2011: Αλλάζουμε χρονιά στους δρόμους!

Αντιγράφω από εδώ:


Ναι θα γίνει και στην Αθήνα.
Όπως σ’ όλο τον κόσμο θα βγούμε στους δρόμους και θα το γλεντήσουμε. Και φέτος περισσότερο από ποτέ η πόλη χρειάζεται κέφι, αισιοδοξία και κάποιους να την νοιάζονται. Ας το δηλώσουμε.
Οι atenistas βάζουμε την ιδέα, και ας γίνει η απαρχή για αλλαγές χρονιάς στους δρόμους από δω και πέρα. Ναι να αλλάζουμε χρονιά όλοι μαζί!

Η βραδιά έχει δύο μέρη:
1. Συγκέντρωση 22.00 στην Πλατεία Κοτζιά και βόλτα στις κάτω γειτονιές με γλυκά και μουσικούς.

• Ακριβώς στις 10 ξεκινήσει άλλη μια βόλτα, απ’ αυτές τις αξιομνημόνευτες που κάναμε, όσοι δεν είχατε έρθει χάνετε το καλύτερο: θα χουμε μουσικούς (πιθανότατα γκόσπελ) και θα κατηφορίσουμε στους γνωστούς δρόμους για μια μεγάλη βόλτα με κατάληξη στις 11.30 στην Καπνικαρέα όπου και θα αλλάξουμε τη χρονιά. Στην διαδρομή θα μοιράζουμε γλυκά και κεράσματα σε όσους μα σε όσους συναντάμε. Θέλουμε αυτή η στιγμή να ενώσει όσους κατοικούν αυτήν την πόλη από που κι αν είναι, ότι μα ότι κι αν κάνουν στη ζωή τους.

2. 23.30
Αλλαγή χρονιάς με τους εκπληκτικούς Batala, ποτά, κρασιά κέφια στην Καπνικαρέα/Ερμού.

• Μετά την πορεία καταλήγουμε εδώ, και βρίσκουμε αυτούς που δεν είχαν έρθει στην πορεία και όσους κυκλοφορούν γύρω.

ΒΑΤΑLA! οι εκπληκτικοί Batala που ξεσήκωσαν την Αγία Ειρήνη θα ‘ναι μαζί μας. Αξέχαστη εμπειρία να παίζουν τα παιδιά με τα ταμπούρλα τους, δαιμονιώδης ο ρυθμός, πανζουρλισμός το αποτέλεσμα, μο-να-δι-κό! Δείτε

Τι φέρνω:
- Φέρε το δικό σου ποτό, ένα κρασί, μια τόσο κατάλληλη για αλλαγή χρονιάς, σαμπάνια. Kαι γλυκά, ναι γλυκά!
- Φέρε τους φίλους σου, να γίνουμε άπειροι, πολλοί, να το γλεντήσουμε όπως πρέπει, θα ναι αξέχαστα!

Όχι, η Αθήνα δεν θα μείνει φέτος μόνη!










Η αφίσα είναι των Atenistas και το εξώφυλλο από το www.kazaa.com

Το post συνοδεύεται από το "That Old Black Magic", στη διασκευή του Βρετανού Rod Stewart.

Time is a thief

Μέρες τώρα, θέλω να γράψω. Δεν προλαβαίνω. Ή μήπως δεν έχω κάτι σημαντικό να πω;


Στην πιο γιορταστική εβδομάδα του χρόνου, βυθίζομαι πίσω στη δισκοθήκη μου - και στο χρόνο. Τα διαμάντια βγαίνουν σιγά-σιγά έξω, αποκαλύπτονται μέσα στο (όχι πάντα αδιόρατο) φιλμ σκόνης, σαν τα σαλιγκάρια στη βροχή. Πού το είχα αυτό; Και αυτό το έχω; Τι λέει εδώ, 1991, 1993; Τότε που αναβίωνε παντού η τζαζ, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα στην πιο μεταμοντέρνα δεκαετία της ζωής μου - μάλλον την καλύτερη. Τότε που η Ελλάδα πάσχιζε να ξεφύγει από τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του τύπου “δεν ακούω, πάρτε το μηδέν”...

Γιατί φτάσαμε τόσο γρήγορα στο 2011; Για να μοιάζει η δισκοθήκη μου σαν κάβα με πολύτιμα (και μη) κρασιά; Για να καταλαβαίνω επιτέλους τι σημαίνει “συμπυκνωμένη πείρα”; Ή για να δείξει το τέλος της αθωότητας, σε μια εποχή ολόκληρη;

Δεν θέλω να γράψω για τις διεκδικήσεις και τις ενστάσεις (δίκαιες ή άδικες) κοινωνικών ομάδων - έτσι κι αλλιώς μοιάζουν σα να θέλει ο καθείς να διαφυλάξει το προσωπικό του συμφέρον, την ώρα που το σκάφος βουλιάζει. Ούτε θέλω να πιστέψω οτι δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από τις ελλείψεις μας και οτι δεν έχουμε μέλλον, αν και είναι πολύ πιθανόν αν δεν αποφασίσουμε να δουλέψουμε σκληρά, διορθωτικά και εξαγωγικά. Δεν θα με πάρει από κάτω οτι όλο στα ίδια γυρνάμε - κι οτι οι δυνάμεις της συντήρησης προσπαθούν να επαναλάβουν και στον έλεγχο της αστυνομίας, εκείνο το αμίμητο, που έγινε κουτοπόνηρα, πριν απελευθερωθεί το επάγγελμα των φορτηγατζήδων: Αλλαγή χωρίς αλλαγή...


Έχω μια αίσθηση του “ή τώρα ή ποτέ”. Ο χρόνος είναι κλέφτης - δεν το βλέπεις στη δισκοθήκη σου; Και γιατί αγχώνεσαι; Αφού η ζωή ξαναρχίζει στα 46, το λένε και οι μελέτες...

Καλή χρονιά σε όλους!









Το γραφικό είναι από το www.macuarium.com, το γράφημα από το www.tanea.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Young Hearts Be Free Tonight", στη διασκευή του Φλαμανδού Pieter Embrechts.

Το "δικό μου" Balthazar

Η σχέση μου με το Βalthazar ήταν πάντα μια σχέση "εκ των έσω". Φίλος και συμμαθητής της Λίλας από την 1η Δημοτικού, έχω την ανάμνηση αυτού του υπέροχου αρχοντικού χαμένη κάπου στις αρχές της εφηβείας μου - χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς το πρωτοσυνάντησα. Για μένα ήταν πάντα εκεί, συνυφασμένο με το μεράκι και τα ιδιαίτερα ταλέντα των γονιών της Λίλας, της Καίης Τσιτσέλη και του Νίκου Παλαιολόγου.


Παραμένει πάντα εντυπωσιακό να σκέφτεται κανείς οτι αυτή η έπαυλη είχε - όταν οι Αμπελόκηποι, κάπου στα 1900, ήταν αυτό που λέει πραγματικά το όνομα τους - έναν κήπο που έφτανε μέχρι το σημερινό Πύργο των Αθηνών. Κατοικία ενός πλούσιου βιομηχάνου, που αργότερα ξέπεσε, το εντυπωσιακότερο στοιχείο του Balthazar ήταν για μένα πάντα οι δύο κυρτές σκάλες της εισόδου του. Το όλο σκηνικό με τους φοίνικες παραμένει εντελώς "αποικιοκρατικό", ακόμα και σήμερα - σαν κομμάτι μιας εποχής και μιας ρομαντικής, κοσμοπολίτικης ατμόσφαιρας, που μόνο σε όνειρα ή σε ταινίες συναντά κανείς.

Οι μετέπειτα περιπέτειες του κτηρίου - πέρασε στην ιδιοκτησία τράπεζας, ο πάνω όροφος κατατμήθηκε με χωρίσματα για να φιλοξενήσει πρόσφυγες, έγινε "κομμαντατούρ" - δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να προσθέσουν στη θλιμμένη αρχοντιά του, θυμίζοντας οτι η ιστορία του 20ού αιώνα ήταν πολύ σκληρή για την ανθρωπότητα...

Πάλι σε εποχές δύσκολες, στη διάρκεια της δικτατορίας, η Καίη και ο Νίκος - και οι δύο ιδιότυποι "έλληνες του εξωτερικού", που περιπλανήθηκαν από τη Ρουμανία, την Κεφαλοννιά, τη Μύκονο, τη Μασσαλία και τη Βρετανία ως την Ινδία και τη Νιγηρία - αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα και να κάνουν το κέφι τους (τη μαγειρική) επάγγελμα.

Κι έτσι, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '70, έγινε το Balthazar... Ένα εστιατόριο κοσμοπολίτικο, φινετσάτο - αλλά και ταυτόχρονα "ερασιτεχνικό". Πολύ ακριβό, όχι για την ποιότητα του - αλλά για τα γούστα της νέας "πλουτοκρατίας", που γεννιόταν στη χουντική Ελλάδα και σαφώς προτιμούσε να πάει να ξοδέψει τα χιλιάρικα της στα μπουζούκια ή σε πιο συντηρητικά, "κατεστημένα" ρεστοράν. Παρά το υπέροχο εσωτερικό του, με τις συλλογές του Νίκου από πίνακες με καράβια, γυαλικά, πολυελαίους κι έργα του φίλου της οικογένεις Αλέξη Ακριθάκη, πολλές φορές, το χειμώνα το Balthazar ήταν στενάχωρα άδειο...

Το καλοκαίρι όμως, άνθιζε... Δικτυωμένο πολύ καλά στους ξένους οδηγούς, με εξαιρετικές κριτικές - και με επιπλέον "όπλο" έναν υπέροχο κήπο - γέμιζε από Αθηναίους και (κυρίως αμερικανούς) τουρίστες που μπορούσαν να εκτιμήσουν τα θέλγητρά του. Δε θα ξεχάσω ποτέ το λουκούλειο γεύμα που είχε παραγγείλει ένας Γερμανο -αμερικανο-εβραίος θείος μου, έχοντας "ανακρίνει" από πριν το Νίκο για το πόσο "καυτό" μπορεί να κάνει ένα κάρυ... Είχε "βρει τον άνθρωπό του" στην Ελλάδα.

Για πολλά χρόνια ζούσα το Balthazar στο υπόγειο... Εκεί όπου η Καίη, αλλά και η αδελφή του Νίκου, η εξαιρετική Ρούλα, έφτιαχναν τις νοστιμιές του "μπουφέ" - όπως λένε οι εστιάτορες οτιδήποτε δεν αφορά το κυρίως πιάτο. Είχα προνομιακή πρόσβαση σε όλες τις νοστιμιές - και κυρίως στη μοναδική "τάρτα τζαμάικα", το συγκλονιστικό αυτό γλυκό με ρούμι και τη μυστική συνταγή της επιτυχίας, που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν σε ένα "ταπεινό" μπισκότο.

Πολλές φορές. μετά τη βραδινή μας έξοδο με τη Λίλα, μαθητές ακόμα, πηγαίναμε μια βόλτα από το Balthazar. Τους αγαπούσα και νομίζω με αγαπούσαν κι αυτοί - ήμουν ο φίλος της μονάκριβης κόρης τους.

Αυτό που άργησα να συνειδητοποιήσω ήταν οτι το Balthazar δεν ήταν μόνο μια δήλωση "ευζωίας", μια πρωτοποριακή άποψη γεύσης - αλλά οτι υπήρξε και το πεδίο συγκέντρωσης ανθρώπων της διανόησης και της τέχνης, έξω από κατεστημένα καλούπια. Η ιδιότυπη "διεθνής" κοσμικότητα του είχε να κάνει κυρίως με τη λογοτεχνική και "πολιτική" προσωπικότητα της Καίης - αλλά και τον μοναδικό "κοσμοπολιτισμό" του ζεύγους.

Κάποτε ήρθε η ώρα που η Καίη και ο Νίκος κουράστηκαν... Οι εποχές άλλαζαν, η δεκαετία του '80 είχε φέρει στο προσκήνιο τα music-bars. Οι Παλαιολόγοι "ενέδωσαν", είχαν μεγαλώσει πιά - και το Balthazar γνώρισε, γι' αρκετά χρόνια ακόμα, μια άλλη αίγλη. Η πρώτη μεταμόρφωση ήταν εντυπωσιακή και το πρώτο team εργαζομένων δυναμικό και λαμπερό.

Το μαγαζί άνοιξε τις πόρτες του σ' έναν καινούργιο κόσμο...
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ακόμα λέγεται "Balthazar” - κι ό,τι κι αν γίνει στο μέλλον, αυτή η στριμωγμένη από πολυκατοικίες και δημόσια κτήρια έπαυλη, θα είναι για πολλά χρόνια ακόμη, το γνωστό μας "Balthazar”. Κι η αύρα της Καίης και του Νίκου θα είναι πάντα εκεί, μεσα στο χώρο αυτό - που ακόμα θυμίζει τη γεύση της "τάρτας Τζαμάικα"...






Η κουζίνα του Balthazar (1973-1983)

Συνταγές και ιστορίες από ένα εστιατόριο της Αθήνας
Κείμενα και Επιμέλεια: Λίλα Παλαιολόγου - Βαγγέλης Πελέκης
Εκδόσεις: Ιστός Διαστάσεις: 21,5 Χ 26,5 εκ., σκληρό εξώφυλλο Σελίδες: 326
Τιμή: 40 ευρώ

Κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2010 το βιβλίο “Η κουζίνα του Balthazar 1973-1983” από τις εκδόσεις Ιστός. Στις 325 σελίδες του βιβλίου παρουσιάζονται με καλαίσθητο τρόπο 277 δοκιμασμένες συνταγές από όλη την Ελλάδα και τον κόσμο, με ειδικό κεφάλαιο για την ινδική κουζίνα. Οι πρωτότυπες αυτές συνταγές έκαναν το εστιατόριο Balthazar διάσημο όταν πρωτοάνοιξε τις πόρτες του τον Σεπτέμβριο του 1973. Οι Αθηναίοι ακόμα μιλούν για τις γευστικές αλλά και κοινωνικές εμπειρίες που έζησαν εκεί.

Στο χώρο κυριαρχούσαν οι προσωπικότητες των ιδιοκτητών: της Καίη Τσιτσέλη και του Νίκου Παλαιολόγου. Συγγραφέας η πρώτη, με διεθνή ακτινοβολία (κρατικό βραβείο διηγήματος 1999), κοσμοπολίτης, Μυκονιάτης στην καταγωγή ο δεύτερος, έκαναν μαζί ένα εκρηκτικό συνδυασμό. Το εγχείρημά τους να στήσουν το Balthazar, ένα εστιατόριο υψηλών προδιαγραφών και πρωτότυπων γεύσεων, βρήκε ανταπόκριση στην αστική τάξη της Αθήνα ενώ ταυτόχρονα έδωσε στέγη σε καλλιτέχνες και διανοούμενους της μεταπολίτευσης. Το πνεύμα αυτό μεταφέρεται και στο βιβλίο που εκτός από τις ενδιαφέρουσες συνταγές διανθίζεται και με φωτογραφίες από δεκάδες μοναδικά έργα τέχνης καλλιτεχνών-θαμώνων του εστιατορίου αλλά και με ιδιαίτερα αντικείμενα από τις συλλογές του συλλέκτη Νίκου Παλαιολόγου. Έργα του Αλέξη Ακριθάκη, του Μίνου Αργυράκη, του Περικλή Βυζάντιου, του Γιάννη Γαΐτη, του Τάκη, του Paolo Colombo, του Γιάννη Τσαρούχη, του Κοσμά Ξενάκη, του Θέμου Μάιπα και πολλών άλλων καλλιτεχνών κοσμούν τις σελίδες του βιβλίου.

Η κόρη τους Λίλα Παλαιολόγου και ο σύζυγός της Βαγγέλης Πελέκης ξεκίνησαν την προσπάθεια αυτής της έκδοσης ήδη από το 2003 όταν ακόμα ο Νίκος Παλαιολόγος ζούσε, μιας και βρέθηκε στα χέρια τους ένας ολόκληρος κόσμος από φωτογραφίες, κείμενα, άρθρα, επιστολές, συνταγές, όλα γύρω από το Balthazar. Μαγείρεψαν μαζί με το Νίκο, δοκίμασαν, διόρθωσαν και... ιδού το αποτέλεσμα, δέκα χρόνια μετά: “Η κουζίνα του Balthazar 1973-1983”.

Ο σχεδιασμός έγινε από την ίδια την Λίλα Παλαιολόγου ενώ τα κείμενα τα έγραψαν μαζί με το Βαγγέλη Πελέκη. Στην εισαγωγή παρατίθενται κείμενα των Καίη Τσιτσέλη, Λίλας Παλαιολόγου, Edmund Keeley, Παναγιώτη Παπαϊωάννου, Προκόπη Δούκα, Francoise Arvanitis, Κerin Hope, Μαρίνας Ηλιάδη και Jean Bernier, Νίκης Καναγκίνη, Έρσης Σωτηροπούλου, Βαγγέλη Πελέκη, Νίκου Παλαιολόγου και ένα ποίημα της Αγγλίδας ποιήτριας Ruth Padel, όλοι μάρτυρες αυτού του μύθου!

Ένα βιβλίο φαγητού και τέχνης ή της τέχνης του φαγητού!










Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το παραπάνω βιβλίο.

Η φωτό του Balthazar, τo εξώφυλλο του βιβλίου είναι της Λίλας Παλαιολόγου και το εξώφυλλο του δίσκου από το http://bittalk.org.

Το post συνοδεύεται από το "As Time Goes By", στην εκτέλεση των Κουβανών Ibrahim Ferrer και Omara Portuondo.

Ελλάδα: Η χρονιά της κρίσης

του Κώστα Μποτόπουλου*, από τα "Νέα".


Ποτέ άλλοτε, µετά αλλά και πριν το 2001, µια χρονιά δεν χρωµατίζεται τόσο πολύ από ένα και µόνο γεγονός. Το 2001 το γεγονός συνέβη στην Αµερική, το 2010 επίκεντρο είναι η χώρα µας (αν και η κρίση ούτε ξέσπασε το 2010, ούτε άρχισε στην Ελλάδα).


Σηµασία έχει ότι άλλαξε δραµατικά και πιθανώς αµετάκλητα το πρόσωπο της πολιτικής και της καθηµερινότητας όλων µας.

Τη χρονιά που κλείνει, µια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρέθηκε κοντύτερα από ποτέ στη χρεοκοπία και τη στάση πληρωµών. Τις απέφυγε, την τελευταία στιγµή και όχι οριστικά, πληρώνοντας ένα επίσης πρωτόγνωρο τίµηµα: τη θέση ολόκληρης της διαδικασίας λήψης αποφάσεων υπό συνδιαχείριση µε τρεις διεθνείς οργανισµούς – την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο – που αποτελούν τους τρεις «εγγυητές» του µεγαλύτερου δανείου που δόθηκε ποτέ σε µια χώρα (110 δισ., πληρωτέα σε τρία χρόνια). Η θεσµοθέτηση της συνδιαχείρισης έγινε µε την ενσωµάτωση στην ελληνική έννοµη τάξητου περίφηµου Μνηµονίου, ενός πολιτικού κειµένου δεσµευτικών αρχών και κατευθύνσεων, που ουσιαστικά επιβλήθηκε στη χώρα από τους δανειστές και βάσει της προόδου υλοποίησης του οποίου συντελείται η εκταµίευση τριµηνιαίων δόσεων του δανείου. Το Μνηµόνιο επέχει θέση συγχρόνως κυβερνητικού προγράµµατος – εντελώς διαφορετικού από το προεκλογικό αλλά και από εκείνο µε το οποίο η κυβέρνηση έλαβε ψήφο εµπιστοσύνης – και νέου δόγµατος εθνικής κυριαρχίας. Η εφαρµογή του Μνηµονίου στην πράξη επέφερε ήδη µειώσεις µισθών και αγοραστικής δύναµης σε όλα, εκτός από τα ανώτερα, κοινωνικά στρώµατα. Ωθησε σε ορισµένες από χρόνια ώριµες και αναγκαίες µεταρρυθµίσεις (µέτρηση και εξισορρόπηση του προσωπικού του δηµόσιου τοµέα, τέλος στη διαιώνιση του καθεστώτος των συµβασιούχων, θέση σε νέες βάσεις του ασφαλιστικού συστήµατος), αλλά και σε βαθιές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις τόσο στον δηµόσιο όσο και στον ιδιωτικό τοµέα.

Η γενική ύφεση πλήττει ιδιαίτερα την εµπορική και την επιχειρηµατική δραστηριότητα, η ανάπτυξη µένει ακόµα ευχή (είναι το επόµενο βήµα, αλλά θα έπρεπε να προετοιµάζεται από τώρα), η ανεργία αγγίζει τουλάχιστον το 1/5 του ενεργού πληθυσµού (και ακόµα περισσότερο τους νέους), η ψυχολογία είναι εύλογα χαµηλή. Σε µεγάλα διαρθρωτικά προβλήµατα (όπως η απόδοση του δηµόσιου τοµέα, το επενδυτικό περιβάλλον, η είσπραξη των φόρων) δεν υπάρχει σαφής βελτίωση, ενώ, αντίθετα, µε κάθε «κύµα µέτρων» δηµιουργούνται νέες δυσκολίες, καταναγκασµοί και αντιδράσεις.

Οι πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες είναι εξαιρετικά λεπτές. Η κυβέρνηση έχει αποφασιστικότητα, αίσθηση καθήκοντος και διεθνή παρουσία, που αναβάθµισε την εθνική αξιοπιστία. Παρουσιάζει όµως έλλειµµα διαπαιδαγώγησης και συλλογικότητας, ενώ δυσκολεύεται στις «µικρές» αλλά εξαιρετικά κρίσιµες κινήσεις συµµαζέµατος του χάους, προσαρµογής των γενικών επιταγών στην ελληνική πραγµατικότητα. Από την ψήφιση του Μνηµονίου και πέρα θεωρεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόµος από την όσο πιο πιστή εφαρµογή των µέτρων του, µετην ελπίδα ότι θα φέρουν πρώτα δηµοσιονοµική, ύστερα ψυχολογική και τέλος οικονοµική ανάκαµψη.

Ο κίνδυνος είναι µήπως το είδος και οι συνέπειες των µέτρων του πρώτου σταδίου δυσκολέψουν το πέρασµα στο δεύτερο και καταστήσουν αδύνατη τη µετάβαση στο τρίτο.

Γιατί και οι εξωγενείς παράγοντες δεν βοηθούν: ένα πολιτικό σύστηµα κατώτερο των περιστάσεων, κόµµατα αντιπολίτευσης που δεν αποφεύγουν το ποντάρισµα στη γενική χρεοκοπία, µια αδύναµη κοινωνία των πολιτών – που βρίσκεται ωστόσο στα όριά της.

Ιδιαίτερα ανησυχητικά σηµάδια είναι η άνω του 50% αποχή από τις τοπικές εκλογές του Νοεµβρίου και το πρόσφατο ξέσπασµα βίας εις βάρος βουλευτή – γι’ αυτό που εκπροσωπεί και όχι γι’ αυτό που είναι. Το µείγµα κοινωνικής δυσφορίας, ελάχιστων περιθωρίων κινήσεων, ανυπαρξίας διαλόγου και κλειστών οριζόντων είναι δυνάµει εκρηκτικό.

Πόσω µάλλον που όλα δείχνουν ότι το 2011 θα είναι ακόµα πιο δύσκολο από το 2010. Και που πυκνώνουν τα σύννεφα και εκτός Ελλάδος – αλλά αυτό είναι το αντικείµενου του επόµενου απολογισµού.


*Ο Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγµατολόγος, πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ.










H γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το http://exy.blog89.fc2.com

Το post συνοδεύεται από το "Moondance", (αφιερωμένο στη χθεσινή πανσέληνο και έκλειψη σελήνης, την πρώτη, σε 372 χρόνια, που συνέπεσε με το χειμερινό ηλιοστάσιο), στη διασκευή των Ιαπώνων UFO.

Δύο Χιλιάδες Δέκο

Γράφω εν ψυχρώ. Το προτιμώ. Άλλωστε διάβασα εν θερμώ τόσους εξυπνακιδισμούς μίσους στο #gstrike, που δεν θα μπορούσα να σχολιάσω αλλιώς.


Όχι, δεν θέλω να σπάσω τα μούτρα κανενός, αγαπητέ old boy. Όταν κάποιος με εκνευρίζει, με βγάζει “έξω από τα ρούχα μου”, ακόμα κι αν μου επιτίθεται προσωπικά και ανελέητα, δεν θέλω ποτέ να δω αίμα. Ακόμα και το χειρότερο φασισταριό που υπάρχει, θέλω απλώς να ακυρωθεί, να αποδοκιμαστεί, να εξαφανιστεί από το δημόσιο χώρο - ίσως και να μπει φυλακή, αν έχει κάνει αξιόποινες πράξεις. Όχι να του σπάσω τα μούτρα. Γι αυτό δεν μπορώ να ενστερνιστώ τον προβληματισμό σου - (edit: ακόμα κι αν στην ουσία δηλώνεις οτι δεν σε εκφράζει η βία κι οτι αν ήσουν παρών στο επεισόδιο με τον Χατζηδάκη, θα τον προστάτευες ή τέλος πάντων θα έλεγες "φτάνει!").

Ένας άλλος μπλόγκερ διερωτάται “γιατί να είμαι πολιτισμένος, όταν έχουν συμβεί τόσα και τόσα”; Και η ερώτηση έχει πέραση, υποχρεώνοντας στην κοινοτοπία των αυτονοήτων. To να αντιπαραβάλεις την επίθεση στον Χατζηδάκη με κάθε είδους βία ή αδικία, είναι το να πέφτεις στη γνωστή παγίδα, να απαντάς με “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”. Να βάζεις στη ζυγαριά την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, με την οχλοκρατία. Να συμψηφίζεις τις πολιτικές αποφάσεις, τη διαφθορά και το μεγάλο φαγοπότι με το νόμο του Λυντς. Να θεωρείς αφελώς οτι “φταίνε οι 300” (που είναι μερικές χιλιάδες, στο πέρασμα του χρόνου). Να προπαγανδίζεις την τυφλή εκδίκηση και την αυθαίρετη ερμηνεία της βίας. Ποιός θα αποφασίσει ποιός θα δεχτεί την επόμενη επίθεση; Ο Ταρζάν, ο αρχηγός της ζούγκλας;

Δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχει συμβεί, η επίθεση κατά Χατζηδάκη. Ούτε “νεογκοτζαμάνηδες” είναι οι δράστες, εκτός αν δεχτούμε, οτι μεγάλος μέρος των ακολούθων του συνδικαλιστικού ύφους των ΔΕΚΟ είναι παρακράτος. Για τίποτα τέτοιο όμως δεν μπορείς να επιχαίρεις, ούτε καν να το δικαιολογείς, “αιτιολογώντας το ως φυσική συνέπεια”. Αν θέλεις να αντιδράσεις σε αυτό που σε ενοχλεί ή να εξεγερθείς, φωτογράφησε, κινηματογράφησε, κατάγγειλε, οργανώσου, αποκάλυψε τα λαμόγια (όπως στη Βρετανία), διαδήλωσε ειρηνικά, αποδοκίμασε, αγωνίσου στο ίντερνετ, στον τύπο ή στα δικαστήρια, κάνε απεργία πείνας. Κι αν θέλεις να είσαι έντιμος και προοδευτικός, πρέπει να σε ενοχλούν όλες οι επιθέσεις με βία - η καθεμιά με τη βαρύτητα της φυσικά. Ποτέ δεν θα δεχτώ μανιχαϊστικά να “διαλέξω με ποιούς θα πάω και ποιούς θ’ αφήσω”...

Ακόμα κι αν ότι κάνει η (έστω και φασίζουσα) αστυνομία είναι για να τρομοκρατήσει, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η ανάλογη κατατρομοκράτηση - έστω και της βλακείας. Το μόνο που θα καταφέρει είναι να μπαίνει στην πολιτική, όλο και χειρότερη ποιότητα ανθρώπων, αποθαρρύνοντας τους όποιους τολμηρούς ρισκάρουν να μπλέξουν...

Το ξύλο δεν είναι ποτέ η τελευταία επιλογή, είναι η μηδενική επιλογή - ακόμα κι αν την ακολουθεί ο απέναντι. Κι αν η βία είναι αναπόφευκτη σε αυτοάμυνα, εναντίον ολοκληρωτικού καθεστώτος ή εισβολέα, δεν μπορεί να είναι αποδεκτή στη δημοκρατία. Α, ναι ξέχασα, το πολίτευμα μας δεν είναι πια δημοκρατία. Είναι “κατοχή”, επειδή θα επιθυμούσα πολύ να μη χάσω την ελευθερία μου να ξοδεύω ασύστολα, παρά το γεγονός οτι ήμουν χρεωμένος ως το λαιμό. Επίσης, θα ήθελα οι τοκογλύφοι να είναι καλοί άνθρωποι...

Αυτό που έγινε με τον Χατζηδάκη δεν είναι το συνηθισμένο άθλιο σκηνικό, με τα γκλομπ απέναντι στις μολότωφ. Δεν είναι η χρόνια αλληλοτροφοδότηση των άκρων. Είναι η λουμπενοποίηση. Στην οποία συμμετέχουν, όσοι την υποδαυλίζουν.

Και μην ακούσω τίποτα για “φιλήσυχες/συντηρητικές απόψεις”. Ο προπηλακισμός της άλλης άποψης και η κλιμάκωση της αυτοδικίας δεν οδήγησαν ιστορικά, παρά στο φασισμό. Δεν θα δεχτώ ποτέ καμία “αγανάκτηση”, που σηκώνει το χέρι. Αν θέλουμε να μιλάμε για πολιτισμό των ανθρώπων. Αλλιώς υπάρχει και ο αναχωρητισμός...



Update: Εξαιρετική τοποθέτηση του Κωστή Παπαιωάννου, για την αστυνομική αυθαιρεσία και τη χρήση χημικών, με τίτλο "Γενικό Χημείο του Κράτους".

Update 2: "Βία σαν αξιοθέατο" , της Πόπης Διαμαντάκου, από τα Νέα.

Διόρθωση: Προς άρση παρεξηγήσεων, το post αναφέρεται στον old boy, που εκτιμώ ιδιαιτέρως, μόνο εκεί που υπάρχει παραπομπή σε αυτόν. Για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου, διαβάστε παρακαλώ και τα σχόλια.












H φωτό είναι από το http://commons.wikimedia.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

O τίτλος του post είναι εμπνευσμένος από το διαφημιστικό σποτάκι της συναυλίας των Burger Project, που εμφανίζονται στο Fuzz, ανήμερα Χριστούγεννα.

Το post συνοδεύεται από το "Ι Can't Escape Myself", στη διασκευή των Γάλλων Nouvelle Vague, που εμφανίστηκαν και πάλι στην Αθήνα, την Παρασκευή.

Κοραή: ένα δέντρο γεμάτο γάλα!

Αθήνα μια πόλη σε Ανθρωπιστική Κρίση. Οι Γιατροί του Κόσμου και οι atenistas διοργανώνουν την Χριστουγεννιάτικη γιορτή τους για τα παιδιά που βιώνουν την οικονομική κρίση.


Αυτή τη φορά το Δέντρο μας θα δημιουργηθεί από κουτιά Γάλα που θα θα φέρουμε όλοι μαζί μας. Για κάποια παιδιά αυτά τα Χριστούγεννα ένα κουτί γάλα είναι το καλύτερο δώρο.!!! Στόχος μας αυτές τις μέρες κανένα παιδί χωρίς ένα ζεστό ποτήρι Γάλα

• Επίσης πέρα από το γάλα φέρτε: μακαρόνια, ρύζια, όσπρια για τις ανάγκες των Γιατρών του Κόσμου.

Σας περιμένουμε όλους!

Παρασκευή 17/12 στις 20.00 στην Πλατεία Κοραή (Μετρό Πανεπιστήμιο)









H αφίσα είναι των Atenistas και το εξώφυλλο από το www.facethemusik.net

Το post συνοδεύεται από το "Driving Home For Christmas", του Βρετανού Chris Rea, αφιερωμένο στους οδηγούς που παραδοσιακά (αλλά φέτος ακόμα περισσότερο) εγκλωβίζονται για ώρες στα οχήματα τους, στην ευρύτερη περιφέρεια της Αθήνας.

Ένα πεινασμένο στόμα

O Γιάννης Γεωργιάδης είναι ένας φιλόδοξος φοιτητής της Νομικής. Έχει τα νιάτα του, την ομορφιά του, μια επικίνδυνη εξυπνάδα, αλλά και τίποτ’ άλλο. Ορφανός από μικρός, σπούδασε δουλεύοντας ως εκπαιδευτής σκύλων.

Ο Χρίστος Κρεμόπουλος, αντίθετα, ένας από τους γνωστότερους καθηγητές του, έχει κύρος, τραπεζικούς λογαριασμούς και βέβαια υψηλές διασυνδέσεις. Συναντιούνται ένα βράδυ τυχαία στον Λυκαβηττό, βγάζοντας βόλτα τα σκυλιά τους, και η... μάχη αρχίζει. Τι θέλει το πεινασμένο στόμα του νεαρού φοιτητή με τόσο πάθος από τον καθηγητή του; Τα λεφτά του; Τη γυναίκα του; Το γιο του; Τη δουλειά του; Τη ζωή του; Ό,τι κι αν θέλει, το σίγουρο είναι πως έχει αποφασίσει να το πάρει. Θα εισβάλει σαν άγγελος εξολοθρευτής στον κόσμο του ανυποψίαστου καθηγητή και θα τον αλώσει ως γητευτής με τη μέθοδο που εκπαίδευε τα σκυλιά. Το όπλο του, άλλωστε, είναι μια κυνική γνώση γραμμένη στο πετσί του: Δημοκρατία δεν υπάρχει, ούτε στην κοινωνία των σκύλων ούτε στην κοινωνία των ανθρώπων. Μόνο αφεντικά και δούλοι.

Μια ιστορία ζήλιας, πόθου και πάθους, για έναν άνθρωπο που έφτασε μέχρι τα άκρα – και τα ξεπέρασε.




Αν δεν έχεις επαφή με τον κόσμο των σκύλων, οι τίτλοι των κεφαλαίων μπορεί και να σε απωθήσουν. Το μυθιστόρημα όμως της Λένας Διβάνη δεν εξαντλείται επ’ ουδενί στη μελέτη των σχέσεων και των μεθόδων επικυριαρχίας, που αφορούν στην εκπαίδευση των κατοικίδιων. Παίρνει αφορμή από αυτές - και χτίζει ένα εντελώς καθημερινό πλέγμα ψυχολογικών παρατηρήσεων πάνω στη σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία.

Με σπαρταριστές περιγραφές και κυρίως απαστράπτουσες ατάκες, η Διβάνη προκαλεί από την πρώτη σελίδα, αυτό που επιθυμούν (ίσως) όλοι οι συγγραφείς: Να σε κάνει να ρουφάς με βουλιμία (και πολλές φορές γέλιο) την πλοκή, αυξάνοντας την αγωνία και την περιέργεια για το “πού πάει” αυτό το οικείο δράμα της διπλανής πόρτας. Το ψυχογράφημα των χαρακτήρων, οι παρατηρήσεις για τη γλώσσα του σώματος, τα κοινωνιολογικά σχόλια, οι φαρμακερές “μπηχτές” (που άλλες φορές εκφωνούνται και άλλες όχι) είναι όλα στοιχεία ενός μεταμοντέρνου “ταχτσικού” τοπίου. Το Κολωνάκι και ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα της ευμάρειας, οι παθογένειες και η διαπλοκή στα πανεπιστήμια, η δίψα για κοινωνική ανέλιξη και οι ανυπόφοροι εγωισμοί των ηρώων συνθέτουν ένα τοπίο δυσοίωνο, αλλά και τόσο κοντινό και γνώριμο, που εξηγεί πάρα πολλά για την πορεία της μεταπολιτευτικής μας κοινωνίας, αλλά και για την ανθρώπινη φύση. Με τη διαφορά οτι, όπως κάθε τραγωδία που σέβεται τον εαυτό της, υπεισέρχεται και στον κόσμο των άκρων - αντιμετωπίζοντας όμως τη μετανάστευση, τα ναρκωτικά και το έγκλημα, χωρίς ίχνος ρατσισμού.

Με το εύρημα της ταυτόχρονης αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, από τους δύο ήρωες, το μυθιστόρημα οδηγεί στην κάθαρση, αφήνοντας τα σχόλια - και την έκπληξη, παρά τους σαφείς υπαινιγμούς - στον αναγνώστη. Το θράσος, η απάτη, η βουλιμία δεν μπορούν ποτέ να επιβραβευτούν, όσο κι αν πατάνε στις αδυναμίες και τα λάθη των άλλων. Η Διβάνη όμως δεν προσεγγίζει το ζήτημα από ηθικολογικής πλευράς, ούτε εξαντλείται στις κοινοτοπίες της ψυχολογικής μας εμπειρίας, περί συμπλεγμάτων. Όσο κι αν “προπαγανδίζει” την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη, στη ουσία πραγματεύεται ένα από τα δυσκολότερα κεφάλαια του πολιτισμού μας: Ούτε η ευφυία, ούτε τα πρωτόγονα ένστικτα αρκούν, όταν το IQ δεν καλλιεργείται αρμονικά με το ΕQ. Αν ο καθηγητής Κρεμόπουλος είναι ασπόνδυλος (“δεν έχει σώμα”), ο πεινασμένος φοιτητής του δεν έχει έρμα, ούτε στο σώμα, ούτε στο μυαλό. Και υπαινικτικά, αλλά καθαρά “γιαλομικά”, η συγγραφέας θυμίζει οτι μόνο η ισορροπία και οι σχέσεις, οι πραγματικές σχέσεις, μπορούν να αντιμετωπίσουν “το κρύο εκεί έξω”...


Μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ.










Η φωτό είναι από το www.kastaniotis.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Baby It' s Cold Outside" με τη φωνή της Norah Jones και του Willie Nelson, από το τελευταίο της άλμπουμ, με ντουέτα μιας δεκαετίας.

Θάνατος στον εμποράκο...

“Γιατί παίζετε κάθε βράδυ ειδήσεις για την Τιεν Αν Μεν; Κόβουν ψήφους, που να πάρει...”

Αυτό είχε πει ανερυθρίαστα το 1989, προς διευθυντή ειδήσεων της ΕΡΤ, ένα στέλεχος της αριστεράς με ενεργή (οπισθοδρομική) παρουσία και σήμερα. Ενδεικτικό μιας νοοτροπίας που διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, αλλά συναντιέται κυρίως εκεί που ο βαλκανικός “ταλιμπανισμός” έχει την τιμητική του.


Σκέφτομαι πού βρισκόμαστε, λίγο πριν τα πιο μουδιασμένα (με την εξαίρεση του 2008, αλλά για άλλο λόγο) Χριστούγεννα της μικρής μας ζωής. Οι εκπρόσωποι της τρόικας αντιμετωπίζονται, από μια μερίδα του (πολιτικού και μη) κόσμου, ως “αποικιοκράτες”, που τόλμησαν να μας κουνήσουν το δάχτυλο στη Βουλή - μόνο που ξεχνάμε οτι εμείς ζητήσαμε τα λεφτά τους και τη βοήθεια τους, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε, ούτε μισθούς, ούτε συντάξεις...

Την άλλη εβδομάδα τα ΜΜΕ έχουν τρεις ημέρες απεργία - Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο - με την επιλογή των ημερών να υποδεικνύει τον προφανή στόχο να πληγούν οι κυριακάτικες εφημερίδες, εκεί που πονάει δηλαδή. Δεν ξέρω τι θα καταφέρουν οι δημοσιογράφοι (που συνδικαλιστικά κοίταζαν επί χρόνια, ιδίως τα τελευταία, το δάχτυλο) με την κίνηση αυτή, εκτός από το να φέρουν περισσότερες απολύσεις πιο κοντά. Το τέλος μοιάζει προδιαγεγραμμένο για πολλά μέσα - και η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για άλλα. Η φούσκα των δεκάδων εφημερίδων, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων ήταν πάντοτε προβληματική σε αυτή τη χώρα - και ήταν θέμα χρόνου να σκάσει, με την πρώτη σοβαρή κρίση. Ο θάνατος μιας δημαγωγικής πραγματικότητας θα μπορέσει να εξυγιάνει το τοπίο ή απλώς θα βρεθούν άνθρωποι στην ανεργία;

Στο κέντρο της Αθήνας καθημερινά γίνεται και μια πορεία. Μαζί με την υποβάθμιση, το παρεμπόριο και την οικονομική κρίση, οι καταστηματάρχες έχουν να αντιμετωπίσουν και τη δυσκολία πρόσβασης από τις απεργίες. “Τα μαγαζιά δεν έχουν ούτως ή άλλως δουλειά, επειδή ο κόσμος δεν έχει λεφτά” είναι η προφανής αντίρρηση. Ωστόσο, κάθε ευρώ που χάνεται, μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ της ανάσας ζωής που έχει απόλυτη ανάγκη μια επιχείρηση, με πτώση 50% στο τζίρο της - ή του λουκέτου. To κέντρο της Αθήνας δεν είναι μόνο κατανάλωση, αλλά και "βιτρίνα" του τουρισμού. Μέχρι και καυγάς έγινε για τις δύο Κυριακές, που θα δουλέψουν - και μετά οι ίδιοι θα διαμαρτύρονται οτι "κατακλυστήκαμε από πολυεθνικές και πολυκαταστήματα". Άσε που εκεί που θα έπρεπε η πόλη να πάρει την πιο γιορτινή της όψη (μόνο και μόνο για λόγους οικονομικούς), είναι πνιγμένη στα σκουπίδια και στα κουτοπόνηρα παιχνίδια πολιτικάντηδων και άθλιων συντεχνιών του ρουσφετιού...

“Μα αν δεν διεκδικήσουν τώρα οι εργαζόμενοι, που χάνουν τα πάντα, πότε θα το κάνουν”; “Δεν έχω δει καμία βαρβάτη απεργία”, μου λέει ένας ακροατής, τις προάλλες. Ποιός αντέχει να χάνει τα μεροκάματα; Και τι μπορούν να καταφέρουν οι κινητοποιήσεις, όταν το περιθώριο διαπραγμάτευσης είναι τόσο περιορισμένο; Ναι, το δικαίωμα του εργαζόμενου είναι πάντα ζωντανό. Εκτός αν (το) έχεις “χρεωκοπήσει” εδώ και χρόνια...

Στις ΔΕΚΟ θα περικοπούν οι μισθοί και το ερώτημα είναι μονίμως το ίδιο: Γιατί υπήρχαν μισθοί πάνω από 1800 ευρώ, για το 89% των εργαζομένων - σε αυτόν τον παράλογο "σοσιαλισμό της μη παραγωγικότητας"; Μόνο πολύ υψηλό επίπεδο γνώσεων και ικανοτήτων δικαιολογεί απολαβές που φτάνουν (με διάφορους τρόπους) ή και ξεπερνούν τα 4 χιλιάρικα. Κι όμως, φοβάμαι οτι αυτοί που πρέπει να τα πάρουν, δεν θα τα παίρνουν πια. Ακριβώς (όπως έγινε και στην ΕΡΤ), γιατί επί χρόνια τα έπαιρναν αυτοί που δεν έπρεπε να τα πάρουν, οι απαράδεκτοι και οι άχρηστοι...

Είναι ώρες που χάνω τη συνήθη αισιοδοξία μου. Οι πολιτικές δυνάμεις και ο συνδικαλισμός έχουν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ταπεινά κίνητρα: Τη διατήρηση της ύπαρξης τους. Την πνοή που χρειάζεται αυτή η υπεπροσπάθεια να βγούμε από την κρίση (χωρίς τις ίδιες αγκυλώσεις και πρακτικές), κανείς δεν δείχνει ικανός να τη δώσει.

Λένε οτι ο ελληνικός λαός δεν αντιδρά όσο θα έπρεπε. Νομίζω οτι εμφανώς θυμώνει, αλλά σιωπηρά περιμένει να δει. Κι αν δεν εξεγείρεται, είναι γιατί αντιλαμβάνεται οτι αυτό θα είναι απλώς αυτοκαταστροφικό, δεν θα οδηγήσει πουθενά. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν αντιλαμβάνεται οτι ο θυμός του πρέπει να κατευθύνεται και προς τον καθρέφτη - και να μετατραπεί σε αυτοβελτίωση...









H αφίσα είναι από το www.chicagostagereview.com και το εξώφυλλο από το www.altnet.com

Το post συνοδεύεταια από το περίφημο "Adagietto", της 5ης Συμφωνίας του Αυστριακού Gustav Mahler (διάσημο και από το "Θάνατο στη Βενετία" του Βισκόντι), που ακούστηκε την Τετάρτη το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής, σε μια εξαιρετική παράσταση. Διαβάστε την παρουσίαση του Γιώργου Σαρηγιάννη εδώ.

Η ευθύνη μιας γενιάς

Tη χρονιά που γεννήθηκα, δολοφονήθηκαν ο Κένεντι και ο Λαμπράκης. Ακολούθησε η επτάχρονη δικτατορία, το “επιστέγασμα” μιας ταραγμένης μετεμφυλιακής πορείας 30 ετών - ενός κατ’ ουσίαν προτεκτοράτου, που προσπαθούσε να λέγεται δημοκρατία.


Το 1974, ήρθε η πολυπόθητη δημοκρατία, με την καθοριστική συμβολή του ιδίου που έκανε κάποτε τις εκλογές βίας και νοθείας. Το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε - και μαζί με αυτό και η ελευθερία του λόγου. Για να αποχουντοποιηθεί όμως η Ελλάδα, χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, σε μερικούς τομείς πάνω κι από δεκατία.

Το 1981, ήμουν φρέσκος φοιτητής στην Πάτρα, όταν ο κόσμος πανηγύριζε στους δρόμους για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Το 1987, άρχισε - με πρωτοβουλία των δημάρχων της αντιπολίτευσης - η περιπέτεια της ελεύθερης ραδιοφωνίας, που οδήγησε στα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στην (ακόμα χωρίς άδειες) λειτουργία τους. Κομβική έλλειψη για τη λειτουργία των θεσμών και της δημοκρατίας, γιατί αυτή η τηλεόραση διαμόρφωσε αισθητική και συνειδήσεις.

Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης ήταν μέχρι τώρα στα χέρια των γονιών μας - και μιας ενδιάμεσης γενιάς, που ονομάστηκε στην αρχή περήφανα (και κατόπιν με σκιές) “γενιά του πολυτεχνείου”. Όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’50 (για την ακρίβεια μεταξύ ’50 και ’55) ήταν φοιτητές, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Αν τώρα αισθάνονται την αποτυχία τους, είναι γιατί άφησαν την ιστορία να κυλήσει (όπως πάντα κάνει) με ταχύτατους ρυθμούς, χωρίς να συνειδητοποιήσουν οτι η δημοκρατία, όπως και η ζωή, χτίζεται με κόπο. Ειδικά όταν έχεις μείνει πάρα πολύ πίσω - και η ιστορία της δημοκρατίας σου είναι τόσο αδύναμη και αποσπασματική.

Όμως, οι σημερινοί εξηντάρηδες δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι, γιατί μια γενιά δεν είναι ποτέ μόνη της στο παιχνίδι. Από τους σημερινούς σαραντάρηδες και σαρανταπεντάρηδες (αυτοί που γεννηθήκαμε στα πολλά υποσχόμενα και επαναστατικά sixties), πολύ λίγοι έχουν κινητοποιηθεί, διακριθεί, παλέψει με σοβαρότητα στο δημόσιο βίο. Κι αν δεν είναι λίγοι, δεν είναι αρκετοί. Για να μη μιλήσω, για την επόμενη γενιά, τους τριαντάρηδες, που σύντομα θα κληθούν κι αυτοί να παραλάβουν τα ηνία.

Ας αφήσουμε λοιπόν τη (δίκαιη ή άδικη) κριτική προς τους μεγαλύτερους - κι ας κοιτάξουμε τις δικές μας ευθύνες. Εμείς, που μεγαλώσαμε, στην ουσία, μετά την καταπίεση και την ανελευθερία της χούντας, εμείς που απολαύσαμε την μεταπολιτευτική ανάπτυξη (με το υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης από καταβολής νεοελληνικού κράτους) και δεν στερηθήκαμε ούτε τις ελεύθερες σχέσεις με το άλλο φύλο (επιτέλους!), αλλά ούτε και τα υλικά αγαθά του αυτοκίνητου και του (δεύτερου) κινητού, ας σηκώσουμε επιτέλους τα μανίκια. Κι ας έλθουμε στο προσκήνιο, ο καθένας εκεί που μπορεί, στο χώρο του, στη γειτονιά του, στο κοινωνικό του περιβάλλον.

Ας αφήσουμε τις κουβέντες του καφενείου, την ιδιωτεία, τους εύκολους αφορισμούς - κι ας σταματήσουμε, επιτέλους, να παρατηρούμε τη ζωή...








H φωτό είναι από το http://spetses.wordpress.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Imagine", του Βρετανού που άλλαξε την πορεία της σύγχρονης μουσικής, του John Lennon, που δολοφονήθηκε σαν σήμερα, το 1980 (ακούστε το ολοήμερο αφιέρωμα του kosmos 93,6).

6 Δεκεμβρίου 2046

Το είχαν πει και οι αστρολόγοι: Από το 2008 ως το 2012 είναι η κορύφωση της κρίσης - κι η Ελλάδα θα τη νοιώσει στο πετσί της.


Κι έτσι η Αθήνα θα περάσει άλλη μια μέρα ως σιδερόφρακτη και αστυνομοκρατούμενη πόλη, με τον τρόμο της βίας - κι όχι με την ανοιχτή, ειρηνική ατμόσφαιρα που αρμόζει στην περίσταση. Για να τιμήσει τη μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού, πάνω στο οποίο ένας, επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο και τη δημοκρατία, ένστολος εξάντλησε εγκληματικά όλη την παράνοια και τον τραμπουκισμό του. Κυρίως όμως για να θρηνήσει την απίστευτη ελαφρότητα, χαλαρότητα και ανοχή με την οποία αντιμετώπισε και χειρίστηκε το “δώρο” της δημοκρατίας, της μόνης πραγματικής που απήλαυσε για τόσο μακρό χρονικό διάστημα, από καταβολής νεοελληνικού κράτους.

Στην πράξη ενός εγκληματία αστυφύλακα συμπυκνώθηκε όλη η παθογένεια και η ολιγωρία μιας χώρας σε παρακμή, που έβλεπε τα τρένα της εξέλιξης και του εκσυγχρονισμού να περνούν, που ανεχόταν να επιβάλεται η κακογουστιά και η λαμογιά πάνω στην ενάργεια και τη δημιουργικότητα, που υπέμενε καρτερικά ή αναδείκνυε πανηγυρικά πολιτικούς και δημοσιογραφικούς εσμούς, που αποδέχτηκε να μην ισχύουν κανόνες στο δημόσιο (ούτε πουθενά αλλού) και το κράτος να είναι λάφυρο για όλους, που καφενειακά σήκωνε τους ώμους όταν η εντιμότητα και οι αξίες ήταν αντικείμενα περιφρόνησης, με το απίστευτο θυμοσοφικό “μα, έτσι δεν γίνεται η επιτυχία;”, που μεσογειακά ανέδειξε την ιδιωτεία και την κουτοπονηριά σε εθνική αρετή, που πίστεψε οτι μπορεί χωρίς σκληρή δουλειά και βελτίωση να γίνει εφάμιλλη των καλύτερων ευρωπαϊκών, που "εθνοπερήφανα” συντηρητικοποιήθηκε οπισθοχωρώντας σε μια σκυλοπόπ ελαφρότητα ή μια δυσκοίλια “δήθεν προοδευτική” περιχαράκωση, ενισχύοντας άκρα και συμπλέγματα, κοντράροντας οτιδήποτε είναι απλό, σαφές, λογικό, αυτονόητο, θετικό και αισιόδοξο...

Σα να μας δάνεισαν όλη τη μπουρδολογία που τους περίσσευε, μαζί με τα δισεκατομύρια που έχτισαν παραδείσους του νεοπλουτικού κιτς, μηδέποτε δηλωθέντες ούτε στην εφορία, αλλά ούτε και υποβληθέντες στην απλή βάσανο μιας (κάποτε επικρατούσας) λαϊκής αισθητικής, που ακόμα θαυμάζεται σε διατηρητέους οικισμούς. Και βέβαια, άντε να μιλήσεις σε αυτή τη χωρίς παιδεία φρενίτιδα των δανεικών, για περιβαλλοντική συνείδηση και ανάγκη προστασίας του δημόσιου χώρου - πόσο μάλλον του πλανήτη.

Το 2046 λοιπόν, ελπίζω οτι η κρίση θα έχει περάσει. Θα έχουμε βρει το δρόμο μας και θα κοιτάμε να μεταφέρουμε αμέσως τις έξυπνες λύσεις που έχουν βρει άλλοι λαοί (όπου τις έχουν βρει), χωρίς να αντιδρούμε με ορθόδοξη ελληναράδικη αγωνιστικότητα. Θα έχουμε σταματήσει να λοιδωρούμε αυτονόητα θετικές έννοιες όπως “εκσυγχρονισμός” και “πρόοδος” - και θα επιδιώκουμε στην πράξη μια Ευρώπη ισχυρή, ενωμένη και προοδευτική, ψηφίζοντας και στηρίζοντας τις ηγεσίες που θα την πραγματώσουν. Θα έχουμε αντιληφθεί οτι πάσης φύσεως συμφέροντα και βολέματα επιθυμούν τη γραφειοκρατία, την ανομία και τη διαφθορά, γιατί αυτή αποδίδει. Θα έχουμε ξεφύγει από την κουτοπονηριά και την ατιμωρησία της ζαρντινιέρας. Θα έχουμε αρνηθεί κοντόφθαλμες πολιτικές και λαϊκίστικες κορώνες, τσουρουφλισμένοι από την κρίση που ξέσπασε την πρώτη δεκαετία του αιώνα.

Θα έχουμε σταματήσει να ανεχόμαστε την καπηλεία του φόνου ενός εφήβου, από δημάρχους “που στάθηκαν όρθιοι τον Δεκέμβρη του 2008”, ως τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις που μιλούν για λογαριασμό του (τι ειρωνία και αυτοακύρωση, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ένα παιδί των βορείων προαστείων και της Σχολής Μωραίτη, ανήκε στον δήθεν “ταξικό εχθρό”) και τις πάσης φύσεως τρομοκρατικές οργανώσεις, που διαλέγουν να ενεργοποιηθούν στην επέτειο ή αφήνουν προκηρύξεις στον τάφο του. Και κυρίως θα έχουμε σταματήσει να αντιδρούμε στην ενδοσκόπηση, στην αυτοκριτική και σε οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει να βελτιώσουμε γρήγορα την πορεία αυτής της κοινωνίας - αντί να διαμαρτυρόμαστε για απόπειρες συλλογικής ενοχοποίησης. Και θα έχουμε αποφασίσει οτι η κρίση είναι όλη δική μας, με την έννοια οτι κάθε κρίση (ακόμα κι αν έχει εξωγενείς παραμέτρους) δείχνει πόσο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την τύχη μας, πόσο είμαστε ή όχι προετοιμασμένοι για να την αντιμετωπίσουμε - και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να τρέξουμε μπροστά ή πίσω για την αποφύγουμε.

Είμαι σίγουρος οτι θα έχουμε καταφέρει η 6η Δεκεμβρίου του 2046 να είναι μια αισιόδοξη και γιορτινή μέρα - όχι δεν είμαι επ' ουδενί πιστός, αλλά να, μου αρέσει να γιορτάζω του Αγίου Νικολάου, ήταν το όνομα του πατέρα μου. Θα είμαι βέβαια 83 χρονών, αλλά δε βαριέσαι. Έχουμε καιρό, στην άλλη ζωή. Άλλωστε το είπαν και οι αστρολόγοι, θα έχουμε κρίση. Αν θα συνειδητοποιήσουμε γιατί, δεν είπαν...


Update: Διαβάζω οτι "οι μαθητές αγωνιούν να μην ξεχαστεί ο θάνατος του Αλέξη". Και πολύ σωστά. Πρέπει να μην ξεχαστεί και να τιμάται η μνήμη του ειρηνικά και με συγκίνηση, όπως του αρμόζει. Όχι να αποτελεί αφορμή για οποιουδήποτε είδους βία ή τις όποιες αυθαίρετες επιδιώξεις. Αυτό είναι το πραγματικά προοδευτικό.








Η φωτό του AP είναι από το www.fourtounis.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το βασικό θέμα της ταινίας "2046", από τον Ιάπωνα συνθέτη Shigeru Umebayashi, που ήρθε στην Αθήνα για τρεις συναυλίες με έργα του.

Παρέλαση καθαριότητας

Αντιγράφω από εδώ:

Επόμενη δράση: Κυριακή 5 Δεκεμβρίου, στις 12.00 το μεσημέρι. Με ευκαιρία την παγκόσμια ημέρα εθελοντισμού διοργανώνουμε μια πραγματική καθαριστική παρέλαση ! Και μάλιστα επί της οδού 28ης Οκτωβρίου ή αλλιώς στην πολύπαθη Πατησίων!



Σημείο συνάντησης: μετρό Ομόνοια, έξοδος Πανεπιστημίου έξω από το ΝΕΟΝ.

Θα τρίψουμε, θα καθαρίσουμε και θα βάψουμε ότι βρούμε μπροστά μας επί της Πατησίων από τη συμβολή της με την Πανεπιστημίου έως τη συμβολή της με την Καποδιστρίου.

Μαζί με την καλή μας διάθεση φέρνουμε ο καθένας, και ένα μικρό σετ ειδών καθαρισμού με είδη που κατά κανόνα υπάρχουν σε κάθε σπίτι και θα είναι απαραίτητα :

· Γάντια
· Σύρμα / Σφουγγάρι για σκληρές επιφάνειες
· Λεκάνη / κουβά
· Καθαριστικό (κατά προτίμηση οικολογικό)
· 1 μπουκάλι νερού άδειο
· 1 σακούλα σκουπιδιών

Προαιρετικά, μπορείτε ακόμα να φέρετε:

· Παλιά φανελάκια ή κομμάτια παλιό ύφασμα
· Ξύστρες (για αφίσες και τσίχλες)

Ας βάλουμε όλοι ένα χέρι να ομορφύνουμε έναν από τους ωραιότερους δρόμους της Αθήνας!

Σας περιμένουμε όλους!

atenistas group








H αφίσα είναι των Atenistas και η φωτό από το http://themusicslut.com

Το post συνοδεύεται από το "Pump Up The Jam" των Καναδών Lost Fingers, που εμφανίστηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακo στο Gazarte.

Το πτυελοδοχείο

Δυό μέρες το “τριγυρνάω” και δεν θέλω να το γράψω. Πρώτα ακούω στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη οτι οι στατιστικές της αστυνομίας μιλούν για “δυόμιση πορείες στο κέντρο της Αθήνας, κάθε μέρα”. Δεν το πιστεύω οτι είναι τόσο πολύ, αλλά και μία να είναι, είναι αδιανόητο - ενδεικτικό της έλλειψης μέτρου στην πολιτική διαμαρτυρία και ενός συνδικαλισμού που δεν ξέρει να φυλάει κάποια (ιερά στη δημοκρατία) δικαιώματα ως "κόρην οφθαλμού", όταν πραγματικά χρειάζεται να τα ασκήσει.


Μετά, το φελέκι μου θυμίζει τον ανεκδιήγητο “Σπίθα”. Και αμέσως έρχεται και μια ανακοίνωση του Συνασπισμού για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, στη δεύτερη γραμμή της οποίας αμέσως ξεπροβάλει η τρόϊκα (το λέει πολύ ωραία ο neTpen: "Προέχει να μην κάνουμε σοβαρά και ευαίσθητα θέματα αντικείμενο μικροκομματικής εκμετάλλευσης και να μην παραμυθιάζουμε τον κόσμο με εντυπωσιοθηρίες. Αν δεν θέλουμε πολιτική επιπέδου Σάρα Πέιλιν").

Η ξύλινη γλώσσα μιας νοοτροπίας που δεν θα αφήσει ποτέ την αριστερά να μετεξελιχθεί και να επηρεάσει δημιουργικά την πορεία αυτής της χώρας. Μιας νοοτροπίας που ευθύνεται (και αυτή μαζί με την κρίση και την υποβάθμιση) για το οτι το κέντρο της Αθήνας έχει γίνει το “πτυελοδοχείο” της δημόσιας ζωής της χώρας. Με μαγαζιά κλειστά, ξενοίκιαστα, οχυρωμένα με μεταλικές αδιαπέραστες μπάρες - κάποτε το οικονομικό κέντρο του λεκανοπεδίου. Εμπόδια παντού, κλειστοί δρόμοι, αστυνόμευση. Αντί να κοιτάμε να προστατεύσουμε αυτό που θα ομορφύνει τη ζωή όλων - και κυρίως των πιο αδύνατων οικονομικά (που δεν θα πάνε βεβαίως βόλτα στην Εκάλη).

Λέει στην εκπομπή ο Καμίνης “να ψηφίσουμε, με συναίνεση, στο κοινοβούλιο, ένα νέο νόμο για τις συγκεντρώσεις, όπως επιτάσσει και το σύνταγμα - εγώ δεν είμαι της δημοκρατίας του καναπέ”. Και αυτομάτως, η τοποθέτηση του θεωρείται αντιδραστική - "να είναι πάντα, μονίμως ελεύθερη, η οποιαδήποτε κατάληψη του δημόσιου χώρου και η παράλυση της πληγωμένης πόλης". Δεν είναι επαρκώς προοδευτική, σε μια χώρα που έχει ένα κεντρικό και πολλά σταλινικά αποκόμματα...

Ε, ναι λοιπόν, αγαπητέ οldboy, o διαχωρισμός είναι *ακριβώς* έτσι όπως τον κάνει ο Γεωργελές. Και το μέτωπο της συντήρησης, που έχει κάνει σημαία του το “αντι-μνημόνιο” ευθύνεται *πολύ* περισσότερο για το μνημόνιο, από αυτούς που καλούνται να το εφαρμόσουν.

Εδώ φτάσαμε να κατηγορούμαι για “κουκουεδισμό”, επειδή απαιτώ το ελάχιστο: Ο αριστερός να είναι υπόδειγμα εντιμότητας και να μην πέφτει στην παγίδα να ενισχύει με τη συμπεριφορά του τη διαφθορά, το βόλεμα ή την παρανομία...








To σκίτσο είναι από το www.designofsignage.com και το εξώφυλλο από το www.kosmos936.gr

To post συνοδεύεται από το "Prends Garde A Ta Langue" της Γαλλίδας Zaz, που έκανε παγκόσμια επιτυχία με το "Je Veux".