλυτος αριθμός τηλεθεατών (το λεγόμενο “μικρό” νούμερο του δελτίου του). Αυτό που τον καθιστά “νικητή” ή “ηττημένο” της αναμέτρησης, είναι το ποσοστό τηλεθέασης (επί των ανοικτών τηλεοράσεων, το λεγόμενο “μεγάλο” νούμερο), δηλαδή το αν θα κάνει 30% και ο αντίπαλος του, δεύτερος στη σειρά, π.χ. 23%.

Όσο κι αν μειώνεται ο απόλυτος αριθμός των τηλεθεατών, το ποσοστό τηλεθέασης δεν αλλάζει, γιατί είναι “μερίδιο” επί τοις εκατό (το ίδιο ακριβώς ισχύει και στα εκλογικά). Βεβαίως, αν τελικά η αποχώρηση είναι μαζική, το τηλεοπτικό σύστημα θα κλονιστεί: Ενδεχομένως ο ιδιοκτήτης του καναλιού που το διατηρεί, όχι για επιχειρηματικούς λόγους, αλλά για την πολιτική επιρροή, να ανακαλύψει οτι δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς του. Επίσης, οι διαφημιστές πιθανόν να τοποθετούν πολύ λιγότερα χρήματα στο μέσον, βλέποντας οτι απευθύνεται σε πολύ μικρότερο κοινό. Κάποια κανάλια μπορεί να οδηγηθούν στο κλείσιμο – και εν τω μεταξύ όλα μαζί θα καταφεύγουν όλο και πιο πολύ στο “φτηνό”, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η τηλεόραση (βασικός “δίαυλος” δημοσίου διαλόγου) απευθύνεται πια στους αδύναμους, νοητικά και οικονομικά...

Αυτό όμως, είναι κάτι που θα πρέπει να απευχόμαστε. Όχι γιατί θα “λυπηθούμε” αυτόν που δεν μπορεί να προσαρμοστεί, αλλά γιατί η διαδρομή θα είναι μια πολύχρονη και βασανιστική πορεία ευτελισμού – στην ουσία μια διαρκής πτώση του επιπέδου, που επηρεάζει βαθύτατα την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου σε μια χώρα, εν τέλει το συλλογικό IQ και ΕQ . Τρανό παράδειγμα η (μπερλουσκονική) γειτονική μας Ιταλία – μια χώρα που από τη φινέτσα και την οξύτατη πολιτική συνείδηση κατέληξε να είναι μια χώρα “μπούτι και στήθος”, με την απίστευτη κατάργηση των ασυμβιβάστων της δημοκρατίας – κι έναν καραγκιόζη να έχει υπό τον έλεγχο του τη Βουλή, δημόσια και ιδιωτικά κανάλια και μια ποδοσφαιρική ομάδα (το φαινόμενο βέβαια έχει πολύπλοκες ρίζες - μερικές από αυτές, όπως η διαφθορά, μοιάζουν με τις δικές μας, αλλά δεν είναι του παρόντος). Αντίθετα, σε χώρες όπως η Γαλλία, ο εκσυγχρονισμός και η διατήρηση της δημόσιας τηλεόρασης σε υψηλά επίπεδα τηλεθέασης (αν και από την εκλογή του και πέρα έχει αρχίσει να “βάζει χέρι” ο Σαρκοζί) έχει “σύρει” τα ιδιωτικά κανάλια προς τη σωστή κατεύθυνση – και ο ανταγωνισμός έχει συνολικά υψηλό επίπεδο και οφέλη για τη γαλλική κοινωνία.


Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα, όταν μιλάμε συνολικά για τη δημοκρατία (όποιος δεν την επιθυμεί, είναι ελεύθερος να “κατέβει από το τρένο” παρακαλώ και να “ιδιωτεύσει”, αλλά χωρίς να την απειλεί, γιατί είναι ύβρις – και κυρίως χωρίς να έχει καμία απαίτηση από την οργανωμένη κοινωνία). Η βελτίωση της δεν θα έρθει ποτέ με την απουσία – ακόμα κι αν αυτή γίνει μαζική. Τα κόμματα για αρκετό καιρό θα παριστάνουν οτι δε τρέχει τίποτα, μελετώντας τα ποσοστά τους, που δεν θα αλλάζουν, γιατί είναι μερίδια. Αν βεβαίως ένας λαός αποφασίσει να απέχει στην συντριπτική του πλειοψηφία, τότε τίθεται θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης. Αλλά μια χώρα μπαίνει έτσι σε περιπέτειες, αποδομώντας όλες τις προσπάθειες που έκανε μέχρι τώρα στην ιστορία της, για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρακολουθώ εδώ και μέρες μια προσπάθεια (παθιασμένη ενδόμυχη ελπίδα θα το έλεγα) από πολλούς να “βαφτιστεί” η αποχή των ευρωεκλογών, μια συνολική “πολιτική κίνηση διαμαρτυρίας”. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω – και κανείς νομίζω δεν είναι – τι ποσοστό αυτής της αποχής πραγματικά ήταν συνειδητή και τι ήταν απλώς μια “αφασία”, συνδυασμένη με την προφανή έλξη που ασκεί η θάλασσα και η εκδρομή, το πρώτο τριήμερο του καλοκαιριού, με 37 βαθμούς. Θέλω να ελπίζω οτι το φαινόμενο (σε αυτές του τις διαστάσεις) είναι προσωρινό, με την έννοια οτι πολύ λιγότεροι δεν θα πάνε στις κάλπες των εθνικών εκλογών το χειμώνα. Φοβάμαι (και καταγράφηκαν πολλές μαρτυρίες) οτι πολλοί απλώς “βαρέθηκαν” να πάνε και δυο τετράγωνα πιο κάτω...

Βεβαίως και η άπωση αυτή λέει πολλά για την προβληματική απήχηση του πολιτικού συστήματος, ειδικά στους νέους. Λέει πολλά επίσης όμως και για τη συνολική πορεία της κοινωνίας μας (βλέπε και “σκυλοπόπ” τηλεόραση των τελευταίων 20 ετών και τι αισθητική και σκέψη διαμορφώνει), την παιδεία μας αλλά και για την προσωπική ευθύνη του καθενός. Διότι το παλικαράκι (νεότερο ή και μεγαλύτερο) που παρακολουθεί τις “μη ειδήσεις” για τη φούστα της τάδε α(η)δού ή το κοριτσάκι που αγοράζει σωρηδόν από το περίπτερο τα κουτσομπολο-περιοδικά, για να εμβαθύνει στο περιεχόμενο των “κίτρινων” εκπομπών, είναι ενήλικο. Κι όπως (πολύ σωστά) η κοινωνία το εμπιστεύεται για να αποφασίσει με την ψήφο του, έτσι έχει και την ευθύνη του γι αυτό που κάνει – και να μην το ακούσω να ζητάει τα ρέστα αργότερα για π.χ. το σύστημα υγείας. Γιατί θα θυμηθώ κάτι νεόπλουτους βιοτέχνες στη δεκαετία του '70, που διαμαρτύρονταν οτι η Ελλάδα δεν είχε καλούς δρόμους για τις “μερσεντέ” τους, αλλά εν τω μεταξύ αυτή την πολιτεία, από την οποία ζητούσαν τα ρέστα, την είχαν ταράξει στη φοροδιαφυγή...

Ο τρόπος να βελτιώσεις το “σύστημα” δεν είναι αυτός – είναι ο αντίθετος. Αλλά θέλει κόπο και προσωπική συμβολή - αυτό δηλαδή που αρνείται να κάνει ο “εύκολος” και “χορτασμένος” εαυτός μας. Αν μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων παρακολουθούσε φανατικά τις ποιοτικές (λίγες, αλλά υπάρχουν) εκπομπές της τηλεόρασης, οι ιδιοκτήτες θα έψαχναν αύριο για Τσίμες, Αυγερόπουλους και Θεοδωράκηδες. Αν η κατακραυγή προς αυτό τον εσμό που κατακλύζει τον δημόσιο (τηλεοπτικό) διάλογο ήταν διαρκής και συνεπής – αν κανείς δεν έβλεπε π.χ. τον Τραμπουκόπουλο που καλεί στην εκπομπή του τον κάθε λογής γελοίο “μεγαλοδικηγόρο” και τον νομιμοποιεί (και γυρνούσε στο άλλο κανάλι να δει π.χ. Μάγια Τσόκλη), τότε το “σύστημα” θα υφίστατο ένα σοκ. Αλλά θέλει και λίγο “πλύση εγκεφάλου” από όλους προς τους συγγενείς και φίλους...

Οι πολίτες δηλώνουν (δικαιολογώντας ίσως και τους εαυτούς τους που απείχαν;) οτι ο βασικός λόγος που δεν πήγαν να ψηφίσουν είναι η “ποιότητα του πολιτικού προσωπικού”. Αν μαζικά λοιπόν ψηφιζόταν η νέα αξιόλογη παρουσία στο κάθε κόμμα (λίγες, αλλά υπάρχουν), τότε οι αρχηγοί θα έψαχναν για τέτοιους (αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως σε κάποιες περιπτώσεις) – και κυρίως θα εκτοπίζονταν άλλοι. Πολιτικοί όπως ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος παλαιότερα ή ο Τσοχατζόπουλος κι ο Πρωτόπαπας πιο πρόσφατα (βεβαίως και η Γιαννάκου από την ανάποδη) καταψηφίστηκαν από το εκλογικό σώμα, για να αντικατασταθούν από άλλους. Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τον Λαϊκάτο ή τον Δημαγωγόπουλο, πρέπει κάποιοι άλλοι – με θετική ψήφο - να πάρουν τη θέση τους. Μόνο που ψηφίζουμε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του εαυτού μας...

Το δύσκολο πρόβλημα εδώ είναι να πειστούν αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι να εισέλθουν στην πολιτική – γιατί οι περισσότεροι αρνούνται να “μπουν στα σκ..” Πολλοί υποστηρίζουν οτι “ποτέ τα κόμματα δεν θα τους αφήσουν”. Οι μηχανισμοί και τα λαμόγια φυσικά δεν θέλουν ποτέ να “εκχωρήσουν” τα προνόμια τους. Εδώ λοιπόν είναι η ευθύνη της κοινωνίας και του ενεργού πολίτη. Άλλωστε, συμμετοχή στα κοινά δεν είναι μόνο η κεντρική πολιτική σκηνή – είναι η κάθε πρωτοβουλία, σύλλογος, κίνηση, δήμος κλπ.
Και αν κανένα κόμμα (απολύτως θεμιτά) δεν καλύπτει κάποιους, στη δημοκρατία ο δρόμος είναι ανοιχτός: Οι Οικολόγοι Πράσινοι, με ελάχιστη χρηματοδότηση και στοιχειώδη στελέχωση και οργάνωση, κατάφεραν να μπουν στην Ευρωβουλή – μεθαύριο πιθανώς και στην εθνική Βουλή – και από εδώ και πέρα θα έχουν καθεστώς (και όλη την οικονομική στήριξη) ενός κοινοβουλευτικού κόμματος. Δεν είναι λοιπόν αδύνατο να υπάρξει μια νέα κομματική πρωτοβουλία...

Η συστηματική αποχή, κατά την άποψη μου, είναι ελαφρότητα, αρνητική σκέψη, έλλειψη ευαισθησίας και τελικά “ιδιωτεία” (ψάξτε τη ρίζα της λέξης idiot στην έννοια που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες). Όχι μόνο αφήνει τις τύχες του καθενός στους υπολοίπους, αλλά δημιουργεί και συνοδεύει μια αντίληψη “κοινωνίας-πολτού”, που άγεται και φέρεται - “σύρεται” ουσιαστικά, άβουλη, στη “μη σκέψη”. Και ξεχνάει ένα βασικό ζητούμενο: Κάθε χώρα πρέπει να κυβερνηθεί με τον καλύτερο (δυνατό) τρόπο – και αυτό συμβαίνει μόνο δημοκρατικά.



Η ευθύνη βεβαίως των κομμάτων ως οργανισμών (αν όμως τα αφήνουμε να μαζεύουν τους “χειρότερους”, ψηφίζοντας τους ή μη ψηφίζοντας, τότε γιατί τους ζητάμε τα ρέστα;) είναι τεράστια. Και του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε επί σειρά ετών τη χώρα και επέτρεψε και εμβάθυνε τη διαφθορά. Και των αριστερών κομμάτων που ή δεν έχουν ουσιαστικές προοδευτικές προτάσεις (για το ΣΥΝ τα είπαμε στο προηγούμενο post) ή έχουν προτάσεις και ρητορεία που οδηγεί τη χώρα στην καθυστέρηση.

Πιο πολύ απ' όλα όμως, κρίσιμος παράγοντας στη διαμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα είναι ο τρόπος με τον οποίο κυβερνάται τα τελευταία χρόνια. Η αίσθηση οτι “δεν γίνεται τίποτε”, η διάχυτη κουτοπονηριά της “ζαρντινιέρας” και η ανικανότητα, η αίσθηση της ατιμωρησίας και της υποκρισίας που διαχέεται παντού κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά και εμπεδώνει τον κυνισμό και την αδιαφορία στον πολίτη. Ο Δεκέμβρης οφείλεται εν πολλοίς σε αυτά (και στα παραπάνω περί τηλεοπτικού εσμού και δημοσίου διαλόγου) – και δεν θα περάσουν πολλοί μήνες πριν μιας μορφής σύγκρουση επανεμφανιστεί, πιθανολογώ κατά το Σεπτέμβρη.

Θα αναγνωρίσω στον Καραμανλή οτι πάντοτε προσπάθησε να “εκτοπίσει” ή να περιορίσει/φιμώσει την ακροδεξιά που φωλιάζει μέσα στο κόμμα του (θυμίζω την παλαιότερη κορώνα Ανδρεουλάκου “να στοιβάξουμε τους Αλβανούς στη Μακρόνησο”). Το εφεύρημα του “μεσαίου χώρου” μπορεί να ήταν υποκριτικό, αλλά λειτούργησε ως ένα βαθμό. Έως ότου η ίδια η πράξη, των σκανδάλων και της ανικανότητας, το ξεπέρασε. Διότι και πριν τις εκλογές, ήξερε από τις δημοσκοπήσεις, οτι έχει διαρροές προς το ΛΑΟΣ - εξ ου και οι προεκλογικές αναφορές για κουκούλες, κάμερες και “νόμο και τάξη”. Τώρα η προεκλογική ρητορεία κινδυνεύει να γίνει πράξη – λόγω της προηγούμενης ολιγωρίας.

Ας πάρουμε το γνωστό θέμα της γκετοποίησης των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, για το οποίο οι κάτοικοι φωνάζουν εδώ και χρόνια. Δεν υπήρξε (ούτε ακόμα υπάρχει) κανενός είδους πραγματικό και οργανωμένο σχέδιο. Το Υπουργείο Υγείας, εδώ και τρία χρόνια αναγγέλλει τη μεταφορά των μονάδων του ΟΚΑΝΑ στα νοσοκομεία - και δεν έχει τίποτε απολύτως για τις υποδομές αυτές (το μόνο που έχει κάνει τα τελευταία 5 χρόνια είναι να αφήσει να ξεχαρβαλωθεί το ΕΣΥ - κι ένας νόμος για το κάπνισμα, που αναγγέλεται 2 χρόνια πριν εφαρμοστεί)... Αντί να καθαρίσουν κυριολεκτικά το παλιό Εφετείο (και να το προστατεύσουν από τις συμμορίες), το “καθάρισαν” από τους εποίκους του, που τώρα είναι σε χειρότερη (και πιο επικίνδυνη κατάσταση για όλους) στο δρόμο. Η πλατεία Θεάτρου είναι σχετικά “καθαρή” (τρόπος του λέγειν βρωμάει αφόρητα ακόμα), γιατί έκαναν “σκούπα” - με αποτέλεσμα όλη η δραστηριότητα να έχει μεταφερθεί στην Πειραιώς. Είναι αστείο, γιατί υπολογίζεται πρόχειρα, οτι μόνο στο κέντρο της Αθήνας κυκλοφορούν 90 χιλιάδες μετανάστες...

Δέσμιοι του ηλιθίου διλήμματος “ή τους κοιτάμε ή τους δέρνουμε”, δεν σκέφτηκαν ποτέ οτι χρειάζεται ολοκληρωμένο σχέδιο από υπηρεσίες πρόνοιας, με συνεργασία υπουργείων, νομαρχίας και δήμου. Οτι τα αστυνομικά μέτρα είναι πάντοτε “συνοδευτικά” και έχουν νόημα αν υλοποιούν ένα πρόγραμμα. Οτι δεν αρκεί η σπασμωδική εκκαθάριση, αλλά πρέπει κάτι να τους κάνεις αυτούς τους ανθρώπους – βασικά να τους φροντίσεις. Και φυσικά όχι να επιτρέπεις στην κοινοβουλευτική ακροδεξιά να επωφεληθεί και στην εξωκοινοβουλευτική να κινείται με άνεση ανάμεσα στα ΜΑΤ, σαν “συνοδευτικός” παρακρατικός μηχανισμός...

Μια παγίδα, στην οποία βλέπω να πέφτουν πολλοί τον τελευταίο καιρό, είναι οτι ο Καρατζαφέρης έχει το πλεονέκτημα της “ξεκάθαρης ατζέντας” και των “ξεκάθαρων θέσεων”. Κατά την άποψη μου, ισχύει το αντίθετο. “Ξεκάθαρες θέσεις” δεν σημαίνει τίποτε πρώτα από όλα, διότι τέτοιες μπορεί να έχει και ο χειρότερος ναζιστής – το θέμα είναι τι πρεσβεύει. Θεωρώ οτι αντιθέτως έχει μια πολύ “κρυφή” ατζέντα και εντελώς θολές και παραπλανητικές θέσεις. Εξαπολύει τις πιο δημαγωγικές και λαϊκίστικες κορόνες (“ν' ανοίξει τζαμί αν λειτουργήσει η Αγιά Σοφιά”) για πράγματα που δε γίνονται, που δεν έχουν λογικό ειρμό και που “χαϊδεύουν τ' αυτιά” των ανθρώπων που αγνοούν το ζήτημα – παριστάνοντας ταυτόχρονα και κουτοπόνηρα τον “καλό και μετριοπαθή”. Οι συνθήκες που έχει υπογράψει η Ελλάδα (Δουβλίνο ΙΙ), οι πραγματικές δυσκολίες (αδυναμία ανακοπής κύματος μετανάστευσης, δυσκολία φύλαξης συνόρων, δυσκολία επαναπροώθησης) κάνουν το πρόβλημα τέτοιο – που μόνο από ένα σοβαρό, μελετημένο και δημοκρατικό κράτος μπορεί να αντιμετωπιστεί. Πάντως όχι με φληναφήματα...

Το αστείο (και τραγικό μαζί) είναι οτι η δεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις είναι η πλέον ακατάλληλη να χειριστεί ακόμα και τα θέματα, στα οποία υποτίθεται “έχει την υπεροχή” - όπως τα ζητήματα ασφάλειας και νομιμότητας. Όπως οι “υπερπατριώτες” και επαγγελματίες εθνικιστές είναι αυτοί που προκαλούν τις μεγαλύτερες “εθνικές καταστροφές” (φυσικό, αφού o πιο γελοίος θα ακολουθήσει την πιο φανατική και στενόμυαλη λύση), έτσι και ο οπαδός του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” κινείται μεταξύ ανικανότητας (πώς να εμπιστευθείς ακόμα και τον τουρισμό σ' έναν υπουργό που αναφώνησε οτι “η Ελλάδα έχει υπεροχή ως τουριστικός προορισμός απέναντι στην Τουρκία γιατί είναι ορθόδοξη χώρα”;) και σπασμωδικών αυταρχικών λύσεων, που μονίμως δεν προλαμβάνουν αλλά επιδεινώνουν.


Έτσι φτάσαμε η Ελλάδα να αντιμετωπίσει σοκαρισμένη το πρόβλημα του ρατσισμού και σε εκλογικό επίπεδο. Ο κάτοικος της υποβαθμισμένης περιοχής, σπάνια ικανός να καταλάβει οτι το πρόβλημα του θα λυθεί μόνο με μια προοδευτική και αποτελεσματική πολιτική, καταφεύγει στην εύκολη “διάκριση”: Καταπιεσμένος κι εγώ, καταπιεσμένος κι ο μαύρος – “αλλά αυτός είναι κατώτερος και ήρθε ακάλεστος”. Το ίδιο δεν κάνει και ο (π.χ.) Αλβανός που έχει υποστεί τον ρατσισμό στο πετσί του; Κάποιους πρέπει να βρει για να ενοχοποιήσει/περιφρονήσει κι αυτός...

Μόνο που αυτό συνέβη σε όλη την Ευρώπη – κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Διότι στην Ελλάδα, το άθροισμα ΝΔ και ΛΑΟΣ πιθανότατα δεν θα μπορεί να ξαναφέρει μια δεξιά κυβέρνηση (αν όμως μπορεί, αυτό θέτει περισσότερο από ποτέ τους ψηφοφόρους προ των ευθυνών τους για το ποια πλευρά θα τους κυβερνήσει). Ο εκλογικός νόμος δίνει την ενίσχυση των 40 (ο παλιός) ή των 50 (ο νέος) βουλευτών στο πρώτο κόμμα, που δύσκολα θα είναι η ΝΔ – και αμφιβάλλω αν θα συνασπιστεί ποτέ (αυτοκτονικά) η ΝΔ με τον Καρατζαφέρη.

Η Ευρώπη όμως, ελέω και της τεράστιας αποχής, κινήθηκε επιβραβεύοντας τις δεξιές κυβερνήσεις (που με την εξαίρεση ίσως του συνασπισμού της Μέρκελ κινούνται με απίστευτα μέτριες επιδόσεις) και αναδεικνύοντας παντού λιγότερο ή περισσότερο φαρμακερές ακροδεξιές παραφυάδες. Ο πιο μέτριος πρόεδρος της Κομισιόν, από την ύπαρξη της, ο Μπαρόζο, παίζει χωρίς αντίπαλο - με την ένοχη στάση των λίγων σοσιαλιστικών κυβερνήσεων - και οι όποιες αντιρρήσεις στην υποψηφιότητα έχουν να κάνουν με τις επιδιώξεις του Σαρκοζί και της Μέρκελ.

Η συντήρηση, η ξενοφοβία και η γενικότερη ανασφάλεια – αντί να τιμωρήσει τις (ως επί το πλείστον) νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις για την κρίση – τις άφησε να παίζουν μόνες στο γήπεδο. Ίσως οι λαοί της (παλιάς) Ευρώπης έχουν τη δικαιολογία οτι έχουν μάθει να ζουν σ' ένα ευνομούμενο κράτος, που λειτουργεί “σωστά” από μόνο του – και απέχουν ασυνείδητα από τα κοινά. Ίσως οι κάτοικοι της (νέας) Ευρώπης έχουν ακόμα τις μνήμες του υπαρκτού σοσιαλισμού και ψηφίζουν θρησκόληπτα, αντιδραστικά και αντιευρωπαϊκά (ενώ παρακαλούσαν να μπουν στην Ένωση).

Και επιστρέφουμε στην αρχή: Αν οι λαοί πήγαιναν να ψηφίσουν προοδευτικά, για να δώσουν τέτοιες λύσεις στα προβλήματα τους – και δεν άφηναν να επιβληθεί η δεξιά ψήφος, "ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι". Αν δεν ψήφιζαν αντιευρωπαϊκά τόσα χρόνια, θυμωμένοι με τις κυβερνήσεις τους και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών - και επέβαλαν την πορεία προς μια άλλη, προοδευτική και πραγματικά ενωμένη Ευρώπη. Αν αναδείκνυαν ενεργά άλλα σχήματα (εφόσον δηλώνουν απογοητευμένοι από την εμπειρία της σοσιαλδημοκρατίας) που θα μπορούσαν να εκφράσουν την αγωνία τους. Αν δεν έπεφταν με ευκολία στη “λούμπα” της άρνησης, του αντιευρωπαϊσμού, της μη ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού. Αν ενεργούσαν σοβαρά, όπως έκανε επιτέλους η Αμερική (μετά από μια οκταετία Μπους βεβαίως), που πήγε να ψηφίσει – και να ψηφίσει θετικά - τότε ίσως υπήρχε μια ελπίδα για τη στροφή της Ευρώπης.

Αλλά ξέχασα: Η “υπακοή στο σύστημα”, ο Ομπάμα, η κοινωνική ευμάρεια, η πρόοδος και η ευελιξία των σκανδιναβικών χωρών – η ελπίδα τέλος πάντων για μια καλύτερη εκδοχή των πραγμάτων – όλα αυτά είναι “μία από τα ίδια”. Μια υποταγή, μια φενάκη στην επιστημονική φαντασία ενός “Matrix”, που δεν θα μας αφήσει ποτέ να χαρούμε τίποτα – εκτός από την εθνική και ρατσιστική μας περιχαράκωση, το δογματικό μας μαξιμαλισμό και το σύνθημα “ή με τις γραβάτες ή με τις κουκούλες”. Ακριβώς όπως το είπε και ο Μπους: Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας...



"Επί του πιεστηρίου" 1: Φεύγει (;) από την πολιτική ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος...

"Επί του πιεστηρίου" 2: Στο θεοκρατικό Ιράν, με μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές, μπορεί και να απαλλαγούν από τον Αχμαντινετζάντ...

"Επί του πιεστηρίου" 3: Και για όποιον έχει ακόμα αμφιβολίες για το πόσο ο ΛΑΟΣ είναι στην πραγματικότητα ένα χουντοφασιστικό κόμμα (όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει ο Καρατζαφέρης), ας ρίξει μια ματιά στο εξαιρετικό ρεπορτάζ της Αριστοτελίας Πελώνη στα "Νέα".


Οι φωτό από τη Σίφνο είναι δική μου - οι άλλες από το www.google.com και από www.ugo.com

To post συνοδεύεται από τις δύο από τις τρεις ντίβες (η Liz Wright συνόδευσε προηγούμενο post για τον Ομπάμα) που θα εμφανιστούν στο Λυκαβηττό, στις 6 Ιουλίου, σε συναυλία στη μνήμη (και με τα τραγούδια) της μεγάλης Nina Simone. Συμμετέχουν η Αμερικάνα Dianne Reeves, γνωστή και από τη συμμετοχή της στην ταινία "Goodnight And Good Luck" και η Αφρικάνα (γεννημένη στο Μπενίν) Angelique Kidjo. Ο μεγάλος Μεξικανός κιθαρίστας Carlos Santana έρχεται για μια συναυλία στην Αθήνα, στις 8 Ιουλίου.

Γιατί αποδοκιμάστηκε (και) ο ΣΥΡΙΖΑ

Από αυτό εδώ το βήμα (“Cheeprah opos Oprah?, τ. 201) η υπεράσπιση ενός “φρέσκου” προοδευτικού ηγέτη από τις αδόκιμες επιθέσεις ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ ήταν αυτονόητη. Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας απεδείχθη κακή επιλογή – όχι γιατί ήταν “lifestyle”, αλλά γιατί λειτούργησε ανεπαρκώς και με παρουσία (και γλώσσα) “κομματικού σωλήνα”. Το βράδυ των εκλογών, όπως και ο Καραμανλής, έμοιαζε να μην έχει καταλάβει γιατί έχασε...


Οι τόσο επιτυχημένες κινήσεις Αλαβάνου, που είχαν προκαλέσει ενθουσιασμό και αύξηση του ποσοστού του Συνασπισμού στο 5% (αντιπολιτευτικό “μονοπώλιο” προς την κυβέρνηση, σπάνια “δημοκρατική” απόφαση αποχώρησης, εξαιρετική εμφάνιση στο debate του 2007) δεν είχαν συνέχεια. Το ίδιο και η ολοκλήρωση της μεταβίβασης της ηγεσίας.

Το εκλογικό σώμα (που κρίνει πρόσωπα και “υπόγεια μηνύματα”) δεν δέχτηκε καλά την εξέλιξη ενός νέου προσώπου, που φάνηκε να δημαγωγεί - με μια ελαφρά ειρωνεία μάλιστα. Το ίδιο ισχύει και για την επιλογή του εκπροσώπου του κόμματος, ένα πρόσωπο που φάνηκε “στυφό” και ζορισμένο - και εισπράχθηκε ως φανατικό. Η εικόνα του μαχητικού, αλλά εγκάρδιου (ανανεωτή) αριστερού είχε χαθεί.

Το ιδεολόγημα της “επικίνδυνης αριστεράς”, που “γίνεται ενοχλητική” (σε αντίθεση με την “αριστερά του σαλονιού”), λειτούργησε αντιπαθητικά στην κοινωνία, περιορίζοντας την παραδοσιακή εμβέλεια που θα μπορούσε να έχει η ανανεωτική αριστερά.

Η αίσθηση “ύπαρξης ενός κωλοπαιδισμού” και του μη σεβασμού των θεσμών ενισχύθηκε και από πολλά – μικρότερα ή μεγαλύτερα λάθη – τακτικής και συμπεριφοράς. Ο Τσίπρας δεν πήγε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τα εθνικά και έστειλε το Γιάννη Μπανιά. Η ηγεσία ζήτησε σύσσωμη από τον Κάρολο Παπούλια να μην υπογράψει νομοθέτημα της κυβέρνησης – και να το επιστρέψει, εκτρεπόμενος του ρόλου του.

Η αλαζονεία και η αμετροέπεια, όταν (κυρίως οι απογοητευμένοι “βενιζελικοί” ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ) έδιναν 17% στον Συνασπισμό, ήταν διάχυτη. Η ελληνική κοινωνία άκουσε έκπληκτη αναφορές για “αριστερή διακυβέρνηση” και για “δυναμική που μπορεί να φέρει τον Συνασπισμό δεύτερο κόμμα” - λες και η παραδοσιακή αριστερά μπορούσε ξαφνικά να αποκτήσει τόσους γνήσιους υποστηρικτές.

Οι χειρισμοί με την εκχώρηση της δεύτερης θέσης του ευρωψηφοδελτίου σε μια “συνιστώσα” ήταν καταστροφικοί – ούτε η συνεργασία με το ΔΗΚΚΙ του Γιώργου Πάντζα βοήθησε. Μια εκπρόσωπος της ΚΟΕ, με αντιευρωπαϊκές απόψεις, έφτασε να διεκδικεί τη μετάβαση της στις Βρυξέλλες, αντί του Δημήτρη Παπαδημούλη (η “χοντροκοπιά” κάποιων να τον αποκαλέσουν “πρώην” βάρυνε ακόμα περισσότερο το κλίμα). Στην ψηφοφορία που ανέδειξε πρώτο το Νίκο Χουντή, η συνήθης αναλογία (70%-30% υπέρ του “Αριστερού Ρεύματος”) μεταβλήθηκε αρκετά (60%-40%), αλλά το μήνυμα δεν ελήφθη.


Παρά τις επιτυχημένες παρεμβάσεις στο κοινωνικό πεδίο, η ηγεσία του Συνασπισμού επανέλαβε το λάθος ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ - και επέμενε να αποδίδει το “δημοσκοπικό ξεφούσκωμα” στον πόλεμο των συμφερόντων, που φυσικά πάντοτε παίζουν τα παιχνίδια τους. Αυτό ωστόσο, δεν εξηγεί την απογοήτευση ή την κριτική στάση του κάθε σκεπτόμενου πολίτη, που δεν χρειάζεται την “υπόδειξη των ΜΜΕ”, για να βγάλει τα συμπεράσματα του. Η πλήρης απουσία του Συνασπισμού από το πρόβλημα της “γκετοποίησης” στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, όπου (αυτός κυρίως) όφειλε να έχει προτάσεις και παρεμβάσεις, ήταν ενδεικτική. Το ίδιο και η σθεναρή άρνηση του να προχωρήσει σε προτάσεις κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ – και να το “σύρει” προς μια πιο προοδευτική κατεύθυνση.

Και ο ίδιος ο Αλαβάνος συνέβαλε στην κακή πορεία: Εμφανίστηκε κάποιες φορές με δημαγωγικές ατάκες, έκανε πλέον του δέοντος “σημαία” το άρθρο 16 και το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στην παιδεία (που αποδοκιμάστηκε στην ΠΟΣΔΕΠ), δεν επανέλαβε τη δυναμική εμφάνιση στο debate – ενώ διαφάνηκε και κόντρα με τον Τσίπρα, ενός υποδόρια “μετανιωμένου πατέρα” για τη λάθος επιλογή. Ωστόσο, το κορυφαίο στρατηγικό λάθος ήταν η αδυναμία να περάσει το μήνυμα οτι διαχωρίζει σαφώς, χωρίς δισταγμούς και μισόλογα, την (υγιή) εξέγερση μαθητών και νέων τον Δεκέμβρη, από τη βία, τους εμπρησμούς και το πλιάτσικο.

Ο θάνατος του Μιχάλη Παπαγιαννάκη ήρθε σε μια πολύ κακή συγκυρία – για να θυμίσει, πόσο αυτή η ευρωπαϊκή, πεφωτισμένη αριστερά, που όλοι υμνούν, έχει τεθεί στο περιθώριο στο σημερινό ΣΥΝ. Κι αν τα δάκρυα του Αλέκου Αλαβάνου ήταν γνήσια, αυτά των νεοτέρων φάνηκαν κροκοδείλια. Αγνοώντας και τον Λεωνίδα Κύρκο, ο ΣΥΝ “διολισθαίνει” διαρκώς μεταξύ Περισσού και Γένοβας, κοιτώντας παντού αλλού εκτός από την κοινωνία. Ξεχνώντας οτι αριστερός σημαίνει πάνω απ' όλα σεμνότητα και δημιουργική αντιδεξιά πολιτική...



Προς "φανατικούς" αναγνώστες: Πριν αρχίσετε οποιασδήποτε μορφής "επίθεση", σκεφτείτε παρακαλώ οτι τα σχόλια υπάρχουν για να συζητάμε - και σεβαστείτε παρακαλώ την άποψη του άλλου και την κριτική του προς την ηγεσία ενός πολιτικού κόμματος. Αν δεν θέλετε να συζητήσουμε, δεν υπάρχει λόγος επικοινωνίας...



Το κείμενο αυτό γράφτηκε τη Δευτέρα το πρωί, για την Athens Voice της Τετάρτης 10.06.09

"Επί του πιεστηρίου" 1: Ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ Ανδρέας Καρίτζης, υποστήριξε σε δήλωση του (όπως μεταδόθηκε από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega) οτι "όλοι πλην ΛΑΟΣ έχασαν"...
Αντιθέτως, πολλά στελέχη και ο Λεωνίδας Κύρκος επισημαίνουν οτι πρόκειται περί "καθαρής ήττας". Οι πρώτες αντιδράσεις εδώ.

"Επί του πιεστηρίου" 2: Για "ταπεινωτική ήττα μίλησε ο Λεωνίδας Κύρκος. Το βίντεο της συνέντευξης του στο Mega και η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα το βράδυ της Κυριακής, εδώ.

"Επί του πιεστηρίου" 3: Εξαιρετικό άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη (παλιού στελέχους της ανανεωτικής αριστεράς) στην Καθημερινή εδώ.

"Επί του πιεστηρίου" 4: Μήνυμα "να σωπάσει" έστειλαν κάποια στελέχη του ΣΥΝ προς τον Λεωνίδα Κύρκο.


Οι φωτό είναι από το http://news.pathfinder.gr και το in.gr. To εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τον εξαιρετικό (Αμερικανό) κύριο Moby, που έρχεται στο Rockwave festival, στις 27 Ιουνίου.

Η (και παράφωνη) μελωδία της κάλπης...

“Εκτός από το μεγάλο δικομματισμό, υπάρχει και ο μικρός” είπε σε κάποια στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας ο Μιχάλης Τρεμόπουλος. Ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου των Οικολόγων ίσως δεν πέτυχε τον “διεμβολισμό” του, όπως θα επιθυμούσε (ή όπως υπεδείκνυαν οι δημοσκοπήσεις πριν από 10 μέρες), αλλά σίγουρα δεν μπορεί παρά να συγκαταλέγεται στους κερδισμένους, αφού το κόμμα του, με την αύξηση των σχεδόν τριών μονάδων από τις προηγούμενες ευρωεκλογές, θα τον στείλει για πρώτη φορά στις Βρυξέλλες.


Αντίθετα, όπως φάνηκε και από την τελευταία εβδομάδα, οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι της ΝΔ στράφηκαν προς το ΛΑΟΣ, που κόντεψε να διπλασιάσει (!) τις επιδόσεις του των εθνικών εκλογών – θυμίζοντας οτι η αποχή, η αποσυσπείρωση των οπαδών της δεξιάς και η ουσιαστική “ώσμωση” με την ακροδεξιά στην παράταξη τους, προκαλεί ανατριχίλες (σε όλη την Ευρώπη με τη συνολική δεξιά στροφή), για το “αυγό του φιδιού”. Κινδυνεύει κανείς πια να εύχεται τη συσπείρωση της δεξιάς, για να μην ενισχύσει τα άκρα κάθε είδους...

Μνημειώδης δήλωση της εκλογικής βραδιάς, η προσπάθεια στελέχους του ΛΑΟΣ να “βάλει η αλεπού τον άντρα της με τους πραματευτάδες”, οτι το κόμμα του ανήκει πλέον στην κεντροδεξιά. Αυτή άλλωστε ήταν και η “γραμμή” Καρατζαφέρη, από την αρχή της προεκλογικής περιόδου, με την επιλογή της Νίκης Τζαβέλλα, τις δήθεν μετριοπαθείς δηλώσεις – με παράλληλο “κλείσιμο του ματιού” στα εθνικιστικά και ρατσιστικά αντανακλαστικά του ακροατηρίου του.

Το ΚΚΕ δεν κατάφερε να επωφεληθεί, όσο ίσως επιθυμούσε, από τη διαρροή δυσαρεστημένων ψηφοφόρων προς κόμματα διαμαρτυρίας. Ίσως πλήρωσε την πρόσφατη ολοκήρωση της σταλινικής του στροφής και την (πέρα από κάθε λογική και αριστερή ευαισθησία) επιμονή του να αρνείται τη διαφάνεια στα οικονομικά του. Ωστόσο, αύξησε ελαφρά το ποσοστό του των εθνικών εκλογών και κατέλαβε άνετα την τρίτη θέση – ουδείς μπορεί να ισχυριστεί οτι δεν είναι στους κερδισμένους.

Αυτός που υπέστη, δυστυχώς, την “πανωλεθρία των μεγάλων προσδοκιών”, που συντηρούσε εως την τελευταία στιγμή, είναι ο Συνασπισμός. Ένα από τα λίγα (παραδοσιακά) προοδευτικά κόμματα της χώρας, δεν κατάφερε (μαζί με τους άλλους σχηματισμούς του ΣΥΡΙΖΑ) να ξεπεράσει ούτε το ποσοστό των εθνικών εκλογών (παρά το πλεονέκτημα της “χαλαρότερης” ψήφου των ευρωεκλογών) και αύξησε ελάχιστα το ποσοστό του από τις προηγούμενες ευρωεκλογές – όπου όμως είχε κατέβει αυτόνομα. Όχι μόνο δεν κατάφερε τον στόχο των τριών ευρωβουλευτών και της τρίτης θέσης, που "καλλιεργούσαν" τα στελέχη του – αλλά βρέθηκε πέμπτος και καταϊδρωμένος, κυρίως λόγω των σφαλμάτων του τελευταίου έτους.

Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και ο Κώστας Καραμανλής είναι οι δύο μεγάλοι χαμένοι αυτής της αναμέτρησης – και οι δύο φάνηκαν να μην καταλαβαίνουν γιατί, αργά το βράδυ της Κυριακής. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε έξυπνα τη νίκη του – με πολύ μετριοπαθείς δηλώσεις.

Και μια κουβέντα για την αποχή: Είναι αστεία η προσπάθεια (ακόμα και τώρα) “διαχείρισης” από πλευράς κυβέρνησης μιας αναμφισβήτητης αποδοκιμασίας. Βεβαίως και πολλοί δεξιοί ψηφοφόροι πήγαν για μπάνιο – αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί. Ούτε σημαίνει βεβαίως, οτι στις επόμενες εκλογές, που “δεν θα πάνε για μπάνιο”, θα επιστρέψουν στο μαντρί και θα φέρουν τη ΝΔ πρώτη.

Η κοινή λογική λέει οτι η αποχή ίσως και να έχει “υπερτιμηθεί” - χωρίς να διαφωνώ με τον αγαπητό Νίκο Ξυδάκη. Με 37 βαθμούς και τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, απορώ που δεν απείχαν περισσότεροι – οι λόγοι δεν είναι απαραίτητα τόσο πολιτικοί για όλους, ειδικά σε ευρωεκλογές. Ακόμα κι εγώ, φανατικός της ψήφου, όταν χθες έκανα πάνω από 2 ώρες να φτάσω Χαλκίδα από παράδρομους (ενώ άλλοι είχαν εγκλωβιστεί επί τρεις και μισή ώρες, μέσα στη ζέστη, στην εθνική και στα διόδια), κόντεψα να “λιποψυχήσω”. Πόσο μάλλον, κάποιος που δεν έχει και τόση σχέση ή ενασχόληση με την πολιτική...



"Επί του πιεστηρίου": Ισοκατανεμημένη είναι η αποχή, λέει η ο Ηλίας Νικολακόπουλος στο δελτίο του Mega.

Οι φωτό των Ούγγρων ακροδεξιών είναι από τον Guardian και ο χάρτης των εθνικών εκλογών του 2004 (για να θυμόμαστε) είναι από τη wikipedia. To εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com.

Για πλήρη και αναλυτικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών σε κάθε χώρα και συνολικά, δείτε εδώ.

To post συνοδεύεται από το πρώτο άλμπουμ των Νορβηγών Röyksopp, που έρχονται στην Αθήνα, στο φεστιβάλ Ejekt, 18 & 19 Ιουνίου.

Think Right...

Γιατί ένας άνθρωπος γίνεται/δηλώνει δεξιός; Είναι κατανοητό, αν έχει να διαφυλάξει έναν (πολύ πάνω από τον μέσο όρο) προσωπικό πλούτο (όπως είναι κατανοητό οτι τα ακριβά μοντέλα συγκεκριμένης γερμανικής μάρκας είναι εξαιρετικά κομψά, ενώ αυτά για τους πολλούς “μπαρόκ” και “μπανάλ” - το ίδιο και η συμπεριφορά “νεόπλουτου χασαπέμπορα” των οδηγών τους, που δεν κάνουν ποτέ στο πλάι). Αλλιώς, γιατί να θέλει το συμφέρον των λίγων, στους οποίους δεν ανήκει;


Κλειδί είναι η έννοια της συντήρησης - το εξηγεί με ενδιαφέροντα τρόπο ο Πάσχος Μανδραβέλης εδώ. Προφανώς ρόλο παίζουν (όπως σε όλες τις προτιμήσεις) η οικογενειακή παράδοση και αισθητική – όπως και μορφωτικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά, οι φοβίες, οι ανασφάλειες και τα απωθημένα/συμπλέγματα (αντιστοίχως, με στόχο την “αλλαγή προς όφελος μας” υπάρχουν τα τελευταία χαρακτηριστικά και στο απέναντι στρατόπεδο).

Γιατί το δεξιό σημαίνει το “σωστό”; Ίσως γιατί το κατεστημένο, ανά τους αιώνες, ταύτισε τις δύο έννοιες. Ρωτήστε πώς αισθάνονται οι αριστερόχειρες (κάποτε στην Ελλάδα “ζερβά” ήταν το “λάθος”). Στα αγγλικά, το right είναι απολύτως ταυτισμένο με το “σωστό” – είναι όμως και το “δικαίωμα”! Πόσο σχέση έχει αυτό το τελευταίο με τη συντηρητική πολιτική κοσμοθεωρία;


Πώς μπορεί η Ευρώπη να πορεύεται με επικεφαλής ανθρώπους σαν τον Μπαρόζο; Πώς μπόρεσε ένας πλανήτης να ζήσει την τελευταία δεκαετία με ηγέτες σαν τον Μπους, τον Καραγκιοζί, τον Μπερλουσκόνι; Πώς μπορείς να συνυπάρχεις σ' ένα κόμμα που φιλοξενεί άνετα στελέχη της ακροδεξιάς; Πώς μπορείς να λοιδωρείς κάποιον οτι είναι “προοδευτικός”; (“φωταδιστής” έλεγε ο Χριστόδουλος) Γιατί δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατεύθυνση αυτής της “νεοφιλελεύθερης και γραφειοκρατικής” Ευρώπης;

Πώς μπορείς να μη θέλεις να ζήσει καλύτερα ο περισσότερος κόσμος δίπλα σου; Πώς μπορείς να ανέχεσαι μια Ελλάδα που έχει φτάσει να είναι πιο ακριβή κι από το Παρίσι; Γιατί ο καφές κάνει 5 ευρώ στην Άνω Κολοπετεινίτσα; Γιατί στοιχίζει 600 ευρώ σε μια τετραμελή οικογένεια να πάει και να έρθει στη Μυτιλήνη - είτε με το αεροπλάνο, είτε με το πλοίο και το ΙΧ της;
Γιατί είναι απολύτως αστείο, όταν “liberals” προσπαθούν να με πείσουν (εκτός από το οτι δεν είναι δεξιοί), οτι τώρα που ο πληθωρισμός πέφτει λόγω κρίσης, πέφτουν και οι τιμές; (ο επίσημος πληθωρισμός στη χώρα μας είναι 1%, που σημαίνει αν θυμάμαι τα στοιχειώδη μαθηματικά μου, οτι οι τιμές αυξάνονται ΑΚΟΜΑ, απλώς με βραδύτερο ρυθμό – αλλά και να έπεφταν, πάλι θα περνούσε πολύ καιρός για να μην είναι σκανδαλωδώς ακριβές). Πώς μπορείς μετά από αυτή την κρίση (και τις ομολογίες τόσων “γκουρού” του νεοφιλελευθερισμού οτι η αγορά χρειάζεται έλεγχο) να υποστηρίζεις τα ίδια που υποστήριζες και πριν;

Πώς μπορείς να ξεχάσεις, τόσα σκάνδαλα, τόσες πυρκαγιές, τόσες “εθνικές νίκες” στην Ελβετία, στο Βουκουρέστι, στη Eurovision... Πώς μπορείς να αντέξεις τόση βελτίωση της ζωής σου, σε όλους σχεδόν τους τομείς; Πώς μπορείς να δέχεσαι τη δικαιολογία του “υπεύθυνου” πρωθυπουργού, που μετά από 10 χρόνια ομολόγησε οτι “έ, μου ξέφυγε κομματάκι, που είπα το Σημίτη αρχιερέα της διαπλοκής”; Πώς μπορείς να αντέξεις τόσες "ζαρντινιέρες" και τόσους "στρατηγούς ανέμους"; Πώς μπορείς να αντέξεις τόση ανικανότητα και αδιαφορία για το γκέτο της Αθήνας; Γιατί είδα το ελληνικό δημόσιο να γεμίζει με ξεχασμένες από τη δεκαετία του '50 φάτσες; (για να ξεχάσω τις προηγούμενες ενδεχομένως - αλλά μήπως νοστάλγησα μερικές;)

Πώς μπορείς να αποδέχεσαι τόσο περιορισμό των Ανεξάρτητων Αρχών και τέτοια λειτουργία της δικαιοσύνης – που αφού σου φεύγουν μέσα από τα χέρια, συλλαμβάνεις σπασμωδικά τις κόρες, που ήταν ανήλικες όταν δημιουργήθηκαν οι κοινοί λογαριασμοί; Πόσο περισσότερο μπορεί να ανοίξει η ψαλίδα, μετά από τις τελευταίες εξελίξεις; Πόσο αυξάνεται, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, η αποσυσπείρωση των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας; Ποιόν θα ευνοήσει τελικά το οτι θα πάει τόσος κόσμος για μπάνιο;



Πιο τελευταίες δημοσκοπικές πληροφορίες (ΜRB): Η ψαλίδα κυμαίνεται πλέον γύρω στο 5%, υπέρ του ΠΑΣΟΚ - αφού πολλοί δεξιοί ψηφοφόροι, αηδιασμένοι, εγκαταλείπουν τη ΝΔ. Κομβικό σημείο, η διαφυγή Καραβέλα και η σύλληψη και προφυλάκιση των παιδιών του. Στρέφονται όμως (αντί των οικολόγων, που ήταν η τάση την προηγούμενη εβδομάδα) προς το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ, που ευνοούνται, έναντι των Οικολόγων και του ΣΥΡΙΖΑ.





"Eπί του πιεστηρίου": Ανάλυση για το αποτέλεσμα της κάλπης, του Αντώνη Καρακούση στο Βήμα.
Ο Μιχάλης Μητσός γράφει στα "Νέα" για τον απίστευτο ξεπεσμό της Ιταλίας...
Ο Παύλος Τσίμας γράφει στα "Νέα" του Σαββάτου πώς η κυβέρνηση διέλυσε τους θεσμούς.


Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή είναι "δάνειο" από τον αγαπητό John Black - αυτή του Γιάννη Δερμεντζόγλου μου στάλθηκε και δεν ξέρω πού έχει δημοσιευθεί. Το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com.

Το post συνοδεύεται από τη φωνή της Ιρλανδής Sinead O' Connor και αυτή του Gordon Gano, τραγουδιστή των Αμερικανών Violent Femmes (αφιερωμένο σε όσους "καούν" από τον ήλιο στις 7 Ιουνίου).
Εμφανίζονται μαζί με τον (όχι άλλο) Πλιάτσικα, σε κοινή συναυλία, αμέσως μετά τις εκλογές.

Η ανάκλαση του φωτός...

Πολλές φορές σκέφτομαι οτι το έλλειμμα της πολιτικής στη χώρα μας σήμερα είναι η αδυναμία της να κάνει πράξεις τις απαραίτητες λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Όχι έτσι, “ξεκομμένα” από οποιαδήποτε κοσμοθεωρία ή πολιτική θεώρηση (όπως φαίνεται οτι κάνουν συχνά αυτοί που προπαγανδίζουν τον ορθολογισμό στην πολιτική), αλλά με οργανωμένη ματιά – και “γρήγορο χέρι”. Όταν βέβαια το “γρήγορο χέρι” στοχεύει στο “να τα πάρει”, τότε δουλειά δεν γίνεται – η διαφθορά και τα σκάνδαλα δεν είναι καθόλου ξεκομμένα από την χρεωκοπία της πολιτικής και την αδυναμία της Πολιτείας να δράσει. Όσοι μιλούν για “σκανδαλολογία” ξεχνούν οτι τα σκάνδαλα σημαίνουν εξ ορισμού “παράλυση” της δράσης, προς χάριν της μίζας και της “κονόμας”..

Να ας πούμε, σκέφτομαι όλες αυτές τις ημέρες που έχουν μεσολαβήσει από τα γεγονότα στο παλιό Εφετείο, οτι πέρα από τις μακροπρόθεσμες αποφάσεις για το τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι, μία είναι η φυσιολογική αντίδραση μιας πολιτείας που διέπεται από κοινή λογική και ανθρωπισμό ταυτόχρονα: Να πάρει ο δήμαρχος ή ο νομάρχης τα συνεργεία του και να απολυμάνει εν μια νυκτί το χώρο, να μαζέψει τα σκουπίδια - και με 5 υδραυλικούς να φτιάξει σ' αυτούς τους (600!) ανθρώπους 10 βρύσες και 10 τουαλέτες. Να τους προσφέρει κι ένα φορτηγό απορρυπαντικά – να τους βοηθήσει να ζήσουν σε ανθρώπινες συνθήκες, όσο βρίσκονται εκεί (και μη μου πει κανείς μισαλλόδοξος οτι τους αρέσει η βρωμιά ή οτι έτσι είναι η κουλτούρα τους, γιατί αυτό δείχνει απόλυτη άγνοια για το τι είναι οι Αλγερινοί που έχουν βρει καταφύγιο εκεί)...


Μια λοιπόν και η συζήτηση των ημερών είναι η οικολογία – και το κόμμα των Οικολόγων (πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Μιχάλη Τρεμόπουλου στο Σταύρο Θεοδωράκη στα Νέα), ας δούμε το Νο1 πρόβλημα της εποχής, που μας απειλεί πάνω κι από οποιαδήποτε οικονομική κρίση: Την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Εδώ και καιρό διαβάζουμε οτι οι Κυκλάδες (η λαϊκή αρχιτεκτονική στη χώρα κάποτε συμπύκνωνε εκτός από την αισθητική και την περιβαλλοντική σοφία, όπως φαίνεται) είναι το τέλειο μοντέλο για τη μείωση της απορρόφησης της ακτινοβολίας του ήλιου. Βγαίνει τώρα και ο νομπελίστας υπουργός του Ομπάμα και μας λέει: “Βάψτε τις στέγες του πλανήτη άσπρες (ή ανοιχτόχρωμες)! Αν το κάνουμε όλοι θα είναι σα να μην υπάρχουν εκπομπές καυσαερίων από αυτοκίνητα για 11 χρόνια!”

Να λοιπόν ένα μέτρο αναστροφής της περιβαλλοντικής μας “κατρακύλας”, που είναι “εύκολο” και άμεσο. Όχι οτι δεν στοιχίζει – θα πρέπει να δοθούν κίνητρα και επιδοτήσεις από την πολιτεία (να κάτι στο οποίο μπορεί να πρωταγωνιστήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση). Πόσο δύσκολο όμως είναι να οργανωθεί κάτι τόσο απλό; Η επιδότηση θα ενισχύσει και την οικοδομική αγορά – τουλάχιστον στο κομμάτι των χρωματισμών - και θα είναι ακόμα ένας "μοχλός πράσινης ανάπτυξης", κόντρα στην κρίση. Και η ηλιόλουστη χώρα μας θα έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάκλαση του ηλιακού φωτός, κατά το μερίδιο της (άσε που θα γλιτώνουμε και πολύ περισσότερη ενέργεια για ψύξη, αφού θα πέσει και η θερμοκρασία που συσσωρεύεται στα κτήρια)...

Αλλά η ανάκλαση του φωτός στην πολιτική μας ζωή μάλλον είναι “ψιλά γράμματα”. Η ανάκλαση της μπουρδολογίας και της απραξίας είναι από την άλλη "διάχυτη"...



"Επί του πιεστηρίου": Η WWF παρουσιάζει σε συνέντευξη τύπου τα επτά χρόνια της "νομικής ομάδας υποστήριξης πολιτών".

H φωτό είναι δική μου από τη Σαντορίνη - μια παραλλαγή της "επικεφαλίδας", με άλλο φως...

Το post συνοδεύεται από το μικρό αριστούργημα "Lonely Planet" των Βρετανών The The, γνωστών από τις αρχές της δεκαετίας του '80, με το "This Is The Day".