Δεν σε χρειάζομαι, κύριε dj...

“Πέστε μου ποιό κομμάτι θέλετε, δεν μπορεί να μην το έχω. Μέσα σε αυτό το laptop υπάρχουν 11 χιλιάδες κομμάτια”. Ο “επαγγελματίας” dj/ενοικιαστής μηχανημάτων προσπαθούσε να με πείσει οτι δεν υπάρχει κανένας λόγος να με προμηθεύσει με cd player - αφού “τα έχει όλα στο computer”. Δηλαδή το “δικό μου”, το ιδιαίτερο, αυτό που έχω αντιγράψει από το βινύλιο, αυτό που έχω “ανακαλύψει”, αναδείξει και συνδυάσει εγώ, δεν μετράει; Όλα στο σωρό, “κόπτεται κιμάς παρουσία του πελάτου”;


Αυτές οι δηλώσεις μου δείχνουν πάντα πόσο φτωχό είναι το επαγγελματικό μας επίπεδο παντού. Τη δήλωση “τα έχω όλα” δεν μπορεί να την κάνει ούτε ο Γιάννης Πετρίδης - και ούτε θα την έκανε ποτέ βεβαίως, γιατί (είναι και ο αρμοδιότερος στην Ελλάδα να) έχει επίγνωση του ωκεανού κομματιών, που αποτελούν τη σύγχρονη μουσική. Τέτοιες δηλώσεις “αμετροέπειας” έχω ακούσει βέβαια και από το κοινό - πριν από λίγα χρόνια στο Guru έπαιζα ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της Dianna Ross, της εποχής της disco, το “Love Hangover”. Έρχεται λοιπόν ένας άχαρος 25χρονος φλώρος και με ρωτάει “τι είναι αυτό;”. Του λέω (πάντα λέω) και μου απαντά με περισσό θράσος “Περίεργο, γιατί εγώ τα ξέρω όλα τα disco”!!! Τι ξέρεις βρε κακομοίρη, που δεν είχες γεννηθεί καν - άσε που “όλα” δεν τα ξέρουν ούτε οι αμερικανοί dj της εποχής...

Το επίπεδο του μέσου “επαγγελματία” dj, που κάνει “πάρτυ, γάμους και βαφτίσεις” στην Ελλάδα, το παρατηρώ χρόνια. Χωρίς καμία χάρη, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο “πρόσωπο”, χωρίς κανένα χαρακτήρα: Λίγο hits, λίγο disco, λίγο rock, λίγο hip-hop, λίγο latin - καμιά Βανδή, κανένα κλαρίνο, όλα τα πιο άχρωμα και πολυφορεμένα, η αποθέωση του κοινού τόπου. Μα είναι και το κοινό έτσι, θα μου πείτε - “ότι νάναι”. Κι όμως (με την εξαίρεση ίσως κάποιων γάμων, όπου οι πιο “παραδοσιακές” ηλικίες ζητάνε τα αντίστοιχα), δεν έχω δει κοινό που να μην αντιδρά ευχάριστα σε ένα δημιουργικό πρόγραμμα - κι αν κάποιος, τέλος πάντων, αποζητά σαχλαμάρες, εύκολα μπορεί κανείς να τον αγνοήσει, εφόσον ο κόσμος χορεύει.

Η άγνοια, η προχειρότητα, η έλλειψη μουσικής παιδείας και γούστου επεκτείνεται και στο επίπεδο των επαγγελματιών dj, στα διάφορα μαγαζιά της μέρας και της νύχτας, αλλά και στο ραδιόφωνο. Όπως γίνεται σε όλες τις “λαμπερές” ενασχολήσεις, που προσφέρουν (πολλές φορές) εύκολο χρήμα, προβολή και εξουσία, άνθρωποι (ακόμα και) με 200 cd δισκοθήκη επιχειρούν να “παίξουν”. Χωρίς καμία γνώση της ιστορίας της μουσικής που “πραγματεύονται”, με ελάχιστο ψάξιμο και κόπο, με λιγοστά “πριόνια” της μόδας ανά χείρας (το house και γενικά ο club ήχος έχει κάνει πολύ μεγάλη ζημιά) - “κουτσοί, στραβοί στον Αη-Παντελεήμονα” προσπαθούν...

Μια μεγάλη κατηγορία είναι οι επαγγελματίες που αντικαθιστούν την ουσία των κομματιών που παίζουν, με την “άρτια μίξη”. Από την εποχή που ήμουν έφηβος, στη δεκαετία του ’70 (στην Αθήνα “βασίλευε” τότε το Studio 4, με έναν Ιταλό dj, το Nicola, που μίλαγε με το μικρόφωνο πάνω στις αλλαγές - τί μόδα κι αυτή!), θυμάμαι αυτή τη συνομοταξία, που σύχναζε κυρίως στα δισκάδικα (=παράνομα κασετάδικα) του Κολωνακίου και δέσποζε (ή λυμαινόταν, ανάλογα πώς το βλέπετε) στα “κυριλέ” club των Βορείων Προαστείων και της παραλίας. Η disco αντικαταστάθηκε από αυτά τα κουραστικά beat, με τη συνεχόμενη μπότα - λες και δεν μπορείς να χορέψεις με πιο ουσιαστική μουσική και χρειάζεσαι την “υποβοήθηση”. Μάλλον ο ρηχός dj τη χρειάζεται...

Δεν θα επεκταθώ στο πώς εξελίχθηκε η διασκέδαση με την trance ή όλα τα επόμενα είδη. Υπάρχουν στο παγκόσμιο σκηνικό αξιόλογοι dj - αν κι εγώ έχω ακούσει πολύ λίγους και ο μόνος που μου άρεσε ήταν ο Kid Loco, στο Ρόδον. Και δεν θα δογματίσω οτι οτιδήποτε εμπίπτει στους “καινούργιους κάθε φορά ήχους” είναι αδιάφορο - το αντίθετο μάλιστα. Απλώς στη μουσική (όπως και γενικώς στην τέχνη), πρέπει να έχουμε τα αυτιά μας (και το μυαλό μας) ανοιχτά, αλλά να πατάμε πάνω και σε κάποια βάση: Να έχουμε συναίσθηση οτι η προσωπικότητα ενός καλλιτέχνη που αφήνει το σημάδι του στην ιστορία, όπως π.χ. η Aretha Franklin, παράγει άλλης κλάσης έργα, από τον απρόσωπο παραγωγό ενός γοητευτικού ενδεχομένως, πλην όμως επίσης “απρόσωπου” κομματιού, που αύριο δεν θα το θυμάται ούτε η μαμά του. Τουλάχιστον, να την ξέρουμε την Aretha Franklin...

Να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν απαιτώ από τον dj τα “γνωστά και μη εξαιρετέα”. Δύο φορές έχω θαυμάσει dj (το έχω πει και δημόσια, κακοκαρδίζοντας ίσως και “συναδέλφους”): H μια ήταν σε πάρτυ που είχα κάνει για τα 40 μου κι έπαιζε ο Γιάννης ο Isnogood, στέλεχος μαγαζιών του στυλ του παλιού Follie - δεν ήξερα ούτε 10 κομμάτια, αλλά ήταν ένα αριστουργηματικό πρόγραμμα, όπου όλοι χόρευαν επί ώρες. Η άλλη ήταν σε μαγαζί, όπου είχα ακούσει τον Blend, να παίζει εκπληκτικά, με όλα να μου είναι παντελώς άγνωστα - απίστευτα δημιουργικό, σκέτη τέχνη.

Εγώ πάλι προσωπικά, παίζω πολλά γνωστά κομμάτια. Αλλά όχι τα προφανή, που τα έχουμε πια σιχαθεί - και κυρίως όχι χωρίς να βασανίσω και να επιλέξω το συνδυασμό, που θα είναι ταυτόχρονα οικείος, αλλά και έκπληξη. Πιστεύω οτι ο dj πρέπει να κουράζεται και να ιδρώνει, να έχει φαντασία, να μην παίζει αδιάφορα, να μην γίνεται έρμαιο των επιθυμιών κάποιων, αλλά ούτε και να αδιαφορεί για αυτές. Να φροντίζει για την ωραία αλλαγή (μια “κακοτεχνία” μπορεί να κόψει κατά πολύ το κέφι), αλλά και να μην αναλώνεται σαν bodybuilder, στην ακρίβεια του μετρήματος του. Ο dj πρέπει να ξέρει - και κυρίως να θέλει - να διασκεδάσει το κοινό του, αλλά και να το οδηγήσει λίγο πάρα πέρα, να του μάθει κάτι, να του δώσει τη διαφορετική εμπειρία...

Ο κακομαθημένος (και από γνώσεις και από χαρακτήρα - “θέλω να παίζω ότι γουστάρω εγώ και δε με νοιάζουν οι από κάτω”) dj είναι σε μεγάλο βαθμό ο λόγος που και το κοινό είναι “κακομαθημένο” σε αυτή τη χώρα. Από την άλλη, πρέπει να παραδεχτώ οτι το επίπεδο της διάχυσης καλής μουσικής στα μπαρ και στα διασκεδαστήρια γενικώς αυτής της χώρας, υπερβαίνει κατά πολύ τον παγκόσμιο μέσο όρο. Ίσως γιατί έχουμε δώσει μεγάλη σημασία στον τομέα “διασκέδαση”, ίσως γιατί είμαστε πιο συμπλεγματικά κοσμοπολίτες, ίσως γιατί κρατάμε (με καθυστέρηση) τη μουσική παλαιότερων δεκαετιών και την αναμιγνύουμε με καινούργια πράγματα - φτιάχνοντας ένα μοναδικό “mix”. Παραμένει όμως πρόβλημα: Σε πόσα μαγαζιά μπορείτε να πείτε οτι πάτε για να χορέψετε - και το κάνετε με επιτυχία;

Στα πάρτυ, το πράγμα είναι πάντα πιο ζεστό: Άλλωστε, ακόμα και οι εξηνταπεντάρηδες πια, έχουν μεγαλώσει με καλά ακούσματα - τουλάχιστον Doors και Stones έχουν εγγραφεί στο DNA τους. Και πολλές φορές, αυτό το κοινό είναι και το πιο μουσικά απαιτητικό, αν και ίσως ντρέπεται να το αρθρώσει. Ο κακός dj δεν έχει καμία δικαιολογία....


Υ.Γ. Και δεν υπάρχει πιο ηλίθιο, αυτάρεσκο και ενδεικτικό της χειρότερης πλευράς του dj τραγούδι, από το "Last Night A Dj Saved My Life"...




Το σκίτσο είναι από το http://cclteenzread. typepad.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την επιτυχία της Βρετανής (;) Kylie Auldist.

O κύριος Κακλαμάνης πεζοδρομεί...

Λιγότερο από 10 μήνες μέχρι τις δημοτικές εκλογές (στις οποίες, όπως δηλώνει εκβιαστικά προς το κόμμα του, θα είναι υποψήφιος “θέλουν-δεν θέλουν”), ο Νικήτας Κακλαμάνης εξαγγέλει και ετοιμάζεται να προχωρήσει σε ένα ακόμα αμφισβητούμενο έργο: Την πεζοδρόμηση της οδού Αθηνάς.


Υπό το άγχος της ανάγκης επίδειξης έργου (που όλως τυχαίως, πάντοτε κορυφώνεται τον τελευταίο χρόνο της θητείας), με μια “προμελέτη” της Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων ανά χείρας, ανακοίνωσε οτι θα φέρει τα πάνω-κάτω σε έναν ιστορικό δρόμο της Αθήνας - που όμως έχει την ιδιαιτερότητα να γειτνιάζει απολύτως με το γκέτο του ιστορικού τριγώνου και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά το 2004, με την ανεξέλεγκτη δράση κυκλωμάτων ναρκωτικών, ανήλικης πορνείας, παρεμπορίου και εκμετάλλευσης μεταναστών.

Γιατί όμως να μην πεζοδρομηθεί η Αθηνάς; Θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση, αν δεν είχε απορριφθεί στη μελέτη που είχε γίνει και εφαρμοστεί, για το 2004. Αν δεν διαφωνούσαν αρχιτέκτονες, καθηγητές, δημοτική αντιπολίτευση, Εμπορικός Σύλλογος και η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη διάσωση του Κέντρου της Αθήνας. Αν είχε τουλάχιστον εκπονηθεί μια σοβαρή μελέτη, που θα λάμβανε υπ’ όψιν της τα νέα δεδομένα και τις επιπτώσεις στην ιστορική εμπορική φυσιογνωμία του συγκεκριμένου δρόμου. Μόνο που η ΕΑΧΑ δεν έχει αρμοδιότητα να εκπονεί μελέτες, παρά μόνο να αναθέτει, καθώς δεν έχει μελετητικό γραφείο. Ποιά είναι λοιπόν η σπουδή να υπογράψει μια υπάλληλος, παράτυπα, μια “προμελέτη” που δίνει το πράσινο φώς;

Η “επανάληψη” δε μιας “μελέτης”, που ήδη έχει εφαρμοστεί (με διαφορετικό τρόπο βέβαια) και πληρωθεί από τον φορολογούμενο, βάζει σε υποψίες. Τι θα εξυπηρετήσει ο τεράστιος πεζόδρομος, εκτός από την αλλοίωση της εμπορικής δραστηριότητας και την αντικατάσταση των παραδοσιακών καταστημάτων από μαζικές επιχειρήσεις υγιεινομικού ενδιαφέροντος, με εκατοντάδες τραπεζοκαθίσματα; Έχει μελετηθεί πώς θα επιδράσει η πεζοδρόμηση στην τροφοδοσία της κεντρικής αγοράς; Μήπως τη νύχτα θα είναι πολύ πιο εύκολο να δημιουργηθεί μια τεράστια, βολική και πεζοδρομημένη “πιάτσα”; Αν ένα βράδυ ζητήσετε από έναν ταξιτζή να κατεβεί τη Σοφοκλέους, μάλλον δεν θα το κάνει - θα στρίψει από την Αθηνάς. Αν κλείσει και αυτή, το γκέτο “σφραγίστηκε”...

Μετά τα κατορθώματα του κυρίου Κακλαμάνη με τις νερατζιές, το παρκάκι της Κύπρου, τον Λυκαβηττό και τον Ελαιώνα, ουδείς έχει πλέον εμπιστοσύνη στην καθαρότητα των κινήτρων του. Την Τρίτη, στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής, προσπάθησε να ωραιοποιήσει την εικόνα του Ιστορικού Κέντρου, παραμορφώνοντας την πραγματικότητα: “Το κέντρο είναι καθαρό, οι τιμές έχουν ανέβει, η Αθήνα δεν έχει υποβαθμιστεί”. Στο τέλος διαμαρτυρήθηκε για την παρουσία της Κίνησης, “γιατί υπάρχουν κι άλλες Κινήσεις”. Προφανώς επιθυμεί να βρει κάποιο στήριγμα, σε “ευχάριστες” Κινήσεις της φαντασίας του...







To κείμενο αυτό γράφτηκε για το www.protagon.gr

Η φωτό είναι από το www.balabalabambaluna. blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την (ταιριαστή και με την πανσέληνο) εξαιρετική live ηχογράφηση του Βρετανού Sting, μαζί με εξαιρετικούς jazz μουσικούς, από δίσκο βινυλίου, φυσικά...

Κοιτώντας τα τρένα να περνούν...

Το πολιτικό τοπίο είναι τέτοιο, που το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να κάνει πάρτυ. Στα δεξιά του, η ΝΔ καθημαγμένη από μια συντριπτική ήττα, αδυνατεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα της κυβερνητικής της πενταετίας και “τρώγεται” μεταξύ ντορικών, σαμαρικών και καραμανλικών. Στα αριστερά του, ο ΣΥΡΙΖΑ ζει ένα ακόμα κεφάλαιο (άραγε το τελευταίο;) της εγγενούς αδυναμίας συνύπαρξης αταίριαστων δυνάμεων, με τους μεν να στοχοποιούν τον Φώτη Κουβέλη για απροκάλυπτη “φιλοπασοκική” ροπή και τον κορμό του Συνασπισμού, ανεξαρτήτως τάσεων, να αισθάνεται ως επικίνδυνο πλέον βαρίδι τις περίφημες “συνιστώσες” - Αλέξης εναντίον Αλέκου, επεισόδιο τέταρτο. Μόνο οι δύο ακραίες πτέρυγες της Βουλής αισθάνονται καλά, καθώς η κοινωνική αναταραχή πάντοτε τις ευνοεί.


Η κατάσταση της οικονομίας όμως δεν επιτρέπει κανενός είδους πανηγυρισμούς και χαμόγελα στο κυβερνών κόμμα. Η αδυναμία να παταχθεί η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή - τουλάχιστον άμεσα - οδηγεί σε αδιέξοδο την όποια προσπάθεια εξυγίανσης. Και η (για μια ακόμα φορά) μετατόπιση των φορολογικών βαρών στους “ολίγον” έχοντες - είτε από μισθό, είτε από ακίνητα - ξαναφέρνει τον φαύλο κύκλο, που δεν επιτρέπει ούτε την αναθέρμανση της αγοράς μέσω της κατανάλωσης, ούτε τη φορολογική δικαιοσύνη και την προάσπιση της εντιμότητας.

Από τη στιγμή που είναι δύσκολο για την κυβέρνηση (εκτός από φορολογικά άδικο) να αντλήσει τα απαιτούμενα ποσά με επιπλέον φορολόγηση, θα έλεγε κανείς οτι ο μόνος τρόπος να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι να περιορίσει δραματικά τα έξοδα του δημοσίου τομέα. Κάτι που είναι σίγουρα εφικτό σε επίπεδο σπάταλων εξόδων, που “οργίασαν” τα τελευταία χρόνια, αλλά βεβαίως όχι σε επίπεδο περιορισμού του προσωπικού - το οποίο άλλωστε είναι πλεονάζον μόνο σε περιπτώσεις λούφας και αργομισθίας, αλλά σε πολλούς κρίσιμους τομείς (όπως π.χ. η υγεία και η παιδεία) είναι ελλειμματικό. Άλλωστε, το βασικό πρόβλημα του κατασυκοφαντημένου ελληνικού δημοσίου δεν είναι το μέγεθος του. Το 23% των απασχολουμένων είναι ελαφρώς μεγαλύτερο του 20% της Βρετανίας, αλλά κατά πολύ μικρότερο του 30% της Γαλλίας και (κατά μέσο όρο) των Σκανδιναβικών χωρών. Ούτε η επίδοση του 39% των δημοσίων δαπανών είναι ιδιαίτερα υψηλή, ελάχιστες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ιρλανδία και η Ιαπωνία βρίσκονται πιο χαμηλά.

Τα κύρια προβλήματα του ελληνικού δημοσίου είναι η παραγωγικότητα, η αποτελεσματικότητα και η διαφθορά. Κι αν τα χαρακτηριστικά αυτά αφορούν το προσωπικό όλων των βαθμίδων, η εξυγίανση κι ο εξορθολογισμός αφορούν σε μεγάλο ποσοστό τις ανώτερες διοικητικές βαθμίδες - τις οποίες καλείται να επανδρώσει η κυβέρνηση. Η επιλογή της διαφάνειας και της αξιοκρατίας σίγουρα προάγει την δημόσια διοίκηση και αποτελεί μια σημαντική τομή - σημαντικότερο όμως ίσως είναι το ήθος, δεδομένου του αμαρτωλού παρελθόντος. Το μούδιασμα του “βαθέως ΠΑΣΟΚ” για τη διαδικασία θα μπορούσε να υπόσχεται μια θετική εξέλιξη, πολλές όμως από τις επιλογές δεν δείχνουν ούτε πειστικές - πόσο μάλλον “λαμπρές”. Και γιατί χρειάζεται τόσος χρόνος, κοιτώντας τα τρένα να περνούν;

Παρασυρμένος από την απαξιωτική ρητορεία, ο Έλληνας σνομπάρει πολύ συχνά δημόσιες υπηρεσίες και κοινωνικό κράτος, ξεχνώντας πόσο αυτές συμβάλλουν (παρά τις τριτοκοσμικές κάποιες φορές αδυναμίες) στη συνοχή και στην εξισορρόπηση των κοινωνικών προτεραιοτήτων. Αναρωτιέται κανείς αν θα ήθελε να είναι πολίτης μιας χώρας, όπως οι ΗΠΑ, όπου υπάρχει ιδιαίτερα ισχυρή μερίδα της κοινωνίας, που δεν αντιλαμβάνεται γιατί ο Ομπάμα επιχειρεί μια (“σοσιαλιστική” την αποκαλούν) μεταρρύθμιση στο σύστημα υγείας και δεν αναγνωρίζει την ανάγκη να περιθάλπονται οι αδύναμοι - αντί να πεθαίνουν ανασφάλιστοι στο δρόμο. Αυτό λοιπόν που η άκρως φιλελεύθερη και καπιταλιστική Αμερική αγωνίζεται να κατακτήσει, εμείς το απαξιώνουμε, αργά αλλά σταθερά, εφόσον δεν φροντίζουμε να κάνουμε μια σοβαρή επιχείρηση αναβάθμισης.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, ενώ ενθουσίασε αρχικά με τις εξαγγελίες για τομές και κινήσεις διαφάνειας, μοιάζει σα να έχει παγώσει, μπροστά στο βουνό των προβλημάτων. Μην υπολογίζοντας οτι (ειδικά σε περιόδους κρίσης) ο χρόνος είναι αμείλικτος, αφήνει την ατμομηχανή (ειδικά την εισπρακτική) του δημοσίου να υπολειτουργεί επικίνδυνα. Τέσσερις μήνες στην καρδιά του χειμώνα είναι πολλοί - και όσο το “κατάστημα” παραμένει μεταξύ σκανδαλωδών επιλογών και μεταβατικής παράλυσης, τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει.

Και το χειρότερο; Θα εξακολουθεί να δίνει κάθε λαβή για δικαιολογίες και υπεκφυγές στις κοινωνικές ομάδες που απαιτούν, με επιχείρημα την κατασπατάληση των δημόσιων πόρων, το δικό τους (υπερβολικό για τη συγκυρία) κομμάτι από την πίτα...




To κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 28.01.10

Η φωτό είναι από το http://s3.amazonaws.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από τη συνεργασία των Ελβετών Yello, με τη Βρετανίδα Shirley Bassey, από δίσκο βινυλίου φυσικά...

Ένα πρωινό στη Βουλή...

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι βουλευτές της Επιτροπής Περιβάλλοντος,


Όταν ρωτήθηκα από συνάδελφο τι είναι αυτό που με έχει σοκάρει περισσότερο στην υπόθεση του Ιστορικού Κέντρου, απάντησα: “Η ευκολία με την οποία η οργανωμένη πολιτεία κινήθηκε μεταξύ άρνησης του προβλήματος και αποδοχής της ανικανότητας της να κάνει κάτι γι αυτό”.


Αν μπορούσα να βάλω ένα τίτλο σε αυτό το δράμα που παίζεται στο κέντρο της Αθήνας, θα έλεγα “η χρεωκοπία της πολιτικής, αλά ελληνικά”. Με πρώτη την ανιστόρητη ανοχή στη συγκέντρωση υποβαθμισμένων υπηρεσιών “δήθεν” κοιωνικής πρόνοιας σε μερικούς δρόμους, γύρω από την πλατεία Θεάτρου, εκεί όπου δεν υπάρχουν αρκετοί ψηφοφόροι, για να διαμαρτυρηθούν. Κι όταν υπάρχουν είναι οικονομικά, μορφωτικά και κοινωνικά αδύναμοι να αντιδράσουν.

Και λέω “δήθεν” κοινωνικές υπηρεσίες, γιατί παρά τις ενδεχόμενες καλές προθέσεις, όταν συγκεντρώνεις στον ίδιο χώρο (λόγω της πλήρους απουσίας πολιτικής πρόνοιας και μεταναστευτικής πολιτικής) χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες, μαζί με εκατοντάδες άστεγους, ναρκομανείς και τα συν αυτώ βαποράκια - τότε έχεις φτιάξει το τέλειο πολύβουο ντεκόρ, ώστε να δρουν ανενόχλητα τα κυκλώματα της παρανομίας.

Έστω, λοιπόν οτι από αβλεψία ή λάθος υπολογισμούς, η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο, αμέσως μετά το 2004 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι έγινε μετά; Δεν θα περίμενε κανείς από μια σύγχρονη, ευνομούμενη ευρωπαϊκή πολιτεία να αντιδράσει οργανωμένα και με σχέδιο απέναντι σε αυτό το πρωτόγνωρο και απαράδεκτο από κάθε άποψη γκέτο;

Δυστυχώς, τίποτε από αυτά δεν έγινε. Με προεξάρχοντα τον Δήμαρχο Αθηναίων, στην αυλή του οποίου συνέβαιναν όλα αυτά - και ο οποίος όφελε εκ της θέσεως του να ηγηθεί στην εκπόνηση ρυθμιστικού σχεδίου για την αναστροφή της κατάστασης και την αναβάθμιση της περιοχής, “συμπαρασύροντας” και τις κρατικές υπηρεσίες, εκεί που δεν είχε αρμοδιότητα. Αντιθέτως, ούτε τη στοιχειώδη καθαριότητα δεν κατάφερε να φροντίσει - δεν έχετε παρά να κάνετε μια βόλτα από τα πεζοδρόμια της Ευριπίδου. Φρόντιζε βέβαια, όλο αυτό το διάστημα, να συκοφαντεί τους διαμαρτυρόμενους πολίτες και να αρνείται το πρόβλημα ή να το δέχεται εν μέρει, υποστηρίζοντας οτι “το παρέλαβε”. Αντίθετα η Νομαρχία Αθηνών έδειξε ενδιαφέρον, αλλά με περιορισμένες δυνατότητες. Φανταστείτε πόσο απροστάτευτος νοιώθει ο πολίτης που ακούει από τα αυτιά αντινομάρχη οτι “οι ελεγκτές δημόσιας υγείας έκαναν ελέγχους στα υπνωτήρια εκμετάλλευσης των μεταναστών, αλλά αρώστησαν και οι ίδιοι”!

Μερικοί μόνο βουλευτές της Α’ Αθήνας ενδιαφέρθηκαν για το μεγάλο αυτό πρόβλημα, προερχόμενοι από τρία κοινοβουλευτικά κόμματα - από τα υπόλοιπα τρία, ούτε προεκλογικά δεν συγκινήθηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας.

Όσο για την εκτελεστική εξουσία - και αυτή είναι η μεγαλύτερη έκφανση της χρεωκοπίας στην οποίαν αναφέρθηκα - ήταν απελπιστικό το μείγμα αδιαφορίας και αμηχανίας. Λες και οι κυβερνήσεις υπάρχουν, όχι για να θέτουν στόχους και να λύνουν προβλήματα, αλλά μόνο για να διαχειρίζονται επικοινωνιακές κρίσεις. Όλα ήταν πάντοτε “αρμοδιότητα άλλου”...

Τα συναρμόδια υπουργεία Εσωτερικών, Υγείας, ΠΕΧΩΔΕ, Τουρισμού και Παιδείας αρνήθηκαν παντελώς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, με συνεργασία και λύσεις. Καμία πρόληψη - μόνο τριτοκοσμικές εικόνες. Οι χρήσεις γης, η απουσία σχολείων, το ακατάλληλο πολλών κτηρίων, οι άδειες χωρίς έλεγχο σε καταστήματα ενός μόνο είδους είναι προβλήματα που δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ. Η απειλή προς τη δημόσια υγεία ήταν σαν να μην υπήρχε - ευτυχώς που έβρεχε πού και πού και κάπως καθάριζαν οι δρόμοι. Όσο για το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης έκανε αυτό που επιτάσσει (και με ευθύνη πολλών συναδέλφων μου δημοσιογράφων) ο χαμηλού επιπέδου δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα: Κινήθηκαν μεταξύ του “να τους κοιτάμε να δρούν ανενόχλητοι” και “να τους δέρνουμε” - απαράδεκτα και τα δύο. Αντί να καταπολεμηθούν τα “μεγάλα ψάρια”, συνελάμβαναν μικροδιακινητές. Μπροστά στα μάτια αδιάφορων αστυνομικών, γίνονταν ενέδρες στα μποτιλιαρισμένα ΙΧ, στην οδό Σοφοκλέους - έναν από τους ιστορικότερους και κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας. Ακόμα και τώρα, πολλοί ταξιτζήδες αρνούνται να κατέβουν το συγκεκριμένο δρόμο, κάτω από την Αθηνάς. Και μόνο οταν άλλαξαν οι συσχετισμοί στο εκλογικό σώμα, μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, δόθηκε εντολή να δράσει η αστυνομία - φυσικά στη λάθος κατεύθυνση της “σκούπας”, που “καθαρίζει” ένα τετράγωνο και μεταθέτει το πρόβλημα στο παραδίπλα.

Κύριοι βουλευτές,

Το πρόβλημα του Ιστορικού Τριγώνου της Αθήνας είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα - και ως τέτοιο δεν έχει εύκολες λύσεις. Έχει άμεση σχέση με το πρόβλημα των καιρών μας - την οικονομική ανισότητα, αλλά και την πάγια απουσία ελευθερίας και δικαιωμάτων στον Τρίτο Κόσμο, που δημιουργούν κύματα παράνομων μεταναστών. Και εντός συνόρων όμως, έχει σχέση με την εξαθλίωση ενός τμήματος του πληθυσμού, που δεν έχει “πού την κεφαλήν κλίναι” - και μένει κυριολεκτικά στο δρόμο. Έχει σχέση με το μεγάλο πρόβλημα των ναρκωτικών, που παραμένει άλυτο ακόμα και για τις κοινωνίες που εφαρμόζουν ολοκληρωτική βία για να το καταστείλουν.

Για την Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου είναι ξεκάθαρο οτι τα προβλήματα αυτά αντιμετωπίζονται και περιορίζονται, εκτός από την πηγή τους, με συγκεκριμένη και στοχευμένη πολιτική πρόνοιας, που έχει ως στόχο την περίθαλψη και την ανακούφιση αυτών των ανθρώπων. Το να τους εξασφαλίζουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης - και να μην σέρνονται ή να αφοδεύουν στα πεζοδρόμια - δεν είναι μόνο ηθική υποχρέωση μας απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά είναι προς το συμφέρον όλης της κοινωνίας.

Πάνω από όλα όμως, το πρόβλημα του Ιστορικού Κέντρου έχει να κάνει με την έλλειψη βούλησης και αποτελεσματικότητας - κάτι που “βολεύει” ιδιαιτέρως τα οργανωμένα κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας, παρεμπορίου και εκμετάλλευσης μεταναστών ΠΟΥ ΒΓΑΖΟΥΝ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ, κάθε μήνα. Και που φυσικά έχουν επαρκή κέρδη για να τροφοδοτήσουν τη διαφθορά της αυτοδιοίκησης και του κράτους. Γι αυτό και λέμε οτι, τόσα χρόνια τώρα, η ανοχή της Πολιτείας είναι τουλάχιστον ύποπτη.

Η παρούσα κυβέρνηση είναι ενήμερη, από την κορυφή ως τους συναρμόδιους υπουργούς για το μεγάλο αυτό πρόβλημα, που διαχέεται σε όλες τις περιοχές του Δήμου Αθηναίων - και επηρεάζει τη διεθνή εικόνα μιας πρωτεύουσας με χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Να σας υπενθυμίσω οτι το 60% των ξενοδοχείων της Αττικής βρίσκονται στην περιοχή μας και οτι αυτά που ακούσατε μέχρι τώρα συμβαίνουν σε απόσταση αναπνοής από την Ακρόπολη, το Θησείο, το Μοναστηράκι και τις άλλες ανεκτίμητης αρχαιολογικής και τουριστικής σημασίας τοποθεσίες της Αθήνας.

Κύριοι βουλευτές,

Αυτό που ζητάμε είναι να επανέλθει η άσκηση της πολιτικής, στο Ιστορικό Κέντρο. Μιας πολιτικής που θα είναι σύγχρονη, προοδευτική και θα επιλύει προβλήματα, με σχεδιασμό και επιμονή. Γι αυτό το λόγο θεωρούμε απαραίτητη τη δημιουργία ενός φορέα ή οργανισμού, που θα αναλάβει να υλοποιήσει ένα ρυθμιστικό σχέδιο, όπως έγινε πριν από δύο δεκαετίες με την Πλάκα. Με νομοθέτηση αρμοδιοτήτων και προγραμματισμό δεκαετίας, να επανεξετάσει όλες τις υπάρχουσες μελέτες, να βάλει τάξη στις χρήσεις γης, να ασκήσει πολιτικές πρόνοιας και αστυνόμευσης, εκεί που χρειάζεται. Να προβλέψει όλες τις απαραίτητες ρυθμίσεις και να δανειστεί εμπειρίες από την αντιμετώπιση ανάλογων προβλημάτων, σε ιστορικά κέντρα ευρωπαϊκών πόλεων. Να ξαναδώσει κίνητρα σε κατοίκους και επαγγελματίες να επιστρέψουν και να “ξαναζωντανέψουν” το Ιστορικό Κέντρο - γιατί αυτή είναι η πιο αποτελεσματική άμυνα στην υποβάθμιση.

Σας κάνουμε έκκληση να υψώσετε κι εσείς τη θεσμική σας φωνή - και να καταλήξετε στα συμπεράσματα σας, στην ανάγκη μιας τέτοιας εξέλιξης. Η Αθήνα δεν αντέχει άλλο. Είμαι βέβαιος, οτι έτσι θα δυναμώσει το αίτημα μας, προς μια κυβέρνηση, που ελπίζω οτι κατανοεί το πρόβλημα και την ανάγκη της άμεσης δράσης.



Υ.Γ. Αυτά τα λόγια θα έλεγα, αν δεν αναγκαζόμουν, λόγω έλλειψης χρόνου, να τα πω πολύ συνοπτικά. Στη συνεδρίαση της Επιτροπής Περιβάλλοντος μίλησαν επίσης ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος Αθηνών, εκπρόσωποι του ΟΡΣΑ και της ΕΑΧΑ, καθώς και εκπρόσωποι της Κίνησης Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Κέντρου της Αθήνας - όλο το υπόμνημα θα το βρείτε εδώ. Δυστυχώς, η συζήτηση πλατείασε, και - με την εξαίρεση του προέδρου της Επιτροπής Κώστα Καρτάλη, που είχε μια πολύ συγκροτημένη εισήγηση και μερικών ακόμα βουλευτών - θα έλεγα οτι οι παρεμβάσεις ήταν απογοητευτικές...





Η φωτό είναι από το www.newsit.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το πιο γνωστό άλμπουμ του μεγάλου της τζαζ, Αμερικανού Charles Mingus. Σας δίνει μια ιδέα ποιό στυλ ακολούθησαν τις δεκαετίες του '50 και '60, οι συνθέτες των soundtrack ελληνικών αστυνομικών ταινιών...

"Ανάπλαση" χωρίς μελέτη...

Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου διαμαρτύρεται για τη συνεχιζόμενη καθυστέρηση της Πολιτείας στην επίλυση των σοβαρών προβλημάτων του κέντρου της Αθήνας.


Απουσιάζει ακόμα κάθε πρωτοβουλία, ώστε να δημιουργεί ειδικός φορέας ή οργανισμός, που θα εκπονήσει μελέτες και προγράμματα και θα δράσει με σχέδιο, για την αναβάθμιση της καρδιάς της Αθήνας.

Το κέντρο της Αθήνας εξακολουθούν να λυμαίνονται οργανωμένα κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας, παρεμπορίου και εκμετάλλευσης παράνομων μεταναστών - με αποτέλεσμα οξύτατα προβλήματα ασφάλειας και υγιεινής, την ίδια ώρα που χάνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια στο ιδιόμορφο γκέτο, που έχει δημιουργηθεί.

Τα προβλήματα των χρήσεων γης και της ευρύτατης παρανομίας στην αδειοδότηση και τη λειτουργία καταστημάτων, επιτείνουν τη φυγή κατοίκων και επαγγελματίων. Αντί να έχουν θεσπιστεί ήδη κίνητρα ώστε να ξαναζωντανέψει το κέντρο της Αθήνας, αυτό γίνεται ολοένα και περισσότερο “εχθρικός χώρος”.

Με αυτά τα δεδομένα η Κίνηση μας διαμαρτύρεται για την απόφαση της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας, για “ανάπλαση” (δηλαδή πεζοδρόμηση) της οδού Αθηνάς, χωρίς να έχει προηγηθεί λεπτομερειακή μελέτη κυρίως για τις χρήσεις γης - κάτι που απαιτείται λόγω του ιστορικού της χαρακτήρα και του κομβικού της ρόλου στη ζωή της πόλης. 


Με την απόφαση αυτή, που βασίστηκε σε “μελέτη” της ίδιας της ΕΑΧΑ, η οποία δεν διέθετε ποτέ μελετητική ομάδα (αλλά ανέθετε πάντοτε τις μελέτες σε εξωτερικούς φορείς), η παρούσα δημοτική αρχή θα επιφέρει προεκλογικά το τελειωτικό χτύπημα στο κέντρο της Αθήνας, για τα προβλήματα του οποίου αδιαφόρησε παντελώς - αντί να ηγηθεί της προσπάθειας για την επίλυση τους.


Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου θα εκθέσει, μέσω των εκπροσώπων της, τις απόψεις και τις προτάσεις της, στη συνεδρίαση της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής, την Τρίτη 26.01.10, στις 12μμ.



Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου
www.istorikoghetto.wordpress.com





Υ.Γ. Η ανάπλαση της οδού Αθηνάς συζητείται από το 2001. Τότε όμως υπήρχε μελέτη, η οποία εφαρμόστηκε, ως προς τα πεζοδρόμια και τις όψεις κτηρίων - η πεζοδρόμηση είχε απορριφθεί. Τώρα το θέμα επανήλθε, με πρωτοβουλία Κακλαμάνη - και παρά τις αντιρρήσεις αρχιτεκτόνων, καθηγητών, αντιπολίτευσης, Εμπορικού Συλλόγου και Συλλόγων και Πολιτών για την επανάληψη ενός, ήδη πληρωμένου από τον φορολογούμενο πολίτη, έργου και για το μη συνυπολογισμο των νέων δεδομένων, του γκέτο της Αθήνας.






Η φωτό της πλατείας Μοναστηρακίου (τέλος της οδού Αθηνάς), από τη δεκαετία του '50, είναι από το www. christiannaloupa.wordpress.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την εκτέλεση του Βρετανού Bryan Ferry, του κλασικού "ύμνου" από την ταινία "Casablanca", του 1942.

Μια βόλτα από το Γαλαξείδι

Το Γαλαξείδι είναι από τα πιο όμορφα χωριά της Ελλάδας - εξόχως τουριστικό, αλλά καλοδιατηρημένο, με εξαιρετική αισθητική και αυτή την υπέροχη ηρεμία του απογεύματος μπροστά στη θάλασσα, που μόνο η ωραία επαρχία μπορεί να σου δώσει. Προορισμός πολλών εκδρομέων και “καταφύγιο” όσων επισκέπτονται την Αράχωβα και τους Δελφούς, για λιακάδα και ουζάκι, εν μέσω χειμώνα, δεν αποτελεί πρωτότυπη πρόταση - αν και πάντα είναι (για μένα) καλοδεχούμενη...






Χωρίς να έχω πολλές (μη προσωπικές) φωτογραφίες να σας δείξω, σήμερα λέω να σας προτείνω (με αυτό τον καιρό που κάνει), μια διαδρομή που ίσως δεν συνηθίζουν πολλοί. Φεύγοντας λοιπόν από το Γαλαξείδι, μπορείτε να γυρίσετε στην Αθήνα κάνοντας μια βόλτα προς τα βόρεια, περνώντας από τη λίμνη του Μόρνου πρώτα - και στη συνέχεια, ακολουθώντας το ποτάμι, κατευθύνεστε προς τη Μουσουνίτσα. Εδώ ζητούμενο δεν είναι τα χωριά, αλλά η φύση που είναι εξαιρετικά όμορφη - και (πέρυσι τουλάχιστον) ήταν χιονισμένη μέχρι τον Απρίλιο. Η διαδρομή είναι όλο στροφιλίκια, αλλά αξίζει τον κόπο...








Από τη Μουσουνίτσα, συνεχίζετε προς Λαμία - και όσοι επιστρέφετε προς Αθήνα, χρησιμοποιείτε πια την εθνική, εφόσον σας το επιτρέπουν οι αγρότες και τα μπλόκα τους...






Οι φωτό είναι δικές μου, ο χάρτης από το www.in2greece.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post αυτό συνοδεύεται από το κομμάτι (και το άλμπουμ) που έκανε διάσημο σε όλον τον κόσμο έναν από τους μεγαλύτερους (jazz) κιθαρίστες όλων των εποχών, τον Αμερικανό George Benson. Η καριέρα του, η δισκογραφία του και η ποικιλία του στυλ είναι τεράστια. Αν θέλετε να δείτε τη δεξιοτεχνία του, εδώ.

Υ.Γ. Quiz για μεγαλύτερους: Μήπως η εισαγωγή σας θυμίζει κάτι που έχει σχέση με τον καιρό;

Ο δρόμος

Άλλες φορές λέω οτι έχω ζήσει αρκετά - και με τις δύο έννοιες του επιρρήματος. Τι άλλο μπορεί να έρθει, που θα με εντυπωσιάσει, που θα με συναρπάσει; Από δω και πέρα, όλα είναι συντήρηση...

Κι άλλες φορές λέω, είσαι τρελλός, δεν έχεις ζήσει τίποτε ακόμα - όλα είναι στην αρχή. Και παρά τη φθορά, σε περιμένουν απίστευτες εκπλήξεις. Ύστερα, ποιό είναι το επίτευγμα σου, τι έχεις αφήσει πίσω σου, ποιά δομή έχεις αλλάξει, πόσους ανθρώπους παρέσυρες στην υπέρβαση, τι είναι το λιθαράκι που εσύ θα βάλεις στην εξέλιξη του δίπλα σου;


Κυριακή απόγευμα, μια μαγική στιγμή, μετά από ένα 48ωρο βουτηγμένο στους δίσκους μιας ζωής - και τη σκόνη: Η ζωή περνάει πολύ γρήγορα, είτε εκπληρώσεις τα όνειρα σου, είτε όχι. Στην πρώτη περίπτωση νομίζεις οτι το πάρτυ μόλις άρχισε και θα κρατήσει για πάντα - στη δεύτερη οτι δεν έχει αρχίσει ακόμα.

Στη yoga, σκοπός είναι να καταφέρεις να αδειάσεις τελείως το μυαλό από σκέψεις, για ένα διάστημα. Πριν από αυτό, πρέπει να μάθεις να παρατηρείς τις σκέψεις σου - αυτά τα άτακτα “παιδιά”, που ξεφυτρώνουν σαν ραπανάκια. Κι όταν ξεχνάς τις σκέψεις σου, τι γίνεται;

Οι άνθρωποι που είναι γενικώς ήρεμοι, μοιάζουν σα να φοβούνται λιγότερο το θάνατο.

“Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή”, έλεγε κάποτε το σύνθημα αυτού που κακώς ονομάστηκε “lisfestyle”, ενώ δεν ήταν παρά το πρόπλασμα για το απόλυτο “λαϊκό κουτσομπολιστάν”. “Η ζωή είναι μικρή για να είναι τόσο κενή” έπρεπε να λέει...

Δευτέρα βράδυ, η Meryl Streep, μετά από μια ακόμα βράβευση (στις Χρυσές Σφαίρες, για το “Julie and Julia” και όχι για το απολαυστικό “It’s Complicated”) ξεστομίζει την απαράμιλης ισορροπίας, σεμνότητας και εξυπνάδας φράση: “Στη μακριά μου καριέρα έχω ενσαρκώσει τόσες πολλές εξαιρετικές γυναίκες, που κάποιοι με συγχέουν με αυτές”. Chapeau!

Τρίτη βράδυ, κατά τη διάρκεια του κεντρικού δελτίου της ΝΕΤ, που φιλοξενεί την υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, στην απευθείας σύνδεση με τον Προμαχώνα, οι αγρότες φωνάζουν το αμίμητο: “Γυναίκα υπουργός, αγρότης νηστικός”!

Και τότε συνειδητοποιείς πόση δουλειά έχει ακόμα το πράγμα...




Η φωτό είναι από το www.mediabistro.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την πρόσφατη συνεργασία δύο "ιερών τεράτων" της κιθάρας, του Αμερικανού J.J. Cale και του Βρετανού Eric Clapton - προσέξτε τους στίχους...

100 ημέρες μοναξιάς

Την εβδομάδα που πέρασε, βοήθησα μια Γαλλίδα δημοσιογράφο της Monde, να κάνει ένα εκτεταμένο ρεπορτάζ για τη χώρα μας (σε συνέχειες). Είχε ήδη συναντήσει τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης - και ήθελε ακόμα να δει πολλά πρόσωπα της πολιτικής και της οικονομίας, όπως και απλούς πολίτες, αυτό που λέμε εκπροσώπους των (παραγωγικών;) τάξεων.

Την πήγα στον Σταύρο, καταστηματάρχη στο κέντρο της Αθήνας, που μου είχε κάνει και “καυγά” για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης - “τι είναι αυτά, δεν κοιτάνε που μας κλέβουν, να τα πάρουν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους νταβατζήδες, πάνε να μας στραγγαλίσουν, θα τρέχει η γιαγιά να συμπληρώνει λίστες με αποδείξεις” και άλλα τέτοια. Ότι δηλαδή είχε εύκαιρο στη φαρέτρα του, ώστε να πει όχι...


Διόλου ακατανόητο. Ο Σταύρος (με τη διαβεβαίωση της ανωνυμίας του) ομολόγησε στα έκπληκτα αυτιά της Γαλλίδας συναδέλφου οτι εκδίδει μόνο το 50% των αποδείξεων που οφείλει, μετά από “σχεδιασμό” που κάνει στην αρχή του χρόνου, για να καθορίσει πόσες χρειάζεται. Υποστήριξε οτι μόνο ελάχιστοι πελάτες του ζητούν αποδείξεις - τώρα, μετά την έναρξη του μέτρου, αυξήθηκαν στο 15% του συνόλου - και οτι δεν θα τον επηράσει το μέτρο, ούτε θα πετύχει. Ο ίδιος δικαιολογεί την “άμυνα” του, με την επίκληση ενός πραγματικού περιστατικού, κατά το οποίο, αφού εκβιάστηκε από εφοριακό για είκοσι χιλιάδες ευρώ, προσέφυγε στις Εσωτερικές Υποθέσεις που συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω τη “σπείρα” - το δικαστήριο εκκρεμεί ακόμη. Κατά την άποψη του, κανένα τέτοιο μέτρο δεν θα έχει αποτέλεσμα, γιατί ο Έλληνας δεν εμπιστεύεται τους κλέφτες πολιτικούς, που “τον έκαναν να κλέβει”. Ισχυρίστηκε επίσης, οτι αν δεν φοροαπέφευγε, δεν θα του έμενε τίποτε, ως κέρδος, από την επιχείρηση του.

Πέρα από τις λαϊκίστικες κορώνες, εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει κανείς, οτι στην Ελλάδα η βιωσιμότητα των θεσμών και η εφαρμογή των νόμων εξαρτάται από την αναδιανομή του συλλογικά παραγόμενου προϊόντος: Ανάλογα με το πόσο “δέχεται” η κάθε τάξη να μειωθούν τα εισοδήματα της, γίνεται αποδεκτή και η όποια αλλαγή. Και βεβαίως οι επιχειρηματίες απαιτούν να εξυγιανθεί το κράτος και το κράτος να εκδιωχθεί η παραοικονομία (επισήμως, γιατί σε ατομικό επίπεδο, βολεύει εξαιρετικά τη διαφθορά). Αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης - και της συζήτησης για μεταρρυθμίσεις, εν μέσω ύφεσης της οικονομίας. Το επισημαίνουν αριστουργηματικά οι θεατρικοί συγγραφείς Ρέππας και Παπαθανασίου στο έργο τους "Αττική Οδός": Η προσπάθεια της πλειονότητας (;) των πολιτών να βρουν αμέσως ανέντιμους τρόπους και αντίμετρα ώστε να αποφύγουν κάθε ρύθμιση που τους θίγει, δικαιολογώντας απολύτως τον εαυτό τους.

Παρατηρώ τις προθέσεις, σε κάθε μέτρο, να μην πληγούν (και πολύ σωστά) οι οικονομικά ασθενέστεροι - όσοι ζουν κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Για παράδειγμα, στην περίπτωση των (υπέρογκων πράγματι, εφόσον δεν υπήρχε καν το κίνητρο της απόσυρσης) τελών κυκλοφορίας (ένα από τα τρία “πισωγύρισματα” της κυβέρνησης, μετά το πλαφόν των 2000 ευρώ στο δημόσιο και πριν τη “νυχτερινή” τροπολογία για ποτά , τσιγάρα και ακίνητα), επιχειρείται τώρα η κατάργηση τους και η αντικατάσταση τους από ένας τέλος 11 λεπτών στο λίτρο - κάτι πολύ πιο αναλογικό, που θα επιβαρύνει περίπου με τα ίδια χρήματα όσους κινούνται με ένα μέσο όρο 15.000 χλμ/έτος, αλλά με πολύ λιγότερο όσους κινούνται, ξοδεύουν εισαγόμενη ενέργεια και ρυπαίνουν λιγότερο. Δεν θα επιβαρύνει όμως αυτό (ή δεν θα αποτελέσει αφορμή) για “άνοδο του κόστους” στην αγορά, με αποτέλεσμα αυξημένες τιμές - κι μια ακόμα “κλωτσιά”, ώστε να βουλιάξουμε πιο βαθιά στην ύφεση;

Διότι στην Ελλάδα, δεν είναι όλα όπως θα τα “ήθελαν” οι οικονομολόγοι: Σύμφωνα με τα στοιχεία του Νοεμβρίου και του Δεκεμβρίου, στην Ελλάδα έχουμε, αν καταλαβαίνω καλά, στασιμοπληθωρισμό. Δηλαδή, παρά την ύφεση, οι τιμές - αντί να κατεβαίνουν - εξακολουθούν να ανεβαίνουν. Που σημαίνει (μεταξύ άλλων) οτι κάποιοι κάνουν ανατιμήσεις, για να βγάλουν “τα σπασμένα” από το μειωμένο τζίρο. Κάτι που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την κατανάλωση, άρα και την έξοδο από την κρίση.

Κι ερχόμαστε πάλι στα δημόσια οικονομικά, που κρίνονται ξανά από αύριο και αποτελούν τον εφιάλτη για τη χώρα, αλλά και τη ζώνη του ευρώ - κάτι που αποτυπώνεται στα δεκάδες δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου και έφερε και τη Γαλλίδα συνάδελφο στην Αθήνα. Αν ισχύουν κάποια από αυτά που διαβάζω εδώ και εδώ, το 60% των Ελλήνων φορολογουμένων δηλώνουν κάτω από το αφορολόγητο, δηλαδή κάτω από 1000 ευρώ το μήνα - και μόνο 3.000 δηλώνουν πάνω από 200.000 ευρώ το χρόνο. Που σημαίνει οτι ο πλούτος αυτής της χώρας είναι αδήλωτος - καθώς στην “πάνω κατηγορία” υπάρχουν χιλιάδες “κρυφοί” νεόπλουτοι και στην κάτω συνωστίζονται με τους πραγματικά φτωχούς, άγνωστος χιλιάδων “μικρομεσαίων”. Αυτοί είναι οι οικονομικά αδύναμοι; Αυτοί που έχουν γραφεία με ακριβά νοίκια, σπίτια όχι ευκαταφρόνητης αξίας, αυτοκίνητα κι εξοχικά - και δηλώνουν 12 ή 15 ή 20 χιλιάδες το χρόνο;

Αν λοιπόν το οικονομικό επιτελείο προσπαθεί να βάλη σε μια τάξη τη φορολογική δικαιοσύνη, που κάταφωρα παραβιάζεται από κάθε είδους προσπάθεια επαγγελματικών τάξεων να προστατεύσει τα κεκτημένα της είτε με νόμιμους τρόπους (π.χ. επιδόματα, αυτοτελής φορολόγηση, κλειστά επαγγέλματα) ή με παράνομους (π.χ. απόκρυψη εισοδήματος), πάνω απ’ όλα πρέπει να βρει τρόπο να “επαναφέρει στην αλήθεια” τις φορολογικές δηλώσεις. Δεν ξέρω αν ο τρόπος είναι η καθιέρωση τεκμηρίων, η δημοσίευση των δηλώσεων στο διαδίκτυο ή άλλος - το θέμα είναι οτι η εθνική αυτή ντροπή δεν μπορεί να συνεχιστεί...

Ίσως ένας τρίτος τρόπος, εκτός από τα τεκμήρια και τη δημοσίευση είναι η παραδειγματική τιμωρία όσων φοροδιαφεύγουν ή λαδώνονται. Ας εντοπίζονται (τακτικά και δειγματοληπτικά) κι ας υφίστανται σοβαρές διοικητικές ή άλλες ποινές, όσοι παρανομούν κι από τη μία μεριά και από την άλλη. Μια κουβέντα είναι βεβαίως αυτό - αλλά γίνεται.


Οι 100 ημέρες της κυβέρνησης κρίνονται αυστηρά, ακριβώς γιατί έβαλε τον πήχυ όχι μόνον πολύ ψηλότερα από την προηγούμενη, αλλά και από οποιαδήποτε προκάτοχο της: Πότε στο παρελθόν, αποτελούσε μείζον ζήτημα μία (1) τροπολογία της νύχτας, που σήμερα (πολύ σωστά) ξεσήκωσε σάλο, διότι έτσι είχε υποσχεθεί προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ; Καί πότε υπήρξε διαβούλευση, θέληση για διαφάνεια και συγκεκριμένες πράξεις σεβασμού αρχών και Αρχών;

Ωστόσο, η διακυβέρνηση κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Προσπαθώ εδώ και καιρό να διακρίνω ποιές από τις κινήσεις της κυβέρνησης είναι αποτέλεσμα “ανοιχτού μυαλού”, πολιτικών διαφορών και θεμιτών συγκρούσεων και ποιές είναι “παλινωδίες”, δηλαδή αποτέλεσμα απουσίας σχεδιασμού και συγκεκριμένης στρατηγικής, όπως λένε πολύ συχνά τελευταία οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης (μερικές φορές και με αστεία επιχειρήματα περί ακυβερνησίας, με απίστευτη λήθη). Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση οφείλει να έχει αποφασιστικότητα, πειθώ και να βαδίζει έχοντας μελετήσει όλες τις παραμέτρους - και αυτά τα χαρακτηριστικά δείχνουν να της λείπουν.

“Δεν μου φάνηκε ο Παπανδρέου να είναι πολιτικός όπως τους περιέγραψε ο Σταύρος”, μου είπε μετά το τέλος της συνέντευξης η Marion, “αντιθέτως μου φάνηκε πολύ ευγενής, φινετσάτος και οτι ήξερε τι έλεγε - θα έλεγα οτι περισσότερο μοιάζει με διανοούμενο παρά με πολιτικό”. Αυτό μου θύμισε κάτι που μου είχε ένας Αμερικανός που ήξερε καλά τον Παπανδρέου: “Αυτός δεν είναι για frontman, είναι για να καθοδηγεί από το παρασκήνιο”. Το πόσο ισχύουν όλα αυτά, μένει να το δούμε...





"Eπί του πιεστηρίου": Μόλις ανακάλυψα οτι τον ίδιο ακριβώς τίτλο έχει στην "ανασκόπηση" του στην Athens Voice και ο φίλος Νίκος Γεωργιάδης - οπότε, το λιγότερο που οφείλω είναι ένα link.

Tο post συνοδεύεται από ένα από τα πιο γλυκά τραγούδια της "ιδιόμορφης" Αμερικανο-Τζαμακαϊνής τραγουδίστριας Grace Jones.

Οι φωτό είναι από τα www.aicup.org, www.247wallst. files.wordpress.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Η έκλειψη της "λογικής"...

Ήμουν πρωτοετής φοιτητής στο Φυσικό (για μια μόνο χρονιά - τον Ιούνιο ξαναέδωσα Πανελλήνιες), όταν απέκτησα την πρώτη εμπειρία μεγάλου σεισμού. Παρόλο που τότε έμενα ακόμα στο πατρικό μου, στον έκτο όροφο, τα 6,7 ρίχτερ δεν μου προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση. Κουνηθήκαμε πολύ, αλλά δεν φοβήθηκα - ίσως λόγω των 18 μου χρόνων, ίσως λόγω της διαισθητικής βεβαιότητας οτι το βραχώδες έδαφος του Λυκαβηττού είναι ότι καλύτερο, για τέτοια περίπτωση.

Εκεί που φοβήθηκα πραγματικά, ήταν στο San Francisco το 1989 (περίπου ένα μήνα αργότερα θα έβλεπα απευθείας, την πτώση του τείχους του Βερολίνου), στο μεγάλο σεισμό των 7 ρίχτερ ή 7.1, όπως έλεγαν τότε. Ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα που είχε δεχτεί αυτή η τόσο όμορφη πόλη, χτισμένη πάνω στο περίφημο ρήγμα του Αγ. Ανδρέα, από τον καταστροφικό σεισμό του 1906, που την είχε σχεδόν ολοκληρωτικά κάψει και ισοπεδώσει.


Το θυμάμαι σαν τώρα, ήταν 5 το απόγευμα και βρισκόμουν μαζί με το φίλο μου τον Γιώργο, που έκανε διδακτορικό στο Μουσικό Τμήμα, στο campus του πανεπιστημίου του Stanford, έναν πανέμορφο χώρο τεράστιας έκτασης. Παρά το γεγονός οτι βρισκόμασταν στο έδαφος, κουνηθήκαμε τόσο πολύ, που ο Γιώργος έπεσε - στη χαζή προσπάθεια και των δύο να τρέξουμε, προς τα πού άραγε; Αν θυμάμαι καλά ενστικτωδώς προσπαθήσαμε να μην είμαστε ούτε κάτω από δέντρα, μήπως μας πέσει κανένα στο κεφάλι...

Δέντρα βεβαίως δεν πέφτουν σε τέτοια περίπτωση, αλλά έπεσαν δύο αυτοκινητόδρομοι του Bay Area (ναι, υπάρχουν κι εκεί κακοτεχνίες, αλλά είναι η εξαίρεση) - ο ένας στην αρχή της γέφυρας που ενώνει το Oakland με το San Francisco και ο άλλος (που ήταν διπλός) έγινε “σάντουιτς”, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δεκάδες οδηγοί. Σε μια περιοχή, στο λιμάνι της πόλης, στη Marina District, όπου τα (ξύλινα ως επί το πλείστον) σπίτια είχαν χτιστεί πάνω σε προσχώσεις, τα στάσιμα κύματα προκάλεσαν μεγάλες ζημιές και πυρκαγιά στο δίκτυο του αερίου. Αυτές, μαζί με τις ζημιές στα χωριά κοντά στο επίκεντρο, ήταν - χοντρικά - οι καταστροφές που προκάλεσε ο σεισμός.

Τότε, ήμουν ακόμη φιλοξενούμενος στο Mountainview και θυμάμαι οτι είχα ραντεβού εκείνη την ημέρα, για να νοικιάσω σπίτι στην πόλη, όπου ήθελα πάση θυσία να μείνω (και όχι κοντά στο πανεπιστήμιο). Ευτυχώς, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν είχα ξεκινήσει να πάω - το πιθανότερο είναι οτι δεν θα πάθαινα τίποτα, αλλά θα είχα υποστεί μεγάλη ταλαιπωρία, με το μποτιλιάρισμα στους δρόμους.

Ήμουν ασφαλής λοιπόν, αλλά αυτό δεν το ήξεραν οι δικοί μου στην Ελλάδα. Τότε ανακάλυψα και την παραμορφωτική δύναμη του τηλεοπτικού φακού - που φυσικά δείχνει μόνο τα σημεία της καταστροφής και όχι το 98% της περιοχής, που βρίσκεται σε φυσιολογική κατάσταση. Αποτέλεσμα, η μητέρα μου να ανοίξει στις τρεις η ώρα τη νύχτα την τηλεόραση και να αποκομίσει μέσω CNN, την εικόνα της ολοκληρωτικής καταστροφής. Και τα τηλέφωνα δεν λειτουργούσαν...

Ευτυχώς, οι Αμερικανοί (ειδικά στη σεισμογόνο Καλιφόρνια) είναι εξαιρετικά οργανωμένοι - και κυρίως κοινωνικά αλληλέγγυοι στις κοινότητες τους. Μέσα σε 8 ώρες, φωτιές είχαν σβήσει, εγκλωβισμένοι είχαν διασωθεί, τηλεφωνικές γραμμές είχαν αποκατασταθεί - και η μερική επάνοδος των φυσιολογικών ρυθμών ζωής ήταν γεγονός.


Βεβαίως, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν έναν όλεθρο, όπως αυτός που βιώνει η τριτοκοσμική και δεισιδαίμων Αϊτή σήμερα. Όπως φαίνεται, η κατάσταση είναι τραγική από πάσης πλευράς - αντισεισμικής θωράκισης, κρατικής οργάνωσης και κοινωνικών μηχανισμών, που θα αποτρέψουν τον πανικό (από φήμες π.χ. για τσουνάμι) και τις αγριότητες της λεηλασίας και της εξέγερσης. Ας ελπίσουμε το καλύτερο γι αυτούς τους ανθρώπους, που ζουν στην εξαθλίωση - στο φτωχότερο κράτος του δυτικού ημισφαιρίου - και πληρώνουν μεταξύ άλλων την έλλειψη κάθε στοιχειώδους κανόνα στατικής και δόμησης των κτηρίων. Το πιο εντυπωσιακό είναι αυτό που μετέδωσε χθες ο μόνος Έλληνας δημοσιογράφος που έφτασε στην Αϊτή, ο ανταποκριτής στη Νέα Υόρκη Μιχάλης Γριπιώτης: Υπάρχουν άνθρωποι που χαμογελούν ακόμα...

Αυτός ο σεισμός, μου θύμισε πάλι τη δική μας εμπειρία, με το σεισμό της Πάρνηθας το 1999 - όταν οι ΕΜΑΚ έψαχναν κάτω από τα χαλάσματα της Ρικομέξ και το CNN συνδεόταν με τη ΝΕΤ για να μεταδώσει σε όλο τον κόσμο την καταστροφή της Αθήνας. Τότε, με την οργανωμένη ακούραστη δουλειά κάποιων (και με την περιορισμένη έκταση των καταστροφών), είχαν σωθεί ζωές και η ζωή είχε αποκατασταθεί στην πόλη σχετικά γρήγορα. Έχουμε όμως τη σωστή οργάνωση και το σχεδιασμό, ώστε να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε “θεομηνία”, όπως πρέπει;

Στον πολιτισμό μας, τα δίκτυα - δρόμοι, νερό, τηλεπικοινωνίες - δεν επαρκούν όταν υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και όλος ο πληθυσμός βγαίνει στο δρόμο, θέλει να εκκενώσει μια πόλη ή να τηλεφωνήσει ταυτοχρόνως. Χαρακτηριστικά, θα θυμηθώ από τα φοιτητικά μου χρόνια την αρχή οτι τα τηλεπικοινωνιακά κέντρα σχεδιάζονται, με μέγιστη “χωρητικότητα” το 10% των χρηστών να μπορεί να καλέσει ένα άλλο 10%. Έτσι και στο σεισμό του 1999, η κινητή τηλεφωνία κατέρρευσε, γιατί όλοι ήθελαν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους...

Άλλωστε, το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην Αϊτή, είναι οτι οι υποδομές υποδοχής (ούτως ή άλλως τριτοκοσμικές) δεν επαρκούν για να υποδεχτούν τη μαζική βοήθεια που ήδη φτάνει - και δεν υπάρχει και κράτος για να λειτουργήσει βοηθητικά.


Όλα αυτά τα γεγονότα, που μοιάζουν τόσο ασύλληπτα στην “ανθρώπινη λογική”, είναι στην πραγματικότητα οι τακτικές εκφράσεις της φύσης, που καταστρέφει “χωρίς συναισθηματισμούς” - είτε συνοδεύονται είτε όχι, από τη μεγαλύτερη (σε διάρκεια) έκλειψη ηλίου της χιλιετίας”...

Το 1999, τέσσερις φίλες είχαν γεννήσει, εκείνες τις ίδιες ημέρες - ο πατέρας μάλιστα του ενός μωρού το είχε πάρει αγκαλιά και είχε πηδήξει από το παράθυρο της (ισόγειας) μονοκατοικίας στην Κηφισιά, όπου βρισκόταν, την ώρα του σεισμού. Από τότε, υποσυνείδητα θεωρώ πάντα οτι (πέρα από τους μηχανισμούς που οφείλει να έχει μια οργανωμένη πολιτεία), η ενστικτώδης απάντηση στην καταστροφή και το θάνατο είναι ο έρωτας - και αυτό που γεννάει...





Προτιμούσα πάντα τον κατά πολύ ανώτερο "ανταγωνιστή" του, τον Marvin Gaye, αλλά κι ο (εξίσου ερωτιάρης) Teddy Pendergrass είχε κάτι δυνατό. Τον πρώτον τον σκότωσε ο (παπάς) πατέρας του, ο Pendergrass είχε ένα σοβαρό αυτοκινητικό δυστύχημα και χθες μας άφησε, μόλις 59 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο.

H πανοραμική φωτό από την καταστροφή του San Francisco το 1906 είναι από τη wikipedia, η φωτό από την Αϊτή από το www.faceoff.com, της έκλειψης από το www.tanea.gr και η φωτό του Pendergrass από το http://raresoulgrooves.homestead.com.

"Έχω τα Χρόνια μου Πολλά!"

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο μαζί σας - μέσω διαδικτύου, εννοώ. Αυτό το blog, που άρχισε από “μιμητισμό” και διάθεση εξερεύνησης, κατέληξε να είναι ένα κομμάτι της ζωής μου - και σίγουρα ένας τρόπος έκφρασης (όχι μόνο επαγγελματικής), που με έκπληξη μου, “συνοψίζει” όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα και ταυτόχρονα αποτελεί ένα βήμα παραπέρα.

Με το blog ξαναθυμήθηκα τις ραδιοφωνικές μου μέρες - και τη προσπάθεια συνδυασμού ενός κειμένου ή μιας είδησης με ένα μουσικό (ή στιχουργικό) feeling. Συστηματοποίησα τη διαδικασία συλλογής πληροφοριών και παράθεσης των πηγών - επίπονη πολλές φορές. Έκανα πιο προσωπική την έκφραση γνώμης, που είχα ήδη εδώ και έξι χρόνια στην Athens Voice. Και ανακάλυψα τη χαρά του “προσωπικού publishing”, που περιλαμβάνει την επιλογή φωτογραφιών και το layout μιας σελίδας - τη συνολική αισθητική μιας παρουσίασης.


Μερικά στατιστικά στοιχεία από τον ακούραστο μετρητή (η μέτρηση άρχισε στις 17 Ιανουαρίου του 2009, αλλά τρεις ημέρες δεν θα μας κάνουν τη διαφορά): Μέσα σ’ ένα χρόνο λοιπόν, πάνω από 79 χιλιάδες διαφορετικοί (ανά ημέρα) άνθρωποι επισκέφθηκαν το blog αυτό (μπορεί και κατά λάθος, αλλά δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω) και με τις επαναλήψεις (reloads) ξεπέρασαν τις 104 χιλιάδες επισκέψεις.

Μέσος όρος “μοναδικών” επισκέψεων την ημέρα, οι 216. Μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στις 10 Ιουνίου, μετά τις ευρωεκλογές, με 483 επισκέψεις - άρα η πολιτική (και μάλιστα το ζήτημα της ανανεωτικής αριστεράς, με το post “Γιατί αποδοκιμάστηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ”) παραμένει το κορυφαίο θέμα, που μπορεί να διευρύνει την απήχηση ενός blog σαν το δικό μου, σε μεγαλύτερο κοινό.

Μέσος όρος “μοναδικών” επισκέψεων το μήνα, οι 6084, με καλύτερο μήνα τον Οκτώβριο (7765) - αν και κάτι μου λέει οτι θα τις ξεπεράσετε τον Ιανουάριο. Πιο δημοφιλής μέρα η Τετάρτη (16.44% των επισκέψεων της εβδομάδας) και πιο δημοφιλής ώρα η 13.00-14.00, με 5.89% του εικοσιτετραώρου.

Αν μοιράζεστε μαζί μου τη διαστροφή για τις στατιστικές και τα νούμερα, δεν έχετε παρά να πατήσετε το εικονίδιο, κάτω από τη φράση “πόθεν έσχες;” - είναι αξιόπιστο και ουδεμία σχέση έχει με τα “Greek Statistics”...

Πριν από ένα χρόνο λοιπόν, στις 14 Ιανουαρίου, δημοσίευσα ένα μάλλον άτεχνο κείμενο εμπνευσμένο από ένα πολύ ωραίο σπίτι, που συνοδευόταν από δικές μου φωτογραφίες από τη Σύρο. Η υποδοχή σας ήταν πολύ θερμή και με εξέπληξε - με τη βοήθεια και δημοφιλών blogger, που με “διαφήμισαν” και τους ευχαριστώ πολύ. Σήμερα, μπορώ να αναφωνήσω λοιπόν, σαν την τετράχρονη Άρτεμη, οτι ως blogger πια κι εγώ “έχω τα χρόνια μου πολλά”...

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα να “υπηρετώ” αυτό το καινούργιο μέσο - ελπίζω πολύ. Σε κάθε περίπτωση, σας ευχαριστώ όλους, όσοι με τιμήσατε σε αυτή την προσπάθεια. Και ιδιαίτερα εσάς, που επικοινωνείτε τακτικά - ειδικά όταν θέτετε ενδιαφέροντα ζητήματα και παραμέτρους προς συζήτηση. Γιατί η ζωή είναι ωραία, όταν εκφράζουμε θετικά συναισθήματα και όταν συλλογιζόμαστε δημιουργικά...





H φωτό είναι από το www.elitefreelancing.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Δεν θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα κομμάτι, από αυτό που τραγουδάει η Ισπανίδα Luz Casal, στα "Ψηλά Τακούνια" του Pedro Almodovar.

Η οθόνη βουλιάζει...

Πήγα στην ΕΡΤ το 1997. Χωρίς κανείς να με ρωτήσει “ποιανού είμαι”, χωρίς κομματικές ή άλλες σχέσεις, χωρίς “μπάρμπα στην Κορώνη” - αναζητούσαν απλώς παρουσιαστές κι εγώ είχα μια δεκαετία καριέρα πίσω μου στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως στο ραδιόφωνο.

Η ΕΡΤ προσπαθούσε να συνέλθει τότε, από μια επταετία πλήρους απαξίωσης: Τα ιδιωτικά κανάλια είχαν σαρώσει από το τέλος του 1989 το τοπίο, παρουσίαζαν με φρέσκο περιτύλιγμα σοβαρές ειδήσεις και κάποια αξιόλογα ψυχαγωγικά προγράμματα, μερικά εκ των οποίων έμειναν στην ιστορία - και φυσικά έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος στη διαφήμιση. Η δημιουργία της ΝΕΤ, ενός καναλιού μεταξύ ενημέρωσης και ΑRTE, ήταν το έναυσμα για μια ανοδική πορεία που κράτησε χρόνια.


Με πολλά πισωγυρίσματα και πολλές αδυναμίες, βήμα-βήμα, η απήχηση της ΕΡΤ στα μεγάλα ειδησεογραφικά γεγονότα (κυρίως τα διεθνή, όπου ο μηχανισμός και η παιδεία ήταν πιο “δυνατοί”) αυξανόταν θεαματικά: Σεισμοί στην Ελλάδα και στην Τουρκία, πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, βύθιση του Κουρσκ, 11η Σεπτεμβρίου, εισβολή στο Ιράκ είναι μερικές από τις κορυφαίες στιγμές. Το πρώτο “μαραθώνιο” Σαββατοκύριακο της επέλασης του χιονιά στην Αττική, το 2002, έφερε το θεαματικό 24%, καθώς οι ανταγωνιστές “πιάστηκαν στον ύπνο”. Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, από το πενιχρό 3% το 1997 έφτασε σε μια μέση επίδοση του 10% το 2001 - και εκτοξεύθηκε στους 700 χιλιάδες τηλεθεατές (όσους και το πρώτο Mega) το 2003, στη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, ακόμα και το Σαββατοκύριακο, όταν στην οθόνη δεν έβλεπε κανείς τη Μαρία Χούκλη, τον Παύλο Τσίμα και τον “αποκλειστικό” Peter Arnett.

Καθώς ο “κοιμισμένος γίγας” ξυπνούσε, η υπεροχή της ΕΡΤ στον ειδησεογραφικό τομέα άρχισε να γίνεται εμφανής - και σε συνδυασμό με την έκπτωση αξιών στο μεγαλύτερο κομμάτι του ιδιωτικού τομέα, αποτελούσε πια το μόνο αντίβαρο στη σκυλοπόπ αισθητική και στις κραυγές πολλών “διαπλεκομένων αθλίων” στα παράθυρα.

Ώσπου ήρθε, το 2004, μια νέα εποχή: Με διάθεση να “αποκατασταθούν τα δικά μας παιδία” που έκαναν ουρές ανεξαρτήτως γελοιότητας, με διευθυντές που πρότειναν να κληθεί σε εκπομπή ο Leonardo da Vinci ή “αποκεφαλίστηκαν” εν μια νυκτί γιατί έστελναν χυδαία SMS σε παρουσιάστριες, με αισθητική Γιουροβίζιον “το πήραμε, το πήραμε το ευρωπαϊκό”, με λυσσαλέα επιμονή σε εκπομπές φραπελιάς παρά την κατακραυγή, με ανερυθρίαστες δηλώσεις του τύπου “δεν μ’ αρέσει ο Κούλογλου”...

Και όπως αποκαλύφθηκε, σε όλο του το μεγαλείο - με ένα τεράστιο, ανεπανάληπτο φαγοπότι. Όχι οτι πριν τη ΝΔ δεν υπήρχαν φάλτσα, σπατάλες και ρουσφέτια - αλλά το όργιο την τελευταία πενταετία ξεπέρασε κάθε φαντασία. Οι αμοιβές “στελεχών” και διευθυντών διπλασιάστηκαν και τριπλασιάστηκαν - μαζί με αυτές και το τέλος κατά 1 ευρώ, ενώ μέχρι το 2005 αυξανόταν με φειδώ και κατά μερικά λεπτά. Οι μισθοί πολλών από αυτούς που δούλευαν πραγματικά για την εταιρεία συμπιέστηκαν (ακόμα και στο μισό), για να χωρέσουν εκατοντάδες χαριστικές (χωρίς οικονομικούς περιορισμούς της μονιμότητας) συμβάσεις έργου - από συνταξιούχους πρώην διευθυντές ανυπόληπτων εφημερίδων, ως “συμβούλους” και παρατρεχάμενους κάθε είδους. Άνθρωποι που έκαναν ζημιά - και μόνο με την παρουσία τους - πήραν εκπομπές και θέσεις. Δεδομένης και της συρρίκνωσης της δημοσιογραφικής πιάτσας, η ΕΡΤ έγινε το καταφύγιο (πλην φυσικά εξαιρέσεων) για τον κάθε “πικραμένο”...

Όταν βεβαίως “ξεχειλώνεις το μαγαζί”, τότε το απαξιώνεις συνολικά - με τη βοήθεια και μιας “ύποπτης” πολεμικής κατά των απαραίτητων αποκλειστικών συμβάσεων, όταν στην πιάτσα ακόμη και ένα τσό(φ)λι παίρνει τα πενταπλάσια. Το κάθε παράκεντρο εξουσίας λοιδωρεί την ΕΡΤ, με κριτήρια κίτρινης εκπομπής. Ο κόσμος είναι έξαλλος με τις αμοιβές που ξεπερνούν και αυτές του Ομπάμα και ζητάει “να πέσουν κεφάλια”. Το κίνημα “Δεν πληρώνω την ΕΡΤ” παίρνει ξανά νέα δυναμική. Και όσοι έχουν θέση ευθύνης στην ΕΡΤ, όταν ακούν οτι οι αμοιβές τους θα μειωθούν - την ώρα που όσοι “βγάζουν μια μεζονέτα” το χρόνο, απλώς θα χάσουν ένα δωμάτιο - απογοητεύονται και διαμαρτύρονται.

Δεν θα επεκταθώ γιατί είναι απαραίτητη μια (ανεξάρτητη, διάφανη και συμμαζεμένη - χωρίς “να πληρώνουν τέλος και οι σκάλες”) ΕΡΤ: Η ευρωπαϊκή εμπειρία, οι διεθνείς ειδήσεις, το Τρίτο, ο Κosmos 93,6, τα ραδιόφωνα για τους ομογενείς και τους μετανάστες είναι μερικοί από τους λόγους. Είναι το αντίστοιχο του δημόσιου νοσοκομείου, όταν έχεις σοβαρά προβλήματα υγείας - κι ένα καταφύγιο αξιοπρέπειας, που στοιχίζει πολύ λιγότερο από όσα πληρώνουμε για τον (ελάχιστα ανταποδοτικό) Δήμο, στον ίδιο λογαριασμό...






Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 13.01.10

Το λογότυπο της (ψηφιακής) ΕΡΤ είναι από το www.fititis.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από μια από τις πιο στυλάτες δουλειές του Αμερικανού Donald Fagen, συνιδρυτή των Steely Dan.

Η Ελλάδα που αντιστέκεται...

“Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς δεν αντιδρά κανένας πιά”. Οι δυο χειρουργοί που κάθονται απέναντι μου είναι σχετικά νέοι, χωρίς ίχνος έπαρσης, με εξαιρετικές σπουδές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με εμφανή την επαγγελματική ευσυνειδησία. Είναι ένα κομμάτι αυτού που λέμε “η υγιής Ελλάδα”. Απορούν με το (διοικητικό) χάλι του νοσοκομείου στο οποίο δουλεύουν, ενώ έχει εξαιρετικές υποδομές και δυνατότητες να προσελκύσει ακόμα και “ιατρικό τουρισμό” - δεν έχει όμως νοσηλευτικό προσωπικό, σαπούνι στο μπάνιο ή μαξιλάρια για τους ασθενείς. Απορούν με πολλούς συναδέλφους τους στον ιδιωτικό τομέα, που μπαίνουν στο παιχνιδάκι της φιγούρας και της αλαζονείας του “εμπορίου” - αναγνωρίζουν όμως οτι πολλοί άξιοι επιστήμονες, απογοητευμένοι από την ανεπάρκεια του δημοσίου, ίσως δεν έχουν άλλη διέξοδο. Απορούν με αυτά που βλέπουν ως δημόσια αισθητική στην τηλεόραση. Απορούν με τη διαπλοκή της εξουσίας σε κάθε επίπεδο. Απορούν και εξίστανται..


“Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε” - ακόμα. Άλλη μια από τις φράσεις με τις οποίες έγραψε ιστορία. Σε όλη την άνοδο από το Αντίρριο στα Γιάννενα ακούω Διονύση Σαββόπουλο, με αφορμή μια έκδοση κυριακάτικης εφημερίδας. Σε πολλούς ίσως δεν είναι συμπαθής, ως δύσκολος χαρακτήρας - ίσως γιατί είχε και άτυχες στιγμές, όπως εκείνος ο “ξυρισμένος” δίσκος, επί Μητσοτάκη. Για μένα ήταν πάντα ο κορυφαίος “τρίτος”, μεταξύ των Θεοδωράκη-Χατζιδάκη, ο Έλληνας Lucio Dalla, με ολίγην από Bob Dylan. Ίσως είναι οι παιδικές μνήμες - μεγάλωσα μαζί του. Η ανθολογία έχει μερικές καραμπινάτες “απουσίες”, όπως το “Γεννήθηκα στη Σαλονίκη”, απ’ όπου μάθαμε την Πρωτοψάλτη και η συγκλονιστική “Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη”. Σε αποζημιώνει μια άλλη ιστορική στιγμή, Ζεϊμπέκικο με τη Μπέλου - και πολλοί ακόμη “ανατριχιαστικοί” στίχοι..

“Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια”, δεν πας στα Γιάννενα - το πρώτο λόγω ομίχλης πολλές φορές, άσε που είναι και πανάκριβο. Πας δύσκολα και από απαίσιους και επικίνδυνους δρόμους. Μόλις όμως πατήσεις ένα σύγχρονο κομμάτι αυτοκινητόδρομου, όπως τα λίγα χιλιόμετρα της Ιονίας Οδού που έχουν φτιαχτεί στο Αγρίνιο ή την Εγνατία Οδό, που είναι σχεδόν τελειωμένη, καταλαβαίνεις πόσο πίσω είμαστε - ακόμα. Μόνο η Κορίνθου-Πατρών, κύρια είσοδος της χώρας από τη Δύση, αρκεί. Κι όσο κι αν (ενδεχομένως σωστά) λένε οι οικολόγοι οτι ο προσανατολισμός της χώρας είναι επί δεκαετίες λάθος κι οτι θα έπρεπε να είχαμε αναπτύξει τον σιδηρόδρομο, τόσο δεν μου βγάζει κανείς από το μυαλό οτι αν δεν αποκτήσουν οι τέσσερις κατευθύνσεις (ΠΑΘΕ/Αιγαίου, Αθηνών-Πατρών, Ιονία οδός, Εγνατία οδός) ολοκληρωμένους αυτοκινητοδρόμους, δεν μπορούμε να μιλάμε για ευρωπαϊκή χώρα...

“Τεράστια επαγγελματική επιτυχία - γκραν σουξέ!” Το πώς καταστρέψαμε την αναπτυξιακή μας δυνατότητα επί δεκαετίες, εξηγείται συνοπτικά - ίσως και λίγο “τρομολαγνικά” για το μέλλον μας στο ευρώ - εδώ. Απεμπολήσαμε τις ευκαιρίες να αναπτύξουμε μια στοιχειώδη βιομηχανία (π.χ. μεταποιήσεις οχημάτων), ώστε να βελτιώσουμε το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών. Ίσως τότε να μπορούσε να σταθεί το περιβαλλοντικό μέτρο της απόσυρσης, που τώρα καταργήθηκε λόγω έλλειψης χρημάτων και βούλησης να μην ενισχυθούν κι άλλο οι εισαγωγές. Μάθαμε να αναπτυσσόμαστε στρεβλά, “βολεψιακά”, χωρίς κανόνες - και με δανεικά. Στον τομέα των υπηρεσιών, που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε τον φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο, προτιμήσαμε την απαίδευτη και αυθαίρετη κακογουστιά και καταστροφή. Γίναμε νεόπλουτοι, δήθεν περήφανοι “παραλήδες” - στην ουσία παράσιτα του ευ ζην. Πήραμε διαζύγιο με τη σοβαρότητα - και μέσα στο “large” μας σταματήσαμε κάθε είδους κατακραυγή, ακόμα και στην πιο γελοία και προσβλητική κατάσταση. Επιτρέψαμε την επαναληπτική διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, αρνηθήκαμε να βάλουμε κανόνες σε οτιδήποτε και την τελευταία πενταετία, ξεφύγαμε πέρα από κάθε όριο - και τώρα το πληρώνουμε.


“Που πας παλληκάρι, ωραίο σα μύθος...” Ή μάλλον, “πού πας Καραμήτρο”...

-- Να εκσυγχρονίσουμε τη χώρα, να μειώσουμε τους δήμους και να γλυτώσουμε από 4 χιλιάδες Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, τους μισθούς και τις επιτροπές τους; Αντιδρούν οι δημαρχαίοι και οι "βουλευταίοι" του ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο), γιατί θα χάσουν τη θεσούλα τους.

-- Να εκσυχρονίσουμε επιτέλους τον πολιτικό βίο και να περιορίσουμε κάπως το μαύρο πολιτικό χρήμα και τη διαφθορά; Να βελτιώσουμε το επίπεδο των βουλευτών, μειώνοντας τους κυρίους “βαφτίσια - γάμοι - χαιρετούρες” και καταργώντας τους “για-να-πάρω-εκατό-χιλιάδες-σταυρούς-δώσε-μου-μπάρμπα-δεκάδες-εκατομύρια”; Όοχι, αντιδρούν στην αλλαγή του εκλογικού νόμου σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΚΑΙ βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, βεβαίως βεβαίως - διότι ο σταυρός είναι "δύναμη".

-- Να περιορίσουμε τη φοροδιαφυγή, αυξάνοντας τις αποδείξεις - ειδικά από συγκεκριμένες κατηγορίες επαγγελμάτων, που προκλητικά αρνούνται τη συμμετοχή στα φορολογικά βάρη; Απίστευτη επιχειρηματολογία από επαγγελματίες οτι “όλοι τα παίρνουνε κι εγώ πρέπει να ισορροπήσω το μαγαζί μου, γιατί να τους τα δώσω με τέτοιους δρόμους που έχουμε, να τα πάρουν πρώτα από τους νταβατζήδες, δεν θα δουλεύω εγώ για το κράτος, δεν ντρέπονται που θα συμπληρώνει η γριά η μάνα μου λίστα με τις αποδείξεις” - και άλλα φαιδρά.

-- Να αποδώσουμε επιτέλους αξιοπρέπεια και να λύσουμε αυτό το απίστευτο τέλμα με την ιθαγένεια των μεταναστών - έστω να συζητήσουμε πώς; Όχι βέβαια, το έθνος κινδυνεύει..

-- Να απαλλαγούμε από απαράδεκτα φαινόμενα αστυνομικής κτηνωδίας και βασανισμών - και να ξεκαθαρίσουμε οτι η Ελλάδα είναι μια χώρα που σέβεται αρχές και δικαιώματα; Όχι βέβαια, πάντα θα υπάρχουν συνεχώς κάποιοι (νέοι) ένστολοι, που αποδεικνύουν οτι δεν παίρνουν το μήνυμα. Να δω, θα φορούν τα διακριτικά τους, από δω και πέρα ή θα πρέπει να τους καταγγέλουν οι πολίτες;

-- Να θυμηθούμε οτι όλα τα παραπάνω είναι προεκλογικές εξαγγελίες - γνωστές σε όλους;


“Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει...” Μόνο που είναι ανάποδα από αυτό τραγουδούσες, αγαπητέ Νιόνιο. Πέρα από τις όποιες κυβερνητικές παλινωδίες και κακούς ή καθυστερημένους χειρισμούς, επιμένει η Ελλάδα της υστέρησης, του βολέματος, του κοινωνικού κυνισμού - δεκαετίες τώρα. Και δεν είναι τόσο εξιδανικευμένα, αυτά που τραγουδούσες, για τον Ελληνισμό, τις κοινότητες του και τα γλέντια του - τα σύμβολα του (αν και είπες και τα σύκα-σύκα, σ’ εκείνο το αντιαισθητικό “Κωλοέλληνες”, στο “χειρότερο του Ελληνισμού κομμάτι, στην Ελλάδα ζεις”): Κακομαθημένοι είμαστε, για να το πω κομψά. Και για τα τελευταία παραδείγματα, θα δανειστώ τα λόγια ενός παλιού, αλλά πάντοτε - κατά την ταπεινή μου άποψη εύστοχου - του Ριχάρδου Σωμερίτη:

Το ερώτημα είναι νόμιμο: συνήθως αυτές οι πρακτικές δεν είναι «μεμονωμένες». Συνήθως, επίσης, τις «καλύπτουν» κάποιοι γαλονάτοι. Και κάποιοι «ελληναράδες». Και ανάμεσά τους μερικοί που πολύ θα ήθελαν να λιντσάρουν τη Ρεπούση, τη Δραγώνα και κάθε κατά την άποψή τους «ανθέλληνα»: όλα αυτά «πάνε πακέτο».




Το post συνοδεύεται από το πιο διαχρονικό χαριτωμένο blues που έγραψε ποτέ ο Σαββόπουλος - από τον Μπάλλο.

Tο ωραιότερο εξώφυλλο που είχε ποτέ ο Σαββόπουλος (δια χειρός Αλέξη Ακριθάκη) είναι από το http://p.playme.com, ενώ η φωτογραφία του Λάκη Παπαστάθη να κινηματογραφεί τον Σαββόπουλο από το www.mousikaproastia.blogspot.com.

H αγάπη και ο Ζώης...

Τι είναι η αγάπη; Γιατί εμείς έχουμε διαφορετική λέξη για τον έρωτα και την αγάπη - ενώ οι Γάλλοι και οι Άγγλοι έχουν μία; Τι σου μένει αυτές τις μέρες (εκτός από τη βαρυστομαχιά), αν δεν υπάρχει γύρω σου αγάπη;


Υπό άλλες συνθήκες θα ήσουν έτοιμος να “απολαύσεις” ειδήσεις σαν κι αυτή για τις δονζουανικές επιδόσεις του Warren Beatty, με τις 13 χιλιάδες γυναίκες. Αλλά έλα που από την Πρωτοχρονιά και μετά στριφογυρίζει στο μυαλό σου ο Ζώης...

Ο Ζώης, που θα αντέξει - όπως επιτάσσει το όνομα του. Που κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του από έναν ασυνείδητο μεθυσμένο οδηγό. Που παλεύει να διατηρήσει την υγεία του, σε ένα κρεβάτι του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου των Ιωαννίνων - όλοι λένε οτι είναι μια από τις καλύτερες ορθοπεδικές κλινικές, ευτυχώς. Που ξέρει τα πάντα για την κατάσταση του και για τον κίνδυνο που πέρασε.

Γιατί βλέπετε, ο Ζώης είναι αστυνομικός συντάκτης (από τους πιο σοβαρούς και αξιόπιστους) - και μια ζωή “έλεγε” τα τροχαία. Η μοίρα της ζωής - ή η "μοίρα" μιας χώρας όπου “του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει”, ούτε καν το να οδηγάει ξεμέθυστος - τον έφερε να είναι και ο ίδιος θύμα.

Πράγμα που μας ξαναφέρνει στην αρχή. Η αγάπη είναι η ίδια η ζωή - το βλέπεις στους φίλους του Ζώη, πώς αντιδρούν, πώς ανησυχούν, πώς δεν σκέφτονται τίποτε άλλο. Και όταν συνειδητοποιείς απλώς οτι κάποιος δίπλα σου “πήγε και γύρισε”, τότε εκτιμάς μερικά πράγματα, με διαφορετικό τρόπο. Ή μάλλον, τα βάζεις στις σωστές τους διαστάσεις...





Οι φωτό είναι από το www.lifeprint.com - πρόκειται για τη λέξη love στην αμερικάνικη νοηματική γλώσσα - και το www.jasonmccarley.files.wordpress.com

To post συνοδεύεται από την "ιστορική" φωνή του Αμερικανού Nat King Cole.