Έξι εικόνες από το Ιστορικό Κέντρο

Ο ύπνος της εξαθλίωσης, για ένα μετανάστη, σ' ένα από τα πιο βρώμικα πεζοδρόμια της Αθήνας, στη γωνία Σοφοκλέους και Πειραιώς..


Η εικόνα της έμπρακτης εγκατάλειψης και της αδιαφορίας. Κανένας δεν ασχολείται ούτε δίνει κίνητρα για την αποκατάσταση των εγκαταλειμένων κτηρίων, που γίνονται "καταφύγιο" για εκμεταλευτές εξαθλιωμένων, σκουπίδια και επιδημίες.


Μέρα-μεσημέρι στην οδό Μενάνδρου - και ο κύριος Κακλαμάνης ισχυρίζεται οτι η Αθήνα είναι μια καθαρή πόλη...


Πλατεία Κουμουνδούρου. Πολλοί άστεγοι προσπαθούν να κοιμηθούν τη μέρα, όπου βρουν, γιατί η νύχτα είναι δύσκολη και επικίνδυνη.


Το μοναδικό ιατρείο στο ιστορικό τρίγωνο που περιθάλπει τους μετανάστες, τους άστεγους και τους εξαθλιωμένους - θα έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον δέκα τέτοια, φτιαγμένα από τον Δήμο (με τους 11 χιλιάδες υπαλλήλους)...


Στα απίστευτα βρώμικα πεζοδρόμια της Ευριπίδου, ζωή με το κομμάτι....





"Επί του πιεστηρίου": Αποκαλυπτικό κομμάτι του ΤVXS για τα σκάνδαλα του Δήμου Αθηναίων.

Οι φωτό είναι επαγγελματικές της Καρολίνας Κλωναρίδου και δημοσιεύονται, μαζί με τις λεζάντες που μου ζητήθηκε να γράψω, στο Esquire Μαίου.

Το post συνοδεύεται από το "Nobody Knows You When You 're Down And Out" (ταιριάζει ειρωνικά και στην οικονομική κρίση που περνάμε), αυτή τη φορά από τον Αμερικανό Bobby Womack.

Η "παγωμένη επανάσταση"

Τετάρτη Βράδυ, Βασιλίσσης Σοφίας. Κατακόκκινο Hyundai coupe, το μωρό στην αγκαλιά της μάνας, στο μπροστινό κάθισμα. Μου ΄ρχεται να ουρλιάξω. Στο φανάρι, ο τύπος σταματάει και βγάζει φλας να στρίψει αριστερά, απέναντι! Διασχίζει, ενώ κορνάρουν και από τα δύο ρεύματα...


Δευτέρα βράδυ. Τσίπρας στο Mega, δεν έχει να απαντήσει τίποτα στην επίμονη ερώτηση “τι προτείνετε δηλαδή να γίνει το Μάιο - από πού να δανειστούμε;” Απογοητευτικός, ολοένα και χειρότερος. Ο Αλαβάνος εκτροχιασμένος πλήρως πια, “να απαγορευθεί η έξοδος από τη χώρα στον πρωθυπουργό και στον υπουργό οικονομικών”. Ο πρώτος διδάξας ενός αριστερού λαϊκισμού, που πλησιάζει αφόρητα το ΚΚΕ. Καλά, η Παπαρήγα δεν συζητιέται καν: “Να τα πάρουν από την πλουτοκρατία”. Έτσι, γενικώς και αορίστως. Ας χάσουμε τώρα 10 εκατομυριάκια και 400 θέσεις εργασίας, αν αποσυρθεί το “Ζενίθ”. Από το Ζενίθ στο Ναδίρ.

Στο ΠΑΣΟΚ, η “ψυχή της παράταξης” διαβεβαιώνει τον πρωθυπουργό στην Κοινοβουλευτική Ομάδα οτι “όλοι είναι δίπλα του”. Ενώ η σοβαρότερη υπηρεσία που θα είχαν να προσφέρουν στη χώρα, αρκετοί από αυτούς, είναι να παραιτηθούν. Ως ανεπαρκείς για τις περιστάσεις. Στη Νέα Δημοκρατία, το κακό αρχίζει από το κεφάλι (και τον ιδεολογικό του προσανατολισμό) και φτάνει μέχρι την Κρήτη. Βλέπω αυτούς τους νέους τομεάρχες, που απαντούν στην κυβέρνηση. Κάθε χρόνο και χειρότερα, τα νέα πρόσωπα.


Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση θα μπορούσε χειριστεί καλύτερα τα πράγματα τους τελευταίους έξι μήνες. Θα προϋπέθετε υποκλοπή όσων συζητούνται στου Μαξίμου και πολύ καλές γνώσεις οικονομικών. Αυτό που συνάγω όμως, με μεγάλη ευκολία, είναι πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν κυβερνούσε οποιοδήποτε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Πόσο τους έχουν ξεπεράσει οι εποχές - και πόσο ανεπαρκείς και λίγοι δείχνουν...

Η βασική συζήτηση μεταξύ αριστεράς και της υπόλοιπης κοινωνίας έχει συμπυκνωθεί στο αν “φταίμε όλοι για το χάλι μας ή φταίνε τα λαμόγια” (των δύο μεγάλων κομμάτων κυρίως εννοούν). Ειδήσεις που έπεσαν στην αφάνεια αυτή την εβδομάδα: 100 χιλιάδες Έλληνες οδηγούν χωρίς δίπλωμα και 500 χιλιάδες είναι τα ανασφάλιστα ΙΧ. Μια χώρα που ζει στην παρανομία, με πρόσχημα την ευζωία της, το σύστημα και τα λαμόγια. Ή μάλλον “εις απάντησιν τους”...


Όχι, δεν ζητάω ενοχές. Συναίσθηση ζητάω. Μιλάμε για τους εξοπλισμούς, που είναι το 4% του ΑΕΠ. Και η παραοικονομία μας εκτιμάται στο 30% του ΑΕΠ. Ποιοί στο καλό την φτιάχνουν αυτήν την παραοικονομία; Μόνο τα παρακυβερνητικά τρωκτικά; Οι κάτοικοι της Εκάλης; Ή όλοι εμείς που την αναπαράγουμε και την ανεχόμαστε; Ποιός έχει το μεγαλύτερο μερίδιο, οι πολλοί ή οι λίγοι; Όταν η παρανομία είναι διάχυτη, παύει σχεδόν πια η δυνατότητα να την διώκεις νομικά. Ειδικά όταν όλοι καταλήγουν στο “δε βαριέσαι”...

Τα δύο μεγάλα κόμματα είναι όλη η κοινωνία σχεδόν - με όλες της τις παθογένειες. Η αριστερά θα έπρεπε να είναι διαφορετική, αλλά δεν είναι. Όχι, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες. Αλλά κι εγώ που δεν πήρα μαύρο χρήμα, που δεν λάδωσα, που δεν δέχτηκα συναλλαγή χωρίς απόδειξη, ιδιώτευσα ή κατέφυγα σε δημαγωγικές κορώνες. Άφησα τη βάρκα να συνεχίσει στο τριτοκοσμικό της πέλαγος, χωρίς να απαιτήσω, να προτείνω, να επανδρώσω...

Αναρωτιέμαι αν όλοι έχουν αντιληφθεί οτι είμαστε στο κέντρο μιας κρίσης (ή της διαστροφής) του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος , εδώ και καιρό. Αναρωτιέμαι αν κατάλαβε κανείς από τους “εθνικοπατριώτες” οτι το κορυφαίο “εθνικό θέμα” είναι η οικονομία. Αν κατάλαβαν όσοι αντιδρούν ή βολεύονται με μια άβουλη και συντηρητική Ευρώπη, οτι πρέπει να πάρουμε έναν άλλο προσανατολισμό, προοδευτικό και ενοποιητικό. Οτι ο λαϊκισμός είναι αρρώστεια που ενδημεί και στη Γερμανία, με τις εκλογές να ωθούν τον Βεστερβέλλε (που θα καταποντιστεί) σε ακραία δημαγωγία και την Μέρκελ σε άρνηση του ευρωπαϊκού της ρόλου. Μια δεξιά που “ανατράφηκε” στον “υπαρκτό". Τόσο λίγη, τελικά...


Είναι σαφές οτι πρέπει να “υποτιμηθούμε”. Να φτηνήνουν όλα - και οι μισθοί και οι τιμές. Μόνο που φοβάμαι για τους μισθούς που θα κόψουν, θα την πληρώσουν οι πιο αδύναμοι. Η Ελλάδα θα είναι διαφορετική από την άλλη εβδομάδα. Αλλά οι τιμές δεν θα είναι, γιατί η αισχροκέρδεια είναι επίσης ενδημική σε αυτή τη χώρα. Θα προσπαθήσουν να “ρεφάρουν τη χασούρα” από τη μείωση της κατανάλωσης, με αυξήσεις ή στην καλύτερη περίπτωση με τις ίδιες τιμές. Τους φοβάμαι.

Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Έχει αρχίσει η μπουρδολογία να εκτροχιάζεται. Άλλοι μιλάνε με μεγάλη ευκολία για “χούντα” (και μόλις πέρασε η 21η Απριλίου), άλλοι προκαλούν συζητήσεις για εκτροπή του πολιτεύματος. Θα μας βοηθήσει το γεγονός οτι ο Ντομινίκ Στρος-Καν έχει αλλάξει πολύ τη φυσιογνωμία του ΔΝΤ και δεν θέλει να κατέβει απέναντι στον Σαρκοζί το 2012, με το βάρος μιας σκληρής αποτυχίας;

Περιμένω να ακούσω λόγια σοφά και ψύχραιμα. Πιστεύω στην αισιοδοξία, αλλά φοβάμαι την αντιδραστική νοοτροπία, το "δεν θέλω κανόνες, του Έλληνα ο σβέρκος ζυγό δεν υποφέρει". Την ανώριμη συμπεριφορά (παλιότερα, κάτι φίλοι αριστεροί δεν έβαζαν τη ζώνη στο αυτοκίνητο, γιατί το θεωρούσαν "κόλπο του καπιταλιστικού marketing"). Μπορείτε να τα σπάσετε και μεθαύριο και τον Δεκέμβρη. Να κάνετε “τα μούτρα κρέας” στο ΔΝΤ. Να ρίξετε ίσως και την κυβέρνηση. Να δω ποιός θα μας κυβερνήσει βέβαια...


Αν κάτι πρέπει να κάνει αυτή η χώρα, είναι να βουτήξει την ευκαιρία. Να κάνει την “παγωμένη επανάσταση”. Να μην ανεχθεί πια τίποτα εκτός κανόνων, ηθικής, δημοκρατίας: Από την αυθαίρετη πινακίδα μέχρι τον ανεκδιήγητο δήμαρχο. Από τη λούφα και την κουτοπονηριά του γείτονα και συνεργάτη, ως τον εσμό των τηλε-μεγαλο-τίποτα. Από την έλλειψη απόδειξης και τους νεοπλουτισμούς της "σαλάτας με άγριο κατίκι Μαραθώνα", ως την αυθαιρεσία του πιο ισχυρού - τουλάχιστον να την καταγγείλει συστηματικά και με πάθος. Περιμένατε ποτέ οτι θα ακούγατε τον ΣΕΒ να αρνείται τη μείωση των μισθών; The Times They Are A’ Changing...

Ήθελα να μπορούσα να τον σταματήσω αυτόν με το Hyundai. Να τον βάλω κάτω, να του εξηγήσω. Να του πω οτι όσο βάζει το μωρό στο μπροστινό κάθισμα, εμένα θα με καλύπτει αυτό το κείμενο, το καλύτερο που διάβασα τις τελευταίες ημέρες. Μόνο αυτό, προς το παρόν.


Update: Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εγκρίνω ουδόλως την κατεύθυνση που έχει πάρει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα - και θέλει επειγόντως μεταρρύθμιση αυτή η ασυδοσία. Εδώ και εδώ δύο κείμενα που με βρίσκουν γενικά σύμφωνο. Ωστόσο, σε κάθε αντίδραση μας, πρέπει να έχουμε υπόψη μας, οτι περισσότερο από κάθε λαό της Ε.Ε. αφήσαμε, με την "ιδιωτεία" μας, να γίναμε έρμαιο στα χέρια των δανειστών μας...






H φωτό του ηφαιστείου είναι από το www.boston.com, οι γελοιογραφίες του Γιάννη Ιωάννου είναι από το http://yannis-ioannou.com, του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr και η φωτό της Astrud Gilberto από το http://audioabsinthe.com.

Το post συνοδεύεται από το "Light My Fire" των Doors, στην εξαιρετική διασκευή της Βραζιλιάνας Astrud Gilberto.

Ο "επίμονος υποψήφιος" και τα μπλε φωτάκια...

Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου παρακολουθεί με ανησυχία τα αυξανόμενα φαινόμενα ρατσισμού που εκδηλώνονται ανενόχλητα στην καρδιά της πόλης. Πρόσφατα φασιστική ομάδα επιτέθηκε σε μετανάστες που ασκούσαν παρεμπόριο στην οδό Ερμού, ενώ έρχονται στην προσοχή μας καταγγελίες για “προσφορά υπηρεσιών” από μέλη ακροδεξιών οργανώσεων, ώστε “να καθαρίσει η περιοχή από τους μετανάστες”. Και αυτό αποτελεί τον σοβαρότερο κίνδυνο: Ένα αρνητικό για την αγορά φαινόμενο όπως αυτό του παρεμπορίου μπροστά από τα καταστήματα του κέντρου, να γίνεται αντικείμενο μαύρης προπαγάνδας και μέσο ρατσιστικής διείσδυσης στα πιό ευάλωτα κοινωνικά στρώματα.


Η Πολιτεία έχει τεράστιες ευθύνες για τη συνέχιση της δράσης των κυκλωμάτων ναρκωτικών, ανήλικης πορνείας, παρεμπορίου και εκμετάλευσης μεταναστών, που αποτελούν την πραγματική αιτία της υποβάθμισης της πόλης, καθώς η μη αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος οδηγεί την περαιτέρω γκετοποίηση του Ιστορικού Κέντρου.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η στάση του “επίμονου υποψηφίου” Νικήτα Κακλαμάνη προκαλεί κάτι παρά πάνω από ανησυχία: “Για την έλλειψη καθαριότητας φταίνε οι μετανάστες", αλλά και οι αφισοκολλητές και οι διαδηλωτές. Προφανώς, οι υπηρεσίες του Δήμου δεν όφειλαν τόσα χρόνια να έχουν προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και να μην αφήνουν τα περισσότερα πεζοδρόμια του ιστορικού τριγώνου, σε κατάσταση τόσο απελπιστικά βρώμικη και γλοιώδη. Είναι απορίας άξιο δε και η αλαζονεία των δηλώσεων, σύμφωνα με τις οποίες “για πρώτη φορά στην ιστορία της η Αθήνα αξιολογήθηκε ως η καθαρότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης από το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Ρώμη” - αναρωτιέται κανείς από ποιόν. O "επίμονος υποψήφιος", φαίνεται ότι ονειρεύεται.

Αντί λοιπόν να μετατρέπει τους δρόμους του Κολωνακίου σε “διαδρόμους προσγείωσης”, με τα μπλε φωτάκια στις θέσεις στάθμευσης, που ποιός ξέρει πόσο θα μας κοστίσουν (όσο η ιστοσελίδα του Δήμου;) ο κύριος Κακλαμάνης ας ασχοληθεί, έστω και προεκλογικά, με το κέντρο της Αθήνας, που ουδέποτε παρουσίαζε τόσο αφρόντιστη εικόνα.






Update: Ενόψει της προεκλογικής παρουσίασης του "έργου" του κυρίου Κακλαμάνη, υπογράφεται από πολλούς συλλόγους της Αθήνας το παρακάτω κείμενο:


ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΔΙΩΞΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ

Αθηναίες και Αθηναίοι.

Το τέλος της θητείας του Νικήτα Κακλαμάνη ως Δημάρχου Αθηναίων, αποτελεί τον επίλογο, σε μία πορεία που πλήγωσε ανεπανόρθωτα την πόλη μας και την οδήγησε σε παρακμή.

Όλοι μας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλου και επαγγελματικής δραστηριότητας, βλέπουμε τις γειτονιές μας να αποκτούν σταδιακά τριτοκοσμική εικόνα.

Πως ανέχεται ένας Δήμαρχος Αθηναίων στην πόλη του, το ασύδοτο εμπόριο ναρκωτικών και τους εξαθλιωμένους χρήστες; Το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, την εγκληματικότητα και την πορνεία;
Γιατί επιτρέπει την ανεξέλεγκτη αδειοδότηση καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος; Τα παράνομα στέγαστρα και τραπεζοκαθίσματα; Την ηχορύπανση; Το παραεμπόριο; Τα σπασμένα πλακάκια και τις λακκούβες στους δρόμους; Την έλλειψη καθαριότητας, φωτισμού και πρασίνου;

Ποιος από εμάς μπορεί να ξεχάσει τις τραγικές στιγμές που θα παραμείνουν ανεξίτηλα γραμμένες για πάντα στην Αθηναϊκή ιστορία, όπως την καταστροφή του πάρκου Κύπρου, το ξερίζωμα των νεραντζιών στο Κολωνάκι, τις περιπέτειες της «Διπλής Ανάπλασης», την εγκατάσταση πλήθους παρανόμων κεραιών κινητής τηλεφωνίας, το πρόβλημα της Ακαδημίας Πλάτωνος, την εγκατάλειψη της Παλαιάς Αγοράς στην Κυψέλη, τις περιπέτειες του άλσους Παγκρατίου, της πράσινης νησίδας στην οδό Διοχάρους, των πάρκων του Ευαγγελισμού και της οδού Ναυαρίνου, της Λέσχης Φιλίας στο Κουκάκι;
Ποιος από εμάς μπορεί να ξεχάσει τον ευτελισμό των ανθρωπίνων συνθηκών διαβίωσης, για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση, στην πλατεία Θεάτρου, στην πλατεία Κουμουνδούρου, στα Εξάρχεια, στον Άγιο Παύλο, στον Άγιο Παντελεήμονα, στο Γκάζι, στην Κυψέλη, στην πλατεία Αμερικής, στα Πατήσια, στις οδούς Σκουφά και Χάρητος, στην οδό Μιχαήλ Βόδα;
Ατέλειωτος πραγματικά ο κατάλογος!

Που είναι λοιπόν το έργο του κυρίου Κακλαμάνη; Που είναι η όμορφη Αθήνα; Η Αθήνα που ονειρευόμαστε;

Αθηναίες και Αθηναίοι.
Το μέλλον αυτού του πολύπαθου Δήμου, εξαρτάται πλέον από όλους μας.
Ήρθε η ώρα να πούμε όχι στις φιέστες μίας Δημοτικής Αρχής που καταστρέφει την καθημερινότητά μας, το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Αυτή η πόλη ανήκει στους κατοίκους της και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας διώξει από τα σπίτια μας.
Άνθρωποι από όλα τα κόμματα, από όλες τις ιδεολογίες, τις γειτονιές και τους κοινωνικούς χώρους, δηλώνουμε:

Δεν έχουμε Δήμαρχο. ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΔΗΜΑΡΧΟ!
Και αυτός δεν είναι ο κύριος Κακλαμάνης!!!







H φωτό είναι από το http://www.tc.gc.ca και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Naima" της Angelique Kidjo από το Μπενίν, που δίνει Τρίτη και Τετάρτη συναυλίες στο Gazarte.

Κάμερες ή έλεγχος παντού;

Το πρόβλημα με τις κάμερες είναι κατά βάση πρόβλημα υπέρβασης εξουσίας. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο εύκολο να εφαρμόσει κανείς, σε μια σύγχρονη (πόσο μάλλον σε μια τριτοκοσμική) κοινωνία, τη χρυσή τομή μεταξύ της ανάγκης να υπηρετείται το δικαίωμα της ασφάλειας των πολιτών, αλλά και γίνονται σεβαστά όλα τα άλλα δικαιώματα που έχουν σχέση με την ιδιωτικότητα και την ελευθερία έκφρασης. Είναι δύσκολο για την αστυνομία, ειδικά όταν ρέπει προς τη διαφθορά, τη δημοσιοϋπαλληλική ανικανότητα ή την έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας να μη “βάλει το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι”, όταν έχει διαθέσιμες πληροφορίες που δεν πρέπει να αξιοποιήσει. Κι αν κάποιους ξενίζει αυτή η προσέγγιση του ζητήματος, να θυμίσουμε οτι η διάκριση των εξουσιών στις σύγχρονες δημοκρατίες από την ίδια λογική εκπορεύεται - αυτή της προστασίας του πολίτη από την κατάχρηση που είναι βέβαιο οτι θα προκαλούσε η (ανεξέλεγκτη) μία και μόνη εξουσία.


Με αυτή ακριβώς τη λογική, η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έβαλε αυστηρότατες προδιαγραφές στη χρήση των καμερών σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, από τη σύσταση της, πριν από μια δεκαετία. Για τους μεν (όπου οι υπερβάσεις γίνονται συνήθως από εργοδότες ή ιδιοκτήτες κτηρίων που δεν προειδοποιούν αντιστοίχως εργαζόμενους ή επισκέπτες) αλλά και για τους δε, το θέμα αφορά όλους μας - και όχι μόνον “αυτούς που έχουν κάτι να φοβηθούν”, όπως αφελώς (ή εκ του πονηρού) εκφράζεται.

Η καταγραφή από κάμερες (που τοποθετήθηκαν αυστηρά για την κυκλοφορία και με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες) των κινήσεων ή της παρουσίας πολιτών σε οτιδήποτε άπτεται της πολιτικής έκφρασης (διαδηλώσεις κλπ.), αλλά ακόμα και η καταγραφή του με ποιόν είσαι παρέα στο αυτοκίνητο σου (αν επιτραπεί να το καταγράψει η κάμερα) οδηγούν στη συγκέντρωση πληροφοριών από τις αστυνομικές αρχές, που μοιάζουν “άκακες” αρχικά, αλλά μπορούν να οδηγήσουν σε μια κοινωνία με οργουελική κατεύθυνση. Το να αναλογεί μία κάμερα ανά 10 ή 15 πολίτες (όπως συμβαίνει στο Λονδίνο), χωρίς αυστηρό έλεγχο, οδηγεί σε έναν εθισμό των πολιτών στην παρακολούθηση τους (κάτι στο οποίο συνέβαλαν δυστυχώς παγκοσμίως και τα τηλεοπτικά ριάλιτι), με αμφίβολο τον ουσιαστικό περιορισμό του κοινού εγκλήματος ή της τρομοκρατίας, που προσαρμόζονται ανάλογα.

Στην Ελλάδα, στους πρώτους ελέγχους, η αστυνομία ήταν τυπικά εντάξει. Στη συνέχεια όμως, άρχισαν τα παρατράγουδα: Η Αρχή, παρά την πλήρη απαγόρευση κάθε χρήσης εκτός της “κυκλοφοριακής”, την έπιασε τρεις φορές “στα πράσα” να συλλέγει δεδομένα που δεν έπρεπε ή να μην τα καταστρέφει εντός προθεσμίας, ως όφειλε. Η κατάσταση χειροτέρευσε κατά πολύ από την αδέξια προσπάθεια των κυβερνήσεων Καραμανλή και των ηγεσιών που τοποθέτησε στη Δικαιοσύνη, να ερμηνεύσουν το ισχύον νομικό πλαίσιο, με βάση το “Νόμο και την Τάξη”, που συνήθως επαγγέλονται οι δεξιές κυβερνήσεις, αλλά αποδεικνύονται ιδιαιτέρως ανίκανες να επιβάλουν με ουσιαστικά αποτελέσματα, πέρα από τον επικίνδυνο αυταρχισμό. Με ένα ωραιότατο “έτσι κρίνω”, ο τότε Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Σανιδάς παρενέβη και ανέλαβε επί της ουσίας τον έλεγχο, παρακάμπτοντας τη σαφέστατη αρμοδιότητα επί του θέματος, που το Σύνταγμα δίνει μόνο στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (η οποία ελέγχεται από το ΣτΕ). Στη συνέχεια, μαζί με κουκουλονόμους και λοιπά, έγινε και σχετική νομοθετική ρύθμιση, που μας αφήνει απολύτως απροστάτευτους στις ορέξεις της αστυνομίας.

Ο προηγούμενος Πρόεδρος Δημήτρης Γουργουράκης παραιτήθηκε, μαζί με πολλά μέλη της Αρχής, κατά τον πιο ηχηρό τρόπο. Υπό τη νέα της ηγεσία, του Χρήστου Γεραρή, η Αρχή εξέδωσε νέα γνωμοδότηση, στην οποία καθιστά σαφές οτι αυτή πρέπει να έχει τον έλεγχο - και η αστυνομία να χρησιμοποιεί τις κάμερες, μόνον όταν έχει αξαντληθεί κάθε άλλη δυνατή μέθοδος για την αντιμετώπιση των παράνομων πράξεων. Απολύτως σωστό στη θεωρία, ωστόσο δημιουργεί τεράστια ερωτήματα το πώς θα υλοποιηθεί, αν η Αρχή δεν παρακολουθεί μέρα-νύχτα (και με τι προσωπικό;) το κέντρο ελέγχου των καμερών της αστυνομίας.

Κάποιοι υποστηρίζουν οτι η Αρχή θα έπρεπε να είναι πιο τολμηρή και να εκδώσει “κανονιστική ρύθμιση”. Η ουσία είναι οτι η ελληνική κοινωνία δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος - και το πόσο πρέπει να ενδυναμωθεί ο έλεγχος των εξουσιών. Και εκτός από τις βολές κατά των δικαιωμάτων εκ δεξιών, υπάρχουν και οι βολές μιας “αντιδραστικής” αριστεράς, που ενοχλείται από την ύπαρξη και την εξουσία των Ανεξάρτητων Αρχών, διότι δεν είναι λέει “εκλεγμένες”...


Υ.Γ. Για την ιστορία δημοσιεύω και δύο κείμενα, του 2004 και του 2007, για το ίδιο θέμα στην Athens Voice.





To κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 21.04.10

H γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου είναι από το http://yannis-ioannou.com και η φωτό του Tito Puente από το http://media.photobucket.com

Το post συνοδεύεται από το καταιγιστικό "Birdland After Dark" του μεγάλου Κουβανού περκασιονίστα Tito Puente.







Κάμερες παντού...

"Μεγάλος αδελφός" ή υπερτιμημένη αναγκαιότητα;

Γράφτηκε στις 18.10.2004 και δημοσιεύθηκε στην Athens Voice


Στην Καλιφόρνια, παράδεισο της "άμεσης δημοκρατίας", οι κάτοικοι αποφάσισαν πριν από τρείς περίπου δεκαετίες, σε ένα από τα πολλά δημοψηφίσματα γιά τα διάφορα θέματα που τους απασχολούν, κάτι "αντιφατικό", σε πρώτη ανάγνωση: Αναγνώρισαν την ανάγκη να υπάρχει έλεγχος της ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους, αλλά απαγόρευσαν στην (τοπική) αστυνομία να τοποθετήσει κάμερες-ραντάρ!
Αποφάσισαν οτι τα περιπολικά έπρεπε να διεξάγουν τον έλεγχο αυτό, με συγκεκριμένο τρόπο: Οι αστυνομικοί έπρεπε να ακολουθούν το ύποπτο αυτοκίνητο εμφανώς (και όχι κρυμμένοι) και να το "σημαδεύουν" με το ειδικό πιστόλι-ραντάρ. Στη συνέχεια έπρεπε να σταματούν τον παραβάτη οδηγό και να του επιδίδουν την κλήση.

----------------------------------------------------------------------------------

Στη χώρα μας βέβαια, ένα τέτοιο επίπεδο δημοκρατίας μοιάζει μακρινό όνειρο, καθώς η κοινωνία (και ειδικά οι τοπικές) έχει αποδείξει πολλές φορές οτι δεν είναι ώριμη να αποφασίζει, παρά με βάση τα "στενά" και ιδιοτελή συμφέροντα και όχι πραγματικά το δημόσιο καλό (βλ. αυθαιρεσίες δήμων στο κυκλοφοριακό, καταστροφή οικιστικού και γενικότερου περιβάλλοντος ή ακόμα την πρόσφατη ιστορία με την υποθαλάσσια ζεύξη του Μαλλιακού). Το παραπάνω παράδειγμα όμως είναι ένας χρήσιμος οδηγός, για το πώς μιά κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία την ανάγκη της "ασφάλειας" (καθώς ελάχιστοι διανοούνται να παραβιάσουν το όριο ταχύτητας, λόγω της καλής αστυνόμευσης), ενώ προστατεύονται στο ακέραιο τα βασικά δικαιώματα του πολίτη και η ιδιωτικότητα του.

Με βάση δύο αρχές, αυτές της "αναγκαιότητας" και της "αναλογικότητας" αποφασίζει και η Αρχή της Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, που (ευτυχώς) λειτουργεί στη χώρα μας εδώ και μερικά χρόνια - και προσπαθεί να μας προστατεύσει από τις αυθαιρεσίες (όταν έχει τα μέσα) ή ακόμα και να "καθοδηγήσει" την ελληνική κοινωνία, όπου πρέπει να συμβαδίσει με τις σύγχρονες αρχές πολιτισμού και δικαίου (βλ. ταυτότητες). Κατά περίπτωση κρίνεται η αναγκαιότητα κάθε μέτρου, αλλά και το πόσο "αναλογικό" είναι με την ανάγκη ασφάλειας που εκφράζεται. Ετσι λοιπόν, για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων κρίθηκε "εύλογο" το αίτημα για τοποθέτηση 995 καμερών, για την παρακολούθηση στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, ενώ προστέθηκαν και άλλες 293 στους οδικούς άξονες (προϋπήρχαν 182 του Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. και της Τροχαίας, εντός και εκτός Αττικής - σύνολο 475), για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και την αντιμετώπιση κρίσεων.

Οι κάμερες τοποθετήθηκαν με άδεια της Αρχής και με 5 διαδοχικούς αιφνιδιαστικούς ελέγχους πιστοποιήθηκε οτι "υπακούουν" στους περιορισμούς: Εχουν κατεύθυνση μόνο το δρόμο, μεγαφωνική εγκατάσταση για οδηγίες προς τους πολίτες σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και μικρόφωνα που βρίσκονται σε μεγάλο ύψος, ώστε να "συλλαμβάνουν" μόνο κρότους από εκρήξεις ή πυροβολισμούς. Το λογισμικό τους δεν επιτρέπει να καταγράψουν εικόνες και συνομιλίες από μπαλκόνια, καθώς πέφτει ειδική "κουρτίνα" και κόβονται τα μικρόφωνα, αν στραφούν προς κτήρια. Επίσης ελέγχθηκαν και οι κάμερες του Ζέπελιν, που παρά τη "συνωμοσιολογική" ανεκδοτολογία που κατέλαβε τους Αθηναίους στη διάρκεια των Αγώνων, δεν μπορούσαν να καταγράψουν ήχους.... (Σσσσς, μας ακούει το Ζέπελιν)

Ωστόσο υπήρξαν καταγγελίες και ρεπορτάζ (βλ. "ΤΑ ΝΕΑ" 22/09/2004) οτι οι κάμερες στους δρόμους κατέγραψαν τον καυγά ταξιτζήδων που τράκαραν (παρά τις διαβεβαιώσεις) και οτι έχουν δυνατότητες να "ζουμάρουν" σε πρόσωπα, άρα και να παραβιάσουν την ιδιωτικότητα. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης διαψεύδει και αντιτείνει οτι το υλικό που κατέγραψαν οι κάμερες ήταν στη διάθεση μόνον των αστυνομικών αρχών (για μία εβδομάδα) και μόνον κατόπιν εισαγγελικής εντολής. "Ουδέποτε παραχωρήθηκε υλικό σε τρίτον και δεν χρειάστηκε ούτε μιά φορά στη διάρκεια των Αγώνων να αξιοποιηθεί στοιχείο από τις κάμερες" είναι η επίσημη άποψη. Παραμένει ανοιχτό πάντως το ζήτημα του κατά πόσον οι έλεγχοι της Αρχής μπορούν να μας προστατεύσουν από μιά επίσημη και κυρίως "ανεπίσημη" αυθαιρεσία κάποιων.

Σύμφωνα με όλες τις πλευρές, οι ολυμπιακές κάμερες είναι "ανενεργές" από τις 4 Οκτωβρίου, που έληγε η άδεια λειτουργίας τους. Εκείνη ακριβώς τη μέρα, το Υπουργείο επανήλθε με 2 αιτήματα: Να διατηρήσει περίπου 650 κάμερες στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, για να ελέγχονται και να προστατευθούν από το πλιάτσικο, ώσπου να αποδοθούν στην κανονική μετα-ολυμπιακή τους χρήση, όποια κι αν είναι αυτή. Και να παραμείνουν οι κάμερες στους δρόμους, για τον έλεγχο της κυκλοφορίας.

Σήμερα κιόλας, η Αρχή ίσως αποφασίσει για το πρώτο αίτημα, που κρίνεται εύλογο - και η απόφαση αναμένεται θετική. Για το δεύτερο όμως έχει ζητήσει με εμπιστευτικό έγγραφο διευκρινίσεις για την σκοπιμότητα του μέτρου.

Με ένα σκεπτικό που θυμίζει την παροιμία "αφρίζει-ξαφρίζει, τον παρά μου τον έδωσα", η ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης προέβαλλε αρχικά το επιχείρημα οτι οι κάμερες πρέπει να αξιοποιηθούν και μετά τους Αγώνες, αφού τις πληρώσαμε - και μάλιστα ακριβά. Το θέμα είναι βεβαίως αν υπάρχει πραγματική ανάγκη για την ύπαρξη τους (και ο χορός της "δημόσιας παρακολούθησης" που ανοίγει με αυτές).
Στις διαμαρτυρίες για "ηλεκτρονικούς χαφιέδες", από κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς, το Υπουργείο αντιτάσσει οτι "ούτως ή άλλως οι ενέργειες που καταγράφουν οι κάμερες (όπως π.χ. μιά πορεία) είναι δημόσιες" και οτι "η υποκλοπή συνομιλιών θα είναι αδύνατη και χωρίς χρησιμότητα, αφού θα υπάρχουν προειδοποιητικές πινακίδες κάτω από κάθε κάμερα".

Ο Γιώργος Βουλγαράκης, που εμφανίζεται από τους πιό κερδισμένους πολιτικά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και τους "συναινετικούς" χειρισμούς τους σε σχέση με τη διαδοχή στην ηγεσία της Αστυνομίας, πρότεινε μιά μεγάλη συζήτηση για το ζήτημα, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Σημειωτέον, οτι κάθε κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης σε δημόσιο χώρο (πολυκατοικία, γραφεία κλπ.) πρέπει να δηλώνεται στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων. Από πόσους τηρείται αυτό;

Ενα από τα μεγαλύτερα θέματα του 21ου αιώνα, η παρακολούθηση των πολιτών με ηλεκτρονικά μέσα, έρχεται να χτυπήσει την πόρτα και της Ελλάδας. Και να προσκρούσει, κατά κύριο λόγο, στην "εθισμένη τηλεοπτικά" αδιαφορία προς κάθε "Μεγάλο Αδελφό", αλλά και στην άγνοια του μέσου πολίτη για τα δικαιώματα του και την προστασία των προσωπικών του δεδομένων. Σε καμμία περίπτωση η εύκολη λύση της κάμερας δεν θα πρέπει να υποκαθιστά τις αδυναμίες για εναλλακτικούς τρόπους "αστυνόμευσης". Και όσο ανυποχώρητοι πρέπει να είμαστε στην προστασία των ατομικών μας δικαιωμάτων, άλλο τόσο πρέπει να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα για την πραγματική διάσταση των απειλών. Οποιος έχει δει το "Enemy of the State”με τον Τζιν Χάκμαν, μάλλον θα συμφωνήσει με την πρόσφατη ρήση από υψηλά ιστάμενα χείλη: "Από τους δορυφόρους εκεί πάνω, καμμία αρχή δεν μπορεί να μας προστατεύσει"....







"Φλου" στα δικαιώματα

Σχόλιο που γράφτηκε στις 5 Νοεμβρίου 2007 και δημοσιεύθηκε στην Athens Voice


Υπέρ της χρήσης καμερών (φορητών ή μη) στη διάρκεια διαδηλώσεων, ώστε να καταγράφονται εγκληματικές πράξεις, γνωμοδότησε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου - μετά το "εκ του πονηρού" ερώτημα της αστυνομίας, που προσπάθησε με αυτόν τον τρόπο να "υπερκεράσει" την αρμόδια Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Είναι δικαίωμα του - άσχετα αν η απόφαση (ως προς τις φορητές από αστυνομικούς κάμερες) κρίθηκε ήδη ανεφάρμοστη από την ίδια την αστυνομία, που αναμένει ευλόγως "ερεθισμό" των διαδηλωτών από την παρουσία του φακού και αύξηση των επεισοδίων στη μεθαυριανή συγκέντρωση για το Πολυτεχνείο. Η Πολιτεία, όπως μονότονα επαναλαμβάνουμε εδώ και χρόνια, οφείλει να βρει άλλους νόμιμους τρόπους για να προστατευθεί και να είναι αποτελεσματική, χωρίς να καταπατά δικαιώματα.

Ανεπίτρεπτο όμως είναι, ο εισαγγελέας του ανωτάτου ποινικού δικαστηρίου να παραπλανά τη δημόσια συζήτηση, εκτοξεύοντας "μύδρους" κατά των ανεξάρτητων αρχών "που τίθενται υπεράνω της δικαιοσύνης". Αναληθέστατο για όσους γνωρίζουν, καθώς η προσφυγή του (πάλαι ποτέ) υπουργείου Δημόσιας Τάξης κατά της απαγόρευσης χρήσης των (σταθερών) καμερών της Τροχαίας ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη, όπως πρέπει. Στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που είναι το μόνο αρμόδιο, εκκρεμεί η εκδίκαση της απόφασης - και μάλιστα η εισηγήτρια έχει τοποθετηθεί υπέρ της απόφασης της Αρχής.

Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και η ενορχηστρωμένη επίθεση κυβερνητικών παραγόντων και δικαστικών κατά των Ανεξάρτητων Αρχών - σε συνδυασμό με άλλες αποφάσεις, όπως ο αγιασμός στο ΣτΕ ή το πρόσφατο αίτημα του προέδρου του Αρείου Πάγου για δημιουργία ναού (!) του προστάτη Αγ. Διονύση μέσα στο κτήριο του ανωτάτου δικαστηρίου, οδηγεί σε ένα δυσάρεστο συμπέρασμα: Όχι μόνο η ηγεσία της Δικαιοσύνης δεν οδηγεί τον θεσμό σε μια "ανοιχτόμυαλη" και ανεξίθρησκη πορεία, αλλά δυστυχώς (με τις επιλογές της κυβέρνησης μετά το 2004), η υπόθεση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτή τη χώρα, οπισθοχωρεί διαρκώς...

Sold out

Ευτυχώς, πήγα στην Κούβα όταν ακόμα κάπνιζα. Εκεί η μυρωδιά του πούρου δεν ενοχλεί, είναι απόλυτα ταιριαστή με την υγρή ατμόσφαιρα.


Σάββατο βράδυ, στο Μέγαρο Μουσικής. Παγκόσμια πρώτη, για τους δύο κορυφαίους jazz πιανίστες της Κούβας - sold out. O 69χρονος Chucho Valdes, πανύψηλος και γλυκά άχαρος, επιδεικνύει κάτι παραπάνω από το ταλέντο που έχει ο 47χρονος συναγωνιστής Gonzalo Rubalcaba, στο απέναντι πιάνο: Απόσταγμα ζωής. Στο τέλος, παίζουν μαζί το “Chucho”, το κομμάτι που έγραψε προς τιμήν του ο σαξοφωνίστας Paquito D`Rivera.

Τον τιμούσαν ως συνιδρυτή των Irakere, αλλά ούτε αυτός, ούτε ο μεγάλος απών της βραδιάς (ας όψεται η τέφρα του ισλανδικού ηφαιστείου που τον απέτρεψε), ο τρομπετίστας Arturo Sandoval, δεν άντεξαν την Κούβα και τους περιορισμούς, που το καθεστώς επέβαλε στις jazz αναζητήσεις τους - ο πρώτος αποστάτησε στην Ισπανία, ο δεύτερος το 1990 στην Αμερικανική Πρεσβεία της Αθήνας, εδώ δίπλα.

Εδώ που χτύπησε ο Ε.Α. με το RPG, αυτό που βρήκαν απόψε, μαζί με τα άλλα όπλα, στη γιάφκα της Κυψέλης. Μα στον 5ο όροφο, ρετιρέ; Πώς στο καλό ανεβοκατεβάζεις τέτοιο οπλισμό και τόσα εκρηκτικά σε μια πολυκατοικία - και δεν σε παίρνει κανείς χαμπάρι;

Αλήθεια, τι άποψη να έχει ακόμα η “επανάσταση” στην Κούβα για την jazz; Παγωμένη ή εκρηκτική; Μάλλον το δεύτερο, όργανο εκμαυλισμού της καπιταλιστικής υπερδύναμης. Για την τέχνη συνολικά; Χρήσιμη, όταν δεν αντιβαίνει τα ιδεώδη...

Αργά το βράδυ, δεν έχω ξαναδεί την αίθουσα Banquet στο υπόγειο της νέας πτέρυγας του Μεγάρου - και εντυπωσιάζομαι από το γούστο και την απλότητα, σαν ένα πολύ ωραίο lounge ενός τεράστιου ξενοδοχείου. Σε όλο το κτήριο, διακόσμηση με Panama hats, φωτιστικά σε σχήμα πούρου και κουβανέζικα ρούχα. Το διήμερο έχει επιτυχία.

Στη σκηνή ο Chico Freeman, κάτοικος Θεσσαλονίκης πια, με μπάντα αγνώστων λοιπόν στοιχείων. Παίζουν ένα πολύ ωραίο funky “Chan Chan”. Το κοινό του Μεγάρου έχει (με όλες τις καλές του προθέσεις) ένα απροσδιόριστο ξενέρωτο - δεν ξέρεις αν θα αντέξουν μουσική, που έχει drums. Με διαψεύδουν με έξαλλες εκδηλώσεις ενθουσιασμού. Sold out.

Το προηγούμενο βράδυ, στο Gagarin, οι εγχώριοι Burger Project κάνουν μία από τις 4 sold out συναυλίες της χρονιάς. Χαμός, ιδρώτας και κάπνα - δεν αντέχεται από το στρίμωγμα. Αντιμέτωποι με τις προσκλήσεις της μεγάλης σκηνής δεν τα πάνε κι άσκημα, αν και θέλουν περισσότερο δέσιμο και σκηνική παρουσία. Είμαστε σχεδόν αυτάρκεις.

Ευτυχώς δε, δεν χρειαζόμαστε να κάνουμε άλλα ταξίδια προς τη Δύση. Ότι κάπνισες, κάπνισες. Η υφήλιος παρακολουθεί με δέος το μεγαλύτερο καπνιστικό θέαμα στην ιστορία, καθηλωμένη στα αεροδρόμια, όπως ποτέ - η φύση είναι το απόλυτο αφεντικό.


Και η Ελλάδα την αποκάλυψη, μιας-μιας, όλων των αδυναμιών της - sold out. Με την ελπίδα οτι ο Dominique Strauss-Kahn θα αποδειχθεί σημαντικά διαφορετικός, από το παρελθόν της επαναστατικής οργάνωσης ΔΝΤ. Κι ας έρχονται οι απεσταλμένοι του, λόγω τέφρας, ανήμερα την 21η Απριλίου...







H υπέροχη φωτό, μαζί με πολλές άλλες, είναι από το www.boston.com, η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή και το εξώφυλλο από το http://2.bp.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το "Chucho", όπως το ερμηνεύει η ορχήστρα του Κουβανού Mario Bauza.

Υπογράψτε για ζωή χωρίς παράνομες πινακίδες...

Μόλις άρχισε η συλλογή υπογραφών, για να πιεστεί η κυβέρνηση και οι δήμοι να κάνουν πράξη τα όσα πρέπει, για την απαράδεκτη κατάσταση στο θέμα της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης. To κείμενο έχει ως εξής:

Ζητώ από την Πολιτεία να δράσει άμεσα και να προχωρήσει στην αποκαθήλωση όλων των παράνομων υπαίθριων διαφημίσεων στη χώρα, όχι μόνο για λόγους αισθητικής απορρύπανσης, αλλά και γιατί αποτελούν επικίνδυνες παγίδες για την οδική ασφάλεια. Δεκάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους ή έχουν τραυματιστεί, από την αυθαιρεσία των κυκλωμάτων, που δρουν ανενόχλητα μέσα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Απαιτώ να μπει ένα τέλος σε αυτό το όργιο παράνομων συναλλαγών και κωλυσιεργίας στην εφαρμογή του νόμου, με αποτέλεσμα τις χιλιάδες αυθαίρετες πινακίδες σε όλη τη χώρα.



Αν επιθυμείτε να βοηθήσετε, εδώ είναι το petition.

Παρακαλώ διαδώστε το παντού! Μόνο με την πίεση της κοινωνίας των πολιτών μπορούμε να έχουμε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.




Σχετικά δημοσιεύματα:


- Το 2006 στην Καθημερινή

- To 2007 στην Ελευθεροτυπία

- Πρόσφατα εδώ και στο blog του Κωστή Παπαιωάννου, που δέχθηκε και επιστολή-απάντηση της Ένωσης Διαφημιστών, εδώ.

- Οι τελευταίες εξελίξεις από το blog του Μανώλη Ανδριωτάκη. Εδώ θα βρείτε και παραπομπή για το site όπου οι πολίτες καταγγέλλουν τις παράνομες πινακίδες

- Επίσης και στο facebook.






Το post συνοδεύεται από το "Paradise City" (μπας και κινητοποιηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, αν και απέχουμε πολύ), στην ακυκλοφόρητη διασκευή των Burger Project, που εμφανίζονται απόψε στο Gagarin, με guest (μεταξύ άλλων) και τον Dj Blend.

Film noir*

Πέμπτη βράδυ, περιμένοντας για να πάμε ξημερώματα στο αεροδρόμιο. Ο κόσμος της νύχτας είναι πάντα διαφορετικός, όταν μεγαλώνεις όμως και απομακρύνεσαι ολοκληρωτικά από το αλκοόλ, σου μοιάζει ακόμα πιο φτηνός. Ή έγινε πιο πολύ στο ενδιάμεσο;


Η κρίση είναι εμφανής ακόμα και στην οδό Σκουφά. Βέβαια, είναι ακόμα “διακοπές του Πάσχα”, δεκαπενθήμερες για πολλούς. Φέτος έφυγαν περισσότερα αυτοκίνητα από πέρσυ, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του και τα δίωρα “ελεύθερης διέλευσης” από τα διόδια, που δεν μετρήθηκαν. Θα μου πεις, “πού πήγαν - στο εξοχικό τους πήγαν ή στο χωριό”. Λογικό. Μια ανάσα από αυτή την ασφυκτική πόλη είναι, παρά την κρίση, επιβεβλημένη. Αφού φτιάξαμε μια ανυπόφορη πόλη, φεύγουμε σε πρώτη ευκαιρία - την άνοιξη δεν θα το κάναμε; Είναι σαν τη σπατάλη ενέργειας που έχουμε στα κτήρια μας - αντί να τα φτιάξουμε εξ αρχής, ξοδεύουμε εκ των υστέρων για να τα ζεστάνουμε, πιο πολλά από τους Σκανδιναβούς. Άσε για να τα ψύξουμε...

Και τα ταξίδια στο εξωτερικό; Γεμάτα ήταν. Λογικό. Είναι πιο φτηνό να πας στη Βαρκελώνη, στο Μαρόκο ή στο Βερολίνο, αντί σε ένα ελληνικό νησί. Είναι τα μόνα που έμειναν “λίγο πιο άδεια” από συνήθως. Μήπως γιατί οι τιμές τους είναι μια απίστευτη φούσκα; Ο γιαλός δεν είναι στραβός, εμείς στραβά αρμενίζουμε - και αρνούμαστε να το δούμε.

Στην “κρεπερί” που μένει ανοιχτή 24 ώρες το 24ωρο, μια παρέα πολύ νέων παιδιών έρχεται μετά από έξοδο, προφανώς σε μαγαζί της περιοχής. Τα ξέρω αυτά τα παιδιά, έχω μεγαλώσει ανάμεσα τους. Καλά σχολεία, γονείς με παιδεία, ανεπιτήδευτα ακριβό ντύσιμο. Η μια είναι κουκλίτσα, δεν ξέρω αν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα τη δύναμη της, γιατί η ανασφάλεια είναι εμφανής. Ο άλλος θα μπορούσε να είναι ο φίλος του Αλέξη, που αρνείται να πάει στο δικαστήριο, “γιατί δεν τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα”. Η Ελλάδα κινείται ανάμεσα στη διελκυστίνδα του ξεπουλημένου μεγαλο-σούργελου και του απόλυτου κυνισμού - με μια δόση από ξεπερασμένη μεσογειακή μπαρουφολογία...

Η κοπέλα που φτιάχνει τις κρέπες, όρθια και νευρική, μασάει τσίχλα. Είναι μετανάστρια, νομίζω, αλλά δεν καταλαβαίνω από πού. “Πώς είναι η βάρδια;” ρωτάω, “μέχρι τις 7 το πρωί”, μου λέει. “Δεν πιστεύω, κάθε μέρα;” ξαναρωτάω αφελώς. “Δεν έχω πάρει ούτε ένα ρεπό από τον Ιούνιο”, μου απαντά - και δεν τολμάω να ρωτήσω αν είναι ευχαριστημένη από τα λεφτά. Χιλιάδες άνθρωποι θυμίζουν καθημερινά πώς δούλευαν και οι Έλληνες πριν από 60 χρόνια, όταν ήταν ευγνώμονες “για ένα κομμάτι ψωμί” - μόνο που τώρα όλα είναι προσαρμοσμένα στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο franchise της ζωής...

Στην εθνική, αριστερή λωρίδα, μια μηχανή έρχεται με φόρα πίσω μου. Υποθέτω οτι θα με προσπεράσει από δεξιά, όπως συνηθίζουν όλοι. Κι όμως, αυτός περιμένει υπομονετικά, έχοντας βγάλει φλας. Κάνω αμέσως στο πλάι, κοιτάω τις πινακίδες, είναι βρετανικές. Έχουμε μάθει να θεωρούμε το φυσιολογικό, ως σπάνιο. Τον παρακολουθώ, που συνεχίζει, περιμένοντας από όλους να κάνουν δεξιά, για να περάσει.

Στο αεροδρόμιο, όλοι διπλοπαρκάρουν για να αποβιβάσουν, το βανάκι τους καλεί με το μεγάφωνο να μετακινηθούν. Το σύστημα δεν έχει φτιαχτεί έξυπνα χωροταξικά και το σύστημα “20΄ δωρεάν στο πάρκινγκ” δεν επαρκεί, είναι μακριά και λίγος χρόνος. Ένα άκομψο αεροδρόμιο, στο τέλος ενός εξαιρετικού δρόμου. Η Ελλάδα του Ωνάση και της δεκαετίας του ’70 όμως, δεν υπάρχει πια - κι ας νοσταλγούμε λίγο τον χαοτικό ρομαντισμό του αποικιοκρατικού Ελληνικού. Ή μήπως υπάρχει;

Την άλλη μέρα, πηγαίνοντας προς την Αθηνάς, συναντάω σκόμα έναν απίστευτο διαπληκτισμό μαγαζάτορα με δημοτικό αστυνομικό: “Μα δεν έχει δικαίωμα να παρκάρει το αυτοκίνητο έξω από το κατάστημα του;” Κρυφτούλι κουτοπονηριάς, με αστεία αντίδραση στα αυτονόητα (του εξηγεί με υπομονή οτι το μεν κατάστημα του ανήκει, αλλά όχι ο δρόμος και το πεζοδρόμιο απ’ έξω - λες και δεν το ήξερε).

Στον ΟΤΕ, μου ζητάνε ένα σωρό χαρτιά για μεταβίβαση τηλεφώνου, ενώ με είχαν αφήσει με την εντύπωση οτι αρκούν δύο ταυτότητες. Η μόνιμη επωδός της μεσόκοπης υπαλλήλου “Ναι, αλλά αν κάποιος θέλει να εξαπατήσει, εμένα θα κυνηγάνε”. Η ευθυνοφοβία ενός ολόκληρου (ιδιωτικού πια, αλλά αδιόρθωτου) συστήματος - και παράλληλα η απίστευτη απατεωνία και στα πιο μικρά πράγματα. Χιλιάδες ιστορίες για εκδικητικά επεισόδια με συντάξεις που κόπηκαν ή εισπράχθηκαν από άλλους, καψώνια με τηλέφωνα και ταυτότητες, “κόλπα” με περιουσιακά στοιχεία και συμβολαιογραφικές πράξεις. Η Σκύλλα της γραφειοκρατίας και η Χάρυβδη της μικρο-λαμογιάς.

Ο Έλληνας εξανίσταται, γιατί θεωρεί οτι αυτός που τον κρατάει πίσω είναι στην “απέναντι όχθη”. Μόνο που πολλές φορές δεν είναι. Και ακόμα κι όταν είναι, η ολιγωρία όλων μας, η έλλειψη κατακραυγής και η μη ανάληψη δράσης - εν τέλει η “ιδιωτεία” μας, μας κοστίζει ακριβά...


*Για όσους δεν γνωρίζουν το ιδίωμα...





H φωτό είναι από το http://farm2.static.flickr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post διαβάζεται απαραίτητα με τη συνοδεία του "Yekermo Sew" του Αιθίοπα Mulatu Astatke, που εμφανίζεται το Σάββατο στην Αθήνα, από την ταινία του Jim Jarmusch "Broken Flowers".

Και συ λαέ βασανισμένε...

Προχθές το βράδυ, τυχαία, το μενού στο DVD είχε Βάιντα - το “Κατύν”. Πάντοτε με ενδιέφερε αυτό το φρικτό ιστορικό γεγονός, που τόσης προπαγάνδας (εκατέρωθεν) αντικείμενο αποτέλεσε.


Σε συντομία τα περιστατικά, όπως τα παρουσιάζει ο διάσημος Πολωνός σκηνοθέτης, που έχασε και ο ίδιος τον πατέρα του εκεί: Η Πολωνία, ήδη διαμελισμένη από το 1939, μετά τη συμφωνία Μολότωφ-Ρίμπεντροπ και με την αγαστή συνεργασία Γερμανών και Σοβιετικών, βρίσκεται στερημένη από την πολιτική, στρατιωτική και πνευματική της ηγεσία, καθώς οι Ναζί στέλνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης καθηγητές και διανοούμενους, ενώ οι Σοβιετικοί έχουν συλλάβει αιχμαλώτους χιλιάδες αξιωματικούς, που (με την παράδοση που έχει η χώρα) αποτελούν ταυτοχρόνως και την ελίτ, τον πολλά υποσχόμενο και καλοσπουδασμένο “ανθό” της Πολωνίας.

Οι Σοβιετικοί, που δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης, κρατούν για κάποιο διάστημα αιχμαλώτους του Πολωνούς, τους φέρονται καλά, αλλά στη συνέχεια, την άνοιξη του 1940 υλοποιούν, δια των μυστικών υπηρεσιών του Στάλιν, ένα φρικτό σχέδιο σφαγής: Εκτελούν συνολικά 22 χιλιάδες Πολωνούς αιχμαλώτους, με μια σφαίρα στο κεφάλι, σε σφαγεία και μπροστά από ομαδικούς τάφους, που βρίσκονται (κατά κύριο λόγο) στο δάσος του Κατύν, κοντά στο Σμολένσκ, σε ρωσικό έδαφος.

Αργότερα, όταν οι Ναζί στρέφονται κατά της Σοβιετικής Ένωσης, εκμεταλλεύονται την ανακάλυψη των ομαδικών τάφων και προπαγανδίζουν σε όλο τον κατεχόμενο από αυτούς κόσμο (υπήρχαν αφίσες και στην Αθήνα για το “Μακάβριο Δάσος του Κατύν”, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι) την “φρικωδία των μπολσεβίκων”. Αντιστοίχως, το σταλινικό καθεστώς αρνείται το μακελειό και προπαγανδίζει οτι το έκαναν οι Ναζί, λίγο αργότερα, το φθινόπωρο του 1941, όταν είχαν καταλάβει τα συγκεκριμένα εδάφη. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν κομμουνιστές αρνητές της σφαγής - και φυσικά (οποία έκπληξις) και το εδώ ΚΚΕ, που δια πύρινων άρθρων κορυφαίων στελεχών του κατακεραυνώνει τη “δυτική προπαγάνδα που υιοθέτησε την εκδοχή των Ναζί, παρά τις περί του αντιθέτου αποδείξεις” - και βεβαίως και την ταινία του Βάιντα...


Την επόμενη μέρα, το μεσημέρι, με έντονες τις σκληρές εικόνες ενός πολύ δυνατού έργου στο μυαλό, έρχεται η είδηση: Πηγαίνοντας να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα του Κατύν, πάνω από 90 Πολωνοί αξιωματούχοι, με επικεφαλής τον Πρόεδρο της χώρας, σκοτώνονται, όταν το αεροπλάνο τους συντρίβεται κοντά στο Σμολένσκ...

Ήδη κάποιοι αποκαλούν την τραγωδία ένα “νέο Κατύν” - χαρακτηρισμός, που αν και ίσως υπερβολικός, αντανακλά την ανατροπή στα πολιτικά πράγματα της χώρας, που βρίσκεται ενώπιον της πρόκλησης να αντικαστήσει άμεσα τα ηγετικά στελέχη της πολιτικής και θεσμικής ζωής. Επίσης, εκφράζει και τα πληγωμένα αντανακλαστικά ενός λαού, που εκλαμβάνει το χτύπημα της μοίρας, σαν τη συνέχεια των όσων έχει υποφέρει στη διάρκεια της ιστορίας από τους γειτονικούς, ισχυρούς λαούς και τα ολοκληρωτικά τους καθεστώτα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, οτι όπως συνάγεται, ο πιλότος του αεροσκάφους επέμενε να προσγειωθεί στο Σμόλενσκ, καθώς ο εκλιπών πρόεδρος, λόγω της διάχυτης καχυποψίας και των κακών διπλωματικών σχέσεων, είτε θεώρησε οτι δεχόταν κάποιο "διπλωματικό καψώνι", είτε απλώς δεν επιθυμούσε για λόγους γοήτρου να προσγειωθεί ούτε στην πρωτεύουσα της Ρωσίας, αλλά ούτε στο Μίνσκ, πρωτεύουσα της Λευκορωσίας, όπως υπεδείχθη από τους Ρώσους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας.


Πέρα από το πένθος και το δέος μπροστά στην απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών, που μάλιστα εκφράζουν οι περισσότεροι και τη δημοκρατική επιλογή ενός λαού, σε πολιτικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να κάνει κανείς μερικές παρατηρήσεις:

-- Ο Λεχ Καζίνσκυ δεν ήταν κανένα παράδειγμα πολιτικού, στο οποίο μπορούσε να προσβλέπει κανείς: Υπερσυντηρητικός μέχρι ακραίων ομοφοβικών θέσεων, ακραίος ευρωσκεπτικιστής και εθνικιστής, που με τη συνήθη κουτοπονηριά των ιδεών αυτών εκβίαζε με βέτο για το ευρω-σύνταγμα, με το επιχείρημα οτι “η Πολωνία θα έπρεπε να έχει περισσότερους ψήφους, διότι αν δεν είχε υποστεί τις απώλειες στον πόλεμο, οι Πολωνοί θα ήταν πληθυσμιακά περισσότεροι” (!), απηνής διώκτης των κομμουνιστών που ήταν στο δημόσιο τομέα - επιχείρησε να εφαρμόσει νόμο εναντίον τους, ο οποίος κατέπεσε στα δικαστήρια. Δεν είναι τυχαίο οτι οι πρώτοι που έσπευσαν να κάνουν την αγιογραφία του ήταν οι αμφιλεγόμενοι ηγέτες γειτονικών χωρών, στα όρια της ακροδεξιάς, όπως ο ιδιόμορφος ευρω-σκεπτικιστής Βάτσλαβ Κλάους της Τσεχίας και ο ανεκδιήγητος Μιχαήλ Σαακασβίλι της Γεωργίας.

-- Αναρριχήθηκε στην εξουσία ταυτόχρονα με τον δίδυμο αδελφό του Γιάροσλαβ και σε μια απολύτως απαράδεκτη επίδειξη οικογενειοκρατίας κατέλαβαν για ένα διάστημα ταυτόχρονα τα ύπατα αξιώματα της χώρας, ώσπου ο δεύτερος να αντικατασταθεί στην πρωθυπουργία από τον μετριοπαθέστερο (!) δεξιό Ντόναλντ Τουσκ. Τώρα, εκφράζονται φόβοι, οτι ο ακόμα πιο σκληροπυρηνικός αδελφός θα επανέλθει δριμύτερος στην πολιτική σκηνή της χώρας, μετά το δυστύχημα.

-- Ο πολωνικός λαός, έχοντας υποφέρει πολλά από την πρόσφατη και μακρόχρονη καταπίεση του σοβιετικού καθεστώτος, αλλά και με δική του προφανή ευθύνη, έχει στραφεί (όπως σχεδόν όλοι οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης) προς μια ακραία και φοβική υπερσυντηρητική πολιτική πρόσδεσης στο άρμα της Ουάσινγκτον (οι προαναφερθέντες ήταν όλοι υποστηρικτές της ακραίας πολιτικής γελοιότητας του Τζωρτζ Μπους), αναδεικνύοντας ηγέτες αντίστοιχης ποιότητας και απαιτώντας “πυραυλικές ομπρέλες προστασίας” από τους Ρώσους. Σαμποτάρουν δε εκ των έσω την ουσιαστική ευρωπαϊκή προοπτική, καθώς συγκροτούν ένα μπλοκ μαζί με τη Βρετανία, που σε κρίσιμα θέματα δεν διστάζει να συμπεριφέρεται γεωστρατηγικά, σαν το “καλύτερο παιδί του ΝΑΤΟ”, αφαιρώντας από την Ευρώπη, με κάθε ευκαιρία, τα μικρά αλλά σημαντικά βήματα, προς την αυτονόμηση και την ισχυροποίηση της.

Οι επιπτώσεις στην πολιτική ζωή της Πολωνίας είναι προς το παρόν άγνωστες. Συνήθως, τα βίαια γεγονότα, ακόμα κι αν είναι ατυχήματα (φορτισμένα όμως στη συνείδηση των λαών) οδηγούν σε χειρότερη τροπή τα πράγματα. Το ζητούμενο είναι πάντως, 21 χρόνια μετά την πτώση του τείχους, οι βασανισμένοι λαοί της ανατολικής Ευρώπης, όπως ο πολωνικός, να βρουν το δρόμο προς μια προοδευτική ευρωπαϊκή νηφαλιότητα, ανάμεσα στα άκρα, που σαν συμπληγάδες χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη πολιτική τους ιστορία...






"Επί του πιεστηρίου": Θρίαμβος της δεξιάς/ακροδεξιάς στον πρώτο γύρο των εκλογών στην Ουγγαρία.

Οι φωτό είναι από τα www.wajda.pl, http://static.guim.co.uk, www.gover.pl και το εξώφυλλο από το http://i48.tinypic.com

Το post συνοδεύεται από το "Riders On The Storm/Pink Solidism" του Ούγγρου Yonderboi.

Το "μέλλον" της Νέας Δημοκρατίας

Ποτέ μου δεν κατάλαβα την έλλειψη πολιτικής συνέπειας που οδηγεί κάποιον να διανύει όλη την απόσταση από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος στο άλλο. Ας δεχθούμε οτι είναι φυσιολογικό κανείς να “συντηρητικοποιείται” με την ηλικία (ή να “ωριμάζει” προς μετριοπαθέστερες θέσεις κατά μια άλλη οπτική) και να μεταπηδά σε γειτονικούς χώρους - αλλά το να καταλήγεις στο απέναντι άκρο, υποδηλώνει κατά την άποψη μου δυό πράγματα: Ή οτι υπάρχει μια εντελώς “ιδιόμορφη” αντίληψη περί πολιτικής ηθικής, σύμφωνα με την οποία οι αρχικές (έστω παράτολμες ή νεανικές) σου θέσεις δεν σε δεσμεύουν καθόλου ή οτι τα άκρα είναι απολύτως όμοροι χώροι, από την πίσω πλευρά της πολιτικής σφαίρας.


Διάβασα με έκπληξη, ομολογώ, τη συνέντευξη του Χρύσανθου Λαζαρίδη, στενού συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά, στο Βήμα του Πάσχα, που κυκλοφόρησε το Μεγάλο Σάββατο. Όχι γιατί επιβεβαίωσε τις διάχυτες υποψίες για την ιδεολογική στροφή της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας (την οποία αρνείται ο κ. Λαζαρίδης), αλλά κυρίως για την απροκάλυπτη στήριξη θέσεων και αντιλήψεων, που προβάλλουν ως πρώτο μέλημα την “αποενοχοποίηση του πατριωτισμού”, την επίκριση του “ενδοτισμού”, αλλά και την “αποσυμπλεγματοποίηση” μιας σκληρής δεξιάς.

Ηγετικό μέλος του “Δικτύου 21”, οργάνωση για την οποία έχουν γραφεί πολλά, όπως εδώ και εδώ (και μέλη της οποίας είναι πρόσωπα όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης, γνωστός από την υπόθεση Οτσαλάν - διαβάστε τις απόψεις του, με αφορμή συνθήματα που δεν αναφώνησαν τα ΟΥΚ στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου εδώ), ο κύριος Λαζαρίδης διατείνεται οτι ζούμε υπό την “μπότα” μιας “ψευδο-προοδευτικής χούντας”, ενώ όπως αναφέρει το κομμάτι έχει υιοθετήσει στο παρελθόν σκληρές θέσεις για το Σκοπιανό, το σχέδιο Ανάν και άλλα “εθνικά θέματα”.

Θα ήταν ενδιαφέρον βεβαίως να ακούσει κανείς τις απόψεις του κυρίου Λαζαρίδη, για το αν αυτά είναι τα πραγματικά “εθνικά θέματα” ή μήπως κύριο εθνικό θέμα αποτελεί ο εκσυγχρονισμός, η οικονομική ευρωστία και η διπλωματική ενδυνάμωση, μέσω μιας ισχυρής διεθνούς παρουσίας, που βασίζεται στη συνεργασία και στο ανοιχτό πνεύμα (σε αντίθεση με την περιχαράκωση σε θέσεις που δύσκολα αντιλαμβάνονται οι διεθνείς εταίροι). Ο σύμβουλος του κυρίου Σαμαρά εμφανίζεται να αποδοκιμάζει την πολιτεία Καραμανλή, ωστόσο δεν διευκρινίζεται αν αυτό γίνεται λόγω της απουσίας οποιωνδήποτε επιτευγμάτων στα παραπάνω πεδία και των εγκληματικών αμελειών και σκανδάλων της συντηρητικής παράταξης, που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό οικονομικό της εξευτελισμό.

Η δε ανάλυση που παρατίθεται στη συνέντευξη για σύγχρονα διεθνή και μη γεγονότα, δείχνει μια τουλάχιστον "περίεργη" αντίληψη των πραγμάτων: Η ερμηνεία του κυρίου Λαζαρίδη για τα Δεκεμβριανά του 2008 είναι οτι έχουν κοινά χαρακτηριστικά με τις (υποκινούμενες από δυτικόφιλες δυνάμεις) “πολύχρωμες” εξεγέρσεις σε Γεωργία και Ουκρανία, ενώ οι προβλέψεις του, με περισσή οίηση, για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα (ενώ το κόμμα του κινείται δημοσκοπικά λίγο πάνω από το 20%) είναι οτι εντός του 2010 η ΝΔ θα ξεπεράσει σε ποσοστό το ΠΑΣΟΚ και θα κυβερνήσει, το πολύ, ενάμιση χρόνο μετά...

Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό, όχι μόνο ως σημάδι συντηρητικοποίησης μιας μεγάλης παράταξης (που αργά ή γρήγορα θα ξανακυβερνήσει τον τόπο), αλλά και ως ένδειξη αδυναμίας να αντληθούν διδάγματα, οτι η ΝΔ αρνείται να εκσυγχρονιστεί προς την κατεύθυνση μιας σοβαρής και μετριοπαθούς ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς. Κι αν είναι ενδεχομένως ενδιαφέρουσα εξέλιξη η πίεση (ή η συρρίκνωση) που θα προκαλέσει στη γειτονική της ακροδεξιά, άλλο τόσο όμως είναι ορατός ο κίνδυνος να παρασυρθεί από αυτή, σε μια συρρίκνωση που θα της στερήσει τον κεντρώο χώρο. Μπορεί έτσι να μην κυβερνήσει ποτέ ο κύριος Σαμαράς, αλλά είναι άγνωστο “τι δεξιά θα παραδώσει” στον επόμενο - και ποιές “καραμπόλες” μπορεί να φέρουν σε ακόμα μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση το στελεχιακό δυναμικό και τελικά την πολιτική ζωή της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο κύριος Λαζαρίδης (και ο αρχηγός του, που μοιάζει να ταυτίζεται απολύτως) είναι οτι μπορεί κανείς να θεωρεί τις αντιλήψεις του περιθωριακές και επιζήμιες και ταυτοχρόνως να είναι απολύτως επικριτικός προς τις θέσεις του Αλέξη Τσίπρα - κι οτι η πολιτική ζωή της χώρας δεν μπορεί να εγκλωβίζεται σε αφελείς και ξεπερασμένες διελκυστίνδες.






Το σκίτσο είναι δανεικό από το http://exoapotinvouli. blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την αργιστουργηματική ερμηνεία της Βρετανίδας Annie Lennox, στο "Cold".

Χωρίς λόγια...

Πάντα πίστευα οτι η “κατάρα” όλων των διενέξεων είναι οι ακραίοι. Είναι αυτοί που αποτελούν το “βούτυρο στο ψωμί” των πάσης φύσεως συμφερόντων και εκμεταλευτών. Αυτοί που δεν επιτρέπουν την άμβλυνση των αντιθέσεων, τη συνεννόηση των λαών, τη διπλωματία και τη λήθη, ώστε να προχωρήσουμε μπροστά - όπως έχουν κάνει πολλοί λαοί και κοινωνικές ομάδες, μεχρι τώρα στην ιστορία του ανθρώπου.


Αυτό το παιδί πήγε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι - και κανείς βέβαια δεν έχει το “επαναστατικό θάρρος” να παραδεχτεί το εγκληματικό αδιέξοδο των πράξεων που υιοθετεί. Αν δεν είναι κατευθυνόμενες...

Ελπίζω οτι η θυσία θα βοηθήσει τουλάχιστον στην πλήρη απονομιμοποίηση οποιουδήποτε τρομοκρατικού “παιχνιδιού”, όσο “ελαφρύ” κι αν παριστάνει οτι είναι. Επειδή δεν πρέπει να ξεχάσουμε και να παραμείνουμε απαθείς, την Παρασκευή γίνονται τρεις προβολές, για την ενίσχυση της οικογένειας - λεπτομέρειες εδώ.


Υ.Γ. Βρίσκω συγκλονιστικό αυτό το σκίτσο (δε νομίζω οτι μπορώ να το αποκαλέσω γελοιογραφία) του Ανδρέα Πετρουλάκη, ο οποίος εξελίσσεται σε έναν από τους σημαντικότερους σκιτσογράφους μας.

Βρίσκω επίσης εκτός τόπου και χρόνου τη δήλωση Παπαρήγα, περί πολέμου στο Αφγανιστάν, που επιχειρεί να προσαρμόσει στη ρητορική της οτιδήποτε συμβαίνει. Λες και έχει σημασία στην περίπτωση αυτή, αν το παιδί ήταν Αφγανός, Σομαλός ή Έλληνας. Ως εκ τούτου, παραθέτω και το καυστικό σχόλιο του Στέφανου Κασιμάτη, από την Καθημερινή:

«Συνέβη το 1979 στο Dammam της Σαουδικής Αραβίας, όπου εργαζόμουν. Συνάδελφος είχε σταθμεύσει το αυτοκίνητό του κανονικά και νομίμως σε προβλεπόμενο χώρο στάθμευσης. Ενας Σαουδάραβας, κάνοντας ελιγμούς με το δικό του αυτοκίνητο, συγκρούσθηκε ελαφρά με το σταθμευμένο όχημα του συναδέλφου. Η υπόθεση οδηγήθηκε στο δικαστήριο, όπου ο τοπικός δικαστής (χότζας) απεφάνθη ότι υπόχρεος αποζημίωσης ήταν ο συνάδελφος, με το σκεπτικό ότι αν δεν είχε μεταβεί στη Σ. Αραβία για να εργασθεί, το αυτοκίνητό του δεν θα εμπόδιζε τους ελιγμούς του οχήματος του “πιστού”. Πίστευα ότι ο τρόπος σκέψης του συγκεκριμένου θρησκευτικού δικαστή ήταν αξεπέραστος. Τα γεγονότα με διέψευσαν».






Το σκίτσο του Ανδρέα Πατρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το υπέροχο "This World", από το πρώτο άλμπουμ των Βρετανών Zero 7.

Ο "άγιος" αναπτήρας...

H πόλη μου φαίνεται βαριά, όταν είναι άδεια. Ίσως γιατί πάνε πολλά καλοκαίρια από τότε που δούλευα Αύγουστο, ίσως γιατί έχω χρόνια να κάτσω στην κοίτη της το Πάσχα - ίσως γιατί τη χαίρομαι πιο πολύ από άλλους, που τους παιδεύει;

Ίσως γιατί επιβάλλεται ο λόγος για τον οποίο είναι άδεια. Η άνοιξη είναι πολύ πιο ωραία εκεί που η φύση είναι πιο ισχυρή, το παπαδαριό είναι πολύ πιο καταθλιπτικό εκεί που αφήνεται ελεύθερο να καταλάβει όλο το χώρο. Είτε πρόκειται για μια ισλαμική χώρα, είτε πρόκειται για τον "μουτζαχεντίν" παπά της πλατείας Κουμουνδούρου, που ενισχύει με μεγάφωνα την τόσο κακόφωνα εκτελεσμένη ψαλμωδία (επιμένω οτι η άσκηση εξουσίας θα ήταν πολύ πιο ανθρώπινη, αν άκουγε καλύτερες μουσικές), για να προσελκύσει, λέει, κανένα μετανάστη (!)...


Δεν με πειράζει το πένθος. Όταν δούλευα στο ραδιόφωνο, με ενοχλούσε, τώρα πια όχι, το αγνοώ παντελώς. Ίσα-ισα, που ο επιτάφιος (και η μουσική του επένδυση) είναι ότι πιο αισθητικό έχει να επιδείξει, νομίζω, η κατά τα άλλα αφόρητα κιτς ορθοδοξία μας. Πρόσφατα ήμουν σε μια κηδεία και ακριβώς αυτή τη κουβέντα είχα. Σε ένα, από φυσικής πλευρά, πολύ ωραίο τοπίο, στη Καισαριανή, το θέαμα των ορθόδοξων τάφων, με τις καθόλου απέριττες μορφές και σχήματα, τα καντηλάκια, τα πλαστικά λουλουδάκια, και όλη την Άρτα και τα Γιάννενα, ήταν ανυπέρβλητα προσβλητικό στο μάτι. Οποιουδήποτε άλλου (γνωστού) δόγματος τα νεκροταφεία έχω δει, είτε είναι ιουδαϊκά, είτε είναι μουσουλμανικά, είτε είναι δυτικών χριστιανικών δογμάτων, είναι πιο αισθητικά. Κάπως αισθάνεσαι οτι σέβονται περισσότερο το νεκρό - εδώ από το εμπόριο του άθλιου καφενείου με τον μαζικό καφέ και το δήθεν κονιάκ που δεν πίνονται, μέχρι τις παραστάσεις που δίνονται από τους αλαλάζοντες συγγενείς (πού να δεις τι έγινε στον Κουν, μου είπε ένας φίλος ηθοποιός, μέσα στο τάφο μπήκαν, σκίζοντας τα ρούχα τους) και τον δημοσιουπαλληλικό κυνισμό των παπάδων, ο σεβασμός και το μέτρο απουσιάζουν. Δεν ξέρω, ίσως σε άλλες χώρες, του τρίτου κόσμου, τα πράγματα είναι χειρότερα...

Θέλω να ξεκαθαρίσω εξ αρχής οτι σέβομαι απολύτως την διάθεση του καθενός να λατρέψει το Θεό της αρεσκείας του - φτάνει να μη μου το πουλάει ως υποχρεωτικό, καταναγκαστικό έργο. Μάλιστα, σε θεολογικό επίπεδο, κάποιος που θα συζητούσε μαζί μου, θα διαπίστωνε ίσως οτι δεν είμαι καθόλου όσο άθεος θα νόμιζε - στέκομαι με δέος απέναντι στον άγνωστο μηχανισμό του σύμπαντος, που συνοψίζει οτιδήποτε αναφέρεται ως “θεϊκό” στο μυαλό μου. Πιθανώς θα ανακάλυπτε οτι είμαι άθρησκος, με την έννοια της άρνησης της μαζικοποιημένης θρησκευτικής “discipline” και την αποδοχή ενός προσωπικού φιλοσοφικού δρόμου, που μπορεί να έχει πολλούς δασκάλους, αλλά μόνο ένα προσωπικό μονοπάτι. Μονοπάτι, που εκτός από προσωπικό δεδομένο που φυλάσσεται μυστικό, μπορεί και να το μοιραστεί κανείς, αλλά όχι να το χρησιμοποιήσει για τη δημιουργία υπηκόων ή ακολούθων. Είμαι ανοιχτός μάλιστα στο να ακούσω οποιαδήποτε θεώρηση δεν εκφέρεται με το φανατισμό του “μοναδικού ορθού δρόμου” - κάτι που οποιοσδήποτε πλησιάζει λίγο τη σοφία, ακόμα κι υπηρετεί μια θρησκεία, παραδέχεται οτι αυτός ακυρώνεται από την πολλαπλότητα της προσωπικής αναζήτησης του καθενός.

Θεωρώ μάλιστα οτι η διδασκαλία του Ιησού θα πρέπει να ήταν (γιατί δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την σωστή απόδοση της από τους πολύ χαμηλότερου επιπέδου μαθητές του, όσο κι αν αγιοποιήθηκαν μετά) ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα - και πάντως σίγουρα πρωτοποριακή για την εποχή του. Αν υιοθετήσει κανείς το κριτήριο της αντοχής στο χρόνο, ο τύπος χαρακτήρισε τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια της ανθρωπότητας - ουδείς το έχει καταφέρει αυτό (ούτε καν οι Beatles), άρα το αστέρι του το είχε και μάλιστα ιδιαίτερα λαμπερό.

Δεν αμφισβητώ καθόλου την ιστορική ύπαρξη του Ιησού - τη θεϊκή του υπόσταση, με την έννοια που της δίνει (η κάθε) θρησκεία, μου είναι πολύ εύκολο να αμφισβητήσω. Η μόνη εξήγηση που ταιριάζει σε αυτό που πάντα σκεφτόμουν, είναι αυτή που δίνει ο Γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Gerald Messadier, στο εξαιρετικό του βιβλίο “Ο Άνθρωπος που Έγινε Θεός” - το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Ο Ιησούς, για τη δική μου αντίληψη, ήταν ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος και εξελιγμένος άνθρωπος, αυτό που οι ανατολικές θρησκείες ονομάζουν “realised”- πιο ολοκληρωμένος “μεταφυσικά”, με την έννοια οτι έχει μια μεγαλύτερη αντίληψη των άγνωστων μηχανισμών της φύσης. Μπορεί να είχε όλα όσα περιγράφει ο Μessadier (ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η “κρυφή” από την ιστορία θητεία του με τους Εσσαίους), ενοράσεις, υπερβατικές εμπειρίες και λοιπά - σε κάθε περίπτωση όμως ήταν ένας εξαιρετικά ξεχωριστός άνθρωπος - είτε εξαφανίστηκε μετά τη σταύρωση του, όπως λέει ο Messadier, είτε επρόκειτο περί διδύμων, όπως ισχυρίζεται μια νέα “θεωρία”...

Όχι δεν πιστεύω σε καμία ανάσταση - όλα είναι συμβολικά. Κι ας λέω από συνήθεια (και αμηχανία) την ευχή. Αυτή ακριβώς η ενσωμάτωση μιας πίστης (που δεν πιστεύουμε) μέσα στην καθημερινότητα, είναι που με ενοχλεί. Ο γάμος που γίνεται θρησκευτικός, ασυνείδητα. Η ευχή και η αναίτια επίσκεψη στην εκκλησία (άλλο η επίσκεψη από την πλευρά θαυμασμού ενός καλλιτεχνικού μνημείου). Η δήθεν αθώα άγνοια της έννοιας του δικαιώματος (και των διακρίσεων που μπορεί να επιφέρει η δημοσιοποίηση ενός προσωπικού φιλοσοφικού δεδομένου που εφάπτεται της καταγωγής και των φυλετικών χαρακτηριστικών), όταν ζητείται η αναγραφή του θρησκεύματος στην αστυνομική ταυτότητα. Οι ευχές και οι γιορτές μιας “επικρατούσας θρησκείας”. Δεν ξέρω αν είναι πλάκα η άρνηση του υπαλλήλου να λάβει το δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα, αλλά αν με ρωτάτε, αυτή είναι η έντιμη στάση: Να απαιτείς το διαχωρισμό - το δώρο απλώς συμπίπτει με αργίες και δίνεται τότε (όπως το επίδομα αδείας) ή είναι λόγω θρησκευτικής εορτής;

Δεν θα σταματήσω να ενοχλούμαι από μια θρησκεία που έχει γίνει νταβατζήδικα “καπέλο”, σε όσους δεν την ακολουθούν πραγματικά. Δεν θα σταματήσω να ενοχλούμαι από την μισθοδοσία χιλιάδων ιερέων (που κανείς μάλλον δεν ξέρει ακριβώς πόσοι είναι σε ένα ήδη προβληματικό και διογκωμένο δημόσιο), από το κράτος - και μάλιστα από την αυθαίρετη μονιμοποίηση τους, με την χειροτόνηση από έναν μητροπολίτη. Είμαι της άποψης οτι η εκκλησία (συμπεριλαμβανομένων και των μονών, πατριαρχείων, εξαρχείων κλπ. που έχουν και το μεγαλύτερο μερίδιο) ή θα παραδώσει όλη της την περιουσία στο κράτος και θα μισθοδοτείται από αυτό (εφόσον προβλεφθεί η υπηρεσία και για τους πιστούς των άλλων δογμάτων, αφού συμφωνήσουμε πλειοψηφικά όλοι οι πολίτες) ή θα πρέπει να είναι παντελώς αυτόνομη - και να μισθοδοτεί τους υπαλλήλους της, από την αξιοποίηση της περιουσίας της.

Δεν θα σταματήσω να ενοχλούμαι από την απίστευτη φοροδιαφυγή του παγκαριού, που δίνει ευκαιρία σε μητροπολίτες όπως ο πρώην Αττικής, να πλουτίζουν. Και καλά το παγκάρι, είναι αυτόβουλη προσφορά, ας πούμε σαν το pourboire. Αυτό που είναι απολύτως απαράδεκτο είναι η ταρίφα για τα “μυστήρια” και η πλήρης απουσία και άρνηση απόδειξης, χειρότερα και από τους νταβατζήδες νονούς της νύχτας, που στήνουν τα κυκλώματα των παρκαδόρων - και σου ζητάνε και συγκεκριμένο ποσό! Γι αυτό και - όσο και να συμπαθώ το χαμηλό προφίλ του Ιερώνυμου - δεν μπορώ να δεχτώ καμία φωνή που αντιτίθεται στη φορολόγηση στης εκκλησίας, ακόμα κι αν αυτή φαίνεται - σε κάποιες περιπτώσεις - “άδικη”, ενώ μάλλον δεν είναι καθόλου... Όσο δε για τις υποκριτικές φωνές “περί περιορισμού του φιλανθρωπικού έργου της εκκλησίας”, τις κατατάσσω στην απανταχού φυόμενη κουτοπονηριά μας - εδώ σε επίπεδο διδακτορικού...

Γι αυτό και δεν μπορώ να δεχτώ την παρουσία της εκκλησίας, σε κάθε κρατική εορτή ή τελετή (πολλές από τις οποίες πρέπει να εκλείψουν, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για αισθητικούς, καθώς συμπυκνώνουν το τρίπτυχο παπάδες/στρατός-αστυνομία/πολιτικοί που βαριούνται θανάσιμα) ή ακόμα χειρότερα στη λειτουργία της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας - με τα διάφορα εικονίσματα, τον θρησκευτικό όρκο και τους αγιασμούς. Πρόσφατα, πήρα το θάρρος, για πρώτη φορά και ζήτησα σε δικαστήριο να ορκιστώ στην τιμή και την υπόληψη. Σκεφτείτε: Εγώ άργησα τόσο πολύ, που έχω αυτές τις απόψεις - και ήμουν και μάρτυρας σε μια εκδίκαση μισθωμάτων. Ο φοβισμένος παράγοντας μιας ποινικής δίκης θα το κάνει πιστεύετε ελεύθερα ή θα λουφάξει στο ευαγγέλιο, μπροστά στο φόβο να εκνευρίσει έναν θεούσο/α, που ενδεχομένως θα κάθεται στην έδρα;

Δεν θα σταματήσω λοιπόν να σκέφτομαι, οτι είναι ρεζίλι για μια χώρα που παριστάνει την ευρωπαϊκή, να ναυλώνει αεροσκάφος για να φέρει το φως του “αγίου αναπτήρα”, από μια σπηλιά όπου έχουν “σφαχτεί” κυριολεκτικά στο ξύλο κάτι γραφικοί και φανατικοί παπάδες - με την υπερηφάνεια μάλιστα να ξεχειλίζει στους ελληνορθόδοξους, οτι έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία. Και που βγαίνουν αμέσως μετά, με το διονυσιασμό του τριτοκοσμικού φανατικού να επιδείξουν το “θαύμα” τους, χωρίς καμία ευλάβεια ή εσωτερικότητα - η γλώσσα του σώματος λέει πολλά.

Κι αυτό που θα περίμενα (θα απαιτούσα είναι η σωστή λέξη), από μια προοδευτική κυβέρνηση, είναι να κάνει τη ρήξη και να στείλει το λογαριασμό στην εκκλησία - να την διευκολύνει μάλιστα κιόλας, παρέχοντας μέσα, για να υπηρετήσει το δόγμα της. Αλλά χωρίς κόστος (σε εποχές λιτότητας), υφυπουργό Εξωτερικών και “τιμές αρχηγού κράτους”.

Κάποτε, όπως και η διάχυτη κουτοπονηριά, κι αυτό πρέπει να τελειώσει. Αλλά τι λέω, έχουμε τώρα την πολυτέλεια να τα βάζουμε με την κοινωνική υποκρισία και την καθυστέρηση του (αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να μετρηθεί) 40, 50, 60 ή 70%; Μόνο που με τούτα και με κείνα, ποτέ δεν θα την έχουμε - την “πολυτέλεια”...






Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι δανεική (ως συνήθως) από το blog του John Black και τα εξώφυλλα είναι από τα www.livanis.gr και www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Jesus To A Child" του Βρετανού, ελληνοκυπριακής καταγωγής, George Michael, στο ωριμότερο - κατά την άποψη μου - άλμπουμ της καριέρας του.

Το θράσος του κακομαθημένου

Σκηνή πρώτη. Δευτέρα απόγευμα, ραντεβού σε γιατρό. Καθηγητής πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γράφει η ταμπέλα. Αλεξιπτωτιστής, λέω από μέσα μου - εκεί διδάσκει, εδώ έχει ιατρείο. Μπαίνουμε μέσα, έχουμε ραντεβού στις 6, πλήθος κόσμου περιμένει. Ρωτάω τους παριστάμενους και ανακαλύπτω οτι περιμένουν ακόμα 2 ζευγάρια που έχουν ραντεβού - και τα δύο - στις 5! Οι υπόλοιποι προφανώς έχουν κι αυτοί, στις 6, όπως εμείς. Ζητάω το λόγο από τη γραμματεα: “Συγνώμη, κλείνετε διπλά ραντεβού;” Όχι, έρχεται αμέσως η άρνηση του κουτοπόνηρου. “Μα πώς, αφού εδώ περιμένουν δύο άνθρωποι που έχουν ραντεβού την ίδια ώρα. Γιατί κλείνετε ραντεβού και δεν λέτε όποιος έρθει θα περιμένει τη σειρά του;”. Αρχίζουν οι δικαιολογίες “Να ξέρετε, επειδή δεν θα κάνουμε ιατρείο τη Μεγάλη Πέμπτη, είχαμε και κάτι έκτακτα..”


Ανερυθρίαστα, έτσι. Χωρίς ούτε καν ένα προειδοποιητικό τηλεφώνημα, του στυλ “έχουμε κάποια έκτακτα, μήπως μπορείτε να έρθετε λίγο αργότερα”. “Όλοι οι γυναικολόγοι τα ίδια κάνουν”, μου εξηγεί αργότερα μια φίλη “και επικαλούνται τα απρόοπτα και τα έκτακτα”. Να τα καταλάβω τα απρόοπτα - αλλά το διπλοκλεισμένο ραντεβού δεν το δέχομαι με τίποτα. Γίνεται απλώς για να “συμπιέσει” την πελατεία ο γιατρός, να βγάλει περισσότερα και να είναι εξασφαλισμένος, αν κάποιος πελάτης ακυρώσει, οτι δεν θα χάσει ούτε λεπτό περιμένοντας αυτός. “Κάποτε είχα μπει σε ένα φίλο γιατρό και συζητούσαμε, ενώ έξω περίμενε κόσμος”, μου λέει μια άλλη φίλη. “Όταν αισθάνθηκα άσχημα και του το είπα, μου απάντησε οτι δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, για να περιμένουν και να φτιάχνεται η φήμη οτι είμαι περιζήτητος.”

"Να πείτε στο γιατρό οτι, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν επιθυμούμε να είναι γιατρός μας", ήταν η τελευταία μου κουβέντα πριν κλείσω την πόρτα. Την ασυνέπεια του γιατρού, τη θεωρώ απαύγασμα της κακής συμπεριφοράς. Να κατανοήσω μια μικρή αναμονή, είναι άλλωστε δύσκολο να “τακτοποιήσεις” τόσους ανθρώπους. Αλλά ακριβώς επειδή εξαρτάσαι από τον γιατρό, όταν διακυβεύεται η υγεία σου, οφείλει να είναι διπλά και τριπλά ηθικός και καλής συμπεριφοράς. Άλλωστε ο χρόνος όλων μας είναι πολύτιμος - και του πελάτη που πληρώνει πολυτιμότερος. Εμένα με ρωτάς, αν μπορώ να κάτσω δύο ώρες να περιμένω - και δεν θα πάω στη δουλειά μου; Και δεν θίγω καθόλου το θέμα των φακελακίων ή/και των αποδείξεων...

Σκηνή δεύτερη. Αμέσως μετά το γιατρό, σε μεγάλο πάρκινγκ κοντά στο Σύνταγμα, για να πάρουμε το αυτοκίνητο. Κάτι λέμε για το ΚΤΕΟ του αυτοκινήτου, ο ιδιοκτήτης επωφελείται για να πιάσει την κουβέντα και να αποσπάσει την προσοχή μας από την συναλλαγή. Πάει να φύγει, τον σταματάω: “Απόδειξη δεν θα δώσετε; Γιατί δεν την έχετε ήδη έτοιμη, την ώρα που εισπράττετε το (πανάκριβο) δεκάρικο; Το ξέρετε οτι είναι πια ποινικό αδίκημα;” Η απάντηση του κουτοπόνηρου: “Ο γιατρός δεν τη δίνει καθόλου”. “Αν δεν δίνει, δεν πάω”, του απαντώ...


(Παρένθεση: Αντιγράφω από παλαιότερο σχόλιο στο blog του Γεράσιμου, "οδηγίες" για όσους, συμπεριλαμβανομένων και γιατρών, δεν δίνουν απόδειξη.

“Λοιπόν δοκιμάστε το εξής: Με πολύ σοβαρό ύφος λέτε "τι σας χρωστάω;" - κάνοντας να βγάλετε τα λεφτά. Μόλις σας πει το ποσό, το κρατάτε στο χέρι (ακριβώς ει δυνατόν ή αλλιώς περιμένετε να βγάλει τα ρέστα). ΔΕΝ αφήνετε τα λεφτά από το χέρι σας. Του λέτε με σταθερή φωνή του αυτονόητου "Θα μου δώσετε και την απόδειξη, παρακαλώ;" 

Αν στραβομουτσουνιάσει, τραβάτε το χέρι πίσω. Η γλώσσα του σώματος λέει πολλά. Αυτό που υπονοείτε (ή αν χρειάζεται θα το πείτε κιόλας) είναι οτι όταν σας λένε μια τιμή είναι αυτονόητο οτι ειναι η τελική τιμή, με το ΦΠΑ και όλα. ΔΕΝ είστε σε συναλλαγή χονδρικής, όπου οι τιμές αναφέρονται χωρίς ΦΠΑ. Αν είστε σταθερός, θα αναγκαστεί έστω και βαρυγκομώντας να σας τη δώσει...

Αν βέβαια είστε τακτικός πελάτης και έχει εγκαθιδρυθεί αυτή η ένοχη σχέση, αναγνωρίζω οτι είναι δύσκολο. Εκεί συνιστώ να πείτε πολύ γλυκά και ευγενικά "Ξέρετε, θα πρέπει να μας δίνετε απόδειξη από εδώ και πέρα, χωρίς φυσικά άλλη τιμή, αλλιώς δυστυχώς θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε γιατρό. Δεν μας παίρνει με το αφορολόγητο μας". Θα δείτε οτι και πάλι θα αναγκαστούν να σας δώσουν....

Η φοροδιαφυγή στους γιατρούς είναι απύθμενη (πλην εντίμων, που δίνουν πάντα απόδειξη). Έχω δει γιατρό να "τσεπώνει" γύρω στα 30-40 75άρια κάθε απόγευμα, για βελονισμό. Χωρίς απόδειξη. Να μην έχετε καμία τύψη ή αμηχανία, λοιπόν.. :-)

Υ.Γ. Δεν είναι θέμα δημοσιογράφου. Το ίδιο κάνουν και συγγενείς μου - και οι γιατροί αναγκάζονται να υποκύψουν. Είναι θέμα να μην το δέχεσαι και να είσαι έτοιμος να τον εγκαταλείψεις, αν χρειαστεί. Ουδείς αναντικατάστατος, άλλωστε τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από τέτοιους...”)

Σκηνή τρίτη. Την άλλη μέρα το πρωί, επίσκεψη υδραυλικού/αποφράκτη. Κάνει δέκα λεπτά για κάτι πολύ απλό, δεν χρειάστηκαν ούτε καν εργαλεία ή μηχανήματα. Λέει το γνωστό “60 ευρώ + ΦΠΑ”, αλλά δικαιολογείται οτι δεν ξέρει ακριβώς το τελικό ποσό, γιατί άλλαξε το ποσοστό του ΦΠΑ. Του λέω “Θα μου πάρεις 60 ευρώ για δέκα λεπτά δουλειά;” Στην αρχή αστειεύεται “οτι πρέπει να συνεισφέρω κι εγώ στο πασχαλινό του αρνί”. Μου κάνει σκόντο 10 ευρώ, σοβαρεύει κάπως και λέει “Μα πώς, έχω έξοδα. Το πάρκινγκ, τα καύσιμα, τα πάγια έξοδα...”
Την ώρα μάλιστα που κόβει την απόδειξη (προφανώς πρωτόγνωρη διαδικασία), αναφωνεί, γράφοντας τα 10,5 ευρώ του ΦΠΑ: “Για κοίτα ρε φίλε, πόσα παίρνει το κράτος!”

“Ωραία του απαντώ, άντε να είναι 10 ευρώ τα έξοδα σου - που δεν είναι. Έβγαλες 40 ευρώ μέσα σε δέκα λεπτά - άντε μια ώρα, να συνυπολογίσουμε και την μετακίνηση. Μια γυναίκα που καθαρίζει σπίτια, για να βγάλει 40 ευρώ, δουλεύει σαν σκυλί επί 7 ώρες. Άντε, ας δεχτούμε οτι αυτή είναι ανειδίκευτη. Ένας επιστήμονας, που έχει και πτυχία, για να βγάλει τόσα ή ακόμα και τα διπλά, θα δουλέψει φουλ οκτάωρο ή και παραπάνω. Εσύ γιατί, δηλαδή;” Η απάντηση με τρελλαίνει: “Μα κι εγώ έχω πτυχία...”


Όλο αυτό τον καιρό, μετά τη συνειδητοποίηση της κρίσης, στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα και την ανακοίνωση των μέτρων, διεξάγεται μια ιδεολογική διαπάλη, στην ελληνική κοινωνία. Η πλευρά της αριστεράς (κυρίως) διαμαρτύρεται για τη συλλογική ενοχοποίηση ενός λαού, που επιχειρείται από την άλλη (κυρίως τη φιλελεύθερη και αυτή που ομνύει στις αγορές) πλευρά. Διαμαρτύρεται δικαίως, γιατί υπάρχει μια μεγάλη μάζα (άγνωστο πόση) εντίμων εργαζομένων, που δεν καταφεύγει σε φοροκλοπή, λάδωμα ή άλλη ανεντιμότητα - και αρνείται να “πληρώσει τα σπασμένα”. Αντιθέτως, επισείεται η οργανωμένη κλοπή του κρατικού χρήματος (μίζες, προμήθειες, εξοπλισμοί κλπ.), που συντελείται επί δεκαετίες, με αποκορύφωμα το “μεγάλο φαγοπότι”, που έγινε τα τελευταία χρόνια. Η αριστερά όμως θα κάνει μέγιστο λάθος, αν έστω και άθελα της, δώσει "πάτημα" στις οπισθοδρομικές δυνάμεις αυτής της χώρας.

Το σύνθημα “You pay your crisis" είχε ίσως απόλυτο νόημα στην περίπτωση της Lehman Brothers και της παρ’ ολίγον κατάρρευσης ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος, που εμφανώς είναι διεστραμμένο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι τα δημοσιονομικά μας βρέθηκαν στο “αμήν”, όχι μόνο λόγω της ανεύθυνης και εγκληματικής διαχείρισης από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, αλλά και λόγω χρόνιων παθογενειών, για τις οποίες ευθύνονται μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, είτε αυτά είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε μεσάζοντες και έμποροι, είτε δημόσιοι ή δημοτικοί υπάλληλοι. Έχουν τεράστιες ευθύνες οι εκπρόσωποι του συνδικαλισμού και όλα τα κόμματα - ακόμα και αυτά που δεν κυβέρνησαν, παρά ελάχιστα, όπως η παραδοσιακή αριστερά, που ευθύνεται για πολλές από τις παθογένειες μας. Το κράτος είμαστε όλοι εμείς - κι αν διαμορφώθηκε έτσι, έχουμε ο καθείς την ευθύνη του, είτε ψηφίζοντας, είτε μη ψηφίζοντας, είτε μη εξεγειρόμενοι εναντίον κάποιων φαινομένων (και κυρίως μη αναδεικνύοντας ένα άξιο πολιτικό προσωπικό). Δεν αρκεί η ηθική στάση του καθενός, πληρώνουμε όλοι τις συνέπεις της "ιδιωτείας" μας - νομίσαμε οτι "κάποιοι άλλοι" θα οδηγήσουν τη χώρα στη σωστή πορεία. Είναι ευρύτατα διαδεδομένες οι νοοτροπίες που οδηγούν στην αναξιοκρατία, στις πελατειακές σχέσεις, στην καταφυγή στην “πλάγια οδό”, στην ήσσονα προσπάθεια.

Μου ήρθε σαν κερασάκι στον προβληματισμό - και η μαρτυρία είναι έγκυρη, καθώς προέρχεται από τον “ευνοούμενο”: “Η γυναίκα μου προσελήφθη πρόσφατα σε κοσμηματοπωλείο, σε τουριστική περιοχή. Δεν είχε δουλέψει ποτέ σε τέτοια δουλειά. Τη θέση διεκδικούσε και ένας άντρας με προϋπηρεσία, που μίλαγε πέντε-έξι γλώσσες. Η εργοδότις της είπε οτι ο άλλος είχε σαφώς καλύτερα προσόντα, αλλά θα προτιμήσει αυτήν, γιατί έρχεται από κάποιον γνωστό...”

Στη χώρα, λοιπόν, που έχει απαξιώσει πλήρως το βιογραφικό (κι αυτά όλα συμβαίνουν στον ιδιωτικό τομέα και δεν μπορούν μονίμως να αποδίδονται στη διαφθορά του κράτους ή στην "έλλειψη ελέγχων"), είναι άδικο να μην αναγνωρίσουμε τη συλλογική ευθύνη της κοινωνίας. Σε ποιά άλλη δυτική χώρα υπάρχει θέμα με κάποιο ΔΙΚΑΤΣΑ, γιατί όλοι θέλουν την αναγνώριση του πτυχίου, με σκοπό την είσοδο ή την καλύτερη μεταχείριση στο δημόσιο; Ποιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα θέλει τόσο πολύ να καταναλώνει, χωρίς να παράγει αντίστοιχα; Και μη μου πείτε οτι και στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, δεν γίνονται “φετίχ απαραίτητης διαβίωσης” τα αυτοκίνητα και τα (πολλές φορές δύο) κινητά, με τους δυσβάστακτους λογαριασμούς...

Βεβαίως, ο “μέσος Έλληνας” δεν συγκρίνεται με το κατά σύστημα λαμόγιο, που ζει παρασιτικά από το κράτος ή την αγορά. Ωστόσο, αυτή κρίση μας αγγίζει όλους. Δεδομένης της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, από κάπου πρέπει να αντληθούν (γρήγορα) χρήματα. Κανείς δεν το θέλει, αλλά ώσπου να αποδώσουν τα μακροπρόθεσμα μέτρα εξυγίανσης, την πληρώνουμε όλοι μέσω μείωσης αμοιβών (στο δημόσιο προς το παρόν μόνο) ή “αφαίμαξης” του εισοδήματος, μέσω ΦΠΑ, καυσίμων και γενικώς αύξησης των τιμών. Τώρα, το εάν λαμβάνονται τα σωστά μέτρα (π.χ. με κίνδυνο να στεγνώσει η αγορά και να βυθιστούμε σε ύφεση) ή αν θα αποκατασταθεί η φορολογική δικαιοσύνη, σε αυτό έχω κι εγώ τις αμφιβολίες μου. Μόνο η πράξη θα δείξει.

Δεν θα συμφωνήσω λοιπόν με την κυρία Τσαλίκογλου, που πολιτικολογεί ψυχολογώντας. Είμαι αντίθετος προς τη δημιουργία οποιασδήποτε ενοχής, αλλά δεν μπορώ πια να ακούω και επιχειρήματα που αθωώνουν τη μέχρι τώρα διάχυτη κουτοπονηριά μας ή την προσπάθεια να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις μας. Δίνουμε δικαιολογίες σε αυτόν που θέλει να αισθανθεί καλύτερα, συνεχίζοντας να κάνει τις "ζαβολιές" του - επειδή "φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι" ή επειδή "η κενωνία είναι άδικη". Είμαι υπέρ της αισιόδοξης ματιάς, οτι μπορούμε να βγάλουμε - τώρα που στριμωχτήκαμε - τον καλύτερο εαυτό μας.

Αν δεν καταλάβουμε, οτι αυτή η κρίση είναι (μάλλον η τελευταία) ευκαιρία για να διορθώσουμε παθογένειες, να τις καταστήσουμε μειοψηφικά φαινόμενα και να αλλάξουμε πορεία, τότε μάλλον είμαστε πράγματι χαμένοι...


Υ.Γ. Οι πληροφορίες μου λένε οτι σε μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Σταδίου και της Πανεπιστημίου, ξενυχτάνε μέχρι τη 1 π.μ., καταστρέφοντας έγγραφα, με το φόβο των ελέγχων της εφορίας...






"Επί του πιεστηρίου": Ρεπορτάζ του Βήματος, για το πώς θα φορολογηθούν τα ακίνητα που ανήκουν σε off shore εταιρείες, που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για να αποφευχθούν οι φόροι του συγκεκριμένου ακινήτου, έτσι ώστε να αναγκαστούν οι ιδιοκτήτες τους να τις διαλύσουν...

Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη και του Ηλία Μακρή είναι δανεικές από το blog του John Black και το http://greek-cartoons.blogspot.com, ενώ το εξώφυλλο από το www.4.bp.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από έναν "ύμνο στην καπατσοσύνη", το "The Jackal", από το δεύτερο άλμπουμ του εξαιρετικού Βρετανού κιθαρίστα Ronny Jordan.